Ölümcül Psikiyatri ve Organize İnkar (Şebekesi/Teşkilatı)

 Ölümcül Psikiyatri ve Organize İnkar

Prof. Peter Gotzsche

İçindekiler

İçindekiler ................................................................. ................................................................ ................................ 2

1 ................................................................ ................................................................ ................................................................ 11

Giriş ................................................................ ................................................................ ................................ 11

Birleşik Krallık'taki Silverback'ler psikiyatrinin organize reddini sergiliyor ................................................ .... 13

Her şeye karşı ................................................................ ................................................................ ........... 13

“İrrasyonel polemikte yeni en düşük nokta” .................................................. .................................................... 14

“Depresyonun tekrarını önlemede etkileyici yetenek” ................................................. .... 14

Akademik tartışmalar intiharları artırır mı? ................................................................ ..................... 15

“Şimdiye kadar yapılmış en güvenli ilaçlardan bazıları” ................................................. ................................................ 16

Eleştirmenler “anekdotu kanıta tercih ederler” ................................................. ................................................ 16

“Psikiyatri disiplinine hakaret” ................................................ ................................ 17

Referanslar ................................................................ ................................................................ ................. 18

2 ................................................................ ................................................................ ................................................................ 19

  ruh hastası olmak ne demek ? ................................................................ ................................ 19

Çılgın yerlerde aklı başında olmak hakkında ................................................ ................................................................ 21

Şeytanlar size saldırıyor ................................................ ................................................................ .... 23

Düzensizlik olsun ................................................................ ................................................................ ........ 23

Psikiyatrik ilaçlar birçok yanlış tanıya yol açar ................................................. .................... 27

İyilik Endüstrisi ................................................................ ................................................................ ... 29

Hastalar tüketici değildir ................................................................ ................................................................ 29

Daha komik ve sahte teşhisler .................................................. ................................................................ 29

Referanslar ................................................................ ................................................................ ................. 31

3 ................................................................ ................................................................ ................................................ 33

Depresyon ................................................................ ................................................................ ................................ 33

Depresyon taraması ................................................................ ................................................................ 33 _

Antidepresan ilaçlar depresyonda işe yaramaz ................................................ .................... 35

Plasebo kontrollü çalışmalarda diğer önemli kusurlar ................................................. ................................ 40

Fluoksetin, korkunç bir uyuşturucu ve İsveç'te rüşvet ................................................ .................... 41

Antidepresan ilaçların zararları reddedilir veya küçümsenir ................................................ ...... 42

FDA, Eli Lilly'yi korur ................................................ ................................................................ 44

Randomize araştırmalarda intiharların büyük ölçüde eksik bildirilmesi ................................................ ... 46

FDA'nın 100.000 hastayla yapılan denemelerdeki intiharlara ilişkin meta-analizi derinden kusurludur ................. 47

Başka bir kirli numara: hastalar yerine hasta yıllarını kullanmak ................................................. ........ 54

SSRI'larda intihar vaka hikayeleri ................................................. ................................................ 54

Danilo Terrida ................................................................ ................................................................ ................ 55

Toran Bradshaw ................................................................ ................................................................ ................. 55

Jake McGill Lynch ................................................ ................................................................ ........... 57

Shane Clancy ..................................................... ................................................................ ................................ 59

Stewart Dolin ................................................................ ................................................................ ...................... 60

Candace Downing ................................................................ ................................................................ ......... 60

Cecily Bostock ................................................................ ................................................................ ................. 61

Woody Witczak ................................................................ ................................................................ ................ 62

Akatizi ana suçludur .................................................. ................................................................ 64

Lundbeck: İlaçlarımız çocukları intihara karşı koruyor ................................................ ............ 65

İntiharla ilgili tamamen yanıltıcı gözlemsel çalışmalar ................................................ ................. 66

Antidepresan kaynaklı cinayetler .................................................. ................................................ 71

Seks hayatınızı mahveden haplar ..................................................... ................................................................ 75

Fetüsün zarar görmesi ................................................................ ................................................................ ...... 75

GlaxoSmithKline'ın sahtekarlığı ve yalanları ................................................................ ................................ 78

Çocuklarda ve ergenlerde paroksetinin 329 denemesi ................................................. ................ 79

STAR*D araştırması, bir tüketici dolandırıcılığı vakası mı? ................................................................ ................. 80

Referanslar ................................................................ ................................................................ ................. 83

4 ................................................................ ................................................................ ................................................ 92

Kaygı ................................................................ ................................................................ ................................ 92

Uyku hapları ................................................................ ................................................................ ................. 94

Referanslar ................................................................ ................................................................ ................ 94

5 ................................................................ ................................................................ ................................................ 96

DEHB ................................................................ ................................................................ ................................ 96

Çocukluk DEHB ................................................................. ................................................................ ........ 96

Yetişkin DEHB ................................................................ ................................................................ ................. 100

DEHB ilaçları ................................................................ ................................................................ ................. 102

Çocuklar için DEHB ilaçları .................................................. ................................................ 102

Yetişkinler için DEHB ilaçları .................................................. ................................................................ 105 _

DEHB ilaçlarının zararları ..................................................... ................................................................ 105

Referanslar ................................................................ ................................................................ ................. 107

6 ................................................................ ................................................................ ................................................ 109

Şizofreni ................................................................ ................................................................ ................. 109

Amerika'da insan kobayları ................................................................. ................................................ 111

Kimyasal lobotomi ................................................................ ................................................................ 112 _

Şizofrenide ilaç denemeleri ................................................................. ................................................ 114

Antipsikotikler birçok insanı öldürür ................................................. ...................................................... 119

Bir hasta öyküsü ................................................................ ................................................................ ................ 121

Antipsikotik ilaçları zorlamak ................................................................. ................................................ 122

Eli Lilly'nin olanzapin ile ilgili suçları ................................................ ................................ 124

Stigmatizasyon ................................................................. ................................................................ ................ 126

Sesleri duymak ................................................................ ................................................................ ................ 126

Referanslar ................................................................ ................................................................ ................. 127

7 ................................................................ ................................................................ ................................................ 140

Bipolar bozukluk ................................................................ ................................................................ ................... 140

“Duygudurum düzenleyicileri” ................................................. ................................................................ ......... 142

Genç bir adamın deneyimi ................................................................ ................................................ 143

Referanslar ................................................................ ................................................................ ................. 144

8 ................................................................ ................................................................ ................................................ 146

Demans ................................................................ ................................................................ ................................ 146

İnsanları psikotrop ilaçlarla demans haline getiriyoruz .................................................. ........... 150

Referanslar ................................................................ ................................................................ ................................ 151

9 ................................................................ ................................................................ ................................................ 153

Elektroşok ................................................................ ................................................................ ................... 153

Referanslar ................................................................ ................................................................ ................. 155

10 ................................................................ ................................................................ ................................................ 157

Psikoterapi ve egzersiz ................................................................ ................................................................ 157

Anksiyete ve depresyon için psikoterapi ................................................................ ................................ 158

Obsesif kompulsif bozukluk için psikoterapi ................................................................. ................ 160

Şizofreni için psikoterapi ................................................................. ................................................... 161

Egzersiz ................................................................ ................................................................ ...................... 164

Referanslar ................................................................ ................................................................ .................. 165

11 ................................................................ ................................................................ ................................................ 167

Beyinde ne olur? ................................................................ ................................................ 167

Psikiyatrik ilaçlara “anti”-bir şey demek yanlış bir adlandırmadır ................................................ ....... 167

Genetik çalışmalar ve verici araştırmaları ................................................. ................................ 170

Kronik beyin hasarı ................................................................ ................................................................ ... 171

Psikiyatrik ilaç bağımlılığı ................................................................ ................................................ 173

İlaç düzenleyicileri, endüstrinin genişletilmiş kolu ................................................ ...................... 175

Uyuşturucu bağımlılığı sıklıkla hastalığın tekrarlaması olarak yanlış yorumlanır ................................................ 176

Kimyasal dengesizlik saçmalığı .................................................. ................................................... 180

Referanslar ................................................................ ................................................................ ................................ 182

12 ................................................................ ................................................................ ................................................ 186

Psikiyatrik ilaçların geri çekilmesi ................................................................. ................................................ 186

Gelmiş geçmiş en kötü uyuşturucu salgını ................................................................ ................................................ 186

Nasıl yapılabilir? ................................................................ ................................................................ .. 189

Referanslar ................................................................ ................................................................ ................. 192

13 ................................................................ ................................................................ ................................................ 194

Organize suç, insanların ve bilimin yozlaşması ve diğer kötülükler ................................................. 194

Lundbeck'in sitalopramın yaprak dökmesi ................................................. ................................ 198

Psikiyatrinin fantezi dünyası ................................................................ ................................................ 199

Danimarka cadı avı ................................................................ ................................................................ ...... 201

Avustralya'da konferans turu ................................................................ ................................................................ 204 _

Psikiyatri kanıta dayalı tıp değildir ................................................................ ................................ 206

Psikiyatride reform yapabilir miyiz yoksa bir devrime ihtiyaç var mı? ................................................................ .... 208

Referanslar ................................................................ ................................................................ ................. 210

14 ................................................................ ................................................................ ................................................ 213

Ölümcül psikiyatri ve çıkmaz sokaklar .................................................. ................................................ 213

Psikotrop ilaçlar ve cinayet arasındaki bağlantı .................................................. 215

Ne kadar az ilaca ihtiyacımız var? ................................................................ ................................................ 217

Psikotrop ilaçlar kaç kişiyi öldürüyor? ................................................................ .... 220

Referanslar ................................................................ ................................................................ ................................ 223

15 ................................................................ ................................................................ ................................................ 226

Zorla muamele ve gönülsüz gözaltı yasaklanmalıdır ................................................ 226

Avrupa'da insan hakları ..................................................... ................................................................ 226

Zorla tedavi ................................................................ ................................................................ ......... 227

Hasta hakları ................................................................ ................................................................ ................. 228

Benim yorumlarım ................................................................ ................................................................ ................ 229

Zorla tedavi yasaklanmalıdır ................................................................ .................................................... 232

Birleşmiş Milletler zorla tedaviyi ve gönülsüz alıkoymayı yasaklar ................................. 238

Sevgili Luis ................................................................ ................................................................ .................... 240

Referanslar ................................................................ ................................................................ ................................ 249

16 ................................................................ ................................................................ ................................................ 251

Hastalar ne yapabilir? ................................................................ ................................................................ .... 251

Referanslar ................................................................ ................................................................ ................................ 254

17 ................................................................ ................................................................ ................................................ 255

Doktorlar ne yapabilir? ................................................................ ................................................................ ..... 255

Referanslar ................................................................ ................................................................ .................. 258

18 ................................................................ ................................................................ ................................................ 259

Yararlı web siteleri ................................................................ ................................................................ ................... 259

 

Peter C. Götzsche

Ölümcül Psikiyatri ve Organize İnkar

Halkın Basın

 

 

 

 

İçindekiler

 

Kısaltmalar

Teşekkür

Yazar hakkında

1. GİRİŞ

İngiltere'deki Silverback'ler psikiyatrinin organize reddini sergiliyor

2. AKIL HASTALIĞI NE ANLAMA GELİR?

Çılgın yerlerde aklı başında olmak hakkında

şeytanlar sana saldırır

düzensizlik olsun

Psikiyatrik ilaçlar birçok yanlış tanıya neden oluyor

iyilik endüstrisi

Hastalar tüketici değil

Daha komik ve sahte teşhisler

3. DEPRESYON

Depresyon taraması

Antidepresan ilaçlar depresyon için çalışmıyor

Plasebo kontrollü çalışmalarda diğer önemli kusurlar

Fluoksetin, korkunç bir ilaç ve İsveç'te rüşvet

Antidepresan ilaçların zararları reddedilir veya küçümsenir

FDA Eli Lilly'yi koruyor

Randomize çalışmalarda intiharların büyük ölçüde eksik bildirilmesi

FDA'nın 100.000 hastayla yapılan denemelerde intihar meta-analizi derinden kusurlu

Başka bir kirli numara: hastalar yerine hasta yıllarını kullanmak

SSRI'larda intihar vaka hikayeleri

Akatizi ana suçludur

Lundbeck: İlaçlarımız çocukları intihara karşı koruyor

İntiharla ilgili tamamen yanıltıcı gözlemsel çalışmalar

Antidepresan kaynaklı cinayetler

Seks hayatınızı mahveden haplar

Fetusa zarar

GlaxoSmithKline'ın sahtekarlığı ve yalanları

Çocuklarda ve ergenlerde paroksetinin 329 denemesi

STAR*D araştırması, bir tüketici dolandırıcılığı vakası mı?

4. KAYGI

Uyku hapları

5. DEHB

çocukluk DEHB

yetişkin DEHB

DEHB ilaçları

Çocuklar için DEHB ilaçları

Yetişkinler için DEHB ilaçları

DEHB ilaçlarının zararları

6. ŞİZOFRENİ

Amerika'da insan kobaylar

kimyasal lobotomi

Şizofrenide ilaç denemeleri

Antipsikotikler birçok insanı öldürür

Bir hasta öyküsü

Antipsikotik ilaçları zorlamak

Eli Lilly'nin olanzapin ile ilgili suçları

damgalama

İşitme sesleri

7. BİPOLAR BOZUKLUK

“Duygudurum düzenleyiciler”

Bir gencin deneyimi

8. DEMANS

İnsanları psikotrop ilaçlarla delirtiriz

9. ELEKTROŞOK

10. PSİKOTERAPİ VE EGZERSİZ

Anksiyete ve depresyon için psikoterapi

Obsesif kompulsif bozukluk için psikoterapi

Şizofreni için psikoterapi

Egzersiz yapmak

11. BEYİNDE NELER OLUR?

Psikiyatrik ilaçları “anti” olarak adlandırmak yanlış bir adlandırmadır

Genetik çalışmalar ve verici araştırması

Kronik beyin hasarı

Psikiyatrik ilaçlara bağımlılık

İlaç düzenleyicileri, endüstrinin genişletilmiş kolu

İlaç bağımlılığı genellikle hastalığın nüksetmesi olarak yanlış yorumlanır.

Kimyasal dengesizlik saçmalığı

12. PSİKİYATRİK İLAÇLARIN ÇEKİLMESİ

Gelmiş geçmiş en kötü uyuşturucu salgını

Nasıl yapılabilir?

13. ORGANİZE SUÇ, İNSAN VE BİLİM YOLSUZLUĞU VE DİĞER KÖTÜLER

Lundbeck'in sitalopramın yaprak dökmesi

Psikiyatrinin fantezi dünyası

Danimarka cadı avı

Avustralya'da konferans turu

Psikiyatri kanıta dayalı tıp değildir

Psikiyatride reform yapabilir miyiz yoksa bir devrime ihtiyaç var mı?

14. ÖLÜMCÜL PSİKİYATRİ VE ÇÖZÜMLER

Psikotrop ilaçlar ve cinayet arasındaki bağlantı

Ne kadar az ilaca ihtiyacımız var?

Psikotrop ilaçlar kaç kişiyi öldürüyor?

15. ZORUNLU MUAMELE VE GÖNÜLLÜ TUTUKLAMA YASAKLANMALI

Avrupa'da insan hakları

Zorla tedavi

hasta hakları

Yorumlarım

Zorla tedavi yasaklanmalı

Birleşmiş Milletler zorla tedavi ve istem dışı gözaltıları yasaklıyor

sevgili Luise

16. HASTALAR NE YAPABİLİR?

17. DOKTORLAR NE YAPABİLİR?

18. YARARLI WEB SİTELERİ

Telif hakkı

 

 

Kısaltmalar

DEHB: Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu

4

APA: Amerikan Psikiyatri Birliği CI: Güven Aralığı

DSM: Ruhsal Bozuklukların Tanısal ve İstatistiksel El Kitabı

EMA: Avrupa İlaç Ajansı

FDA: Gıda ve İlaç Ajansı (ABD)

ICD: Uluslararası Hastalık Sınıflandırması

GP: Pratisyen Hekim

NICE: Ulusal Sağlık ve Bakım Mükemmelliği Enstitüsü (Birleşik Krallık)

NIMH: Ulusal Ruh Sağlığı Enstitüsü (ABD)

OKB: Obsesif Kompulsif Bozukluk

SSRI: seçici serotonin geri alım inhibitörü, bir antidepresan

BM: Birleşmiş Milletler

Teşekkür

Kendi başıma yazabileceklerimi önemli ölçüde geliştiren çok sayıda hastadan ve akrabalarından, meslektaşlarından, arkadaşlarımdan, avukatlarından ve diğerlerinden aldığım ilham ve tavsiyeler için çok minnettarım. Burada özellikle kitapları aracılığıyla veya başka yollarla ilham veren veya kitabımdaki bölümler hakkında yorum yapan birkaç kişiden söz ediyorum: Peter Breggin, Paula Caplan, Dorrit Cato Christensen, Jens Frydenlund, Linda Furlini, Jim Gottstein, David Healy , Allan Holmgren, Lisbeth Kortegaard, Joanna Moncrieff, Luke Montagu, Peer Nielsen, Peter Parry, Melissa Raven, John Read, Bertel Rüdinger, Olga Runciman ve Robert Whitaker. Bu insanlardan en az dördünün bir psikiyatri hastası olmaktan kişisel deneyimleri var.

Yazar hakkında

Profesör Peter C. Gøtzsche, 1974'te biyoloji ve kimya alanında Master of Science ve 1984'te doktor olarak mezun oldu. İç hastalıkları uzmanıdır; 1975-83 yılları arasında ilaç endüstrisinde ve 1984-95 yılları arasında Kopenhag'daki hastanelerde çalıştı. Yaklaşık 80 kişiyle birlikte 1993 yılında kurucu Sir Iain Chalmers ile The Cochrane Collaboration'ın başlatılmasına yardım etti ve aynı yıl The Nordic Cochrane Center'ı kurdu. 2010 yılında Kopenhag Üniversitesi'nde Klinik Araştırma Tasarımı ve Analizi profesörü oldu.

Gøtzsche, “büyük beş”te (BMJ, Lancet, JAMA, Annals of Internal Medicine ve New England Journal of Medicine) 70'den fazla makale yayınladı ve bilimsel çalışmalarına 15.000'den fazla atıf yapıldı.

Gøtzsche, istatistik ve araştırma metodolojisine ilgi duymaktadır. Araştırmaların iyi raporlanması için kılavuzlar yayınlayan birkaç grubun üyesidir ve randomize araştırmalar için CONSORT'un (www.consort-statement.org) ortak yazarlarından biridir ( www.consort-statement.org ), STROBE gözlemsel çalışmalar için ( www.strobe-statement.org ), sistematik incelemeler için PRISMA ve meta-analizler ( www.prisma-statement.org ) ve deneme protokolleri için SPIRIT ( www.spirit-statement.org ). 1997-2014 yılları arasında Cochrane Methodology Review Group'ta editörlük yaptı.

Peter C Gøtzsche'nin kitapları

Götzsche PC. Ölümcül ilaçlar ve organize suç: Ne kadar büyük ilaç sağlık hizmetlerini bozdu. Londra: Radcliffe Yayıncılık; 2013. Birkaç dile çevrildi, bkz . www.deadlymedicines.dk .

Götzsche PC. Tıbbi tıbbi ve düzenleyici organizatör kriminalitet: Hvordan ilaç endüstrisi ve sundhedsvæsenet. København: Halkın Basını; 2013.

Götzsche PC. Mamografi taraması: gerçek, yalanlar ve tartışma. Londra: Radcliffe Yayıncılık; 2012.

Götzsche PC. Akılcı tanı ve tedavi: kanıta dayalı klinik karar verme. 4. baskı. Chichester: Wiley; 2007.

Wulff HR, Götzsche PC. Rationel klinik. Teşhis ve teşhis için temel bilgiler. 5. udgave. København: Munksgaard Danimarka; 2006.

Götzsche PC. Kenya'da Safari. København: Samlerens Forlag; 1985.

1

giriiş

Psikiyatri kolay bir uzmanlık alanı değildir. Çok sabır ve anlayış gerektirir ve birçok hayal kırıklığı vardır. Psikiyatristlerin bazen hayatlarını mahvetmeye devam eden ve hayatın birçok sıkıntısına karşı tutumlarını nasıl iyileştirebilecekleri konusunda kendilerine sunulan iyi tavsiyeleri almayı reddeden hastalara karşı hüsrana uğradıklarına eminim.

Ancak bu kitap psikiyatristlerin sorunlarıyla ilgili değil. Psikiyatrinin neden hastaların istediklerini sağlamada başarısız olduğu ve yararları şüpheli zararlı ilaçları kullanmaya odaklanmanın sonuçlarının ne olduğu ile ilgilidir. Hastaların çoğu aldıkları ilaçlara yanıt vermiyor ve ne yazık ki, psikiyatristlerin ilerleme kaydedilmemesi konusundaki hayal kırıklıkları, genellikle daha fazla ilaç veya daha yüksek doz reçete edilmesine yol açarak hastalara daha fazla zarar veriyor.

Psikiyatrik ilaçlar o kadar zararlıdır ki, Amerika Birleşik Devletleri ve Avrupa'da her yıl 65 yaş ve üzerindekiler arasında yarım milyondan fazla insanı öldürmektedir (bkz. Bölüm 14). Bu, psikiyatrik ilaçları kalp hastalığı ve kanserden sonra üçüncü önde gelen ölüm nedeni yapar.

Psikiyatri hastalarının zorla tedaviden daha çok korktuğu bir şey olduğunu düşünmüyorum ve bu, psikiyatrik tedavi sistemiyle yakın temasta olmanın intiharları belirgin şekilde artırmasının önemli bir nedenidir (bkz. Bölüm 15). Zorla tedavinin neden etik olmadığını ve yasaklanması gerektiğini açıklayacağım ve ayrıca onsuz psikiyatrinin mümkün olduğunu göstereceğim.

Pek çok psikiyatrik ilaç yalnızca toplam ölüm oranını artırmakla kalmaz, aynı zamanda intihar ve cinayet riskini de artırırken, hiçbir ilaç kurumu hiçbir ilacın intiharları önlemede etkili olduğunu onaylamamıştır. Lityum, intiharları azaltabileceği için bir istisnadır (bkz. Bölüm 7).

Yaygın aşırı teşhis ve aşırı tedavi, ele aldığım başka bir konu. Zihinsel bozuklukların aşırı derecede fazla teşhisi vardır ve bir kez psikiyatrik bir teşhis aldığınızda, yaptığınız veya söylediğiniz her şey şüpheli hale gelir, çünkü şu anda gözlem altındasınız, bu da ilk, belki de geçici teşhisin çok kolay bir şekilde kendi kendini gerçekleştiren bir kehanet haline geldiği anlamına gelir ( bkz. Bölüm 2).

Mevcut psikotrop ilaç kullanımımızı %98 oranında azaltabileceğimize ve aynı zamanda insanların zihinsel sağlıklarını ve hayatta kalmalarını iyileştirebileceğimize inanıyorum (bkz. Bölüm 14). Mevcut uyuşturucu felaketinin en önemli nedeni, önde gelen psikiyatristlerin ilaç endüstrisinin akademik disiplinlerini ve kendilerini yozlaştırmasına izin vermiş olmalarıdır.

Bu kitabı öncelikle, özellikle ilaçlarını bırakmayı çok isteyen, ancak doktorlarından düşmanca ve kibirli tepkiler alan hastalar için yazdım ve ilaçları güvenli bir şekilde azaltmanın nasıl mümkün olduğunu açıklayacağım (Bölüm 12).

Ayrıca kitabı, eğitim almakta olan genç psikiyatristler için, çok ihtiyaç duyulan uzmanlık alanlarında devrim yapmaları için onlara ilham verme umuduyla yazdım. Psikiyatrinin derin bir kriz içinde olduğunun bir işareti, hastaların yarısından fazlasının zihinsel bozukluklarının beyindeki kimyasal bir dengesizlikten kaynaklandığına inanmasıdır. Doktorlarından bu yanlış algıya sahipler, bu da psikiyatristlerin yarısından fazlasının hastalarına yalan söylediği anlamına geliyor. Uygulayıcılarının hastalarına yalan söylediği başka bir uzmanlık alanı bilmiyorum. Psikiyatristler de kendilerine ve halka yalan söylerler ve psikiyatrik müdahalelerin faydalarını beş ila on kat abartan ve zararlı etkilerini benzer bir faktörle küçümseyen birçok resmi açıklama örneği vereceğim.

Hiyerarşinin tepesindekilere, neredeyse her zaman erkek oldukları ve ormandaki primat gümüş sırtlılar gibi davrandıkları için, diğerlerini doğada kadınlara kolay erişim gibi ödüller taşıyan mutlak güçten uzak tuttukları için “gümüş sırtlı” diyorum – psikiyatride bu para ve şöhrete dönüşür. Bu gümüş sırtlılar toplu, organize bir inkardan muzdariptir. Kanıtlar ezici olduğunda bile neden oldukları hasarı görmeyi reddediyorlar. Ayrıca inatla savundukları ama hastalar için çok zararlı olan bir dizi mit ve yanılgı etrafında birleşmişlerdir. Bu kitapta çürüteceğim en kötülerinden bazıları şunlardır:

·         psikiyatrik tanılar güvenilirdir;

·         insanlara zihinsel bozuklukları için biyolojik veya genetik bir açıklama vermek için damgalamayı azaltır;

·         Psikiyatrik ilaç kullanımı ruhsal bozukluğu olan insan sayısını yansıtır;

·         Ruhsal bozukluğu olan kişilerin beyinlerinde kimyasal bir dengesizlik vardır ve psikiyatristler bu dengesizliği ilaçlarla düzeltebilir, tıpkı endokrinologların diyabet için insülin kullanması gibi;

·         Psikiyatrik ilaçlarla uzun süreli tedavi, hastalığın tekrarını önlediği için iyidir;

·         antidepresanlarla tedavi bağımlılığa yol açmaz;

·         çocukların ve ergenlerin antidepresanlarla tedavisi intihara karşı koruma sağlar;

·         depresyon, DEHB ve şizofreni beyin hasarına yol açar; ve

·         İlaçlar beyin hasarını önleyebilir.

Ayrıca, psikiyatri araştırmalarının ağırlıklı olarak sahte bilim olduğu sonucuna nasıl vardığımı ve güvenilir araştırmaların neden sürekli olarak önde gelen psikiyatristlerin inanmamızı istedikleri peri masalından çok farklı bir hikaye anlattığını açıklayacağım.

Ben dahiliye uzmanıyım ve 2007'de Danimarka Tüketici Konseyi'nden Margrethe Nielsen doktora tezi için bana bir fikirle geldiğinde psikiyatriyle ilgilenmeye başladım: “Tarih neden tekerrür ediyor? Benzodiazepinler ve antidepresanlar (SSRI'lar) üzerine bir çalışma."

Araştırmaları, gerçekten de tarihin tekerrür ettiğini gösterdi. Benzodiazepinlerle yaptığımız SSRI'larda ve onlardan önce barbitüratlarda yaptığımız hataları tekrarladık. Benzodiazepinlerde olduğu kadar SSRI'larda da çok sayıda uyuşturucu bağımlısı ile aşırı uyuşturucu kullanımı salgını yarattık (bkz. Bölüm 12).

Margrethe'nin bulguları, savunması gereken sahaları olan iki denetçisi tarafından hoş karşılanmadı. Biri, Steffen Thirstrup, Danimarka uyuşturucu ajansı için çalışıyordu, diğeri, John Sahl Andersen, bir pratisyen hekimdi. Uyuşturucu ajanslarımız mevcut sefalete önemli ölçüde katkıda bulunmuştur ve uyuşturucu zararlarının çoğuna, psikiyatrik ilaçların yaklaşık %90'ını reçete eden pratisyen hekimler neden olmaktadır.

Tezini sebepsiz yere reddettiler, ancak Üniversiteye başvurarak başarıyla savundu. 1Psikiyatrist David Healy üçüncü sınav görevlisi olmasaydı, araştırması sağlam ve doktora tezi gördüğüm birçok kişiden çok daha iyi olduğu için büyük bir adaletsizlik olan doktorasını alamayabilirdi.

İstenmeyen gerçekler her zaman bastırılıyor ve insanların sürdürülemez fikirlerine destek sağlamak için sürekli olarak ciddi şekilde kusurlu araştırmalar yayınladıkları “şüphe endüstrisinin” çalışmalarından sayısız örnek vereceğim.

Bilimi dikkatli bir şekilde inceledikten sonra, tanıştığım bazı kişilerin ve birkaç kuruluşun şu anda psikiyatrik ilaçları kullanma şeklimizin ve psikiyatri uygulama şeklimizin yarardan çok zarar verdiği sonucuna vardığını not ediyorum. Genel halk, antidepresanların, antipsikotiklerin, elektroşokların ve bir psikiyatri koğuşuna yatırılmanın yarardan çok zararlı olduğunu kabul eder ve hisseder (bkz. Bölüm 13). Haklı olduklarından hiç şüphem yok ve çift-kör, plasebo kontrollü randomize araştırmalar - amaçlandığı kadar kör olmayan - oldukça tutarlı bir şekilde, ilaçların etkili olduğunu düşünenlerin hastalar değil, psikiyatristler olduğunu gösterdi (bkz. Bölüm 3) .

Etkili bir şekilde körlenmemiş araştırmacılar, hastaları ilaçladıklarında gerçekte doğru olanın tam tersini görebilirler. Gerçekte ne olduğunu değil, kendileri ve uzmanlık alanları için uygun olan ne görmek isterlerse onu görürler (bkz. Bölüm 3 ve 6).

Cochrane incelemeleri, antidepresanların depresyon için etkili olup olmadığı (bkz. Bölüm 3) ve antipsikotiklerin şizofreni için etkili olup olmadığı (bkz. Bölüm 6) şüpheli olduğunu göstermiştir. Bazı ilaçlar bazen bazı hastalar için yardımcı olabilir, özellikle bir hastanın panik veya sanrılarla eziyet çekebileceği akut fazda, duyguları sakinleştirici ile bastırmaya yardımcı olabilir. Ancak doktorlar, psikiyatrik ilaçları çok az, düşük dozlarda ve her zaman azaltma planıyla kullanmak anlamına gelen psikiyatrik ilaçları kullanma konusunda çok daha uzmanlaşmadıkça, tüm psikotrop ilaçları ortadan kaldırsak vatandaşlarımız çok daha iyi durumda olacaktır. pazardan.

Bazı insanlar bunu kışkırtıcı bir açıklama olarak görecek, ama değil. Belgeleyeceğim sağlam bilime dayanıyor. Kışkırtıcı veya tartışmalı olarak anılmaya alışkınım, ki bunu doğruyu söylediğim anlamına geliyor. Pek çok insanın savunacak çok fazla yanlış fikri olduğundan, sağlık hizmetlerinde gerçek nadiren hoş karşılanır. Psikiyatrinin gümüş sırtlıları, kanıta dayalı tıp olmayan ve zararlı polieczacılık tarafından delinmiş, kendilerine ait bir fantezi dünyası yarattılar (bkz. Bölüm 13).

İngiltere'deki Silverback'ler psikiyatrinin organize reddini sergiliyor

Psikiyatriyi eleştiren kişiler, genellikle psikiyatri kurumunun ad hominem saldırılarıyla veya çok az değerli bilimsel argümanlarla karşılanır. Bu, 2014'te Lordlar Kamarası'ndaki Kanıta Dayalı Psikiyatri Konseyi'nin Sandwich Kontu'nun başkanlık ettiği açılış toplantısında “Psikiyatrik ilaçların kullanımı neden daha fazla zarar verebilir?” başlıklı bir açılış konuşması yaptıktan sonra başıma geldi. daha iyi." Diğer konuşmacılar, psikiyatrist Joanna Moncrieff ve antropolog James Davies de benzer konuşmalar yaptılar ve ana akım psikiyatri hakkında eleştirel kitaplar yazdılar. 2- 5

Üç ay sonra, psikiyatrist David Nutt ve dört erkek meslektaşım (onlara toplu bir "DN" ile atıfta bulunacağım) yeni bir dergi olan Lancet Psychiatry'nin ilk sayısında bana saldırdılar. 6Makaleleri yalnızca iki sayfa uzunluğunda, ancak bu, gümüş sırtlıların eleştirildikleri zaman aniden gösterdikleri tepkiler için o kadar tipik ki, onu biraz ayrıntılı olarak anlatacağım.

her şeye karşı

DN, “Psikiyatri, tanı ve tedavi karşıtı gündemleri olan dış taraflarca saldırıya uğramaya alışkındır” diyerek başladı. Silverback'ler genellikle başka bir kabileden ("dış taraflar") gelenlerin kendilerini eleştirmelerine izin verilmediğini söyler. Bu kibirli tavrın talihsiz sonuçları vardır, çünkü birçok psikiyatrist hastalarına karşı aynı tutumu benimser, onları dinlemeleri gerekmediğini ya da içtikleri ilaçlara yönelik eleştirilerini ciddiye almazlar. Gümüş sırtlıların psikiyatriyi eleştirmeye cüret edenleri anti-şey olarak damgalaması ve DN'nin “aşırı veya alternatif siyasi görüşler” ile bağlantılı “anti-psikiyatri” ve “anti-kapitalist” terimlerini kullanması da yaygındır.

“İrrasyonel polemikte yeni en düşük nokta”

DN, The Times ve The Guardian'da çıkan "Antidepresanlar yarardan çok zarar veriyor," gibi gazete manşetlerinden memnun değildi.konsey toplantımızdan sonra ve bunu "irrasyonel polemikte yeni bir en düşük" olarak adlandırdılar. Klinik pratisyenler için en iyi kanıtı sağlamak için kurulmuş bir girişim olan Cochrane Collaboration'ın kurucu ortağı olmamdan özellikle endişe verici buldular, görünüşe göre “popüler polemik için kanıt analizi eğitimimi” askıya aldılar. Silverback'ler genellikle ilaç endüstrisi ile aynı sesle konuşur çünkü onları finansal olarak çok cömertçe destekler (bkz. Bölüm 13) ve DN bir istisna değildir. Bize şöyle söylendi: "Depresyon, şu anda Avrupa'daki en büyük engellilik nedeni olan ve 2030 yılına kadar yüksek gelirli ülkelerde önde gelen morbidite nedeni olacağı tahmin edilen ciddi ve tekrarlayan bir hastalıktır." Depresyonlu insan sayısını güvenilir bir şekilde saymamız mümkün olmasa da, burada İngilizlerin olduğundan daha az ifadesi yok. Tanı kriterleri keyfi ve fikir birliğine dayalıdır ve artık o kadar geniştir ki, sağlıklı popülasyonun büyük bir kısmı tanıyı alabilir (bkz. Bölüm 3). Bu nedenle depresyonun ciddi bir rahatsızlık olduğunu söylemek yanıltıcı olur. Çoğu insan, zaman zaman çoğumuzu etkileyen hafif günlük sıkıntı semptomlarına sahiptir; çok azı ciddi depresyondadır. Daha da kötüsü, DN'nin bahsettiği depresyona bağlı morbiditedeki dramatik artışa psikiyatristlerin kendileri neden oldu. Kullandıkları ilaçlar depresyonu iyileştirmez, ancak kendi kendini sınırlayan birçok dönemi kronik hale getirir (bkz. Bölüm 12). Bu hastalara yardımcı olmuyor; psikiyatri ve ilaç endüstrisinin çıkarlarına hizmet etmektedir. ve artık o kadar genişler ki, sağlıklı popülasyonun büyük bir kısmı tanıyı alabilir (bkz. Bölüm 3). Bu nedenle depresyonun ciddi bir rahatsızlık olduğunu söylemek yanıltıcı olur. Çoğu insan, zaman zaman çoğumuzu etkileyen hafif günlük sıkıntı semptomlarına sahiptir; çok azı ciddi depresyondadır. Daha da kötüsü, DN'nin bahsettiği depresyona bağlı morbiditedeki dramatik artışa psikiyatristlerin kendileri neden oldu. Kullandıkları ilaçlar depresyonu iyileştirmez, ancak kendi kendini sınırlayan birçok dönemi kronik hale getirir (bkz. Bölüm 12). Bu hastalara yardımcı olmuyor; psikiyatri ve ilaç endüstrisinin çıkarlarına hizmet etmektedir. ve artık o kadar genişler ki, sağlıklı popülasyonun büyük bir kısmı tanıyı alabilir (bkz. Bölüm 3). Bu nedenle depresyonun ciddi bir rahatsızlık olduğunu söylemek yanıltıcı olur. Çoğu insan, zaman zaman çoğumuzu etkileyen hafif günlük sıkıntı semptomlarına sahiptir; çok azı ciddi depresyondadır. Daha da kötüsü, DN'nin bahsettiği depresyona bağlı morbiditedeki dramatik artışa psikiyatristlerin kendileri neden oldu. Kullandıkları ilaçlar depresyonu iyileştirmez, ancak kendi kendini sınırlayan birçok dönemi kronik hale getirir (bkz. Bölüm 12). Bu hastalara yardımcı olmuyor; psikiyatri ve ilaç endüstrisinin çıkarlarına hizmet etmektedir. çok azı ciddi depresyondadır. Daha da kötüsü, DN'nin bahsettiği depresyona bağlı morbiditedeki dramatik artışa psikiyatristlerin kendileri neden oldu. Kullandıkları ilaçlar depresyonu iyileştirmez, ancak kendi kendini sınırlayan birçok dönemi kronik hale getirir (bkz. Bölüm 12). Bu hastalara yardımcı olmuyor; psikiyatri ve ilaç endüstrisinin çıkarlarına hizmet etmektedir. çok azı ciddi depresyondadır. Daha da kötüsü, DN'nin bahsettiği depresyona bağlı morbiditedeki dramatik artışa psikiyatristlerin kendileri neden oldu. Kullandıkları ilaçlar depresyonu iyileştirmez, ancak kendi kendini sınırlayan birçok dönemi kronik hale getirir (bkz. Bölüm 12). Bu hastalara yardımcı olmuyor; psikiyatri ve ilaç endüstrisinin çıkarlarına hizmet etmektedir.

“Depresyonun tekrarını önlemek için etkileyici yetenek”

DN grubu, antidepresanların tüm tıpta sahip olduğumuz en etkili ilaçlar arasında olduğunu iddia ediyor ve onların "depresyonun tekrarlamasını önlemek için etkileyici yeteneklerinden, [tek bir tekrarı önlemek için] tedavi etmek için gereken bir sayıya" değiniyor. Kesinlikle etkileyici görünüyor ama bu doğru değil. Bu etkileri gösteren, hastaların yarısının iyileştikten sonra antidepresan ilaçlarını kullanmaya devam ederken diğer yarısının plaseboya geçtiği araştırmalar tamamen güvenilmezdir (bkz. Bölüm 11). Bunun nedeni, plaseboya geçenlerin soğuk hindiye gitmek zorunda olmalarıdır, yani beyinleri antidepresana adapte olduğu için yoksunluk belirtileri ortaya çıkar, tıpkı alkoliklerin aniden içmeyi bırakmaları durumunda başlarının derde girmesi gibi ve bu belirtiler depresyonu taklit edebilir.

DN, antidepresanlara övgüde bulunurken, akut depresyon üzerinde de etkileyici bir etkiye sahip olduklarını söylüyor. Yapmadılar. Muhtemelen hiçbir etkileri yoktur (bkz. Bölüm 3).

DN, bir antidepresan üzerinde plaseboya göre daha az katılımcının, antidepresanların etkili olduğuna dair kanıt olarak yorumladıkları tedavi etkisizliği nedeniyle denemelerden çekildiğine dikkat çekiyor. Bu yorum uygun değildir. Bir hastanın bir denemede kalıp kalmayacağını belirleyen şey genellikle algılanan yararlar ve zararların birleşimidir. Aktif bir ilaç kullanmakta olan bir hasta, ilacın yan etkileri nedeniyle bunu sıklıkla tahmin etmiştir ve bu nedenle, ilaç hiçbir etkisi olmasa bile, özellikle psikiyatristler hastalarına genellikle ilacın uzun sürebileceğini söylediği için, denemeye devam etme eğiliminde olabilir. Efektin ortaya çıkmasından bir süre önce. Tersine, plasebo alan hastaların devam etmek için hiçbir teşviki yoktur ve bu nedenle, ilaç grubundan daha fazla, etki eksikliği nedeniyle bırakırlar.

Bu nedenle, araştırma yöntemlerine ilişkin ders kitaplarında, etkisizlik nedeniyle bırakılan hasta sayısına odaklanılmaması tavsiye edilir. Sadece tedaviyi bırakmayanların toplam sayısına bakmak mantıklıdır; bu aynı zamanda iyileştirici olmayan ancak yalnızca hastaların semptomları üzerinde etkisi olan tedaviler için en alakalı sonuçtur.

Hastalar, bir ilacı almanın algılanan yararının yan etkilerinden daha fazla olup olmadığına karar vermede en iyi yargıçlardır ve ilaçları oldukça yararsız bulurlar, tıpkı birçok hasta, denemelerde herhangi bir nedenle antidepresan tedavisini bıraktığı gibi plasebo tedavisini de durdurur. 7

Akademik tartışmalar intiharları artırır mı?

DN grubu, "lobi grupları ve meslektaşları tarafından antidepresanların örtülü bir şekilde kınanmasının bu oranı artırma riskini taşıdığını" iddia ederek, antidepresan kullanmayan birçok kişinin intihar ettiğinden bahseder. Mamografi taramasıyla ilgili kitabımda, 8Buna hastalarımı öldürüyorsun argümanı adını verdim. Popüler müdahaleler hakkında rahatsız edici sorular ortaya atanlar, birçok insanın ölümünden sorumlu olmakla suçlanıyor. Ama düşünelim. Bu argümanı ortak bir etik standart haline getirecek şekilde genelleştirirsek, araştırmacılar hayat kurtardığına inanılan herhangi bir müdahaleyi asla sorgulayamazlardı. Bu nedenle, bu tür tedavinin ölümcül olduğu kolera için bile her türlü hastalık için hastanelerimizde hala kan alma işlemi yapıyor olurduk.

Daha da önemlisi, argümanın özü yanlıştır. Antidepresanlar insanları intihara karşı korumaz (bkz. Bölüm 3).

DN intihar edenlerin çoğunun depresyonda olduğunu iddia ediyor, ancak altta yatan veriler böyle bir sonuca izin vermiyor. 9Yaygın olarak alıntılanan bir çalışma, intiharların çoğunun depresyon teşhisi ile ilgili olduğunu buldu, ancak insanların sadece %26'sının kendilerini öldürmeden önce depresyon teşhisi konduğu biliniyordu. Diğerlerinin tümü, sözde psikolojik otopsiye dayanan bir ölüm sonrası teşhis aldı ve ölü bir kişiye psikiyatrik bir bozukluk teşhisi koymanın oldukça önyargılı bir süreç olduğu aşikar. Sosyal kabul edilebilirlik yanlılığı, bu tür geriye dönük teşhis koymanın geçerliliğini tehdit ediyor. Akrabalar genellikle sosyal olarak kabul edilebilir açıklamalar ararlar ve özellikle utanç yaratan veya suçun bir kısmını kendilerine yükleyen belirli sorunların farkında olmayabilirler veya bunları açıklamak konusunda isteksiz olabilirler. Bu nedenle suçu, hastalık gibi, hiçbir zaman var olmamış olmasına rağmen itiraz edemeyecek olan, kişisel olmayan bir şeye yüklemek cezbedicidir.

DN insanlarının antidepresanların intihara karşı koruduğu iddialarını kanıtlamak için öne sürdükleri bir sonraki argüman daha iyi değil. Ölüm anında %70'den fazlasının antidepresan almadığını iddia ediyorlar. Açıkçası, depresyonda olmayan insanlar kendilerini öldürdüklerinde, ölmeden önce antidepresan almanın bir anlamı yoktur. Ayrıca, antidepresanlar, intihara yatkınlık yaratan akatizi adı verilen aşırı bir huzursuzluk biçimine neden olabilir ., 11ve bu da hastanın intihardan önce ilacı almayı bırakmasına neden olabilir. Bir antidepresanın aniden kesilmesi, örneğin hastanın hapları bittiği için, akatizi ve intihara da neden olabilir. Bu nedenle, kendini öldüren insanların ölüm anında antidepresan almamış olmalarının en az üç iyi nedeni vardır.

DN'nin bir sonraki argümanı da inandırıcı değil. Antidepresanların doğru kullanıldığı ülkelerde intihar oranlarının önemli ölçüde düştüğünü söylüyorlar. Arabaların düzgün kullanıldığı (birkaç trafik kazasına neden olan) ülkelerde doğum oranları önemli ölçüde düştü, ancak bu hiçbir şeyi kanıtlamaz. Bilimsel olarak sağlam araştırmalar, artan antidepresan kullanımı ile düşen intihar oranları veya bunun tersi arasında hiçbir zaman bir ilişki bulamadı (bkz. Bölüm 3).

“Şimdiye kadar yapılmış en güvenli ilaçlardan bazıları”

Abartma, DN'nin makalesinin sonuna doğru tırmanıyor. SSRI'ların şimdiye kadar yapılmış en güvenli ilaçlardan bazıları olduğu ve yan etkilerinin nadiren şiddetli veya yaşamı tehdit edici olduğu söylendi. Gerçekler, SSGİ'lerin bir yıl tedavi gören 65 yaş üstü 28 kişiden birini öldürdüğü; hastaların yarısının cinsel yan etkilere maruz kalması; ve hastaların yarısının antidepresanlara bağımlı hale geldikleri için onları bırakmakta zorlandıklarını (bkz. Bölüm 3). Gümüş sırtlı psikiyatristler SSRI'ları şimdiye kadar yapılmış en güvenli ilaçlardan bazıları olarak adlandırdıklarında, SSRI ile tedavi edilebilecek bir şeyden muzdarip kişilerin bir psikiyatriste danışmasının güvenli olmadığını söylemenin adil olduğuna inanıyorum.

Eleştirmenler “anekdotu kanıta tercih ediyor”

DN'nin "Antidepresan karşıtları tarafından verilen aşırı yan etki örneklerinin çoğu hem nadirdir hem de bazen açıklanamayan bir tıbbi semptomun tanımını gerektirecek kadar tuhaftır" ve "Atatürk'e atıfta bulunmak için Çift kör klinik deneylerde büyük ölçüde zararsız görünen ilaçlarla ilgili son derece olağandışı veya şiddetli deneyimler, anekdotları kanıta tercih etmektir.” DN, klinik deneylerde SSRI'ların zararsız görünmesinin ana sebebinin, şirketlerin verileri olağanüstü derecede manipüle etmiş olmaları olduğunu takdir etmiyor (bkz. Bölüm 3). 11 - 13

Ayrıca, DN hastaları dinleyemez. Olumsuz bir etkinin “tuhaf” olması onu diskalifiye etmez. Birçok hasta, aynı ilaca tekrar maruz kaldığında tekrar ortaya çıkan aynı oldukça tuhaf yan etkileri yaşadı. Bu, klinik farmakolojide meydan okuma, meydan okuma ve yeniden meydan okuma olarak adlandırılan neden-sonuç ilişkileri kurmak için kabul edilen bir yöntemdir. 2010'da Danimarkalı psikiyatristlere ders verdiğim durumlardan birinde, ABD'li bir psikiyatristle yaptığım tartışmada bu argümanla hiçbir yere varmadım. Rastgele çalışmaların intihar riskini artırmadığını savundu, ancak randomize çalışmalarda doğrulanmalarının zararların tespiti için bir gereklilik olmadığını anlamadı. Sektörü çok fazla dinlemiş olabilir,

DN, fıkra olarak reddettikleri ve "davaya teşvik" tarafından çarpıtılabileceğini iddia ettikleri "uyuşturucuyla ilgili ciddi deneyimleri" görmezden gelmemiz gerektiğini öne sürüyor. Bu, profesyonel inkar ve küstahlığın zirvesidir. Sağlıklı bir çocuğunu kaybeden ebeveynlere ve bir SSRI'nın intihara veya cinayete sürüklediği bir partnerini kaybeden eşlere derinden hakaret ediyor. Ayrıca, Kanıta Dayalı Psikiyatri Konseyi üyeleri, Lancet Psychiatry'de İngiliz yoksunluğu destekleyen hayır kurumlarının, antidepresanları bıraktıktan sonra birkaç yıl boyunca yeti yitimi semptomlarından mustarip olan çok sayıda insan rapor ettiğini açıkladı. 14

“Psikiyatri disiplinine hakaret”

Bitirme sözlerinde DN, “aşırı iddialarım … psikiyatri disiplinine hakaret ediyor … ve bir düzeyde akıl hastalıklarına ve bunlara sahip insanlara karşı damgalanmayı ifade ediyor ve güçlendiriyor” diyor. Hastaları damgalayanın psikiyatristler değil, psikiyatristler olduğunu 6. Bölüm'de açıklayacağım.

DN ayrıca, “Anti-psikiyatri hareketi, ilaç endüstrisinin psikiyatristlerle işbirliği içinde, aktif olarak hastalıklar yaratmayı ve plasebodan daha iyi olmayan ilaçlar üretmeyi planladığı son komplo teorisiyle kendini yeniden canlandırdı. Bu inancın anti-kapitalist tadı, anti-psikiyatrinin aşırı veya alternatif siyasi görüşlerle güçlü ilişkisiyle yankılanıyor.”

Cevabımda, “Bu, savdan yoksun insanların dilidir” dedim. 15DN'nin - tüm açıklamalarına rağmen - psikiyatri eleştirmenlerinin, sanki bu apaçık saçma bir önermeymiş gibi, ilaç endüstrisinin ve psikiyatristlerin hastalıkları yarattığına ve ilaçları plasebodan daha iyi kullanmadığına inanmalarından yakınması oldukça ironikti. Daha sonra açıklayacağım gibi, bu oldukça doğrudur. Oysa DN'nin psikiyatrik ilaçların aşırı kullanımını eleştirenlerin “aşırı” veya “alternatif” olduğunu söylemesi doğru değildir. Lancet Psychiatry'nin editörüne yazdığımda ve akademik itibarımı savunmak için bir fırsat istediğimde editör bana Nutt ve meslektaşlarının makalesinin yasal incelemeye tabi tutulmasının yanı sıra bağımsız bir akran incelemesi verildiğini söyledi. Ad hominem olarak telaffuz edilen birçok hatası göz önüne alındığında, bunu anlamak zordur.saldırılar ve sert Birleşik Krallık iftira yasası.

Cevabımda DN'nin en kötü yanılgılarına değindim. 15 Ayrıca Nutt ve yardımcı yazarlarından Guy M Goodwin ve Stephen Lawrie'nin aralarında ilaç şirketleriyle ilgili 22 çıkar çatışması ilan ettiklerini de not ettim ve bunun etkili olmasına rağmen psikoterapiyi reddetmelerini açıklayıp açıklamadığını merak ettim. ve Birleşik Krallık Ulusal Sağlık ve Bakım Mükemmelliği Enstitüsü (NICE) tarafından tavsiye edilmektedir.

Bunu okuduktan sonra, bu psikiyatristlerin -kendi eleştirmenleri hakkındaki kendi sözleriyle- kendi çalışma alanları hakkında pek çok sürdürülemez görüşü besledikleri için "aşırı" olduklarını düşünebilirsiniz. Ama ne yazık ki değiller.

Profesör David Nutt, ana akım bir psikiyatrist ve etkili bir psikiyatristtir. Daha önce Birleşik Krallık'ın uyuşturucu çarıydı (hükümetin baş danışmanıydı), ecstasy'nin "Equine Addiction Sendromu"nun kısaltması olan "eşitlik" olarak adlandırdığı bir ata binmekten daha tehlikeli olmadığını iddia ettiği için görevden alınana kadar. 16Nutt, Bilim için Ayağa Kalkmak için 2013 John Maddox Ödülü'nü kazandı. Yargıçlar, düşüncesinin ve eylemlerinin uyuşturucuların kanıta dayalı sınıflandırmasını etkilemedeki etkisinin ve muhalefete ve kamuoyu eleştirilerine rağmen devam eden cesareti ve rasyonel tartışmalara bağlılığının tanınması nedeniyle ona ödül verdi. Kelimeler beni başarısızlığa uğratıyor.

Profesör Guy M Goodwin, Oxford Üniversitesi Psikiyatri Bölümü başkanıdır ve 2002-2004 yılları arasında İngiliz Psikofarmakoloji Derneği'nin Başkanıdır.

Londra'daki King's College Psikiyatri Enstitüsü'nden Profesör Dinesh Bhugra, daha önce Birleşik Krallık Kraliyet Psikiyatri Koleji'nin Başkanıydı ve şu anda Dünya Psikiyatri Birliği'nin seçilmiş başkanıdır.

Profesör Seena Fazel, Oxford Üniversitesi Psikiyatri Bölümü'nde Adli Psikiyatristtir; Şiddet içeren suçlara ve intihara ilgisi var.

Profesör Stephen Lawrie, Edinburgh Üniversitesi'nde Psikiyatri Bölüm Başkanıdır ve Lancet Psychiatry'nin yayın kurulundadır .

Bu psikiyatristler mesleklerinin zirvesindedirler, ancak yine de kendi alanlarındaki bilimle doğrudan çelişen görüşlere sahiptirler. Bu, psikiyatrinin derin bir kriz içinde olduğunu ve liderlerinin organize bir inkardan muzdarip olduğunu gösteriyor.

Benim tercihim isimlerden bahsetmek çünkü insanlar eylemlerinden ve tartışmalarından sorumlu tutulmalı. Övgüye değer bir şey yaparlarsa, isimsiz olsalar hayal kırıklığına uğrarlardı, ancak bu her iki yönde de çalışmalı. İnsanlar kınanacak bir şey yaptıklarında veya yanlış bir inanca sahip olduklarında isimleri gizleseydim, tutarsız olurdum ve okuyucularım zaten kim olduklarını tahmin etmeye çalışırlardı. Bilim, tahminlerle ilgili değildir, bu da isimlerden bahsetmeyi tercih etmemin bir başka nedenidir. Bununla birlikte, gurur duymaması gereken bir şey için bir isim verdiğimde, aynı şeyi yapan veya aynı inançları paylaşan binlerce kişi olduğunu belirtmekte fayda var.

2

 ruh hastası olmak ne demek ?

İlk önce tıbba genel olarak bakarsak, psikiyatrideki tanısal sorunları daha iyi anlayabiliriz. Benzer sorunları olan hastaların üzerine hastalık etiketleri koyarak birbirimizle iletişim kurmayı, araştırma yapmayı, hastalıkların tedavisini ve ortaya çıkmasını önlemeyi kolaylaştırıyoruz. Bu tanı etiketleri, belirli hastalıklara neyin neden olduğunu bildiğimizde en iyi sonucu verir. Örneğin, belirli bir pnömoniye pnömokokların neden olduğunu bilmek çok yararlıdır, çünkü daha sonra onu penisilin ile tedavi edebiliriz. Bu nedenle pnömonileri etiyolojilerine göre alt gruplara ayırıyoruz ve hatta onları bu şekilde etiketleyebiliriz, örneğin pnömokok pnömonisi hakkında konuşuyoruz.

Tıpta pek çok farklı tanı türü vardır ve bazıları ön tanıdır ve yalnızca bir semptomu tanımlar, örneğin mide ağrısı, eğer bir neden bulunamazsa nihai tanı haline gelebilir veya nihai tanı mide ülseri olabilir.

Bazı tanılar, çeşitli semptom, belirti ve paraklinik bulgulardan oluşan sendromlardır (örn. kan testleri veya radyoloji sonuçları). 1Romatoid artrit buna iyi bir örnektir. Bir enfeksiyon olduğundan şüphelensek de, buna neyin sebep olduğunu henüz bilmiyoruz. 1975'te Connecticut'ta daha sonra kene kaynaklı bir bakteri olan Borrelia'nın neden olduğu gösterilen bir dizi artrit vakası meydana geldi. Etiyoloji bilinmeden önce bu bir sendrom tanısıydı ve hastalarda artrite ek olarak döküntü, baş ağrısı, ateş ve diğer semptom ve bulgular görülebiliyordu.

Oldukça tehlikeli ilaçlarla tedavi edilen romatoid artritin aksine bu hastalığı penisilin ve diğer antibiyotiklerle iyileştirebiliriz. Hastaların çoğu ağrıları için nonsteroid antiinflamatuar ilaçlar (NSAID'ler) alır ve bu ilaçlar mide ülseri ve kalp krizine neden olabileceğinden bazıları ölür. Hastalık değiştirici ajanlar da tehlikelidir ve bu nedenle ilaç tedavisi bu hastaların diğer insanlar kadar uzun yaşamamasının önemli bir nedenidir.

Psikiyatrik hastalıkları anlama düzeyi, tıbbın geri kalanına kıyasla oldukça düşüktür ve tedaviler, romatoid artrit için kullanılanlardan çok daha zararlı ve ölümcüldür (bkz. Bölüm 14). Akıl hastalıklarına neyin neden olduğu hakkında fazla bir şey bilmiyoruz ve tanı belirsizliği tıbbın diğer alanlarından çok daha fazla.

Romatoid artrit sendromu tanısının bir parçası olan şeylerden biri, kanda kişinin kendi dokularına yönelik bir antikor olan romatoid faktörün varlığıdır. Bir zihinsel bozukluk için böyle bir kan testi yoktur ve yaygın zihinsel bozukluklardan muzdarip insanların beyinlerinin sağlıklı insanların beyinlerinden farklı olduğunu göstermek mümkün değildir (bkz. Bölüm 11).

Hasta olmaktan ya da hastalığa sahip olmaktan ne kastettiğimizi tanımlamak kolay değil ve bu konuları konuşurken tutarlı değiliz. Hiçbir semptomu olmayan tip 2 diyabetli kişiler hasta değildir, sadece risk faktörüne, yüksek kan şekerine sahiptirler ve bu da onları hasta olmaya yatkın hale getirir. Yine de bu tür insanlara hasta deriz ve en ufak bir acı çekmeseler de şeker hastası olduklarını bile söyleyebiliriz. Bir başka örnek olarak, mamografi taramasına giden kadınlar, en azından meme kanseri ile ilgili olarak, sağlıklı vatandaşlar olmalarına rağmen, bilgilendirme broşürlerinde ve bilimsel makalelerde sıklıkla hasta olarak adlandırılmaktadır.

Çoğu zaman, psikiyatristler bir akıl hastalığı ya da hastalıktan ziyade ruhsal bir bozukluk hakkında konuşmayı tercih ederler, çünkü psikiyatrik tanılar sosyal yapılardır. Minnesota'daki Mayo Clinic personeli buna bir hastalık diyor, ancak: 2

Akıl hastalığı, çok çeşitli akıl sağlığı durumlarını ifade eder – ruh halinizi, düşüncenizi ve davranışınızı etkileyen bozukluklar… Pek çok insanın zaman zaman akıl sağlığı sorunları olur. Ancak, devam eden belirtiler ve semptomlar sık ​​sık strese neden olduğunda ve işlev görme yeteneğinizi etkilediğinde bir akıl sağlığı sorunu akıl hastalığı haline gelir… Çoğu durumda, semptomlar bir ilaç ve danışmanlık kombinasyonu (psikoterapi) ile yönetilebilir.

Çoğu doktor böyle düşünüyor. Akıl hastalığının ne olduğunu bilmediğimiz için, onu hastanın hayatını bozan bir takım semptomlar olarak tanımlarız.

Psikiyatrik tanılar hastalarla konuşularak konur, ancak mevcut kontrol listesi yaklaşımı tanıdık salon oyunu Find Five Errors'a biraz fazla benziyor. Örneğin, olası dokuz semptomdan en az beşi olan bir kişinin depresyonda olduğunu söylüyoruz. 3

Yeterince dikkatli bakarsak, çoğu insanda mutlaka “hatalar” bulacağız. Evrimsel anlamda büyük bir hayatta kalma değeri olan bir yabancı hakkında çok hızlı bir şekilde fikir ediniriz. Ormanda başka bir kabileden bir yabancıya rastlarsak, hemen koşmaya, dövüşmeye veya konuşmaya başlamaya karar veririz. Benzer bir şekilde, doktorun sezgisi ve deneyimi, belirli bir hasta için sorunun ne olduğunu birkaç saniye içinde önerebilir ve o andan itibaren doktorun, gerekli sayıda hata puanı veren yönlendirici sorular sorması gibi önemli bir risk vardır. ve yanlış tanıya yol açar.

Psikiyatri, hastaları anlamaya çalışmak yerine bir kontrol listesi alıştırması haline geldi, 4hangisini bir sekreterden ya da hastaların kendilerinin yapmasını isteyebilir. Psikiyatristler bana genel pratisyenlerin sıklıkla yaptığı şeyin bu olduğunu ve ardından teşhis koyduklarını söylediler. Rand Corporation tarafından Amerika Birleşik Devletleri'nde 1993 yılında yapılan bir araştırma şunları göstermiştir: 5

Doktorların yarısından fazlası, hastalarla depresyonu üç dakika veya daha kısa bir süre tartıştıktan sonra reçete yazdı.

Araştırmalar, doktorların genellikle resmi kontrol listelerini kullanmadıklarını, bunun yerine neyin yanlış olabileceğine dair önsezilerini kullandıklarını ve bu da yanlış teşhis ve aşırı teşhis riskini daha da artırdığını göstermiştir. DSM-IV'te (Ruhsal Bozuklukların Tanısal ve İstatistiksel El Kitabı) 374 tanı olmasına rağmen , tedavi gören kişilerin yalnızca yarısı bir bozukluk için tanı ölçütlerini karşılıyordu. 6

Bu çok talihsiz bir gelişme. Ciddi akıl hastalıkları genellikle önceki travmalarla bağlantılıdır ve çocuklukta yaşanan sıkıntılar psikoz geliştirme riskini üç katına çıkarır. 7Tıbbi geçmiş ortaya çıkarılmazsa - ki bu zaman alır - uygulanan tedaviler genellikle oldukça etkisiz olacaktır. DSM-III çalışma grubunun başkanı sıfatıyla psikiyatrik tanılara yönelik yeni kontrol listesi yaklaşımının arkasındaki itici güç olan Robert Spitzer bile, şimdi tanıttığı ve inandığı şeyin talihsiz sonuçları olduğunu kabul ediyor.

Yaklaşık 25 yıl önce, deneyimli bir psikiyatristle, randomize çalışmaların bize tedavilerimizin değeri hakkında söylediklerine kıyasla bireysel bakış açısının ne anlama geldiğini tartıştım. Hiçbir hastanın birbirine benzemediğini savunarak tedaviyi bireyselleştirmekten ne demek istediğini anlamadım. Müdahalelerimizi randomize çalışmalarda incelemedikçe ve aynı tanıya sahip hastaları farklı olsalar da aynı şekilde tedavi etmedikçe ne yaptığımızı bilemeyeceğimizi söyledim. Düşüncelerimde, uygulayıcıları teorilerinin doğru olup olmadığını test etme zahmetine girmedikleri için, bilim dışı olan Freudyen psikanalizin başarısızlığından etkilendim. Hastaları tarafından tekrar tekrar onaylandıklarını hissettiler. 8Bilim felsefecisi Karl Popper, bu düşünce tarzı hakkında iğneleyici bir alaycılıkla yazmıştır: 8

"Adler'a gelince, kişisel bir deneyimden çok etkilendim. 1919'da bir keresinde, bana pek Adlervari görünmeyen, ancak çocuğu görmemiş olmasına rağmen, aşağılık duyguları teorisi açısından analiz etmekte hiç zorluk çekmediği bir vakayı ona bildirdim. Biraz şok oldum, ona nasıl bu kadar emin olabildiğini sordum. 'Bin kat deneyimim yüzünden' diye yanıtladı; bunun üzerine 'Ve bu yeni vakayla, sanırım deneyiminiz bin bir kat arttı' demekten kendimi alamadım.”

Çağdaş psikiyatride bile teşhisler bazen bu şekilde konur.

Psikiyatrist ve ben aynı şeyi tartışmadık. Demek istediği, belirli bir hasta için belirli bir tanıya yol açan tüm bireysel koşulların, aynı tanıyı alan bir sonraki hastanınkinden farklı olduğuydu ve bunları hesaba katmazsak, hastaya yanlış tedavi Bence ikimiz de haklıydık. Randomize araştırmalara ihtiyacımız var, ancak yalnızca belirli bir hasta için dikkatli dinleme ve açık fikir gerektiren diğer tüm ilgili konuları dikkate almak için bir başlangıç ​​noktası olarak.

Çılgın yerlerde aklı başında olmak hakkında

"Diğer tüm doktorlar kendini kontrol edemediğini söyledi. Bir rahatsızlığı var."

Yanlışlıkla Asperger teşhisi konan ve yanlış olanzapin 9 ile tedavi edilen bir erkek çocuğunun ailesi

Psikiyatride tanıların nasıl konulacağına dair endişelerim abartılı değil. Psikiyatrideki en büyük sorunlardan biridir ve tanı koymak şaşırtıcı derecede az zaman alabilir. Örneğin, hastalar sesler duyduklarını söylerlerse riskli olabilir. 1973'te psikolog David L Rosenhan, Science dergisinde "Deli yerlerde aklı başında olmak üzerine" ünlü bir makale yayınladı. 10Rosenhan ve diğer yedi sağlıklı kişi psikiyatri hastanelerine geldi ve sesler duyduklarını söyledi. Görev, personeli aklı başında olduklarına ikna ederek kendi cihazlarıyla tekrar çıkmaktı. Bu nedenle, kabul edilir edilmez, semptomları simüle etmeyi bıraktılar ve tamamen normal davrandılar. Yine de ortalama 19 gün hastanede kaldılar (Rosenhan serbest bırakılmadan önce iki ay) ve yutmaktan kaçındıkları ilaçlar reçete edildi, yalancı hastalar aynı “semptomla” başvursa da, çok çeşitli toplam yaklaşık 2.100 hap. ” Tek “belirtileri” normal insanların deneyimleyebileceği sesleri duymaları olmasına rağmen, hepsi şizofreni teşhisi ile remisyonda taburcu edildi.

Gerçek hastaların çoğu, sözde hastaların aklı başında olduğundan şüphelendi, ancak personel normalliği fark etmedi. Bu, tanı koymada önemli bir yanlılığı göstermektedir. Bir teşhis konulduktan sonra geri döndürülmesi zordur; sana yapışır. Rosenhan, etiketin o kadar güçlü olduğunu açıkladı ki, sahte hastaların normal davranışlarının çoğu, şizofrenik bir reaksiyonun dinamiklerine ilişkin popüler bir teoriye uymalarını sağlamak için personel tarafından tamamen veya tamamen yanlış yorumlandı. Sahte bir hasta taburcu edildikten sonra hazırlanan bir vaka özeti bu yanlışı göstermektedir:

39 yaşındaki bu beyaz erkek … erken çocukluk döneminde başlayan yakın ilişkilerde uzun bir önemli ikirciklilik geçmişi sergiliyor. Ergenlik döneminde annesiyle sıcak bir ilişki soğur. Babasıyla mesafeli bir ilişkinin çok yoğunlaştığı anlatılır. Duyuşsal kararlılık yoktur. Karısı ve çocukları ile olan duygusallığını kontrol etme girişimleri, öfke patlamaları ve çocuklar söz konusu olduğunda, şaplaklarla noktalanır. Ve birkaç iyi arkadaşı olduğunu söylerken, bu ilişkilerde de önemli bir ikirciklilik hissediliyor.

Gerçekte, sahte hastanın ilişkilerinde ikircikli nitelikte hiçbir şey tanımlanmamıştı ve adamın normal olduğu bilinseydi, tamamen farklı bir anlam yüklenirdi.

Sahte hastalar notlar aldılar ve hasta davranışlarının genellikle personel tarafından yanlış yorumlandığını gözlemlediler. Bir hasta, bir görevli tarafından kötü muamele gördüğü için "çılgına döndüğünde", bir hemşire nadiren soru sorar, ancak rahatsızlığının patolojisinden veya yakın zamanda bir aile ziyaretinden kaynaklandığını varsayar. Personel, hastanın davranışını açıklayanın kendilerinden biri veya hastane yapısı olabileceğini asla düşünmedi.

Rosenhan, teşhisin kendi kendini gerçekleştiren bir kehanet haline geldiğini açıkladı. Sonunda hasta tanıyı kabul eder ve ona göre davranır. Rosenhan, tüm hastaları tuhaf davranışlar veya bilişler temelinde şizofrenik olarak etiketlemememiz gerektiğini, ancak tartışmalarımızı davranışlarla, onları kışkırtan uyaranlarla ve bunların bağıntılarıyla sınırlandırmamız gerektiğini savunuyor. Duyarsızlaşmayla sonuçlanan psikolojik güçlerin güçlü olduğunu bulur ve hastalar güçsüz değil de güçlü olsaydı nasıl olurdu diye hayal eder. Tanısal varlıklardan ziyade ilginç bireyler olarak görülüyorlarsa; eğer sosyal cüzamlılar yerine sosyal olarak önemlilerse; ve eğer onların ıstırabı gerçekten ve tamamen bizim sempatimizi ve endişelerimizi zorunlu kılıyorsa; o zaman onlarla temas kurmaz mıydık, ilaçların mevcudiyetine rağmen? Belki de hepsinin zevki için?

Ne yazık ki, bu bilge sözler, hastaların kişisel geçmişlerinin o kadar az önemli olduğu ve psikiyatristlerin çoğu zaman onları çözemediği günümüz psikiyatrisinde unutulmuştur.

Rosenhan, güçsüzlüğün her yerde nasıl belirgin olduğunu anlatıyor. Hasta birçok yasal haklarından mahrum bırakıldı ve psikiyatrik etiketi nedeniyle güvenilirliğinden yoksun bırakıldı. Sahte hastalar, diğer personelin geldiği bilindiğinde oldukça aniden sonlandırılan kötü niyetli davranışlar gözlemlediler; personel güvenilir tanıklardı, hastalar değildi.

Rosenhan, psikiyatri hastanelerinde aklı başında olanla deliyi ayırt edemeyeceğimiz sonucuna varıyor ve psikiyatri kurumlarımızda bu şekilde tanınmayan kaç tane aklı başında insan olduğunu merak ediyor? Ve akıl hastanesinin dışında aklı başında olabilen, ancak tuhaf bir ortama tepki verdikleri için içinde deli gibi görünen kaç hasta?

Rosenhan'ın bulgularını duyan personelinin bulunduğu bir araştırma ve eğitim hastanesi, hastanelerinde böyle bir hatanın olabileceğinden şüphe duyuyordu. Rosenhan bu nedenle personele, takip eden üç ay içinde bir başka sahte hastadan birinin psikiyatri hastanesine yatırılmaya çalışacağını bildirdi. Her personelden, bir hastanın sahte hasta olup olmadığına karar vermesi istendi. 193 hastanın 41'inin (%21) en az bir personel üyesi tarafından yüksek güvenle sahte hasta olduğu iddia edildi. Ancak Rosenhan hiçbir yalancı hastayı kabul etmemişti !

Pek çok kişiye yanlışlıkla şizofreni teşhisi konur. 1982'de yapılan bir araştırma, şizofrenili 1.023 Afrikalı-Amerikalı'nın üçte ikisinin, mevcut kılavuzlara göre bu teşhis için gerekli semptomlara sahip olmadığını buldu. 111985'te Manhattan Devlet Hastanesi'ndeki baş psikiyatrist, 89 şizofreni hastasının kayıtlarını gözden geçirdi ve sadece 16'sının tanı almış olması gerektiği sonucuna vardı. 11

Hatalı teşhisler ölümcül olabilir. Böyle bir vakada, Asperger'li bir çocuk, psikoz da dahil olmak üzere şizofreni benzeri semptomları tetikleyen antipsikotik ilaçlarla tedavi edildi; bu sayede hatalı teşhis, kendi kendini gerçekleştiren bir kehanet haline geldi ve sonunda kendisine zorla uygulanan ilaçlar nedeniyle onu öldürdü. onun vasiyeti (bkz. Bölüm 15, Sevgili Luise). 12

Birçok insana yanlış şizofreni teşhisi konması göründüğü kadar tuhaf değil. Psikiyatri, tıbbın diğer alanlarından kökten farklıdır, çünkü normal insanlar hastaların sahip olduğu benzer semptomlara ve duygulara sahiptir; çoğunlukla bir derece meselesidir. Şizofreni için bile durum böyledir. Psikoz, artrit gibi biyolojik bir hastalık değildir ve birçok normal insan zaman zaman sanrılar ve halüsinasyonlar dahil olmak üzere psikotik deneyimler yaşar.

şeytanlar sana saldırır

Doğru ya da yanlış bir teşhis koyduğumuzda, hayatı sosyal yapımıza üfleriz, örneğin Mayo Clinic personeli, bozukluğun sizi sanki bağımsız bir varlığı varmış gibi etkilediğini söyledi.

Hastanın semptomları gerçektir, ancak teşhis etiketi, bizden bağımsız olarak var olan bir şeyi tanımlaması anlamında gerçek değildir. Bir fil gerçekten var ve çok yaklaşırsak bize saldırabilir. Ayrıca hastalıkların bize saldırdığını söylüyoruz, örneğin "astım krizi geçirdi", sanki astımın bir fil gibi doğada gerçek bir varlığı varmış gibi.

Fazla felsefi olduğumu hissedebilirsiniz, bu nedenle Bölüm 5'te DEHB hakkında bu ayrımların neden çok önemli olabileceğini açıklayacağım. İşte başka bir örnek. Yirmili yaşlarında bir arkadaşım akut psikoz nedeniyle hastaneye kaldırıldığında psikiyatrist “Sen şizofrensin!” dedi. Bu noktada, özerk ve saygın bir kişi olarak var olmayı bıraktığını hissetti. Artık bakıcılarının saygı duyması gereken biri değildi, kontrol altına aldıkları bir semptom torbasıydı ve sonraki yıllar onun için yıkıcıydı.

Küçük farklılıklar önemli olabilir. Psikiyatristi, “Siz şu anda şizofreni dediğimiz semptomları olan bir insansınız” demiş olsaydı, bu kişinin hala orada olduğunu ve semptomlarından çok daha fazlası olduğunu ve hastalığın mutlaka sürmesi gerekmediğini gösterirdi. hayatının geri kalanında, ne yazık ki, psikiyatristler bu hastalığı genellikle böyle algıladılar. Antipsikotik ilaçlarıyla birlikte, yaşam boyu sıkıntı yaratanların kendileri olduğunun farkında değiller (bkz. Bölüm 11).

düzensizlik olsun

“Ve DSM dedi ki: Düzensizlik olsun”

K LRK , G OMERİ VE KONFOR BİLİMLERİNDE 13 _ _

Dördüncü baskısında, Amerikan Psikiyatri Birliği'nin Mental Bozuklukların Tanısal ve İstatistiksel El Kitabı (DSM), ruhsal bozukluğun ne olduğunu tanımlamaya çalıştı. 14Daha sorunlu bazı kısımları italik olarak vurguladım:

Bir bireyde ortaya çıkan ve mevcut sıkıntı (örneğin, ağrılı bir semptom) veya yeti yitimi (yani, bir veya daha fazla önemli işlevsellik alanında bozulma) veya önemli ölçüde artmış riskle ilişkili klinik olarak anlamlı bir davranışsal veya psikolojik sendrom veya örüntü . ölüm, acı, sakatlık veya önemli bir özgürlük kaybı yaşamak. Ek olarak, bu sendrom veya model , sevilen birinin ölümü gibi belirli bir olaya yalnızca beklenen ve kültürel olarak onaylanmış bir tepki olmamalıdır. Orijinal nedeni ne olursa olsun, şu anda davranışsal, psikolojik veya biyolojik bir işlev bozukluğunun bir tezahürü olarak kabul edilmelidir .bireyde. Ne sapkın davranış … ne de öncelikle birey ve toplum arasındaki çatışmalar, sapma veya çatışma bireyde bir işlev bozukluğunun bir belirtisi olmadığı sürece zihinsel bozukluklardır .

Bu tanım son derece esnektir ve tanımlanan fenomenin derecesine ilişkin olarak da birçok yargı içerir. Bu belirsizlik, bağımsız psikiyatristler, belirli bir kişinin zihinsel bir bozukluğu olup olmadığını ve hangisi olduğunu değerlendirdiğinde, büyük gözlemci çeşitliliği ile sonuçlanır. 14 , 15

Tüm bu belirsizliği ve öznelliği işlevsel hale getirmek oldukça imkansızdır ve daha anlamlı ve sağlam bir tanım önermek kolay olacaktır. Ancak DSM bir fikir birliği belgesidir ve teşhisleri bilimsel değildir ve keyfidir. Gerçek bilimler, uğraştıkları fenomenlerin varlığına ve doğasına, çıkarları ve ilaç endüstrisi sponsorluğu ile bir el kaldırma ile karar vermezler. 16

1980'de DSM-III'de tanıtılan kapsamlı yeni teşhis kontrol listesi sisteminin güvenilir olduğu iddiası bir kitapta ikna edici bir şekilde çürütüldü. 15 Konunun önemi göz önüne alındığında, iki psikiyatristin aynı kişileri şaşırtıcı derecede kısa makalelerde olumlu bir retoriğin dumanına gömdüklerini değerlendirdiklerinde ortaya çıkan hayal kırıklığı yaratan sonuçlar. Belgeleri bulmak zor ama kitap her şeyi söylüyor. İki yazarı, Amerikan Psikiyatri Birliği'nde kimsenin tartışmak istemediği bu konuya ışık tutmak için müthiş bir iş çıkardı. 592 kişiden oluşan en büyük çalışma bile, araştırmacıların değerlendiricilerin eğitimine büyük özen göstermelerine rağmen hayal kırıklığı yarattı. 17Teşhisi son derece kolay olan bulimia nervoza için iki doktorun aynı kişilerle görüştüğünde kappa değerleri 0.80'in üzerindeyken, en önemli tanılardan majör depresyon ve şizofreni için kappa değerleri sırasıyla sadece 0.64 ve 0.65 idi.

Ruhsal bozukluğun ne olduğunu kesin olarak söyleyemediğimiz için, sağlıklı kişilerde de psikiyatrik tanı alıp almadıklarını görmek için kabul edilen tanı yöntemlerini deneyebiliriz. Gerçekten de öyleler. Tarafsız gözlemciler tarafından oldukça övülen ve ödüller kazanan büyük bir web sitesi olan Psych Central'a baktım. 18Depresyon, DEHB ve mani testlerini deneyen sekiz normal ve başarılı insandık ve hiçbirimiz üç testten de kurtulamadık. İkisinde depresyon, dördünde kesin, muhtemel veya muhtemelen DEHB vardı. Yedi mani hastasıydı; birinin acil tedaviye ihtiyacı vardı, üçünde orta ila şiddetli mani vardı ve üçünde daha hafif dereceler vardı.

Sonuçlarım başkaları tarafından doğrulandı, bu da her birimizi bekleyen bir veya daha fazla psikiyatrik tanı olduğunu gösteriyor. Rosenhan, 1970'lerde yapılan bir başka çalışmada da doğrulanan Amerikan psikiyatrisinin giysisi olmadığını gösterdi: 11

Araştırmacılar 463 kişiyle görüştüklerinde, hepsinin psikiyatrik bir görüşmede izole edildiğinde akıl hastalığı tanısını destekleyecek düşünce, inanç, ruh hali ve fanteziler yaşadığını buldular.

Danimarka kısa süre önce, hastaneye kabul edilen hastaların dört hafta içinde teşhis edilmesini garanti altına alan yeni bir yasa çıkardı. Bu, kanser olup olmadığını bilmeyen, ancak yasa iyi nedenlerle çok eleştirilmiş olan insanlar için stresli bekleme süresini azaltmada yardımcı olabilir. Örneğin, birçok hastalık kendi kendini sınırlar ve tüm tedaviler zarara yol açabileceğinden, doktorların teşhis koymakta güçlük çekmesi nedeniyle , teşhis koymamak genellikle hastaların yararınadır.teşhis konduğunda tedavi ediyorlar. Tıbbi çalışmaları sırasında, hayal edilebilecek her şey için ve ayrıca hayal edilemeyen şeyler için uyuşturucu kullanma hakkında çok şey öğrendiler, ancak ne zaman bekleyip görmenin en iyi olacağı hakkında çok az şey öğrendiler. Yeni yasaya ilişkin benim görüşüm, bir akıl sağlığı sorunu olan bir doktora başvurursanız, en az bir teşhisin garanti altına alınmasıdır!

Terapistlerden sağlıklı insanlar üzerinde DSM kriterlerini kullanmaları istendiğinde, bunların dörtte birine de psikiyatrik tanı konması şaşırtıcı değil. 16 Sağlıklı insanları kanser için test ettiğinizi ve bunların dörtte birine hatalı tanı veren ve orada olmayan bir kanser için kemoterapi tedavisine yol açan bir test yaptığınızı hayal edin. Bu kadar kötü bir testin psikiyatri dışında sağlık hizmetinin başka hiçbir alanında kullanılmasına izin vermeyiz.

1980'deki DSM-III, 1994'te öncekinden daha kötü olan ve akıl hastası olmanın %26 daha fazla yolunu listeleyen DSM-IV ile değiştirildi. 16 DSM-IV görev gücünün başkanı Allen Frances, artık psikiyatrik durumları tanımlama sorumluluğunun Amerikan Psikiyatri Birliği'nden (APA) alınması gerektiğine inanıyor ve yeni teşhislerin yeni ilaçlar kadar tehlikeli olduğunu savunuyor: koşulların doğasını tanımlamak için sıradan prosedürler, ancak on milyonlarca insanın ihtiyaç duymayabilecekleri ilaçlarla tedavi edilmesine yol açabilir ve bu onlara zarar verebilir.” 19Frances, tanı kriterleri çok geniş olduğu için DSM-IV'ün üç yanlış salgın yarattığına dikkat çekti: DEHB, otizm ve çocuklukta bipolar bozukluk.

Psikolog Paula Caplan, DSM-IV'e dahil oldu ve en saçma fikirleri ortaya çıkarmak için çok mücadele etti. 14 1985'te APA, kocaları tarafından dövülen kadınlar için kullanılmak üzere Mazoşist Kişilik Bozukluğu'nu tanıtmaya karar verdiğinde, Caplan ve meslektaşları alaycı bir şekilde şiddet uygulayan erkekler için Sanrılı Hakim Kişilik Bozukluğu'na dönüşen Maço Kişilik Bozukluğu'nu icat ettiler. Bir erkek 14 kriterden 6'sını yerine getiriyorsa, bunlardan ilki "Kişiler arası anlamlı ilişkiler kuramama ve sürdürememe"dir.

Klinik karşılaşmada çok önemli bir soru şudur: Bu kişiye bir teşhis koymanın yardımcı olacağına inanmak için iyi bir nedenim var mı? Milyonlarca ebeveynin yüzüne fırlatılan Minimal Beyin Hasarı Bozukluğu'nu bazılarımız hala hatırlıyor.

Psikiyatristler dışındaki profesyoneller de aşırı teşhis koymaya ve insanları aşırı tedavi etmeye heveslidir. Eşim ilk kez hamile kaldığında asıl görevim profesyonelleri ondan uzak tutmaktı ve onlara önerdikleri müdahalelerin yararsız ya da zararlı olduğunu kanıta dayalı bir kitaptan hareketle defalarca gösterdim. randomize çalışmaların sistematik incelemeleri hakkında. 20Ait olduğum Cochrane İşbirliği böyle doğdu; kelimenin tam anlamıyla hamilelik ve doğumla başladı. İlk kızımız doğduktan kısa bir süre sonra eşim ve ben bir hemşire tarafından ziyaret edildik ve kızımızın dilinin altındaki bağ çok sıkı olduğu için konuşmakta zorlanacağını bildirdi. Hemşire gittikten sonra çok güldük. Ne hakkında konuştuğunu bilmiyordu ve bu doğru olsa bile tedavisi yoktu, öyleyse neden yanlış bir teşhis icat etsin?

Çok az sayıda önde gelen psikiyatrist, uzmanlık alanlarının kontrolden çıktığını kabul etmeye isteklidir ve aşırı teşhis ve aşırı tedavi sorunları gündeme geldiğinde, standart cevapları birçok hastanın yetersiz teşhis edildiğidir. Elbette her zaman gözden kaçan hastalar olacaktır, ancak asıl sorun eksik teşhis değil, aşırı teşhistir ki bu, gümüş sırtlı olmayan psikiyatristlerin çok iyi bildiği bir şeydir. 2007'de yapılan bir ankette, 108 Danimarkalı psikiyatristin %51'i çok fazla ilaç kullandığını ve sadece %4'ü çok az ilaç kullandığını söyledi. 21

Amacı lonca çıkarlarını korumak olan, dünyanın her yerindeki gümüş sırtlıların, gevşek teşhislerin ve reçete defterindeki gevşek elin açık sonuçlarını görmezden gelmesini, organize bir inkar olarak görüyorum. Danimarka'da sinir sistemi için ilaç satışı o kadar yüksek ki, tüm nüfusun dörtte biri tedavi görüyor olabilir. Amerika Birleşik Devletleri'nde 2009'da en çok satılan ilaçlar antipsikotiklerdi ve dördüncü sırada antidepresanlar vardı, bu da gerçek ihtiyaçları yansıtması mümkün değil, ancak her zaman daha da kötüleşiyor. 18

Çocuklarımız hastalık tacirliğinden kurtulamadı. Amerika Birleşik Devletleri'nde, yaşamın ilk üç yılı hızlı bir nörogelişim dönemi olmasına rağmen, yalnızca dört yaşına kadar olan çocukların %1'i psikotrop ilaçlar almaktadır, 22ve Amerikan yaz kamplarındaki çocukların yaklaşık dörtte biri DEHB, duygudurum bozukluğu veya diğer zihinsel sağlık sorunları için ilaç tedavisi görmektedir. 18

Deli olan psikiyatridir, çocuklarımız değil. Bazı çocuk psikiyatristleri, bir çocuğun ilk değerlendirmesini yapıp 20 dakikadan daha kısa sürede reçete yazabildiklerini ve bazı pediatristler için sadece beş dakika sürdüğünü söyleyerek övünürler. 23

Neden önde gelen psikiyatristler yeterince alamıyor? Bu davranış o kadar tuhaf, anormal, sosyal olarak işlevsiz ve başkalarına zararlı değil mi ki, psikiyatristlerin kendi düşünce tarzına göre buna bir teşhis koymak meşru olmaz mı? Uygun bir isim Obsesif Kompulsif Hastalık Tacizciliği Bozukluğu, OCDMD olabilir ve bu da Açık Para Kazanma Teşhislerinin Açık Ortak Arzusu'nun kısaltması olabilir. Tanı kriterleri, aşağıdakilerden en az beşinin mevcut olduğu en az altı aylık bir rahatsızlık olabilir:

1.       Son üç yıl içinde endüstri bordrosunda bulundu.

2.       Hayaletle yazılmış el yazmalarına kendi adını koymaya isteklidir.

3.       Tanı almanın zarar vermeyeceğine inanır.

4.       İlaçların hiçbir yan etkisi olmadığı için taramanın zarar vermeyeceğine inanır.

5.       Psikiyatrik bozukluğu olan kişilerin beyinlerinde kimyasal bir dengesizlik olduğuna inanır.

6.       Psikiyatrik ilaçların diyabet için insülin gibi olduğunu hastaya söyler.

7.       Depresyon ve şizofreninin beyni tahrip ettiğine ve ilaçların bunu engellediğine inanır.

8.       Antidepresanların çocukları intihara karşı koruduğuna inanır.

9.       İlaç şirketlerinden alınan bilgilerin faydalı olduğuna inanır.

Tam bir evi olan, yani dokuz kriterin hepsinin geçerli olduğu psikiyatristlere rastladım. Zorla tedaviye karşıyım (bkz. Bölüm 15), ancak diğer insanları zarardan korumak için OCDMD'den muzdarip doktorların zorla emekli edilmesinden yanayım.

Psikiyatriye haksızlık ettiğimi düşünebilirsiniz, ancak benim kriterlerim aslında DSM-III'de Çocuklarda Karşı Gelme Bozukluğu için verilen kriterlerden daha makul: 15

“Aşağıdakilerden en az beşinin mevcut olduğu en az altı aylık bir rahatsızlık:

1.       Genellikle öfkesini kaybeder.

2.       Genellikle yetişkinlerle tartışır.

3.       Çoğu zaman yetişkinlerin isteklerine veya kurallarına etkin bir şekilde karşı çıkar veya reddeder, örneğin evdeki işleri yapmayı reddeder.

4.       Çoğu zaman kasıtlı olarak diğer insanları rahatsız eden şeyler yapar, örneğin diğer çocukların şapkalarını kapar.

5.       Genellikle kendi hataları için başkalarını suçlar.

6.       Çoğu zaman alıngandır veya başkaları tarafından kolayca sinirlenir.

7.       Genellikle kızgın ve kırgındır.

8.       Genellikle kinci ve kincidir.

9.       Sıklıkla küfür eder veya müstehcen bir dil kullanır.”

Bu kriterler tamamen öznel ve keyfidir ve “çoğunlukla” hepsinin bir parçasıdır. “Sıklıkla” ne sıklıkta olmalıdır? Pek çok çocuk dokuz kriterin hepsini yerine getiriyor, ancak bir “teşhis” için sadece beşine ihtiyaç var. Ne amaçla? Görebildiğim kadarıyla, bu oldukça normal bir davranış.

Aptalca teşhislerde naiflik, cehalet ve iyilik yapma dürtüsünün rol oynadığına eminim ama işin bir de karanlık tarafı var. DSM geliştirenlerin birçoğunun ilaç endüstrisi ile ilgili olarak ağır çıkar çatışmaları vardır ve birçok teşhis oluşturmak, tepedekiler için para, şöhret ve güç demektir. 14 Aynı zamanda, biyolojimizin doğasında bulunan başkaları üzerinde kontrol sahibi olmakla ilgilidir. İnsanlara teşhis koymak, onları psikiyatristlerinin ne hissettiğine ve ne düşündüğüne bağımlı kılan güçlü bir araçtır ve istismara yol açar (bkz. Bölüm 15). Bir hasta bana, psikiyatristinin Tanrı gibi davrandığını hissettiğinde ve kendisine Tanrı olduğunu düşünüp düşünmediğini sorduğunda, ek bir teşhis, borderline kişilik bozukluğu ekleyerek onu cezalandırdığını söyledi.

En önde gelen Amerikalı çocuk psikiyatristi Joseph Biederman, jüvenil bipolar bozukluk 13 , 24'ü icat ederek çocuklarımıza aşırı dozda antipsikotik vermek için muhtemelen herkesten daha fazlasını yaptı , aynı zamanda Tanrı gibi davrandı. Bir mahkeme duruşmasında, bir avukat ona Harvard Tıp Okulu'ndaki derecesini sordu. "Tam profesör," diye yanıtladı. "Bunun üstünde ne var?" avukat sordu. "Tanrım," diye yanıtladı Biederman. 24

Bazı psikiyatristler, kamusal tartışmalarda rakiplerine tanı etiketleri koymanın cazibesine bile karşı koyamazlar. Henrik Day Poulsen muhtemelen Danimarka'da ilaç şirketleriyle en çok işbirliği yapan doktor. 2013 yılında altı şirkette Danışma Kurulu üyesi veya danışman olarak görev yaptı ve dokuz şirkette diğer doktorlara “eğitildi”. Velinimetleri gibi, uyuşturucu endüstrisinde ölümcül ilaçlar ve organize suçlar hakkındaki kitabımı beğenmedi, 18 ve bir gazete makalesinde, “her zamanki paranoyak halimle”, çirkin uyuşturucu endüstrisinin nasıl olduğunu örneklerle gösterdiğimi yazdı. insanları aldatır ve dolandırır. 25Olağan paranoya, sanrılarla karakterize kronik bir psikoza sahip olmak, yani deli olmak demektir.

Başka bir olayda, psikiyatri hemşireliği geçmişine sahip bir politikacı, ilaç endüstrisinden elde ettiği gelir göz önüne alındığında, hastalar için endişelenip endişelenmediğinden veya daha fazla hap kullanmak için satış sahası sağladığından şüphe duyduğunu söylediğinde, ona “ çaresiz." 26Poulsen'in bu kolda daha fazla teşhisi var; “Gündelik psikopatlar” kitabını yayınladı.

Psikiyatrik ilaçlar birçok yanlış tanıya neden oluyor

Pek çok akıl sağlığı hastasının birden fazla tanıya sahip olmasının birkaç nedeni var - ancak birkaçı iyi. İlk olarak, tanı kriterleri çok geniştir ve hastaların sahip olduğu problemler için oldukça spesifik değildir. İkincisi, farklı tanı kategorileri arasında çok fazla örtüşme ve bir koşulun zaman içinde diğerine dönüşme eğilimi vardır. Bu genellikle yüksek komorbidite olarak adlandırılır, ancak sorun hastanın birkaç “hastalığı” olması değil, hastalıkların o kadar belirsiz bir şekilde tanımlanmış olması ki, uzaktan bir gölgeye bakan bir biyolog gibi: “Bu bir fil ve bir antilop ve muhtemelen bir gergedan.” Üçüncüsü, ilaçların yan etkileri genellikle yeni bozukluklar olarak yanlış yorumlanır. Bu nedenle, bir ilacın reçetelenmesi, sıklıkla diğer ilaç türlerinin kademeli olarak reçetelenmesine yol açar. Örneğin, bir antipsikotik, hastanın uyuşuk ve depresif hissetmesine neden olabilir, bu da bir antidepresana yol açar; ve bir antidepresan ile başlanırsa, hasta bir antipsikotik olan mani semptomları geliştirebilir.9 , 24

Doktorların, hasta zihin değiştiren kimyasalların etkisi altında olduğu sürece, bir hastanın gerçekten de bu ek "hastalıklardan" muzdarip olup olmadığına karar vermenin imkansız olduğunu anlamaları gerekir. 9 Yan etkiler gelip gidebilir, bu da insanların bunun ilaç olamayacağını düşünmesinin önemli bir nedenidir. 27Bu şekilde, sadece rutin tedavi değil, aynı zamanda - genellikle bu yan etkilere neden olan - ilacı bırakma girişimleri de daha fazla tanıya, daha fazla ilaca ve daha fazla zarara yol açabilir. Bağımlılık uzmanları, bir hasta uyuşturucu kullanırken altta yatan psikiyatrik bozuklukları teşhis etmenin boşuna olduğunu çok iyi biliyorlar. Uyuşturucu kullanımı ve bağımlılığı, zehirlenme ve yoksunluk döngüleri ile olası her psikiyatrik sorunu taklit eder. O halde, insanlar psikiyatrik ilaçlar dediğimiz beyni çalıştıran kimyasalların etkisi altındayken psikiyatristler neden teşhis koymaktan çekinmiyorlar? 27

Hasta psikotrop ilaçlarla tedavi görürken yeni teşhisler konulması yasaklanmalı ve psikiyatristler cezbediciliğe karşı koyamıyorlarsa, varsayılan olarak buna olası bir ilaca bağlı bozukluk demelidirler. Bu, suçu hastaya değil kendilerine atacak ve ilaca bağlı bir bozukluk teşhisi konduktan sonra hiçbir şey yapmazlarsa, dava açmaktan korkacakları için psikiyatristlerin ilaçları azaltma olasılığını artıracaktır.

Çok fazla sayıda tanı konulmasının dördüncü önemli nedeni, tanıların genellikle ilk ziyarette, hastaların üzüntü, iş yerinde stres, evlilik sorunları, yakın zamanda yaşanan bir travma ya da çoğumuzun karşılaşacağı başka şeylerle ortaya çıkabileceği durumlarda konulmasıdır. zaman zaman deneyim. Doktorlar, teşhisin bir anlık görüntü olduğunu ve hastaların doktora gitmeden önce ve sonra iyi olabileceğini unutmaya meyillidir. Açıkçası, bir kişi doktora ne kadar çok giderse, yanlış teşhis alma riski o kadar yüksek olur.

Doktorlar sabırlı olmalı ve teşhisler yapışkan olduğu için ilk ziyaretlerinde insanlara teşhis etiketleri koymaktan kaçınmaya çalışmalıdır. Daha sonra yanlış olduğu kanıtlansa bile, teşhislerden tekrar kurtulmak neredeyse imkansızdır ve insanları damgalarlar (bkz. Bölüm 6) ve istihdam, sigorta ve diğer birçok önemli konu üzerinde etkileri olabilir.

Doktorlar ayrıca durum çok akut olmadıkça ilk karşılaşmada ilaç yazmaktan kaçınmalıdır. Bir hasta, örneğin bir antidepresan gibi bir ilacı almakta ısrar ederse, birçok zararı ve şüpheli faydaları hakkında dürüst bir tartışma (bkz. Bölüm 3) çoğu hastayı hemen harekete geçmenin iyi bir fikir olmadığına ikna etmelidir.

Psikiyatristlerin kullandığı tanısal etiketler, genel pratisyenlerin karşılaştığı hasta türleriyle çok az uyuşur, ancak birinci basamakta ruhsal bozukluklarla ilgili uzman bakış açılarına yönelik herhangi bir meydan okuma, genellikle psikiyatristler arasında bir kuşku yaratır ve birinci basamak çalışanlarının yeniden eğitilmesinin çözüm olduğuna dair inançlarını pekiştirir. 28Neyin yeniden eğitimi? DSM'de değil, umarım!

iyilik endüstrisi

“İyilik yapma” kültürümüz, psikiyatri alanında büyük bir sağlık riski oluşturmaktadır. Anaokulları ve okullar gibi kurumlar, ek finansman elde etmek için ebeveynlere DEHB gibi şüpheli tanıları kabul etmeleri için baskı yapabilir ve diğer kurumlar, travma sonrası stres bozukluğu tanısı alması için psikiyatristlere baskı yapabilir.

Ayrıca, artan sosyal hizmetler, eğitim desteği, esnek işler, hafif işler, erken emeklilik, maluliyet ödeneği, sigorta talepleri açısından her türlü yardımın kapılarını açabilecek bir teşhis almak için hasta rolü oynamak insanlar için ödüllendirici olabilir. , ve başka ne varsa. Örnek olarak, Danimarka'da şizofreni, şizotipal kişilik bozukluğu, kalıcı psikotik durum, kısa süreli psikotik durum, şizoaffektif bozukluk, organik olmayan kökenli tanımlanmamış psikoz ve duygusal olarak kararsız kişilik yapısı teşhisi konan kişiler için eğitim faydaları 2,4 kat daha yüksek olabilir. sınır tipi. Özellikle sınırda teşhis oldukça esnektir.

İyilik Endüstrisinde, çok fazla terapist, çok fazla insan için çok fazla şey yapmaya çok meyillidir ve genellikle ilaç endüstrisi tarafından desteklenen hasta temsilcileri, üyelerinin yetersiz teşhis edildiğini, yetersiz tedavi edildiğini ve yeterince önceliklendirilmediğini iddia ettiklerinde genellikle yanılıyorlar.

Birkaç kıdemli psikiyatristin, teşhis koymanın kimseye zarar vermeyeceğini söylediğini duydum. Bu tür insanlar psikiyatrist olarak çalışmamalı. İnsanlara teşhis koymak da dahil olmak üzere vatandaşların yaşamına yapılan tüm profesyonel müdahaleler zarar verebilir. Herhangi bir müdahale hakkında bildiğimiz ilk şeyin zararlı olabileceği olduğunda, haber medyasındaki kamuoyu tartışmalarının ve haberlerinin teşhis ve müdahalelerin faydalı etkilerinin hakim olması bir paradokstur. Eğer durum böyle olmasaydı, potansiyel olarak faydalı bir etkisi olamazdı.

Hastalar tüketici değil

Anglo-Sakson geleneğinde hastalara genellikle tüketici denir, ancak bu garip bir terimdir. Hastalar hiçbir şey tüketmezler; aslında psikiyatrik ilaçlar kişiliklerini alıp götürdüğü için onları tüketirler. Tüberküloz, dokuları “yiyen” tüberkülozun eski adıydı. Benzer şekilde, psikiyatrik ilaçlar uzun süre alındığında beyni “yir”, çünkü kronik beyin hasarına neden olurlar (bkz. Bölüm 11).

Meme kanseri, prostat hastalığı, kırık ve HIV olan hastalara sorulduğunda, tüketiciler, müşteriler, müşteriler veya başka bir şey değil, hasta olarak adlandırılmayı tercih ettiler. 29“Hasta”ya yönelik birçok alternatif, bakım alıcılarının sakıncalı bulabileceği varsayımları (örneğin bir piyasa ilişkisi) içerir. Buna saygı duymalı ve tüketici tabirinden vazgeçmeliyiz. Hastaları güçlendirme konusunda iyi niyetlerle tanıtıldı, ancak bu, onlara çağrılmasını istemedikleri bir şey demeden yapılabilir ve bu da oldukça yanıltıcıdır.

Daha komik ve sahte teşhisler

Hayat çok saçma olduğunda, iyi bir kahkaha yardımcı olabilir. İki komik video, sağlıklı insanları sahip olmadıkları bir hastalık için ihtiyaç duymadıkları ilaçları almaya ikna etmenin ne kadar kolay olduğunu gösteriyor. Avustralyalı sanatçı Justine Cooper, avafynetyme HCl kimyasal adıyla Havidol'ün (hepsine sahip olun) reklamını yapan bir TV reklamı icat etti. 30, 31Havidol, disforik sosyal dikkat tüketim eksikliği anksiyete bozukluğundan (DSACDAD) muzdarip olanlar içindir.

Alışverişle geçen bir günün ardından kendinizi boşlukta mı hissediyorsunuz? Yeni şeylerden eskilerinden daha çok zevk alıyor musunuz? Diğerlerinden daha fazlasına sahip olduğunuzda hayat daha mı iyi görünüyor? O zaman yetişkinlerin %50'sinden fazlasının sahip olduğu bozukluğa sahip olabilirsiniz. Havidol süresiz olarak alınmalıdır ve yan etkiler arasında olağanüstü düşünme, dermal parlaklık, belirgin şekilde gecikmiş cinsel doruk, türler arası iletişim ve terminal gülümseme yer alır. "Doktorunuzla Havidol hakkında konuşun." Bazı insanlar bunun gerçek olduğuna inandı ve panik ve anksiyete bozukluğu veya depresyon için gerçek web sitelerine katladı.

Başka bir videoda gazeteci Ray Moynihan yer aldı. 32Yeni bir salgın – motivasyon eksikliği bozukluğu – ilk olarak BMJ'nin 2006'daki 1 Nisan sayısında duyuruldu, 33ve Havidol'de olduğu gibi, bazı insanlar hastalığın var olduğuna inanıyordu. Hafif formunda sabahları kumsaldan ya da yataktan kalkamazken, en şiddetli formunda ise hasta nefes alma motivasyonunu kaybedebileceği için öldürücü olabilir. Moynihan şöyle diyor: “Hayatım boyunca insanlar bana tembel dediler. Ama şimdi hasta olduğumu biliyorum. İlaç Indolebant ve şampiyonu sinirbilimci Leth Argos, bir hastanın karısının onu nasıl aradığını ve gözyaşlarına boğulduğunu anlatıyor. Kocası Indolebant'ı kullandıktan sonra çimleri biçmiş, olukları onarmış ve bir elektrik faturası ödemişti - bunların hepsini bir hafta içinde yapmıştı.

Bu iki videoyu 2012'de 100'den fazla psikiyatriste ders verdiğimde aşırı teşhis ve aşırı tedavi hakkındaki konuşmama giriş olarak gösterdim. Yüksek sesle güldüler ama az önce gördüklerinin günlük pratiklerinden çok uzak olmadığını eklediğimde değil.

Bir hastam bir keresinde bana kronik yorgunluk sendromundan mustarip olduğunu söylemişti ama muhtemelen hastalık belirtileri olamayacak pek çok garip semptom tanımladı. Biraz sonra içinde bulunduğum şirkete Moynihan'ın motivasyon eksikliği bozukluğu olan videoyu anlattım; o hariç herkes güldü Belki de ipucumu almıştır.

Doktorun hastaya söylediği bir karikatür var: "Sende bir sorun bulamıyoruz, bu yüzden seni Semptom Eksikliği Bozukluğu için tedavi edeceğiz." Ayrıca Tıp Etiği ve Hukuku Öğretim Üyesi Barry Turner tarafından icat edilen Bozukluk Üretimi Sendromu ile de karşılaştım: 34

Brandt-Sievers Öjeni Enstitüsü'nde çalışan psikiyatristler tarafından yeni bir psikiyatrik durum gözlemlendi. Bozukluk Üretimi Sendromu durumu, hastanın kendi yanılmazlığına ve üstünlüğüne inandığı bir tür paranoid sanrısal bozukluktur ve sıklıkla eşlik eden narsisistik kişilik bozukluğu ile ilişkilidir. Hasta, her türlü normal insan davranışını sürekli olarak bir bozukluk veya sendrom olarak sınıflandıracaktır.

Bozukluğun, büyük ilaç tarafından finanse edilen bir enstitüde psikoloji ve psikiyatri eğitimi almanın getirdiği kimyasal bir dengesizlikten kaynaklandığı düşünülüyor. İlaç şirketleri tarafından verilen paranın sürekli olarak ele alınması, psikologların ve psikiyatristlerin nörotransmitterleri işleme şeklini etkiliyor gibi görünüyor. Başka bir teori, bunun kronik açgözlülüğün neden olduğu bir tür histeri olabileceğidir.

Bu hasta grubu için en etkili tedavi, onları ilaç şirketlerinin parasını ödemeye yönelik özlemlerini gideren herhangi bir profesyonel sicilden silmektir. Aşırı durumlarda, onları araştırma sahtekarlığı nedeniyle kovuşturmak başka bir alternatiftir. Bu bazen tartışmalı yöntem, Vermont Üniversitesi'nde büyük bir başarıyla uygulandı.

Psikiyatristlerde ve klinik psikologlarda bu durumun eksik teşhis edildiğine ve bu yüksek riskli popülasyonda bir tarama programının başlatılması gerektiğine inanılmaktadır.

Psikiyatride birçok insanı etiketlemek için kullanılabilecek pek çok aptalca teşhis vardır, örneğin Premenstrüel Disforik Bozukluk ki bu da zararlıdır, çünkü teşhis boşanma durumunda kadınların iş bulmasını veya çocuklarının velayetini almasını engelleyebilir. 14 Bu tanı ölçütleri o kadar spesifik değildir ki, şiddetli adet öncesi semptomları olan kadınlar ile diğer kadınları ayırt edemezler ve hatta erkekler şiddetli semptomları olan kadınlara benzer cevaplar verirler, 14 bu yüzden erkeklerin süresiz olarak tedavi edilmesi gerektiğini düşünüyorum. dönem yok. FDA umursamadı. ABD'li psikiyatristlerin depresyon olarak adlandırmaya cüret ettiği bu hastalık dışı hastalık için fluoksetini onayladı! 18Eli Lilly, ilaca, çekici lavanta ve pembe renklerle yeniden boyanmış bir Prozac olan Sarafem adını verdi. İnsanların seks hayatlarını mahveden bir hapın üzerindeki oldukça ironik renkler (bir sonraki bölüme bakın). Avrupa'da, Lilly'nin hastalık olmayan bir şey için fluoksetini tanıtması yasaktı ve Avrupa İlaç Ajansı, Lilly'nin büyük eksiklikleri olan denemelerini şiddetle eleştirdi. Bu hastalıkla ilgili olmayan Cochrane incelemesi 31 çalışmayı içeriyordu ve antidepresanların etkili olduğunu buldu. 35 Elbette. Yan etkisi olan her şey (ve çok vardı) 35sonuçlar öznel olduğunda (bir sonraki bölüme bakın), hem hastalıklar hem de hastalık dışı durumlar için işe yarıyor gibi görünüyor.

 

3

Depresyon

Depresyon taraması

Psikiyatride tanı kriterleri çok geniştir ve bu nedenle sağlıklı kişilere uygulanmamalıdır. Bu tür taramalar, hepimizi çıldırtmanın kesin bir yoludur. Amerika Birleşik Devletleri'ndeki kötü şöhretli bir program olan TeenScreen, beş çocuktan birinin zihinsel bir bozukluktan muzdarip olduğu sonucunu ortaya çıkardı ve çocukların zihinsel sağlığında bir “kriz” hakkında tartışmalara yol açtı. 1

Çocukların ruh sağlığında bir kriz değil, psikiyatrik araştırma standartlarında bir krizdi 2artı bazı önde gelen psikiyatristlerin entelektüel kapasitesinde veya dürüstlüğünde kronik bir bozulma. Genellikle bir tarama aracının çok fazla yanlış negatif bulguya yol açmaması gerektiğini söyleriz, ancak depresyon için bazı vakaları gözden kaçırmamız gerçekten önemli değil. Şiddetli depresyon vakalarını tespit etmek çok kolaydır. Bu nedenle, gözden kaçan, kendi kendini sınırlayan ve antidepresan ilaçların işe yaramadığı konusunda fikir birliğine varılan hafif vakalardır.

Önemli olan çok fazla yalancı pozitifin olmaması yani depresyon teşhisi konmuş sağlıklı insanların olmaması ama bizde tam olarak bu oluyor. Dünya Sağlık Örgütü tarafından önerilen tarama testi o kadar zayıf ki, taranan her 100.000 sağlıklı insan için 36.000 kişi yanlış bir depresyon teşhisi alacak. 3, 4Meslektaşlarımı bu kadar kötü testler kullandıkları için eleştirdiğimde, bunların tanısal çalışmalarda sadece bir kılavuz oldukları ve ek testlerin yapılacağı söylendi. İdeal bir dünyada belki, ama çoğu doktorun yaptığı şey bu değil. Birçok hasta başka test yapılmadığını ve yaklaşık on dakika içinde teşhis ve reçete aldıklarını bildiriyor. 5Reçetelerin %80-90'ı pratisyen hekimler tarafından yazıldığı için bu beklenir, 5 , 6ve fazla zamanları yok.

Psikiyatrik araştırmaların standardının çok zayıf olduğu gerçeği, depresyon taramasının yanlış pozitif ve yanlış negatif sonuçlarını değerlendiren çalışmaların sadece %5'inde araştırmacıların halihazırda depresyon tanısı almış hastaları dışlamış olması gerçeğiyle gösterilmektedir. 2 Bu kusur affedilemez. Sağlıklı görünen insanların midelerindeki kanserleri tespit etmek için ultrasonun ne kadar iyi olduğunu bilmek istiyorsak, tam da test etmek istediğimiz teknik olan ultrason ile halihazırda büyük kanser teşhisi konmuş insanları incelemiyoruz.

Depresyon taramasına ilişkin Cochrane incelemesi, 6.000 katılımcıyla yapılan 12 çalışmayı inceledikten sonra buna kesinlikle karşı çıkıyor. 7Bununla birlikte, Danimarka Ulusal Sağlık Kurulu, depresyon taraması yapılmasını önermektedir. 8Sağlık yetkililerimiz pasta yemeye ve yemeye devam etme sporunun beynidir. Cochrane incelemesinden usulüne uygun bir şekilde alıntı yaptıktan sonra, yetkililer, aşağıdakiler gibi zayıf tanımlanmış çeşitli “risk grupları” için tarama yapılmasını önermektedir:

·         Önceki depresyon

·         Ailede depresyon

·         Kalp hastalığı

·         vuruş

·         Kronik ağrı

·         Diyabet

·         Sigara içenlerin ciğerleri

·         Kanser

·         Parkinson hastalığı

·         epilepsi

·         Diğer ruhsal bozukluklar (depresyon ile komorbidite nedeniyle)

·         Hamile kadınlar

·         Yeni bebeği olan kadınlar

·         Mülteciler

·         Göçmenler.

“Risk grupları”ndaki bu etkileyici insan listesi, nüfusun önemli bir bölümünü kapsamaktadır. Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, çalışma grubunda bu önerileri getiren birçok psikiyatrist vardı.

Psikiyatristler için yapılan büyük bilimsel toplantılarda davetli konuşmacı olarak depresyon taramasının ne kadar zararlı olduğuna dikkat çektiğimde en ufak bir ilgi göstermediler. Bu organize inkar beni şok etti, özellikle de kendi hastanemdeki profesör – taramanın birçok sağlıklı insanın antidepresanlarla tedavisine yol açtığına dair sözlerime cevaben – önemli olmadığını çünkü antidepresanların hiçbir yan etkisi olmadığını söylediğinde! Yok canım? Büyük ölçüde, “risk grupları” elli yıldan fazla yaşamış olanlardan oluşur ve antidepresanlar bunların çoğunu öldürür (bkz. Bölüm 14). 9

Gerçek bir teşhisin ne olduğunu bile bilmediğimiz için, ne kadar fazla depresyon teşhisi olduğunu bilmek zordur. Filleri sayarsak, sadece grimsi oldukları ve dört ayakları olduğu için antilopları da sayımıza dahil etmeye birdenbire karar vermeyiz. Bununla birlikte, depresyon için tanı kriterleri yıllar içinde çok genişlemiştir. DSMIV'teki dokuz kritere dayanarak, psikiyatristler, kişinin en az 1.497 farklı şekilde depresyona girebileceğini hesapladılar. 10Bu varyasyonlardan bazıları, çoğu insanın depresyon dediği şey değildir.

2010 yılında ABD Hastalık Kontrol ve Önleme Merkezleri, görüşülen yetişkinlerin %9'unun mevcut depresyon için DSM-IV kriterlerini karşıladığını belirtti. 3 Ancak, çok az gereklidir. Son iki hafta içinde sekiz gün boyunca bir şeyler yapmaktan çok az zevk aldıysanız veya çok az ilgi duyduysanız ve buna ek olarak birçok şey olabilen bir ek semptomunuz varsa, depresyondasınız, örneğin:

·         uykuya dalma güçlüğü

·         iştahsızlık veya aşırı yeme

·         Her zamankinden çok daha fazla hareket ettiğiniz için çok kıpır kıpır veya huzursuz olmak.

Bu mantıksız. Sevgilisi onu terk eden bir çocuk, on dört gün boyunca sefil hissedecek ve uyuyamayacak veya fazla yemek yiyemeyecek. Ne kadar pozitif, aktif ve dışa dönük olursak olalım çoğumuz bir şeyler yapmaktan çok az zevk alır ve çoğu Amerikalı aşırı yer.

Tanıya böyle bir yaklaşımla, antidepresan haplarımızın olmadığı günlerden bu yana depresyon prevalansının çarpıcı biçimde artması şaşırtıcı değil. 11Ve tüm bunlarda önemli bir döngüsel kanıt riski var. Yeni bir ilaç sınıfı ruh halini, iştahı ve uyku düzenini etkiliyorsa, endüstri destekli psikiyatristler depresyonu tam da bundan oluşan bir hastalık olarak tanımlayabilir; ruh hali, iştah ve uyku düzeni ile ilgili sorunlar. 12

İnsanların neden daha önce olduğundan daha fazla depresif insan olduğunu açıklamaya çalıştıkları birçok sözde akademik tartışmayı dinledim. Genel açıklama, toplumumuzun daha telaşlı hale gelmesi ve insanlardan daha fazla talepte bulunmasıdır. Görebildiğim kadarıyla, her zamankinden daha ayrıcalıklıyız, hayatlarımız daha az stresli, sosyal güvenlik çok daha iyi ve çok daha az yoksul insan var. Şiddetli depresyon prevalansının artıp artmadığını tahmin etmek daha güvenilirdir ve psikiyatristler bana sürekli bunun böyle olmadığını söylerler. 13

ABD'li gümüş sırtlıların çıldırdığının işaretlerinden biri, kederin tıbbileştirilmesidir. DSM-III'de yas, ancak bir yıldan fazla sürmüşse depresif bir bozukluktu, DSM-IV'te iki ay ve 2013'ten itibaren DSM-5'te sadece iki haftaydı. Çok az evlilik o kadar kötüdür ki, geride kalan kişi, eşinin gitmesine sadece iki hafta sonra sevinir. Teşhis koymadan insanların bazen mutsuz olmalarına izin vermeliyiz ki bu tamamen normaldir. Klinik uygulamada bu “sınırlar” elbette önemsizdir. Bir klinisyen, üzgün bir kişiye, depresyon için tanı kriterlerini yerine getirmeden ve reçete alabilmeden önce bir hafta daha beklemesini söylemez.

1980'den itibaren DSM-III'teki en büyük değişiklik, tanı için semptom temelli bir yaklaşımın tanıtılmasıydı. Hastalık yaratması ve normal yaşam sıkıntısı ve üzüntüsünü ilaca ihtiyaç duyan akıl hastalığı olarak sınıflandırması nedeniyle eleştirilmiştir. Durumsal bir bağlama karşı beklenen tepkiler, örneğin sevilen bir kişinin kaybı, boşanma, ciddi hastalık veya iş kaybı, artık teşhis yapılırken dışlama kriteri olarak bahsedilmiyor. İlaç endüstrisine karşı çok cömert olan bu değişiklikler, duygudurum bozuklukları konusundaki tüm DSM-IV panel üyelerinin ilaç endüstrisiyle finansal bağları olmasıyla ilgili olabilir. 3

Aşırı teşhis konusundaki kamusal tartışmalar sinir bozucu ve merak ediyorum, önde gelen psikiyatristler sorunları anlamıyor mu yoksa başarısızlıklarını örtmek için organize bir inkar mı sergiliyorlar? Danimarka'da o kadar çok antidepresan kullanıyoruz ki her birimiz hayatımızın altı yılı boyunca tedavi görüyor olabiliriz ve bu ilaçların artan kullanımı artan bir ihtiyacı yansıtmıyor; pazarlama baskısı ile yakından ilişkilidir. 14Bu herkesin alarm zillerini çalmasına neden olmalı, ancak bir panel tartışması sırasında TV sunucusu bize yüksek tüketimi nasıl azaltabileceğimizi sorduğunda ve tüketimin çok yüksek olup olmadığını tartışmamamız gerektiğini açıkça belirttiğinde, Profesör Lars Kessing cevap vermedi. sorusuna, ancak son 50 yılda depresyon prevalansının büyük ölçüde artması nedeniyle tüketimin çok yüksek olmadığını söyledi.

İnkar salgın gibi görünüyor. Kessing'in bölümündeki başka bir başhekim geçenlerde bir gazeteciye, antidepresan tüketiminin hasta hasta sayısına tekabül ettiğini söyledi. 15Her şey yolunda gibi ifadeler yanıltıcıdır. Antidepresanların hafif depresyonda işe yaramadığı ve kullanılmaması gerektiği konusunda uluslararası bir anlaşma olmasına rağmen, tedavi edilenlerin çoğunda oldukça hafif depresyon vardır. 6

Araştırmalar, depresyon tanısı konanlardan daha fazla kişiye aşırı tanı konulduğunu göstermiştir, 13 ki bu, psikiyatrist olmayan kimseyi şaşırtmamalıdır. Aslında, "majör depresif bozukluk" terimi, şimdi hafif majör depresif bozukluk vakalarını içerdiğinden, terimlerle çelişkili hale geldi. Bu da anlamsızdır, çünkü bu tür vakalar ne majör, ne depresyon, ne de bir rahatsızlıktır. 13

Antidepresan ilaçlar depresyon için çalışmıyor

50 yıldan fazla bir süredir antidepresan ilaçlar kullanıyoruz, ancak bunların depresyon üzerinde gerçek ve yararlı bir etkiye sahip olmaları pek olası değilken, birçok zararlı etkileri şüphesizdir. Antidepresanlar yarardan çok zarar verir, 16bu bölümün geri kalanı bununla ilgili.

ABD Gıda ve İlaç Dairesi (FDA), yarısı depresyonda olan 100.000 hastayla yapılan randomize çalışmaların bir meta analizinde, yaklaşık %50'sinin bir antidepresan ve %40'ının bir plasebo üzerinde daha iyi olduğunu buldu. 17Birinci basamakta depresif hastalarla ilgili bir Cochrane incelemesi, biraz daha yüksek faydalar bildirdi, 18ancak yayınlananlardan çok daha küçük etkileri olan yayınlanmamış denemeleri içermiyordu. 19

Çoğu doktor, plasebo grubundaki %40'a plasebo etkisi diyor, ki öyle değil. Çoğu hasta, tedavi edilmemiş bir depresyonun doğal seyri olduğundan, plasebo hapı olmasaydı daha iyi olurdu. Bu nedenle, doktorlar ve hastalar tedavinin işe yaradığını deneyimlediklerini söylediklerinde, bu tür deneyimlerin güvenilir olmadığını söylemeliyiz, çünkü hastalar tedavi olmadan da aynı şekilde iyi gidebilirdi.

Bu konuları anlamak önemlidir. Kamusal tartışmalarda antidepresanların oldukça etkisiz olduğuna işaret ettiğimde, psikiyatristler genellikle hastaların plasebo etkisinden yararlandığı için hala yararlı olduklarını söylüyorlar. Ancak plasebo etkisi ne kadar büyük? Kıdemli araştırmacılarımdan biri olan Asbjørn Hróbjartsson bunu bulmak istedi, bu yüzden hastaların plaseboya veya hiçbir şeye (genellikle bekleme listesi kontrol grubu olarak adlandırılır) randomize edildiği tüm deneyleri topladı. Derlememizin en son güncellemesinde, sağlık hizmetlerinin tüm alanlarında 60 klinik durumu araştıran 234 araştırmayı dahil ettik. 20Plasebo müdahalelerinin ağrı ve mide bulantısı gibi birkaç alan dışında önemli klinik etkilerinin olmadığını bulduk. Ancak, bu etkilerin gerçek olup olmadığını veya hastalar sadece deney yapan doktora nazik olmaya çalışıp çalışmadığını bilemeyiz. Bu tür çalışmaların sorunu, hastaların yarısının aktif tedavi gibi görünen bir şey aldığı ve diğer yarısının hiçbir şey alamadığı bir deneyi kör edemeyiz. Psikolojik araştırmalar bize, bu tür ortamlarda ve sonuç öznel olduğunda, olumlu etkilerin oldukça abartılacağını öğretti.

Hróbjartsson yakın zamanda başka bir önemli çalışma yayınladı. Hastaların aldığı tedaviye kör olmayan gözlemcilerin etkiyi ne kadar abarttığını görmek istedi ve hem kör hem de kör olmayan bir gözlemcinin olduğu tüm denemeleri topladı. 21Çeşitli hastalıklar için 21 denemeyi dahil etti ve kör olmayan gözlemci, kör gözlemciye kıyasla etkiyi değerlendirdiğinde, tedavi etkisinin ortalama olarak (olasılık oranı olarak ölçülen) %36 oranında fazla tahmin edildiğini buldu. Çalışmaların çoğu sübjektif sonuçlar kullanmıştır ve antidepresanların etkisi de sübjektif ölçeklerde (örneğin Hamilton ölçeği) değerlendirildiğinden, Hróbjartsson'un sonuçları antidepresan denemeleri için doğrudan ilgilidir, çünkü bu denemeler etkin bir şekilde körleştirilmemiştir. Antidepresan ilaçların belirgin yan etkileri vardır ve bu nedenle birçok hasta ve doktor, kör edilen ilacın aktif madde mi yoksa plasebo mu içerdiğini bilecektir. Antidepresan denemelerinde tüm hastalar için körlüğün bozulduğunu varsayarsak ve körleme nedenlerinin kaybını önyargı için ayarlarsak,3 , 16

Bununla birlikte, körlemenin tüm hastalar için kırılması gerekmez. Etkinin ortadan kalkması için gerekli olan tek şey, hastaların %5'inin daha iyi olup olmadıklarına göre yanlış sınıflandırılmasıdır, çünkü aktif ilaç üzerindeki %50 etki %45 olur ve plasebo üzerindeki %40 etki de olur. %45. Körleme genellikle psikotrop ilaç denemelerinde birçok hasta için, bazı durumlarda tüm hastalar için, örneğin alprazolam ile plasebo arasındaki bir denemede olduğu gibi bozulur. 22Körleştirme sorunlarıyla ilgili bir incelemenin yazarları, makalelerini şu sözlerle sonlandırdılar: "Psikotropik ilaçların etkinliğiyle ilgili önceki araştırmaların çoğunun önyargıya karşı yeterince korunduğu yanılsamasından vazgeçmenin zamanı geldi." 22 Bu 1993'teydi, ancak psikiyatristler uyuşturucu araştırmalarında bu temel sorunu tamamen görmezden gelmeyi seçtiler. Yine organize bir inkar.

Yıllar önce, plasebo atropin içerdiğinden yeterince körleştirilmiş trisiklik antidepresanlar ile denemeler yapıldı. 23Bu madde ağızda kuruluğa ve antidepresanlarda görülenlere benzer diğer yan etkilere neden olur ve bu nedenle denemeler geleneksel plasebo kullananlara göre çok daha güvenilirdir. Ağız bir antidepresan üzerinde o kadar kuru olabilir ki, dil sürtme ve tıkırtı duyulabilir, bu da bazı hastaların çürük nedeniyle dişlerini kaybetmelerinin önemli bir nedenidir. Plaseboda atropin kullanılan dokuz çalışmanın (751 hasta) bir Cochrane incelemesi, trisiklik antidepresanların etkisini gösteremedi. 23 0,17'lik standartlaştırılmış bir ortalama fark olan ölçülen etki, yalnızca istatistiksel olarak belirsiz olmakla kalmadı, aynı zamanda o kadar küçüktü ki, doğru olsa bile klinik bir önemi olmayacaktı. 0 ile 52 arasında değişen Hamilton ölçeğinde 1.3'e tekabül etmektedir ve bu ölçekte algılanabilecek en küçük etki 5-6'dır. 24(Avrupa İlaç Ajansı'ndan elde ettiğimiz klinik çalışma raporlarında, tedaviden sonra Hamilton ölçeğindeki medyan standart sapma 7.5'tir; bu nedenle, 0.17'lik standart bir ortalama fark 0.17 x 7.5 = 1,3'e karşılık gelir.) Klinik olarak anlamlı minimal etki tabi ki algılanabilecek minimumdan daha büyük. Tünelin ucundaki ışığı görebilmeniz, mutlaka bir gazete okumak için yeterli ışık olduğu anlamına gelmez.

Kötü körleme ve sonucu değerlendirmek için kullanılan öznel ölçekler göz önüne alındığında, antipsikotikler, anti-epileptik ilaçlar ve uyarıcılar dahil insanları uyuşturan veya öforik yapan her şeyin depresyon için “işe yaradığı” şaşırtıcı değildir. Örneğin Hamilton ölçeğindeki 17 maddeden üçü uykusuzlukla ilgilidir ve bu sorun tek başına ölçekte altı puan verebilir. 25Ve bir kişi maksimum kaygıdan kaygısız duruma geçerse, sekiz puan kazanılabilir. Bu nedenle, alkol açıkça depresyon için “işe yarar”, ancak biz insanlara alkol reçetesi vermiyoruz.

Cochrane incelemesi gibi, ilaç endüstrisi tarafından finansal olarak desteklenmeyen diğer meta-analizler de hayal kırıklığı yaratan sonuçlar göstermiştir. Hemen hemen tüm psikiyatristler, antidepresanların şiddetli ve orta derecede depresyon için çalıştığını söyler, ancak bu doğru değildir. Amerikan Psikiyatri Birliği'ne göre orta dereceli depresyonda Hamilton puanı 14 ile 18 arasında, şiddetli depresyonda 19 ile 22 arasında ve çok şiddetli depresyonda 22'nin üzerindedir.26Altı denemeden (718 hasta) elde edilen bireysel hasta düzeyinde verileri içeren bir meta-analiz, seçici serotonin geri alım inhibitörlerinin (SSRI'lar) hem hafif, hem orta hem de şiddetli depresyon için etkisiz olduğunu ve hatta çok şiddetli depresyonu olan hastalarda bile, etkinin aşağıdakilere karşılık geldiğini buldu. Hamilton ölçeğinde sadece 3.5, 26 bu da klinik olarak anlamlı minimal etkinin oldukça altındadır. Ayrıca, bu denemeler, geleneksel plaseboları kullandıkları için yeterince kör değildi. Bu önyargıyı ayarlarsak, çok şiddetli depresyon için küçük etki ortadan kalkar.

Antidepresanların çok şiddetli depresyonda olanlar üzerinde önemsiz bir etkisi olabileceğini varsaysak bile , 26 , 27Bu, tedavi edilen hastaların küçük bir kısmıdır. Bir çalışma, rutin klinik uygulamada tedavi edilen depresif hastaların yalnızca %8'inin standart bir etkinlik çalışmasına dahil edilebileceğini buldu. 28Depresyon denemelerindeki hastaların yarısı çok şiddetli depresyona sahip olduğundan, 26 , 29ve denemelerin birçoğu hastanelerde yapıldığı için bazı psikiyatristlerin hastanelerinde tedavi ettikleri melankolik depresyon için antidepresanların oldukça etkili olduğunu iddia etmeleri doğru olamaz.

