Antibunalımlı: Antidepresan Zararı ve Bağımlılığı Salgınının Çığır Açan İncelemesi

Beverley Thomson

İçindekiler

İçindekiler ................................................................. ................................................................ 2

RUH SAĞLIĞIMIZ NASIL TIBBİ OLMUŞTUR ................................................ 18

KİMYASAL DENGESİZLİK EFSANESİ .................................................. ..... 21

Hapın tanınmayan gücü ................................................................ ..... 23

RUH SAĞLIĞI: İŞ ................................................................ ................................ 26

DİKKAT EDİLMESİ GEREKEN ALTERNATİFLER ................................................................. ........ 30

TEDAVİ SEÇENEKLERİMİZ HAKKINDA BİLGİ ALMAK .................................. 32

BİLGİLENDİRİLMİŞ ONAYIN ÖNEMİ ................................................................ .. 34

ANTİDEPRESAN FAYDALARININ VE RİSKLERİNİN BİLİNMESİ ................................................. 38

AKATİZİ DAHİL BİRÇOK ADVERS ETKİ ...................................... 44

Anosognosia veya İlaç Büyü Bağlama ................................................ 57

ANTİDEPRESADAN KAYNAKLANAN İNTİHAR ................................................................ ........... 63

ANTİDEPRESANLAR VE “ TIBBİ OLARAK AÇIKLANMAMIŞ BELİRTİLERİMİZ” ..... 69

KENDİ ANTİDEPRESAN UZMANIMIZ OLMAK ....................................... 75

ANTİDEPRESAN UZUN VADELİ ETKİLERİ ................................................. ...... 76

Muhtemel Uzun Vadeli Etkiler ................................................................. ...................... 78

Kronik Beyin Yetersizliği (CBI) ................................................................ ................ 78

Demans ................................................................ ................................................ 78

Diyabet ................................................................ ................................................ 79

Tardif Disfori ................................................................ ................................ 79

Tedaviye Dirençli Depresyon ................................................................. ............ 80

Tolerans ................................................................ ................................................ 80

BAĞIMLILIK VE YENİ DENGELİ DEVLETİMİZ ................................................ 82

Antidepresanlara bağımlılık bizi savunmasız hale getirebilir. ................ 83

ÇEKİLME: TEKRAR TUZAĞI VE ARAŞTIRMA ................................................. 86

ZARAR AZALTMA YAKLAŞIMINI KABUL ETMEK .................................................. 96 _

ANTİDEPRESANLARIMIZI ÖĞRENMEK VE BEDENİMİZİ DİNLEMEK 99

Danışmanlık ve Konuşma Terapisi ................................................................ ................. 102

ÇEKİLME VE MEVCUT PROFESYONEL TAVSİYELER ................................ 104

AYNI AMA AYNI DEĞİL: GENELLERİ ANLAMAK ................................. 109

ÇOCUKLARA VE GENÇLERE ANTİDEPRESAN REÇETE VERİLMESİ .... 112

YAŞLILAR, YARARLANABİLİRLİK VE ANTİDEPRESANLAR ................................. 117

ANTİDEPRESANLAR, SİLAHLI KUVVETLER, PTSD VE İNTİHAP ................................. 120

Açıklama ................................................................ ................................................ 120

Ölçek ................................................................ ................................................ 121

KAYNAK KILAVUZU GENEL İLAÇ BİLGİLERİ ................................. 186

İç Pusula İnisiyatifi/Çekilme Projesi/Bağlantı ................ 189

ICI Bağlantısı ................................................................ ................................................ 189

Antidepresanlardan Kurtulmak .................................................. ................. 190

Psikiyatrik İlaçların Bırakılmasında Zarar Azaltma Rehberi/İrade Salonu .... 190

RxISK ................................................................. ................................................ 190

Dr. Peter Breggin MD ile Psikiyatrik İlaç Gerçekleri ................................ 190

Amerika'da Deli ..................................................... ................................ 190

Birleşik Krallık'ta Çılgınlık ................................................................ ................................................ 191

Kanıta Dayalı Psikiyatri Konseyi ................................................ 191

Çekilmeyi Konuşalım ................................................ ................................ 191

Normal İlaçlama ................................................................ ................................ 191

ZİHİN ................................................................ ................................................................ 192

Robert Whitaker Kitapları ................................................................ .................... 192

Fiddaman Blogu ................................................................ ................................ 192

Eğitim ve Araştırma için Akatizi İttifakı ................................................. 192

MUHTEŞEM ................................................................ ................................................ 193

Sağlıklı Yaşamda Çiçeklenme ................................................................ ................................ 193

Uluslararası Antidepresan Geri Çekilme Projesi ....................... 193

Uluslararası Uyuşturucu Bilinci Koalisyonu ................................................. 193

Uluslararası Etik Psikoloji ve Psikiyatri Derneği, Inc. (ISEPP) 194

Uluslararası Psikiyatrik İlaç Bırakma Enstitüsü ............. 194

AntiDepAware ................................................................. ................................ 194

SSRI Öyküleri: Antidepresan Kabuslar ................................................. 195

Güvenli İlaç Uygulamaları Enstitüsü ................................................................ 195

TaperMD ................................................................ ................................................ 195

Açık Diyalog ................................................................ ................................ 195

Her Şey Önemlidir—İlaçların Ötesinde ................................................................ .... 196

Savaşçı İlerlemesi ................................................................ ................................ 196

Herkes İçin Bir Bozukluk ................................................................ .................... 196

Chaya Grossberg ................................................................ ................................................ 196

Duygusal KPR ................................................................ ................................ 197

Sizin İçin Bütünleştirici Ruh Sağlığı ................................................................ ....... 197

OLLIE Vakfı ................................................................ ...................... 197

İnsan Kaynakları ................................................................ ................................ 198

Merhametli Ruh Sağlığı ................................................................ ......... 198

İkarus Projesi ................................................................ ................................................ 198

Salgın Yanıtlar ................................................................. ................................ 199

UK Post SSRI Cinsel İşlev Bozukluğu Organizasyonu ................................. 199

Antidepresan Riskleri: İnsanların Antidepresan Alma Risklerini Anlamasına Yardımcı Olmak ................................................ ................................................ 199

Kanada Post SSRI Cinsel İşlev Bozukluğu Organizasyonu ................................. 200

Eleştirel Psikiyatri Ağı ................................................................. ................. 200

Bilgilendirilmiş Onam ve Reçete Yazma ................................................ .... 206

Çekme/Kiselleştirme ................................................................. ................................ 206

Hasta Deneyimleri ................................................................ ................................ 209

Para Çekme Deneyiminizi Bildirin .................................................. .. 209

Kanada ................................................................ ................................................ 209

Bir Antidepresandan Diğerine Geçiş Yönergeleri ....... 210

Konik Şeritler ................................................................ ................................ 210

Olumsuz Etkiler ................................................................ ................................ 210

Akatizi ................................................................ ................................................ 212

Bağımlılık ................................................................ .................................... 212

İlaç Etkileşimleri ................................................................ ................................ 212

Antidepresanlar ve İntihar ................................................................. ............ 213

Fazla reçete yazma ................................................................ ................................ 213

Tıbben Açıklanamayan Semptomlar ................................................................. .... 214

Jenerik ................................................................ ................................................ 214

Antidepresan Tedavide Akraba ve Arkadaşların Rolü ....... 214

İlaç Etkileşimleri ................................................................ ................................ 215

Antidepresanlar ve Gençler .................................................. ... 215

Antidepresanlar ve Yaşlılar ................................................................ ........ 216

Antidepresanlar ve Gaziler ................................................................ ......... 216

Sosyal Medya Destek Grupları ................................................................ ............ 217

Danışmanlık/Psikoterapi ................................................................ ................... 217

GİRİŞ ................................................................ ................................................ 219

BÖLÜM 1 ................................................................ ................................................ 220

BÖLÜM 2 ................................................................ ................................................ 221

BÖLÜM 3 ................................................................ ................................................ 229

4. BÖLÜM ................................................................ ................................................ 230

BÖLÜM 5 ................................................................ ................................................ 232

ANTİDEPRESE ÖDÜL

“...küresel ruh sağlığındaki değişim sürecine değerli bir girdi ve hem kullanıcılar hem de ruh sağlığı hizmetleri sağlayıcıları için önemli bir kitap.”

—Dainius Pūras, MD,
Çocuk ve Ergen Psikiyatrisi Profesörü ve BM Sağlık Hakkı Eski Özel Raportörü

"...SSRI'ları ve diğer antidepresanları anlamak için hayati önem taşıyor."

—Will Hall, MA,
The Harm Reduction Guide to Coming Off Psikiyatrik İlaçların yazarı

"...antidepresan yazan veya alan herkes için temel okumalar."

—Marion Brown, Lisans, MBA, HG.Dip.P

“...her tıp uzmanının okuması gereken bir kitap.”

—Jill Nickens, Akatisia
Alliance'ın kurucusu

“...şimdiye kadar erişmesi zor olan, bilmeniz gerekenlerin bir özetini sağlar.”

-Dr. Sian F. Gordon, MBChB, MRCGP

"...duygusal sıkıntıya karşı açıktan açığa tıbbi bir tepki vermenin potansiyel sonuçlarının güçlü bir incelemesi."

—James Moore, Let's Talk Withdrawal ve Mad in America podcast'lerinin sunucusu

ANTİDEPRESS

SALGI ANTİDEPRESAN
ZARAR VE BAĞIMLILIĞINDA Çığır Açan Bir İnceleme

BEVERLEY THOMSON

İÇİNDEKİLER

Ruh Sağlığımızın Tıbbileştirilmesi ve Antidepresan Reçete Yazılması

1: Ruh Sağlığımız Nasıl Tıbbi Oldu?

2: Kimyasal Dengesizlik Efsanesi

3: Hapın Tanınmayan Gücü

4: Ruh Sağlığı: İş

BÖLÜM 2

Bilgilendirilmiş Hastanın Gücü

5: Dikkate Alınması Gereken Alternatifler

6: Tedavi Seçeneklerimiz Hakkında Bilgilendirilme

7: Bilgilendirilmiş Onamın Önemi

8: Antidepresan Faydalarını ve Risklerini Bilmek

9: Akatizi Dahil Birçok Olumsuz Etki

10: Antidepresan Kaynaklı İntihar

11: Antidepresanlar ve “Tıbbi Olarak Açıklanamayan Belirtilerimiz”

12: Kendi Antidepresan Uzmanımız Olmak

13: Antidepresan Uzun Vadeli Etkiler

14: Bağımlılık ve Yeni Dengeli Durumumuz

15: Geri Çekilme: Nüksetme Tuzağı ve Araştırma

BÖLÜM 3

Güvenli Antidepresan Yönetimi ve Geri Çekilme

16: Zarar Azaltma Yaklaşımını Benimseme

17: Antidepresanlarımızı Öğrenmek ve Vücudumuzu Dinlemek

18: Geri Çekilme ve Mevcut Profesyonel Tavsiye

4. BÖLÜM

Özel Endişeler

19: Aynı Ama Aynı Değil: Jenerikleri Anlamak

20: Çocuklara ve Gençlere Antidepresan Reçetesi

21: Yaşlılar, Güvenlik Açığı ve Antidepresanlar

22: Antidepresanlar, Silahlı Kuvvetler, PTSD ve İntihar

BÖLÜM 5

Hasta Deneyimleri

ÇÖZÜM

KAYNAK KILAVUZU

Yararlı Kaynaklar

Ek Okuma

Önemli Makaleler, Bilgi ve Araştırma

Teşekkür

Referanslar

….

Oğlum Cameron ve kocam David için

ÖNSÖZ

Sayın Dr.Gordon,

Altı aydan fazla bir süredir antidepresan ilaç paroksetinden aşırı derecede şiddetli yoksunluk semptomları çekiyorum. Bu semptomlar bunlarla sınırlı olmamak üzere şunları içerir: vücut ve kafa sarsıntısı, şiddetli ajitasyon, bayılma noktasına kadar hiperventilasyon ve “toksik depresyon” dalgaları.

Başarısız bir canımı alma girişiminden sonra kendimi hastaneye kabul ettim. Benim için/benimle yapacakları bir şey olmadığı için ve hemşirelere ve diğer hastalara yük olmaya başladığım için 10 gün sonra beni taburcu ettiler.

Uyanıkken yaşadığım her saniye korkunç. Artık en temel kişisel hijyen standartlarını bile koruyamadığım için onurlu bir şekilde ölmek istediğimi defalarca dile getirdim. Durumum insanlarla ilişki kurmayı imkansız kıldığı için sosyal olarak aşırı derecede izole oldum.

Çaresiz durumdayken, “Benim Ölümüm Kararım” grubuyla ve “Uluslararası Çıkış” grubuyla temasa geçtim, böylece bana yardım etmek için yapabilecekleri hiçbir şey olmasa da, deneyimlerimin bir kaydına sahip olacaklar.

Yazışmalarımı uygun gördüğünüz kişilerle paylaşmanıza izin veriyorum.

Saygılarımla,

Antony Schofield

BU KİTAP Antony Schofield için çok geç geliyor. 52 yaşında yaşamına son verdi. Antidepresan reçete edilmesi, harap ve boşa giden bir hayatın başlangıcıydı. Annesiyle sık sık konuşurum; 81 yaşında, sadece harika, zeki ve maceracı bir oğlunun anılarıyla kaldı. Antony'nin annesi, reçete edildiği gibi alınan bu ilaçların oğlunun hayatındaki etkilerinin artık farkında ve anlıyor. İnsanların bu ilaçların neden olma potansiyeline sahip olduğu zararları öğrenmesi Antonius'un ve şimdi annesinin dileğiydi. Çektiği acının sonlarına doğru, annesinden antidepresanları “dünyaya anlatmasını” istedi. Bu kitap, Antony ve annesi Bridget'in sesidir.

GİRİİŞ

Antidepresanlarla İlgili “Kötü” Problemimiz

“Kötü”, sorunun tek bir çözümünün olmadığı, çözülemeyen bir sorunu ifade eder. “Kötü”, kötülükten ziyade çözüme karşı direnişi ifade eder. Başka bir tanım, "sosyal karmaşıklığı, belirlenebilir bir durma noktası olmadığı anlamına gelen ve karmaşık karşılıklı bağımlılıklar nedeniyle, "kötü" bir sorunun bir yönünü çözme çabası, başka sorunları ortaya çıkarabileceği veya yaratabileceği anlamına gelen bir sorundur.1

GÜNÜMÜZLERDE, ruh sağlığı hakkında nasıl düşündüğümüz ve “ruh sağlığı konularını toplu olarak anlama ve bunlara müdahale etme şeklimizde dönüşüm” konusunda acil bir paradigma değişikliği ihtiyacından bahsediyoruz.2 Gerçek şu ki bir devrime ihtiyacımız var. 2020 yılında Birleşmiş Milletler bir rapor yayınladı.3 Özel Raportör Dainius Pūras tarafından “ruh sağlığı hizmetinde bir devrime çok az kaldı” çağrısında bulundu.4

Değişiklik yapmak için ne yapmamız gerekiyorsa ve ortaya çıkan yeni düşünme biçimleri hakkında ne kadar yüksek sesle bağırırsak bağıralım, antidepresan reçetelemesinin dünya çapında artmaya devam ettiğini hatırlamak önemlidir. Akıl sağlığına tıbbileştirilmiş bakış açısı baskın ve güçlü hale geldi ve milyonlarca kişi onlar hakkında çok az şey bilerek antidepresan almayı seçti. Tıp mesleğinin “önce zarar verme” sorumluluğu varken, biz hastalar olarak da aldığımız bu ilacı çoğu zaman çok az düşünerek öğrenmek gibi bir sorumluluğumuz var. Bu kitabın, antidepresanlar konusunda bilgili olmamızı, bilinçli seçimler yapmamızı ve hayatın iniş çıkışlarıyla nasıl başa çıktığımızı, hakkında konuştuğumuzu ve bunlarla nasıl başa çıktığımızı değiştirmeye katkıda bulunmamızı sağlayacağı umulmaktadır.

Akıl “hastalıkları” Amerika Birleşik Devletleri'ndeki en yaygın sağlık koşulları arasındadır.

· %50'den fazlasına yaşamlarının bir noktasında bir akıl hastalığı veya bozukluğu teşhisi konacaktır.

· Her 5 Amerikalıdan 1'i belirli bir yılda akıl hastalığı yaşayacak.

· Her 5 çocuktan 1'i, şu anda veya hayatlarının bir döneminde, ciddi şekilde güçten düşürücü bir akıl hastalığına yakalanmıştır.