Etkililik konusunu değerlendirmenin oldukça açıklayıcı bir yolu, insanların aktif bir ilaç üzerinde plaseboya kıyasla ne kadar daha hızlı geliştiğini görmektir ve 37 endüstri destekli fluoksetin ve venlafaksin denemesinin bir meta-analizi tam da bunu göstermiştir. 30Hastalar başlangıçta şiddetli depresyondaydı ve ilacı dört hafta kullandıktan sonra sadece hafif derecede depresyona girdiler (Şekil 3.1). Plasebo alan hastaların aynı ölçüde iyileşmesi sekiz gün daha sürdü. Bununla birlikte, bu denemeler yeterince kör edilmediğinden, gerçek farkın birkaç gün olması muhtemeldir, çünkü 1.3'lük bir Hamilton skor farkı şekilde bir haftadan daha azdır.

Bu nedenle, antidepresan ilaçları kullanmak veya diyabet için insülin gibi çalıştıklarını iddia etmek için iyi bir neden yoktur. İnsülinin etkisi anlıktır; aksine, şekilde gördüğümüz, her iki grupta da yavaş, spontan remisyon ve aktif grupta bir miktar yanlılıktır.

Şekil 3.1. Plaseboya karşı fluoksetin veya venlafaksinin 37 denemesinde zaman içinde depresyon şiddeti. HAM-D, Hamilton Depresyon Ölçeğidir. Yeniden çizildi.

Bu ayıltıcı gerçekler, Amerikan Psikiyatri Birliği başkanı Jeffrey Lieberman'ın, antidepresanların oldukça etkili olduğunu ve acı çeken hastaların %50-80'inde semptomları tamamen olmasa da önemli ölçüde hafiflettiğini iddia eden 2013 tarihli açıklamasıyla taban tabana zıttır. majör depresyondan. 312014 yılında, Norveç ilaç ajansının tıbbi direktörü Steinar Madsen, bir toplantıda antidepresanların hastaların %50-60'ında işe yaradığını söyledi. Açıklamasının ilaç düzenleyicilerimize neden güvenemeyeceğimizi gösterdiğini yanıtladım ve ona FDA'nın 100.000 hasta üzerinde yaptığı analizde antidepresanların hastaların sadece %10'unda işe yaradığını bulduğunu hatırlattım.

Bu korkunç abartılar her yerde. Elektrokonvülsif terapi üzerine bir Cochrane incelemesi, tam olarak aynı şeyi iddia etti, antidepresanların hastaların %50-60'ında işe yaradığı. 32Merak ediyorum, bu sayıları kimin icat ettiğini ve insanların neden onları alıntılayarak güvenilirliklerini mahvetmeye bu kadar hevesli olduklarını merak ediyorum.

Reboksetin Avrupa'da onaylanmıştır, ancak Pfizer'in başvurusunun reddedildiği Amerika Birleşik Devletleri'nde onaylanmamıştır. 33Bir Alman sağlık teknolojisi değerlendirme enstitüsü ilacı değerlendirmek istedi 33 , ancak çeşitli taleplere rağmen, Pfizer enstitüye yayınlanmış ve yayınlanmamış tüm araştırmaların bir listesini vermeyi kararlı bir şekilde reddetti. 34Bu nedenle enstitü, ilacın herhangi bir yararı olup olmadığını değerlendiremeyeceği sonucuna vardı, 35ancak bu, geri ödeme eksikliğine yol açabileceğinden, Pfizer, enstitüye Pfizer'in bakış açısına göre “fayda değerlendirmesi için uygun” olan yeterli veri sağladıkları yönündeki gülünç iddiayla hemen yanıt verdi. Bununla birlikte, Pfizer nihayetinde tüm denemeleri teslim etmek zorunda kaldı ve analiz, reboksetinin önemli bir etki yaratmadığını gösterdi. Avrupa İlaç Ajansı (EMA) hiçbir şey yapmadı, 36Enstitü'yü analizinde istatistiksel bir aykırılık dışında bıraktığı için eleştirmekten başka, ancak bu eleştiri uygunsuzdu. Dahil edilen yedi çalışmada yanıt için olasılık oranı 1.24 (%95 güven aralığı (GA) 0.98 ila 1.56) iken, hariç tutulan çalışma için bu oran 11.4 (%95 GA 3.1 ila 42.1) idi. İki güven aralığı birbirinden bu kadar uzak olduğunda, dolandırıcılıktan şüpheleniriz ve dahil edilen denemelerden biri bile şüpheli bir şekilde pozitiftir.

Bir ilacın sübjektif etkisinin yan etkilerinden daha fazla olup olmadığına karar vermede hastalar en iyi yargıçlardır, ancak denemeler böyle bir fayda göstermedi. Tıpkı birçok hasta plasebo kullanırken olduğu gibi antidepresan kullanırken de tedaviyi erken bıraktı. 37Bu, hastaların ilaçları işe yaramaz bulduğunu ve muhtemelen bundan daha da kötü olduğunu gösteriyor. Aktif ilaç kullanan çoğu hasta yan etkiler yaşayacaktır ve bırakmayı tercih etmiş olsalar da, faydalı bir etkinin eninde sonunda ortaya çıkacağını umarak denemenin sonuna kadar devam etmeye karar verebilirlerdi. Tersine, plasebo aldıklarını tahmin eden hastalar, plasebo almak ve kontrol ziyaretlerinde zaman kaybetmek anlamlı olmadığından, bırakmaya daha istekli olabilirler. Bu nedenle, körlüğü kötü olan bu deneylerdeki hastaların, deneme ilaçlarını plasebo olduğu zamanki kadar aktif olduklarında da durdurmaları, gerçekte ilacın hastalıktan daha kötü olduğunu hissettikleri anlamına gelebilir. Bunu muhtemel buluyorum.

Şirketlerin arşivlerini geçici olarak açan ABD davaları ve ayrıca EMA'ya sunulan kendi araştırma arşivimiz, endüstrinin birçok denemede hastaların yaşam kalitesini ölçtüğünü ancak sonuçları yayınlamadığını ortaya koydu. 11 Sonuçlar olumlu olsaydı, dünyanın onlar hakkında bir şeyler duyacağını anlamak için dahi olmaya gerek yok.

Bir reçete veri tabanının analizi, sadece iki ay sonra hastaların yarısının ilacı almayı bıraktığını gösterdi. 38Bununla birlikte, psikiyatristler hapları severler ve sıklıkla hastaların % 70-80'inde işe yaradıklarını söylerler.ki bu, yalnızca %50'si ilacı iki ay sonra almaya devam ettiğinde matematiksel olarak imkansızdır.

Antidepresanların etkisinin abartılmasının birçok nedeni vardır. Büyük etkiler talep etmek için prestij ve havalı nakit sağlar. Psikiyatristler, denemelerde büyük yararlar ve az zarar bildirirlerse, ilaç şirketlerinin onlara tekrar soracağını ve bunun akademik konumlarını ve gelirlerini artıracağını biliyorlar. Bu çarpıtma bazen kasıtlı olarak yapılır. Psikiyatristlerin, 1.756 çocuk ve ergeni içeren sekiz depresyon çalışmasında SSRI'ların olumlu bir etkisi olduğunu bulmaları (etki büyüklüğü 0.25), ancak hastalar tarafından herhangi bir etki bildirilmemiştir (etki büyüklüğü 0.05). 40Çocuklarda ve ergenlerde daha yeni antidepresanların Cochrane incelemesi tamamen aynı bulundu (etki büyüklükleri sırasıyla 0,29 ve 0,06, diğer incelemelerden standart sapmalara göre benim tarafımdan hesaplandı). 41

Yetişkinlerdeki denemeler de aynı şeyi gösteriyor. Amitriptilin gibi eski ilaçlarla ilgili denemelerde klinisyenlerin değerlendirmeleri, 0.25 etki büyüklüğü gösterirken, hastaların etki büyüklüğü 0.06 idi. 42Bunun nedeni, klinisyenlerin yan etkileri hastalardan daha iyi bilmeleri ve bu nedenle denemelerin körlüğünü kaldırmada daha iyi olmaları olabilir, ancak bu sadece bir akademik yolsuzluk meselesi olabilir.

Plasebo kontrollü çalışmalarda diğer önemli kusurlar

Psikotrop ajanlarla ilgili neredeyse tüm denemeler, yalnızca körleme sorunu nedeniyle değil, aynı zamanda tasarımları nedeniyle de kusurludur. Bu, onlarca yıl önce fark edildi, ancak ilaç denemeleri ve incelemeler, sorun yokmuş gibi davranmaya devam etti, 43büyük olasılıkla psikiyatristlerin meslekleri etrafında oluşturdukları mitleri tehdit eden her şeyi görmezden gelmeyi seçmeleri.

Tasarım sorunu, aynı tür ilaçlarla daha önce tedavi edilmiş kişilerin randomize edilmesidir; bu, geri çekilme etkileri nedeniyle plasebo grubuna zarar verilmesi anlamına gelir. Depresyon denemelerinin dörtte üçünde hastaların randomizasyondan önce hariç tutulabileceği 1-2 haftalık bir plasebo başlangıç ​​dönemi vardır, 29 ancak bu süre çok kısadır çünkü bazı yoksunluk belirtileri çok daha sonra ortaya çıkar veya çok daha uzun sürer. 44, 45Dokuz depresyon denemesinde, hastalar sadece 12 saatlik yarı ömrü olan duloksetin ile 8-9 hafta tedavi edildikten sonra 1-2 hafta boyunca aniden aktif olmayan bir plaseboya geçtiler. 45 Hastaların yaklaşık yarısı geri çekilme etkileri yaşadı ve yaklaşık yarısı 1-2 haftalık gözlemden sonra henüz düzelmedi. Eli Lilly, resmi gözlem döneminden sonra bu hastalara ne olduğunu bildirmedi, ancak 2012'nin ilk çeyreğinde FDA'ya, iki opioid de dahil olmak üzere düzenli olarak izlenen diğer herhangi bir ilaca kıyasla, duloksetin için ciddi ilaç bırakma etkileri hakkında daha fazla rapor sunuldu. 44

Birçok hile var. Bazı araştırmalar, plasebo başlangıç ​​döneminde iyileşen hastaları hariç tutmaktadır; bazı çalışmalar bu dönemde aktif ilaçlar kullanır ve zahmetli yan etkiler yaşayan kişileri dışlar; ve bazı çalışmalarda, fluoksetinin çocuklarda etki gösterdiği iddia edilen çok az sayıdaki denemelerinden birinde söz konusu olan, her iki "temizleme" türü de vardır. 46Ancak bu son derece önyargılı tasarımla bile, çocuklar ilaçta kendi derecelendirme ölçeklerinde veya ebeveynlerinin derecelendirmelerinde plasebodan daha iyi sonuç vermedi. "Etki" sadece Lilly tarafından denemeyi yürütmek için para ödenen psikiyatristler tarafından doldurulan ikincil bir ölçekte görüldü! 46

Özellikle ilginç olan, SSRI'ların çocuklar ve ergenler için çalışmamasıdır. 47Bunun nedeni, bu hastaların birçoğunun, denemelere alınmadan önce bir antidepresana maruz kalmamış olması olabilir; bu nedenle, yetişkinlerde yapılan araştırmalardan daha az önyargılıdır. 48

Doktorlar neden depresyonu ilaçlarla tedavi ediyor? Önyargıya oldukça yatkın bazı öznel ölçeklerde puanı iyileştirmemek. Bizim her şeyden çok istediğimiz, hastaların intihar etme riskini azaltmak ve bu konuyu aşağıda ele alacağım. İnsanların hayatlarıyla başa çıkmalarına yardımcı olmak, örneğin onları işe geri döndürmek, evliliklerini ve diğer sosyal ilişkilerini kurtarmak da önemlidir, ancak binlerce antidepresan denemesi olmasına rağmen, ilaçların bunun için yararlı olup olmadığını bilmiyoruz. Bu, ya araştırılmadığı ya da sonuçların o kadar hayal kırıklığı yarattığı ve endüstrinin onları gömdüğü anlamına geliyor. İlaçların depresyon üzerindeki etkisizliği ve belirgin yan etkileri, özellikle de insanların cinsel yaşamları üzerindeki zararlı etkileri (aşağıya bakınız) göz önüne alındığında, bu tür etkilerin olması pek olası görünmüyor.

Fluoksetin, korkunç bir ilaç ve İsveç'te rüşvet

SSRI'lar oldukça korkunç ilaçlardır ve hastalar onları almaktan pek memnun değildir. Ancak doktorlar bu hapların ne kadar kötü olduğunu görmezden gelmeyi tercih ediyor. İlk en çok satan SSRI olan fluoksetin 1980'lerin sonlarında ortaya çıktığında, bundan hiç şüphe yoktu. Eli Lilly'deki üst düzey yönetim, yeme bozuklukları için pazarlamayı düşündükten sonra rafa kaldırmak istedi, 11 ancak Lilly ciddi bir mali sıkıntı içindeydi ve başarılı olması gerekiyordu. 3

Başlangıçta, FDA şüpheciydi ve Lilly'nin denemelerinde ciddi kusurlar olduğunu kaydetti. 1984'te bir FDA yetkilisi, iki hafta sonra iyi sonuç vermeyen hastaların kodlarının kırıldığını ve plasebo alıyorlarsa fluokseine geçildiğini yazdı. 39 Bu şekilde, altı haftalık fluoksetin, plaseboda iki hafta ile karşılaştırıldı; bu, umutsuzca kusurlu bir karşılaştırma ve körleme bozulduğunda, daha fazla önyargı ortaya çıktı. Ayrıca, hastaların %25'inin ek bir ilaç aldığı ve 1985'te FDA, Lilly'nin denemelerinden diğer ilaçları kullanan hastaları çıkardığında, fluoksetinin önemli bir etkisinin olmadığı ortaya çıktı. Lilly, benzodiazepinler ekleyerek, denemelerinin kurallarını çiğnedi, ancak FDA'yı bilgilendirmedi ve FDA daha sonra bunu öğrendiğinde, ajans buna izin verdi ve böylece kendi kurallarını çiğnedi. 49Halk ve doktorlar bu hile hakkında hiçbir zaman bilgilendirilmedi.

FDA, fluoksetin işe yaramış gibi görünmesi için aşırıya gitti. 39 Belki de Lilly'nin bir Amerikan şirketi olması bunda rol oynamıştır. Fluoksetin, kıdemli Bush başkanken ve Lilly'nin yönetim kurulu üyesiyken onaylandı. Başkan Yardımcısı Dan Quayle, Lilly'nin genel merkezinin bulunduğu Indiana'dandı ve kendi kadrosunda eski Lilly personeline sahipti ve bir FDA gözetim komitesinde oturuyordu. 49

Alman ilaç düzenleyicisi, fluoksetini “depresyon tedavisi için tamamen uygunsuz” buldu ve ayrıca hastaların kendi değerlendirmelerine göre doktorların puanlarının aksine çok az yanıt olduğunu veya hiç yanıt olmadığını kaydetti. 46

Zorlu ihtimallere rağmen, Lilly bu korkunç ilacı bir gişe rekortmeni haline getirdi ve bu da şirketin dünyanın en büyük on şirketinden biri olmasına katkıda bulundu. Benim için oldukça açık ki, yozlaşmış psikiyatristlerin yardımı olmasaydı, büyük ilaç, psikotrop ilaçlarının çoğunu satmazdı. 3 Yolsuzluk Amerikan sağlık hizmetlerinde yaygın ama İsveç'te bile yolsuzluk vardı. Lilly'nin İsveç'teki müdürü John Virapen, ilaçla ilgili bazı verileri İsveçli psikiyatristlere gösterdiğinde, güldüler ve onun onay almak konusunda ciddi olduğunu düşünmediler. 50Ama bu uzun sürmedi.

Lilly'deki gelecekteki kariyerini fluoksetinin onayına bağlı hissetmek için iyi nedenleri olan Virapen, sorununu rüşvetle çözdü. İsveç ilaç ajansının klinik belgelerini inceleyecek bağımsız uzmanın kim olduğunu öğrendi. Bu uzman, adli psikiyatrist ve İsveç Ulusal Sağlık Kurulu hukuk konseyi üyesi Anders Forsman'dı. 51Forsman, fluoksetinden hiç hoşlanmamıştı ve sadece iki hafta önce buna gülmüştü, ancak Virapen ona ilacın hızlı bir şekilde onaylanması için neyin gerekli olduğunu sorduğunda Forsman, vergi memuru tarafından bilinmemesi gereken 20.000 dolar, artı iyi bir para önerdi. Bölümü için araştırma parası anlaşması. Paranın yarısı bir kerede ödenecek ve diğer yarısı görev tamamlandığında, tıpkı mafya bir cinayet emri verdiğinde olduğu gibi.

Anlaşmadan sonra, ölümler dipnotlarda kayboldu ve Virapen'e göre, şöyle bir şey oldu: 50 "Beş tanesi halüsinasyon gördü ve intihar etmeye çalıştı, deneklerden dördü başarılı oldu" olarak değiştirildi: "Diğer beş kişiden beşi deneklerin çeşitli etkileri oldu.” Bunun üzerine, Forsman kendi kişisel tavsiye mektubunu yazdı.

Virapen ile görüştüm ve olaylara ilişkin anlatımı resmi belgelerle doğrulandı. Örneğin, Rüşvetle Mücadele Enstitüsü başkanı Adalet Bakanlığı'na, anlaşmanın Forsman'ın uyuşturucuyla ilgili olumlu bir rapor karşılığında parayı alacağını ve parayı bozdurduğunu yazdı. Forsman izlerini örtmedi. Çalışmalar devam ederken, Virapen'e, süreçler için bir tür yağlayıcı olarak işlev görebileceğini umduğunu yazarak, "Ne demek istediğimi anlıyorsunuz."

Forsman, yıllar sonra yaptığı kötülüklerle yüzleştiğinde onlar hakkında yalan söyledi. 52Resmi görevi almadan önce İsveç uyuşturucu ajansının müdürünü Lilly ile yaptığı işbirliği hakkında sözlü olarak bilgilendirdiğini ve raporunda çıkar çatışmasından da bahsettiğini ve Lilly ile olan temaslarını ayrıntılı olarak açıkladığını iddia etti. Sağlık Kurulu onu silmiş. Bu oldukça abartılı görünüyor ve ilaç ajansındaki müdür ve başka bir profesör, bu tür çıkar çatışmaları olan bir uzmanı asla kabul etmeyeceklerini açıkladılar.

Almanya'daki onay, Virapen'in “düzenleyici makamların bağımsız üyeleri üzerinde uygulanan alışılmışın dışında lobicilik yöntemleri” olarak adlandırdığı şeyi de izledi.

Lilly'ye bu kadar yardımcı olduktan sonra Virapen kovuldu. Bu mafyadan bir senaryo gibi. Bir tetikçi tanınmış bir vatandaşı öldürdüğünde, tanık bırakmamak ve suikastçıyı öldürmek en güvenli yoldur. Resmi açıklama, Lilly'nin belirli etik ilkeleri olduğuydu! Rüşvetten haberi olan iki kişi daha işten atıldı.

Virapen, Forsman'ı yargılamaya çalıştı, ancak sağlık otoritesinin bir çalışanı olmadığı için bu mümkün olmadı. İsveç yolsuzlukla mücadele yasası daha sonra bu olayın doğrudan bir sonucu olarak değiştirildi.

Forsman'ın kariyeri zarar görmedi. İsveç'te bir psikiyatrik değerlendirici olarak mahkeme için çalışmaya geldi ve insanların mahkemede olduğu kadar yalan söylediği hiçbir yerde olmadığı için muhtemelen orada evinde gibi hissetti.

Teşhis kriterlerinin günümüzden çok daha katı ve alakalı olduğu 1980'lerin ortalarında gerçekten depresif pek çok insan yoktu. Fluoksetin bu nedenle bir ruh hali yükseltici olarak pazarlandı. Fluoksetinin bazı insanlar üzerinde kokain ve amfetamin benzeri uyarıcı etkileri olabileceğinden, buradaki sokak iticilerinden pek bir farkı yok. 49 Anksiyete, ajitasyon, panik atak, uykusuzluk, sinirlilik, düşmanlık, saldırganlık, dürtüsellik, akatizi, hipomani ve mani gibi antidepresan ilaçların etiketlerinde yer alan uyarılar, bu ilaçların tıpkı sokak uyuşturucuları gibi ilaç çılgınlığına neden olabileceği konusunda hiçbir şüpheye yer bırakmamaktadır. . 49

Antidepresan ilaçların zararları reddedilir veya küçümsenir

Antidepresan ilaçlarla ilgili araştırmama başladıktan sonra ne kadar tehlikeli olduklarını tam olarak anlamam birkaç yıl aldı. Bunun nedeni, en ciddi zararlarının, onları gizlemek için ortak çıkarları olan sahadaki tüm büyük oyuncular tarafından reddedilmiş veya küçümsenmiş olmasıdır. İlaç endüstrisi, hapları hakkında yalanlar satarak milyarlarca kazanıyor; ilaç düzenleyicileri ilaçları onaylarken hata yaptıklarını kabul etmeyeceklerdir, bu nedenle uyarı vermekte çok yavaşlar ve ilaçları piyasadan geri çekmezler; ve önde gelen psikiyatristler, ilaç endüstrisinin yarattığı tüm yanılsamaları görev bilinciyle savunarak milyonlar kazanıyor.

Fluoksetin hızla Amerika'nın en çok şikayet edilen ilacı oldu. 46İlk dokuz yılda FDA, diğer herhangi bir ilaçtan çok daha fazla, 39.000 advers olay raporu aldı. Yüzlerce intihar, korkunç suçlar, düşmanlık, psikozlar, kafa karışıklığı, anormal düşünme, kasılmalar, hafıza kaybı ve cinsel işlev bozukluğu vardı. Fluoksetin, piyasaya sürülmesinden sadece üç yıl sonra, 1991'de, zararlar listesinin başındaydı ve yine de, aynı yıl FDA'nın bir duruşmasında, birçok tanığın karakter dışı intiharlar ve cinayetler hakkında hikayeler anlatmasından sonra, danışma komitesi üyeleri, birçoğu Uyuşturucu üreticileriyle mali bağları olan bir kişi bu öneriyi oybirliğiyle reddetti: "Antidepresan ilaçların intihar ve/veya diğer şiddet davranışlarının ortaya çıkmasına ve/veya yoğunlaşmasına neden olduğu sonucunu destekleyen güvenilir kanıtlar var."

Ayrıca, psikiyatristler arasında, hastaların kendilerine bahsettiği ilaç zararlarının profesyonel olarak inkar edilmesi de yaygındır. Bu, televizyon haberlerinde antidepresanların kişiliği değiştirebileceğinden bahsettiğimde ortaya çıktı. Danimarka Psikiyatri Derneği başkanı buna bir yorumda, hastalar için çok korkutucu olan ve son derece nadir görülen bir yan etkiye odaklanmanın yanıltıcı olduğunu yazdı. 53Değil. Altı yıl önce Danimarkalı psikiyatristler, yaklaşık 500 hastanın kendilerine antidepresan tedavileri hakkında ne düşündüklerini söylediği bir çalışma yürüttüler ve hastaların yaklaşık yarısı tedavinin kişiliklerini değiştirebileceği ve duygu ve düşünceleri üzerinde daha az kontrole sahip oldukları konusunda hemfikirdi. 54Beşte dördü, antidepresan aldıkları sürece, gerçekten gerekli olup olmadıklarını bilmedikleri konusunda hemfikirdi.

Hastaların yanıtları, diğer araştırmacıların bulduklarıyla yakından örtüşüyor, 55ama Danimarkalı psikiyatristler, hastaların kendilerine söylediklerine inanmayı kesinlikle reddettiler. Yanlış gördüler ve hastaları cahil dediler. Ayrıca hastaların “psikoeğitim”e ihtiyaçları olduğunu hissettiler. Ancak yakınları antidepresanlar konusunda hastalarla aynı fikirdeydi. Belki onlara yanıldıkları da öğretilmelidir?

İngiltere'de yapılan bir araştırma da benzer şekilde cesaret kırıcıydı: Sıradan olmayan 2.003 kişinin %78'inden azı antidepresan bağımlısı olarak görülüyordu, ancak çalışmayı yürüten psikiyatristlere göre, hastalara yalnızca bağımlılığın bir sorun olmadığının söylenmesi gerekiyordu! 6

Yeni Zelanda'da antidepresan kullanan 1.829 hastayla yapılan bir ankette, %62'si cinsel zorluklar yaşadığını, %60'ının duygusal olarak uyuşmuş hissettiğini, %52'sinin kendilerini beğenmediğini, %39'unun başkalarını daha az önemsediğini, %47'sinin ajitasyon yaşadığını ve %39'u intihara meyilli olduğunu bildirdi. 55 Hiçbirine doktorları, kendilerini daha az beğendikleri veya diğer insanlarla ilişkileri üzerindeki olası etkiler hakkında (cinsel işlev bozukluğu dışında) hiçbir şey söylemediler.

Bu korkunç ilaçların bu kadar popüler hale gelmesi çok garip ama muhtemelen hem hastalar hem de doktorlar depresyonun doğal iyileşmesini bir ilaç etkisi olarak görüyorlar. Örneğin hastaların %83'ü ilaçların depresyonlarını azalttığına inanıyordu. 55

14 hasta savunuculuk grubundan 3.516 hastayla yapılan uluslararası bir araştırma, neredeyse yarısının yan etkiler nedeniyle hayatlarının bir noktasında psikotrop ilaç almayı bıraktığını ve asıl sorunun hastaların dörtte birinde ajitasyon olduğunu gösterdi. 56

Antidepresanların mitolojisinde, psikiyatristler arasında suç, yolsuzluk, dolandırıcılık, önyargı, standart altı araştırma, mantıksız tartışmalar ve organize inkarın birleşik etkileri, intiharla ilgili olarak hastalar için özellikle yıkıcı sonuçlar doğurmuştur. Bu gerçek bir korku hikayesi ve şimdiye kadar karşılaştığım en trajik sağlık alanı. En savunmasız hastalarımız - çocuklar - depresyon için çalışmadıkları için kendilerine asla reçete edilmemesi gereken “mutlu haplar” ile intihara sürükleniyorlar. Ve ilaç şirketleri ve doktorlar, ilaçlarının onları intihara karşı koruduğunu iddia ederken çocukları intihara itiyor . Bundan daha kötü bir şey olabilir mi? Ve her zamanki gibi, ilaç ajansları ilaç şirketlerini korudu.

FDA Eli Lilly'yi koruyor

1990'da, fluoksetin piyasaya çıktıktan sadece iki yıl sonra, Martin Teicher ve meslektaşları intihara meyilli olan ve onlar için tamamen yeni olan fluoksetin tedavisine tuhaf şekillerde tepki gösteren altı hastayı tanımladılar. Teicher'in gözlemleri çok ikna ediciydi, ancak Lilly, Teicher'a intihar gözlemlerini doğrulayan hiçbir veri olmadığını söyleyerek yalan söyledi. 49 Dahili Lilly belgeleri, FDA'nın intihar konusunda şirketle birlikte çalıştığını ve bunu takip eden 1991 FDA duruşmasında, Lilly'nin bilim adamı, fluoksetinin intihar riskini artırdığını gösteren bilgileri dışarıda bıraktı. 57Daha önce Lilly, Alman ilaç ajansına intihar girişimlerinin fluoksetin üzerinde plaseboya kıyasla neredeyse iki katına çıktığını gösteren veriler sunmuştu. Ancak duruşmalarda, FDA komitesi başkanı psikiyatrist Daniel Casey, Teicher'ın bulgularını sunamaması için vahşice sözünü kesti. Lilly personeli birçok slayt sunarken onun birkaç slayt sunmasına izin verildi. Birkaç yıl sonra, Teicher'in karısına başvuruda bulunmadan Lilly'de en iyi iş teklif edildi, bu pek de tesadüf değildi. Standart prosedür, kritik insanları kara listeye almak ve musallat olmak ve bu işe yaramazsa, onları veya yakın akrabalarını satın almaktır. Teicher'in karısı ondan boşandı ve Lilly için çalışmaya gitti.

1989'da bir adam fluoksetin kullanmaya başladıktan bir ay sonra sekiz kişiyi vurdu, 12 kişiyi de yaraladı ve kendini öldürdü. 3 Lilly jüri kararını kazandı ve "Prozac'ın güvenli ve etkili olduğu mahkemede kanıtlandığını" iddia etti. Ancak duruşma hakimi, gizli bir anlaşma yapıldığından şüphelendi ve Lilly ile davacıları takip etti ve sonunda Lilly'yi duruşma sırasında davacılarla gizli bir anlaşma yaptığını kabul etmeye zorladı. Lilly'nin eylemlerinden çileden çıkan yargıç, bulgunun Lilly'nin lehine bir karardan "önyargı ile kararlaştırıldığı için reddedilen" bir karara dönüştürülmesine karar verdi, "Lilly sadece kararı değil, mahkemenin kararını da satın almaya çalıştı." Peter Breggin aileye destek konusunda uzmandı, ancak kendi avukatı ona ihanet etti ve gizli anlaşmayı bildiği için zayıf bir dava sundu.49 Bu anlaşmadan sonra, Breggin'in avukatı, diğer davaları engelleyen yasaya aykırı olarak ortadan kayboldukları belgeleri Lilly'ye geri gönderdi. Suçlayıcı belgeler de FDA'da kayboldu.

Lilly, FDA panel üyelerini de satın aldı. Bir FDA danışma paneli 1991'de FDA'nın güvenlik görevlisi David Graham ve diğerleri tarafından dile getirilen endişelere rağmen fluoksetinin güvenli olduğu sonucuna vardı ve bu da eleştirmenlerin panelistlerin birçoğunun Lilly ile mali bağları olduğunu belirtmesine yol açtı.

1990'lar boyunca, Lilly, fluoksetinin intihar veya şiddet riskini artırmadığına dair alenen yemin ederken, mahkeme dışındaki davaları sessizce çözdü ve belgeleri mühürlemek için mahkeme emri alarak suçlayıcı kanıtları gizli tuttu. Lilly'nin dahili belgeleri, şirketin şiddet ve intihar için ilacı değil hastalığı suçlamak için açık bir stratejisi olduğunu ve Lilly'nin FDA'ya sunduğu bir pazarlama sonrası gözetim çalışmasında fluoksetin üzerindeki 97 intihar vakasının 76'sını hariç tuttuğunu gösteriyor. Davalarla ilgili olarak David Healy, fluoksetinin prospektüsünde psikozun duyarlı hastalarda ortaya çıkabileceğini belirten ilk taslakları buldu; uyarı, Amerika Birleşik Devletleri prospektüsünde yer almıyordu, ancak Alman ilaç ajansı bunu gerekli kıldı.

1999'da FDA, fluoksetin ile ilişkili 2.000'den fazla intihar raporu aldı ve bunların dörtte biri özellikle ajitasyon ve akatiziye atıfta bulundu. Ajitasyonun şiddetli bir şekli olan akatizi, bazı hastaların derilerinden dışarı fırlamak istemek olarak tanımladıkları aşırı huzursuzluktur. Bu kişiler kontrol edemeyecekleri ajite davranışlar sergilerler ve dayanılmaz bir öfke, kuruntu ve kopukluk yaşayabilirler. 49 Akatizi muhtemelen denemelerde çok az rapor edildi ve sinirlilik, ajitasyon veya "ajitasyonlu depresyon" olarak yanlış teşhis edildi. 39

FDA, bir şirketin etikete akatizi veya intihar hakkında bir uyarı koymasına izin vermeyeceğini söyledi; yanlış etiketleme olarak kabul ederdi! Bununla birlikte, bu bir kırmızı ringa balığıydı, çünkü ilaç şirketleri, güvenlik nedenleriyle gerekli olduğunu düşünürlerse, FDA'nın önceden onayını almadan etiketlemeyi değiştirebilirler. 58Bir sertralin davasında, bir yargıç Pfizer'in argümanlarını "sapkın" olarak nitelendirdi ve başka bir yargıç, "intiharla ilgili ek bir uyarının yanlış veya yanıltıcı olacağını iddia etmenin akıl almaz olacağını" ve yasanın "üreticilere izin verdiğini, hatta teşvik ettiğini" söyledi. ilaçları ile ilgili yeni güvenlik bilgilerini öğrenirken proaktif olmak. 59Dava, birinci basamak doktoru tarafından siğiller için - evet siğiller için - sertralin reçete edilen ve vurularak kendini öldüren 15 yaşındaki bir kız olan Shyra Kallas hakkındaydı. FDA'dan Daniel Troy, ajans otoritesinin, Pfizer'in intiharları içeren davaları savuşturmak için kendi avantajına kullandığı devlet ilaç güvenliği gerekliliklerini önceden belirlediğini iddia eden bir FDA brifingi sundu. İlginç bir şekilde Troy, Pfizer'i kamu görevine başlamadan önceki yıl müşterilerinden biri olarak saymıştı.

FDA'nın güvenlik konularındaki uzmanı David Graham, fluoksetin için ölümcül etkilerin %10-20'sinden daha azının rapor edildiğini kaydetti, ancak veriler yine de fluoksetin kullanan hastalarda trisiklik antidepresanlar veya plasebo kullananlara göre nispeten daha fazla intihar eğilimi gösterdi. 59 Bununla birlikte, güvenlik görevlilerinin uyarıları FDA'nın üst düzey yöneticileri tarafından büyük ölçüde göz ardı edildi ve FDA, 1996'dan beri sertralin alan çocuklarda intihar davranışı oranının yedi kat daha fazla olduğunun farkında olmasına rağmen, kurum bu konuda hiçbir şey yapmadı. Sonunda, Temmuz 2005'te FDA, sağlık uzmanlarına, antidepresan ilaçların yaklaşık 50 çocuktan birinde intihar düşüncesini veya davranışını artırdığını belirten bir tavsiye yayınladı.

Lilly artan intihar ve şiddet riskini gizledi ve intiharları kamuoyundan sakladı. 3 2004 yılında, üniversite eğitim ücretini ödemek için duloksetin alan 19 yaşındaki sağlıklı bir öğrenci, Lilly tarafından işletilen bir laboratuvarda kendini astı. 60Duloksetin alan kişiler arasında 41 ölüm ve 13 intihar olduğu ortaya çıktı, ancak FDA dosyalarında üniversite öğrencisi ve intihar ettiği bilinen en az dört gönüllüye ait herhangi bir kayıt eksikti. Lilly, bu ölümlerden en az ikisini hiçbir zaman açıklamadığını itiraf etti ve isimsiz kaynaklar bir gazeteciye, duloksetin'in ilacı idrar kaçırma için alan ve depresyonda olmayan hastalarda intihar eğilimine neden olduğunu söyledi.

FDA, federal düzenlemenin, FDA onayını alamayan bir ilaç için çalışma verilerini yayınlamasını yasakladığını ve FDA'nın idrar kaçırma için duloksetin onaylamadığını söyledi. Duloksetin depresyon için onaylandığı için bu çok saçma. FDA'nın gizlilik konusundaki argümanı, "ilaç geliştirme konusundaki başarısız çabaların korunmaya ihtiyacı olduğudur, aksi takdirde girişimciler diğer şirketler çıkmazları araştırmak için aynı zaman ve parayı harcamaya zorlanmadığı zaman rekabette dezavantajlı duruma düşerler." 60 FDA'nın araştırma etiğini dikkate almaması, hastaların ilaç denemelerinde öleceği anlamına gelir çünkü diğer şirketler belirli bir ilaç türünün ölümcül olduğunu bilmeyeceklerdir. FDA, yasa gereği gizliliği korumak zorunda olduğunu söylüyor, ancak böyle bir yasa yok. 61

Aynı molekülün iki farklı ticari isim altında (Yentreve ve Cymbalta) satılmasına izin vermek de aşırı doza yol açacağı için etik değildir. Birçok doktor ve hasta bunun aynı ilaç olduğunu bilemeyeceğinden, iki farklı hastalık için iki kez reçete edilebilir.

Daha sonra FDA, stres üriner inkontinans denemelerinde duloksetin kullanan 9.400 kadından 11'inin intihar girişiminde bulunduğunu açıkladı. 62Bu çalışmalar, intihar girişimi oranı benzer yaştaki diğer kadınlara göre 2,6 kat daha yüksek olduğundan, SSRI'ların orta yaşlı insanlarda da intihar riskini artırdığını göstermektedir. 62

Avrupa'daki uyuşturucu düzenleyicileri de Eli Lilly'yi korudu. EMA'nın sahip olmadığı fluoksetin hakkında veri almak için 2011'de Birleşik Krallık uyuşturucu düzenleyicisiyle temasa geçtiğimizde, Birleşik Krallık fluoksetin için AB Referans Üye Devleti olduğundan, ajansın dosyaları yok ettiği söylendi! Birleşik Krallık kurumu, "onları saklamak için yasal, düzenleyici veya ticari bir ihtiyaç olmadıkça ya da kalıcı tarihi ilgi olarak kabul edilmedikçe" dosyaları 15 yıl sonra imha ediyor. 3 Öyleyse bu, hâlâ piyasada bulunan ve birçok insanı öldüren bir ilaçla ilgili yayınlanmamış klinik araştırma raporlarına yasal veya tarihsel bir ilgi olmadığı anlamına mı geliyor?

Randomize çalışmalarda intiharların büyük ölçüde eksik bildirilmesi

Randomize çalışmaların, antidepresan ajanlardan kaynaklanan intihar ve intihar olayları riskini ciddi şekilde hafife almasının birçok nedeni vardır. Her şeyden önce, neredeyse tüm plasebo kontrollü deneyler, ilaçlarının insanları intihara ittiğini gizlemeye büyük ilgi duyan ilaç şirketleri tarafından yürütülmüştür. Bu, 2004 yılında BMJ'nin on yıl önce bir davada mevcut olan anonim bir kaynaktan fluoksetin hakkında bir dizi dahili Lilly belgesi ve çalışması aldığında özellikle netleşti. 63

Bu belgeler, Lilly'nin 1978'den beri - fluoksetinin piyasaya çıkmasından on yıl önce - fluoksetinin bazı insanlarda durdurulamaz bir intihar veya cinayet işleme dürtüsünü tetikleyebilecek garip, ajite bir ruh hali üretebileceğini bildiğini ortaya koydu. 1985'te, fluoksetinin onaylanmasından iki yıl önce, FDA'nın güvenlik incelemecisi “Felaket ve Ciddi Olaylar” başlığı altında bazı psikotik atakların Lilly tarafından rapor edilmediğini, ancak FDA tarafından mikrofişle ilgili vaka raporlarını inceleyerek tespit edildiğini kaydetti. İncelemeyi yapan kişi, fluoksetinin yan etki profilinin uyarıcı bir ilacınkine benzediğini kaydetti.

Belgeler ayrıca, Lilly'nin "intihar" kelimesini veri tabanından tamamen çıkarmaya hevesli olduğunu gösterdi ve genel merkezi, doktorlar fluoksetin üzerinde bir intihar girişimi bildirdiğinde, Lilly'nin bunu "aşırı doz" olarak kodlaması gerektiğini önerdi. Aşırı dozda fluoksetin alarak intihar etmek pek mümkün olmadığından ve intiharlar normal dozlarda gerçekleştiğinden, bu oldukça yanıltıcıdır. Lilly bu kötü davranışta yalnız değildi. Birleşik Krallık düzenleyici verilerine bakan bağımsız araştırmacılar, birkaç şirketin intihar girişimlerini aşırı doz olarak kodladığını buldu. 64

Ayrıca Lilly'nin talimatı, “intihar düşüncesinin” “depresyon” olarak kodlanması gerektiği yönündeydi. Ancak Almanya'daki iki dahili Lilly araştırmacısı bu yönlerden memnun değildi ve bunlardan biri 1990'da şunları yazdı: “BGA'ya [Alman düzenleyicisine], bir yargıca, bir muhabire ve hatta aileme açıklayabileceğimi sanmıyorum. Bunu neden yapardık, özellikle intihar ve intihar düşüncesi gibi hassas bir konuda.” 65Daha 1985'te, plasebo kontrollü denemelerin kurum içi bir analizi, fluoksetin üzerinde 12 intihar girişimine karşılık plasebo ve trisiklik bir antidepresan üzerinde birer intihar girişimi buldu, ancak kod kırıldıktan sonra, Lilly'nin işe aldığı danışmanlar fluoksetin denemelerinin altısını reddetti! 49

Sızan belgelerden biri, fluoksetin ile tedavi edilen hastaların %38'inin klinik deneylerde yeni aktivasyon bildirdiğini, buna karşılık plasebo ile tedavi edilen hastaların sadece %19'unu kaydettiğini kaydetti. Bu, fluoksetinin ilaçla tedavi edilen beş hastadan birinde aktivasyona neden olduğu anlamına gelir (plasebo ile arasındaki fark yaklaşık %20'dir). Akatizi şiddetli bir ajitasyon şeklidir, bu yüzden akatizi intihar riskini arttırdığından bu Lilly için kötü bir haberdi. Bu nedenle Lilly, erken dönemde, bu tür hastaların semptomları azaltan benzodiazepinleri de almalarını tavsiye etti. FDA fluoksetini dört önemli çalışmaya dayanarak onayladı, ancak bunlardan üçü eşzamanlı psikotropik ilaç kullanımına izin verdi ve kayıtlı hastaların dörtte biri benzodiazepinler veya kloral hidrat aldı. 66Diğer şirketler de aynı stratejiyi benimsedi ve plasebo kontrollü antidepresan denemelerinin %84'ünde küçük sakinleştiricilere izin verildi. 29

Bu, yalnızca antidepresanlara yönelik intiharların ve intihar girişimlerinin yargılamalarda ciddi biçimde hafife alındığı anlamına gelmez; aynı zamanda, benzodiazepinlerin depresyon üzerinde bir etkisi olduğu için, depresyon üzerindeki gerçek etkisinin ne olduğunu bilmediğimiz anlamına da gelir.

İntihar riskini daha da gizleyen en az üç şirket, Glaxo-SmithKline (GSK), Lilly ve Pfizer, denemelerinin plasebo koluna intihar veya intihar girişimi vakalarını ekledi, ancak bunlar hastalar plaseboya randomize edildiğinde gerçekleşmedi. . Bu olayların bazıları alıştırma döneminde, hastalar randomize edilmeden önce meydana geldi, diğer olaylar aktif ilaç grubunda randomize faz bittikten sonra meydana geldi. 67Bu hileli manevralar, mahkeme davalarında şirketler için önemli olabilir. Örneğin, 60 yaşındaki Donald Schell, karısını, kızını ve torununu öldürdü ve iki gün sonra paroksetin aldıktan sonra intihar etti, ancak savunmasında GSK, denemelerinin paroksetin üzerinde artan bir intihar riski göstermediğini söyledi. 68

FDA şirketleri korumaya devam etti. 3 2003 yılında FDA yetkilileri, gençlerle paroksetin üzerinde yapılan bir denemenin sonuçlarını incelerken ilginç bir şey fark ettiler. 69GSK, plaseboya kıyasla çok daha fazla sayıda çocuğun ilaçta "duygusal kararsızlık" gösterdiğini bildirmişti, peki bu neydi? FDA yetkilileri GSK'ya sorduğunda, bu olayların neredeyse tamamının intiharla ilgili olduğu ortaya çıktı. Peki FDA bu konuda ne yaptı? FDA patronları bu bilgiyi bastırdı!

Bir çocuk psikiyatristi olan FDA'nın güvenlik görevlisi Andrew Mosholder, SSRI'ların gençler arasında intiharı artırdığı sonucuna vardığında, FDA onun bulgularını bir danışma toplantısında sunmasını engelledi ve raporunu bastırdı. Rapor sızdırıldığında, FDA'nın tepkisi sızıntıyla ilgili bir ceza soruşturması yapmak oldu. İlaç şirketleri, bir çalışanın şirketin arşivlerine gömdüğü uyuşturucu zararları hakkında bilgi sızdırdığında aynı şekilde tepki verir. 70

David Healy 2002'de FDA'dan elde ettiği verilere dayanarak, bir paroksetin denemesinde plasebo grubuna atfedilen iki intihar ve üç intihar girişiminin, hastalar randomize edilmeden önce alıştırma döneminde meydana geldiğini kaydetti. 71Bu, GSK tarafından yalanlanmadı, ancak şirket, Healy'nin doğru olan analizinin bilimsel olarak geçersiz ve yanıltıcı olduğunu belirtti. GSK ayrıca, "Majör depresif bozukluk, önemli morbidite, mortalite, intihar düşüncesi, intihar girişimleri ve tamamlanmış intihar ile ilişkili, potansiyel olarak çok ciddi bir hastalıktır. Paroksetin de dahil olmak üzere antidepresanların kullanımı ve riskleri hakkında asılsız sonuçlar, hastalara ve doktorlara zarar veriyor.” 72

Psikiyatrist Joseph Glenmullen, avukatlar için bu belgeleri inceledi ve GSK'nın verileri basitçe yanlış anlamasının neredeyse imkansız olduğunu söyledi ve paroksetinin güvenliğini inceleyen FDA bilim adamı Martin Brecher, giriş verilerinin bu şekilde kullanılmasının bilimsel olarak meşru olmadığını söyledi. Ancak GSK bir konuda haklıydı: "Paroksetin de dahil olmak üzere antidepresanların kullanımı ve riskleri hakkında asılsız sonuçlar, hastalara ve doktorlara zarar veriyor." GSK tam olarak uyardıkları şeyi yaptı. 2011'de bile GSK, paroksetinin insanların intihar etmesine neden olabileceğini reddetti. 68

FDA'nın 100.000 hastayla yapılan denemelerde intihar meta-analizi derinden kusurlu

Antidepresanlarla ilgili randomize çalışmalara güvenemesek de, yine de değerli olabilirler, örneğin, tüm önyargı ve sahtekarlığa rağmen artan intihar olayları riski gösterseler, bu oldukça ikna edici olurdu.

Uyuşturucu ajansları üzerindeki SSRI'ların intihara neden olup olmadığını bulma baskısı 1990'da başladı, ancak sonraki yıllarda artarak devam etmesine rağmen çok az şey oldu. FDA'nın bu konuyu ele alan bir meta-analiz yayınlaması 16 yıl sürdü. FDA'nın analizi, 100.000 hastayı içeren SSRI'lar ve benzer ilaçlarla ilgili 372 plasebo kontrollü çalışmayı içeriyordu. 17 İlaçların 40 yaşına kadar intihar davranışını artırdığını ve daha yaşlı hastalarda azalttığını gösterdi (bkz. Şekil 3.2.).

Ancak durum çok daha kötü. FDA, şirketlerin intihar olaylarıyla ilgili olarak daha önce onları aldattığını bilmesine rağmen, ajans onlardan, denemelerinde intiharla ilgili olası olumsuz olaylara karar vermelerini ve bunları FDA'ya göndermelerini istedi. Bu garip. FDA'nın işlerini kontrol etmeyeceğini bildikleri halde şirketler neden hile yapmaya devam etmesin? Bu sefer hile yapmasalardı, daha önce ne kadar hile yaptıkları çok açık olurdu. Ve FDA neden hayatın diğer alanlarında yaptığımız gibi davranmadı? Polis, bir suçludan suç mahalline geri dönmesini ve yargıcın ona inanacağından emin olurken kanıt aramasını istemez. FDA'nın resmi bahanesi, şirketlerin en iyisini bildiği ve çok sayıda katılımcının aynı zamanda sponsorların olayları yargılamasına izin vermek için bir neden olduğuydu. 73FDA'nın elde edeceği kanıtların büyük olasılıkla kusurlu olacağını kabul etmesi, ajansın daha önce başarısız olduğu yönündeki suçlama riskini azaltacağı için çok uygundu.

Şekil 3.2. FDA'nın 100.000 hastayı içeren SSRI'lar ve benzer ilaçlarla ilgili 372 plasebo kontrollü çalışmanın meta-analizi. Yaşa göre plaseboya karşı aktif ilaç için intihar davranışı için olasılık oranları. Yeniden çizildi.

FDA'nın yaklaşımıyla ilgili bir diğer önemli sorun, herhangi bir doz değişikliğinin intihar riskini artırdığı o sırada yaygın olarak bilinmesine rağmen, 74Randomize tedaviyi bıraktıktan bir gün sonra meydana gelen intihar olayları kaydedilmedi. Bir SSRI'yı durdurmak intihar riskini haftalarca artırabileceğinden, bu yaklaşım SSRI'ların intihara yönelik etkilerini ciddi şekilde hafife almaktadır.

Gerçek veriler, FDA'nın analizinin intihar riskini büyük ölçüde hafife aldığını gösteriyor. FDA'nın analizine dahil edilen belirli ilaçlarla ilgili denemelerde, bazen tüm ilaçların FDA analizinin tamamından daha fazla intihar oldu . FDA'nın SSRI kullanan 52.960 hastayı (10.000 hastada bir) içeren analizinde yalnızca beş intihar vardı, ancak 1990 tarihli bir dahili Lilly notu, denemelerde fluoksetin kullanan 6.993 hastada (10.000 hastada 13) dokuz intiharı tanımladı. 751995 yılındaki bir meta-analizde, sadece 2.963 hastada (10,000'de 17) paroksetin üzerinde beş intihar vardı; bu meta-analiz yanlış bir şekilde, arınma döneminde meydana gelen iki plasebo intiharı bildirdi. 76Her iki ilaçtaki intiharları da eklediğimizde sadece 9.956 hastada 14 intihar oluyor. Diğer veriler de aynı derecede rahatsız edici. 1984'te Alman ilaç ajansı, denemelerde fluoksetin kullanan sadece 1.427 hasta arasında iki intihar tanımladı (10.000'de 14). 77

İngiltere'de pratisyen hekimler tarafından ilaçlar piyasaya çıktıktan hemen sonra yazılan reçetelerin analizi de benzer şekilde ortaya çıkıyor. 78Hastaların yaş ortalaması 50 idi ve %79'u depresyona sahipti, ancak takip süresi sadece altı ay olmasına rağmen, fluoksetin, sertralin veya paroksetin alan hastalar arasında 10.000'de 24, 17 ve 27 olmak üzere 90 intihar vardı, sırasıyla.

Bulduğum veriler son derece tutarlı ve yalnızca randomize çalışmalara dayanarak şunu gösteriyor:

Antidepresan ilaçlarla intihar vakalarının, FDA'nın 2006 yılında 100.000 hastayı kapsayan meta-analizinde bildirdiğinden 15 kat daha fazla olması muhtemeldir, bu % 1.400'lük bir hatadır!

İntiharların bu devasa eksik raporlanmasından benim çıkardığım şey, SSRI'ların muhtemelen her yaşta intiharı artırmasıdır. İntiharın zor bir son nokta olduğu düşünülürdü, ancak ilaç denemelerinde ne kadar intihar olduğu oldukça özneldir. Thomas Laughren, FDA'nın 2006'dan itibaren 100.000 hastanın meta-analizinden sorumluydu ve 2001'de FDA verilerini kullanarak bir makale yayınladı ve burada antidepresanlara randomize edilmiş 22.062 hastada 22 intihar bildirdi, bu da 10.000'de 10, 79ya da beş yıl sonra bildirdiğinin 10 katı. 17 Plasebo alan 8.692 hastada sadece iki intihar vardı ve bunu Laughren şu şekilde yorumluyor: “Açıkçası plasebo ile tedavi edilen hastalarda aşırı intihar riskine dair bir öneri yok.” Hayır, kesinlikle yok, ama neden Laughren yüzümüze çarpan gerçek hakkında yorum yapmadı, yani istatistiksel olarak anlamlı olan antidepresanlarla plaseboya göre dört kat daha fazla intihar olduğu hakkında yorum yapmadı (P = 0.03, benim hesaplama)? 79

Geniş analizinde FDA, paroksetinin psikiyatrik bozukluğu olan yetişkinlerde intihar girişimlerini önemli ölçüde artırdığını buldu, olasılık oranı 2.76 (%95 CI 1.16 ila 6.60). 17 GSK, analizini depresyonu olan yetişkinlerle sınırladı, ancak aynı zamanda paroksetinin intihar girişimlerini artırdığını da buldu, olasılık oranı 6,7 (%95 GA 1,1 ila 149,4). 80GSK USA, şunları belirten bir “Sevgili Doktor” mektubu gönderdi: 81

İntihar davranışı riski de 24 yaşın üzerinde arttı.

Buna karşılık FDA, bu ilaçların yalnızca 24 yaşın altındaki kişilerde riskli olduğunu iddia etmiştir. 73

GSK'nın analizinde, paroksetin (3.455 hasta) üzerinde 11 intihar girişimi ve plaseboda sadece bir intihar girişimi (1.978 hasta) vardı. 11 intihar girişiminden beşi 25 ila 30 yaşları arasındaki hastalardaydı, bu da antidepresan intiharlarıyla uğraşırken yaş sınırlarıyla ameliyat etmenin ne kadar tehlikeli olduğunu gösteriyor. Az önce bahsedildiği gibi, 1995 paroksetinin meta-analizinde daha az hastada beş intihar olduğu için, GSK'nın neden hiç intihar bildirmediğini gerçekten merak ediyorum. Ancak 2 + 2'nin mutlaka 4 olmadığı bu “yaratıcı” alanda toplanmayan çok şey var.

Tablo 3.1. Erişkinlerde sertralin denemeleri; n: intihar ve intihar girişimi sayısı; N: hasta sayısı; takip: randomize faz sona erdikten sonra geçen süre; RR: göreceli risk; CI: güven aralığı.

Yayınlanmış çalışmaların bağımsız araştırmacılar tarafından yürütülen 2005 tarihli bir meta-analizi, 87.650 hastayı ve her yaştan hastayı içeriyordu ve ilaçla intihar girişiminin plaseboya göre iki kat daha fazla olduğunu buldular (olasılık oranı 2.28, %95 GA 1.14 ila 4.55). 82Ayrıca birçok intihar girişiminin kaçırılmış olması gerektiğini de öğrendiler; Müfettişlerden bazıları, davalarında rapor etmedikleri intihar girişimleri olduğu yanıtını verirken, diğerleri onları aramadıklarını bile yanıtladı. Ayrıca, aktif tedavi durdurulduktan kısa bir süre sonra meydana gelen olaylar sayılmamıştır.

Bu ihmalin neden olduğu yanlılık, yetişkinlerde kullanılan sertralinin meta-analizlerinde gösterilmiştir (Tablo 3.1). FDA'nın meta-analizi intihar, intihar girişimi veya kendine zarar vermenin toplamında bir artış bulmadı, göreceli risk = 0,87 (FDA'nın Tablo 30), buna karşın Pfizer'in kendi meta-analizi bunun yarıya indirilmesini önerdi, göreceli risk = 0,52. 24 saat sonra meydana gelen tüm olaylar atlanmıştır. 83Pfizer, randomize faz bittikten 30 gün sonrasına kadar meydana gelen olayları dahil ettiğinde, bu intihar olaylarında yaklaşık %50'lik bir artış oldu (göreceli risk = 1.47). Birleşik Krallık ilaç düzenleyici verilerini kullanan bağımsız araştırmacılar tarafından yürütülen 2005 tarihli bir meta-analiz, 24 saat sonraki olaylar dahil edildiğinde intihar veya kendine zarar vermede iki katına çıktığını bulmuştur (göreceli risk = 2.14, %95 GA 0.96 ila 4.75, benim hesaplamam). 84Bu araştırmacılar, şirketlerin denemelerinde intihar riskini olduğundan daha az rapor ettiklerini ve ayrıca ölümcül olmayan kendine zarar verme ve intiharın bildirilen intiharlara kıyasla ciddi şekilde eksik rapor edildiğini tespit ettiler.

GSK tarafından yapılan bir meta-analizde 85İntiharla ilgili olaylar, çocuklarda ve ergenlerde plaseboya kıyasla paroksetin üzerinde daha sık meydana geldi (olasılık oranı 3.86, %95 GA 1.45 ila 10.26), oysa Hamilton'ınki gibi derecelendirme ölçeklerindeki intihar maddeleri bu farkı göstermedi. FDA tarafından çocuklarda ve ergenlerde yapılan bir meta-analizde aynı sonuç bulunmuştur; Depresyon ölçeklerindeki intihar maddeleri, yanıltıcı bir şekilde, SSRI'lar ile biraz daha az intihar riski gösterirken (göreceli risk 0,92, %95 GA 0,76 ila 1,11), şirket verileri bu riskin iki katına çıktığını gösterdi (göreceli risk 1,95, %95 GA 1,28 ila 2,98). 86

Mutlak olarak, 100 çocuktan ikisi aldıkları ilaçlar nedeniyle intihara meyilli.

Robert Gibbons ve meslektaşları Eli Lilly'den elde edilen bireysel hasta verilerini kullandılar ve fluoksetinin majör depresif bozukluğu olan çocuk ve ergenlerde intihar riskini artırmadığını iddia ettiler, 87ancak bu yalnızca çok küçük örnekler kullanmanın yanıltıcı olduğunu gösterir. FDA araştırmacıları, fluoksetinin 25 yaşın altındaki kişilerde intihar, intihar girişimi veya intihara hazırlık riskini, göreceli riski 2.32 (%95 CI 0.78 ila 6.87) artırdığını ve tüm ilaçlar dahil edildiğinde bu artan riskin aynı olduğunu ancak şimdi istatistiksel olarak anlamlı, göreceli risk 2.35 (%95 GA 1.35 ila 4.09). 17 Gibbons, gazetesinde antidepresanlar ve intiharla ilgili davalarda Wyeth ve Pfizer için bilirkişi olarak görev yaptığını açıkladı. Gibbons'ın Lilly için bilirkişi olma şansını artırdığına eminim ve bu olağanüstü adam hakkında daha sonra daha fazla şey söyleyeceğim.

SSRI'ların neden olduğu intihar riskinin denemelerde fazlasıyla hafife alındığı açıktır ve bunun birçok nedeni vardır:

Sahtekar.

Müfettişler intihar girişimlerini rapor etmediler veya onları aramadılar bile.

Birçok intihar olayı başka bir şey olarak kodlanmıştır.

İlaç endüstrisi, yalnızca denemeleri için intihar etme riski çok düşük olan insanları işe alarak, başını belaya sokmamaya büyük özen gösterdi.

Şirketler, müfettişleri, aksi takdirde meydana gelebilecek bazı şiddetli reaksiyonları önleyen deneme ilaçlarına ek olarak benzodiazepinler kullanmaya çağırdı.

Bazı denemelerde aktif ilaç üzerinde alıştırma periyotları vardır ve bunu tolere edemeyen hastalar randomize edilmez.

Hastaların çoğu randomize edilmeden önce antidepresan tedavisi görüyordu, bu da plasebo grubunda intihara yatkınlık yaratan yoksunluk semptomlarına yol açıyor.

Aktif tedavi durdurulduktan kısa bir süre sonra meydana gelen olaylar nadiren kaydedilmiştir.

Birçok dava şirket arşivlerinde saklıdır ve bunlar en olumluları değildir.

Hastalar denemelerde dikkatle izlenir ve ciddi bir sorun gelişmeden önce ilaç alımının durdurulması muhtemeldir. Klinik uygulamada hastalar hiç izlenmeyebilir ve dozları kaçırabilir, bu da yoksunluk etkileri nedeniyle intihar riskini artırır. Reçete doldurma verileri üzerine yapılan bir araştırma, SSRI kullanan hastaların %30'unun reçete yenilemeleri arasında 4-15 günlük tedaviyi kaçırabileceğini göstermiştir. 88

Denemelerdeki hastalar diğer insanlarla temas halindedir ve umutludur, bu nedenle intihar riski gerçek hayatta olduğundan daha azdır.

FDA bizi yine başarısızlığa uğrattı. Çok sayıda kayıp intihar olayına rağmen, meta-analizi 40 yaşına kadar intihar davranışında bir artış gösterdi, ancak FDA 2009'da sonuçlarını yayınladığında, 10 yıllık yaş gruplarını kullanmıştı ve şimdi riskin sadece olduğunu iddia etti. 25 yaşın altındaki kişilerde artmıştır. 73 Buna karşılık, yukarıda bahsedilen 82 bağımsız araştırmacılar tarafından yürütülen 2005 meta-analizi , SSRI grubunda 60 yaşın altındakilerde intihar girişimi riskinin plaseboya göre 2.4 kat daha fazla olduğunu bulmuştur. grup ve tedavi süresini hesaba kattıklarında, bir yıl boyunca tedavi edilen her 1000 hasta için, plaseboya kıyasla aktif ilaç üzerinde 5.6 ek intihar girişimi olduğunu buldular. 82Böylece, bir yıl boyunca sadece 180 hastayı SSRI ile tedavi ederek, bir hasta daha intihar girişiminde bulunacaktır.

FDA'ya olan derin güvensizliğim, FDA'nın kendi bilim adamları tarafından paylaşılıyor ve FDA'nın halk sağlığı için büyük önem taşıyan diğer konulardaki uygunsuz eylemlerinin somut kanıtlarına dayanıyor. 3 FDA'nın 100.000 kişinin yanıltıcı meta-analizinden sorumlu olan Thomas Laughren, 2013 yılında kendisi direktör olarak Laughren Psychopharm Consulting'i kurdu. 89Diyor:

"Psikiyatrik ilaçların güvenliğini ve etkinliğini garanti ederek halk sağlığını koruyan FDA'da 29 yıllık deneyimim var. Bu hedefi kısmen, FDA'nın güvenli ve etkili psikiyatrik ilaçların geliştirilmesini sağlama hedeflerini karşılamak için geliştirme programlarını şekillendirmeye yardımcı olmak için ilaç şirketleriyle birlikte çalışarak başardım. Ayrıca psikiyatrik ilaçları daha güvenli ve daha etkili hale getirmek için yenilikleri hızlandırmaya yardımcı olarak halk sağlığını geliştirmek için de çalıştım.”

Laughren ayrıca amacının ilaç şirketlerine "FDA ve diğer düzenleyici kurumların yüksek standartlarını karşılayabilmeleri" için yardım etmek olduğunu söylüyor. Bir ilaç şirketi gibi konuşmayı kesinlikle biliyor.

Yaygın bilimsel suistimal, kişinin tüm çöpler arasında birkaç mücevheri bulmak için derine inmesi gereken bir araştırma literatürüne yol açtı. 2004 yılında Birleşik Krallık'ta çocukluk depresyonu araştırmalarının sistematik bir incelemesi, yayınlanmamış araştırmalar dahil edildiğinde, birkaç SSRI için olumlu bir zarar-fayda profilinin olumsuz bir profile dönüştüğünü gösterdi. 90Yayınlanmamış veriler istendiğinde şirketlerin hiçbiri (Eli Lilly, GSK, Pfizer, Lundbeck ve Wyeth) açıklanmadı, bu nedenle yazarlar bunları bir ilaç şirketinden aldı. Ne yazık ki, bu inceleme, "olumlu bir risk-fayda profili" olan tek ilaç olarak övülen fluoksetin için oldukça yanıltıcıydı. Olmadı. Daha az olduğuna inanmalıyızFluoksetin ile plaseboya kıyasla ciddi yan etkiler meydana geldi (%1'den az, %3,6'ya karşı)! Ayrıca advers olaylar nedeniyle ilacı bırakma oranı da benzerdi (%3.7'ye karşı %6.3). SSRI'lar hakkında bildiklerimiz göz önüne alındığında, bu imkansızdır ve sadece bize fluoksetin denemelerinin ne kadar derin kusurlu olduğunu söyler. İncelemedeki bir diğer büyük gaf ise, yazarların intihar davranışını yalnızca ciddi bir olumsuz olay olması durumunda (ölüme, kalıcı hasara veya hastaneye yatışa neden olması) içermesidir.

Hollanda uyuşturucu ajansı bu denemeler hakkında daha ılımlı bir görüşe sahipti. 91İntiharı intihar, intihar girişimi veya intihar düşünceleri olarak tanımladılar ve aralarında hiçbir fark olmaksızın tüm ilaçlar için bir sinyal olduğunu buldular. Ayrıca, Birleşik Krallık incelemesinin, bu ilacın intihar eğilimini artırdığını tespit eden büyük bir fluoksetin denemesini hariç tuttuğuna da dikkat çektiler. Hollandalılar garip bir şekilde gizliydiler; ilaçların isimlerini vermediler ama tablolarından fluoksetinin bunlardan biri ve hangisi olduğu açıkça görülüyor.

EMA bile sonunda uyandı. 2006 yılında ebeveynlerin ve doktorların fluoksetin ile tedavi edilen çocukları ve gençleri dikkatle izlemeleri ve intihar eğilimlerine karşı dikkatli olmaları gerektiğini duyurdu. 3Sahte bir düzeltme. Ebeveynlerin çocuklarını yakından izlemeleri imkansızdır. Çocuklar hemen hemen her gün evden ayrılıyor, peki bir izleme programı nasıl olurdu? Ve çocuklar, ebeveynleri TV izlerken, tamamen normal göründüklerinden ve her şeyin yolunda olduğunu söyledikten kısa bir süre sonra kendilerini yan odada astılar. Bir keresinde bunu televizyonda bir çocuk psikiyatristi ile tartıştım ve ona psikiyatristlerin depresyondaki çocuklara intihar riskini iki katına çıkaran bir ilaçla tedavi etmelerinin bana mantıklı gelmediğini söyledim. Cevabı, özellikle başlangıçta çocukların yakından izlenmesi gerektiğiydi. Peki ya birkaç hap almayı unutan ya da yan etkilerinden dolayı ilaçlarını almayı bırakan çocuklar ne olacak? Sadece yapılamaz. SSRI'larda intiharlar tamamen beklenmedik bir şekilde gerçekleşebilir.

Çok sayıda çalışma, SSRI'nın her yaşta ölümcül olabileceğini göstermiştir. Pek çok insan, yaşamının sonraki yıllarında da, SSRI aldıktan sonra kişiliklerini tamamen değiştirmiş ve kendilerini, başkalarını veya her ikisini de öldürmüştür. Bu, FDA meta-analizinin yazarlarının da bahsettiği ilginç bir hipotezi gündeme getiriyor. 73 Antidepresan ilaçların iki ayrı etkisi olabilir: bazı hastalarda intihar davranışını (ve diğerlerine karşı şiddeti) teşvik eden istenmeyen bir etki ve bazılarında intihar davranışını azaltan terapötik bir etki. Klinik ve hayvan çalışmaları bu hipotezi destekler. 84 hayvan çalışmasının gözden geçirilmesi, SSRI ile tedavi üzerine azalan saldırganlığın en yaygın olduğunu, ancak bazen hayvanların daha agresif hale geldiğini gösterdi. 92

1994 yılında bir araştırma, 54 hastanın 18'inin fluoksetin üzerinde intihar girişiminde bulunduğunu ve 53 hastanın 18'inin plasebo üzerinde intihar girişiminde bulunduğunu gösterdi. 93Dahil edilen hastalarda majör depresyon yoktu ancak yine de daha önce en az iki intihar girişiminde bulunmuşlardı. Bazı hastaların zaten bir antidepresan ilaç kullanıp kullanmadıkları ve bu nedenle plaseboya randomize edildiğinde soğuk hindi olup olmadığı veya hastaların hangi yaşta olduğu söylenmedi, ancak araştırmacıların hastalarının çocuk olup olmadığını neredeyse her zaman söylediği gibi, muhtemelen yetişkinlerdi. Böylece, deneme fluoksetinin yetişkinleri intihar girişimlerine karşı korumadığını gösterdi.

Fluoksetin, çocuklar veya herhangi bir canlı için asla onaylanmamalıydı. Köpeklerin sahipleri evden ayrıldığında çok fazla ulumasıyla ortaya çıkan köpeklerde “ayrılık kaygısı” için FDA onaylıdır. Belki de bu o kadar da harika bir fikir değildir. Eli Lilly, 1978'de, yıllardır arkadaş canlısı olan kedilerin fluoksetin üzerinde hırlamaya ve tıslamaya başladığını ve açıkça düşmanca davrandığını gösterdi. 94Fluoksetinin kesilmesinden sonra kediler bir veya iki hafta içinde her zamanki dostane davranışlarına geri döndüler.

Bu ilaçlar normal gelişimi oldukça ciddi şekilde bozar. Fluoksetin prospektüsünde, sadece 19 haftalık tedaviden sonra çocukların plasebo ile tedavi edilen çocuklara kıyasla 1,1 cm boyunda ve 1,1 kg kilolarında kayıp olduğu belirtilmektedir.

FDA'nın 2007'de izinli olduğunu varsayıyorum - ya da tüm patronlar aynı konferansta yoktu - şunu kabul ettiğinde:

SSRI'lar her yaşta intihara neden olabilir.

FDA, uyuşturucu üreticilerine kara kutu uyarılarını güncellemelerini alçakgönüllülükle "önerdi": 95

“Herhangi bir endikasyon için antidepresanlarla tedavi edilen tüm hastalar, klinik kötüleşme, intihar eğilimi ve özellikle ilaç tedavisinin ilk birkaç ayında veya doz değişiklikleri zamanlarında olağandışı davranış değişiklikleri için uygun şekilde izlenmeli ve yakından gözlemlenmelidir. artar veya azalır. Antidepresanlarla tedavi edilen yetişkin ve pediatrik hastalarda aşağıdaki semptomlar, anksiyete, ajitasyon, panik atak, uykusuzluk, sinirlilik, düşmanlık, saldırganlık, dürtüsellik, akatizi (psikomotor huzursuzluk), hipomani ve mani bildirilmiştir.

FDA ayrıca, "Ailelere ve hasta bakıcılarına, değişiklikler ani olabileceğinden, bu tür semptomların ortaya çıkışını her gün aramaları tavsiye edilmelidir" dedi.

FDA sonunda SSRI'ların her yaşta deliliğe neden olabileceğini ve ilaçların çok tehlikeli olduğunu kabul etti; aksi takdirde günlük izleme gerekli olmazdı. Ancak bu sahte bir düzeltme olduğu için FDA, etiket değişiklikleri "önermek" yerine ilaçları piyasadan çekmeliydi. Özellikle klinik uygulamada problemler endüstri destekli araştırmalarda rapor edilenden çok daha kötü olduğu için. Peter Breggin, hastanede fluoksetin, sertralin veya paroksetin ile başlayan 184 hastanın 11'inde mani geliştiğini ve sekizinin psikotik olduğunu ve Yale'de 533 ardışık başvurunun %8'inin antidepresanların neden olduğu mani veya psikoz nedeniyle olduğunu ve iki hastanın kendilerine emreden sesler duyduğunu bildirmektedir. kendilerini öldürmek için. 49Breggin ayrıca fluoksetine karşı en yaygın üç yan etkiden ikisinin depresyon ve anormal düşünceler olduğunu, ancak FDA'nın depresyonu etiketteki belirgin yerinden sildiğini ve sık olmaktan var olmayan bir hale geldiğini ve anormal düşüncelerin anormal hale geldiğini belirtiyor. o kadar da kötü olmayan rüyalar.

Yine de ilaç düzenleyicilerimizden bazıları diğerlerinden daha akıllı görünüyor. Bildiğim kadarıyla Avustralya, çocuklarda kullanım için herhangi bir SSRI'yı onaylamayı reddeden tek ülke. 6 Bazı ülkeler, son derece kusurlu denemelere dayanarak fluoksetini onaylamıştır, ancak herhangi bir SSRI'nın çocuklar için işe yaraması pek olası değildir ve büyük TAD denemesinde fluoksetin gruplarında altı, diğer gruplarda bir intihar girişimi olmuştur. 96Çocuğunuzu maruz bırakmak istemeyeceğiniz bir ilaç.

Önde gelen psikiyatri profesörlerinin ve ilaç şirketlerinin inkar etmeye devam etmesi, antidepresan bir ilaç yüzünden çocuğunu veya eşini kaybeden herkese karşı tamamen ayıp, düpedüz tehlikeli ve saygısızlıktır .- 99– elimizdeki en güvenilir verinin tam aksine – antidepresanların çocuklar ve ergenler arasında intihar riskini artırdığı.

Başka bir kirli numara: hastalar yerine hasta yıllarını kullanmak

İlaç ajanslarına yaptıkları sunumlarda, birkaç şirket payda olarak randomize hasta sayısı yerine hasta yıllarını kullanarak intihar riskini gizledi. Bu, kayda değer bir yanlılığa neden oldu, çünkü bu çalışmaların birçoğunda, tüm hastaların aktif ilacı alabildiği bir takip aşaması vardı. Uyuşturucuya uzun süre devam edenler tolere edenler olduğu için intihar açısından ilaç grubuna hasta-yılları “ücretsiz” olarak eklenmektedir.

David Healy'nin elde ettiği FDA belgelerine dayanarak bu önyargının ne kadar büyük olduğunu görmek mümkün. Pfizer'in sertralin konusundaki sunumunda, aktif ilaçla intihar girişimlerinde plaseboya kıyasla %26'lık bir azalma oldu. 100Bununla birlikte, plaseboya atfedilen beş intihar girişiminden üçü, randomizasyondan önceki arınma aşamasında gerçekleşti ve FDA bunları dışladığında, sertralin intihar girişimlerinde %29'luk bir artışa neden oldu. Payda olarak hasta alındığında, sertralin ile intihar girişimindeki artış %73 idi. Paroksetin için intihar girişimleri hasta-yılı kullanıldığında %52 azalırken, hasta kullanıldığında %25 arttı. 101David Graham, dahili bir FDA belgesinde fluoksetin üzerindeki intihar oranının %0.52'ye karşılık plasebodaki %0.18'e, yani ilaçta neredeyse üç kat daha yüksek olduğunu bildirdi. 102

Bu kirli numaralar zararsız değildi, görünüşe göre FDA'yı SSRI'larla intihar riski konusunda endişelenmemesi gerektiğine ikna etmeye katkıda bulundular. 103

Şirket maaş bordrolarındaki psikiyatristler de bu kirli numaraları kullanıyor. 1995'te Stuart Montgomery ve meslektaşları bir dizi meta-analizde paroksetini incelediler ve paroksetin üzerinde plaseboya göre 5,6 kat daha az intihar olduğu gibi şaşırtıcı bir sonuçla karşılaştılar! 104

SSRI'larda intihar vaka hikayeleri

Binlerce kişi aldıkları antidepresanlar nedeniyle intihar etti ve birçoğu bilimsel makalelerde, gazete haberlerinde ve web sitelerinde yer aldı.

Sevilen birinin trajik kaybı, insanların anılarını etkileyebilir ve intihardan önceki önemli psikolojik sorunları unutturabilir, bu da kendini suçlamanın bir kısmını aileden doktora aktarabilir. Bununla birlikte, bu tür hatırlama yanlılığı oluşabilmesine rağmen, antidepresanların sağlıklı gönüllülerin intihara meyilli olmasına neden olabileceğini de biliyoruz. Ayrıca, kurbana yakın insanlar çoğu durumda kişiliklerinde temel bir değişiklik fark ettiler, bu o kadar tuhaf ki, buna hapların neden olduğu konusunda en ufak bir şüpheleri bile yok.

Aşırı endüstri dostu uyuşturucu düzenleyicileri ve yozlaşmış psikiyatristler tarafından desteklenen açgözlü, suçlu ve hileli bir ilaç endüstrisi nedeniyle ölenlere bazı hikayelerini anlatmayı borçluyuz. Bin ölüm meçhul bir istatistiktir. Ancak sayıların arkasında gerçek insanlar var ve gerçek insanlara ne olduğunu anlattığımızda, diğer insanlar dikkat çekme eğilimindedir.

Geride kalan ebeveynler veya eşlerle tanıştığım için kişisel düzeyde bildiğim trajik ölümlerden sekizi burada. Hepsi, diğer insanları SSRI'ların tehlikeleri konusunda uyarmak için hikayelerini anlatmamı istediler ve ayrıca kaybettiklerinin fotoğraflarını göstermemi istediler (fotoğraflara bakın). Bunlardan dördü Los Angeles'ta biyolojik (ilaca dayalı) psikiyatrinin yarardan çok zarar verdiği konulu bir bilimsel toplantıda tanıştım (fotoğraflara bakın) (bkz. Bölüm 14). Kendi trajedilerini duyurma konusundaki kararlılıkları, sevdiklerinin felakete doğru gittiğini çok geç olmadan fark ettikleri için başkalarını da aynısını yaşamaktan kurtardı.

Ne yazık ki birçok doktor ve diğer kişiler, yetkililerimiz belirli bir yaşa kadar ilaç kullanımına karşı bir uyarı yayınladığında, ilacın o yaşın üzerinde kullanılmasının güvenli olduğuna inanmaktadır. Danimarka'da, kullanma talimatı 18 yaşına kadar artan intihar riskine karşı uyarıda bulundu, ancak bundan biraz daha yaşlı kişilerde riskin artmadığını gösteren hiçbir veri yoktu. Bu tür yanıltıcı tavsiyelerin trajik sonuçları oldu.

Danilo Terrida

Danilo Terrida, telefonda ailesine iyi olduğuna dair güvence verdikten ve onlarla küçük bir konuşma yaptıktan iki saat sonra, 2011 yılında bir tersanede kendini bir vince astığında sadece 20 yaşındaydı. Bir ay önce doğum gününü kutlamıştı ve görünüşe göre her şey yolunda gitmişti. İki hafta sonra psikolojik olarak iyi hissetmediği için acil sağlık hizmetine başvurdu.sakinleştirici haplarla eve gönderildi ve ertesi gün bir doktora görünmesi önerildi. Görüştüğü yerel doktor onu görmeyi reddetti ve ondan birkaç yüz kilometre ötedeki aile doktorunu aramasını istedi. Bunu yaptı ve sekiz dakika telefonda görüştükten sonra, depresyonda olmamasına ve herhangi bir takip yapılmamasına rağmen kendisine sertralin reçete edildi. Danilo kendini öldürmeden birkaç dakika önce bir arkadaşıyla konuştu ve kendisine ne olduğunu bilmediğini söyledi, ancak intiharla ilgili hiçbir şeyden bahsetmedi. Bu, SSRI kaynaklı intihar için oldukça tipiktir ve zamanlama da tipiktir. Birçok insan kendini erken öldürür. İlgili doktorlar, Danilo'nun dosyalarını, ölümünden bir yıl sonrasına kadar değiştirdikleri için resmi olarak eleştirildiler, böylece doğru olmayan bir depresyon nedeniyle kendini öldürmesi daha makul görünüyordu (bkz.www.daniloforlivet.dk ).

Danimarka'da antidepresanlarla intihar eden 10'u yetişkin en az 11 kişi, Hasta Sigortası Derneği'nden ekonomik tazminat aldı. 105

Toran Bradshaw

Maria Bradshaw'ın tek çocuğu olan oğlu Toran'a, kız arkadaşından ayrılma olan stresli bir yaşam olayına beklenen tepki veren sağlıklı bir ergen olarak değerlendirilmesine rağmen, Ocak 2007'de fluoksetin reçete edildi. Bir ay sonra, Toran intihar davranışı, kendine zarar verme, saldırganlık, düşmanlık, halüsinasyonlar, konsantrasyon eksikliği ve işlev bozukluğu gibi ciddi bir olumsuz tepkiler kümesi yaşadı. Semptomlar o kadar şiddetliydi ki okulu bıraktı. Psikiyatristinin yanıtı, dozunu artırmak oldu, bu da yan etkileri kötüleştirdi. Toran, fluoksetin ve ruh sağlığı tedavisinden kendi isteğiyle çekildi.

Ertesi yıl, bir psikiyatrik kayıt memuru, annesinin isteklerine karşı olarak ona tekrar fluoksetin reçete etti. Kayıt memuru, bir zihinsel durum muayenesi yaptıktan ve depresyon, kaygı veya başka herhangi bir zihinsel bozukluk bulgusu bulamadıktan sonra hiçbir tanı kaydetmedi. Ertesi gün, çok disiplinli bir ekip, Toran'ın dosyasını inceledi ve ruhsal bir bozukluğa dair hiçbir kanıt olmadığını belirterek “teşhisin ertelendiğini” kaydetti. Toran başlangıçta fluoksetinin alkolle birlikte alınmaması gerektiği gerekçesiyle reçeteyi reddetmişti, ancak kayıt memuru Toran ile fluoksetini bir Cuma günü almayı bırakacağı, bir gecede altı şişe bira içebileceği konusunda anlaşmaya vardığını kaydetti. hafta sonu ve pazartesi günleri fluoksetinini yeniden başlatın. Fluoksetinin vücuttaki uzun yarılanma ömrü göz önüne alındığında, İlaç için 2 ila 4 gün ve aktif metaboliti norfluoksetin için 7 ila 15 gün, bu aptalca bir öneriydi. Toran bu rejimi izledi, ancak önceki advers reaksiyonların tekrarını yaşadı ve 15 gün sonra fluoksetin ile aniden kendini astı. O sadece 17 yaşındaydı.

Toran'ın ölümünden sonra Maria, Toran'ın ilaçları yavaş yavaş metabolize ettiğini ve bu nedenle aşırı doz aldığını doğrulayan genetik testler yaptırdı. Maria ayrıca, intihar nedeniyle yakınını kaybedenlerin, intihar nedeniyle yakınlarını kaybedenlere yardım ettiği bir kuruluş olan CASPER'ı kurdu ( http://www.casper.org.nz/ ). Maria bana ulusal medyanın genç intiharlarında %20'lik bir düşüşle CASPER'a güvendiğini ve oğlunun fiziksel olarak burada olmamasına rağmen dünyada iyilik yapmaya devam etmesinin onun için her şeyden daha önemli olduğunu söyledi.

Maria, Yeni Zelanda'daki Bölge Sağlık Kurullarına yazdı ve ölenlerin ve yakın zamanda bir antidepresan reçetesi alanların %8'inin herhangi bir zihinsel bozukluk tanısı almadığını öğrendi. Toran'ın bakımından sorumlu ilçede ölen 18 yaşından küçüklerin %75'ine herhangi bir teşhis konulamadı.

Yeni Zelanda'da, psikiyatristler ve intiharologlar, hükümeti intiharlar hakkında bilgi yayınlamanın taklit intihara neden olduğuna ikna etmeyi başardılar. Son derece zayıf olan kanıtları gözden geçirdi, ancak yine de Maria'nın Toran'ın hikayesini anlatması ceza gerektiren bir suçtur, her seferinde 5.000 dolara kadar ve medya için 20.000 dolara kadar para cezası ile cezalandırılır. Bu tehditler Maria'yı durdurmadı ve medyadan destek gördü.

Doktorlar, masraftan dolayı çekip gideceğini düşünerek, 18 gün boyunca duruşmaları ertelediğinde Maria, Toran'ın soruşturmasını ödemek için evini sattı. O şimdi Dublin'de, çocuğunu SSRI'nın neden olduğu intihar sonucu kaybeden başka bir anne olan Leonie Fennell'in evinde yaşıyor ve sahip olduğu her şeyi iki bavulda taşıyor.

Toran'ın ölümüyle ilgili on hükümet soruşturması yapıldı, ancak tüm bu vakalarda olduğu gibi, mesele çocuğun iyi bir standartta bakım görüp görmediği değil, psikiyatristin genel kabul görmüş uygulamadan ayrılıp ayrılmadığıdır. Ve elbette, psikiyatrideki olağan uygulama son derece zayıf olduğundan, araştırmaların çoğu, Toran'ın bakımının olağan uygulamadan ayrılma olmadığını ortaya çıkardı. Ancak hem hükümet hem de Mylan Pharmaceuticals, Toran'ın intiharına fluoksetinin neden olmasının muhtemel olduğuna karar verdi.

Maria hala adaleti sağlamak için savaşıyor ve polisi, adam öldürme suçlamalarının atılıp atılamayacağını görmek için Toran'ın dosyasını incelemeye ikna etti. Çabalarının caydırıcı olacağını umuyor, bu da diğer doktorların hastalarının onun gibi asabi bir anneye sahip olabileceğini düşünmelerini ve daha dikkatli olmalarını sağlayabilir. Maria, Toran'ın vakasını titizlikle belgelemek için psikofarmakoloji, psikiyatri, nörokimya, genetik, randomize deneyler ve sadece kendisine değil, onunkine benzer hikayeleri olan diğer tüm ebeveynlere de yardımcı olabilecek her şeyi öğrenerek geçirdi.

Maria'nın beni davet ettiği Dublin dışındaki Manooth Üniversitesi'nde Psikoloji Bölümü'nde bir konferans verdiğimde, başka bir yaslı anne seyirciler arasındaydı, o da çocuğunu fluoksetin nedeniyle kaybetmiş olan Stephanie McGill Lynch. Maria bana yazdı:

"Bunun sona ermesi gerektiği konusunda benimle aynı fikirde olduğunu biliyorum." Evet ve bu kitabı bu yüzden yazdım. Doktorların ve ilaç şirketlerinin hiçbir faydası olmayan ilaçlarla çocuklarımızı intihara itmelerini kabul etmeyeceğim. Çocuklarımızı sokağa narkotik sokarak öldürmekten bir farkı olduğunu göremiyorum.

Jake McGill Lynch

Jake'in annesi Stephanie, oğlunu 14 yaşında güzel, parlak bir çocuk olarak tanımlıyor. 2011 yılının sonlarında, son derece hafif bir biçimde Asperger sendromu teşhisi kondu (2013 yılında DSM-5'te Asperger'in teşhisi ortadan kaldırıldı ve onun yerine otizm spektrum bozukluğu teşhisi kondu).

Jake, okulda yazdığı bir makalede ortaya çıkan bazı karanlık düşünceler nedeniyle 2011 yılında bir psikologla danışmanlığa başladı. Ocak 2013'te kaygı için tekrar danışmanlık aldı ve psikoloğu, devlet sınavlarına girerken kaygısının artacağını düşündüğü için onu bir psikiyatrist olan meslektaşına yönlendirmeye karar verdi. Jake'in ebeveynleri psikiyatristin ne olduğunu bile bilmiyorlardı ama sadece psikoloğun meslektaşı olduğunu düşündüler.

Jake'in babası, önemli bir şey olmadığı için onu randevusuna götürdü ve psikiyatristle on dakika görüştükten sonra bir fluoksetin reçetesi ile ayrıldılar. Jake daha önce hiç ilaç kullanmamıştı, ancak aileye psikiyatrist ya da eczacıdan herhangi bir literatür ya da açıklama verilmedi ve Prozac'ın ne tür bir ilaç olduğunu bile bilmiyorlardı, sadece psikiyatriste güveniyorlardı.

Altı gün sonra Jake ilk tepkisini verdi. Bir sınavdan yarı yolda çıktı ve o gece 2-3 saat kadar ağladı, “Kafamda nasıl bir şey olduğunu bilmiyorsun” dedi. Ailesi bunun sınav stresinden olduğunu düşündü. Bir ilacın bir insana bunu yapabileceğini asla düşünmediler.

Yaklaşık bir hafta sonra, Jake'i psikiyatriste geri götürdüler ve ona olan biteni anlattılar, ama o üç ya da dört hafta sonra geçeceğini ve Jake'in iyi olacağını söyledi. Ama Jake iyi değildi ve 46. günde okuldan sonra biraz huzursuzdu ve yanaklarında hiç renk olmamasına rağmen yüzü biraz kızarmış görünüyordu. Ailesi, küçük çevrimiçi kız arkadaşıyla tartıştığını düşündü.

Jake ve Stephanie bir atış kulübünün üyeleri olduğu için, ailenin evde yasal olarak tutulan bir tüfeği vardı. Sık sık silahı indirirlerdi ve Jake o gece silahı indirip indiremeyeceğini sordu, ki bu olağandışı bir şey değildi, bu yüzden isteği kabul edildi. Stephanie, cıvata ve mühimmatla birlikte odasından kutuyu almayı unuttu.

Jake silahı ağzına dayadı ve tetiği çekti. İntihar düşüncesi veya kendine zarar verme öyküsü yoktu ve Asperger'den başka bir tanıya sahip değildi. Ancak, İrlanda'daki Ulusal Sağlık Servisi şimdi onun şiddetli kaygısı olduğunu söylemeye çalışıyor - bu doğru olmasa da - ve bu konuda ebeveynlerle her köşeden savaşıyor. Her zaman aynı hikaye: tüm suçu hastalığa at, asla ilaca. Ebeveynler, David Healy'den Jake'in tıbbi dosyalarına dayanarak ikinci bir görüş vermesini istedi.

Stephanie ve kocası, oğullarının soruşturmasına şu ana kadar üç kez katıldılar ve hâlâ Adli Tıp Mahkemesinin hangi tıp uzmanına danışmalarına izin vereceği konusunda yasal bir tartışmanın ortasındalar. Mahkeme, David Healy'nin SSRI'lar ve intihar arasındaki ilişkiyle ilgili makaleleri ve kitapları nedeniyle tarafsız olmadığı düşünülerek kullanılması talebini reddetti!

Stephanie her şeyi kesinlikle iğrenç buluyor. Bu, gelecek için planları olan 14 yaşında bir çocuktu. Hastalığı yoktu, hiçbir ilacın düzeltemeyeceği bir rahatsızlığı vardı ve sadece kaygısı için danışmanlık yaparak oldukça mutlu yaşıyordu. Stephanie ve kocasına fluoksetin gibi ilaçların tehlikeleri hiç söylenmedi. Onlardan haberdar olsalardı, evde asla ateşli silah bulundurmazlardı.

Shane Clancy

Shane, kız arkadaşından ayrıldığında 22 yaşındaydı . 106Onsuz zor buldu ve sitalopram reçete edildi. Ajite oldu ve dört gün sonra dili çok şişmiş gibi hissettiği için doktoru aradı (sitalopramın bilinen bir yan etkisi). Bir mesaj bıraktı ama yanıt alamadı ve beş gün sonra tabletlerin geri kalanını intihar girişiminde bulundu.

Annesi onu kliniğe geri getirdi ve burada sitalopram reçetesine devam eden farklı bir doktor gördü.

On gün sonra Shane, yeni erkek arkadaşının evindeki eski kız arkadaşını aradı ve Shane'in yaralandığı ve yardıma ihtiyacı olduğu için ondan erkek arkadaşını dışarı göndermesini istedi. Shane, erkek arkadaşını ölümcül şekilde bıçakladığı gibi, neler olup bittiğini öğrenmek için evden çıkan eski kız arkadaşı ve erkek arkadaşının erkek kardeşinin erkek kardeşini de bıçakladı. Shane daha sonra bahçede kendini 20 yerinden bıçaklamış ölü bulundu.

Dava birkaç gün boyunca tüm medyada gündem oldu ve ön meditasyona işaret eden her bir delil kırıntısı Shane'in tabutuna bir çivi çaktı. İlk başta antidepresanlardan söz edilmedi, ancak Shane'in annesi Leonie Fennell, oğlunu sitalopram'a soktuğu için kendini suçlu hissetti. İrlanda Psikiyatristler Koleji, antidepresanların sorunlara yol açabileceğine dair kesinlikle hiçbir kanıt bulunmadığını ve bunu söylemenin tehlikeli ve sorumsuz olduğunu söyledi.

Soruşturmadan önce, İrlanda'daki tüm psikiyatri profesörlerinden (ya da öyle dediler) ulusal gazetelere, antidepresanların zarar verebileceğine dair hiçbir kanıt bulunmadığını belirten olağanüstü bir mektup gönderildi.

Jüri üyelerinden kararın intihar mı yoksa açık karar mı olması gerektiği konusunda tavsiyede bulunmaları istendi. Açık hüküm, eylemin planlandığına dair net bir kanıt olmadığı, ancak örneğin LSD gibi bir maddenin etkisi altında gerçekleşmiş olabileceği anlamına gelir. Avrupa'da bir ilaç şirketini dava etmek neredeyse imkansız olduğundan, Avrupa ülkelerinde açık hüküm, bir ilaç şirketini dava etmenin ilk adımı değildir.

İngiltere veya İrlanda'da açık bir karar vermek, ilacı suçlamaz. Bu sadece, bu davada jüri üyelerinin cinayetlerin ve olayların doğrudan bir cevaba izin vermediğine karar verdiği anlamına geliyor. Ancak buna rağmen, ilaç şirketleri, adli tabibin veya jürinin bir intihar kararı vermesini sağlamak için Oxford'dan Profesör Guy Goodwin gibi akademisyenleri (bkz. Bölüm 1) ve birkaç yüksek güçlü avukat gönderdi. Olmadı. David Healy uzman tanıklığı sağladı ve jüri açık bir karar verdi.

Tıpkı Amerikan Psikiyatri Birliği'nin (APA) öncesinde ve sonrasında olduğu gibi, İrlanda Psikiyatristler Koleji, citalopram'ın intihara veya şiddete neden olabileceğine dair hiçbir kanıt bulunmadığına dair sağa, sola ve merkeze açıklamalarda bulunarak aşırı hızlandı. Bu, emekli bir psikiyatri profesörü olan Tom Fahy'nin İrlanda Koleji'ne şu mektubu göndermesine yol açtı:

“Korkarım Kolej açıkça yanlış. Yayınlanmasıyla eşzamanlı olarak, yorum veya oy hakkı olmaksızın ve %100 ilaç şirketleri tarafından finanse edilen bir organla 'birlikte' ve uzman tanıklığına kişisel düşmanca referanslarla üyelere dağıtılan bir kolej bildirisi diye bir şey yoktur. hala yas içinde olan ailelerle ilgili bir soruşturma. Ve bu, tahkikat başlamadan önce bile korkunç, çok yönlü bir mektubun hemen ardından. Olağanüstü ve benim deneyimimin dışında. Emekli olmasaydım, ilişkimi keser ve herkesin önünde istifa ederdim.”

Stewart Dolin

Stewart Dolin'in mükemmel bir hayatı vardı. 107Lise aşkıyla 36 yıl evli kaldı. Çok yakın ve anlamlı bir ilişki içinde olduğu iki yetişkin çocuğun babasıydı. Yüzlerce şirket avukatını yöneten büyük bir uluslararası hukuk firmasının kıdemli ortağıydı. Yaptığı işten zevk aldı ve müşterileriyle ilişkilerini geliştirmekten ve aynı zamanda arzu ettikleri sonuçları elde etmelerine yardımcı olmaktan memnuniyet duydu. Seyahat etmeyi, kayak yapmayı, yemek yemeyi, ailesi ve arkadaşlarıyla şakalaşmayı ve ara sıra bir puro içmeyi severdi. 57 yaşındaydı ve hayat doluydu.

2010 yazında, Stewart işle ilgili biraz endişe geliştirdi. Paroksetin reçete edildi. Birkaç gün içinde, Stewart'ın kaygısı daha da kötüleşti. Huzursuz hissetti, uyumakta güçlük çekti ve “Hala çok endişeli hissediyorum” deyip durdu.

İlaç tedavisine başladıktan altı gün sonra, bir iş arkadaşıyla düzenli bir öğle yemeğinin ardından, Stewart ofisinden ayrıldı ve yakındaki bir tren platformuna yürüdü. Kayıtlı bir hemşire daha sonra Stewart'ın ileri geri adım attığını ve çok heyecanlı göründüğünü bildirdi. Bir tren yaklaşırken, Stewart kendi canına kıydı. Hayatı seven bu mutlu, eğlenceli, sevgi dolu, varlıklı, kendini adamış koca ve baba, aniden her şeyi bitirmek istemesi için hiçbir not ve hiçbir mantıklı sebep bırakmadı. Paroksetin için prospektüs, intihar davranışını Stewart'ın yaşındaki erkekler için olası bir yan etki olarak listelemedi.

O zaman Stewart'ın karısı bunu bilmiyordu ama Stewart akatizi hastasıydı. Stewart ve diğer akatizi kurbanlarının anısını onurlandırmaya adanmış, kar amacı gütmeyen bir kuruluş olan MISSD'yi (Stewart Dolin'in Anısına İlaç Kaynaklı İntihar Eğitimi Vakfı) başlattı. gereksiz ölümlerin önüne geçilmesidir.

Candance Downing

Candace, hiç depresyona girmemiş veya intihar düşüncesi olmayan 12 yaşında mutlu bir kızdı. 108Okul kaygısından muzdarip olduğu için sertralin reçete edildi . Annesi Mathy, güzel küçük kızını dizlerini çekmiş asılı halde buldu. Babası onu gördüğü anda çok geç olduğunu anladı, ancak hastanede 45 dakika daha devam eden suni teneffüs yapmaya çalıştı ama nafile.

"Mutlu küçük kızını asılı görmek nasıl bir şey biliyor musun? Ne onun için ne de bizim için hiçbir not, hiçbir uyarı yoktu.”

Candace ortaokula başladığında, sınavlarda sorunlar yaşamaya ve bazı ev ödevlerinde hayal kırıklığına uğramaya başladı. Testlerde bildiği cevapları engeller veya o kadar okunaksız yazardı ki, bazı cevaplar doğru olsa bile yanlış olarak işaretlenirdi. Anne ve babasının endişesi üzerine çocuk doktoruna başvurmuş ve çocuk psikiyatristine gitmesini tavsiye etmiştir. Hemen ona sertralin vermek istedi. Mathy karşı çıktı, ancak güvenli olduğuna ve üç hafta sonra tekrar kontrol edeceğine dair güvence verdi. Üç hafta sonra, Mathy'nin karşı çıktığı dozu 12.5 mg'dan 25 mg'a iki katına çıkarmak istedi. Şiddeti nedeniyle, o sırada ilaç artırılmadı.

Yaz tatilinin ardından okul başlamadan hemen önce, Mathy ve Candace bir kez daha dozu artırmak isteyen çocuk psikiyatristine döndüler. Mathy endişesini dile getirdiğinde, "Ne için endişeleniyorsun? Çocuklar sorunsuz bir şekilde günde 100-200 mg Zoloft alıyorlar.”

“Neden bizden bu kadar çok şey saklandı? Zoloft'un kontrendikasyonları veya yan etkileri veya bu nedenle çocuklarda antidepresanlar hakkında neden hiç bilgilendirilmedik? Haber alma hakkımız yok muydu? … İlaç şirketleri veya FDA'dan ziyade, risk içeren ilaçlara Candace'ı yerleştirmek bizim seçimimiz olmamalı mıydı?”

Candace'in birçok arkadaşı vardı. Herkes onu sevdi ve öldüğünde, hizmetine binden fazla kişi katıldı. Candace herkesin küçük kızıydı ve eğer onun başına gelebilseydi, herkesin çocuğuna olabilirdi.

Candace'in ölümünden sonra Downing'ler, bir antidepresandan ani bir geri çekilmenin, akıl yürütme güçlerinde azalma ile psikotik durumlar yaratabileceğinden ölümcül olabileceğinin farkına vardılar. Hiç kimse onlara kızlarının psikotik durumlara girip çıktığını ve her saniye yakından izlenmesi gerektiğini söylemedi.

Andrew Downing, "Kendi seçimlerimizi yapabilseydik, risklerin farkında olsaydık bu asla olmazdı, çünkü Candace'in böyle riskli ve tartışmalı bir ilaca verilmesine asla izin vermezdik" dedi.

"Kızımıza ve onun gibi birçok kişiye olanlar tam bir trajedi. O zamandan beri, Zoloft'a sınav kaygısı için reçete edildikten sonra çocuklarını kaybeden diğer ailelerle tanıştık. Olumlu değişim yaratabilecek durumda olanlar, geceleri evlerine, çocuklarının yanına gidebilirler. Candace ile bir daha asla böyle bir fırsatımız olmayacak. Terapistimiz Candace'e olanları kaçırma olarak nitelendirdi. Hiçbir uyarı yapılmadan bizden alındı ​​ve bu süreçte öldü. Onlara bu hakkı ne verdi?” Mathy ağlayarak söyledi.

Downing'ler ve diğer aileler, ilaç üreticilerinin bu ilaçların bazı çocukları ve gençleri intihara meylettiğini ön pazarlama çalışmalarından bildiklerini, ancak araştırma sonuçlarını sakladıklarını iddia ediyor.

“Bu, Amerikan halkının kendi kararlarını verme hakkıyla ilgili. Bir Amerikan vatandaşı olarak arkama yaslanıp çocukların ölmeye devam etmesini izleyemem. İşte bu yüzden 'Reçete: İntihar?' belgeselini umuyoruz. 108 , bu mesajın gerektiği yerde verilmesine yardımcı olacak: En büyük endişesi çocuklarını korumak ve beslemek olan Amerikan aileleri arasında” dedi Mathy.

Downing'ler FDA oturumlarında ifade verdi ve tüm araştırmaları halka açık hale getirmek için Kongre'ye lobi yapıyorlar. Mathy ayrıca FDA'nın antidepresanlarla ilgili politikayı yetersiz şekilde ele almasına karşı sayısız iddiayı gözden geçiren ABD İlaç Güvenlik Sistemleri Komitesi'ne de hitap etti.

Downings'in psikiyatristi, Zoloft'u övünen konuşmalar yaparak Pfizer maaş bordrosunda olduğunu onlara söylememişti. Pfizer, CBS News'e yaptığı açıklamada, "doktorlarla ücretli danışmanlık işinin şirketin olumsuz reaksiyonları nasıl azaltacağını öğrenmesine yardımcı olduğunu" söyledi. 109Görünüşe göre taziye teklif edilmedi.

İnsanlar Downings'i aradılar ve ne arayacaklarını bildikleri için Candace yüzünden çocuklarının hayatta olduğunu söylediler.

Cecily Bostock

Cecily Bostock bir müzisyen, bir sanatçı ve yaptığı hemen hemen her şeyde fazlasıyla başarılıydı. 110, 111 Uyumakta çok zorlanıyordu , düşünceleri yarışıyordu, aşırı analiz yapıyordu ve aşırı hassastı. Bu, paroksetin reçetesine neden oldu.

Annesi Sara, Seroxat'ı aldıktan sonraki üç hafta içinde Cecily'nin tamamen farklı bir insan olduğunu söyledi.

"Son iki gün tam bir zombi olduğunu söylemeliyim. Sadece tedirgindi, her sese zıplıyor ve mantıklı gelmiyordu. çok endişelendim. Cecily ile çok yakındık. Sadece onu derinden sevdim.”

Sara kızını mutfakta yerde yatarken buldu. Yerde büyük bir şef bıçağı vardı ve göğsünden bir damla kan geliyordu. Cecily kendini iki kez kalbinden bıçaklamıştı. Otopsisi, kanında çok yüksek bir paroksetin düzeyi olduğunu ortaya çıkardı, bu da zayıf metabolizmayı yansıtır ve bu intiharların çoğunda ortak bir özelliktir.

Cecily, Seroxat almaya başladıktan yaklaşık 20 gün sonra kendini öldürdü. Henüz 25 yaşındaydı.

Sara, kızının ölümünden beri antidepresanların tehlikeleri hakkında kampanya yürütüyor ve farkındalık yaratıyor. 2008'de bir yardım konferansında, videoda ( http://vimeo . com/16727219) yılların araştırmasından edindiği deneyim ve bilgi hakkında konuştu. Sara ayrıca bir FDA duruşmasında tanıklık yaptı ve medyada yer alan 5.000'den fazla hikayeden oluşan bir koleksiyon olan www.ssristories.com'un kurucu ortağı oldu.

Woody Witczak

2003 yılında, Woody olarak bilinen Tim, 37 yaşında sertralin kaynaklı bir intihardan öldü.Depresyonda değildi ve herhangi bir akıl hastalığı öyküsü yoktu. Beş hafta boyunca ilacı aldıktan sonra öldü, dozajı ölümünden kısa bir süre önce ikiye katlandı. Genel doktoru tarafından “uykusuzluk” nedeniyle antidepresan verildi.

Woody hayatı ve bu dünyanın sunduğu her şeyi severdi. Sonsuz bir enerjisi, sürekli bir gülümsemesi vardı ve başkalarını gerçekten önemsiyordu. Satışta başarılı bir kariyere sahipti ve toplumda, sosyal ve politik olarak aktifti, her zaman adaletsizliğe karşı savaşmaya istekliydi. Woody, başkalarına olabileceklerinin en iyisi olmaları için gerçekten ilham verdi.

Woody, kısmen, yaklaşık iki ay önce yeni kurulmuş bir şirkette satış başkan yardımcısı olarak yeni bir pozisyona başladığı için, uyku sorunu yaşadığı için düzenli dahiliyesine gitti. İş dünyasına damgasını vuracak bu rüya fırsatı onu heyecanlandırmıştı. Bu heyecanla birlikte biraz stres ve uyku güçlüğü geldi.

İlk defa böyle bir sorun için doktora gidiyordu. Woody'nin doktoru ona üç haftalık sertralin numunesi verdi ve numuneler bittikten sonra takip randevusu için geri gelmesini söyledi. Bu zihin değiştiren ilaç nedeniyle riskler veya yakından izlenme ihtiyacı hakkında hiçbir tartışma yapılmadı. Woody'nin sertralin aldığı ilk üç hafta, karısı iş için ülke dışındaydı ve kimse onu izlemiyordu. Birkaç gün içinde, örneğin gece terlemesi, ishal, titreyen eller ve kötüleşen kaygı gibi sertralinin bilinen yan etkilerinin çoğunu yaşadı.

Woody'nin sahip olduğu en önemli yan etkilerden biri akatizi idi. Çok huzursuzdu, bu da uyumamasına neden oluyordu, sinirli ve sürekli hareket etmesi gerektiğini hissediyordu.

Woody, ölümünden kısa bir süre önce, bütün gün araba sürdükten sonra ağlayarak eve geldi. Mutfak zemininde cenin pozisyonunda oturdu, bolca terliyordu ve elleri başının etrafına bastırdı, "Bana yardım et. Bana yardım et. Bana ne olduğunu bilmiyorum. Aklımı kaybediyorum. Sanki kafam bedenimin dışında, içeriye bakıyor." Ertesi gün, Woody doktorunu aradı ve ona ne olduğunu anlattı ve sabırlı olması söylendi çünkü ilacın işe yaraması dört ila altı hafta sürebilirdi.

Sonraki hafta boyunca, tipik Woody tarzında, "hala günde üç ila dört mil koşarken bu duyguyu kafamda yenmenin" yollarını arıyordu. İki hafta sonra, doktoruna göre sertralinin işe yaraması gerekirken, Woody garajda kirişlere asılı halde bulundu. Woody'nin ailesi ve arkadaşları, sadece şimdi bildiklerini o zaman bilmelerini isterler. Woody'nin kafası değildi. İlaç buydu.

Woody'nin karısı Kim veya Woody bir kez bile uyuşturucuyu sorgulamadı. Neden yapsınlar? FDA onaylıydı, güvenli ve etkili olduğu yoğun bir şekilde tanıtıldı ve doktoru tarafından verildi. İnsanlar, FDA'nın ve ilaç şirketlerinin, reçete ettikleri ilaçların güvenli ve etkili olmasını sağlamak için işlerini yaptıklarını varsayan doktorlarına güveniyorlar.

Woody'nin öldüğü gün, yerel gazetenin ön sayfasında İngiltere'deki insanların antidepresanlar ile gençlerde intihar arasında bir bağlantı bulduğuna dair bir makale vardı. Kim'in gerçeği arayışı, ABD Senatosu, FDA, Sağlık Departmanı, Kongre ve mahkemelerdeki duruşmalarda SSRI'ların tehlikeleri hakkında ifade vermesine neden oldu. Diğer kampanyacılarla birlikte, antidepresanlara kara kutu uyarıları eklenmesi konusunda aktifti.

İşim sayesinde, burada anlatılanlardan çok daha fazla SSRI tarafından öldürülen insanın akrabalarıyla tanıştım. Ölen veya başkalarını öldürenlerin çoğunun bir SSRI reçetesi olmaması beni özellikle kızdırıyor. Bu, bahsettiğim sekiz kurbanın tümü için geçerli, çünkü “belirtiler” şunlardı:

iş veya okul çalışmasıyla ilgili kaygı (3)

kız arkadaştan ayrılmak (2)

uyku sorunu (2)

psikolojik olarak iyi hissetmiyordu (1).

Burada daha önce anlattığım ek trajedilerin kısa açıklamaları var. 3 Yine, vakaların hiçbirinde antidepresan için makul bir endikasyon yoktu.

Matt Miller yeni bir mahalleye ve yeni bir okula taşınmıştı ve kendisine sertralin verilmiş ve bir hafta içinde doktorunu araması söylenmişti. Matt yedinci hapını aldıktan sonra yatak odası dolabına gitti ve kendini astı, bacaklarını yerden kaldırıp bayılana kadar orada tutmak zorunda kaldı. O sadece 13 yaşındaydı.

Jeremy Lown, Tourette sendromlu bir gençti. Kontrol edilemeyen tiklerini ve sözlü patlamalarını tedavi etmek için nöroloğu fluoksetin reçete etti. Üç hafta sonra, Jeremy evinin arkasındaki ormanda kendini astı.

Vicky Hartman'a çocuğunun doktoru tarafından bir paket sertralin verildi. Herhangi bir zihinsel rahatsızlığı yoktu, ancak strese yardımcı olması için bir “alıcıya” ihtiyacı olduğunu söyledi. İlaca başladıktan kısa bir süre sonra kocasını ve kendisini vurdu.

Bir adam, kardiyoloğunun göğüs ağrısı için reçete ettiği fluoksetini aldıktan sonra kendini astı ve bir kadın, aile doktorunun migren için reçete ettiği fluoksetini aldıktan sonra kendini vurdu.

Yirmi yaşındaki öğrenci Justin Cheslek uyumakta güçlük çekiyordu ve kendisine uyku hapları verilmişti. Doktora hapların kendisini sersemlettiği ve "depresif" hale getirdiğinden şikayet ettiğinde, doktor ona akatizi geliştirdiği paroksetin verdi. İki hafta sonra doktor ona venlafaksin verdi ve üç hafta antidepresan aldıktan sonra kendini astı.

Brennan McCartney göğüs nezlesi şikayetiyle aile doktoruna gitti ve bir kızdan ayrıldığı için üzüldüğünü söyledi. Bir antibiyotik senaryosu ve bir sitalopram paketi örneğiyle ayrıldı. Dördüncü gün, Brennan evden çıkıp eve gelmeyince tedirgin görünüyordu. Daha 18 yaşında yerel bir parkta kendini astı.

Bir genç olan Caitlin Hurcombe, Amerika Birleşik Devletleri'ndeki akrabalarını ziyaret etmiş ve fluoksetin için bir reklam görmüş ve denemek istemiştir. Yerel doktoruna gitti ve reçeteyi alması sekiz dakikasını aldı. Sinirsel seğirmeler, şiddetli kabuslar ve kendine zarar verme gibi eşi görülmemiş bir kaosa sürüklendi ve 63 gün sonra kendini astı. Bu hikayenin gösterdiği gibi, yalnızca Amerika Birleşik Devletleri ve Yeni Zelanda'da yasal olan reçeteli ilaçların halka reklamını yapmak, onlara ihtiyacı olmayan sağlıklı insanları öldürebilir. Prozac adı bir marka ajansı tarafından Eli Lilly için geliştirildiğinden Caitlin'in hikayesi özellikle trajik. 113Prozac olumlu, profesyonel ve züppe önerdi ve antidepresan almanın akıl hastası olduğunuz anlamına gelmediği fikrini aktardı. Bunun yerine, varoluşsal bir akşamdan kalma için bir aspirine ihtiyaç duyan dünya tarafından genç ve sorunlu olabilirsiniz. Prozac, modern yaşamın acılarına karşı bir panzehirin basit bir hapta bulunabileceği fikri olan bir rüyanın somutlaşmışı olarak hevesle kavrandı. Bu pazarlama Caitlin'i öldürdü.

Akatizi ana suçludur

Antidepresanların bazı hastalarda neden olduğu "etkinleştirici etki"nin, ruh hali düzelmesi etkili olmadan önce onlara intihar dürtülerini takip etmeleri için enerji verdiğine dair uzun süredir devam eden bir inançtır. Bu efsane çağlar önce rafa kaldırılmalıydı, ancak ilaç endüstrisi hikaye anlatımları için faydalı olduğu için onu devam ettirdi. Lundbeck'e göre, 114

"Broşür, antidepresanları ilk kullanmaya başladığınızda intihar düşüncelerinin daha da kötüleşebileceğini söylüyorsa, bunun nedeni… ilacın işe yaraması biraz zaman alabilir (bazen iki haftaya kadar). Bu nedenle, hastalık bir anda zayıflamak zorunda değildir ve bu nedenle artan intihar düşüncelerini tetikleyebilir, ancak bunun nedeni ilaç değil, hastalıktır."

Bu bilgi tamamen yanıltıcıdır. Hastalık asla bir anda zayıflamaz; ilacın işe yaraması iki hafta sürmez – hastalar tedavi edilseler de edilmeseler de yavaş yavaş iyileşirler (bkz. Şekil 3.1); ve artan intihar düşüncelerini tetikleyen hastalık değil , ilaçtır .

Bunun bir efsane olduğuna dair birçok kanıt, çeşitli araştırma türlerinden gelmektedir, örneğin veriler, depresyon üzerindeki etkisinin aksine, hem akatizi insidansının hem de kasıtlı kendine zarar vermenin dozla arttığını göstermektedir. 115Ayrıca, insanlar depresyona girmeden kendilerini veya başkalarını öldürürler; sağlıklı insanlar bile bu ilaçlara maruz kaldıklarında bunu yapabilirler. Eylem mekanizmasının ne olduğunu da biliyoruz. Akatiziye ek olarak, ilaca bağlı psikoz ve duygusal küntleşme de rol oynar; insanlar karakter dışı bir şekilde hareket ederler.

2000 yılında David Healy, hiçbirinde depresyon veya başka bir akıl hastalığı öyküsü olmayan 20 sağlıklı gönüllüyle yaptığı bir araştırmayı yayınladı ve büyük bir sürprizle ikisi sertralin aldıklarında intihar etti. 11 Bir telefon onu kurtardığında içlerinden biri bir trenin ya da arabanın önünde kendini öldürmek için kapıdan çıkmak üzereydi. Her iki gönüllü de birkaç ay sonra rahatsız olmaya devam etti ve kişiliklerinin istikrarını ciddi şekilde sorguladı. Pfizer'in sağlıklı gönüllüler üzerinde yaptığı sertralin çalışmaları da benzer şekilde zararlı etkiler göstermişti, ancak bu verilerin çoğu şirket dosyalarında gizli. 11Literatürden ve EMA'dan yaklaşık 150 sağlıklı gönüllü çalışması topladık ve bunlar SSRI'ların intihara yatkınlık oluşturabilecek etkilerin görülme sıklığını ikiye katladığını gösteriyor. 116

Sağlıklı insanlarda ve hayatlarında küçük sorunları olan ve doktorlarının onlar için bir antidepresan reçete etmesine asla neden olmaması gereken insanlarda çok sayıda intihar vakası vardır. Bunu önde gelen psikiyatristlerle tartıştığımda, çok az kişi ilacın intihara neden olabileceğini kabul ediyor. Çoğu, uzmanlık alanlarının organize reddini sergiler ve tipik olarak şu argümanları kullanır:

İntiharlar sadece anekdottur (bence bunlar aileler için trajik kayıplardır ve onları “anekdot” olarak görmüyorlar).

Randomize denemeler intiharlarda istatistiksel olarak anlamlı bir artış göstermedi (psikiyatristler ilaç endüstrisini tüm sahtekarlıkları için ödüllendiriyor).

Denemeler, intiharlarda değil, sadece intihar davranışında bir artış gösterdi (bu argümanı aşağıda çürüteceğim).

Randomize çalışmalar, intihar ve intihar girişimlerini tespit etmek için tasarlanmamıştır (ki bu doğrudur, ancak bunun etkisi gerçek riskin çok fazla hafife alınmasıdır).

Gözlemsel çalışmalar, antidepresanların intihara karşı koruma sağladığını göstermiştir, örneğin, ilaç kullanımı azaldığında intiharlar artmıştır (bütün güvenilir araştırmalar bu ilişkiyi reddetmiştir, bir sonraki bölüme bakınız).

Kendilerini öldürenler tanınmayan bir depresyondan mustaripti (bu bir totoloji, biraz Freud'un hepimizin eşcinsel olduğu ve bunu inkar edenlerin gizli eşcinseller olduğu varsayımına benziyor).

100.000 hastanın meta-analizinden önce FDA, kamu temsiliyle bir toplantı yaptı. 117Anlaşılacağı gibi, aileler artan intihar riski konusunda bilgilendirilmedikleri için çileden çıkmışlardı ve böyle bir bildirimin kendilerini bu tür tehlikeli tedaviyi reddetmeye, trajik, gereksiz kayıplarını önlemeye yönlendireceğini söylediler. İşte tanıklıklardan ikisi.

Lisa van Syckel şunları söyledi: “FDA ve ilaç endüstrileri, çocuklarımızın şiddete ve intihara meyilli olmasına neden olanın ilaç değil, hastalık olduğunu defalarca belirttiler. Kızımın kendisini vahşice sakatlamasına neden olan hastalık değildi; uyuşturucuydu. Kızımın şiddete, intihara meyilli olmasına ve kontrolden çıkmasına neden olan hastalık değildi. 'Ölmek istiyorum' diye bağırmasına neden olan hastalık değildi. Ve kesinlikle Christopher Pittman'ın en çok sevdiği iki kişiyi, büyükanne ve büyükbabasını öldürmesine neden olan hastalık değildi. Sadece üç haftadır Zoloft'taydı ve 12 yaşındaydı. Christopher şimdi bir yetişkin olarak ömür boyu hapisle karşı karşıya. Pfizer, beni ve diğerlerini SSRI'ları kötüleyen biri olarak nitelendiriyor ve benim yasa koyucuları gözetim sorumluluklarıyla ilgili yanlış bilgilendirdiğimi söylüyor. Bir yetişkin olarak, Sözlü saldırılar için adil sayılırım ama bayanlar ve baylar, Pfizer ölü bir çocuğa saldırdıkları gün sınırı aştı. Ölü bir çocuğa şiddetle saldırdılar ve hepiniz bunu biliyorsunuz. Ve siz bayanlar ve baylar, yetişkinler olarak Pfizer'e durmaları gerektiğini söylemelisiniz."

Mathy Downing (yukarıya bakınız), küçük Candace'in ölümünün “eğer uygun uyarılar ve Zoloft'un olası etkilerine ilişkin çıkarımlar yapılmış olsaydı, tamamen önlenebilir” olduğunu belirtti. Bunu yapmak bizim seçimimiz olmalıydı, senin değil. Yolsuz ve umursamaz bir FDA'nın ya da fildişi kulelerinde oturan Pfizer gibi ilaç hayırseverlerinin, pek çok masum çocuğun yaşamları ve ölümleri hakkında yargıda bulunan duyarsız yorumlarıyla teselli olmuyoruz. Bu çocukların kanı sizin ellerinizde. İlaç yerine kurbanı suçlamaya devam etmek yanlıştır. Depresif çocukların intihara meyilli olduklarına dair bu kadar bariz açıklamalar yapmak küçük kızımızın profiline uymuyor.”

Lundbeck: İlaçlarımız çocukları intihara karşı koruyor

Lundbeck beş antidepresan (amitriptilin, nortriptilin, sitalopram, esitalopram ve vortioksetin) satmaktadır ve bu nedenle şirket bu tür ilaçlar hakkında çok şey bilmelidir. Bununla birlikte, 2011'de CEO'su Ulf Wiinberg, bir radyo programında SSRI'ların çocuklarda ve ergenlerde intiharları azalttığını iddia etti. Şaşkın muhabir ona, paket eklerinin neden intihar girişimlerine karşı uyarıda bulunduğunu sorduğunda, Lundbeck'in uyuşturucuları için de, broşürlerin yetkililer tarafından değiştirileceğini beklediğini söyledi!

Radyo röportajı, Lundbeck'in ABD'li ortağı Forest Laboratories, çocukları Lundbeck'in antidepresan ilaçlarının etkisi altında intihar eden veya intihara teşebbüs eden 54 aileyle tazminat görüşmeleri yaparken gerçekleşti.

Danimarka ilaç ajansındaki Akılcı Farmakoterapi Enstitüsü başkanı Steffen Thirstrup programda, Lundbeck'in hem AB hem de ABD'deki yetkililerin karar verdiği paket eklerindeki ürünlerle ilgili gerçeklere itiraz etmesine şaşırdığını belirtti. sektör açıklamalıdır. Wiinberg, Thirstrup'un intihar düşünceleri ve davranışları hakkında konuştuğunu, kendisinin ise intiharlar hakkında konuştuğunu söyledi; görüşmeci, Thirstrup'un intihar düşünceleri ve davranışı hakkında değil, artan intihar ve intihar girişimi riskinden bahsettiğine dikkat çekti.

Wiinberg, şirketlerin ve gümüş sırtlı psikiyatristlerin her zaman yaptığı gibi, intihar riskini artıranın uyuşturucu değil, depresyon olduğunu savundu. 11

Psikiyatrik ilaçlar hakkında çok fazla saçmalık görmüş ve duymuştum ama bunun o kadar abartılı olduğunu hissettim ki Lundbeck'e bir açık mektup yayınladım. 118Ertesi gün, Lundbeck'in araştırma direktörü doktor Anders Gersel Pedersen, endüstride akut bir pompositit atağı gibi görünen bir yanıt verdi. 114 Cevabı şöyle başlıyor:

Peter Gøtzsche'nin, çocuklarda ve ergenlerde depresyonla ilişkili intihar ve intihara meyilli davranışlarla ilgili karmaşık ve son derece önemli bir konu hakkında sınırlı bir profesyonel kavrayışla karakterize edilmiş görünen açık mektubunu üzülerek okuduk. depresyonun antidepresanlarla tedavisi… Bize göre, bu önemli konuyla ilgili herhangi bir diyalog kanıta dayalı olmalı ve yetersiz bir temelde yüzeysel polemik biçimini almamalıdır.

Pedersen, intihar davranışı, intihar girişimi ve intihar arasında açık bir ilişki olduğunun hiçbir zaman gösterilmediğini savundu. Bu tür argümanlar tamamen aptalca. İntihar, intihar düşüncesiyle başlar ve bu da intihar hazırlıklarına, intihar girişimine ve intihara yol açar. Lundbeck ile aynı şeyi söyleyen yozlaşmış psikiyatristler de dahil olmak üzere hap satıcıları dışında, ciddi intihar girişimleri için risk faktörlerinin intihar için olanlara çok benzer olması kimseyi şaşırtmamalıdır. 119, 120

İntiharla ilgili tamamen yanıltıcı gözlemsel çalışmalar

Pedersen, tedavi edilmeyen depresyonun daha fazla intihara yol açtığını yazdı ve Amerika Birleşik Devletleri ve Hollanda'da yapılan epidemiyolojik çalışmaların, antidepresan ilaç kullanımı azaldıktan sonra çocuklar ve ergenler arasındaki intiharların arttığını gösterdiğini belirtti. 114 Hollanda'da intihar oranlarının sırasıyla %14 ve %49 oranında arttığını ve erkek çocuklar arasında oranların iki katına çıktığını belirtmiştir.

Pedersen'in referansları onun görüşüne herhangi bir destek sağlamamaktadır. FDA ve EMA'nın 2003 ve 2004'te gençlerde antidepresan kullanımına karşı uyarıda bulunmasının ardından Robert Gibbons'ın intihar oranlarındaki artışa ilişkin 2007 tarihli bir makalesinden alıntı yaptı.121Ancak eleştirmenler, Gibbons'ın davasını yapmak için kullandığı dürüst olmayan bilime çabucak dikkat çekti. 122SSRI reçeteleri için intiharlarla aynı takvim yıllarını kullanmadı! Aslında, gençlere SSRI reçetelenmesinde önemli bir azalma olduğu zaman, beş ila 24 yaş arasındaki kişiler için intihar sayısı azaldı . Başka bir deyişle, veriler SSRI'ların intihara neden olduğunu gösterdi. 122

Bu, bir bilim insanının yanlışlıkla yaptığı türden bir hata değildir. Önceden tasarlanmış bir sona uyan bir hikaye anlatmak için kasıtlı bir girişim gibi görünüyor. 122 Hollanda'da akademisyenler Gibbons'a ve onun istatistiksel maskaralıklarına (Gibbons aslında bir istatistikçi, inanması zor) kızdılar ve Hollanda'daki intiharlardaki artışın o kadar küçük olduğunu ve istatistiksel olarak anlamlı olmadığını belirttiler. Gibbons'ın vardığı sonuçları “şaşırtıcı” ve “yanıltıcı” olarak nitelendirdiler ve kendisinin ve ortak yazarlarının bu tür iddiaları yayınlamak için “pervasız” olduklarını belirttiler. 122

Gibbons, FDA'nın uyarılarının intiharları artırdığı, antidepresanların gençler üzerinde oldukça etkili olduğu ve fluoksetin ve venlafaksinin randomize, plasebo kontrollü denemelerinin kanıt bulamadığı gibi, doğru olmayan hikayeler anlatan en az on makale yayınladı. gençlerde artan intihar riski. 122 Eleştirmen , Genel Psikiyatri Arşivi'ne mektup gönderdi Gibbons'ın fluoksetin ve venlafaksin hakkındaki iddiasının uygunsuz veri seçimine, anlaşılmaz metodolojiye, bariz aritmetik hatalara, metodolojik hatalara, verilerin yanlış yorumlanmasına, aldatıcı sunuma ve yanıltıcı sonuçlara dayandığına ve düzgün bir şekilde analiz edildiğinde Gibbons'ın bulabileceğine işaret ederek FDA'nın yaptığı aynı zararlı etkiler. Bununla birlikte, baş editör Joseph Coyle mektupları yayınlamayı reddetti, ancak onları derginin web sitesine gönderdi ve çok az insanın onları bulabileceği bir yerdi.

Gibbons'ın dürüst olmayan araştırması medyanın çok ilgisini çekti ve gümüş sırtlılar bundan alıntı yapmayı çok seviyor. Toplumsal yanılsama ve örgütlü inkar böyle yaratılır. Gibbons da çıkar çatışmaları konusunda dürüst değil. 2012'de, depresyon için bilgisayarlı bir testin geliştirilmesi hakkında bir makale yayınladı, ancak o ve dört ortak yazarı, okuyuculara Gibbons'ın test haklarına sahip olan ticari bir şirketin başkanı ve kurucusu olduğunu bildirmedi. ilgili testler ve hepsinin bu şirkette hisseye sahip oldukları. 123

Pedersen'in diğer referansları da benzer şekilde felakettir. 2006'dan bir çalışma, yalnızca 1992 ile 2003'ün ilk yarısı arasındaki verileri içeriyordu ve bu nedenle FDA'nın uyarısından sonraki dönemi kapsamadı. 124Bu çalışma, intihar girişimi riskinin antidepresan tedaviye başlamadan önceki ayda en yüksek olduğunu ve bundan sonra giderek azaldığını bulmuştur. Bu kimseyi şaşırtmamalı, çünkü intihar girişimi, yazarların da kabul ettiği gibi, tedaviye başlama nedeni olabilir. Yazarlar ayrıca çalışmalarında az sayıda ergen olduğunu ve bunların yalnızca üç intihar ve 17 ciddi intihar girişiminden sorumlu olduğunu belirtmişlerdir. Bu nedenle, "verilerinin, ergenler için antidepresan tedavinin etkinliği veya klinik uygunluğuna ilişkin tartışmaya hiçbir katkısı olmadığına" karar verdiler. Belki de Pedersen alıntı yaptığı makaleyi okumamıştı, çünkü Lundbeck'le yaptığım tartışma çocuklar ve ergenlerdeki intiharlar hakkındaydı.

Pedersen'in üçüncü referansı, Göran Isacsson tarafından 2005'te yapılan absürt bir çalışmaydı.1251992'den 2000'e kadar İsveç'te 14,857 intiharın adli toksikolojik taramasıyla ilgiliydi. Çalışmanın öncülü zaten yanlıştı: “SSRI'larla tedavi depresif bireylerde intihar riskini artırdıysa, intiharlarda beklenenden daha sık bulunmaları gerekir. ” İntihar eden hastalar, intihara yatkınlık oluşturan akatizi gelişmesi nedeniyle tedavilerini pekala bırakmış olabilirler ve bu nedenle ölüm sonrası kanlarında izlenebilir ilaç bulunmayabilir. Isacsson aslında bunu makalesinin Tartışma bölümünde kabul ediyor (bu kabul onun öncülüyle keskin bir tezat oluşturduğundan, editörlerin onu yazmaya zorladığını varsayıyorum).

Tıpkı Gibbons gibi, Isacsson da SSRI'ların intihara neden olup olamayacağını bulmaya yönelik dürüst girişimler olarak nitelendirmeyeceğim uzun bir dizi makale yayınladı; aslında, diğer araştırmacılar, hem Gibbons hem de Isacsson'un, verilerinin gösterdiğinin tam tersini sonuçlandırdığını kaydetti. 126

Beş yıl sonra, Isacsson, "Antidepresan ilaçlar depresyonda intiharı önler" başlıklı bildirim başlığıyla benzer bir makale yayınladı. 127Verilerin çoğu aynıydı, ancak 2003'e kadar üç yıl daha ekledi. Bu makale iki yıl sonra şeffaf olmayan bir şekilde geri alındı. Geri çekmeyi kimin talep ettiği belli değildi ama inisiyatifin Isacsson'a ait olduğundan şüpheliyim. Ayrıca, okuyuculara hataların ne olduğu konusunda bilgi verilmedi, ki bu tuhaf. İsveçli bir muhabir, Isacsson'un çalıştığı Stockholm'deki Karolinska Enstitüsü'ne Bilgi Edinme Özgürlüğü talebinde bulundu ancak kendisine bunun gizli bilgi olduğu ve hiçbir verinin açıklanamayacağı söylendi. Doğru verilere erişim sağlamak için beş aylık yasal süreç gerekmiştir. Karolinska Institutet mahkemeye verdiği son ifadesinde, muhabirin talebi sırasında doğru rakamların mevcut olmadığını, ancak şimdi üretildiğini iddia etti.

Isacsson, depresyon nedeniyle psikiyatrik bakıma başvuran hastaların yalnızca %15'inin intihar anında kanlarında ölçülebilir miktarda antidepresan bulunduğu yönündeki bulgusunun çoğunu yapmıştı, ancak doğru sayının %56 olduğu ortaya çıktı, bu da tam tersine yol açar. antidepresanların etkisi hakkında Isacsson'un ulaştığından daha fazla sonuç.

Doğru sayı, araştırmacıların bir daha bulamayacağı Stockholm'deki mahkemeye yapılan kısa bir açıklamada ortaya çıktı. Muhabir bu nedenle Karolinska Institutet'e tekrar yazıp %56'nın listelendiği belgeyi talep etti, ancak şimdi kendisine “Veriler, İdari Temyiz Mahkemesi'nin talebi üzerine üretilmiş ve herhangi bir belgede saklanmamıştır. İstenen belgeler Karolinska Institutet'te bulunmadığı için serbest bırakılamazlar.”

Sadece örtbas tuhaf değildi, Isacsson'un makalesi de tuhaftı. Anlamak imkansıza yakın ve içinde birkaç çelişki buldum. 2005 tarihli makalesiyle aynı dergide yayınlandı, ancak bu sefer editörler uyanmış gibi görünüyor, çünkü bazıları oldukça eğlenceli olan ve bize Isacsson'unki gibi çalışmaların kesinlikle hiçbir değerinin olmadığını ve yalnızca artışı artırdığını söyleyen daha birçok uyarı vardı. bilimsel kirlilik Örneğin: “Kesin sonuçlar çıkarılamaz”, “İntihar etmesi engellenen kişiler belirlenemez, sadece intiharlar arasında yokluğu tahmin edilebilir”, “Çalışmanın bir kısıtlılığı, tanılar ve diğer olası karıştırıcı değişkenler hakkında bilgimizin olmamasıydı” ve en iyisi, “Olay-olmayan ile nitelenen bireyler tanımlanamayacağı için kesin bir ispat mümkün değildir.”

Isacsson'un makalelerinin her ikisi de Acta Psychiatrica Scandinavica'da yayınlanmış olmasına ve intiharların %79'unun muhtemelen aynı olmasına rağmen, 2010 makalesinde 2005 makalesine atıfta bulunulmamıştır. Birçoğu bunu bilimsel bir suistimal olarak görecektir. Ancak Isacsson, yine Acta Psychiatrica Scandinavica'dan olmak üzere diğer iki makalesinden alıntı yaptı , 128, 1292005 ve 2010 makalelerine çok benziyordu.

Isacsson'un literatürü kirletmesi önemli. Adı ve başlığındaki “intihar” üzerine bir PubMed araştırması Kasım 2014'te 41 referans verdi. 2010 tarihli makalesinin Acta Psychiatrica Scandinavica'dan geri çekilmesi , bu dergide daha fazlasının yayınlanmasına engel değildi. Örneğin 2013'te başka bir adli analiz yayınladı ve yine uyarının intiharlarda artışa yol açmış olabileceğini iddia etti. 130Bu yazıda, Isacsson'un Gibbons'ın çalışmalarına ve diğer güvenilmez çalışmalara atıfta bulunduğu ve intiharın mutlaka intihar için bir risk faktörü olmadığını iddia ettiği “Diğer çalışmalarla karşılaştırma” adlı bir bölümü vardır. Tabiki öyle. 119 , 120

Isacsson medyada da kendini dizginlemedi. 2013'te bir İsveç gazetesinde, SSRI'larla intihar riskini azaltabilecek kişilerin, intihara daha meyilli insanları içeren randomize çalışmalardan çıkarıldığını yazdı. 131Tamamen saçmalık. Gerçek şu ki, yalnızca intihar riski düşük olan kişiler denemelere alındı.

Pedersen'in makalesinde dört referansı daha vardı. Biri, Lundbeck maaş bordrosunda çalışan bir psikiyatrist olan Profesör Lars Kessing ve diğerleri tarafından Danimarkalı çocuklarda intiharlar üzerine bir araştırmaydı. 13210-17 yaşlarındaki 42 çocuktan hiçbirinin intihardan önceki iki hafta içinde SSRI'larla tedavi edilmediğini, ancak SSRI'ların çalışma döneminde çocuklarda kullanımı onaylanmadığından, bu şaşırtıcı değil. Ayrıca beş yıllık bir takip vardı ve şimdi intihar edenlerin bir kısmı SSRI kullanıyordu. Tedavi edilenler "SSRI'larla tedavi edilmeyenlere kıyasla istatistiksel olarak oldukça anlamlı ve güçlü bir şekilde artmış intihar oranına" sahipti (oran oranı 19.21; %95 GA 6.77 ila 54.52). Bu sonuç Lundbeck'in ilaçları için iyi görünmüyordu ve yazarlar psikiyatri hastanesi temasını düzelttikleri başka bir analiz sundular. Oran oranı hala 4,47 arttı, ancak tombala, "artık oldukça anlamlı değildi (%95 CI 0.95'ten 20.96'ya).

Psikiyatri hastanesi temasını düzeltmek çok yanıltıcıdır, çünkü böyle bir temas başlı başına psikiyatri hastaları için intihar riskini 44 kat artırır. 133Bu nedenle bir düzeltme, gerçek bir ilişkiyi sahte bir şekilde zayıflatacaktır. Yazarlar, SSRI'ların çocuklarda intihar riskini önemli ölçüde artırdığını buldular, ancak tam tersi bir sonuca vardılar:

"Ağır depresyondaki çocukları ve ergenleri SSRI'larla tedavi etmemek uygunsuz ve hatta ölümcül olabilir." Çocuklar için ölümcül olabilecek, bu sonuca varan ve çocuklarda SSRI kullanan psikiyatristlerdir. Çalışma Lundbeck Vakfı tarafından finanse edildi.

Bu araştırmacılar başka uygunsuz açıklamalarda bulundular. Geniş FDA analizinin, depresif olmayan çocuk ve ergenlerin SSRI'ları olan tedavisinin daha yüksek intihar girişimi riskine yol açtığını bulduğunu kabul ettiler, ancak "bu tür analizlerde, depresyonu olan çocuklar ve ergenler arasındaki intihar düşüncelerinin göz ardı edilemeyeceğini savundular. depresyon, belirtilerle kafa karıştırıcı bir durumu yansıtabilir, yani tedavi edilenler daha ciddi koşullara sahip olma eğilimindedir.” FDA analizi rastgele denemelere dayandığından bu saçmalık. Randomize çalışmalarda endikasyon ile kafa karıştırıcı olamaz.

Pedersen tarafından alıntılanan başka bir makale, FDA'nın intiharlarda bir artış görmediğini ve intihar davranışının ( artan) zayıf bir vekil belirteç olduğu için sayılmaması gerektiğini savundu. 117 Ancak makalenin yazarı, "Önceki bir intihar girişimi öyküsü, tamamlanmış intiharın en güçlü öngördürücülerinden biridir" ve önceki intihar girişiminde bulunanlara göre intihar oranının 30 kat daha fazla olduğunu yazdığı için kendi kendisiyle çelişiyordu. denemeyenler

Pedersen ayrıca, antidepresanların intihara karşı koruduğu fikrini destekleyen çalışmaları özenle seçen Robert Goldney'nin sistematik olmayan bir incelemesinden de alıntı yaptı. 134Makale, nasıl bir inceleme yapılmaması gerektiğine dair klasik bir örnektir . Hem Gibbons hem de Isacsson, Isacsson'un 125 anlamsız , en ufak bir eleştirel yorum olmaksızın 125 çalışması da dahil olmak üzere orada yer aldı. Goldney, İskandinav ülkelerinde antidepresan reçetelemeyi intiharın azalmasıyla ilişkilendiren çalışmalara atıfta bulundu, ancak bu çalışmalar güvenilmez. Diğer araştırmacılar, örneğin Per-Henrik Zahl ve meslektaşları, İskandinav ülkelerinde SSRI satışlarındaki artış ile intihar oranlarındaki düşüş arasında istatistiksel bir ilişki (P = 1.0) olmadığını gösterdiler. 135Bu yazarlar, Danimarka ve İsveç'teki intiharlardaki düşüşün, SSRI'ların kullanıma girmesinden on yıl veya daha fazla bir tarihe dayandığını bildirmiştir. Zahl'ın araştırmasına büyük güvenim var. O hem bir doktor hem de bir istatistikçi ve onunla birlikte mamografi taraması hakkında birkaç önemli makale yayınladım. Zahl ve meslektaşları, Goldney “bir dizi ilaç şirketinden ücret ve araştırma hibeleri alırken” çıkar çatışmalarının olmadığını beyan ettiler. Elbette vardı. Bu tür eleştirilerle adının hakkını veriyor ve onlar için ağırlığının altın değerinde olmalı. Diğer yazarlar, Zahl ve arkadaşlarının İskandinav ülkelerindeki bulgularını doğruladılar ve otopsi oranlarındaki büyük düşüşün, intihar oranlarında gözlenen değişiklikleri tamamen açıklayabileceğini buldular. 136

Pedersen'in son referansı, Uyuşturucu Güvenliği konusunda Expert Opinion adlı bir dergide yayınlanan bir makaleydi . 137Bu dergiyi daha önce hiç duymamıştım ve böyle bir isme sahip bir dergide asla hiçbir şey okumazdım. İlaç güvenliğiyle ilgili bilimsel makalelere güvenemeyeceğimizi zaten biliyoruz ve bunun üzerine ilaç güvenliği konusunda görüş bildiren uzmanlarımız var. Derginin adı Uyuşturucu Zararlarının Sistematik İncelemeleri olsaydı, onu okumaya daha hevesli olurdum. Makale kesinlikle hiçbir yere götürmez. FDA'nın uyarısından ve çocuklarda antidepresan kullanımındaki müteakip düşüşten bahseder ve yazarın alarm için herhangi bir gerekçe göstermeden endişe verici bulduğunu belirtir. Gerçekten bir "uzman görüşü". Sonra, intiharı intiharlar için bir vekil olarak kullanmanın olağan eleştirisi de vardı, sanırım Antidepresan İlaç Pazarında Ebedi Mutluluk Kullanım Kılavuzu'nda listeleniyor.ve endişe verici bir hüsnükuruntu dokunuşu:

"Çoğu çalışma, intihar girişiminde bulunma riski yüksek olan hastaları dışladı. Bu tür yüksek riskli hastalar analizlere dahil edilmiş olsaydı, antidepresanların koruyucu bir etki sağladığı tespit edilebilirdi.”

Burada çocuklardan bahsettiğimizi unutmayın. Yine de bu yazar, eğer randomize deneyleri daha iyi yapsaydık, antidepresanların çocukları intihardan koruyabileceğini öne sürecek cesarete sahip! Bu tür “uzmanların” tavsiyesi öldürücüdür.

Pedersen sadece herhangi biri değil. Antidepresan satan büyük ilaç şirketlerinden birinde araştırma direktörüdür. Bu nedenle, ilaç şirketlerindeki insanların ve akademisyenler arasındaki ücretli fahişelerin gerçekte nasıl düşündükleri hakkında bize çok şey söyledikleri için yedi referansını inceledim. Endüstri propagandası, araştırma yoğun bir endüstriden bahseder, ancak şirketlerden sorumlu olanlar araştırmayla hiç ilgilenmezler. Sadece uyuşturucuları zorlamakla ilgileniyorlar ve bunu, gerçek bilim için satışı destekleyen hurda bilimi tercih etmelerinin kanıtladığı gibi, bilime, insanların çektiği acılara ve ölümlere saygı duymadan ilaçları hakkında yalanlar satarak yapıyorlar. Onlar için bilim sadece vitrin süslemesidir.

Dünyanın her yerindeki gümüş sırtlılar, antidepresanların 97 - 99 arası intihara karşı koruduğunu iddia ediyor ve bazıları FDA'yı gençlerde intihara karşı kara kutu uyarısını kaldırmaya ikna etmek için çok uğraşıyor. Bahsettikleri önemsiz bilim sonsuz görünüyor. En son çalışma 2014 yılında BMJ'de yayınlandı, 138ama öncekilerin hepsi gibi, o kadar kusurluydu ki, ondan hiçbir şey çıkarılamazdı. 139ABD'li araştırmacılar, birincil son noktalarını, SSRI'lar üzerindeki intihar girişimlerini bile incelemediler, ancak tüm psikotropik maddelerle zehirlenen zayıf bir vekil kullandılar. İntihar girişiminde bulunan SSRI'lı kişiler genellikle kendilerini zehirlemezler (ve bunu SSRI'larla gerçekten yapamazlar), asmak gibi şiddetli yöntemler kullanma eğilimindedirler. 49 , 140Araştırmacılar ayrıca, SSRI'larla herhangi bir doz değişikliğinin intihar riskini artırdığı gerçeğini de göz ardı ettiler. Bu nedenle, insanlar uyarı nedeniyle aniden SSRI almayı bırakırsa intihar riski artar, ancak bu, SSRI'ların intihara karşı koruduğuna dair bir işaret değil, yoksunluk semptomlarına bağlı olacaktır. Araştırmacıların FDA'nın uyarısının zararlı olduğu yönündeki iddiası, diğer araştırmacılar tarafından, yine Amerika Birleşik Devletleri'nden beş farklı veri tabanından alınan intihar girişimlerine ilişkin gerçek verilerle tamamen çürütüldü. 141

Bazı çalışmalar istemeden komiktir. Örneğin, antidepresan kullanımındaki eğilimler ve intiharlar üzerine yapılan bir araştırma, grafiklere bakıldığında açıkça ortada olan ilaçlardan açık bir koruyucu etki olduğunu iddia etti. 142

Az önce belirtildiği gibi, uygun şekilde yapılmış gözlemsel çalışmalar, antidepresanların intihara karşı koruduğu efsanesini ortadan kaldırdı. 135 , 141 , 143 İnsanların kendi kontrolleri olduğu İsveç'ten böyle bir çalışma, 143bir SSRI başladıktan sonra intihar riskinin üç ila dört kat arttığını ve en büyük riskin tedavinin ikinci haftasında olduğunu saptadı (olasılık oranı 9.7, %95 GA 3.0 ila 31.7). Bu, diğer çalışmalara dayanarak tam olarak bekleyeceğimiz şeydir.

Elimizdeki tüm randomize denemelerde, bir sonraki en iyi kanıta, gözlemsel çalışmalara bakmanın gerçekten gerekli olmadığını hatırlamakta fayda var, çünkü denemeler, ilişkiyi karartmaya meyilli tüm kusurlarına rağmen, yine de şunu gösterdi. antidepresan kullanımı intihar girişimi sayısını ikiye katlıyor. 82

İlaç firmalarının ilaçlarını kullanma sebeplerinden biri de tedavi edilmeyen hastaların intihar edebilmesidir. Dolayısıyla ilaç firmalarının plasebo kontrollü denemeler yaparken yaptıkları, hayat kurtarıcı olduğuna inandıkları ilacı aniden bırakmak ilaç firması mantığına göre hastaların intihar riskini artırmaktadır. Bu, şirketlerin denemelerinin etik olmadığı anlamına gelmelidir. İlaç şirketleri belli ki kendi argümanlarını ciddiye almıyorlar; sadece duruma uyan argümanı kullanırlar ve argümanlarının çelişkili olmasını umursamazlar.

Antidepresan kaynaklı cinayetler

Antidepresanların cinayete neden olabileceği şüphesizdir. 3 , 11 , 49 , 144, 145 Bize aksini söyleyenleri görmezden gelmeliyiz. Bazıları, randomize çalışmaların bunu göstermediğini söylüyor, ancak ilaç şirketleri, uyuşturucu kullanırken cinayet işleyen biri varsa bunu saklama konusunda büyük bir ilgi duyuyor. Ayrıca, uyuşturucudan kaynaklanan cinayetler nadirdir, bu da onları davalarda görmememizin bir nedeni olabilir.

Daha önce belirtildiği gibi, akatizi dediğimiz aşırı huzursuzluk biçimi olan intihar ve cinayet için ana etki mekanizmasının ne olduğunu biliyoruz. Bu şiddet eylemlerine yol açanın kişide bilinmeyen bazı kusurlar değil, uyuşturucu olduğuna dair üç güçlü gösterge vardır: Bunlar, tüm nesnel ve öznel ölçümlere göre eylemden önce hiçbir tetikleyici faktör olmaksızın tamamen normal olan kişilerde görülür; akatizinin açık semptomlarından önce geldiler; ve insanlar antidepresanı bıraktıklarında normal kişiliklerine döndüler. 146

Antidepresanlar hiçbir yaş grubunda güvenli değildir. Literatürde ve internet sitelerinde orta yaşlı ve hatta yaşlı insanların akatizi geçirdikten sonra kendilerini veya başkalarını öldürdüklerine dair çok sayıda rapor bulunmaktadır. Bu insanların çoğu sağlıklıydı ve ilacı hastalıkla ilgili olmayan nedenlerle, örneğin eğlence, stres, uykusuzluk, zorbalık veya evlilik sorunları için aldı. 3, 11, 145, 147

Burada kısaca on adli vakayla ilgili ayrıntılı bir Avustralya raporunu anlatıyorum. 145Tüm hastaların CYP450 genlerinde ilaç metabolizmalarını değiştiren mutasyonlar vardı; hiçbiri daha önce şiddet uygulamamıştı; tüm gelişmiş akatizi; ve hepsi - çoğu zaman tıbbi tavsiyeye karşı - antidepresan almayı bırakabildi ve şiddet eyleminin ardından normal kişiliklerine geri dönebildi. Hiçbirinin akıl hastalığı öyküsü yoktu ve antidepresanlarla tedavi endikasyonları yok gibiydi:

Kadın, 35 yaşında, nortriptilin, kocasının içki içmesinden kaynaklanan sıkıntı, üç gün sonra genç kızı zehirli hezeyan içinde öldürdü.

Erkek, 18 yaşında, fluoksetin, kız kardeşi bir araba kazasından sonra komada, 14 gün şiddetli akatizi, hapları bitince babasını dört gün sonra öldürdü.

35 yaşındaki erkek, paroksetin, çocuğunun annesiyle olan “aralıklı” ilişkiden sıkıntılı, 11 haftalık akatizinin ardından eski partnerini 30+ kez bıçaklayarak öldürdü.

Erkek, 46 yaşında, paroksetin, aileyi geçindirecek kadar para kazanamama endişesi, 42 gün sonra oğlunu manik kaymalı akatizi ve hezeyanla öldürdü.

Erkek, 16 yaşında, sertralin ve fluoksetin, depresif, okulda mücadele etti ve kız arkadaşı onu terk etti, her iki ilaçla da intihara teşebbüs etti, 11 hafta sonra hastanede terapisti öldürdü.

Erkek, 50 yaşında, venlafaksin, boşanma konusunda sıkıntılı, uyuşturucuyu bıraktıktan dört gün sonra bir yabancıyı vurdu.

Erkek, 24 yaşında, essitalopram, anksiyete ve yasadışı madde kullanımı, birkaç intihar girişimi ve saldırı, neredeyse öldürülen ortak, cinayete teşebbüsten 12 yıl hapiste.

Kadın, 26 yaşında, birkaç SSRI, kayınvalideleriyle sorunlar, iki çocuğunu iki kez öldürmeye teşebbüs.

Kadın, 52 yaşında, paroksetin ve sitalopram, iş yerinde taciz, intihar girişiminde bulundu ve iki çocuğunu öldürmeye çalıştı.

25 yaşındaki kadın, sitalopram ve venlafaksin, evlilik sıkıntısı, her iki uyuşturucuyla da birkaç intihar girişimi, sitalopram kullanırken çocuğuyla birlikte bir trenin önüne atladı.

Bu hastalardan bazıları, örneğin esrar gibi başka ilaçlar veya maddeler aldı, ancak şiddetin SSRI'lardan kaynaklanmış olması kuvvetle muhtemeldir. Bazı durumlarda, psikiyatristler tarafından sağlanan tedavi son derece yetersizdi ve şiddet eylemlerine doğrudan katkıda bulundu.

Bunun bir örneği, iki kez iki çocuğunu öldürmeye çalışan 26 yaşındaki kadın. Kendisine stres için paroksetin reçete edilmiş, ancak bir öfke nöbeti geçirmiş ve karbon monoksit soluyarak intihara teşebbüs etmiş ve ardından ilacı almayı bırakmıştır. Buna rağmen, kendisine tekrar paroksetin reçete edildi ve iki yıl sonra güvenliği konusunda güvence verildi . Bu sefer yoğun bir huzursuzluk, öfke ve öfke dalgalanmaları, panik ataklar, dürtüsel harcama çılgınlıkları ve sürekli intihar düşünceleri yaşadı. Düşük benlik saygısının, uykusuzluğunun ve intihara meyilli davranışının, kayınpederiyle yaşadığı zorluklardan kaynaklandığını düşündü. Aşırı doz aldı ve paroksetinin artırıldığı hastaneye kaldırıldı. Kendini tekrar öldürmeye çalıştı ve kendisine “uyum bozukluğu” teşhisi kondu.

Doz, başlangıç ​​dozundan sekiz kat daha yüksek olana kadar üç ay içinde artırılan venlafaksine geçildi. Her doz artışı, kalkamadığı için (akinezi) yorgunluktan yatakta bir hafta geçirmesine neden oldu. Zihinsel durumu kötüleşti ve şiddetli patlamalar ve intihar düşünceleri sık ve şiddetli hale geldi. Tek bir yerde kalamadığı için, çocuklarıyla birlikte birkaç yüz mil sürdü ve araba egzozuyla onları ve kendini öldürmeye çalıştı. Birkaç gün sonra çocuklarını ve kendini tekrar öldürmeye çalıştı.

Rejiminde etkileşimli ilaçlar yoktu ve venlafaksin için FDA onaylı ürün bilgilerinde açıklanan zararların çoğu, onun deneyimleriyle uyumludur, 145 örn. kasıtlı yaralanma, halsizlik, intihar girişimi, duyarsızlaşma, anormal düşünme, akatizi, apati, ataksi, CNS uyarımı, duygusal kararsızlık, düşmanlık, manik reaksiyon, psikoz, intihar düşüncesi, anormal davranış, uyum bozukluğu (yan etki olmasına rağmen onun için psikiyatrik bir tanı haline geldi), akinezi, enerji artışı, cinayet düşüncesi, dürtü kontrol güçlüğü.

FDA onaylı ürün bilgilerinin aksine, Avustralya'daki vatandaşlar, venlafaksinin insanları intihara ve cinayete sürükleyebilecek bu ciddi zararlı etkileri konusunda karanlıkta tutuldu. Ama bu ona çok kötü davranan psikiyatristleri affetmez; daha iyi bilmeleri gerekirdi.

Akatizi cinayetleri, hem genetik kanıt olsun hem de olmasın istem dışı zehirlenme vakaları olarak savunuldu ve bazı insanlar uyarıda bulunmadıkları için üreticilerden tazminat almayı başardılar. 145

Diğer adli vakalar da inandırıcıdır, 147 ve SmithKline Beecham'a karşı paroksetinle ilgili yasal bir davadaki belgesel kanıtlar, 25'i cinayetle sonuçlanan 80 hastada ciddi saldırganlık vakalarına ilişkin yayınlanmamış bir şirket çalışmasını içeriyordu. Bu vakalar, antidepresanların güvenli olduğu bir üst yaş sınırının olmadığını doğrulamaktadır. 74 yaşındaki bir adam karısını boğdu, bir diğeri ise 66 yaşında fluoksetin üzerinde kuruntuya düşüp 200 bıçak yarasıyla bulunan karısını öldürdü.

Şirket içi belgelere göre, klinik araştırmalardaki hastaların %0,65'i paroksetin üzerinde düşmanca tavır alırken, plaseboda bu oran %0,31'dir ve sağlıklı gönüllü çalışmalarında 271 kişiden üçü (%1,1) paroksetin üzerinde düşmanca davranmış ve 138 kişiden hiçbiri plaseboda düşman olmuştur. 147Yukarıda belirtildiği gibi, sağlıklı gönüllü çalışmalarımızda SSRI'ların cinayete yatkınlık oluşturabilecek etkilerin görülme sıklığını iki katına çıkardığını bulduk. 116 Ve BBC'nin Panorama programından sonra paroksetin (aşağıya bakınız) hakkında aldığı 1.374 e-postanın bir analizi, belirgin bir şiddet davranışı geçmişine sahip olmayan hastalardan gelen şiddete ilişkin kendi bildirimlerinin dozla açıkça bağlantılı olduğunu gösterdi. 147

2001'de ilk kez bir jüri, bir ilaç firmasını bir antidepresanın neden olduğu ölümlerden sorumlu buldu. 60 yaşındaki Donald Schell, karısını, kızını, torununu ve kendisini vurup öldürdüğünde sadece 48 saattir paroksetin kullanıyordu. 148Davanın merkezinde, şirketin az sayıda insanın paroksetin nedeniyle ajite veya şiddet uygulayabileceğinin farkında olduğunu gösteren SmithKline Beecham dahili belgeleri vardı. Bu bilgiye rağmen, paroksetin ambalajında ​​intihar, şiddet veya saldırganlık konusunda şirketi sorumlu tutan bir uyarı bulunmamaktaydı. "Gizli" damgalı dahili belgeler, paroksetin veya plasebo alan 2.000'den fazla sağlıklı gönüllünün katıldığı testlerin sonuçlarını listeler. Bazı gönüllüler, ilacı aldıktan sonraki iki gün içinde endişe, kabuslar, halüsinasyonlar ve kesinlikle ilacın neden olduğu diğer yan etkiler yaşadı. İki gönüllü, sırasıyla 11 ve 18 gün sonra intihar girişiminde bulundu.

SmithKline Beecham'ı devralan GSK'nın bariz yalanları devam etti. Karardan on yıl sonra 2011'de bile GSK, paroksetinin insanları cinayet ve intihara sürükleyebileceğini ve geri çekilme sorunları olduğunu yalanladı. 68 GSK'nın ABD düzenleyici işler direktörü, bilirkişi olarak ifade veren David Healy'nin tüm verileri görmediğinde ısrar etti ve mahkemede verdiği %25'lik ajitasyon oranına "güvenilir" olmadığını söyledi. Bununla birlikte, Healy, orada olmayan bazı materyaller dışında, ilacın ruhsatlandırılmasından önce gerçekleştirilen sağlıklı gönüllü çalışmalarının her birini incelemişti. Ayrıca, GSK kendi kendisiyle çelişiyordu. Healy'nin dava için ifade vermesi sırasında şirket, temsili bir örnek gördüğünü kabul etti.

Sertralin pediatrik denemelerinde, 189 hastadan sekizi (%4) agresyon, ajitasyon veya hiperkinezi (akatizi için bir kodlama terimi) nedeniyle ilacı bırakmış, 184 hastada ise plasebo verilmemiştir. 147

İnternette, 1966 yılına dayanan, antidepresanlar ve DEHB ilaçlarını içeren, bazı durumlarda uyuşturucuları ve yasal savunmaları detaylandıran, katliamlar, cinayetler, intiharlar ve okul ve kolej çekimleriyle ilgili 5.000'den fazla medya öyküsünden oluşan bir koleksiyon var. 149Şiddet içeren eylemler sıklıkla akatizi, duygusal körelme ve manik veya psikotik reaksiyonlarla bağlantılıdır, 147 ayrıca mahkeme davalarında. Örneğin 2011'de Kanadalı bir yargıç fluoksetinin 16 yaşındaki bir çocuğu cinayet işlemeye teşvik ettiğine karar verdi; bir arkadaşını bıçaklayarak öldürdü. 146

Ancak psikiyatrideki organize inkar da bu konuyu gölgeliyor. Önde gelen psikiyatristlerin, cinayet düşüncesi ve davranışının cinayetten tamamen farklı bir şey olduğu konusunda hemfikir olmaları çok trajiktir.

Amerika Birleşik Devletleri'nde antidepresan almak özellikle tehlikelidir. Yukarıda bahsedildiği gibi, Christopher Pittman manik oldu ve sertralin dozu iki katına çıktıktan iki gün sonra iki büyükanne ve büyükbabasını vurarak öldürdü. 150Bunu yaptığında henüz 12 yaşında olmasına rağmen 30 yıl hapis cezasına çarptırıldı.

David Crespi, iki ikiz kızını bıçakla öldürdüğünde, birkaç haftadır aldığı fluoksetin ve diğer üç ilacı kullanıyordu. 151Ölüm cezasından kaçınmak için suçunu kabul etti ve uyuşturucuyu bıraktıktan sonra eski haline gelmesine rağmen şartlı tahliye şansı olmadan ömür boyu hapis cezası aldı.

Kanadalılar Amerikalılardan daha az insanlık dışı görünüyor. 11 yaşındaki oğlunu antidepresan kullanırken öldüren David Carmichael, “akıl hastalığı nedeniyle cezai sorumluluğu bulunmadığına” hükmedildi ve bugün Carmichael, antidepresanların tehlikeleri hakkında yazıp konuşan özgür bir adam.

Kurt Danysh'in Kanada'da yaşama şansı yoktu. Herhangi bir psikolojik test yapmayı başaramayan bir pratisyen hekim tarafından kendisine fluoksetin reçete edildiğinde 18 yaşındaydı. 152Huzursuz ve saldırgan biri haline geldi ve en sevdiği kişi olan babasını 17 gün sonra tamamen karaktersiz bir ruh hali içinde vurdu. Kurt'un fluoksetin öncesinde şiddet geçmişi yoktu, ancak 1996'da babasını öldürmekten hüküm giydi ve 22,5 ila 60 yıl hapis cezasına çarptırıldı. Eli Lilly, fluoksetinin saldırgan davranışa neden olmayacağını iddia ederek mahkemede yalan söyledi. Bununla birlikte, 2004 yılında Lilly'nin fluoksetini şiddetle ilişkilendiren 1988 tarihli verileri gizlediği ortaya çıktı ve FDA, SSRI'ların özellikle çocuklarda ve ergenlerde şiddet içeren davranışlara neden olabileceğini kabul etti. Şu anda FDA'ya fluoksetin ile bağlantılı 70'den fazla cinayet vakası bildirilmiş olmasına rağmen, yargıç, masumiyet kanıtının 60 gün içinde sunulmasını gerektiren bir kurala atıfta bulunarak tüm temyizleri reddetti. Resmi belge ve mektuplarda,61 Ancak devletin kendisi, Kurt'ü itiraftan önce ve itiraf sırasında bu ilaçlardan daha fazlasını almaya zorladı. Kurt, hapisteyken hukuk asistanlığı diploması aldı ve diğer çocukları kendi kaderinden kurtarmak umuduyla SAVE kampanyasını (Antidepresan Şiddetin Artmasını Durdurun) başlattı. Daha sonra Kurt'un SSRI'ların zayıf bir metabolizörü olduğu ortaya çıktı.

Bu, olabilecek en absürt, trajik ve adaletsizdir. İnsanlar, DNA testinin katil olamayacaklarını gösterdiğinde, hapsedildikten on yıllar sonra hapishaneden serbest bırakıldı. Kurt'un ailesi yeni bir davayı karşılayamaz ve bu nedenle bunun gerçekleşmesi için para toplamaya çalışır. 152 Neden bu davaya ücretsiz girmeyi teklif eden bir avukat yok? Kurt değil, Eli Lilly yöneticileri onlarca yıldır parmaklıklar ardına konmalıydı, ancak gerçek kötüler sağlık hizmetlerinde her zaman serbest kalır.

Amerikalıların neden kendi halkına karşı bu kadar acımasız olduğunu sık sık merak ediyorum. Uyuşturucu kullanmasalardı öldürmeyecek olan insanları ömür boyu hapiste tutmanın toplumsal yararı nerede? Birkaç psikiyatristin yaptığı gibi, bir yanlışlık soğukkanlılıkla tamamen mantıklı ve planlanmış görünse de, ilacın insanların sahip olduğu olağan engellemeleri ortadan kaldırabileceğinden, bunun tamamen yanlış bir yorum olabileceğini fark etmek önemlidir. 146 Bireysel bir durumda, makul şüphenin ötesinde, ilacın bir rol oynamadığını söyleyemeyiz . Amerika'nın bu cinayetleri ele alma yöntemi aşırı derecede insanlık dışı. Örneğin Crespi ailesinin üç çocuğu daha var. Neden annenin istediği ve uğruna savaştığı babanın eve gelmesine izin vermiyorsunuz? Ve neden Kurt Danysh'i ve diğer uyuşturucu kurbanlarını serbest bırakmıyorsunuz?

Seks hayatınızı mahveden haplar

Antidepresanlara genellikle mutlu haplar denir, ancak haplarda seks hayatınızı mahveden pek fazla mutluluk yoktur. Bu onların en yaygın etkisi olabileceğinden, mutsuz haplar olarak adlandırılmalı ve seks hayatınızın müthiş bir bozucusu olarak pazarlanmalıydı, ancak bu çok fazla hap satmazdı.

İlaç şirketleri bu satışı tehdit eden etki konusunda oldukça sessiz kaldılar. Bir FDA bilim adamı, ilaç yerine hastaları suçlayarak cinsel sorunları gizlediklerini keşfetti, örneğin kadın anorgazmisi “Kadın Genital Bozukluğu” olarak kodlandı. 3

Şirketler çok az hastanın cinsel olarak rahatsız olduğunu iddia ediyor, örneğin fluoksetin ruhsat başvurusunda sadece %1.9,66 ama gerçek olay 30 kat daha yüksek. Bu soruna bakmak için tasarlanmış bir İspanyol araştırması, uyuşturucuya başlamadan önce tümü normal bir cinsel yaşamı olan 1.022 hastanın %59'unda cinsel rahatsızlıkların geliştiğini buldu. 153En sık kullanılan beş ilaç için (fluoksetin, paroksetin, sertralin, sitalopram ve venlafaksin), cinsel sorunların ağırlıklı ortalama oluşumunu hesapladım:

%57	libido azalması yaşadı
%57	gecikmiş orgazm veya boşalma deneyimi
%46	orgazm veya boşalma olmadı
%31	erektil disfonksiyon veya azalmış vajinal yağlama yaşadı.

Hastaların yaklaşık %40'ı cinsel işlev bozukluklarını kabul edilemez buldu. Bazı hastalar orgazm sırasında esner ki bu yakın bir ilişkiye başlamanın en harika yolu değildir. Hasta savunucusu gruplarının 3.516 üyesiyle yapılan başka bir ankette, cinsel işlev bozukluğu, tedaviyi bırakmaya yol açan en yaygın (%51) yan etkiler arasında gösterildi. 153

Bir oğlanın ilk kez seks yapacağı zaman ereksiyon sorunlarıyla karşılaşmasının nasıl bir şey olduğunu hayal edin. Ve ona bunun uyuşturucudan kaynaklandığı söylenmedi. Kendisiyle ilgili bir sorun olduğunu düşünecek ve sevgilisi de, özellikle bir dahaki sefere sorun tekrar ortaya çıktığında. Bu acımasız ve Brisbane'deki bir çocuk psikiyatristi bana bu nedenle intihara teşebbüs eden üç erkek çocuktan bahsetti.

Gecikmiş orgazm, erken boşalması olan erkekler tarafından terapötik olarak kullanılmaktadır. Bununla birlikte, bunun üzerinde bir etkisi olduğunu gösteren randomize çalışmalar, diğer cinsel zararları bildirmedikleri için tam olarak güvenilir görünmüyor. 154, 155Örneğin, İran'da tek yazarlı büyük bir randomize çalışma, esitalopram alan 138 hastada hiçbir iktidarsızlık vakası bildirmedi, ancak plasebo alan 138 hastadan üçünde iktidarsızlık vakası bildirdi. 155

Klinik görüşme bunları ortaya çıkarmaya yönelik değilse, cinsel sorunlar kolayca gözden kaçabilir. Hastaların bunları kendiliğinden ortaya çıkarma olasılığı yoktur ve ilaçla ilgili olabileceklerini bile düşünmeyebilirler; örneğin İspanyol çalışmasında, hastaların sadece %20'si cinsel işlev bozukluğunu spontan olarak bildirmiştir. 153

Bazı erkekler SSRI'larda iktidarsız hale gelir, ancak Eli Lilly'nin cevabı vardır. 156Şirket, erektil disfonksiyona karşı tadalafil (Cialis) satıyor ve talep üzerine değil, her gün “cinsel olarak aktif olanın sürekli spontanlık elde edebilmesi için” alınmasını tavsiye ediyor. İzcilerin dediği gibi: “Hazır olun!” Eşinize sonsuz baş ağrısına neden olabilecek sonsuz ereksiyonunuz sadece bir hap uzağınızda. "Doktorunuza ereksiyonun sizin için uygun olup olmadığını sorun."

Fetusa zarar

Daha önce belirtildiği gibi, Danimarka Ulusal Sağlık Kurulu, mevcut veriler bu önerileri desteklemese de, depresyon ve antidepresan ilaçlarla tedavi için hamile kadınların rutin olarak taranmasını önermektedir. 8 SSRI'ların spontan düşüklerin oluşumunu artırdığını, doğum ağırlığını azalttığını, muhtemelen doğum kusurlarının oluşumunu artırdığını, sinirlilik, titreme, hipertoni ve uyku veya emzirme güçlüğü gibi yenidoğan komplikasyonlarını artırdığını ve riski bir faktörle artırdığını kabul eder. beşi, 1000'de 6-12 yenidoğanda meydana geldiği tahmin edilen ölümcül bir zarar olan pulmoner hipertansiyon geliştirmek için. 8

Bu gerçekler göz önüne alındığında, Kurulun tavsiyesi o kadar saçma bir şekilde zararlı ki, bunun hakkında küçük bir taslak yazdım. 2013 yılında, eski bir şizofreni hastası olan Olga Runciman'ın bize psikiyatriden nasıl çıkış yolunu bulduğunu, ilaçları nasıl bıraktığını ve şimdi normal bir hayat sürdüğünü anlatan harika bir konferansını dinledim. Dersim onunkinden hemen sonra geldi ve onunla daha önce hiç tanışmamıştım ama o kadar etkilendim ki çizimimdeki genç hamile kadın rolünü oynamak isteyip istemediğini sordum. Kabul etti ve you tube'de İngilizce altyazılı ( https://www.youtube.com watch?v=i1LQiow_ZIQ/ ) olan dersime giriş olarak bilgisayarımdan yüksek sesle okuduk. İki haftada 10.000'den fazla kişi tarafından görüldüğü gibi, önemli bir şeye çarpmış olmalıyım: 157

"Hamileliğin nasıl gidiyor?"

"İyiyim, bir sorunum yok."

"Ve bebeğe bakmayı başarabilecek misin diye endişelenmiyor musun?"

"Hayır, hiç de değil. Ben bir ev hanımıyım ve onunla ilgilenmek için zamanım var.”

“Bunu bilmeden depresyona girmenin mümkün olduğunun farkında mısın?”

"Hayır, bilmiyordum ama iyiyim."

“Evet, ama… uhmmm… şey… görüyorsun… depresyondan muzdaripsen, bunu öğrenmek iyi olur.”

"Ama ben gayet iyiyim."

"Yine de bu depresyon testinden geçmen gerektiğini düşünüyorum."

“Peki ya olumluysa?”

"O zaman sana yardımcı olacak bir ilaç alabilirsin."

"Şey... Ben... Bende bir sorun yok, öyleyse neden bu testi yaptırayım?"

“Ulusal Sağlık Kurulu bunu tavsiye ediyor.”

“Sağlık Kurulu üyeliğini iptal edemez misin? Üzgünüm, bu bir şakaydı!”

“Hayır, Kurul'un tavsiyelerine uymakla yükümlüyüz.”

"Ama böyle bir test bir tarama testidir, bununla ilgili bir Cochrane incelemesi var mı?"

"Evet ve sağlıklı insanları depresyon için taramamayı öneriyor."

“Öyleyse neden Sağlık Kurulu benim gibi sağlıklı hamile kadınların taranmasını tavsiye ediyor?”

"Bunu ben de anlayamıyorum, ancak Sağlık Kurulu bunun iyi bir fikir olduğunu düşünen psikiyatri uzmanlarına danıştı."

"Ve sağlıklı olanlardan kaç tanesi bu tarama testiyle yanlış depresyon tanısı alacak?"

"Yaklaşık üçte biri."

"Vay canına! İlaç nasıl çalışır?”

"Amfetamin gibi çalışıyor. Amfetamin ve diğer narkotik ilaçlarda olduğu gibi hastaların bırakması da zordur; hastaların yarısı durmakta zorlanıyor.”

"Peki bu uzmanlar ilacın yan etkileri hakkında ne diyor? En sık görülen yan etki nedir?”

“Cinsel sorunlar. Hastaların yarısında görülürler. İlacı alan erkek için bile cinsel isteksizlik, iktidarsızlık ve orgazm eksikliği olabilir.”

"Peki ya intihar? Depresyonda olan kişilerin intihar etme riski yüksektir ve bu ilacın bunun olmasını engelleyeceğini varsayıyorum?”

"Hayır, tam tersine, senin kadar genç biri için ilaç intihar riskini artırıyor. Ayrıca doğum kusurlarına da neden olabilir. Risk küçük ama açıkça artıyor.”

"Tanrım! Tüm bu bilgiler için çok teşekkürler, doktor. Beni sayma. Bana o testi yapmana gerek yok. Yanlış bir depresyon teşhisi alıp tedavi olma riskini almak istemiyorum. Kocam ve ben seksi seviyoruz. Reçeteyle uyuşturucu almak, intihar etmek ya da sakat bir çocuk doğurmak gibi bir niyetim de yok.”

Bana göre, şanslı sonucu olan bu yapmacık diyalog üç şeyi gerektirir: Doktorun gerçekler hakkında son derece iyi bilgilendirilmesi gerekir; kadının ilgili soruları sorması gerekir; ve doktorun bunlara yeterince cevap vermesi gerekir. Klinik gerçeklik çok sık böyle değildir. Öte yandan, bazı doktorlar bir anketle yetinmeyecek, ancak açıklayıcı sorular soracak ve muhtemelen ek bir araç kullanacak. Açıktır ki, ek araçların kullanılması yanlış pozitiflerin oranını azaltacaktır, ancak bunlar aynı zamanda çok belirsizdir. Sağlıklı insanları taramak bu nedenle kaçınılmaz olarak birçok yanlış pozitif tanıya yol açacaktır ve birçok sağlıklı insan kendilerine zarar veren antidepresanlarla tedavi edilecektir.

500.000 çocuk üzerinde yapılan büyük bir Danimarka kohort çalışmasında doğum kusurları incelenmiştir ve bu, kalp septum kusuru riskinin iki katına çıktığını göstermiştir. 158Tedavi edilen fetüslerin %1'inde septum defekti olacağından, bu önemsiz bir zararlı etki değildir. Kardiyak doğum kusurları tam olarak görmeyi beklediğimiz şeydir çünkü serotonin kalbin işleyişi için önemli bir rol oynar. Serotonin seviyelerini artıran diyet hapları alan yetişkinlerde ölümcül kapak kusurları ve pulmoner hipertansiyon gördük ve bu ilaçlar piyasadan çekildi. 3

SSRI'ların doğum kusurlarına neden olup olmadığı konusunda şüphe yaymak, çıkarları olan insanlar için çok değerlidir ve birçok standart altı çalışma, yapmadıklarını iddia etmektedir. Örneğin, New England Journal of Medicine'de 2014 yılında yapılan ve herhangi bir sorun olmadığını iddia eden bir araştırmayla ilgili olanlar gibi, daha sonra yayınlanan kritik mektupları okumak genellikle akıllıca olur . 159

SSRI'ların doğum kusurlarına neden olduğuna şüphe yoktur. Houston'daki bir avukat, bilimsel literatürü titizlikle inceleyen epidemiyolog Nicholas Jewell tarafından bir dava için hazırlanmış 56 sayfalık bir bilirkişi raporu gönderdi. Kardiyak doğum kusurlarının SSRI'ların bir sınıf etkisi olduğunu gösteren harika bir çalışma. 160Belirti ile kafa karıştırma olasılığı hariç tutulmuştur, bu da depresyonun kendi başına doğum kusurlarına neden olmadığı anlamına gelir (ki bu da çok garip olurdu, ancak psikiyatristlerin uyuşturucularını suçlamaktan kaçınmak için önermeye hazır oldukları şeylerin bir sınırı yok gibi görünüyor). Hayvan çalışmaları, insan çalışmalarını destekler ve bir doz-yanıt ilişkisi gösterir. SSRI'lar ayrıca erken doğum riskini iki katına çıkarır. 161Sonuç kaçınılmazdır:

Hiçbir koşulda hamile kadınlar depresyon için taranmamalı veya antidepresan ilaçlarla tedavi edilmemelidir.

GlaxoSmithKline'ın sahtekarlığı ve yalanları

GlaxoSmithKline (GSK), dünyadaki en suçlu ilaç şirketlerinden biridir. 3 ABD yasalarına göre organize suç kriterlerini karşılayan çok sayıda suç işledi ve 2011'de GSK, bir dizi ilacı yasadışı olarak etiket dışı kullanım için pazarlamaktan suçlu bulundu ve ABD'deki en büyük sağlık dolandırıcılığı anlaşması olan 3 milyar dolar ödeyecekti. Bizim tarihimiz. Hastalar için en zararlı olan ve birçok ölüme neden olan suçların birçoğu psikotrop ilaçları içeriyordu, ancak GSK ayrıca birçok hastayı, bir diyabet ilacı olan rosiglitazon ile öldürdü; bu ilaç, şirketin lanse ettiği, kardiyovasküler mortaliteyi artırmasına ve kardiyovasküler mortaliteyi artırmasına rağmen kardiyovasküler faydaları vardı. Bu nedenle Avrupa pazarından çekilmiştir. 3

Suç faaliyetleri, devlet yetkililerine yanlış beyanda bulunmayı, yasa dışı pazarlamaya yönelik federal bir soruşturmayı engellemeyi, yasa dışı promosyon konusunda FDA'ya yalan söylemeyi, suçlayıcı belgeleri alıkoymayı, doktorlara komisyon ödemeyi ve fiyatları Medicaid'e yanlış bildirmeyi içeriyor gibi görünüyor.

Daha sonra GSK ile birleşen SmithKline Beecham, 1992 yılında paroksetin pazarlamaya başladı. Şirket, orijinal ruhsatta hastaların %30'unda geri çekilme reaksiyonlarına yol açmasına rağmen, önümüzdeki on yıl boyunca paroksetinin alışkanlık oluşturmadığını yanlış bir şekilde iddia etti. başvuru. 3 2001'de Dünya Sağlık Örgütü, paroksetinin herhangi bir antidepresan ilacın en zor yoksunluk sorunlarına sahip olduğunu buldu ve 2002'de FDA bir uyarı yayınladı. Bir yıl sonra, GSK sessizce ve küçük harflerle, reçeteleme talimatlarındaki geri çekilme reaksiyonları riskine ilişkin önceki tahminini %0,2'den %25'e revize etti, 162 100 kat artış.

İlaç düzenleyicilerimiz, kayıt materyalinde GSK'nın hastalara ve doktorlara sunduğu materyalden 100 kat daha büyük olmasına rağmen, on yıl boyunca hastaları korumak için kesinlikle hiçbir şey yapmadı.

2002'den itibaren BBC, Panorama serisinde SSRI'lar hakkında dört belgesel sundu, ilki Seroxat'ın Sırları adlı ilkiydi. Onlar çok iyiler. Gazeteci Shelley Joffre, GSK sözcüsü Dr Alastair Benbow'un çalışan bir kameranın önünde yalan söylediğini gösterdi. Örneğin, bir ay sonra ilaç düzenleyicisine tam olarak bunu gösteren verileri gönderirken paroksetinin intihara veya kendine zarar vermeye neden olabileceğini reddetti ve bu da hemen çocuklarda paroksetin kullanımının yasaklanmasına yol açtı. Birleşik Krallık uyuşturucu düzenleyicisi de halka yalan söyledi ve merkezi Birleşik Krallık'ta bulunan GSK'nın üstünü örttü. Hepsinden kötüsü:

Birleşik Krallık ilaç dairesi başkanı, ilaç şirketlerinin intihar riskini artıranın uyuşturucu değil, hastalık olduğu şeklindeki asılsız iddiasını yineledi.

Daha sonra, ABD'li senatör Charles Grassley, GSK'ya şirketin paroksetinin intihar riskini artırdığını ne zamandan beri bildiğini sorduğunda, şirket bir kez daha yalan söyledi. GSK, Şubat 2006'nın sonlarına kadar yetişkin hastalarda paroksetin ve intihar eğilimi arasında herhangi bir olası ilişki sinyali tespit etmediklerini yanıtladı. Ancak hükümet müfettişleri, şirketin verilere 1998'de sahip olduğunu buldu ve David Healy, şirket içi belgelerde bunların %25'inin olduğuna dair kanıt buldu. sağlıklı gönüllüler, paroksetin alırken ajitasyon ve diğer akatizi semptomları yaşadı.

Diğer çalışmalar da benzer sonuçlar göstermiştir. 163Peter Breggin, bir adamın iki çocuğunu ve kendisini paroksetin etkisi altında boğduğu bir davada bilirkişiydi, ancak 2001'de GSK, Breggin'in intihar ve şiddete ilişkin bulgularını yayınlamasını engelledi ve bu da GSK'nın ihmalkar davrandığını gösterdi. 49 Hakim bu özel bilgiyi arayarak saçmalığa katkıda bulundu. GSK, aşırı uyarılma için sinirlilik ve kaygı gibi birçok alt kategori kullanarak intihar girişimlerini duygusal kararsızlık ve kılık değiştirmiş akatizi vakaları olarak sıralamıştır.

BBC, halktan paroksetin ile deneyimleri hakkında e-posta göndermelerini istedi ve 1.374 e-posta, klinik farmakolog Andrew Herxheimer ve Social Audit'in kurucu ortağı olan araştırmacı Charles Medawar tarafından okundu. GSK, SSRI'ların bağımlılığa neden olduğunu ve intihara yol açabileceğini şiddetle reddetmiş olsa da, her iki iddianın da yanlış olduğu ve ayrıca uyuşturucuların düşmanlığa ve cinayete yol açabileceği açıktı, örneğin “Paroksetin'i 3 gün sonra, ayağa kalktı. gece, evdeki herkesi öldürmek istediği için kendini hareketsiz kalmaya zorladı.” 162

Hastaların kendi raporlarının zenginliği etkileyiciydi. Birçoğu, durmaya çalıştıklarında başlarında elektrik çarpması hissi ve görsel problemler tanımladı, ancak bu tür tepkiler yetkililer tarafından baş dönmesi veya parestezi olarak kodlandı. Bu ifşaatlar nedeniyle, diğer birçok ülkedeki ilaç ajansları, önce doktorların engellerini aşmaya gerek kalmadan doğrudan hastalar tarafından sunulan advers olay raporlarını kabul etmektedir.

2004'te bir araştırmacı, dava sonucunda internette kullanıma sunulan GSK'nın denemelerinin kapsamlı dahili raporlarını kullandı ve paroksetinin intihar eğilimlerini önemli ölçüde artırdığını buldu, olasılık oranı 2.77 (%95 güven aralığı 1.03 ila 7.41). 164Paroksetinin etkisini bulmayan ve GSK'nın dahili bir belgede yayınlamayı planlamadığını belirttiği yayınlanmamış denemeyi 377 dahil etti. 165Ayrıca kötü şöhretli 329 denemesini de dahil etti.

Çocuklarda ve ergenlerde paroksetinin 329 denemesi

GSK, 2001 yılında 329 numaralı denemeyi yayınladı. 166Gazete yanlış bir şekilde paroksetinin çocuklarda ve ergenlerde etkili olduğunu ve minimum yan etkileri olduğunu belirtti ve GSK ayrıca satış ekibine yalan söyleyerek onlara deneyin dikkate değer bir etkinlik ve güvenlik gösterdiğini söyledi. 167

Duruşmaya geniş çapta inanıldı ve atıfta bulunuldu, 3 ancak hileliydi. Gösterdiği şey, kayda değer bir yetersizlik ve zararlardı, ancak kapsamlı manipülasyonlardan sonra, "yazar" olarak 20 doktorun bulunduğu hayaletle yazılmış makale olumlu sonuçlandı. 167 , 168İstatistiksel simya, verileri çeşitli şekillerde böldükten sonra istatistiksel olarak anlamlı dört etki yarattı ve veriler işkenceyi itiraf etmeden önce birçok varyasyon denendi.

Gazete yanlış bir şekilde yeni sonuçların önceden bildirildiğini ve zararlı etkiler için manipülasyonların daha da kötü olduğunu belirtti. Dahili, yayınlanmamış çalışma raporu, en az sekiz çocuğun plaseboya karşı paroksetin üzerinde intihara meyilli olduğunu gösterdi (P = 0.035). Yayınlanan makalede sadece bir baş ağrısının paroksetin tedavisiyle ilişkili olduğu düşünülmüştür. Paroksetin üzerinde intihar düşüncesi ve davranışı vakalarına duygusal kararsızlık, hastaneye yatış, şiddetlenen depresyon veya saldırganlık deniyordu, 3 , 164 ve intihar tehdidinde bulunan veya intihar girişiminde bulunan en az üç ergen, ilk yazarı Martin Keller'in yazdığı makalede tanımlanmadı. uymadıkları için araştırmadan çıkarılmıştır. 57FDA şirketten verileri tekrar gözden geçirmesini istediğinde, tümü paroksetin kullanan dört ek kasıtlı kendine zarar verme, intihar düşüncesi veya intihar girişimi vakası vardı.

Keller, çokça lanse edilen kamu-özel “ortaklıklarının” başında bulduğumuz tipik türden bir adam gibi görünüyor. Seyahat masraflarını iki katına çıkardı; başkanlığını yaptığı psikiyatri bölümü, yürütülmeyen araştırmaları finanse etmek için yüz binlerce dolar aldı; Keller'in kendisi, açıklamadığı her yıl ilaç şirketlerinden yüz binlerce dolar aldı; ve bir sosyal hizmet uzmanı, bir araştırmaya kaydolduklarını belirten ergenlerin bir listesini buldu, bu doğru değildi. 3 Uyuşturucu şirketinin Keller'ın teslim ettiği her savunmasız genç için 25.000 dolar teklif ettiği göz önüne alındığında, bunların uydurulmuş olduğu görülüyordu, bu cazip olurdu.

Keller'ın kabahatleri kariyerine zarar vermedi, çünkü muhtemelen departmanı 50 milyon dolarlık araştırma fonu almıştı. Bu bir basım hatası değil: 50 milyon dolar! Keller'ın çalıştığı Brown'dan bir sözcü, Keller'in paroksetin üzerine yaptığı araştırmanın araştırma standartlarına uyduğunu söyledi. Tüm dünyada binlerce çocuğu ve ergeni intihara itmeye önemli ölçüde katkıda bulunan sahte araştırmaların, bir ABD hastanesinin araştırma standartlarını karşıladığı söyleniyor. Amerikaya hoşgeldin!

Sahtekarlığı yayınlayan Amerikan Çocuk ve Ergen Psikiyatrisi Akademisi Dergisi , makalenin bilimi yanlış temsil ettiğini okuyucularına iletmeyi reddetti ve makaleyi geri çekmeyi reddetti. 168 Bu pasifliğin bir açıklaması muhtemelen derginin sahibine giden parayı takip ederek bulunabilir.

GSK, ilacını çocuklarda kullanmaya zorladı, ancak işe yaramadı, son derece zararlıydı ve çocuklarda kullanımı onaylanmadı. Paroksetinin etkisiz olduğunu gösteren stopaj davalarını içeren yasa dışı pazarlama, 169ve sahtekarlık kasıtlıydı: "Paroksetinin profilini baltalayacağından, etkinliğinin kanıtlanmadığına dair bir ifade eklemek ticari olarak kabul edilemez olurdu." 168

Sahtekarlık ve yalanlar karşılığını verdi, bu yüzden bu kadar çok şey var. 1998'den 2001'e kadar, çocuklar ve ergenler için paroksetin ve sertralin için yılda beş milyon reçete yazıldı. 1702013'te bile yüzlerce intihardan sonra GSK, "GSK, makalenin yanlış, hileli veya yanıltıcı olduğu konusunda hemfikir değil" deme cüretini gösterdi. 171

İlaç şirketlerinin veya doktorlar arasındaki kiralık müttefiklerinin herhangi bir şey hakkında söylediklerine neden kimse dikkat ediyor? Ne yazık ki, kamu tarafından finanse edilen araştırmalar, ilaç endüstrisi tarafından finanse edilenler kadar aldatıcı olabilir. Devasa STAR*D çalışması böyle bir örnektir.

STAR*D araştırması, bir tüketici dolandırıcılığı vakası mı?

Bu STAR*D çalışması oldukça alakalıydı. Kurulum ve giriş kriterleri normal klinik uygulamayı yansıtıyordu ve bakım arayan gerçek hastalar dahil edildi. 172Şimdiye kadar yapılmış en büyük antidepresan etkililik çalışmasıydı. NIMH tarafından 35 milyon dolarlık bir maliyetle finanse edilen bu çalışma, antidepresanın etkisini artırmak için ek ilaçlar da dahil olmak üzere ilaçların çok aşamalı, esnek kullanımının, yıl içinde de insanların iyileşmesine ve iyi kalmasına yardımcı olup olmayacağını test etmek için tasarlandı. iyileşmeden sonra.

Müfettişler, çalışmanın “önemli halk sağlığı ve bilimsel öneme sahip” sonuçlar üreteceğini açıkladılar. Kesinlikle öyleydi ama müfettişlerin hayal ettiği şekilde değil. Beklenen olumlu sonuçları göstermedi ve tüm ilk brouhaha, bilimsel bir skandal ve dürüst olmayan bilim hikayesi olarak sona erdi. 173

Plasebo grubu yoktu ve tüm hastalar sitalopram ile başladı. Bu, sitalopramın yaşlı hastalardaki “tedaviyi bırakma semptomlarının olmaması” ve “güvenliği” ile motive edildi. 174Amerika'nın önde gelen psikiyatristlerinden bazılarının, deneme protokolünün 2002'den olduğunu göz önünde bulundurarak, kullandıkları ilaçlar hakkında bu düzeyde cehalet göstermeyi seçtikleri inancına meydan okuyor.

Çalışma sona erdiğinde, NIMH, "çalışmadan çekilmeyenlerin yaklaşık %70'inin semptomsuz hale geldiğini" duyurdu. NIMH bu yanlış iddiayı çeşitli basın bültenlerinde 36 kez tekrarladı, 175ve müfettişler ayrıca sayısız yanlış iddiada bulundular, örneğin remisyonda olarak puan alan hastalarda "depresif semptomların tamamen yokluğu" ve "semptomsuz hale geldiği" gibi. 176Gerçek şu ki, “sakinleşmiş” bir hastanın Hamilton puanı 7 olabilir. Hamilton intihar sorusu “hayat yaşamaya değmezmiş gibi hissettiriyor” 1 olarak puanlanır ve 1 olarak puanlanan diğer semptomlar “kendini hissettiğini hisseder”. / insanları hayal kırıklığına uğrattı” ve “yetersiz, kayıtsız, daha az verimli hissediyor”. Hiçbir profesyonel bu tür hastaları semptomsuz hale gelmiş olarak tanımlamaz; aslında, bu semptomların her biri majör depresyonun teşhisinde kullanılır. 176

Araştırmacılar özetlerinde “Genel kümülatif remisyon oranı %67 idi” şeklinde not aldılar. Ancak ana metinde, çalışmadan çıkanların protokolde kalanlarla aynı remisyon oranlarına sahip olacağını varsayarak bunun “teorik” bir remisyon oranı olduğunu kabul ettiler. Bu varsayımın doğru olma olasılığı son derece düşüktür. Tedaviyi bırakanlar arasında, devam edenlerden çok daha fazla tedavi başarısızlığı vardır. Ayrıca, araştırmacılar rapor ettikleri verileri özenle seçtiler. Hamilton ölçeğini planlandığı gibi kullanmak yerine, geri gönderilen gruba 152 hasta daha ekleyen bir ölçek kullandılar. 172 Ayrıca, hafif depresyonu olan 607 hastayı ve kendi protokollerine ve yayınladıkları bir akış şemasına göre başlangıç ​​Hamilton skoru olmayan 324 hastayı da içeriyordu.172 , 174'ün analizlerinin dışında bırakılması gerekirdi ve bu da geri gönderilen hasta sayısını daha da artırdı. Çalışma protokolü izlenmiş olsaydı ve sonuçlar dürüstçe rapor edilmiş olsaydı, araştırmacılar hastaların %38'inin tedavinin dört basamağı sırasında iyileştiğini ve geri kalan %62'sinin ya çalışmayı bıraktığını ya da göndermediğini açıklayacaklardı. 172

Müfettişler, sevk edilen hastaların çoğunun, doktorların hastaların ilaçlarını değiştirebildiği, dozajları değiştirebildiği ve yeni ilaçlar ekleyebildiği “sürekli bakımın” son yılında da iyi kaldığını belirttiler. 173 Bilim muhabiri Robert Whitaker, çalışma boyunca iyileşen ve iyi durumda kalan hastaların kesin sayısını bulmak için elinden gelenin en iyisini yaptı, ancak veriler o kadar kafa karıştırıcı bir şekilde sunuldu ki, vazgeçti. Ed Pigott ve meslektaşları, somunu kırmayı başardılar ve 4.041 hastanın 174'ünden sadece 108'inin "sürekli remisyon" 174 olduğunu bildirdiler; bu da , deneye katılan hastaların yalnızca %3'ünün remisyona girdiğini, iyi durumda kaldığını ve deney süresince deneyde kaldığını ifade etti. takip yılı.

Bu düşük yüzde bile muhtemelen abartılı. 172 İyi durumda olan 108 hastanın çoğu, analize dahil edilmemesi gereken hafif depresyonlu 607 hasta grubundan gelmiş olmalıdır. Ayrıca, araştırmacılar optimal bir tedavi sağlamak için büyük özen gösterdiler, bu nedenle rutin klinik bakımdaki başarı oranı %3'ten düşük olmalıdır.

Pigott ve meslektaşları, STAR*D'nin yetersiz sonuçlarının ışığında, "tedaviye dirençli depresyon" terimini kullanmamamız gerektiğini tavsiye ettiler. 172 Başka türlü etkili bir tedaviye dirençli, egzotik bir depresyon biçimine sahip istisnai bir hasta alt grubu olduğunu yanlış bir şekilde ima eden bir dil kullanmak yerine, tedavimizde neyin yanlış olduğuna odaklanmalıyız.

Kamu tarafından finanse edilen bu çalışma, doktorları ve halkı, antidepresanların ayakta tedavi gören depresyondaki hastaların yaklaşık %70'inin iyileşmesini sağladığı ve ilaçların plasebodan "çok daha etkili" olduğu söylendiği gibi korkunç derecede yanıltıcı mesajla bombaladı, ki bu eşit derecede gerçek dışıdır ve ayrı ayrı 173 bundan karşılaştırılacak plasebo grubu yoktu! Bir gazeteci, Boston'daki Massachusetts General Hospital'dan önde gelen bir psikiyatrist olan araştırmacılardan biri olan Maurizio Fava'ya Pigott ve meslektaşlarının 172 yaptığı analizin doğru olup olmadığını sordu. Fava, "Analizlerinin makul olduğunu ve bildirdiklerimizle uyumsuz olmadığını düşünüyorum" dedi. 173 Bu dikkate değer bir kabuldür. Fava, %3'lük başarı oranının doğru olduğunu ve en azından dolaylı olarak bunun gerçek sonuç olduğunu kabul etti. Ayrıca, müfettişlerin bunu başından beri bildiğini ve bu bilgilerin yayınlanmış raporlarında yer aldığını da kabul etti. Ancak, başkalarının gerçeği ortaya çıkarması neredeyse imkansız olacak kadar saklambaç oynamak dürüst bir bilim değildir.

STAR*D çalışmasının sonuçları, Amerikan Psikiyatri Birliği'nin “remisyondan sonra akut dönemde antidepresan ilaçlarla tedavi edilen hastalarda nüksü önlemek için bu ajanları kullanmaya devam etmesi gerektiğini” tavsiye eden uygulama kılavuzunun zararlı olduğunu göstermektedir. Antidepresanlar depresyonları tedavi etmez ve onları engellemez; onlara sebep olurlar. Uzun süreli kullanıldıklarında depresojenik ajanlardır (bkz. Bölüm 11). STAR*D çalışması, diğer araştırmacıların tarif ettiği ilaca bağlı geç disforiye dair ikna edici kanıtlar sağlar. 177, 178

Psikiyatristler genellikle Whitaker'ın konuşmalarına, antidepresanların – denemeye devam ederseniz – çoğu insan için işe yaradığının kanıtı olarak gördükleri sahte STAR*D sonuçlarını alıntılayarak yanıt verirler. Bu toplu yanılsama çok zararlıdır.

Birçok STAR*D makalesi, sonuçların son derece seçici raporlarını, sayısız yanlış iddiayı, çelişkili ifadeleri ve hatta tamamen kurguyu sergiler. 176 2011 ortası itibariyle, 100'den fazla makale yayınlanmış olmasına rağmen, önceden belirlenmiş 11 sonuç hala bildirilmemiştir! 179Özette bir makale intihar düşüncesinin hastaların sadece %0.7'sinde görüldüğünü belirtti ve yazarlar, çalışmalarının “seçici bir serotonin geri alım inhibitörü kullanımı ile kendi bildirdiği intihar düşüncesi arasında çok az veya hiç ilişki olmadığını gösteren yeni kanıtlar sağladığını söyledi. ” Bu yanıltıcı ifade, diğer makalelerde intihar düşüncesinden STAR*D'de sitalopram kullananların %6.3'ünde ve %8.6'sında, yani 10 kat daha fazla bahseden aynı yazarlardan bazıları tarafından çelişmiştir.

STAR*D çalışması, 100'den fazla makalenin tamamının geri çekilmesini gerektirecek kadar hileli mi? Ed Pigott bunun hakkında şunları söylüyor: 176

"STAR*D'yi araştırdığım beş artı yılım boyunca, birbiri ardına bir bilimsel hata tespit ettim. Bulduğum her hata daha fazlasını aramamı pekiştirdi… Bu hataların pek çok türü var, bazıları oldukça önemli ve diğerleri daha küçük. Ancak istisnasız tüm bu hatalar, antidepresan ilaçların etkinliğini olduğundan daha iyi gösterme etkisine sahipti ve bu hatalar birlikte okuyucuları gerçek sonuçlar hakkında tamamen yanlış yönlendiren yayınlanmış raporlara yol açtı. Bu haliyle, Ulusal Ruh Sağlığı Enstitüsü tarafından 35 milyon dolarlık bir maliyetle finanse edilen bu sahtekarlıkla, bu bir bilimsel sahtekarlık hikayesidir.”

Daha önce belirtildiği gibi, tüm hastalar önce sitalopram denedi ve özet makalede remisyon oranı %45 oranında şişirildi. Açıklama açıklamalarında, STAR*D yazarlarından on tanesi, Lundbeck'in Amerika Birleşik Devletleri'ndeki ortağı Forest'tan para aldıklarını bildirmiştir. 2011'de Pigott, Forest'ın sonuçları sitalopram lehine düzeltmesi için bir baş araştırmacıya rüşvet verdiğini iddia eden bir ihbarcı şikayetinde bulundu. 180Şikayet, bu rüşvet nedeniyle sitalopramın çalışmanın ilk bölümünde kullanılan tek antidepresan olduğunu ve ilacın etkinliğinin tahrif edilmesine ve abartılmasına yol açtığını iddia ediyor.

Ocak 2015'te STAR*D için PubMed'i aradım ve 290 sonuç aldım, bu yüzden Pigott ve diğerlerinin benim için dedektiflik yapmalarını gerçekten takdir ediyorum. Vergi mükellefleri tarafından finanse edilen son derece pahalı bir çalışmanın bu kadar utanmazca yanıltıcı olabilmesi skandaldır, ancak bir kez daha üst düzey psikiyatristlerin para, aldatma, sahtekârlık, halkın güven eksikliği açısından ne pahasına olursa olsun organize yanılsamalarını savunmaya hazır olduğunu göstermektedir. uzmanlıkları ve hastalara zararları. Bence, STAR*D makaleleri geri çekilmeli ve psikiyatrist olmayan bağımsız bir grup bilim insanına, bu çalışmanın gerçekte gösterdiği şeyi açıklayan bir makale yazmaları için fon sağlanmalı: Antidepresanların etkisiz ve zararlı olduğu.

4

Endişe

Hepimiz zaman zaman endişeleniyoruz, bu da uyuşturucu için büyük bir pazar potansiyeli anlamına geliyor. Denemelerde etkisiz körleme nedeniyle (bkz. Bölüm 3), hemen hemen her şeyin kaygı için “işe yaramasını” beklerdik. Psikolojik müdahalelerin de işe yaramasını beklerdik, ancak daha iyi nedenlerle. İnsanlara kaygılarıyla nasıl başa çıkacaklarını öğretmek elbette iyi bir fikirdir.

Yararlar ve zararlar arasındaki denge açısından, psikoterapi ilaçlardan çok daha iyidir (bkz. Bölüm 10), ancak ilaçlar çok daha yaygın olarak kullanılmaktadır. O kadar ki, benzodiazepin kullanımındaki büyük düşüş, SSRI kullanımındaki benzer bir artışla telafi edildiğinden, vatandaşlarımız 50 yıl öncesiyle aynı ölçüde uyuşturulmaktadır, 1aynı koşulların çoğu için kullanılır. Psikiyatristler şimdi, oldukça rahat bir şekilde, daha önce kaygı olarak adlandırdıkları şeylerin çoğunun – benzodiazepin kullanmak hala uygunken – gerçekte depresyon olduğunu söylüyorlar, böylece şimdi aynı hastalar için SSRI'ları kullanabiliyorlar.

Anksiyete ve depresyon arasındaki semptomlarda çok fazla örtüşme olduğu doğrudur, ancak bir benzodiazepin muhtemelen daha iyi bir seçenek olmasına rağmen, anksiyete bozukluklarının tedavisinde değişiklik olmuştur. 2013'te yapılan sistematik bir gözden geçirme, denemelerin genel olarak düşük kalitede olduğunu, ancak benzodiazepinlerin trisiklik antidepresanlardan daha etkili ve daha iyi tolere edildiğini ve SSRI'lara benzer veya daha iyi etkiye sahip olduğunu ve daha az zararlı etkiye sahip olduğunu buldu. 2Benzodiazepinleri terk etmenin temel nedeni, yıllar önce patenti tükenen ilaçlardan kazanılacak çok az para olmasıdır.

Yaygın anksiyete bozukluğu olan hastalarda yapılan 48 plasebo kontrollü çalışmanın bir başka sistematik incelemesi, benzodiazepinlerin (etki büyüklüğü 0.32), azapironların (0.30) ve venlafaksinin (0.33) benzer etkilerini bulmuştur. 3Depresyon için etki büyüklükleri benzodiazepinler için 0.28 ve azapironlar için 0.22'dir (bu ilaç bir antidepresan olmasına rağmen venlafaksin için veri yoktur). Denemeler büyüdükçe etki azaldı, ancak sonuçlar makul derecede sağlamdı.

Yazarlar, azapironların neden depresyon için işe yaradığını merak ettiler, çünkü bu ilaçlar genellikle depresyon için etkili sayılmaz, ancak bu şaşırtıcı değil. Anksiyeteniz geçtiğinde depresyona girecek daha az şey olduğundan, anksiyeteyi azaltan bir ilacın da anksiyete ile ilişkili depresyonu azaltması beklenir. Ek olarak, Hamilton'un depresyon ölçeğindeki bazı maddeler kaygı ile ilgilidir ve ilaçların nispeten küçük etkisi, kör olmayan önyargı ile açıklanabilir (bkz. Bölüm 3). Yayınlanmamış araştırmalara kıyasla etkisini abartan yayınlanmış araştırmalara göre, 4etki büyüklüğü, depresyon için daha yeni antidepresan ilaçlar için 0.37'dir, 4 bu, yaygın anksiyete bozukluğu üzerindeki etkileriyle yaklaşık olarak aynıdır, 3 ve bu etki, kör olmayan önyargı ile açıklanabilir. İlaçların hastaların yaşamlarına devam etmelerine yardımcı olup olmadığı, yalnızca bu önyargı nedeniyle değil, aynı zamanda bize yalnızca klinik önemi belirsiz olan ölçekler üzerindeki etkinin söylenmesi nedeniyle tamamen belirsizdir.

2008 sistematik bir incelemesi, benzodiazepinleri bir SSRI ile karşılaştıran yalnızca bir deneme bulurken, daha eski antidepresanlarla 22 karşılaştırma yapıldı. Yine, antidepresanlar benzodiazepinlerden daha iyi değildi. 5

Bu denemelerle ilgili ek bir sorun, bazılarının benzodiazepin alan hastaları içermesi ve plaseboya geçildiğinde, bazılarının aşırı derecede kaygı uyandıran benzodiazepin yoksunluğunun dehşetini yaşayabilmeleridir. 6, 7Bu tür denemeler en başından ölümcül şekilde yaralanır, ancak FDA, panik bozukluğu için - tüm benzodiazepinlerin en kötülerinden biri olan 7 - alprazolam'ı (Xanax) onayladı, ancak bu şekilde 526 hastadan oluşan çok büyük bir deneme, yalnızca bir hastayla yürütüldü. ilaçsız hafta alıştırma dönemi. 8, 9Sekiz haftalık çift kör faz sona erdikten sonra, ilaç dört hafta boyunca azaltıldı, ancak alprazolam alan birçok hasta bunu o kadar kötü tolere etti ki, muhtemelen ömür boyu bir bağımlılığa doğru ilerliyorlardı ve hastalar beş hafta daha fazla panik atak geçirdiler. Alprazolamı, denemeye girdiklerine göre durdurduktan sonra, plaseboda olanlar ise iyi sonuç almaya devam etti.

Bu korkunç ilaç , uzun süreli kullanımda paniğe neden olması ve birçok intihar ve cinayete yol açması nedeniyle dikkat çekici olan, Amerika Birleşik Devletleri'nde en çok reçete edilen beşinci ilaç oldu . 7

Birkaç başka meta-analizden bahsedeceğim. Çocuklarda ve ergenlerde anksiyete bozukluklarına ilişkin bir Cochrane incelemesi, 21 antidepresan ve iki benzodiazepin denemesini içeriyordu, ancak bu ilaçların hiçbirinin çocuklarda kullanılmaması gerektiğine inandığım için, bildirilen kısa vadeli sonuçları ilginç bulmuyorum. 10

Endişeli hastalar birinci basamak ilaç tedavilerine yeterince yanıt vermediğinde fazladan bir ilaç (veya plasebo) eklemenin etkilerini değerlendiren bir Cochrane incelemesinden de şüpheliyim. 6 28 araştırmanın yirmisi obsesif kompulsif bozukluğu (OKB) olan hastalardaydı, ancak denemeler çok heterojendi ve verilerin çoğu antipsikotiklere dayanıyordu. Yazarlar kesin sonuçlara varmadılar ve ben de aynı fikirdeyim: antipsikotikler OKB için kullanılamayacak kadar tehlikelidir (bkz. Bölüm 6). Benzer bir Cochrane incelemesi, antidepresana yanıt vermeyen hastalarla sınırlı değildi; 12olumlu önerilerde bulunulmamıştır.

Psikiyatristlerin OKB hastalarına hem antidepresanlar hem de antipsikotikler vermeye istekli olmaları benim için çok fazla. Bu hastalar psikoterapi almalıdır. OKB ölümcül değil, ama uyuşturucu kokteyli.

Sosyal fobi üzerine bir Cochrane incelemesi 37 araştırmayı içeriyordu, 13ama geçersiz sayıyorum. SSRI'lar için genellikle rapor edilen yaklaşık 0,3'lük orta etki büyüklükleri göz önüne alındığında, bildirilen etkilerin bazıları şaşırtıcı derecede büyük, yaklaşık 0,6 civarındaydı ve sorunlardan biri, tüm ölçeklerin hastalar tarafından değil, klinisyenler tarafından derecelendirilmiş gibi görünmesiydi. büyük önyargı (bkz. Bölüm 3). Ayrıca, denemeler çok düşük kalitedeydi ve denemedeki hasta sayısı ile etki o kadar dramatik bir şekilde azaldı ki, bu verilerin herhangi bir meta-analizi büyük ölçüde güvenilmez olurdu. Yazarlar, Küresel İzlenim Ölçeği'nde 0,64 (%95 GA 0,57 ila 0,73) göreceli bir yanıtsızlık riski bildirdiler, ancak aynı zamanda en büyük denemelerin sıfıra yakın bir etki bulduğunu bir şekilde gösterdiler! İnceleme ayrıca nüks önleme çalışmalarında bir etki bildirdi,

Psikoterapi sosyal fobi için oldukça etkili olsa da (bkz. Bölüm 10), hastalar antikonvülzanlar ve antipsikotikler de dahil olmak üzere her türlü tehlikeli ilaç denemesinden kurtulmuş değil. 13 Neyse ki hastalar için, inceleme çok geniş olmasına rağmen (11 araştırma ve 4144 katılımcı) antipsikotiklerle ilgili bir Cochrane incelemesi olumlu değildi. 14Yedi ketiapin denemesi, ilacın yaygın anksiyete bozukluğu için plasebodan daha iyi olduğunu buldu, ancak yan etkiler nedeniyle daha fazla hasta çalışmayı bıraktı ve daha fazla hasta kilo aldı ve sedasyon ve ekstrapiramidal (kas) yan etkilerden muzdaripti. Olanzapinle ilgili iki küçük çalışma ve risperidon ile ek tedaviyle ilgili iki çalışma vardı ve bir etki bulamadılar.

Uyku hapları

Benzodiazepinlerin klasik kullanımlarından biri de uyku hapıdır, ancak bu kullanım yarardan çok zarar verir. Denemeler taraflıdır ve bir meta-analiz, bunun için ayarlama yapıldıktan sonra, uykusuzluğu olan en az 60 yaşındaki hastaların, plaseboya göre benzodiazepinler veya benzer ilaçlar üzerinde 15 dakika daha uzun süre uyuduklarını buldu. 15Olumsuz bilişsel olaylar, hastaların plasebo almasına göre beş kat daha yaygın, olumsuz psikomotor olaylar üç kat daha yaygın ve gündüz yorgunluğu dört kat daha yaygındı. Birkaç hafta sonra haplar artık işe yaramaz ve geriye sadece zararlı etkileri kalır.

Bu tür ilaçları alan hastalarda kalça kırıkları nedeniyle birçok ölüme neden olan düşme ve motorlu araç kazaları riski daha yüksekti. Bir araştırma, benzodiazepinlerin en az 80 yaşındaki insanlarda yaralanmaya neden olan düşme riskini iki katına çıkardığını gösterdi; bu düşüşler Fransa'da her yıl yaklaşık 1.800 ölüme neden oluyor. 16Başka bir büyük kohortta, benzodiazepinler veya Z ilaçları ölüm oranını ikiye katladı. 17

Bu denemelerde ölçülen kısa vadeli etkiler muhtemelen abartılmıştır. Uyku sürelerini ve uyku kalitesini kaydetmek oldukça özneldir ve ilaçların yan etkileri körlemeyi tehlikeye atmış olmalıdır, örneğin panik ataklar için alprazolam ile plasebo arasındaki bir denemede, körleme tüm hastalar için bozuldu. 18

İnsan doğal olarak uykuya dalana kadar kitap okumak yerine neden bu kadar tehlikeli ilaçlar alsın ki? Psikoterapi de haplardan daha iyi bir seçenektir (bkz. Bölüm 10).

 

5

DEHB

çocukluk DEHB

Bu teşhis 1980'de DSM-III için icat edildi ama nedir? 1998'deki bir konsensüs konferansında başkan, Amerika'nın önde gelen DEHB uzmanı Mark Vonnegut'a sordu, ancak iki ila üç dakika konuşmasına rağmen Vonnegut, DEHB'nin ne olduğunu açıklayamadı: 1

"Yersiz oturamıyorlar... zorlar ve ebeveynlerini kızdırıyorlar... teşhis bir karışıklık ama var, uhm, hepimizin çok ciddi bir çekirdek sorunla uğraştığımıza ve bir teşhis konduğuna dair bir inancımız var. bu iletişim kurmamızı sağlar ve bize araştırma verir, uhm, üretir, uhm, araştırma için bir tür fikir ve bence, bilirsin, biz, uhm, ben, sanırım, sorunun bir kısmı, mesleğin devam etmesidir. teşhisleri değiştiriyor.” Vonnegut'un hepimiz karanlıktayız sözleri bize bir şey öğretti, yani psikiyatristler ne yaptıklarını bilmiyorlar.

Vonnegut ayrıca bir öğretmenin bir çocuğun sınıftaki diğer çocuklardan iki standart sapma farklı olduğunu söyleyebileceğini açıkladı. Ama durun; %5'imiz tanımı gereği normal dağılımı izleyen her şeyin ortalamasından iki standart sapmanın ötesindeyiz, ancak bu hasta olduğumuz anlamına gelmez. Bir grup normal insanı alıp boylarını ölçersek, %5'i ortalama boydan iki standart sapmanın ötesindedir, ancak küçük veya uzun %5'lik kişiler için bir "düzensizlik" icat etmiyoruz.

NIMH, DEHB'nin ne olduğunu bize anlatmak için 15 sayfa kullandığında da belaya girer. 2İlk sayfada, DEHB'nin çocukluk çağının en yaygın beyin bozukluklarından biri olduğu ve görüntüleme çalışmalarının beyinde anormallikler gösterdiği söylendi. Ama bu tamamen yanlış. DEHB bir “beyin bozukluğu” değildir ve bu çocukların beyinleri diğer çocukların beyinlerinden farklı değildir (bkz. Bölüm 11). İlk sayfada ayrıca şunlar yazıyor:

"Dikkatsizlik, hiperaktivite ve dürtüsellik DEHB'nin temel davranışlarıdır. Tüm çocukların bazen dikkatsiz, hiperaktif veya dürtüsel olması normaldir, ancak DEHB olan çocuklarda bu davranışlar daha şiddetlidir ve daha sık görülür. Bozukluğun teşhisi için, bir çocuğun 6 ay veya daha uzun süredir ve aynı yaştaki diğer çocuklardan daha büyük bir dereceye kadar semptomları olması gerekir.

Bu, olabildiğince zayıftır ve kesinlikle DEHB'yi bir beyin bozukluğu olarak adlandırmayı haklı çıkarmaz. Çocuklar normal davranışın normal varyantlarıdır ve hepimizin ortalama davranışı veya ortalama boyu olamaz. Pek çok çocuk, sırf yetenekli oldukları ve bu nedenle sıkıldığı ve yetersiz disiplinli sınıflarda hareketsiz oturamadığı için veya evde yaratılan duygusal sorunları olduğu için tanıya hak kazanır.

Bir beyin hastalığından değil, gelişim derecelerinden bahsettiğimize göre, Aralık ayında doğan çocukların daha fazla DEHB tanısı almasını ve ilaç tedavisi görmelerini beklerdik, aynı sınıfta Ocak ayında doğan çocuklara göre 11 çocuk daha azdı. beyinlerini geliştirmek için aylar. Durum tam olarak bu. Kanada'da bir milyon okul çocuğu üzerinde yapılan bir araştırma, tedavi gören çocukların yaygınlığının Ocak ile Aralık ayları arasında oldukça doğrusal bir şekilde arttığını gösterdi .ve Aralık ayında doğanların %50 daha fazlası ilaç tedavisi görüyordu. Bu çalışma, çocuklara büyümelerini ve olgunlaşmalarını sağlayan biraz sabırla yaklaşırsak, daha az ilaç alacağını gösteriyor.

Bununla birlikte, tanı öncelikle öğretmen şikayetlerinden kaynaklanır ve ebeveynlere genellikle çocuklarının DEHB ilacı kullanmadıkça okula geri dönemeyeceği söylenir. Bir pratisyen hekim bana bir okul müdiresinin öğrencilerinin çoğunu DEHB şüphesiyle muayeneye gönderdiğini söyledi; Belli ki sorun o, çocuklar değil. Çocuklara DEHB damgası vurulur konmaz, herkesi, yarattıkları karmaşayı düzeltmek için herhangi bir sorumluluk veya teşvikten kurtarır. Toplum olarak çocuğun çevresini değiştirmenin çok zahmetli veya pahalı olduğuna karar verdik, bu yüzden onun yerine çocuğun beynini değiştiriyoruz. Bu zalimce.

NIMH, "Tedavi ile DEHB'li çoğu insan okulda başarılı olabilir ve üretken yaşamlar sürdürebilir" diyor, ancak NIMH, ifadenin yanlış olduğunu çok büyük bir denemede kanıtladı (aşağıya bakınız).

Doktorlar, DEHB'yi teşhis etmezlerse , özellikle de teşhis için bol miktarda bulunan aptal kontrol listelerinden herhangi birini kullanmamaya karar verirlerse, şikayet almayı bekleyebilirler . Üvey babam bir okul psikoloğuydu ve tavrı çocuklara teşhis etiketleri koymamamız gerektiğiydi. Keşke öyle olsaydı ama ne yazık ki DEHB başka bir sahte hastalık salgını haline geldi.

İsimler tanımladıklarını yaratır. Bir çocuğun zahmetli ve rahatsız edici olduğunu deneyimleyen ebeveynler veya okul öğretmenleri, DEHB teşhisinin kendilerine bir açıklama verdiğini hissedebilirler. Aynı zamanda, bu belirli “bozukluğa” sahip olduğu için buna engel olamadığı için, çocuğun çevresinde davranışlarının daha fazla kabul görmesine de yol açabilir. Ancak, bu şekilde tartışmak döngüsel bir kanıttır. Çocuğun davranışına sadece DEHB adını verdik. Aynı mantık kurallarının ihlaliyle, Brian'ın kötü davrandığını ve adı Brian olduğu için kötü davrandığını söyleyebiliriz. DEHB bir açıklama değildir , sadece bir semptom kümelenmesine verilen bir isimdir.

Çocukların sosyal çevrelerinde asıl sorun olan bir dikkat eksikliği olabileceğinden, “dikkat eksikliğinin” ismin bir parçası olması ironiktir. Bu çocuklar daha fazla ilgi görseydi, daha az teşhis olurdu, bu yüzden Peter Breggin buna DADD: Baba Dikkat Eksikliği Bozukluğu adını verdi. 1990'larda, Iowa'daki bir ilkokuldaki çocukların dörtte biri DEHB ilaçları kullanıyordu ve Kaliforniya'da okul fonları azaldıkça teşhis oranları keskin bir şekilde arttı. 4

Bazı ebeveynler, çocuklarına sosyal yardım alabilmek için teşhis koyarak salgına katkıda bulunuyor. Anaokulları gibi kurumlar da ek finansman elde etmek için ebeveynlere şüpheli teşhisleri kabul etmeleri için baskı yaparak katkıda bulunur.

Tamamen normal çocukları alıp, ebeveynlerine çocukların kimyasal bir dengesizlikten muzdarip olduğunu söylerken hastaları onlardan çıkarmak bir trajedi ve sahtekarlıktır. Ancak ne yazık ki birçok klinisyen, ebeveynlerine çocuklarının beyin bozukluğu olduğunu söylemeyi, ebeveynlik değişiklikleri önermekten daha kolay buluyor.

2011 yılında, belli ki anonim bir ilaç şirketi adına çalışan bir kuruluş, DEHB için çocukları ve ergenleri tedavi eden Danimarkalı uzmanlara çok tuhaf bir davetiye gönderdi. 4 Doktorlar, ürünlerini (iki farklı DEHB ilacı) argümanlarla ve görsel bir sunumla savunmaları gereken Wargames adlı bir egzersiz için iki gruba ayrılacaktı. Çabaları filme alınacak ve şirketin anonim müşterisi başka bir odadan izliyor olabilir. Bu Orwellvari “Ağabey seni izliyor” egzersizi yasa dışıydı. Danimarkalı doktorların, şirketlerin ürünlerini pazarlamasına yardımcı olmalarına izin verilmiyor.

Yine 2011 yılında, en küçük kızımız büyük bir DEHB otobüsünün okulunu ziyaret ettiğini ve “çocuklarda DEHB bozukluğu konusunda farkındalık yaratmak” için broşürler dağıttığını söylediğinde eşim ve ben çok sinirlendik. Bu, farkındalığı artırmakla ilgili değil, hapları zorlamakla ilgiliydi. DEHB otobüsü, DEHB hapları ve diğer psikotrop ilaçlar satan şirketlerden finansal destek alan Danimarka DEHB Derneği'ne aittir ve hap broşürlerinden dördü, en yaygın kullanılan DEHB ilacı olan metilfenidat (Ritalin) satan bir şirket tarafından üretilmiştir.

“Kızlar ve DEHB” adlı broşürlerden birinde tedavi ile ilgili bir bölüm vardı, ancak sadece ilaçlardan bahsedildi. Bir gazeteci DEHB Derneği başkanına derneğin neden bir ilaç şirketinden okul çocuklarına materyal dağıttığını sordu, ancak geri arama sözü vermesine rağmen bu olmadı. Aynı yılın başlarında derneğin yeni direktörünün atanmasına ilişkin bir basın açıklaması, derneğin “ticari odaklı bir yöneticiye ihtiyacı olduğunu” ve “özel şirketlerle ortaklıklar kurmaya odaklanması gerektiğini” belirtti. Bu tür bir işbirliğinin ilkeleri derneğin ana sayfasında listelenmişti ve ortaklıklar, “DEHB derneği ile bir işletme arasında girdi ve çıktı konusunda ortak beklentiler üzerine kurulmuş avantajlı ve bağlayıcı, genellikle uzun süreli bir iş ilişkisi kurmakla ilgiliydi. Sponsorluklar, “DEHB Derneği ile bir şirket arasında, genellikle pazarlama veya sosyal sorumluluk perspektifleriyle ilgili olarak beklenen getirisi olan ticari bir anlaşmayı” içeriyordu. Çocuklarımızın zararına toplam yolsuzluk.

Medya da meseleleri çarpıtıyor. İki DEHB çalışması, DEHB hastalarının dopaminden yoksun olduğu ve uyarıcıların uzun vadeli okul sonuçlarını iyileştirdiği yönündeki sonuçlar ve sonuçlar arasında bariz farklılıklar gösterdi. Ancak 61 medya makalesinden sadece biri sonuçları yeterince tanımladı ve bu nedenle sonucu sorguladı. 5DEHB'nin nedeni olarak dopamin eksikliği hakkındaki hatalı sonuç, daha sonraki bilimsel makalelerde de eleştirmeden yayıldı. 5

Benzer şekilde, medyada en çok alıntı yapılan 10 DEHB makalesinin bir araştırması, bulguların daha sonra yanlış olduğu gösterildiğinde medyanın neredeyse hiç ilgilenmediğini gösterdi. 6Daha sonraki çalışmaları anlatan 57 gazeteden sadece bir tanesi önceki bulgunun reddedildiğinden bahsetti.

 

 

Şekil 5.1. Yetişkin DEHB için test edin.

 

 

yetişkin DEHB

Danimarka Yayın Kurumu'ndan çocukluk çağında DEHB teşhisi konan bir gazeteci, Dünya Sağlık Örgütü'nün tavsiye ettiği tarama testini sekiz meslektaşı üzerinde denedi ve yedisinde “hastalık” olduğunu tespit etti.

Test umutsuz. Yakın ailemin iki üyesi bunu denedi ve biri hem A hem de B testinde sürekli olarak gri kutuları seçtiği için tam bir ev sahibi teşhisi aldı (bkz. Şekil 5.1). Kendin dene. 7Sürekli konuşan odaklanmamış insanları dinleyerek verimsiz toplantılarda zamanlarını boşa harcamayı sevmeyen başarılı, öncü ve enerjik insanlar, teşhisi alabilirler. “Yetişkinlerde DEHB ile oldukça uyumlu semptomların” olması için gereken tek şey, testin A bölümündeki ilk altı soru için gri kutularda dört işaretin bulunmasıdır.

Dinamik bir kişi bazen bir projenin son ayrıntılarını toparlamakta zorlanıyorsa, zorlu kısımlar tamamlandıktan sonra; ve bazen organizasyon gerektiren bir işi yapması gerektiğinde işleri düzene sokmakta güçlük çeker; ve bazen randevuları veya yükümlülükleri hatırlamakta sorun yaşıyorsa, bu zaten teşhis için gereken dört noktadan üçüdür. Çok çalışan birçok insan bu tanımlara uymuyor mu? Tanıdığım en yetenekli ve harika insanlardan bazıları böyledir ve çok fazla düşünmeyi gerektiren bir göreve sahip olduklarında başlamaktan kaçınırlarsa veya başlamayı geciktirirlerse son noktayı alabilirler; ya da sık sıkuzun süre oturmak zorunda kaldıklarında elleri veya ayaklarıyla kıpır kıpır veya kıpır kıpır; ya da kendilerini bir motor tarafından çalıştırılıyormuş gibi aşırı aktif ve bir şeyler yapmaya mecbur hissediyorlarsa.

2004 yılında, New York Üniversitesi Tıp Fakültesi Yetişkin DEHB programı, bir otelde yetişkinler için ücretsiz bir tarama günü sunarak, “Bir çocuk hastalığı olarak yaygın olarak tanınmasına rağmen, DEHB … teşhis edilmemiş ve tedavi edilmemiş milyonlarca yetişkini etkiliyor” açıklamasını yaptı. 8Evet, davranış bozukluğu tedavisi görmemiş birkaç kişinin hâlâ özgürce ortalıkta dolaşması ne büyük bir felaket ! İki yıl sonra, bir makale , katılanların % 85'inin DEHB için pozitif çıktığını bildirdi . 9Araştırmacılar, sözde hastalıklarının tedavisine yardımcı olmak için iletişim kurulacak doktorların bir listesi verilen bu kişilerden 51'ini araştırdı, ancak 27'si hiçbir zaman takip etmediklerini itiraf etti. Programın yöneticisi Dr. Lenard Adler (evet, soyadı Adler'di ) sonuçları şu şekilde yorumladı: "Bu veriler, DEHB'li kişilerin yardım almak için yardıma ihtiyacı olduğunu gösteriyor." İyilik Endüstrisinin sınırı yoktur. Yardım almak için yardımı kabul etmeyen insanların, daha sonra kendilerine yardım edebilmeleri için yardım almak için yardıma ihtiyaçları olduğunu anlamalarına yardımcı olmak isteyen iyi niyetli kişilere maruz kalacaklarını varsayıyorum. Yardım!

Elbette yetişkin DEHB kontrol listesinde, daha fazla araştırma yapılması gerektiğini ve iş, okul, sosyal ve aile ortamlarını göz önünde bulundurmamız gerektiğini tavsiye eden uyarılar var. Ancak, klinik uygulama genellikle böyle değildir. Bu ek araştırmalar zaman alır ve hiçbir zaman gerçekleştirilmeyebilir ve yapılmış olsalar bile, yönlendirici soruların tanıyı "doğrulayan" sonuçlar verme riski yüksektir. Örneğin bize, çocuklukta da, yıllar önceye ait olabilecek, "dikkat ya da özdenetimle ilgili erken ortaya çıkan ve uzun süredir devam eden sorunların kanıtlarını aramamız" söylendi. Bu tür keşifler, geçici tanıyı "doğrulama" eğiliminde olan hatırlama yanlılığı ve doğrulayıcı yanlılıktan zarar görecektir, Bir şekilde, görüşmecinin neden olduğu yanlış anılardan başka bir şey olmadığı ortaya çıkan, çocuklukta cinsel istismar iddiasıyla ilgili skandallar gibi. İşte bir psikiyatristten aldığım, bunun neye yol açabileceğine dair bir açıklama:

Benim ve personel hemşiremin olgunlaşmamış ve rahatsız olarak değerlendirdiğimiz bir kadının dosyalarıyla oturuyorum. Hasta olası bir DEHB tanısı için bir pratisyen hekimden sevk edildi. Bir psikolog, hastayı duygusal ve kimlikle ilgili sorunları, gerileyen sosyal davranışları ve soğuk ve sinirli görünen annesiyle dengesiz bir ilişkisi olan kız çocuğu olarak tanımladı. Kötü şöhretli DEHB testleri yapıldı, ancak şaşırtıcı bir şekilde, çocukken hem dikkatsizlik hem de hiperaktivite konusunda çok düşük puan aldı (9 semptomdan sadece 1'i pozitifti). Psikolog ona DEHB tanısının konulamadığını söylediğinde, o ve erkek arkadaşı çok olumsuz tepki verdiler ve hasta ağladı, cesareti kırıldı ve morali bozuldu, biraz dramatize edici ve teatral bir şekilde ve yaşayacak hiçbir şeyinin kalmadığını ilan etti. Sonra psikolog dosyalarına şöyle yazdı: “Sadece DEHB tanısının konup konulamayacağı konusunda şüpheli olduğu sonucuna varıldı... bir çarpıtma riski içerir, çünkü şimdi mümkünse tanı koymak için eskisinden daha güçlü güçler olabilir).” Bu konu bir psikiyatrist ile tartışılır ve hastaya şüphenin avantajını vererek yeni bir test yapılmasına karar verilir. Şimdi, çocuklukta 9 semptomdan 6'sı hem hiperaktivite hem de dikkatsizlik için pozitif olarak kabul ediliyor ve aniden genel sonuç, hastanın çocuklukta DEHB tanısı için kriterleri karşıladığını gösteriyor. Ve sonra final geliyor:

Bu sürrealist trajedi uygun bir şekilde şöyle adlandırılabilir: Yanlış bir teşhis için nasıl ağlanır. Psikiyatrik süpermarkette tüm raflarda son kullanma tarihi olmayan teşhisler var. Ziyaret etmemek ve gözyaşlarının belirleyici olmasına izin vermemek daha iyidir.

Yetişkin DEHB kontrol listesi yalnızca beş sayfa uzunluğundadır, ancak yazarları, Harvard Tıp Okulu'ndan iki profesör ve New York Üniversitesi Tıp Okulu'ndan bir profesör, yetişkin DEHB'nin “ilişkiler, kariyerler ve hatta yaşam üzerinde önemli bir etkisi olabileceğini söylüyor. bundan muzdarip olabilecek hastalarınızın kişisel güvenliği.” Bu ifadeyle ilgili, hepsi alakasız olan dört referans sağlarlar. Biri DSM-IV'e, diğeri bir ders kitabına, üçüncüsü profesörlerin söyledikleriyle çelişen bir incelemeye yöneliktir, çünkü az sayıda çalışmanın temel semptomların durumunu 14 aylık tedaviden sonra incelediğini ve daha uzun süreli tedavi önerdiğini belirtir. çalışmalar. 10Dördüncü makale, yetişkin DEHB'li 84 kişiyle yapılan bir röportaj çalışmasıdır. 11Bu benim psikiyatrik araştırmalarla ilgili olağan deneyimim. İlginç bulduğum ifadelere yapılan referansları her aradığımda hayal kırıklığına uğrarım. Alıntılanan belgeler iddia edilenleri desteklemiyor. Sanki referansların doğruluğu ve uygunluğu zerre kadar önemli değilmiş gibi; sadece vitrin süsüdür.

Doğrudan söylenmeyen - ancak örtük olarak anlaşılan - yetişkin DEHB'li kişilere teşhis koyma fikrinin onları ilaçlarla tedavi etmek olduğudur: "Bu bozukluk genellikle yanlış anlaşıldığından, buna sahip birçok kişi uygun tedavi görmez ve sonuç, asla tam potansiyellerine ulaşamayabilir.” Profesörlerin beyanı bir uyuşturucu reklamı gibi kokuyor ve uyuşturucu tedavisinin "ilişkiler, kariyerler ve hatta bundan zarar görebilecek hastalarınızın kişisel güvenliği" olarak adlandırdıkları şey üzerinde herhangi bir etkisi olduğu hiçbir zaman gösterilmedi.

Kontrol listesindeki sorular DSM-IV kriterleri ile uyumludur ve yetişkinlerde DEHB belirtilerini ele aldığı söylenmektedir. Yine psikiyatristler, hayatı normal davranışın bir çeşitlemesinden başka bir şey olmayan bir toplumsal kurguya üflemişler ve bu yapıya sanki doğada varmış ve insanlara saldırabilecekmiş gibi bir isim vermişlerdir.

DEHB ilaçları

DEHB için kullanılan ilaçlar amfetamin türevleridir veya amfetamin ve kokain gibi etkileri vardır. Uyarıcılardır ve maniye, diğer psikozlara, beyin hasarına ve ölüme neden olabilirler. 12, 13Amfetamin kullanımı uyuşturucu bağımlılığına yol açabilir ve metilfenidat ile tedavi edilen kişilerin, uyuşturucuya maruz kalmadan DEHB tanısı konan kişilere kıyasla genç erişkinlik döneminde kokaini kötüye kullanma olasılığı çok daha yüksektir. 14Uyarıcıların beynin ödül merkezlerinde değişikliklere neden olduğu bilindiği için bu şaşırtıcı değildir.

En çok kullanılan ilaç metilfenidattır (Ritalin); bir diğeri, bir noradrenalin geri alım inhibitörü olan atomoksetindir (Strattera). Eli Lilly, depresyon için onay alamadı ancak DEHB için “uyarıcı olmayan” bir tedavi olarak satıyor, ki bu bir yalan. Birçok çocukta tehlikeli uyarıcı semptomlara neden olur ve prospektüsünde kara kutu uyarısı vardır. 14 Atomoksetin alan 1.357 hastanın 5'inde intihar düşüncesinin görüldüğüne karşı plasebo alan 851 hastanın hiçbirinde görülmediği konusunda uyarıda bulunuyor. Birçok çocuk, atomoksetin üzerinde, karaciğer yetmezliğine de neden olabilen intihar ve cinayet dürtüleri geliştirmiştir. 15

Her zaman olduğu gibi, klinik uygulamada, şirketlerin denemelerinde bildirdiğinden çok daha kötü. Atomoksetin ile tedavi edilen 153 çocuktan oluşan ardışık bir kohortta, 51 çocukta (%33) aşırı sinirlilik, saldırganlık, mani veya hipomani gelişti. 16

Hangi ebeveynler, uzun vadeli faydaların olmadığı ve tüm ciddi zararları hakkında dürüstçe bilgilendirilselerdi, çocuklarının atomoksetin, metilfenidat veya başka herhangi bir DEHB ilacı almasını isterdi?

Çocuklar için DEHB ilaçları

Psikiyatri, basit bir iş planıyla eczacılığın altın madeni haline geldi. Prestijli bir kurumdan küçük bir uzman grubu arayın. Pharma, bu uzmanlar için araştırmaları finanse eden profesyonel kral yapımcısı olur. Araştırmalar her zaman yetersiz teşhis ve yetersiz tedavi rapor eder, asla tersini yapmaz. Tüm verileri kontrol edin ve çalışma süresini kısaltın. Medyayı, bitki haberlerini ve hasta destek gruplarını finanse edin. Uzmanlarınıza yüksek danışmanlık ücretleri ödeyin. Lobi hükümeti. Devlete tavsiyede bulunmak için ilaç sponsorlu uzmanlarınızdan yararlanın. Yani şimdi dünya görüşü, çıkarları olan küçük bir uzman grubunun egemenliğinde. Duyguların pazarlama büyüsünü serpmek için ünlülerin onaylarını kullanın. Teşhis kriterlerini daha da gevşeten çevrimiçi anketleri teşvik ederek pazarı genişletin. Gayri meşru olanı meşru kıl.

D ES PENCE , GENEL UYGULAMACI , G LASGOW 17

Spence, Harvard'dan dünya uzmanlarından oluşan küçük bir grubun, ilaç şirketlerinden toplam 4.2 milyon dolarlık açıklanmayan kişisel ödemeleri kabul ettiğinden bahseder. DEHB'de 39'u şirketler tarafından desteklenen 43 ilaç denemesinin bir incelemesi, Spence'in kral yapıcı hikayesini doğruluyor. Çok az sayıda ilaç reaksiyonu ciddi olarak adlandırıldı, ancak birçok çocuk ciddi advers ilaç reaksiyonları nedeniyle çalışmaları bıraktı. 18Ayrıca, advers ilaç reaksiyonları yalnızca insidans %2 veya %5'in üzerindeyse rapor edilmiştir. Aynı çekirdek yazar grubu tarafından pek çok araştırma yapıldı ve ne kadar akrabalı çiftleşme olduğunu hesapladık: Her ikisi de Boston'daki Harvard Tıp Okulu veya Massachusetts Genel Hastanesi'nden 21 makale (%49) geldi ve Joseph Biederman en büyük gübreydi. - En az 13 makalenin (%30) yazılması.

Çalışmaların çoğu, ya deneme başlamadan önce plaseboda iyileşme gösteren tüm çocukları bırakarak ya da tam tersi, yalnızca ilaca veya plaseboya randomize edilmeden önce ilacı tolere eden çocukları inceleyerek, hileli, 19ya da her ikisi de. 20

DEHB ilaçları, işlerini kolaylaştırdıkları için okul öğretmenleri arasında popülerdir. Ancak, onları daha az rahatsız edici hale getirmek için çocuklara ilaç vermek kötü bir ilaçtır ve çocuklar uyarıcılardan yaygın olarak hoşlanmazlar, 20 ki bu, kullanma talimatındaki uzun zararlı etkiler listesi okunursa anlaşılması kolaydır. Zararlardan daha ağır basmak için, faydaların bu nedenle önemli olması gerekir, ancak durum böyle değil.

2013 sistematik bir incelemesi, 37'si plaseboya kıyasla metilfenidatın etkisini değerlendiren 43 çalışmayı içeriyordu. 21Ancak incelemenin sonuçları belirsiz. Standart sapmalar olmadan sadece tanımsız bir ölçekte yüzdeler olarak rapor edildiler. Ayrıca, denemelerin kalitesi düşüktü. Üçte ikisi meta-analize dahil edilemedi ve çoğu, eksik verilerle ilgili sorunlar yaşadı ve yeterli bir randomizasyon yöntemi bildirmedi. Önyargı raporlamak için çok geniş bir alan vardı ve uyuşturucuların göze çarpan yan etkileri olduğundan, kör edici bir önyargı olmalı. Son olarak, yalnızca uyarıcılara yanıt verdiği bilinen katılımcıları içerdiklerinden, bildirilmeyen sayıda deneme tasarım açısından önyargılıydı. Bu ilaç şirketi denemelerine dayanarak herhangi bir sonuca varmaya cesaret edemem.

2002'de Kanada'daki McMaster Üniversitesi'nden insanlar tarafından güvendiğim kıdemli bir yazarla yapılan sistematik bir inceleme de oldukça olumsuzdu. 22En az 12 haftalık 14 denemeyi içeriyordu, ancak yalnızca beşi yeterli metodolojik kalitedeydi ve en az 25 farklı sonuç ve 26 farklı derecelendirme ölçeği kullanılmıştı. Uyarıcılar DEHB semptomlarını azalttı, ancak akademik performansı iyileştirmedi. Denemeler önemli olan sonuçlara değinmedi. Bu yazarlar ayrıca diğer sistematik incelemeleri de değerlendirdiler ve bilgiyi bulmak, seçmek, değerlendirmek ve sentezlemek için kullanılan yöntemlerin yetersiz tanımlanması nedeniyle kapsamlı kusurları olduğunu buldular.

FDA bu ilaçları saçma sapan küçük belgelerle onayladı. 2320 DEHB ilacının onaylanması için sadece 32 klinik çalışma yapılmıştır; ilaç başına çalışılan medyan katılımcı sayısı 75'ti; ve medyan deneme süresi dört haftaydı.

Uyarıcıların olumsuz etkileri arasında tikler, seğirmeler ve oldukça yaygın olabilen obsesif kompulsif semptomlarla uyumlu diğer davranışlar yer alır. 24, 25Uyarıcılar ayrıca, ilgisizlik veya kayıtsızlığa neden olan sosyal ilgi de dahil olmak üzere genel spontan zihinsel ve davranışsal aktiviteyi azaltır ve birçok çocuk - bazı çalışmalarda yarısından fazlası - depresyon ve zorlayıcı, anlamsız davranışlar geliştirir. 12 , 14 Çok sayıda hayvan çalışması bunu doğrulamıştır. 14 Kompulsif davranış genellikle okulda bir gelişme olarak yanlış yorumlanır, ancak çocuk saplantılı bir şekilde tahtada gösterilen her şeyi hiçbir şey öğrenmeden kopyalayabilir. Bazı çocuklar mani veya başka psikozlar geliştirir. 12, 13

Bu olumsuz ilaç etkileri, "hastalığın" kötüleşmesiyle karıştırıldığında, çocuklara genellikle ek tanılar, örneğin depresyon, OKB veya bipolar ve ek ilaçlar verilir ve bu da kronikliğe yol açar. 14 Ancak Bölüm 2'de açıklandığı gibi,

Semptomlar büyük olasılıkla ilaca bağlı olduğundan, bir kişi beyni aktif bir kimyasalın etkisi altındayken ek teşhisler koymak kötü bir ilaçtır. 14

DEHB ilaçlarının uzun vadeli faydaları yok gibi görünüyor, sadece zarar veriyor. Psikiyatristlerin, ilaçların mesleki sonuçları iyileştirdiğini ve suç işleme riskini azalttığını iddia ettiğini duydum, ancak bu hüsnükuruntuyu destekleyen güvenilir veriler yok. Whitaker'a göre, Amerikan Psikiyatri Birliği'nin Psikiyatri Ders Kitabı daha 1994'te "Uyarıcılar saldırganlık, davranış bozukluğu, suçluluk, eğitim başarısı, iş işleyişi, evlilik ilişkileri veya uzun vadeli uyum konularında kalıcı iyileştirmeler üretmezler." 20

1999'da NIMH, 579 çocuğun metilfenidat, davranış terapisi, her ikisi veya rutin toplum bakımına randomize edildiği DEHB'nin (MAT) Multimodal Tedavi çalışması olan ilk uzun vadeli denemenin 14 aylık sonuçlarını yayınladı. 26En az 19 birincil sonucu olan birçok ölçek ve sonuç kullanıldı, ancak ilaç ve davranışsal terapi arasındaki tek fark, çocukların daha az hiperaktif veya dürtüsel olmaları ve uyuşturucu kullanırken daha fazla dikkat etmeleriydi. Kombine tedavi, temel DEHB semptomları için tek başına ilaçtan daha iyi değildi.

En ilginç bulduğum şey, dört grubun tamamında zamanla semptomlardaki iyileşmenin bazen tedaviler arasındaki farklardan, örneğin dikkatsizlik ve sosyal becerilerden çok daha büyük olmasıdır.

Hasta örneği muhtemelen ilaçlar lehine önyargılıydı, çünkü daha önce bir DEHB ilacı almış olan hastalar ilacı tolere etmemişlerse dışlandılar. Yazarlar, DEHB'yi kronik bir bozukluk olarak gördüler ve dört grubun tümünde iyileşme ile zayıf bir şekilde hemfikir olan devam eden tedaviyi ve ilaca bağlı olma riskinin çocuğun doğduğu aya bağlı olduğu Kanada'daki okul çocukları araştırmasıyla (yukarıya bakınız) savundular. .

MAT denemesinde tüm bu puanlardan ne yapılacağını bilmek zor. Bildirilen farklılıklar çocuklar için önemli bir şeye dönüştü mü? Psikiyatristlerin yayınlamaya hevesli olmadığı uzun vadeli sonuçlara bakılırsa, aslında bunu yapmadılar. Üç yıllık sonuçların yayınlanması sekiz yıl daha aldı! 27Müfettişler şimdi şaşırtıcı olan mali çıkar çatışmalarını ortaya çıkardılar. On altı yazar toplam 214 veya yazar başına 13 ilaç şirketi listeledi. Bu ilişkiler çoğunlukla araştırma fonu, “sınırsız hibeler” (yolsuzluk için bir örtmece), 4 danışmanlık ve konuşmacı bürolarında ve danışma kurullarında yer almak olarak tanımlandı. Metilfenidatın değeri hakkında bize tarafsız bir görüş vermesi için emanet edeceğimiz bir grup insan değil.

Dört tedavi grubu, sayısız DEHB sonucunun hiçbiri için önemli ölçüde farklılık göstermedi. Müfettişler bunu kısmen, uyuşturucu olmayan iki gruptaki birçok çocuğun uyuşturucu almasına bağladılar, bu nedenle tedavi kontrastı düşüktü. Ancak sonuçların muhtemelen DEHB semptomlarındaki yaşa bağlı düşüşten kaynaklandığını da belirttiler.

Bulgular gelişmiş istatistiklerde boğulduğu için eşlik eden bir makaleyi yorumlamak neredeyse imkansız, ancak sınırlı ilgili veriler, davranış terapisi grubunda üç yıl sonra uyuşturucu grubuna göre daha düşük bir madde kötüye kullanım oranı gösterdi. 28Metilfenidat suça ve madde kötüye kullanımına karşı koruma sağlamadı; eğer bir şey varsa, onlara neden oldu.

Altı ve sekiz yıl sonraki sonuçlar da cesaret kırıcıydı. 29Tedavi grupları, okulda kazanılan notlar, tutuklamalar, psikiyatrik hastaneye yatışlar veya klinik olarak ilgili diğer sonuçlar açısından önemli ölçüde farklılık göstermedi. 14 aylık kontrollü denemeden sonra ilaç kullanımı %62 azaldı, ancak buna göre ayarlama yapmak sonuçları değiştirmedi.

Okuyucuları gereksiz yere karmaşık istatistiklerle karıştırdıklarından, bu takip belgelerini kavramak da zordur. Müfettişlerden birinden alıntı yaparak hepsini yeryüzüne indireceğim: 30"İlk çalışmada ilacın yararlı etkisini abarttığımızı düşünüyorum... Çocukların büyüme hızlarında önemli bir düşüş oldu... hiçbir yararlı etkisi olmadı - hiçbiri... bu bilgiler ebeveynlere çok açık bir şekilde anlatılmalıdır."

değildi. Halk kandırıldı, baştan çıkarıldı ve yalan söylendi. 31NIMH tarafından yayınlanan bir haber bülteni, olumsuz sonuçları olumlu bir şekilde sundu; başlık şuydu: "Çoğu çocukta DEHB tedavisini takiben iyileşme devam etti." Birçok ilaç şirketinin maaş bordrosunun yazarlarından biri olan Peter Jensen, "Tüm tedavi gruplarında semptomlarda ve işleyişte kayda değer iyileşme bizi çok etkiledi" dedi. Ve basın açıklaması, ilaç kullanan çocukların büyümesinin bodur olduğunu söylemek yerine, ilaç kullanmayan çocukların “biraz daha büyüdüğünü” söyledi.

İlaç endüstrisi de aynı kirli numaraları kullanıyor. Merck, artrit ilacı Vioxx'in ölümcül olduğunu ve başka bir artrit ilacı olan naproksen'den daha fazla tromboza neden olduğunu öğrendiğinde, şirket, naproksenin Vioxx'in zararlı olmasından ziyade koruyucu olduğu aldatmacasını icat etti. 4

Yetişkinler için DEHB ilaçları

İlaçlar yetişkinler için kullanıldığında da yararları şüphelidir. Çocuklara gelince, uyuşturucu üreticileriyle çok sayıda finansal bağları olan Harvard psikiyatristlerinden oluşan aynı küçük grup tarafından birçok deneme yapıldı. Ve çoğu deneme, tasarım açısından aynı şekilde kusurludur, örneğin yalnızca ilacı tolere eden hastaları ve genellikle yalnızca ilacı kullanırken iyileşen hastaları dahil ederek. Endüstri buna “zenginleştirilmiş tasarım” diyor. Ben buna onları zengin eden bir tasarım diyorum.

Şu anda yetişkinlerde uzatılmış salımlı metilfenidat üzerine bir Cochrane incelemesi yapıyoruz ve her denemenin kusurlu bir tasarımı olduğunu bulduk. Bu araştırmaya dahil olduğumuz bir tıp öğrencisi bunu görünce şok oldu; Klinik denemelerin bu kadar düşük kalitede olabileceğini ve ayrıca hastayla ilgili birçok sonuç eksik olabileceğini asla hayal etmemişti. Örneğin uyarıcıların tansiyonu yükselttiğini ve birçok insanın yüksek tansiyondan öldüğünü bildiğimiz halde neden tansiyonun eksik olduğunu merak etti.

Anında salınan metilfenidatın 2014 tarihli bir Cochrane incelemesi, hiperaktivite, dürtüsellik ve dikkatsizlik için beklenen olumlu etkileri gösterdi, ancak denemeler kısa süreliydi ve birçok vakada kayırma hatası riski vardı. 32Sonuçlar o kadar farklıydı ki, bu veriler üzerinde meta-analizler yapmazdım. En endişe verici olanı, yazarlar yan etkilerin tartışılıp tartışılmadığını, çünkü hiçbiri meydana gelmediğini veya yan etkilere ilişkin hiçbir veri toplanmadığını belirleyememiştir!

DEHB ilaçlarının zararları

Çok sayıda makale, ilaçların kısa vadeli zararlı etkilerini tanımladı. Artan sınıf yönetilebilirliği, merak ve sosyal etkileşimlerdeki azalmalar açısından yüksek bir maliyet getirir. Çocuklar daha izole hale geliyor, bu da uyarım yoluyla birçok yeni sinaps oluşturan gelişmekte olan bir beyin için pek iyi bir şey değil.

Yukarıda belirtildiği gibi, büyük NIMH denemesi, metilfenidatın büyümeyi engellediğini gösterdi 33ve uyarıcıların ani kardiyak ölüm de dahil olmak üzere birçok başka zararlı etkisi vardır. Yan etkileri bipolar bozukluk kriterlerine benzer ve Amerika Birleşik Devletleri'nde birçok DEHB çocuğuna aynı zamanda tıbbi bir hata olduğunu düşündüğüm bipolar bozukluk teşhisi konur, çünkü ilaç alan bir kişide ek bir bozukluğu güvenilir bir şekilde teşhis edemez (yukarıya bakın) . Yine de Joseph Biederman ve çalışma arkadaşları, DEHB'li 128 çocuğun %23'üne bipolar teşhisi koydular ve bunu şu çarpıcı başlıkla rapor ettiler: "Dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu ve juvenil mani: gözden kaçan bir komorbidite mi?" 34Bipolar, genellikle antipsikotiklerle tedavi edilen ciddi bir durumdur.

DEHB uyuşturucularının uzun vadeli zararları hakkında çok az şey biliyoruz, ancak bunların kronik beyin hasarına neden olabileceğini (bkz. Bölüm 11) ve uzun vadeli kokain bağımlılarında görüldüğü gibi kalbe zarar verebileceğini ve ölüme yol açabileceğini biliyoruz. Çocuklarda da ölüm. 19 ADHDfraud.org adlı bir web sitesi olan Nörolog Fred Baughman , 35Amfetamin tuzlarının bir karışımı olan Adderall'ın Obetrol adlı bir kilo verme ilacı olduğunu ve o kadar bağımlılık yaptığını ve itibarını yitirdiğini ve piyasadan çekildiğini açıkladı. Bu bağımlılık yapan ilaç artık DEHB olduğu söylenen küçük çocuklara satılıyor. 2005 yılında 14 çocuğun aniden ölmesi ve ikisinin felç geçirmesi üzerine Kanada pazarından çekilmiştir. 36FDA, Kanadalı meslektaşlarını ilacı geri çekmemeye ikna etmeye çalışmaktan başka hiçbir şey yapmadı.

FDA deneme verileri, DEHB ilaçlarının bir yıl boyunca tedavi edilen kişilerin %2-5'inde psikoz veya maniye neden olduğunu gösterirken, plasebo alan hastalarda böyle bir vaka bildirilmemiştir. 37Atomoksetin de dahil olmak üzere bu ilaçlar, cinayet de dahil olmak üzere halüsinasyonlara ve şiddete neden olur ve birçok çocuk arkadaşlarıyla oynarken kendilerini öldürdü veya aniden öldü. 37 , 38Çocuk psikiyatristi olan arkadaşlarımdan biri, saygın bir psikiyatristten metilfenidat ile doldurulmuş bir suçludan ciddi tehditlere maruz kaldığını söyledi. Ayrıca, metilfenidatın karaborsada kolayca bulunabileceğini söyledi ve bu, reçeteli bir narkotik olduğu için şaşırtıcı değil.

Milyonlarca insan şu anda, verilerin tasarımında, analizinde ve raporlanmasında önyargılarla dolu küçük, kısa vadeli, düşük kaliteli endüstri denemelerine dayanan DEHB ilaçları ile tedavi görüyor. Çok az sayıda psikososyal müdahale denemesi vardır. Çocukların sosyal beceri eğitimine ilişkin 2011 tarihli bir Cochrane incelemesi, 11 deneme buldu, ancak bunlardan sekizinde hem eğitim grubuna hem de kontrol grubuna ilaç verildi ve çoğu denemede kayırma hatası riski yüksekti. 39

Görebildiğim kadarıyla, DEHB ilaçları yarardan çok zarar veriyor, bu şaşırtıcı değil çünkü çoğu amfetamin ve kokain ile benzer zararlara neden oluyor. Amfetamine bağımlı kişiler, haftalarca sürebilen ve disfori, sinirlilik, melankoli, anksiyete, hipersomni, belirgin yorgunluk, ilaca karşı yoğun istek ve paranoyayı içeren şiddetli yoksunluk semptomları yaşayabilirler. 40

Bazı okulların “uyuşturucudan arındırılmış bölgeler” yazan tabelalar asması ve öğretmenlerinin sokaklardakilerden daha etkili uyuşturucu satıcısı olarak hareket etmesi bir paradokstur. İlaçlar okulların sorunlarını çözebilir, ancak çocukluk DEHB'sini tanımlayan “semptomlar” olan yetişkinleri rahatsız edecek şekilde davranan çocuklar için değil.

Öğretmenlerin, sosyal hizmet görevlilerinin, anaokulu görevlilerinin ve diğerlerinin DEHB semptomlarını nasıl tespit edip test edecekleri konusundaki tüm “eğitimleri” durdurulmalıdır, çünkü bu tür girişimler zararlıdır ve birçok çocuğumuzun normal bir çocukluk geçirmesini engeller.

DEHB tanısı için uygun olduğunu düşündükleri semptomları olan kişiler, büyük olasılıkla onları teşhis edecek ve ilaç yazacaklarından doktorlara danışmaktan kaçınmalıdır. Bazıları psikiyatristlerle yakın işbirliği içinde olduğundan ve uyuşturucu tedavisinin olması gereken şey olduğunu düşündüğünden, psikologlara danışmak bile riskli olabilir. Bazı ülkelerdeki psikologlar, halihazırda onları çok fazla reçete etmemize rağmen, şimdi psikotrop ilaçları reçete etme hakkı için mücadele ediyor.

DEHB bir hastalık olmadığı için DSM ve ICD (Uluslararası Hastalık Sınıflandırması) kılavuzlarındaki tanı kriterlerini göz ardı etmeli ve bu tanıyı kullanmayı bırakmalıyız. Ayrıca Adderall'ın piyasadan silinmiş olması da yeterli değildir; tüm DEHB ilaçları kaldırılmalıdır, bu da doktorların artık bunları kullanmamasını sağlayacaktır. Davranış problemlerini ilaçlarla tedavi etme fikri tamamen hastalıklı bir fikirdir ve Oregon Kanıta Dayalı Uygulama Merkezi'nden yapılan çok detaylı bir inceleme bu konuda hiçbir şüphe bırakmamaktadır. 41

DEHB hem teşhis, hem klinik araştırmalar hem de milyonlarca sağlıklı insana verdiği zararlar açısından bir felaket alanıdır.

6

Şizofreni

Robert Whitaker'ın 2012'de Kopenhag'daki bir toplantıda antipsikotiklerin neden yarardan çok zarar verdiğini açıkladığını ilk duyduğumda, klinik farmakoloji ve psikiyatri eğitimime ters düştüğü için makul ölçüde şüpheci davrandım. Ancak, iki kitabını okuduktan sonra, 1, 2İçlerinde alıntılanan en önemli makalelerden bazıları ve daha pek çoğu, onun haklı olduğunu biliyorum.

Şizofreni, psikiyatrinin tarih kitabında her zaman en karanlık bölüm olmuştur. Yüzyıllar boyunca hastalar, çoğu zaman kendi istekleri dışında en acımasız tedavilere maruz kaldılar. 1 Bunlar, deliyi çılgın düşüncelerinden uzaklaştırmak için dayanılmaz acı vermek; gözleri bağlı hastaları soğuk suya düşürmek veya şok etkisi yaratmak için geçici olarak boğmak; ve onları, kusma ve şiddetli kasılmalara neden olan sallanan bir sandalyeye koymak.

Bu tedavilerin birçoğu deliler tarafından korkutuldu ve korku onları davranmak için aktif olarak kullanıldı. Deliyi tanımlıyor gibi görünen nutuklar ve zırvalar – elbiselerin yırtılması, dışkının bulaşması, çığlıklar – esasen insanlık dışı muameleye karşı protestonun maskaralıklarıydı. Bunu anlamak, hastalığı tanımlayan birçok semptomun ilaçlardan kaynaklandığı veya zorla tedaviye karşı protestolar olduğu günümüzde daha az önemli değildir. Zorla tedavi tehdidi, hastanın her zaman en zayıf olduğu bir güç oyununda hastaları disipline etmek için hâlâ kullanılıyor (bkz. Bölüm 15).

Bütün bunlar hakkında özellikle trajik olan şey, psikiyatristlerin sürekli olarak tüm zararlı tedavilerini etkili olarak selamlamalarıdır. Tedaviler rahatsız edici hastaları devirdi ve onları uysal, şaşkın ve hareketsiz hale getirdi, bu da personel için uygundu. Hastalar, personelin başarı kriterleri ile nadiren hemfikirdir, ancak kendilerine uygulanan tedaviler zararlı olmasına ve birçok ölüme neden olmasına rağmen, görüşleri bugün bile sıklıkla göz ardı edilmektedir.

1800'lerde hastalar, zamanın kimyasal "kısıtlamaları" olan afyon ve morfin ile sakinleştirildi. Ama aynı zamanda çok farklı bir tedavi şekli vardı. 1 Quaker'lar delilere nezaket ve saygıyla davrandılar ve onlar için etkinlikler düzenlediler. Tarihçiler, bu tür bir tedavinin şaşırtıcı derecede etkili olduğu sonucuna varmışlardır. Hastaların sadece yaklaşık üçte biri kronik olarak hastalandı ve yarısından fazlası yaşamları boyunca iyi durumda kaldı.

1900'lerin ilk yarısı Amerika'da özellikle karanlık bir dönemdi. Öjeni modaydı ve deliliğin kalıtsal bir hastalık olduğunu "kanıtlayan" kusurlu araştırmalarla başladı. Toplumun değersiz üyeleri olarak görülen delileri kısırlaştırmaya ve bazen de hadım etmeye kadar ilerledi. Önde gelen bilim adamları delileri öldürme olasılığını gündeme getirdi ve 1935'te Rockefeller Enstitüsü'nde öjeni araştırmalarını destekleyen Nobel ödüllü bir doktor olan Alexis Carrel, kitabında delilerin ya da en azından herhangi bir suç işleyenlerin olduğunu yazdı. , “Uygun gazlarla donatılmış küçük ötenazi kurumlarında insancıl ve ekonomik olarak bertaraf edilmelidir.” 1Hitler, Amerika'nın deliler hakkındaki görüşünden ilham aldı ve Nazi Almanyası, beş yıl sonra akıl hastası hastalarına gaz vermeye başladı.