· 25 Amerikalıdan 1'i şizofreni, bipolar bozukluk veya majör depresyon gibi ciddi bir akıl hastalığıyla yaşıyor.5

ABD, bir akıl sağlığı salgınının pençesinde olduğunu ilan etti. Hastalık Kontrol ve Önleme Merkezleri (CDC) verilerine göre, 2015 ve 2018 yılları arasında 18 yaş ve üzerindeki yetişkinlerin yedide biri veya yüzde 13,2'si antidepresan aldı; 43 milyondan fazla yetişkin. Kadınlar arasında kullanım yüzde 17,7, erkeklere göre yüzde 8,4 daha yüksekti. Bu, yaşla birlikte arttı ve 60 yaş ve üstü tüm kadınların yüzde 24,3'üne yükseldi. 13-19 yaş arasındaki gençler, 2015'ten 2019'a kadar antidepresan kullanımında en büyük artışı yaşadı ve yüzde 38,3'lük önemli bir artışla yüzde 5,7'den yüzde 7,9'a yükseldi.6,7 Gençler arasında kullanımdaki bu önemli artış endişe verici. Bir araştırma, 2005 ile 2017 yılları arasında majör depresyonlu gençlerin sayısının yüzde 52 arttığını bildiriyor. Ayrıca, şimdi her 8 genç Amerikalıdan 1'i kaygıdan mustarip.8

Bu, COVID-19 zamanında yazılmıştır ve halihazırda ABD'de ruh sağlığı koşullarını tedavi etmek için kullanılan ilaçların reçetelenmesinde önemli artışlar olmuştur. 2020 istatistikleri, 45 milyon Amerikalının antidepresan kullandığını ve buna 0-17 yaş arası 2,1 milyon gencin dahil olduğunu gösteriyor. Mart 2020'ye kadar, antidepresan reçetelerinin %19, anksiyete önleyici ilaçların %34 ve uykusuzluk önleyici ilaçların %15 oranında arttığı bildirildi. Raporlar, 40 milyon Amerikalının kaygıdan muzdarip olduğunu ve 17 milyondan fazla kişinin Majör Depresif Bozukluk teşhisi konduğunu söylüyor.9

Amerikan Psikiyatri Birliği (APA) Majör Depresif Bozukluğu Olan Hastaların Tedavisine Yönelik Uygulama Kılavuzu, hafif ila orta şiddette depresyonu olan hastalar için başlangıç tedavisi olarak antidepresanlar veya psikoterapi önermektedir.10 Yine de finansal maliyetler birçok Amerikalının ilaca veya tedaviye erişmesini engelliyor. Ayrıca, danışman, sosyal hizmet uzmanı, psikiyatrist ve psikolog eksikliği nedeniyle ciddi bir ruh sağlığı uzmanı eksikliği olduğu bildirilmektedir. Amerika Anksiyete ve Depresyon Derneği'ne göre, teşhis konanların sadece üçte biri bakım maliyeti nedeniyle tedavi görüyor.11 ABD Sağlık ve İnsan Hizmetleri Departmanı, yaklaşık 111 milyon Amerikalı'nın ruh sağlığı uzmanlarının az olduğu bölgelerde yaşadığını söylüyor.12

Reçete istatistiklerine rağmen, konuşulan depresyon salgını için hiçbir zaman sağlam bir kanıt olmadı. Bununla birlikte, batı dünyasında bir ruh sağlığı sözde salgınına sahibiz ve bir antidepresan reçeteleme salgını vakası bir gerçektir. Antidepresan reçetelemesindeki artış, tıbbi olduğu kadar her zaman büyüyen bir kültürel eğilim olmuştur. Günlük yaşamın “tıbbileşmesinin” yükselişini yansıtır ve bireylere ve topluma maliyeti olan bir şeydir. Ne yazık ki, tıbbi durumlar olarak “ruh sağlığının” desteklenmesi, öncelikle antidepresanların reçetelenmesinde artışa yol açmıştır ve şimdi, antidepresanların bizi tehlikeli yan etkiler riskine sokabileceği yaygın olarak kabul edilmektedir; en önemlisi, bağımlılığa neden olabilir ve intihar riskini artırabilir.13

Antidepresanlara bağımlılık, çok ihtiyaç duyulan bir tanınmadan yoksun bir konudur; dünya çapında bir "odadaki fil" ve birçokları için kişisel, sosyal veya politik olarak uğraşmak rahatsız edici olabilir. Utanç verici, tartışmalı, kışkırtıcı ve düpedüz tehlikeli olabilir. İlaç endüstrisi, psikiyatri ve doktorlar, ruh sağlığının büyük bir endüstri haline geldiği doğrulanmamış temeli yayma konusunda hükümetler ve ruh sağlığı kuruluşları ve hayır kurumları tarafından desteklenmektedir. Antidepresanları, çoğumuzun bağımlı hale geldiği ilaç haline getirdiler. Birçoğumuz antidepresanların hayatımızı kurtardığını iddia ediyoruz, ancak birçoğumuz antidepresanların neden olduğu zararın veya reçete edildiği gibi aldığımız ilaçlara bağımlılığımızın farkında değil.

1990'lardaki kampanyalarda olduğu gibi, ilaç şirketleri şüphesiz yeni müşteriler kazanmak, mevcut ruh sağlığı pazarlarını genişletmek ve tıbbi tedavi modellerini yenileriyle tanıştırmak için potansiyel COVID-19 hediyelerini bir fırsat olarak değerlendireceklerdir. 1990'larda, Eli Lilly ve psikiyatri alanı, inanılmaz derecede başarılı bir sözde depresyon salgını yarattı. 2000 yılına gelindiğinde Prozac'ın 40 milyon kullanıcısı vardı ve Eli Lilly'nin 10.8 milyar dolarlık satışlarının dörtte birini ve 3 milyar dolarlık kârının üçte birinden fazlasını oluşturuyordu. Prozac gelmeden önce, halk antidepresanlara karşıydı ve onların bağımlılık yaptığına inanıyordu.

COVID-19 sırasında medya dili, ilaç endüstrisinin kriz sırasında ve sonrasında kârını daha da artırmasına yardımcı olmaya hizmet ediyor. Bu, dilin önemli olduğu bir zamandır ve “Defeat Depression” ve “Depression Hurts” gibi benzer kampanyaların farkında olmalıyız; 1990'larda akıl sağlığımızın asılsız ilaçlarla tedavi edilmesine ve bugün milyonlarca kişinin antidepresanlara bağımlı olmasına ve bunlardan zarar görmesine yol açan haçlı seferleri.14 Muhtemelen halihazırda planlama aşamasında olan, iyi planlanmış bir “COVID-19 Akıl Hastalıklarını Yenin Kampanyası” veya “COVID-19 PTSD Kampanyası”na kanmamamız önemlidir. Bir neslin gelecekteki zihinsel sağlığı, bu süre zarfında hayatlarımızla başa çıkmamıza yardımcı olmak için kullanılan güçlü dile bağlıdır.

Antidepresanlarla aşırı tedavi ve risklerin hafife alınması, dünya çapında milyonlarca insanı, açık bir çözümü olmayan sorunlarla karşı karşıya bıraktı. Mevcut antidepresan reçeteleme seviyeleri birçok nedenden dolayı sürdürülemez. Bu, bazen hem hastaların hem de tıp uzmanlarının kasıtlı körlüğüyle körüklenen bir insan saatli bombadır. Sorunları kabul etmemek, zarara ve ölüme yol açar ve bağımlılık sorunu gündeme geldiğinde, araştırma, bilgi eksikliği ve antidepresanlardan çekilmeyi seçenler için mevcut destek nedeniyle başka sorunlar ortaya çıkar.

Güvenlik açığı, antidepresanlarla ilgili olarak neredeyse hiç konuşulmaz ve yine de, ilacımızla birlikte büyük olasılıkla reçete edilecek tek olumsuz etki budur. Bağımlılık sağlığımızda değişikliklere neden olduğunda, bazen hayatımızın birçok yönünün kontrolden çıkmasına neden olduğunda, fiziksel ve psikolojik olumsuz etkilere karşı savunmasız ve savunmasız olabiliriz.

Bu kitap çözülemeyecek kadar karmaşık bir sorunu kabul ediyor, ancak öğrenme, zihin açma ve zarar ve bağımlılıktan kaçınmak ve bunları azaltmak için seçenekleri keşfetmek için bir fırsat sunuyor. İnsanların şu anda yardıma ihtiyacı var ve çok az şey var. İdeal bir dünyada antidepresanlardan “çekilme”den bahsediyoruz, ancak birçoğu için antidepresanlarını yönetmek bir hasar sınırlama süreci haline geldi. Akıl hastalığı bir hastalık değil, salgın olarak tanımlanıyor ve mevcut akıl sağlığı anlatısına meydan okumadıkça - kendimizi eğitmedikçe ve aldığımız güçlü ilaçlar hakkında bilgi edinmedikçe, daha fazla acı, hastalık ve ölüm göreceğiz.15

Antidepresan almak bireyin seçimidir. Umarım bu kitap, insanların antidepresan almaya başlama seçimini yaparken ve onları alırken veya ilaçlarını azaltmayı veya yönetmeyi düşünürken başvuracakları bir kitaptır. Seçici Serotonin Geri Alım İnhibitörlerinin (SSRI'lar) ve Serotonin Norepinefrin Geri Alım İnhibitörlerinin (SNRI'ler) etkilerinin gerçekleri hakkında dürüst ve doğrudandır.

Bir antidepresan almak, yararları ve riskleri temelinde bilinçli seçimimiz olmalıdır. SSRI/SNRI antidepresanlar hakkında bilmemiz gereken önemli şeyler ve farklı bakmamız gereken şeyler var. Gerçek şu ki, bu ilaçlar hakkında hala bilmediğimiz birçok şey var. Bir antidepresan hakkında bize söylenenler başlangıçta reçeteyi yazan kişiye bağlı olacaktır, ancak yalnızca bazıları bilgili ve dürüst olacaktır; zihnimizin ve vücudumuzun ilaca nasıl tepki vereceğini tahmin etmenin imkansız göründüğünü.

Antidepresanların yararları ve yan etkileri hakkında artık kitaplarda ve çevrimiçi kaynaklarda çok fazla bilgi bulunmaktadır. Bazı bilgiler güvenilirdir ve kolayca erişilebilir, ancak çoğu için karmaşık ve göz korkutucu görünebilir. Kanıta dayalı gerçekleri ve gerçek yaşam deneyimlerini sunarak antidepresanların “kötü” meselesinin gerçeklerini açıklıyorum. İlk haplarını yutmadan önce “Antidepresif” bir hayatın gerçeklerinin tam olarak farkında olmayı dileyen çok fazla insan tanıdım.

Bu kitap tıbbi tavsiye içermemektedir! SSRI/SNRI antidepresanlar hakkında bilgi edinmemizi teşvik eder ve bize yardımcı olur ve daha bilinçli seçimler yapmamızı sağlayan uygun kaynaklara yönlendirir. Bu kitabın kaynak bölümü, web siteleri, kitaplar, makaleler ve araştırmalar dahil olmak üzere değerli bilgi kaynaklarını içerir.

UYARI: Bilgili bir tıp uzmanının veya destek servisinin desteği olmadan antidepresanları veya herhangi bir psikotrop ilacı almayı bırakmamamızın veya kesmeye başlamamamızın önemli olmasının birçok nedeni vardır. Antidepresan tedavi sık incelemelerle desteklenmelidir. Aldığımız ilk haptan itibaren, yaşadığımız her türlü fiziksel veya psikolojik değişikliğin farkında olmamız ve bunları derhal reçete yazan kişiye bildirmemiz gerekir. Kanıtlar, dozları başlatırken, durdururken veya değiştirirken veya jenerik ilaçlar dahil ilaçları değiştirirken intihar, kendine zarar verme veya diğer ciddi advers olay riskinin önemli ölçüde daha yüksek olduğunu göstermektedir.

Bu kitap, dünyanın her yerinden insanlardan dilekçe alıntıları içermektedir. Dilekçe, İskoç Parlamentosu'nu, İskoç Hükümetini, reçeteli uyuşturucu bağımlılığı ve yoksunluğundan etkilenen ve zarar gören bireyleri uygun şekilde tanımak ve etkili bir şekilde desteklemek için harekete geçmeye çağırmaya çağırdı. 1

Bu kitapta “antidepresanlar”, aksi belirtilmedikçe SSRI/SNRI antidepresanları ifade eder.

SEÇİCİ SEROTONIN REUPTAKE İNHİBİTÖRLERİ (SSRI'lar)
GENEL	MARKA İSİMLERİ*
sitalopram	Celexa, Cipramil
eskitalopram	Cipralex, Lexapro
fluoksetin	Prozac, Sarafem
fluvoksamin	Luvox, Faverin
paroksetin	Paxil, Seroksat
sertralin	Zoloft, Lustral
SEROTONIN NOREPINEFRİN REUPTAKE İNHİBİTÖRLERİ (SNRI'ler)
GENEL	MARKA İSİMLERİ*
desvenlafaksin	Priştik
duloksetin	zil
Levomilnasipran	fetzima
Milnasipran	Ixel, Savella
venlafaksin	Effexor
sertralin	Zoloft, Lustral
*Bu ilaçların dünya çapında birçok farklı markası vardır. İlaçlar tablet, kapsül veya sıvı halde bulunabilir.

BÖLÜM 1

Ruh Sağlığımızın Tıbbileştirilmesi ve
Antidepresan Reçete Yazılması

RUH SAĞLIĞIMIZ NASIL
TIBBİ OLDU

Neden çoğumuz “akıl hastası” olabileceğimize ve ilaca ihtiyacımız olduğuna inanıyoruz? Neden “ruh sağlığının” tıbbi bir sorun olduğuna inandırıldık?

Bize zihinsel sağlığımızın fiziksel sağlığımızla eşit olmayı hak ettiği söylendi. Genellikle kendi kendine hizmet eden kuruluşların kampanyaları, gelişmiş dünyayı ruh sağlığını tıbbi sistemimizin bir parçası olarak görmeye teşvik etti. Gerçek şu ki, fiziksel sağlık tedavisi bir hastalığın biyolojik nedenine yöneliktir, ancak ruh sağlığı tedavisi öncelikle yaşamlarımızla başa çıkma yeteneğimizi olumsuz yönde etkileyen birçok kişisel ve toplumsal faktörle başa çıkmamıza yardımcı olmakla ilgili olmalıdır. Ancak günümüzde, strese, endişeye veya üzüntüye neden olan sorunları ele almak yerine ilaçları kolayca cevap olarak kabul etmek hem doktorlara hem de hastalara uygun görünüyor.

Hayatımızda muhtemelen bir şeyler yanlış, zor, rahatsız edici veya düpedüz zor ama milyonlarcamız aslında “akıl hastası” değiliz. Psikiyatri ve ilaç endüstrisi, tıbbın diğer alanlarında kullanılan teşhis modellerini yansıtmaya çalışmak için bir ruh sağlığı sistemi oluşturmuştur. Bu, psikiyatrinin bir tıp mesleği olarak statüsünü ve antidepresanların ve diğer psikiyatrik ilaçların reçetelenmesini haklı çıkarmak içindir.

Çoğumuz Ruhsal Bozuklukların Tanısal ve İstatistiksel El Kitabını veya bilindiği şekliyle “DSM”yi hiç duymamışızdır. Bu kılavuzun 5. baskısı (DSM-5), dünyaya “psikiyatrik tanılar” ile ilgili varsayılan “bilimin” durumunun bir özetini sağlamak için yüzlerce makale ve makale oluşturan çalışma gruplarının ardından 2013 yılında yayınlandı. Psikiyatri İncil'inin bu güncel baskısında, muhtemelen antidepresanlar veya diğer psikotrop ilaçlar reçete edilmesi muhtemel 300'den fazla bozukluk veya hastalık listelenmektedir. Muhtemelen hiç duymadığımız en güçlü ve etkili kitaptır.16,17,18

Bu kılavuzu gerekçe olarak kullanarak, doktorlarımıza duygusal duygularımızı kategorize etmeleri ve subjektif ve sıklıkla yanlış bir şekilde bizi rahatsızlıklardan ve koşullardan muzdarip olarak teşhis etmeleri öğretilir. Bunlar biyolojik hastalıklar değildir ve kanıtlanmış biyolojik nedenleri yoktur, ancak depresyon, keder, üzüntü, kaygı ve diğer normal insan duygu ve davranışlarının akıl hastalığı olarak sınıflandırılması gerektiğine dair kültürel bir algıya yol açmıştır. Psikiyatrinin sınıflandırmaları kültürümüzün bir parçası haline geldi ve acılarımızı ve baş edemememizi tıbbi tedaviye ihtiyaç duyan akıl sağlığı sorunları olarak kabul etmeye teşvik etti.

DSM kategorileri etiketlerdir ve belirli sorular sorulduğunda hastanın kendi hakkındaki duygularını dinleyen doktorun görüşü kullanılarak hastalar bunlarla eşleştirilir. Bu bilimsel bir süreç değildir ve birçok kusuru vardır; Doktora karşı her zaman dürüst mü oluyoruz ve doktor her zaman doğru soruları sorup doğru dinliyor mu? Bir günden diğerine tam olarak aynı mı hissediyoruz? Teşhisin hayatı kolaylaştıracağını düşünmemizin nedenleri var mı? Bir doktorun bu “kılavuz” için oluşturulan koşullara genellikle bilinçaltında yaptığı gönderme, çoğumuz için duygularımızın ve duygularımızın akıl hastalığı, antidepresanlar veya reçete edilen diğer ilaçlar olarak tanımlanmasının ve ele almamız gereken gerçek yaşam sorunlarının görmezden gelinmesinin başlangıcıdır. .

Biz farkına bile varmadan, psikiyatrinin DSM'si günlük yaşamla nasıl başa çıktığımızın baskın bir parçası haline geldi. DSM'yi duymuş olsak da, koşulları günlük dilimizin bir parçası haline geldi. Bir doktor muhtemelen ona atıfta bulunmayacaktır, ancak normal duygu ve hisleri yanlış etiketlemesine ve hem aşırı teşhis hem de uygunsuz ilaç kullanımını teşvik etmesine izin verdik. Artık kendimizi içinde bulabileceğimiz her duygusal durum için bir hap ve her rahatsız edici veya rahatsız edici duygu için bir etiket var gibi görünüyor. Gizli DSM zekice ve belirsiz bir şekilde psişemize işlendi ve çok yakın zamana kadar onu genel olarak sorgusuz sualsiz kabul ettik.

Nihayetinde, bilgilendirilmedikçe ve fikirlerini sorgulamadıkça, ilaca son verilip verilmeyeceğine genellikle doktorun subjektif teşhisinden biraz daha fazla karar verilir. Zamanla, arkadaşların ve ailenin desteği ya da terapi ile hızla gelişebilen çoğumuza, ihtiyacımız olan doğru türde yardım verilmeyebilir. Bir doktor randevusu genellikle bir psikiyatrik hasta olarak yaşam boyu sürecek bir yolculuğun başlangıcıdır ve bu da yaşam boyu damgalayıcı bir durum ve psikiyatrik ilaca bağımlılık ile sonuçlanır.

“Bir hapın” hayatı kolaylaştırabileceğine inanmamıza şaşılacak bir şey var mı? Neden çoğumuz hayatın zorluklarıyla başa çıkmamıza yardımcı olması için antidepresanlara başvuruyoruz?

Prozac (ve onunla birlikte gelen dil) her şeyi değiştirdi.