Bu dönemde uygulanan birçok tedavi, çok sayıda hastayı öldürdü. Deliliğin bir enfeksiyondan kaynaklanabileceği fikri, hastaların dişlerinin ve kalın bağırsak da dahil olmak üzere diğer birçok vücut parçasının alınmasına yol açtı. Frenginin neden olduğu delilikte yüksek ateşin bir etkisi görüldüğünden, akıl hastalarına kasten sıtma bulaştırıldı.

Barbitüratlar, 1903'te Alman bilim adamlarının köpekleri uyutmakta iyi olduklarını gösterdikten sonra başarılı oldular ve bazen "sinir sistemlerini yenilemek" için hastaları günlerce uykuda tutmak için kullanıldılar, ancak bu kullanım, aşağıdakilerin gösterilmesinden sonra sona erdi. Hastaların %6'sı öldü.

Geçen yüzyılın ortalarında, şiddetli tedaviler - konvülsiyonlara ve sıklıkla kemik kırılmalarına neden olan insülin koma tedavisi, metrazol ve elektroşok - ve tümü beyin hasarına neden olarak "çalışan", daha yüksek işlevleri kapatan prefrontal lobotomi tanıtıldı. ilk. 1 İnsülin komasından çıktıktan sonra, hastalar çocuksu davranışlarda bulundular, örneğin başparmaklarını emmek ve annelerine seslenmek gibi, bu davranış tedavi eden psikiyatristler tarafından berraklığa dönüş olarak yorumlandı. Yine personelin değer verdiği şey, hastaların daha güler yüzlü, daha az gürültülü, daha “sosyal” olmaları, daha çok uykuda vakit geçirmeleri ve çocuklaşan bu insanlara karşı hemşirelerin daha anneci bir tavırla davranmalarıydı. Bununla birlikte, hastaların yaklaşık %5'i öldü ve uzun vadeli sonuçlar yıkıcı oldu.

Metrazol daha az barbar değildi. 1700'lerde delilerin tedavisi için kullanılan kafurun bir türevidir, ayrıca kasılmalara da neden olur. Vakaların neredeyse yarısında omurilik kırıklarına, diğer kırıklara, kas yırtılmalarına, diş kırıklarına ve iç organlarda kanamalara neden olan tedavi hastaları dehşete düşürdü. Enjeksiyonlar tipik olarak haftada iki ila üç kez yapıldı, ancak ilkinden sonra, işkencecilere onları öldürmemeleri için yalvardıkları için hastalar zorla tedavi edildi.

Elektroşok bir İtalyan psikiyatrist tarafından icat edildi. 1 Elektrotları önce köpeklerin ağzına ve anüsüne koydu, ancak yarısı öldü. Daha sonra bir mezbahayı ziyaret etti ve domuzların kafalarına uygulanan elektroşokla nasıl sersemletildiğini gördü, bu da kasabın hayvanları bıçaklayıp kanamasını kolaylaştırdı.

Elektroşokun beyne zarar vererek çalıştığı en başından anlaşılmıştı. Psikiyatristler, hastaların hafızalarını kaybettiklerini, iyileşmesinin haftalar sürdüğünü ve genellikle yorgun, zihinsel engelli ve yönünü şaşırmış kaldıklarını ve boyun eğen, çaresiz bir şekilde hareket ettiklerini gözlemlediler. Psikoz için “çalışmasının” nedeni basitçe hastaların fantezilere, sanrılara ve paranoyaya yol açan yüksek bilişsel süreçlerden ve duygulardan sıyrılmış olmalarıydı.

Bu "etki" oldukça hızlı bir şekilde dağıldı ve hastalık geri döndü. Bu nedenle şoklar bırakılmalıydı, ancak bunun yerine sapkın bir fikir ortaya atıldı: psikiyatristler beyin hasarı ne kadar kötüyse, "etki"nin o kadar iyi olduğunu çok iyi bilmelerine rağmen, şokları defalarca, bazen günlük olarak tekrarlamak.

Çocuklar kurtulamadı. 1942'den başlayarak, dört ila on bir yaşları arasındaki 98 çocuk, 20 gün boyunca günde iki kez şok aldı. On yaşında bir çocuk kendisini tedavi eden doktorları öldürmek istedi, bir diğeri kendini asmaya çalıştı. Ancak psikiyatristler tedavilerini başarılı buldular ve biri, iki yaşındaki bir çocuğa her zamanki kırk şoku başarıyla verdiğini yazdı.

Ancak bazı psikiyatristler kendilerini kandırmadılar. Elektroşokun beyinde fiziksel travmaya benzer değişiklikler ürettiğini, hem hayvanlarda hem de insanlarda, özellikle kortekste kanamalarla, öğrenme kapasitesinde, gerçeklik algısında, yaratıcılıkta, sezgide ve hayal gücünde kalıcı bozulmaya yol açtığını buldular. Ancak, elektroşokların güvenli ve etkili olduğu mesajını alan psikiyatristlerin halka söylediği şey bu değildi. Bazı hastalar, kırıkları önlemek için kür uygulandıktan sonra bile korktular ve pencereden kaçmaya çalıştılar; bazıları çığlıklar atarak şok odalarına sürüklendi; ve birçok hasta, şokları zalim ve kalpsiz doktorlar tarafından uygulanan bir ceza olarak görüyordu. Aynı zamanda,

Ön loblar bizi insan yapan şeydir, ancak prefrontal lobotomi yaklaşık olarak aynı zamanda tanıtıldı ve mucidine Nobel Ödülü kazandırdı. Bu operasyon aynı zamanda hastaları çocuksu ve kayıtsız hale getirdi ve sağlıklı karar verme kapasitelerini kaybettiler. Bazıları öldü, diğerleri tuhaf şekillerde davrandı ve yaklaşık dörtte biri cerrahi olarak başlatılan çocukluğun ötesine geçmedi.

Para açıkça bir rol oynadı. Rockefeller tarafından finanse edilen bilim adamları, lobotominin sonuçlarını tamamen çarpıtarak, bazı hastalar hayvan düzeyine inmiş, kıyafet giymeyi reddederek ve köşede idrarını ve dışkısını yapsa da, paranın akmaya devam etmesini sağladı. Tahmin edilebileceği gibi, elektroşokla yeterince susturulamayan insanlar için “Endlösung” (nihai çözüm) olarak lobotomi seçildi ve tam gelişmiş Nazi ötenazisi olmasa da, bir eleştirmen buna yerinde bir şekilde “kısmi ötenazi” dedi. ”

Ayrıca bu durumda, “sorunlu” çocuklardan kurtulamadı, ancak dört yaşında bir çocuğu içeren bir seride 11 çocuktan ikisi öldü.

İkinci Dünya Savaşı'ndan hemen sonra, Amerikan psikiyatrisinde skandal patlak verdi. Akıl hastaneleri, bazı hastaların yıllarca doktora görünmediği, kelepçelendiği, sandalyelere bağlandığı ve görevliler tarafından dövüldüğü, bazen ölümcül bir sonuçla bir tür hapishaneye dönüşmüştü. 1

Amerika'da insan kobaylar

Mad in America'nın en rahatsız edici bir bölümünde Robert Whitaker, Nürnberg yasasının, psikiyatristlerin daha 1990'larda bile bilgilendirilmiş onamları olmadan araştırma amacıyla hastalarını istismar ettiği Amerika'da uygulanmadığını belgeliyor. 1

Nürnberg'deki savaş suçu davaları bittikten kısa bir süre sonra, Paul Hoch ve New York'taki meslektaşları, insanlarda şizofreni için bir model geliştirmek için akıl hastalarına verdikleri LSD ve meskalin ile deneyler yaptılar. Her iki ilaç da işe yaradı ve Hoch ayrıca elektroşok ve lobotominin ilaca bağlı psikozu bloke edip etmeyeceğini de araştırdı. Hiç kimse deneylerinin etiğini sorgulamadı ve sonuçlarını sunduğunda, diğer psikiyatristler tarafından kopyalanan yaratıcı çalışması için tebrik edildi.

1973'te başka bir araştırmacı, DEHB için en yaygın kullanılan ilaç olan amfetamin ve metilfenidatın akıl hastalarında halüsinasyonları ve sanrıları harekete geçirip geçirmediğini ve aslında metilfenidatın en kötü ilaç olup olmadığını araştırdı. Bir New York hastanesinde, acil servise ilk psikoz atağıyla gelen 70 kişiye metilfenidat konuldu, bu da çoğunun daha da kötüleşmesine neden oldu ve sonrasında onları antipsikotiklerle stabilize etmek uzun sürdü. Diğer araştırmacılar da aynı şeyi yaptı, ancak genellikle tıp dergilerinde hastaların nasıl ilerlediğini açıklamadılar. Ancak 1987'de NIMH bilim adamları, metilfenidat enjeksiyonlarının hastalarda korkutucu yoğunlukta epizodlara neden olduğunu kabul ettiler.

Neredeyse tamamen bir Amerikan meselesi olan bu acımasız deneyler hızlandı ve genel halk tarafından fark edilmeden göreceli olarak karanlıkta gerçekleştirildi. Ancak 1990'ların ortalarında, Holokost'tan kurtulan Vera Sharav ve biyoloji profesörü Adil Shamoo tarafından yönetilen bir vatandaş grubu, halkı etik olmayan deneyler konusunda uyardı ve Sharav, bu tür araştırmaların ancak güçsüzler üzerinde yapılabileceğini belirtti.

Araştırmacıların savunması şaşırtıcıydı. Şizofreni hastalarının bilime katkıda bulunmak için deneylere gönüllü olduklarını iddia ettiler, ancak bağımsız araştırmacılar inanılmaz derecede yanıltıcı olan onam formlarına erişince bu yalanlandı. İnsan kobaylar, 1998'de maruz kaldıklarını öğrendiklerinde, bunu korkunç buldular ve deneyleri Nazi doktorlarının yaptığı deneylere benzettiler. Araştırmacıların açıklamaları, bir hastanın pastayı alıp yemekle ilgili şu ifadesinde gösterildiği gibi acıklıydı:

“İnsanların gerçekten 'Gee, daha fazla ıstırap için kaydolacağım' dediğini mi düşünüyorsunuz? Çoğumuz kendi başımıza yeterince acı çekiyoruz. Ve bu [araştırmacılar] yeterli içgörüye sahip olmadığımızı ve hasta olduğumuzu göremediğimiz için istem dışı bağlılık yasaları olması gerektiğini söyleyenlerle aynı kişiler.”

Elli yıllık bu tür araştırmalar hiçbir yere varmamıştı. Tıpkı Guantanamo'daki askeri işkencenin hiçbir yere varmadığı gibi. Yasalara sahip olmamızın iyi bir nedeni vardır ve bazı insanların, onlara diğerleri üzerinde tam bir güç veren yeterince yüksek bir konuma sahip olmaları durumunda, yasaların üzerinde olmaları için iyi bir neden yoktur.

Hakkında çokça duyduğum farklı bir suç türü, ya olaydan sonra bir şeyler ekleyerek ya da bir davada kötü görünecek gerçekleri silerek hastanın dosyalarına müdahale etmektir. Dahil olduğum bir Danimarka davasında, pratisyen hekim, hasta kendini sertralinle astıktan sonra tabloya yanlış bilgi ekledi.

kimyasal lobotomi

Klorpromazin 1954'te piyasaya çıktığında, lobotomi ile aynı etkilerin çoğunu ürettiği için ilk önce kimyasal bir lobotomi olarak kabul edildi. Hastaları kontrol altında tuttuğu için kimyasal deli gömleği olarak da adlandırıldı ve daha sonra nöroleptik olarak adlandırıldı.

Psikiyatristler, klorpromazinin herhangi bir spesifik antipsikotik özelliği olmadığını belirtmişlerdir; hastalar sanrılar ve halüsinasyonlar görmeye devam ettiler, ancak bunlardan daha az rahatsız oldular. 1 Bununla birlikte, bu gerçek çabucak gömüldü ve 1955'te ABD Biyolojik Psikiyatri Derneği başkanı Harold Himwich, antipsikotiklerin diyabet için insülin gibi çalıştığına dair tamamen tuhaf bir fikir ortaya attı. 3Heyecan aşırıydı. New York Times'daki bir dizi övgü dolu makale, klorpromazini iyileştirici, zihni iyileştirme ve insanları normal yaşama döndürme yeteneğine sahip olarak selamladı. American Journal of Psychiatry'de yayınlanan bir araştırma, üç yıla kadar takip edilen 1.090 hastadan sadece ikisinin Parkinsonizm belirtileri gösterdiğini, oysa daha dürüst bir psikiyatristin iki yıl önce tüm hastalarında Parkinsonizm gördüğünü bildirdiğini iddia etti .

Bugün hala duyduğumuz psikiyatrik folklora göre, akıl hastanelerini boşaltan şey antipsikotiklerin ortaya çıkışıydı, ancak bu boşalma hem Amerika Birleşik Devletleri'nde hem de Birleşik Krallık'ta daha erken başladı ve ekonomik kaygılar tarafından yönlendirildi. 1 , 3 , 4

NIMH, organize yanılsamaya dikkate değer bir şekilde katkıda bulundu. 1 , 51964'te, NIMH tarafından finanse edilen araştırmacılar, klorpromazin gibi fenotiazinlerle tedavi gören şizofreni hastaları üzerinde altı haftalık bir çalışma bildirdiler. 270 hastanın hiçbiri kötüleşmedi ve ilaçlar apatiyi azalttı, motor hareketi iyileştirdi ve hastaları daha az kayıtsız hale getirdi - bu ilaçların hastalara yaptığının tam tersi ve psikiyatristlerin on yıl önce kabul ettiği gibi - ve yan etkilerin olduğu söylendi. “Hafif ve seyrek… tıbbi güvenlikten çok hasta konforu meselesi.” Müfettişler, fenotiazinlerin iyileştirici olduğunu ve artık sakinleştirici değil, şizofrenik ilaçlar olarak adlandırılması gerektiğini düşündüler. Çalışma çift kördü ve bir plasebo grubu vardı. Araştırmanın bize söylediği şu ki,

Etkili bir şekilde körlenmemiş araştırmacılar, hastaları ilaçladıklarında gerçekte doğru olanın tam tersini görebilirler. Ne görmek istiyorlarsa onu görürler, olan biteni değil, kendileri ve uzmanlıkları için uygun olanı görürler.

Psikiyatristlerin her zaman yaptığı şey bu değil mi? İlkel tedavilerinin etkili olmasa da etkili olduğuna kendilerini inandırdılar mı? Psikotrop ilaçların son derece etkili olduğu yönündeki mevcut yanlış anlamadan farklı mı? Bu çalışma, şizofreninin ilaçlarla tedavi edilebileceği ve antipsikotiklerin süresiz olarak alınması gerektiği şeklindeki yanlış inanışların şekillenmesine katkıda bulunmuştur. Bir yıllık takip verileri çok şey ifade ettiğinden, aşağıdaki deneme hakkında daha fazla şey söyleyeceğim.

Psikiyatristler, hastalara uyuşturucular hakkında ne hissettiklerini sormadılar, ancak o zamandan beri, ilaçların beyne ne yaptığına dair bilimsel gerçekler ayık olmasına rağmen, peri masalının sonuçlarına katlandılar. 1 İlaçlar hayati dopaminerjik yolları kısmen kapatarak beyin fonksiyonlarını engeller. Bu, değişen davranış ve düşünceye, hastaların kendilerini “zombiler gibi hissettikleri” duygusal izolasyona, Parkinson hastalığının gelişmesine ve frontal loblara giden dopaminerjik yollar kısmen bloke olduğu için kimyasal lobotomiye yol açar.

Bu ilaçların hastada ürettiği şey bir felakettir ve insanların şizofreniden kaynaklandığını düşündükleri hemen hemen tüm özelliklerin nedeni aslında ilaçlardır: garip yürüyüş, sarsılan kol hareketleri, boş yüz ifadesi, uykululuk, yokluk. inisiyatifin. 1 Bu semptomlar, bir virüsün neden olduğu ve bir enfeksiyon tarafından psikotik hale gelen hastalarda en kötü sonucu öngören ensefalit letargika'da yüz yıldan fazla bir süre önce görüldü. Şizofreni terimi bu hastalar için 1908'de türetilmiştir.1 Bu tarihsel arka plan, ilaca bağlı zararların bugün bile neden bazen hastalık belirtileri olarak yorumlandığını açıklamaktadır.

Tuhaf, istemsiz ve geri dönüşü olmayan kas semptomları, geç diskinezi olarak bilinir. Tedavinin ilk yılında hastaların %5'inde görülür ve her ek maruziyet yılında ilave %5 artar, 1 , 6bu da neden uzun süreli tesislerdeki hastaların yaklaşık yarısının buna sahip olduğunu açıklıyor. 7Tardif akatizi, hastanın, sıkıntısını gidermek için ellerini ve ayaklarını gergin bir şekilde hareket ettirmeye veya çılgınca volta atmaya zorlayan işkence benzeri bir iç ajitasyon tarafından yönlendirildiği, geç diskinezinin özel bir virülan formudur. 7

Büyük ilaç ve psikiyatri, klorpromazin piyasaya çıktıktan sonra yaklaşık 20 yıl boyunca halkı bu zarardan habersiz tuttu, 7 çünkü böyle bir bilgi, her iki taraf için de çok nakit bir inek olan tüm ilaç balonunu delebilirdi. 1 Amerikan Psikiyatri Birliği'nin şaşırtıcı sessizliği, ancak hastaları uyarmadığı için ihmal iddialarıyla dava açıldığında sona erdi. Malign nöroleptik sendrom geliştirme riski de büyük ölçüde göz ardı edildi, ancak 20 yıllık bir süre içinde 100.000 Amerikalı'nın bundan öldüğü ve doktorlar buna karşı uyarılmış olsaydı 80.000'in yaşayabileceği tahmin ediliyor. 1

Bazı hastalar antipsikotiklerle sakinleştirilmeyi takdir eder, ancak daha yaygın olan görüş, ilaçların korkunç olduğudur. Hastaların yıllarca net bir şekilde düşünmesini ve bir kitabın tamamını okumasını engelleyebilecek bir işkence ve kontrol aracı olarak görülüyorlar. Kas kasılmaları fiziksel acıya neden olabilir, insanlar kendilerine yabancılaşır ve duygusal olarak düzleşir ve iradeleri felç olabilir. 1999'da yapılan bir anket, nöroleptik hastaların %90'ının depresyonda olduğunu, %88'inin sakinleştiğini ve %78'inin zayıf konsantrasyondan şikayet ettiğini gösterdi. 1

İki doktor, tek bir doz haloperidolün onları nasıl yere serdiğini anlattı. 8Düşünce ve harekette belirgin bir yavaşlama, derin bir iç huzursuzluk, bir irade felci ve fiziksel ve psişik enerji eksikliği, okuyamama veya çalışamama yaşadılar. David Healy, hastanesinden droperidol alan 20 personelde aynı şeyi buldu. 3 Herkes herhangi bir şey yapmak için endişeli, huzursuz, bağlantısız ve motivasyonsuz hissediyordu; gönüllü bir psikolog, bir sandviç makinesinden bir sandviç elde etmeyi çok karmaşık buldu. Bazıları kendini asabi ve kavgacı hissetti ve çoğu, içinde bulundukları değişmiş zihinsel durumu tanıyamadı ve kendi davranışlarını yargılayamadı, Peter Breggin buna ilaç büyüsü olarak adlandırdı. 7

Hastaların anketlerde neden ilaçların hastalıktan daha kötü olduğunu bildirdiğini anlamak kolaydır. 3 Yine de, psikiyatri literatüründe, bu ilaçların psikoza özgü olduğu gibi yanlış bir düşünceyi aktaran korkunç ilaç etkilerine çok az atıfta bulunulmaktadır. 3 İlaç düzenleyicileri bunun suç ortağıdır. Birleşik Krallık ilaç ajansı, risperidon hakkındaki raporunda, ilacın ruh halini, dikkati, düşünce netliğini, hafızayı, zihinsel hızı, duygusal tepkiyi, motivasyonu, yaratıcılığı veya diğer herhangi bir entelektüel kaliteyi nasıl etkilediği hakkında hiçbir şey söylemedi. 3 İnanılmaz.

Hastalar en başından beri hapları yanaklarında saklayıp tuvalete tükürüyor ve taburcu olduklarında ilacı almak istemiyorlardı. Hastaların yaklaşık yarısı ilaç kullanmaktan kaçındı. 1 Bu tür itaatsiz hastalara, kendi görüşlerine uymak için ellerinden gelen her şeyi yapmalarına rağmen, ilaç literatüründe uyumsuz denir. Bu "sorunu" aşmak için Smith, Kline & French, hastaların yemeğine gizlice karıştırılabilen sıvı klorpromazini geliştirdi. Daha sonra, rasyonel olarak hareket eden hastaları kontrol etmek için uzun etkili enjekte edilebilirler geliştirildi ve birçoğunu öldürmelerine rağmen, aynı zamanda “büyük bir taktik atılım” olarak selamlandılar.

Telefon yardım hatlarından, ilaç kullanan kişilerin en çok özlediklerinin kendileri olduğunu ve en çok yanılgıya düşmüş kişilerin bile çoğu zaman ilaçların zararlı etkilerini objektif olarak bildirebildiğini biliyoruz. Uyuşturucuların kendilerinden tam bir varlık duygusu çaldığını ve hayatlarının anlamsız hale geldiğini biliyorlar. 1 1975'teki bir Senato duruşmasında, bir tanık, ilaçlı kişilerin mahkumların şimdiye kadar gördüğünden daha ölümcül bir şekilde hapsedildiğini ve nöroleptikler olarak adlandırılan bir senatörün, zihnin hücre hapsini garanti eden kimyasal kelepçeler olduğunu söyledi. 1

Şizofrenide ilaç denemeleri

Bir makale yayınlanırsa içeriğinin otoriter hale geldiğine dair oldukça dikkat çekici bir tutum vardır, ancak yayınlanmadan önce aynı içerikler saçma olarak kabul edilmiş olabilir.

P FLZER DOKTOR H ASKELL W ELNSTEIN 1

Şizofrenide ilaç denemeleri bir felaket alanıdır ve bu, yalnızca hastaların, örneğin yüksek tansiyonu olan hastalar gibi, denemelerdeki diğer hastalara göre ele alınmasının daha zor olabileceği için değildir. Cochrane Şizofreni Grubu 1998'de 2.000 araştırmayı gözden geçirdiğinde, sınırlı kalite, süre ve klinik faydaya sahip yarım yüzyıllık denemeler buldu. 9Denemelerin yarısından fazlasında 50 veya daha az hasta vardı, 600'den fazla farklı müdahale incelendi ve sonucu ölçmek için 369'u yalnızca bir kez olmak üzere 640 farklı derecelendirme ölçeği kullanıldı. Bu sonuçların klinik anlamı belirsizdi ve raporlama kalitesi son derece zayıftı ve zamanla iyileşmedi. Araştırmaların sadece %4'ü ayırma yöntemlerini açıkça tanımlamış, sadece %22'si körlemeyi yeterince tanımlamış, %42'sinde ise tedaviyi bırakmayla ilgili bazı açıklamalar verilmiştir.

Yazarlar, denemeleri kör etmenin zor olduğunu belirttiler, ancak bu, plaseboya yan etkileri olan bir şey koyulursa mümkün olabilir (bkz. Bölüm 3).

Peki ilaçların hastalara ne yaptığını ve bazılarının diğerlerinden daha iyi olup olmadığını nasıl öğreneceğiz? Cochrane Şizofreni Grubu yüzden fazla ilaç incelemesi yayınladı ve bazıları yüzlerce sayfadan fazla koştu, ancak tüm bunların özüne ulaşmak için bazı kısayollar kullanabiliriz. En önemlisi, hemen hemen tüm denemeler güvenilmezdir ve bunun beş ana nedeni vardır.

1) Plasebo kontrollü denemeler, %100'e yakın körlenmemiş olduklarından ve sonucun değerlendirilmesi oldukça sübjektif olduğundan, aktif ilaç lehine oldukça kusurludur.

2) Hemen hemen tüm araştırmalar, halihazırda ilaç tedavisi görmekte olan hastaları içermiştir ve aktif ilaç sıklıkla aniden durdurulmuştur; bu, plaseboya randomize edilenlerde psikoz, akatizi ve ölüm dahil olmak üzere korkunç zararlara neden olabilir.

3) Sonuçlar alakalı değil. Denemeler bize ilaç tedavisinin hastaların topluma geri dönmesine ve normal bir yaşam sürmesine yardımcı olup olmadığını söylemiyor.

4) Hemen hemen tüm denemeler kısa sürelidir, ancak ilaçlar birkaç haftadan fazla kullanıldığında yararlı bir akut etkinin yerini zararlı uzun vadeli etkilerin aldığını biliyoruz (aşağıya bakınız).

5) Farklı ilaçların kafa kafaya karşılaştırmaları da hatalı. Tipik hile, daha yeni antipsikotikleri çok yüksek dozda haloperidol ile karşılaştırmaktır, bu da şirketlerin ilaçlarının daha iyi tolere edildiğini iddia etmelerini mümkün kılar. 1, 10

Bu tür manevraları kullanarak, daha yeni, atipik denilen antipsikotikleri çığır açan ilaçlar olarak selamlamak mümkün olmuştur, ancak bunlar eski ilaçlar kadar kötü veya bazen onlardan daha kötüdür. 11Janssen'in en çok satan risperidonunun plasebodan daha fazla ekstrapiramidal (kassal) yan etkiye sahip olmadığını iddia edebilmesinin nedeni, önceki antipsikotik ilacın aniden kesilmesiydi, bu da plasebo grubu üzerinde altıda bir " plasebo ”hastaları onları aldı! 1 Şirketlerin, ilaçlarının psikotik semptomları azalttığını ve plasebo hastalarını ilaç soğuk hindilerini geri çekerek psikotik hale getirdiğini göstermeleri gerekiyordu.

Bu geri çekme tasarımı öldürücüdür. Risperidon (Janssen), olanzapin (Eli Lilly), ketiapin (AstraZeneca) ve sertindol (Lundbeck) için denemelere giren her 145 hastadan biri öldü, ancak bu ölümlerin hiçbirinden bilimsel literatürde bahsedilmedi ve FDA yapmadı. anılmalarını gerektirir. 1 Bu hastaların çoğu intihar etti; denemelerdeki intihar oranı, şizofreni hastaları için olağan oranın iki ila beş katıydı ve başlıca neden, yoksunluğa bağlı akatiziydi. 1 İnternetteki hasta raporlarının bir analizi, antipsikotik alırken intihar düşüncelerinin akatizi ile güçlü bir şekilde ilişkili olduğunu gösterdi; Akatizi bildiren katılımcıların %13,8'i ayrıca intihar düşünceleri bildirmişken, akatiziden bahsetmeyenlerin %1,5'i (P < 0,001). 12Bu zararın önceki ilacın dozuyla ilişkili olması beklenir ve bu açıktır. 13En hasta olanların en yüksek dozları aldıkları ve bu nedenle bu etkileri yaşamaya daha yatkın oldukları iddia edilebilir, ancak doz etkisi o kadar güçlüydü ki bu ana faktör olamazdı.

FDA gözden geçirenleri, şirketlerin ilaçlarının işe yaradığını göstermek için gerçek bir plasebo grubu içermeyen önyargılı bir tasarım kullandıklarına tekrar tekrar dikkat çekti, ancak ilaçlar onaylandı. 1 Bu zalim tasarım sadece bazı hastalar için ölümcül olmakla kalmamış, aynı zamanda plasebo grubundaki hastalar zarar gördüğü için hayatta kalanlar için yanıltıcı sonuçlar doğurmuştur. 1

FDA, Janssen'in reklamlarda güvenlik veya etkinlik açısından risperidon'un haloperidolden daha üstün olduğunu iddia etmesini yasakladı, ancak Janssen'in bilimsel makalelerde ilettiği mesaj tam olarak buydu ve FDA'nın yanlış olmasına rağmen üzerinde hiçbir kontrolü yoktu. 52 araştırmanın (12.649 hasta) bir meta-analizi, atipik antipsikotiklerin eski antipsikotiklerden daha iyi olduğunu iddia etmek için hiçbir temel olmadığı sonucuna varmıştır. 4

Bu endüstri destekli ilaç denemeleri son derece aldatıcıdır. Whitaker, olanzapin eski ilaç ve haloperidol yeni ilaç olsaydı, bir şirketin denemelerinde haloperidolün üstün ilaç olduğu izlenimini yaratmasının kolay olacağı düşünce deneyini yürütür. 1

En güvenilir plasebo kontrollü araştırmalar, hastaların hiçbirinin daha önce ilaç almadığı ilk dönem şizofreni çalışmalarıdır. Bu ideale yaklaşan bir Cochrane incelemesi var, ancak bu inceleme bile yanlı çünkü denemeler ilk atak hastalarıyla sınırlı değil; “Birinci ve ikinci dönem şizofreni spektrum bozukluklarının çoğunluğunu içeren” çalışmaları içerir. 14

Bununla birlikte, inceleme son derece ilginç ve en alakalı olanıdır. Üç klorpromazin denemesinde, katılımcıların çalışmayı plaseboya göre ilaç aldıklarında erken bırakma olasılıklarının yarısı kadardı. NIMH'nin sponsor olduğu denemelerden sadece biri (463 hasta) zararlar bildirdi ve elbette klorpromazin üzerinde plaseboya göre daha fazla zarar vardı.

Araştırmalardan bir diğeri (127 hasta) yeniden hastaneye yatışlar hakkında rapor verdi ve üç yıl içinde klorpromazin alan hasta sayısı plaseboya göre iki kat daha fazlaydı, göreceli risk 2.3 (%95 GA 1.3 ila 4.0). Çalışmayı bırakan hastalar analize dahil edildiğinde, sonuç daha da çarpıcıydı, rölatif risk 3.1 (%95 CI 1.6 ila 5.8). NIMH denemesinde bir yıllık takipte plasebo grubunda daha az hastaneye yatış oldu, ancak fark ölçülmedi ve orijinal veriler kaybolmuş gibi görünüyor. 14

Dördüncü bir randomize çalışmada, Loren Mosher hastanede hepsi antipsikotik alan 55 hastayı, %67'sinin antipsikotik almadığı hastane dışı bir ortamda tedavi edilen 45 hastayla karşılaştırdı. Cochrane incelemesi, dönemi için benzersiz olmasına rağmen, Mosher'in davasının gerekçesi hakkında hiçbir şey söylemiyor. 1Mosher, NIMH'deki Şizofreni Araştırmaları Merkezi'nin başkanıydı ve antipsikotik kullanımına karşı değildi. Akut psikotik hastaları, empati ve ilgiyi vurgulayan ve antipsikotiklerden kaçınan hümanist bir şekilde tedavi etmenin ilaç tedavisi kadar etkili olup olmayacağını incelemek istediği için 1971'de 12 odalı bir Soteria evi açtı. Kapılarda kilit yoktu ve amaç insanlara saygılı davranmaktı. Personeli akıl sağlığı uzmanları değil, sosyal becerilere ve empatiye sahip olan ve hastaların çılgın hikayelerini (genellikle istismar ve aşırı sosyal başarısızlıkla sonuçlanan travmaları ortaya çıkaran) dinleyen kişilerdi. 15Böylece Mosher, daha sonra Açık Diyalog olarak bilinecek olanın yolunu açtı (bkz. Bölüm 10).

Mosher'ın altı hafta sonraki denemesindeki sonuçlar, psikopatoloji için iki grupta hemen hemen aynıydı. Bu nedenle, aşağıda daha ayrıntılı olarak özetlendiği gibi, antipsikotiklerden çoğu hastada, hatta kullanımlarının gerekçesinin en bariz olduğu akut psikozda bile önlenebilir. Cochrane incelemesinin yazarları, mevcut kanıtların, şizofreninin akut bir erken döneminde antipsikotik tedavinin etkili olduğu sonucunu desteklemediğine dikkat çektiklerinden, bu konuda oldukça doğrudandı. 14 Erken dönem şizofreni tipi psikozların akut tedavisinde antipsikotiklerin yaygın kullanımı göz önüne alındığında bunun endişe verici olduğunu düşündüler ve ayrıca, daha önce birden fazla epizodu olanlarla ilgili denemelere dayanarak, erken epizodlu milyonlarca insan için antipsikotik kullanımı ortaya çıktı ( ki bildiğimiz o kadar kusurlu ki kanıt işe yaramaz). Cochrane yazarlarının yazmadığı şey şuydu: Bu, daha genel olarak antipsikotiklerin kullanımı ve ayrıca birden fazla psikoz dönemi için ne anlama geliyor? Bu, antipsikotik kullanımını destekleyecek kanıta sahip olmadığımız anlamına gelmiyor mu?

Antipsikotiklerin nüks riskinin artması (hastaneye yatış) açısından zararlı etkisi bekleniyordu. İlaçlar dopamin iletimini bloke eder ve beynin buna tepkisi daha fazla dopamin reseptörü üretmektir. Bu, beynin dopamine karşı aşırı duyarlı hale geldiği ve hastalar hala ilaç kullansın ya da almasın, yeni ve daha şiddetli bir psikoz dönemi için daha büyük risk altında olduğu anlamına gelir. 2 , 16

2014 yılında, erken ataklarla sınırlı olmayan şizofreni için klorpromazini plasebo ile karşılaştıran büyük bir Cochrane incelemesi (55 araştırma ve 5.506 hasta) yayınlandı. 17Yazarların, akatizinin plasebo grubuna göre klorpromazin grubunda daha sık meydana gelmediğinden hiçbir çekince koymadan özette bahsetmelerini şaşırtıcı buluyorum. Daha da kötüsü, bu sonuca veri katkıda bulunan en büyük çalışma , aktif grupta plasebo grubuna göre anlamlı derecede daha az akatizi buldu, rölatif risk 0,57, %95 GA 0,37 ila 0,88. Antipsikotiklerin akatiziye 1 neden olduğunu ve plasebonun akatiziye neden olamayacağını bildiğimiz için , bu sonuç şizofrenideki gülünç derecede kusurlu denemelerin ne kadar gülünç olduğu hakkında çok şey söylüyor. Plasebo grubunda görülen , antipsikotiklerin kesilmesinden kaynaklanan soğuk hindi semptomlarıydı!

Şizofrenide Cochrane incelemelerinde başka sorunlar da var. Verilerin yarısının eksik olduğu bir meta-analizde rutin olarak denemeleri içerirler. Bunun yanıltıcı sonuçlar üretme olasılığının yüksek olduğuna inanıyorum. Ayrıca, bırakanlarla ilgili veri yoksa, yalnızca tamamlayıcı verilerinin kullanılması önerilir. Çoğu kez terk edilen çok sayıda vaka olduğu için, İsveç uyuşturucu kurumu tarafından gerçekleştirilen antidepresan denemelerinin bir analizinin gösterdiği gibi, verileri bu şekilde analiz etmek incelemeyi aktif ilaç lehine önyargılı hale getirebilir . 18, 19

İstatistiksel simya ile çöpleri altına çeviremeyiz. Bu nedenle, çok fazla verinin kaybolmasına izin veren Cochrane şizofreni incelemelerinin, hangi denemelerin dahil edileceği konusunda daha katı kriterlerle yeniden yapılması gerektiğine inanıyorum. Ancak soru, neredeyse tüm bu denemeler tasarımdan dolayı önyargılı olduğunda çabaya değip değmeyeceğidir.

Tüm bu korkunç önyargıların yardımı olsa bile, şizofreni denemelerinin sonucu kötü oldu. Tedavinin ilk haftasında klinisyenler antipsikotiklerin semptomlar üzerinde herhangi bir etkisini tespit edemezler, 20ve hatta daha sonra, etkinin klinik önemi olmayabilir. Stefan Leucht ve meslektaşları, denemelerdeki 5,970 hastadan elde edilen verilere dayanarak, Klinik Küresel İzlenim Derecelendirmelerinde minimum iyileşmenin Kısa Psikiyatrik Derecelendirme Ölçeği'nde (BPRS) yaklaşık 10 puana ve Pozitif ve Negatif Sendrom Ölçeğinde (PANSS) 15 puana karşılık geldiğini göstermiştir. ). 20 FDA'ya yapılan başvurularda son plasebo kontrollü çalışmalarda elde edilenler, bu minimum iyileştirmelerin çok altındadır, örneğin PANSS skorunda sadece 6 puan, 3 , 21Bir sakinleştirici tarafından yere serilirse ve anormal fikirlerini daha az sıklıkta ifade ederse, puanların biraz iyileşmesi kolay olsa da. 3

NIMH tarafından finanse edilen devasa bir deneme, dört farklı antipsikotikle randomize edilen 1.493 şizofreni hastasının CATIE denemesi de oldukça hayal kırıklığı yaratan sonuçlar gösterdi. 22Hastaların ilaçlarını 18 ay boyunca alması planlanmasına ve hastalar sürekli ilaçlarını almaya zorlanmasına rağmen hastaların %74'ü ilacı daha erken bıraktı ve olanzapin, risperidon ve ketiapin eski bir ilaç olan perfenazinden daha iyi değildi. . Bu dava ve kamu tarafından finanse edilen diğer büyük davalar, 23psikiyatrinin şizofreni için daha yeni, pahalı ilaçları öneren tedavi kılavuzlarının meşruiyetini tamamen ortadan kaldırdı.

Randomize denemeler çok kusurlu olduğundan, natüralist çalışmalar ilgi çekici hale geliyor. Dünya Sağlık Örgütü (WHO) 1969 yılında sekiz yıl süren bir çalışma başlattı. 1 Hastaların yoksul ülkelerde (Hindistan, Nijerya ve Kolombiya) Amerika Birleşik Devletleri ve diğer dört gelişmiş ülkeden çok daha iyi durumda olduğu ortaya çıktı. Beş yılda, zengin ülkelerdeki sadece %18'e kıyasla, yoksul ülkelerdeki hastaların yaklaşık %64'ü asemptomatikti ve iyi işlev görüyordu.

Batılı psikiyatristler, yoksul ülkelerdeki hastaların daha hafif hastalığa sahip olabileceği iddiasıyla sonuçları reddetti. Bu nedenle DSÖ, on ülkede aynı kriterlerle teşhis edilen ilk atak şizofreniye odaklanan başka bir çalışma yaptı. 1 Sonuçlar oldukça benzerdi, iki yıl sonra fakir ülkelerde yaklaşık üçte ikisi iyiyken, zengin ülkelerde sadece üçte biri iyiydi.

DSÖ araştırmacıları bu büyük farkı çeşitli psikososyal ve kültürel faktörlerle açıklamaya çalıştılar ancak başarılı olamadılar. En bariz açıklama, uyuşturucu kullanımı, batı tıbbını o kadar tehdit ediyordu ki keşfedilmedi. Antipsikotikler çok pahalıdır ve yoksul ülkelerdeki insanlar bunları karşılayamazdı, bu nedenle zengin ülkelerdeki %61'e kıyasla şizofreni hastalarının yalnızca %16'sı düzenli olarak antipsikotik tedavisi görüyordu. 1 Chicago'da Martin Harrow tarafından yapılan 20 yıllık bir çalışma aynı şeyi gösterdi; uzun yıllar tedavi görmeyen hastalar, antipsikotik kullananlardan önemli ölçüde daha iyi sonuçlara sahipti. 16 , 24Endikasyonla karışıklık muhtemelen bir sorundu, ancak Harrow benzer prognoza sahip hastaları karşılaştırdığında aynı şeyi buldu. 25

Bu sonuçlar çok inandırıcıdır ve birinci bölüm şizofreni 14'ün Cochrane incelemesinden ve ilaçların dopaminerjik sistemleri nasıl dengesizleştirdiği ve böylece hastaların nüksetmeye karşı daha savunmasız hale gelmesiyle ilgili bildiklerimizle çok iyi örtüşmektedir. 1 WHO çalışmaları, ilaçsız iyileşmenin daha olası olduğunu göstermiştir. Eli Lilly tarafından gerçekleştirilen daha yakın tarihli bir çalışma, fakir ve zengin ülkeler arasındaki farklılıkları bulamadı, ancak bu çalışmada tüm hastalar ilaçlarla tedavi edildi, bunların yarısı olanzapin, diğer yarısı diğer antipsikotiklerle. 26

Antipsikotiklerin zararlı etkilerinden kaçınmanın yanı sıra, şizofreni hastalarının yoksul ülkelerde bu kadar başarılı olmasının başka iyi nedenleri de var. 27Şizofreninin bir beyin hastalığı olduğu şeklindeki tıbbi modeli, benlik saygısını düşürür ve umutsuzluğu, umutsuzluğu, olumsuz toplumsal tutumları ve damgalanmayı artırır (aşağıya bakınız). Bununla birlikte, yoksul ülkelerde, hastalık genellikle kötü ruhlar gibi dış güçlerin bir sonucu olarak görülür ve insanların, hastayı aile içinde tutma ve nezaket göstermeleri çok daha olasıdır, bu da hastaların iyileşmesine ve tekrar sosyal hayata katılmasına yardımcı olur. .

Çok az psikiyatrist bunu biliyor. İnsanları bir ağaca bağlayarak özgürlüklerinden yoksun bırakmanın uyuşturucudan daha iyi olup olmayacağını sordular. Bu Afrika'da olabilir, ancak genel olarak, topluluklar Afrika'da, yasal yollardan ve zorla muamele yoluyla özgürlükten yoksun bırakmayı kurumsallaştırdığımız batı dünyasında yaptığımızdan çok daha iyi bir iş çıkardılar. Yıllar içinde yüz binlerce hastayı antipsikotik ilaçlarla öldürdük (bkz. Bölüm 14). Bunun gerçekten daha “insancıl” bir sistem olması mı gerekiyor?

Nöroleptiklerden kurtulmak arzu edilen terapötik hedef olmalıdır, ancak psikiyatri yine hastalardan ziyade kendi kendine yarattığı sanrıları korumuştur. 1998'de Amerika'da şizofreni hastalarının %92'si rutin olarak antipsikotik tedavisi görüyordu. 1

Benzodiazepinler ne olacak? Antipsikotik kullanmanın temel gerekçesi hastaları akut dönemde sakinleştirmek olduğundan, benzodiazepinlerin daha iyi bir alternatif olması beklenebilir.

Ancak büyük eczacılık, korkunç derecede pahalı ve tehlikeli antipsikotiklerini, neredeyse ücretsiz olarak edinilebilen patentsiz benzodiazepinlerle karşılaştırmaktan kaçındı ve psikiyatristler, bu tür denemeleri kendileri yapmayı ihmal ederek mesleki sorumluluklarını yerine getirmede başarısız oldular. 1989'da, klorpromazinin piyasaya çıkmasından 35 yıl sonra, iki tür ilacı karşılaştıran sadece iki deneme vardı ve bunlar benzer gelişmeler sağladı. 2 Şimdi 2011 Cochrane incelemesinde özetlenen daha fazla araştırma var ve sonuçları ortaya çıkıyor: 28

"Şu anda benzodiazepinlerin monoterapi olarak verilmesi uygulamasını doğrulamak veya reddetmek için ikna edici bir kanıt yok."

Aslında antipsikotikler yerine benzodiazepinler kullanmalıyız. Bunları karşılaştıran 14 çalışmada, istenen sedasyon, benzodiazepinlerde önemli ölçüde daha sık meydana geldi. Benzodiazepinler sekiz çalışmada plasebo ile karşılaştırıldı ve yazarlar tedavi başarısızlıklarının oranının benzodiazepinlerle plaseboya göre anlamlı derecede düşük olmadığını bildirdiler (altı çalışma, 382 hasta, rölatif risk 0.67, %95 GA 0.44 ila 1.02). Bu verileri yorumlamam tamamen farklı. Tabii ki benzodiazepinler hastaları sakinleştirir, bu da 0.67'lik nispi bir risk anlamına gelir. İstatistiksel olarak anlamlı olup olmadığı önemli değildir; birkaç hastayla daha anlamlı hale gelebilirdi.

Peki neden psikiyatristler antipsikotikler yerine benzodiazepinler kullanmıyor? Ve denemeleri kalitesiz bulurlarsa, 28 o zaman neden kendileri daha iyi denemeler yapmadılar? Sorun şu ki, psikiyatristler, hastalarının akılcı tedavisinin önündeki büyük engele kadar, büyük ilaç şirketlerinin uzmanlık alanlarını kontrol etmesine izin verdiler. Antipsikotiklerin veya benzodiazepinlerin hastaları yere sermede morfinden daha iyi olup olmadığını bile bilmiyoruz. Muhtemelen hayır ve muhtemelen daha kötüler çünkü insanlardan opioidleri almak antipsikotikleri veya benzodiazepinleri kesmekten çok daha kolay (bkz. Bölüm 12).

Antipsikotikler birçok insanı öldürür

Şizofreni hastalarının yaşamları diğerlerine göre yaklaşık 20 yıl daha kısadır. 29İntiharlar küçük bir rol oynar ve ölümlerin çoğu muhtemelen antipsikotik ilaçlardan kaynaklanır. İlginç bir şekilde, aşırı ölümlerin yaklaşık üçte ikisi “doğal ölümler” olarak adlandırılıyor , 29,30 ki bunlar çoğunlukla uyuşturucu ölümleri olduğu için öyle değil.

Plasebo kontrollü çalışmaların bir meta-analizi, antipsikotiklerin insanları öldürdüğünün tartışılmaz olduğunu gösterdi (bkz. Bölüm 14). 31Bunun için birçok nedeni vardır. EKG'de QT aralığının uzamasına ve hayatı tehdit eden ventriküler aritmilere neden olabilirler ve büyük ABD çalışmaları, antipsikotiklerin doza bağımlı bir şekilde ani kardiyak ölüm riskini iki katına çıkardığını göstermiştir. 32, 332004'ten 2012'ye kadar, antipsikotikler FDA'nın Olumsuz Olay Veritabanında QT aralığı uzaması raporları listesinin başındaydı ve antidepresanlar ikinci sırada yer aldı. 34Antipsikotikler ayrıca ortostatik hipotansiyon, sedasyon ve bilinç kaybına bağlı olarak düşmelere ve kalça kırığına neden olur ve serebrovasküler yan etkileri artırırlar. 31 FDA, 2003'te risperidon, 2004'te olanzapin ve 2005'te aripiprazol için ABD reçeteleme bilgilerine artan serebrovasküler advers olaylara ilişkin uyarılar ekledi.

Antipsikotiklerin insanları öldürmesinin diğer nedenleri arasında, yaşam beklentisini önemli ölçüde kısaltan büyük kilo artışları ve diyabet bulunmaktadır. Şizofrenide mortalitenin sistematik bir incelemesi, genel popülasyonla karşılaştırıldığında son on yılda mortalitenin arttığını gösterdi; 1970'ler, 1980'ler ve 1990'lar için medyan standartlaştırılmış ölüm oranı sırasıyla 1.84, 2.98 ve 3.20 idi. 35Yazarların belirttiği gibi, bu gelişmenin açık bir açıklaması, eski ilaçlardan daha fazla kilo alımı ve metabolik sendroma neden olan yeni antipsikotiklerin artan kullanımıdır.

Antipsikotikler ayrıca sigara ve alkol kötüye kullanımına da yol açabilir çünkü hastalar, ilaçların neden olduğu dopamin azalmasını önlemek için bu dopamin salgılayan maddelerden rahatlama arayabilir.

Randomize çalışmaların meta-analizi ile uyumlu olarak, 31 Finli bir çalışma, şizofreni hastaları için ölüm riskinin diğer insanlara göre iki kattan fazla olduğunu buldu; sigara içmek dahil diğer risk faktörleri için ayarlama yapıldıktan sonra, göreceli risk bir nöroleptik artışı başına 2.50 (%95 GA 1.46 ila 4.30) olmuştur. 36Bu çalışma, serum HDL kolesterolü ile reçete edilen nöroleptik sayısı arasında güçlü bir ters ilişki buldu, yani ne kadar çok ilaç olursa, kalp hastalığından ölme riski o kadar yüksek olur. Büyük bir Hollanda çalışması bu sonuçları doğruladı. 37Şizofreni tanısı almış ve antipsikotik kullanan hastalarda şizofrenisi olmayan bir kontrol grubuna kıyasla ölüm riski iki katından fazlaydı (tehlike oranı 2,6, %95 GA 2,0 ila 3,2) ve 8,4 (%95 GA) idi. 3.1 ila 24.1) bir "duygudurum düzenleyici" (anti-epileptik ilaç) kullanılmışsa. 10 yıl boyunca takip edilen 88 yatan hastadan oluşan bir kohortta, 39 intihar vakası olmadan öldü. Azalan sağkalım, aynı anda verilen antipsikotiklerin sayısı ile tahmin edildi (göreceli risk 2.46, %95 GA 1.10 ila 5.47). 38Tardif diskinezi hastaları da daha yüksek ölüm oranlarına sahiptir ve bu zarar doğrudan doza bağlıdır. 1

Ama şüphe endüstrisi asla uyumaz. 39En kötü çalışmalardan biri 2009 yılında Finli araştırmacılar tarafından Lancet'te yayınlandı. 29 7-11 yıl boyunca antipsikotik kullanımının uyuşturucu kullanmamaya göre daha düşük ölüm oranı ile ilişkili olduğunu bulmuştur (düzeltilmiş tehlike oranı 0,81, %95 GA 0,77 ila 0,84). Bu gerçek olamayacak kadar iyi ve diğer ana sonuç, yani insanlar ne kadar uzun süre uyuşturucu kullanmışsa ölüm oranlarının o kadar düşük olması da doğru olamaz. Diğer araştırmacılar bu çalışmadaki ölümcül kusurları ele aldılar, örneğin ölümlerin %64'ü hesaba katılmadı ve uyuşturucu kullanmayan hastalardaki ölüm oranı çok yüksekti ve diğer Fin verileriyle aynı fikirde değildi. 40

Antipsikotiklerin şizofreni hastalarında mortaliteyi azalttığını iddia eden Norveçli psikiyatristlerle yaptığım bir tartışmada, 41yanıltıcı Fin çalışmasına 29 ve ayrıca bir İsveç çalışmasına atıfta bulundular . İsveç çalışması, daha yüksek dozlarda, düşük dozlardan daha yüksek ölüm oranı buldu, 42tamamen beklendiği gibi, ancak psikiyatristler bu bulgudan bahsetmediler. Ayrıca, tedavi edilmeyen hastaların ölüm oranının yüksek olmasının bariz bir nedeninin, çalışma yazarlarının kendilerinin yazdığı uyuşturucu kullananlardan farklı olmaları olduğunu söylemediler. Antipsikotik alanlara göre kanser ve kalp hastalığından ölüm oranları daha yüksekti ve bu nedenle tedavi edilip edilmediklerine bakılmaksızın yüksek ölüm riski altındaydılar.

Başka bir "şüphe endüstrisi araştırması" FDA verilerini kullandı ve benzer şekilde yanıltıcıydı. 43Arif Khan ve meslektaşları, antipsikotiklerin şizofrenide mortaliteyi %50'den fazla azalttığını ve ilaçların da intiharları azalttığını bildirdi. Yazarlar kişiler yerine kişi yıllarını kullandılar ve yalnızca plasebo kontrollü randomize çalışmaların çift kör aşamalarını değil, aynı zamanda hastaların yalnızca aktif ilaç aldığı güvenlik uzatma aşamalarını da dahil ettiler (ortalama plasebo maruz kalma süresi sadece 33 gündü, ilaca kıyasla 132 gün). Bu tür analizler tamamen güvenilmezdir, çünkü aktif uyuşturucuya devam edenler, buna tahammül edenlerdir (bu kirli numarayı Bölüm 3'te anlatmıştım). Khan'ın çalışmasının – kişileri sayarken – gerçekten gösterdiği şey, antipsikotiklerin insanları öldürdüğü (göreceli risk 1.65, yani toplam ölüm oranında %65 artış) ve ayrıca üç kat daha fazla intihara neden olduğuydu (göreceli risk 2.83).43 Uyuşturucular lehine ölümcül derecede kusurlu bir meta-analiz yayınlamasının nedeni bu mu?

Bir hasta öyküsü

Bertel Rüdinger, 2001 yılında bir psikiyatri hastanesi koğuşuna ilk kez başvuran 40 yaşında bir eczacıdır. Tanısı çok şiddetli depresyondu. Birkaç kez kabul edildi ve genelkurmay başkanı, derin bir yaşam krizi içinde olduğuna ve iyileşmesi için ailesinden ve günlük yaşamından uzaklaşması gerektiğine karar verdi. Rehabilitasyon merkezinde kaldığı sırada, atanmış irtibat kişilerinden biri sesler duyduğunu fark etti ve teşhis şizoaffektif bozukluk olarak değiştirildi.

Ertesi yıl, çoğu zaman hastaneye kaldırıldı ve 2005 yılında, umutsuzca hasta olduğu düşünüldüğü için ömür boyu malullük aylığına bağlandı. 2003'ten 2011'e kadar, psikiyatride kullanılan ilaçların yaklaşık %40'ına maruz kaldı ve hem antipsikotikler, hem antidepresanlar hem de "duygudurum düzenleyicileri" olmak üzere kapsamlı çoklu eczaneye tabi tutuldu.

Annesinin umudunu hiç kaybetmediği ve başka bir hayata sahip olabileceğine inanmaya devam ettiği için çok minnettar. Psikiyatrinin, içinde bulunduğu durumun umutsuzluğuna ilişkin şiddetli mesajlarını yumuşatmasaydı, intihar edecekti. Diğer şansı annesinin bir web sitesine ihtiyacı olduğunda geldi. Programlamayı yapan kadın bilgisayar konusunda oldukça ümitsizdi, bu yüzden Bertel o yapabiliyorsa kendisinin de yapabileceğini düşündü. Psikiyatriden çıkış yolu haline gelen web sitelerini nasıl programlayacağını öğrendi.

2009'da korumalı konut tesisinden taşındı ve böyle bir başka tesisin kullanıcı deneyimine sahip bir web yöneticisi aradığı için şanslıydı. İşi aldı ve şimdi iyileşen hastalarla ve ayrıca zihinsel bozukluklara alışık olduğundan tamamen farklı bir yaklaşımı olan insanlarla tanıştı. İşitme Sesleri Ağı'nı öğrendi ve hapların kişiliğinin ne kadarını yediğini anladı. Ayrıca, zihinsel bozukluklar ve psikiyatrik ilaçlar hakkında kişisel bilgisi olan bir eczacı olarak, diğer insanların iyileşme sürecini desteklemeye yardımcı olabileceğini fark etti. Bertel, Kıta Avrupası'nda bir sosyal psikiyatri ortamında klinik eczacılığı başlatan ve geliştiren ilk eczacı olduğuna inanıyor. Son psikotrop ilacı 2011'de durdurdu, ancak antipsikotiklerle tedavi edilen pek çok kişi gibi, İlaçlarının neden olduğu belirgin obeziteden kurtulması imkansızdır. Bu nedenle, reçete ettiği ilaçlar nedeniyle erken ölme riski sonsuza kadar önemli ölçüde artacaktır.

Bertel'in bir psikiyatri hastası olarak “kariyeri” sırasında sekiz farklı tanı aldı: depresyon, psikotik belirtileri olan depresyon, borderline, sadece depresif duygulanım belirtileri olan şizoaffektif bozukluk, paranoid şizofreni, basit şizofreni, bipolariteli şizoaffektif bozukluk ve şizoid kişilikli bipolar I. .

Psikiyatride kaldığı süre boyunca öğrendiği şeylerden biri, personelin ruhsal bozukluğu olan kişileri ve psikolojik bağlamlarını anlayabilmesi için güvenin tesis edilmesi gerektiğiydi. Pek çok profesyonel, mevcut ıstırap ile yaşam öyküsü arasında bir bağlantı görmüyor. Gerekli güveni tesis etmek için nadiren zaman vardır ve psikiyatrideki tüm zorunlu tedaviler güvensizlik yaratır. Hastalar, bir gün zorlama uygulayan ve ertesi gün terapötik bir ittifak kurmaya çalışan terapistlere açılmazlar.

Bertel, psikotrop ilaçların kendisini intihar etmekten alıkoyduğunu, ancak bunun tek nedeni çok fazla uyuşturulmuş olması ve tamamen kayıtsız kalması ve hiçbir şey yapamaması nedeniyle olduğunu söylüyor. Şiddetli fiziksel, psikolojik ve sosyal sonuçları olan böyle bir tedaviyi intihara karşı profilaksi olarak önermezdi.

Bugün Bertel, ruhsal bozukluğu olan kişilerin ilaçlarını iyileşme sürecinin bir parçası olarak kullanmalarına ve bazı hastaların kendi istekleri dışında ve aşırı dozlarda almak zorunda kaldıkları yarardan çok zarar veren ilaçları bırakmalarına yardımcı olmaktadır. Bu konuda çok iyi bir psikiyatristle işbirliği yapıyor. Bununla birlikte, daha yaygın olarak, onun deneyimi, psikiyatristlerin psikotrop ilaçların diğer tüm ilaçlar gibi olduğunu ve kılavuzlara ve tavsiyelere saygı gösterilmesi gerektiğini anlamalarının zor veya imkansız olabileceğidir.

Antipsikotik ilaçları zorlamak

Ne yazık ki, psikiyatristler Bertel'in istediğinin tam tersini istiyorlar; yönergeleri gevşetmek istiyorlar. Danimarkalı psikiyatrist Henrik Day Poulsen (bkz. Bölüm 2) kısa süre önce psikiyatristlerin, ilaç kurumu tarafından önerilen maksimum antipsikotik dozunun üç katını kullanmasına izin verilmesi gerektiğini savundu. 44Poulsen, bu yüksek dozların reçete edilmesinde herhangi bir risk olmadığını iddia etti ve olanzapin ile ilgili olarak Eli Lilly'nin güvenlik verilerine atıfta bulundu. Ancak okuyuculara Lilly maaş bordrosunda olduğunu ve diğer birçok şirketin maaş bordrosunda olduğunu söylemeyi unuttu.

Olanzapin, Danimarka'da en çok kullanılan antipsikotiktir ve önde gelen birkaç psikiyatristin işten çıkarılmasına yol açan aşırı ilaç kullanımına ilişkin en büyük skandallardan birinin merkezinde yer almıştır. Bununla birlikte Poulsen, psikiyatristlerin daha yüksek dozları kullanmamaları halinde hastalar için zararlı olacağını ve koğuşlarda şiddet olaylarının artacağını savunmuş ve bu konuda Danimarka Psikiyatri Derneği tarafından desteklenmiştir. Ancak, bazı milletvekilleri ve birkaç hasta derneği, psikiyatristlerin zaten çok fazla antipsikotik ve çok yüksek dozlarda kullandığını hissetti.

Psikiyatristlerin hiç fark etmedikleri şey, çoğunlukla hastaların aldıkları antipsikotiklerin yan etkileri nedeniyle şiddete eğilimli olduklarıdır (bkz. Bölüm 14); bu nedenle dozu arttırmak yerine onlardan çıkmaları gerekir.

Dozun üçe katlanmasının daha fazla zarar vermediği gerçekten doğru olabilir mi? Tabii ki değil. Yukarıda belirtildiği gibi, antipsikotiklerle artan mortalite, açıkça doz ve ilaç sayısı ile ilişkilidir.

Ancak gümüş sırtlılar, organize profesyonel inkarlarını yeniden sergilediler. Danimarka Ulusal Sağlık Kurulu'nun kendileri tarafından hazırlanan ve aynı anda birkaç antipsikotik kullanımının ölüm riskini artırmadığını iddia eden 2006 tarihli bir raporuna atıfta bulundular. 30Bu muhtemelen doğru olamaz ve raporda kullanılan istatistiksel yöntemin tamamen hatalı olduğu ortaya çıktı. 45Rapor, dört antipsikotik alanların ölüm oranının daha az ilaç alanlara göre daha yüksek olduğunu gösterdi.

Danimarka raporu ayrıca, bunu destekleyen hiçbir bilimsel veri olmamasına ve hem ulusal hem de uluslararası kılavuzların önerilmemesine rağmen, hastaların yarısının aynı anda birden fazla antipsikotikle tedavi gördüğünü gösterdi. Duyduğum kayıt aynı anda yedi antipsikotikti. Raporda bu kombinasyonun mortaliteyi %50-65 oranında artırdığı belirtilmesine rağmen, hastaların yarısı da benzodiazepinler ve benzeri ilaçlarla tedavi görüyordu. 30 Hem antipsikotikler hem de antidepresanlar ile tedavi gören çalışma grubunun beklediğinden daha fazla hasta vardı - neredeyse yarısı - ve rapor bu yoğun antidepresan kullanımına karşı tavsiyede bulundu.

Raporun en çarpıcı yanı, psikiyatrik ilaç kullanımının kontrolden çıktığını hiçbir şüpheye yer bırakmayacak şekilde göstermesi ve psikiyatristlerin bu arka plana karşı aşırı tedaviyi daha da artırmak istemeleriydi. Bu inanılmaz.

Kopenhag'da yatılı bakım veya evde bakım (ortalama yaş 84) alan rastgele seçilmiş 214 vatandaşın ilaç listelerinin gözden geçirilmesi benzer şekilde ortaya koydu. 46Şaşırtıcı bir %65'lik bir oran bir veya daha fazla psikotrop ilaç kullandı (antipsikotikler %16, antidepresanlar %44, anksiyolitikler/hipnotikler %27 ve anti-demans ilaçları %16). Antipsikotik kullanan birçok vatandaş aynı zamanda antidepresanlar (%53), anksiyolitikler/hipnotikler (%35) ve anti-demans ilaçları (%21) kullanıyordu. Fransa'da risperidon için 500 reçete içeren bir anket de iç karartıcıydı. 47Birlikte reçete yazma prevalansı antidepresanlar için %43, benzodiazepinler için %46, diğer nöroleptikler için %27, “duygudurum düzenleyicileri” için %22 ve antikolinerjik ilaçlar için %19 idi. Danimarka'nın resmi tavsiyeleri, demansı olan hastaların antipsikotik almamaları ve antipsikotikler artı anksiyolitikler/hipnotiklerden kaçınılması gerektiği yönündedir.

Antipsikotiklerin yasadışı pazarlanması yaygındır, 39 çünkü ilaçlar çok pahalıdır ve bu ilaçların kullanımının tamamen kontrolden çıkmasının ana nedeni budur. Birleşik Krallık'ta, pratisyen hekimler tarafından verilen reçetelerin yarısı, anksiyete ve uyku sorunları da dahil olmak üzere psikotik olmayan çeşitli sorunlar için insanlara verilmektedir ve antipsikotikler özellikle demanslı ve yaşlı kişilerde sıklıkla kullanılmaktadır. 48Amerika Birleşik Devletleri'nde sadece 11 yılda antipsikotik kullanımı yetişkinlerde iki katına çıktı ve çocuklarda sekiz kat arttı.ve 2005'te her 1000 çocuktan yedisi antipsikotik tedavisi görüyordu; 50reçetelerin sadece %14'ü psikozlar içindi, çoğu davranış sorunları ve duygudurum bozuklukları içindi. 3

Abilify şu anda Amerika Birleşik Devletleri'nde statinler de dahil olmak üzere tüm ilaçlar arasında en çok satılanıdır. Baktığımda, 15 mg'lık 30 tablet 800 dolara mal oldu ki bu müstehcen. Yapımcısı Bristol-Myers Squibb, 2007'de yasadışı pazarlama ve doktorlara şirketin ilaçlarını etik dışı kullanım için de kullanmaya teşvik etmek için yapılan ödemeleri içeren hileli fiyatlandırma uygulamalarını halletmek için 515 milyon dolardan fazla ödemeyi kabul etti. 39 Diğer birkaç şirket de doktorlara komisyon ödedi. 39

Antipsikotiklerin tarihi, SSRI'larınkiyle pek çok benzerliğe sahiptir. Klinik araştırma, klinisyenler ve hastalar için yeni ilaçların rolünü netleştirmeyi amaçlamadı, ancak pazarlama stratejisi tarafından yönlendirildi ve hem satış sahalarında hem de endüstri sponsorluğundaki araştırmalarda yeni ilaçlar çok abartıldı. Büyük, bağımsız hükümet tarafından finanse edilen denemeler kullanıma sunulduğunda, yeni ilaçların eskilerinden daha iyi olmadığını görmek kolaydı. 22 , 23 , 51- 53 Örneğin, ilk atak şizofrenisi olan 498 hastada yapılan bir deneme, dört yeni ilaç ve haloperidol arasında bırakma oranlarında hiçbir fark bulamadı. 53Çalışma, üç ilaç şirketi tarafından finanse edildi, ancak bunlar kol mesafesinde tutuldu.

Psikiyatri ve tıbbın diğer alanlarında da yapılan bu tür bağımsız araştırmalar bize “en iyi” ilaçların basitçe en utanmazca önyargılı verilere sahip olanlar olabileceğini öğretti. 10

Antipsikotikler, daha önceki bölümlerde açıklandığı gibi, SSRI'lar ve DEHB ilaçlarının neden olduğu esas olarak iyatrojenik olan ve aynı zamanda depresyon için kullanılan bipolar bozukluk için standart tedavidir. Şimdi, örneğin AstraZeneca için, depresyon için kombinasyon tedavisi hakkında reklamlar görüyoruz ve ilaçları aynı hapta birleştiren müstahzarlar var, örneğin, şimdiye kadar icat edilen en kötü psikotrop ilaçlardan ikisi olan fluoksetin ve olanzapin içeren Lilly'den Symbyax.

Araştırma literatürü çok kusurlu olduğu için, yeni ilaçların eskilerinden daha iyi olmadığını yayınlanmış denemelerin bir meta-analizinde göstermenin mümkün olması dikkat çekicidir. 21.533 hastayla yapılan 150 araştırmanın 2009 tarihli bir meta-analizi, psikiyatristlerin 20 yıldır aldatıldığını gösterdi. 54, 55İlaç endüstrisi “ikinci nesil antipsikotikler” ve “atipik antipsikotikler” gibi akılda kalıcı terimler icat etti, ancak yeni ilaçlarla ilgili özel bir şey yok ve antipsikotikler – yeni ve eski – büyük ölçüde heterojen olduğundan, onları ikiye ayırmak kesinlikle yanlış. sınıflar. Haloperidol, denemelerin çoğunda karşılaştırıcıydı ve yukarıda belirtildiği gibi, genellikle çok yüksek dozlarda kullanıldı. Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, kusurlar kasıtlı olarak ortaya çıkar, örneğin dahili bir Pfizer muhtırası, karşılaştırıcı ilacın dozunu hızlı bir şekilde artırarak, bunun yan etkiler nedeniyle o ilaç üzerinde yüksek bir bırakma oranı ile sonuçlanacağını açıklar. 56Bütün bunlar göz önüne alındığında, eski ilaçların yenilerinden daha iyi olduğundan şüpheleniyorum.

Eli Lilly'nin olanzapin ile ilgili suçları

2009 yılında, Eli Lilly suçlamaları kabul etti ve ABD Adalet Bakanlığı ile yapılan anlaşmanın bir parçası olarak yasadışı pazarlama için 1,4 milyar dolardan fazla ödemek zorunda kaldı. 39 Suçlar olanzapinle ilgiliydi ve dünya çapındaki satışlar 1996 ile 2009 arasında yaklaşık 40 milyar dolar olduğu için, para cezasının caydırıcı bir etkisi olacağına inanmak zor.

Suçlar özellikle olanzapin'i çocuklara ve yaşlılara zorlamayı amaçlıyordu ve başka pek çok gölgeli faaliyet vardı. Lilly satış görevlileri doktor kılığında, etiket dışı dersler ve doktorlar için sesli konferanslar sırasında "sorunlu sorular" sordular ve olanzapinin neden olduğu kilo alımı ve diyabet için önemli risk olduğunu bilen şirket, The Myth adlı geniş çapta yayılan bir video kasette sorunu en aza indirdi. Şeker Hastalığı Lilly ve doktorlar arasında ücretli fahişeler de şizofreniyi diyabet için bir risk faktörü olarak tanımlayan makaleler yayınladılar! 3 Her zamanki gibi, sorun asla ilaç değil, hastalıktır.

Şirketin olanzapinin zararlı etkilerini ne kadar küçümsediğini gösteren dahili Lilly belgeleri 2006 yılında New York Times'a sızdırıldı . 39 , 57, 58Ancak Lilly, doktorlara, avukatlara, gazetecilere ve aktivistlere karşı suçlayıcı belgeleri internette yayınlamalarını engellemek için yasal işlem başlattı ve ortadan kayboldular.

2007'de bile, Lilly “çok sayıda çalışma … Zyprexa'nın diyabete neden olduğunu bulamadı” dedi, ancak Lilly'nin kendi çalışmaları, hastaların %30'unun ilacı bir yıl sonra en az 10 kg aldığını ve %16'sının 30 kilo aldığını gösterdi. kilogram. Ayrıca, hem psikiyatristler hem de endokrinologlar olanzapinin diğer ilaçlardan çok daha fazla hastada diyabete neden olduğunu söylediler, 58 , 59ve muhtemelen diğer birçok antipsikotikten daha zararlıdır. 60

Ancak şirket, tıpkı 1988'de fluoksetini piyasaya sürmeden önce olduğu gibi, fluoksetinin yakında patenti tükeneceği için tehlikeli bir durumdaydı. Lilly, insanları fluoksetinin iyi bir ilaç olduğuna inandırdı ve şimdi şirket çaresizce insanları olanzapinle kandırmaya başladı. Alaska'nın üst mahkemesindeki bir davayla ilgili olarak, Eli Lilly'nin olanzapin onayını almak için FDA'ya sunduğu dört davanın detayları ortaya çıktı ve bir doktor mahkemeye bu konuda rahatsız edici bir rapor yazdı. 61

FDA'nın Lilly'nin manipülasyonlarını örtbas etmesi, FDA'nın fluoksetini koruduğu zamanki kadar utanç vericiydi. FDA, çalışmaların ikisini reddetti, ancak diğer ikisi de kabul edilemezdi. Dört ila dokuz günlük bir plasebo öncülüğü vardı, bu da plasebo grubuna geri çekilme semptomlarının uygulandığı anlamına geliyordu; bir benzodiazepine izin verildi - tıpkı fluoksetin denemelerinde olduğu gibi - ancak plasebo ve ilaç gruplarında kaç hastanın aldığına dair hiçbir bilgi yoktu; denemeler sadece altı hafta sürmesine rağmen hastaların yarısından fazlası çabucak bıraktı; birçok eksik veri vardı; ve hastalar kötü yanıt vermişlerse sadece iki ila üç hafta sonra olanzapin ile açık tedaviye geçebilirler. Bu tür denemelerden güvenilir bir şey elde etmek imkansız.Bir denemede, haloperidol karşılaştırma ilacıydı, ancak olanzapine kıyasla 20 kata kadar aşırı dozdaydı.

Bütün bunlara rağmen, analizlerin çoğunda olanzapin plasebodan daha iyi değildi. Reddedilen çalışmalardan biri çok büyüktü, 431 hastaydı, ancak 5, 10 ve 15 mg'lık olanzapin dozları 1 mg'dan daha etkili değildi. FDA, gömdüğü bu çalışma üzerinde paniklemiş görünüyordu. Doz o kadar düşüktü ki çok az dopamin reseptörü olanzapin tarafından işgal edilecekti. Böylece, bu çalışma sadece “kimyasal dengesizlik” dopamin teorisinin yanlış olduğunu kanıtlamakla kalmadı, aynı zamanda psikiyatrik ilaçlarla ilgili denemelerde gördüğümüzün gerçek etkiler olmadığını, kötü körleme nedeniyle esas olarak önyargılı değerlendirmeler olduğunu bir kez daha gösterdi.

Lilly, doktorlara olanzapin'i duygudurum bozuklukları için de kullandırmak istedi ve ilaca duygudurum dengeleyici deme cüretini gösterdi, ancak ruh halini stabilize etmese de. Diğer antipsikotikler gibi, çılgın düşünceleri, hatta her türlü düşünceyi bastırır. Genel pratisyenlerin antipsikotiklerin neden olduğu zararlardan endişe duyması Lilly için bir meydan okumaydı, ancak Lilly bir iç belgede örtmeceli bir şekilde adlandırdıkları gibi "paradigmalarını değiştirmeye" kararlıydı. Lilly ayrıca satış ekibinin kullanması için hayali hasta hikayeleri hazırladı. 60

Lilly'nin ticaretteki birçok hilesi, şirketin tehdit edici bir patent sorununu aşmasını bile sağladı. Patent tükeniyordu ama Lilly, köpeklerde hiç pazarlanmayan bir ilaca göre daha az kolesterol yükselmesi ürettiğini göstererek yeni bir patent aldı! 62İlaçların patentlenmesiyle ilgili birçok saçmalık gördüm ama bu birincilik ödülünü hak ediyor. Olanzapin, kolesterolü diğer ilaçların çoğundan daha fazla yükseltir ve bu nedenle, kolesterolü yükselten bir ilaç olarak pazarlanmalıydı, ancak bu, onu on yıldan fazla bir süredir yılda yaklaşık 5 milyar dolarlık bir satış rekoru kırmazdı, en çok 62 Dünyada yaygın olarak kullanılan antipsikotik ilaç.

Lilly'nin hem fluoksetin hem de olanzapin ile büyük ticari başarısı, psikiyatride hangi ilaçlara sahip olduğunuzun gerçekten önemli olmadığını gösteriyor. Yolsuzluk, pazarlama ve yalanlar, doktorların hem daha iyi hem de daha ucuz ilaçları kullanmamalarını sağlayacaktır. Bu bilgi kontrolüne bir örnek olarak, 2005 yılındaki bir Cochrane incelemesi olanzapin ile yapılan en büyük çalışmanın makalelerde ve konferans özetlerinde 142 kez yayınlandığını bildirdi! 63Propagandalı bu halı bombardımanı, 2002'de olanzapin satışlarının Danimarka'da haloperidol satışlarından 54 kat daha fazla olmasına katkıda bulundu. Bu para israfının hiçbir mazereti yoktu. O zaman, olanzapin günde haloperidolden yedi kat daha pahalıydı ve iki yıl önce BMJ'de yapılan bir meta-analiz, "yeni ilaçların kesin bir avantajı olmadığı" sonucuna vardı. 11

Hasta örgütleri yolsuzluğa katkıda bulunuyor. Genellikle endüstriden para alırlar ve yalnızca ilaç firmalarının kendilerine söylediklerini veya psikiyatristlerin onlara söylediklerini bilirler, ki bu da aşağı yukarı aynıdır, çünkü onlar da bilgilerini endüstriden alırlar. Bu nedenle, 2001 yılında bir psikiyatri hastaları derneğinin başkanının, Danimarkalı psikiyatristlerin olanzapin ve risperidon gibi daha yeni antipsikotikleri kullanmakta çok yavaş olduklarını etik dışı olarak nitelendirmesi şaşırtıcı değildi. 64

Diğer şirketler de ilaçları hakkında açıkça yalan söyledi. AstraZeneca, uluslararası toplantılarda, ketiapin'in psikotik hastaların kilo vermesine yardımcı olurken, önemli kilo artışları gösteren bir araştırmayı susturduğunu ve dahili veriler hastaların %18'inin en az %7 kilo aldığını gösteren veriler sundu. 60 , 65Astra-Zeneca başka yalanlar da yayıyordu. 60 Bu, ketiapin'in haloperidolden daha iyi etkiye sahip olduğunu gösteren dört çalışmanın bir meta analizini sundu, ancak dava yoluyla yayınlanan dahili belgeler bunun tam tersi olduğunu gösterdi: ketiapin haloperidolden daha az etkiliydi.

damgalama

Akıl hastalığının biyolojik veya genetik açıklamalarının, sorumluluk ve suçlama kavramlarını azaltarak psikiyatri hastalarına karşı toleransı artırdığı varsayılmaktadır. 66Anti-stigma programlarının temel varsayımı, halka sorunları hastalık olarak tanımanın ve bunların kimyasal dengesizlik, beyin hastalığı ve genetik faktörler gibi biyolojik faktörlerin neden olduğuna inanmanın öğretilmesi gerektiğidir. Bununla birlikte, araştırmalar sürekli olarak bu hastalık modelinin damgalamayı ve ayrımcılığı artırdığını bulmuştur , örneğin 33 çalışmanın sistematik bir incelemesi, biyogenetik nedensel atıfların genellikle daha hoşgörülü tutumlarla ilişkili olmadığını bulmuştur; şizofreniyi inceleyen çoğu çalışmada daha güçlü reddedilme ile ilişkiliydi. 66

Biyolojik yaklaşım, şizofreni hastalarında algılanan tehlike, korku ve uzaklaşma isteğini artırır, çünkü insanları hastaların öngörülemez olduğuna inandırır, 66 - 69ve ayrıca klinisyenlerin empatisinde azalmaya ve sosyal dışlanmaya yol açar. 70

Ayrıca, psikososyal bir açıklamaya kıyasla, iyileşme şansı hakkında aşırı karamsarlık yaratır ve değişme çabalarını azaltır. Bu nedenle, bir öğrenme görevine katılanların, çocukluk olaylarının bir sonucu olduğuna inandıklarından ziyade, eşlerinin hastalık terimlerindeki zorluklarını anladıklarında elektrik şoklarının yoğunluğunu daha hızlı artırmaları şaşırtıcı değildir. 68

Birçok hasta ayrımcılığı psikozun kendisinden daha uzun süreli ve engelleyici olarak tanımlar ve iyileşmenin önündeki en büyük engel olarak kabul edilir. 67, 68 Hastalar ve aileleri, toplumun diğer sektörlerine kıyasla ruh sağlığı uzmanlarından daha fazla damgalanma ve ayrımcılığa maruz kalmaktadır ve bunun için iyi açıklamalar vardır. Örneğin, şizofreni etiketine sahip kişilerin %80'den fazlası teşhisin kendisinin zararlı ve tehlikeli olduğunu düşünür ve bu nedenle bazı psikiyatristler şizofreni terimini kullanmaktan kaçınır. 68

Psikiyatrik liderlerin aksine halk, deliliğin genetik veya kimyasal dengesizliklerden çok, kötü şeylerden kaynaklandığına kesin olarak ikna olmuş durumda. 68 Şizofreni hakkındaki web sitelerinin yarısından fazlasının ilaç şirketleri tarafından finanse edildiği göz önüne alındığında, bu netlik dikkat çekicidir. Halk ayrıca psikolojik müdahalelerin psikotik bozukluklar için oldukça etkili olduğunu düşünürken (ki bu da oldukça doğrudur, bkz. Bölüm 10), oysa psikiyatristler, halkın ruh sağlığı okuryazarlığının geliştirilmemesi durumunda kanıta dayalı akıl sağlığının kabulünü engelleyebileceğini düşünüyorlar ( bu da uyuşturucu anlamına gelir!).

Halka daha çok biyolojik yönelimli psikiyatristler gibi düşünmeyi öğretmek için (büyük ölçüde ilaç şirketleri tarafından) milyonlarca dolar harcamanın dört sonucu oldu: daha fazla ayrımcılık, daha fazla uyuşturucu, daha fazla zarar ve daha fazla ölüm.

İşitme sesleri

Şizofreni tanısında en önemli özelliklerden biri hastaların sesleri duymasıdır. Seslere, psikiyatrinin sunduğu, antipsikotik ilaçları içermesi gerekmeyen hastalık odaklı anlayıştan başka bir yaklaşım daha vardır. Pek çok insan aşırı stres veya travmanın bir sonucu olarak sesler duymaya başlar ve çeşitli ülkelerde (örn . normal bir hayat yaşa. Bu tür ağlar, bu insanlara, örneğin kendi kendine yardım gruplarında, sesler hakkında özgürce konuşma fırsatı vermek ve onları kendi yollarıyla anlamaları, öğrenmeleri ve onlardan büyümeleri için desteklemek istiyor.

Sesleri duymaya işitsel halüsinasyonlar denir. Normal değil ama öte yandan bu sesler duyan kişi için gerçek. Bu nedenle, örneğin hastalar İsa veya Napolyon olduklarını düşündüklerinde, açıkça yanlış olan şeyler hakkındaki düşünceler olan sanrılar olarak adlandırılmazlar. Ama çizgi keskin değil. Kendilerini normal gören ama daha önce yaşadıklarına inananlara ya da ölümden sonra hayatın olduğuna inananlara ne demeliyiz?

Danilo Terrida.

Toran Bradshaw.

Jake McGill Lynch.

Shane Clancy.

Stewart Dolin.

Candance Downing.

Cecily Bostock'un fotoğrafı.

Woody Witczak ve eşi Kim.

SSRI'ların ne kadar tehlikeli olduğu gerçeğini ortaya çıkarmak için savaşan dört cesur Amerikalı kadın. Soldan sağa: Mathy Downing, Wendy Dolin, Sara Bostock ve Kim Witczak. Los Angeles, Kasım 2014.

7

Bipolar bozukluk

Daha önce manik depresyon olarak adlandırılan bipolar bozukluğun prevalansı çarpıcı biçimde artmıştır. Bu salgın, özellikle Amerika Birleşik Devletleri'nde prevalansın sadece 20 yılda 35 kat arttığı çocukları vurdu. 1Amerika'daki doktorların çocuklarda bu teşhisi Birleşik Krallık'takinden 100 kat daha sık yapması gerçeği 2Amerika Birleşik Devletleri'nde genellikle sahte bir teşhis olduğunu göstermektedir. Çocuklarda gerçek mani son derece nadirdir ve bipolardaki patlamaya başlıca üç şey neden olur:

1) Teşhis kriterleri çok daha geniş hale geldi ve öfke nöbetleri olan her çocuk teşhis edilme riskiyle karşı karşıya.

2) ABD sağlık sistemi, geri ödeme sağlamak için genellikle daha ciddi tanıları zorunlu kılar ve bu da tanısal kodlamayı teşvik eder. 2

3) Psikiyatrik uyuşturucu ve yasadışı uyuşturucu kullanımının artması.

4) Ruh hali değişimleri normal insanlarda yaygındır ve ilaç endüstrisi, doktorları depresyonu olan birçok kişinin bipolar olduğuna ikna etmek için bu gerçeği ustaca kullanmıştır. 3

Bu bir trajedi. Bipolar genellikle antipsikotiklerle tedavi edilir ve son bölümde belirtildiği gibi, tardif diskinezi gelişme hızı yılda %5 gibi endişe verici bir orandır. 4"Hafif" göz kırpma veya yüzünü ekşitme vakaları bile çocuğu küçük düşürebilir, damgalayabilir ve izole edebilir ve daha şiddetli vakalar, boyun ve omuzlarda ağrılı spazmlar, anormal duruş ve yürüyüş veya sürekli ajite vücut hareketleri ve çılgınca hareket etme ihtiyacı olan çocukları devre dışı bırakabilir. adımlamak.

Araştırmalar, ilk dönem bipolar hastalarının üçte biri ile üçte ikisi arasında, kokain, esrar ve halüsinojenler gibi yasa dışı uyuşturucuları kullandıktan sonra duygusal olarak dengesiz hale geldiğini bulmuştur. 1 Amerikan Psikiyatri Birliği bile elektroşok dahil tüm antidepresan tedavilerin manik atakları tetikleyebileceğini kabul etmiştir. Yaşları beş ila 29 arasında değişen yaklaşık 90.000 hasta üzerinde yapılan bir ABD araştırması, antidepresanlarla tedavi edilenlerin yılda %7.7 oranında bipolara dönüştüğünü, yani uyuşturucuya maruz kalmayanlara göre üç kat daha fazla, yani ilaca bağlı dönüşüm oranının yaklaşık %7 olduğunu göstermiştir. yılda %5. 5Bu sadece bir Amerikan fenomeni değil. Çocuklarda ve ergenlerde yapılan çalışmaların sistematik bir incelemesi, antidepresanlarla tedavi edilen kişilerin %8'inin ilaca bağlı olarak mani veya hipomani geliştirdiğini ve plaseboda yalnızca %0.2'sinin geliştiğini göstermiştir. 6Tüm yaşları içeren sistematik bir inceleme de %8 oran buldu. 7DEHB ilaçları uyarıcı oldukları için bipolar bozukluğu da tetikleyebilir.

Bu araştırmalar, bipolar bozukluğun yaygınlığındaki büyük artışın tek bir önemli nedeni olduğunu göstermektedir: doktorlar. Bu iyatrojenik bir salgındır ve Whitaker, prevalansının uyuşturucu çağı öncesine göre 250 kat daha yaygın olduğunu tahmin etmiştir. 1 İyatrojenik mani, normalde bu dürtülere sahip olmayacak insanlarda evlilik dışı cinsel ilişkiler de dahil olmak üzere birçok sefalete yol açar. 8

Bir doktorun, 1949'da on manik hastayı başarılı bir şekilde tedavi ettiğini bildirmesinden sonra, lityum mani ve bipolar için sihirli kurşun haline geldi.1 Ama onlardan birini öldürdüğünü ve diğer ikisinin ciddi şekilde hastalandığını söylemeyi unuttu. Lityum oldukça toksiktir ve serum konsantrasyonunun izlenmesi gerekir. Ayrıca, bu metal, duygusal körelme, ilgisizlik, bilişsel işlevlerde düşüş ve çok az sosyal temasın olduğu yoksul yaşamları içeren etkileri bakımından antipsikotiklere benzer. 1 , 9Lityumu bırakan hastaların sonu her zamankinden daha kötü olabilir ve bir çalışma, lityumun kesilmesini takiben tekrarlayan ataklar arasındaki sürenin, doğal olandan yedi kat daha kısa olduğunu gösterdi. 1 Çekilme etkileri, insanları lityumun yararlı olduğuna inandıran mani ve depresyonu içerir.

Diğer psikotrop ilaçların aksine, lityum belki intiharları azaltır. Ancak bu etki belirsizdir. Unipolar veya bipolar duygudurum bozukluğu olan hastalarda yapılan dört küçük çalışmanın meta-analizinde, alışılmadık biçimde çok sayıda intihar vardı; sırasıyla sadece 241 ve 244 hastada altısı plaseboda ve hiçbiri lityumda. 10Yazarların kendilerinin de yazdığı gibi, nötr veya olumsuz sonuçları olan yalnızca bir veya iki orta ölçekli araştırmanın varlığı bu bulguyu önemli ölçüde değiştirebilir. Ayrıca, plasebo grubu yoksunluk semptomları (soğuk hindi tasarımı) nedeniyle yapay olarak artan bir intihar riskine sahip olabilir.

Tıpkı depresyon ve şizofreni gibi bipolar bozukluk da ilaçlar nedeniyle daha kronik bir seyir izlemiş görünüyor. Daha önce, manik hastaların yaklaşık üçte biri hayatlarında üç veya daha fazla atak geçirdi, ancak şimdi üçte ikisi ve antidepresanlar ve DEHB ilaçları inişler ve çıkışlar arasında hızlı döngüye neden olabilir. 1

Diğer bir yapay psikiyatrik salgın ise bipolar II'dir. 11Bipolar I'den farklı olarak mani veya psikotik özellikleri yoktur ve tanı ölçütleri çok hafiftir. Yalnızca bir depresyon dönemi ve dört günden fazla süren bir hipomani dönemi olması gerekir. Bu, çok sayıda hastayı büyük bir maliyetle çok büyük zarara yol açan antipsikotik ilaçlarla tedavi etmek için kapıları açar; Eski uyuşturucu ketiyapin bile 2011'de Birleşik Krallık'ta yılda 2.000 £ gibi şaşırtıcı bir fiyata mal oldu.

Hipomani teşhisi, “Daha fazla kahve içerim” gibi basit sorular üzerine kuruludur. Yaralanmaya hakaret ek olarak, bipolar I ve II endüstrinin klinik deneylerinde birbirine karıştırılmıştır, bu nedenle antipsikotiklerin daha hafif olduğu varsayılan bipolar II'de herhangi bir etkisinin olup olmadığı görülemez. Halihazırda oldukça zengin bir endüstrinin gelirini artırmak için bazı hastaların hayatlarıyla ödediği gerçekten akıllı bir pazarlama hilesi.

Şu anda Amerika Birleşik Devletleri'nde en çok satılan ilaç olan Abilify (aripiprazol), sadece akut tedavi için değil, aynı zamanda bipolar bozukluğun idame tedavisi için de onaylanmıştır. Ancak, 2011'de araştırmacılar yalnızca bir deneme bulabildiler, 12plasebo grubunda soğuk hindi, çok kısa bir süre ve düşük tamamlama oranı gibi olağan sorunlardan muzdaripti. Deneme, 80 yayın tarafından alıntılandı, bunlardan sadece 24'ü belirtilen advers olay rapor edildi ve sadece dördü çalışmanın belirgin sınırlamalarından bahsetti.

2001'de GSK, bipolar yetişkinlerde paroksetin kullanımına ilişkin hayalet yazı ile yazılmış bir klinik araştırma raporu yayınladı. 13O kadar manipüle edildi ki, ayrıca çalışmasından elde edilen verilerin kendisinden etkili bir şekilde çalındığından şikayet eden araştırmacılardan biri, 14bilimsel suistimal şikayetinde bulundu. İlacın plasebo üzerinde hiçbir etkisi yoktu, ancak yayınlanan makale, insanları bunun olduğuna inandırdı. 13 Ayrıca, mani indüksiyon riskinin yüksek olması nedeniyle bu tür hastalarda SSRI'ların kullanılması tehlikeli olmasına ve manik semptomlar protokolde bir sonuç olmasına rağmen, yayınlanan makale bu konuda hiçbir şey söylemedi! Kanıtlar, yayınlanan makale üzerinde GSK tarafından atanan prestijli yazarların hiçbir zaman makaleyi gözden geçirmediğini ve hatta makalenin ön taslaklarını görmediklerini, ancak yalnızca American Journal of Psychiatry tarafından nihai kabulden hemen önce son düzenlenmiş makaleyi gördüklerini gösterdi.

Diğer doktorlar gibi, 15psikiyatristler, eylemlerinin zarar verici sonuçlarıyla yüzleşmekte büyük zorluk çekerler. Bipolardaki artışı “daha ​​iyi” tanı olarak selamlayabilirler8 ve neredeyse her zaman ilacın tanıyı maskelediğini varsayacaklar, 8 örneğin 60 çocuktan 12'si antidepresanlar üzerinde bipolar hale geldiğinde. 1 Psikiyatri profesörlerinin bunu halka açık toplantılarda söylediklerini duydum. Sorunları gömmek için ne mükemmel bir yol:

Biz psikiyatristler iyiyiz, kullandığımız ilaçlar iyi ve velinimetlerimiz, ilaç endüstrisi iyi, bu yüzden hastalarımızın başına gelen her şey tamamen kendilerinden veya hastalıklarından kaynaklanmaktadır.

“Duygudurum düzenleyiciler”

Bu terimi sadece çok yanıltıcı olduğu için ters virgül içinde kullanıyorum. "Ruh hali stabilizatörleri", ruh halini stabilize etmeyen anti-epileptik ilaçlardır; insanları uyuşturarak ve yatıştırarak duygusal tepkileri bastırırlar. 9 Psikiyatristler bu terimin tam anlamını hiçbir zaman netleştirmediler. 3 İnsanları yere seren her şey mani için “çalışır” olduğundan, doktorların anti-epileptiklerin mani için işe yaradığını düşünmeleri şaşırtıcı değildir. Diğer psikotrop ilaçlar gibi, anti-epileptiklerin de birçok zararlı etkisi vardır, örneğin gabapentin kullanan her 14 kişiden biri, kas hareketlerinin istemli koordinasyonunun eksikliği olan ataksi geliştirir. 16

Bu ilaçlar intihar düşüncesi ve davranışı riskini artırır. Gabapentin (Neurontin) için prospektüs intihar riskinin iki katına çıktığını belirtiyor ve “Denemelerde ilaçla tedavi edilen hastalarda dört intihar oldu ve plasebo ile tedavi edilen hastalarda hiçbiri intihar olmadı, ancak sayı herhangi bir intihara izin vermeyecek kadar küçük. intihar üzerindeki uyuşturucu etkisi hakkında bir sonuç. Pfizer'e bu verilerin daha makul bir yorumunu sunabileceğimi düşünüyorum.

Bu alandaki araştırma literatürü o kadar tahrif edilmiştir ki – psikiyatrik önlemlerle bile – aşırıdır. Gabapentin kötü şöhretli bir örnektir. İlaç sadece tedaviye dirençli epilepsisi olanlar için çok az insan için onaylandı, ancak daha sonra Pfizer tarafından satın alınan Warner-Lambert, yasadışı bir şekilde tanıtımını yaptı ve DEHB ve bipolar bozukluk da dahil olmak üzere hemen hemen her şey için sattı. 15

Büyük bir yolsuzluk vardı ve doktorlar şirketin yasadışı faaliyetlerine isteyerek katıldılar. Etkili düşünce liderlerinin neredeyse %90'ı, şirketin tanıtım stratejileri hakkında güncel bilgiler aldıktan sonra toplantılarda gabapentin'i lanse etmeye istekliydi. Hastalara zarar verdikleri için cömertçe ödüllendirildiler ve Warner-Lambert yüksek hacimli reçete yazanları takip etti ve ayrıca onları ödüllendirdi. Bir şirket yöneticisi bir satış görevlisine “Her şey için Neurontin… Bu güvenlik saçmalığını duymak istemiyorum” dedi. 15

Ayrıca, denemelerin seçici raporlanmasını, istatistiksel analizleri ve olumlu sonuçlanan sonuçları içeren deneme verilerinde büyük bir yolsuzluk vardı. 15 , 17, 18Hastalar uygunsuz bir şekilde dışlandı veya analizlere dahil edildi ve spin yapılan negatif sonuçlar pozitif görünüyor. Önyargı, tasarım aşamasında, büyük olasılıkla kasıtlı olarak zaten tanıtıldı, örneğin, körlemenin kaldırılmasına yol açan yüksek dozlar kullanıldı, ancak Pfizer, ters olaylar nedeniyle körlemenin kaldırılmasının çalışmanın geçerliliğini bozabileceğini kabul etti. Yolsuzluğun son katmanı, hayalet yazarlar tarafından başarıldı: "'Yazı denetimi'ne sahip olmamız gerekirdi."

Şirket, doktorlara onaylananlardan çok daha yüksek dozlarda Neurontin kullanmaları için baskı yapmakta ısrar etti, bu da daha fazla zarar için daha yüksek bir gelir anlamına geliyordu. Warner-Lambert ve Pfizer'in Neurontin ile kaç kişiyi öldürdüğünü sık sık merak etmişimdir.

2010 yılında bir jüri, Pfizer'i organize suç ve haraç komplosu yapmaktan suçlu buldu. Altı yıl önce, Pfizer, Neurontin'i onaylanmayan kullanımlar için hileli bir şekilde terfi ettirdiği suçlamalarını çözmek için 430 milyon dolar ödemişti, ancak para cezasının boyutu suçun ödediğini gösteriyordu. Satışlar yalnızca 2003 yılında 2.700 milyon dolardı ve yaklaşık %90'ı etiket dışı kullanım içindi.

Diğer ilaçlarda da benzer sorunlar görüyoruz. Örneğin, lamotrijin için, yedi büyük, olumsuz deneme yayınlanmadı ve halk için görünmez kaldı, oysa iki olumlu deneme yayınlandı. 19FDA onayı için iki pozitif deneme yeterlidir ve FDA, aslında başarısız bir ilaç olmasına rağmen geri kalanını başarısız denemeler olarak kabul eder.

Bana göre anti-epileptik ilaçlar ruhsal bozukluklar için kullanılmamalıdır.

Bir gencin deneyimi

Avustralyalı çocuk psikiyatristi Peter Parry, genç bir Amerikalı adamın biyolojik psikiyatri tarafından nasıl yok edildiğini anlattı. 20Adam berbat bir aileden geldi, bir kardeşi tarafından fiziksel olarak istismar edildi, ebeveynleri genç yaşta boşandı ve annesinin birçok sorunu vardı. İlk teşhis edildiğinde 12 yaşındaydı ve o zamandan beri ortadan kaybolan depresyon, anksiyete ve şiddetli OKB ile damgalanmıştı. Ne yazık ki Adam için, psikiyatristi görünüşe göre yeni bir teşhis olan çocukluk çağı bipolar bozukluğunu icat edip pazarlayarak ün kazanmış iki ABD merkezinden birinde çalışıyordu. Psikiyatrist Adam'a çok şey sorabilirdi, ama sormadı ve üç ay içinde Adam birkaç antikonvülzan, birkaç antipsikotik, birkaç antidepresan ve lityum da dahil olmak üzere birçok ilaç kullanmaya başladı.

Belgeler, görünüşe göre ağır farmakoterapinin bilişsel bozucu etkileri dikkate alınmadan, Adam'ın dejeneratif bir nörolojik bozukluktan muzdarip olduğu endişesini dile getirdi.

Adam'ın ebeveynleri, her yalnız davranışı “hastalığın” bir parçası olarak yorumlama eğilimindeydi ve annesi bundan çok fazla teminat aldı. Adam, bu “hastalığın” evde ancak hayatının bir parçası olan iki ya da üç kişinin varlığında olduğunu fark etmeye başladı, ancak aynı zamanda çılgınlığını sorguladığında bunun “bir parçası” olarak kabul edildiğini de fark etti. hastalık." Yani gerçekten kapana kısılmış hissediyordu. Annesiyle onu hastaneye kaldıran tartışmalarının çoğu, birkaç saat önce yalnızca ilaçlarını durdurmak istemesiyle ilgili bir tartışma olarak başladı. Her zaman bağlam vardı.

"Mitokondriyal bozukluk olayı" bir felaketti. Test ve konsültasyon aylarca uzadı ve bir noktada annesi ona beyninin “dejenere olmaya” devam edip etmeyeceğini bilmediklerini söyledi ve “Öleceksin” dedi.

Tanıdan bir yıl önce neredeyse ulusal yüzme şampiyonalarına katılmaya hak kazanmış olmasının aksine, sadece dört ayda 25 kg'ın üzerinde kilo aldı ve kendini inek gibi hissetti. Taktığı her SSRI, cinsel dürtüsünü tamamen ortadan kaldırdı. Başlangıçta, bir SSRI uykusuzluk ve yoğun hayal kırıklığı ile akatizi ve ajitasyona neden oldu, ancak - öfori, fikirlerin uçuşması veya büyüklenmecilik gibi temel mani belirtileri olmamasına rağmen - ünlü psikiyatrist buna "mani" teşhisi koydu.

“Yeni hastalık”la ilgili bin makale, çok az ve genellikle yalnızca travma ve çocuk istismarı hakkında geçiyor ve “hastalığa” öncülük eden iki çocuk psikiyatri merkezinden gelen kohortlardaki fiziksel ve cinsel istismar oranları, toplumdaki oranların çok altındaydı. anketler ve duygusal istismarın hiç dikkate alınmadığı ortaya çıktı.

Adam'ın psikiyatristi ile yapılan seanslar, annesi ve psikiyatristinin semptomlarını tartışmasını içeriyordu, erkek kardeşi tarafından yapılan fiziksel ve duygusal istismar veya annesiyle olan çatışmanın arka planı hakkında konuşması için çok az yer vardı.

Adam'ın gördüğü tedavi, Avustralya'da bir Sağlık Kurulu soruşturmasını tetikleyebilir, ancak Adam'ın yasal araştırmaları, tedavisinin Amerika Birleşik Devletleri'nde “standart uygulama” olarak kabul edileceğini gösterdi!

Kaçınılmaz olarak, Adam'ın teşhisleri onun kimlik duygusu ve aile ilişkileri üzerinde bir etkiye sahipti. Kimlik gelişimi, kişinin her düşüncesinin ve hissinin, bunun benliğin bir parçası mı yoksa bir “hastalık” mı olduğu konusunda şüpheye yol açabileceği yanlış bipolar teşhisiyle ciddi şekilde zarar görebilir.

Bölüm 6'da belirtildiği gibi, biyomedikal bir açıklamanın daha az damgalanmadan ziyade daha fazla teşvik etmesi ve prognostik karamsarlığı teşvik etmesi muhtemeldir.

8

bunama

2014 yılında İngiltere'de Ulusal Sağlık Servisi, teşhis ettikleri her bunama vakası için pratisyen hekimlere 55 £ ödemeye karar verdiğinde kamuoyunda büyük bir tepki vardı. Resmi amaç, “demanslı hastaların kimliğini artırmak ve onların, ailelerinin ve bakıcılarının ihtiyaç duydukları desteği almalarını sağlamak” idi. 1Bu siyasi mumbo jumbo ile kimse gerçekten çok fazla vaat etmedi.

Bununla birlikte, bunama acil bir durum değildir, dolayısıyla bu insanların hangi bakıma ihtiyacı olduğunu öğrenmek için zaman vardır. Bu, pek çok kişinin ciddi demansı ölümden daha kötü kabul edecek kadar çok korktuğu bir teşhisle insanları damgalamadan, ihtiyatlı bir şekilde yapılabilir. Ancak bazen, ailelerin neler olup bittiğini anlamalarına yardımcı olabileceği için bir teşhis faydalı olabilir; demanslı kişileri eylem ve davranışlarından sorumlu tutulmaktan kurtarabilir; ve onlara, açık düşünme yeteneklerini kaybetmeden veya zihinsel olarak yetersiz ilan edilmeden önce yasal işlerini düzene koyma fırsatı verir.

Bir doktor, daha önce hiç aşılmamış bir etik çizgiyi geçmekten bahsetti - teşhis için nakit para - ve hafıza bozukluğu olan birini görüp buna bunama adını verirse ödüllendirileceğini, ancak hafif bilişsel bozukluk veya depresyon olarak adlandırırsa, maaş almayacaktı. Teşhis sürecinin, doktorun, bu tür mali teşviklerle kirletilmemesi gereken, hastanın çıkarları doğrultusunda hareket ettiğine güvenmeye bağlı olduğunu da sözlerine ekledi.

Peki, bu, iyi kanıtlara dayalı olarak başka nedenlerle doktorlarını görmeye gelen hiçbir şeyden şüphelenmeyen yaşlılar arasında bir teşhis avı için esiyor mu? Kesinlikle hayır! Teşhis için avlanmak ve atlarını eyerlemek için insanları ödüllendirmek ve karşılarına demanslı bir insan gibi görünen her şeyi kementlemek taramadır. Ancak demans taramasının zarardan çok yarar sağlayıp sağlamadığını bize söyleyebilecek hiçbir çalışma yapılmadı. 2

Birleşik Krallık Ulusal Tarama Komitesi, her çılgın kafa için ödül verilmeden altı ay önce örnek bir rapor yayınladı. Rapor, bilinçli bir karar vermek için bilmemiz gereken her şeyi içerir. 2 Demans ve Cochrane için mevcut testleri ve sunmayı düşünebileceğimiz destek türleri hakkındaki diğer sistematik incelemeleri inceledikten sonra, rapor, aynı zamanda ABD Önleyici Hizmetler Görev Gücü'nün de yaptığı gibi, bunama veya hafif bilişsel bozulmayı taramamamız gerektiği sonucuna varıyor. . 2

Bir halk sağlığı girişimini bu kadar tamamen öldüren resmi bir rapor gördüğümü hatırlamıyorum. Eminim bu, geriatristler tarafından değil, geriatristlerin demans için işe yaramayan ilaçları önerdiği ve kullandığı için endüstri maaş bordrosunda olmayan iki halk sağlığı çalışanı tarafından yazıldığını yansıtmaktadır.

Rapor, her şeyin ne kadar aptalca olduğu konusunda hiçbir şüphe bırakmıyor. “Demansın erken teşhisi, potansiyel olarak demansı olan kişilerin ve bakıcılarının gelecek için plan yapmalarına izin verirken, hasta hala karar verme sürecine katılma ve herhangi bir potansiyel tedaviye daha erken başlama kapasitesini korur” olasılığından söz eder. Ama ne tedavisi? Bu, dikkatle hazırlanmış bir ilaç dostu beyana benziyor, ancak “tedavi” uyuşturucudan çok daha fazlası olabilir ve gerçekten de öyle olmalıdır.

Rapor, sonunda, taramanın yardımcı olabileceğinden daha fazla insanı yanlış bir şekilde alarma geçirerek zarar verebileceğini söylüyor. Gerçekler şunlardır: 2

·         Sadece 85 yaş ve üzerindeki kişilerde pozitif bir testin bir kişinin bunaması olduğunu göstermesi muhtemeldir;

·         ilaçlar Alzheimer hastalığına ilerleme riskini azaltmaz;

·         asetilkolinesteraz inhibitörlerinin ve memantinin etkileri klinik olarak anlamlı olamayacak kadar küçüktür;

·         diğer ilaç türleri de fayda sağlamaz;

·         Herhangi bir farmakolojik müdahalenin yaşam kalitesinde veya esenlikte iyileşmelerle sonuçlandığına dair hiçbir kanıt yoktur;

·         Bilişsel uyarım, küresel bilişsel işlevde, kişinin bildirdiği yaşam kalitesinde ve esenlikte ve personelin iletişim ve sosyal etkileşim derecelendirmelerinde iyileşmelere yol açar;

·         fiziksel egzersiz, masaj/dokunma terapileri ve müzik terapisi belki yardımcı olabilir.

Bunun bize söylediği şey, yaşlılarımıza bakmamız, onlara anlamlı ve teşvik edici şeyler vermemiz ve onları fiziksel olarak aktif olmaya teşvik etmemiz gerektiğidir. Biz bunu hep biliyorduk.

Uyuşturucu denemelerinde kaydedilen küçük etkiler, ilaçların göze çarpan yan etkileri nedeniyle kör olmayan önyargılardan kolayca kaynaklanabileceğinden, muhtemelen sahtedir.

Üç asetilkolin esteraz inhibitörü, donepezil (Aricept), galantamin ve rivastigmin ile ilgili bir Cochrane incelemesi, bu soruna dikkat etmemiş ve "Üç kolinesteraz inhibitörü, hafif ila orta dereceli Alzheimer hastalığı için etkilidir" sonucuna varmıştır. 3

Körleştirme sorununu dikkate almadan bile, bu sonuca itiraz edeceğim. Bilişsel işlevdeki gelişme, 70 puanlık bir ölçeğin orta aralığında 2.7 puandı. Bu, FDA'nın minimal düzeyde ilgili klinik değişiklik olarak kabul ettiği 4 noktadan daha azdır. 4Hamilton ölçeğinde depresyon için algılanabilecek en küçük etki olan 5-6 ile de karşılaştırabiliriz, ancak bu ölçekte maksimum sadece 52'dir (Bölüm 3).

Belki de Cochrane incelemesinin uyuşturucular hakkında fazla bilgisi olmayan bir istatistikçi tarafından yazılmış olması bir rol oynamaktadır, örneğin "donepezilin ciddi veya yaygın yan etkileri yok gibi görünüyor" diye yazmıştır. Bu, ilacın parlak bir reklamındaki bir cümleye veya Aricept'in satıcısı Pfizer tarafından yazılmış bir deneme raporuna benziyor ve oldukça yanıltıcı. Zararlar hem yaygın hem de ciddidir ve plasebo gruplarında sadece %18'e kıyasla hastaların %29'u advers olaylar nedeniyle ilaç grubunu terk etmiştir. 3 Donepezilin en sık görülen yan etkileri mide bulantısı, ishal, iyi uyuyamama, kusma, kas krampları, yorgun hissetme ve yemek yemek istememedir. Zaten iyi uyuyamamak, yorgun hissetmek ve yemek yemek istememekle ilgili sorunları olan yaşlı bir insan için bunu istemezdik.

Pfizer'in Aricept ürün bilgilerinde sık görülen yan etkilerin listesi çok uzundur. 5Hipotansiyon ve senkop %1'den fazla görülür ve yaşlılar düştüğünde kalçalarını kırıp ölme riskleri oldukça fazladır. Kanada'da yapılan büyük bir kohort çalışması, bunama önleyici ilaçlar alan kişilerin, bu ilaçları almayan demanslı kişilere kıyasla senkop nedeniyle hastaneye yatış riskinin neredeyse iki katı olduğunu ve bu kişilerin daha fazla kalp pili takıldığını ve daha fazla kalça kırığı olduğunu gösterdi. 6Şaşırtıcı bir şekilde, bradikardi nedeniyle hastaneye başvuran hastaların yarısından fazlası taburcu edildikten sonra aynı tip ilaçla tedavi edildi! 6 Bu, doktorların psikotrop ilaçları güvenli bir şekilde kullanamayacaklarının bir başka örneğidir. Amerika Birleşik Devletleri'nde ileri derecede demansı olan 5,406 huzurevinde yaşayan bir başka çalışmada, üçte birinin kolinesteraz inhibitörleri ve dörtte birinin de demans için kullanılan bir ilaç olan memantin aldığı bulundu. 7 Bu hastaların hiçbiri bu ilaçları almamalıydı.

Demansın ekonomik yükünü ve müdahale etmenin ne kadar önemli olduğunu sık sık duyduğumuz için , herhangi bir müdahalenin toplum için hiçbir faydasının bulunamaması özellikle ilginçtir . Genel seçimlerle örtüşme eğiliminde olan bu siyasi satış sahaları boş.

Hafif ila orta dereceli Alzheimer hastalığı olan 565 hasta üzerinde yapılan uzun süreli bir denemede donepezil ile plasebo karşılaştırılmıştır ve yazarlar donepezilin minimum ilgili eşiklerin altında faydalarla birlikte maliyet etkin olmadığı sonucuna varmıştır. 8Diğer davaların aksine, kamu tarafından finanse edildi. Bu deneme, görebildiğim kadarıyla, hiçbir iyi neden olmaksızın Cochrane incelemesinden çıkarıldı3 . Üç yıl sonra sonuçlar, kurumsallaşma, sakatlığın ilerlemesi ve davranışsal ve psikolojik semptomlar açısından ilaç ve plaseboda benzerdi. 8 Deneme 2004'te yayınlandı, ancak altı yıl sonra, Eisai Medical Research'ün Aricept için hazırladığı TV reklamları, hastaların dikkat, odaklanma, yönelim, iletişim, sosyal etkileşim ve katılım dahil olmak üzere bilişsel ve günlük işlevlerinin normale döneceğini ima etti. 9“Bekleme. Doktorunuzla Aricept hakkında konuşun”, denildiği gibi reklamlar. FDA, şirkete yasayı çiğnediğini söyledi.

İngiliz girişimi etik dışı, maliyetli ve zararlı. İnsanlara, kendileri veya sevdikleri herhangi bir şey tespit etmeden birkaç yıl önce demans teşhisi koymak, yaşam kalitelerini olumsuz etkiler. Kendi başlarına bırakılsalardı, birçoğu beyinlerinin yavaş yavaş çözülme korkusunun olası terörünü hiç düşünmeden barışçıl bir şekilde ölecekti. Teşhis edilmeden bırakılırsa onurlarını ve bağımsızlıklarını da koruyabilirlerdi. Her şeyden önce, çok azımız acınmak ve “yardıma ihtiyacı olan” biri olarak görülmek isteriz.

Gereksiz demans tanıları ile yaşlılarımızın hayatını bozmamalıyız. Reçeteli ilaçlarımız üçüncü önde gelen ölüm nedenidir, 10ve yaşlılığa kadar hayatta kalabilecek kadar şanslı olanlar demans için ilaç almaya cezbedilmemelidir. Doktorların kullanmaması için ilaçları piyasadan kaldırmalıyız.

2007 tarihli bir rapor, bunama teşhisi konan kişi sayısı ile tahmini prevalans arasındaki uçurumu tanımladı. 65-69 yaş grubu için, beklenen 13'e karşılık 1000 kişide beş kişiye teşhis konulduğunu tespit etti. 2 İyilik Endüstrisinin neden bu tür boşlukları her zaman bir sorun olarak gördüğünü merak ediyorum? Bu mutlaka bir sorun değil. Pek çoğunun “yardıma ihtiyacı olmayan” insanlara bir armağandır. Ama elbette her zaman aileleri tarafından yardım edilebilecek, ancak yardım etmeyen bazı kişiler olacaktır, çünkü onlar ve aileleri henüz deli olduklarını anlamamışlardır.

Tanı ölçütleri genişletildi ve DSM-5 bunama terimini bile kullanmıyor, ancak hafif nörobilişsel bozukluktan bahsediyor, bu da "Bir veya daha fazla bilişsel alanda önceki daha yüksek düzeydeki işlevsellikten kaynaklanan bilişsel gerilemenin kanıtı" anlamına gelen hafif nörobilişsel bozukluktan bahsediyor. 1150 yaş üstü herkesin bu kriterlere uygun olduğunu düşünüyorum.

Bilin bakalım kafa avcısı çılgın beyinler için doktorları ödüllendirmek gibi aptalca fikir nereden çıktı? Evet, 12 yaşındaki Eli Lilly tarafından finanse edilen Birleşik Krallık Alzheimer Derneği tarafından desteklendi.alanına kendini adamış büyük ilaç şirketlerinden biridir. 13Toplum, "Birleşik Krallık'ta 800.000'den fazla insan bunama ile yaşıyor, ancak bu insanların yalnızca %43'ü şu anda teşhis alıyor... Bu, insanların yalnızca çok çaresizce ihtiyaç duydukları değil, hak ettikleri ilaca ve desteğe erişmelerini engelliyor." Dernek ayrıca Lilly'yi “harika bir ortak ve Alzheimer Derneği Erken Teşhis kampanyasına katkıları çok değerli” olarak adlandırıyor. Lilly'nin simbiyotik ilişkiye daha fazla değer verdiğinden eminim.

Financial Times da bizi aydınlattı: 14"Alzheimer ilaç geliştirmesiyle ilgili yüksek riskler yatırımları caydırdı ve İngiltere başbakanı David Cameron'ı geçen yıl araştırmayı teşvik etmenin yollarını bulmak için önde gelen ekonomilerden oluşan G8 grubu aracılığıyla bir adım atmaya sevk etti."

Tamam anladım. Araştırmayı teşvik etmenin kesin bir yolu, bir şeyi ilk unuttuğumuzda hepimize demans veya hafif bilişsel bozukluk teşhisi koymaktır. Hatta çocuklukta hafif bilişsel bozukluk bile icat edebiliriz. Siyasi taktikler, Ulusal Tarama Komitesi tarafından kapatılmasını önlemek için girişimi “vaka bulma” olarak adlandırmayı da içeriyordu. Ancak vaka bulma ile tarama arasında fark yoktur. Vaka bulma taramadır . 15

Kanada Alzheimer Derneği de endüstriden para alıyor ve 2012'de “Erken teşhis ihtiyacı” ana mesajıyla bir farkındalık ayı kampanyası başlattı. 16Topluluğun başkanına göre, "Mevcut ilaçlara ne kadar erken erişirseniz … bu ilaçların semptomlarınızı yönetmeye yardımcı olması ve hatta potansiyel olarak hastalığın ilerlemesini yavaşlatması o kadar olasıdır." Endüstri konuşuyor ve tamamen yanlış. Quebec'te derler ki: Morina her zaman baştan aşağı çürümeye başlar. Ama belki de grimsi bir kurdele icat etmeli ve tedavi için koşular ayarlamalıyız, yolda kaybolmamayı umarak çünkü sadece kim olduğumuzu değil, nerede olduğumuzu da unuttuk.

Endüstrinin sponsor olduğu denemeler son derece heyecanlı. Donepezil'in bu tür 13 denemesinin retorik analizi, 7'sinin etiket dışı kullanımı teşvik ettiğini ve "iyi tolere edilen ve etkili" gibi ifadelerin yaygın olduğunu gösterdi. 17Yazarlar ayrıca rapor edilen ortalama faydanın Alzheimer'ın ilerlemesinde birkaç aylık değişime eşdeğer olduğunu bulmuşlardır. Ve sonra, denemelerdeki kör edici önyargıyı hesaba katmadık bile.

Bu tamamen işe yaramaz ilaçların satışı yılda milyarlarca dolar getiriyor ve işe yaramaz teşhis testleri muhtemelen aynı şeyi yapabilir. FDA, pozitron emisyon tomografik (PET) taramalarında kullanılmak üzere, amiloidi aydınlatan ve 3000-4000 $ arasında bir fiyat etiketine sahip ilk ilacı/izleyiciyi onayladı. 18Üretici Eli Lilly, taramanın Alzheimer hastalığı veya diğer bilişsel bozukluklar teşhisi koymadığını etikette belirtiyor.

Peki tarama ne için? İlaç geliştirmenin, Alzheimer hastalığının beyindeki amiloid plaklarının oluşumundan kaynaklandığı hipotezine dayanması, bu araştırma alanında büyük bir başarısızlıktır. Eli Lilly de dahil olmak üzere en az dört şirket antikor geliştirdi ve 2. aşama denemelerinde beta-amiloidi önemli ölçüde azalttı. 19Bununla birlikte, faz 3 denemeleri hastalar için tek tip olumsuz sonuçlar gösterdi, ancak yirmi yıldan fazla bir süredir değer verilen yanlış bir hipotezden vazgeçmek yerine, yardımcıları hipotez dışındaki her şeyi sorguladı. Bu bana profesyonel hara-kiri gibi görünüyor ama akıl sağlığında insanlar kendilerini aptal durumuna düşürebilir ve aynı zamanda mükemmel kariyerlere sahip olabilirler. Gerçekten garip.

Orijinal sinirbilim araştırmaları başlıca anti-demans ilaçlarının geliştirilmesine yol açan Peter Whitehouse ile konuştum. Alzheimer hastalığı efsanesi hakkında, bunun bir beyin hastalığı veya zihinsel bir hastalık olmadığını açıkladığı bir kitap yazdı. 20Şimdi, hafıza bozukluğunun tıbbi olmaktan çıkarılması ve öğrendiklerimizin aksine, Alzheimer ile ilişkilendirdiğimiz semptomların, sadece yaşlılıkta meydana gelen bir beynin moleküler yıkımı ve beyinde çokça lanse edilen plaklar olmadığını anlamalarını sağlamak için savaşıyor. beyin, hafızanın azalmasıyla basit bir şekilde ilişkili değildir. Plakları olan birçok insan Alzheimer geliştirmez. Burada zihinsel bozukluklar için kimyasal dengesizlik efsanesinden daha güvenli bir zeminde olduğumuzu sanıyordum, ama ne yazık ki Alzheimer hakkında klinisyenlere, araştırmacılara ve ilaç endüstrisine fayda sağlarken hastalara zarar veren ağır bir mitoloji de var. Psikiyatriden bir farkı yok aslında.

Pfizer donepezil içeren bir ben-tekrar ilacına çok tuhaf bir örnek verdi. 10 Sadece Amerika Birleşik Devletleri'nde yıllık 2 milyar doları aşan satışlarıyla Alzheimer hastalığı için kazançlı pazardaki en büyük oyuncuydu. 21Patent süresinin sona ermesinden dört ay önce, FDA, üç yıl daha patent korumalı olacak yeni bir doz olan donepezil 23 mg'ı onayladı, oysa eski 5 ve 10 mg dozları değildi.

Reklam hastalara yönelikti ve doğru olmayan ifadeler içeriyordu, ancak dolandırıcılık işe yaradı. Doktorların, hastaların ve akrabalarının, paradan tasarruf etmek için 20 veya 25 mg ilacı kullanacak kadar akıllı olacağı düşünülebilirdi, ama hayır. Ve FDA elbette bizi yine başarısızlığa uğrattı. 23 mg'lık doz klinik olarak anlamlı bir fayda sağlamazken, önemli ölçüde daha fazla yan etkiye, özellikle uzun süreli kusmaya neden olduğundan, kendi tıbbi gözden geçirenleri ve istatistikçileri onaylanmamasını önerdi. Gözden geçirenler, advers olayların pnömoniye, büyük gastrointestinal kanamaya, özofagus yırtılmasına ve ölüme yol açabileceğini bile eklediler, 22Bu, bilim adamlarını reddeden FDA'nın nöroloji bölümünün direktörü Russel Katz'ı etkilemedi.

O zaman demanslı insanlar için ne yapmalıyız? Onlara iyi bak! Ajite demanslı insanlar üzerinde yapılan 33 denemenin sistematik bir incelemesi, bakımın oldukça büyük etkileri olduğunu gösterdi, 23iletişim becerileri eğitimi, aktiviteler, müzik, dokunma, masaj ve insanlarla konuşma olabilir.

İnsanları psikotrop ilaçlarla delirtiriz

Tüm psikotrop ilaçların, genellikle kalıcı olan ve ayırt edici özelliği bilişsel işlevlerde bozulma olan kronik beyin hasarına neden olması muhtemeldir (bkz. Bölüm 11). Psikotrop ilaçlar çok yaygın olarak kullanıldığı için, bugün gördüğümüz bunamaların büyük bir kısmı iyatrojeniktir, yani doktorlardan kaynaklanır. Framingham Kalp Çalışmasının 17 yıllık takibi, antidepresan kullanımının demans geliştirme riskini yaklaşık %50 artırdığını buldu. 24

Benzodiazepinler demans riskini ikiye katlıyor gibi görünüyor. 25Kullanımlarının zirvesinde, tüm Danimarka nüfusunun %10'u tedavi görüyor olabilir. 262007 yılında, bir Ulusal Denetim Raporunda İngiltere'de 560.000 kişide bunama olduğu, 27bu da İngiltere'de yaklaşık 50.000 kişinin iyatrojenik demanstan muzdarip olduğunu gösteriyor. Diğer psikotrop ilaçların da bunamaya neden olması ve yaşla birlikte psikotrop ilaç kullanımının artması nedeniyle sorunun büyüklüğünün bu kadar büyük olduğunu söylemek yanlış olmaz sanırım. Raporda ayrıca bunama için ana risk faktörünün yaş olduğu ve kardiyovasküler faktörlerin de önemli olduğu belirtildi. 27 Demansa neden olan ilaçlarla ilgili tek kelime yok elbette.

Yaşın her şey için bir risk faktörü olduğunu kabul etmekte zorlanıyorum. Doğum belgemizi değiştirerek riskimizi azaltamayız, bu nedenle değiştirilebilir bir risk faktörü değil, hayatta kalmaya devam etmenin kaçınılmaz bir sonucudur. Biri yaşı bir risk faktörü olarak adlandırmakta ısrar ederse, doğumun bir noktada %100 kesinlikle ölüme yol açan bir risk faktörü olduğunda ısrar edeceğim.

Uyuşturucu kullanmadığımızı ve ne olduklarını bile bilmediğimizi hayal edin ve bir romancı, insanların o kadar çok uyuşturucu aldığı bir gezegen hakkında yazdı ki, doğdukları andan itibaren her vatandaş her gün 1.5 ilaçla tedavi görebiliyordu. öldüler (Danimarka'da uyuşturucu tüketimi). Ayrıca, bu gezegendeki doktorların, beyinlerindeki kimyasal bir dengesizliği düzelterek onları mutlu edeceğini söyledikleri, ancak vatandaşlara hafızalarını almaktan başka birçok yönden zarar veren ilaçlarla birçok insanı delirtmeleri. Ve bu doktorlar daha sonra övüldüler ve beyinde aktif kimyasallarla bu şekilde zarar verdikleri her hastayı getirdikleri için bir prim aldılar. O zaman bu olay örgüsünün çok hayali, çok gerçekçi ve çok fazla bilimkurgu olduğunu söylemez miydiniz? ve romanı okumakla ilgilenmeyeceğinizi? Bahse girerim yapardın. Ama bugün Dünya gezegeninde sahip olduğumuz şey bu.

9

elektroşok

Elektrokonvülsif tedavinin (ECT) uzun bir geçmişi vardır. 1Kendinden öncekiler gibi, konvülsiyonlara da neden olan insülin koma tedavisi ve metrazol gibi, bazı psikiyatrik bozukluklar üzerinde kısa süreli bir etkisi olabilir, ancak okudukça daha belirsiz hale geliyorum.

Şizofreni üzerine Cochrane incelemesi 2005 yılına aittir. 2Plasebo veya sahte EKT'ye göre EKT ile daha fazla insan düzeldi, göreli risk 0.76 (%95 GA 0,59 ila 0,98), ancak bu bulgu belirsizdir. Bu, istatistiksel olarak çok az anlamlıdır, denemeler küçüktü (10 denemede sadece 392 hasta) ve yazarlar, deneme ne kadar büyükse, etkinin o kadar küçük olduğunu kaydetti, bu da yayınlanmamış olumsuz denemelerin var olduğunu gösteriyor.

Derleme yazarları yanlılığı azaltmaya çalıştılar; örneğin, terapist tarafından değil, hastalar veya bağımsız değerlendiriciler veya akrabalar tarafından sağlanmışsa puanları kullandılar. Ancak denemelerle ilgili birçok sorun vardı ve yazarlar benim görüşüme göre çok cömert davrandılar, çünkü yalnızca hastaların %50'sinden fazlası takipten çıkarsa denemeleri hariç tuttular. Yazarlar, Kısa Psikiyatrik Derecelendirme Ölçeği için ECT'nin sahte ECT'den daha iyi olduğunu bildirdi, ancak analizde sadece 52 hasta vardı ve kaç hasta verisinin eksik olduğu veya neden olduğu hakkında hiçbir fikrimiz yok. Ayrıca, 126'ya giden bir ölçekte fark sadece 6'ydı ve bu, klinik olarak anlamlı bir farkın oldukça altındadır (bkz. Bölüm 6).

ECT, antipsikotiklerden önemli ölçüde daha az etkiliydi, örneğin ECT grubundaki hastaların çoğunda iyileşme sağlanamadı, göreceli risk 2.18 (CI 1.31 ila 3.63).

Yazarlar, herhangi bir kısa vadeli fayda hakkında kesin sonuçlar çıkarmadı ve herhangi bir uzun vadeli fayda için hiçbir kanıt yoktu. Diğer sistematik incelemeler de şizofreni veya depresyon için tedavi süresinin ötesinde fayda bulamadı. 3, 4Bana göre şizofreni için EKT kullanmak haklı gösterilemez.

Depresyona gelince, 2003'te yapılan bir inceleme, ECT'nin simüle edilmiş ECT'den daha etkili olduğunu buldu (6 deneme, 256 hasta, etki büyüklüğü -0.91, %95 GA-1.27 ila -0.54), Hamilton skor farkına karşılık gelir ve ECT de ilaçlardan daha iyiydi (18 çalışma, 1.144 katılımcı, etki büyüklüğü -0.80, %95 GA -1.29 ila -0.29). 4 Ancak, denemelerin kalitesi düşüktü; çoğu deneme küçüktü; birkaç tarafsız çalışma belirlenirse, sonuçlar muhtemelen önemli ölçüde değişecektir; denemeler nadiren klinik uygulamayla ilgili birincil sonuçları kullandı; ve veriler ECT'nin beyinde kortikal atrofiye neden olduğunu ileri sürdü. 4Yazarlar, depresif semptomların iyileştirilmesi açısından ECT'yi en uygun şekilde etkili kılmak ve bilişsel bozulmayı sınırlamak arasındaki dengenin göz önünde bulundurulması gerektiğini tavsiye ettiler. Araştırmacılar genellikle okuyucuların anlayacağı sade bir dil kullanmakta zorlanırlar. Sanırım kastettikleri şey, depresyon için EKT'nin zarardan çok yarar sağlayıp sağlamadığının belirsiz olduğuydu.

Psikiyatristler, EKT'nin bazı insanlar için hayat kurtarıcı olabileceğine inanırlar, ancak bu inancı destekleyen hiçbir ikna edici veri yoktur, 3 , 4 oysa biz ECT'nin ölümcül olabileceğini biliyoruz. Birleşik Krallık incelemesi, toplam mortaliteye ilişkin dört gözlemsel çalışmayı içeriyordu, ancak sonuçlar belirsizdi. 4 Daha kapsamlı bir başka sistematik inceleme , Amerikan Psikiyatri Birliği'nin söylediğinden 10 kat daha yüksek olan 1000'de 1 ölüm oranı buldu . 3 ECT'nin insanları öldürebilmesi şaşırtıcı gelse de, Brisbane'de verdiğim bir dersten önce bir annenin bana anlattıklarını size anlatacağım. Psikiyatristler oğlunu EKT ile öldürdüler ama doktorlar onu hayata döndürmeyi başardılar. Uyandığında, işlemden sonra ciddi yanıklar vardı ve sonraki iki-üç ay boyunca insanların anlayabileceği hiçbir şey söyleyemedi. Beyni kalıcı olarak hasar görmüş ve sosyal becerileri çok zayıf; kendi başına yaşayamaz.