“Depresyonu Yen” ve “Depresyon Acıtır” kampanyaları, çağımızın en etkili ve başarılı pazarlama kampanyalarından biri haline geldi. Aniden akıl sağlığımız ve akıl hastalığımız oldu ve basit çözüm “Prozac” markalı psikotropik bir ilaçta bulunmaktı.27

İlk SSRI antidepresanı olan Prozac, 1988'de piyasaya sürüldü. Eli Lilly, bunu “bir kabarcıklı pakette mutluluk” olarak pazarladı. Fluoksetin jenerik/tıbbi adı olan Prozac, kısa sürede dünyanın önde gelen markalaşma şirketi Interbrand'e verildi ve kimliğine kavuştu. Sonraki yıllarda, ulusal kampanyalar doktorları ve halkı depresyonun tehlikeleri konusunda bilgilendirdi.28

Prozac, harika bir ilaç, tamamen güvenli, “mavilere” kolay bir cevap olarak itildi. Arızalı beyinlerimizi düzeltti. Lansman gününde hastalar zaten ismiyle soruyordu. Ve güçlü pazarlamayla, depresyonun biyolojik bir hastalık olduğuna, kimyasal dengesizliklerin dengelenmesi gerektiğine ve her şeyin bir ilaçla kolayca iyileştirilebileceğine inanmamız için beynimiz yıkandı. Yeni bir tür depresif hasta “yaratıldı” ve tıbbi tedaviye ihtiyaç duyan hafif depresyonları vardı. Sıradan yaşam mücadeleleri olan sıradan insanlardı ve bir ilacın hayatlarını daha iyi hale getirebileceği fikri satıldı.

Kampanyalar, hangisinin değiştirilmesinin “gerektiğini” keşfetmek için halkın depresyona yönelik tutumlarını değerlendirdi. Eli Lilly daha sonra halkın antidepresanlar hakkındaki görüşünü değiştirmeye başladı. “Doktorların, halkı depresyon ve antidepresan tedavi gerekçesi konusunda eğitmede önemli bir rolü vardır” sonucuna varıldı. 1997'de Eli Lilly, Prozac için doğrudan tüketiciye yönelik reklamcılıkla yeni bir pazarlama kampanyası yürüttü. 20'den fazla genel ilgi dergisinde yayınlanan reklamlar, hem depresyondan muzdarip yetişkinleri hem de ailelerini ve arkadaşlarını hedef aldı. Hedef pazarları yeni, ilk kez depresyona giren hastaydı ve mesajları “Depresyon Acıtıyor” ve “Prozac Yardım Edebilir” idi.

Başlangıçta, Amerikan Tabipler Birliği (AMA), Eli Lilly'nin stratejisi konusunda aşırı hevesli değildi: “Elbette doktorlar, belirli bir ilaca ihtiyacı olmayan herkese hayır diyebilir ve etmelidir de. Ancak kendimizi kandırmayalım: Doktorlar, hastalarından belirli bir ilaç yazması için baskı görüyorlarsa, kötüye kullanımı önlemek için güçlü bekçiler olmaları gerekir.”29 O zamanlar internet yoktu ve bilgi ve tavsiye için doktorlara ve ilaç şirketinin Hasta Bilgi Broşürüne güveniyorduk. İhtiyacımız olduğunda destek için sosyal medya grupları yoktu. Hayatla başa çıkmanın tıbbileştirilmiş yeni biçiminde kobaylar olduk. Bugün de hız kesmeden devam eden dünya çapında izinsiz bir insan deneyinin başlamasından başka bir şey değildi.

TIME Magazine 2003 makalesinde "Herkes Prozac kullanıyor olsaydı..." diye soruyordu. Depresyonda değilsin, neden hepimiz almayalım? Uyuşturucular sosyal olarak daha kabul edilebilir hale geldikçe ve yoğun bir şekilde pazarlandıkça gideceğimiz yön bu mu? (11 milyondan fazla Amerikalı halihazırda bir çeşit antidepresan kullanıyor.) Bu, yalnızca SSRI'ların nispeten hafif ve hafif ilaçlar olması nedeniyle ortaya çıkan bir soru. En azından geçici olarak kendinizi daha iyi hissetmenizi sağlayacak pek çok uyuşturucu vardır -alkol ve eroin akla hemen gelir- ama bunlar bağımlılık yapma veya toksik olma ya da her ikisi olma eğilimindedir. Prozac ikisi de değil.”30

Artık antidepresanların oldukça toksik olabileceğini ve muhtemelen onları alanların çoğunda bağımlılığa neden olabileceğini biliyoruz. İlaç endüstrisi ve psikiyatri, ruh sağlığının büyük bir endüstri haline geldiği ve bu ilaçların bize “satıldığı” doğrulanmamış temeli desteklemeye devam etmeleri için hükümetler, tıp mesleği, medya ve ruh sağlığı kuruluşları ve hayır kurumları tarafından desteklenmektedir. Prozac'ın akıllıca pazarlanması, akıl sağlığının “tıbbi modelinin” doğuşuna yardımcı oldu ve yakın zamana kadar sorgusuz sualsiz benimsedik.

KİMYASAL DENGESİZLİK EFSANESİ

Bize bunun "kimyasal dengesizliğimiz" olduğu söylendi, ama kanıt nerede? Neden bu dengesizliği doğrulamak için testlerimiz veya taramalarımız yok?

Akıl sağlığı teşhisimizi desteklemek için bağımsız nesnel veriler sağlamak için kullanılabilecek kan testleri veya beyin taramaları gibi biyolojik testler yoktur. Hepimiz muhtemelen “kimyasal dengesizlik” teorisini duyduk ve buna inandık ya da genetik olarak yatkın olduğumuz için “ona” sahip olabileceğimize; “Annem bundan acı çekti” veya “aileden geçiyor”.

Kimyasal dengesizlikler hakkında bize söylenebilecek her şeye rağmen, demans ve bazı nadir kromozomal bozukluklar dışında psikiyatrik ve zihinsel sağlık bozukluklarının veya hastalıklarının bilinen hiçbir biyolojik nedeni yoktur.31 Büyük olasılıkla biyolojik olmayan koşullar nedeniyle tıbbi tedavi görüyoruz.

1990'ların dikkatli bir şekilde yazılmış farmasötik pazarlama kampanyaları aracılığıyla ve psikiyatri tarafından yönlendirilen doktorlarımız, akıl hastalığını hatalı beyin biyokimyasına, dopamin kusurlarına veya serotonin eksikliğine bağlamayı çabucak öğrendi. Onlar aldılar, bizler aldık ve çoğumuz hala buna inanıyoruz. 30 yılı aşkın bir süredir hepimiz, artık çok sorgulanabilir bilim olarak kabul edilmeye başlanan şeye inanmaya koşullandık. Araştırmalar çoğunlukla, yaklaşık 100 milyar nörona sahip olan ve evrendeki en karmaşık nesnelerden biri olan beynin aslında uyuşturucular için yakalanması zor bir hedef olduğuna dair kanıtlar göstermiştir. İnanmaya yönlendirildiğimiz kadar basit olamayacak kadar karmaşık.

Küçük yaşlardan itibaren bize “doktor en iyisini bilir” öğretilir. Çoğumuz, doktorlarımızın “önce zarar verme” ilkesine bağlı olduklarına şüphe yok ki güveniyoruz. Beyin kimyamızın hatalı olduğuna dair hikayelerini sorgusuz sualsiz kabul ettik ve beynimizin nasıl çalıştığına dair bu yanlış algılar, akıl hastası olabileceğimizi kabul etmemizi kolaylaştırdı ve cevap antidepresanlar. Gerçek şu ki, psikiyatrik tanıların çoğuyla ilgili olarak herhangi bir biyolojik patolojiyle hiçbir ilişki yoktur. Bipolar bozukluk, depresif bozukluklar, anksiyete bozuklukları, kişilik bozuklukları, obsesif kompulsif bozukluklar veya travma sonrası stres bozuklukları gibi günlük dilimizin bir parçası haline gelen durumların herhangi bir biyolojik patoloji ile ilişkisi yoktur.

Sözde "kimyasal dengesizlik" teorisini destekleyecek hiçbir bilimsel kanıt yok ve birçok seçkin profesyonel şimdi açıkça teorinin geçerliliğini sorguluyor. Şimdi, geçen yüzyılın düşüncesi, yanıltıcı ve bilim dışı “biyolojik gevezelik” olarak tanımlanıyor.

Bilim adamları kırk yılı aşkın bir süredir kimyasal dengesizlik teorisinin geçerliliğini test ediyor ve binlerce araştırmaya rağmen, teorinin doğruluğunu kanıtlayan tek bir doğrudan kanıt yok. Herhangi bir zihinsel sağlık bozukluğuyla ilgili olarak kimyasal dengesizlik teorisi doğrulanmamıştır.

Antidepresan reklamlarında ve prestijli kurumlardan psikiyatristler tarafından sayısız kez tekrarlanan bu kimyasal dengesizlik hikayesi o kadar etkili oldu ki, psikiyatri kurumunun şimdi bunun her zaman bildiğini iddia ettiğini keşfetmek, Alix Spiegel de dahil olmak üzere birçok Amerikalı için bir sürpriz oldu. teori doğru değildi ya da Psychiatric Times'ın Fahri Genel Yayın Yönetmeni Ronald Pies tarafından kullanılan terim "şehir efsanesi" değildi. Pies 2011'de, "Aslında, 'kimyasal dengesizlik' kavramı her zaman bir tür şehir efsanesiydi - bilgili psikiyatristler tarafından asla ciddi bir şekilde öne sürülen bir teori değildi."

Gerçekten bilgili psikiyatristler, araştırmaların düşük serotonin (veya diğer nörotransmitter) düzeylerinin depresyonun nedeni olmadığını gösterdiğini uzun zamandır biliyorlardı. 1998 Amerikan Tabipler Birliği Temel Depresyon Rehberi şunları belirtti: “Düşük serotonin seviyeleri ile depresif hastalık arasındaki bağlantı belirsizdir, çünkü bazı depresyonlu kişilerde çok fazla serotonin vardır. Ancak bu ders kitabını okumayan Amerikalıların büyük çoğunluğu bunu hiç duymadı.”32

Amerikan Psikiyatri Derneği'nin internet sitesinde “olabilir” dedikleri depresyon ve beyin kimyası arasındaki ilişkiyle ilgili şu bilgiler yer alıyor; "İlaç: Beyin kimyası bireyin depresyonuna katkıda bulunabilir ve tedavisini etkileyebilir. Bu nedenle, kişinin beyin kimyasını değiştirmeye yardımcı olması için antidepresanlar reçete edilebilir.”33

Öyleyse neden hala akıl sağlığını tıbbi bir sorun olarak kabul ediyoruz? Çoğumuz için bir doktorun veya psikiyatristin teşhisi, hem hissetme hem de hareket etme şeklimizi doğrular. Zor hayatımızla uğraşmaktansa hatalı beyin kimyamızı suçlamak daha kolay olabilir; “Ben değilim, bu benim Bipolar, Depresyon, OKB, GAD” ya da ilaç almayı haklı çıkarmak için bize verilen herhangi bir koşul. Bazen neden başa çıkamadığımızı açıklamayı kolaylaştırır. Bazıları için bir aidiyet duygusu, neredeyse kültürel bir kabul sağlar. Ancak kimyasal dengesizlik teorisine inanmaya devam etmek ve ihtiyacımız olmayan ya da anlamadığımız ilaçları almak, hayatımızda fiziksel ve psikolojik olarak çoğu zaman geri dönüşü olmayan etkiler yaratabilir. Aynı derecede önemli, Beyin kimyamızı suçlamak ve bizi ilaca ihtiyacımız olduğuna ikna etmek, sosyal koşullarımızı ve yaşam kalitemizi iyileştirmesi gerekenlerin (genellikle sıkıntımızın gerçek nedenleri), sorumluluktan kaçınmalarına olanak tanır. Kimyasal dengesizlik teorisi, politik ve ticari bir beyinsiz olmuştur.3

Hapın tanınmayan
gücü

Neden antidepresan almanın potansiyel etkilerini sorgulamıyoruz? Neden çoğumuz bu ilaçları aklımız ve vücudumuz üzerindeki etkileri hakkında çok az şey bilerek alıyoruz?

Antidepresanlar psikiyatrik ilaçlardır. Bunlar psikoaktif psikotrop maddelerdir. Psikoaktif, zihni etkiledikleri anlamına gelir, ancak sadece zihnimizi etkilemekten çok daha fazlasını yaparlar. "Psikoaktif bir ilaç veya psikotrop madde, öncelikle merkezi sinir sistemine etki eden ve beyin işlevini değiştirerek algı, ruh hali, bilinç ve davranışta geçici değişikliklere neden olan kimyasal bir maddedir."34 Çoğumuz, güçlü psikotrop ilaçlar olduklarını kabul etmeden veya farkında olmadan ve çoğu zaman psikiyatrinin yanına gitmeden antidepresan alırız.

Çalışmaları SSRI antidepresanlarının geliştirilmesinde kilit rol oynayan sinirbilimci ve farmakolog Dr. Candace Pert, Ekim 1997'de TIME dergisinde onlara karşı konuştu. "25 yıl önce ilaç reseptörleri için basit bağlanma tahlilini keşfettiğimizde Johns Hopkins sinirbilimci Solomon Snyder ve benim yarattığımız canavardan endişe duyuyorum. Tıp mesleği beyindeki eylemlerini aşırı basitleştirdiğinde, halk bu seçici serotonin-alım inhibitörlerinin kesinliği hakkında yanlış bilgilendiriliyor."35

Ulusal Ruh Sağlığı Enstitüsü (NIMH) direktörü Stephen Hyman, 1996 tarihli bir makalesinde psikiyatrik ilaçların nasıl çalıştığını şöyle tanımladı: “İlaçlar, beyin fonksiyonlarında anormallikler yaratan ajanlar olarak daha iyi anlaşılır. Psikotrop ilaçlar, hepsi beyindeki normal nörotransmitter aktivitesini bozar. Bununla birlikte, beyin, nörotransmitter aktivitesini izlemek için çeşitli geri bildirim mekanizmalarına sahiptir ve ilacın normal işleyişindeki bozulmaya yanıt olarak, bir dizi "telafi edici adaptasyon" geçirir. Beyin normal işleyişini sürdürmeye çalışır. Bu ilaçların sinir sistemindeki ani moleküler hedefleri, hücresel sinyal normal durumdan nitelik ve nicelik olarak farklı olabilen uyarlanmış bir duruma ulaşana kadar homeostatik mekanizmaları harekete geçiren bozulmaları başlatır.36

Şok edici gerçek şu ki, antidepresanlar var olmayan kimyasal dengesizliğimizi iyileştirmezler, aslında bir tane yaratırlar ve bu dengesizlik bizi zihinsel ve fiziksel olarak etkileyebilir. Beyin kimyasını etkileyen diğer maddeler (yasadışı uyuşturucular gibi) gibi, psikiyatrik ilaçlar da değişen zihinsel durumlar üretir. Hastalıkları “tedavi etmezler” ve birçok durumda etki mekanizmaları tam olarak anlaşılmamıştır.37 Bildiğimiz şey, çeşitli ve öngörülemeyen zihinsel ve fiziksel durumlara neden olabilecekleridir. Bu ilaçlar daha çok kafein veya esrar gibi ruh halimizi geçici olarak değiştiren maddeler gibi çalışır. Başka bir deyişle, bizi iyileştirmezler, sadece bizi değiştirirler. Anekdot niteliğindeki kanıtlar, bizi geçici olarak yabancı bir ruh haline, kim olduğumuzun davranış ve kişilik değişikliklerine yol açabilecek değiştirilmiş bir versiyonuna atabileceklerini söylüyor.