Hastalar, özellikle uzun vadeli zararlarıyla ilgili olarak, psikiyatristlerin EKT hakkındaki görüşlerini paylaşmazlar. 2003 yılında, Birleşik Krallık Kraliyet Psikiyatristler Koleji'nin bilgi notu, EKT alan 10 depresif hastadan sekizinden fazlasının iyi yanıt verdiğini ve hafıza kaybının klinik olarak önemli olmadığını belirtti. 5Ancak sistematik bir incelemede, çeşitli çalışmaların sadece %29-83'ünde hastalar “elektrokonvülsif terapi yararlıdır” ifadesine olumlu yanıt vermiş, 5 ve en düşük memnuniyet düzeyleri, hastaların liderliğinde yürütülen çalışmalarda elde edilmiştir. psikiyatristler tarafından.

Rutin nöropsikolojik testler kullanan EKT çalışmaları, kalıcı hafıza kaybı kanıtı olmadığı sonucuna varmıştır, ancak ölçülen, tipik olarak tedaviden sonra yeni anılar oluşturma yeteneğidir (anterograd hafıza). Hafıza kaybı hastalarının raporları, otobiyografik anıların silinmesi veya retrograd amnezi hakkındadır ve oldukça can sıkıcıdır. 5 Kesin bir hafıza kaybı tanımıyla, hastaların %29 ila %55'i etkilenir ve daha gevşek kriterlerle, aralık %51 ila %79 arasında değişir. Diğer çalışmalar ayrıca EKT'nin kalıcı beyin hasarına neden olabileceğini düşündürmektedir. 3 1940'larda EKT'nin beyin hasarına ve hafıza bozukluklarına neden olduğu için işe yaradığı kabul edildi ve otopsi çalışmalarında sürekli olarak nekroz dahil beyin hasarı bulundu. 3

Depresif yaşlılarla ilgili bir Cochrane incelemesi yazan psikiyatristlerin yaptığı gibi, 6“Geçici kognitif bozukluk sıklıkla bildirilse de, şu anda ECT'nin herhangi bir beyin hasarına yol açtığına dair bir kanıt yoktur” ve “ECT güvenli bir prosedür gibi görünmektedir” açıkça yanlıştır. Danimarka'daki genel pratisyenler için depresyonla ilgili resmi kılavuz daha da kötüdür. “Birçoğunun EKT tedavisinden temelsiz bir korkusu var, ancak tedavinin beyin hasarına neden olduğuna dair bir kanıt yok; Aslında, tedaviye yanıt olarak yeni sinir hücrelerinin oluştuğuna dair güçlü kanıtlar var.” 7Rehberin gerçekten söylediği şey, beyin hasarına tepki olarak yeni sinir hücreleri oluştuğundan, EKT'nin beyin hasarına neden olduğudur!

Bazı önde gelen psikiyatristler, EKT'nin tıpta en tartışmalı tedavilerden biri olduğunu kabul ediyor, 8ve Birleşik Krallık Ulusal Sağlık ve Bakım Mükemmelliği Enstitüsü (NICE), ECT'nin yalnızca şiddetli semptomların hızlı ve kısa süreli iyileşmesini sağlamak için, diğer tedavilerin yeterli bir denemesinin etkisiz olduğu kanıtlandıktan sonra veya durumun kabul edildiği durumlarda kullanılmasını önerir. Şiddetli depresif bozuklukları, katatonileri ve uzun süreli veya şiddetli manik atakları olan bireylerde potansiyel olarak yaşamı tehdit edicidir. Kraliyet Psikiyatristler Koleji, kolej, fayda görebilecek hastaların EKT almasını engellediğini tespit ettiğinden, bu karara itiraz etti, ancak temyiz reddedildi. 5

EKT'nin uzun süreli faydalı etkileri yok gibi görünse de kalıcı ve ciddi zararlara neden olmaktadır. İnsanların kafasını karıştırarak “çalışır” ve bizi insan olarak tanımlayan insanların anılarını yok eder.

Kraliyet Psikiyatristler Koleji tarafından tekrarlanan denetimler, birçok hastane tröstünün kolej standartlarına uymadığını gösterdi, 5 örneğin bir denetim, ECT kliniklerinin yalnızca üçte birinin standartları karşıladığını tespit etti. 4 Klinik pratikte ve kullanım oranlarında da büyük farklılıklar vardır. 3-5 Danimarka'da, ECT ile zorla tedavi 1990'larda sadece yedi yılda dört katına çıktı, ancak zorla tedavi son derece tatsız, hastalar çok korkuyor, genellikle muazzam acılık ve öfke uyandırıyor ve hastalar tarafından bir ihlal olarak algılanıyor güvenin. 9

Benim görüşüme göre EKT, insanları yok ettiği ve zorla tedavi olarak geniş çapta suistimal edildiği için yasaklanmalıdır. Bu olmadığı sürece, en azından kimsenin onu almaya zorlanmayacağından emin olmalıyız (bkz. Bölüm 15).

Danimarka Parlamentosu'nda sekiz yaşından beri sesler duyan ve 15 yıldır psikiyatri hastası olan hemşire Mette hakkında çok dokunaklı bir belgesel izledim. 10Film 2014 yılında Mad in America's International Film Festival'de en iyi yabancı film ödülünü kazandı. Mette'ye paranoyak şizofreni teşhisi konmuştu ve çok miktarda ilaç, 150 elektroşok tedavisi ve engelli yaşam yardımı almıştı. Mette damgalandı ve önyargılarla çevriliydi, ancak kendi hayatını geri almaya ve psikiyatriyi bırakmaya karar verdikten sonra, en büyük hedeflerinden bazılarına ulaştı. Mette ve film yapımcısı ve şimdiki ve önceki birçok hasta, psikolog ve psikiyatrist izleyiciler arasındaydı ve psikiyatristlerinin ona bu kadar açık bir şekilde yardımcı olmamalarına rağmen neden tüm bu elektroşoklara maruz kalmaya devam ettiklerini sordum. Kimse bana tatmin edici bir cevap veremedi.

Mette'nin hikayesi, psikiyatristlerin zorla tedavileri kötüye kullanmalarıyla ne demek istediğimi açıklıyor. Açıkça işe yaramadıklarında bile, psikiyatristler umutsuzluk içinde onları sonsuz bir ilerleme içinde denemeye devam ederler ki bu da hastaların beyinleri ve kişilikleri için zararlıdır.

Bazı psikiyatristler hiç elektroşok kullanmamışlardır. Bunlardan biri, uzun kariyeri boyunca hiç karşılaşmadığı, hayatı tehdit eden durumlarda terapiyi hastalara ayıran İrlandalı Ivor Browne. 11ECT'nin İtalya'da Trieste'de hiç kullanılmaması da ECT'den vazgeçilebileceğini göstermektedir.

ECT, düşünülebileceği kadar ilkel ve spesifik olmayan bir “terapi”dir. Bilgisayar sorunları yaşayan hiç kimse, bilgisayara orada depolananları ve programların nasıl çalıştığını değiştiren elektrik göndermeye cesaret edemez. Beynimiz, hayal edebileceğimiz en olağanüstü “bilgisayar”dır ve ECT, kesinlikle kullanımının mantığı olan değişikliklere neden olur. Bu nedenle, birinin neden ECT kullanmaya cesaret ettiğini merak ediyorum.

Psikiyatrist olmadığım ve depresyonda olmadığım için, birçoğunuz hem EKT'yi hem de ilaçları depresyon tedavisi olarak görmenin benim için çok kolay olduğunu düşünüyorsunuz. Bu yüzden sana şunu söyleyeyim. Bana çok yakın olanlar da dahil olmak üzere depresyonu olan birçok insan tanıdım ve tedavilerin ne kadar zarar verici olduğunu gördüm. Bilimsel literatürü de inceledim. Bu nedenle, bir gün ciddi bir depresyona girersem, kabul edeceğim tek tedavi psikoterapidir.

10

Psikoterapi ve egzersiz

Hasta için mümkün olduğunca çok ve hastaya mümkün olduğunca az şey yapın.

B ERNARD LOWN , N OBLE P EACE ÖDÜLÜ KAZANAN

Psikoterapi çok geniş bir kavramdır. Birçok çeşidi vardır, birçok düşünce okulu vardır ve binlerce deneme vardır. Başlangıç ​​olarak, bazı önemli konulara işaret edeceğim.

Altta yatan teoriler ve uygulanan yöntemler nadiren önemlidir. Terapistin zeki ve empatik olması ve hastayla sorunların ne olduğu, bunlara neyin sebep olduğu ve ileriye dönük en iyi yolun ne olacağı konusunda karşılıklı bir anlayışa varmayı mümkün kılan iyi bir ilişki kurabilmesi daha önemlidir. olmak. Hastalara saygı duyduğumuzda ve onlara makul varlıklar gibi davrandığımızda, iyileşme yolunda ilk önemli adım olan kendilerine saygı duyacaklardır.

Psikiyatrik ilaçlar, hastaları hasta rolünde kilitli tutar ve kişiliklerini iyileşme süreci için genellikle istenmeyen ve aynı zamanda hastalar tarafından sevilmeyen şekillerde değiştirir. 1- 5Birçok hasta, ilaçların duygularını nasıl uzaklaştırdığını ve başkalarını daha az önemsediklerini, bu da hayatın zorluklarıyla başa çıkmayı öğrenmelerini zorlaştırdığını anlatıyor. Psikoterapi bunun tam tersidir. İnsanlara uyuşturucuyla uyuşturmak yerine karşılaştıkları zorlukların üstesinden gelmeyi öğretmekle ilgilidir.

Psikiyatristler genellikle ilaç yazabilecek tek kişi oldukları için multidisipliner ekiplerin liderleri olmaları gerektiğini varsayarlar. Ancak çok sayıda teşhis ve ilaçla oluşturdukları zararlar düşünüldüğünde, genellikle bu tür ekiplere liderlik etmemeleri gerekir. Psikiyatrik tanılardan ve ilaçlardan olabildiğince uzak durmaya ve hastaları anlamaya odaklanılmalıdır. Psikologlar bu uzmanlığa sahipken, günümüzde çok az psikiyatrist psikoterapi eğitimi almaktadır.

Uzun vadede, psikiyatrik ilaçların zararlı etkileri faydalarını aşıyor. Bu psikoterapi için geçerli değildir. İyi bir psikoterapist bazen hiçbir yan etkisi olmadan ömür boyu sürebilecek olağanüstü sonuçlar elde edebilir ve kötü terapistler olmasına ve yanlış gidebilmesine rağmen, bana göre psikoterapinin faydalarının zararlarından daha ağır bastığı açıktır. Ayrıca, terapi genellikle gruplar halinde verilebilir ve bu nedenle ilaçların aksine ne birey ne de toplum için pahalı olması gerekmez.

Politikacılar geleneksel olarak, ruhsal bozukluğu olan ve istedikleri ölçüde psikoterapi sağlayamayacak kadar çok insan olduğunu iddia ederler, ancak neden aynı politikacıların, çok pahalı ilaçlara bu kadar çok para israfını eleştirdiklerini duymuyoruz. diğer patent dışı ilaçlardan daha iyi değil mi? Psikiyatrinin tek odak noktası olan mevcut tünel vizyonu, ulusal ekonomilerimiz için son derece pahalıdır, çünkü bu strateji kronik hasta kişilerin sayısını ve maluliyet maaşı alan kişilerin sayısını önemli ölçüde artırmıştır. 4Uyuşturucuyu çok az kullansaydık ve insanlara ihtiyaç duydukları psikoterapiyi sağlasaydık, çok daha ucuz olurdu ve akıl sağlığında önemli gelişmelere yol açardı.

Psikiyatrik ilaçlar için tüm geri ödemeleri kaldırmalı ve biriktirilen büyük miktardaki parayı, topluma hiçbir ek maliyet getirmeden küçük bir ücret karşılığında psikoterapi sunmak için kullanmalıyız.

Psikoterapi sağlayabilecek profesyonellerin sıkıntısı var. Bununla birlikte, birçok kişiye deneyimli hastalar (iyileşme danışmanları), bölge sakinleri veya öğrenciler olabilen paraprofesyoneller tarafından yardım edilmektedir. 6Terapötik ilişkilerini yerleşik teori veya ampirik araştırmalara değil, günlük deneyimlere ve sağduyuya dayandırırlar. Genellikle bir dereceye kadar eğitim almışlar ve profesyonellerle bağlantılı ve profesyoneller tarafından denetleniyorlar. 6 Kendi kendine yardım programları (aşağıya bakınız) ve akraba ve arkadaşların yardımının da zihinsel bozukluklar üzerinde faydalı etkileri olabilir ve hiçbir maliyeti yoktur.

Hap yazan psikiyatristler, psikoterapi uygulayanlardan çok daha fazla para kazandıkları için, psikoterapi için çok para ödeyerek bu teşviki ortadan kaldırmamız gerekecek.

Bazı müdahaleler o kadar basittir ki, işe yaradıklarını randomize deneylerle kanıtlamamıza gerek yoktur. Zihinsel sorunları olan insanlara yardım etmek için yapabileceğimiz şeylerin çoğu, en azından nispeten hafif vakalarla uğraştığımızda, bu kategoridedir. Daha ciddi durumlarda, bize rehberlik edecek denemelere ihtiyacımız var.

Anksiyete ve depresyon için psikoterapi

Kaygı psikolojik bir sorundur ve tüm ebeveynler çocuklarının kaygılarını kolaylıkla azaltabileceklerini deneyimlemiştir. Bunu yapmak için psikoterapi eğitimi veya beyindeki herhangi bir alıcı ve verici bilgisi gerekmez, sadece diğer insanlarla ilgilenmeniz gerekir.

Utangaçlık iyi bir örnektir. İnsanlar, özellikle karşı cinsle başarılı bir ilişki kurma girişiminde bulunmadan önce, sosyal ortamlardaki utangaçlıklarını azaltmak için her zaman alkol içerler. Psikiyatride bu yaygın insanlık durumuna sosyal fobi denir. İlaç şirketleri, pazarlama amaçları için kulağa daha iyi gelen ve bunun için bir pazar icat eden sosyal anksiyete bozukluğu olarak adlandırılana kadar nadir görülen bir hastalıktı. Halkla ilişkiler firmalarının ve psikiyatristler ve hasta organizasyonları arasındaki ücretli müttefiklerinin yardımıyla satışları muazzam bir şekilde artırdılar. 7DSM'deki zaman içinde genişleyen gülünç kriterlerin yardımıyla hasta havuzu yaklaşık %2'den %13'e yükseldi - her sekiz kişiden biri -.

Böylece utangaçlık her gün ilaçla tedavi edilecek bir hastalık haline geldi. Bazı insanların utangaçlıkları nedeniyle engelli olduklarını inkar etmiyorum, ancak endüstri pazarlaması ve yolsuzluk devraldığında, tedavi edilenler az değil, çok oluyor.

Maruz kalma tedavisi, obsesif kompulsif bozukluğu olanlar da dahil olmak üzere kaygısı olan kişiler için oldukça etkili olabilir. Katılımcıları korkulan durumlarla doğrudan ve uzun süreli temasa sokar ve İsveç'teki Uppsala Üniversitesi'nde genç bir öğrenci olarak yaşadığım şaşırtıcı bir örnek vereceğim. Bir pansiyonda yaşıyordum ve koridorun karşısındaki öğrenci Bengt çok utangaçtı. Onu daha önce bir kadınla gördüğümü hatırlamıyordum. Ama bir gün Bengt, unuttuğum güzel bir isimle bir kursa gitmeye başladı. Yerde otururken gömleklerini çıkarmayı ve çıplak sırtları birbirine değecek şekilde birbirine yakın hareket etmeyi içeren çeşitli egzersizlerden geçtiklerini açıkladı. Bu vücut egzersizlerini duyduğumuzda, koridorun en esprili adamı “sarılma kursu” adını icat etti.

Bunu oldukça eğlenceli ve biraz gülünç bulduk, ancak bu, grup temelli psikoterapinin olağanüstü sonucunu görmeden önceydi. Bazen, hafta sonları sabahları mutfakta Bengt ile tanıştığımda, iki kişilik kahvaltı hazırlar ve o gecenin kupasına geri dönerken ince bir şekilde gülümserdi. Arada sırada kadını bir anlığına yakaladım ve her seferinde yeni bir kadın olduğunu fark ettim. Ona neden zaten sahip olduğu şeye bağlı kalmadığını sorduğumda, tekrar gülümsedi. Utangaç arkadaşımız, ona uygun bir şekilde takma ad verdiğim müthiş bir Don Juan'a dönüşmüştü.

Utangaçlığın ilaçlarla değil, psikoterapi ile tedavi edilmesi gerektiğine şüphe yoktur. 24 haftalık bir deneme, sosyal fobisi olan 375 hastayı sertralin veya korkulan semptomlara kademeli olarak maruz bırakacak şekilde randomize etti. 8Maruz kalma ve sertralinin benzer bir etkisi bulmuştur, ancak altı aylık ek bir takip sırasında maruziyet grubu iyileşmeye devam ederken sertralin grubundan hastalar iyileşmedi. Bu bizim beklediğimiz şeydi. İnsanları uyuşturucuya koyun ve endişeleriyle nasıl başa çıkacaklarına dair hiçbir şey öğrenmiyorlar. Aksine, psikoterapi genellikle kalıcı etkilere sahiptir.

Hafif ila orta derecede anksiyetesi olan çocuk ve ergenlerde yapılan 41 araştırmayı kapsayan bir Cochrane incelemesi, bilişsel davranışçı terapinin çok büyük etkileri olduğunu gösterdi. 9Bekleme listesindeki kontrollerle karşılaştırıldığında remisyon için olasılık oranı 0,13 (%95 GA 0,09 ila 0,19) idi ve kaygı semptomlarındaki azalmanın etki büyüklüğü -0,98 (%95 GA -1,21 ila -0,74) idi. Bireysel, grup ve aile/ebeveyn biçimleri arasında hiçbir fark yoktu ve bilişsel davranışçı terapi, diğer psikolojik terapilerden veya her zamanki gibi tedaviden daha iyi değildi. 41 araştırmanın 32'sinde sonuç kör olarak değerlendirildi. Etki, büyük denemelerde daha küçüktü, ancak en büyük denemeler de büyük etkiler gösterdi.

Yetişkinlerde yaygın anksiyete bozukluğu için psikolojik terapilerin bir Cochrane incelemesi de olumlu etkiler buldu. 10

Sistematik bir gözden geçirme psikoterapiden depresyon üzerinde önemli bir etki buldu, etki büyüklüğü 0.67, ancak etki hasta sayısı arttıkça azaldı ve bunun için düzeltme yapıldıktan sonra 0.42 oldu. 11Genel pratisyenlikte ilaçlara yanıt vermeyen 469 depresyon hastasının 2013 yılındaki bir denemesi, bilişsel davranışçı terapinin eklenmesinin makul bir yararı olduğunu, etki büyüklüğü 0,53'ü buldu. 12

Anksiyete ve depresif bozukluklarla ilgili bir Cochrane incelemesi, paraprofesyoneller ve profesyoneller (psikiyatristler veya psikoterapistler) tarafından elde edilen sonuçlar arasında bir fark bulmadı, etki büyüklüğü 0,09, %95 GA -0,23 ila 0,40. 6 Paraprofesyoneller bir kontrol koşulundan çok daha iyi performans gösterdiler, oran oranı 0,34, %95 GA 0,13 ila 0,88. Bu sonuçlar çok sayıda başka çalışmadan elde edilen sonuçlarla uyumludur. 6 , 13 Herhangi bir mesleki eğitim veya denetime sahip olmayan kişiler bile ruhsal bozukluğu olan hastalar için çok yardımcı olabilir, 13Bu da şu soruyu akla getiriyor: Hastalar kendilerine de yardım edebilir mi? Gerçekten de yapabilirler.

Komik bibliyoterapi adı verilen bir müdahale, yazılı metinlere, bilgisayar programlarına veya sesli/görüntülü kayıtlı materyallere dayanır. 6 Meta-analizler, uyku güçlükleri, cinsel problemler, depresyon, anksiyete ve diğer duygudurum bozuklukları dahil olmak üzere çeşitli problemler için 0,53 ile 0,96 arasında değişen etki büyüklükleri bulmuştur. Psikoeğitim birçok tedavi stratejisinin bir parçasıdır ve bir tür bibliyoterapi olarak da düşünülebilir. 6Yetişkin hastalara anksiyete için davranışsal veya bilişsel davranışçı terapiyi öğretmek için basılı materyallerin, ses veya video kayıtlarının, bilgisayarların veya İnternet'in kullanıldığı kendi kendine yardıma ilişkin bir Cochrane incelemesi, müdahale yapılmamasına kıyasla açık bir etki buldu, etki büyüklüğü 0.67, %95 GA 0,55 0.80'e (72 çalışma ve 4.537 katılımcı), ancak yüz yüze terapiden biraz daha az etkili gibi görünüyordu. 14

Benzodiazepin tipi uyku haplarını davranışsal terapiyle karşılaştıran sistematik bir inceleme, insanların uyku günlüğü kullandığı yalnızca bir randomize çalışma buldu. 15Bu nedenle yazarlar incelemelerine 20 öncesi ve sonrası çalışmayı dahil ettiler ve sonuçlar zayıf tasarıma rağmen oldukça ikna ediciydi. Her iki tedavi türünün de büyük etkileri vardı, ortalama etki büyüklükleri 0.80'den büyüktü ve tek fark, insanların uyuşturucudan çok davranışsal terapide daha hızlı uykuya dalmalarıydı.

Sadece nazik ve empatik olmak da insanların uykuya dalmasına yardımcı olabilir. Bir zamanlar bir hemşire tanıyordum - zamanı olduğunda - hastane koğuşunda yaşlılara uyku hapı vermeyen, ancak nazikçe boyunlarını okşayan, bunun üzerine rahatlayıp uykuya daldılar. Gençken, masanın karşısında başımızı kollarımıza yaslayarak nasıl rahatlayacağımızı ve uykuya dalacağımızı öğrendiğimiz bir kursa katıldım. Başarısız olacağına ikna olmuştum ama çok çabuk uykuya daldım. Daha sonra, uykuya dalmakta güçlük çeken bir arkadaşıma tekniği gösterdim. Kendi sakin hipnotik sesinizi dinlerken tüm kasları nasıl gevşeteceğinizi ve yavaş ve derin nefes alacağınızı göstermem o kadar etkiliydi ki hala konuşurken uykuya daldım!

Obsesif kompulsif bozukluk için psikoterapi

Obsesyonlar genellikle mikrobiyal kontaminasyon hakkındaki düşüncelerle ilgilidir ve tipik kompulsiyonlar temizlik, yıkama, dua etme, aynı şeyleri sayma veya patolojik bir şekilde defalarca kontrol etmedir. 16Yaşam kalitesi, çok uzun zaman önce olmadığı gibi, kişinin nevrotik davranışından son derece acı çekebilen aile için de sıklıkla ciddi şekilde etkilenir. Bu nedenle, davranışsal ve bilişsel davranışçı terapinin oldukça etkili olduğu için şanslıyız.

Yetişkinlerde yapılan araştırmaların bir Cochrane incelemesi, psikoterapinin, hastaların her zamanki gibi tedavi görmelerine kıyasla çok daha az semptomla sonuçlandığını (bekleme listesi kontrolleri), etki büyüklüğü -1.24, %95 GA -1.61 ila -0.87 (yedi çalışma ve 241 hasta) buldu. . 16 Bu etki, biri hariç hepsinde, her iki gruptaki bazı katılımcıların aynı anda ilaç almasına rağmen elde edildi.

Yine yetişkinlerde yapılan başka bir Cochrane incelemesi, bekleme listesi koşuluna kıyasla daha da büyük bir etki buldu, etki büyüklüğü -1.65, %95 GA -2.62 ila -0.67 (benim tarafımdan hesaplandı), ancak bu sonuç yalnızca üç küçük denemeye dayanıyordu. Toplam 87 hasta. 17İnceleme ayrıca psikoterapinin antidepresanlardan (klomipramin veya sertralin) daha iyi olduğunu gösterdi, etki büyüklüğü -0.36, %95 GA -0.72 ila 0.00 (benim tarafımdan hesaplandı) (118 hasta ile üç çalışma).

Psikoterapinin aksine, obsesif kompulsif bozukluk için SSRI'ların etkisi önemli ölçüde daha küçüktür. 17 araştırma ve 3.087 yetişkinin yer aldığı bir Cochrane incelemesi, -0.46, %95 GA -0.55 ila -0.37 (benim tarafımdan hesaplanmıştır) etki büyüklüğü bulmuştur. 18

Bu nedenle obsesif kompulsif bozukluğun ilaçlarla değil psikoterapi ile tedavi edilmesi gerektiğine şüphe yoktur. Bununla birlikte, 2014 yılında Danimarka OKB derneğinin başkanı, çocuklar da dahil olmak üzere OKB hastalarının antidepresan almaları ve SSRI kullanırken intihar eden insanlarla ilgili trajik hikayeleri görmezden gelmeleri gerektiğini savundu. 19SSRI'ların çocuklarda kullanıldığında da intihara karşı koruduğunu iddia etti ve OKB'li bir hastadan ilacı almamasını istemenin, diyabetli bir hastadan insülin almamasını istemekle aynı şey olacağını savundu. "Hapların sahip olduğu ilaç etkisini desteklemek" için doktor tarafından terapi ve takip yapılması gerektiğini söyledi.

Onun makalesi Lundbeck tarafından da yazılmış olabilir. Bu nedenle ona derneğinin endüstri parasını kabul edip etmediğini sordum, ki durum böyle değildi. Dernek, dergilerinde çocuklarda ve gençlerde antidepresan ilaçlardan neden kaçınılması gerektiğini anlattığım bir makale yayınlamama izin verdi. 20

Cevabım, eski bir hastanın hikayesini yazmasına neden oldu, ki bu çok tipik. 21Şiddetli OKB'si olan 16 yaşındaki psikiyatristi, ona beyindeki serotonini stabilize ettiğini söyleyen bir hap vermişti. Altı ay sonra ilk kez intihar düşüncelerine kapıldı. Altı yıl sonra hala uyuşturucu kullanıyordu ama psikiyatristleri sadece reçetelerini yenilemekle ilgileniyordu. Dördüncü psikiyatristini ilacı kesmeye ikna etti ve bir akşam aniden, yıllar sonra ilk kez kuşların güzel ve neşeli şarkısını fark etti. Hissettiği mutluluk tarif edilemezdi. Hapları bırakıp psikoloğunun yardımıyla OKB'ye savaş açmadan önce herhangi bir ilerleme hissetmemişti. Başka bir psikolog, adının OKB derneğindeki terapistler listesinden silindiğini ve bunun uyuşturucuya karşı olduğundan şüphelendiğini söyledi. Ayrıca işin içinde endüstri parasının olduğundan şüpheleniyordu. ama öyle görünüyor ki endüstrinin ve psikiyatristlerin birlikte yarattığı zararlı mitler o kadar güçlü ki hasta organizasyonlarını parayla bozmak her zaman gerekli değil. Kelimeler yeterli.

Eski hasta hikayesini parlak bir fikirle sonlandırdı. Psikoterapi olmadığında hapların sübvanse edilmesinin adil olup olmadığını sordu ve şunları önerdi:

Mutlu haplara hayır diyerek para kazandığımız ve daha sonra psikoloğa ödeme yapmak için kullanabileceğimiz bir düzenleme yapamaz mıyız?

Şizofreni için psikoterapi

Psikiyatrist Loren Mosher'ın antipsikotik kullanmaktan kaçınarak elde ettiği iyi sonuçlar (bkz. Bölüm 6) diğer psikiyatristleri tehdit ediyordu. 22Personeli insanlara mümkün olduğunca az ilaçla empati ve saygıyla davrandı ve daha az nüks yaşadılar ve toplumda antipsikotik alanlara göre bir işe girme ve okula gitme açısından daha iyi işlev gördüler. Çalışanlarından hiçbiri psikiyatrist değildi ve sıradan insanların çılgın insanlara “harika” ilaçları konusunda psikiyatristlerden daha fazla yardım edebileceğini önermek bu profesyoneller için rahatsız ediciydi. Ancak Mosher, ABD Ulusal Akıl Sağlığı Enstitüsü'ndeki Şizofreni Araştırmaları Merkezi'nin başkanıydı, bu yüzden nasıl durdurulabileceği açık değildi. NIMH klinik proje komitesi bu nedenle araştırma ekibinin bilimsel titizliği hakkında şüpheler uyandırdı ve Mosher'in projesine sağlanan fonu finansal bir ölüm öpücüğü gibi düşük bir düzeye indirdi. 22

Bu, bir projenin sonuçları statükoyu ve dikkatle budanmış öz imajlarını tehdit ettiğinde gümüş sırtlılar tarafından sağlık hizmetlerinde kullanılan standart yöntemdir. Mosher, sosyal hizmetlerle ilgilenen NIMH bölümünden fon başvurusunda bulunarak engeli aşmaya çalıştı ve emsal inceleme komitesi çok hevesliydi. Bununla birlikte, klinik projeler komitesi, tıbbi ilaç tedavisi modeliyle akademik psikiyatrinin güvenilirliğini tehdit ettiği için projesini hemen öldürdü. Bu, çalışmanın varsayılan “ciddi kusurları” hakkında aşağılayıcı açıklamalarla ve komitenin projeyi başka bir araştırmacı ile yeniden tasarlayabilmesi için Mosher istifa ederse daha fazla finansmanın ortaya çıkacağı ölümcül darbe ile yapıldı!

Bu, yüksek rütbeli bir dedektife karşı kullanıldığını gördüğüm en çirkin manevralardan biri ve acı bir Mosher 25 yıl sonra, "Bu kadar iyi sonuçlar alıyor olsaydık, o zaman dürüst bir bilim adamı olmamam gerekirdi" dedi. 22 Komite projeyi tamamen bitirdiğinde ve artık dürüst olmak biraz riskli olduğunda, dikkate değer bir itirafla geldi:

"Bu proje muhtemelen, profesyonel olmayan personel tarafından yönetilen esnek, toplum temelli, uyuşturucu içermeyen bir konut psikososyal programının daha geleneksel bir toplum ruh sağlığı programının yanı sıra yapabileceğini göstermiştir." 22

Mosher'ı dışladılar ve üç yıl sonra onu NIMH'den attılar. Amerika'da nöroleptiklerin yararlarını sorgulamaya cesaret eden diğerleri, bunun kariyerlerini ilerletmediğini çabucak öğrendi ve NIMH bu tür bir projeye daha fazla fon ayırmadı. 4

Bununla birlikte, Mosher'in yaklaşımı birkaç Avrupa ülkesinde benimsendi ve doktorlar, minimum ilaç kullanımı ile Mosher'inkine benzer şekilde iyi sonuçlar bildirdiler. 22 Yıllar sonra, psikiyatrist John Bola, Mosher'ın çalışmasından elde edilen ve arşivlerde toz toplayan takip verilerini analiz etti ve Mosher'ın yayınladığından daha olumlu olduklarını keşfetti. 22

Mosher'in sonuçları Finlandiya'da doğrulandı. 4 1969'da, psikiyatrist Yrjö Alanen'in personeline, paranoyak ifadelere rağmen, genellikle zor geçmişleri hakkında anlamlı hikayeler anlatan hastaları dinlemelerini söylemesiyle başladı. Temel tedavi, psikotik semptomlara değil, hastanın hayata tutunmasını güçlendirmeye yardımcı olmak için hastanın geçmişteki başarıları hakkında konuşarak umudu korumaya odaklandığı grup aile terapisiydi. Ne yazık ki, bugün Fin yönergeleri, hastaların bir felaket reçetesi olan bir ilk epizoddan sonra en az beş yıl boyunca uyuşturucu kullanmalarını istemeleri anlamında oldukça yaygın.

Lappland'da Jaakko Seikkula devam etti ve yöntem Açık Diyalog terapisi olarak tanındı. 30'u şizofreni ve 45 başka psikozu olan 75 hasta üzerinde yapılan bir araştırma, üçte ikisinin hiçbir zaman antipsikotiklere maruz kalmadığını ve beş yıl sonra %80'inin çalıştığını, okulda veya iş aradığını gösterdi. 4 Seikkula, Whitaker'a, insanlara ilaç verilirse, hayata tutunamayacaklarını ve artık kendilerine bakamayacaklarını açıkladı. Bu nedenle fikir, katılımcıların düşüncelerini özgürce paylaştıkları açık toplantılar düzenleyerek psikotrop ilaçların kullanımını sınırlamaktır. Bu toplantılarda kullanılan dil, terapistlerin genellikle kullandığı dilden çok farklıdır ve daha çok hastanın deneyimlerini ve fikirlerini ve ayrıca aileyi dinlerler. 4Danimarkalı filozof Søren Kierkegaard'ın 1800'lerde yazdığı gibi, hemcinslerimizle bulundukları yerde buluşmalıyız ve bu psikiyatri için de geçerlidir.

Yöntemin önemli bir kısmı, psikoz yoldaysa ekibin 24 saat içinde bir toplantı düzenlemesidir. Batı Lappland'da her yıl sadece iki ila üç yeni şizofreni vakası ortaya çıkıyor, bu 1980'lerin başından beri %90'lık bir düşüş, bunun nedeni psikotik atakların süresinin tanı için gereken altı ayı nadiren aşmasıdır. Psikiyatri hizmetlerine yapılan harcamalar da düştü.

Şizofreni için psikoterapi uygun maliyetli görünmektedir. 2012 tarihli bir NICE kılavuzuna göre, ekonomik kanıtların sistematik bir incelemesi, bilişsel davranışçı terapinin hiçbir ek maliyet olmaksızın klinik sonuçları iyileştirdiğini gösterdi ve ekonomik modelleme, daha az hastaneye yatış nedeniyle maliyet tasarrufuyla sonuçlanabileceğini öne sürdü. 23

ABD'de de dikkate değer sonuçlar elde edildi. 4 Diğer tüm kurumların vazgeçtiği, cinsel ve fiziksel istismar ve korkunç ihmal öyküleri olan Kaliforniya'daki en ciddi şekilde rahatsız çocuklara, bir barınakta, çoğu kez kullandıkları çoklu ilaçları geri alarak çocuklara kişiliklerini geri veren bir akıl hocası atandı. Onlarla duygusal ilişkiler kurarak, çok uyuşturulmuş bir kişiyle yapmak mümkün olmayan bir şeydi. Bir çocuk geldiğinde, personel sorunun ne olduğunu sormadı, ona ne olduğunu sordu. Uyuşturucu verildikten sonra davranışları genellikle daha da kötüleşti.

İnsanları hayata döndürmeye yönelik randomize çalışmalarda, destekli istihdamın oldukça tanımlanmış bir biçimi olan Bireysel Yerleştirme ve Destek modelinin çarpıcı etkileri oldu. 24İlk atak geçiren hastalarda ikinci bir psikoz epizodunu önlemek için tasarlanmış yedi aylık yeni bir psikososyal tedavinin küçük bir denemesi de ilginçtir. 2512 ay sonra, normal bakıma kıyasla daha az relaps vardı. Bu etki, belki de psikososyal gruptaki hastaların ilaçlarına normal bakım grubundakilerden daha fazla bağlı kaldıkları için uzun vadede sürdürülmedi.

Antipsikotik ilaç kullanmayan şizofreni hastalarında ilk psikoterapi denemesi 2014 yılına kadar yayınlanmadı. 26Yazarlar, hepsi ilaçlarla tedavi edilmeyi reddeden hastaları seçmişti. Etki boyutu, her zamanki gibi tedaviye kıyasla 0.46'dır; bu, antipsikotiklerle plaseboyu karşılaştıran çalışmalarda görülenle yaklaşık olarak aynıdır, medyan 0.44'tür. 26 ' 27Bununla birlikte, bu ilaç etkisi, kör olmayan önyargı nedeniyle ve soğuk hindiye maruz kalan plasebo gruplarındaki hastalara ciddi zararlar verildiğinden dolayı çok abartılmıştır (bkz. Bölüm 6). Bu şu anlama gelir:

Psikoterapinin etkisi muhtemelen antipsikotiklerin etkisinden daha iyidir.

Peter Breggin, şiddetli şizofreni hastalarında empati, ilgi ve anlayışın ne kadar dikkate değer bir etkisi olabileceğini anlattı. 2818 yaşında, herhangi bir ruh sağlığı eğitimi almamış bir üniversite birinci sınıf öğrencisi olarak, bir devlet akıl hastanesinde gönüllü olarak, hastalarına kendi istediği gibi, özen ve endişeyle, hastaları tanıma ve tanıma arzusuyla yaklaştı. neye ihtiyaç duyduklarını ve ne istediklerini bulmak. Hastaların otoriter ve bazen şiddet uygulayan personel tarafından ne kadar suistimal edilip aşağılandığı ve kullandıkları insülin koma tedavisi, elektroşok ve lobotomi gibi beyin hasarına neden olan tedaviler karşısında, bu tedavilerin “öldürdüğü” söylendiğinde hemen dehşete kapıldı. kötü beyin hücreleri", ki bunu pek olası bulmadı.

Breggin, henüz klorpromazin tarafından kontrol altına alınmamış, yardım edemeyecekleri düşünülen kronik mahkûmlar -yanmış şizofrenler- arasından 15 öğrencinin kendi hastalarının atandığı bir yardım programı geliştirdi. O ve meslektaşları, 15 hastanın 11'inin eve dönmesine veya toplumda daha iyi yerleşimler bulmasına yardım edebildi. Sonraki bir ila iki yıl içinde sadece üçü hastaneye döndü. Program ulusal manşetlere konu oldu ve 1961'de Akıl Hastalıkları ve Sağlık Ortak Komisyonu tarafından önemli bir yenilik olarak övüldü. Bu, NIMH tarafından yayınlanan son psikososyal yönelimli belgeydi. O zamandan beri, odak noktası, biyokimyasal açıklamaları ve ilaçları teşvik etmek için ilaç endüstrisi ile ortak çabalar olmuştur.

Hastalarla özel muayenehanesinde ilgilenerek, onları uyuşturucu ve elektroşokla mahvetmek ve teşhis etiketleri ile güvercin deliğine sokmak yerine, Breggin asla tükenmedi ve normal emeklilik yaşından çok sonra da işinin tadını çıkarmaya devam etti. Bence başarılı bir psikiyatrist olmanın reçetesi bu. Breggin, çalışmaya başladığı 1968'den bu yana, kriz veya geri çekilme sırasında ara sıra verilen uyku hapları dışında hiçbir hastasına psikiyatrik ilaç vermemiştir.

1970'lerin başında, Rosenhan ve diğer yedi normal insanın sesler duyduklarını söyledikleri için bir psikiyatri hastanesine yatırıldıkları (bkz. Bölüm 2) çalışmada, personel ve hastalar arasındaki temaslar hakkında ilginç gözlemler yapıldı. 29Personel genellikle hastaların başlattığı konuşmaları sürdürmekten kaçındı ve açık ara en yaygın yanıtları, ya "hareket halindeyken" ve başları çevrilmiş haldeyken soruya verilen kısa bir yanıttan ya da hiç yanıt vermemekten oluşuyordu. Karşılaşma sıklıkla şu tuhaf biçimi aldı:

Sözde hasta: "Affedersiniz, Dr X, bana ne zaman arazi ayrıcalıklarına uygun olduğumu söyleyebilir misiniz?"

Doktor: "Günaydın Dave. Bugün nasılsın?" (cevap beklemeden uzaklaşır).

Doktorlar, özellikle psikiyatristler, personelin geri kalanından bile daha az müsaitti. Koğuşlarda nadiren görülüyorlardı. Oldukça yaygın olarak, yalnızca vardıklarında ve ayrıldıklarında görülürlerdi, kalan zaman ofislerinde veya kafeste harcanırdı.

Bu uzun zaman önce oldu ve bugünün psikiyatrisini temsil etmeyebilir, ancak Rosenhan'ın tarif ettiği sorun hala bizimle. Psikiyatristler son zamanlarda şizofreni hastaları ile daha fazla konuşurlarsa zorla tedaviye daha az ihtiyaç duyulduğunu keşfettiler. Profesör Merete Nordentoft bu olumlu deneyimi benimle bir TV tartışmasında aktardı. Bununla birlikte, bunun neden psikiyatristlerin yeniden keşfetmesi gereken bir şey olduğunu merak ediyorum. Bunu baştan beri bilmeleri gerekmez miydi? Açık Diyalog ilkesini herhangi birinin kullanmasının neden son derece nadir olduğunu da merak ediyorum.

Egzersiz yapmak

Egzersiz, benlik saygısı da dahil olmak üzere birçok şey için iyidir, bu nedenle bir tür psikoterapi olarak görülebilir. Ruhsal bozukluklar üzerindeki etkileri ne olursa olsun, insanları psikiyatrik ilaçlar almaktansa egzersiz yapmaya teşvik etmek daha iyidir. Birleşik Krallık'ta hafif depresyon için egzersiz önerilir ve pratisyen hekimler bunun için tipik olarak yarım yıl boyunca bir reçete yazabilir. 4 Hastalar, egzersizin üzüntülerinden ziyade sağlıklarına odaklanmalarına ve kendilerini “kurban” olarak düşünmeyi bırakmalarına yardımcı olduğunu bulmuşlardır.

Okul öğretmenlerinin egzersiz konusunda iyi deneyimleri var, örneğin çocukları sınıflar arasında müzik eşliğinde egzersize göndermek, bunun DEHB tanısı alma riski taşıyanlar üzerinde dramatik etkileri olabileceğini söylüyorlar. Dersten sonra onları daha sakin ve daha dikkatli yapıyor ki bu çoğumuzun yaşadığı bir deneyim.

Egzersizin depresyon üzerinde de etkisi vardır. SSRI'lar ve egzersiz arasında birkaç uzun vadeli karşılaştırma vardır, ancak var olanlar ilginçtir. Majör depresyonu olan 156 hasta üzerinde dört aylık bir denemede, etki egzersiz ve sertralin için benzerdi, ancak altı ay sonra, sertralin grubundaki %52 ve 55 ile karşılaştırıldığında egzersiz grubundaki hastaların sadece %30'u depresyona girdi. Hem egzersiz hem de sertralin için randomize edilmiş bir grupta %. 30İlaçlı kişilerde psikoterapi uygulamak zor olduğu için kombine grupta kötü sonuç bekleniyordu. Düşük tedavi kontrastına rağmen farklılıklar görüldü: Egzersiz grubundaki hastaların %64'ü ve kombinasyon grubundaki hastaların %66'sı egzersize devam ettiklerini bildirdi, ancak sertralin hastalarının %48'i ayrıca bir egzersiz programına başladı.

Bir Cochrane egzersiz incelemesi, depresyon üzerinde, SSRI'lar ve psikolojik terapi için bildirilenlere çok benzer bir etki buldu. 31Depresyonu olan yaşlı kişilerde yapılan sistematik bir egzersiz incelemesi benzer bir etki buldu (etki büyüklüğü 0,34). 32

Genel çocuk popülasyonlarında profilaksi olarak egzersiz denemeleri de vardır. Müdahalesiz şiddetli egzersizi karşılaştıran araştırmaların bir Cochrane incelemesinde, anksiyete puanlarını bildiren altı çalışma, egzersizin bir etkisi olduğunu gösterdi (etki büyüklüğü -0.48, %95 GA -0.97 ila 0.01). 33Depresyon puanlarını bildiren beş çalışma da pozitifti (etki büyüklüğü -0.66, %95 GA -1.25 ila -0.08). Ancak, denemeler genellikle düşük metodolojik kaliteye sahipti ve popülasyon, müdahale ve kullanılan ölçüm araçları açısından oldukça heterojendi.

11

Beyinde ne olur?

Psikiyatrik ilaçları “anti” olarak adlandırmak yanlış bir adlandırmadır

Psikiyatrideki aldatmacalar ilaç isimlerine kadar uzanır. Bu ilaçlar mikroorganizmaları öldürerek veya büyümesini engelleyerek enfeksiyonları iyileştirdiği için antibiyotikler hakkında konuşmak mantıklıdır. Buna karşılık, akıl hastalıkları için kimyasal bir tedavi mevcut değildir. Antipsikotikler psikozu tedavi etmez, antidepresanlar depresyonu iyileştirmez ve anti-anksiyete ilaçları anksiyeteyi tedavi etmez; aslında bu ilaçlar , özellikle uzun süreli kullanıldıklarında ve insanlar onları bırakmaya çalışırsa, psikoz, depresyon ve anksiyeteye neden olabilir .

Bu ilaçlar bazı hastalıklara “anti” değildir. Bizi iyileştirmezler, insanlarda çok çeşitli etkilere neden olarak bizi değiştirirler, 1tıpkı sokak uyuşturucularının yaptığı gibi. Ve hiçbir şekilde hedef alınmazlar, ancak ilaç isimleri, örneğin, seçici serotonin geri alım inhibitörleri (SSRI'lar) konusunda seçici hiçbir şey olmadığını düşündürür. Bu terim SmithKline Beecham tarafından paroksetine diğer SSRI'lara göre bir avantaj sağlamak için icat edildi, ancak tüm şirketler tarafından benimsendi. 2Vücutta serotonin reseptörleri vardır ve ilaçların serotonini artırmaktan başka birçok etkisi vardır, örneğin dopamin ve noradrenalin iletimini etkileyebilir ve antikolinerjik etkileri olabilir. 3İlaçlar depresyonu bile hedef almıyor; alkol ve benzodiazepinler de dahil olmak üzere beyinde aktif birçok maddeye benzer etkilere sahiptirler. Bu nedenle, bir Cochrane incelemesinin eski bir benzodiazepin olan alprazolam'ın depresyon ve benzer şekilde trisiklik antidepresanlar için plasebodan daha iyi performans gösterdiğini bulması şaşırtıcı değildir. 4Bu ilaçlardan herhangi birinin depresyon üzerinde gerçek bir etkisi olup olmadığı başka bir konudur ve muhtemelen olmamıştır (bkz. Bölüm 3).

Pek çok spesifik olmayan etkinin bazılarına ilaç şirketleri tarafından faydalı denir, ancak hastaların gerçekten fayda sağlayıp sağlamadığı tartışılabilir ve geri kalanı yan etki olarak adlandırılır. "Yan etki", bir sorunun önemsiz olduğunu ima etmek için kullanılan bir pazarlama terimidir, ancak bu etkiler çoğu hastada görülen başlıca etkilerdir, örneğin SSRI'larla cinsel rahatsızlıklar ve antipsikotiklerle aşırı sedasyon. Ayrım tamamen keyfidir, örneğin SSRI'ların neden olduğu gecikmiş boşalma, erken boşalmadan rahatsız olanlar için faydalı olabilir, ancak diğerleri için zararlı olabilir, çünkü SSRI'lar boşalmanın tamamen oluşmasını önleyebilir.

İlaçların beyindeki reseptörlerle nasıl etkileşime girdiği ve nörotransmitterleri nasıl etkilediği hakkında çok şey biliyoruz, ancak moleküler düzeyde oldukça farklı biyokimyasal etkilere rağmen, aşağı yukarı aynı şekilde çalışıyorlar, ya duygusal tepkileri bastırarak insanlar uyuşuyorlar. ve hayatlarında veya onları uyararak önemli aksaklıklara daha az dikkat ederler. 2 , 5- 7Psikotrop ilaçların, sıçan deneylerine dayalı olarak geliştirildiği ve sıçanın normal işleyen beynini bozuyorsa seçilmesi dikkat çekicidir. 6

Alkol, esrar, eroin ve diğer bağımlılık yapan maddeler gibi psikiyatrik ilaçlar insanların kişiliğini önemli ölçüde değiştirdiğinden ve normal bir sosyal yaşam sürmelerini ve hayatın zorluklarıyla nasıl başa çıkacaklarını öğrenmelerini önemli ölçüde zorlaştırdığından, bu daha yeterli olacaktır. Pek çok hasta sosyal olarak tecrit edildiğinden ve kendilerini ve başkalarını daha az önemsediğinden, onlara anti-kişilik hapları veya antisosyal haplar demek için “anti” önekini kullanmakta ısrar edersek. Örneğin SSRI'lar, insan gönüllülerde öfke ve korkunun olumsuz yüz ifadelerinin tanımlanmasını azaltır, 8ve bazı hastalar peynir tabağının içinde yaşamak gibi hissettiklerini söylüyorlar.

Antidepresanlar için tercih ettiğim “anti” terimi, antiseksüeller olurdu, çünkü onların ana etkileri insanların cinsel hayatlarını mahvetmekti. Diğer psikiyatrik ilaçlar, örneğin DEHB ilaçları ve antipsikotikler de insanların cinsel yaşamlarını bozabileceğinden, insanların tam bir yaşam sürmesini engelledikleri için tamamına antiseksüeller veya anti-yaşam hapları diyebiliriz.

Antipsikotikler, normal, zenginleştirici bir yaşam sürme yeteneğini ve okuma, düşünme, konsantre olma, yaratıcı olma, hissetme ve seks yapma yeteneğini engelledikleri için anti-insan olarak adlandırırdım. Antipsikotik kullananlar için fazla bir hayat kalmadı ve bazıları bunu bir sebze ya da zombi olarak tanımlıyor. Bazı hastaların antipsikotikler üzerinde intihar etmesi ve hiçbir umut görmemesi şaşırtıcı değildir. Şizofreninin önemli bir intihar riski taşıdığını sıklıkla duyarız, ancak kasıtlı olarak antipsikotik almaktan kaçınan insanlar için bu riskin ne olduğunu asla duymayız. Antipsikotiklerin intiharları ne kadar artırdığını değerlendirmek için randomize deneyleri kullanamayız, çünkü bunlar plasebo grubunda intiharları yapay olarak artıran soğuk hindi tasarımında kusurludur (bkz. Bölüm 6).

Az önce tarif ettiğim şey, ilaç pazarlamasının ne kadar güçlü olduğunu gösteriyor. Sadece kullanılan dille, bizi doğru olmayan her türlü şeye inanmamız için kandırıyor.

Psikiyatrik ilaçların yaygın kullanıma girme şekli de çok şey anlatıyor. İlk ilaçların hiçbiri, derin bir biyokimya ve reseptör bilgisine dayanarak rasyonel bir şekilde geliştirilmedi, ancak gelişigüzel bir şekilde keşfedildi ve belirli bir etki nedeniyle değil, yan etkileri nedeniyle psikiyatriye girdi.

Daha önce belirtildiği gibi, barbitüratlar, barbitalin köpekleri uyutmada çok etkili olduğu keşfedildikten sonra insan kullanımına girmiştir.

İlk antipsikotik ilaç olan klorpromazin, 1800'lerin sonlarında sentetik boyalar olarak kullanılmak üzere geliştirilen bileşikler olan bir fenotiazindir. 1930'larda böcek ilacı ve domuz parazitleri için kullanıldılar. 91940'larda, farelerin kaçış deneylerinde elektrik şoklarından artık kaçınamayacakları ölçüde hareket kabiliyetini sınırladıkları bulundu. Daha sonra, anesteziklerin etkisini arttırmak için uyuşturma etkileri için ameliyatta kullanıldılar. Klorpromazin ilk olarak alerjiler için bir antihistaminik olarak kullanıldı, ancak doktorlar, kimyasal lobotomi olarak tanımladıkları, hastaları duygusal olarak kopuk ve herhangi bir şeye ilgisiz hale getirdiğini gözlemlediler. Mani hastalarında denendiğinde, psikiyatristler derin bir uyuşukluk, hastaların meşguliyetlerini, arzularını ya da tercihlerini ifade etmedikleri, dünyadan “saçma sapan bir güç tarafından ayrılmış gibi” gibi nadiren sorulan sorularla ilgisizliğe yol açtığını gözlemlediler. görünmez duvar."

Hastaların da hissettikleri bu. Hastalar tarafından antipsikotik aldıklarında İnternette bildirilen baskın öznel etkiler, sedasyon, bilişsel bozulma ve duygusal düzleşme veya kayıtsızlıktır. 10

Klorpromazin başlangıçta bir antipsikotik olarak adlandırılmadı, ancak büyük bir sakinleştirici veya nöroleptik olarak adlandırıldı ve etkilerinin oldukça belirsiz olduğu kabul edildi. Smith, Kline & French en başından beri klorpromazin ile ömür boyu tedavi fikrini destekledi. 11Psikiyatri koğuşlarındaki personel arasında çok popüler olan hastaları uysal ve sessiz tuttuğu için büyük bir ilerleme olarak selamlandı. Aynı personelin hastaların iyileşip iyileşmediğini değerlendirmesi korkunç bir çıkar çatışmasıydı ve bu çıkar çatışması bugün bile psikiyatrik araştırmaları gölgede bırakıyor. İnsanlar, ABD Akıl Hastalıkları ve Sağlık Ortak Komisyonu'nun 1961'de antipsikotiklerin temel amacının son derece rahatsız edici kişileri, onlarla çalışması gereken kişilere daha çekici kılmak olduğunu belirttiğini unutmuş görünüyor. 12

İlk benzodiazepin, tıpkı klorpromazin için olduğu gibi, 1950'lerin ortalarında kimyasal boyalar üzerinde yapılan çalışmalara dayalı olarak sentezlenen klordiazepoksittir (Librium). Bileşiğin hipnotik, anksiyolitik ve kas gevşetici etkileri olduğu 1957 yılında tesadüfen keşfedilmiştir. 13

İlk trisiklik antidepresan, klorpromazinin bir analoğu olan imipramindi. 14Klorpromazinin etkinliğini arttırma girişiminde geliştirildi ve başlangıçta depresyon tedavisi olduğu düşünülmedi. Bununla birlikte, ilacın manik etkilere neden olma eğilimi, bazı hastalarda oldukça feci olarak tanımlansa da, bir yatıştırıcıya verilen bu paradoksal tepki, depresif hastalarda test edilmesine yol açtı. 11

SSRI'ların reseptör bilgisine dayalı rasyonel bir şekilde geliştirildiği söyleniyor, ancak şüphelerim var. Serotonin hipotezi tamamen öldü (bkz. Bölüm 3) ve bu ilaçları diğerlerinden daha mantıklı görmüyorum. Öğrendiğimiz şey, çok farklı ilaçlar aynı etkileri gösterebileceğinden, hastaları gördüğümüzde alıcılarla ilgili ayrıntılı bir bilginin bize yardımcı olmayacağıdır.

Tıbbi çalışmalarım sırasında klinik farmakolojiye büyük ilgi duydum ve reseptörler, kimya ve etki şekli hakkında çok şey öğrendim. Ama bir şey beni gerçekten şaşırttı, bir türlü çözemedim. Alerjilere karşı kullanılan antihistaminikler neden psikoz için de işe yaradı? Neden belirli bir reseptöre uyacak şekilde geliştirilen bu kadar çok ilaç, o reseptörle ilgisi olmayan tamamen farklı hastalıklar için de işe yaradı? Sonuç sübjektif olduğunda, çift kör, plasebo kontrollü ilaç deneyinin ne kadar aldatıcı olduğunu tam olarak anlamam uzun yıllarımı aldı (bkz. Bölüm 3). Bugün, ilaçların yan etkileri çoğu zaman neden çok çeşitli hastalıklar için işe yaradığını açıkladığı için reseptörler ve ilaç kimyasına çok az ilgi duyuyorum. Ne yazık ki, denemelerimizde ölçtüğümüz şeyin çoğunlukla önyargı olduğunu kimse umursamıyor.

Eski günlerde, antipsikotiklere majör sakinleştiriciler ve benzodiazepinlere küçük sakinleştiriciler denirdi; bu, insan kullanımına yol açan sakinleştirici etkisi olduğu için, günümüzün “anti”-hastalık saçmalığından daha dürüsttü. Bununla birlikte, bu terminoloji bile uygun değildi, çünkü insanların ne kadar sakinleştiği bir doz meselesidir.

Alçakgönüllü geçmişlerine rağmen, antipsikotikler yine de psikiyatrideki ilerlemeyle ilgili peri masalının kalbinde yer alır. 9 Antipsikotikler dopamin seviyelerini düşürür ve bunu telafi etmek için dopamin reseptörlerinin sayısı artar. İlaçlar aniden kesilirse, tepki pekala bir psikoz, karşıtlık toleransı veya aşırı duyarlılık psikozu olarak bilinen bir fenomen olabilir. Bu nedenle, devam eden tedavi sırasında bile bir psikoz gelişebilir ve artan dozlara yanıt vermeyebilir. 15

Benzer bir fenomen antidepresanlarda görülür. Serotonin seviyelerini arttırırlar, bu da serotonin reseptörlerinde bir azalmaya neden olur ve bu nedenle ani ilaç kesilmesi depresyona neden olabilir. Bu geri tepme etkisi, benzodiazepinler ve lityum için de görülür. 6, 11 Kısa bir süre sonra, insanlar hala uyuşturucu kullanıyor olsalar bile , her zamankinden daha kötü semptomlar yaşayabilirler . Ve onları azaltmaya çalışırlarsa, daha da kötüleşebilir.

Açıkçası, beynimiz kimyasallarla yeni bir dengeye zorlanmayı zayıf bir şekilde tolere eder ve eğer yeni homeostaz birkaç haftadan fazla sürerse, insanlar tıpkı sokak uyuşturucularında olduğu gibi onlara bağımlı hale gelir.

Genetik çalışmalar ve verici araştırması

Psikiyatrik hastalıklara yatkınlık oluşturan genleri bulmak ve biyolojik nedenlerini bulmak için milyarlarca dolar harcandı ve bunun sonucunda binlerce reseptör ve beyin vericisi araştırması yapıldı. Sadece 2010 yılında, NIMH beyin ve temel davranış araştırmalarına 400 milyon dolar harcadı, 16ancak bu muazzam araştırma yatırımının çıktısı neredeyse hiç olmadı. 1

Araştırmacılar tarafından yaratılan hype, halka akıl hastalıklarıyla ilgili genetik, vericiler ve alıcılar hakkında bildiklerimiz konusunda tamamen yanlış bir izlenim verdi. Örnek olarak, DEHB'deki genetik ilişki çalışmaları ilgi çekici bir şey bulamadı. Bildirilenler zayıf çağrışımlar olmuştur, 17ancak yayınlanan literatür bu konuda dürüst değil. D4 dopaminerjik reseptörünü kodlayan genin polimorfizmlerinin DEHB ile ilişkili olduğunu iddia eden tüm makalelerin gözden geçirilmesi, 159 özetten sadece 25'inin bu ilişkinin küçük bir risk oluşturduğundan bahsettiğini buldu. 18Birkaç psikiyatri profesörünün röportajlarda DEHB'nin gelişiminin en önemli nedeninin genetik faktörler olduğunu söylediğini duymuştum, ancak buna inanmadım, çünkü DEHB bir hastalık değildir. DEHB profesörlerinden birinin bu iddia için kanıtların ne olduğunu açıklaması birkaç yıl aldı. Tek yumurta ikizleri arasında %80 uyum olduğunu söyledi. 19Bu nedenle, aynı olan insanlar, DEHB dediğimiz sosyal yapı ile onları markalaştırmaya gelince de hemen hemen aynıdır. Sürpriz sürpriz. Bu bize DEHB hakkında hiçbir şey söylemez, bize DEHB'li kişileri etiketlerken gözlemci varyasyonu olduğu hakkında daha fazla bilgi verir, çünkü %100 anlaşma yoktur.

DEHB'nin, kökeni büyük ölçüde genetik olan dopaminerjik sistemdeki bir eksiklikten kaynaklandığı fikri de asılsızdır. 17 DEHB'nin dopamin eksikliği hipotezini destekleyen güvenilir nörokimyasal, genetik, nörofarmakolojik veya görüntüleme verileri yoktur. 17 Ayrıca, noradrenalin taşıyıcısını seçici olarak inhibe eden ve dopamin taşıyıcısını etkilemeyen ilaçlar, dopamin taşıyıcısını etkileyenler kadar etkili psikostimulanlardır ve dopamin salınımını artıran ve açık bir dopamin eksikliğini düzelterek parkinson semptomlarını etkili bir şekilde hafifleten L-dopa , DEHB'de etkili değildir. 17

Buradaki geniş literatürü gözden geçiremiyorum, ancak baktığım her şey, ayrıca teorilerin savunucularının ikna edici buldukları için okumamı istedikleri, başlıca psikiyatrik hastalıkların genetik veya biyokimyasal açıklaması açısından bir hayal kırıklığı oldu. . Örneğin, Science dergisinde yayınlanan ve şizofreni hastalarının kontrollerden daha fazla dopamin reseptörüne sahip olduğunu iddia eden bir pozitron emisyon tomografi çalışması daha sonra reddedildi ve ayrıca bu alanda, araştırmacılar uygunsuz bulguları görmezden geldiler, örneğin reseptör yoğunluğunun radyasyona maruz kalmayla ilişkili olduğunu bulduklarında. antipsikotikler. 11

İnananlar, DEHB ve şizofreni için dopamin hipotezlerini, onları birçok çelişkili veriye uydurmak için o kadar çok değiştirdiler ki, bilim filozofu Karl Popper'ın sahte bilim dediği şeye benziyor. Bir hipotez reddedilme deneylerine karşı bağışık hale getirildiğinde, bilimin varlığı sona erer.

Beyinde anlamadığımız çok karmaşık bir sistemle etkileşime giren bu türden 200'den fazla verici varken, depresyon gibi karmaşık bir fenomeni tek bir nörotransmittere bağlamak da aynı şekilde saçmadır. 17 Ancak biyolojik psikiyatristler gerçeklerle yüzleşmeyi göze alamazlar, çünkü bu onların kağıttan evlerinin ve çekici finansman fırsatlarının çökeceği anlamına gelir. Bir gün, bir ilaçla düzeltilebilecek zihinsel bozukluğu olan insanlarda beyinde gerçek bir kusur bulunursa çok heyecanlanırdım, ancak bunun olması muhtemel değil.

Kronik beyin hasarı

Beyin görüntüleme çalışmaları, psikiyatrinin olduğundan daha bilimsel görünmesini sağlamaya yönelik birçok girişimin merkezinde yer almaktadır. Açıkçası, eğer bir hastalığın beyin hasarına yol açtığı gösterilebilirse, özellikle benzer çalışmalar ilaçların hasarı azalttığını gösterseydi, bu ilaç tedavisi için güçlü bir argüman olurdu.

Romatoid artrit için, görüntüleme çalışmalarına göre işe yarayan ilaçlarımız var. Hastalık modifiye edici ajanlar ilerleyici eklem yıkımını yavaşlatır, ancak bunu başaran ilaçlar tehlikelidir ve bazen hastaları öldürür. Psikiyatride sadece bazı hastaları öldürmekle kalmayıp beyinlerine de zarar veren ilaçların zararlı etkilerine sahibiz. Ayrıca, psikiyatrik hastalıkların beyin hasarına neden olabileceği belgelenmemiştir. Psikiyatristlerin milyonlarca hastayı on yıllarca ya da ömür boyu psikiyatrik ilaçlarla beyin hasarını önledikleri iddiasıyla tedavi etmeleri saçmadır.

Psikiyatri literatüründe çok sayıda beyin görüntüleme çalışması olması ve bunların birçoğunun kusurlu olması şaşırtıcı olmaz ve durum gerçekten de budur. Bir psikiyatrist profesörün ikna edici bulduğu için bana gönderdiği böyle bir çalışma, yazarların kendilerinin de kabul ettiği gibi, depresyonun kendiliğinden iyileşmesini ilaç etkilerinden ayıramadı; 20Bunun için randomize bir çalışmaya ihtiyaç vardır. 630 kişiyle yapılan büyük bir araştırma, depresyonun değil, antidepresan ilaç kullanımının daha küçük beyin hacimleri ve daha fazla beyaz madde ile ilişkili olduğunu buldu, ancak farklılıklar küçüktü ve çalışma kesitseldi. 21

DEHB'li hastalarda yapılan beyin görüntüleme çalışmaları da açıklayıcı değildir. 17

2012'de yapılan bir sistematik inceleme, 241 fonksiyonel manyetik rezonans görüntüleme (fMRI) çalışmasındaki metodolojik son durumu araştırdı. 22İnceleme, çalışmaların çoğunun deneysel tasarım, veri toplama ve analiz ile ilgili kritik metodolojik ayrıntılar hakkında rapor vermediğini ve birçok çalışmanın yetersiz kaldığını buldu. Veri toplama ve analiz yöntemleri, neredeyse çalışmalar kadar benzersiz analiz ardışık düzenleri ile oldukça esnekti. İnceleme, tasarımın esnekliği ile yanlış pozitif sonuçların oranı arttığı için, fonksiyonel nörogörüntüleme alanının özellikle yanlış pozitiflere karşı savunmasız olabileceği sonucuna varmıştır. Araştırmaların yarısından azı, analizden reddedilen kişilerin sayısını ve reddedilme nedenlerini bildirdi. Başka bir inceleme meta-analizi kullandı ve beyin görüntüleme çalışmalarının yanlış pozitif oranının %10 ile %40 arasında olduğunu buldu. 23

2012'de Amerikan Psikiyatri Birliği için nörogörüntüleme biyobelirteçleri hakkında yazılan 38 sayfalık bir rapor tamamen olumsuzdu, çünkü “National Library of Medicine tarafından indekslenen dergilerde psikiyatrik bozukluklar için nörogörüntülemenin öngörü yeteneğini inceleyen hiçbir çalışma yayınlanmadı” sonucuna vardı. yetişkinler veya çocuklar.” 24

Bu, araştırmacıların araştırmalarını manipüle ederek istedikleri sonucu elde edebilecekleri anlamına gelir. Bununla birlikte, bu büyük yanlılık potansiyeline rağmen, araştırmaları ve meta-analizleri - makalelerinden yola çıkarak, bulduklarından açıkça hoşlanmayan insanlar tarafından yapıldı - antipsikotiklerin beyni küçülttüğünü ikna edici bir şekilde gösterdi. 25, 26Bunu doza bağımlı bir şekilde yapıyorlar, 9 , 25 ve ayrıca primatlarda beyni küçültüyorlar. 27Buna karşılık, hastalığın ciddiyeti minimal etkiye sahipti veya hiç etkisi olmadı. 25 Psikozun kendi başına beyne zarar verebileceğine dair güvenilir bir kanıt yoktur, 28ve büyük bir 2013 araştırması bunu iddia etse de, 29yazarların kabul ettiği gibi, tedavinin etkilerini hastalığın olası etkilerinden ayıramadı. İlk dönem psikozu olan hastaları içeren bir çalışma, antipsikotiklere kısa süreli maruz kalmanın, yine hastalığın ciddiyeti ile hiçbir ilişkisi olmaksızın, gri cevherin beyinde küçülmesine yol açabileceğini bulmuştur. 30

Hastalara beyin hasarını önlemek için antipsikotik almaları gerektiğini söylemek yanlış; gerçek şu ki, antipsikotikler hastalığa değil beyin hasarına neden olur.

Şizofreni, birçok psikiyatristin düşündüğü gibi ilerleyici bir beyin hastalığı değildir . 27 Hastalığın kronikleşmeye ve sosyal yetersizliğe yol açtığına inanıyorlar, ancak bu algı seçim yanlılığından etkileniyor. Hastanelerinde gördükleri hastalar, iyileşenler değil, en kötü vakalardır ve gerçek şu ki, yaklaşık %40'ı fonksiyonel iyileşme sağlıyor. 28

Beyin hasarına neden olanın hastalık olduğunu gösteren herhangi bir inandırıcı araştırma görmedim, oysa ilacın beyin hasarına yol açtığını gösteren inandırıcı araştırmalar gördüm. 25 , 28 , 31 Her makaleyi okudum, yazarlar beyin hasarına neden olanın hastalık değil, ilaç olabileceği şeklindeki bariz fikri bile dikkate almadılar. Bu ilaçlar hakkında on yıllardır bildiklerimiz ve neredeyse tüm hastaların hastalıkları için tıbbi tedavi gördüğü düşünüldüğünde, bu affedilemez.

Kalıcı kişilik değişiklikleriyle birlikte kronik beyin hasarı, örneğin bilişsel gerileme ve hastalar ilaçları bıraktıktan çok sonra duygusal düzlük, neredeyse tüm psikiyatrik ilaçlar için belgelenmiştir. 5 , 31 Kronik beyin hasarı, ilaca maruz kalma süresiyle ilişkilidir ve doz artırıldığında sıklıkla kötüleşirken, ilaçlar azaltıldığında genellikle önemli ölçüde iyileşir. Sorunlara neden olan hastalık olsaydı, ilaçlar azaltıldığında hastalar daha da kötüleşmeliydi. 31Artan hafıza sorunlarına ek olarak, tüm ilaçlar için ortak belirtiler arasında, sinirlilik ile birlikte duygusal dengesizlik ve Alzheimer ile karıştırılabilecek, hastayı ve aileyi korkutan öfke patlamaları yer alır. 31

Antipsikotikler sinir hücrelerini o kadar etkili bir şekilde öldürürler ki beyin tümörlerine karşı olası kullanımları araştırılmıştır. 11 Beyin hasarı, reseptör sayısı da dahil olmak üzere sinir iletimini etkiler ve bunda garip bir şey yoktur. Haşhaş, LSD, alkol ve diğer beyni aktif maddeler de kronik beyin hasarına ve kişilik değişikliklerine yol açabilir.

Bilim ikna edici olsa da, psikiyatristler hastalarına ilaçlarının beyin hasarına neden olabileceğini nadiren söylerler. Önde gelen psikiyatristler genellikle tam tersini, tedavi edilmeyen şizofreniden bu yana antipsikotik ve antidepresan almanın önemli olduğunu söylerler .ve depresyon 33, 34beyin hasarına neden olabilir ve bir kişi ne kadar erken teşhis edilip tedavi edilirse sonuç o kadar iyi olur. 11 Bu yalanın, kimyasal dengesizlik hakkındaki yalan gibi hastalar için benzer şekilde zararlı olduğunu düşünüyorum.

Son zamanlarda, etkili bir depresyon araştırmacısı, depresyonun bunama riskini iki katına çıkardığından ve antidepresanların beynin yenilenmesine yardımcı olabileceğinden bahsetti. 34 Bir meta-analizden söz etti, 35bu, psikiyatrideki sözde bilimin tipik özelliğidir. Daha önceki tedaviden bahsetmedi ve artan bunama riskinin ilaca bağlı olabileceğine dair en ufak bir ipucu yoktu, ancak bu çok daha olasıdır (bkz. Bölüm 8).

Klinik gözlemler, antidepresanların kronik beyin hasarına neden olabileceğini doğrulamaktadır. 36- 38Geri çekilme semptomları ve SSRI ile ilgili diğer zararlar, hastalar ilaçları bıraktıktan sonra yıllarca devam edebilir. 1 , 39Ayrıca, insanlarda kalıcı cinsel işlev bozukluğu hakkında birçok güvenilir rapor vardır, 37, 40diğer şeylerin yanı sıra genital anestezi ve zevksiz orgazmlar içerir. 41Sıçanlar, yaşamın erken dönemlerinde SSRI'lara maruz kaldıktan sonra kalıcı olarak cinsel olarak bozulabilir, 42hayvan çalışmaları sistematik incelememizde doğruladığımızı. 43Bu etkilerin, dopamin iletiminin SSRI ile indüklenen bir inhibisyonundan kaynaklanması çok muhtemeldir. Bu aynı zamanda SSRI'ların, tıpkı antipsikotiklerin yapabildiği gibi, geç diskinezi ve geç distoniye neden olabileceğini de açıklayabilir. 40 , 44- 47Kaldırma ve yeniden meydan okuma deneyleri, SSRI'ların bu hareket bozukluklarına neden olduğunu doğrulamıştır. 45, 47

Benzodiazepinler ayrıca kronik beyin hasarına neden olabilir , 6,31 ve dikkatle yürütülen bir çalışma, demans riskini ikiye katladıklarını öne sürüyor . 48

Hayatın erken dönemlerinde kullanılan DEHB ilaçları da kronik beyin hasarına neden olabilir. Hayvan çalışmaları, bu bozukluğun anksiyete, depresyon, strese daha az tolerans, doğal ödüllere daha az tepki, yeni bir çevreye daha az tepki ve cinsel ilgi ve yetenek kaybını içerdiğini göstermiştir. 49- 52Uyarıcılarla tedavi edilen çocuklarda sıklıkla beyin atrofisi gelişir, 53ancak, her zaman olduğu gibi, bazı araştırmacılar atrofiye neden olanın hastalık olduğunu ileri sürmüşlerdir ki bu oldukça tuhaf bir fikirdir, çünkü DEHB bir hastalık değil, sadece bazı çocukların diğerlerinden daha aktif ve rahatsız edici olduğunun teyididir.

Psikiyatristler, DEHB'li çocuklara ilaç vermeyi haklı çıkarmak için sıklıkla görüntüleme çalışmalarını kullandı, 54ancak bu çalışmalar, sorunun ilaç değil, hastalık olduğunu gösteren diğer tüm çalışmalar kadar kusurludur. Araştırmacılar, hastaların DEHB ilaçları alıp almadığını bildiremediler, ancak diğer araştırmacılar bunun gerçekten de böyle olduğunu öğrendi. 17 İlaç kullanmayan DEHB'li çocukları inceleyen az sayıdaki yakın tarihli çalışma, araştırmacıların çocukların uyuşturucu kullandığını bildirmediği tüm çalışmaların aksine, bu hastalarla normal çocuklar arasında doğrudan karşılaştırma yapmaktan dikkatli bir şekilde kaçınmıştır. Bu büyük ölçekli bilimsel bir suistimal gibi görünüyor.

Psikiyatrik ilaçlara bağımlılık

Psikiyatride en iyi saklanan sırlardan biri, uyuşturucu tedavisinin bağımlılığa yol açmasıdır, bu da yoksunluk belirtileri nedeniyle insanların uyuşturucuyu tekrar bırakmasını zorlaştırır. 31 Önde gelen psikiyatristlerin bunca on yıl boyunca bunu inkar etmeleri olağanüstüdür 55ve çoğu bugün bile SRRI'ların bağımlılığa yol açabileceğini şiddetle reddediyor. Ancak hastaları kandırmak psikiyatristler kadar kolay değildir ve SSRI'lar da dahil olmak üzere ilaçlara bağımlı hale geldiklerini çok iyi bilirler. 56, 57

Psikiyatrik ilaçlarla tedavinin bağımlılığa yol açabileceğini tarafsız gözlemcilere açık hale getirmesi gereken birkaç gerçek var.

Bildiğim kadarıyla, alkol, opioidler, barbitüratlar, benzodiazepinler ve bazıları reçeteli ilaçlarla aynı veya çok benzer olan sokak ilaçları dahil olmak üzere tüm beyni aktif maddeler bağımlılık yapıyor. Ve yoksunluk belirtileri tüm psikotrop ilaçlar için ampirik olarak gösterilmiştir.

Ayrıca, etki mekanizması göz önüne alındığında, bağımlılığın gerçekleşmesi gerektiğini tahmin edebiliriz. Beyinde aktif maddeler, reseptörleri yukarı veya aşağı düzenler ve yeni bir homeostaz (denge) yaratır, bu da beynin artık normal şekilde çalışmadığı anlamına gelir. Bu nedenle rahatsız edici ajan aniden ortadan kaldırılırsa bazı kişilerde yoksunluk belirtileri ortaya çıkar. Bunu klinik farmakolojinin diğer alanlarından da biliyoruz ve buna sıklıkla geri tepme etkisi diyoruz. Mide ekşimesi nedeniyle reçete edilen bir proton pompası inhibitörü aniden kesilirse, dispeptik semptomlar ilaca başlanmadan öncekinden daha da kötüleşebilir. Bu mekanizmalar, birçok hastayı ömür boyu bir ilaca bağımlı hale getirir, çünkü yoksunluk belirtileri onları ilaca hala ihtiyaçları olduğuna inandırır.

Uyuşturucu endüstrisinin, uyuşturucu düzenleyicilerinin ve doktorların hepsinin katkıda bulunduğu büyük bir örtbas olmasaydı, bağımlılık sorunuyla ilgili aldatma mümkün olmazdı. Bu kutsal olmayan ittifakın uzun bir geçmişi var. 1930'larda barbitüratlara bağımlılık tanınmadı ve buna işaret eden doktorlar görmezden gelindi. 58Bağımlılık sorununun nihayet Birleşik Krallık Sağlık Bakanlığı tarafından kabul edilmesi 40 yıl aldı ve insanların barbitüratları süresiz olarak sürdürmelerinin nedeninin hasta olmaları değil, büyük acılar çekmeden onları durduramamaları olduğu anlaşıldı. 1955'te Amerika Birleşik Devletleri o kadar çok barbitürat hapı üretti ki, nüfusun %7'si her gün bir hap yiyebilirdi. Aldous Huxley'nin 1932'de Cesur Yeni Dünya'da tanımladığı, hayatın acılarına hızlı bir çözüm bulma rüyasının nihai gerçekleşmesi gibi görünüyordu.vatandaşların hayatlarını kontrol altına almak ve rahatsız edici düşünceleri uzak tutmak için her gün Soma haplarını alabilecekleri bir yer. Onun zamanında Soma hapları barbitüratlardı. Bugün Amerika Birleşik Devletleri'ndeki televizyon reklamları halkı tam olarak aynısını yapmaya teşvik ediyor. Kontrollerini yeniden kazanan ve hap alır almaz mutlu görünen mutsuz karakterleri tasvir ederler. 59

1960'larda benzodiazepinler sırasını aldı. Doktorlar zararsız olduklarına inandılar ve onları neredeyse her şey için reçete ettiler ve Hoffman-La Roche, diazepamı (Valium) dünyanın en çok satan ilacı olmaya zorladı. 58 Benzodiazepin satışları o kadar yüksekti ki Danimarka nüfusunun %10'u bunları kullanıyor olabilirdi, 60Bu, toleransın gelişmesi nedeniyle birkaç hafta sonra etki ortadan kalktığı için olağanüstüdür. Şirketler onlarca yıldır benzodiazepinlerin bağımlılığa neden olduğunu inkar ettiler ve ciddi bağımlılık 1961'de zaten belgelenmiş olsa da, 20 yıldan fazla bir süre sonraya kadar genel olarak kabul edilmedi. 61Toplu inkar çok büyüktü. 1980'de bile, Birleşik Krallık ilaç düzenleyicisi, sunulan advers olaylar raporlarına dayanarak, 1960'dan 1977'ye kadar sadece 28 kişinin benzodiazepin bağımlısı olduğu sonucuna varmıştır. Gerçek sayının yarım milyon civarında olması daha olasıdır.

Yetkililer, 1980'lerde, sonunda, büyük benzodiazepin tüketiminin bir halk sağlığı felaketi olduğunu kabul ettikten ve onlara karşı uyarmaya başladıktan sonra, kullanım azaldı. 60 Aynı zamanda, Amerikan Psikiyatri Birliği, SSRI'lar piyasaya çıkmadan hemen önce, madde bağımlılığı kriterlerini çok uygun bir şekilde sıkılaştırdı. 61 Kriterlerdeki bu değişikliğin şirketler için milyarlarca değerinde olması gerektiğinden, ne kadar yolsuzluğun söz konusu olduğunu sık sık merak etmişimdir.

Değişiklik gerçekten büyüktü. 1987'den önce bağımlılık, bir maddeye karşı tolerans gelişimi veya yoksunluk belirtileri anlamına geliyordu ve çoğu insan bunu böyle tanımlıyordu. Ancak 1987'den itibaren dokuz kriterden en az üçüne ihtiyaç duyuldu ve bir zaman kriteri de eklendi. 61

Artık bir kişinin bağımlı olup olmadığı tamamen belirsizdi ve DSM kılavuzunda her zaman olduğu gibi, hiç kimse tüm bunları hatırlayamıyor veya kriterleri vakadan vakaya tutarlı bir şekilde uygulayamıyor. Çok fazla keyfilik var ve yargılar ve notlar söz konusu. Örneğin: “Çok fazla zaman” (ne kadar?); “sık alınan madde” (ne sıklıkta?); “Önemli sosyal, mesleki veya rekreasyonel faaliyetlerden vazgeçildi” (önemli olan nedir ve buna kim karar veriyor?); “Sık zehirlenme veya yoksunluk belirtileri” (ne sıklıkta?); “Çoğu kez yoksunluk semptomlarını hafifletmek veya önlemek için alınan madde” (bu kriter anlamsızdır; bir hasta sadece bir doz paroksetin almayı unutursa, yoksunluk semptomlarını ortaya çıkarabilir – “sıklıkla” günde üç paroksetin hapı almak anlamına mı gelir?).

Yeni kriterler, karar verme gücünü hastaların elinden aldı, çünkü bazıları başkaları tarafından karar verilmesini gerektiriyor, örneğin hastaların “işte, okulda veya evde büyük rol yükümlülüklerini yerine getirip getirmediği”. Örneğin, bir eroin bağımlısı bağımlılığını inkar ederse, başkalarının yargılarına ihtiyaç duyulabileceğine itiraz etmiyorum, ancak uyuşturucu tedavisi gören hastaların kendileri için konuşmaları gerektiğine kesinlikle inanıyorum.

Zaman kriteri çok aptalca. Semptomlar en az bir ay sürmeli veya daha uzun bir süre boyunca tekrar tekrar ortaya çıkmış olmalıdır. İlaç bağımlısı olan hastaların çoğu zaman ölçütünü karşılamıyor. Birkaç kez bırakmayı denemiş olabilirler, ancak tedaviye hızla devam ettiler ve yaşadıkları korkunç yoksunluk semptomları nedeniyle bir daha asla denememeye karar verdiler. Bu tür hastalar zaman ölçütüne göre bağımlı değiller ama en bağımlı olanlar onlar !

Yeni kriterler, dikkati SSRI'ların bağımlılığa neden olduğu gerçeğinden uzaklaştırmaya yarayan bir sis perdesidir. Araştırmamızda yoksunluk semptomlarının benzodiazepinler ve SSRI'lar için benzer terimlerle tanımlandığını ve tanımlanan 42 semptomdan 37'si için 61 çok benzer olduğunu bulduk, ancak Lundbeck ile bulgularımız hakkında röportaj yapıldığında, şirket insanların SSRI'lara bağımlı hale gelebileceğini reddetti. 62

Psikiyatri profesörlerinden de duyduğum en kötü argüman, hastaların bağımlı olmadıkları çünkü daha yüksek dozları arzulamadıklarıydı. Eğer bu doğruysa, o zaman sigara içenler nikotine bağımlı değiller çünkü sigara tüketimini artırmazlar!

Benzer sorunları benzodiazepinlere bağımlılık ve SSRI'lar için geri çekilme reaksiyonları olarak tanımlamak mantıksızdır ve hastalar için aynıdır. Her iki tür ilacı da bırakmaları çok zor olabilir. Bir ankette, 500 Danimarkalı hastanın %57'si şu cümleyi kabul etti: "Uzun bir süre boyunca antidepresan aldıysanız, onları almayı bırakmak zordur" 56 ve başka bir ankette, Yeni Zelanda'daki 1.829 hastanın %55'i antidepresan almak, %25'i şiddetli olarak tanımlanan yoksunluk etkilerinden bahsetti. 5

İlaç düzenleyicileri, endüstrinin genişletilmiş kolu

Düzenleyiciler ile düzenleyiciler arasında çok fazla fark görmek zordur. Uyuşturucu ajanslarının, hem benzodiazepinler hem de SSRI'lar için bağımlılık hakkında uyarıda bulunmadan önce, bağımlılık hakkında bilgi edinmesinin üzerinden on yıldan fazla bir süre geçti ve süreç, inkar, zararların önemsiz görülmesi ve hatta onları yanlış tanıtma ile karakterize edildi. 58 , 61 , 63Birleşik Krallık düzenleyicisi, SSRI'lardan sonra geri çekilme reaksiyonlarını genellikle nadir ve hafif olarak tanımladı, ancak bağımsız araştırmacılar, düzenleyicinin "hafif" reaksiyonların %60'ını orta ve %20'sini şiddetli olarak sınıflandırdığını gösterdi! 63

Bağımlılık için yeni DSM kriterleri ile ilgili hile, SSRI'ların bağımlılık potansiyelini reddettiklerinde onlara güvenen yetkililer tarafından eleştirmeden kabul edildi. Örneğin, Birleşik Krallık düzenleyicisi 1998'de SSRI'ların kullanımının doz artışına ve uyuşturucu arama davranışına yol açmadığını, 61 sanki bu onların bağımlılık yapmadıklarını kanıtlayacakmış gibi belirtti. Uyuşturucular bu özelliklere sahip olmadan bağımlılık yapabilir ve SSRI'ların uyuşturucu arama davranışına yol açmaması bile doğru değildi. Aynı düzenleyicinin 2004'te SSRI'ların yeni, dar bağımlılık kriterlerini karşıladığını bile kabul ettiğinde kabul ettiği gibi, bunu yapıyorlar.

Beecham tarafından 1980'lerin ortalarında, ilaç piyasaya çıkmadan önce paroksetin üzerinde yapılan araştırmalar, ilacın sağlıklı gönüllülerde bağımlılık yaratabileceğini gösterdi, ancak bu alandaki üst düzey isimler tarafından uyarılmasına rağmen şirket hiçbir şey yapmadı ve çalışmalar yayınlanmadı. . 2

SSRI'ların piyasaya sürülmesinden birkaç yıl sonra, bağımlılıkla ilgili endişeler yeniden gündeme geldi. Bununla birlikte, ilaç şirketleri ve psikiyatristler arasındaki ücretli müttefikleri, sorunları karıştırdı ve herhangi bir geri çekilme tepkisini nüksetme olarak yorumlama eğilimindeydi. 61 Paroksetin, Amerika Birleşik Devletleri'nde tüketicilere doğrudan “alışkanlık oluşturmayan” olarak pazarlandı, 61 ve İngiliz fluoksetin paketlerinin arkasında şu mesaj çıktı: “Prozac'ı uzun süre kullanmaktan çekinmeyin – Prozac bağımlılık yapmaz.” 2

2000 yılında, Avrupa İlaç Ajansı kesin olarak "SSRI'lar bağımlılığa neden olmaz" dedi. 58 , 61 Bununla birlikte, ajans ayrıca SSRI'ların “kokain ve etanol gibi bağımlılık yapan maddelerin alımını azalttığının gösterildiğini” kaydetti. Bu yönün yorumlanması zordur.” 58 Yorum sadece göremeyenler için zordur . 2003'te Dünya Sağlık Örgütü, üç SSRI'nın (fluoksetin, paroksetin ve sertralin) şimdiye kadar uyuşturucu bağımlılığının rapor edildiği en yüksek dereceli 30 ilaç arasında olduğunu belirten bir rapor yayınladı! 58

İlaç şirketleri de sorunları gizlemek için ellerinden geleni yaptılar, 61 ve ilaç şirketlerinin maaş bordrolarındaki psikiyatrist gümüş sırtları, yüz milyondan fazla hastayı uyuşturucuya bağlamalarına yardımcı oldukları için, ilaç şirketleri için son derece faydalı oldular, çünkü onların çoğunun yapmadığı ilaçlara bağlanmalarına yardımcı oldular. gerek yok. Önce barbitüratlar, sonra benzodiazepinler ve şimdi de SSRI'lar. Ve sorunlar ortaya çıktığında, psikiyatristler ve şirketler aynı taktiği kullanır: Her zaman hastalığı suçlayın, asla hapları suçlayın, 2 , 5 , 64bir sonraki bölüm ne hakkında.

İlaç bağımlılığı genellikle hastalığın nüksetmesi olarak yanlış yorumlanır.

Daha önce belirtildiği gibi, tüm psikotrop ilaçlar bağımlılığa neden olabilir. 31 Yoksunluk belirtilerini iki aşamaya ayırmak faydalı olabilir: İlacın eliminasyon yarı ömrüne bağlı olarak ilacın kesilmesinden sonra altı haftaya kadar ortaya çıkan yeni ve geri tepme semptomlarından oluşan hemen yoksunluk aşaması ve ortaya çıkan yoksunluk sonrası aşama. altı hafta sonra, 6 , 31 , 39 ve bu bazen yıllarca sürebilir. 1 , 39 , 65

Yavaş sivriltmeye çalışılsa bile birçok kişi SSRI'lardan kurtulamaz. Davranışçı terapi ile başarılı bir şekilde tedavi edilen panik bozukluğu ve agorafobisi olan 20 hastadan dokuzunda yoksunluk belirtileri mevcuttu ve bunların altısında bir ay içinde azaldı. 66Tamamı paroksetin almış olan diğer üç hastada semptomlar devam etti ve üçünde de duygudurumda bipolar bozukluk için karakteristik olan ancak daha önce sahip olmadıkları döngüsel değişiklikler gelişti. Diğer çalışmalar, hastaların yaklaşık yarısının yoksunluk semptomları yaşadığını doğrulamıştır. 56 , 67, 68

Bu durumda, davranışsal terapi ile başarılı bir şekilde tedavi edilen hastalar, bir ilaç dozu kademeli olarak azaltıldığında semptomlar gösterdiğinde, bunun panik bozukluğunun geri dönüşü değil, yoksunluk semptomları olması muhtemeldir. Ne yazık ki, psikiyatristler ve diğer doktorlar, yoksunluk belirtilerini hastalık belirtileri olarak yorumlama konusunda belirgin bir eğilime sahiptirler ve hastalığın şiddetini derecelendirmek için kullandıkları derecelendirme ölçekleri, genellikle yoksunluk belirtileri olan öğeler içerdiğinden, onları yanlış yönlendirir. 11 Bu nedenle doktorlar, ilaç almayı bırakmaya çalışan hastalara devam etmeleri için baskı yaparlar.

Bir keresinde psikiyatristler için yapılan büyük bir toplantıda, birçok hastanın antidepresanları bırakmakta zorluk çektiğini açıklamıştım, ancak bir profesörün, hastaları başarılı bir şekilde geri çekmekte hiç sorun yaşamadığını söylemesi beni çok şaşırttı. Bunun nedeni, yoksunluk semptomlarının hastalığın tekrarlaması olarak yorumlanmasının çok yaygın olması olabilir. Bunu her zaman yaparsanız, herhangi bir sorun yaşamayacaksınız, çünkü yoksunluk semptomlarına tahammül edemeyen hastaları tam doza geri koymuş olursunuz. Ama bu bir totoloji. Biraz şuna benzer: "Bu ilaç tüm histeri hastalarında işe yarar ve bazı hastalarda işe yaramazsa bunun nedeni histerilerinin olmamasıdır."

Uyuşturucu üreticileriyle çok sayıda finansal bağı olan İngiltere'den Stuart Montgomery, tüm yoksunluk belirtilerini nüksetme olarak yorumluyor gibi görünüyor. 69Paroksetin ile sekiz haftalık tedaviye yanıt veren ve bir yıl boyunca ilaca veya plaseboya randomize ettiği 135 depresyon hastasını inceledi. Paroksetin - soğuk hindi - plaseboya randomize edilen 67 hastada aniden kesilmesine rağmen, makalesinde tek bir yoksunluk semptomundan bahsetmedi! Plasebo grubu hastalara muazzam zararlar verdikten sonra, yazarlar "akut çalışmalardan elde edilen raporların, paroksetin üzerindeki yan etkilerin plasebodan ayırt edilemez hale gelene kadar zamanla azaldığını" doğruladıkları sonucuna vardılar. Bu inanılmaz. Hastalardan biri ilk sekiz hafta boyunca paroksetin kullanırken kendini asarak intihar etti.

Dahili Pfizer belgeleri, Montgomery'nin çalıştığı ilaç düzenleyicisini aynı zamanda Pfizer için de çalıştığını bildirmekten kasten kaçındığını gösteriyor. 58 Pfizer'e düzenleyicinin sertralin başvurusuna ilişkin gerekçesini anlattı ve ilacı onaylatmak için ne yapması gerektiği konusunda şirkete tavsiyelerde bulundu.

Diğerleri daha düşüncelidir ama yine de okuyucularını yanlış yola sevk edebilirler. Lancet'te 2003 yılında yapılan bir sistematik inceleme, bir antidepresan ilaca yanıt verdikten sonra aktif ilaca veya plaseboya devam etmek üzere randomize edilmiş 31 denemede 4.410 hasta hakkında rapor verdi. 70Aktif ilaca devam eden hastalarda nüks oranı %18 ve plaseboya devam edenler için %41 idi. Bu görünüşte etkileyici etki, yazarların özetlerinde "antidepresanlarla devam eden tedavinin tekrarlayan depresif bozukluğu olan birçok hastaya fayda sağlayacağı" sonucuna varmasına neden oldu.

Çoğu insan sadece özeti okur, böylece yazarların ana metinde daha dikkatli olduğunu bilmezler. Plasebo grubunda nüks riskinin artmasının nüksetme yerine geri çekilme reaksiyonundan kaynaklanabileceğini açıkladılar. Ayrıca, bu sorunun, akut yoksunluğun manik nükse yol açtığı lityum için tanımlandığını ve yoksunluk tasarımlı denemelerin (genellikle idame çalışmaları veya nüksetmeyi önleme çalışmaları olarak adlandırılır) lityumun görünür etkinliğini oldukça açık bir şekilde şişirdiğini belirttiler. Kendi meta-analizlerinde, bir ila üç yıl sonra bile aktif grup ile plasebo grubu arasında açık bir fark olduğunu buldular. Bununla birlikte, bazı hastalar yıllarca yeni bir depresyon nöbeti riskini artırması beklenen yoksunluk semptomlarından muzdariptir. ama o zaman gerçek bir depresyon değil, ilaca bağlı bir yoksunluk depresyonu olurdu. Ayrıca, bu zaman diliminde oldukça az nüks vardı ve bu nedenle saf şans da bulguları etkilemiş olabilir. En önemlisi, bir ila üç yıllık bir takip süresi çok kısadır (aşağıdaki şizofreni yoksunluk çalışmasına bakınız).

Yoksunluk belirtileri ile hastalık belirtilerinin aynı olabilmesi zor. Bir hasta antidepresan dozunu azaltır ve depresyona girerse, bu mutlaka hastalığın geri geldiği anlamına gelmez. Geri çekilmeye bağlı, depresyon benzeri semptomların iki ayırt edici özelliği, genellikle oldukça hızlı bir şekilde ortaya çıkmaları ve tam doz yeniden başlatıldığında genellikle saatler içinde kaybolmaları, ancak gerçek bir depresyonları varsa hastaların iyileşmesinin haftalar almasıdır.

Gerilemiş depresyonu olan 242 hasta üzerinde yapılan bir deneme, bu tanısal güçlükleri göstermektedir. 71Hastalar iyileştikten sonra dört ila 24 ay süreyle fluoksetin, sertralin veya paroksetin ile açık idame tedavisi aldı. Daha sonra aniden terapilerini beş ila sekiz gün boyunca çift kör bir plaseboya değiştirdiler, ancak tedavi kesintisinin zamanlaması hastalar ve klinisyenler tarafından bilinmiyordu. Araştırmacılar, literatürde bildirilen yoksunluk semptomlarına dayalı olarak 43 maddelik bir liste geliştirmiş ve plasebo döneminden sonra hastalara bunlardan herhangi birini yaşayıp yaşamadıkları sorulmuştur. Bu kontrol listesi yaklaşımı, yoksunluk semptomlarını abartma eğiliminde olacaktır ve çalışma, fluoksetinin çok uzun yarılanma ömrü nedeniyle diğer iki ilaca göre daha az yoksunluk semptomuna neden olduğunu göstermekle bariz bir ilgisi olan fluoksetin üreticisi Eli Lilly tarafından finanse edilmiştir. aktif metabolitinin yaklaşık bir ila iki hafta

Ama sonuçlar yine de ilginç. En yaygın üç yoksunluk belirtisi, kötüleşen ruh hali, sinirlilik ve ajitasyondur (Tablo 11.1), bunlar depresyonun tekrarlaması ile hiçbir ilgisi yoktur ve beklendiği gibi, fluoksetin üzerinde nispeten az sayıda kişide semptomlar görülmüştür. Sertralin veya paroksetin kullanan 122 hastadan 40'ında Hamilton depresyon skorlarında klinik olarak anlamlı bir artış olan en az sekizlik bir artış vardı.

İlaçlar iki ila üç hafta süreyle bırakılmış olsaydı, çok daha fazla yoksunluk belirtisi olurdu, ancak aslında 122 hastanın 25'i yazarların depresyon kriterlerini karşıladı. Bu nedenle, bu çalışma, çoğu doktorun hastalığın geri geldiğini düşündüklerinde neden yanlış anladığını gösteriyor. Bunu düşün. Depresyonu dört ila 24 aydır remisyonda olan 122 hastadan oluşan bir grupta rastgele bir haftada kaç tanesinin yeni bir depresyona girme olasılığı var? 25 hasta değil, belki bir hasta!

Tablo 11.1. Remisyondan 4 ila 24 ay sonra 5-8 günlük bir plasebo döneminde depresyonu düzelen hastalarda yoksunluk belirtileri.

Araştırmacılar ve hastalar tarafından bilinmeyen bir zamanda tedavinin aniden durdurulduğu ve plasebo ile değiştirildiği altı kısa süreli tedavi denemesinde, Eli Lilly duloksetin üzerinde %44 ve plaseboda %23 oranında yoksunluk semptomları bildirmiştir. 68

İnsanlar durmaya çalıştıklarında, hem hastalığa benzeyen semptomlar hem de daha önce hiç yaşamadıkları ve onları korkutabilecek diğerleri, örneğin SSRI'lardan sonra kafada elektrik çarpması hissi gibi korkunç semptomlar yaşayabilirler. 72

Önde gelen psikiyatristler bunların hiçbirini anlamıyor ya da anlamamış gibi davranıyorlar. Neredeyse tüm gümüş sırtlılar, antidepresanların ve antipsikotiklerin idame çalışmalarını, bu ilaçların yeni depresyonları ve psikozları önlemede çok etkili olduğu şeklinde yorumladı, 9 , 73, 74ve bu nedenle hastaların ilaçları yıllarca, hatta ömür boyu almaya devam etmesi gerektiği. Danimarka'da şizofreni hastalarının %90'ından fazlasının ilaç tedavisi görmesi ulusal bir hedeftir. Bu ulusal bir trajedidir.

Psikiyatristler de depresyonun günümüzde geçmişe göre daha kronik bir seyir izlediğini söylüyorlar. Örneğin, Amerikan Psikiyatri Birliği'nin 1999 tarihli Psikiyatri Ders Kitabı, kısa bir süre önce çoğu hastanın majör depresif bir dönemden kurtulacağını belirtirken, şimdi "depresyon oldukça tekrarlayan ve zararlı bir bozukluktur". 5

Psikiyatristler, yoksunluk semptomlarının oynadığı önemli rolü sistematik olarak reddetmeleri ve hastaları ilaçları bırakma konusundaki isteksizlikleriyle bu salgını yaratanların kendileri olduğu gerçeğini gözden kaçırıyorlar. Akıl hastalığının kronik ve ömür boyu olduğuna dair bir kanıt bulunmadığından, psikiyatrik ilaçların ömür boyu kullanılmasının bilimsel bir gerekçesi yoktur. Ruhsal bozukluklardaki belirgin “kroniklik”, ilaçların kendisinin bir eseridir. 1 Bu, son ataklarından bu yana en az 10 haftadır remisyonda olan, tekrarlayan depresyonu olan 172 hasta üzerinde yapılan bir çalışmada gösterilmiştir. 75Uluslararası yönergelere göre yapmaları gereken ilaçları almaya devam edenlerin %60'ı iki yıl içinde nüks etti. Aralıklı kullanıcılarda nüks oranı benzer iken (%64), ilaç kullanmayanlarda %46, ilaç alıp psikoterapi alanlarda ise sadece %8 idi. Hastalık şiddetindeki farklılıklar bu sonuçları açıklayamadı, dolayısıyla bunlar endikasyonla karıştırmaya bağlı değildi.

Antipsikotiklerle ilgili 66 yoksunluk çalışmasının dikkatli bir analizi, bu tür çalışmalarda asıl sorunun ne olduğunu gösterdi. 9 , 76Aniden çekilen gruplarda nüks oranı, kademeli geri çekilen gruplara göre üç kat daha fazlaydı!

Bu kitap boyunca açıkladığım gibi, psikiyatrik ilaçlar, birkaç haftadan daha uzun süre alınırsa, bazılarının kısa süreli etkisi olan hastalıkları veya başka hatta daha kötü hastalıkları yaratır ve akut durumlar kronik hale gelir. 2 , 5 , 6 36 , 77 , 78Bu, son 30-40 yılda defalarca gündeme getirildi, ancak yeni kanıtlar ne kadar güçlü olursa olsun, önde gelen psikiyatristler her seferinde olabildiğince çabuk halının altına süpürdüler. 5 , 9 Bilimsel olmayan psikanalizi geride bıraktıktan sonra, görünüşte uzmanlıklarını iç hastalıkları kadar bilimsel gösteren biyolojik psikiyatrinin vaatlerini yerine getirmediğini artık kabul etmek zorunda olmaları onlar için çok acı verici.

Bakım (çekilme) çalışmaları, hastaların ne kadar süre ilaç kullanması gerektiğini öğrenmek için iyi bir nedenle yapıldı. Ancak, kısa vadeli olmaları durumunda oldukça yanıltıcıdırlar. Çok az sayıda uzun süreli çalışma vardır, ancak 128 şizofreni hastasında yapılan böyle bir çalışma aydınlatıcıdır. 79Geri gönderilen ilk atak hastaları, iki yıl boyunca doz azaltılmasına veya kesilmesine veya idame tedavisine randomize edildi ve ardından klinisyenler, hastaların ihtiyaç duyduklarını düşündükleri tedavileri seçmekte özgürdü.

Randomizasyondan yedi yıl sonra 103 hastanın yeri tespit edilebildi. Kısa vadeli sonuçlar, randomizasyondan iki yıl sonra, doz azaltma/bırakma grubunda idame grubuna göre daha fazla hastada relaps olduğunu gösterdi (%43'e karşı %21). Ancak, yedi yıl sonra hiçbir fark yoktu (%62'ye karşı %69). Ayrıca, nüks çalışmanın birincil sonucu değildi. Hastaların şizofrenilerinden kurtulmaları çok daha önemlidir ve doz azaltma/kesme grubunda yedi yıl sonra idame grubuna göre daha fazla hasta iyileşmiştir (%40'a karşı %18). Bu, yedi yıllık kesintiden önceki son iki yıldaki dozun idame grubunda %64 daha yüksek olmasına ve bu grupta yedi yılda daha az hastanın ilaçlarını tamamen almayı bırakmasına rağmen (11 hastaya karşı altı hasta) oldu. ). Böylece,

Plasebo kontrollü çalışmaların büyük bir meta-analizi, antipsikotiklerle devam eden tedavinin nüks önleme üzerindeki belirgin etkisinin zamanla azaldığını ve üç yıl sonra sıfıra yakın olduğunu göstermiştir. 80Ayrıca, bu denemelerin çoğu, plasebo alan hastalar ilaçlarının soğuk hindi geri çekilmesine maruz kaldıklarından kusurludur.

Şizofreni için aralıklı ilaç tedavisine ilişkin bir Cochrane incelemesi var, ancak dahil edilen tüm araştırmaların sonuçları kısa vadeli olduğu için konuyla ilgili değil. 81

Hastaları, prognozlarını iyileştirdiğine dair yanlış bir inanca dayanarak yıllarca ilaçlarını kullanmaya devam etmek gerçekten kötü bir ilaçtır.

Kimyasal dengesizlik saçmalığı

Psikiyatri hastalarına ders verdiğimde ve onlara beyindeki bir "kimyasal dengesizliği" düzeltmek için ilaca ihtiyaçları olduğu söylenip söylenmediğini sorduğumda, kabaca yarısı bunu doğruluyor. Oldukça sık olarak, bunun insüline ihtiyaç duyan diyabetli bir hasta olmaya tekabül ettiği de söylenmiştir. Antipsikotikler ve antidepresanlar ile insülini karşılaştıran masal, 1950'lerde, 5 , 11'de psikiyatristler tarafından icat edildi ve aynı zamanda, psişik enerji vericiler adını antidepresanlara çevirdi. 5 Psikiyatrideki “ilaç devrimi”, penisilinin kullanılmaya başlamasına bile benzetilmiştir, ancak David Healy'nin kuru bir şekilde belirttiği gibi, penisilinin aksine, ilaç gruplarında, denemelerin plasebo gruplarına göre daha fazla ceset vardır. 5

Benzodiazepinler de dahil olmak üzere tüm psikotrop ilaçlar hakkında kimyasal dengesizlik hikayesi anlatılıyor, ancak bu apaçık bir yalan. 1 , 5 , 9 Büyük psikiyatrik hastalıkların herhangi birinin biyokimyasal bir kusurdan kaynaklandığı hiçbir zaman belgelenmemiştir ve bir kişinin belirli bir ruhsal bozukluğu olup olmadığını bize söyleyebilecek hiçbir biyolojik test yoktur.

Örnek olarak, depresif hastaların serotonin eksikliği olduğu fikri ikna edici bir şekilde reddedilmiştir. 2 , 82, 83Serotonini azaltan bazı ilaçlar da depresyon için işe yarıyor gibi görünüyor, 2 , 5 örneğin tianeptin ve İrlanda ilaç düzenleyicisi, GSK'nın paroksetinin kimyasal bir dengesizliği düzelttiğini iddia etmesini yasakladı. Ayrıca, genetik olarak beyin serotonini tükenmiş fareler depresyona girmedi, ancak vahşi doğada vahşi tip fareler gibi davrandılar. 84Kimyasal dengesizlik hikayesine karşı çıkan daha pek çok şey var, örneğin antidepresanların işe yaraması haftalar alıyor, 85ve etki – eğer varsa – yavaş ve kademeli olarak gelirken, beyindeki monoamin seviyeleri tedavinin başlamasından bir ila iki gün sonra yükselir. 83 Ayrıca, bu ilaçlar neden serotonin eksikliği hastalığı olarak kabul edilmeyen sosyal fobide “işe yarasın”? 83

Bununla birlikte, 2003 yılına kadar, Birleşik Krallık ilaç düzenleyicisi, hasta bilgi broşürlerinde64 depresyonun nedeni olarak serotonin eksikliği hakkındaki yanlış ve tamamen belgelenmemiş fikri yayarak endüstriye yardım eli verdi .

Şizofreni hastalarında dopamin metabolitleri normaldir, ancak ilaç verildiğinde, ilaçların dopamini düşürmesine yanıt olarak dopamin reseptörleri yaklaşık %50 artar. 9

Başlangıçta, doktorlara birçok hastaya kimyasal bir dengesizlik olduğu söylendiğini anlattığımda, sözde iddialarımı belgelememi talep eden öfkeli tepkilerle karşılaştım. Belli ki hastalarına yalan söylediklerini kabul etmekten hoşlanmıyorlardı. Hastaların, bakıcıların ve diğerlerinin bana anlattıklarına ve hastaların deneyimlerini paylaştığı web sitelerine atıfta bulundum, ancak bu, sanki hiçbir değeri yokmuş gibi, neden bahsettiğimi bilmediğim anlamına geliyordu. hastaları dinleyin. İnternetteki belgelerin çok inandırıcı olduğunu çünkü hastaların sürekli olarak aynı deneyimleri yaşadığını iddia ettiğimde, bunların sadece anekdotlar olduğu ve ayrıca hakemli bir dergide yayınlanmadığı söylendi. Sanki bu bir fark yaratacakmış gibi!

Organize inkar derinden rahatsız edici. Daha önce alıntıladığım 500 depresif veya bipolar hasta üzerinde yapılan Danimarka araştırmasında, %80'i şu cümleye katılıyor: "Antidepresanlar, stres veya problemler nedeniyle beynimde meydana gelen değişiklikleri düzeltiyor." 56

Psikiyatristler – çok nadiren söylemeliyim ki – herhangi bir psikiyatrik hastalığın kimyasal bir dengesizlikten kaynaklandığının hiçbir zaman kanıtlanmadığını kabul ettiklerinde, metafor kullanmanın önemi yokmuş gibi bunun sadece bir metafor olduğunu eklediler. Kesinlikle öyle. Doktorlar bu metaforu, ilaçları hakkında kötü hisseden ve bırakmak isteyen hastaları, daha sonra bir etki elde etme umuduyla acılarına devam etmeye ikna etmek için kullanırlar. Danimarkalı gümüş sırtlı Profesör Poul Videbech, çok fazla insanın antidepresan tedavisi gördüğünü tartıştığım bir toplantıda bunu gösterdi. 600 kişinin önünde “Şeker hastasının insülinini kim alır?” dedi. ve aynı alegoriyi bir röportajda kullandı. Yani demek istediğini sanıyorum.

İnsanlar bana, çalışmalarında zorluk çektikleri için doktora ilk başvurduklarında antidepresan verilen tıp öğrencilerinden, insülin gibi kimyasal bir dengesizliği düzeltmekle ilgili yanlış mesajlarla anlattıklarını anlattılar. Öğrenciler durmaya çalıştığında ve yoksunluk belirtileri gösterdiğinde, geri gelenin depresyonları olduğu söylendi. Bir vakada, psikiyatrist ilk ziyarette açıkça öğrencinin hapları ömür boyu alması gerektiğini söyledi! Kanserle uğraşırken, hastaların umudunu kaybetmemesinin önemli olduğunu biliyoruz, ancak umudun çok daha önemli olduğu psikiyatride, iyileşme için çok önemli olduğu için bazı doktorlar hapların ömür boyu olduğunu söyleyerek umudunu alıyor. 6Ancak "hayatınızın geri kalanı" ilaç denemeleri yok, bu yüzden tamamen spekülasyon ve aynı zamanda yanlış. Çoğu çalışmanın sadece birkaç hafta sürmesinin önemli bir nedeni, birçok hastanın ilaçları sevmedikleri için onları erken bırakmasıdır.

Bu tür hikayelerle karşılaşınca kızmamak elde değil. 2003 yılında, altı ABD'li psikiyatrik mağdur da kızgındı. “Özgürlük için oruç” ilan ettiler ve Amerikan Psikiyatri Birliği'ne ve diğer kuruluşlara, akıl hastalıkları hakkında halka anlatılan çeşitli hikayelerin doğru olduğuna dair bilimsel olarak geçerli kanıtlar sağlanmadıkça açlık grevine başlayacaklarını belirten bir mektup gönderdiler. 5 Başlıca akıl hastalıklarının biyolojik temelli beyin hastalıkları olduğuna ve herhangi bir psikiyatrik ilacın kimyasal bir dengesizliği düzeltebileceğine dair kanıt istediler. Ayrıca, kuruluşların bu tür kanıtları sağlayamazlarsa bunu kamuoyuna itiraf etmelerini istediler.

Amerikan Psikiyatri Birliği'nin tıbbi direktörü, "Sorularınızın cevapları bilimsel literatürde geniş bir şekilde mevcut" diyerek kancayı kırmaya çalıştı. Açlık grevi, insanlar sağlık sorunları yaşamaya başlayınca sona erdi, ancak Derneğin bir basın açıklamasında “ciddi ruhsal bozuklukların gerçek tıbbi durumlar olduğunu inkar edenlerin dikkatini dağıtmayacağını” açıklamasıyla blöf yaptığı açıktı. doğru ve etkili bir şekilde tedavi edilir. İnsanlar Tanrı'nın var olduğuna dair kanıt isteseydi, Katolik Kilisesi daha iyi bir blöf icat edemezdi: "Biz rahipler ve kardinaller, Tanrı'nın var olduğunu inkar eden, insanların sorunlarını bilen ve onları etkili bir şekilde tedavi edebilen kişiler tarafından rahatsız edilmeyeceğiz."

Önemli ölçüde, psikiyatri sahte bir bilimdir ve kimyasal dengesizlik hakkındaki aldatmaca, tüketici sahtekarlığı gibi göründüğü için mahkemelerde ele alınmalıdır.

12

Psikiyatrik ilaçların geri çekilmesi

Psikiyatrik ilaçlar almaya başlamak sadece tehlikeli değil, aynı zamanda onları durdurmak da tehlikeli olabilir. Psikiyatrik ilaçlardan çekilme, deneyimli klinik gözetim altında dikkatli bir şekilde yapılmalıdır.

P ETER B REGGIN 1

Gelmiş geçmiş en kötü uyuşturucu salgını

Son bölümde açıklandığı gibi, psikotrop ilaçlar kimyasal bir dengesizliği düzeltmezler, bir tane yaratırlar, bu yüzden birçok hastanın ilaçları tekrar bırakması çok zordur.

Özellikle natüralist çalışmaların uzun süreli kullanımdan herhangi bir fayda sağlamadığı düşünüldüğünde, kaç hastanın SSRI'larla yıllarca devam etmesi korkutucu. 22014'te Finlandiya televizyonu depresyonla ilgili bir belgesel için benimle röportaj yaptı ve gazetecinin Sosyal Sigortalar Kurumu'ndan kullanım verileri vardı. 2008'de SSRI kullanan 260.322 kişiden birçoğu sonraki yıllarda da (bazıları geçici olarak izinli olabilir) bu kişilerin başındaydı. Beş yıl sonra bile, %45'i hala onları aldı (Şekil 12.1). En endişe verici olan, eğrinin düzleşmesidir, bu da birçok hastanın ömür boyu ilaçlara bağımlı olduğunu gösterir.

Yeni Zelanda'da hastaların %52'si antidepresanlarını üç yıldan uzun süredir kullandığını bildirdi, 3ve Amerika Birleşik Devletleri'nde, Finlandiya'da olduğu gibi, iki yıl sonra da %60'ı hala antidepresan kullanıyordu ve %14'ü ilacı en az 10 yıldır kullanıyordu. 440-59 yaş arası kadınlar için genel kullanım şaşırtıcı bir şekilde %23'tü ve sadece %29'u geçen yıl içinde bir ruh sağlığı uzmanı gördü. Bu tür veriler, kullanımın kontrolden çıktığını gösterir. Hastaların %30'unun ilaçları bırakamadıkları için aldığını varsayarsak, bu Danimarka'da SSRI'larda 100.000'den fazla uyuşturucu bağımlısının olduğu anlamına gelir; bu, benzodiazepinlerde sahip olduğumuz uyuşturucu bağımlılarının sayısıyla yaklaşık olarak aynıdır.

Şekil 12.1. Reçeteye başladıktan sonra beş yıla kadar hala SSRI kullanan Finlandiya'daki 100 kişiden sayısı.

Genel pratisyenler sefalete en çok katkıda bulunur. Akıl sağlığının %90'ından fazlasını sağlarlar. 5Avustralya'da, antidepresanların yaklaşık %90'ını, çoğunlukla hafif depresyon için reçete ederler, 6- 8Hafif depresyonda işe yaramadığı ve kullanılmaması gerektiği konusunda uluslararası bir fikir birliği olmasına rağmen, antipsikotiklerin %71'i de onlar tarafından reçete ediliyor. 7Etkili bir Danimarkalı pratisyen hekimin bir toplantıda, hastalar psikoterapi için randevu almadan önce hafif depresyonda antidepresanların köprü tedavisi olarak yardımcı olduğunu açıkladığını duydum. Bu çok kötü bir ilaç.

Her yıl uyuşturucu kullanmanın bir hastalığa sahip olmakla çok az, uyuşturucu bağımlılığıyla çok ilgisi var. Komplike olmayan majör depresif bozukluk epizodları (iki aydan uzun sürmeyen ve intihar düşüncesi, psikotik düşünce, psikomotor gerilik veya değersizlik duygularını içermeyen) olan kişilerde 12 ay içinde başka bir epizod geçirme olasılığı hiç öyküsü olmayan kişilere göre çok daha azdır. majör depresif bozukluk ve nüks oranları çok düşüktür (%3,0'a karşı %3,7). 9Tarihsel veriler de açıklayıcıdır. 10Emil Kraepelin'in yaklaşık yüz yıl önceki 450 “sadece depresyonda” hastasının %60'ı sadece tek bir depresyon dönemi yaşadı ve sadece %13'ü üç veya daha fazla atak geçirdi; benzer şekilde, New York'ta 1909'dan 1920'ye kadar ilk epizod için başvuran 2.700 depresif hastanın yarısından fazlasının yalnızca tek bir epizodu vardı ve yalnızca %17'si üç veya daha fazla epizod geçirdi; ve İsveç'teki 216 hasta 18 yıl boyunca takip edildiğinde, %49'u hiçbir zaman ikinci bir epizod yaşamamış ve %21'lik bir hastada sadece bir başka epizod yaşamıştır.

Çağlar önce, psikotrop ilaçların büyük suistimali başlamadan önce, depresyon çoğu durumda birkaç ayda biten, kendi kendini sınırlayan bir hastalıktı ve bugün bile tedavi edilmeyen bir depresyonun medyan süresi sadece üç aydır. 11

Şekil 12.1 bize bunu söylemiyor. Ve kaygıyı yıllarca bağımlılık yapan ilaçlarla tedavi etmek benzer şekilde yanlış olduğundan, SSRI'ların diğer önemli göstergesinin kaygı olması daha iyi değildir. Antidepresanlarla tedavi, daha fazla depresyon nöbeti riskini azaltmıyor gibi görünüyor; bu riski artırıyor gibi görünüyor . 12Bunun çeşitli zayıflıklardan mustarip olduğunu gösteren çalışmalar, örneğin tedavi edilen ve edilmeyen hastalar karşılaştırıldığında endikasyonla kafa karıştırıcı, ancak öyle olsa bile, ikinci bir depresyon epizodundan mustarip hastalarda ortalama iyileşme süresinin 23 hafta olması ilginçtir. ilaç aldılar ve almadıklarında sadece 13 hafta. 11

Diğer bölümlerde açıklandığı gibi, psikotrop ilaçlarla uzun süreli tedavinin zararlı olduğu açıktır. Psikiyatri hastalarının diyabetli hastalarla karşılaştırılabilir olduğu doğru olsaydı, antipsikotikler ve antidepresanlar piyasaya sürüldükten sonra zihinsel engelli engellilerin sayısı azalırdı, ancak psikiyatrik tanıları olan ve erken emekliliğe zorlanan insan sayısı tüm ülkelerde patladı. eğilimi incelenmiştir. 10 Engelli insanların çoğunun, hatta muhtemelen çoğunun bir akıl hastalığından değil, uyuşturucunun yol açtığı zararlardan muzdarip olduğu konusunda Whitaker ve Breggin ile aynı fikirdeyim. Daha önce hiç bu kadar devasa bir iyatrojenik hastalık üretimi felaketi görmemiştik.

Felaket çocuklarımızı da çok etkiledi. 1987'de, en çok satan SSRI'lar piyasaya çıkmadan ve DEHB ilaçlarının kullanımı hızla yükselmeden hemen önce, Amerika Birleşik Devletleri'nde çok az sayıda çocuk akıl hastalığı nedeniyle engelliydi; 20 yıl sonra bu, 35 katlık bir artışla 500.000'den fazla oldu. 10 ABD'li çocuk ve ergen psikiyatristleri arasında 2002 yılında yapılan bir anket, hastalarının %91'inin psikiyatrik ilaçlarla tedavi edildiğini göstermiştir. 13Geriye kalan %9'luk kısım ise ilaçsız psikoterapi kullanmaktaydı. ABD'de aşırı ilaç kullanımı, kuşkusuz bu ülkenin sağlık hizmetlerinde de ultra liberal gelenekleri nedeniyle, başka yerlerden çok daha kötü. 2000 yılında, Alman çocukların %2,0'sine kıyasla ABD'li çocukların %6,6'sında psikotrop ilaçlar kullanıldı. 14Uyarıcılar için oranlar %4.3'e karşılık %0.7'ydi, bu altı katlık bir farktı.

Whitaker'ın dediği gibi, psikiyatri dürüst olsaydı, aşırı ilaç tedavisi imkansız olurdu, 10 ve The Guardian , dürüst bilgilerin nasıl görünebileceğini önerdi: 15

Bir süre kendinizi iyi hissetmedikten sonra aile hekiminizi ziyaret ettiğinizi hayal edin. "Ah," diyor doktor kararlı bir şekilde, "ihtiyacınız olan şey ilaç X. Yan etkiler olsa da, genellikle oldukça etkilidir. Kilo alabilirsiniz. Ya da uykulu hissediyorum. Ve Parkinson hastalığını anımsatan titremeler gelişebilir.” Dikkatli bir şekilde doktorun masasındaki reçeteye bakıyorsun ama daha bitirmedi. "Bazı hastalar seksin bir sorun haline geldiğini düşünüyor. Diyabet ve kalp sorunları bir risktir. Ve uzun vadede ilaç aslında beyninizi küçültebilir.” Ardından, toplumlarımızın biyolojik psikiyatri konusunda ne kadar delirdiğini gösteren bir hikaye geliyor.

İnsanların günde 12-14 saat uyumasına, yavaş hareket etmesine ve duygusal olarak serbest kalmasına neden olan bir virüsün aniden ortaya çıktığını hayal edin. Bazıları 10, 20 veya 40 kg kilo alır, kan şekerleri ve kolesterolleri yükselir ve diyabet geliştirirler. Enfekte olan insanlar diğer insanlardan çok daha erken ölür, bazıları kendilerini öldürür ve ebeveynler, çocuklarının da bu korkunç hastalığa yakalanabileceği düşüncesiyle paniğe kapılır. Bilim adamlarına virüsün işleyişini deşifre etmeleri için yüz milyonlarca dolar veriliyor ve virüsün beyindeki dopaminerjik, serotonerjik, muskarinik, adrenerjik ve histaminerjik gibi çok sayıda reseptörü bloke ettiğini ve bu da beyin fonksiyonunun tehlikeye girmesine yol açtığını keşfettiler. MRI çalışmaları, virüsün bilişsel gerilemeye bağlı olan serebral korteksi küçülttüğünü buluyor. Dehşete düşmüş bir halk tedavi için haykırıyor.

Böyle bir hastalık aslında milyonlarca çocuğu ve yetişkini vurdu. Az önce anlatılanlar, Eli Lilly'nin en çok satan antipsikotik olan olanzapinin (Zyprexa) etkileridir.

Whitaker tarafından icat edilen bir düşünce deneyini biraz değiştirdim. 10 Reçeteli ilaçlarımızın kalp hastalığı ve kanserden sonra üçüncü önde gelen ölüm nedeni olduğu gerçeğine toplumlarımızı tamamen kayıtsız tutan aynı türden bir çılgınlıktır. 16

Nasıl yapılabilir?

Benim tahminim, doktorlar SSRI'ları durdurmuyor çünkü ne olabileceği konusunda zaten birkaç zor deneyim yaşadılar. Sorunların yoksunlukla ilgili olmadığını, efsanevi kimyasal dengesizliğin yeniden ortaya çıkması veya yeni bir bipolar bozukluk başlangıcı olduğunu düşünmek istediklerini sanıyorum. Ortalama bir aile hekimi veya psikiyatristinin, kendisi, ailesi ve arkadaşları da dahil olmak üzere, SSRI'ları ne kadar hastaya koyduğunu ve bu reçetelerin uzun vadeli sonuçlarını düşünmeyi bıraktığınızda, kümülatif sefalet etkisi o kadar büyüktür ki, eğer doktorlar gerçekten eğitimli olsaydı. , kendileriyle yaşayamazlardı.

KAUFORNIA 17'DEN S TUART S HIPKO , PSİKİYATRİST _

Shipko, mesleğinin örgütlü inkarını anlatıyor. Pek çok doktorun kötü deneyimler nedeniyle hastalarını ilaçlarını bırakmaktan çekindiği konusunda kuşkusuz haklıdır. Doktorların yoksunluk semptomları ve ilaçları güvenli bir şekilde nasıl azaltacakları hakkında şaşırtıcı derecede az şey bildikleri de doğrudur. 1 Hiç kimse onlara ilaçları nasıl durduracaklarını öğretmedi, oysa gümüş sırtlılarından ve ilaç endüstrisinden onları nasıl başlatacaklarını çok iyi öğrendiler ve her zaman hastalığı, muammalarından çıkmalarına yardımcı olan istenmeyen semptomlar için suçlamayı. Reçeteyi yenilemek, bağımlılık yapan bir ilacı durdurmaktan çok daha kolaydır ve saatte daha fazla hasta görülebildiği için çok daha fazla gelir sağlar.

Uyuşturucuyu bırakmak isteyen insanlar çoğunlukla internet ve sosyal medya aracılığıyla bilgi paylaşarak kendi başlarının çaresine bakmaktadırlar. Bir hasta bana ömür boyu tedavi ve beceriksiz bir psikiyatristin zulmünden nasıl kurtulduğuna dair hikayesini gönderdi: 16

Travmatik bir olaydan sonra, olası yan etkiler hakkında yeterli bilgi olmadan bana mutluluk hapları yazıldı. Bir yıl sonra, psikiyatristten, yararlı olduğunu düşünmediğim için ilacı bırakmama yardım etmesini istedim. Yetersiz tedavi gördüğüme ve daha yüksek doz almam gerektiğine beni ikna etti ve kronik depresyona yol açabileceği için ilacı bırakmama konusunda beni uyardı. Psikiyatristin uzun süreli hastalık iznine sahip olduğu bir dönemde, bir psikolog tarafından desteklenen, ilacı azaltma cesaretine sahiptim. 3.5 yıldır bu işin içindeyim ve gitgide daha uyuşuk ve her şeye kayıtsız hale gelmiştim. Peynir tabağının kapağından kaçmak gibiydi. İlacın kesilmesi sorunsuz değildir, size birçok yoksunluk belirtisi verir. Psikiyatrist hastalığından sonra döndüğünde, ilacı bırakma kararım hakkında “hakaret” gördü. Yine de, Çok daha iyiydim ve artık depresyonda olmadığım soruma cevaben “Bilmiyorum” dedi. "Peki ya mutlu haplar istemiyorsam?" "Pekala, o zaman sana yardım edemem!" cevap oldu. Bu psikiyatristin bir mutlu hap üreticisiyle yakın bir ilişkisi vardı.

Ne yazık ki, bu hikaye oldukça tipik. Hastalardan ve yakınlarından binlerce e-posta aldım ve onlar bana web sitelerinde hasta deneyimleri hakkında daha fazla okumam için ilham verdiler. Bilimsel ilerleme birçok yolla elde edilebilir ve hastaların ilaçlarla ilgili deneyimlerini dinlememiz hayati önem taşır. Bu, genellikle endüstri destekli araştırmaların dikkatlice manipüle edilmiş raporlarında okuyabildiklerimizden çok daha güvenilirdir.

Daha iyi bir dünyada, psikiyatristler hastalarına beyinlerinde toksik maddeler olmadan nasıl yaşayacaklarını öğretmeye hevesli olurdu, ancak gerçek dünyada birçok psikiyatrist hastalarını süresiz olarak ilaç kullanmaya çalışır. 18 Hastalar başlattıkları ilaçları bırakmak istediğinde doktorlar kendilerini saygısız hissederler ve hastane hasta çizelgelerinde çok yaygın bir taburculuk bildirimi şudur: “Hasta ilaç istemiyor. Şartlı tahliye."

Bu nedenle hastaların ilaçlarını bırakmalarına yardımcı olanlar genellikle psikologlar, diğer terapistler, eczacılar, arkadaşlar ve akrabalardır. Bazı psikologlar olası yasal sonuçlardan endişe duyuyorlar, ancak doktorların yarattığı felaketler ve yardım etme konusundaki isteksizlikleri göz önüne alındığında, diğerlerinin yapması gerektiğine inanıyorum. Bir sistem insanlara zararlı olduğunda, onunla savaşmak ahlaki bir görevimizdir ve psikologlar sadece ilacı bırakmaya karar vermiş bir hastaya psikolojik olarak yardımcı olduğu sürece, yasal bir sorun olmamalıdır. Bazı profesyonellerin isteksizliğinin, bir şeyler ters giderse medyada ifşa olma korkusundan kaynaklandığından şüpheleniyorum (aşağıya bakınız). Örneğin, uzun süreli antipsikotik kullananların %30-40'ında yoksunluk psikozu görülür ve eğer bir hasta ilacı bırakıp korkunç bir davranışta bulunursa,18 Birkaç klinik zorluk, yıllarca maruz kaldıktan sonra bir hastadan antipsikotik ilaçları çıkarmaktan daha zor ve tehlikelidir. Lityumu durdurmak ayrıca yüksek bir geri tepme manisi riski içerir. 18

2012'de Birleşik Krallık Kraliyet Psikiyatristler Koleji 817 hastaya antidepresan bırakmanın nasıl bir şey olduğunu sordu ve %63'ü yoksunluk belirtileri bildirdi. 19En sık görülen semptom anksiyete idi (%70); diğer ilginç semptomlar ise elektrik çarpması/kafa çarpması (%48), mide rahatsızlığı (%33), grip benzeri semptomlar (%32), depresyon (%7) ve intihar düşünceleriydi (%2).