Bizi fiziksel olarak değiştirme açısından, çoğumuzun anlamadığı şey, antidepresanların doğrudan merkezi sinir sistemi (CNS) üzerinde etki ettiğidir. Vücudun tüm hayati fonksiyonlarını (sindirim, kardiyovasküler, solunum, endokrin, uyku, üreme, bağışıklık ve diğer sistemler) kontrol eden en temel ve temel otonomik (sempatik ve parasempatik) sinir sistemlerinin işleyişine müdahale eder ve ayrıca aşağıdakileri etkiler. ruh halleri, duygular ve karmaşık insan düşünce süreçleri. Uzun yıllardır antidepresan nörotoksisitesinin nörolojik sorunlara neden olduğunu biliyoruz ve bunlar genellikle Tıbbi Olarak Açıklanamayan Semptomlar (MUS), Miyaljik Ensefalomiyelit (ME), Kronik Yorgunluk Sendromu (CFS) veya Fonksiyonel Nörolojik olarak teşhis edilen hareket bozuklukları, nöbetler, denge ve görme sorunlarını içerir. Bozukluk (FND).38,39,40

Antidepresanlar ciddi şekilde değişmiş zihinsel durumlar ve fiziksel durumlar yaratabilir, bu yüzden riske değer mi? Araştırmalar, "antidepresanların hafif ila orta dereceli depresyon tedavisinde plasebo haplarına göre klinik olarak anlamlı bir yararı olmadığını" bulmuştur.41 Yaklaşık yüzde 85'imiz için antidepresanlar ortalama olarak plasebo haplarından daha iyi çalışmıyor. Bu sonuç, antidepresanların plasebo haplarından daha iyi çalışıp çalışmadığını değerlendirmeye çalışan tüm klinik deneyleri bir araya toplayan çok sayıda meta-analiz çalışmasıyla kanıtlanmıştır. Antidepresanların çoğu insan için plasebodan daha etkili olmadığı sonucuna vardılar.42 Birleşik Krallık NHS tarafından yaptırılan ve The Lancet'te yayınlanan bir başka büyük meta-analiz, plasebolar ve antidepresanlar arasındaki farkın o kadar mütevazı olduğunu gösterdi ki, hafif ila orta şiddette depresyon antidepresanları hiç almaya değmezdi. Çalışmanın baş yazarının belirttiği gibi: "Antidepresanlarla ilgili yaygın karşılaştırmalı meta-analizimiz, oldukça açık bir şekilde, çocuklarda antidepresanlarla ilgili yayınlanmış ve yayınlanmamış çalışmalar arasındaki farkın, yayınlanmış denemeler için tüm ilaçların işe yaraması olduğunu gösterdi. yayınlanmamış denemeler için ilaçların hiçbiri işe yaramadı.”43

Harvard Tıp Okulu'ndan Profesör Irving Kirsch, bu analizlerin en dikkat çekici ve belki de kesin olanını yaptı. Kirsch'ün meta-analizi, SSRI antidepresanlarının tüm önemli klinik denemelerini içeriyordu - hem yayınlananlar hem de onları destekleyen ya da yürüten ilaç şirketleri tarafından yayınlanmasına izin verilmeyen yaklaşık %40'lık kısım (gizli denemeler büyük ölçüde olumsuz sonuçlar gösterdi). Kirsch'ün analizi, antidepresanı alan kişilerin büyük çoğunluğunun, plasebo alanlara göre ortalama olarak klinik olarak anlamlı bir gelişme yaşamadığını ortaya koydu. “Antidepresanların kimyasal bir dengesizliği, özellikle beyindeki serotonin eksikliğini düzelterek çalışması gerekiyor. Gerçekten de, sözde etkinlikleri, kimyasal dengesizlik teorisinin birincil kanıtıdır. Ancak ilaç şirketleri tarafından gizlenen yayınlanan ve yayınlanmamış verilerin analizleri, faydaların çoğunun (hepsi değilse de) plasebo etkisinden kaynaklandığını ortaya koymaktadır. Bazı antidepresanlar serotonin seviyelerini arttırır, bazıları azaltır ve bazılarının serotonin üzerinde hiç etkisi olmaz. Bununla birlikte, hepsi aynı terapötik faydayı göstermektedir. Antidepresanlar ve plasebolar arasındaki küçük istatistiksel fark bile, klinik deneylerdeki çoğu hasta ve doktorun başarılı bir şekilde kör kalması gerçeğinden dolayı, gelişmiş bir plasebo etkisi olabilir. Serotonin teorisi, bilim tarihindeki herhangi bir teorinin yanlış olduğu kanıtlanmaya yakındır.” ve bazılarının serotonin üzerinde hiçbir etkisi yoktur. Bununla birlikte, hepsi aynı terapötik faydayı göstermektedir. Antidepresanlar ve plasebolar arasındaki küçük istatistiksel fark bile, klinik deneylerdeki çoğu hasta ve doktorun başarılı bir şekilde kör kalması gerçeğinden dolayı, gelişmiş bir plasebo etkisi olabilir. Serotonin teorisi, bilim tarihindeki herhangi bir teorinin yanlış olduğu kanıtlanmaya yakındır.” ve bazılarının serotonin üzerinde hiçbir etkisi yoktur. Bununla birlikte, hepsi aynı terapötik faydayı göstermektedir. Antidepresanlar ve plasebolar arasındaki küçük istatistiksel fark bile, klinik deneylerdeki çoğu hasta ve doktorun başarılı bir şekilde kör kalması gerçeğinden dolayı, gelişmiş bir plasebo etkisi olabilir. Serotonin teorisi, bilim tarihindeki herhangi bir teorinin yanlış olduğu kanıtlanmaya yakındır.”44

RUH SAĞLIĞI:
İŞ

'Akıl sağlığımızı' tedavi etmek büyük bir iştir. Ne kadar çok kişiye teşhis konursa o kadar çok ilaç satılır. Ama hastaların çıkarlarına kim bakıyor?

Hayatla başa çıkma yeteneğimizi bir hastalık veya durum olarak görürsek, ilaç düzenleyicileri ve ilaç endüstrisi bizi müşteri olarak görür. Akıl sağlığında kullanılan antidepresanlar ve diğer ilaçlar, milyarlarca dolarlık bir iş haline geldi. Çoğumuzun anlamadığı şey, antidepresanların ve diğer psikiyatrik ilaçların düzenleyicileri; ABD'deki Federal İlaç Kurumu (FDA) ve Birleşik Krallık'taki İlaç ve Sağlık Ürünleri Düzenleme Kurumu (MHRA), ilaç endüstrisinden önemli miktarda fon almakta ve kilit liderlik pozisyonlarında eski endüstri profesyonellerini istihdam etmektedir.19

FDA genellikle Amerikan halkını ilk sıraya koymamakla suçlanıyor. Senato üyelerine ve Temsilciler Meclisi'ne yapılan bağışlara baktığımızda küçük bir sürpriz. 2017-2018 seçim kampanyalarında ilaç firmaları Senato üyelerine 6.955.960 dolar ve Temsilciler Meclisi üyelerine 16.823.447 dolar bağışta bulundu.20 İlaç ve kongre arasındaki mali bağların, bazen zararlı reçeteli ilaçlara sürekli maruz kalmamızı teşvik ederek ABD'nin sağlığını olumsuz yönde etkilediğine dair çok az şüphe var. Ancak bu konu aynı zamanda tüketici bilincinin eksikliği ile de ilgilidir. İlaç endüstrisi, onlara güvenmemize ve ilaçlarını almayı seçmemize güveniyor. Daha bilinçli olmamız ve elimizden geldiğince kendimizi yetiştirmeye çalışmamız gerekiyor. Daha iyi, daha bilinçli kararlar alabileceğimiz bir konumda olmamız gerekiyor.

Birleşik Krallık'ta MHRA sıklıkla yolsuzlukla suçlanıyor. MHRA'nın belirttiği gibi, Birleşik Krallık'ta ilaçları düzenlemek için katlanılan maliyetler, tamamen “ilaç endüstrisinden alınan ücretlerle karşılanmaktadır”. Başka bir deyişle, Birleşik Krallık'taki (psikiyatrik ve diğer) tüm tıbbi ilaçların düzenlemesi, başarısı veya başarısızlığı ve en önemlisi kârları, ürünlerinin MHRA gibi kuruluşlar tarafından onaylanıp onaylanmamasına bağlı olan endüstri tarafından tamamen finanse edilmektedir.21

Bu çıkar çatışmalarının, ticari (ilaç) çıkarları hasta korumasının üzerine koyan esnek düzenlemelere yol açtığı söylenmiştir. Çoğumuz FDA ve MHRA'nın bir antidepresanın kamu kullanımı için onaylanması için yalnızca iki pozitif klinik denemeye ihtiyaç duyduğunu duyunca şaşıracağız. Herhangi bir açık bilimsel gerekçe veya gerekçe olmaksızın, FDA ve MHRA olumsuz denemeleri görmezden geliyor. Bu endüstri, olumsuz sonuçları gömmek ve olumlu sonuçları vurgulamak için araştırmaları manipüle etmek konusunda uzun bir geçmişe sahiptir. Psikiyatrik ilaç denemelerinin çoğu elbette ilaç endüstrisi tarafından yürütülür ve görevlendirilir.

“MHRA, 4, 5, 6 veya daha fazla olumsuz çalışma olsa bile, bir psikiyatrik ilacı kamu kullanımı için onaylamak için sadece 2 klinik araştırmaya ihtiyaç duyuyor. Açık bir bilimsel gerekçesi veya mantığı olmayan bir uygulamada, MHRA olumsuz denemeleri basitçe reddeder. Bu, kısaca, 10 negatif deneme olsa bile, yalnızca bir veya iki pozitif denemeye dayanarak ilacın yine de kamu kullanımı için onaylanabileceği anlamına gelir.22

Birleşik Krallık'ta, Avam Kamarası Sağlık Komitesi geçmişte ilaçların ruhsatlandırılması sürecini eleştirdi ve şeffaf olmaktan uzak olduğunu söyledi. Endişeleri, ilaç şirketleri tarafından sunulan verilere veya MHRA tarafından yapılan değerlendirmelere kamu erişiminin olmaması gerçeğini içermektedir. Hastaların, halkın ve daha geniş bilim camiasının yeterli katılımının olmadığını, kurumun iyi dinlemediğini veya iletişim kurmadığını ve MHRA tarafından tutulan bilgilere erişimin engellenmesinin ilaç şirketlerinin çıkarlarını hastaların çıkarlarının önüne koyduğunu söylüyorlar. “Belirli alanlarda şirket etkisinin aşırı ve kamu yararına aykırı olduğuna dair kanıtlar var.23 En son FDA tartışması, tedaviye dirençli majör depresyon için Spravato markası altında pazarlanmak üzere antidepresan esketamin'i onayladıklarında Mart 2019'da geldi. FDA, ilaç firması Janssen'e Spravato için çok hızlı onay verdi ve bildirildiğine göre oldukça esnek. Spravato, dayandığı ketamin gibi, psychedelic ve bilişsel olumsuz etkilere sahip olabilir. Burun spreyi sadece tıbbi bir ortamda uygulanabilir ve hastalar uygulamadan sonra en az iki saat klinikte kalmalıdır.24

Spravato'nun onayını tavsiye eden FDA danışma komitelerinden birinin üyesi olan Dr. Erick H. Turner, Lancet Psychiatry online'da, "ilaç FDA onayı için standart kriterleri karşılamadı ve güvenliğini destekleyecek çok az kanıt vardı" dedi. ve üç kısa süreli faz 3 denemesinden ve bir geri çekme denemesinden elde edilen verilere dayanan etkinlik. Portland'daki Oregon Sağlık ve Bilim Üniversitesi'nde psikiyatrist olan Turner, "ilacın onaylanmasına yol açan üç denemeden sadece birinin olumlu olduğunu ve yeni bir mekanizmaya sahip "çığır açan" bir ilacın yaygın bir varsayım olduğunu belirtti. eylem, onaylanmış alternatiflerden daha etkilidir.” Bunu “çığır açan önyargı” olarak adlandırıyor. “Onlara bir SSRI için aynı verileri gösterseydiniz, “Bunun nesi iyi?” Diye sorarlardı.25

Minnesota Metropolitan Eyalet Üniversitesi'nde psikoloji profesörü ve antidepresan araştırmacısı olan başka bir uzman olan Glen Spielmans, Medscape Medical News'e şunları söyledi: “Janssen'in başvurusunda sağlanan kanıtlara dayanarak, FDA ilacı onaylamamalıydı. Kısa süreli denemelerin sadece birinde esketaminin istatistiksel olarak anlamlı ölçüde plasebodan üstün olduğu gerçeği etkileyici değil."26

Bununla ilgili endişe verici olan şey, çıtayı düşürerek ve antidepresanları "inanılmaz derecede şüpheli güvenlik ve etkinlikle" onaylayarak FDA'nın hastaları bir kez daha riske atmasıdır. Şu andan itibaren herhangi bir yeni antidepresan "FDA onayı için standart kriterleri karşılayabilir" veya karşılamayabilir, ancak yine de onaylanabilirler! Zaman gösterecek, ancak bu, FDA'nın Amerikan halkını ilk sıraya koymadığına dair bir örnek daha olabilir.

Yine, bu kitap tıbbi tavsiye içermemektedir . Antidepresanların ne olduğunu ve birçok “yan”/yan etkiyi içeren olası yararlarını ve risklerini anlamak için bu kitabı kullanın. Antidepresanlara bağımlı hale gelmemizin gerçek bir şansı olduğunu hatırlamak önemlidir.

UYARI: Bilgili bir tıp uzmanının veya destek hizmetinin desteği olmadan antidepresanları veya diğer psikotrop ilaçları almayı asla bırakmamamızın veya bırakmamamızın birçok nedeni vardır. Antidepresan tedavi sık incelemelerle desteklenmelidir. Aldığımız ilk haptan itibaren, yaşadığımız her türlü fiziksel veya psikolojik değişikliğin farkında olmamız ve bunları derhal reçete yazan kişiye bildirmemiz gerekir. Kanıtlar, dozları başlatırken, durdururken veya değiştirirken veya jenerik ilaçlar dahil ilaçları değiştirirken intihar, kendine zarar verme veya diğer ciddi advers olay riskinin önemli ölçüde daha yüksek olduğunu göstermektedir.

BÖLÜM 2

Bilgilendirilmiş Hastanın Gücü

DİKKAT EDİLMESİ GEREKEN ALTERNATİFLER

Hayat zor olabilir ama soru şu: Durumumuz değişebilir mi? Zamanla daha iyi hissedebilir miyiz?

Hepimiz “ruh sağlığımız” olarak kabul edilen yaşamımızla başa çıkma yeteneğimize alıştık. Gerçek şu ki, çoğu zaman sadece insanız ve günlük yaşam olaylarına insanlardan beklendiği gibi tepki veriyoruz. Bir ölümden sonra üzülmek, bir ilişkiden ayrıldıktan sonra kaybolmuş hissetmek, işimizi kaybettiğimizde endişelenmek veya büyük bir olumsuz deneyimden sonra travmatik hissetmek doğaldır. Genellikle zor ve acı vericidir, ancak duygularımız ve hayatımıza verdiğimiz tepkiler bizi biz yapan şeydir.

Hayatla başa çıkmakta zorlanıyorsak, bir doktora veya psikiyatriste gitmeye karar verebiliriz. Mantıklı ve gerçekçilerse, ilaç almayı düşünmeden önce bir süre beklememizi isteyebilirler.45 Muhtemelen onların tavsiyelerini dinlemeye değer. Bize daha zor bir seçenek gibi görünse de, çoğu zaman beklersek daha iyi hissetmeye başlayacağız. Hayat hızlı hareket edebilir, sürekli değişebilir ve hissettiklerimiz muhtemelen, ne kadar acı verici olursa olsun, mevcut hayatımızın bir yönüne tepkidir. Eski psikiyatrist Dean Schuyler, 1974 tarihli kitabında, depresif epizodların çoğunun "kendi seyrini sürdüreceğini ve özel bir müdahale olmaksızın neredeyse tam bir iyileşme ile sona ereceğini" yazmıştı.46

Bugünlerde hepimize zihinsel sağlığımız konusunda daha açık olmamız söyleniyor. Hükümetler, hayır kurumları ve ünlüler tarafından zihinsel durumumuzla ilgili “hikayelerimizi” anlatmaya teşvik ediliyoruz. Medya, ruh sağlığımızın fiziksel sağlığımızdan farklı olmadığı mesajlarıyla bizi bombalıyor; pariteyi hak ediyorlar ve biz de yardımı hak ediyoruz.

Bunu rasyonel olarak düşünürsek, hayatımızda üzüntü, endişe, keder veya sıkıntıya neden olan gerçek sorunları çözebiliriz. Doğru destek ve biraz zaman ile duygularımız ve yaşam olaylarımız, travmalarımız, streslerimiz ve endişelerimiz muhtemelen geçecek ve deneyimlerimizden öğreneceğiz. Hayatın iniş ve çıkışları bizi biz yapar ve karakterimizi oluşturmamıza yardımcı olur. Çoğu zaman bu olaylar, ne kadar zorlayıcı olursa olsun, gelecekteki yaşam olaylarına yanıt verme yeteneğimizi güçlendirir.

2006'da Brown Üniversitesi'nde bir psikiyatrist olan Michael Posternak, tedavi edilmeyen majör depresyonun günümüzde nasıl görünebileceğini inceledi. Bulguları, eski epidemiyolojik çalışmaların hiç de o kadar yanlış olmadığını gösterdi ve altı haftalık ilaç denemelerinin neden yanıltıcı olduğunu düşündü. İlaç almayan hastaların %22'sinin bir ay sonra iyileştiğini bildirdi; altı ay içinde %67; ve bir yıl içinde% 85. “Somatik tedavi görmeyen depresif bireylerin %85 kadarı bir yıl içinde kendiliğinden iyileşirse, herhangi bir müdahalenin bundan daha üstün bir sonuç göstermesi son derece zor olacaktır” diye yazdı.47,48

Hayatı zor bulduğumuzda yardım istemeyi düşünebiliriz ama bu her zaman profesyonel yardım olmak zorunda değildir. Ailemiz, arkadaşlarımız veya bir iş arkadaşımızla hayatımız hakkında ne hissettiğimiz hakkında konuşabiliriz. İhtiyacımız olduğu kadar çok veya az paylaşabiliriz. En önemlisi, onlardan yargılayıcı olmadan veya tavsiye vermeden nasıl hissettiğimizi dinlemelerini isteyebiliriz. Bu, “ruh sağlığımız” hakkında değil, yaşamımız ve mücadele edebileceğimiz veya zor bulabileceğimiz şeyler hakkında bir sohbet. Başlamak için harika bir yer.

Herkesin konuşabileceği veya duygularını tanıdığı insanlarla paylaşmak istediği biri yoktur. Psikolojik terapi veya danışmanlık için sevk edilmemizi isteyebiliriz. Bu tür bir yardım istemek "benim gibi" hissetmeyebilir, ancak duygusal sıkıntımızın altında yatan nedenlerle başa çıkmamıza ne kadar yardımcı olabileceğine şaşırabiliriz. Gerçek şu ki, kendimizi içinde bulduğumuz yaşam durumunu muhtemelen değiştirmeyecek, ancak olaylara farklı bakmamıza ve bunlarla başa çıkmamıza yardımcı olabilir.

İlaç tedavisine geçmeden önce düşünmemiz gereken birçok alternatif var. Diyetimiz, uykumuz, daha az alkol tüketmemiz ve ekran başında geçirdiğimiz süreyi (özellikle sosyal medyada geçirdiğimiz süre) azaltmayı içeren yaşam tarzı iyileştirmelerinin tümü, nasıl hissettiğimiz üzerinde olumlu bir etkiye sahip olabilir. Artan egzersiz, zihinsel durumumuz üzerinde olumlu faydalar sağladı. Kitap okuyarak, bahçeyle uğraşarak, bir evcil hayvanla veya yeni bir hobi edinerek zaman geçirmek, kaygı veya düşük ruh hali ile başa çıkmanın etkili yolları olabilir. Herkesin durumu farklıdır ve herkesin bu alternatiflere yönelebileceğimiz bir durumda olmadığını kabul etmeliyiz. Ancak antidepresansız bir yaşamın bir seçenek olduğunu ve düşünülmeye değer bir yaşam olduğunu hatırlamak önemlidir.

TEDAVİ SEÇENEKLERİMİZ HAKKINDA BİLGİ ALMAK

Olabildiğince bilgilenmek ve tedavi seçeneklerimiz hakkında soru sormakla ilgilidir.

Ulusal Ruh Sağlığı Enstitüsü (NIMH) tavsiyede bulunur; “Ruhsal hastalıkların tedavisi genellikle terapi, ilaç tedavisi veya ikisinin kombinasyonundan oluşur. Tedavi şahsen veya bir telefon veya bilgisayar (telesağlık) aracılığıyla yapılabilir. Akıl sağlığı hizmeti ararken nereden başlayacağınızı bilmek bazen zor olabilir, ancak ihtiyaçlarınızı karşılayacak bir sağlayıcı bulmanın birçok yolu vardır.”49

Düşük seviyeli depresyon için kılavuzlar, rehberli kendi kendine yardım veya fiziksel aktivite gibi bir başlangıç psikososyal terapi kürü önerir ve düşük seviyeden orta dereceye kadar depresyon için yüksek yoğunluklu bir psikolojik terapi önerilir. Orta ila şiddetli depresyon yaşıyorsak, rehberlik, yüksek yoğunluklu psikolojik terapi ile antidepresanların reçete edilebileceğini gösterir. Rehberlik ayrıca, psikososyal ve psikolojik tedaviler işe yaramadıysa, düşük ila orta derecede depresyonu olan kişiler için antidepresanların kullanılabileceğini öne sürüyor.

Öneri, antidepresanlar reçete edilmeden önce psikolojik terapi almış olmamız veya psikolojik terapiye sevk edilmiş olmamızdır. Gerçek şu ki, bize terapi teklif edilmemesinin birçok nedeni var. Ne yazık ki, büyük bir yüzdemizin psikososyal desteğe veya psikolojik terapiye erişimi yok, çünkü insanları sevk edecek hizmetler genellikle mevcut değil veya uzun bekleme süreleri var. Antidepresanlar, başka hiçbir seçenek tartışılmadan, birinci basamak tedavi olarak kolaylıkla kullanılmaktadır.

Kolay değil, ancak sağlık bakımımızla ilgili planlama ve karar verme süreçlerine her zaman elimizden geldiğince dahil olmaya çalışmalıyız. Tedaviyi tartışırken doktorumuzla birlikte karar vermemiz ve onların görüşlerimizi dinlemesi önemlidir. Doktorlar, nasıl hissettiğimizi sormadan ve tedavi seçeneklerimiz ve bunların yararları ve riskleri hakkında bizi bilgilendirmeden tedavimiz hakkında karar vermemelidir. Soru sorma hakkımız olduğunu hatırlamak önemlidir.

Randevuya gitmeden önce olabildiğince hazırlıklı olmalıyız. Görüşlerimize saygı duymak ve karar verme fırsatına ve zamanına sahip olmak bizim hakkımızdır ve olabildiğince bilgili olmayı kendimize borçluyuz. Kendi tedavimiz hakkında seçimler yaparsak, bundan fayda görme olasılığımız daha yüksektir. Birçoğumuz antidepresan almak istemiyoruz, ancak bir tür yardıma ihtiyacımız olduğunu biliyoruz. Doktorumuz bize her zaman mevcut olan en iyi ve en uygun tedaviyi alabilmemiz için bilgi ve tavsiye vermelidir.

Bu kitabı kullanmak ve antidepresanlar hakkında daha fazla bilgi sahibi olmak, tedavimizle ilgili kararlara katılma konusunda kendimizi daha güvende hissetmemizi sağlayabilir. Antidepresan almayı düşündüğümüzde mümkünse ailemizi veya bize yakın birini dahil etmeye çalışmalıyız. Çoğu zaman, tam bilgiye dayalı kararlar vermemizi engelleyebilecek semptomlar yaşayabiliriz ve bu durumda, randevulara yanımızda birini götürmek ve onların desteğini almak önemlidir. Bizim adımıza sorular sorabilir ve dürüst cevaplar almaya çalışabilirler. İlk randevumuzda ya da reçeteyi aldıktan hemen sonra antidepresanlarla ilgili bir karar vermek zorunda değiliz. Biraz zaman alabilir, bu kitabı kararımıza yardımcı olması için kullanabilir, bunları alma konusunda deneyimi olan başkalarıyla konuşabilir, seçeneklerimizi değerlendirebilir ve bizim için en iyisinin ne olduğuna karar verebiliriz.

BİLGİLENDİRİLMİŞ ONAYIN ÖNEMİ

Bize antidepresan reçete edildiğinde tam olarak bilgilendiriliyor muyuz? Neden tıbbın bu alanı “bilgilendirilmiş onam” ı görmezden geliyor?

Tıbbın neredeyse tüm diğer alanlarında (ameliyat, tıbbi testler ve prosedürler gibi), tedaviden önce hastanın bilgilendirilmiş onayı gerekir. Bu, tedavinin bizim için doğru olup olmadığına karar verebilmemiz için reçete yazan kişinin tedaviyi açıklaması gerektiği anlamına gelir. Reçete yazanla birlikte bizim için en iyisinin ne olduğu konusunda bilinçli kararlar ve bilinçli seçimler yapabileceğimiz bir konumda olmalıyız. Bilgilendirilmiş onam, teşhisimize dayanarak tedavinin neden sunulduğunu anladığımız ve fayda ve risklerin farkında olduğumuz anlamına gelir. Ancak o zaman tedaviyi kabul etmeliyiz. Bilgilendirilmiş onam tıbbi hakkımızdır.

Bilgilendirilmiş rızadan ziyade, antidepresan reçeteleme bazen “üretilmiş rızaya” dayalı olarak tanımlanmıştır. Bu, başkalarının desteklememizi istediği şeyi desteklemek için manipüle edildiğimizi, ancak kendi özgür irademizi kullanarak fikirlerimizi oluşturduğumuzu sanıyoruz. İster "üretilmiş" ister "zımni" rıza olsun, zihin değiştiren antidepresanlar reçete edilirken bilgilendirilmiş rıza dışında herhangi bir şey kabul edilemez.

“Amerikan halkı, kimyasal dengesizlik teorisini çürüten kitle iletişim araçları üzerinde etkili konumlardaki psikiyatristleri neden duymadı? Big Pharma'nın psikiyatrideki yozlaşması açıklamanın sadece bir kısmı. Hayırsever bir elit gibi hareket eden birçok psikiyatrist, kimyasal dengesizlik teorisinin hastaların akıl hastalıklarını kabul etmelerini ve ilaçlarını almalarını sağlamak için yararlı bir kurgu olduğuna inandıkları için halkı uyarmadı. Başka bir deyişle, kimyasal dengesizlik teorisi, rıza üretmenin mükemmel bir yoluydu.”50

Wendy Ratcliffe ve Lynn Cunningham, “Medicating Normal” belgeselinin yönetmenleri.51psikiyatrik ilaç almaktan zarar gören, psikiyatristlerin ve doktorların tüm psikiyatrik ilaç reçeteleri için bilgilendirilmiş onam talep etmelerini isteyen kişilerin deneyimlerini gösteren bir film. "Ratcliffe'e göre sorun, psikiyatri lobi gruplarının bilgilendirilmiş rızanın reçete yazma yeteneklerini engellediğini düşünmeleridir. Endüstriyi NRA ile karşılaştırıyor: herhangi bir eleştiri, kaldırılırsa tüm sistemi ortadan kaldıracak potansiyel bir kilit taşı olarak kabul ediliyor. Gerçekte, tüm hastaların istediği, bu ilaçların vücutlarında nasıl etkileştiği konusunda dürüstlüktür. İlaç şirketlerinin bunları incelemesi gerekmediği için uzun vadeli etkileri bilmiyoruz. Endüstrinin bu etkileri ifşa etmesi gerekmiyorsa ve psikiyatristler bazı hastalarına verilen gerçek zarardan habersiz kalırsa,52

2012 yılında Massachusetts Boston Üniversitesi'nde yapılan bir araştırma şu sonuca varmıştır: “Bugün klinisyenler, indirgeyici biyolojik modellerin yoğun bir şekilde teşvik edildiği, zamanla sınırlı, ilaç endüstrisinin egemen olduğu bir iklimde çalışıyorlar. Bu tür modeller, hasta merkezli bakım modelinden ziyade, hastaların sorunlarına ve hastalığa ilişkin bağlam dışı bir bakış açısını güçlendirir. Sonuç olarak, “kontrol listesiyle teşhis” (Andreasen, 2007) otomatik reçete yazmanın birincil kaynağı haline gelir (Cosgrove & Bursztajn, 2007). Bu nedenle, gerçek bilgilendirilmiş onam, her şeyden önce, ruh sağlığı uzmanlarının psikiyatrik sınıflandırmaya dikkatli bir yaklaşım benimsemesini ve psikofarmakolojik müdahalelerin yalnızca kullanımlarının değil, aynı zamanda sınırlamalarının ve alternatiflerinin de farkında olmasını gerektirir. Hasta özerkliğine saygı duymak, klinisyenlerin, antidepresanlar gibi ilaçların göreceli risk ve yararlarına ilişkin değerlendirmelerini çarpıtabilecek pazarlama uygulamalarının ve önyargıların farkında olmalarını ve dahası, insanların normallik ve endüstrinin egemen olduğu bir iklimde sağlık (bkz. örn., Ells, 2003). Giderek daha karmaşık hale gelen bu düşünce ağı, klinisyenler için belirgin zorluklar sunuyor, ancak dinamik bilgilendirilmiş onay süreçleri, antidepresanlarla ilişkili belirsizliği kabul etmenin bir yolunu sunarken, aynı zamanda hastaları hastalıktan kurtulmalarında da güçlendiriyor. ve dahası, endüstrinin egemen olduğu bir iklimde insanların normallik ve sağlığın sosyal yapıları tarafından nasıl manipüle edilebileceğini göz önünde bulundururlar (bkz. örn., Ells, 2003). Giderek daha karmaşık hale gelen bu düşünce ağı, klinisyenler için belirgin zorluklar sunuyor, ancak dinamik bilgilendirilmiş onay süreçleri, antidepresanlarla ilişkili belirsizliği kabul etmenin bir yolunu sunarken, aynı zamanda hastaları hastalıktan kurtulmalarında da güçlendiriyor. ve dahası, endüstrinin egemen olduğu bir iklimde insanların normallik ve sağlığın sosyal yapıları tarafından nasıl manipüle edilebileceğini göz önünde bulundururlar (bkz. örn., Ells, 2003). Giderek daha karmaşık hale gelen bu düşünce ağı, klinisyenler için belirgin zorluklar sunuyor, ancak dinamik bilgilendirilmiş onay süreçleri, antidepresanlarla ilişkili belirsizliği kabul etmenin bir yolunu sunarken, aynı zamanda hastaları hastalıktan kurtulmalarında da güçlendiriyor.

Bilgilendirilmiş onam sağlamak için doktorlar, reçete yazmalarının dayandığı şüpheli inançların çoğunu içeren bazı rahatsız edici sorunlarla yüzleşmek zorunda kalacaklardı; kanıtlanmamış kimyasal dengesizlik teorisi, büyük riskler, bilimsel kanıt eksikliği. Uzun vadede antidepresan aldığımızı, bu uygulamayı destekleyecek kanıt eksikliği olduğunu ve bağımlı hale gelirsek geri çekilmemize yardımcı olacak hiçbir protokolün olmadığını bize açıklamaları gerekirdi.

“Uyuşturucu ticareti propagandası saldırısı göz önüne alındığında, Amerikan halkının gerçeğin farkına varması için, etkili konumlardaki psikiyatristlerin, araştırmanın kimyasal dengesizlik teorisini reddettiğini hararetle ilan etmeleri ve kitle iletişim araçlarını kullanmaları gerekirdi. uyuşturucu reklamlarının yanlış olduğunu ilan etmek için.”53

Antidepresanlar reçete edilirken bilgilendirilmiş onam alınması, şüphesiz reçeteleme alışkanlıklarını değiştirecektir. Bilgilendirilmiş onam aynı zamanda antidepresanların şu anda reçete edildiği kanıtlarla ilgili birçok soruya yanıt vermemiz gerektiği anlamına gelir. Bazı doktorlar hastalarının tam olarak bilgilendirildiğinden emin olurlar, ancak en azından öngörülebilir gelecek için yapabileceğimiz en iyi şey kendimizi ve değer verdiklerimizi eğitmektir.

Hızlı düzeltme dünyamızda, "akıl hastası" teşhisi konması için gereken tek şey üç dakikadır.

PHQ-9 ve GAD-7 anketleri kullanılarak milyonlarca kişiye depresyon veya anksiyete teşhisi konmuştur. Bunlar, doktorların depresyon bozukluklarını ve anksiyete bozukluklarını tanımasını sağlamak için tasarlandı. Standart önlemler olarak benimsenen bu tarama araçları, DSM kriterlerine göre akıl hastalığı olarak teşhis edilebilecekler için çok düşük bir eşik oluşturmaktadır. Tamamlanmaları üç dakikadan az sürebilir. Bu sorulara verdiğimiz yanıtlar genellikle bir ilaç şirketinin anketi ve bir doktorun akıl hastası olup olmadığımızı ve hangi tedaviyi ve etiketi aldığımızı belirleyen öznel kararıyla sonuçlanır.

PHQ-9'un telif hakkı daha önce Pfizer Pharmaceuticals'a aitti. Anketin tasarımı için eğitim hibesi sağladılar. Artık telif hakkına sahip değiller ve PHQ-9'u çoğaltmak, tercüme etmek, görüntülemek veya dağıtmak için izin gerekmiyor. Tabii ki, anketleri ne kadar çok doktor kullanırsa, o kadar çok antidepresan ve diğer psikotrop ilaçlar satılır. Pfizer, SSRI antidepresan Zoloft'un (sertralin), SNRI antidepresan Effexor'un (venlafaksin) yapımcılarıdır.

resim

ANTİDEPRESAN
FAYDALARINI VE RİSKLERİNİ BİLMEK

Antidepresan almayı düşünüyorsak, faydalarına ve risklerine bakmamız gerekir. Antidepresan reçetelemesinin dayandığı bilimsel kanıt eksikliğinin farkında olmamız gerekiyor.

Antidepresanların çok çeşitli problemler için reçete edilebileceğini hatırlamak önemlidir. Anksiyete, uykusuzluk, ağrı, sigarayı bırakma, adet öncesi sendromu, panik bozuklukları, fibromiyalji, migren, obsesif-kompulsif bozukluklar ve ilaçların bile onaylanmadığı bir dizi başka "etiket dışı" durumu tedavi etmek için kullanılırlar.

Piyasaya sürüldüklerinden beri, antidepresanların yararları geniş çapta desteklendi ve riskleri genel olarak küçümsendi. O kadar çok okuyoruz ki, bize teşhis konmuş ve antidepresan reçete edilmişse, “bu tıpkı fiziksel bir durum için ilaç almak gibidir” ve bunlar basitçe “iyileşmenize yardımcı olacak başka bir tedavi seçeneğidir”. Bu, fazlasıyla basitleştirilmiştir ve çoğu durumda doğru değildir.

Herkesin antidepresanlara karşı bireysel, benzersiz bir tepkisi vardır ve onları ilk kullanmaya başladığınızda çok yaygın bazı deneyimler olsa da, onlara fiziksel ve psikolojik olarak nasıl tepki vereceğimizi kimse tahmin edemez. İlk birkaç hafta boyunca yaşayabileceğimiz bazı olumsuz etkiler şunlardır: mide bulantısı, uykusuzluk, artan kaygı, huzursuzluk, baş dönmesi, kilo alımı, ağız kuruluğu, terleme, mide rahatsızlığı, baş ağrısı, ajitasyon, iştahsızlık ve cinsel dürtü azalması. diğerleri.

Bir doktor, tamamen bilinçli karar vermemizi sağlayan antidepresanları reçete ederken bize her zaman kapsamlı bilgi vermelidir. Bize “antidepresanların çalışması dört ila altı hafta sürer” denilebilir. Ayrıca sık sık “Antidepresanların, kendinizi daha iyi hissetmeden önce sizi daha kötü hissettirmesi tamamen normaldir” ve bedenimizin ve zihnimizin “yeni bir ilaca alıştığını” duyarız. Ama ilaçlara alışıyor muyuz yoksa Stephen Hyman'ın yazdığı gibi, antidepresanlar beynimizde ve işleyişimizde değişiklikler mi yapıyor?55 Değişiklikler bağımlılığın ilk belirtileri ve yeni “antidepresif” ilaca bağlı normalimizin başlangıcı mı?

İlk iki haftadan sonra hoş olmayan yan veya yan etkilerimiz olursa, reçete yazan kişiye geri dönebiliriz. Bize en uygun olanı bulana kadar bir antidepresandan diğerine geçebiliriz. Bize doğru antidepresanı bulmanın bir deneme yanılma süreci olduğu söylenebilir, ancak eninde sonunda antidepresanların yeni “niteliksel ve niceliksel olarak farklı” dengeli durumumuzu yaratması olabilir. Biz sadece bilmiyoruz. Bize "farklı antidepresanların etkinliğinin büyük ölçüde eşdeğer olduğu" söylendi, bu yüzden belki de doktorumuza, bu değişikliklere alışana kadar en az olumsuz etkiye sahip olanı bulma konusunda güvenebiliriz?

Antidepresanlara gerçek pozitif yanıt oranları, endüstri tarafından finanse edilen denemelere kıyasla “gerçek dünya” hastalarıyla yapılan çalışmalarda çok daha düşüktür. Ayakta tedavi gören 118 hasta üzerinde yapılan bir çalışmada, hastaların yalnızca %19'u üç ay sonra bir antidepresana yanıt verdi; bu, endüstri tarafından finanse edilen araştırmalarda genellikle görülenden çok daha düşük bir yanıt oranıdır. NIMH, gerçek dünyadaki hastalarda antidepresanların etkinliğini değerlendirmek için STAR*D çalışması olarak bilinen büyük bir çalışmayı finanse etti ve hastalara farklı antidepresanlarla dört küre kadar tedavi verilmesine rağmen, yalnızca %38'i olumlu yanıt verdi. tedavi.56

Antidepresanlara eşlik eden Hasta Bilgilendirme Broşürlerinde “yan etkiler doza bağlıdır ve genellikle tedaviye devam edildiğinde kaybolur veya azalır” ifadesine dikkat etmek önemlidir; ilaç firmaları tabi ki ilaçlarımıza devam etmemizi tercih ederdi.