Ancak rapor elbette yanlış bir ifadeyle sona erdi: "Ayrıca okuyuculara, bazı kişilerde antidepresanları bırakırken yoksunluk belirtileri gösterse de, antidepresanların bağımlılık yapmadığına dair güvence vermek istiyoruz."

Hastalar ilacı durdurmaya çalıştıklarında korkunç semptomlar yaşayabilirler. Olanzapin'i bırakmaya çalışan bir hasta, onu korkunç bir endişe, şiddetli panik ataklar, paranoya ve korkunç titremelerle dolu bir cehennem olarak tanımladı. 10 Aksine, çocukların psikotrop ilaçlar almaması gerektiği için şanslı olan çocuklarda ilaçları bırakmak genellikle kolaydır. 1

Çoğu hasta, ilaçlar beyinlerini değiştirdiği için kendilerini yargılayamaz. Beyin dengesiz olduğunda, dengesiz olduğunu algılayamaz; Bunun için dışarıdan bir gözlemciye ihtiyaç vardır. Uyuşturucular, aşk, yaratıcılık ve maneviyat dahil olmak üzere en yüksek insan işlevlerini azaltır veya bulanıklaştırır ve birçok insan, uyuşturucularını bırakana kadar neyi kaçırdıklarını bilemez. 18Bu, Peter Breggin'in ilaç büyüsü olarak adlandırdığı şeydir. 1 Hastalar uyuşturucu kullanırken, açıkça kötüleştiklerinde bile genellikle iyileştiklerini hissederler. Bunu bilmek önemlidir. Doktorlar, hastalar iyi olduklarını ve bu nedenle daha fazla "iyileşme" elde etmek için dozu artırmaya meyilli olacaklarını söylediklerinde inanma eğilimindedir, ancak "Hayatım boyunca hiç daha iyi hissetmedim" ifadesi, hastanın sadece şu an için yola çıktığı anlamına gelebilir. manik bir bölüm. 1 Antidepresanlar, iyiye gittiklerini düşünürken insanların hayatlarını daha da kötüleştirir. 18

Hastalar ağrılı psikiyatrik ilaç yoksunluğunun ortasındayken, beyinleri ilaca bağlı bir kriz durumundadır ve akıllarının onlara söylediklerine inanamadıkları her zamankinden daha doğrudur. Hastalar genellikle kendilerinin kendileri olduğunu hissedeceklerdir ve bu durumla karşılaştıklarında garip davranışlarını açıklamaya çalışacaklardır ve bir azaltma girişimi sırasında genellikle asabi, ajite, düşmanca veya başka şekillerde zor olduklarını tamamen inkar edecekler ve öfkeyle tepki göstereceklerdir. gibi "suçlamalar".

Hastaların yalnız değil, yakın akraba veya arkadaşlarının onları dikkatle izlemesinin çok önemli olmasının nedenlerinden biri de budur. Ailenin hastanın yanlış açıklamalarını kabul etmesi düpedüz tehlikeli olabilir. Bu nedenle hastanın, endişelenirlerse arkadaşlarının ve ailesinin terapistle iletişim kurmasına izin vermesi tercih edilir. 1

Hastalar intihar notları bıraktıklarında, sorunun uyuşturucu olduğuna dair herhangi bir belirti çok nadiren görülür; hastalar basitçe bunu bilmezler ve sorunun kendileri olduğunu düşünürler. 1

Ani çekilme özellikle tehlikelidir. Çeşitli uyuşturucu sınıfları ile insanlar, intihar ve cinayet de dahil olmak üzere, karakter dışı şiddete yatkınlık yaratan akatizi olarak bilinen aşırı derecede huzursuzluktan etkilenebilirler. En iyi şekilde aileden ve yakın arkadaşlardan gelen sıkı destekle ve önemli psikofarmakolojik bilgiye sahip bir profesyonelle işbirliği içinde yapılan yavaş bir azalma gereklidir. Ne yazık ki, çok az doktor böyle bir bilgiye sahiptir ve giderek daha azı büyüleyici fenomenin farkındadır.

Spellbinding de tam tersi şekilde çalışır. İlaç dozunu düşürürken, herkes fark etmesine rağmen, hastalar durumlarında herhangi bir iyileşme veya değişiklik fark etmeyebilirler. Ayrıca bu durumda hastanın çekilme girişiminden vazgeçmemesi için önemli kişilerden destek alınması gerekir.

Her denediğinde başarısız olan birçok hastanın kaderini eninde sonunda kabul etmesi şaşırtıcı değildir. Yoksunluk semptomlarını katlanılabilir hale getirirken hastaları ilaçları bırakmak için genellikle güçlü bir kararlılık, çok zaman, sabır ve uzun bir azalma süresi gerekir. Hastalar yıllardır ilaç kullanıyorsa, azalma süresi bir yıldan fazla olabilir. Danimarkalı psikiyatrist Jens Frydenlund bana SSRI için rekorunun sekiz yıl olduğunu söyledi! Onlarca yıldır uyuşturucu bağımlılarıyla çalıştı ve hem yasal hem de yasa dışı uyuşturucularla ilgili deneyimi olan diğer psikiyatristler gibi, 1 eroini durdurmanın genellikle bir benzodiazepin veya bir SSRI'yi durdurmaktan çok daha kolay olduğunu söylüyor çünkü eroinle birlikte yoksunluk belirtileri ortadan kalkıyor. oldukça hızlı.

Frydenlund bir keresinde yeni bir hastanın hikayesini iki saat boyunca dinlemiş, babasına göre bu hikaye onu ilk kez dinlemiş ve hastaya şizofreni olmadığını, hap bağımlısı olduğunu söyleyerek bitirmiştir. Aldığı korkunç miktardaki uyuşturucuyu yavaş yavaş birer birer bıraktı ve iyileşti.

Şizofreni hastalarının yarısı benzodiazepinlerle birlikte tedavi görüyor, ancak bu mortaliteyi artırıyor (bkz. Bölüm 6), ancak Frydenlund çalıştığı iki hastanede neredeyse tüm hastaları benzodiazepinlerinden kurtarmayı başardı. Ulusal Sağlık Kurulu, çok az ilaç kullandığından endişe duydukları için 2014 yılında onu üç kez denetledi! Bir başka Danimarkalı, çocuk psikiyatristi Lisbeth Kortegaard, meslektaşlarının ilaç verdiği hemen hemen tüm çocuklarda DEHB ilaçlarını durdurdu ve onun deneyimi Breggin'inkiyle aynı, 1çocukların önemli ölçüde geliştiğini ve uyuşturucularını bıraktığında tekrar normal çocuklar olduklarını. Meslektaşları ona karşı o kadar düşmanca davrandılar ki, onu başhekimlik görevinden ayrılmaya ve şimdi yaptığı gibi çocukları detoksifiye etmeye odaklanarak kendi muayenehanesini açmaya teşvik ettim.

Psikiyatride her şeyden çok ihtiyacımız olan şey, tüm ülkelerde, tüm ülkelerde ücretsiz, kolay ve hızlı erişim sağlayan detoks klinikleri ve psikotrop ilaçların zararlı etkileri ve nasıl durdurulacağı konusunda eğitimlerdir. Dünya çapında milyonlarca insanın yardıma ihtiyacı var ve detoks kliniklerine yapılan kamu yatırımları, daha az maluliyet maaşı, daha az uyuşturucu ölümü (bkz. Bölüm 14), daha sağlıklı vatandaşlar ve daha az ciddi suç (bkz. önceki bölümler) açısından oldukça karlı ve faydalı olacaktır. 18

İnsanlara uyuşturucuyu başlatan doktora danışmadan uyuşturucuyu nasıl bırakabileceklerini anlatmak, çoğu zaman karşı olacağı için son derece önemlidir. İlaçları azaltma veya durdurma girişimlerinin çoğunun hastalar veya aileleri tarafından başlatıldığı gerçeğinin üzücü bir ifadesidir. 1 Aileler sıklıkla gözlemledikleri kronik beyin hasarına tepki gösterirler, hasta uyuşuk, kayıtsız, kayıtsız, daha az umursamaz, hafıza kaybı yaşar veya artık kendisi gibi görünmez.

Peter Breggin, uyuşturucu bırakma semptomları ve azaltmanın nasıl yapılması gerektiği hakkında çok öğretici bir kitap yazmıştır. 1 Psikotrop ilaç kullanan tüm doktorlar için zorunlu bir okuma olmalıdır, çünkü bu ilaçları kullanım şekillerini sonsuza dek değiştirecektir. Kitap, hastaların doktorlarının isteklerine karşı ilaçlarını güvenle bırakmalarına yardımcı olabileceğinden, hastalar ve yakınları ve arkadaşları için de çok faydalıdır. Kâr amacı gütmeyen kuruluşlar veya psikiyatristler tarafından oluşturulmuş faydalı web siteleri de vardır. 20- 23Bir seferde sadece bir ilaç azaltılmalıdır.

Psikiyatrik ilaçları bırakmayı ve normal bir yaşama dönmeyi başaran insanlar, genellikle kendilerine psikiyatrik kurtulanlar derler ki bu çok yerinde bir tabirdir. Böyle bir kişi, avukat Jim Gottstein şu tavsiyede bulundu: 24

Kendi zihinsel sağlığınız ve davranışlarınız için sorumluluk almalısınız.

Belirtilerinizi tanımayı öğrenmelisiniz.

Sizin için neyin işe yaradığını öğrenmelisiniz.

Breggin ayrıca, konikliğin hızından hastanın sorumlu olması gerektiğini tavsiye eder ve hastanın kendi motivasyonu ve kararlılığı olmadan, geri çekme girişimlerinin başarısız olma ihtimalinin yüksek olduğu konusunda uyarıda bulunur. 1 Birçok hasta, çok küçük bir dozdan sıfıra gittikleri son adımın en kötüsü olduğunu bildirmektedir, bu nedenle bu, güçlü kararlılık ve desteğe en çok ihtiyaç duyulan zamandır.

Genellikle yürürlükte olan tıbbi yetkisizliği tersine çevirmek önemlidir ve Breggin bunun nedenini şöyle açıklıyor: 1

Hemşireler, psikologlar, sosyal hizmet uzmanları, öğretmenler ve diğer reçete yazmayan kişilere genellikle görevlerinin hastaları reçete edilen ilaçlara uymaya zorlamak olduğu öğretilmiştir. Bu otoriter modelde, doktor profesyonel hiyerarşinin en tepesinde yer alır ve her şeyi bilen bir yargıcın adalet dağıtmasını bekleyeceğiniz kadar ilaç reçete eder. Hasta gibi, hiyerarşinin alt basamaklarında bulunanların da ilaçlar hakkında bağımsız yargılarda bulunmamaları veya yorum yapmamaları gerekir. Bu model uygulanabilir değil. Hastalar ve aileleri İnternette ilaçlar hakkında bilgi arayabilirler ve aynı şekilde reçete yazmayan profesyoneller de bir ilacın zararları hakkında satış görevlileriyle konuşan, endüstri sponsorluğundaki dersleri dinleyen ve güvenen doktorlarından çabucak daha fazlasını öğrenebilirler. endüstri tarafından yürütülen denemelerden elde edilen veriler üzerinde. Üstelik,

Daha eşitlikçi ve saygılı bir tedavi modeli, tıbbın diğer alanlarında, örneğin hastaların sıklıkla kendilerinin kontrol ettiği diyabette normdur. Bununla birlikte, hastanın kendi kaderini tayin etmesinin tıbbın diğer alanlarına göre çok daha önemli olduğu ruh sağlığı alanında, otoriter model hala canlı ve iyi durumda. Bu durmalı.

13

Organize suç, insanların ve bilimin yozlaşması ve diğer kötülükler

Psikiyatrinin tıbbi-endüstriyel kompleksinin kötü huylu bir tümör gibi büyümesine, toplumlarımızda her yöne metastaz göndermesine izin verdik ve psikiyatri oligarklarının - okullarımızda ve okul öncesi çocuklarda bile - normalliği tıbbileştirmesine ve daha önce akut olan şeyleri değiştirmesine izin verdik. koşulları kronik hale getirir. Kötü huylu tümörlere bir başka benzerlik, psikiyatrik ilaçların çok sayıda insanı öldürmesidir (bir sonraki bölüme bakınız).

Rüşvet ve yasadışı pazarlama, uyuşturucu salgınına önemli ölçüde katkıda bulunmuştur. Her iki uygulama da yasa dışı olmasına rağmen, Danimarkalı pratisyen hekimlerin %52'si, bir satış görevlisinin ilacın onaylanmış endikasyon dışında kullanılabileceğini söylediğini deneyimledi ve %34'ü, yayınlanmamış sonuçlara dayalı olarak ilaçlarla ilgili bilgilere maruz kaldı. 1

İlaç şirketlerinin, doktorlar ve diğer karar vericiler arasındaki liderlerin yaygın yolsuzluklarını içeren alışılmış suçlar işlemesine ve hem araştırmalarında ve pazarlamalarında hem de uyuşturucu düzenleyicileriyle etkileşimlerinde bize rutin olarak yalan söylemesine izin verdik. 2

ABD yasalarındaki tanımlara göre, büyük ilaç organize suç işlemektedir, 2 ve suçlar özellikle psikiyatride kötü olmuştur. Orantısız sayıda suç faaliyeti psikiyatrik ilaçları içermiştir ve yasa dışı pazarlama, Medicare ve Medicaid dolandırıcılığı, bakanlık düzeyine kadar doktorlara, memurlara ve politikacılara rüşvet verilmesini ve kanıtların elden çıkarılmasını içermektedir.

2012'de, Google'da "dolandırıcılık" ile en büyük on ilaç firmasının adlarını birleştirdim ve ilk arama sayfasında bulduklarımın çoğu psikiyatriyle ilgiliydi. 2 Tanımladığım vakalar genellikle en savunmasız vatandaşlarımıza, çocuklara ve yaşlılara yasa dışı terfi etmekle ilgiliydi ve genellikle doktorlara belirli ilaçları kullanmaya teşvik etmek için komisyonlar eşlik ediyordu:

·         ziprasidon, bir antipsikotik, Pfizer

·         pregabalin, epilepsi ilacı, Pfizer

·         oksakarbazepin, bir epilepsi ilacı, Novartis

·         buproprion, bir antidepresan, GSK

·         paroksetin, bir antidepresan, GSK

·         lamotrijin, bir epilepsi ilacı, GSK

·         ketiapin, bir antipsikotik, AstraZeneca

·         risperidon, bir antipsikotik, Johnson & Johnson

·         olanzapin, bir antipsikotik, Eli Lilly

·         valproat, bir epilepsi ilacı, Abbott

Psikiyatri, büyük ilaç firmaları için bir altın madeni. 2 Teşhisler belirsizdir ve manipüle edilmesi kolaydır ve birçok ilaç, patent dışı ilaçlardan daha iyi olmasa da gülünç derecede pahalıdır, ancak bu onların yaygın kullanımları için bir engel değildir.

Önde gelen psikiyatristler, hem finansal hem de akademik dürüstlükleri ve tarafsızlıkları açısından yüksek yolsuzluk riski altındadır ve aslında psikiyatristler, uyuşturucu üreticilerinden başka herhangi bir uzmanlık dalındaki doktorlardan daha fazla para toplar; ayrıca endüstrinin misafirperverliği ile diğer uzmanlık dallarından daha sık “eğitilirler”. 3Önde gelen psikiyatristler, ayrıca şirketlerin reklam yapması için yasa dışı olan kullanımlar için de oldukça etkili uyuşturucu satıcılarıdır ve hayalet yazarların onlar için yazdığı ders kitaplarını ve makaleleri yayınlasalar bile, genellikle “yardımları” için çok iyi para alırlar . bilimsel sahtekârlık olarak kabul edilir.

2015 yılına kadar, Amerikan Psikiyatri Birliği'ne 100 milyon dolardan fazla kazandıran DSM-IV'ün başkanı Allen Frances ve diğer iki psikiyatrist, John P. Docherty ve David A. Kahn'ın tanıtımda çok aktif oldukları pek bilinmiyordu. nakit karşılığında risperidon. 4Onaylanmamış endikasyonlar için Johnson & Johnson'ın risperidonu kısmen yasa dışı olarak pazarlamasına yardım ettikleri için yaklaşık bir milyon dolar aldılar. DSM-IV'ün yayınlanmasından bir yıl sonra 1995'te başladı ve bir etik uzmanının ciddi aldatma, yozlaşma ve bilimsel kanıtların çarpıtılması olarak adlandırdığı şeyi içeriyordu. Frances ve meslektaşları, doktorları şizofreni için birinci basamak tedavi olarak risperidon reçete etmeye ikna etmek için özel olarak tasarlanmış kılavuzlar yazdılar. Bu yönergeler bağımsız değildi ve şirketle yakın işbirliği içinde geliştirildi. Tamamlandığında, üç psikiyatrist, bir risperidon pazarlama planı oluşturmak ve uygulamaya yardımcı olmak amacıyla Uzman Bilgi Sistemleri'ni kurdu. Bu, “eyalet hükümetlerini ve sağlayıcıları etkilemek” ve Sürekli Tıp Eğitimi dersleri olarak tanıtılan toplantılarda risperidon lansmanı yapabilecek kilit kanaat önderlerini belirlemeyi içeriyordu. Johnson & Johnson daha sonra, risperidonun yaşamı tehdit eden zararları hakkında yalanlar içeren yasa dışı ve aldatıcı pazarlaması için 1,5 milyar dolardan fazla ödemek zorunda kaldı.2

2006'da ilaç endüstrisi, Amerikan Psikiyatri Birliği'nin 62,5 milyon dolarlık finansmanının yaklaşık %30'unu oluşturuyordu. 5Antipsikotik üreticilerinden en az 5.000 dolar alan psikiyatristler, ilaçlar çocuklarda çoğu kullanım için onaylanmamasına rağmen, çocuklara diğer psikiyatristlerden üç kat daha fazla reçete yazdı. Herkesten daha fazla uyuşturucuyu çocuklara iten Joseph Biederman ve diğer Harvard psikiyatristleri, kazançlarını üniversite yetkililerine olduğundan daha az rapor etmişlerdi; her biri sekiz yıl boyunca uyuşturucu üreticilerinden bir milyon dolardan fazla kazanmıştı. Bilindiği gibi araştırmalar, bir şirket tarafından ödeme yapılan araştırmacıların, o şirketin ilaçlarını değerlendirirken olumlu bulgular bildirme olasılığının daha yüksek olduğunu göstermiştir. 2

Yayınlar, şöhret ve diğer avantajlar elde ettikleri için, doktorların endüstri destekli denemelere katılmaları çok kazançlıdır. 2 Her şeyden önce, klinikte başka araştırmalar için ya da doktorun özel ekonomisini desteklemek için kullanılabilecek para alırlar. Uzmanlar bir deneye bir hastayı kaydettirmeleri için 42.000$'a kadar para alabilirler ve bu nedenle hastalar katılmaya veya onlara hoş olmayan yan etkiler veren ve hatta ölüm risklerini artıran bir ilacı almaya devam etmeye zorlanabilir, çünkü ödeme bazen yalnızca araştırmada planlanan bitiş tarihine kadar kalan hastalar için sağlanır.

En iyi psikiyatristler kendileri için milyonlarca dolar kazanabilirler ve kurumları için çok daha büyük meblağlar çekebilirler, bu da neden psikiyatristlerin suçlarını örtbas ettiklerini açıklar. Örnek olarak, Charles Nemeroff'un çalıştığı Emory Üniversitesi'ndeki yolsuzluk, on yıldan fazla bir süre gizli tutuldu. 2 Dolandırıcılığın bu kadar uzun süre devam etmesinin bir nedeni, Emory'nin psikiyatristleri tarafından en az 15 ihbarcıya psikiyatrik değerlendirme emri verilmesiydi. Bu “değerlendirmelerin” bir kısmı Nemeroff'un kendisi tarafından yapılmıştır.

Birçok firmadan para alan doktorlar genellikle herhangi bir firmaya bağımlı olmadıkları için endüstrinin cebinde olmadıklarını iddia etmektedirler. Ancak şirket çalışanları bunu böyle görmüyor; onlara uyuşturucu fahişesi diyorlar. 6Doktorların gerçekten söylediği şey, herhangi bir kişiye bağımlı olmamak için her gün çok sayıda müşteriniz olduğundan emin olduğunuz sürece bir fahişe olmanın sorun olmadığıdır.

Akademik kurumlarımız da yozlaşmalarına izin verdi. Toplanan verilerin mülkiyetini sponsora verirler ve genellikle doktorların herhangi bir yayın üzerinde çok az etkisinin olacağını kabul ederler. 7Araştırma fonları için rekabet, şirketlerin çeşitli akademik merkezler arasında alışveriş yapabilmesi ve rahatsız edici sorular sormaya en az istekli olanları seçebilmesi anlamına geliyor.

Hastalar ilaç endüstrisine güvenemeyeceklerini çok iyi biliyorlar. Büyük anketlerde, insanların endüstrilere duydukları güven açısından otomobil tamirhaneleri ve tütün şirketleri ile birlikte en alt sıralarda yer aldı. 2 Hastaların ilaçlarına güvenmelerinin nedeni, doktorlarına duydukları güveni reçete ettikleri ilaçlara yansıtmalarıdır. Hastalar, doktorlarının ilaçlarla ilgili bilgilerinin neredeyse tamamının güvenmedikleri sektörden geldiğinin farkında değiller. Ayrıca, doktorlarının, birçok doktorun sahip olduğu, bir şirkette iyi ücretli ikinci bir iş gibi, belirli ilaçları seçmek için kendi çıkarlarına hizmet eden güdülere sahip olabileceğini bilmiyorlar2 ve ilaç endüstrisinin suçlarından birçoğunun suç olduğunu bilmiyorlar. sadece yozlaşmış doktorlar onlara katkıda bulunduğu için mümkün.

Sağlık profesyonellerinin ana görevi, kullanmayı düşündükleri tedavilerin zararlı olanlardan daha fazla yararlı etkileri olup olmadığını bulmaktır. Uyuşturucu söz konusu olduğunda, bu görevde tamamen başarısız olduk. Önemli plasebo kontrollü denemeleri yürütmeyi sektöre bıraktık, ancak şirketlerin çalışmalarıyla sıklıkla aldattığını biliyoruz, 2 bunu kapalı kapılar ardında yapabiliyorlar çünkü başkalarının ham verilere erişmesine izin vermiyorlar. yeniden analiz.

Verileri sağlayan doktorların bile tüm veri setine erişmesine izin verilmemektedir, ancak bu kanıt tabanının bozulmasının sonuçlarından muzdarip olanlar hastalardır. 2 FDA, 2003 yılında ilaçların intihar riskini artırıp artırmadığını görmek için çocuklarda ve ergenlerde SSRI denemelerinden elde edilen yayınlanmamış verileri gözden geçirirken, bu ilaçların olumlu sonuçlarını yayınlayan akademisyenler endişelendiler ve kullanımlarının intiharı artırdığına dair kanıtlara karşı çıkan bir rapor yayınladılar. davranış. Kendi ürettikleri verilere erişmek için şirketlerle iletişime geçtiler, ancak bazı ilaç şirketleri bunları sağlamayı reddetti. 8

Dünyada endüstri denemelerinde tüm veri setini gören tek kişinin şirket çalışanları olması gerçekten korkutucu ve kesinlikle kabul edilemez.

Bağımsız araştırmacılar kendi denemelerini yapmak isterlerse ve bir şirketten plaseboları eşleştirmesini isterlerse, bu talep genellikle reddedilir veya şirket bunun denemeyi durduracağını bilerek plasebolar için gülünç bir miktar talep eder. 2

Endüstri destekli randomize denemeler bilim değildir. Tıp bilimi gerçeği bulmayı ve hastaların tedavisini iyileştirmeyi amaçlar, ancak deneme verileri gizli olduğunda bilim olarak kabul edilemez. Bilim gibi giyinmiş pazarlamadır ve denemeler genellikle kusurludur. 2 Titiz bilim kendisini tahrif edilme riskine atmalıdır, ancak endüstri, varsayımlarını geçici değişikliklerle veya onları çürütmeye karşı bağışık hale getiren denemeler tasarlayarak korur. 2 Böylece endüstri, hipotezlerini sözde bilim ile aynı kategoriye koyar. 9

Endüstri ayrıca sponsor verileri gördükten sonra analiz planını sıklıkla değiştirir. 2 , 10 , 11Yakın zamana kadar, deneme protokolleri gizli olarak kabul edildiğinden, bu tür hileleri tespit etmek zordu. Bununla birlikte, yaklaşık 15 yıl önce araştırma grubumuz, Kopenhag'daki bir araştırma etik komitesine sunulan bir protokoller grubuna erişmeyi başardı. 10102 araştırma protokolünü ve bunlara karşılık gelen yayınları dahil ettik; bu denemelerin dörtte üçü endüstri tarafından finanse edildi. En az bir protokol tanımlı birincil sonucun, denemelerin %63'ünde değiştirilmiş olması bizim için büyük bir sürpriz oldu. Ve denemelerin %33'ünde, protokolde olmayan yeni bir birincil sonuç yayınlanmış raporda tanıtıldı. Tek bir yayın bile birincil sonuçların değiştiğini kabul etmedi!

Bunun, denemelerin güvenilirliği için bu kadar yıkıcı olmasının nedeni, çoğu zaman daha fazla bölünebilen veya birleştirilebilen ve daha fazla boğa gözüne çarpma şansı yaratan birçok sonucun olmasıdır. Tüm denemelerin kabaca sadece yarısı yayınlandı ve gün ışığına çıkanlarda sonuçların sadece yarısı dahil edildi. 2 , 10 Bu nedenle elimizde kalan, incelenen sonuçların yalnızca dörtte biri ve bu çeyrek, onlar itiraf edene kadar veri işkencesine maruz kalmış olabilir.

Psikiyatri, endüstri destekli araştırmalara hiç güvenemeyeceğimiz gerçeğine dair birçok örnek sunar. 2 Örneğin, diğer antidepresanlara karşı yapılan bire bir denemelerde fluoksetinin etkisini öngören şey, sponsorun kim olduğuydu. 12Fluoksetin deneysel ilaç olduğunda fluoksetin en iyisiydi ve kontrol ilacı olduğunda en kötüydü. Başka bir örnek olarak, altı antipsikotik veya antidepresanla yapılan 142 denemeden oluşan bir araştırma, web sitelerinde aynı araştırmaların özetleriyle karşılaştırıldığında, ölümlerin çoğunun (%62) ve intiharların (%53) makalelerde bildirilmediğini göstermiştir. 13

Bizi piyasadaki pek çok işe yaramaz tedaviden korumak için rastgele denemeler başlatıldı, ancak garip bir şekilde, bilgi üretiminin nihai gücünü, şimdi onları çok az veya hiç değeri olmayan tedaviler için onay almak için kullanan büyük ilaçlara verdiler. çoğu zaman zararlıdır. 2 Sektörün hem yargıç hem de davalı olduğu bir sistemi, kamu yönetimi yasalarının en katı kurallarından biri olarak kabul etmemiz çok garip, kimsenin kendini değerlendirdiği bir konuma gelmesine izin verilmemesi.

JAMA'nın editör yardımcısı Drummond Rennie, endüstri destekli ilaç denemelerinin ne kadar yozlaşmış olduğunu mahkeme davalarıyla karşılaştırarak açıkladı. 16Bir mahkeme davasında, çeşitli taraflar, yargıç, jüri, karşıt avukatlar, tanıklar ve polis birbirinden bağımsızdır. Klinik bir deneyde, süreçteki herkesi kendi bağımlısı haline getirmek, mümkün olduğu kadar çok çıkar çatışmasını teşvik etmek, ilacın sponsorunun çıkarınadır. Sponsor, deneyi, muhtemelen sponsoru memnun edecek bir sonuca sahip olacak şekilde tasarlar; sponsor, kanıtları toplayanlara, genellikle doktorlara veya hemşirelere ödeme yapar ve kanıtları analiz edenlere ödeme yapar, uygunsuz olanı bırakır ve hepsini gizli tutar - hatta deneme doktorlarından bile. Sponsor, FDA kanıt parçalarını dağıtır ve bunu gizli tutması için FDA'ya (yargıç) ödeme yapar. Paneller (jüri), genellikle sponsorlar tarafından ödenen danışman ücretleri, FDA onayına karar verir, genellikle mahkemeyi toplayan ücretli taban hasta örgütleri tarafından kulis yapılır. Araştırmanın sponsor için olumlu olması durumunda, sponsor, araştırmayı yazmaları ve ellerinden geldiğince dönüş yapmaları için taşeronlara ödeme yapar; şirkete itibar kazandırmak için adlarını "yazar" olarak eklemeleri için "seçkin" akademisyenlere para ödüyorlar ve genellikle varlıkları için sponsorlara bağlı dergilerde yayınlıyorlar. Uyuşturucu iyi veya zararlı görünmüyorsa, deneme gömülür ve herkese gizlilik anlaşmaları hatırlatılır. Araştırma bu şekilde kurulmadıkça, destekleyici araştırmayı desteklemeyi reddedecektir, ancak istedikleri gibi kurulsa bile, aynı sponsorlar aniden ondan uzaklaşabilir ve hastaları ve doktorlarını yüksek ve kuru bırakabilir. Kısacası sanık, delil geliştirici, polis, hakim, jüri,

Uyuşturucu düzenleyicilerimiz tarafsız yargıçlar olmalıdır, ancak onlar sorunun bir parçasıdır. Bağımsız araştırmacıların yayınlanmamış çalışma raporlarına, deneme protokollerine ve ellerindeki diğer verilere erişmesine kesinlikle karşıdırlar ve sürekli olarak ilaç endüstrisinin ticari çıkarlarını korumaları gerektiğini savunurlar. 15Görevlerinin hastaları korumak olduğunu unutmuş görünüyorlar. Kendilerini korumaya ve çalışmalarını kamuoyunun incelemesinden uzak tutmaya heveslidirler. FDA'da yolsuzluk yaygındır ve üst düzey yöneticiler kurumun kendi bilim adamlarını geçersiz kıldığında ve açıkça zararlı kararlar verdiğinde, yolsuzluk kokuyor. 2 Hastaların, ilaç düzenleme makamlarının kendilerini çok sayıda öldüren etkisiz ve zararlı ilaçlara maruz bıraktığının farkında olduklarını sanmıyorum. 2

Sağlıkla ilgili konularda, aldatmaya tolerans gösterilmemelidir, 16 ve yine de endüstri destekli araştırma ve pazarlamada tam olarak gördüğümüz şey budur. Lundbeck bunu esitalopram ile örneklendirdi ve daha önce Lundbeck'in dünyayı bir molekülün kendisinden daha iyi olabileceğine nasıl ikna ettiğini ayrıntılı olarak anlatmıştım. 2

Lundbeck'in sitalopramın yaprak dökmesi

Lundbeck'in uyuşturucu sitalopram (Cipramil veya Celexa) en yaygın kullanılan SSRI'lardan biriydi ve patent bittiğinde, Lundbeck'in aynı madde için hazır yeni bir patenti vardı. Sitalopram birbirinin ayna görüntüsü olan iki yarıdan oluşur, ancak bunlardan sadece biri aktiftir. Lundbeck, aktif olmayan yarıyı attı, aktif yarının patentini aldı ve gençleştirilmiş me-tekrar ilacı esitalopram (Cipralex veya Lexapro) olarak adlandırdı.

Lundbeck, üreticilere uzak durmaları için ödeme yaparak ucuz, jenerik sitalopramın pazara girişini geciktirdi ve AB antitröst kurallarının bu ihlali nedeniyle Avrupa Komisyonu tarafından 94 milyon € para cezasına çarptırıldı. 17Lundbeck, molekülün iki versiyonunu karşılaştıran bazı denemeler üretti ve tekrar eski benden daha iyi olduğunu iddia etti, 18ancak sonuçları yüz değerinden alsak bile, ilacın iki versiyonu arasında anlamlı bir fark olmadığını gösterdiler; sekiz hafta sonra fark, 60'a kadar çıkan bir ölçekte 1'di ve bu önemsizdi (bkz. Bölüm 3).

İlginç bir şekilde, bu, Hans Christian Andersen'in İmparatorun Yeni Giysileri'ni yazdığı ülkede oldu . Bağımsız araştırmacılar, kafa kafaya denemelerde essitalopram için etkinliğin sitalopramdan daha iyi olduğunu buldular (olasılık oranı 1.60; %95 güven aralığı 1.05 ila 2.46), ancak 10 sitalopram temelinde iki ilacı dolaylı olarak karşılaştırdıklarında ve 12 esitalopram plasebo kontrollü çalışmada, etkinlik benzerdi (olasılık oranı 1.03; 0.82 ila 1.30). 19Genellikle, doğrudan karşılaştırmalar dolaylı karşılaştırmalardan daha güvenilirdir, ancak ilaç endüstrisi araştırmalarını o kadar çarpıtmaktadır ki, dolaylı karşılaştırmalar bazen en güvenilir olanlardır.

Lundbeck'in Amerika'daki ortağı Forest, 313 milyon dolardan fazla para cezasına çarptırıldı ve intihar eden veya intihar girişiminde bulunan çocukların ebeveynlerinden çok sayıda davayla karşı karşıya kaldı ve Forest, adaleti engellemek ve sitalopram ve essitalopramın yasadışı olarak tanıtımıyla ilgili suçlamaları kabul etti. çocuklar ve ergenler. 2 , 20Altı yıl önce, bir Orman yöneticisi, Forest'ın yasalara uyduğunu ve çocuklara hiçbir ilacı tanıtmadığını söyleyerek Kongre'nin önünde yalan söyledi.

Forest, Lundbeck'in ilaçlarını tanıtmak için doktorların yaygın yolsuzluklarına karıştı, 2 ve 2009'da ABD Senatosu, Forest'tan talep ettiği gerçekten mide bulandırıcı bazı belgeleri yayınladı. 21Forest, essitalopramın tüm SSRI'lar üzerinde üstün etkinlik ve tolere edilebilirlik sunduğunu ve bunun tamamen gerçeküstü olduğunu bildirecektir. Diğer tüm benzer ilaçlardan hem daha etkili hem de daha güvenli olan herhangi bir ilaç duymadım. Satışların promosyon çabasını yansıttığı söylendi, ki bu doğru. SSRI satışları piyasadaki ilaç sayısı ile yakından ilişkilidir (r=0.97), 22ve Amerika Birleşik Devletleri'nde, daha önce tanıtılan ajanlarda eşzamanlı bir azalma olmaksızın toplu kullanıma eklenen her yeni ajan, 23bu ilaçların kullanımının gerçek bir ihtiyacı yansıtmadığını gösteren; bu pazarlama ile ilgili.

Ayrıca, Forest belgeleri, “düşünce liderleri” için hayalet yazısıyla yazılmış makaleler üretmekten bahseder ve şirket, Forest tarafından hazırlanan slayt setini kullanarak Lexapro'yu toplantılarda tanıtmak için uyuşturucu satıcısı olarak yaklaşık 2.000 doktoru işe aldı.

Ayrıca, sonuçların daha denemeler başlamadan önce belirlenmiş gibi göründüğü devasa bir “denemeler” programı vardı ve elbette Amerikan Psikiyatri Birliği ve diğerlerinin “makul uygulama geliştirmelerine” yardımcı olacak “sınırsız hibeler” vardı. "Tam tedavi süresine bağlı kalan hastaların yüzdesini" iyileştirmekle ilgili kılavuzlar. Akademik tıbbın tamamen yozlaşmasıyla sonuçlanan ve “tam tedavi süresine” bağlı kaldıktan sonra ilacı bırakamayan birçok hastaya büyük zararlar verilmesi.

Peki Lundbeck'in ortağın suçlarına tepkisi ne oldu? Lundbeck'in satış müdürü, "Forest'ın iyi ve etik açıdan sorumlu bir firma olduğunu biliyoruz ve bu nedenle bunun izole bir hata olduğundan eminiz" dedi. 24Belki de Forest'ın iş etiğine olan bu güven, Lexapro'nun 2008'de 2,3 milyar dolarlık satış yapmasıyla bağlantılıdır.2 Her halükarda, birinin Forest gibi bir şirkete iyi ve etik açıdan sorumlu demesi sapıklıktır.

Lundbeck'in CEO'su Ulf Wiinberg'in de iş etiği konusunda ilginç bir anlayışı vardı. 2014 yılında Lundbeck'in bir ay sonra hisse satın aldığı bir şirketten “hediye” olarak hisse aldığı için işinden ayrılmak zorunda kaldı. 25Hisselerin değeri yaklaşık 1 milyon dolardı ve buna ek olarak, Wiinberg ayrıldığında Lundbeck'ten yaklaşık 3 milyon dolar aldı. 26Muhtemelen sosyal yardıma ihtiyacı olmayacak. Onları zaten kendisi aldı.

Psikiyatrinin fantezi dünyası

Önde gelen psikiyatristler, özellikle teşhislerin geçerliliği, hastalıkların beyin üzerindeki etkileri ve ilaçların hastalar üzerindeki etkileri ile ilgili olarak, zayıf bilime ve sahte bilime dayanan hatalı fikirlerle dolu kendi sahte dünyalarını yarattılar. Bu sözde evrende, yalanlarla milyarlarca dolar kazanan ve birçoğunun onları öldüren ilacı almamış olması gereken milyonlarca hastayı öldüren bir suçlu ilaç endüstrisi tarafından yoğun bir şekilde desteklendiler ve baştan çıkarıldılar.

Psikiyatristlerin psikiyatrik ilaçlar konusunda uzman olmaları gerekiyor, ama değiller - şaşırtıcı bir şekilde cahiller. 2014 yılında Amerikan Psikiyatri Birliği ana sayfasında depresyonla ilgili şunları yazdı: 27

“Beyindeki kimyasalların seviyelerindeki dengesizlikleri düzeltmek için antidepresanlar reçete edilebilir. Bu ilaçlar sakinleştirici, 'uyuşturucu' veya sakinleştirici değildir. Alışkanlık da yapmıyorlar. Genellikle antidepresan ilaçların, depresyon yaşamayanlar üzerinde uyarıcı bir etkisi yoktur.”

Bütün bunlar yanlıştır ve sağlıklı insanlar bile bir antidepresan üzerinde uyuşukluk veya mani geliştirebilir. Dernek ayrıca, "Bir hasta birkaç hafta sonra çok az iyileşme hissederse veya hiç iyileşmezse, psikiyatristi ilacın dozunu değiştirecek veya başka bir antidepresan ekleyecek veya değiştirecektir." Dozu artırmanın veya ilaçlar arasında geçiş yapmanın yararlı olduğuna dair iyi bir kanıt yoktur ve bir ilacın diğerinden daha iyi olduğu görülüyorsa, bunun nedeni büyük olasılıkla hastanın bu noktada tedavi olmaksızın bile iyileşmiş olmasıdır.

2008'de Stanford'dan John Ioannidis, antidepresanların varsayılan etkililiğinin, sonuçları alakasız, istatistiksel anlamlılığın yanlış yorumlanması, manipüle edilmiş çalışma tasarımı, önyargılı çalışma popülasyonları seçimi, kısa takip süresi olan küçük randomize çalışmalardan oluşturulmuş bir efsane olduğunu belirtti. ve sonuçların seçici ve çarpık raporlanması. 28Ayrıca çok büyük uzun vadeli denemeler istedi.

Üç yıl sonra, bir grup önde gelen psikiyatrist şu yanıtı verdi: 29

“Kalıcı, tedavi edilmeyen depresyon, sinaptik değişikliklerle ilişkili bir tür nörodejeneratif bozukluk üretir… Şeker hastalarında kan şekerinin zayıf kontrolüne benzer şekilde, Majör Depresyondaki semptomların zayıf kontrolü, daha kötü uzun vadeli sonuçlar ve daha fazla genel sakatlık ile ilişkilidir… antidepresanlar nüksetmeleri önler. ... Plasebo hastalarının %53'ü nüks ederken, ilaçla tedavi edilen hastaların sadece %27'si nüks etti ... FDA antidepresanlara karşı kara bir uyarı [sic] yayınladıktan sonra, bu popülasyon için antidepresan reçeteleri azaldı ve buna eşlik eden gerçek intiharda bir artış oldu ... Var Bazı antidepresanların intiharlara neden olup olmayacağı konusunda endişeler vardı.Artık bunun büyük ölçüde medya tarafından körüklenen bir efsane olduğunu biliyoruz… Çocuklarla ilgili daha yeni araştırmalar intihar düşüncesindeki artışı doğrulamıyor… Doğalcı araştırmalar, antidepresan tedavi görülme sıklığı arttıkça intihar oranının düşme eğiliminde olduğunu gösteriyor.”

Bütün bunlar ciddi şekilde yanlış veya yanıltıcıdır. Bu yazarlar, antidepresanların çocukları intihara karşı koruduğu yönündeki görüşlerini “kanıtlamak” için Robert Gibbons'tan üç kez ve Göran Isacsson'dan bir kez alıntı yaptı (araştırmaları hakkında Bölüm 3'e bakın), gerçek şu ki, intihar riskini ikiye katlasalar da. Makaleleri 2011'e ait. Çok sayıda iyi araştırma yayınlamış ve Cochrane Şizofreni Grubu'nda editör olan Stefan Leucht'un tüm bu zararlı saçmalıkların ortak yazarlığını nasıl yapabildiğini anlayamıyorum, ancak bu, kolektif sanrıların ve inkarın ne kadar derin olduğuna dair bir şeyler söylüyor. psikiyatri git. En iyi psikiyatristleri bile vurdular. Bu çok, çok trajik.

2012'de yayınlanan “Antipsikotiklerle ilgili mitlerin ardında” başlıklı bir gazete makalesi benzer şekilde trajik ve aynı zamanda son derece ironikti, çünkü önde gelen dört Danimarkalı psikiyatrist olan yazarları, antipsikotiklerle ilgili mitler hakkında uyardıkları şeyleri yaydılar. 30Şunu yazdılar:

Şizofreniden mustarip hastaların çoğunda dopamin sisteminde bozukluklar vardır; genler açık ara en önemlisidir (yaklaşık %70-80); geniş uluslararası kayıt çalışmaları, antipsikotiklerle tedavi edilmeyen şizofreni hastalarının, tedavi gören hastalara göre erken ölme riskinin daha yüksek olduğunu göstermektedir; çok sayıda çalışma, hastalar antipsikotik ilacı almayı bırakırsa yeni psikotik atak riskinin ve hastalığın daha şiddetli seyrinin arttığını belgelemiştir; geniş çalışmamızda, antipsikotiklerle birlikte çoklu ilaç kullanımının mortaliteyi artırdığına dair hiçbir belirti bulamadık; ve Danimarka ve Finlandiya'daki büyük kayıt tabanlı araştırmalar, birkaç antipsikotikle birlikte tedavinin artan mortalite ile ilişkili olmadığını göstermektedir.

Bütün bunlar tamamen yanlış veya ciddi şekilde yanıltıcıdır (bkz. Bölüm 6). Kopenhag'daki dört yazarın üniversite hastanesinden birinden gelen bir hasta hikayesine dayanarak bu efsanelerin hastalar için neden bu kadar zararlı olduğunu anlatacağım. Hasta mani ile başvurmuş, ilaçla tedavi edilmemesini istemesine rağmen olanzapin ile zorunlu tedavi görmüş ve kendi deyimiyle: Taburcu olurken, ilk atak teşhisimden sonra iyileştiğimi açıklayınca denedim. İyi davranmak için, sonuçta serbest bırakılmayacağım korkusuyla. Psikiyatrist beni olanzapin ile devam etmem için zorladı. Lavabodaki hapların çoğunu tükürdüğümü ona söylemeye cesaret edemedim ve bu nedenle, görünüşe göre, ilacı ne kadar süre almam gerektiğini düşündüğünü sordum. Hayatımın geri kalanında, diye cevap verdi:

Hasta, Ocak 2014'te psikiyatride on efsane hakkında yayınladığım bir gazete makalesini okuduğu için ilacı almamıştı, 31İngilizce de var, 32ve o zamandan beri uyuşturucu kullanmıyor.

Böyle bir uzmanlık için bir umut var mı? Eleştirel psikiyatristlerin, gördükleri ve duydukları onları etkilemediği için, önde gelen psikiyatristlerin bilişsel uyumsuzluktan muzdarip olduklarını söylediklerini duydum. Kendi çabalarıyla tıp cehenneminden çıkmayı başaran birçok hasta, ilaçların hayatlarının uzun yıllarını çaldığını söylüyor.

Danimarka cadı avı

Aynı gün, Danimarka Psikiyatri Derneği başkanı aynı gazetenin web sitesinde on mit hakkındaki makalemi yayınladı: “Antidepresan ilaçlar intihara karşı korur.” Bir ay sonra, psikiyatrideki 16 Danimarkalı profesör makaleme yanıt verdi, ancak adımı söylemeden, tıpkı birinin Harry Potter'da kötü Voldemort'un adından bahsetmemesi gerektiği gibi. 33Bir dizi çalışmanın antipsikotiklerle tedavinin, tedavi edilmeyenlere kıyasla uzun ömürlülüğü artırdığını gösterdiğini yazdılar. Bu doğru değil; antipsikotikler ömrü kısaltır (bkz. Bölüm 6).

İlk makalem “Psikiyatri yoldan çıktı” idi. 31 Profesörlere “Önde gelen psikiyatristler hâlâ yoldan çıkmışlardır” adını verdiğim yeni bir yazıda yanıt verdim. 34

İki ay sonra Danimarka Psikiyatri Derneği bana karakter suikasti girişiminde bulundu ve neredeyse başarılı oldular. Cochrane Şizofreni Grubu'na ve Cochrane Depresyon, Anksiyete ve Nevroz Grubu'na ilk makalemden şikayet ettikleri bir sayfalık bir mektup yazdılar. 31 Bağlam dışında alıntıladıkları bir cümleye odaklandılar: “Bütün psikotrop ilaçlar piyasadan çekilse Danimarka vatandaşları daha iyi durumda olurdu.” Aslında makalem şöyle bitiyordu: 31

“Psikotropik ilaçlar bazen akut durumlarda, özellikle kısa süreli kullanımda bazı hastalar için faydalı olabilir. Ancak bu alandaki çalışmalarımdan sonra çok rahatsız edici bir sonuca vardım: Doktorların elinde olmayan tüm psikotrop ilaçları piyasadan kaldırsak vatandaşlarımız çok daha iyi durumda olacak. Kullanılabilirliklerinin yarardan çok zarar vermesi kaçınılmazdır. Doktorlar, kısa süreli tedavide faydalı olabilecek ilaçların yıllarca kullanıldığında çok zararlı olduğu ve hafifletmesi amaçlanan hastalıkları ve hatta daha kötü hastalıkları yaratması paradoksunu kaldıramazlar. Bu nedenle önümüzdeki yıllarda psikiyatri, psikotrop ilaçlarla mümkün olduğunca az, mümkün olduğunca kısa sürede veya hiç tedavi etmemek için elinden gelen her şeyi yapmalıdır.”

Psikiyatristler mektuplarında Sağlık Bakanı, Ulusal Sağlık Kurulu Başkanı, Danimarka Hastalar Derneği Başkanı, Kanser Derneği Başkanı, Danimarka Psikiyatri Derneği Başkanı ve Danimarka Psikiyatri Birliği Başkanı tarafından eleştirildiğimi belirttiler. Danimarka Tıp Dernekleri Örgütü başkanı. Son sözü edilen başkanın eleştirisi aslında altı ay önce, uyuşturucu endüstrisinin suçlarıyla ilgili kitabım yayınlandığında geldi. 2Eleştirisi hatalıydı ve kitabımı okumamış gibi görünüyordu, ama bu psikiyatristleri en ufak bir etkilemiyordu, çünkü şu anda cadı avındaydılar. Mektubuna eleştirisinin bir çevirisini eklediler, ancak eleştirisine ilişkin yayınlanmış çürütmemi değil. “Antipsikotikler ve antidepresanlar hakkında sahip olduğunuz spesifik bilgilerle, Peter Gøtzsche'nin makalesinde yer alan açıklamalarını nasıl değerlendiriyorsunuz?” diye sorarak mektuplarını sonlandırdılar. Böyle bir değerlendirme yapma görevini üstlenirseniz çok memnun oluruz.”

Mektuba yanıt verenler iki inceleme grubundaki editörler değil, Cochrane'in CEO'su, CEO yardımcısı ve Cochrane'in liderliğindeki diğer iki kişiydi. Cochrane liderliğinin psikiyatristlere verdiği yanıt konusunda bana danışılmadı. Cochrane'in, kitabımda ifade ettiğim gibi konuyla ilgili görüşlerimi destekleyip desteklemediği konusunda kişi ve kuruluşlardan çeşitli şikayetler aldığını biliyordum, 2 ancak Danimarka Psikiyatri Derneği'nin Cochrane ile temasa geçtiğini bilmiyordum.

Panama'da bir ormanda, kuşlar, tarantulalar, maymunlar, kelebekler ve tembel hayvanlarla çevrili, dış dünyayla çok az teması olan ve dolayısıyla kendimi savunma şansım olmayan bir ormanda tatildeyken, kendi örgütümün beni suçladığı haberi yayınlandı. Danimarka medyasında çıldırdı ve psikiyatristler, Danimarka Psikiyatri Birliği'nin yıllık toplantısında Cochrane'in mektubunu yüksek sesle okuyarak ölümlerini kutladılar.

Cochrane'in liderliğinden gelen ve sadece bir sayfa olan mektupta, “Cochrane, Profesör Gøtzsche'nin psikotrop ilaç kullanımı hakkında yaptığı yorumlarla ilgili olarak belirttiğiniz noktaları çok ciddiye alıyor. Bunların The Cochrane Collaboration'ın bu konudaki görüşleri olmadığını açıkça belirtmek isterim ve biz onları desteklemiyoruz." Mektup ayrıca, kendi adıma konuştuğumu ve bunun doğru olduğunu ve “tanıtım çalışmasının bir parçası” olarak, doğru olmayan kitabımın yayınlanmasını çevrelediğimi belirtti. Psikiyatrideki bazı büyük sorunlara dikkat çekmek için gazete makalemi yazdım ve şöyle başladı:

"Birkaç yıldır antidepresanları araştırıyorum ve birkaç profesör de dahil olmak üzere önde gelen Danimarkalı psikiyatristlerin uygulamalarını neden temelsiz bir dizi hatalı efsaneye dayandırdıklarını uzun zamandır merak ediyorum. Bu efsaneler, özellikle Danimarka psikiyatrisi aşırı derecede yukarıdan aşağıya kontrol edildiğinden, hastalar için zararlıdır. Pek çok psikiyatrist, mitlerin tutmadığının farkındadır ve bana öyle demişlerdir, ancak kariyer kaygıları nedeniyle resmi pozisyonlardan sapmaya cesaret edemezler. Bir iç hastalıkları uzmanı olarak, profesörlerin gazabına uğrayarak kariyerimi mahvetme riskini göze alamam ve burada en kötü mitleri sıralayarak vicdanlı ama baskı altındaki birçok psikiyatrist ve hastanın imdadına yetişmeye çalışacağım ve neden böyle olduklarını açıklayacağım. zararlı.

Makalede kitabıma sadece bir referans vardı ve kitabımda birçok antipsikotikten sadece birinin olanzapinin (Zyprexa) dünya çapında 200.000 hastayı öldürdüğünü tahmin ettiğimi yazdığım gibi gerekliydi.

Cochrane mektubunda ayrıca, "Bu kitapta yer alan görüşler aynı zamanda Cochrane'in görüşleri değildir" de deniyordu. Bu yorum gereksizdi, çünkü insanların kitaplarında yazdıklarının herhangi bir örgütün görüşleri değil kendi görüşleri olduğu ve psikiyatristlerin kitabıma atıfta bulunmadığı açıktır. Ayrıca kitabım benim kişisel görüşlerimle ilgili değil. Gerçekler hakkındadır ve 900'den fazla referansıyla alışılmadık derecede iyi belgelenmiştir.

Cochrane mektubunda, psikiyatristlerin gündeme getirdiği ancak kendi ayakları üzerinde duran ve yanlış anlaşılan bir konuya yanıt olmayan bir cümle vardı: uygun şekilde yeni veya mevcut Cochrane Sistematik İncelemelerine nesnel olarak dahil edilebilmesi için mevcut; ve sonra siz [Danimarkalı psikiyatristler] ve bu alandaki diğer uzmanlar tarafından görülüp değerlendirilecektir.”

Danimarkalı gazetecilerin bunu artık Cochrane sansürüne maruz kaldığım ve Cochrane tarafından onaylanmadıkça hiçbir şey yayınlamama izin verilmeyeceği şeklinde yorumlamaları beni şaşırtmadı. Elbette mektubun amacı bu değildi. Avrupa İlaç Ajansı'ndan antidepresanlar hakkında edindiğimiz yayınlanmamış veriler üzerinde araştırma yapıyoruz, ancak kendi araştırmamızı bitirmeden ve kendi özgür irademizle karar vermeden önce bu verileri kimseyle paylaşmak zorunda değiliz. İlk makalelerimiz çıktı ve klinik çalışma raporlarının, yayınlanan dergi makalelerinde veya araştırma kayıt raporlarında olmayan büyük zararlar hakkında kapsamlı veriler içerdiğini gösteriyor. 35, 36

Cochrane'in liderliğinden gelen mektup, hükümet fonu alan merkezim de dahil olmak üzere, 30 yılı aşkın süredir inşa ettiklerim için bir tehdit olduğunu kanıtladı. Sağlık Bakanı, benim ve üst düzey araştırmacılarımın, kovulabileceğim şeklinde yorumladığımız kişi ve merkezin aynı şey olmadığını kamuoyuna açıkladı. Gerçekten çok garip, çünkü yanlış bir şey yapmadım. Ben sadece bu kitapta detaylandırdıklarımı ve benden önce birçok kişinin işaret ettiğini belirttim.

Cochrane'in liderliği gazeteye yanlış anlaşılmalar olduğunu açıklayan bir mektup gönderdi. Ama çok geçti. Zarar verildi ve tek bir gazeteci, yazdıklarının bir kısmının bariz bir şekilde gerçek dışı olmasına rağmen, ilk mektubu yanlış beyan ettiklerini kabul etmedi. HC Andersen'ın ünlü romanlarından biri olan “Beş tavuk haline gelen Cochrane tüyü” ile benzer bir başlığa sahip bir makale de dahil olmak üzere çeşitli çürütmeler yayınladım.

Haberi yayınlayan gazete, ilk Cochrane mektubunu ciddi şekilde yanlış tanıttı, 37hangi ikinci mektup işaret etti. Örneğin, alt başlık “ilaç endüstrisi ve psikiyatrik ilaç kullanımı hakkında bir dizi tartışmalı ifadeyi” desteklemediğimi belirtti. Bazıları bunu uyuşturucu endüstrisinin kirli yöntemlerinden beraat ve kitabım hakkında bir hüküm olarak yorumladı, ancak Cochrane şimdi bunun kanıtları yorumlamamı ne desteklediğini ne de çürüttüğünü açıkladı. Gazete, "Örgüt, Peter Gøtzsche'nin uyuşturucu şirketlerinin iş modelini suç örgütleriyle karşılaştırdığı kitabında anlattığı görüşlere de katılmadığını" yazdı. Bu, Cochrane'in reddettiği özgür bir fanteziydi: "Gøtzsche'nin ilaç şirketleri hakkındaki görüşleri hakkında hiçbir zaman herhangi bir fikir beyan etmedik."

Bazı gazetecilerin bazen kan kokusu aldıklarında hikayelerini ne kadar çarpıtabileceklerini görmek korkutucuydu. Bu gazete makalesi, insanlara kitabımda çok dikkatli bir şekilde belgelediğim, örneğin uyuşturucu endüstrisinin organize suçlara karıştığı gibi, doğru olmadığı izlenimini verdi.

İkinci Cochrane mektubu şu çok önemli bilgiyi içeriyordu: “Cochrane Collaboration'ın şu anda 100'den fazla ülkede yaklaşık 34.000 üyesi var. Profesör Gøtzsche dahil her üye, kişisel görüşlerini ifade etme ve The Cochrane Collaboration'dan bağımsız işler yapma hakkına sahiptir.”

Bu deneyimden sonra kendimi eski Roma'da, bıçağın geçemeyeceği kadar çok yarası olduğu için, insanların onu sırtından bıçaklamayı başaramayacağını söyleyen senatör gibi hissettim.

Bu noktada, birkaç eleştirel psikiyatrist ağının üyesi olduğumu ve dünya çapında psikiyatristler için görüşme davetleri aldığımı söylememe izin verin. Söylediklerimde hiçbir öz olmasaydı, durum pek de böyle olmazdı. Psikiyatrinin on efsanesi 32 hakkındaki makalem İngilizce, İspanyolca, Norveççe ve Fince'ye çevrildi ve psikotropik ilaçların zararları hakkında psikotropik ilaçların verdiği zararlar hakkında bilgi sahibi olanlardan çok daha fazlasını bilen David Healy ve Robert Whitaker'ınkiler de dahil olmak üzere çeşitli web sitelerinde bulunabilir. beni eleştirin.

Cadı avından on ay sonra, benimkine çok benzeyen bir BMJ gazetesi çıktı. 38Belge, düşük ve orta gelirli ülkelerdeki stratejileri ele aldı ancak önerilen çözümleri her yerde benimsenmelidir. Zengin ülkelerin pahalı ve verimsiz ruh sağlığı hizmetleri yarattığını ve hükümetin, endüstrinin ve uzmanların, karar verme sürecinin dışında kalan ve genellikle bakım sisteminin tamamen dışında kalan en alttaki insanlar için tepedeki kararları verdiğini kaydetti. Amerika Birleşik Devletleri'ndeki fahiş sağlık harcamalarına rağmen, akıl sağlığı sistemi, en ciddi ruhsal bozuklukları olan insanların yarısından fazlasına ulaşamıyor.

Makale ayrıca, insanları dinleyerek ve ihtiyaçlarını tanımlayabilmeleri ve istedikleri sistemleri tasarlayabilmeleri için onları güçlendirerek başlamamız gerektiğini de belirtti.

Uzmanlardan ziyade meslekten olmayan sağlık çalışanları ve pratisyen hekimler yetiştirmeliyiz.

Tıp uzmanları (birincil bakım hemşireleri ve doktorlar) tarafından desteklenen sıradan sağlık çalışanları, şu anda dünya çapında ruh sağlığı hizmetlerinin %90'ından fazlasını sağlamaktadır. Sıtma, HIV ve tüberkülozu yönetmeyi öğrendikleri gibi, depresyon, anksiyete, psikoz ve madde kötüye kullanımını yönetmeyi de öğrenebilirler. Uzmanlar, uzmanlıklarının dışındaki konulara seçici bir dikkatsizlik geliştirme eğilimindedir, bu nedenle bağlamı kaçırır ve bakım, aşırı teşhis ve aşırı tedavi siloları yaratır. Zengin ülkeler, aşırı tedavileri kontrol edebilmeleri için uzmanlara dayalı sistemleri tekrar entegre bakım modellerine dönüştürmek için milyarlarca dolar harcıyor.

İlaç tedavilerinden çok toplum temelli psikososyal müdahalelere ağırlık verilmelidir.

Akran ve aile desteği, meditasyon, istihdam ve teknoloji araçları genellikle etkilidir, yan etkileri azdır ve psikiyatrik ilaçlardan daha dayanıklıdır. Zengin ülkeler, etkili olduklarından çok reklam ve lobi faaliyetleri nedeniyle ilaçlara büyük kaynaklar harcıyorlar; rasyonel bir akıl sağlığı sistemi, jenerik ilaçların makul kullanımına dayanacaktır.

Bu gazeteye karşı çıkmak zor. Akıl hastalarıyla uğraşmanın eski bir uygulaması onları bir yılan çukuruna atmaktı. Teori, eğer böyle bir şey normal bir insanı delirtecekse, tersi yönde de çalışması gerektiğiydi. 39Ama durun; hala yaptığımız şey bu değil mi? Mucizevi bir şekilde tersinin gerçekleşeceğini umarak normal insanları çıldırtan ilaçlarla akıl hastalarını tedavi etmek mi? 39

Avustralya'da konferans turu

Şubat 2014'te, tek oğlu bir yıl önce venlafaksin kullanırken 19 yaşında canına kıydığı Avustralya'daki Victorialı bir çiftçiden bir e-posta aldım. İnsanları SSRI'ların ne kadar tehlikeli olduğu konusunda bilgilendirmek istedi ve ayarlamayı teklif ettiği bir konferans turuna katılmaya istekli olup olmadığımı sordu. Büyük eczacılıkta yanlış tedavi üzerine 20'den fazla farklı kitap satın aldıktan sonra, 2. kitabımın "konulara en güçlü ışığı yaktığını" söyledi.

Psikiyatrik ilaçların neden olduğu zararları azaltmak için elimden geleni yapmak istiyorum ve bunun Avustralya'daki ağımızı güçlendirmek için de iyi bir fırsat olacağını hissettim. Çiftçi mükemmel bir organizatördü ve sadece 11 gün içinde Avustralya'da kamuya açık mekanlarda, hastanelerde ve üniversitelerde Cochrane ve mamografi taraması dahil olmak üzere dört farklı konuda 17 ders verdim ve ayrıca radyo, TV ve gazeteler için röportajlar yaptım.

İnsanlar çok ilgiliydi ve tanıştığım psikiyatristler, diğer doktorlar, hastalar, hasta yakınları, politikacılar, Sağlık Bakanlığı'ndaki memurlar ve film yapımcılarından çok şey öğrendim. Avustralya psikiyatrisindeki güç yapısını çok rahatsız edici buldum, çünkü bunun halk sağlığı açısından hayati önem taşıyan meseleler hakkında açık bir tartışmayı nasıl engellediğine dair birçok örnek var. İki psikiyatri profesörü öne çıkıyor: Bir zamanlar Yılın Avustralyalısı seçilen ve her ikisi de ulusal politikalar üzerinde büyük etkiye sahip olan Ian Hickie ve Patrick McGorry.

2011 yılında psikiyatrik epidemiyolog Melissa Raven ve psikiyatrist Jon Jureidini ve iki etik uzmanı da dahil olmak üzere dört akademik meslektaşı, Ian Hickie tarafından yönetilen Yaşlanmanın Ötesinde Projesi adlı bir klinik araştırma hakkında Sydney Üniversitesi'ne şikayette bulundu. Sertralinin depresyonda olmayan yaşlı insanlarda depresyonu önleyip önleyemeyeceğini araştıran araştırmanın etiği ve metodolojisi hakkında ciddi endişeleri vardı. Üniversite, iki uzman yorumcunun tavsiyesine başvurdu ve şimdi sorunları ele aldıklarını iddia etti. Üniversite, ifşaya karşı üstün bir kamu yararı olduğu gibi basit bir bahaneyle, gözden geçirenlerin raporunu ve diğer ilgili belgeleri paylaşmayı birçok kez reddetmiştir.

Avustralya'nın bu kapalı fikirliliğinin aksine, araştırma grubuma araştırma etiği sistemimiz aracılığıyla Danimarka'daki mevcut deneme protokollerine erişim izni verildi. Raven, New South Wales bilgi edinme özgürlüğü yasası uyarınca bu karara bir dış organa itiraz etti ve Üniversitenin ifşaya karşı üstün bir kamu yararı tesis etmediğini tespit etti. Tabii ki yapmamıştı, çünkü yapılamaz! halk her zamanklinik deneylerde neler olduğunu ve neden olduğunu bilmek konusunda her şeyden önce bir ilgisi vardır. Ancak, Üniversite hala belgeleri teslim etmeyi reddetti ve konu hala çözülmedi, ancak şimdi yargı sistemi tarafından ele alınmaktadır. Bu inanılmaz. Kanımca, Hickie veya diğerlerinin ne yaptıklarını ve neden yaptıklarını açıklamaya karşı bir şeyleri varsa, davaları yürütmelerine veya onaylamalarına izin verilmemelidir.

Kesinlikle ortaya çıkaracak ilginç bir şey vardı. Raven ve meslektaşlarının ilk şikayette bulundukları Sidney Üniversitesi'ndeki İnsan Araştırmaları Etik Komitesi, denemeyle ilgili büyük sorunlar buldu. 50 mg'lık bir sertralin dozu aniden durduruldu ve bu yaygın bir uygulama olarak gerekçelendirildi! Ayrıca, Komite, tedavinin kesilmesinden iki hafta sonra yapılan bir telefon görüşmesinin, yoksunluğun etkilerini algılamak için oldukça geç olduğunu not etmiş ve tedavinin kesilmesinden üç ila beş gün sonra bir telefon görüşmesi talep etmiştir. Komite ayrıca, Katılımcı Bilgilendirme Beyanı'nın çalışmanın bilinen risklerini açıkça belirtmek için değiştirilmesi ve mevcut katılımcıların bu riskler hakkında bilgilendirildikten sonra yeniden onaylanması gerektiğine karar verdi.

Antidepresan ilaçlar hakkında bildiklerimizi düşünürsek, yaşlı insanlarda depresyonu önlemeye çalışma fikrini tamamen saçma buluyorum. Patrick McGorry, hiç psikoz geçirmemiş kişilerin psikoz geliştirmesini önlemek için antipsikotik ilaçların kullanımına ilişkin aynı derecede saçma denemelere öncülük etmiştir. Bu ilaçların psikozu önleyebileceğine inanmak için hiçbir neden yoktur; aslında, uzun vadede ve insanlar onlardan kurtulmaya çalıştığında psikoza neden olurlar. Ama McGorry böyle en az bir deneme yayınladı, 40Psikoz "riskinde" 15 yaşındaki çocuklarda yapılan bir başka ketiapin denemesi, uluslararası protestoların ardından durduruldu. 41McGorry'nin bazı akranları, gençlik erken müdahale modelinin “büyük ölçüde aşırı satıldığını” ve Allen Frances'in eleştirisinde özellikle sert olduğunu söyledi. 42Frances, Avustralya Hükümetinin 16 Erken Psikoz Önleme ve Müdahale Merkezini finanse ederek McGorry'nin programını genişletmek için 222 milyon dolar harcama planına saldırdı ve bunu “denenmemiş geniş bir halk sağlığı deneyi” olarak nitelendirdi. Ayrıca psikoz öncesi psikozun bir öncü olarak seçilmesindeki yanlış pozitif oranın en iyi ellerde en az %60-70 olduğunu ve olağan uygulamada %90'a kadar çıkabileceğini kaydetti. Bu, meme kanserini önlemek için tüm kadınlara iki taraflı mastektomi yapmak gibidir, çünkü bu durumda da yaklaşık %90'ı bu hastalığa asla yakalanmayacaktı.

Yani bunlar, her ikisi de ilaç endüstrisiyle ilgili sayısız çıkar çatışması olan Avustralyalıların psikiyatride onlara rehberlik etmesi gereken iki gümüş sırtlı. Kendi görüşlerinden başka görüşler hoş karşılanmaz. Avustralya Yayın Kurumu'ndan (ABC) Maryanne Demasi, antidepresanlar hakkında bir belgesel üzerinde çalıştı ve diğerlerinin yanı sıra David Healy ve benimle röportaj yaptı. Ian Hickie'nin argümanlarını çürütmek ve Demasi'ye neden yanıldığını açıklamak için çok zaman harcadık. On ay sonra, ABC yönetimi belgeseli iptal etti. Hickie, McGorry ile birlikte çalıştı ve kameraya çıkmayı reddettiler, ancak bu son derece alakalı bir programı bırakmak için geçerli bir bahane değil; gazeteciler rutin olarak birinin yorum yapmayı reddettiğini söylüyor. Demasi, bilimsel gerçekleri doğru bir şekilde elde etmek için çok çalışmıştı, bu da Hickie'nin e-postalarının çoğunu gördüğüm anlamına geliyordu.

Hickie, antidepresanların çocuklarda ve yetişkinlerde intihar riskini artırdığını reddetti ve Demasi'ye Gibbons'ın çalışmasını okumasını tavsiye etti, antidepresan kullanımı azaldığında intihar oranlarının arttığına dikkat çekti (Hickie, Gibbons'ın 10 makalesini Demasi'ye gönderdi); gerçek intiharın bir yan etki olduğuna dair hangi kanıtların olduğunu sordu; FDA'nın kara kutu uyarısının haklı olmadığını ve zarar vermiş olabileceğini iddia etti; antidepresanların gereğinden fazla reçete edilmediğine dikkat çekti; intihar düşüncelerinin tamamlanmış intiharlarla aynı şey olmadığını söyledi; kimyasal dengesizlik sorusundan kaçındı ancak antidepresanların kimyasal dengesizliğe neden olmadığını söyledi; genel pratisyenlerin tam ruh sağlığı öyküleri ve takipleri için zamanları olmadığı fikrini reddetti; çok geniş bir literatürün antidepresanların nüksetmeyi önleyebileceğini gösterdiğini iddia etti;

Ne ağız dolusu. Avustralyalıların antidepresanlar hakkındaki gerçeği bilmemeleri gerekiyor ve onlara gümüş sırtlıların değer verdiği görüşlerin dışındaki görüşleri duyma fırsatı da verilmiyor. Ancak bu sansürün çatlakları var. Konuşmalarımdan bazıları filme alındı ​​ve Melbourne'deki konuşma herkese açık (bağlantılar için web siteme bakın, www.deadlymedicines.dk ).

Hickie, TV programında yer almayı reddederek, başka bir konudan da kurtuldu. Demasi'nin, Lancet'te ilk yazar olarak yayınladığı oldukça şüpheli, sistematik olmayan bir incelemeyle ilgili çıkar çatışmalarını soracağını biliyordu . 43Depresyon için melatonin bazlı ilaçlarla ilgiliydi, ancak dört sayfa olan “Özellikle agomelatin'i vurguluyoruz”, diğer dört ilaç ise toplamda sadece bir sayfa aldı. Her iki yazarın da agomelatin satan Servier ile çok sayıda bağı vardı ve muhtemelen makalede bildirilmeyen ücretler vardı. İkinci yazar, Naomi Rogers, Servier'den “sınırsız eğitim hibesi” almıştı; bu, bence endüstri sadece parasını dağıtmadığından, yolsuzluğun bir örtmecesidir. 2 Hickie ve Rogers, agomelatin alan hastalarda plasebo alanlara (%50) göre daha az hastada nüks (%24) olduğunu iddia etti, ancak diğer psikiyatristler tarafından yapılan sistematik bir inceleme, nüks önleme üzerinde hiçbir etki bulamadı, Hamilton depresyon ölçeğinde değerlendirildiği gibi hiçbir etki ve olumsuz denemelerin hiçbirinin yayınlanmadığını söyledi.44Lancet'teki (21 Ocak 2012) editöre gönderilen üç sayfa mektup -ki bu olağanüstü derecede fazladır- Hickie'nin incelemesindeki birçok kusura dikkat çekti.

Psikiyatri kanıta dayalı tıp değildir

Bir delilik bilimi yerine, çılgın bir bilimi belgeledik.

K LRK , G OMORY VE M AD B BİLİMLERDE KONFOR 45

Hepimiz, üç sütuna dayanan kanıta dayalı tıp uygulamak istiyoruz: güvenilir araştırma, klinik uzmanlık ve hastanın değerleri ve tercihleri. Psikiyatri kanıta dayalı tıp değildir , çünkü bunların hiçbiri geçerli değildir:

1) Araştırma güvenilmezdir. Teşhisler bilim dışı ve keyfidir; plasebo kontrollü ilaç denemeleri, etkili bir şekilde körleştirilmedikleri için güvenilmezdir; plasebo grupları, geri çekilme etkilerinin ortaya çıkmasıyla zarar görmüştür; ilaç zararları, özellikle ilaçlar geri çekilirken, hastalık belirtileri olarak yanlış yorumlanıyor; zararlar büyük ölçüde eksik bildiriliyor; ve hemen hemen tüm denemeler ilaç endüstrisi tarafından kontrol edilmektedir.

2) Klinik uzmanlık tamamen güvenilmezdir. Doktorlar hemen hemen her zaman ilaçları herhangi bir kendiliğinden iyileşme için kredilendirir ve herhangi bir istenmeyen semptom için suçu hastalığa yükler veya bunlara yeni bir hastalıktan kaynaklandığını düşünürler. Bu, ek psikiyatrik tanılara yol açar ve bu kadar çok hastanın çeşitli türlerde psikotrop ilaçlar almasının ana nedenidir.

3) Hasta değerleri ve tercihleri ​​neredeyse tamamen göz ardı edilir. Hastalar ve yakınları özellikle uyuşturucunun zararlarından şikayet ettiklerinde nadiren dinlenilmekte ve hastalar kendilerine zarar vereceğini bilseler bile ilaçlarla zorunlu tedaviye tabi tutulmaktadır.

Kanıtlar kristal berraklığında olsa bile ona saygı gösterilmez. Danimarka'da intihar riski taşıyan çocuklar için SSRI'lar önerilmektedir 46ve depresyonlu yaşlılar için 47SSRI'lar bu yaş gruplarında mortaliteyi artırsa da (bkz. Bölüm 3). Sadece 14 yılda, 1996'dan 2010'a, Danimarka'da çocuklar ve ergenler için toplam dağıtılan psikotrop ilaçlarda dokuz kat artış oldu. 48İki yazar, artan hasta sayılarına göre ayar yapıldıktan sonra sadece iki katlık bir artış olduğunu belirterek bu korkunç gelişmeyi küçümsedi. Peki Danimarka'da çocuk sayısı 4,5 kat arttı mı? Hayır. Demek istedikleri, 4,5 kat daha fazla çocuk ruh sağlığı hizmetlerine gönderiliyor ki bu başlı başına yanlış. Bu nedenle, buna uyum sağlamak anlamsızdır, ancak yazarlardan birinin psikotrop ilaç satan şirketlerle bağları olmasıyla ilgili olabilir.

Kör edici olmayan önyargı göz önüne alındığında, psikiyatrik ilaçların hemen hemen her şey için işe yaradığı, örneğin antidepresanların idrar kaçırma, ağrı, adet öncesi semptomlar, erken boşalma, menopozda sıcak basması gibi her türlü şey için kullanılması şaşırtıcı değildir ve hatta öyle görünüyorlar. alışverişkolikler için çalışın. 2

Bazı etkiler elbette gerçektir, örneğin antidepresanların cinsel zararları, bazı erkeklerin bunları neden erken boşalma için yararlı bulduğunu açıklayabilir, ancak ölçülen faydaların çoğu mevcut değildir. Örneğin, essitalopramın menopozdaki kadınlarda ateş basmalarının sayısını azalttığını gösteren bir deneyi ele alalım. 49Başlangıçta sıcak basma sayısı 10'du ve sekiz hafta sonra ilaç ve plasebo arasında 1'lik bir fark vardı. Çoğu kadın hangi ilacı aldıklarını tahmin ettiğinden, bu küçük etki muhtemelen sadece önyargıdır. Ve doğru olsa bile, kimin umurunda? Özellikle SSRI'ların kadınlara verdiği tüm zararlar göz önüne alındığında, muhtemelen klinik olarak alakalı olamaz.

2014'te FDA, sıcak basmalar için paroksetini, ayrıca günde bir kez daha az flaşa dayalı olarak onayladı. 50Onay, paroksetinin genel yarar-risk profilinin olumsuz olduğu sonucuna varan FDA danışma komitesinin tavsiyesine ters düştü. FDA, kullanım durdurulmadan önce dozların azaltılması gerekmediğine karar verdi, ancak doz 7.5 mg idi, depresyon için başlangıç ​​dozu olan 10 mg'a yakın. Kısa yarı ömrü nedeniyle paroksetin, insanlara yoksunluk semptomları veren en kötü SSRI'lardan biridir! FDA ayrıca Brisdelle adlı yeni bir isme de izin verdi, bu da çoğu hastanın Brisdelle'in bir antidepresan ilaç olduğunu bilmeyeceği anlamına geliyor. Uyuşturucu üreticisi Noven, bunu ABD ana sayfasında tam olarak göstermiyor: 51

“Ateş basmalarıyla uğraşan milyonlarca kadından biriyseniz, yalnız değilsiniz. Yıkıcı, rahatsız edici ve utanç verici olabilirler. Ve bazı kadınlar için yıllarca sürebilirler. Öyleyse neden olması gerekenden daha fazla acı çekiyorsun? Brisdelle® (paroksetin) adı verilen menopoza bağlı orta ila şiddetli ateş basmaları için hormonal olmayan, reçeteli bir tedavi seçeneği olduğundan farklı bir şey yapabilirsiniz. Noven hiçbir yerde kadınlara bunun Prozac ile aynı ilaç olduğunu söylemez ve hiçbir yerde Brisdelle'in bir antidepresan ilaç olduğu açıkça yazılmaz. Bunu tüketici sahtekarlığı olarak görüyorum. Ana sayfada şöyle yazıyor: "Bugün doktorunuzla konuşun." Her halükarda, ancak doktorunuza sıcak basmaları için Brisdelle veya başka bir antidepresan kullanmamasını söyleyin.

Psikiyatrideki yeni modalardan biri, bazı hastalıkların inflamasyondan kaynaklandığı fikridir ve nonsteroid antiinflamatuar ilaç olarak adlandırılan selekoksibin 14 denemesinin sistematik bir incelemesi, depresyon üzerinde bir etki gösterdi, etki büyüklüğü 0.34. 52Bu büyüklükteki bir etki, kör olmayan önyargıdan kolayca kaynaklanabilir ve bu arada, nonsteroidal anti-inflamatuar ilaçlar hiç anti-inflamatuar değildir; bu sadece yanıltıcı bir isim. 2 Ve eğer hastaların bir yerde ağrıları varsa, ki çoğu depresif hastada olduğu gibi, ağrı kesiciler "depresyonu" azaltıyor gibi görünebilir. Hastaların çoğunda artrit vardı ve duloksetin ile tedavi edilen depresif hastalardaki başka bir çalışmada, hastalarda önemli düzeyde ağrı da vardı. 53Son olarak, depresyonu, sahip olduğumuz en ölümcül ilaçlardan biri olan nonsteroid antiinflamatuar ilaçlarla tedavi etmemeliyiz. 2

Psikiyatristlere genellikle klinik araştırmalara kayıtlı hasta başına ödeme yapılır ve Hamilton'ın depresyon ölçeği gibi derecelendirme ölçeklerindeki tüm maddeleri hastayla birlikte gözden geçirme zahmetine girmeyebilirler, ancak genel izlenimlerini bazı maddeleri sormadan puanlamak için kullanabilirler. veya daha sonra hafızaya dayalı olarak puan almak için. 54Hastalar da aldatır. Sağlıklı bir kişinin bir tren yolculuğunda bir doktora söylediği gibi, bazı insanlar sadece parayı cebe indirmek için hastalanmadan denemelere katılırlar: 55

“Depresyonda değilim… denemelerin reklamı yapılıyor, gönüllülere günde 100 sterlin en iyi maaş veriliyor. 2000 sterlin olan 20 günlük bir deneme için … normal arkadaşlarınızı görmek güzel.”

Psikiyatride reform yapabilir miyiz yoksa bir devrime ihtiyaç var mı?

Psikiyatristler, kurcalanacak makinelerle değil, hassas, hassas dengeli insanlarla uğraştığımızı nihayet ne zaman kabul edecekler; Hayatın tanımının kendi kendini örgütleme ve kendi kendini yönetme olduğunu mu? Tek gerçek kalıcı değişim, bir kişinin acı verici değişim işini kendi içinde gerçekleştirmesine yardım ettiğimizde gelir.

I VOR B ROWNE , RISH EMEKLİ PSİKİYATRİST 56

Psikiyatristlerin tedavileri hakkında düşündükleri ile hastaların onlar hakkında düşündükleri arasında büyük bir kopukluk vardır. 1995'te 2.031 kişiyle yapılan geniş bir ankette, insanlar antidepresanların, antipsikotiklerin, elektroşokların ve bir psikiyatri servisine yatırılmanın yarardan çok zararlı olduğunu düşündüler. 57, 58Bu görüş elimizdeki en iyi kanıtla örtüşüyor, ancak anketi yapan sosyal psikiyatristler cevaplardan memnun değildi ve insanların “doğru görüşe” varmak için eğitilmesi gerektiğini savundular. Ne şekilde? Daha fazla beyin yıkama mı?

1991'den başka bir ankette, 2.003 sıradan insanın %91'i depresyonu olan kişilere danışmanlık verilmesi gerektiğini düşündü; sadece %16'sı kendilerine antidepresan verilmesi gerektiğini düşündü; sadece %46'sı antidepresanların etkili olduğunu söyledi; ve %78'i antidepresanları bağımlılık yapıcı olarak değerlendirdi. 59Psikiyatristlerin bu yanıtlara ilişkin görüşü şuydu: “Doktorların halkı depresyon ve antidepresan tedavisinin mantığı konusunda eğitmede önemli bir rolü var. Özellikle hastalar, bağımlılığın antidepresanlarla ilgili bir sorun olmadığını bilmelidir.” Anketin neden "psikiyatrist kelimesinin damgalama ve hatta korku çağrışımları taşıdığını" da bulduğunu tamamen anlıyorum.

Eğitime ihtiyacı olan hastalar değil, psikiyatristler ve diğer doktorlar, ama psikiyatri gerçeklikten o kadar kopuk ki, korkarım ki hiçbir eğitim bizi olmak istediğimiz yere bile yaklaştıramaz.

Psikiyatride kendini kandırma, inkar ve yutturmaca gerçekten çok yüksek. Fluoksetin 1988'de piyasaya çıkmadan hemen önce, NIMH halkı depresyon hakkındaki görüşleri hakkında araştırdı ve sadece %12'si onu tedavi etmek için bir hap almak istedi. 60Ancak, NIMH liderleri bu tutumu değiştirmeye kararlıydılar ve tamamen yanıltıcı, sözde halkı bilinçlendirme kampanyası başlattılar: Depresyon, tedavi edilmezse ölümcül olabilen ciddi bir hastalıktır; depresyon yetersiz teşhis edilir ve yetersiz tedavi edilir; ve %70-80'i ilaçta ve sadece %20-40'ı plaseboda iyileşir. Bu farz edilen %45'lik fark, hilelidir; endüstri dostu FDA bile sadece %10 buldu ve gerçek fark sıfıra yakın (bkz. Bölüm 3). Kampanya son derece başarılıydı ve medya Prozac'ı yeni harika ilaç olarak övdü.

Aldatma, Amerikan standartlarına göre bile aşırıydı. Popüler bir hile, majör depresyonda intihar riskinin %15 olduğunu söyleyerek depresyonun ciddiyetinin altını çizmektir. 61Her büyük ders kitabı, 1970 yılında yapılan bir çalışmadan gelen bu yüksek intihar riskinden bahseder, ancak gerçek yaşam boyu risk sadece %2-3'tür. 61

Birçok hastaya tedaviye dirençli denir. İlaç işe yaramadığından değil, hasta tedaviye dirençliydi. Bu, psikiyatristler için çok uygundur, çünkü suçu uyuşturucuya veya onlara değil kurbana yükler, ancak hastaları ilaçlardan alıp onlarla konuşmak yerine sürekli olarak yeni ilaç kombinasyonları ve daha yüksek dozlar deneyerek başarısız olurlar. , bu da iyileşmeye yol açmış olabilir. Tedaviye dirençli terimi, sistemin kendi hatalarını örtbas ettiği için yasaklanmalıdır. Psikiyatristler bu terimi kullanmakta ısrar ederse, onlara gerçeklere dirençli diyebileceğimizi kabul etmeleri gerekir. Psikolojik araştırmalar, insanların inançlarının yanlış olduğunu gösteren gerçeklere ne kadar çok maruz kalırlarsa, genellikle yanlış inançlarında o kadar kararlı olduklarını göstermiştir. Psikiyatrinin bugün geldiği yer burasıdır. Böylece,

Psikiyatri, hastaların istediklerini ve onlara en çok yardımcı olduğuna inandıklarını sağlamaz. 34 çalışmanın meta-analizi, neredeyse %90'ında depresyon veya anksiyete olan hastaların psikolojik tedaviyi ilaçlardan üç kat daha fazla tercih ettiğini gösterdi. 62Ancak, çok az hasta psikoterapi alır; neredeyse hepsi uyuşturucu alıyor. David Healy, psikiyatrik ilaçların, mümkün olduğunca yaygın ve erken kullanılmak üzere gübre olarak yeniden adlandırılan zehirler olduğunu söylerken haklıdır. 63Psikotrop ilaçlardan kaynaklanan kimyasal kirlilik, sağlığımız için gıda ve çevrenin kimyasal kirliliğinden çok daha tehlikelidir.

Pratisyen hekimler de psikiyatrik hastalıkları tedavi edemezler. 64Örneğin, depresyonla ilgili olarak, Danimarka Pratisyen Hekimler Derneği başkanı 2014 yılında “zaman okyanusları” olmadığını ve düşünmeleri gerektiği için bir hasta için bütün bir saati ayıramayacaklarını söyledi. onların ekonomisi. Ama mesele tam olarak bu. İlaç tedavisinden kaçınmak ve hastaları iyileştirmek için sadece depresyonda olanlar için değil, psikiyatrik hastalığı olan ya da zor yaşam koşullarından mustarip olan hemen hemen herkes için bolca zamana ihtiyaç vardır.

Bu konuda ne yapılmalı? Doktorların psikiyatrik ilaçları zarardan çok yarar sağlayacak şekilde kullanmayı öğrenebileceğine dair bir umut var mı? Elimizdeki kanıtlar göz önüne alındığında, bunun yapılamayacağı sonucuna varmamız gerekecek. Ayrıca, öncü psikiyatristlerin veya psikologların ilaçları olabildiğince az kullanmaya çalıştıkları ve daha ziyade ana akım psikiyatristlerden daha iyi sonuçlar elde ettiklerine dair bildiğim tüm girişimler boğuldu. İnsanların sağlık hizmetlerinde yaptıklarının, neyin doğru ya da yanlış olduğuyla çok az ilgisi vardır, ancak gücü kimin elinde tuttuğuyla çok ilgisi vardır. Korunması gereken güçlü lonca çıkarları var ve politikacılar ve yöneticiler, onlara çok fazla sorun verdiği için güçlü uzman gruplara karşı çıkmaktan nefret ediyor. Psikiyatri liderlerini çok daha az ilaç kullanma girişimlerinin ciddi hastalıkları olan ve ilaca çok ihtiyaç duyan insanlar üzerinde etik olmayan deneyler olduğunu söylerken desteklemek çok daha uygun. Uzmanlar, lonca çıkarları tehdit altına girdiğinde hep bunu söylerler.

Psikiyatriyi biraz da olsa yeniden yapılandırmak için öncelikle avukatlar, gazeteciler, hasta ve hasta yakınları ve henüz gümüş sırtlılarla henüz şımartılmamış eğitimdeki genç psikiyatristlerle çalışmamız gerekiyor. Psikiyatride bir devrimden daha azına ihtiyacımız yok. Tüm devrimlerde olduğu gibi, iktidardakiler gitmeli ve geleceğin psikiyatristleri için tamamen yeni bir müfredatı dikkatli bir şekilde oluşturmalıyız.

14

Ölümcül psikiyatri ve çıkmaz sokaklar

Profesyonel hayatımın çoğunu klinik araştırmaların kalitesini değerlendirmek için harcadım ve özellikle psikiyatride yetersiz olduğunu düşünüyorum. Endüstri destekli çalışmalar … seçici olarak yayınlanır, genellikle geçicidir, ilacı desteklemek için tasarlanmıştır ve muhtemelen uzun vadeli zarardan daha ağır basmayacak kadar küçük faydalar göstermek için tasarlanmıştır.

M ARCIA A NGELL , N EW INGLAND J OURNAL of M EDICINE 1 ESKİ EDİTÖRÜ
 

Psikiyatrinin etkisiz, bağımlılık yapan ilaçlara neredeyse manik saplantısı, halk sağlığında o kadar büyük bir felakete yol açtı ki, tıbbın diğer alanlarında gördüğüm hiçbir şey bu kadar yakın olamaz.

Robert Whitaker, çoğu psikiyatri hastasının hiç ilaç almamasının daha iyi olacağına inanıyor. 2 , 3 Whitaker bir keresinde, ait olduğu Boston'daki Harvard Üniversitesi'ndeki Safra Etik Merkezi'nde bir konferans vermem için beni davet etti ve ben onunla farklı ülkelerde çeşitli vesilelerle konferanslar verdim. Seyirciler arasında, şu anda psikiyatrik ilaçları kullanma şeklimizin yarardan çok zarar verdiğine dair görüşlerimizi paylaşan psikiyatristler olduğu her zaman olmuştur.

Böyle bir durumda, Kuzey Amerika'nın akıl sağlığı alanında önde gelen eleştirel düşünürler örgütü olarak tanımlanan Uluslararası Etik Psikoloji ve Psikiyatri Derneği'nin yıllık konferansında Los Angeles'ta bir davetli konuşma yaptım. 4Toplantının başlığı vurucuydu, "Çılgın Bilimi Dönüştürmek ve Akıl Sağlığını Yeniden Tasarlamak" ve basın açıklaması, genel kurul konuşmacılarının "bir 'tıbbi bakım modelinin' tartışmalı inancını paylaştıklarını - sıkıntı ve yanlış davranışların fiziksel olduğu fikrinin - paylaştıklarını duyurdu. İlaçlar gibi fiziksel yollarla en iyi şekilde tedavi edilen nedenler, bireylere ve topluma yarardan çok zarar veriyor.” Bu konuşmacılar arasında Allen Frances ve David Healy gibi önde gelen psikiyatristler, psikologlar, psikoterapistler, sosyal hizmet uzmanları, sinirbilimciler ve önceki bir hasta vardı. Toplantıda olmayan Peter Breggin de psikiyatrik ilaçların yarardan çok zarar verdiği sonucuna vardı. 5

Psikiyatride bir devrime ihtiyacımız olduğunu açıkça ortaya koyan büyüleyici bir toplantıydı. Psikiyatriden kurtulan Laura Delano, küçük insan gruplarının psikiyatrik ilaçları bırakırken birbirlerine destek olmak için nasıl bir araya geldiklerini, kendilerini akıl hastalığının biyolojik modelinden beyinlerini arındırdıklarını ve psikolojik krizler ve sosyal değişim yoluyla birbirlerini nasıl desteklediklerini anlattı. Whitaker'ın kitabını okuduğunda , Bir Salgının Anatomisi, 2En iyi araştırmacı gazetecilik dalında 2010 Araştırmacı Muhabirler ve Editörler kitap ödülünü kazanan yazar, aniden insanlığını geri kazanması ve kendini psikiyatrik “tedavi” hapishanesinden kurtarması gerektiğini anladı. Psikiyatri tarafından insanlıktan çıkarıldı, tedaviye dirençli olarak adlandırıldı, beş ilaç kullanıyordu ve ilaca bağlı kilo artışına psikiyatrik bir teşhis bile kondu: tıkınırcasına yemek! Whitaker'ın kitabı onu kurtardı ve acısıyla daha barışçıl bir şekilde yaşamasına yardımcı oldu, ta ki iyileşmek için kendine yeterli inancını kazanana kadar, böylece artık her şeye inanması gerekmediğini kendisine tekrar tekrar hatırlatma ihtiyacı hissetmedi. hala uyuşturucu etkisinde olduğu için aklı ona söylüyordu.

Laura, mevcut “tedavi” standardının etkisizliğini ve zararını yavaş yavaş anlamaya başlayan, ancak kendilerini güçsüz hisseden ve farklı bir şey yapmaktan korkan, lisanslarını kaybedebileceklerinden, bir davayla karşı karşıya kalacaklarından, kovulacaklarından veya terfi alamaz. Bunu değiştirmenin yollarını bulmalıyız ki , ana akım psikiyatrinin “sorumsuz”, “tehlikeli” ve hatta “hayatı tehdit edici” olarak gördüğü insanlara ilaç vermemeyi kabul edilebilir hale getirmeliyiz. Toplum olarak sahip olduğumuz “hızlı düzeltme” zihniyetinin hastaların ne kadar ezildiği ve zarar gördüğü konusunda yüksek bir bilinç oluşturmamız ve her şeyden önce “hızlı düzeltme” hikayesinin ne kadar yanlış olduğunun farkına varmamız gerekiyor. “psikiyatrik bakım” talebi azalacaktır.

Toplantının organizatörü psikolog David Cohen, farklı geçmişlerden bağımsız olarak gelen insanların, psikiyatride karşılaştığımız sorunlar ve bunları nasıl çözeceğimiz konusunda benzer bakış açılarına ulaştığını duyunca şaşırmadı. Ayrıca dinleyicilere, son birkaç yılda ruh sağlığı yetkililerinin biyolojik veya genetik araştırmalardan elde edilen ve hasta bakımında bir farklılığa dönüşen bulguların olmadığını kabul ettiğini hatırlattı. 50 yıldır giderek karmaşıklaşan tedavilerin zihinsel bozuklukların yükünü azaltmadığını kabul ettiler; aslında önemli ölçüde artırdılar. 2 Aynı zamanda, uygulayıcıları ve hastaları ilaç tedavilerinin gerçek etkileri hakkında bilgisiz tutan güçlü çıkar çatışmaları ortaya çıktı.

Genellikle aşırılık yapan insanların sayısı azdır, ancak bu durumda aşırı olan psikiyatristlerin büyük çoğunluğudur. Psikiyatristlerin uzmanlıklarını, milletlerimize gördüğümüz ölçüde zarar veren bir dizi efsane, yalan ve son derece kusurlu araştırmalar üzerine inşa etmeleri gerçekten aşırıdır. Marcia Angell, psikiyatristlerin, diğer tıp uzmanlarının, psikiyatristlerin aksine, semptomların arkasında ne olduğunu bilmeden, örneğin bir hasta mide bulantısı veya baş ağrısı çekiyorsa, uzun süreli semptomatik tedavi önerme konusunda çok isteksiz olacaklarını dikkate almaları gerektiğini belirtmiştir. 1 Kendi uzmanlık alanım olan dahiliyede, müdahale ettiğimizde çok daha güvenli bir zemindeyiz. Ayrıca, kanser için kemoterapi dışında, genel olarak kullanılan bir ilaç sınıfını antipsikotikler kadar toksik olarak belirlemek zordur.

2014 yılında, çalıştığım yer olan Danimarka'daki ulusal üniversite hastanesi Rigshospitalet'te kıdemli bir psikiyatrist, devrimin ne kadar gerekli olduğunun farkında olmadan altını çizdi. Bir gazete ile röportaj yaptı ve gözlemsel çalışmalara atıfta bulunarak SSRI'ların intihara karşı koruduğunu söyledi. Tüketim hasta hasta sayısını yansıttığı için SSRI'ları aşırı kullanmadığımızı da söyledi. Bu, elimizdeki tüm araçlarla savaşmamız gereken hastalıklı bir sistemdir.

Psikiyatristler, yarattıkları trajediye yavaş yavaş uyanıyorlar ve British Journal of Psychiatry gibi ana akım psikiyatri dergileri artık mevcut biyolojik psikiyatri modelini oldukça eleştiren makaleler yayınlıyor. Örneğin, bir makale, zihinsel ve davranışsal tepkilerin biyolojik mekanizmaları üzerine yapılan araştırmaların klinik psikiyatristlere değerli bir şey sağlamadığını ve gelecekte de bunun pek olası olmadığını belirtti .ve bir diğeri, mevcut biyoloji temelli modelin, sürekli başarısız olması nedeniyle mesleğe zarar vereceğini öngördü. 7Bu karamsar ifadelerin biyolojik psikiyatride 60 yılı aşkın bir araştırmadan sonra gelmesi dikkat çekicidir.

Görünüşe göre milyarlarca araştırma parası yanlış ipuçlarına harcanmış. NIMH'nin direktörü Thomas Insel bile kritik. Kardiyovasküler hastalık, felç ve kanser için giderek azalan ölüm oranlarının çarpıcı bir şekilde aksine, son 20 yılda geliştirilen yeni ilaçlardan kaynaklanan herhangi bir akıl hastalığından kaynaklanan morbidite veya mortalitenin azaldığına dair bir kanıt bulunmadığına ve çok az olduğuna dikkat çekti. Geçen yüzyılda iyileşme beklentilerinin önemli ölçüde değiştiğine dair kanıtlar. 8Bu güçlü bir ifade, ancak kullandığımız ilaçlar nedeniyle iyileşme beklentilerinin önemli ölçüde kötüleştiğine dair sağlam kanıtlar bulunduğundan, aslında yetersiz kalıyor. Ancak halkın duyduğu şey reformlar, devrimler, ilerleme, yenilikler ve paradigma değişimleri. 8 Boş fıçılar en yüksek sesi çıkarır.

Psikotrop ilaçlar ve cinayet arasındaki bağlantı

Yasal ya da yasadışı olsun, normal beyin fonksiyonlarını uyuşturucularla bozmak sağlıksızdır ve psikotrop ilaçlar cinayet de dahil olmak üzere şiddete yol açabilir. 9- 13 2004 ve 2009 yılları arasında FDA'ya sunulan advers ilaç olaylarının bir analizi, 387'si cinayet olan 1.937 şiddet vakası tespit etti. 11Şiddet özellikle psikotrop ilaçlar (antidepresanlar, yatıştırıcılar/hipnotikler, DEHB ilaçları ve beyin fonksiyonlarını da etkileyen bir sigara bırakma ilacı olan vareniklin) için rapor edilmiştir.

Antidepresanların ve DEHB ilaçlarının cinayete yol açabileceğini biliyoruz, 11 ancak en yeni bilimsel literatürü okursak, antipsikotiklerin şiddeti artırıp artırmadığının veya azalttığının net olmadığına inanmaya yönlendiriliriz. Bununla birlikte, bu alandaki gözlemsel çalışmalar, antidepresan kullanımının intihar riskini azalttığını iddia eden gözlemsel çalışmalar kadar sorunludur (bkz. Bölüm 3). Bu nedenle onlara fazla dikkat etmemeliyiz, ancak Lancet'te yayınlanan ve bir suç sicili ile bir reçete sicili arasında bağlantı kuran İsveç'ten 2014 yılında yapılan bir araştırma hakkında yorum yapacağım. 14Yazarlar, uyuşturucuların şiddet riskini azaltabileceğine dair kanıtların zayıf olduğunu kabul etti. Ancak kendi çalışmalarında, antipsikotik alan hastalarda şiddet suçunun, katılımcıların ilaç kullanmadığı dönemlere kıyasla %45 oranında düştüğünü de söylediler.

Bu tür araştırmalar oldukça yanıltıcıdır. Hastalar, onlara suça yatkınlık yaratan kötü duygular verdiği için ilacı almayı bırakabilirler. Çekilme etkileri de suça yatkınlık yaratır ve ağır psikopatolojiye sahip hastalar suç işlemiş ve uyuşturucu kullanmaktan kaçınmış olabilir.

2015 yılında bir gazetede Norveçli psikiyatristlerle tartıştım ve onlardan biri tehlikeli olanın tedavi edilmeyen hastalar olduğunu yazdı. Ancak, atıfta bulunduğu çalışma bu iddiayı doğrulamak için kullanılamaz. 15Cinayet riskinin ilk dönem psikozda en yüksek olduğunu ve hastalar tedavi edildiğinde azaldığını gösterdi. Ancak, hastalar antipsikotiklerle tedavi edilmemiş olsaydı, bu risk eşit olarak mı yoksa belki daha fazla mı azalacaktı bilmiyoruz .

İlginçtir ki, en prestijli dergilerimiz şimdiye kadar bulduğum en yanıltıcı araştırmalardan veya yorumlardan bazılarını yayınladı. Bir NIMH çalışması, ciddi akıl hastalığı (şizofreni, majör depresyon veya bipolar bozukluk) olan hastaların, böyle bir hastalığı olmayan kişilere göre iki ila üç kat daha fazla saldırgan olma olasılığının olduğunu bildirdi. New England Journal of Medicine'de araştırma hakkında yorum yapan bir psikiyatri profesörü , tedavileri özel olarak izlemese de, “psikiyatrik hastalıkları tedavi etmenin sadece hastaları daha iyi hissettirmediğini; ayrıca şiddet içeren davranış riskini önemli ölçüde azaltabilir.” 16Bu arzulu düşünce, sözleşmeye dayalıdır. Antipsikotikler ve antidepresanlar şiddete neden olabilir ve nadir durumlarda psikiyatrik hastaları korkunç eylemlere iten hastalık değil, genellikle ilaçlar olacaktır. İlaçlı hastayı ilaçsız hastadan ayırmayan çalışmalar yazıldığı kağıda değmez ve bu hastalara ilaç verildi!

Bu tür kusurlu çalışmaların aksine, antipsikotiklerin ortaya çıkmasından önce yapılan çalışmalara bakmak oldukça aydınlatıcıdır. 3 1955'ten önce, dört çalışmada akıl hastanelerinden taburcu edilen hastaların genel nüfusla aynı veya daha düşük oranda suç işledikleri bulunurken, 1965 ile 1979 arasında yapılan sekiz çalışmada daha yüksek oranlar bulundu.

Şiddet eylemleri ve suç için iyi bilinen nedensel faktör olan akatizi, bu yıllarda çok az ilgi gördü ve doktorlar genellikle huzursuz davranışı, hastaların daha yüksek dozda ilaca ihtiyaç duyduğunun bir işareti olarak yorumladılar, bu da sadece suç riskini artırır. Psikiyatristler sonunda hastalarıyla ilgilenmeye başladığında, sonuçlar şok ediciydi. Bir çalışmada, kendilerini öldürmeye çalışan akıl hastalarının %79'u akatizi hastasıydı. 3 1990'da yapılan bir araştırma, bir psikiyatri koğuşundaki tüm kavgaların yarısının akatizi ile ilgili olduğunu bildirdi ve başka bir çalışma, orta ila yüksek dozlarda haloperidolün, hastaların yarısını belirgin şekilde daha agresif, bazen de işkencecilerini, psikiyatristleri öldürmek isteme noktasına getirdiğini buldu. . 3

Psikotrop ilaçlar, insanların vicdanlarının bir kısmını kaybetmelerine ve böylece davranışları üzerindeki kontrollerini kaybetmelerine neden olabilir. 10Bu tür insanlar, suç ve şiddet eylemleri işleme konusunda büyük ölçüde artan risk altındadır.

Birkaç yüksek profilli cinayet, akatiziye de neden olabilen, ilacı bırakma durumundaki hastalar tarafından işlenmiştir, 5 , 10 ve psikiyatristlerin genellikle ne yaptıklarını bilmediklerini ve neden olduklarının açık bir işaretidir. neredeyse her zaman bu tür olayları, ilacı kullanmanın tehlikesini kabul etmek yerine, hastaların ilaçlarını kullanmaya devam etmeleri gerektiği şeklinde yorumladılar. 3Bu nedenle, medyanın bu konuda yazmamış veya araştırmamış olması onların suçudur. David Healy'nin dediği gibi: “Reçeteli ilaçların neden olduğu şiddet ve diğer potansiyel olarak suç teşkil eden davranışlar, ilacın en iyi saklanan sırrıdır. Tıp ve hukuk alanlarında daha önce hiç bu kadar çok gizli veriye ve bu kadar az odaklanmış uzmanlığa sahip bu kadar çok olay olmamıştı.” Columbine Lisesi katliamındaki genç tetikçilerden biri olan Eric Harris'in kanında bir antidepresan bulunduğu tespit edildiğinde, Amerikan Psikiyatri Birliği derhal nedensel bir ilişkiyi reddetti ve teşhis edilmemiş ve tedavi edilmemiş akıl hastalığının, hasta olanlara ağır bir bedel ödediğini ekledi. hem bu rahatsızlıklardan hem de çevrelerindekilerden muzdariptir. 17Bu mide bulandırıcı pazarlama konuşması, derneğe cömert fonlar sağlayan ilaç endüstrisinden geliyor (bkz. Bölüm 13). Harris'in ortağı Dylan Klebold, sertralin ve paroksetin almıştı.

Adam Lanza, 2012'de Connecticut, Newtown'da 20 okul çocuğunu, altı çalışanını, annesini ve kendisini öldürdü. Bu suçtan sonra Uluslararası Etik Psikoloji ve Psikiyatri Derneği, bu tür toplu cinayet eylemleri ve ölümler arasındaki bağlantının araştırılması çağrısında bulundu. psikotrop ilaçların kullanımı. 18Medya, Lanza'nın nörolojik gelişim bozukluğunu tedavi etmek için reçeteli ilaçlar aldığını belirtmişti, ancak bu ilaçların doğası hakkında hiçbir şey ortaya çıkmamıştı. Dernek, psikotrop ilaçların nedensel bir rol oynayabileceği bir dizi başka toplu cinayetten söz etti ve yakın zamanda meydana gelen 14 okulda silahlı saldırıda, eylemlerin psikiyatrik ilaçlar alan veya bu ilaçları bırakan kişiler tarafından gerçekleştirildiğini ve bunun 58 kişinin ölümüne ve 100'den fazla kişinin yaralanmasına neden olduğunu kaydetti. 18 Diğer okul silahlı saldırılarında, atıcıların reçeteli ilaç kullanımı ve diğer tıbbi geçmişlerine ilişkin bilgiler kamuya açık kayıtlardan tutulmuştur.

Psikotrop ilaçların ne zaman bu suçlarda ana faktör olduğunu bilmek zordur, çünkü onları alan kişilerde ciddi kişilik bozuklukları olabilir. Ancak bu ilaçların cinayete neden olabileceğine şüphe yoktur ve bu nedenle toplu cinayetler bu olasılık için rutin olarak araştırılmalıdır. Örneğin, antidepresanların intihar ve şiddet riskini artırdığına dair ABD Gıda ve İlaç Dairesi ve onun Kanadalı muadili için ilaç şirketlerinin paketlerine bu yönde bir kara kutu uyarısı koymasını zorunlu kılacak kadar yeterli kanıt var. Antidepresanlar, yetişkin ve pediatrik plasebo kontrollü çalışmalarda düşmanlık olayları riskini iki katından fazla artırıyor gibi görünüyor, 18ve gönüllü insanlarda yapılan çalışmaları sistematik olarak gözden geçirmemizde, antidepresanların aktive edici etki insidansını ikiye katladığını bulduk 19(ayrıca bkz. Bölüm 3).

Ne kadar az ilaca ihtiyacımız var?

Neredeyse uyuşturucu kullanmadan çok daha iyi bir psikiyatriye sahip olabilirdik. Bazı psikiyatristler neredeyse hiç ilaç kullanmazlar. Bunlardan biri, 40 yıldır hiç uyarıcı veya antipsikotik kullanmamış bir çocuk psikiyatristi olan Avustralyalı Lois Achimovich. Diazepamı sadece düşük dozlarda ve sadece kısa süreli olarak, çocuk akut bir durumda, örneğin bir ebeveynin ölümünden sonra uyuyamadığında kullanır. Peter Breggin bir keresinde her yıl sadece az sayıda çocuğa ilaç verdiğini söyleyerek çok mantıklı görünmeye çalışan bir çocuk doktoruyla tartışmıştı. Breggin'e bunda neyin yanlış olduğunu söylemesi için meydan okudu ve Breggin, "Doktor, hangi çocuğu zehirleyeceğimi bilemedim" diye yanıtladı.

Tanıştığım birçok psikiyatrist, çok fazla zarar verdikleri halde çalıştıklarına inanmadıkları için hiç antidepresan kullanmadılar. Achimovich gibi, Peter Breggin'in kullandığı tek ilaçlar benzodiazepinlerdir ve yalnızca geçici olarak, insanlar uyuşturucunun kesilmesi sırasında kendilerini kötü hissederlerse. Belki onlar gibi insanlar en kötü durumları görmüyorlar, ancak yine de uyuşturucuya çok nadiren ihtiyacımız olduğunu gösterdiler.

David Healy ve David Cohen'in önerdiği gibi, gitmenin bir yolu, psikotrop ilaçları tezgahta ücretsiz olarak kullanılabilir hale getirmek olabilir. Bu ilginç bir öneri, tabii halka pazarlamanın yasaklanması şartıyla. Kimyasal dengesizlik, hedefe yönelik tedavi ve güvenlik ve ilaçlarla iyileşme sağlayan ve nüksetmeyi önleyen hakkındaki yanlış güvencelerle ilgili tüm yanlış inançlarıyla aracı olarak doktorlar olmasaydı, birçok hasta yan etkileri çok korkunç olduğu için psikotrop ilaçları çok hızlı bir şekilde bırakırdı. .

Biz de tam tersi bir yaklaşım sergileyebiliriz. 40 yıldan fazla bir süre önce, çalıştığım organizasyonun adını verdiği Archie Cochrane şunları yazdı: 20

“Amfetamin reçetesini yasaklar ve yalnızca psikiyatri danışmanları tarafından yazılabilecek bir listeye çok sayıda başka psikotropik ilaç koyardım. Bunu önermiyorum çünkü danışmanların bu ilaçlardan hangisinin uzun vadede zarardan çok yarar sağlayacağını pratisyen hekimlerden daha iyi bildiğini düşünüyorum. Kimsenin bildiğini sanmıyorum, ancak yan etkiler hakkında daha fazla şey biliyor olabilirler ve daha da önemlisi, pratisyen hekimlerden daha az danışman var ve bu, reçeteleri almayı daha da zorlaştıracak. Bana göre psikiyatri, etkinliği kanıtlanmamış çok sayıda terapi kullanmakla eleştirilmeli. Temelde verimsiz.”

Cochrane'in bunu çok uzun zaman önce yazmış olması dikkat çekici, çünkü psikiyatrik ilaçların oldukça verimsiz olduğu günümüzde hala geçerli.

Peter Breggin, tıpkı fiziksel ve cinsel istismarı yasakladığımız gibi, çocuklara psikiyatrik ilaç verilmesini de yasaklamamızı önerdi. 21Çocuklara psikiyatrik ilaç verilmesinin çok nadir istisnalar dışında yasaklanması gereken bir çocuk istismarı şekli olduğuna tamamen katılıyorum. Çocuklarımızı dövmemize izin yok ama beyinlerini ilaçlarla yok etmemize izin var. Ebeveynler ve çocuklar arasında ortaya çıkan kaçınılmaz çatışmaları tıbbileştiriyoruz ve metilfenidat (Ritalin), bastonun modern versiyonu haline geldi. Bu, hatalı bir hastalık modelinin açık bir şekilde kötüye kullanılması ve durdurulması gereken çocukların insan haklarının ciddi bir ihlalidir.

Uyuşturulmuş çocuğun beyni, amaçlandığı şekilde gelişemez, ancak toksik bir iç ortama tepki olarak gelişir. Ayrıca, genellikle psikiyatrik tanı ve tedaviyi takip eden damgalama ve özsaygı kaybı (bkz. Bölüm 6), kişiliklerini henüz şekillendirmemiş çocuklarda özellikle uğursuzdur ve potansiyel beyin hasarını hesaba katmadan bile gelecekteki fırsatları engelleyebilir. ilaçlardan kaynaklanır. Çocuklar kendilerini fiziksel ya da genetik olarak engelli, kendi kaderini tayin etme ve artan çaresizlik duyguları ile görmeyi öğrenebilirler. 21 Korkunç.

Yetişkinler için de psikiyatrik ilaçlar doktorların baş edemediği tehlikeli bir silahtır ve çoğu yarardan çok zarar verir. Bu nedenle onları piyasadan kaldırabilir ve birkaçını akut durumlar ve psikiyatri dışındaki meşru amaçlar için, örneğin anestezi indüksiyonu ve epilepsi tedavisi için ayırabiliriz. Bu, akıl sağlığı için muazzam ilerleme anlamına gelecektir, çünkü çok daha az insan tedavi görecek ve çok daha az kişi zarar görecektir.

Psikiyatrik ilaçlara ne kadar az ihtiyacımız olduğunu tahmin etmeye çalışacağım. Ne kadarının psikiyatrik amaçla kullanıldığını bilmediğim için epilepsi ilaçlarını dışarıda bırakacağım (her halükarda bu ilaçların psikiyatrik hastalıklar için kullanılmaması gerektiğine inanıyorum). Bu bize beş ilaç grubu bırakıyor: antidepresanlar, DEHB ilaçları, antipsikotikler, anti-demans ilaçları ve benzodiazepinler ve benzeri sakinleştiriciler.

Antidepresanlar muhtemelen işe yaramadıklarından, ölümler, kişilik değişiklikleri, cinsel rahatsızlıklar ve bağımlılık dahil olmak üzere aslında çok fazla zarara neden olduklarından, onları hiç kullanmamalıyız.

DEHB ilaçları da kullanmamalıyız. Kısa süreli bir rahatlama sağlayabilirler, ancak uzun süreli kullanıldıklarında, neredeyse her zaman olduğu gibi açıkça zararlıdırlar.

Antipsikotikler birçok insanı öldürür ve daha fazla insanın hayatını mahveder ve muhtemelen aynı endikasyonlar için benzodiazepinler kullanabiliriz. Whitaker, antipsikotikleri seçici ve temkinli bir şekilde kullanırsak, Amerika Birleşik Devletleri'nde şizofreni nedeniyle engelli olan iki milyon yetişkini yarıya indirebileceğimizi tahmin ediyor. 2 Haklı olduğundan şüphem yok. Ancak bu ilaç sınıfına ihtiyacımız olup olmadığı tartışılabilir.

Demans önleyici ilaçlar işe yaramadıkları ve oldukça zararlı oldukları için kullanılmamalıdır.

Benzodiazepinler ve benzeri ilaçlar da çok zararlıdır ama akut durumlarda sedasyon için ilaçlara ihtiyacımız vardır ve antipsikotiklerden daha az zararlıdırlar.

Psikiyatrik ilaçlara ne kadar az ihtiyacımız olduğunu göstermek için Danimarka istatistiklerini ( http://medstat.dk/ ) kullanacağım. Şu anda bu ilaçlardan o kadar çok kullanıyoruz ki, her yedi Danimarkalıdan biri birer ilaç alsa beşikten mezara kadar her gün bir psikiyatrik ilaç tedavisi görüyor olabilir (Tablo 14.1).

Tablo 14.1. 2013 yılında Danimarka'da psikotrop ilaçların kullanımı. Günde 1000 kişi başına tanımlanan günlük dozlar; satışlar milyon DKK.

Antipsikotikler bu şekilde kullanıldıklarında çok zararlı olsalar da uzun süreli kullanılırlar. Sadece mevcut kullanımın yaklaşık %5'i veya daha azı olan akut durumları tedavi etmeliyiz. Mevcut kullanım, günde 1000 kişi başına (DDD) 14.3 tanımlanmış günlük dozdur ve bunun 1.1'i lityumdur. Lityum, intiharları azalttığı için belki de önemli bir ilaçtır (bkz. Bölüm 7). 22Öte yandan, bipolar bozukluk vakalarının çoğuna antidepresanlar ve DEHB ilaçları neden olur ve bunları kullanmayı bırakırsak lityuma fazla ihtiyaç kalmaz; 0,5 DDD fazlasıyla yeterli görünüyor. Böylece, 14.3 DDD, 1.2 DDD olan 13.2'nin 0.5 artı %5'ine düşürülebilir.

Akut anksiyete veya uyku problemleri için bir ilaca ihtiyacımız çok sık değildir ve kısa süreli olmalıdır. Anksiyolitik kullanan çoğu insan bağımlı hale geldikleri için onları yıllarca kullandığından, şu anki kullanımın sadece %5'inin gerekli olduğunu biraz cömertçe söyleyebiliriz.

Psikotrop ilaçları ihtiyatlı kullansaydık, 135.3 DDD'ye değil, mevcut kullanımın %2'si olan sadece 2.7'ye ihtiyacımız olurdu (bkz. Tablo 14.1).

Mevcut psikotrop ilaç kullanımımız %98 oranında azaltılabilir.

Danimarka'da tüm psikotrop ilaçların %97'si hastanelerin dışında kullanılmaktadır. Bu nedenle öncelikli olarak uzmanlık alanında çalışan doktorları, özellikle de bugüne kadar ilaçların çoğunu yazan pratisyen hekimleri hedef almalıyız. Psikotropik ilaç kullanımını hastanelerle sınırlandırırsak, uyuşturucu salgınımızı durdurabiliriz. Bu önerinin radikal göründüğünün farkındayım ama aslında değil. Genellikle hastane dışında kemoterapi vermeyiz ve psikotrop ilaçlar da toksik ve tehlikelidir. Ancak bu, uzmanlık pratiğindeki psikiyatristlerin akut durumlarda uyuşturucu kullanma olasılığına ihtiyaç duyması nedeniyle çok kısıtlayıcı olacaktır.

Potansiyel finansal tasarruflar %98'den bile daha fazladır. Maliyetlerimizin yalnızca cari harcamanın %3'ü olması gerekir (Tablo 14.1), ancak bu, klinisyenlerin genellikle eşdeğer ilaçlardan beş ila on kat daha pahalı ilaçları kullandıklarını hesaba katmadan önceydi. Bu nedenle cari harcamalarımızın %99'unu kolayca kurtarabiliriz. Danimarka için bu, yıllık yaklaşık 1,5 milyar DKK tasarruf anlamına gelir; Amerika Birleşik Devletleri için bu, ülkede neredeyse hiçbir fiyat kontrolü olmadığı için, yıllık 15 milyar dolardan fazla tasarruf anlamına gelir.

Yarışmanın uyuşturucu ve psikoterapi ya da başka herhangi bir özel ruh sağlığı yaklaşımı arasında olmadığını unutmayın. Potansiyel olarak dünyayı sarsan yarışma, uyuşturucular ve gerçek hayat arasında, yapay olarak çarpıtılmış bir zihinsel yaşam ile berrak bir zihin ve ruh arasında gerçekleşir. 10 Peter Breggin, yardıma en çok ihtiyacı olan kişilerin herhangi bir yardım türünden yararlanma olasılığının en düşük olduğu konusunda uyardı. Uyuşturulmak onları sadece çaresizliğe iter, psikolojik ve sosyal olarak daha da sakat bırakır. Kendisi bir psikiyatrist olmasına rağmen, Breggin en rahatsız hastaların psikiyatristlerden korunması gerektiğini tavsiye eder. 10

Psikotrop ilaçlar kaç kişiyi öldürüyor?

Psikiyatrik ilaçlar, onları reçete eden doktorlar tarafından şimdiye kadar inandırılanlardan çok, çok daha tehlikelidir. Çoğu insan psikiyatrik ilaçların gerçekten ne kadar tehlikeli olduğunu bilseydi, çoğu insanın onlara asla başlamayacağına gerçekten inanıyorum ve ayrıca çoğu reçete yazanın ne kadar tehlikeli oldukları hakkında en ufak bir fikre sahip olsaydı, onları reçete etmekten vazgeçeceklerine inanıyorum. Nasıl oluyor da bu kadar çok insan psikiyatrik ilaçlar konusunda cahil olabiliyor? Gerçek şu ki, hepsi bilgilerini ilaç şirketlerinden alıyorlar.

P ETER B REGGIN 23

Muhtemelen tüm psikotrop ilaçlar, kafa karışıklığına ve koordinasyon ve dengenin bozulmasına neden olabilir, bu da düşmelere ve trafik kazalarına yol açabilir. 24- 29Antidepresanlar açık ara en çok kullanılan psikotrop ilaçlardır (Tablo 14.1). Ortostatik hipotansiyon, sedasyon ve konfüzyona neden olabilirler ve doza bağlı olarak düşme ve kalça kırığı riskini ikiye katlarlar. 28, 29 Kalça kırıkları genellikle ölümcüldür, bu da psikotrop ilaçları sessiz bir katil yapar, çünkü düşüşün nedeninin ilaç olduğundan nadiren şüpheleniriz.

Psikiyatrik ilaçların kaç kişiyi öldürdüğünü bulmak istiyorsak, plasebo kontrollü randomize çalışmaların ideal olacağını düşünebiliriz, ancak durum böyle değil ve şizofreni en iyi örnek. Bu denemelerin çoğunun soğuk hindi tasarımı, plasebo grubundaki bazı hastaların intihar etmesine neden olmuştur (bkz. Bölüm 6). Bu nedenle, randomize edilmeden önce antipsikotiklerle tedavi görmemiş hastaları bulmamız gerekiyor.

Demansta yapılan denemelerde, ön tedavi pek olası değildir. Bu tür denemelerin bir meta-analizi, antipsikotiklerin insanları öldürdüğünü kanıtladı, 30ancak Birleşik Krallık'ta birinci basamak sağlık hizmetlerinde antipsikotik reçetelemeyle ilgili bir araştırmanın yazarları, demansın tüm nedenlere bağlı ölümlerin artmasıyla "ilişkili olabileceğini" söyleyerek bu metaanalizden alıntı yaptıklarında, istenmeyen haberleri yumuşattı. 31Burada “olabilir” ve “ilişkili” hiçbir şey uygun değildir; meta-analiz, antipsikotiklerin insanları öldürdüğünü kanıtladı.

Meta-analiz, Alzheimer hastalığı veya demansı olan hastalarda daha yeni antipsikotikler, aripiprazol (Abilify), olanzapin (Zyprexa), ketiapin (Seroquel) ve risperidon (Risperdal) denemelerini içeriyordu ve ölümler, ikili tedavinin kesilmesinden sonraki 30 güne kadar kaydedildi. -kör tedavi. Tedavi edilen her 100 hasta için, ilaç üzerinde bir ek ölüm meydana geldi (%3.5'e karşı %2.3 öldü, P = 0.02). Yaşlı hastalar genellikle birkaç ilaçla tedavi edilir ve bunların zararlı etkilerine karşı daha savunmasızdır, bu da ölüm oranının genç hastalara göre muhtemelen daha yüksek olduğu anlamına gelir. Öte yandan, gerçek hayatta çoğu hasta yıllarca tedavi edilmesine rağmen, denemeler genellikle sadece 10-12 hafta sürdü. Ayrıca, uyuşturucuya bağlı ölümler, endüstri tarafından desteklenen araştırma raporlarında genellikle eksik bildirilmektedir. 13Bu nedenle, %1'lik bir ölüm oranının, kullanmak için makul bir tahmin olduğuna inanıyorum.

Meta-analizin yazarları ayrıca %32'sinin ilacı ve %31'inin plaseboyu bıraktığını bildirdi. İlaçların yarar ve zarar algılarını birleştirdiği için bırakma oranı iyi bir sonuçtur ve sonuç, ilaçların oldukça yararsız olduğunu gösterir. 32Bu yüzden yaşlı hastalar hiçbir yararı olmadan çok sayıda öldürülüyor ve yine de Amerika Birleşik Devletleri'nde huzurevlerindeki insanların üçte biri antipsikotik alıyor. 32

Benzodiazepinler ve benzer ilaçlarla ilgili olarak, 34.727 hastadan oluşan bir kohort çalışması, artan dozların mortaliteyi artırdığını ve hastaların ortalama yaşı sadece 55 olmasına rağmen ilaçların ölüm oranını ikiye katladığını buldu.33Aşırı ölüm oranı yılda yaklaşık %1 idi. Uyku sorunları için kullanılan bu tür ilaçlarla ilgili bir başka büyük kohort çalışması da daha yüksek dozlarda ölüm oranının arttığını buldu. 25Yazarlar mutlak ölüm oranları hakkında rapor vermediler, ancak uyku haplarının her yıl 320.000 ila 507.000 Amerikalıyı öldürdüğünü tahmin ettiler.

SSRI'larla ilgili olarak, 65 yaşından büyük 60.746 hasta üzerinde yapılan bir Birleşik Krallık kohort çalışması, bunların eski antidepresanlardan veya depresyon tedavi edilmezse daha sık düşmeye yol açtığını ve ilaçların bir yıl boyunca tedavi edilen hastaların %3,6'sını öldürdüğünü göstermiştir. 34Çalışma çok iyi yapıldı, örneğin analizlerden birinde hastalar kendi kontrolleriydi. Bazıları, gözlemsel bir çalışma olduğu için antidepresanların yaşlıları öldürdüğünün kanıtlanmadığını iddia edebilir. Ancak bu, hastalar kendi kontrolleri altındayken bile – ki bu, kafa karıştırıcı faktörlerin etkisini ortadan kaldırmanın iyi bir yolu – ölümcül etkinin açık olduğuna dair güçlü bir mesajdır. Kadın Sağlığı Girişimi'ne (WHI) katılan 136.293 Amerikalı postmenopozal kadın (50-79 yaş) üzerinde yapılan bir başka kohort çalışması, antidepresanların tüm nedenlere bağlı ölümlerde %32'lik bir artışla ilişkili olduğunu buldu (tehlike oranı 1.32, %95 CI 1.10 ila 1.59) karıştırıcı faktörler için düzeltme yapıldıktan sonra. 35Bu, bir yıl boyunca tedavi edildiğinde SSRI'lar tarafından öldürülen insanların %0.5'ine tekabül ediyordu. Bu nedenle, ölüm oranı Birleşik Krallık kohortunda bulunanın yalnızca yedide biri kadardı, ancak bunun için iyi açıklamalar var. Yazarlar, antidepresan ilaçlara maruz kalmanın tespit edilme şeklinin yüksek bir yanlış sınıflandırma riski taşıdığı ve bu da muhtemelen ölüm oranında bir artış bulmayı zorlaştıracağı için, sonuçlarının büyük bir dikkatle yorumlanması gerektiği konusunda uyardılar. Ayrıca, hastalar Birleşik Krallık çalışmasına göre çok daha gençti ve ölüm oranı yaşla birlikte belirgin şekilde arttı (50-59 yaş için %0.3, 60-69 için %0.6 ve 70-79 için %1.4). 35 Son olarak, maruz kalan ve maruz kalmayan kadınlar, erken ölüm için birçok önemli risk faktörü açısından farklıyken, Birleşik Krallık kohortundaki insanlar kendi kontrollerindeydi.

Tablo 14.2. 2013 yılında Danimarka'da antipsikotikler, benzodiazepinler ve benzerleri ile antidepresanların en az 65 yaşındaki kişilerde kullanımı ve uyuşturucu kaynaklı ölümlerin tahmini sayısı. Günde 1000 kişi başına tanımlanmış günlük dozlar. Hastanelerde tahmini kullanım (% 1-3) dahil edilmiştir.

Bu nedenle, %3,6'lık yıllık ölüm oranının %0,5 oranından daha güvenilir olduğunu ancak %2'lik bir ölüm oranına ilişkin tutucu bir tahmin kullanacağını buldum.

Artık antipsikotikler, benzodiazepinler ve benzeri ilaçlar ve antidepresanlar tarafından her yıl kaç hastanın öldürüldüğünü tahmin edebiliyoruz. Batı dünyasında psikotrop uyuşturucu kullanımı için oldukça tipik olduğu için Danimarka verilerini tekrar kullanacağım, örneğin 65 ila 79 yaş arasındakilerin %12'si bir antidepresan ilaçla tedavi görmektedir (Tablo 14.2); Amerika Birleşik Devletleri'nde, kullanım en az 60 yaşında olanlarda %14.5'tir. 36

Tablo 14.2, 65 yaş ve üstü kişilerde antipsikotikler, benzodiazepinler veya benzerleri ve antidepresanların neden olduğu uyuşturucu kaynaklı ölümlerin yılda tahmini sayısını göstermektedir. Yılda toplam ölüm sayısı Amerika Birleşik Devletleri'nde 209.000 ölüme ve Amerika Birleşik Devletleri ve Avrupa Birliği'nde toplam 539.000 ölüme karşılık gelmektedir.

Psikotrop ilaçlar batı dünyasında her yıl 65 yaş ve üstü yarım milyondan fazla insanı öldürüyor.

Bu tahminle ilgili bazı belirsizlikler var. Bazı insanlar iki, hatta üç farklı ilaçla tedavi görüyor ve sadece bir kez ölebiliyorsunuz. Bir de hayatta kalma yanlılığı var yani yıllarca devam edenler ilaca tahammül edenler. Öte yandan, yıllarca ilaç kullanan kişilerde de ölüm her an gerçekleşebilir. Örneğin, hem antipsikotikler hem de antidepresanlar EKG'deki QT aralığını uzatır ve bu ilaçlar bu yan etki için FDA'nın Olumsuz Olaylar Veritabanındaki tüm ilaçlar arasında listenin başında yer alır; 37bu nedenle başka bir ilaç eklendiğinde hasta ölebilir. Benzodiazepinlerin antipsikotiklerin ölüm oranını artırdığını da biliyoruz, 38yani bu kombinasyon da riskli. Ayrıca, tüm hastaların tam bir yıl boyunca tedavi edildiğini varsaydığım için, tablodaki verilerin gösterdiğinden çok daha fazla insan bu ilaçların tehlikelerine maruz kalıyor.