Olumsuz etkiler, yalnızca ilacın eylemlerine ve değişikliklerine alıştığımız için azalabilir veya ortadan kalkabilir, ancak bu, yaşamımızın ve sağlığımızın birçok yönünün zararlı şekilde etkilenmesi pahasına olabilir. En önemlisi ilaca bağımlı hale gelmek.

Birkaç hafta antidepresan aldıktan sonra çoğumuz onların bize göre olmadığına karar verir ve yardım etmenin başka yollarını ararız. Diğerleri için antidepresanlar hayat kurtarıcı gibi görünebilir ve onlarsız hayatta kalmayı hayal etmek zor olabilir. Gerçek şu ki, ilaçlı ya da ilaçsız, hayatımızdaki şeyler basitçe değişmiş, düzelmiş, ilerlemiş, daha iyi olmuş olabilir ve bu arada “antidepresansız hayatta kalma zorluğunun” aslında fiziksel ve fiziksel hale geldiği bir hayata başladık. psikolojik gerçeklik.

Antidepresan almaya başlamayı seçersek, reçete yazan kişiyle sık sık değerlendirmeler yapmalıyız. Bir antidepresan almayı seçersek, herhangi bir fiziksel ve psikolojik değişikliğin farkında olmalıyız. Tedavi sırasında herhangi bir zamanda, bunları not etmemiz ve reçete yazan kişiye bildirmemiz gerekir. Soru sormak ve bilgili hasta olmak hakkımızdır. İntihar, kendine zarar verme veya şiddet düşüncelerine sahip olmak, antidepresan tedaviye başlamakla bağlantılıdır. 2004 yılında, ABD Gıda ve İlaç Dairesi (FDA), tüm SSRI antidepresanları için intihar düşünceleri ve davranışlarıyla olan ilişkileriyle ilgili olarak bir kara kutu uyarısı (ajansın en katı uyarısı) yayınladı. Bu nedenle, antidepresan kullanmaya başlarsak, mümkünse bir yakınımıza haber vermemiz çok önemlidir. Davranışlarımızda ve kişiliğimizde kendimizi tanıyamayacağımız her türlü değişikliği izleyebilirler. Herhangi bir değişiklik derhal reçete yazan kişiye bildirilmelidir.

Bir doktor veya psikiyatrist, tam bilgiye dayalı kararlar vermemizi sağlayan antidepresanlar reçete ederken bize kapsamlı bilgi vermelidir. Ne yazık ki, bunun her zaman gerçekleşmediğini biliyoruz.

Birleşik Krallık'taki Realistic Medicine'e göre, ilerlemenin yollarından biri “Akıllıca Seçim Yapmak”tır.

1. Bu test, tedavi veya prosedür gerçekten gerekli mi?

2. Potansiyel faydalar ve riskler nelerdir?

3. Olası yan etkiler nelerdir?

4. Daha basit, daha güvenli veya alternatif tedavi seçenekleri var mı?

5. Hiçbir şey yapmasaydım ne olurdu?57

Doktorumuzla randevuya hazırlanırken:

· Randevuya gitmeden önce düşünüp aklımıza takılan soruları yazmalıyız.

· Belirtilerimizi, nasıl hissettiğimizi ve ana endişelerimizi yazın. Ne kadar süredir herhangi bir semptomumuz olduğunu, şiddetini ve zaman içinde nasıl değiştiklerini hatırlamaya çalışın.

· Hem reçeteli hem de reçetesiz satılan ilaçlar ve herhangi bir takviye/vitamin de dahil olmak üzere şu anda kullanmakta olduğumuz ilaçların bir listesini alın. Bu, dozu ve bunları ne sıklıkta aldığımızı içermelidir.

· Randevu sırasında daha sonra tekrar başvurabileceğimiz notlar alın.

· Geçmişte almış olduğumuz herhangi bir psikolojik terapi/danışmanlığı veya almış olduğumuz antidepresanları tartışmak özellikle önemlidir.

· Sahip olduğumuz diğer tıbbi durumları not edin.

· Soru sormaktan kendimizi güvende hissetmiyorsak veya rahat hissetmiyorsak, bir akraba veya arkadaşımızdan randevumuza bizimle gelmesini rica etmek faydalı olabilir. Randevudan önce nasıl hissettiğimizi ve sormamız gereken soruları onlara anlatın.

Tedavimiz hakkında sormak isteyebileceğimiz bazı sorular:

· Sence neden olduğum gibi hissediyorum?

· Sizce neden antidepresan almalıyım ve faydaları nelerdir?

· Antidepresanlar için 'sosyal reçete yazma' ve/veya psikoterapi/danışmanlık gibi başka seçenekler var mı ve bana nelerin mevcut olduğu konusunda bilgi verebilir misiniz?

· Bir antidepresan almaya karar verirsem, hangisini yazardınız ve neden?

· Bu antidepresanın bana yardım etmesi onaylandı mı?

· İlaçları nasıl alırdım?

· Bir dozu kaçırırsam ne olur?

· Olumsuz etkileri nelerdir ve varsa ne yapmalıyım?

· Antidepresanlar ne kadar sürede işe yarayacak?

· Bu ilacı kullanırken nelerden kaçınmam gerekiyor?

· Bu ilacı ne kadar süre kullanmam gerekecek?

· Antidepresanlara bağımlı veya bağımlı hale gelebilir miyim?

· Kendimi daha iyi hissettiğimde bu ilacı almayı bırakabilir miyim?

· Onları almayı bırakmaya karar verdiğimde yardım alacak mıyım?

· İlaç almanın yanı sıra ne yapmalıyım?

· Bu ilaca başladığımı bir akraba veya arkadaşıma bildirmeli miyim?

· Antidepresan reçetesi bilimsel kanıtlara dayanmaktadır... öyle değil mi?

Amerikan Psikiyatri Birliği'nin (APA) web sitesi Uygulama Yönergeleri, “psikiyatrik bozuklukların değerlendirilmesi ve tedavisi için kanıta dayalı öneriler sunduklarını” söylüyor. Kılavuzlarının kanıta dayalı uygulama olduğunu iddia ediyorlar, ancak aslında yalnızca üç güncel ve güncel kılavuza sahipler.

“APA, 1992'den 2010'a kadar, birden çok ikinci ve üçüncü baskı da dahil olmak üzere 23 uygulama kılavuzu geliştirdi ve yayınladı. Kılavuzlardan on üçü bu bölümde mevcuttur. Bu yönergeler 5 yıldan daha eskidir ve mevcut bilgi ve uygulamaları yansıtmalarını sağlamak için henüz güncellenmemiştir. Sağlık Araştırmaları ve Kalite Ajansı'nın Ulusal Yönerge Takas Merkezi'ninkiler de dahil olmak üzere ulusal standartlara uygun olarak, bu yönergelerin artık güncel olduğu varsayılamaz."58

Reçete yazma, kanıta dayalı tıptan en çok etkilenen alandır, "bireysel hastaların bakımı hakkında karar verirken mevcut en iyi kanıtların vicdani, açık ve mantıklı kullanımı".59 Tıp pratiğinin diğer birkaç alanı, bu hareketin etkilerini ilaç yazmaktan daha fazla hissetmiştir. Hükümetler ve tıbbi kuruluşlar, antidepresanlar için kanıta dayalı reçeteleme uyguladıklarını iddia ederlerse, kararlarını kanıtlarla desteklemeleri beklenmeli ve bu, dürüst verilere, klinik uzmanlığa ve hastaların değer ve tercihlerine dayanmalıdır. Bütün bunlar, antidepresanların daha güvenli ve daha etkili kullanımına yol açmalıdır.

Birleşik Krallık Kraliyet Psikiyatristler Koleji 2019 antidepresanlar ve depresyon hakkındaki konum beyanı, "Antidepresan reçetelemedeki bir zorluğun, mevcut araştırmaların klinisyenlere bireysel bir hastanın antidepresan kullanımından ne ölçüde fayda sağlayıp sağlayamayacağı konusunda bilgi vermemesi olduğunu belirtmekte fayda var. ve öncelikle hangi tip antidepresan denenmeli. Bu nedenle klinisyenlerin, hastalar ve/veya aileleri/bakım sağlayıcıları ile en iyi yaklaşımı tartışırken ve üzerinde anlaşmaya varırken muhakemelerini, eğitimlerini ve deneyimlerini kullanmaları gerekir.”60

Ne yazık ki, mevcut kanıtlara dayanarak, antidepresanların ve ruh sağlığında kullanılan diğer ilaçların güvenli olduğu iddialarının çok tartışmalı olduğu çok açıktır. Çalıştıklarını göstermek ve düzenleyici onay almak için bu kadar çok sayıda çift kör, plasebo kontrollü deney yapılmış olan sadece birkaç ilaç var. Binden fazla antidepresan randomize çalışma yapılmıştır ve istatistiksel olarak anlamlı faydaları tekrar tekrar kanıtlanmıştır. Tıp mesleği ve hastalar bu kanıtı güven verici buldu ve birkaç soru soruldu.

Bütün bunlara rağmen, gerçek şu ki, aleyhte olan denemeler çoğu zaman yayımlanmadan bırakılıyor ve doktorlara ve hastalara ulaşılamıyor. Bu, seçici bir yayın sürecidir ve çalışma tasarımları genellikle manipüle edilir ve endüstri destekli çalışmalar eksik, önyargılı ve ürünleri lehinedir. Çoğu müdahale çalışmasının endüstri destekli olduğu bir gerçektir. Tıp mesleği ve halk genellikle yanlış yönlendiriliyor ve bu da hastalara daha az etkili, zararlı veya daha pahalı tedaviler verilebileceği anlamına geliyor.

Bize söylenenin ve çoğumuzun inandığının aksine, gerçek antidepresan “kanıta dayalı” gerçekler şunları içerir:

· Demans ve bazı nadir kromozom bozuklukları dışında ruh sağlığı bozukluklarının bilinen hiçbir biyolojik nedeni yoktur.

· Ruh sağlığı teşhis sistemlerinin geçerliliği yoktur.

· Herhangi bir zihinsel sağlık bozukluğu ile ilgili olarak hiçbir kimyasal dengesizliğin varlığı kanıtlanmamıştır.

· Antidepresanlar hastalıkları 'tedavi etmez' ve birçok durumda onların etki mekanizmaları tam olarak anlaşılmamıştır.

· Psikiyatrik ilaçlar zihinsel durumların değişmesine neden olur.

· Araştırmalar, hafif ila orta şiddette depresyon tedavisinde antidepresanların plasebo haplarına göre klinik olarak anlamlı hiçbir faydasının olmadığını bulmuştur.

· Olumsuz etkiler genellikle yanlış teşhis edilir.

· Antidepresan kullanan kişilerin uzun vadeli sonuçları hakkında çok az araştırma yapılmıştır ve bunların zihinsel rahatsızlık, intihar, şiddet ve yoksunluk sendromu gibi etkileri olabilir.

· Psikiyatrik ilaç araştırmalarının çoğu, ilaç endüstrisi veya onlarla geniş bağları olan kişiler tarafından yürütülür ve görevlendirilir. Bu endüstri, olumsuz sonuçları gömmek ve olumlu sonuçları vurgulamak için araştırmaları manipüle etmek konusunda uzun bir geçmişe sahiptir.

· Antidepresanlardan çekilme, çoğu zaman aylarca, bazen yıllarca süren, bazen intihara kadar varan ciddi fiziksel ve psikolojik etkilere neden olabilir ve engelleyici olabilir.

Bu gerçekler hakkında daha fazla bilgi, Birleşik Krallık Kanıta Dayalı Psikiyatri Konseyi tarafından yayınlanan “Tanınmayan Gerçekler”de bulunabilir.61

Etiket dışı reçete yazmak...hiç bir kanıt yokken!

Antidepresanların büyük bir yüzdesinin etiket dışı reçete edildiğini öğrenmek bizi şaşırtabilir. Etiket dışı reçeteleme, FDA onaylı bir ilacın onaylanmamış bir durum için veya FDA tarafından onaylanandan farklı bir şekilde reçete edilmesidir. İlaçların bu şekilde yazılması kesinlikle bilimsel kanıtlarla desteklenmemektedir.

"FDA açısından bakıldığında, FDA bir ilacı onayladıktan sonra, sağlık hizmeti sağlayıcıları, hastaları için tıbbi olarak uygun olduğuna karar verdiklerinde genellikle ilacı onaylanmamış bir kullanım için reçete edebilirler. Sağlık uzmanınızın, ilacın onaylanmadığı bir hastalığı veya tıbbi durumu tedavi etmek için neden bir ilaç reçete etmek istediğini kendinize soruyor olabilirsiniz. Bunun bir nedeni, hastalığınızı veya tıbbi durumunuzu tedavi etmek için onaylanmış bir ilacın olmaması olabilir. Bir diğeri, onaylanmış tüm tedavileri herhangi bir fayda görmeden denemiş olabilirsiniz. Bu gibi durumlarda, siz ve sağlık uzmanınız, hastalığınızı veya tıbbi durumunuzu tedavi etmek için onaylanmış bir ilacı onaylanmamış bir kullanım için kullanmaktan bahsedebilirsiniz.”62

Kanada, Montreal'deki McGill Üniversitesi'ndeki araştırmacılar, Quebec eyaletinde yaşayan 100.000'den fazla yetişkin için reçete edilen antidepresanların %45'inin depresyon dışındaki durumlar için olduğunu buldu. Ayrıca, bu reçetelerin neredeyse üçte biri, en yaygın olarak uykusuzluk ve ağrı olmak üzere etiket dışı bir endikasyon içindi. "Araştırmacılar, farklı antidepresanların güvenliğini ve etkinliğini değerlendirmek istiyor, ancak bunun önündeki ana sorunlardan biri, doktorların antidepresanları artık sadece depresyon için değil, pek çok farklı endikasyon için reçete etmesidir."63 “Reçetesiz ilaçların etiket dışı kullanımı, advers ilaç olayları riskinde %44'lük bir artışla ve etiket dışı kullanım güçlü bilimsel kanıtlarla desteklenmediğinde daha da büyük bir riskle, %54'lük bir artışla ilişkilendirildi. ABD'de yapılan bir araştırma, doktor reçetelerinin yaklaşık beşte birinin etiket dışı kullanım için olduğunu bulmuştur.64

Etiket dışı antidepresan kullanımının riskleri ve faydaları hakkında daha fazla kanıt üretmeye acil bir ihtiyaç vardır ve etiket dışı kullanımın daha iyi izlenmesine ve değerlendirilmesine ihtiyaç vardır. Etiket dışı reçeteleme, bizi olumsuz etkiler ve kaçınılabilecek bilinmeyen sağlık riskleri riskine sokabilir. Özellikle endişe verici olan, antidepresanların çocuklara ve genç yetişkinlere etiket dışı reçete edilme oranının artmasıdır. Hastalar olarak bize endikasyon dışı antidepresan reçete edilip edilmediğini bilmemiz gerekiyor ve her zaman şu soruyu sormalıyız: "Bu ilaç benim durumumu tedavi etmek için onaylandı mı?" Bizi tedavi etmeleri onaylanmadıysa, neden bize antidepresan reçete edildiğini sormamız önemlidir.

AKATİZİ DAHİL BİRÇOK ADVERS ETKİ

Antidepresanların plasebolara göre klinik olarak önemli bir yararı olmayabilir, ancak bu lisanslı ve yaygın olarak reçete edilen ilaçlar ciddi yan etkilere neden olabilir.

"Plasebo etkisinin" antidepresan almak için bir gerekçe olduğuna inanmak yanlıştır. Hareketsiz olmaktan ziyade, çeşitli ve öngörülemeyen fiziksel ve zihinsel durumlara neden olabileceklerini biliyoruz.65 Bunlar herhangi bir akıl sağlığı durumu için bir tedavi değildir ve bu ilaçların yan etkileri ciddi ve hatta bazen ölümcül olabilir, bu da bu ilaçların “plasebo düzeyinde çalışıyor” şeklinde tanımlanmasını yanıltıcı ve gerçekçi olmaktan çıkarır. Antidepresanlar, hem beynimizin hem de vücudumuzun ana iletişim sistemlerinde önemli roller oynayan kilit nörotransmitterlerin işlevini bozar; bu, reçete yazanlar tarafından sıklıkla göz ardı edilen veya reddedilen bir gerçektir.

"Tıp mesleği beyindeki eylemlerini aşırı basitleştirip vücudu sanki sadece kafayı taşımak için varmış gibi görmezden geldiğinde, halk bu seçici serotonin-alım inhibitörlerinin kesinliği hakkında yanlış bilgilendiriliyor! Kısacası, bu duygu molekülleri fizyolojimizin her yönünü düzenler.”66

Bazı durumlarda antidepresanlar, ilacı almadan önce sahip olmadığımız sağlık sorunları yaratabilir ve faydaları sınırlıdır. Son araştırmalar ve sürekli artan anekdot kanıtları, antidepresan yan etkilerinin ciddiyetini doğrulamaktadır. Bir antidepresan alırken maruz kalabileceğimiz tüm olumsuz etkileri listelemek imkansızdır. Bir birey olarak bizi nasıl etkiledikleri bize özgüdür. Bazıları için, önerilen doz seviyelerinde ve kısa süreli alındığında yan etkiler meydana gelebilir ve diğerleri için doza veya reçete ettiğimiz antidepresana bağlı olabilir.

Antidepresanların yaygın yan etkileri arasında merkezi sinir sistemi sorunları, cinsel sorunlar, kilo alımı, sindirim sorunları, zayıflatıcı yorgunluk ve uyuşmuş duygular ile diğer kafa karıştırıcı ve az anlaşılan belirtiler yer alır. Bu sözde “yan etkiler”in diğer sağlık, ilişki, sosyal ve ekonomik konulara ve giderek artan bir şekilde ulusal kronik hastalık yükü ve sakatlık oranlarına önemli ölçüde katkıda bulunduğu açıkça görülmektedir.

2018'de yapılan bir araştırma, "İnsanlara doğrudan sormak, özellikle duygusal, psikolojik ve kişilerarası alanlarda, daha önce anlaşıldığından çok daha yüksek oranda antidepresanlara olumsuz tepkiler olduğunu ortaya koyuyor. Antidepresanların plasebodan sadece marjinal olarak daha etkili olduğuna dair son bulgular göz önüne alındığında, mevcut çalışmanın bulguları, bu ilaçlar için aşırı yüksek reçete oranlarını haklı çıkaramayan bir maliyet-fayda analizi anlamına geliyor.”67 Çevrimiçi anket, antidepresan kullanıcılarına 20 yan etki yaşayıp yaşamadıklarını ve ne derece şiddette olduklarını sordu. Ankete 38 ülkeden 1.431 kişi katıldı.68

HER ADVERS ETKİYİ BİLDİREN 1.431 ANTİDEPRESAN KULLANICININ YÜZDELERİ
Duygusal olarak uyuşmuş hissetmek	%70.6
Sisli veya kopuk hissetmek	%70.0
Kendim gibi değil hissetmek	%66,2
cinsel zorluklar	%66,1
uyuşukluk	%62.7
Olumlu duygularda azalma	%60,4
Kilo almak	%60,1
Kuru ağız	%59.3
çarpık rüyalar	%59.2
para çekme etkileri	%58.9
HER ADVERS ETKİYİ BİLDİREN 1.431 ANTİDEPRESAN KULLANICININ YÜZDELERİ
Çalkalama	%58,0
Uykusuzluk hastalığı	%57.7
Başkalarını daha az önemsemek	%54.5
Baş dönmesi	%51,6
baş ağrısı	%50,4
intihar eğilimi	%50,3

Doktorlar bu güçlü ilaçları "güvenli ve etkili" olarak reçete ediyorlar, ancak bazı reçete yazanların anlamak veya kabul etmek istemediği karmaşık nörolojik etkileri olabilir. Semptomları bildirdiğimizde, çoğu zaman doktorlar tarafından inkar edilebilir ve küçümsenebiliriz. Ayrıca, yaşadığımız semptomlara neden olanın “reçete edildiği gibi alınan” ilacımız olduğunun farkına varamayabiliriz. Doktorların antidepresan yan etkileriyle başa çıkmak için daha fazla ilaç eklemesi yaygındır. Bu, çoklu ilaç kullanımına ve başka komplikasyonlara neden olabilir.

Antidepresan alırken, özellikle de başlarken, bırakırken veya doz değiştirirken yaşadığımız değişiklikleri fark etmemiz çok önemlidir. Herhangi bir olumsuz etki veya değişiklik, reçete yazan kişiye bildirilmelidir. “Sorunlarıma antidepresanım neden olabilir mi?” sorusunu sormamız önemlidir. ve doktorumuzun kullandığımız ilaçların tüm yan/yan etkilerini bildiğini varsaymıyoruz.

Georgetown Üniversitesi Tıp Merkezi'nde Farmakoloji ve Fizyoloji Bölümü'nde profesör olan Adriane Fugh-Berman, Washington Post makalesinde, “Doktorlar size ilacın yan etkilerinden genellikle bahsetmezler ve bu bir problemdir” diyor, “Hastaların devlet veri tabanı MedlinePlus gibi web sitelerinde uyuşturucu araştıran kendi uzmanları 69,70 — [ilaç] endüstrisinden muaf olanlar. Doktorların da hastalarını yan etkiler konusunda dinleme sorumluluğu olduğunu söyledi. Tıp öğrencilerine şunu söylüyorum: Bir hasta ilacını aldıktan sonra bir semptom geliştirirse, aksi kanıtlanana kadar bu her zaman ilacın suçudur. İlaçları reçetelemeyi kontrol eden kişilerin ilaçlar hakkında en az bilgiye sahip olduğu şu anda kötü bir durumdayız.”71

Bilgilendirilmiş onam verebilmemiz için, doktorlarımız antidepresan almayı kabul etmeden önce olası olumsuz etkiler hakkında bizi bilgilendirmelidir. Ama kendimizi korumak için sorular sormamız gerekiyor. Kendimize sormalıyız, antidepresanlar var olmayan bir kimyasal beyin dengesizliğini dengeler mi yoksa gerçekten rahatsız edici beyin ve vücut dengesizlikleri yaratma potansiyeli var mı? Bazı hastaların yaşadığı antidepresanların zararlı ve yaşamı değiştiren yan etkilerinin ikincisine işaret ettiğinin farkında olmamız gerekir.

Antidepresanların daha yaygın "yan" veya "yan" etkilerinden bazıları şunlardır:

· Mide bulantısı, ishal, hazımsızlık, mide-bağırsak kanaması ve karın ağrısı gibi gastrointestinal etkiler

· Hepatotoksisite ve aşırı duyarlılık reaksiyonları; karaciğer toksisitesi, ateş ve döküntü

· Kilo problemleri ve metabolik bozukluklar; kilo alımı, anoreksi

· Kardiyovasküler olaylara yol açan kalp hızı değişkenliği gibi kardiyovasküler etkiler

· İdrar retansiyonu, inkontinans gibi genitoüriner rahatsızlıklar

· Cinsel işlev bozukluğu, libido azalması, uyarılma bozukluğu

· Hiponatremi; tuz dengesizliği

· Osteoporoz/kemik zayıflaması, kırık riski, kas gücü kaybı yorgunluk

· Anormal kanama ve morarma

· Sinir sistemi disfonksiyonu: akatizi, ardından distonik reaksiyonlar, parkinson hareketleri ve geç diskinezi, baş ağrıları, titreme, uyuşma, karıncalanma, yanma

· terleme

· Uyku bozuklukları: somnolans veya uyku hali/uykusuzluk

· Duygulanım bozuklukları; duygudurum değişikliği, duygusal küntleşme, kaygı, ajitasyon, panik atak, uykusuzluk, sinirlilik, düşmanlık, saldırganlık uykusuzluk, dürtüsellik

· Aşırı doz toksisitesi

· Çekilme Sendromu: grip benzeri semptomlar, titreme, taşikardi, şok benzeri duyumlar, parestezi, kas ağrısı, kulak çınlaması, nevralji, ataksi, vertigo, cinsel işlev bozukluğu, uyku bozuklukları, canlı rüyalar, mide bulantısı, kusma, ishal, kötüleşen anksiyete ve duygudurum dengesizliği , mani, psikoz

· Oftalmik etkiler: glokom, katarakt, bulanık/çift görme

· Hiperprolaktinemi; periferik prolaktin seviyelerinde artış

· Hormonal dengesizlik

· Hamilelik ve emzirme dönemindeki riskler, doğum kusurları

· Malignite riski; fibrosarkom ve melanom büyümesi

· Serotonin Sendromu

· intihar 72

Sertralin için bir Hasta Bilgilendirme Broşürü (PIL), (diğer SSRI/SNRI antidepresanlar için PIL'ye çok benzer), çok yaygın veya yaygın olarak tanımladıkları elliden fazla olası “yan etkiyi” listeler. Ek olarak, nadir veya nadir olarak tanımladıkları yüz kırktan fazla vardır. Yan etkileri “sürekli tedavi ile sıklıkla kaybolur veya azalır” diye açıklıyor. Artık “ilaç bağımlılığının” nadir görülen bir yan etki olarak listelenmesinin yanıltıcı olduğu kabul edilmektedir.

PAKET BROŞÜRÜ: KULLANICI İÇİN BİLGİLER

Sertralin 50 mg ve 100 mg film kaplı tabletler Sertralin hidroklorür 73

Tüm ilaçlar gibi, bu ilaç da yan etkilere neden olabilir, ancak bunları herkes almayabilir. Mide bulantısı en sık görülen yan etkidir. Yan etkiler doza bağlıdır ve genellikle devam eden tedavi ile kaybolur veya azalır.

Bu ilacı aldıktan sonra aşağıdaki belirtilerden herhangi birini yaşarsanız derhal doktorunuza söyleyiniz, bu belirtiler ciddi olabilir.

· Kabarmaya neden olan ciddi bir deri döküntüsü geliştirirseniz (eritema multiforme); bu, ağzı ve dili etkileyebilir. Bunlar, Stevens Johnson Sendromu veya Toksik Epidermal Nekroliz (TEN) olarak bilinen bir durumun belirtileri olabilir.

Doktorunuz şu durumlarda tedaviyi durduracaktır:

· Kaşıntılı deri döküntüsü, solunum problemleri, hırıltılı solunum, şişmiş göz kapakları, yüz veya dudaklar gibi semptomları içerebilen alerjik reaksiyon veya alerji.

· Ajitasyon, kafa karışıklığı, ishal, yüksek ateş ve tansiyon, aşırı terleme ve hızlı kalp atışı yaşıyorsanız. Bunlar Serotonin Sendromunun belirtileridir. Nadir durumlarda bu sendrom, bazı ilaçları sertralin ile aynı anda aldığınızda ortaya çıkabilir.

· Karaciğer hasarı anlamına gelebilecek sarı cilt ve göz geliştirirseniz, doktorunuz tedavinizi durdurmak isteyebilir.

· Kendinize zarar verme veya kendinizi öldürme düşünceleriyle (intihar düşünceleri) depresif belirtiler yaşıyorsanız.

· Sertralin film kaplı tabletleri almaya başladıktan sonra huzursuzluk hissetmeye başlarsanız ve oturamaz veya duramazsanız. Huzursuz hissetmeye başlarsanız doktorunuza söylemelisiniz.

· Nöbetiniz (nöbetiniz) varsa.

· Mani nöbetiniz varsa (bkz. Bölüm 2, “Uyarılar ve Önlemler”).

Yetişkinlerde yapılan klinik çalışmalarda ve pazarlama sonrasında aşağıdaki yan etkiler görülmüştür.

Çok yaygın (10 kişiden 1'inden fazlasını etkileyebilir):

· uykusuzluk

· Baş dönmesi

· uyku hali

· Baş ağrısı İshal

· Hasta hissetmek

· Ağız kuruluğu

· Boşalma başarısızlığı

· Yorgunluk

Yaygın (10 kişiden 1'ini etkileyebilir):

· Göğüste soğuk algınlığı, boğaz ağrısı, burun akıntısı

· İştah azalması, iştah artışı

· Anksiyete, depresyon, ajitasyon, cinsel ilgide azalma, sinirlilik, garip hissetme, kabus, diş gıcırdatma

· Titreme, kas hareketlerinde problemler (çok hareket etme, kaslarda gerginlik, yürümede zorluk ve tutukluk, kaslarda spazm ve istem dışı hareketler), uyuşma ve karıncalanma, kaslarda gerginlik, dikkat eksikliği, anormal tat

· Görme bozukluğu, kulak çınlaması

· Çarpıntı, sıcak basması, esneme

· Mide rahatsızlığı, kabızlık, karın ağrısı, kusma, gaz

· Artan terleme, kızarıklık, sırt ağrısı, eklem ağrısı, kas ağrısı

· Adet düzensizlikleri, erektil disfonksiyon

· Halsizlik, göğüs ağrısı, halsizlik, ateş

· Ağırlık artar

· Yaralanma

Yaygın olmayan (100 kişiden 1'ini etkileyebilir):

· Gastroenterit, kulak enfeksiyonu

· Tümör

· Aşırı duyarlılık, mevsimsel alerji

· Düşük tiroid hormonları

· İntihar düşünceleri, intihar davranışı*, psikotik bozukluk, anormal düşünme, ilgisizlik, halüsinasyonlar, saldırganlık, öforik ruh hali, paranoya

· Amnezi, his azalması, istemsiz kas kasılmaları, bayılma, çok hareket etme, migren, kasılma, ayağa kalkarken baş dönmesi, anormal koordinasyon, konuşma bozukluğu

· Büyümüş öğrenciler, kulak ağrısı, hızlı kalp atışı, kalp sorunu

· Kanama sorunları (mide kanaması gibi)*, yüksek tansiyon, kızarma, idrarda kan

· Nefes darlığı, burun kanaması, nefes almada güçlük, olası hırıltı

· Katranlı dışkı, diş bozukluğu, yemek borusu iltihabı, dil sorunu, hemoroid, tükürük artışı, yutma güçlüğü, geğirme, dil bozukluğu

· Göz şişmesi, kurdeşen, saç dökülmesi, kaşıntı, ciltte mor lekeler, kabarcıklı cilt problemleri, kuru cilt, yüzde ödem, soğuk ter

· Osteoartrit, kas seğirmesi, kas krampları*, kas zayıflığı

· İdrar yapma sıklığında artış, idrara çıkma sorunu, idrar yapamama, idrar kaçırma, idrara çıkmada artış, gece idrara çıkma

· Cinsel işlev bozukluğu, aşırı vajinal kanama, vajinal kanama kadın cinsel işlev bozukluğu

· Bacaklarda şişme, titreme, yürümede zorluk, susuzluk

· Karaciğer enzim düzeylerinde artış, ağırlık azalması

· Sertralin tedavisi sırasında veya nadiren tedavinin kesilmesinden sonra intihar düşüncesi ve intihar davranışı vakaları bildirilmiştir (bkz. Bölüm 2).

Seyrek (1.000 kişiden 1'ini etkileyebilir):

· Divertikülit, şişmiş lenf bezleri, pıhtılaşma hücrelerinde azalma*, beyaz kan hücrelerinde azalma*

· Yüksek kolesterol, kan şekerini kontrol etme sorunları (şeker hastalığı), düşük kan şekeri, kan şekerinde artış*, düşük kan tuzu*

· Stres veya duygulara bağlı fiziksel semptomlar, korkunç anormal rüyalar, uyuşturucu bağımlılığı, uykuda yürüme, erken boşalma

· Koma, anormal hareketler, hareket etmede zorluk, duyu artışı, ani şiddetli baş ağrısı (tersinir serebral vazokonstriksiyon sendromu (rcvs) olarak bilinen ciddi bir durumun belirtisi olabilir)*, duyu bozukluğu

· Gözlerin önünde lekeler, glokom, çift görme, ışık gözü incitir, gözde kan, eşit olmayan gözbebekleri, anormal görme*, gözyaşı problemleri

· Kalp krizi, sersemlik, bayılma veya elektriksel aktivitedeki değişikliklerin (elektrokardiyogramda görülen) veya anormal kalp ritminin* belirtileri olabilen göğüs rahatsızlığı, yavaş kalp atışı

· Kol ve bacakların zayıf dolaşımı

· Hızlı nefes alma, akciğer dokusunda ilerleyici yara izi (interstisyel akciğer hastalığı)1, boğazın kapanması, konuşma güçlüğü, yavaş nefes alma, hıçkırıklar

· Ağız ülseri, pankreatit*, dışkıda kan, dilde ülserasyon, ağız yarası

· Karaciğer fonksiyonu ile ilgili problemler, ciddi karaciğer fonksiyon problemleri*, cilt ve gözlerde sararma (sarılık)

· Güneşe cilt reaksiyonu*, cilt ödemi*, anormal saç yapısı, anormal cilt kokusu, saç döküntüsü

· Kas dokusunun bozulması*, kemik bozukluğu İdrarda tereddüt, idrara çıkmada azalma

· Meme akıntısı, kuru vajinal bölge, genital akıntı, kırmızı ağrılı penis ve sünnet derisi, meme büyümesi, uzamış ereksiyon

· Fıtık, ilaç toleransı azaldı

· Kan kolesterol düzeylerinde artış, anormal laboratuvar testleri*, anormal semen, pıhtılaşma sorunları*

· Kan damarlarının gevşemesi prosedürü

Bilinmeyen; yani, mevcut verilerden sıklık tahmin edilemez:

· Çeneyi kilitle*

· Yatak ıslatma*

· Kısmi görme kaybı

Çocuklarda ve ergenlerde ek yan etkiler

Çocuklar ve ergenlerle yapılan klinik çalışmalarda, yan etkiler genellikle yetişkinlere benzerdi (yukarıya bakın). Çocuklarda ve ergenlerde en sık görülen yan etkiler baş ağrısı, uykusuzluk, ishal ve hasta hissetme idi.

Tedavi kesildiğinde ortaya çıkabilecek semptomlar

Bu ilacı aniden almayı bırakırsanız, baş dönmesi, uyuşukluk, uyku bozuklukları, ajitasyon veya anksiyete, baş ağrısı, mide bulantısı ve titreme gibi yan etkiler yaşayabilirsiniz (bkz. Bölüm 3 “Sertralin film kaplı tabletleri kullanmayı bırakırsanız”) .

Bu tip ilaçları alan hastalarda kemik kırılma riskinde artış gözlenmiştir.

RxISK'in bir yan etki denetleyicisi vardır. RxISK raporunu reçete yazan kişiye götürmek ve yaşadığımız yan etkileri tartışmak çok faydalı olabilir.

İlaç Yan Etkisi mi Yaşıyorsunuz? Öğrenmek için ücretsiz RxISK Raporunuzu www.Rxisk.org adresinden alın .

Tüm reçeteli ilaçlar yan etkilere neden olabilir, ancak tedaviniz bir soruna neden olduğunda doktorunuzla görüşmek genellikle zor olabilir.

RxISK Raporunun doldurulması 10 dakika sürer ve size sorununuzun reçeteli bir ilaçtan kaynaklanma olasılığını gösteren bir RxISK Skoru sağlar.

Ayrıca, bir ilacı durdurmanın neden olduğu sorunların (örneğin, yoksunluk yan etkileri) belirlenmesine yardımcı olabilir.

Tedavinizde bir şeyler ters gidiyorsa, mümkün olan en kısa sürede doktorunuza bir RxISK Raporu getirmeniz, başarılı tedavi ile uzun süreli sakatlık veya ölüm arasındaki fark olabilir.