Sadece 65 yaş ve üstü kişilere odaklanılsa bile, tahminler psikotrop ilaçların, 2010 yılında sırasıyla 600.000 ve 575.000 Amerikalıyı öldüren kalp hastalığı ve kanserden sonra üçüncü büyük katil olduğunu gösteriyor. 13 Kasten muhafazakar oldum ve 65 yaşın altındakilerde meydana gelen ölümleri hesaba katmadım.

Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri'ndeki çalışmalara dayanarak, daha önce reçeteli ilaçlarımızın Amerika Birleşik Devletleri'nde her yıl 200.000 kişiyi öldürdüğünü tahmin etmiştim. 13 Psikotrop ilaçlar tek başına bundan daha fazlasını öldürdüğü için bu tahmin artık çok düşük görünüyor.

İlaçların toplam satış rakamlarına da bakabiliriz, örneğin Eli Lilly'nin en çok satanı fluoksetin. 2004 yılında şirket saldırıya uğradı ve şu yazılı açıklamayı gönderdi: “Prozac, milyonlarca insanın yaşamını önemli ölçüde iyileştirmeye yardımcı oldu. Tıp tarihinde en çok çalışılan ilaçlardan biridir ve dünya çapında 50 milyondan fazla kişiye reçete edilmiştir. Prozac'ın güvenliği ve etkinliği iyi çalışılmış, iyi belgelenmiş ve iyi kurulmuş." 39İlaç firmaları bir sorunla karşılaştıklarında genellikle büyük rakamlar kullanarak kaçmaya çalışırlar. Prozac milyonlarca hayatı iyileştirmedi. Prozac milyonlarca hayatı perişan etti, bu yüzden ilacın kaç hastayı öldürdüğünü tahmin edelim. Danimarka'da toplam antidepresan kullanımının %45'i 40-64 yaşları arasındakilerde ve %31'i 65 yaş ve üzerindekilerde meydana geliyor ve yukarıdakiyle aynı varsayımları kullanan Prozac, dünya çapında 65 yaş ve üstü 311.000 kişiyi öldürdü. 2004'e kadar.

15

Zorla muamele ve gönülsüz gözaltı yasaklanmalı

Tüm tiranlıklar arasında, kurbanlarının iyiliği için içtenlikle uygulanan bir tiranlık belki de en baskıcı olanıdır. Hırsız baronlar altında yaşamak, her şeye gücü yeten ahlaki meşguller altında yaşamaktan daha iyi olurdu. Hırsız baronun zulmü bazen uykuya dalabilir, açgözlülüğü bir noktada doyurulabilir; ama bizim iyiliğimiz için bize eziyet edenler, kendi vicdanlarının tasvibi ile yaptıkları için bize sonsuz eziyet edeceklerdir.

CS L EWIS , KUZEY I RELAND YAZARI (1898–1963)

Zorla tedavi, psikiyatrideki en büyük etik sorundur. En derin içgüdülerimize aykırı olsa da, yalnızca ağır psikoz vakaları için değil, bazen intiharı düşündüklerini söyleyenler ve özellikle psikotik olmayan kişiler için de yaygın olarak kullanılır. Özgür vatandaşlar olarak, her türlü baskıya ve zorbalığa şiddetle karşı çıkıyoruz. Bununla birlikte, genlerimizin derinliklerinde yatan başkalarına hükmetmek ve kontrol altına almak insan doğasıdır, çünkü büyük bir evrimsel avantaj taşır. Hakimiyet için çabalamak, doğadaki en güçlü itici güçlerden biridir ve başkaları üzerinde güç sahibi olmak bize duygusal doyum ve daha fazla yavru verir, ki bunu kuzenlerimiz olan büyük maymunlarda çok net bir şekilde görebiliriz.

Güç yozlaştıkça insan ilişkilerinde bir güç dengesi olması gerekir. Ancak psikiyatride, istem dışı kabul edilen hastalar tamamen güçsüzdür. Bu aşırı güç dengesizliği bir felaket reçetesidir ve psikiyatri hastalarının zorla tedaviden daha fazla korktuğu bir şey yoktur. Yüzyıllar boyunca rızaları olmadan cezalandırıcı önlemlerin kurbanı oldular ve bu tür önlemlerin yalnızca tehdidi, hastaları genellikle onlardan kaçınmak için uysallaşacak kadar korkuttu. Bazı psikiyatristler, en sevmedikleri hastalara şoklar uygulamışlar ve doktorlar, kavga eden, huzursuz, gürültülü, kavgacı, inatçı ve inatçı olanlara düzenli olarak şoklar reçete etmişlerdir. 1

Aşırı güç dengesizliği nedeniyle, çalışmalarını daha az stresli hale getirmek için hastalardan ziyade personelin yararına zorla tedavinin kullanılması riski yüksektir. Birçok hasta, mekanik kısıtlama tehdidinin, korkunç yan etkileri nedeniyle istemedikleri ilaçları almaya disipline etmek için nasıl kullanıldığını bildirmiştir. Ve hastalar hastaneden ayrılıp bir tedavi evinde yaşadıklarında tehdit devam ediyor. İlaçlarını almayı reddederlerse tesisten atılabilirler ve istemeyerek tekrar hastaneye yatırılabilirler; 1 sosyal haklarını kaybedebilirler; ve hatta bir akıl sağlığı merkezine erişimleri engellenebilir. Bu, New York'ta bir hemşire pratisyen, bipolar olduğunu ve kimyasal bir dengesizliği olduğunu söylediğinde ve üç ilaç önerdiğinde, dört yaşındaki bir çocuğun başına geldi: valproat (bir epilepsi ilacı), risperidon ve lityum. Ailesi bu tehlikeli kokteyli reddetti ve uyuşturucu kullanmadan iyileşti. 2

Avrupa'da insan hakları

Hastalar genellikle zorla tedaviyi işkence olarak algılar ve Avrupa'da zorla tedavinin gözetimi, işkenceyi yasaklayan sözleşme kapsamındadır. Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi'nin 3. maddesi çok kısa ama öz: “İşkence yasağı. Hiç kimse işkenceye veya insanlık dışı veya aşağılayıcı muamele veya cezaya tabi tutulamaz.” 3

Bunun ne anlama geldiği başka bir belgede ayrıntılı olarak açıklanmıştır, 4ve Sözleşmenin sadece bir vitrin olmasını sağlamak için, ziyaretler yoluyla, gerekirse, bu tür kişilerin saldırılara karşı korunmasını güçlendirmek amacıyla özgürlüklerinden yoksun bırakılan kişilere yapılan muameleyi inceleyen bir Avrupa Komitesi kuruldu. işkence ve insanlık dışı veya aşağılayıcı muamele veya cezadan 5

Psikiyatri ile ilgili olarak, komite 2013 raporunda 5 , akıl hastalarıyla çalışmanın her zaman zor bir görev olacağını ve çoğu psikiyatri kurumundaki personelin ezici çoğunluğu arasında hasta bakımına bağlılık gözlemlediğini belirtti. Ancak komite, psikiyatri kurumlarında hastalara kasıtlı olarak kötü muamele yapıldığını da gözlemledi.

2013 raporundaki kilit mesajları sonraki iki bölümde aktaracağım ve daha sonra bunlarla ilgili yorumlarımı yapacağım.

Zorla tedavi

Bir kişinin istem dışı olarak kabulü, rızası olmadan tedaviye izin verilmesi olarak yorumlanmamalıdır. Ajite veya şiddete başvuran hastaların zapt edilmesi bazen gerekli olabilir, ancak bu, potansiyel istismar ve kötü muamele göz önüne alındığında İşkenceyi Önleme Komitesi'ni (CPT) özellikle ilgilendiren bir alandır . Hastaların zaptedilmesi, hastaları zapt etmeye yönelik ilk girişimlerin mümkün olduğu kadar fiziksel olmaması (örneğin sözlü talimat) ve fiziksel tesbitin gerekli olduğu durumlarda “gerekli olduğu durumlarda” olması gerektiğini açıkça ortaya koyan, açıkça tanımlanmış bir politikaya dayanmalıdır. ilkesi manuel kontrolle sınırlı olmalıdır.” Hastayı sakinleştirmek için konuşmak tercih edilen tekniktir.

Fiziksel kısıtlama araçları (kayışlar, deli gömleği vb.) yalnızca çok nadiren gerekçelendirilmeli ve her zaman ya bir doktor tarafından açıkça sipariş edilmeli ya da hemen bir doktor tarafından onaylanmalıdır. Bu tür araçlar ilk fırsatta kaldırılmalı ve ceza olarak hiçbir zaman uygulanmamalı veya süreleri uzatılmamalıdır.

Her psikiyatri kurumu, kısıtlama konusunda kapsamlı, dikkatle geliştirilmiş bir politikaya sahip olmalıdır. Politika ayrıca personel eğitimi, şikayet politikası, dahili ve harici raporlama mekanizmaları ve bilgi alma gibi konularda bölümler içermelidir.

Hastalar defalarca tüm çilenin aşağılayıcı olduğunu hissettiklerini söylediler, bu duygu zaman zaman kısıtlamanın uygulanma şekliyle daha da şiddetlendi.

CPT sıklıkla, algılanan yanlış davranışın bir yaptırımı olarak veya bir davranış değişikliği meydana getirmenin bir yolu olarak, hastaların genellikle mekanik kısıtlamalarla kısıtlandığını tespit eder.

Birçok psikiyatri kurumunda, personele kolaylık sağlamak için kısıtlama uygulamasına başvurulur. Olağan gerekçe personel eksikliğidir, ancak bu mantık geçersizdir. Kısıtlama araçları, daha az değil, daha fazla tıbbi personel gerektirir, çünkü her vaka bir personelin doğrudan, kişisel ve sürekli gözetim sağlamasını gerektirir. Açıkça, video gözetimi böyle sürekli bir personel varlığının yerini alamaz.

Kısıtlama araçlarına yapılan tüm başvuru durumlarını kaydetmek için özel bir kayıt oluşturulmalıdır. Kullanımını en aza indirmek genellikle bir kültür değişikliği gerektirir.

Birçok psikiyatri kurumunda, kısıtlama kullanımı önemli ölçüde azaltılabilir ve bazı ülkelerde bu amaçla kurulan programlar, kimyasal kısıtlamaya veya manuel kontrole artan bir şekilde başvurmadan başarılı olmuş gibi görünmektedir. Bu nedenle, mekanik kısıtlamanın tamamen (veya neredeyse tamamen) ortadan kaldırılmasının uzun vadede gerçekçi bir hedef olup olmayacağı sorusu ortaya çıkıyor.

hasta hakları

İşkenceyi Önleme Komitesi, psikiyatri hastalarına saygılı ve onurlu bir şekilde, seçimlerine ve kendi kaderini tayin hakkına saygılı, güvenli, insani bir şekilde muamele edilmesi gerektiğini belirtmektedir. Hastaneye yatırılan her hastaya ve ailelerine kurumun rutinini ve hasta haklarını anlatan bir tanıtım broşürü verilmelidir. Bu broşürü anlayamayan hastalar uygun yardım almalıdır.

Ayrıca, özgürlükten yoksun bırakılan her yerde olduğu gibi, etkili bir şikayet prosedürü, kötü muameleye karşı temel bir güvencedir. Hastaların açıkça belirlenmiş bir kuruma resmi şikayette bulunmalarına ve kurum dışındaki uygun bir makamla gizli bir şekilde iletişim kurmalarına olanak tanıyan özel düzenlemeler mevcut olmalıdır.

Hastalar, prensip olarak, tedaviye özgürce ve bilgilendirilmiş onamlarını verebilecekleri bir konuma yerleştirilmelidir. Bu temel ilkeden herhangi bir sapma, yasaya dayanmalı ve yalnızca açıkça ve kesin olarak tanımlanmış istisnai durumlarla ilgili olmalıdır.

Elbette tedaviye onay, ancak hastanın durumu ve önerilen tedavi hakkında tam, doğru ve anlaşılır bilgilere dayanması halinde özgür ve bilgilendirilmiş olarak nitelendirilebilir; ECT'yi “uyku tedavisi” olarak tanımlamak, tam ve doğru bilgiden daha azına bir örnektir. Tüm hastalara, durumları ve onlar için reçete edilmesi önerilen tedavi hakkında ilgili bilgiler sistematik olarak sağlanmalıdır.

Dış dünyayla temasın sürdürülmesi, yalnızca kötü muamelenin önlenmesi için değil, aynı zamanda terapötik açıdan da önemlidir. Hastalar mektup gönderip alabilmeli, telefona erişebilmeli ve aile ve arkadaşlarından ziyaret alabilmelidir. Bir avukata gizli erişim de garanti edilmelidir.

Hasta, tedavi açısından tavsiye edilmeyen bir durum olmadıkça, dosyasına başvurabilmeli ve içerdiği bilgilerin ailesine veya avukatına verilmesini talep edebilmelidir. Taburculuk durumunda, dosya – hastanın onayı ile – toplum dışında tedaviyi yürüten bir doktora iletilmelidir.

Kısıtlama araçları kaldırıldıktan sonra, hastayla ilgili bir bilgilendirme yapılması esastır. Doktor için bu, önlemin arkasındaki mantığı açıklama fırsatı sunacak ve böylece deneyimin psikolojik travmasını azaltacak ve doktor-hasta ilişkisini yeniden kuracaktır. Hasta için, böyle bir bilgilendirme, hem hastanın hem de personelin onun davranışına ilişkin anlayışını geliştirebilecek, kısıtlamadan önceki duygularını açıklamak için bir fırsattır.

Psikiyatrik tedavi, her hasta için ergoterapiye erişim, grup terapisi, bireysel psikoterapi, sanat, drama, müzik ve spor da dahil olmak üzere çok çeşitli rehabilite edici ve terapötik aktiviteleri içeren bir plan içermelidir. Hastalar, uygun şekilde donatılmış dinlenme odalarına düzenli erişime sahip olmalı ve günlük olarak açık havada egzersiz yapma olanağına sahip olmalıdır; onlara eğitim ve uygun iş verilmesi de arzu edilir.

CPT, sıklıkla, etkili psikososyal rehabilitasyon tedavisinin temel bileşenlerinin az gelişmiş veya hatta tamamen eksik olduğunu ve hastalara sağlanan tedavinin esasen farmakoterapiden oluştuğunu tespit etmektedir.

Bir hastanın sağlık durumunun ve reçete edilen herhangi bir ilacın düzenli olarak gözden geçirilmesi, olası bir hastaneden ayrılma veya daha az kısıtlayıcı bir ortama transfer konusunda bilinçli kararların alınmasını sağlayacak temel bir gerekliliktir.

Yorumlarım

Avrupa yaklaşımı, tüm ulusların takip etmesi için bir plan sağlar. Dış dünyayla temasın sürdürülmesi kesinlikle gereklidir ancak her zaman saygı duyulmaz, örneğin Norveç'teki bir sosyal hizmet uzmanı bana hastane dışında kimseyi aramasına izin verilmeyen bir hastadan bahsetti. Bu tür bir izolasyon, tutsakların kendilerini esir edenlere karşı empati ve sempati ifade ettiği Stockholm sendromu ve istismar riskini artırır. Bu tür duygular, mağdurların maruz kaldığı tehlike ışığında mantıksızdır, örneğin Norveçli bir psikiyatrist olanzapin ile zorla tedavi görmüş ve yanlış bir şekilde tedavi edilmeyen şizofreninin beyin hasarına yol açtığını iddia etmiştir.

Avrupa Komitesi'nin, terapötik açıdan tavsiye edilmezse, bir hastanın dosyasına başvuramaması gerektiğine dair bakış açısına şiddetle karşı çıkıyorum. Komite bunun ne anlama geldiğini açıklamamakta ve hastaların dosyasına ilişkin istisnası yaygın bir şekilde suistimal edilmektedir. ABD'li avukat Jim Gottstein, dosyayı sadece isteyerek elde eden tek bir hastayı tanımadığını söyledi. Bu nedenle, insanlar dosyayı PsychRights'a (aşağıya bakınız) sağlamak için Bilgi Verme Yetkisi verirler (aşağıya bakın), bu da dosyayı hastaya verir. Bu, zamanın yaklaşık yarısında çalışır. Sağlayıcıların hastanın kendi dosyasını almasını engellemek için yaptıkları şeylerden biri kopyalar için ücret almaktır, bu da çoğu hasta oldukça yoksul olduğu için yasaklayıcı olabilir.

Amerika Birleşik Devletleri'nde birçok hasta gereksiz yere hapsediliyor veya sokaklarda evsiz kalıyor. 6Bazı ABD eyaletlerinde hala ölüm cezası var ve bir komite, hastanın birini öldürdüğünde deli olmadığına karar verirse, akıl hastası bir hasta devlet tarafından infaz edilebilir. Bu oldu ama ahlaki olarak iğrenç. Psikiyatrik bir ilacın etkisi altındaki bir hasta, öldürürken görünüşte rasyonel bir şekilde hareket edebilir, ancak yine de tamamen mantıksız ve karaktersiz davranabilir. 7Dolayısıyla bir psikiyatrist, son derece keyfi bir karar olan mahkemeye adli tıp raporunda bir kişinin deli olmadığını belirterek, devlet tarafından cinayete katkıda bulunabilir. Bu, bir doktor olmaktan olabildiğince uzaktır ve psikiyatristler, yaşam ve ölüme karar veren kralları veya tanrıları oynamayı reddetmelidir.

Bir İngiliz olan Graham Bishop'ın çalıştığım hastanede iki kızını neredeyse bıçaklayarak öldürdüğü, kamuoyuna çokça duyurulan bir davada uzman tanık olarak yer aldım. 11 yıl hapis cezasına çarptırıldı ve Danimarka'dan kalıcı olarak sınır dışı edildi, ancak dava temyiz edildi. Adli komite, metilfenidatın (Ritalin) "artan sinirlilik ve duygusal dengesizliğe" yol açabileceğini ve uyuşturucunun eylem işlendiğinde psikolojik durumunu etkileme olasılığını dışlayamayacaklarını kabul etmişti. Ancak, daha önce benzer dozları sorunsuz bir şekilde aldığını öne sürerek bunu olası görmediler.

Bu argümanla ilgili birkaç sorun vardı. Gerçek şu ki, kızlarını bıçaklamadan hemen önce aldığı kadar yüksek bir doz daha önce hiç almamıştı, ancak dozu artırmamış olsa bile, yine de ilacın etkisi altında karakteri dışında tepki verebilirdi çünkü olaylar Bu kabahate yol açan çok stresli idi. Ayrıca, metilfenidatın zararları, komitenin "artan sinirlilik ve duygusal dengesizlik" hakkındaki üstü kapalı notundan çok daha kötü. Metilfenidat cinayet dahil şiddete neden olabilir. 8

Adli komiteye, Bishop'ın psikiyatristinin görünüşe göre Bishop'ın dozu sorunsuz ve üst sınır olmaksızın artırabileceğini söylemesini standart bir bakım olarak görüp görmediklerini sordum. Bu soru ve sorduğum diğer birkaç soru komite tarafından göz ardı edildi ve soruma verdikleri yanıt: "Adli komite, metilfenidat alımının cinayet dahil şiddet riskini artırabileceğini düşünüyor mu?" şuydu: "Soru genel bir karaktere sahiptir."

Evet, genel bir karakterdi ama davayla ilgiliydi. Cevap alamamaktan ve ayrıca komitenin esasen kendi önceki kararını değerlendirmesinin istendiği bir konumda olmasından oldukça rahatsız oldum. Bu, kabul edilemez bir çıkar çatışması oluşturur, çünkü çok az insan hatalarını kabul etmeye ve kendilerini geçersiz kılmaya isteklidir. Metilfenidat kullanmamış olsaydı, Bishop'ın korkunç suçunu işleyip işlemeyeceğini kimse bilmiyor.

Zorla tedaviyle ilgili yasaları son derece sorunlu buluyorum. Birçok ülkede, deli olarak kabul edilen veya benzer bir durumda olan bir kişi, tedavi olasılığı veya durumun önemli ve önemli ölçüde iyileşmesi aksi takdirde önemli ölçüde bozulursa, istemeden bir psikiyatri koğuşuna kabul edilebilir.

Ama bu hiç olur mu? Akıl hastası hastaları iyileştirebilecek veya acilen hastaneye gitmeye zorlanmazsa, hastanın durumunda önemli ölçüde bozulmaya neden olacak kadar önemli gelişmelere yol açabilecek herhangi bir tedavi var mı? Sanmıyorum ve psikiyatri koğuşlarında meydana gelen istismarı göz önünde bulundurarak, bu madde tüm ulusların yasalarından çıkarılmalıdır. Hastalar kendileri veya başkaları için bariz ve önemli bir tehlike arz ediyorsa, istemeden kabul edilebileceklerine dair bir madde zaten var. Buna ihtiyacımız bile yok. Ulusal İtalyan Ruh Sağlığı Yasasına göre, istem dışı tedavi için bir neden artık hastanın tehlikeli olması olamaz. İnsanlar tehlikeliyse, bu polisin meselesidir.

Böylece hiçbir koşulda hastalar için zorunlu tedaviye ihtiyacımız yok. İtalya'daki hastalar başka bir yerde tedavi görmek istediklerine karar verebildikleri için, hastaneye zorla yatırılmamıza da gerek yok.

Hekimlerimiz, insülin eksikliği bizi öldürse bile, iznimiz olmadan insülin veremezler ve psikiyatrik ilaçlar dışında herhangi bir ilaç almaya zorlayamazlar. Bu tutarsızlık mantıklı değil.

Elbette, bir kişi rıza gösteremeyecek durumdaysa, sağlık uzmanının kendisinin tercih edeceği şekilde hareket edeceğine dair genel bir hukuk varsayımı vardır; örneğin, bilinçsiz bir kişiye kan kaybından ölmek üzere hayat kurtaran kan nakli vererek. Ancak, ciddi derecede psikotik bir kişinin psikotropik ilaçlar isteyeceğini veya önerilenleri ya da sonuçlarını anlayamayacağını varsayamayız, örneğin, daha önceki ciddi zarar deneyimlerinden dolayı ilaçları reddedebilir.

Zorla uyuşturucu tedavisine ilişkin yasalarımız, antipsikotiklerin psikoz üzerinde belirli bir etkiye sahip olduğu ve bunun insanlar için iyi olduğu şeklindeki çok zararlı yanlış kanıya dayanmaktadır. 1 Bununla birlikte, 1975'ten başlayarak, hastalar mücadelelerini ABD eyalet mahkemelerine taşıdılar ve insan hakları için mücadele ettiler. Aynı zamanda, Sovyet muhalifleri, nöroleptikleri en kötü işkence türü olarak tanımlayan el yazmalarını kaçırdılar; bu da, aynı maddenin nasıl bir ülkede zehir, başka bir ülkede yararlı bir çare olabileceğini açıklamayı zorlaştırdı, 1 özellikle zehir kullanıldıkça. her iki ülkede de zorunlu “tedavi” olarak.

Beceriksiz insanlara iradeleri dışında uyuşturucu verilmesinin caiz olduğu fikri, bu tür ortamlarda bunu kabul etmeyen herkese uyuşturucu vermenin gerekçesi haline gelir. Bu - oldukça nesnel olarak - genellikle kişinin çıkarına olmadığı için etik bir perspektiften savunulamaz . Ayrıca yeterlilik, ya hep ya hiç koşulu olmayan özerklikle ilgilidir. İnsanlar bazı amaçlar için beceriksiz ve diğerleri için yetkin olabilir ve herkesin, özellikle de herhangi bir deneyime sahip olduktan sonra, psikotrop ilaçları ve elektroşoku reddetme konusunda yetkin olduğuna kesinlikle inanıyorum. Bu nedenle, anahtar kelime müzakeredir.

Psikiyatri hastaları gerçek uzmanlar ve yargıçlardır ve incinmiş duyguların neden olduğu bazen kafa karıştırıcı kaosa inandırıcı bir içgörü sağlayabilenler sadece onlardır, tıpkı sadece acı çeken kişinin fiziksel acı çekmenin nasıl bir his olduğunu bilmesi ve tarif edebilmesi gibi. Bunlar özel duygulardır ve deliliği reddetmek ve hastaları kendi istekleri dışında tehlikeli ilaçlarla yere sermek ve onlardan zombiler yaratmak yerine deliliğe bir anlam bulmak çok değerli olabilir. Bu, deliliğin semptomlarını iyileştirmelerine ve bunlarla mücadele etmelerine yardımcı olmaz. Psikiyatristler, hastaların psikiyatrik bozuklukları nedeniyle hastalıklarına ve hastalığı tedavi etmek için kullandıkları ilaçlara ilişkin içgörüden yoksun olduklarını ve bu nedenle kendileri için en iyisinin ne olduğunu bilmedikleri için yargılarının geçerli olmaması gerektiğini varsayarsa, bu kaygan bir eğimdir.

Psikolog David Rosenhan, psikiyatri hastalarının Catch 22 pozisyonuna dikkat çekti . 9Bazı hastalar, hastaneye yattıklarında psikiyatristlerine belirli şeylerden bahsetmekten kaçınmaları gerektiğini bulmuşlardır, çünkü bu, psikiyatristin nadiren tekrar durdurmakla ilgileneceği ek tanılara ve daha fazla ilaca yol açabilir.

Bir hasta, semptomlarının nedeninin hastalık değil, ilaç olduğuna ikna olduğunda ne yapmalıdır? Dozu azaltmakla ilgili bir şey söylerse, hastalığına dair içgörüden yoksun olduğu iddiasıyla, dozun artırılmasına veya mevcut ilacın üzerine başka bir ilacın reçete edilmesine neden olabilir.

Hastalardan ve yakınlarından aldığım e-postaların çoğu tam olarak bunu anlatıyor. Psikiyatrik ortamın sağlık çalışanlarına verdiği güç, çoğu zaman hastaları çaresiz bırakacak ve bir kişi olarak onurlarından yoksun bırakacak şekilde kötüye kullanılır; bir "şey"e indirgenirler. Eski bir hastamın birlikte çalıştığım bir psikoloğa yazdığı şey:

Ben hemşireyim ama 1999'dan beri hasta tarafından psikiyatriyi deneyimliyorum. “Sadece” söyleyebilirim ki, herhangi birine gördüğüm gibi davranmış olsaydım ve kendime maruz kalsaydım, psikiyatri ile yaşayamazdım. vicdan azabı bu bana verirdi. Oğlu bir psikiyatri koğuşuna yatırılan ve çalışanları ancak ilaçlarını alması gerektiğini söylemeye geldiklerinde gördüğünü söyleyen birinin yanına oturdum. 2004 yılında psikiyatrinin “büyüleyici sarmalından” kurtuldum ve sistemde kayda değer bir evrim olmadığını duymak beni çok üzüyor. Psikologların yardım teklif ettiğini biliyorum, ancak bakım sistemine dahil edilmeden önce kurslara katılmak zorunda kaldılar. Bunu anlayamıyorum, çünkü en önemli şey hastalara ilgi göstermek ve bunu yaparsanız,

İnsanları damgalayarak, hapsederek, ilaç vererek yardımcı olmuyoruz ve dikkat çekicidir ki ilaçsız alternatifler talep eden hastalardır. Doktorları için “stabilize olmak”, onları sakinleştirmek için ilaçlar kullanmak anlamına gelir; bu, hastaları şaşkın düşüncelerle karşılamak ve ilaçsız çalışmak için zaman ayırmaktan çok farklıdır.

Psikiyatristler, hastanın arkasından koşmak ve kargaşaya müdahale etmek yerine bir adım geri atmayı içeren iddialı iletişimin, zorla tedavi kullanımını önemli ölçüde azaltabileceğini deneyimlemişlerdir. Böyle bir program, Åse Lyngstad ve Norveç'teki meslektaşları tarafından kullanılan Bazal Maruz Kalma Terapisidir . 10Hastaları paniğe neden olan faktörlere maruz bıraktığı için fobi tedavisi ile benzerlikler taşır. Personelin rolü hastalarla eşit şartlarda olmaktır ve tartışılan, doktorların hastaların yan etkilerle ilgili şikayetlerini ve onları durdurmak isteklerini görmezden geldiği olağan yukarıdan aşağıya yaklaşım yerine, hastanın ilaçlarla ilgili kendi deneyimleridir. ilaçlar. Bu yaklaşım, farklı bir çalışma biçimini zorunlu kılar ve her zaman ilaçları azaltmak için bir planla hastaya ilaçsız bir alternatif sunulur.

Psikiyatride, psikiyatrinin uyuşturucudan çok insan ilişkileriyle ilgili olduğunu anlayan neden bu kadar az parlayan ışık var?

Zorla tedavi yasaklanmalı

Sağlık alanındaki tüm müdahalelere gelince, en önemli soru, zorla tedavinin zarardan çok yarar sağlayıp sağlamadığıdır. Yarardan çok zarar verdiğinden ve bunu sürdürürsek yaygın suistimalleri asla önleyemeyeceğimizden şüphem yok ve nedenini açıklayacağım.

Tek bir randomize çalışma, tecrit veya mekanik kısıtlamayı böyle bir müdahale ile karşılaştırmadı, 11, 12ancak bu önlemler ölümcül olabilir. 11 Elektroşok da ölümcül olabilir, ancak en endişe verici olan, zorla ilaç tedavisinin birçok hastayı öldürmesidir.

Zorla tedavinin ölümcül olabileceği gerçeği, yakın zamanda Danimarka'da 2,429 intiharla ilgili bir kayıt çalışmasında vurgulandı. 13Psikiyatri personeli ile - genellikle zorla tedaviyi içeren - temas ne kadar yakın olursa, sonucun o kadar kötü olduğunu gösterdi. Önceki yıl herhangi bir psikiyatrik tedavi görmemiş kişilerle karşılaştırıldığında, intihar için düzeltilmiş oran oranı sadece psikiyatrik ilaç alan kişiler için altı, psikiyatri ayakta tedavi gören kişiler için sekiz, psikiyatri acil servis başvuruları olan kişiler için 28 ve 44 idi. bir psikiyatri hastanesine yatırılan insanlar. Hastaneye yatırılan hastaların, diğerlerinden daha fazla hasta oldukları için (belirti nedeniyle kafa karıştıran) elbette en büyük intihar riski altında olmaları beklenirdi, ancak bulgular sağlamdı ve çalışmadaki potansiyel yanlılıkların çoğu aslında muhafazakardı, yani tercih ediliyordu. ilişkinin olmadığı sıfır hipotezi.14Editörler, hastaneye yatış sırasında veya sonrasında intihar eden kişilerin bir kısmının bunu, o hastaneye yatışa özgü koşullar nedeniyle yaptığına inanıyorlardı.

Minnesota Üniversitesi'nde bir deneme katılımcısının antipsikotik bir ilaç kullanırken kendini bıçaklayarak öldürdüğü trajik bir vaka, psikiyatri kurumlarındaki aşırı güç dengesizliği ile ilgili birkaç etik sorunu göstermektedir. 15Dan Markingson, istemsiz olarak hastaneye kaldırılırken bir denemeye kaydolmayı kabul etti ve rıza verme yeteneği hakkında sorular ortaya attı ve denemedeki baş araştırmacı aynı zamanda onun tedavi eden psikiyatristiydi. Üniversitedeki araştırma uygulamasının bağımsız bir incelemesi, tedavi eden psikiyatristin/araştırmacının ikili ve potansiyel olarak çelişkili rolünün ele alındığı tek bir örnek buldu. Psikiyatri Anabilim Dalı öğretim üyeleri ve çalışanları, hakemlere “korku kültürü” içinde çalıştıklarını söyledi. Üniversite soruşturmayı kabul etmeden önce, aynı üniversiteden biyoetik uzmanı Carl Elliott ve diğerlerinin neredeyse on yıl boyunca baskı yapması gerekti, ancak inceleme ekibinin Markingson vakasını incelemesi açıkça yasaklandı! 16Görünüşe göre, farklı deneme katılımcıları tarafından verildiği iddia edilen aynı cevapları, sahte imzaları ve yanlış teşhisleri olan onam formlarının fotokopisiyle dolandırıcılık söz konusu. Markingson'ın annesi, durumuyla ilgili endişelerini defalarca dile getirmişti, duruşmaya katılımını sorguladı, ancak ricaları göz ardı edildi.

Psikiyatrinin pek çok talihsiz hevesinden biri, yasal rejimler olan ve ayakta tedaviyi zorunlu kılan Birleşik Devletler'de genellikle destekli ayakta tedavi olarak adlandırılan topluluk tedavi emirleridir. Bir 2014 Cochrane incelemesi (üç araştırma, 752 hasta), standart gönüllü bakım ile karşılaştırıldığında hizmet kullanımı, sosyal işlevsellik veya yaşam kalitesinde herhangi bir farklılık bulamadı. 17Klinik uygulamada, bu girişim de başarısız oldu. Birleşik Krallık'ta, 2008-09'da yürürlüğe giren bu tedavi kararlarının daha az hastane yatışına yol açacağı umuluyordu, ancak kabuller arttı. 18Başka bir sorun, kullanımlarındaki büyük çeşitliliktir; bazı bölgelerde tedavi emri verilen hastaların %45'i taburcu olurken, diğerlerinde hiç bulunmaz, bu da oldukça fazla keyfilik ve belirsizliğe işaret eder. Bazı psikiyatristler tedavi emirlerini etik bulmuyor ve pek çok hasta şaşırtıcı olmayan bir şekilde onları damgalayıcı buluyor.

Birleşik Krallık ruh sağlığı derneği Mind'ın toplum tedavi emirleri hakkında birçok endişesi var. 19Bir toplum hastasının sıkıntısı yönetilebilirse, profesyoneller kurulumun çalıştığını ve devam etmesi gerektiğini tartışabilirler, ancak hangi noktada durdurulacak? Sınırlı sayıda yatak tarafından sağlanan doğal hastane gözetimi üst sınırı olmadan, bu emirler kuşkusuz çok uzun süre ve çok fazla insan için, örneğin bir "ıstakoz çömleği" gibi kullanılacak - içine girmesi kolay ama taburcu edilmesi çok zor. Toplu tedavi kararları, hayatlarının geri kalanında uyuşturucu kullanmak istemeyen birçok insanın artık bu kararı veremeyeceği anlamına geliyor. Bu Yakalama 22'den kaçış yoktur . Hasta iyi durumdaysa, bu, ilaçların işe yaradığı anlamına gelir ve değilse, zorla ilaç verme sıklıkla artırılarak daha fazla sefalete ve daha fazla ölüme neden olur. Bu kesinlikle kabul edilemez.

2015'te Avustralya'da ders verdiğimde hastaların sadece %3-5'inin tekrar tedavi emrinden çıktığı söylendi ve 20 yıldır böyle bir düzen içinde olan bir doktorla görüştüm. Bana, 1995'te toplumu antipsikotiklerin beyne zarar veren etkisi konusunda uyardığı için onu anlayışsız bulan bir psikiyatristin değerlendirmesinin bir kopyasını verdi! Tanıştığım bir diğer kişi de, psikotrop ilaçların zararlarından bahsettiği için meslektaşları tarafından da deli olarak görülen bir psikiyatristti. Onu istemeden hastaneye kapatmaya çalıştılar ama başarısız oldular. Stalin'in siyasi muhalifleri psikiyatristlerin “yardımıyla” hapse atmasından pek de farklı değil.

Toplumda kompulsiyon kullanımındaki bir artış, kaçınılmaz olarak ilaçlara, özellikle de toplum hastaları için, örneğin az önce bahsettiğim doktor için yaygın olarak kullanılan antipsikotiklerin depo enjeksiyonlarının tehlikeli kullanımına daha fazla güvenilmesiyle sonuçlanacaktır.

2014 yılında Danimarka Sağlık Bakanlığı, öldürme ruhsatı gibi görünen bir belge yayınladı. Psikiyatristlerin zorunlu tedavi için olağanüstü yüksek dozlar kullanmalarına izin verdi ve bunun özellikle uzun süreli tedavi gören ve iyi bir terapötik sonuç olmadan daha küçük dozların denendiği hastalar için geçerli olduğunu söyledi. 20Bu inanılmaz. Bu hastaların ilaçları kesilmelidir. Zaten çalışmayanlardan daha fazlasını vermek yardımcı olmaz, zarar verir.

Zorla ilaç verme, çoğu zaman en mantıklı karar olsa da, insanların ilaçların yararları ve zararları konusunda kendi değerlendirmelerini yapmalarını ve ilaçları bırakmalarını engeller. Mind'a göre, toplum içinde yaşaması uygun görülen kişilere bu tür kararları kendileri vermeleri konusunda destek verilmeli ve onlarla çalışma yaklaşımı onların güvenini kazanmaya dayalı olmalıdır; Doktorlar, hemşireler ve sosyal hizmet uzmanlarıyla kurulabilecek değerli terapötik ilişkiyi baltalayacak ilaçları almaya zorlamak değil. Mind'ın danıştığı birçok kişi, profesyonellerle ilişkilerinin artan zorlama tehdidi nedeniyle zarar göreceğini ve bu profesyonellerin “Ruh Sağlığı Yasası polis memurları” haline getirileceğini düşünüyor.

Zorla tedavi çok yaygındır. Tüm Amerikalıların yaklaşık %1'i her yıl akıl sağlığı adına baskıya maruz kalıyor, 21Bu, çok değerli Amerikan özgürlük haklarının büyük ölçekli bir ihlalidir ve Danimarka'da psikiyatri hastanesi bölümlerindeki hastaların %21'i 2007'de zorunlu tedaviye maruz kalmıştır.22Bununla birlikte, zorla ilaç verme, herhangi bir resmi istatistiğin bize söyleyeceğinden çok daha yaygındır. Psikiyatri kurumlarında bir numaralı kural, hastaların ilaç rejimine uymaları gerektiğidir ve hastalar, reddederlerse taburcu edilemeyebileceklerini veya başlarına başka hoş olmayan şeylerin gelebileceğini bilirler. Bu, zorla ilaç vermeyi “gönüllü” hale getirir.

Yukarıda açıkladığım gibi, zorla ilaç vermeye gerek yoktur. Hastaların sadece %10'u tedaviyi reddediyor ve çoğu bunu sadece kısa bir süre için yapıyor, çoğu zaman ilaçları sevmedikleri veya zararlarından korktukları için reddetmek için çok iyi nedenler. 23

Hayatı tehdit eden anoreksiya için zorla besleme gibi son derece nadir vakalar, özellikle psikiyatri için geçerli olanlardan başka kanunların kapsamındadır. Bu nedenle, kanunla yasaklanana kadar zorla muameleye karşı protesto etmeliyiz ve kanunu tam da bunu başarmak için kullanabiliriz.

Profesör Loren Mosher'in bir Alaska mahkemesi davasında zorla uyuşturmayla ilgili ifadesi özellikle açıktır. 24Terapötik ilişkinin tek ve en önemli şey olduğunu ve eğer bir polisseniz ve güç kullandıysanız, bu rolü hekimin bir şifacı ve hastanın savunucusu olarak geleneksel rolüne dönüştürmenin neredeyse imkansız hale geldiğini belirtti. Bu nedenle psikiyatristler polislik işinden uzak durmalıdır. Bir diğer neden de şiddetin şiddeti doğurmasıdır.

Mosher, eğer birisi değişen bir bilinç durumu nedeniyle kendisine veya başkalarına ağır bir zarar vermek üzereyse, onları istediği şekilde durduracağını açıkladı. Bunu polisle yapmayı tercih ederdi ve İzlandalı bir psikiyatrist bana İzlanda'daki hastane personelinin böyle yapacağını söyledi. İzlanda'da olduğu gibi polisin silahsız olması ve bir kişiyi hapse atamayacakları da dahil olmak üzere (sadece danışman tarafından istenebilecek) angajmanları hakkında çok net kuralların olması önemlidir. Aşırı durumlarda, kalmak zorunda kalacaklardı. Bu bir saygı göstergesidir. Polis, ister ruh sağlığı sorunları olan kişiler ister başka biri olsun, şiddet riskiyle ilgilenmeye çağrılır. Herkes için aynı yasalar ve İzlanda'da insanlar polise halkın hizmetkarı olarak güvenirler.

Mosher, kariyeri boyunca hiçbir zaman polis memuru olarak görev yapmadığını bildirdi. Hem kendisi hem de hasta için kabul edilebilir ve kavgaya girmelerini önleyen türden bir ilişki ve devam eden bir tedavi planı oluşturdu.

Mosher'ın ifadesini bu kadar geçerli kılan şey, muhtemelen batı dünyasında ilaçsız psikotik insanları herkesten daha fazla gören kişi olmasıdır. 12 yıl boyunca başkanlığını yaptığı Soteria projesinde, tüm insanların en ilginçleri arasında bulduğu psikotik ama ilaçsız hastalarla saatlerce oturdu.

Alaska Yüksek Mahkemesi, hükümetin, ilk önce bunun kendi çıkarları için en iyisi olduğunu ve daha az müdahaleci bir alternatif olmadığını açık ve ikna edici kanıtlarla kanıtlamadan, birinin iradesine karşı uyuşturucu kullanamayacağına karar verdi.

Bu karardaki can alıcı nokta “mevcut” olmanın ne anlama geldiğidir ve başka bir davada mahkeme, bir alternatif “mümkünse” devletin onu sağlaması ya da kişiyi serbest bırakması gerektiğine karar vermiştir.

Yüksek Mahkemeyi olduğu gibi karar vermeye ikna eden avukat Jim Gottstein ile görüştüm. Şu anda Alaska'da Psikiyatrik Haklar için Hukuk Projesi'nin ( http://psychrights.org/ ) başkanıdır, ana sayfasında şu şekilde olduğunu söyleyen bir kamu yararına hukuk firmasıdır:

“Zorunlu psikiyatrik uyuşturucu ve elektroşok dehşetiyle karşı karşıya kalan insanları savunmaya adamıştır. Ayrıca, bu uyuşturucular ve mahkemelerin insanları uyuşturulmaya ve iradeleri dışında başka beyin ve vücuda zarar veren müdahalelere maruz bırakılma emri vermek üzere yanlış yönlendirilmesine ilişkin gerçekleri ortaya çıkarmaya kendimizi adadık. Şu anda, çocukların ve gençlerin psikiyatrik ilaç kullanımındaki büyük artış ve onları daha fazla psikiyatrik ilaçlama için hedeflemesi nedeniyle, PsychRights bu soruna saldırmayı bir öncelik haline getirmiştir. Çocuklar hemen hemen her zaman bu ilaçları almaya zorlanırlar çünkü kararları kendi yaşamlarındaki yetişkinler verir. Bu, muazzam oranlarda gelişen bir ulusal trajedidir.”

Gottstein, halkın uyuşturucuların işe yaradığını ve insanlar deli olmasaydı, uyuşturucuların kendileri için iyi olduğunu bileceklerini düşündüklerini kaydetti. 2 Buna göre, hastanelerin zorla tedavi yaptırımı için başvurduğu mahkeme duruşmalarında, psikiyatristler, sağlıklı hiç kimsenin tıbben sağlıklı tedaviyi reddedemeyeceğini ileri sürmekte ve mahkemeler de onların isteklerine uymaktadır.

Bu nedenle, Gottstein'ın başarısı için Yüksek Mahkemeyi bunun doğru olmadığına ikna etmek için bilimsel verileri kullanmak şarttı. Mahkeme, "Psikotropik ilaçların bir hastanın zihni ve vücudu üzerinde derin ve kalıcı olumsuz etkileri olabileceğine" ve "bir takım potansiyel olarak yıkıcı yan etkilere neden olduğu bilindiğine" karar verdi.

Bu, psikiyatride insan hakları için çarpıcı bir zaferdi. Bu 2003'te oldu ve 2009'da Gottstein yetkilileri Alaska'da psikotik hastaların çok az ilaç kullanarak ya da hiç kullanmadan iyileşebilecekleri yedi yatak odalı bir Soteria evini finanse etmeye ikna etmeyi başardı. Ama gidilecek uzun bir yol var. Gottstein, “Psikiyatri: Hukukun Gücü” adlı web sayfasında şöyle açıklıyor:

psikiyatristler, duruşma hakimlerinin tam anlayışı ve zımni izniyle, istem dışı bağlılık ve zorla ilaç siparişleri almak için düzenli olarak mahkemede yatar.

Uzmanlar, bağlılık için koşul olarak katı davranış standartlarını empoze eden kanuni ve içtihat kriterlerini sık sık ve açık bir şekilde bozarlar ve sözde “terapötik olarak doğru” sosyal amacın karşılanmasını sağlamak için aşılmaz engeller yükseltilir.

Geleneksel olarak, devlet hastanesindeki hastaları temsil etmek üzere atanan avukatlar, görevlerinde sefil bir şekilde başarısız oldular. Ve psikiyatri mesleği, psikiyatristlerin düzenli olarak mahkemelere yalan söylediğini açıkça kabul ediyor. İstem dışı psikiyatrik tedavinin muhtemelen en önde gelen savunucusu olan Fuller Torrey, akıl hastası bir kişinin davranışının tehlikeliliğini abartmayan herhangi bir Amerikalı psikiyatrist bulmanın muhtemelen zor olacağını söyledi.

Akıl hastası olarak teşhis edilen kişilere yönelik yasal korumaların yanıltıcı olduğu ve mahkeme işlemlerinin oldukça düzmece olarak nitelendirildiği açıktır. Gerçekten de, yasalarımız bir Catch 22 durumu yaratmaya katkıda bulunur . Örneğin, Alaska'nın zorla ilaç verme tüzüğüne göre, “yetkili”, eğer kanıtlar gösteriyorsa, hastanın bir ruhsal bozukluğu veya bozukluğu olduğunu takdir etmesi anlamına gelir; ve önemli ölçüde engelleyici bir bozukluğun veya bozukluğun inkar edilmesi, hastanın ruh sağlığı tedavisine ilişkin kararlar verme yeteneğinden yoksun olduğunun kanıtıdır. Başka bir deyişle, akıl hastası olduğunu inkar etmek, akıl hastası olduğunun kanıtıdır!

Tüm bunların en kötüsü, belki de hastaların çoğunun, bazen yarısından fazlasının yanlış şizofreni teşhisi konmasıdır (bkz. Bölüm 6). Bu gerçek bile tek başına zorla tedaviyi tamamen kınanabilir kılıyor.

Psikiyatristler genellikle, zorla ilaç verme, kemer ve kayışlı kısıtlamalar ve tecrit kullanma seçeneği olmadan psikiyatriyi güvenli bir şekilde uygulamanın imkansız olacağını söylerler. Ama bu yanlış. Araştırmalar, yeterli liderlik ve personelin gerilimi azaltma teknikleri konusunda eğitimiyle, güç kullanmadan psikiyatri uygulamasının mümkün olduğunu göstermiştir . 25, 26Çalışmalar ayrıca, zorlayıcı önlemlerin kullanımının tıbbi veya güvenlik gerekliliklerinden çok kültür, gelenek ve politikalara dayandığını göstermiştir. 27Örneğin Kuzey Karolina'da 398 yataklı bir devlet psikiyatri hastanesinde akut erişkin ünitesinde mekanik kısıtlamaların kullanımı %98 oranında azaltılmış ve toplum geçiş ünitesinde kaldırılmıştır. 28Genel olarak, iki grubu birleştirerek, yaralanma sayısı azaldı ve bu, inziva, manuel bekletme veya uyuşturucu kullanımında bir artış olmadan gerçekleştirildi.

Başka bir örnek Arizona'daki Oturma Odası. 29Personel, gönülsüz olarak kabul edilen hastaları saygı duyulabilecekleri ve evlerinde hissedebilecekleri bir oturma odasında karşılayarak, tecrit ve kısıtlama kullanımını neredeyse tamamen ortadan kaldırdı ve çok daha az hastanın psikiyatri hastanelerine gönderilmesi gerekiyordu. Başlangıçta, tıbbi personelden hatırı sayılır bir direnç vardı, ancak diğer akranlar tarafından işletilen kurtarma programlarından edinilen deneyimler, personelin söylediklerinin çoğunun doğru olmayacağını kanıtlamıştı. Odak noktası neredeyse tamamen kişinin sorunlarıdır ve akranlar (iyileşme mentorları) onları dinlediğinde, aynı deneyimleri yaşadıklarını ve iyileştiklerini söyleyebilirler. Bu nedenle odak, iyileşme ve hastaların hastalık ve kusurları yerine güçlü yanları üzerindedir ve hastalar, kaymaya başlarlarsa geri dönebilecekleri bir yere sahip olmaya değer verirler,

Salon programlarından biri, bölgesel sağlık otoritesinin kriz hizmetlerini devralmasıyla ortadan kaldırıldı. Odağı daha çok geleneksel bir tıbbi model hizmetine yönlendirmek istedi ve adını Psikiyatrik İyileşme Merkezi'nden Acil Psikiyatri Bakımı olarak değiştirdi. Bunun birçok ülkede olduğunu gördüm. Bazı açık görüşlü öncüler, hastalara saygı ve onların özerkliklerinin korunması üzerine kurulu bir model ortaya koyduğunda ve bu model geleneksel tıbbi modelden çok daha iyi sonuçlar gösterdiğinde, “sistem” onu yok eder. Bu anlatılamayacak kadar trajik. İnsanları psikiyatride yanlış şeyler yaptıkları gerçeğine uyandırmak için ne gerekiyor? İnsanlar neden insancıl bir psikiyatriye karşı?

Bir psikoz genellikle diğer insanlara karşı yıkıcı bir güven ve güven kaybını içerir ve akut bir psikotik kırılma genellikle yetenekli insan müdahalesine yanıt verir, ancak psikiyatristler hastalarıyla yakınlık kurmak yerine refleks olarak onları istekleri dışında hastanelere zorlamaya veya zorlamaya başvururlar. ve onları uyuşturarak, daha da aşağılayarak ve yabancılaştırarak. 30Birkaç saat veya gün süren rahatsız edici davranışlar, ömür boyu ilaç tedavisine mahkûm edilme nedeni olarak ele alınır ve eğitim gören psikiyatristler, zaten uyuşturucuya bulaşmamış bir hastayı hemen hemen hiç görmezler ve bu nedenle hem hasta hem de hasta hakkında yanlış bir izlenim edinirler. güçlü yönleri ve ilaçsız tedavi etme potansiyeli.

Psikiyatristler, bazı hastaların kendilerine düşüncelerini, nasıl hissettiklerini ve yaşadıklarını anlatmadıklarını, çünkü dürüstlerse bunun zorunlu tedaviye yol açabileceğinden korktuklarını göz önünde bulundurmalıdır. Bu sağlıklı bir terapötik ilişki değildir. Personelin, zorunlu tedavi olmasaydı, hastanın ölebileceğini söyleyerek eylemlerini sıklıkla “haklı çıkarmaları” da övgüye değer değil. Elimizdeki deliller bize bunun aksini söylüyor. Zorla ilaç vermek öldürür. Bir hastam zorla tedaviyi tecavüze benzettiğini ve iyi tecavüzler olamayacağını söyledi. Bu hasta henüz dokuz yaşındayken ailesinden bir adam tarafından “Pantolonunu kendin mi çıkaracaksın yoksa ben mi çıkarayım?” diyerek tecavüze uğradı. Ne zaman görevliler tarafından zorla muameleye maruz bırakılsa, dehşete düşüyordu.

İzlanda'da tecrit ve kısıtlama 1932'de kaldırıldı ve bir daha asla kullanılmadı. 11 O yıl, İzlanda'daki ilk modern psikiyatrist olan Helgi Tómasson, Kleppur akıl hastanesinde bulunan pranga, deli gömleği ve diğer fiziksel kısıtlamaları aldı ve bir set dışında hepsini bir fırında yaktı ve Parlamento'ya gönderdi. hala sergilendiği yer.

İzlanda'daki zor durumların nasıl ele alındığını anlatan İzlandalı psikiyatrist, bir zamanlar İngiltere'de inzivanın oldukça sık kullanıldığı bir hastanede çalıştığını söyledi. Odayı kilitlemesi için bir bakım görevlisi tuttu ve “Arızalı!” yazan bir tabela astı. hangi yaklaşık bir ay kaldı. Onu indirdiğinde, personel bu seçeneğin olmamasına alıştıkları için artık inziva odasını kullanmadı.

Ayrıca, Londra'da bir psikoz koğuşunda çalışırken, kendisi ve meslektaşlarının, ne yazık ki neredeyse her zaman istem dışı kabul edilen yeni kabul edilen kişilerde antipsikotik ilaç tedavisine başlamadan önce ortalama iki hafta beklediklerini söyledi. Kimseyi tedavi etmeye zorlamak istemediler, ancak çoğu insan sonunda bazı ilaçları, genellikle çok küçük dozlarda almayı seçti, bu nedenle, saygı, zaman ve barınakların tedaviye yardımcı olması çok olası. hastalar, "alt tedavi eşiği dozları" değil.

Uygulamalar ülkeler arasında büyük farklılıklar göstermektedir. Avrupa'da istem dışı hastaneye yatışlar İtalya'da 100.000 kişi başına 12'den Finlandiya'da 233'e kadar değişmektedir. 25 Bir kez kabul edildiğinde, zorlama oranları da büyük ölçüde değişir. Birleşik Krallık'ta mekanik kısıtlamaya izin verilmez ve inzivaya çekilme nadiren kullanılır. Avusturya'da mekanik kısıtlama, zorla ilaç vermenin de çok az kullanıldığı Hollanda'dakinden 45 kat daha sık kullanılmaktadır, çünkü görüşe göre istem dışı ilaç tedavisi daha invazivdir ve izolasyon veya mekanik kısıtlamadan daha fazla kişisel bütünlüğü tehdit etmektedir. 11 Hollanda ruh sağlığı mevzuatı, istem dışı ilaç tedavisi konusunda çok kısıtlayıcıdır. Yalnızca akut acil durumlarda izin verilir ve duygusal kriz tıbbi bir acil durum değildir. Norveç'teki Akershus Üniversite Hastanesinden Psikiyatrist Simon Wilkinson bana, hızlı sakinleştirme için bir rejimleri olmadığını ve son 20 yılda, Birleşik Krallık'taki koşullarla tam bir tezat teşkil eden bir rejime hiç ihtiyaç duymadıklarını söyledi. Norveç'te personel alımı daha iyidir ve zor durumlar mevcut bakım kültürü içinde öngörülür ve yönetilir.

Hastalar tabi ki zorla ilaç vermeye karşıdır ve eğer kendilerine iki kötülük arasında seçim yapma seçeneği sunulursa, çoğu hasta zorla ilaç tedavisi için mekanik kısıtlamayı tercih eder. 31Ama kötülük olmamalı. Psikiyatrist Peter Breggin'e göre zorla ilaç tedavisi terapi değil zorlamadır ve ruh sağlığı uygulamalarında yeri olmamalıdır. 7 Jim Gottstein'dan da alıntı yapacağım: 32

Akıl hastalığı teşhisi konan kişileri hapsederek ve zorla ilaç vermenin bir bütün olarak toplumun çıkarına olduğu kadar onların da yararına olduğu yaygın bir inançtır. Gerçek çok farklı. Halkı zarardan korumak yerine, kamu güvenliği azaltılır. Psikiyatrik yanıtlayıcılara yardım etmek yerine, birçoğu büyük ölçüde zarar görüyor.

Şizofreni hastalarında da psikiyatrik bozuklukların ilaç tedavisinin şiddeti azaltmak yerine neden arttırdığını bu kitap boyunca açıkladım. Elimizdeki tüm kanıtlar bize zorla tedavinin sadece hastalara değil başkalarına da verilen zararı artırdığını söylüyor.

Yalnızca savaştaki askerler ve psikiyatri hastaları, kendilerini öldürebilecek risklere girmeye zorlanırlar. Bu belki de zorla uyuşturmaya karşı en güçlü argümandır. Nadir durumlarda, örneğin bir hasta tehlikeliyse güç gerekebilir, ancak kemersiz, yani hastayı sıkıca tutmak yeterli olacaktır.

Zorla tedaviden kaçınılabilir ve psikiyatristler, onsuz psikiyatri yapmanın imkansız olacağını iddia etmek yerine, bazı hastaların bu küçük düşürücü ve insanlıktan çıkarıcı tedaviye maruz kaldıktan sonra yaşamasının imkansız olduğunu düşünmelidir. Bazı hastalar böyle bir deneyimden sonra intihar eder. 13

Zorla tedaviyi yasaklayana kadar, yatarak psikiyatrik tedavinin kalitesinin bir göstergesi olarak zorlayıcı müdahalelerin kullanımını dikkatle izlemeliyiz. 11 Ama beklemek zorunda değiliz, aslında bu uygulamalara artık son vermek durumundayız. Sonraki bölüme bakın.

Birleşmiş Milletler zorla tedavi ve istem dışı gözaltıları yasaklıyor

Kanun önünde eşit tanınma temel insan hakkı, herkes için ve ayrıca zihinsel bozukluğu olan kişiler için de geçerlidir. Bu, İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi'nden, Medeni ve Siyasi Haklara İlişkin Uluslararası Sözleşme'den ve hemen hemen tüm ülkeler tarafından onaylanan Birleşmiş Milletler Engellilerin Haklarına İlişkin Sözleşme'den açıkça anlaşılmaktadır. 33

2014 yılında Sözleşme, üye devletlerin, kişinin özerkliğine, iradesine ve tercihlerine saygılı, yedek karar alma rejimlerinin yerine, destekli karar alma yoluyla yasalar ve politikalar geliştirerek hakların gerçekleştirilmesine yönelik adımlar atmaya derhal başlamaları gerektiğini belirtti. 33

Her zaman, engellilerin bireysel özerkliklerine ve karar verme kapasitelerine saygı gösterilmelidir, bu da "zorla tedaviye izin veren ruh sağlığı yasalarının kaldırılması gerektiği" anlamına gelir. Kişiler, bir akıl sağlığı tesisinde gönülsüz alıkonulma ve akıl sağlığı tedavisine zorlanmama hakkına sahiptir; kişinin fiziksel ve zihinsel bütünlüğüne saygı gösterilmesi hakkı; hareket özgürlüğü ve nerede ve kiminle yaşayacağını seçme hakkı; ve tıbbi tedaviye rıza gösterme hakkı. “Taraf Devletlerin, tüm sağlık ve tıp uzmanlarının (psikiyatri uzmanları dahil) herhangi bir tedaviden önce engellilerin özgür ve bilgilendirilmiş onayını almalarını şart koşma yükümlülüğü vardır.”

“Psikiyatri ve diğer sağlık ve tıp uzmanları tarafından zorla tedavi, kanun önünde eşit tanınma hakkının ihlali ve kişisel bütünlük haklarının ihlalidir (mad. 17); işkenceden kurtulma (mad. 15); ve şiddetten, sömürüden ve suistimalden uzak olma (mad. 16). Bu uygulama, bir kişinin tıbbi tedaviyi seçme konusundaki hukuki ehliyetini reddetmektedir ve dolayısıyla Sözleşme'nin 12. maddesini ihlal etmektedir.”

Taraf Devletler, kriz durumları da dahil olmak üzere her zaman engellilerin karar verme ehliyetine saygı göstermelidir; hizmet seçenekleri hakkında doğru ve erişilebilir bilgilerin sağlanmasını ve tıbbi olmayan yaklaşımların sunulmasını sağlamalıdır; ve bağımsız desteğe erişim sağlamalıdır. İkame karar alma rejimleri, Sözleşme'nin 12. maddesiyle bağdaşmamalarının yanı sıra, vekil karar vericiler genellikle kişiyle ilgili çok çeşitli kişisel ve diğer bilgilere erişim sağladığından, engelli kişilerin mahremiyet hakkını da potansiyel olarak ihlal etmektedir. .

“Etkinliğinin olmadığını gösteren ampirik kanıtlara ve ruh sağlığı sistemlerini kullanan kişilerin görüşlerine rağmen, dünya genelinde ruh sağlığı yasalarında devam eden bir ihlal olduğu için, taraf Devletler zorla tedaviye izin veren veya uygulayan politikaları ve yasal hükümleri kaldırmalıdır. zorla tedavi sonucu derin bir acı ve travma yaşadı.”

Sözleşme, “akıl sağlamlığı” ve diğer ayrımcı etiketlerin hukuki ehliyetin reddi için meşru sebepler olmadığını ve akli ehliyet kavramının kendi içinde oldukça tartışmalı olduğunu açıkça ortaya koymaktadır.

“Zihinsel kapasite, yaygın olarak sunulduğu gibi, nesnel, bilimsel ve doğal olarak meydana gelen bir fenomen değildir. Zihinsel kapasite, zihinsel kapasitenin değerlendirilmesinde baskın bir rol oynayan disiplinler, meslekler ve uygulamalar gibi sosyal ve politik bağlamlara bağlıdır.”

“Komite'nin şimdiye kadar incelediği Taraf Devlet raporlarının çoğunda, zihinsel ve yasal kapasite kavramları, bir kişinin genellikle bilişsel veya psikososyal bir engel nedeniyle karar verme becerilerinin bozulduğu düşünüldüğünde, belirli bir karar verme konusundaki yasal kapasitesi sonuç olarak ortadan kalkar. Bu, basitçe, bir bozukluğun teşhisi (durum yaklaşımı) veya bir kişinin olumsuz sonuçları olduğu düşünülen bir karar vermesi (sonuç yaklaşımı) veya bir kişinin karar verme becerilerinin yetersiz olduğu düşünülerek karar verilir. (Işlevsel yaklaşım). İşlevsel yaklaşım, zihinsel kapasiteyi değerlendirmeye ve buna göre yasal kapasiteyi reddetmeye çalışır. Genellikle bir kişinin bir kararın doğasını ve sonuçlarını anlayıp anlayamadığına ve/veya ilgili bilgiyi kullanıp kullanamayacağına veya tartıp kullanamayacağına dayanır. Bu yaklaşım iki temel nedenden dolayı kusurludur: (a) engelli kişilere ayrımcı bir şekilde uygulanmaktadır; ve (b) insan zihninin iç işleyişini doğru bir şekilde değerlendirebildiğini varsayar ve kişi değerlendirmeyi geçemediğinde, onu temel bir insan hakkını, yani kanun önünde eşit tanınma hakkını reddeder. . Bu yaklaşımların tümünde, bir kişinin engelliliği ve/veya karar verme becerileri, hukuki ehliyetini reddetmek ve kanun önünde kişi statüsünü düşürmek için meşru gerekçe olarak alınır. 12. Madde, yasal ehliyetin bu tür ayrımcı bir şekilde reddedilmesine izin vermez, aksine,

Bir kişinin iletişim şekli, bu iletişimin alışılmışın dışında olduğu veya çok az kişi tarafından anlaşıldığı durumlarda bile, karar vermede destek almanın önünde bir engel olmamalıdır. Devletler, gerekli desteğe erişim sağlamak için önlemler almalı ve desteğin nominal veya ücretsiz olarak sunulmasını sağlamalıdır. Kişi, istediği zaman desteği reddetme ve destek ilişkisini sona erdirme veya değiştirme hakkına sahip olmalıdır.

Önceden plan yapma yeteneği, engellilerin isteklerini ve tercihlerini dile getirebildikleri ve isteklerini başkalarına iletemeyecekleri bir durumda takip edilmesi gereken önemli bir destek şeklidir. Ön yönergenin yürürlüğe girdiği (ve yürürlükten kalktığı) noktanın kişi tarafından belirlenmesi ve yönerge metnine dahil edilmesi gerekir; kişinin zihinsel kapasiteden yoksun olduğu bir değerlendirmeye dayanmamalıdır. Önemli çabalar gösterildikten sonra, bireyin irade ve tercihlerini belirlemenin mümkün olmadığı durumlarda, “istek ve tercihlerin en iyi yorumu”, “yüksek çıkar” belirlemelerinin yerini almalıdır.

Tüm insanlar “gereksiz etkiye” maruz kalma riskiyle karşı karşıyadır, ancak bu, karar vermek için başkalarının desteğine güvenenler için daha da kötüleşebilir. Gereksiz etki, destek veren kişi ile desteklenen kişi arasındaki etkileşimin kalitesinin korku, saldırganlık, tehdit, aldatma veya manipülasyon belirtileri içerdiği durumlarda meydana gelmesi olarak tanımlanır. Hukuki ehliyetin kullanılmasına ilişkin güvenceler, usulsüz etkiye karşı korumayı içermelidir; ancak koruma, risk alma ve hata yapma hakkı da dahil olmak üzere kişinin haklarına, iradesine ve tercihlerine saygı göstermelidir.

Devletler, iflas veya cezai mahkumiyet gibi belirli koşullara dayanarak bir kişinin yasal kapasitesini kısıtlama yeteneğine sahiptir. Ancak, kanun önünde eşit tanınma hakkı ve ayrımcılığa uğramama hakkı, Devletin hukuki ehliyeti reddetmesi durumunda bunun tüm kişiler için aynı temelde olmasını gerektirir.

Çocuklarla ilgili olarak, çocuğun yüksek yararı birinci derecede dikkate alınmalı ve engelli çocukların istek ve tercihlerine diğer çocuklarla eşit bir şekilde saygı gösterilmesi için yaşlarına ve olgunluklarına uygun olarak görüşlerine gereken ağırlık verilmelidir. çocuklar.

Polis memurları, sosyal hizmet uzmanları ve diğer ilk müdahale görevlileri, engellileri kanun önünde tam kişi olarak tanımak ve engellilerin şikayet ve beyanlarına engelli olmayanlara olduğu kadar ağırlık vermek üzere eğitilmelidir.

Özürlülerin hukuki ehliyetlerinin inkar edilmesi ve rızaları olmaksızın ya da vekil bir karar vericinin rızasıyla kendi istekleri dışında kurumlarda tutulmaları süregelen bir sorundur. Bu uygulama, keyfi olarak özgürlükten yoksun bırakma teşkil etmekte ve Sözleşme'nin 12. ve 14. maddelerini ihlal etmektedir. Taraf Devletler, bu tür uygulamalardan kaçınmalı ve engellilerin özel rızaları olmaksızın bir yerleşim ortamına yerleştirildiği vakaları gözden geçirecek bir mekanizma oluşturmalıdır.

Benim yorumum: Eğer hala zorla tedaviyi ve zorla gözaltını kabul ediyorsanız, psikiyatride neredeyse yanlış olan her şeyi anlatan bir kitabın özeti olan bir sonraki bölümü okuduktan sonra fikrinizi değiştireceğinizi umuyorum. Beni o kadar duygulandırdı ki, tekrar açtığımda üzüntüye kapılıyorum çünkü birçok psikiyatri hastasının istismara uğradığını ve benzer koşullar altında öldüğünü biliyorum.

sevgili Luise

Sevgili Luise'de Dorrit Cato Christensen, psikiyatri tarafından öldürülen kızı hakkında yazıyor. 34Eski Danimarka Başbakanı Poul Nyrup Rasmussen, “Kırılgan olmak için güçlü olmalısın” önsözünde kitabı yürek parçalayıcı olarak nitelendiriyor. Gerçekten öyle ve psikiyatrist olmayı düşünen tüm doktorlar için zorunlu bir okuma olmalı. Ağlamadan atlatırlarsa kendilerine başka bir iş bulmalılar.

Luise'nin hastaneye yatışları her zaman sorun gidermeyi içeriyordu, asla hangi güçlü yönleri olduğunu öğrenemiyordu. Sadece alternatif bir okula gittiğinde, insanlar onun zayıf yönlerinden daha güçlü yönleriyle ilgilendi ve oradayken gelişti. Öğretmenleri, ona biraz zaman verilirse çabucak buharlaşan küçük tuhaflıklarına karşı gerekli sabra sahipti. Psikiyatri onu öldürdü çünkü psikiyatristler onu, annesini, psikologları veya diğer sağlık profesyonellerini, hatta onu onlardan çok daha iyi tanıyan kendi personelini dinlemedi.

Ne yazık ki, Luise'nin hikayesi hiç de tipik değil. Yedi yaşındayken başladı ve sosyalleşme sorunları yaşadı ve dalgınlık gösterdi. Bu, varsayılan bir gizli epilepsi için valproat ile başlayan bir dizi yanlış teşhise ve zararlı tedaviye yol açtı. Hem nörolog hem de psikiyatrist, valproatta düzeldiğini söylerken, onu daha iyi tanıyan psikolog, kötüleştiğini söyledi. Tablosunda 6 kg olan 25 kg kilo aldı.

Luise, 11 yaşında, valproatın ayarlanması için bir psikiyatri koğuşuna yatırıldı, ancak başka bir hasta tarafından tecavüze uğradığı bir psikiyatrik tedavi tesisinde kaldı. Ona yapılan muamele en başından beri tamamen insanlıktan çıkarıcıydı. Söyledikleri kesinlikle doğru olmasına rağmen yalan söylemek ve bir hayal dünyasında yaşamakla suçlandı. “Fantezileri” sosyal hizmetlere büyük bir sorun ve hastalığının bir işareti olarak bildirildi. Personel tarafından zorbalığa uğradı. Dorrit, Luise'in "Başım ağrıyor" dediğini duydu ve bir personel şöyle dedi: "Dinle, Luise'nin başı ağrıyor, bu komik değil mi? Bu konuda ne yapacağız?” bunun üzerine personel ve sakinlerin hepsi güldü. Luise ayrıca hafta sonu izinliyken evdeyken kuruma geri dönmek istemediği için intihara teşebbüs etti.

Hemen hemen istisnasız olarak, Luise veya Dorrit ne zaman yan etkilerden şikayet etse, şüpheli ilacın dozu artırıldı ve birkaç durumda hastanın dosyasında yazılanlar açıkça yanlıştı, ancak personelin hareketlerini daha iyi gösteriyordu. Birkaç kez, yetkililerle uygunsuz yazışmalar basitçe “kayboldu”.

Personel, Luise hafta sonu ne zaman eve gelse, geri döndüğünde onunla artan sorunlar yaşadıklarını kaydetti. Bunun nedeninin annesiyle kalmayı tercih ettiği akıllarına gelmedi. Bir gün, tehlikeli olmasına rağmen, bir doktor valproat soğuk hindiyi durdurdu.

18 yaşına gelen Luise, artık kendi meseleleriyle ilgilenmesi gereken bir yetişkin olarak görülüyordu. Tedavi sistemindeki eski “korunan hayatı” nedeniyle buna hazırlıklı değildi. Doktoru bir psikiyatrik değerlendirme önerdi, böylece yardıma ihtiyaç duyduğu şeyle ilgili evrakları güncelleştirebildi.

Luise bazı arkadaşlarının ziyarete geleceğinden bahsetmeye devam edince, ki bu doğru değildi, Luise ve annesi bunu bir yanılsama olarak yorumladı ve değerlendirme yaptırmak için Danimarka Ulusal Üniversite Hastanesi Rigshospitalet'e kabul edilmek istedi. Dorrit, alıcı psikiyatristin teybe Luise'nin psikiyatrik ilaçlar almaması, sadece gözlemlenmesi gerektiğini dikte etmesini sağladı. Ancak ertesi gün Dorrit, Luise'i yerde kendi idrarında, uyuşturucudan çok sarhoş halde buldu ve personel, Dorrit'in Luise'nin hangi ilaçları kullandığına dair sorusuna cevap vermeyi reddetti. Luise'nin çizelgesinde onu uyuşturucu kullanmadan gözlemlemekle ilgili hiçbir şey yoktu; bunun yerine, geldiğinde zaten bir antipsikotik ile tedavi gördüğüne dair yanlış bilgiler vardı ve bu var olmayan ilacın dozu daha sonra “arttırıldı. ” Bu çok büyük ve vahim bir hataydı. Luise daha önce hiç antipsikotik almamıştı. Psikiyatrist, Luise'ye birçok öncü soru sordu ve onunla hiçbir ilgisi olmayan ancak doktorun kendi önyargılarını doğrulayan cevaplar aldı. Bu ağır ilacı sekiz gün sonra Luise, yüksek bir ölüm oranı taşıyan kötü huylu bir nöroleptik sendrom geliştirdi.

Psikiyatristler, Luise'i her şeyi ağzına alan çaresiz bir bebeğe dönüştüren yoğun uyuşturucuya devam ederken, görünüşe göre bunu görmezden geldiler. Bu iyatrojenik semptomları çok zayıf zeka ve çocukluğa gerileme belirtileri olarak yorumladılar ve ona zorla ilaç vermeye başladılar. Dorrit isteksizce kabul etti çünkü kendisine aksi takdirde Luise'nin durumunun kalıcı hale gelebileceği söylendi!

Luise büyük dozlara karşı savaştı, ancak her seferinde zorunlu tedavi ile sona erdiği için direncini durdurdu. 12 gün sonra kırıldı: "Bugün hasta fiziksel bir direnç göstermiyor, ancak ilaç alma konusunda endişeli ve el ele tutuşuyor ve sonrasında biraz ağlamaklı."

Luise taburcu olmak üzereyken yeni bir psikiyatrist geldi ve türlü türlü sorunları gördü ve 22 gün boyunca temiz hava solumadığı zorunlu ilaç ve kemerlere maruz kaldı. Bunun üzerine Luise'ye 30 dakikalık izin verildi ancak geri dönmedi. Bir hafta sonra çizelgesindeki özlü not şuydu: “Hasta taburcu edildiğinden zorunlu tedavi kesiliyor.” Luise görünüşe göre kendini taburcu edebilecekken ve ondan sonra hiçbir şey önemli değilken, tüm bu zorunlu tedavinin neden bu kadar önemli olduğunu gerçekten merak ediyorum?

Altı ay boyunca uyuşturucu kullanmadan Luise, bir gece Kopenhag havaalanında dolaşırken polis tarafından yakalandı. Bunu sık sık yapardı çünkü havaalanı ona seyahat etmeyi çok sevdiğini hatırlatıyordu. Onu Rigshospitalet'e taşıyacaklarını söylediklerinde bağırdı ve çığlık attı. Neden onu eve götürmediler?

Psikiyatristler, Dorrit'e Luise'nin sadece uyuşturucu kullanırken halüsinasyon gördüğünü söylediğinde inanmadılar. Luise uyuşturucu istemiyordu, ancak psikiyatristler çizelgesinde, eğer reddederse onu uyuşturucu almaya zorlayacaklarını belirttiler. Gerçek bir konuşma olmamış gibi görünüyor ve dosyalarında Luise'nin uyuşturucu kullanmadığı altı ay boyunca nasıl olduğuna dair hiçbir şey yoktu. Tamamen saçmaydı. Psikiyatristler, antipsikotik ilaçlarla onu psikotik hale getirdiler ve ardından psikotik olduğu için dozu artırdılar.

Üç ay sonra, St. Hans Hastanesinde üç hafta boyunca zorla uyuşturucu ve kemer taktıktan sonra, kaçtı ve annesinin evine gitti. Üç gün sonra, iki saatten daha az bir süre için yatırıldıktan sonra Rigshospitalet'te en büyük cezayı aldı: Görünüşe göre herhangi bir uygun teşhis süreci olmadan ve Luise'nin neden St. Hans Hastanesinden kaçtığını sorgulamadan paranoid şizofreni teşhisi. Psikiyatrist, Luise'nin hangi ilaçları kullandığını bilmiyordu ve araştırmamıştı ama ona bir sakinleştirici ve kötü huylu bir nöroleptik sendroma neden olduğu için onu daha önce öldürmüş olabilecek ilaç da dahil olmak üzere dört farklı antipsikotik verdi.

Luise, St. Hans Hastanesine ancak başka bir bölüme geri gönderildi. Ne Rigshospitalet'te ne de kendi hastanelerinde daha önce hangi ilaçları aldığını bilmiyorlardı ve dört yeni antipsikotik başlattılar.

İki ay sonra Luise, muhtemelen tıbbi bir hatanın sonucu olarak, olağanüstü yüksek dozda bir antipsikotikten sonra sigara içerken yatağında uyuyakaldı. Yatak alev aldı, ancak bir personel kısa sürede söndürdü. Mahkemede, prensipte ömür boyu olabilecek bir zorunlu tedavi emri aldı. Onu tanıyan görevlilere soran olmadı ama tanımayan bir başhekim ifade verdi ve mahkum etti. Cezası, yıllar sonra bile personel tarafından, onun ne kadar tehlikeli olduğunu tartışarak aşırı ilaç kullanmak için kullanıldı.

Luise, çoğunlukla bunama hastalığı olan kişilerin yaşadığı bir tedavi evine taşındı. Sık sık doktorların iğnelerini yaparken onu tuttuğuna dair kabuslar gördü ve bir keresinde rüyasında belirli bir doktorun iğneyi şeytani bir kahkahayla doğrudan beynine soktuğunu gördü. Ağır uyuşturucu kullanımı nedeniyle zamanının çoğunu yatakta geçirdi. İnceltme bazen tartışıldı ama sorun şuydu ki psikiyatristler her zaman değişti, bu yüzden uzun vadeli bir plan asla yapılmadı.

Dorrit ilacın azaltılmasını istedi ve tedavi evinde şef yardımcısı olan hemşire de dozun azaltılmasını şiddetle savundu. Dorrit, Luise'nin uyuşturucu yüzünden halüsinasyon görüp görmediğini sordu, çünkü uyuşturucu kullanmadan halüsinasyon görmemişti, ama psikiyatrist bunun düşünülemez olduğunu söyledi. Luise bir keresinde psikiyatriste başka bir hastanın kötü düşüncelerini yolladığını ve bunun delilik olarak yorumlandığını ve ilaçların artmasına yol açtığını söyledi. Ancak, bu hasta geceleri sıklıkla “Defol buradan – seni öldüreceğim!” gibi şeyler bağırırdı. Dorrit'in kendi duyduğu ve psikiyatriste söylediği, ancak psikiyatrist dinlemediği. Luise, Dorrit ve hemşireyle yapılacak bu önemli konuşma için yarım saat ayrıldı.

Luise artık Sofus adında kalıcı bir psikiyatrist aldı (gerçek adı değil), ama bu ilerleme anlamına gelmiyordu. Sadece iki yılda 11 farklı antipsikotik denedi ve dozu 26 kez artırıp azalttı. Bazen önerilen en yüksek dozun üç katını aldı ve psikiyatristler halüsinasyonlar görmesine şaşırdı. Luise kustu ve bu semptom da göz ardı edildi ve hastalığının bir işareti olarak açıklandı. Dorrit'e hastaların hasta olduklarını kabul etmemelerinin yaygın olduğu ve bu nedenle tıbbi tedaviden kaçınmak için kustukları söylendi.

Dorrit başka bir psikiyatristle ikinci bir görüş istediğinde, Luise'nin atanmış psikiyatristi ona şunları yazdı:

“Böyle bir değerlendirme yapacak bir psikiyatrist bulmanın zor olacağını düşünüyorum… Onun değerlendirmesi benimkinden maddi olarak farklı olsaydı, tabi ki dikkate alırdım, ancak takip edeceğime söz verememe - sürece. Tedaviden ben sorumluyum, ben de serbest bir el istiyorum. Bu durum, gelecekteki işbirliğimiz için son derece uygunsuz olacaktır. Ve bu Luise'e pek fayda sağlamaz."

Dorrit yavaş metabolizma için bir test okudu, bu da Luise'nin ilaçları neden bu kadar zayıf tolere ettiğini açıklayabilir, çünkü ilaçlar daha sonra vücudunda birikecek. Luise'nin semptomları nedeniyle test edilmesi gerektiği konusunda tamamen hemfikir olan bir araştırma şefi ile temasa geçti. Ancak daha sonra telefonda – bir saat 18 dakika boyunca hiç durmadan konuşarak – Luise gibi birinin teste giremeyeceğini çünkü pozitif çıksa bile bu kadar ilacı reçete etmenin yine de psikiyatristin görevi olduğunu söyledi. ne kadar hastaydı. Dorrit'e artık bilgi verildiğinden, konuyla ilgili bir mektup almayacağını eklemeye özen gösterdi.

Araştırma liderinin psikiyatristten tavsiye almış olması gerektiği açıktı ve Dorrit, talebinin reddedilme nedenlerini içeren yazılı bir yanıt isteyen bir mektup yazdı. Hiç cevap alamadı.

Bir ay sonra, Luise Amager Hastanesine yatırıldı ve birkaç gün sonra psikiyatristi onu St. Hans Hastanesine nakletmek istedi. Luise oraya geri dönme düşüncesiyle dehşete kapıldı ve bu nedenle Dorrit psikiyatristini görmeye geldi. Şok olmuştu. Luise çılgınca etrafta koşuşturuyor, duvarlardan çıkan yılanlardan ve hayali kana bulanmış yaratıklardan kaçınmaya çalışıyordu. Son iki gecedir görevde olan bir hemşire, Dorrit'e bunun son iki ilaç dozu artışının sonucu olduğunu söyledi.

Ama her zaman olduğu gibi, psikiyatristler büyük beceriksizliklerinin sonuçlarıyla yüzleşmeyi reddettiler. Artık yeni bir psikiyatrist vardı ve durum hakkında biraz tedirgin görünüyordu. Çok nahoştu ve Dorrit'e bakmadı bile, ona suçlamaları birbiri ardına atarken harita notlarını karıştırdı. Luise'nin uyuşturucu tedavisine karşı olduğu için iyileşememesi Dorrit'in suçuydu. Luise'i St. Hans Hastanesi'ne gitmeye iten şey Dorrit'in etkisiydi. Psikiyatrist, Dorrit'in Luise'i ziyaret etmeyi bırakmasını tavsiye etti, çünkü personele göre, ziyaretlerinden sonra kendini kötü hissediyordu. Psikiyatrist devam etti, kafası tabloya gömüldü. Dorrit, tüm suçlamalara karşı kendini savunmak zorunda kaldığı için soru sorma şansı bulamadı.

Aynı güne ait çizelge notunda şöyle deniyordu: "Acil olarak daha fazla Seroquel [quetiapin] isteyen hastayla konuşuyorum, ki bu da endikedir."

Luise daha fazla Seroquel talep etmedi; duvarlardan çıkan kana susamış canavarlardan kaçmakla meşgul olmak hakkında ne konuşulduğu hakkında hiçbir fikri yoktu. Dorrit psikiyatriste bir mektup yazdı ve personelin Luise'nin Dorrit'in ziyaretlerinden sonra daha kötü hissettiği iddiasına kesinlikle kefil olmayacağına dikkat çekti - aslında tam tersi.

Luise ölmeden iki yıl önce annesine şöyle dedi: "Mezar taşıma beni öldürenin ilaç olduğunu yazabilirsin."

Şimdi misillemeler başladı. Koğuştaki hiç kimse Luise ya da Dorrit ile konuşmazdı. Gündüz personeli Luise'i küçümsedi ve olumlu bir temas kurmadı. Luise'nin dediği gibi soğuklardı ve Dorrit de ziyarete geldiğinde donmuştu; personel merhaba bile demedi ama ona sırtını döndü. Bir gün Luise, Dorrit'ten bir hemşire olan irtibat kişisine, önceki gün dozu artırıp artırmadıklarını sormasını istedi. Hemşire avluda ayaklarını bir sandalyeye uzatmış, dergi okuyordu; zar zor başını kaldırıp gerçekten bilmediğini söyleyerek cevap verdi.

Luise, isteğine rağmen tekrar St. Hans Hastanesine gönderildi. Elbette, sorunlarının ve geçmişinin ayrıntılı bir tanımını vermek çok önemliydi, ancak bu hiçbir zaman olmadı. İki antipsikotik, üç küçük sakinleştirici ve ilaca bağlı Parkinsonizme karşı bir ilaçla tedavi gören “şizofreni ve zeka geriliği” olan 30 yaşındaki bir kadından bahseden kısa bir çizelge notu vardı.

Ortaya çıkan ilk psikiyatrist, Luise'nin Amager Hastanesi'nde aldığı yüksek dozda ilaçlar karşısında şok oldu ve ilaçları azalttı. Daha sonra başka bir psikiyatrist geldi ve ilacı tekrar artırdı.

Luise'den sorumlu olacak üçüncü bir psikiyatrist, Dorrit'i dinledi ve Luise'nin çok fazla ilaç almadığında tam işlevli bir kız olabileceğini duyunca çok şaşırdı. Dorrit ona, eğer Dorrit müdahale etmemiş olsaydı, Luise'nin zihinsel engelliler için bir eve nakledileceğini söyledi. Bu psikiyatrist, Luise'ye sadece bir insan olarak, kişisel olmayan bir teşhis olarak değil, aynı zamanda Luise'in durumunu açıkça iyileştiren ilaçlarını da kademeli olarak azalttığı için son derece istisnai biriydi.

Bir gün personel Dorrit'i aradı ve Luise'ye ne olduğunu anlayamadıkları için gelmesini istedi. Kavga etti ve “Hayır, yapmayacağım” diye bağırdı. Çok iyi bir sebepten dolayı. Yeni taşındığı koğuş, iki yıl boyunca bağlıyken zehirlendiği, zorunlu enjeksiyonlara maruz kaldığı ve yatağının alev aldığı yerdi. Bu gömülü travmalar şimdi yeniden ortaya çıktı.

İyi bir psikiyatrist, Luise'yi ciddiye aldı ve psikologla görüşmeler ayarladı. Luise bundan çok mutluydu ve ne kadar yorgun ya da hasta olursa olsun hiçbir konferansı kaçırmazdı. Tekrar seyahat hakkında konuşmaya başladı, şehrin kültürel ortamında neler olup bittiğini takip etti ve Dorrit ile daha önce Londra'da gördükleri Turner'ın manzaralarından oluşan bir sergiyi görmek istedi.

Luise'nin St. Hans Hastanesine nakledilmesinin nedeni ilaçlarını ayarlamak ve stabilize etmekti. 18 ay sonra - Dorrit'in sözleriyle - Cehenneme geri gönderildi. Tahliye mektubu kısmen diyor ki:

“Hastanede yatış sırasında zeka geriliğine dair hiçbir kanıt bulamadık. Hasta normal zekalı, yönelimi iyi ve problem çözebilen bir görünüme sahip… Bizim tecrübemiz hastanın ilaca dirençli olduğu yönünde. Antipsikotiklerle tedavi yan etkiler nedeniyle azaltıldı… Hala hafif bir tardif diskinezi (istem dışı yüz buruşturma) var… Önümüzdeki bir iki yıl boyunca herhangi bir değişiklik yapılmamalı ve daha sonra hasta tedavi olarak görüleceğinden daha fazla azaltma yapılmalıdır. -dayanıklı.”

Bu uzman rehberliğine Amager Hastanesi'nde saygı gösterilmedi. Luise, hastanedeki psikiyatristinin aynısı olduğu tedavi evine geri döndü ve bir yıldan kısa bir süre içinde hastane onu öldürdü.

Luise, St. Hans Hastanesindeyken, daha önce reddedilen testleri sonunda yaptı ve zayıf bir metabolize edici olduğunu ve dolayısıyla uyuşturucu biriktirdiğini gösterdi. İyi psikiyatristlerin ağır ilaçlarını azaltmak için yalnızca altı ayı olduğu için hâlâ uyuşturucu kullanıyordu ve Luise'nin Amager Hastanesi'nde atanan psikiyatristi Sofus, Luise'nin St. uyuşturucuyu daha da azaltmak için iyi argümanlarla tepeden tırnağa silahlı geldi. Dorrit, Sofus'a Luise'nin uyuşturucu nedeniyle hala kusmaya devam ettiği endişe verici kusma eğilimini hatırlattı, ancak toplantının yazılı kaydında Sofus, kusmayı hatırlamadığını ve ilacı azaltmanın pozisyonuna aykırı olduğunu söyledi. . Gerçek şu ki,

Ertesi gün, personel, Luise'nin kusması nedeniyle ayarladıkları Sofus ile bir toplantı yaptı. Luise'nin irtibat kişisi Dorte oradaydı ve daha sonra Dorrit'e tartışmayı Luise'nin kendisinin yönettiğini ve Luise'i hiç bu konferanstaki kadar güçlü ve odaklanmış görmediğini söyledi. Dorte toplantıda, "Luise kendini daha iyi hissetti ve onu daha önce hiç görmediğim kadar aklı başındaydı - yüzde yüz" demişti.

Ancak toplantının kaydı, Dorte'nin orada olduğunu veya ne söylediğini bile göstermiyor:

Hasta kusturmak için parmağını boğazına sokması gerektiğini söylüyor. Ayrıca hasta çok konuşkan, konu dışına çıkan ve biraz kopuktur. Odasında arkadaş canlısı, zor zamanlar geçiren ve evsiz olan birkaç kişi olduğunu bildiriyor. Arkadaş canlısılar ama görünmez oldukları için onunla konuşmuyorlar… Ben [Sofus] yönelimini soruyorum: Hasta haftanın hangi günü olduğunu bilmiyor. Ay hakkında soru sorulduğunda, Noel'in olduğu Aralık'tan önceki ay yanıtlıyor. Hangi yıl olduğunu soruyorum ve cevap alamıyorum.”

Sofus'un Luise'nin yönelim eksikliği hakkında yazdıkları doğru değildi. Luise tarihleri ​​hep biliyordu. Dorrit, Sofus'un Luise'i zihinsel engelli olarak tasvir ettiğini, çünkü zaman ve yer konusunda oryantasyon eksikliğinin tanı koyma kriterlerinden biri olduğunu hissetti.

Bir ay sonra yeni bir toplantı yapıldı ve Dorte, personelin Luise'nin şizofreni teşhisi konmuş diğer asistanlardan çok farklı davrandığını gözlemlediğini anlattı. Luise'nin tamamen bir yabancı gibi olduğunu vurguladı (Luise'in yıllardır kaldığı çeşitli koğuşlardaki personel de bunu söylemişti). Dorte, bakım ekibinin, Luise'in uzun süreli kusmadan sonra (yani daha az ilaçlı bir durumda) ne kadar iyi hissettiğini gözlemlediğini bildirdi. Sofus, teşhisin doğru ya da yanlış olmasına bakılmaksızın asla silinemeyeceğini söyledi. Dorte'nin personelin pozisyonu için iyi bir şekilde tartıştığı çok uzun bir toplantıydı.

Toplantıda Dorrit ve Dorte, Luise'nin üç hafta önce Sofus ile yaptığı konferansın kaydını görmek istedi. Dorrit, Sofus'un personelden sözde acil bir çağrı olduğunu belirten kaydını görünce şok oldu: “Hasta son zamanlarda giderek psikotik hale geldi ve kusuyor. Hasta düzelmezse hastaneye yatırılmalıdır.” Bu hiç de doğru değildi, bu yüzden Dorte çizelgeyi çıkardı ve Luise'in çok sosyal ve mutlu olduğunu gösteren personelin günlük hasta notlarından okumaya başladı. Günlük işlerine yardım etmişti ve normalde yaptığı gibi herhangi bir ek ilaç almamıştı. Bu nedenle, artan psikoz kanıtı yoktu. Dorrit, artan psikozu tek bir toplantıda gözlemlemenin nasıl mümkün olduğunu sordu, çünkü eğer artsaydı yavaş yavaş olacaktı.

Dorrit çok endişeliydi ve Sofus'un amaçlarını anlamadı. Sofus neden Luise'nin uzun süredir olduğundan daha iyi hissettiğinde giderek psikotik olduğunu yazdı? Belki de Luise'yi ilacında ani bir artış için mi ayarlıyordu?

Bu toplantının tutanakları, Dünya Sağlık Örgütü'nün şizofreni hakkındaki tanısal ifadeleri hakkında çok şey içeriyordu ve Dorte ve personelin Luise'nin teşhisi hakkındaki görüşleri hakkında çok az şey içeriyordu. Her şey oldukça belirsiz yazılmıştı. Dorrit iki hafta sonra kayda erişebildi, ancak tamamen yeni bir versiyonunu keşfetti. Personelden gelen acil çağrı ve Luise'nin giderek psikotik hale gelmesiyle ilgili anahtar pasaj silinmişti.

Yeni tutanaklar artık sadece Luise'nin kusmasıyla ilgiliydi ve metin aşağı yukarı Dorrit'in psikiyatriste Luise'nin kusması ve son zamanlarda artan ilaçlarla ilgili endişeleri hakkında yazdığı bir mektubun kopyasıydı. Dorrit'in, işler her zamanki gibi giderse Luise'nin bir ay içinde hastaneye kaldırılacağını öngördüğü paragraf dahil edilmedi.

Kusması kesilen Luise, Amager Hastanesi'ne kaldırıldı ve tekrar uyuşturucuyla sarhoş oldu. Sofus, üç ay önce St. Hans Hastanesi'nde Luise'nin mümkün olduğunca az antipsikotik ilaç alması gerektiğini öğrendiği taburculuk konferansına katılmasına rağmen doz artışına katkıda bulundu. Luise tüm umudunu yitirdi ve ziyaretlerinden birinde annesine sordu: “Anne, sence cennette daha mı iyi?”

Luise'nin de hastaneye kaldırılan ve yanındaki odada kalan bakım evindeki en yakın arkadaşı aniden yere yığıldı ve birkaç dakika içinde öldü. Luise tamamen yıkılmıştı ve annesine söylediği tek şey, “Sıra ben olacağım” oldu.

Personel, Luise'nin şok edici ölümden tamamen etkilenmediğini savunarak herhangi bir psikolojik yardım önermedi. Bunun yerine, Luise'nin ilaçları artırıldı, çünkü hemşirelik kaydının dediği gibi, "Bu sabah koğuştaki kargaşa yüzünden oldukça sıkıntılı. Görünüşe göre her şey yolunda değil ve bizden tansiyonunu ölçmemizi istiyor.”

Yani, psikiyatristler az önce bir hastayı ilaçları ile öldürmüşlerdi, ama buna “kargaşa” deniyordu ve personel görünüşe göre kullanılan ilaçlar hakkında en temel bilgilere bile sahip değillerdi, örneğin insanların duygularını yok etmek için alıp götürüyorlar. Uyuşturucu olmayan insanlar gibi cevap vermeyin. Buna ek olarak, diğer hastaların Luise'nin arkadaşı öldüğünde çığlıklara tepki göstermemesi de muhtemelen aşırı ilaç kullanımından ölecekleri korkusuyla ilgiliydi. Duruma duygusal tepki vermemek için her türlü çabayı gösterdiler, çünkü yoğun bir tepki için önerilen tedavinin nadiren sakinleştirici bir konuşma olduğunu, bunun yerine muhtemelen bir şırıngayla takviye edilmiş kısıtlamalar olduğunu çok iyi biliyorlardı. Bu bana, herkesin bir sonraki ceset olmaktan kaçınmak için herhangi bir duygu göstermemek için elinden gelenin en iyisini yaptığı Nazi toplama kamplarında hüküm süren yaygın korkuyu hatırlatıyor. Luise'nin tepki vermemesinin üçüncü nedeni, psikiyatrinin onu kırmış olmasıydı. Başlangıçta, uzun vadeli zorlayıcı önlemlerle sonuçlanan karşı koydu. Sonunda, sadece zor kullanma tehdidi, Luise'in pes etmesi için yeterliydi. Birkaç kez, Luise bağlanmak istedi ve daha da kötü bir alternatifi tercih etti: ekstra ilaç veya enjeksiyon yoluyla ilaçlar.

Psikiyatri koğuşunda konuşmanın tedavinin normal bir parçası olduğu düşünülebilirdi ama Luise için durum böyle değildi. Psikiyatristler, hastaların problemlerini bazı beyin kusurlarından kaynaklanan yanlış ateşlenen nöronlar olarak algıladıklarında, konuşma anlamsız hale gelir. Bu ona tedavisi hakkında ne hissettiğini ve antipsikotik ilaçlardan neden korktuğunu söyleme şansı verirdi. Dorrit, St. Hans Hastanesi'ndeki iyi psikiyatrist onu dinlediğinde Luise'nin ne kadar iyi hissettiğini ve bir psikologla yaptığı seanslarda işlerin nasıl daha da iyileştiğini hayrete düşürdü.

Avrupa Konseyi İşkenceyi ve İnsanlık Dışı veya Aşağılayıcı Muamele veya Cezayı Önleme Komitesi 2002'de ve tekrar 2004'te Danimarka'yı ziyaret etmiş ve burada zorunlu tedbirlerin kullanımının arttığını kaydetmiştir. Luise'nin ölümünden dört ay sonra ise hastaları çemberleme pratiği önemli ölçüde azalmıştı. Psikiyatristler, “hastaların sandığımızdan çok daha fazla sorumluluk alabileceklerini” ve ayrıca onlarla konuşarak ve onlara saygı göstererek çok daha az kısıtlamaya ve çok daha az zamana ihtiyaç olduğunu fark ettiler.

Yıllar boyunca Dorrit, birkaç önde gelen psikiyatriste, kendisine ikinci bir görüş konusunda yardımcı olup olamayacaklarını soran mektuplar yazdı. Hiçbiri talebini memnuniyetle karşılamadı, ancak ondan Luise'nin psikiyatristi ile tekrar konuşmasını istedi. Doktorların, bağımsız açıklamalarının meslektaşlarından birinin eleştirisi olarak görülebileceği bir konuma kendilerini koymak konusunda çok isteksiz oldukları benim için çok açık. Dorrit sonunda bir tane buldu ve Luise'nin Asperger sendromundan muzdarip olduğu sonucuna vardı. Bu tür hastaların yanlış şizofreni teşhisi konması oldukça yaygındır. Luise'nin psikiyatristi (Sofus) ile temasa geçeceğini ve ikisinin birlikte Luise için uzun vadeli bir uyuşturucu bırakma planı oluşturabileceklerinden emin olduğunu söyledi. Bir ay sonra Dorrit'i aradı ve ona Luise'nin psikiyatristinin işbirliği yapmayı reddettiğini bildirdi. Dorrit telefonda ağladı ve Luise'nin ölmesini bekleyebileceğini söyledi. Bu dört gün sonra gerçekleşti.

Bir sabah erkenden Dorrit, korktuğu ve yıllardır kabuslar gördüğü telefonu aldı. Luise, altı ay önce arkadaşı gibi kasılmalarla yere düşmüş ve ölmüştü. Dorrit çığlık attı ve bağırdı: “Hayır, hayır, hayır, olamaz. Onu ilacınla öldürdün. Her zaman söylediğim şey buydu. Onu öldürecektin."

Dorrit, olabildiğince çabuk geleceğine söz veren kız kardeşi Elsebeth'e haber verdi. Hastaneden bir sonraki aramada, soğuk bir kadın sesi, Luise'nin ölüm döşeğinde çiçek almak istiyorlarsa, onları kendileri getirmeleri gerektiğini söyledi.

Ölüm çağrısından doksan dakika sonra Dorrit üçüncü bir çağrı aldı ve burada bir ses "Luise'i götürülmeden önce görmek istiyorsanız, şimdi gelmelisiniz" dedi. Dorrit gözyaşları içinde bağırdı: "Onu öldüren siz insanları görmek ve hayatımda en çok sevdiğim kişi olan Luise'e son vedamı söylemek için oraya tek başıma gelemem!"

Luise'nin ölümü, ölümcül enjeksiyon emrini veren yoğun bakım ünitesindeki doktor tarafından “istenmeyen bir olay” olarak tanımlandı. Yanında Luise'nin düzenli danışmanı (Sofus) oturuyordu. Herhangi bir taziye teklifi olmadı. Doktorlar kızgın, umursamaz ve duyarsız görünüyorlardı. Elsbeth, Dorrit'in uyarılarını neden dinlemediklerini sordu. Bir hafta önce, Dorrit onlara daha fazla ilacın - özellikle de uzun süreli salınan ilaçların - Luise'nin ölümü olacağını çünkü onları kusamayacağını söylemişti. Dorrit, hiçbir psikiyatristin Luise'nin her zaman kustuğu için ne kadar ilaca tahammül edebileceğini bilmediğini iddia etmişti.

Elsebeth'in sorusunun cevabı şuydu: “Kitaba göre gittik.” Ama kitabına göre hareket etmemişlerdi. Luise'ye halihazırda almakta olduğu üç ilacın üzerine yeni bir antipsikotik ilaç verildi; bu, Ulusal Sağlık Kurulu'nun, doktorların aynı anda birden fazla ilaç vermekten kaçınmaları gerektiğini ve iki ilacın yalnızca iki ilaç arasında uygulanabileceğini söyleyen yönergesine aykırıydı. istisnai durumlar.

Luise'e uzatılmış salımlı enjeksiyonlar hakkında hangi bilgilerin verildiğini veya onun hakkında ne söylediğini gösteren kayıtlarda hiçbir şey yoktu. Enjeksiyonun yapıldığı gün, Luise ölmeden on saatten daha kısa bir süre önce, çizelge özlü bir şekilde şunları söyledi:

"Hasta bugün uzun süreli salınımlı ilaç almaya ikna edildi." Sonra doz ve kendini iyi hissetmesi hakkında birkaç söz. Otopsi, adli tabibin açıklayamadığı, vücudunun çevresinde izler ortaya çıkardı. Dorrit'in bu izlerin Luise iğneyi yaptırdığında olanlardan kaynaklandığından şüphesi yoktu. Luise, şırıngayla ilaç istemedi, ki bu, bir hafta önceki grafik notunda çok açık, hayır, hayatımda asla bir enjeksiyon istemiyorum diyor.

Dorrit, Luise'i öldürücü iğneyi aldığı gün öğleden sonra aramıştı. Luise kızgındı ve ziyaret istemiyordu, bu da koğuşu arayan annesini endişelendirdi ve kendisine Luise'in durumunun iyi olduğu ve ziyaret istemediği söylendi. Dorrit daha sonra ilacında bir değişiklik olup olmadığını sorduğunda - doktorun bahsettiği enjeksiyondan korktu ve bunun Luise'nin öleceğini söyledi - herhangi bir ilaç değişikliği hakkında sadece haftada bir kez bilgilendirmeye karar verdiklerini söylediler, bu yüzden bir hafta sonra öğrenecekti. Şimdi Dorrit gerçekten korkmuştu ama ertesi sabah Luise çoktan ölmüştü.

Enjeksiyonla ilgili kayıtta süre dışında hiçbir şey yoktu, ancak kanunen bir hasta çizelgesinin hastanın yeni bir ürün hakkında hangi bilgileri aldığını ve hastanın bu konuda ne ifade ettiğini kaydetmesi zorunlu olmasına rağmen.

Luise'nin ölümünden sonra herkes Dorrit'e, aşağılayıcı ve yorucu bir süreç olduğu için şikayette bulunma zahmetine girmemesini ve psikiyatristler hırsızlar kadar kalın olduğu için onunla hiçbir yere varamayacağını söyledi.

Dorrit, Luise'nin ölümünü polise, Hasta Şikayet Komisyonu'na ve Hasta Sigortaları Derneği'ne bildirdi. En azından ihmalkar bir cinayet soruşturması olasılığının kesinlikle olduğunu hissetti. Polis, dokuz ay sonra, soruşturmayı tamamladıklarını belirten bir mektupla onunla temasa geçti. Buna karşılık, Kopenhag Hastane Şirketi ve onlar aracılığıyla Amager Hastanesi ile düzenli temasları vardı. Luise'nin ölümünden üç ay sonra, Dorrit'in polise bildirdiği doktorla görüşmek için hiçbir neden bulamadıklarını, ancak Ulusal Sağlık Kurulu'nun Luise'nin tedavisine ilişkin tıbbi değerlendirmesini beklediklerini belirtmişlerdi.

Sağlık Kurulu, Luise'nin iyi uzmanlık uygulamaları standartlarına göre muamele gördüğü sonucuna vardı, ki bu kesinlikle değildi, çünkü Kurul'un kendi kılavuzunu çok açık bir şekilde ihlal ediyordu.

Dorrit'in Hasta Sigortaları Derneği'ne “İlaç zehirlenmesinden ölüm” başlıklı şikayeti de sonuç vermedi. Derneğin psikiyatri uzmanına göre, Luise en yüksek standartta uzman tedavisi görmüştü. Eğer durum gerçekten buysa, psikiyatristlerin neden bu kadar çok hastasını öldürdüğünü daha iyi anlıyorum. Psikiyatrist, "tıbbi tedavinin doğasında var olan risk, Luise Hjerming Christensen'in tedavi olmaksızın çekeceği acıya karşı tartılmalıdır" dedi. Gerçeğin bu şekilde çarpıtılması tamamen inanılmaz. Luise'nin acı çekmesi ve ölümü, psikiyatristlerin ona uyguladığı ilaçlardan kaynaklandı. Tavsiye edilen en yüksek dozun üç katı olan ilaçlar olmadan ve üstelik onları zayıf metabolize eden bir kişide iyi iş çıkaracaktı.

Hasta Şikayet Kurulu'nun bir karara varması üç yıl sürdü. Luise'e yine iyi uzmanlık uygulamaları standartlarına göre davranılmıştı.

James Bond filmlerindeki “öldürme ruhsatı”nın psikiyatride ters bir anlamı vardır. İnsanları, sonunda onları öldüren ve işkencecilerine kullanmamaları için yalvardıkları ilaçlarla yıllarca işkence ettikten sonra öldürmek, en yüksek uzmanlık tedavisi standardı olarak kabul edilir. Ayrıca, bu “yüksek standart”, Danimarka ve İskandinav ülkelerinden önde gelen farmakologların, şüphesiz Luise'nin ani ölümünün nedeninin yüksek dozda ilaç olduğunu doğrulayan kamuoyu açıklamalarını dikkate almıyordu!

Dorrit'in şikayette bulunduğu aynı doktorun Luise'nin ölümünden yedi ay sonra, yani dava halen görüşülürken, Hasta Şikayetleri Kurulu tarafından psikiyatri uzmanı olarak işe alındığı ortaya çıktığında, tüm bunların saçmalığı tam anlamıyla ortaya çıktı. Bu, Kurul'un yeni işe aldıkları bir doktoru soruşturması elverişsiz olacağından, dava başlamadan önce çözülmüş olabileceği anlamına gelir.

Duruşma sırasında bazı garip şeyler oldu. Luise'nin ölüm belgesinde "bilinmeyen nedenlerden ölüm" yazıyordu ve ölüme katkıda bulunan nedenler olarak "epilepsi ve zeka geriliği" vardı. Bu çok çirkindi. Uyuşturucuyla ilgili hiçbir şey yoktu. Ve hastane ellerini yıkadı. İki yanlış teşhis için herhangi bir sorumluluk kabul etmediğini ve bunun polis ve adli tıp uzmanlarını ilgilendirdiğini söyledi.

Garip bir şekilde, Luise'nin altı ay önce aynı hastanede ölen arkadaşının da epilepsi hastası olmamasına rağmen ölüm belgesinde ölüme katkıda bulunan bir neden olarak epilepsisi vardı. Bu asla uyuşturucunun veya psikiyatristlerin suçu değil, siz ve hastalığınız.

Dorrit'in şikayetleri hiçbir yere varmadı, ancak medyanın yoğun ilgisi Danimarka'da ruh sağlığı hizmetlerinin kalitesi hakkında geniş kapsamlı bir tartışmanın başlamasına yardımcı oldu.

Ancak sistem, herkesin suçlu bulunmaya karşı önceden aşılanmış gibi göründüğü birinci sınıf cinayet için kendisini tebrik etti. Luise'ninki gibi ölümler için resmi olarak kabul edilen terim “doğal ölüm”dür.

16

Hastalar ne yapabilir?

Hastaların daha iyi ve daha insancıl bir psikiyatri yaratmak ve kendilerini kötü muameleye karşı korumak için yapabilecekleri çok şey var.

1) Elektroşok veya psikotrop ilaçlarla tedavi edilmekten kaçınmaya çalışın. Aldıkları ilaçlardan çok az hastanın fayda gördüğünü unutmayın; onlardan çok daha fazlasının zarar gördüğünü; ve güvenli ilaçlarımız yok. FDA'da yaygın bir yolsuzluk var ve diğer uyuşturucu ajanslarında da yolsuzluk oluyor. 1FDA'nın İlaç Güvenliği Ofisi için 40 yıldan fazla bir süre çalışmış olan David Graham, düzenleyici iktidarsızlığı ve endüstri dostluğunu örneklemiştir: 2

“FDA'nın güvenliğe yaklaşma şekli, onu neredeyse hiçe saymaktır… Antidepresanlar ve intihar vakası mükemmel bir örnektir. FDA bunu nasıl ele alıyor? Etiketleme değişiklikleri ile. FDA, etiketleme değişikliklerinin doktor davranışını değiştirmediğini bilir… FDA'nın söylediği şudur: Bu ilacın sizi öldüreceğinden yüzde 95 emin olamayız, bu nedenle öldürmediğini varsayacağız – ve piyasaya sürmesine izin verirler… eğer biz Güvenli ilaçlar istedik, yarın alabiliriz. Bu çalışmaları tasarlamak kolaydır. Ancak FDA bununla ilgilenmiyor.”

2012'de eski bir FDA bilim adamı olan Ronald Kavanagh da şunları söyledi: 3

"Bazen bize kelimenin tam anlamıyla sadece 100 ila 150 sayfalık bir özeti okumamız ve gerçek verileri incelemeden ilaç şirketinin iddialarını kabul etmemiz talimatı verildi, ki bu birçok durumda özet belgeyle doğrudan çeliştiğini gördüm. Diğer zamanlarda, gönderimin belirli bölümlerini gözden geçirmemem emredildi, ancak her zaman güvenlik konularının olacağı yer burasıydı… Muhtemelen yalnızca FDA yönetiminin bilebileceği bilgileri yansıtan ilaç şirketi hisselerinin içeriden öğrenildiğine dair kanıtlar buldum. Ayrıca belgelerde tahrifat, dolandırıcılık, yalancı şahitlik ve tanıkların kurcalanması ve tanık misillemeleri de dahil olmak üzere yaygın haraç almayla ilgili belgelerim olduğuna inanıyorum.”

David Healy'nin işaret ettiği gibi, uyuşturucu ajanslarının aksine, havayolu pilotları güvenliğimizle eleştirel olarak ilgileniyorlar çünkü biz düşersek onlar da endişelenir. 4Bir hasta düşerse, doktorlar bunun suçunu ilaçtan ve kendi yetersizliklerinden ziyade hastanın hastalığına atabilir. Pilotlar olumsuz olayları rapor ettiğinde çok ciddiye alınır ve bu değişime yol açar. Doktorlar nadiren advers olayları rapor ederler ve eğer yaparlarsa raporları anekdot olarak dosyalanır ve değişikliğe yol açmaz.

2) Ruh sağlığı sorununuz veya yaşamınızla ilgili başka sorunlarınız varsa, uyuşturucu tedavisinden kaçınmaya çalıştığını ve iyi bir psikoterapist olduğunu bilmiyorsanız bir psikiyatriste görünmekten kaçının. Bir ana akım psikiyatriste giderseniz, muhtemelen zarar görürsünüz. Belki hemen değil ama uzun vadede.

3) Doktorunuzun ilaç endüstrisinden para veya başka faydalar alıp almadığını, bir ilaç şirketinde hissesi olup olmadığını, ilaç satış görevlileri tarafından ziyaret edilip edilmediğini veya endüstrinin sponsor olduğu etkinliklerde “eğitim” alıp almadığını sorun. Böyle bir durumda kendinize başka bir doktor bulun.

4) Doktorunuz reçete yazarsa hemen eczaneye gitmeyin, internetten resmi onaylı prospektüsü bulun. Bu bilgi, pek çok tanıdık olmayan tıbbi terim için oldukça bunaltıcı olabilir, bu nedenle bilgili bir arkadaşınıza danışmak isteyebilirsiniz. Tüm bilgileri sindirmek biraz zaman alabilir, ancak birçok hastanın yıllarca tedavi edildiğini düşünürsek, bu çabaya değer. İnternette ayrıca anlaşılması daha kolay olan daha kısa özetler de vardır, ancak bunlar mutlaka doğru değildir ve hasta kuruluşlarınınki gibi tarafsız görünen web sitelerinde yayınlansalar bile ilaç şirketleri tarafından üretilmiş olabilir.

İlacın adıyla ilgili bir Google araması yapın veya hastalar ve doktorlar için ayrı bilgilerin bulunabileceği ilaç düzenleyicilerinin ana sayfalarında arama yapın, örneğin:

http://www.ema.europa.eu/ema/ (Avrupa İlaç Ajansı)

http://www.fda.gov/ (Gıda ve İlaç Dairesi)

http://www.mhra.gov.uk (İngiltere ilaç ajansı)

Kullanma talimatını okursanız, muhtemelen ilaç hakkında doktorunuzun bildiğinden çok daha fazlasını bileceksiniz ve şaka yapmıyorum. Sizi temin ederim ki, doktorlar kullanma talimatında ne yazdığını bilselerdi, bu kadar çok ilaç yazmazlardı.

Ayrıca ilaçlar ve diğer tedaviler hakkında bağımsız bilgi kaynaklarına da bakabilirsiniz, örneğin Cochrane Library, www.cochrane.org. Cochrane incelemelerinin özetleri ücretsiz olarak mevcuttur ve incelemelerin tamamı dünya nüfusunun yarısı için ücretsiz olarak mevcuttur. Bununla birlikte, Cochrane incelemelerinde özetlenen neredeyse tüm psikotrop ilaç denemelerinin kusurlu olduğunu anlamalısınız. Bu nedenle, yorumları okurken eleştirel olmanız gerekir; özellikle, uyuşturucuların zararları genellikle küçümsenir veya gözden kaçırılır.

Artık ilacı alıp almamaya kendiniz karar vermek için daha iyi bir konumdasınız. Amerikan TV reklamları her zaman "Prozac'ın sizin için doğru olup olmadığını doktorunuza sorun" gibi bir şeyle biter. Ancak doktorunuz büyük olasılıkla ilaç endüstrisinden etkilenmiş olduğundan, "Doktorunuza Prozac'ın sizin için yanlış olup olmadığını sorun" veya daha da iyisi, " Prozac'ın sizin için yanlış olup olmadığını kendinize sorun" demeniz tercih edilir. Bana sorarsanız kimse antidepresan almasın.

5) Piyasaya sürüldükleri ilk yedi yıl yeni ilaçlar almaktan kaçının, çünkü güvenlik nedeniyle geri çekilen ilaçların çoğu ilk yedi yıl içinde geri çekilir. 1

6) Bir ilaca ihtiyaç duyulursa, daha ucuz ilaçlar olup olmadığını doktorunuza sorun. İlacı mümkün olduğu kadar kısa bir süre için alın ve başlamadan önce doktorunuzdan ilacı azaltmak için sağlam bir plan isteyin. Doktorunuz böyle bir plana gerek olmadığını düşünüyorsa ilacı almayın!

7) Reçeteli ilaçlarımızın kalp hastalığı ve kanserden sonra üçüncü büyük katil olduğunu ve gereksiz ölümlerin birçoğunun psikiyatrik ilaçlardan kaynaklandığını asla unutmayın. 1 Bu, ilaç endüstrisindeki yaygın suçun, doktorların yaygın yolsuzluğunun ve iktidarsız ilaç düzenlemelerinin sonucudur. Amaçlandığı gibi çalışmayan ve hastalar için tehlikeli bir sistem oluşturduk.

8) Uyuşturucu almanın en şeytani sorunlarından biri, kendinizi iyi hissetmediğinizde, bunun ilacın bir yan etkisi olabileceğini çoğu zaman fark etmemenizdir. Psikotrop ilaçların pek çok zararlı etkisi olmasına rağmen, doktorlar hastalarına ilaç yazarken yan etkileri hakkında çok az şey söylerler ya da hiçbir şey söylemezler ya da endişe edilecek bir yan etkisi olmadığını söylerler ki bu asla doğru değildir.

9) Psikiyatrinin tuzağına düştüyseniz, kendi hayatınızın kontrolünü yeniden ele alın (bkz. Bölüm 14). Siz hayatınızın efendisisiniz, psikiyatristler değil ve genellikle hayatınızı olduğundan daha sefil hale getiriyorlar.

10) Aldığınız ilaçlara gerçekten ihtiyacınız olup olmadığını kendinize sorun ve bunları birer birer profesyonel yardım alarak kademeli olarak azaltmayı düşünün (bunları reçete eden doktor değil, genellikle onları bırakmaya karşı çıkacaktır). Uyuşturucuyu aniden bırakmanın tehlikeli olabileceğini unutmayın (bkz. Bölüm 12).

11) İlaç şirketlerinin ne araştırmalarında ne de pazarlamalarında veya hastalara yönelik bilgilendirmelerinde bize söylediklerinin hiçbirine inanamayacağımızı kendinize hatırlatın.

12) Hasta organizasyonunuz ilaç endüstrisi parasını veya diğer iyilikleri kabul ederse üyeliğinizi geri çekin. Hasta dernekleri bunu gizlemekle birlikte genellikle ilaç şirketleri tarafından kurulur. 1996 ve 1999 yılları arasında, kendisini “beyin bozukluğu olan bireyler ve aile üyelerinden oluşan bir taban örgütü” olarak adlandıran ABD Ulusal Akıl Hastaları İttifakı, Eli Lilly liderliğindeki 18 ilaç şirketinden yaklaşık 12 milyon dolar aldı. 5Hasta organizasyonlarının liderlerinin beyinlerini yıkamak şirketler için son derece faydalı, çünkü şirketlerden çok daha fazla sesli ve kavgacı olmalarına izin verebilirler.

13) Aydınlatılmış onam formu, araştırma protokolünün, tüm analizlerin ve tüm ham verilerin (hastaların tanımlanmasına izin vermeyen, anonimleştirilmiş bir şekilde) kamuya açık hale getirileceğine dair bir madde içermedikçe, araştırmalar için gönüllü olmayın. 1 - İmzalamadan önce - parasal tutarlar ve koşullar dahil olmak üzere sponsor ve araştırmacılar arasındaki tüm anlaşmaları gördüğünüzden emin olun. Doktorlar bundan rahatsızsa saklayacakları bir şeyler vardır ve araştırmaya katılmamalısınız.

Endüstrinin desteklediği pek çok araştırma, yalnızca şirket için değil, aynı zamanda doktorlar veya kurumları için de hastaları parasal bir kazanç için sömüren bilim kılığında pazarlama yapıyor ve genellikle şirket için yararlı sonuçları garanti eden, ancak yanıltıcıdır. Bu tür denemeler, araştırmacılar ve hastalar arasındaki örtük sosyal sözleşmenin ihlalidir. Doğruyu söylemek gerekirse, hasta onam formları bu nedenle genellikle şöyle görünmelidir: 1

Bilimsel bir değeri olmadığını anladığım ancak şirkete ilaçlarını pazarlamasında yardımcı olacağını anladığım bu denemeye katılmayı kabul ediyorum. Ayrıca, sonuçların şirketi memnun etmemesi durumunda, elde edilene kadar manipüle edilip çarpıtılabileceğini ve bu da başarısız olursa, sonuçların şirket dışında kimsenin göremeyeceği şekilde gömülebileceğini de anlıyorum. Son olarak, ilacın çok fazla ciddi zararı olması durumunda, bunlar ya yayınlanmayacak ya da hastalarda endişe yaratmamak veya şirketin ilacının satışlarını düşürmemek için başka bir adla anılacaklarını anlıyor ve kabul ediyorum.

17

Doktorlar ne yapabilir?

Daha iyi ve daha insancıl bir psikiyatri yaratmak için doktorların yapabileceği çok şey var.

1) Tüm ülkelerde kanunen her türlü zorla muameleyi yasaklamak için çalışmalıyız. İnsanların hayatlarını kurtarmamıza izin veren başka yasalarımız var, örneğin, ölme riski olan anoreksiya nervozası olanlar.

2) DSM-5'i ve ICD-10'un ilgili kısımlarını psikiyatrinin mezarına gömmeli ve tanı sistemi ile her şeye yeniden başlamalıyız. NIMH, DSM'nin bir araştırma aracı olarak kullanımını terk etti ve 2013'te başkanı Thomas Insel nedenini açıkladı: 1

"İskemik kalp hastalığı, lenfoma veya AIDS tanımlarımızın aksine, DSM tanıları herhangi bir nesnel laboratuvar ölçümüne değil, klinik semptom kümeleri hakkında fikir birliğine dayanmaktadır. Tıbbın geri kalanında bu, göğüs ağrısının doğasına veya ateşin kalitesine dayalı teşhis sistemleri oluşturmaya eşdeğer olacaktır.”

İlaç endüstrisi ile ilgili olarak çıkar çatışması olan hiç kimsenin bu çalışmaya katılmasına izin verilmemelidir. Teşhisleri daraltmalı ve sınırlandırmalıyız ki, halihazırda sahip olduğumuz kaynaklar, gerçekten hasta insanlarla insancıl bir şekilde ilgilenmemize ve onları dinleyip onlarla konuşmamız için gerekli zamanı ayırmamıza izin verecek kadar yeterli olacaktır.

3) Hastalara yapışkan teşhisler ve bağımlılık yapıcı ilaçlar vermeden sabırlı olma ve bekleyip görme sanatını tazelemeliyiz. "Birden fazla ziyarette dikkatli bir şekilde beklemek, doktorların sorunların müdahale olmadan çözülüp çözülmeyeceğini görmelerini sağlayabilir." 2İyi psikiyatristler ilk ziyarette ilaç yazmaktan kaçınmaya çalışırlar, ancak bunlar çok nadirdir. Bu psikiyatristlerden biri bana şunları yazdı:

“Ülkemdeki psikiyatrinin durumu beni dehşete düşürdü. Profesörüm, kılavuz geliştirmekten lisansüstü eğitime kadar her şeyin arkasında. Deneyimle, zihinsel sıkıntının tıbbi acı olarak yeniden yorumlanmasının gerçekte ne kadar sahte olduğunu görmeye başladım. Eleştirel psikiyatri kitaplarını okumak, klinik deneyimimi anlamlandırmama yardımcı oldu. Artık hastalarla zorlayıcı olmayan eşit ortaklıklar olan tartışmalar ve ilişkiler kurmaya çalışıyorum. Birkaç hasta gerçekten doktor olup olmadığımı sorguladı çünkü onlara insan gibi davranıyorum, gülümsüyorum, gülüyorum ve onlara sorunlarının ve tedavilerinin sorumluluğunu ve sahiplenme duygusunu veriyorum. Google'da, emin olmadığım durumlarda, genellikle yan etkiler, ilaç etkileşimleri veya tuhaf yoksunluk belirtileri gibi şeyleri önlerine koyuyorum. Ayrıca kendi tarihimi anlamamı sağladı. Yirmili yaşlarımda büyük bir çöküntü yaşadım. O zamanlar, tüm psikiyatrik etiketlere ve tıbbi tedavilere içgüdüsel olarak direndim. Normale dönmem uzun zaman aldı ama bir şekilde başardım. Şimdi geriye dönüp baktığımda, yanlış ellerde sesler duyduğum, sanrılar ve şiddetli kaygılar yaşadığım için nasıl şizofren olarak etiketlendiğimi kolayca görebiliyorum. Artık benim çöküşümün hastalarımın yaşadıklarından farklı olmadığını biliyorum. Açık Diyalog veya Soteria gibi tedavileri kucaklasaydı ve psikiyatrik kurtulanların artan sesini dinleseydi, akıl sağlığı çok daha iyi olabilirdi, ancak biyo-manyaklar her yeri ele geçirdi ve para ve güce sahipler, bu yüzden hegemonya hüküm sürüyor. Çoğu insan her şeyin nasıl çalıştığını gerçekten bilmiyor. İlaç şirketlerinin insanlığın iyiliği için çalıştığını varsayıyorlar, bu yüzden oldukça sıkışıp kaldık.” Tüm psikiyatrik etiketlere ve tıbbi tedavilere içgüdüsel olarak direndim. Normale dönmem uzun zaman aldı ama bir şekilde başardım. Şimdi geriye dönüp baktığımda, yanlış ellerde sesler duyduğum, sanrılar ve şiddetli kaygılar yaşadığım için nasıl şizofren olarak etiketlendiğimi kolayca görebiliyorum. Artık benim çöküşümün hastalarımın yaşadıklarından farklı olmadığını biliyorum. Açık Diyalog veya Soteria gibi tedavileri kucaklasaydı ve psikiyatrik kurtulanların artan sesini dinleseydi, akıl sağlığı çok daha iyi olabilirdi, ancak biyo-manyaklar her yeri ele geçirdi ve para ve güce sahipler, bu yüzden hegemonya hüküm sürüyor. Çoğu insan her şeyin nasıl çalıştığını gerçekten bilmiyor. İlaç şirketlerinin insanlığın iyiliği için çalıştığını varsayıyorlar, bu yüzden oldukça sıkışıp kaldık.” Tüm psikiyatrik etiketlere ve tıbbi tedavilere içgüdüsel olarak direndim. Normale dönmem uzun zaman aldı ama bir şekilde başardım. Şimdi geriye dönüp baktığımda, yanlış ellerde sesler duyduğum, sanrılar ve şiddetli kaygılar yaşadığım için nasıl şizofren olarak etiketlendiğimi kolayca görebiliyorum. Artık benim çöküşümün hastalarımın yaşadıklarından farklı olmadığını biliyorum. Açık Diyalog veya Soteria gibi tedavileri kucaklasaydı ve psikiyatrik kurtulanların artan sesini dinleseydi, akıl sağlığı çok daha iyi olabilirdi, ancak biyo-manyaklar her yeri ele geçirdi ve para ve güce sahipler, bu yüzden hegemonya hüküm sürüyor. Çoğu insan her şeyin nasıl çalıştığını gerçekten bilmiyor. İlaç şirketlerinin insanlığın iyiliği için çalıştığını varsayıyorlar, bu yüzden oldukça sıkışıp kaldık.” Şimdi geriye dönüp baktığımda, yanlış ellerde sesler duyduğum, sanrılar ve şiddetli kaygılar yaşadığım için nasıl şizofren olarak etiketlendiğimi kolayca görebiliyorum. Artık benim çöküşümün hastalarımın yaşadıklarından farklı olmadığını biliyorum. Açık Diyalog veya Soteria gibi tedavileri kucaklasaydı ve psikiyatrik kurtulanların artan sesini dinleseydi, akıl sağlığı çok daha iyi olabilirdi, ancak biyo-manyaklar her yeri ele geçirdi ve para ve güce sahipler, bu yüzden hegemonya hüküm sürüyor. Çoğu insan her şeyin nasıl çalıştığını gerçekten bilmiyor. İlaç şirketlerinin insanlığın iyiliği için çalıştığını varsayıyorlar, bu yüzden oldukça sıkışıp kaldık.” Şimdi geriye dönüp baktığımda, yanlış ellerde sesler duyduğum, sanrılar ve şiddetli kaygılar yaşadığım için nasıl şizofren olarak etiketlendiğimi kolayca görebiliyorum. Artık benim çöküşümün hastalarımın yaşadıklarından farklı olmadığını biliyorum. Açık Diyalog veya Soteria gibi tedavileri kucaklasaydı ve psikiyatrik kurtulanların artan sesini dinleseydi, akıl sağlığı çok daha iyi olabilirdi, ancak biyo-manyaklar her yeri ele geçirdi ve para ve güce sahipler, bu yüzden hegemonya hüküm sürüyor. Çoğu insan her şeyin nasıl çalıştığını gerçekten bilmiyor. İlaç şirketlerinin insanlığın iyiliği için çalıştığını varsayıyorlar, bu yüzden oldukça sıkışıp kaldık.” Açık Diyalog veya Soteria gibi tedavileri kucaklasaydı ve psikiyatrik kurtulanların artan sesini dinleseydi, akıl sağlığı çok daha iyi olabilirdi, ancak biyo-manyaklar her yeri ele geçirdi ve para ve güce sahipler, bu yüzden hegemonya hüküm sürüyor. Çoğu insan her şeyin nasıl çalıştığını gerçekten bilmiyor. İlaç şirketlerinin insanlığın iyiliği için çalıştığını varsayıyorlar, bu yüzden oldukça sıkışıp kaldık.” Açık Diyalog veya Soteria gibi tedavileri kucaklasaydı ve psikiyatrik kurtulanların artan sesini dinleseydi, akıl sağlığı çok daha iyi olabilirdi, ancak biyo-manyaklar her yeri ele geçirdi ve para ve güce sahipler, bu yüzden hegemonya hüküm sürüyor. Çoğu insan her şeyin nasıl çalıştığını gerçekten bilmiyor. İlaç şirketlerinin insanlığın iyiliği için çalıştığını varsayıyorlar, bu yüzden oldukça sıkışıp kaldık.”

Bir kişi psikozla kendi deneyimini yaşadıktan sonra psikiyatrist olursa, genellikle hastalarına karşı sıcak bir empati kurar, oysa bu deneyim olmadan birçok psikiyatrist hastalarını insan olarak görmez gibi görünür. Pek çok hastanın şikayet ettiği şey budur, kendilerine bir şey - bir teşhis - gibi davranılmaları ve saygı görmemeleri.

4) Psikiyatrik ilaçların hiçbir koşulda kullanılmayacağının hastalara garanti edildiği ve hastaların bu kurumları seçmekte özgür olduğu psikiyatri kurumlarına ihtiyacımız var.

5) Uyuşturucusuz bir yaşamın mümkün ve hatta arzu edilir olduğunu insanlara sürekli hatırlatmalıyız.

6) Doktorlar psikoterapi eğitimi almakta ısrar etmeli ve bunu psikiyatride her şeyden daha önemli görmeyi öğrenmelidir. ABD'li bir psikiyatrist şunları söyledi: 3“80'lerde eğitim aldığımda yüzde 50 psikoterapi eğitimi ve yüzde 50 biyolojik ilaç eğitimi aldık. Bugün, ortalama bir psikiyatri asistanı sıfır psikoterapi eğitimi alıyor. Yani teklif etmeleri gereken tek şey bir hap.”

7) Klinik araştırmaları kamu yararına yapılan ve bağımsız akademik kurumlar tarafından yürütülen bir kamu girişimi olarak gördüğümüz büyük bir kültür değişikliğine ihtiyacımız var. Endüstrinin kendi kendine hakim olmasını engellemeli ve bu nedenle endüstrinin hastalar üzerinde denemeler yapabileceğini artık kabul etmemeliyiz. Endüstri hala denemeler için ödeme yapabilir, ancak bunlarla hiçbir ilgisi olmamalıdır ve hasta temsilcilerinden oluşan bir kamu kurumu, denemelerin hastalar için uygun olmasını ve ilgili sonuçlara sahip olmasını sağlamalıdır. Bu, ilaç şirketlerinin ilaç endüstrisi ile uzun süredir devam eden ilişkileri olan ve rahatsız edici sorular sormayan araştırmacıları seçtiği kısır döngüyü kırabilir. Düzenleme aynı zamanda endüstri için çok daha ucuz olacaktır.4

8) Psikiyatristler, psikiyatrik ilaçların kalıcı zararları da dahil olmak üzere uzun vadeli etkileri hakkında bizi bilgilendirebilecek on yıllardır gerçekleştiremedikleri uzun vadeli randomize araştırmalara başlamalıdır. 5Kamu fon sağlayıcılarımız ve hükümetlerimiz bu tür denemelerden çok mutlu olmalı, çünkü sonuçlar şüphesiz toplumlarımız için büyük tasarruflara, daha az ölüme ve daha sağlıklı hastalara yol açacaktır.

9) Doktorlar finansal çıkar çatışmalarından kaçınmalıdır. Onları beyan ettikleri sürece her şeyin yolunda olduğu fikri aptalca. Mali çıkar çatışmaları insanların söylediklerini ve yazdıklarını çarpıtır, 6peki okuyucular endüstri bordrosu üzerine yazarlarla bir araştırma raporunu nasıl ele almalı? Raporu tamamen yok saymalılar mı, yoksa eski sürüme mi almalılar, eğer öyleyse, ne şekilde ve ne kadar? Çözüm açıkça finansal çıkar çatışmalarından tamamen kaçınmaktır.

Bu nedenle doktorlar, yemek ve kongre seyahatleri de dahil olmak üzere endüstri parasına ve her türlü iyiliğe hayır demelidir. 7Şirketler tavsiye isterse, doktorlar bunu ücretsiz verebilir ve aynı anda hem hastaları hem de ilaç endüstrisi için savunucu olamayacakları için danışman olmayı reddetmeli veya şirketlerin danışma kurullarında oturmalıdırlar. Hâkimin taraflardan birinin maaş aldığı bir davayı doktorların kabul etmemeleri, ilaç endüstrisi tarafından isteyerek kabul edilmeleri savunulamaz.

Ne yazık ki, doktorlar arasında kolay para kabulüne izin veren bir kültür var ve şirketler parayı izlenemeyecek şekilde transfer etmeyi teklif edebiliyor. 6 Ancak doktorlar ve kuruluşları, hastaların çoğuna zarar veren ve öldüren organize suçlardan kısmen kazanılan parayı almanın etik olarak kabul edilebilir olup olmadığını değerlendirmelidir. 6 Endüstriden maaş alan bir kişinin akademik meslektaşlarının toplandığı yerlerde artık yüzünü göstermemesi için bu kültürü profesyonel dışlanma kültürüne çevirmeliyiz. Doktorların kolay parayı kabul etmenin yolsuzluk olduğunu görememeleri inanılmaz. Bu yolsuzluğun pek çok üstü kapalı adı vardır, örneğin “isteğe bağlı fonlar”, “bağlı olmayan” veya “sınırsız eğitim hibeleri”.

Doktorlar ayrıca, kendi araştırmaları için kullanabilecekleri, endüstri ile ortaklaşa araştırmalardan elde edilen fazla parayı kabul etmekten kaçınmalıdır, çünkü bu onların muhakemelerini ve eleştirel duyularını bozar ve hastaları zararlı ilaçlarla denemelere zorlamaya yol açabilir. Aynı durum hastaneler için de geçerlidir.

10) Kurumların gündemlerini bozacağı için sektörden hediye kabul etmemelidir. 6 , 8, 9Ülkemde olan tek bir kurum için miktarlar yüz milyon Euro'ya kadar çıkabileceğinden, bundan kaçınmak zor olacak.

11) Tüm ülkelerde, parasal tutarları ve diğer faydaları ayrıntılı olarak gösteren, doktorların endüstri ile işbirliğine yönelik kamuya açık ve kolayca aranabilir web siteleri olmalı ve eksik bilgi veya yanlış miktarlar için katı cezalar uygulanmalıdır.

12) Doktorlar, endüstrinin sponsor olduğu toplantılarda diğer doktorları “eğitmemelidir”. Bu tür etkinliklerin gerçek bir eğitim amacı yoktur, yalnızca pazarlamadır ve satışları artırmasalar sektör bu etkinliklere sponsor olmaz. Bu gerçeği gizlemeye çalışsa da içeriği dikkatli bir şekilde kontrol eder. 6

13) Doktorlar, sahte güvenilirlik sağladığı ve okuyucuları kasıtlı olarak yanlış yönlendirdiği için sahtekarlık olan hayalet yazılı kağıtlara isimlerini eklememelidir. 6

14) Doktorlar ilaç satıcılarıyla görüşmemelidir, çünkü bu daha yüksek ilaç maliyetlerine ve başka şekillerde mantıksız reçete yazmaya neden olur ve satıcılarla daha sık temaslar, halk sağlığı ve ülke ekonomilerimiz için daha kötü sonuç verir. 6 , 10Örnek olarak, Fransa'daki pratisyen hekimler, geçen ay bu tür ilaçların çığırtkanlığını yapan bir satış görevlisi tarafından ziyaret edilmişlerse, üç kat daha sık bir antipsikotik reçete ettiler. 11Herhangi bir doktorun neden ilaç şirketlerinin onlara söylediği herhangi bir şeye inanmaya istekli olduğunu sık sık merak ediyorum.

15) Tıp dergileri ilaç denemelerini yayınlamayı bırakmalıdır. Bunun yerine, protokoller, sonuçlar ve tüm veri seti, kamuya ait web sitelerinde erişilebilir hale getirilmelidir. 6 , 12En prestijli dergilerimiz, şirketlere deneme raporlarının yeniden basımlarını satarak çok büyük miktarda para kazanıyor ve editörler, sıklıkla meydana gelen hatalı araştırmaların ve hatalı özetlerin yayınlanmasına izin verdiklerinde büyük bir çıkar çatışması yaşıyor. 6 Dergiler, denemeleri yayınlamak yerine, onları eleştirel olarak tanımlamaya odaklanabilir.

Kitabımı, The God Delusion'ın yazarı Oxford'lu biyolog Richard Dawkins'in şu sözüyle bitireceğim: "Görünüşe göre, siz müesses nizam haline geldiğinizde, birinin kurulu rüzgar torbasını delmesi komik olmaktan çıkıyor." 13Umarım bu kitapla psikiyatrinin yerleşik rüzgar torbasını etkili bir şekilde deldim, çünkü bu hastalara fayda sağlayacak ve gelecek nesil psikiyatristlerin daha anlamlı bir iş yapmasını sağlayacaktır.

18

yardımcı web siteleri

Psikiyatrinin insanlara neler yaptığına ve insanların psikiyatriden zarar görme risklerini azaltmak ve psikiyatrik ilaçları bırakmak için neler yapabileceklerine dair birçok web sitesi var. Bazılarını kendi web sitem www.deadlymedicines.dk'de anlattım ve burada derslerimin bazılarına, hasta hikayelerine ve diğer bilgilere bağlantılar da var.

www.madinamerica.com Ödüllü bilim gazetecisi Robert Whitaker'ın psikiyatrinin neden vaat ettiğini yerine getirmediğiyle ilgili web sitesi. Neredeyse her gün yeni gönderiler çıkıyor.

http://davidhealy.org/ Psikiyatrist David Healy'nin reçeteli ilaçlar almanın riskleri ve çok daha fazlası hakkında web sitesi. RxISK.org , ilaç yan etkilerinin araştırılması ve raporlanması ve hangi ilaçların intiharlarla ilişkili olduğu hakkındadır. http://econsult.rxisk.org/ bir ilaç uzmanıyla ücret karşılığında danışmanlık hizmeti sunar.

http://www.breggin.com/ Psikiyatrist Peter Breggin'in web sitesi: Doktorunuzun bilmeyebileceği şeyler: psikiyatrik ilaç gerçekleri. Psikiyatrik ilaçlardan neden ve nasıl kaçınılacağı hakkında çok şey var.

http://www.mindfreedom.org/ MindFreedom International, psikiyatrik engelli olarak etiketlenen insanlar için insan hakları ve alternatifler kazanmak için taban gruplarını birleştiriyor.

http://psychrights.org/ Jim Gottstein'ın kanunun gücü hakkında bilgi, birçok önemli araştırma makalesi içeren bir arama işlevi ve akıl sağlığı sisteminden günlük korku hikayelerinin uzun bir listesini içeren ana sayfasıdır.

http://www.psychintegrity.org/ Uluslararası Etik Psikoloji ve Psikiyatri Derneği'nin amacı, genellikle psikiyatrik bozukluklar olarak teşhis edilen bu sorunlara güvenli, insancıl ve yaşamı iyileştiren yaklaşımları teşvik etmektir.

http://cepuk.org/ Kanıta Dayalı Psikiyatri Konseyi, psikiyatrik ilaçların zararlı etkilerine dair kanıtları iletir ve politika yapıcıları ve uygulayıcıları bilgilendirerek, zarar görenlerin ifadelerini paylaşarak ve araştırmaları destekleyerek psikiyatrik zararı azaltmaya çalışır. kanıtın eksik olduğu alanlara

http://www.ssristories.org/ medyada yer alan ve intihar ve cinayet dahil olmak üzere çeşitli olumsuz sonuçların olası bir nedeni olarak reçeteli ilaçların belirtildiği 5.000'den fazla hikayenin bir koleksiyonudur.

http://www.woodymatters.com/ Kim Witczak'ın FDA, büyük ilaç, yolsuzluk, siyasi tepkiler ve davalar (2003'ten 2008'e kadar) ile ilgili psikiyatrik ilaçlara bağlantılar içeren web sitesidir.

http://recoveringfrompsychiatry.com/ Psikiyatriden kurtulan Laura Delano'nun psikiyatriden nasıl kurtulabileceğinize dair ipuçları içeren web sitesi.

www.whocaresinsweden.com , Jan Åkerblom tarafından antidepresan ilaçların riskleri hakkında üç bölümden oluşan bir belgeseldir.

www.depression-heute.de depresyon hakkında Almanca bir web sitesidir.

ölümcül psikiyatri

© Peter C. Gøtzsche ve People'sPress, København 2015

© Bu basım: People'sPress, 2015

Prof. Peter Gotzsche

CHAPTER 1 REFERENCES

References

1

 Nielsen M. Selective Serotonin Reuptake Inhibitors (SSRI) – sales, withdrawal reactions and how drug regulators reacted to this with benzodiazepines as comparator (PhD thesis). University of Copenhagen; 2013.

2

 Moncrieff J. The bitterest pills. Basingstoke: Palgrave Macmillan; 2013.

3

 Moncrieff J. The myth of the chemical cure: a critique of psychiatric drug treatment. Basingstoke: Palgrave Macmillan; 2007.

4

 Moncrieff J. A straight talking introduction to psychiatric drugs. Ross-on-Wye: PCCS Books; 2009.

5

 Davies J. Cracked: Why psychiatry is doing more harm than good. London: Icon Books; 2013.

6

 Nutt DJ, Goodwin GM, Bhugra D, et al. Attacks on antidepressants: signs of deep-seated stigma? Lancet Psychiatry 2014;1:103-4.

7

 Barbui C, Furukawa TA, Cipriani A. Effectiveness of paroxetine in the treatment of acute major depression in adults: a systematic reexamination of published and unpublished data from randomized trials. CMAJ 2008;178:296-305.

8

 Gøtzsche PC. Mammography screening: truth, lies and controversy. London: Radcliffe Publishing; 2012.

9

 Raven M. Depression and antidepressants in Australia and beyond: a critical public health analysis (PhD thesis). University of Wollongong, Australia; 2012. http://ro.uow.edu.au/theses/3686/.

10

 Bass A. Side effects – a prosecutor, a whistleblower, and a bestselling antidepressant on trial. Chapel Hill: Algonquin Books; 2008.

11

 Healy D. Let them eat Prozac. New York: New York University Press; 2004.

12

 Gøtzsche PC. Deadly medicines and organised crime: How big pharma has corrupted health care. London: Radcliffe Publishing; 2013.

13

 Virapen J. Side effects: death. College Station: Virtualbookworm.com Publishing; 2010.

14

 Timimi S, Thomas P, Davies J, et al. Antipsychiatry and the antidepressants debate. Lancet Psychiatry 2014;1:174.

15

 Gøtzsche PC. Why I think antidepressants cause more harm than good. Lancet Psychiatry 2014;1:104-6 (available at www.deadlymedicines.dk).

16

 Hope C. Ecstasy ‘no more dangerous than horse riding.’ The Telegraph 2009 Feb

CHAPTER 2 REFERENCES

References

1

 Gøtzsche PC. Rational diagnosis and treatment: evidence-based clinical decision-making, 4th edition. Chichester: Wiley; 2007.

2

 Mayo Clinic Staff. Mental illness. http://www.mayoclinic.org/diseases-conditions/mental-illness/basics/definition/con-20033813 (accessed 11 Nov 2014).

3

 Østergaard SD, Jensen SOW, Bech P. The heterogeneity of the depressive syndrome: when numbers get serious. Acta Psychiatr Scand 2011;124:495-6.

4

 McHugh PR, Slavney PR. Mental illness - comprehensive evaluation or checklist? N Engl J Med 2012;366:1853-5.

5

 Medawar C. The antidepressant web - marketing depression and making medicines work. Int J Risk & Saf Med 1997;10:75-126.

6

 Kessler RC, Demler O, Frank RG, et al. Prevalence and treatment of mental disorders, 1990 to 2003. N Engl J Med 2005;352:2515-23.

7

 Varese F, Smeets F, Drukker M, et al. Childhood adversities increase the risk of psychosis: a meta-analysis of patient-control, prospectiveand cross-sectional cohort studies. Schizophr Bull 2012;38:661-71.

8

 Wulff HR, Pedersen SA, Rosenberg R. Philosophy of medicine. London: Blackwell; 1986.

9

 Breggin P. Psychiatric drug withdrawal: a guide for prescribers, therapists, patients, and their families. New York: Springer Publishing Company; 2013.

10

 Rosenhan DL. On being sane in insane places. Science 1973;179:250-8.

11

 Whitaker R. Mad in America. Cambridge: Perseus Books Group; 2002.

12

 Christensen DC. Dear Luise: a story of power and powerlessness in Denmark’s psychiatric care system. Portland: Jorvik Press; 2012.

13

 Kirk SA, Gomory T, Cohen D. Mad science: psychiatric coercion, diagnosis and drugs. New Brunswick: Transaction Publishers; 2013.

14

 Caplan PJ. They say you’re crazy: how the world’s most powerful psychiatrists decide who’s normal. Jackson: Da Capo Press; 1995.

15

 Kirk SA, Kutchins H. The selling of DSM: the rhetoric of science in psychiatry. New York: Aldine de Gruyter; 1992.

16

 Watts G. More psychiatrists attack plans for DSM-5. BMJ 2012;344:e3357.

17

 Williams JB, Gibbon M, First MB, et al. The Structured Clinical Interview for DSM-III-R (SCID). II. Multisite test-retest reliability. Arch Gen Psychiatry 1992;49:630-6.

18

 Gøtzsche PC. Deadly medicines and organised crime: How big pharma has corrupted health care. London: Radcliffe Publishing; 2013.

19

 Moynihan R. Medicalization. A new deal on disease definition. BMJ 2011; 342:d2548.

20

 Enkin M, Keirse MJNC, Renfrew M, et al. A guide to effective care in pregnancy & childbirth. Second edition. Oxford: Oxford University Press; 1995.

21

 [Work environment and treatment modalities in Danish psychiatry]. Nordjyske Medier; 2007.

22

 Garfield LD, Brown DS, Allaire BT, et al. Psychotropic drug use among preschool children in the Medicaid program from 36 states. Am J Public Health 2015;105:525-9.

23

 Roberts EJ. A rush to medicate young minds. Washington Post 2006 Oct 8.

24

 Whitaker R. Anatomy of an Epidemic. New York: Broadway Paperbacks; 2010.

25

 Poulsen HD. [2014: The year where the patient will be the loser]. Berlingske 2013 Dec 25.

26

 Schmidt AL. [Two hats? Özlem Cekic doesn’t trust Henrik Day Poulsen]. Politiken 2014 Sept 10.

27

 Breggin P. Medication madness. New York: St. Martin’s Griffin; 2008.

28

 Jacob KS, Patel V. Classification of mental disorders: a global mental health perspective. Lancet 2014;383:1433-5.

29

 Deber RB, Kraetschmer N, Urowitz S, et al. Patient, consumer, client, or customer: what do people want to be called? Health Expectations 2005;8:345-51.

30

 Coombes R. Having the last laugh at big pharma. BMJ 2007;334:396-7.

31

 HAVIDOL: female testimonial. www.youtube.com/watch?v=sQw_cdhXGco (accessed 27 Dec 2014).

32

 A new epidemic (motivational deficiency disorder). Available online at: www.youtube.com/watch?v=RoppJOtRLe4 (accessed 27 Dec 2014).

33

 Moynihan R. Scientists find new disease: motivational deficiency disorder. BMJ 2006;332:745.

34

 Turner B. Disorder Fabrication Syndrome. http://www.adhdtesting.org/history%20of%20add-adhd.htm (accessed 27 Dec 2014).

35

 Marjoribanks J, Brown J, O’Brien PMS, et al. Selective serotonin reuptake inhibitors for premenstrual syndrome. Cochrane Database Syst Rev 2013;6: CD001396.

CHAPTER 3 REFERENCES

References

1

 Petersen M. Our daily meds. New York: Sarah Crichton Books; 2008.

2

 Thombs BD, Arthurs E, El-Baalbaki G, et al. Risk of bias from inclusion of patients who already have diagnosis of or are undergoing treatment for depression in diagnostic accuracy studies of screening tools for depression: systematic review. BMJ 2011;343:d4825.

3

 Gøtzsche PC. Deadly medicines and organised crime: How big pharma has corrupted health care. London: Radcliffe Publishing; 2013.

4

 Henkel V, Mergl R, Kohnen R, et al. Identifying depression in primary care: a comparison of different methods in a prospective cohort study. BMJ 2003; 326:200-1.

5

 Frances A. Saving normal. New York: Harper Collins; 2013.

6

 Raven M. Depression and antidepressants in Australia and beyond: a critical public health analysis (PhD thesis). University of Wollongong, Australia; 2012. http://ro.uow.edu.au/theses/3686/.

7

 Gilbody S, House A, Sheldon T. Screening and case finding instruments for depression. Cochrane Database Syst Rev 2005;4:CD002792.

8

 [Guidelines for unipolar depression in adults]. København: Sundhedsstyrelsen; 2007.

9

 Coupland C, Dhiman P, Morriss R, et al. Antidepressant use and risk of adverse outcomes in older people: population based cohort study. BMJ 2011;343:d4551.

10

 Østergaard SD, Jensen SOW, Bech P. The heterogeneity of the depressive syndrome: when numbers get serious. Acta Psychiatr Scand 2011;124:495-6.

11

 Healy D. Let them eat Prozac. New York: New York University Press; 2004.

12

 The creation of the Prozac myth. The Guardian 2008;Feb 27.

13

 Dowrick C, Frances A. Medicalising unhappiness: new classification of depression risks more patients being put on drug treatment from which they will not benefit. BMJ 2013;347:f7140.

14

 Nielsen M, Gøtzsche P. An analysis of psychotropic drug sales. Increasing sales of selective serotonin reuptake inhibitors are closely related to number of products. Int J Risk Saf Med 2011;23:125-32.

15

 Bruun KS. [Chief physician: Those who get antidepressants need them]. Netavisen 2014 Oct 21.

16

 Gøtzsche PC. Why I think antidepressants cause more harm than good. Lancet Psychiatry 2014;1:104-6.

17

 Laughren TP. Overview for December 13 Meeting of Psychopharmacologic Drugs Advisory Committee (PDAC). 2006 Nov 16. Available online at: www.fda.gov/ohrms/dockets/ac/06/briefing/2006-4272b1-01-FDA.pdf (accessed 22 October 2012).

18

 Arroll B, Elley CR, Fishman T, et al. Antidepressants versus placebo for depression in primary care. Cochrane Database Syst Rev 2009;3:CD007954.

19

 Turner EH, Matthews AM, Linardatos E, et al. Selective publication of antidepressant trials and its influence on apparent efficacy. N Engl J Med 2008; 358:252-60.

20

 Hróbjartsson A, Gøtzsche PC. Placebo interventions for all clinical conditions. Cochrane Database Syst Rev 2010;1:CD003974.

21

 Hróbjartsson A, Thomsen AS, Emanuelsson F, et al. Observer bias in randomised clinical trials with binary outcomes: systematic review of trials with both blinded and non-blinded outcome assessors. BMJ 2012;344:e1119.

22

 Fisher S, Greenberg RG. How sound is the double-blind design for evaluating psychotropic drugs? J Nerv Ment Dis 1993;181:345-50.

23

 Moncrieff J, Wessely S, Hardy R. Active placebos versus antidepressants for depression. Cochrane Database Syst Rev 2004;1:CD003012.

24

 Leucht S, Fennema H, Engel R, et al. What does the HAMD mean? J Affect Disord 2013;148:243-8.

25

 Hamilton M. A rating scale for depression. J Neurol Neurosurg Psychiat 1960; 23:56-62.

26

 Fournier JC, DeRubeis RJ, Hollon SD, et al. Antidepressant drug effects and depression severity: a patient-level meta-analysis. JAMA 2010;303:47-53.

27

 DeRubeis, Fournier JC. Depression severity and effect of antidepressant medications. JAMA 2010;303:1599.

28

 Zimmerman M, Mattia JI, Posternak MA. Are subjects in pharmacological treatment trials of depression representative of patients in routine clinical practice? Am J Psychiatry 2002;159:469-73.

29

 Walsh BT, Seidman SN, Sysko R, et al. Placebo response in studies of major depression: variable, substantial, and growing. JAMA 2002;287:1840-7.

30

 Gibbons RD, Hur K, Brown H, et al. Benefits from antidepressants: synthesis of 6-week patient-level outcomes from double-blind placebo-controlled randomized trials of fluoxetine and venlafaxine. Arch Gen Psychiatry. Published online March 5, 2012.

31

 Johnson LA. Pfizer disputes claim against antidepressant. USA Today 2013 Jan 31.

32

 StekML, Wurff van der FFB, Hoogendijk WJG, et al. Electroconvulsive therapy for the depressed elderly. Cochrane Database Syst Rev 2003;2:CD003593.

33

 Eyding D, Lelgemann M, Grouven U, et al. Reboxetine for acute treatment of major depression: systematic review and meta-analysis of published and unpublished placebo and selective serotonin reuptake inhibitor controlled trials. BMJ 2010;341:c4737.

34

 Press release. Antidepressants: benefit of reboxetine not proven. 2009 Nov 4. http://www.iqwig.de/index.981.en.html (accessed 4 Feb 2010).

35

 Wieseler B, McGauran N, Kaiser T. Finding studies on reboxetine: a tale of hide and seek. BMJ 2010;341:c4942.

36

 European Medicines Agency. Pharmacovigilance Working Party (PhVWP), July 2011 plenary meeting. 2011 July 28.

37

 Barbui C, Furukawa TA, Cipriani A. Effectiveness of paroxetine in the treatment of acute major depression in adults: a systematic re-examination of published and unpublished data from randomized trials. CMAJ 2008;178:296-305.

38

 Serna MC, Cruz I, Real J, et al. Duration and adherence of antidepressant treatment (2003 to 2007) based on prescription database. Eur Psychiatry 2010; 25:206-13.

39

 Breggin P. Talking back to Prozac. New York: E-reads, 1994.

40

 Spielmans GI, Gerwig K. The efficacy of antidepressants on overall well-being and self-reported depression symptom severity in youth: a meta-analysis. Psychother Psychosom 2014;83:158-64.

41

 Hetrick SE, McKenzie JE, Cox GR, et al. Newer generation antidepressants for depressive disorders in children and adolescents. Cochrane Database Syst Rev 2012;11:CD004851.

42

 Greenberg RP, Bornstein RF, Greenberg MD, et al. A meta-analysis of antidepressant outcome under “blinder” conditions. J Consult Clin Psychol 1992;60:664-9.

43

 Moncrieff J. The bitterest pills. Basingstoke: Palgrave Macmillan; 2013.

44

 Moore TJ, Cohen MR, Furberg CD. Quarter Watch Monitoring FDA MedWatch Reports. Why reports of serious adverse drug events continue to grow. 2012 Oct 3.

45

 Perahia DG, Kajdasz DK, Desaiah D, et al. Symptoms following abrupt discontinuation of duloxetine treatment in patients with major depressive disorder. J Affect Disord 2005;89:207-212.

46

 Whitaker R. Anatomy of an Epidemic. New York: Broadway Paperbacks; 2010.

47

 Timimi S. Child psychiatry and its relationship with the pharmaceutical industry: theoretical and practical issues. Adv Psychiat Treat 2008;14:3-9.

48

 Mellingen K. Our powerful mind, and hope. 2014 Oct 25. http://www.madmamerica.com/2014/10/powerful-mind-hope/ (accessed 19 Dec 2014).

49

 Breggin P. Medication madness. New York: St. Martin’s Griffin; 2008.

50

 Virapen J. Side effects: death. College Station: Virtualbookworm.com Publishing; 2010.

51

 Hedlund F. [National expert was bought by drug giant]. Dagens Nyheter 2007 Nov 30.

52

 Hedlund F. [Drug company used pretty dirty methods]. Dagens Nyheter 2007 Nov 30.

53

 Bauer J, Karle J. [Wrong information about depression]. Politiken 2011 Apr 1.

54

 Kessing L, Hansen HV, Demyttenaere K, et al. Depressive and bipolar disorders: patients’ attitudes and beliefs towards depression and antidepressants. Psychological Medicine 2005;35:1205-13.

55

 Read J, Cartwright C, Gibson K. Adverse emotional and interpersonal effects reported by 1829 New Zealanders while taking antidepressants. Psychiatry Res 2014;216:67-73.

56

 Wang PS, Gilman SE, Guardino M, et al. Initiation of and adherence to treatment for mental disorders. Med Care 2000;38:926-36.

57

 Bass A. Side Effects – a prosecutor, a whistleblower, and a bestselling antidepressant on trial. Chapel Hill: Algonquin Books; 2008.

58

 Gale Zikis, lndividually and as administrator of the estate of Donald R. Zikis plaintiff, v. Pfizer Inc., a Delaware corporation, defendant. In the United States district court for the northern district of Illinois eastern division. No. 04 C 8104. 2005 Nov 8.

59

 Alliance for Human Research Protection. 2005 Aug 29. FDA response to Utah court must be truthful. http://www.ahrp.org/infomail/05/08/29.php (accessed 10 Jan 2015).

60

 Lenzer J. Drug secrets: what the FDA isn’t telling. Slate 2005 Sept 27.

61

 Corriher SC. The pharmaceutical tragedy of Kurt Danysh. http://healthwyze.org/index.php/component/content/article/163-kurt-danysh.html (accessed 2 Jan 2015).

62

 FDA. Historical Information on duloxetine hydrochloride (marketed as Cymbalta). http://www.fda.gov/Drugs/DrugSafety/PostmarketDrugSafetyInforma’ tionforPatientsandProviders/ucm114970.htm (accessed 15 Sept 2013.

63

 Lenzer J. FDA to review ‘missing’ drug company documents. BMJ 2005;330:7.

64

 Medawar C, Herxheimer A. A comparison of adverse drug reaction reports from professionals and users, relating to risk of dependence and suicidal behaviour with paroxetine. Int J Risk Saf Med 2003/2004;16:5-19.

65

 Bouchy C. Internal Eli Lilly memo. 1990 Nov 13.

66

 Medawar C. The antidepressant web – marketing depression and making medicines work. Int J Risk Saf Med 1997;10:75-126.

67

 Healy D. Did regulators fail over selective serotonin reuptake inhibitors? BMJ 2006;333:92-5.

68

 Boseley S. Murder, suicide. A bitter aftertaste for the ‘wonder’ depression drug. Guardian 2011 June 11.

69

 Stipp D. Trouble in Prozac. CNN Money 2005 Nov 28.

70

 Rost P. The Whistleblower: confessions of a healthcare hitman. New York: Soft Skull Press; 2006.

71

 Healy D. SSRIs and deliberate self-harm. Br J Psychiatry 2002;180:547.

72

 Rockhold F, Metz A, Traber P. Response from GlaxoSmithKline. Br J Psychiatry 2002;180:548.

73

 Stone M, Laughren T, Jones ML, et al. Risk of suicidality in clinical trials of antidepressants in adults: analysis of proprietary data submitted to US Food and Drug Administration. BMJ 2009;339:b2880.

74

 Valuck RJ, Orton HD, Libby AM. Antidepressant discontinuation and risk of suicide attempt: a retrospective, nested case-control study. J Clin Psychiatry 2009;70:1069-77.

75

 Eli Lilly memo. Suicide Report for BGA. Bad Homburg. 1990 Aug 3.

76

 Montgomery SA, Dunner DL, Dunbar GC. Reduction of suicidal thoughts with paroxetine in comparison with reference antidepressants and placebo. Eur Neuropsychopharmacol 1995;5:5-13.

77

 Internal Eli Lilly memo. Bad Homburg. 1984 May 25.

78

 Mackay FJ, Dunn NR, Wilton LV, et al. A comparison of fluvoxamine, fluoxetine, sertraline and paroxetine examined by observational cohort studies. Pharmacoepidemiol Drug Safety 1997;6:235-46.

79

 Laughren TP. The scientific and ethical basis for placebo-controlled trials in depression and schizophrenia: an FDA perspective. Eur Psychiatry 2001;16:418-23.

80

 GlaxoSmithKline. Briefing Document. Paroxetine adult suicidality analysis: major depressive disorder and non-major depressive disorder. 2006 April 5.

81

 GlaxoSmithKline. Important prescribing information. 2006 May.

82

 Fergusson D, Doucette S, Glass KC, et al. Association between suicide attempts and selective serotonin reuptake inhibitors: systematic review of randomised controlled trials. BMJ 2005;330:396.

83

 Vanderburg DG, Batzar E, Fogel I, et al. A pooled analysis of suicidality in double-blind, placebo-controlled studies of sertraline in adults. J Clin Psychiatry 2009;70:674-83.

84

 Gunnell D, Saperia J, Ashby D. Selective serotonin reuptake inhibitors (SSRIs) and suicide in adults: meta-analysis of drug company data from placebo controlled, randomised controlled trials submitted to the MHRA’s safety review. BMJ 2005;330:385.

85

 Apter A, Lipschitz A, Fong R, et al. Evaluation of suicidal thoughts and behaviors in children and adolescents taking paroxetine. J Child Adolesc Psychopharmacol 2006;16:77-90.

86

 Hammad TA, Laughren T, Racoosin J. Suicidality in pediatric patients treated with antidepressant drugs. Arch Gen Psychiatry 2006;63:332-9.

87

 Gibbons RD, Brown CH, Hur K, et al. Suicidal thoughts and behavior with antidepressant treatment: reanalysis of the randomized placebo-controlled studies of fluoxetine and venlafaxine. Arch Gen Psychiatry 2012;69:580-7.

88

 Rosenbaum JF, Fava M, Hoog SL, et al. Selective serotonin reuptake inhibitor discontinuation syndrome: a randomised clinical trial. Biol Psychiatry 1998;44:77-87.

89

 Thomas Laughren. https://www.linkedin.com/pub/thomas-laughren/64/683/1b5 (accessed 2 Dec 2014).

90

 Whittington CJ, Kendall T, Fonagy P, et al. Selective serotonin reuptake inhibitors in childhood depression: systematic review of published versus unpublished data. Lancet 2004;363:1341-5.

91

 Wohlfarth TD, van Zwieten BJ, Lekkerkerker FJ, et al. Antidepressants use in children and adolescents and the risk of suicide. Eur Neuropsychopharmacol 2006;16:79-83.

92

 Carrillo M, Ricci LA, Coppersmith GA, et al. The effect of increased serotonergic neurotransmission on aggression: a critical meta-analytical review of preclinical studies. Psychopharmacology (Berl) 2009;205:349-68.

93

 Montgomery DB, Roberts A, Green M, et al. Lack of efficacy of fluoxetine in recurrent brief depression and suicidal attempts. Eur Arch Psychiatry Clin Neurosci 1994;244:211-5.

94

 Slater IH, Jones GT, Moore RA. Inhibition of REM sleep by fluoxetine, a specific inhibitor of serotonin uptake. Neuropharmacology 1978;17:383-9.

95

 FDA. Antidepressant use in children, adolescents, and adults. http://www.fda. gov/drugs/drugsafety/informationbydrugclass/ucm096273.htm (accessed 22 Apr 2014).

96

 March J, Silva S, Petrycki S, et al. Fluoxetine, cognitive-behavioral therapy, and their combination for adolescents with depression: Treatment for Adolescents With Depression Study (TADS) randomized controlled trial. JAMA 2004;292:807-20.

97

 Nutt DJ, Goodwin GM, Bhugra D, et al. Attacks on antidepressants: signs of deep-seated stigma? Lancet Psychiatry 2014;1:103-4.

98

 Videbech P. [The debate about antidepressants – do they work and does one become dependent]? BestPractice Psykiatri/Neurologi 2014 May:nr 25.

99

 Kessing L, Nordentoft M, Middelboe T. [Right and wrong about psychotropic drugs]. Politiken 2014 Jan 17.

100

 FDA. Statistical review and evaluation of sertraline (addendum 2). 1991 Jan 31.

101

 FDA. Review and evaluation of clinical data. Original NDA 20-031. Paroxetine (Aropax) safety review. 1992 Oct 5.

102

 Graham D. Memorandum about fluoxetine surveillance. Internal FDA document. 1990 Sept 11.

103

 Healy D. Antidepressants and suicide: briefing paper. 2003 June 20.

104

 Montgomery SA, Dunner DL, Dunbar GC. Reduction of suicidal thoughts with paroxetine in comparison with reference antidepressants and placebo. Eur Neuropsychopharmacol 1995;5:5-13.

105

 Thomsen S. [Danilo wasn’t the first: at least 11 others have obtained compensation after suicide]. Politiken 2014 Jan 8.

106

 Healy D. Professional suicide – the Clancy case. http://davidhealy.org/professional-suicide-the-clancy-case/ (accessed 22 Dec 2014).

107

 Missd. http://missd.co/ (accessed 22 Dec 2014).

108

 Prescription: suicide? http://www.prescriptionsuicide.com/downingmedia.html (accessed 22 Dec 2014).

109

 CBS evening news. Drug companies paying doctors? 2008 June 27. http://www.cbsnews.com/sections/i_video/main500251.shtml?id=4214033n (accessed 22 Dec 2014).

110

 Fiddaman B. Mother speaks out [Seroxat Suicide]. 2010 Nov 14. http://ehealthforum.com/blogs/fiddy/mother-speaks-out-seroxat-suicide-b13161.html (accessed 22 Dec 2014).

111

 Fighting childhood depression. 2004 May 28. http://www.pbs.org/newshour/bb/health-jan-june04-depression_5-28/ (accessed 22 Dec 2014).

112

 WoodyMatters. 1965-2003. Using Woody’s life and deaths to save others. http://www.woodymatters.com/ (accessed 22 Dec 2014).

113

 The creation of the Prozac myth. The Guardian 2008 Feb 27.

114

 Pedersen AG. [Lundbeck’s reply to Peter Gøtzsches’s open letter about antidepressants and suicide]. Videnskab dk 2001 July 8. http://videnskab.dk/krop-sundhed/lundbecks-svar-pa-peter-gotzsches-abne-brev-om-antidepressiva-og-selvmord (accessed 8 July 2011).

115

 Miller M, Swanson SA, Azrael D, et al. Antidepressant dose, age, and the risk of deliberate self-harm. JAMA Intern Med 2014;174:899-909.

116

 Bielefeldt AØ, Danborg P, Gøtzsche PC. Systematic review of adverse effects of antidepressants in healthy volunteer studies. Proceedings of the 23rd Cochrane colloquium. Vienna, Austria; 2015.

117

 Klein DF. The flawed basis for FDA post-marketing safety decisions: the example of anti-depressants and children. Neuropsychopharmacology 2006; 31:689-99.

118

 Gøtzsche PC. [Open letter to Lundbeck about antidepressants and suicide]. Videnskab dk 2011 July 7. hap//videnskab//krop-sundhed/abent-brev-til-lundbeck-om-antidepressiva-og-selvmord (accessed 8 July 2011).

119

 Beautrais AL. Suicide and serious suicide attempts in youth: a multiple-group comparison study. Am J Psychiat 2003;160:1093-9.

120

 Michel K. Suicide risk factors: a comparison of suicide attempters with suicide completers. Br J Psychiatry 1987;150:78-82.

121

 Gibbons RD, Brown CH, Hur K, et al. Early evidence on the effects of regulators’ suicidality warnings on SSRI prescriptions and suicide in children and adolescents. Am J Psychiatry 2007;164:1356-63.

122

 Whitaker R. The triumph of bad science. 11 July 2012. http://www.madmamerica.com/2012/07/the-triumph-of-bad-science/ (accessed 12 July 2012).

123

 Gibbons RD, Weiss DJ, Pilkonis PA, et al. Failure to report financial disclosure information. JAMA Psychiatry 2013 Nov 20.

124

 Simon GE, Savarino J, Operskalski B, et al. Suicide risk during antidepressant treatment. Am J Psychiatry 2006;163:41-7.

125

 Isacsson G, Holmgren P, Ahlner J. Selective serotonin reuptake inhibitor antidepressants and the risk of suicide: a controlled forensic database study of 14,857 suicides. Acta Psychiatr Scand 2005;111:286-90.

126

 Isacsson G, Rich CL, Jureidini J, et al. In debate: The increased use of antidepressants has contributed to the worldwide reduction in suicide rates. Br J Psychiatry 2010;196:429-33.

127

 Isacsson G, Reutfors J, Papadopoulos FC, et al. Antidepressant medication prevents suicide in depression. Acta Psychiatr Scand 2010;122:454-60.

128

 Isacsson G, Holmgren P, Druid H, et al. The utilization of antidepressants – a key issue in the prevention of suicide: an analysis of 5281 suicides in Sweden during the period 1992-1994. Acta Psychiatr Scand 1997;96:94-100.

129

 Isacsson G, Holmgren A, Osby U, et al. Decrease in suicide among the individuals treated with antidepressants: a controlled study of antidepressants in suicide, Sweden 1995-2005. Acta Psychiatr Scand 2009;120:37-44.

130

 Isacsson G, Ahlner J. Antidepressants and the risk of suicide in young persons – prescription trends and toxicological analyses. Acta Psychiatr Scand 2014;129:296-302.

131

 Isacsson G. [Depressed youngsters should not be denied medication]. Svenska Dagbladet 2013 Nov 3.

132

 Søndergård L, Kvist K, Andersen PK, et al. Do antidepressants precipitate youth suicide? A nationwide pharmacoepidemiological study. Eur Child Adolesc Psychiatry 2006;15:232-40.

133

 Hjorthøj CR, Madsen T, Agerbo E, et al. Risk of suicide according to level of psychiatric treatment: a nationwide nested case-control study. Soc Psychiatry Psychiatr Epidemiol 2014;49:1357-65.

134

 Goldney RD. Suicide and antidepressants: what is the evidence? Aust N Z J Psychiatry 2006;40:381-5.

135

 Zahl PH, De Leo D, Ekeberg Ø, et al. The relationship between sales of SSRI, TCA and suicide rates in the Nordic countries. BMC Psychiatry 2010;10:62.

136

 Reseland S, Le Noury J, Aldred G, et al. National suicide rates 1961-2003: further analysis of Nordic data for suicide, autopsies and ill-defined death rates. Psychother Psychosom 2008;77:78-82.

137

 Gören JL. Antidepressants use in pediatric populations. Expert Opin Drug Saf 2008;7:223-5.

138

 Lu CY, Zhang F, Lakoma MD, et al. Changes in antidepressant use by young people and suicidal behavior after FDA warnings and media coverage: quasiexperimental study. BMJ 2014;348:g3596.

139

 Gøtzsche PC. Study of changes in antidepressant use after FDA warnings is not reliable. BMJ 2014;349:g5623.

140

 Frankenfield DL, Baker SP, Lange WR, et al. Fluoxetine and violent death in Maryland. Forensic Sci Int 1994;64:107-17.

141

 Barber CW, Miller M, Azrael D. Re: Changes in antidepressant use by young people and suicidal behavior after FDA warnings and media coverage: quasiexperimental study. BMJ 2014;348:g3596.

142

 Gusmão R, Quintao S, McDaid D, et al. Antidepressant utilization and suicide in Europe: an ecological multi-national study. PLoS One 2013;8:e66455.

143

 Björkenstam C, Möller J, Ringbäck G, et al. An association between initiation of selective serotonin reuptake inhibitors and suicide – a nationwide register-based case-crossover study. PLoS One 2013;8:e73973.

144

 Moore TJ, Glenmullen J, Furberg CD. Prescription drugs associated with reports of violence towards others. PLoS One 2010;5:e15337.

145

 Lucire Y, Crotty C. Antidepressant-induced akathisia-related homicides associated with diminishing mutations in metabolizing genes of the CYP450 family. Pharmgenomics Pers Med 2011;4:65-81.

146

 Breggin P. Psychiatric drug withdrawal: a guide for prescribers, therapists, patients, and their families. New York: Springer Publishing Company; 2013.

147

 Healy D, Herxheimer A, Menkes DB. Antidepressants and violence: problems at the interface of medicine and law. PLoS Med 2006;3:e372.

148

 Thompson A. Paxil maker held liable in murder/suicide. http://www.baumhedlundlaw.com/media/ssri/Paxil_murder.htm (accessed 24 Jan 2015).

149

 SSRI Stories: antidepressant nightmares. http://ssristories.org/ (accessed 21 Nov 2014).

150

 Christopher Pittman. http://en.wikipedia.org/wiki/Christopher_Pittman (accessed 2 Jan 2015).

151

 Kim Crespi wants husband David Crespi, who murdered their twin daughters, out of prison. Huffington Post 2012 Oct 3.

152

 The Kurt Danysh Legal Aid Fund. http://www.kurtdanysh.com/about.htm (accessed 2 Jan 2015).

153

 Montejo A, Llorca G, Izquierdo J, et al. Incidence of sexual dysfunction associated with antidepressant agents: a prospective multicenter study of 1022 outpatients. Spanish Working Group for the study of psychotropic-related sexual dysfunction. J Clin Psychiatry 2001;62 (suppl 3):10-21.

154

 Bahrick AS. Persistence of sexual dysfunction side effects after discontinuation of antidepressant medications: emerging evidence. Open Psychol J 2008;1:42-50.

155

 Safarinejad MR. Safety and efficacy of escitalopram in the treatment of premature ejaculation: a double-blind, placebo-controlled, fixed-dose, randomized study. J Clin Psychopharmacol 2007;27:444-50.

156

 Eli Lilly advertisement for Cialis. Dagens Medicin 2012 Oct 26:25.

157

 Gøtzsche PC. Screening pregnant women for depression. 2014 May 5. http://www.madinamerica.com/2014/05/screening-pregnant-women-depression/ (accessed 9 Dec 2014).

158

 Pedersen LH, Henriksen TB, Vestergaard M, et al. Selective serotonin reuptake inhibitors in pregnancy and congenital malformations: population based cohort study. BMJ 2009;339:b3569.

159

 Huybrechts KF, Palmsten K, Avorn J, et al. Antidepressant use in pregnancy and the risk of cardiac defects. N Engl J Med 2014;370:2397-407.

160

 Expert Report of Nicholas Jewell, PhD. Exhibit A: Regarding a causal association between maternal exposure to Zoloft during pregnancy and cardiovascular birth defects. 2014 Oct 1. Courtesy of Shawn P. Fox, Tracey Law Firm, Houston, Texas.

161

 Huybrechts KF, Sanghani RS, Avorn J, et al. Preterm birth and antidepressant medication use during pregnancy: a systematic review and meta-analysis. PLoS ONE 2014;9:e92778.

162

 Medawar C, Hardon A. Medicines out of control? Antidepressants and the conspiracy of goodwill. Netherlands: Aksant Academic Publishers; 2004.

163

 Riddle MA, King RA, Hardin MT, et al. Behavioral side effects of fluoxetine in children and adolescents. J Child Adolesc Psychopharmacol 1990/1991;1:193-8.

164

 Furukawa TA. All clinical trials must be reported in detail and made publicly available. Lancet 2004;329:626.

165

 Seroxat/Paxil Adolescent Depression. Position piece on the phase III clinical studies. GlaxoSmithKline document 1998 Oct.

166

 Keller MB, Ryan ND, Strober M, et al. Efficacy of paroxetine in the treatment of adolescent major depression: a randomized, controlled trial. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry 2001;40:762-72.

167

 Jureidini JN, McHenry LB, Mansfield PR. Clinical trials and drug promotion: selective reporting of study 329. Int J Risk Safety Med 2008;20:73-81.

168

 Jureidini JN, McHenry LB. Conflicted medical journals and the failure of trust. Accountability in Research 2001;18:45-54.

169

 More fraud from drug giant GlaxoSmithKline companies – court documents show. Child Health Safety 2010 Dec 1.

170

 Moynihan R, Cassels A. Selling sickness: how the world’s biggest pharmaceutical companies are turning us all into patients. New York: Nation Books; 2005.

171

 Doshi P. Putting GlaxoSmithKline to the test over paroxetine. BMJ 2013;347:f6754.

172

 Pigott HE, Leventhal AM, Alter GS, et al. Efficacy and effectiveness of antidepressants: current status of research. Psychother Psychosom 2010;79:267-79.

173

 Whitaker R. The STAR*D scandal: a new paper sums it all up. 2010 Aug 27. http://www.madinamerica.com/2010/08/%EF%BB%BFthe-stard-scandal-a-new-paper-sums-it-all-up/ (accessed 13 Jan 2015).

174

 Trivedi MH, Rush AJ, Wisniewski SR, et al. Evaluation of outcomes with citalopram for depression using measurement-based care in STAR*D: implications for clinical practice. Am J Psychiatry 2006;163:28-40.

175

 Pigott E. An introduction: the story of bias in the STAR*D trial and more. http://www.madinamerica.com/2011/03/%EF%BB%BFan-introduction-the-story-of-bias-in-the-stard-trial-more/ (accessed 18 Jan 2015).

176

 Pigott E. STAR*D: Adding fiction to fiction. 2011 April 10. http://www.madinamerica.com/2011/04/%EF%BB%BFstard-adding-fiction-to-fiction/ (accessed 18 Jan 2015).

177

 Fava GA. Do antidepressant and antianxiety drugs increase chronicity in affective disorders? Psychother Psychosom 1994;61:125-31.

178

 El-Mallakh RS, Gao Y, Roberts JR. Tardive dysphoria: the role of long term antidepressant use in inducing chronic depression. Med Hypotheses 2011;76:769-73.

179

 Kirk SA, Gomory T, Cohen D. Mad science: psychiatric coercion, diagnosis and drugs. New Brunswick: Transaction Publishers; 2013.

180

 Bribery alleged in largest antidepressant study ever conducted. 2012 Feb 2. http://www.madinamerica.com/2012/02/bribery-alleged-in-largest-antidepressant-study-ever-conducted/ (accessed 18 Jan 2015).

CHAPTER 4 REFERENCES

References

1

 Nielsen M, Gøtzsche P. An analysis of psychotropic drug sales. Increasing sales of selective serotonin reuptake inhibitors are closely related to number of products. Int J Risk Saf Med 2011;23:125-32.

2

 Offidani E, Guidi J, Tomba E, et al. Efficacy and tolerability of benzodiazepines versus antidepressants in anxiety disorders: a systematic review and meta-analysis. Psychother Psychosom 2013;82:355-62.

3

 Mitte K, Noack P, Steil R, et al. A meta-analytic review of the efficacy of drug treatment in generalized anxiety disorder. J Clin Psychopharmacol 2005;25:141-50.

4

 Turner EH, Matthews AM, Linardatos E, et al. Selective publication of antidepressant trials and its influence on apparent efficacy. N Engl J Med 2008;358:252-60.

5

 Berney P, Halperin D, Tango R, et al. A major change of prescribing pattern in absence of adequate evidence: benzodiazepines versus newer antidepressants in anxiety disorders. Psychopharmacol Bull 2008;41:39-47.

6

 Whitaker R. Anatomy of an Epidemic. New York: Broadway Paperbacks; 2010.

7

 Breggin P. Psychiatric drug withdrawal: a guide for prescribers, therapists, patients, and their families. New York: Springer Publishing Company; 2013.

8

 Ballenger JC, Burrows GD, DuPont RL Jr, et al. Alprazolam in panic disorder and agoraphobia: results from a multicenter trial. I. Efficacy in short-term treatment. Arch Gen Psychiatry 1988;45:413-22.

9

 Pecknold JC, Swinson RP, Kuch K, et al. Alprazolam in panic disorder and agoraphobia: results from a multicenter trial. III. Discontinuation effects. Arch Gen Psychiatry 1988;45:429-36.

10

 Ipser JC, Stein DJ, Hawkridge S, et al. Pharmacotherapy for anxiety disorders in children and adolescents. Cochrane Database Syst Rev 2009;3:CD005170.

11

 Ipser JC, Carey P, Dhansay Y, et al. Pharmacotherapy augmentation strategies in treatment-resistant anxiety disorders. Cochrane Database Syst Rev 2006;4: CD005473.

12

 Komossa K, Depping AM, Meyer M, et al. Second-generation antipsychotics for obsessive compulsive disorder. Cochrane Database Syst Rev 2010;12:CD008141.

13

 Stein DJ, Ipser JC, van Balkom AJ. Pharmacotherapy for social anxiety disorder. Cochrane Database Syst Rev 2000;4:CD001206.

14

 Depping AM, Komossa K, Kissling W, et al. Second-generation antipsychotics for anxiety disorders. Cochrane Database Syst Rev 2010;12:CD008120.

15

 Glass J, Lanctôt KL, Herrmann N, et al. Sedative hypnotics in older people with insomnia: meta-analysis of risks and benefits. BMJ 2005;331:1169-73.

16

 Pariente A, Dartigues J-F, Benichou J, et al. Benzodiazepines and injurious falls in community dwelling elders. Drugs Aging 2008;25:61-70.

17

 Weich S, Pearce HL, Croft P, et al. Effect of anxiolytic and hypnotic drug prescriptions on mortality hazards: retrospective cohort study. BMJ 2014;348:g1996.

18

 Fisher S, Greenberg RG. How sound is the double-blind design for evaluating psychotropic drugs? J Nerv Ment Dis 1993;181:345-50.

CHAPTER 5 REFERENCES

References

1

 Looking Back at the 1998 NIH Consensus Conference: Pediatrician Dr. Mark Vonnegut at a loss for words, defining ADHD as “children who can’t sit still.” https://www.youtube.com/watch?v=MKZXH7MOwjI (accessed 7 Dec 2014).

2

 National Institute of Mental Health. Attention deficit hyperactivity disorder. www.nimh.nih.gov/health/publications/attention-deficit-hyperactivity-disorder/index.shtml (accessed 25 Oct 2014)

3

 Morrow RL, Garland EJ, Wright JM, et al. Influence of relative age on diagnosis and treatment of attention-deficit/hyperactivity disorder in children. CMAJ 2012;184: 755-62.

4

 Gøtzsche PC. Deadly medicines and organised crime: How big pharma has corrupted health care. London: Radcliffe Publishing; 2013.

5

 Gonon F, Bezard E, Boraud T. Misrepresentation of neuroscience data might give rise to misleading conclusions in the media: the case of Attention Deficit Hyperactivity Disorder. PLoS One 2011;6:e 14618.

6

 Gonon F, Konsman J-P, Cohen D, et al. Why most biomedical findings echoed by newspapers turn out to be false: the case of Attention Deficit Hyperactivity Disorder. PLoS One 2012;7:e44275.

7

 Adult ADHD Self-Report Scale-V1.1 (ASRS-V1.1) Symptoms Checklist from WHO Composite International Diagnostic Interview; 2003.

8

 Adult ADHD screening day. http://www.addforums.com/forums/showthread. php?t=6445 (accessed 29 Dec 2014).

9

 Campanile C. Attention-deficit adults fail to get help. New York Post 2006 June 12.

10

 Schweitzer JB, Cummins TK, Kant CA. Attention-deficit / hyperactivity disorder. Med Clin North Am 2001;85:757-77.

11

 Biederman J, Faraone SV, Spencer T, et al. Pattems of psychiatric comorbidity, cognition, and psychosocial functioning in adults with attention deficit hyperactivity disorder. Am J Psychiatry 1993;150:1792-8.

12

 Breggin P. Psychiatric drug withdrawal: a guide for prescribers, therapists, patients, and their families. New York: Springer Publishing Company; 2013.

13

 Cherland E, Fitzpatrick R. Psychotic side effects of psychostimulants: a 5-year review. Can J Psychiatry 1999;44:811-3.

14

 Breggin PR. The rights of children and parents in regard to children receiving psychiatric diagnoses and drugs. Children & Society 2014;28:231-41.

15

 Whitely M. Strattera’s sad story – (warning it may make you want to kill yourself). http://speedupsitstill.com/strattera (accessed 20 Jan 2015).

16

 Henderson TA, Hartman K. Aggression, mania, and hypomania induction associated with atomoxetine. Pediatrics 2004;114:895-6.

17

 Spence D. Bad medicine: adult attention-deficit/hyperactivity disorder. BMJ 2011;343:d7244.

18

 Aagaard L, Hansen EH. The occurrence of adverse drug reactions reported for attention deficit hyperactivity disorder (ADHD) medications in the pediatric population: a qualitative review of empirical studies. Neuropsychiatr Dis Treat 2011;7:729-44.

19

 Petersen M. Our daily meds. New York: Sarah Crichton Books; 2008.

20

 Whitaker R. Anatomy of an epidemic. New York: Broadway Paperbacks; 2010.

21

 Prasad V, Brogan E, Mulvaney C, et al. How effective are drug treatments for children with ADHD at improving on-task behaviour and academic achievement in the school classroom? A systematic review and meta-analysis. Eur Child Adolesc Psychiatry 2013;22:203-16.

22

 Schachar R, Jadad AR, Gauld M, et al. Attention-deficit hyperactivity disorder: critical appraisal of extended treatment studies. Can J Psychiatry 2002;47:337-48.

23

 Bourgeois FT, Kim JM, Mandl KD. Premarket safety and efficacy studies for ADHD medications in children. PLoS One 2014;9:e102249.

24

 Moncrieff J. The bitterest pills. Basingstoke: Palgrave Macmillan; 2013.

25

 Borcherding BG, Keysor CS, Rapoport JL, et al. Motor/vocal tics and compulsive behaviors on stimulant drugs: is there a common vulnerability? Psychiatry Res 1990;33:83-94.

26

 The MTA Cooperative Group. A 14-month randomized clinical trial of treatment strategies for attention-deficit/hyperactivity disorder. Arch Gen Psychiatry 1999;56:1073-86.

27

 Jensen PS, Arnold LE, Swanson JM, et al. 3-year follow-up of the NIMH MTA study. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry 2007;46:989-1002.

28

 Molina BS, Flory K, Hinshaw SP, et al. Delinquent behavior and emerging substance use in the MTA at 36 months: prevalence, course, and treatment effects. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry 2007;46:1028-40.

29

 Molina BS, Hinshaw SP, Swanson JM, et al. The MTA at 8 years: prospective follow-up of children treated for combined-type ADHD in a multisite study. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry 2009;48:484-500.

30

 Miranda C. ADHD drugs could stunt growth. Daily Telegraph 2007 Nov 12.

31

 Vedantam S. Debate over drugs for ADHD reignites. Washington Post 2009 March 27.

32

 Epstein T, Patsopoulos NA, Weiser M. Immediate-release methylphenidate for attention deficit hyperactivity disorder (ADHD) in adults. Cochrane Database Syst Rev 2014;9:CD005041.

33

 Swanson JM, Elliott GR, Greenhill LL, et al. Effects of stimulant medication on growth rates across 3 years in the MTA follow-up. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry 2007;46:1015-27.

34

 Biederman J, Faraone S, Mick E, et al. Attention-deficit hyperactivity disorder and juvenile mania: an overlooked comorbidity? J Am Acad Child Adolesc Psychiatry 1996;35:997-1008.

35

 Adams M. Neurologist Dr. Fred Baughman talks about the fraud of ADHD and the poisoning of U.S. children. 2006 Aug 30. http://www.naturalnews. com/020227_adhd_psychiatry.html (accessed 7 Dec 2014).

36

 Canada regulators order ADD drug withdrawn. Associated Press 2015 Feb 10.

37

 FDA. Minutes of the Pediatric Advisory Committee. 2006 March 22.

38

 Moore TJ, Glenmullen J, Furberg CD. Prescription drugs associated with reports of violence towards others. PLoS One 2010;5:e15337.

39

 Storebø OJ, Skoog M, Damm D, et al. Social skills training for Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) in children aged 5 to 18 years. Cochrane Database Syst Rev 2011;12:CD008223.

40

 Shoptaw SJ, Kao U, Heinzerling K, et al. Treatment for amphetamine with-drawal. Cochrane Database Syst Rev 2009;2:CD003021.

41

 McDonagh MS, Peterson K, Dana T, et al. Drug class review on pharmacologic treatments for ADHD. Final Report. Oregon Health & Science University 2007.

CHAPTER 6 REFERENCES

References

1

 Whitaker R. Mad in America. Cambridge: Perseus Books Group; 2002.

2

 Whitaker R. Anatomy of an Epidemic. New York: Broadway Paperbacks; 2010.

3

 Moncrieff J. The bitterest pills. Basingstoke: Palgrave Macmillan; 2013.

4

 Kirk SA, Gomory T, Cohen D. Mad science: psychiatric coercion, diagnosis and drugs. New Brunswick: Transaction Publishers; 2013.

5

 Cole JO. Phenothiazine treatment in acute schizophrenia; effectiveness: the National Institute of Mental Health Psychopharmacology Service Center Collaborative Study Group. Arch Gen Psychiatry 1964;10:246-61.

6

 Breggin PR. The rights of children and parents in regard to children receiving psychiatric diagnoses and drugs. Children & Society 2014;28:231-41.

7

 Breggin P. Psychiatric drug withdrawal: a guide for prescribers, therapists, patients, and their families. New York: Springer Publishing Company; 2013.

8

 Belmaker RH, Wald D. Haloperidol in normals. Br J Psychiatry 1977;131:222-3.

9

 Thornley B, Adams C. Content and quality of 2000 controlled trials in schizophrenia over 50 years. BMJ 1998;317:1181-4.

10

 Safer DJ. Design and reporting modifications in industry-sponsored comparative psychopharmacology trials. J Nerv Ment Dis 2002;190:583-92.

11

 Geddes J, Freemantle N, Harrison P, et al. Atypical antipsychotics in the treatment of schizophrenia: systematic overview and meta-regression analysis. BMJ 2000;321:1371-6.

12

 Moncrieff J, Cohen D, Mason JP. The subjective experience of taking antipsychotic medication: a content analysis of Internet data. Acta Psychiatr Scand 2009;120:102-11.

13

 Prien RF, Levine J, Switalski RW. Discontinuation of chemotherapy for chronic schizophrenics. Hospital and Community Psychiatry 1971;22:20-3.

14

 Bola J, Kao D, Soydan H, et al. Antipsychotic medication for early episode schizophrenia. Cochrane Database Syst Rev 2011;6:CD006374.

15

 Read J. A history of madness. In: Read J, Dillon J, eds. Models of madness, 2nd ed. London: Routledge; 2013.

16

 Harrow M, Jobe TH. Does long-term treatment of schizophrenia with antipsychotic medications facilitate recovery? Schizophr Bull 2013;39:962-5.

17

 Adams CE, Awad GA, Rathbone J, et al. Chlorpromazine versus placebo for schizophrenia. Cochrane Database Syst Rev 2014;1:CD000284.

18

 Melander H, Ahlqvist-Rastad J, Meijer G, et al. Evidence b(i)ased medicine – selective reporting from studies sponsored by pharmaceutical industry: review of studies in new drug applications. BMJ 2003;326:1171-3.

19

 Melander H. [Selective reporting – greater problem than selective publishing]? Läkartidningen 2005;102:224-5.

20

 Leucht S, Kane JM, Etschel E, et al. Linking the PANSS, BPRS, and CGI: clinical implications. Neuropsychopharmacology 2006;31:2318-25.

21

 Khin NA, Chen YF, Yang Y, et al. Exploratory analyses of efficacy data from schizophrenia trials in support of new drug applications submitted to the US Food and Drug Administration. J Clin Psychiatry 2012;73:856-64.

22

 Lieberman JA, Stroup TS, McEvoy, et al. Effectiveness of antipsychotic drugs in patients with chronic schizophrenia. N Engl J Med 2005;353:1209-23.

23

 Jones PB, Barnes TR, Davies L, et al. Randomized controlled trial of the effect on quality of life of secondvs first-generation antipsychotic drugs in schizophrenia: Cost Utility of the Latest Antipsychotic Drugs in Schizophrenia Study (CUtLASS 1). Arch Gen Psychiatry 2006;63:1079-87.

24

 Harrow M, Jobe TH, Faull RN. Do all schizophrenia patients need antipsychotic treatment continuously throughout their lifetime? A 20-year longitudinal study. Psychol Med 2012;42:2145-55.

25

 Harrow M, Jobe TH. Factors involved in outcome and recovery in schizophrenia patients not on antipsychotic medications: a 15-year multifollow-up study. J Nerv Ment Dis 2007;195:406-14.

26

 Haro JM, Novick D, Bertsch J, et al. Cross-national clinical and functional remission rates: Worldwide Schizophrenia Outpatient Health Outcomes (W-SOHO) study. Br J Psychiatry 2011;199:194-201.

27

 Timimi S. Children’s mental health in the era of globalisation: neo-liberalism, commodification, Mcdonaldisation, and the new challenges they pose. In: Victor Olisah (ed), Essential Notes in Psychiatry; 2012. Available from: http://www.intechopen.com/books.

28

 Dold M, Li C, Tardy M, et al. Benzodiazepines for schizophrenia. Cochrane Database Syst Rev 2012;11:CD006391.

29

 Tiihonen J, Lönnqvist J, Wahlbeck K, et al. 11-year follow-up of mortality in patients with schizophrenia: a population-based cohort study (FIN11 study). Lancet 2009;374:620-7.

30

 [Usage of antipsychotics among 18-64-year old patients with schizophrenia, mania or bipolar affective disorder]. København: Sundhedsstyrelsen; 2006.

31

 Schneider LS, Dagerman KS, Insel P. Risk of death with atypical antipsychotic drug treatment for dementia: meta-analysis of randomized placebo-controlled trials. JAMA 2005;294:1934–43.

32

 Ray WA, Meredith S, Thapa PB, et al. Antipsychotics and the risk of sudden cardiac death. Arch Gen Psychiatry 2001;58:1161-7.

33

 Ray WA, Chung CP, Murray KT, et al. Atypical antipsychotic drugs and the risk of sudden cardiac death. N Engl J Med 2009;360:225-35.

34

 Healy D, Howea G, Mangin D, et al. Sudden cardiac death & the reverse dodo verdict. Int J Risk Safety Med 2014;26:71-9.

35

 Saha S, Chant D, McGrath J. A systematic review of mortality in schizophrenia: is the differential mortality gap worsening over time? Arch Gen Psychiatry 2007;64:1123-31.

36

 Joukamaa M, Heliövaara M, Knekt P. Schizophrenia, neuroleptic medication and mortality. Br J Psychiatry 2006;188:122-7.

37

 Tenback D, Pijl B, Smeets H. All-cause mortality and medication risk factors in schizophrenia. J Clin Psychopharmacol 2012;32:31-5.

38

 Waddington JL, Youssef HA, Kinsella A. Mortality in schizophrenia. Antipsychotic polypharmacy and absence of adjunctive anticholinergics over the course of a 10-year prospective study. Br J Psychiatry 1998;173:325-9.

39

 Gøtzsche PC. Deadly medicines and organised crime: How big pharma has corrupted health care. London: Radcliffe Publishing; 2013.

40

 De Hert M, Correll CU, Cohen D. Do antipsychotic medications reduce or increase mortality in schizophrenia? A critical appraisal of the FIN-11 study. Schizophr Res 2010;117:68-74.

41

 Gøtzsche PC. [More harm than good]. Klassekampen 2015 March 4:25.

42

 Torniainen M, Mittendorfer-Rutz E, Tanskanen A, et al. Antipsychotic treatment and mortality in schizophrenia. Schizophr Bull 2014 Nov 24. pii: sbu164. [Epub ahead of print]

43

 Khan A, Faucett J, Morrison S, et al. Comparative mortality risk in adult patients with schizophrenia, depression, bipolar disorder, anxiety disorders, and attention-deficit/hyperactivity disorder participating in psychopharmacology clinical trials. JAMA Psychiatry 2013;70:1091-9.

44

 Schmidt AL. [Well-known psychiatrist: trebled dose of medicine is quite okay]. Politiken 2014 Sept 9.

45

 Hallas J. [Use of several antipsychotics simultaneously and the risk of death]. Ugeskr Læger 2007;169:618.

46

 Futtrup TB, Helnæs AK, Schultz H, et al. Psychotropic medication in a randomly selected group of citizens receiving residential or home care. Dan Med J 2014;61:A4965.

47

 Martin K, Bégaud B, Verdoux H, et al. Patterns of risperidone prescription: a utilization study in south-west France. Acta Psychiatr Scand 2004;109:202-6.

48

 Marston L, Nazareth I, Petersen I, et al. Prescribing of antipsychotics in UK primary care: a cohort study. BMJ Open 2014;4:e006135.

49

 Olfson M, Blanco C, Liu SM, et al. National trends in the office-based treatment of children, adolescents, and adults with antipsychotics. Arch Gen Psychiatry 2012;69:1247-5.

50

 Agovino T. Antipsychotic drug use among kids soars. 2006 May 2. http://www.drugs.com/forum/latest-drug-related-news/antipsychotic-drug-use-among-kidssoars-34792.html (accessed 2 Jan 2015).

51

 Tyrer P, Kendall T. The spurious advance of antipsychotic drug therapy. Lancet 2009;373:4-5.

52

 Rosenheck RA. Pharmacotherapy of first-episode schizophrenia. Lancet 2008; 371:1048-9.

53

 Kahn RS, Fleischhacker WW, Boter H, et al. Effectiveness of antipsychotic drugs in first-episode schizophrenia and schizophreniform disorder: an open randomised clinical trial. Lancet 2008;371:1085-97.

54

 Leucht S, Corves C, Arbter D, et al. Second-generation versus first-generation antipsychotic drugs for schizophrenia: a meta-analysis. Lancet 2009;373:31-41.

55

 Tyrer P, Kendall T. The spurious advance of antipsychotic drug therapy. Lancet 2009;373:4-5.

56

 Pfizer memorandum. 1989 April 26.

57

 Lenzer J. Drug company tries to suppress internal memos. BMJ 2007;334:59.

58

 Berenson A. Eli Lilly said to play down risk of top pill. New York Times 2006 Dec 17.

59

 Berenson A. Lilly settles with 18,000 over Zyprexa. New York Times 2007 Jan 5.

60

 Spielmans GI, Parry PI. From evidence-based medicine to marketing-based medicine: evidence from internal industry documents. Bioethical Inquiry 2010. DOI 10.1007/s11673-010-9208-8.

61

 Jackson GE. An analysis of the olanzapine clinical trials – dangerous drug, dubious efficacy. 2003 March 3. http://psychrights.org/states/Alaska/CaseOne/30-Day/ExhibitD-Olanzapine.htm (accessed 2 Feb 2015).

62

 Healy D. Pharmageddon. Berkeley: University of California Press; 2012.

63

 Duggan L, Fenton M, Rathbone J, et al. Olanzapine for schizophrenia. Cochrane Database Syst Rev 2005;2:CD001359.

64

 Larsen N-E. [New medicine has considerable adverse effects]. Dagens Medicin 2001 Sept 27.

65

 McGauran N, Wieseler B, Kreis J, et al. Reporting bias in medical research – a narrative review. Trials 2010;11:37.

66

 Angermeyer MC, Holzinger A, Carta MG, et al. Biogenetic explanations and public acceptance of mental illness: systematic review of population studies. Br J Psychiatry 2011;199:367–72.

67

 Read J, Haslam N, Magliano L. Prejudice, stigma and “schizophrenia:” the role of bio-genetic ideology. In: Models of Madness, 2nd Ed. (John Read and Jacqui Dillon, eds.). London: Routledge, 2013.

68

 Read J, Haslam N, Sayce L, et al. Prejudice and schizophrenia: a review of the “mental illness is an illness like any other” approach. Acta Psychiatr Scand 2006;114:303-18.

69

 Kvaale EP, Haslam N, Gottdiener WH. The ‘side effects’ of medicalization: a meta-analytic review of how biogenetic explanations affect stigma. Clin Psychol Rev 2013;33:782–94.

70

 Lebowitz MS, Ahn WK. Effects of biological explanations for mental disorders on clinicians’ empathy. Proc Natl Acad Sci USA 2014;111:17786-90.

CHAPTER 7 REFERENCES

References

1

 Whitaker R. Anatomy of an Epidemic. New York: Broadway Paperbacks; 2010.

2

 Parry P, Allison S, Bastiampillai T. Reification of the paediatric bipolar hypothesis in the USA. Lancet Psychiatry (Published online December 1, 2014).

3

 Moncrieff J. The bitterest pills. Basingstoke: Palgrave Macmillan; 2013.

4

 Breggin PR. The rights of children and parents in regard to children receiving psychiatric diagnoses and drugs. Children & Society 2014;28:231-41.

5

 Martin A, Young C, Leckman JF, et al. Age effects on antidepressant-induced manic conversion. Arch Pediatr Adolesc Med 2004;158:773–80.

6

 Offidani E, Fava GA, Tomba E, et al. Excessive mood elevation and behavioral activation with antidepressant treatment of juvenile depressive and anxiety disorders: a systematic review. Psychother Psychosom 2013;82:132-41.

7

 Baldessarini RJ, Faedda GL, Offidani E, et al. Antidepressant-associated mood-switching and transition from unipolar major depression to bipolar disorder: a review. J Affect Disord 2013;148:129-35.

8

 Breggin P. Medication madness. New York: St. Martin’s Griffin; 2008.

9

 Breggin P. Psychiatric drug withdrawal: a guide for prescribers, therapists, patients, and their families. New York: Springer Publishing Company; 2013.

10

 Cipriani A, Hawton K, Stockton S, et al. Lithium in the prevention of suicide in mood disorders: updated systematic review and meta-analysis. BMJ 2013;346:f3646.

11

 Spence D. Bad medicine: bipolar II disorder. BMJ 2011;342:d2767.

12

 Tsai AC, Rosenlicht NZ, Jureidini JN, et al. Aripiprazole in the maintenance treatment of bipolar disorder: a critical review of the evidence and its dissemination into the scientific literature. PLoS Med 2011;8:e1000434.

13

 Amsterdam JD, McHenry LB. The paroxetine 352 bipolar trial: a study in medical ghostwriting. Int J Risk Saf Med 2012;24:221-31.

14

 Roehr B. Professor files complaint of scientific misconduct over allegation of ghostwriting. BMJ. 2011;343:d4458.

15

 Gøtzsche PC. Deadly medicines and organised crime: How big pharma has corrupted health care. London: Radcliffe Publishing; 2013.

16

 Neurontin prescribing information. http://labeling.pfizer.com/ShowLabeling. aspx?id=630 (accessed 9 Jan 2015).

17

 Dickersin K. Reporting and other biases in studies of Neurontin for migraine, psychiatric/bipolar disorders, nociceptive pain, and neuropathic pain. Available online at: www.pharmalot.com/wp-content/uploads/2008/10/neurontin-dickersin-2.pdf (accessed 10 December 2008).

18

 Vedula SS, Bero L, Scherer RW, et al. Outcome reporting in industry-sponsored trials of gabapentin for off-label use. N Engl J Med 2009;361:1963-71.

19

 Ghaemi SN. The failure to know what isn’t known: negative publication bias with lamotrigine and a glimpse inside peer review. Evid Based Ment Health 2009;12:65-8.

20

 Parry P. Biologism in psychiatry: a young man’s experience of being diagnosed with “pediatric bipolar disorder.” J Clin Med 2014,3:334-47.

CHAPTER 8 REFERENCES

References

1

 Kmietowicz Z. Doctors condemn “unethical” £55 payment for every new dementia diagnosis. BMJ 2014;349:g6424.

2

 Screening for dementia. UK National Screening Committee. 2014 April.

3

 Birks J. Cholinesterase inhibitors for Alzheimer’s disease. Cochrane Database Syst Rev 2006;1:CD005593.

4

 Molnar FJ, Man-Son-Hing M, Fergusson D. Systematic review of measures of clinical significance employed in randomized controlled trials of drugs for dementia. J Am Geriatr Soc 2009;57:536-46.

5

 ARICEPT ® (donepezil hydrochloride) tablets. http://labeling.pfizer.com/ShowLabeling.aspx?id=510 (accessed 31 Dec 2014).

6

 Syncope with cholinesterase inhibitors. Rev Prescrire 2011;31:434.

7

 Tjia J, Briesacher BA, Peterson D, et al. Use of medications of questionable benefit in advanced dementia. JAMA Intern Med 2014;174:1763-71.

8

 Courtney C, Farrell D, Gray R, et al. Long-term donepezil treatment in 565 patients with Alzheimer’s disease (AD2000): randomised double-blind trial. Lancet 2004;363:2105-15.

9

 Food and Drug Administration. Letter from Sharon M. Watson to Eisai Medical Research Inc. 2010 Feb 3.

10

 Gøtzsche PC. Deadly medicines and organised crime: How big pharma has corrupted health care. London: Radcliffe Publishing; 2013.

11

 Walter C, Edwards NE, Griggs R. Differentiating Alzheimer disease, Lewy body, and Parkinson dementia using DSM-5. J Nurse Practitioners 2014;10:262–70.

12

 Alzheimer’s Society. Annual Review 2013/14.

13

 Alzheimer’s Society. Our partnership with Lilly UK. http://www.alzheimers.org.uk/site/scripts/documents_info.php?documentID=1997 (accessed 20 Nov 2014).

14

 Ward A. AstraZeneca and Eli Lilly to unite for Alzheimer’s drug challenge. Financial Times 2014 Sept 16.

15

 McCartney M. “Case finding” in dementia is simply screening with no evidence of benefit. BMJ 2014;349:g4791.

16

 Furlini L. Messing with the message: Alzheimer Society of Canada’s advice and Big Pharma’s self-interest. http://pharmawatchcanada.wordpress.com/2012/02/06/messing-with-the-message-alzheimer-society-of-canadas-advice-and-big-pharmas-self-interest/ (accessed 1 Jan 2015).

17

 Gilstad JR, Finucane TE. Results, rhetoric, and randomized trials: the case of donepezil. J Am Geriatr Soc 2008;56:1556-62.

18

 Molchan S. A tale of two conferences. JAMA Intern Med 2014;174:856-7.

19

 Granger D. Beta-amyloid: the emperor really does have no clothes. Forbes 2014 Dec 20.

20

 Whitehouse P, George D. The myth of Alzheimer’s: What you aren’t being told about today’s most dreaded diagnosis. New York: St. Martin’s Press; 2008.

21

 Schwartz LM, Woloshin S. How the FDA forgot the evidence: the case of donepezil 23 mg. BMJ 2012;344:e1086.

22

 Lenzer J. FDA is criticised for licensing high dose donepezil. BMJ 2011;342:d3270.

23

 Livingston G, Kelly L, Lewis-Holmes E, et al. Non-pharmacological interventions for agitation in dementia: systematic review of randomised controlled trials. Br J Psychiatry 2014;205:436-42.

24

 Saczynski JS, Beiser A, Seshadri S, et al. Depressive symptoms and risk of dementia: the Framingham Heart Study. Neurology 2010;75:35-41.

25

 Billioti de Gage S, Moride Y, Ducruet T, et al. Benzodiazepine use and risk of Alzheimer’s disease: case-control study. BMJ 2014;349:g5205.

26

 Nielsen M, Gøtzsche P. An analysis of psychotropic drug sales. Increasing sales of selective serotonin reuptake inhibitors are closely related to number of products. Int J Risk Saf Med 2011;23:125–32.

27

 National Audit Office. Improving services and support for people with dementia. 2007 July 4.

CHAPTER 9 REFERENCES

References

1

 Whitaker R. Mad in America. Cambridge: Perseus Books Group; 2002.

2

 Tharyan P, Adams CE. Electroconvulsive therapy for schizophrenia. Cochrane Database Syst Rev 2005;2:CD000076.

3

 Read J, Bentall R. The effectiveness of electroconvulsive therapy: a literature review. Epidemiol Psichiatr Soc 2010 Oct-Dec;19:333-47.

4

 UK ECT Review Group. Efficacy and safety of electroconvulsive therapy in depressive disorders: a systematic review and meta-analysis. Lancet 2003;361:799-808.

5

 Rose D, Fleischmann P, Wykes T, et al. Patients’ perspectives on electroconvulsive therapy: systematic review. BMJ 2003;326:1363.

6

 Stek ML, Wurff van der FFB, Hoogendijk WJG, et al. Electroconvulsive therapy for the depressed elderly. Cochrane Database Syst Rev 2003;2:CD003593.

7

 [Clinical guidance for general practice: unipolar depression, diagnosis and treatment]. Danish Society for General Practice 2010.

8

 Carney S, Geddes J. Electroconvulsive therapy. BMJ 2003;326:1343-4.

9

 Frich M. [Use of electroshocks quadrupled]. Jyllands-Posten 1998 May 19.

10

 Mettes Stemme (Mette’s Voice). http://madinamericainternationalfilmfestival.com/mettes-stemme-mettes-voice/(accessed 9 Dec 2014).

11

 Browne I. The writings of Ivor Browne. Cork: Atrium; 2013.

CHAPTER 10 REFERENCES

References

1

 Kessing L, Hansen HV, Demyttenaere K, et al. Depressive and bipolar disorders: patients’ attitudes and beliefs towards depression and antidepressants. Psychological Medicine 2005;35:1205-13.

2

 Healy D. Let them eat Prozac. New York: New York University Press; 2004.

3

 Breggin P. Medication madness. New York: St. Martin’s Griffin; 2008.

4

 Whitaker R. Anatomy of an Epidemic. New York: Broadway Paperbacks; 2010.

5

 Read J, Cartwright C, Gibson K. Adverse emotional and interpersonal effects reported by 1829 New Zealanders while taking antidepressants. Psychiatry Res 2014;216:67-73.

6

 Boer PCAM, Wiersma D, Russo S, et al. Paraprofessionals for anxiety and depressive disorders. Cochrane Database Syst Rev 2005;2:CD004688.

7

 Moynihan R, Cassels A. Selling Sickness: how the world’s biggest pharmaceutical companies are turning us all into patients. New York: Nation Books; 2005.

8

 Haug TT, Blomhoff S, Hellstrøm K, et al. Exposure therapy and sertraline in social phobia: 1-year follow-up of a randomised controlled trial. Br J Psychiatry 2003;182:312–8.

9

 James AC, James G, Cowdrey FA, et al. Cognitive behavioural therapy for anxiety disorders in children and adolescents. Cochrane Database Syst Rev 2013;6:CD004690.

10

 Hunot V, Churchill R, Teixeira V, et al. Psychological therapies for generalised anxiety disorder. Cochrane Database Syst Rev 2007;1:CD001848.

11

 Cuijpers P, Smit F, Bohlmeijer E, et al. Efficacy of cognitive-behavioural therapy and other psychological treatments for adult depression: meta-analytic study of publication bias. Br J Psychiatry 2010;196:173-8.

12

 Wiles N, Thomas L, Abel A, et al. Cognitive behavioural therapy as an adjunct to pharmacotherapy for primary care based patients with treatment resistant depression: results of the CoBalT randomised controlled trial. Lancet 2013;381:375-84.

13

 Kahneman D. Thinking, fast and slow. London: Penguin Books; 2012.

14

 Mayo-Wilson E, Montgomery P. Media-delivered cognitive behavioural therapy and behavioural therapy (selfhelp) for anxiety disorders in adults. Cochrane Database Syst Rev 2013;9:CD005330.

15

 Smith MT, Perlis ML, Park A, et al. Comparative meta-analysis of pharmacotherapy and behavior therapy for persistent insomnia. Am J Psychiatry 2002;159:5-11.

16

 Gava I, Barbui C, Aguglia E, et al. Psychological treatments versus treatment as usual for obsessive compulsive disorder (OCD). Cochrane Database Syst Rev 2007;2:CD005333.

17

 O’Kearney RT, Anstey KJ, von Sanden C. Behavioural and cognitive behavioural therapy for obsessive compulsive disorder in children and adolescents. Cochrane Database Syst Rev 2006;4:CD004856.

18

 Soomro GM, Altman DG, Rajagopal S, et al. Selective serotonin re-uptake inhibitors (SSRIs) versus placebo for obsessive compulsive disorder (OCD). Cochrane Database Syst Rev 2008;1:CD001765.

19

 Broni B. [Another view on antidepressant drugs]. 2014 Jan 28. http://www.ocd-foreningen.dk/stot-os/bliv-frivillig/7-artikler/243-en-anden-vinkel (accessed 4 Feb 2014).

20

 Gøtzsche PC. [Antidepressant drugs should be avoided in children and young people]. OCD-nyt 2014;1:7.

21

 Mikkelsen LG. [Happy pills as Müsli sprinkle]. http://ocd-inderstinde.dk/debat.2.html. 2014 Feb 1 (accessed 4 Feb 2014).

22

 Whitaker R. Mad in America. Cambridge: Perseus Books Group; 2002.

23

 Freeman D, Freeman J. At last, a promising alternative to antipsychotics for schizophrenia. The Guardian 2014 March 7.

24

 Baksheev GN, Allott K, Jackson HJ, et al. Predictors of vocational recovery among young people with first-episode psychosis: findings from a randomized controlled trial. Psychiatr Rehabil J 2012;35:421-7.

25

 Gleeson JF, Cotton SM, Alvarez-Jimenez M, et al. A randomized controlled trial of relapse prevention therapy for first-episode psychosis patients: outcome at 30-month follow-up. Schizophr Bull 2013;39:436-48.

26

 Morrison AP, Turkington D, Pyle M, et al. Cognitive therapy for people with schizophrenia spectrum disorders not taking antipsychotic drugs: a single-blind randomised controlled trial. Lancet 2014;383:1395-403.

27

 Leucht S, Cipriani A, Spineli L, et al. Comparative efficacy and tolerability of 15 antipsychotic drugs in schizophrenia: a multiple treatments meta-analysis. Lancet 2013;382:951–62.

28

 Breggin P. Psychiatric drug withdrawal: a guide for prescribers, therapists, patients, and their families. New York: Springer Publishing Company; 2013.

29

 Rosenhan DL. On being sane in insane places. Science 1973;179:250-8.

30

 Babyak M, Blumenthal JA, Herman S, et al. Exercise treatment for major depression: maintenance of therapeutic benefit at 10 months. Psychosom Med 2000;62:633–8.

31

 Cooney GM, Dwan K, Greig CA, et al. Exercise for depression. Cochrane Database Syst Rev 2013;9:CD004366.

32

 Bridle C, Spanjers K, Patel S, et al. Effect of exercise on depression severity in older people: systematic review and meta-analysis of randomised controlled trials. Br J Psychiatry 2012;201:180-5.

33

 Larun L, Nordheim LV, Ekeland E, et al. Exercise in prevention and treatment of anxiety and depression among children and young people. Cochrane Database Syst Rev 2006;3:CD004691.

CHAPTER 11 REFERENCES

References

1

 Unrecognised facts about modern psychiatric practice. Council for Evidencebased Psychiatry; 2014.

2

 Healy D. Let them eat Prozac. New York: New York University Press; 2004.

3

 Rosen RC, Lane RM, Menza M. Effects of SSRIs on sexual function: a critical review. J Clin Psychopharmacol 1999;19:67-85.

4

 van Marwijk H, Allick G, Wegman F, et al. Alprazolam for depression. Cochrane Database Syst Rev 2012;7:CD007139.

5

 Whitaker R. Anatomy of an Epidemic. New York: Broadway Paperbacks; 2010.

6

 Breggin P. Medication madness. New York: St. Martin’s Griffin; 2008.

7

 Pamphlet on Informed Consent. International Society for Ethical Psychology & Psychiatry. http://www.psychintegrity.org/pamphlet_on_informed_consent. php (accessed 3 Dec 2014).

8

 Harmer CJ, Shelley NC, Cowen PJ, et al. Increased positive versus negative affective perception and memory in healthy volunteers following selective serotonin and norepinephrine reuptake inhibition. Am J Psychiatry 2004;161:1256-63.

9

 Whitaker R. Mad in America. Cambridge: Perseus Books Group; 2002.

10

 Moncrieff J, Cohen D, Mason JP. The subjective experience of taking antipsychotic medication: a content analysis of Internet data. Acta Psychiatr Scand 2009;120:102-11.

11

 Moncrieff J. The bitterest pills. Basingstoke: Palgrave Macmillan; 2013.

12

 Joint Commission on Mental Illness and Health. Action for Mental Health: Final Report. New York: Basic Books; 1961.

13

 Chlordiazepoxide. http://en.wikipedia.org/wiki/Chlordiazepoxide (accessed 10 Dec 2014).

14

 Tricyclic antidepressant. http://en.wikipedia.org/wiki/Tricyclic_antidepressant (accessed 10 Dec 2014).

15

 Chouinard G. Severe cases of neuroleptic-induced supersensitivity psychosis: diagnostic criteria for the disorder and its treatment. Schizophrenia Research 1990;5:21-33.

16

 Kirk SA, Gomory T, Cohen D. Mad science: psychiatric coercion, diagnosis and drugs. New Brunswick: Transaction Publishers; 2013.

17

 Gonon F. The dopaminergic hypothesis of attention-deficit/hyperactivity disorder needs re-examining. Trends Neurosci 2009;32:2-8.

18

 Gonon F, Bezard E, Boraud T. Misrepresentation of neuroscience data might give rise to misleading conclusions in the media: the case of Attention Deficit Hyperactivity Disorder. PLoS One 2011;6:e14618.

19

 Gøtzsche PC. [Right or wrong about psychiatric drugs]. http://www.deadlymedicines.dk/fup-eller-fakta-om-psykofarmaka/ (accessed 3 Feb 2015).

20

 Arnone D, McKie S, Elliott R, et al. State-dependent changes in hippocampal grey matter in depression. Mol Psychiatry; 2013:18:1265-72.

21

 Geerlings MI, Brickman AM, Schupf N, et al. Depressive symptoms, antidepressant use, and brain volumes on MRI in a population-based cohort of old persons without dementia. J Alzheimers Dis 2012;30:75-82.

22

 Carp J. The secret lives of experiments: methods reporting in the fMRI literature. NeuroImage 2012;63:289-300.

23

 Wager T, Lindquist M, Nichols T, et al. Evaluating the consistency and specificity of neuroimaging data using meta-analysis. NeuroImage 2009;45:S210–21.

24

 First M, Botteron K, Carter C, et al. Consensus Report of the APA Work Group on Neuroimaging Markers of Psychiatric Disorders. Approved by the Board of Trustees, July 2012.

25

 Ho BC, Andreasen NC, Ziebell S, et al. Long-term antipsychotic treatment and brain volumes: a longitudinal study of first-episode schizophrenia. Arch Gen Psychiatry 2011;68:128-37.

26

 Raduaa J, Borgwardt S, Crescinid A, et al. Multimodal meta-analysis of structural and functional brain changes in first episode psychosis and the effects of antipsychotic medication. Neurosci Biobehav Rev 2012;36:2325–33.

27

 Dorph-Petersen KA, Pierri JN, Perel JM, et al. The influence of chronic exposure to antipsychotic medications on brain size before and after tissue fixation: a comparison of haloperidol and olanzapine in macaque monkeys. Neuropsychopharmacology 2005;30:1649-61.

28

 Zipursky RB, Reilly TJ, Murray RM. The myth of schizophrenia as a progressive brain disease. Schizophr Bull 2013;39:1363-72.

29

 Andreasen NC, Liu D, Ziebell S, et al. Relapse duration, treatment intensity, and brain tissue loss in schizophrenia: a prospective longitudinal MRI study. Am J Psychiatry 2013;170:609-15.

30

 Pagsberg AK, Baaré WF, Raabjerg Christensen AM, et al. Structural brain abnormalities in early onset first-episode psychosis. J Neural Transm 2007;114:489-98.

31

 Breggin P. Psychiatric drug withdrawal: a guide for prescribers, therapists, patients, and their families. New York: Springer Publishing Company; 2013.

32

 Lægemiddelindustriforeningen. [How do we ensure optimal medical treatment of patients with schizophrenia and other psychoses?]. 2013 June 4.

33

 Videbech P, Dalsgaard M. “[I have seen how people’s views on antidepressants lead to suicide]”. Politiken 2014 Sept 27:22.

34

 Videbech P. [The debate about antidepressants – do they work and does one become dependent]? BestPractice Psykiatri/Neurologi 2014 May:nr 25.

35

 Ownby RL, Crocco E, Acevedo A, et al. Depression and risk for Alzheimer disease: systematic review, meta-analysis, and metaregression analysis. Arch Gen Psychiatry 2006;63:530-8.

36

 El-Mallakh RS, Gao Y, Roberts RJ. Tardive dysphoria: the role of long term antidepressant use in inducing chronic depression. Medical Hypotheses 2011; 76:769–73.

37

 Hogan C, Nourya JL, Healy D, et al. One hundred and twenty cases of enduring sexual dysfunction following treatment. Int J Risk Saf Med 2014;26:109–16.

38

 Shipko S. Playing the odds, revisited. http://www.madinamerica.com/2014/07/shooting-odds-revisited/(accessed 10 Jan 2015).

39

 Belaise C, Gatti A, Chouinard VA, et al. Patient online report of selective serotonin reuptake inhibitor-induced persistent postwithdrawal anxiety and mood disorders. Psychother Psychosom 2012;81:386-8.

40

 Csoka AB, Bahrick A, Mehtonen OP. Persistent sexual dysfunction after discontinuation of selective serotonin reuptake inhibitors. J Sex Med 2008;5:227-33.

41

 Bahrick AS. Persistence of sexual dysfunction side effects after discontinuation of antidepressant medications: emerging evidence. Open Psychol J 2008;1:42-50.

42

 Maciag D, Simpson KL, Coppinger D, et al. Neonatal antidepressant exposure has lasting effects on behavior and serotonin circuitry. Neuropsychopharmacology 2006;31:47–57.

43

 Simonsen AL, Danborg P, Gøtzsche PC. Persistent sexual dysfunction after early exposure to SSRIs: systematic review of animal studies 2015 (submitted for publication).

44

 Caley CF. Extrapyramidal reactions and the selective serotonin-reuptake inhibitors. Ann Pharmacother 1997;31:1481-9.

45

 Gerber PE, Lynd LD. Selective serotonin-reuptake inhibitor-induced movement disorders. Ann Pharmacother 1998;32:692-8.

46

 Lee Y, Lin PY, Chang YY, et al. Antidepressant-induced tardive syndrome: a retrospective epidemiological study. Pharmacopsychiatry 2013;46:281-5.

47

 Lane RM. SSRI-induced extrapyramidal side-effects and akathisia: implications for treatment. J Psychopharmacol 1998;12:192-214.

48

 Billioti de Gage S, Moride Y, Ducruet T, et al. Benzodiazepine use and risk of Alzheimer’s disease: case-control study. BMJ 2014;349:g5205.

49

 Castner S. Long-lasting psychotomimetic consequences of repeated low-dose amphetamine exposure in rhesus monkeys. Neuropsychopharmacology 1999; 20:10-28.

50

 Marco E. Neurobehavioral adaptations to methylphenidate. Neurosci Behav Rev 2011;35:1722-39.

51

 Carlezon W. Enduring behavioral effects of early exposure to methylphenidate in rats. Biological Psychiatry 2003;54:1330-7.

52

 Bolanos C. Methylphenidate treatment during pre- and periadolescence alters behavioral responses to emotional stimuli at adulthood. Biological Psychiatry 2003;54:1317-29.

53

 Breggin PR. The rights of children and parents in regard to children receiving psychiatric diagnoses and drugs. Children & Society 2014;28:231-41.

54

 Leo J, Cohen D. Broken brains or flawed studies? A critical review of ADHD neuroimaging research. J Mind Behav 2003;24:29-56.

55

 Nielsen M, Hansen EH, Gøtzsche PC. What is the difference between dependence and withdrawal reactions? A comparison of benzodiazepines and selective serotonin re-uptake inhibitors. Addiction 2012;107:900-8.

56

 Kessing L, Hansen HV, Demyttenaere K, et al. Depressive and bipolar disorders: patients’ attitudes and beliefs towards depression and antidepressants. Psychological Medicine 2005;35:1205-13.

57

 Read J, Cartwright C, Gibson K. Adverse emotional and interpersonal effects reported by 1829 New Zealanders while taking antidepressants. Psychiatry Res 2014;216:67-73.

58

 Gøtzsche PC. Deadly medicines and organised crime: How big pharma has corrupted health care. London: Radcliffe Publishing; 2013.

59

 Tanne JH. Drug advertisements in US paint a “black and white scenario.” BMJ 2007;334:279.

60

 Nielsen M, Gøtzsche P. An analysis of psychotropic drug sales. Increasing sales of selective serotonin reuptake inhibitors are closely related to number of products. Int J Risk Saf Med 2011;23:125–32.

61

 Nielsen M, Hansen EH, Gøtzsche PC. Dependence and withdrawal reactions to benzodiazepines and selective serotonin reuptake inhibitors. How did the health authorities react? Int J Risk Saf Med 2013;25:155-68.

62

 Korsgaard P, Jensen JH. [Drug maker: nonsense! Denies dependence on happy pills: It isn’t possible]. Ekstra Bladet 2012 Dec 11.

63

 Medawar C, Herxheimer A. A comparison of adverse drug reaction reports from professionals and users, relating to risk of dependence and suicidal behaviour with paroxetine. Int J Risk Saf Med 2003/2004; 16:5–19.

64

 Medawar C, Hardon A. Medicines out of control? Antidepressants and the conspiracy of goodwill. Netherlands: Aksant Academic Publishers; 2004.

65

 Belaise C, Gatti A, Chouinard VA, et al. Persistent postwithdrawal disorders induced by paroxetine, a selective serotonin reuptake inhibitor, and treated with specific cognitive behavioral therapy. Psychother Psychosom 2014;83:247-8.

66

 Fava GA, Bernardi M, Tomba E, et al. Effects of gradual discontinuation of selective serotonin reuptake inhibitors in panic disorder with agoraphobia. Int J Neuropsychopharmacol 2007;10:835–8.

67

 Young A, Haddad P. Discontinuation symptoms and psychotropic drugs. Lancet 2000;355:1184.

68

 Perahia DG, Kajdasz DK, Desaiah D, et al. Symptoms following abrupt discontinuation of duloxetine treatment in patients with major depressive disorder. J Affect Disord 2005;89:207-12.

69

 Montgomery SA, Dunbar G. Paroxetine is better than placebo in relapse prevention and the prophylaxis of recurrent depression. Int Clin Psychopharmacol 1993;8:189-95.

70

 Geddes JR, Carney SM, Davies C, et al. Relapse prevention with antidepressant drug treatment in depressive disorders: a systematic review. Lancet 2003; 361:653–61.

71

 Rosenbaum JF, Fava M, Hoog SL, et al. Selective serotonin reuptake inhibitor discontinuation syndrome: a randomised clinical trial. Biol Psychiatry 1998;44:77-87.

72

 Medawar C, Herxheimer A, Bell A, et al. Paroxetine, Panorama and user reporting of ADRs: Consumer intelligence matters in clinical practice and post-marketing drug surveillance. Int J Risk Saf Med 2002;15:161–9.

73

 Raven M. Depression and antidepressants in Australia and beyond: a critical public health analysis (PhD thesis). University of Wollongong, Australia; 2012. http://ro.uow.edu.au/theses/3686/

74

 Kessing L, Nordentoft M, Middelboe T. [Right and wrong about psychotropic drugs]. Politiken 2014 Jan 17.

75

 Bockting CL, ten Doesschate MC, Spijker J, et al. Continuation and maintenance use of antidepressants in recurrent depression. Psychother Psychosom 2008;77:17-26.

76

 Baldessarini RJ, Viguera AC. Neuroleptic withdrawal in schizophrenic patients. Arch Gen Psychiatry 1995;52:189-92.

77

 Andrews PW, Kornstein SG, Halberstadt LJ, et al. Blue again: perturbational effects of antidepressants suggest monoaminergic homeostasis in major depression. Front Psychol 2011;2:159.

78

 Martin A, Young C, Leckman JF, et al. Age effects on antidepressant-induced manic conversion. Arch Pediatr Adolesc Med 2004;158:773–80.

79

 Wunderink L, Nieboer RM, Wiersma D, et al. Recovery in remitted first-episode psychosis at 7 years of follow-up of an early dose reduction/discontinuation or maintenance treatment strategy: long-term follow-up of a 2-year randomized clinical trial. JAMA Psychiatry 2013;70:913-20.

80

 Leucht S, Tardy M, Komossa K, et al. Antipsychotic drugs versus placebo for relapse prevention in schizophrenia: a systematic review and meta-analysis. Lancet 2012;379:2063-71.

81

 Sampson S, Mansour M, Maayan N, et al. Intermittent drug techniques for schizophrenia. Cochrane Database Syst Rev 2013;7:CD006196.

82

 Lacasse JR, Leo J. Serotonin and depression: a disconnect between the advertisements and the scientific literature. PLoS Med 2005;2:e392.

83

 Hindmarch I. Expanding the horizons of depression: beyond the monoamine hypothesis. Hum Psychopharmacol 2001;16:203-218.

84

 Angoa-Pérez M, Kane MJ, Briggs DI, et al. Mice genetically depleted of brain serotonin do not display a depression-like behavioral phenotype. ACS Chem Neurosci 2014;5:908–19.

85

 Castrén E. Is mood chemistry? Nat Rev Neurosci 2005;6:241–6.

CHAPTER 12 REFERENCES

References

1

 Breggin P. Psychiatric drug withdrawal: a guide for prescribers, therapists, patients, and their families. New York: Springer Publishing Company; 2013.

2

 Hughes S, Cohen D. A systematic review of long-term studies of drug treated and non-drug-treated depression. J Affect Dis 2009;118:9–18.

3

 Read J, Cartwright C, Gibson K. Adverse emotional and interpersonal effects reported by 1829 New Zealanders while taking antidepressants. Psychiatry Res 2014;216:67-73.

4

 Pratt LA, Brody DJ, Gu Q. Antidepressant use in persons aged 12 and over: United States, 2005–2008. NCHS Data Brief 2011;76:October.

5

 Jacob KS, Patel V. Classification of mental disorders: a global mental health perspective. Lancet 2014;383:1433-5.

6

 Raven M. Depression and antidepressants in Australia and beyond: A critical public health analysis. PhD thesis, University of Wollongong, Australia; 2012. http://ro.uow.edu.au/theses/3686/

7

 Karanges EA, Stephenson CP, McGregor IS. Longitudinal trends in the dispensing of psychotropic medications in Australia from 2009-2012: focus on children, adolescents and prescriber specialty. Aust N Z J Psychiatry 2014;48:917-31.

8

 McManus P, Mant A, Mitchell P, et al. Use of antidepressants by general practitioners and psychiatrists in Australia. Aust N Z J Psychiatry 2003;37:184-9.

9

 Dowrick C, Frances A. Medicalising unhappiness: new classification of depression risks more patients being put on drug treatment from which they will not benefit. BMJ 2013;347:f7140.

10

 Whitaker R. Anatomy of an Epidemic. New York: Broadway Paperbacks; 2010.

11

 Posternak MA, Solomon DA, Leon AC, et al. The naturalistic course of unipolar major depression in the absence of somatic therapy. J Nerv Ment Dis 2006;194:324-9.

12

 Patten SB. The impact of antidepressant treatment on population health: synthesis of data from two national data sources in Canada. Population Health Metrics 2004;2:9.

13

 Stubbe DE, Thomas WT. A survey of early-career child and adolescent psychiatrists: professional activities and perceptions. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry 2002;41:123-30.

14

 Zito JM, Safer DJ, de Jong-van den Berg LTW, et al. A three-country comparison of psychotropic medication prevalence in youth. Child and Adolescent Psychiatry and Mental Health 2008;2:26.

15

 Freeman D, Freeman J. At last, a promising alternative to antipsychotics for schizophrenia. The Guardian 2014 March 7.

16

 Gøtzsche PC. Deadly medicines and organised crime: How big pharma has corrupted health care. London: Radcliffe Publishing; 2013.

17

 Shipko S. Playing the odds, revisited. 2014 July 21. http://www.madinamerica.com/2014/07/shooting-odds-revisited/ (accessed 11 Oct 2014).

18

 Breggin P. Medication madness. New York: St. Martin’s Griffin; 2008.

19

 Coming off antidepressants. Royal College of Psychiatry. http://www.rcpsych.ac.uk/expertadvice/treatmentswellbeing/antidepressants/comingoffantidepres-sants.aspx (accessed 16 Oct 2013).

20

 Stopping psychiatric drugs. http://www.mind.org.uk/information-support/drugs-and-treatments/medication-stopping-or-coming-off/making-the-decision-to-come-off/#.UsvmnuJkzNo (accessed 21 Nov 2014)

21

 Stopping antidepressants. http://www.btpinfo.org.uk/withdrawing-from-antidepressants (accessed 21 Nov 2014).

22

http://ww2.antidepressantsteps.com/?folio=9POR7JU99 (accessed 21 Nov 2014).

23

 Stopping antidepressants. RxISK Guide to Stopping Antidepressants (accessed 21 Nov 2014).

24

 Gottstein J. Mental health recovery stories. http://akmhcweb.org/recovery/jgrec.htm. 1999 Aug 27 (accessed 21 Nov 2014).

CHAPTER 13 REFERENCES

References

1

 Praktiserende Lægers Organisation. [Reporting the member survey about visits from the drug industry in general practice]. 2011 June 22.

2

 Gøtzsche PC. Deadly medicines and organised crime: How big pharma has corrupted health care. London: Radcliffe Publishing; 2013.

3

 Insel TR. Psychiatrists’ relationships with pharmaceutical companies: part of the problem or part of the solution? JAMA 2010;303:1192–3.

4

 Caplan P. Diagnosisgate: conflict of interest at the top of the psychiatric apparatus. Aporia 2015;7:30-41.

5

 Carey B, Harris G. Psychiatric group faces scrutiny over drug industry ties. New York Times 2008 July 12.

6

 Brownlee S. Overtreated: why too much medicine is making us sicker and poorer. New York: Bloomsbury; 2007.

7

 Mello MM, Clarridge BR, Studdert DM. Academic medical centers standards for clinical-trial agreements with industry. N Engl J Med 2005;352:2202–10.

8

 Meier B. Contracts keep drug research out of reach. New York Times 2004 Nov 29.

9

 McHenry L. Biomedical research and corporate interests: a question of academic freedom. Mens Sana Monographs 2008 Jan 1.

10

 Chan A-W, Hróbjartsson A, Haahr MT, et al. Empirical evidence for selective reporting of outcomes in randomized trials: comparison of protocols to published articles. JAMA 2004;291:2457–65.

11

 Chan A-W, Hróbjartsson A, Jørgensen KJ, et al. Discrepancies in sample size calculations and data analyses reported in randomised trials: comparison of publications with protocols. BMJ 2008;337:a2299.

12

 Barbui C, Cipriani A, Brambilla P, et al. ”Wish bias” in antidepressant drug trials? J Clin Psychopharmacol 2004;24:126-30.

13

 Hughes S, Cohen D, Jaggi R. Differences in reporting serious adverse events in industry sponsored clinical trial registries and journal articles on antidepressant and antipsychotic drugs: a cross-sectional study. BMJ Open 2014;4:e005535.

14

 Rennie D. When evidence isn’t: trials, drug companies and the FDA. J Law Policy 2007 July:991–1012.

15

 Gøtzsche PC, Jørgensen AW. Opening up data at the European Medicines Agency. BMJ 2011;342:d2686.

16

 Gottstein J. Mental health recovery stories. http://akmhcweb.org/recovery/jgrec.htm. 1999;Aug 27 (accessed 21 Nov 2014).

17

 European Commission. Antitrust: Commission fines Lundbeck and other pharma companies for delaying market entry of generic medicines. Press release. 2013 June 19.

18

 Gorman JM, Korotzer A, Su G. Efficacy comparison of escitalopram and citalopram in the treatment of major depressive disorder: pooled analysis of placebo-controlled trials. CNS Spectr 2002;7(4 Suppl. 1):40–4.

19

 Alkhafaji AA, Trinquart L, Baron G, et al. Impact of evergreening on patients and health insurance: a meta analysis and reimbursement cost analysis of citalopram/escitalopram antidepressants. BMC Med 2012;10:142.

20

 US Department of Justice. Drug Maker Forest Pleads Guilty; to pay more than $313 million to resolve criminal charges and False Claims Act allegations. 2010 Sept 15.

21

 US Senate, Committee on Finance. Letter about Lexapro documents. 2009 Aug 12. Available online at: www.nytimes.com/packages/pdf/politics/20090831ME-DICARE/20090831_MEDICARE.pdf (accessed 2011).

22

 Nielsen M, Gøtzsche P. An analysis of psychotropic drug sales. Increasing sales of selective serotonin reuptake inhibitors are closely related to number of products. Int J Risk Saf Med 2011;23:125–32.

23

 Pirraglia PA, Stafford RS, Singer DE. Trends in prescribing of selective serotonin reuptake inhibitors and other newer antidepressant agents in adult primary care. Prim Care Companion J Clin Psychiatry 2003;5:153–7.

24

 Hyltoft V. [Lundbeck partner in settlement about suicides]. Berlingske 2011 Feb 8.

25

 Wichmann S. [Lundbeck knew about violation of the rules]. Berlingske 2014 Nov 25.

26

 Hansen JC. [Pressured out – and rewarded]. Berlingske 2014 Nov 25.

27

 Depression. American Psychiatric Association. http://www.psychiatry.org/depression (accessed 14 Apr 2014).

28

 Ioannidis JP. Effectiveness of antidepressants: an evidence myth constructed from a thousand randomized trials? Philos Ethics Humanit Med 2008;3:14.

29

 Davis JM, Giakas WJ, Qu J, et al. Should we treat depression with drugs or psychological interventions? A reply to Ioannidis. Philos Ethics Humanit Med 2011;6:8.

30

 Glenthøj B, Baandrup L, Ebdrup B, et al. [Behind the myths about antipsychotics]. Politiken 2012 Oct 19.

31

 Gøtzsche PC. [Psychiatry gone astray]. Politiken 2014 Jan 6.

32

 Gøtzsche PC. Psychiatry gone astray. 2014 Jan 28. http://www.madinamerica.com/2014/01/psychiatry-gone-astray/ (accessed 30 Jan 2014).

33

 Licht R, Nordentoft M, Bech P, et al. [Ten ways to better psychiatric treatment]. Altinget 2014 Feb 6.

34

 Gøtzsche PC. [Leading psychiatrists have still gone astray]. Politiken 2014 Jan 21.

35

 Maund E, Tendal B, Hróbjartsson A, et al. Coding of adverse events of suicidality in clinical study reports of duloxetine for the treatment of major depressive disorder: descriptive study. BMJ 2014;348:g3555.

36

 Maund E, Tendal B, Hróbjartsson A, et al. Benefits and harms in clinical trials of duloxetine for treatment of major depressive disorder: comparison of clinical study reports, trial registries, and publications. BMJ 2014;348:g3510.

37

 Toft ONM. [Gøtzsche’s organisation denounces his statements about psychiatry]. Altinget 2014 March 25.

38

 Drake RE, Binagwaho A, Martell HC, et al. Mental healthcare in low and middle income countries. BMJ 2014;349:g7086.

39

 Epstein E. Independence from the therapeutic state. 2014 July 4. http://www.madinamerica.com/2014/07/thinking-beyond-therapeutic-state/ (accessed 5 July 2014).

40

 McGorry PD, Yung AR, Phillips LJ, et al. Randomized controlled trial of interventions designed to reduce the risk of progression to first-episode psychosis in a clinical sample with subthreshold symptoms. Arch Gen Psychiatry 2002;59:921-8.

41

 Stark J. McGorry aborts teen drug trial. Sydney Morning Herald. 2011 Aug 21.

42

 Dunley S. US expert slams Patrick McGorry’s psychosis model. The Australian 2011 June 14.

43

 Hickie IB, Rogers NL. Novel melatonin-based therapies: potential advances in the treatment of major depression. Lancet 2011;378:621-31.

44

 Koesters M, Guaiana G, Cipriani A, et al. Agomelatine efficacy and acceptability revisited: systematic review and meta-analysis of published and unpublished randomised trials. Br J Psychiatry 2013;203:179-87.

45

 Kirk SA, Gomory T, Cohen D. Mad science: psychiatric coercion, diagnosis and drugs. New Brunswick: Transaction Publishers; 2013.

46

 Kessing L. [Depression in children and adolescents]. Sundhed.dk 2011 Mar 1.

47

 Rønholt F. [Depression in the elderly]. Sundhed.dk. 2011 Oct 25.

48

 Steinhausen HC, Bisgaard C. Nationwide time trends in dispensed prescriptions of psychotropic medication for children and adolescents in Denmark. Acta Psychiatr Scand 2014;129:221-31.

49

 Freeman EW, Guthrie KA, Caan B, et al. Efficacy of escitalopram for hot flashes in healthy menopausal women: a randomized controlled trial. JAMA 2011;305:267–74.

50

 Orleans RJ, Li L, Kim MJ, et al. FDA approval of paroxetine for menopausal hot flushes. N Engl J Med 2014;370:1777-9.

51

 Brisdelle (paroxetine). http://www.brisdelle.com/about.php (accessed 9 Jan 2015).

52

 Köhler O, Benros ME, Nordentoft M, et al. Effect of anti-inflammatory treatment on depression, depressive symptoms, and adverse effects: a systematic review and meta-analysis of randomized clinical trials. JAMA Psychiatry 2014;71:1381-91.

53

 Perahia DG, Quail D, Desaiah D, et al. Switching to duloxetine in selective serotonin reuptake inhibitor non- and partial-responders: effects on painful physical symptoms of depression. J Psychiatr Res 2009;43:512-8.

54

 Healy D. Let them eat Prozac. New York: New York University Press; 2004.

55

 Boyd R. A view from the man in the seat opposite. BMJ 1998;317:410.

56

 Browne I. The writings of Ivor Browne. Cork: Atrium; 2013.

57

 Raven M. Depression and antidepressants in Australia and beyond: a critical public health analysis (PhD thesis). University of Wollongong, Australia; 2012. http://ro.uow.edu.au/theses/3686/.

58

 Jorm AF, Korten AE, Jacomb PA, et al. ”Mental health literacy”: a survey of the public’s ability to recognise mental disorders and their beliefs about the effectiveness of treatment. Med J Aus 1997;166:182-6.

59

 Priest RG, Vize C, Roberts A, et al. Lay people’s attitudes to treatment of depression: results of opinion poll for Defeat Depression Campaign just before its launch. BMJ 1996;313:858-9.

60

 Whitaker R. Anatomy of an Epidemic. New York: Broadway Paperbacks; 2010.

61

 Raven M. Myth of 15% suicide rate was promulgated again. BMJ 2006;332:1154.

62

 McHugh RK, Whitton SW, Peckham AD, et al. Patient preference for psychological vs pharmacologic treatment of psychiatric disorders: a meta-analytic review. J Clin Psychiatry 2013;74:595-602.

63

 Wipond R. Where critical psychiatry meets community resilience. http://www.madinamerica.com/2014/11/critical-psychiatry-meets-community-resilience/ (accessed 22 Nov 2014).

64

 Brogaard M. [Depressed patients experiment with the medication]. 2014 Dec 28. www.videnskab.dk (accessed 28 Dec 2014).

CHAPTER 14 REFERENCES

References

1

 Angell M. “The illusions of psychiatry”: an exchange. New York Rev Books 2011 Aug 18.

2

 Whitaker R. Anatomy of an Epidemic. New York: Broadway Paperbacks; 2010.

3

 Whitaker R. Mad in America. Cambridge: Perseus Books Group; 2002.

4

 Wipond R. Where critical psychiatry meets community resilience. http://www.madinamerica.com/2014/11/critical-psychiatry-meets-community-resilience/(accessed 22 Nov 2014).

5

 Breggin P. Psychiatric drug withdrawal: a guide for prescribers, therapists, patients, and their families. New York: Springer Publishing Company; 2013.

6

 Kingdon D, Young A. Research into putative biological mechanisms of mental disorders has been of no value to clinical psychiatry. Br J Psychiatry 2007;191:285–90.

7

 Kleinman A. Rebalancing academic psychiatry: why it needs to happen – and soon. Br J Psychiatry 2012;201:421–2.

8

 Kirk SA, Gomory T, Cohen D. Mad science: psychiatric coercion, diagnosis and drugs. New Brunswick: Transaction Publishers; 2013.

9

 Healy D. Let them eat Prozac. New York: New York University Press; 2004.

10

 Breggin P. Medication madness. New York: St. Martin’s Griffin; 2008.

11

 Moore TJ, Glenmullen J, Furberg CD. Prescription drugs associated with reports of violence towards others. PLoS One 2010;5:e15337.

12

 Lucire Y, Crotty C. Antidepressant-induced akathisia-related homicides associated with diminishing mutations in metabolizing genes of the CYP450 family. Pharmgenomics Pers Med 2011;4:65–81.

13

 Gøtzsche PC. Deadly medicines and organised crime: How big pharma has corrupted health care. London: Radcliffe Publishing; 2013.

14

 Fazel S, Zetterqvist J, Larsson H, et al. Antipsychotics, mood stabilisers, and risk of violent crime. Lancet 2014;384:1206-14.

15

 Nielssen O, Large M. Rates of homicide during the first episode of psychosis and after treatment: a systematic review and meta-analysis. Schizophr Bull 2010;36:702-12.

16

 Friedman RA. Violence and mental illness – how strong is the link? N Engl J Med 2006:16;355:2064-6.

17

 Healy D, Herxheimer A, Menkes DB. Antidepressants and violence: problems at the interface of medicine and law. PLoS Med 2006;3:e372.

18

 ISEPP Statement on the Connection Between Psychotropic Drugs and Mass Murder. http://www.psychintegrity.org/isepp_statement_on_the_connection_between_psychotropic_drugs_and_mass_murder.php (accessed 29 Dec 2014).

19

 Bielefeldt AØ, Danborg P, Gøtzsche PC. Systematic review of adverse effects of antidepressants in healthy volunteer studies. Proceedings of the 23rd Cochrane colloquium. Vienna, Austria; 2015.

20

 Cochrane AL. Effectiveness and efficiency: random reflections on health services. London: Nuffield Provincial Hospitals Trust; 1972.

21

 Breggin PR. The rights of children and parents in regard to children receiving psychiatric diagnoses and drugs. Children & Society 2014;28:231-41.

22

 Cipriani A, Hawton K, Stockton S, et al. Lithium in the prevention of suicide in mood disorders: updated systematic review and meta-analysis. BMJ 2013;346:f3646.

23

 Breggin P. Psychiatric drugs: more dangerous than you ever imagined. Video, available from: http://cepuk.org/.

24

 Leipzig RM, Cumming RG, Tinetti ME. Drugs and falls in older people: a systematic review and meta-analysis: I. Psychotropic drugs. J Am Geriatr Soc 1999;47:30-9.

25

 Kripke DF, Langer RD, Kline LE. Hypnotics’ association with mortality or cancer: a matched cohort study. BMJ Open 2012;2:e000850.

26

 Glass J, Lanctôt KL, Herrmann N, et al. Sedative hypnotics in older people with insomnia: meta-analysis of risks and benefits. BMJ 2005;331:1169-73.

27

 Hemmelgarn B, Suissa S, Huang A, et al. Benzodiazepine use and the risk of motor vehicle crash in the elderly. JAMA 1997;278:27-31.

28

 Hubbard R, Farrington P, Smith C, et al. Exposure to tricyclic and selective serotonin reuptake inhibitor antidepressants and the risk of hip fracture. Am J Epidemiol 2003;158:77-84.

29

 Thapa PB, Gideon P, Cost TW, et al. Antidepressants and the risk of falls among nursing home residents. N Engl J Med 1998;339:875-82.

30

 Schneider LS, Dagerman KS, Insel P. Risk of death with atypical antipsychotic drug treatment for dementia: meta-analysis of randomized placebo-controlled trials. JAMA 2005;294:1934-43.

31

 Marston L, Nazareth I, Petersen I, et al. Prescribing of antipsychotics in UK primary care: a cohort study. BMJ Open 2014;4:e006135.

32

 Carey B. Drugs to curb agitation are said to be ineffective for Alzheimer’s. New York Times 2006 Oct 12.

33

 Weich S, Pearce HL, Croft P, et al. Effect of anxiolytic and hypnotic drug prescriptions on mortality hazards: retrospective cohort study. BMJ 2014;348:g1996.

34

 Coupland C, Dhiman P, Morriss R, et al. Antidepressant use and risk of adverse outcomes in older people: population based cohort study. BMJ 2011;343:d4551.

35

 Smoller JW, Allison M, Cochrane BB, et al. Antidepressant use and risk of incident cardiovascular morbidity and mortality among postmenopausal women in the Women’s Health Initiative study. Arch Intern Med 2009;169:2128-39.

36

 Pratt LA, Brody DJ, Gu Q. Antidepressant use in persons aged 12 and over: United States, 2005-2008. NCHS Data Brief 2011;76:October.

37

 Healy D, Howea G, Mangin D, et al. Sudden cardiac death & the reverse dodo verdict. Int J Risk Safety Med 2014;26:71–9.

38

 [Usage of antipsychotics among 18-64-year old patients with schizophrenia, mania or bipolar affective disorder]. København: Sundhedsstyrelsen; 2006.

39

 Lenzer J. FDA to review “missing” drug company documents. BMJ 2005;330:7.

CHAPTER 15 REFERENCES

References

1

 Whitaker R. Mad in America. Cambridge: Perseus Books Group; 2002.

2

 Whitaker R. Anatomy of an Epidemic. New York: Broadway Paperbacks; 2010.

3

 Council of Europe. European Convention on Human Rights. 2010 June 1. www.echr.coe.int (accessed 27 Dec 2014).

4

 Council of Europe. European Convention for the Prevention of Torture and Inhuman or Degrading Treatment or Punishment. http://www.cpt.coe.int/en/documents/ecpt.htm. 2002 March 1 (accessed 27 Dec 2014).

5

 Council of Europe. European Committee for the Prevention of Torture and Inhuman or Degrading Treatment or Punishment (CPT). CPT/Inf/E (2002) 1 - Rev. 2013. http://www.cpt.coe.int/en/documents/eng-standards.pdf (accessed 27 Dec 2014).

6

 Frances A. Resuscitating the biopsychosocial model. Lancet Psychiatry 2014;1:496-7.

7

 Breggin P. Psychiatric drug withdrawal: a guide for prescribers, therapists, patients, and their families. New York: Springer Publishing Company; 2013.

8

 Moore TJ, Glenmullen J, Furberg CD. Prescription drugs associated with reports of violence towards others. PLoS One 2010;5:e15337.

9

 Rosenhan DL. On being sane in insane places. Science 1973;179:250-8.

10

 Høifødt BF. [Drug free units, for whom and how?]. 2014 Dec 5. http://www.erfaringskompetanse.no/nyheter/medisinfrie-enheter-for-hvem-og-hvordan (accessed 7 Dec 2014).

11

 Steinert T, Lepping P, Bernhardsgrutter R, et al. Incidence of seclusion and restraint in psychiatric hospitals: a literature review and survey of international trends. Soc Psychiat Epidemiol 2009. DOI 10.1007/s00127-009-0132-3.

12

 Sailas EES, Fenton M. Seclusion and restraint for people with serious mental illnesses. Cochrane Database Syst Rev 2000;1:CD001163.

13

 Hjorthøj CR, Madsen T, Agerbo E, et al. Risk of suicide according to level of psychiatric treatment: a nationwide nested case-control study. Soc Psychiatry Psychiatr Epidemiol 2014;49:1357–65.

14

 Large MM, Ryan CJ. Disturbing findings about the risk of suicide and psychiatric hospitals. Soc Psychiatry Psychiatr Epidemiol 2014;49:1353–5.

15

 Couzin-Frankel J. Human subjects protections under fire at the University of Minnesota. Science 2015 March 2.

16

 Davies E. Investigating the fallout of a suicide. BMJ 2013;347:f6039.

17

 Kisely SR, Campbell LA. Compulsory community and involuntary outpatient treatment for people with severe mental disorders. Cochrane Database Syst Rev 2014;12:CD004408.

18

 Wollaston S. Community treatment orders are not helping people with mental illness. The Guardian 2013 Aug 14.

19

 Mind. Community treatment orders. 2007 Dec. http://www.mind.org.uk/information-support/legal-rights/supervised-community-treatment/community-treatment-orders/ (accessed 23 April 2014).

20

 [Memorandum about dosage of drugs in psychiatry]. Ministeriet for Sundhed og Forebyggelse 2014 Oct 30.

21

 Kirk SA, Gomory T, Cohen D. Mad science: psychiatric coercion, diagnosis and drugs. New Brunswick: Transaction Publishers; 2013.

22

 [The use of forced treatment in psychiatry]. København: Sundhedsstyrelsen; 2008.

23

 Mad in Australia. Justice Action 2013 Nov.

24

 Superior court for the state of Alaska. Transcript of proceedings 3/5/03 & 3/10/03. http://psychrights.org/States/Alaska/Case0ne/30-Day/3-5and10transcript.pdf (accessed 21 Nov 2014).

25

 Fiorillo A, De Rosa C, Del Vecchio V, et al. How to improve clinical practice on involuntary hospital admissions of psychiatric patients: Suggestions from the EUNOMIA study. Eur Psychiat 2011;26:201-7.

26

 Scanlan JN. Interventions to reduce the use of seclusion and restraint in inpatient psychiatric settings: what we know so far, a review of the literature. Int J Soc Psychiat 2010;56:412–23.

27

 Lay B, Nordt C, Rössler W. Variation in use of coercive measures in psychiatric hospitals. Eur Psychiatry 2011;26:244-51.

28

 Godfrey JL, McGill AC, Jones NT, et al. Anatomy of a transformation: a systematic effort to reduce mechanical restraints at a state psychiatric hospital. Psychiatr Serv 2014;65:1277-80.

29

 Ashcraft L. Peer services in a crisis setting; the Living Room. March 2006. http://www.recoveryinnovations.org/pdf/LivingRoom.pdf (accessed 22 Feb 2015).

30

 Breggin P. Medication madness. New York: St. Martin’s Griffin; 2008.

31

 Schmied K, Ernst K. [Isolation and forced injection in the opinion of affected patients and patient care personnel]. Arch Psychiatr Nervenkr 1983;233:211-22.

32

 Gottstein JB. Involuntary commitment and forced psychiatric drugging in the trial courts: rights violations as a matter of course. http://psychrights.org/Research/Legal/25AkLRev51Gottstein2008.pdf (accessed 22 Feb 2015).

33

 United Nations Convention on the Rights of Persons with Disabilities. General comment No. 1 2014 May 19. http://daccess-dds-ny.un.org/doc/UNDOC/GEN/G14/031/20/PDF/G1403120.pdf?OpenElement (accessed 1 April 2015).

34

 Christensen DC. Dear Luise: a story of power and powerlessness in Denmark’s psychiatric care system. Portland: Jorvik Press; 2012.

CHAPTER 16 REFERENCES

References

1

 Gøtzsche PC. Deadly medicines and organised crime: How big pharma has corrupted health care. London: Radcliffe Publishing; 2013.

2

 Blowing the whistle on the FDA: an interview with David Graham. Multinational Monitor 2004; 25(12).

3

 Rosenberg M. Former FDA reviewer speaks out about intimidation, retaliation and marginalizing of safety. Truthout 2012 July 29.

4

 Healy D. Medical partisans? Why doctors need conflicting interests. Aust N Z J Psychiatry 2012;46:704–7.

5

 Herxheimer A. Relationships between the pharmaceutical industry and patients’ organisations. BMJ 2003;326:1208–10.

CHAPTER 17 REFERENCES

References

1

 Unrecognised facts about modern psychiatric practice. Council for Evidencebased Psychiatry. 2014 Apr 16.

2

 Dowrick C, Frances A. Medicalising unhappiness: new classification of depression risks more patients being put on drug treatment from which they will not benefit. BMJ 2013;347:f7140.

3

 Cooper M. Psychiatrist: Over diagnosis leads to strain on resources - KPLC 7 News, Lake Charles, Louisiana. 2014 Nov 27.

4

 Bassand J-P, Martin J, Rydén L, et al. The need for resources for clinical research: The European Society of Cardiology calls for European, international collaboration. Lancet 2002;360:1866–9.

5

 Wunderink L, Nieboer RM, Wiersma D, et al. Recovery in remitted first-episode psychosis at 7 years of follow-up of an early dose reduction/discontinuation or maintenance treatment strategy: long-term follow-up of a 2-year randomized clinical trial. JAMA Psychiatry 2013;70:913-20.

6

 Gøtzsche PC. Dødelig medicin og organiseret kriminalitet: Hvordan medicinalindustrien har korrumperet sundhedsvæsenet. København: People’s Press; 2013.

7

 Godlee F. Editor’s choice: say no to the free lunch. BMJ 2005 Apr 16.

8

 Schafer A. Biomedical conflicts of interest: a defence of the sequestration thesis – learning from the cases of Nancy Olivieri and David Healy. J Med Ethics 2004;30:8–24.

9

 Healy D. Academic stalking and brand fascism. In: Turk J (ed). Universities at Risk. How politics, special interests and corporatization threaten academic integrity. Toronto: Lorimer Press, 2008.

10

 Wazana A. Physicians and the pharmaceutical industry: is a gift ever just a gift? JAMA 2000;283:373–80.

11

 Verdoux H, Cougnard A, Grolleau S, et al. Impact of visits from pharmaceutical company representatives on antipsychotic prescription in primary care. Schizophr Res 2005;77:107-9.

12

 Smith R, Roberts I. Patient safety requires a new way to publish clinical trials. PLoS Clin Trials 2006;1:e6.

13

 Dawkins R. Postmodernism disrobed. Nature 1998;394:141-3.