Kişisel olarak tanımlanabilir hiçbir bilgi gerekmez; yalnızca e-posta adresiniz, böylece doktorunuza götürebileceğiniz yazdırılabilir bir PDF gönderebiliriz.

RxISK Raporu aşağıdakiler için tasarlanmıştır:

· Sorununuzun (veya bakımını yaptığınız birinin) tedaviyle bağlantılı olup olmadığını belirlemenize yardımcı olması için size bir RxISK Skoru sağlayın.

· Doktorunuzla bir görüşmeyi bilgilendirin ve destekleyin.

· Anonimleştirilmiş verilerle araştırmacılarımızın ilaç güvenliğini iyileştirmesine yardımcı olun.

* Pazarlamadan sonra bildirilen yan etki

“Akatizi”: hepimizin bilmesi gereken antidepresanların tek olumsuz etkisi.

"Akatizi, şiddetli ajitasyon, hareketsiz kalamama ve ezici bir terör duygusu ile karakterize, son derece rahatsız edici bir nöropsikiyatrik sendromdur. Öncelikle bir ilaç yan etkisidir. Bu durumdaki insanlar hızla intihara ve hatta cinayete meyilli hale gelebilirler. Akatizi geçmişte bildirilenden çok daha yaygın ve bugün tehlikeli bir şekilde yetersiz teşhis ediliyor ve yeterince bildirilmiyor.”75

Akatizi, ilaca bağlı bir durumdur ve çoğunlukla antidepresanlar, antipsikotikler, benzodiazepinler, antibiyotikler ve bulantı önleyici ilaçlardan kaynaklanır. Akatizi genellikle zihnimizin kontrol edilemeyen ve tanınmayan düşünceler tarafından ele geçirilmesiyle birlikte aklımızı kaybetmenin özeti olarak tanımlanır. Bazı ilaçların başlatılması, durdurulması veya dozunun değiştirilmesi veya ilaç değişimi nedeniyle zihnimiz dengesizleştiğinde olabilir. Genellikle psikozla karıştırılan ve sıklıkla sürekli hareket etme ihtiyacıyla birlikte yoğun fiziksel huzursuzluk ve ajitasyon da içerebilen korkunç semptomlara neden olabilir. Şiddetli disfori (anksiyete ve ajitasyon) ile iç karışıklığa neden olur ve ezici bir terör duygusu olarak kendini gösterir. İntihar ve şiddetli dürtülere neden olabilir.

“Akatizi, başta antidepresanlar ve antipsikotikler olmak üzere, aynı zamanda antibiyotikler, anti-hipertansifler ve diğerleri olmak üzere 100'den fazla farklı ilacın neden olduğu duygusal bir durumdur. İntihar, cinayet ve diğer davranış bozukluklarına neden olur.76 Sürekli ve rahatsız edici bir zihinsel rahatsızlıktan yoğun bir duygusal kargaşaya ve zihinsel huzursuzluğa kadar değişebilir. Buna fiziksel rahatsızlık, hareketsiz kalamama veya bariz bir motor huzursuzluk veya huzursuzluk eşlik edebilir. Tedavinin neden olduğu sorunlar birçok durumda tedavi edilen hastalıktan daha kötü olabilir.77 İlk haptan bir saat sonra başlayabilir veya sadece günler, haftalar veya aylar sonra ortaya çıkabilir. Sadece ilacın dozu artırıldığında veya azaltıldığında veya ilaç kesildiğinde başlayabilir. Akatizi genellikle yanıltıcı bir şekilde bir hareket bozukluğu olarak tanımlanır.”

Dört tip akatizi vardır. Her biri, sorunun ne zaman ortaya çıktığına ve ne kadar sürdüğüne bağlıdır:

· Akut akatizi ilaca başlandıktan kısa bir süre sonra gelişir.

· Tardif akatizi ilaca başladıktan aylar sonra gelişir.

· Bir ilacı keserken yoksunluk akatizisi oluşur.

· Kronik akatizi , altı aydan uzun süren herhangi bir tiptir.78

Akatizi için eğitim ve destek çevrimiçi olarak bulunabilir. İlaçlarımızı ilk reçete ettiğimizde akatizi hakkında bilgi sahibi olmamız ve bilgilendirilmemiz çok önemlidir.79 Ayrıca, akatizinin potansiyel tehlikelerini tanıyıp hastaları uyarabilmeleri için tıp mesleğini, sosyal bakım görevlilerini ve acil servisleri acilen eğitmeye ihtiyaç vardır. Akatizi hem intiharın hem de cinayetin bir nedenidir ve hükümetlerin, intiharı önleme örgütlerinin ve hayır kurumlarının reçeteli ilaca bağlı akatiziyi dünya çapında önde gelen intihar nedeni olarak tanımasının zamanı gelmiştir.

Akatizi 101

MISSD, şimdi Akatizi 101'i sunmaktan mutluluk duyar. Ücretsiz, çevrimiçi bir saatlik sürekli eğitim kursu, akatiziyi daha iyi anlamak, tanımlamak ve buna yanıt vermek isteyen herkese açıktır. Akatisia 101, 1 sürekli eğitim iletişim saati için Ulusal Sosyal Hizmet Uzmanları Derneği tarafından onaylanmıştır. Sağlık ve kriz ekipleri, hastalar, terapistler, bakıcılar, doktorlar, ilk müdahaleciler, ilaç güvenliği savunucuları ve eğitimciler - herkes akatizi farkındalığından yararlanabilir. Akatizi'yi herkesin bildiği bir kelime yapalım ( www.missd.co ).

Eğitim ve Araştırma için Akatizi İttifakı

Akatizi Eğitim ve Araştırma İttifakı, Akatizi için paha biçilmez bir Kapsamlı Kılavuz üretti.

Akatizi nedir?

Akatizi, şiddetli ajitasyon, hareketsiz kalamama ve ezici bir korku duygusu ile karakterize, son derece rahatsız edici bir nörolojik bozukluktur. Bu belirtiler o kadar dolambaçlı ki şiddete ve intihara yol açabilir. Akatizi öncelikle reçeteli ilaçlardan kaynaklanır. En sık suçlular antipsikotikler, antidepresanlar, bulantı önleyici ilaçlar ve antibiyotiklerdir, ancak diğer birçok ilaç da buna neden olabilir. Özellikle uzun süreli kullanımdan sonra benzodiazepin kesilmesinde (örn., Ativan, Klonopin) de yaygındır. En sık olarak bir ilaca başlarken, ilacı bırakırken veya dozunu değiştirirken ortaya çıkar, ancak tedavi sırasında herhangi bir zamanda ve hatta ilacın kesilmesinden aylar sonra ortaya çıkabilir.

Belirtiler

Aşağıdaki akatizi semptomları evrensel olarak rapor edilmiştir (uzun süreli psikiyatrik ilaç kullanımından mı yoksa psikiyatrik olmayan bir ilacın bir dozluğundan mı kaynaklandığına bakılmaksızın):

· Bir sandalyede pacing, sallanma, ayak vurma, el sıkma ve pozisyon değiştirme gibi sürekli hareket ihtiyacı ile yoğun fiziksel huzursuzluk

· “Kimyasal terör” olarak da tanımlanan ezici bir terör duygusu. Bu o kadar yaygındır ki, kişi ateş yakmak veya diri diri gömülmek gibi korkunç bir olay yaşıyormuş gibi hisseder.

· Sıklıkla "tenimden fırlamak" olarak tanımlanan bir his

· Aşırı ajitasyon, sabırsızlık ve sinirlilik

· İntihar ve/veya şiddet içeren dürtüler

· İntiharla ilgili olmayan kendine zarar verme dürtüleri (örneğin, vurma, kesme)

· Duyarsızlaşma-derealizasyon (dışarıdan gözlemliyormuş gibi bedenden kopuk hissetme veya bir rüyada yaşamaya benzer şekilde dünyanın gerçek dışı olduğu hissi)

· Ayrılık kaygısı/monofobi ve agorafobi (terör nedeniyle her zaman güvenli kişilere ve yerlere yakın olma ihtiyacı)

· Yarış düşünceleri ve baskılı konuşma

· Vokal tikler (örneğin, boğaz temizleme, homurdanma)

· Elektrik çarpmaları, vızıltı, titreşim, yanma, deri altında sürünen böcekler gibi öznel fiziksel duyumlar.

· Işığa ve sese karşı aşırı duyarlılık

· Yürütücü işlev bozukluğu (dürtüsellik, düzensizlik, dikkatsizlik, duygusal düzensizlik)

Akatiziyi Tanımak (ICD-10-CM Code G25.71)

Anahtar noktaları

· Akatizi, hem nörolojik hem de psikolojik belirtilerden oluşan nörolojik bir hastalıktır.

· Motor semptomlar değişken olabilir, kısaca bastırılabilir, dikkatle artabilir ve dikkat dağınıklığı ile azalabilir.

· Fiziksel ve/veya psikolojik sıkıntı ile motor semptomlar artabilir.

· Aşırı hareketler her zaman belirgin değildir.

· Yukarıda belirtilen motor özellikler nedeniyle, akatizi kolaylıkla fonksiyonel bir nörolojik bozukluk olarak yanlış teşhis edilebilir.

Klinik değerlendirme

Varsa, hangi hareketlerin akatizinin özelliği olduğu konusunda bir fikir birliği yoktur. Çalışmamızda akatiziyi akatizi olmayanlardan en iyi ayıran özellikler 1) ağırlığı ayaktan ayağa kaydırma veya yerinde yürüme, 2) bacakları sabit tutamama (öznel olarak), 3) içsel huzursuzluk hissi ve 4 ) sandalyede vücut pozisyonunun değiştirilmesi. Bununla birlikte, bu özellikler her hastada mevcut değildir ve daha hafif vakalarda, en azından kısa bir muayenede sadece subjektif rapor mevcut olabilir ve sadece uzun süreli gözlem herhangi bir motor bozukluğu ortaya çıkarabilir. Gönüllü hareketler ve zahmetli görevler hareketleri azaltma eğilimindedir. Hastaların çoğu akatizik hareketlerin gönüllü ve subjektif sıkıntıya tepki olarak olduğunu bildirmektedir.

En ağır vakalar dışında, hastalar en azından kısa süreliğine hareketleri gönüllü olarak bastırabilirler. Hareketlerin diğer bir özelliği, zaman içinde belirgin değişkenlikleri ve uyku sırasında olağan kaybolmalarıdır. Ekstremitelerin tremoru nadiren ilişkili değildir ve bu, ilaca bağlı parkinsonizmin birlikte ortaya çıkması olarak kabul edilebilir.

Yanlış Teşhis ve İntihar

Akatizi süptil değildir. Semptomları o kadar şiddetlidir ki, ruhsal hastalık veya depresyon öyküsü olmayan ve başlangıcından sonraki günler içinde hayatlarını alan birçok insan raporu vardır. Doğru ve hızlı bir teşhisin önemi yeterince vurgulanamaz. İntihar eğilimi öncelikle öznel semptomlarından kaynaklandığından, hasta hiçbir nesnel belirti göstermese bile kendi kendine teşhis koymayı düşünmek çok önemlidir. Bunun yapılmaması ve alternatif bir yanlış teşhis, şu anda gereksiz istem dışı hastaneye yatışlara, akatiziyi kötüleştiren ilaçlarla zorla ilaç verilmesine, aile desteğinin kaybolmasına, terk, evsizliğe ve çok daha büyük intihar riskine yol açmaktadır.

Yaygın Yanlış Teşhisler: Akıl hastalığının kötüleşmesi, yeni akıl hastalığı, yaygın anksiyete bozukluğu, panik bozukluğu, kişilik bozukluğu, bipolar bozukluk, dikkat eksikliği/hiperaktivite bozukluğu, huzursuz bacak sendromu, sağlık kaygısı

Fonksiyonel nörolojik, somatik semptom ve yapay bozukluklar: İntihara neden olacak kadar şiddetli semptomları olan hastalar, akatizilerini tanıyan bir doktor bulana kadar bu bozuklukların kriterlerini kolayca karşılayabilirler. Semptomlarının ciddiyeti hakkında orantısız ve ısrarlı düşüncelere sahip olacaklar, semptomları hakkında sürekli olarak yüksek düzeyde endişe duyacaklar ve bu semptomlara aşırı zaman ayıracaklar. Kendi araştırmalarını yapacaklar, doğru tıbbi terimleri bilecekler, çok sayıda test yaptırmaya istekli olacaklar ve birçok doktor ve hastaneyi ziyaret etme geçmişine sahip olacaklar.

Uyuşturucu arama: Akatizi, özellikle uzun süreli reçete edildiğinde, benzodiazepin yoksunluğunda çok yaygındır. Tolerans ile ve dozlar arasında da ortaya çıkabilir. Bu hastalarda, unutulan bir doz bile önemli derecede kötüleşmeye neden olabilir. Artan intihar eğilimi nedeniyle, soğuk hindi geri çekilmesinden sağ çıkamayacaklarını biliyorlar. Kafayı bulmak için uyuşturucu peşinde değiller. Sadece reçetelerinin yenilenmesi gerekiyor, böylece akatizinin geri dönüşünü önleyecek kadar yavaş bir oranda azalabilirler.

Akatizi Tedavisi

Akatizinin farmakolojik tedavisi son derece zordur çünkü bir hastaya yardımcı olan bir ilaç diğerine zarar verebilir. Önerilen tedavi seçenekleri için lütfen literatüre bakın. Bir hasta psikotropik bir ilacı azaltıyorsa, azaltma programına devam etmek çok önemlidir. Daha hızlı bir azalma, akatizinin geri dönüşüne veya ciddi şekilde kötüleşmesine neden olabilir.

Not: Kendi kendine zarar verme dahil akatizi belirtileri gösteren uyuşturucu hastalarını kısıtlamak ve/veya zorlamakla tehdit etmek, durumlarını önemli ölçüde kötüleştirebilir. Güvende olduklarından emin olmak için sakin bir ton kullanmak çok daha etkili olabilir.

Aşağıdaki dopamin tüketen ilaçlar akatiziye neden olabilir veya önemli ölçüde kötüleştirebilir:

· aripiprazol (Abilify)

· asenapin (Saphris)

· kariprazin (Vraylar)

· klorpromazin (Torazin)

· siprofloksasin (Cipro)

· sitalopram (Celexa)

· klozapin (Clozaril)

· delafloksasin (Baxdela)

· desvenlafaksin (Pristiq)

· domperidon (Motilium)

· doksisiklin

· droperidol (lnapsine)

· duloksetin (Cymbalta)

· essitalopram (Lexapro)

· fluoksetin (Prozac)

· flufenazin (Modekat)

· flupentiksol (Fluanxol)

· gemifloksasin (Gerçek)

· haloperidol (Haldol)

· iloperidon (Fanapt)

· levofloksasin (Levaquin)

· levomilnasipran (Fetzima)

· loksapin (Loxitane)

· lurasidon (Latuda)

· metoklopramid (Reglan)

· milnasipran (Savella)

· moksifloksasin (Avelox)

· ofloksasin (Floksin)

· olanzapin (Zyprexa)

· paliperidon (lnvega)

· paroksetin (Paxil)

· perfenazin (Trilafon)

· pimozid (Orap)

· proklorperazin (Compazine)

· prometazin (Phenergan)

· ketiapin (Seroquel)

· risperidon (Risperdal)

· sertralin (Zoloft)

· tiyotiksen (Navane)

· tiapride (Tiapridal)

· trifluoperazin (Stelazin)

· trimetobenzamid (Tigan)

· venlafaksin (Effexor)

· ziprasidon (Geodon)

· zuklopentiksol (Klopixol)

Anosognosia veya İlaç Spellbinding

Kişilik değişiklikleri, antidepresan alırken fark edemeyebileceğimiz olumsuz bir etkidir. Buna “Anosognosia” veya “ilaç büyüsü” denir. Psikiyatrist ve yazar Peter Breggin bunu şöyle açıklıyor: “Birincisi, bireyler mantıksız, karaktersiz ve tehlikeli bir şekilde hareket ettiklerini algılayamıyorlar. İkinci olarak, ilacın büyük ölçüde değişen zihinsel süreçlerinde ve faaliyetlerinde herhangi bir rol oynadığını belirleyemezler. Üçüncüsü, bazen etkisiz olduğuna inansalar da genellikle ilacın “yardımcı” olduğunu düşünürler ve zihinsel olarak kötüleştikçe almaya devam ederler. Aşırı derecede, ilaca bağlı mani ve psikozdan mustarip kişiler, ilacın büyük ölçüde yardımcı olduğuna ve “her zamankinden daha iyi” olduklarına inanırlar. Dördüncü,80

Kişiliğimizle, yaşam tarzımızla veya antidepresan kullanırken nasıl davrandığımızla uzlaşmak, özellikle de ilacı bırakırken başa çıkılması en zor sorunlardan biridir. Bazıları için, antidepresan almak ceza mahkumiyetleri, ilişki ayrılıkları, antisosyal davranışlar, mali yıkım ve onarılamaz olarak kabul edilen hayatlarla sonuçlandı. Bunlar olağandışı deneyimlerden uzaktır.

Serotonin Sendromu

"Serotonin sendromu" veya "serotonin toksisitesi", yüksek düzeyde serotonin birikiminin neden olduğu bir ilaç reaksiyonudur. İlaçlar arasındaki etkileşimlerden ve ilacın çok fazla alınmasından veya sadece başlarken, dozu arttırırken veya ilaç eklerken ortaya çıkabilir. Antidepresanlar, serotonin sendromuna neden olabilen birçok ilaç ve takviye arasındadır.

Serotoninin merkezi sinir sistemimiz, beynimiz, kan trombositlerimiz ve bağırsaklarımız dahil olmak üzere çok çeşitli psikolojik ve bedensel işlevleri etkilediğini ve serotonin sendromunun sadece beyindeki serotonin seviyeleri ile ilgili olmadığını biliyoruz. Hafif ila hayatı tehdit edici olabilir. Serotonin sendromunun ana semptomları ajitasyon veya huzursuzluktur ancak şunları içerebilir: konfüzyon, hızlı kalp atışı ve yüksek tansiyon, genişlemiş gözbebekleri, kas koordinasyon kaybı veya kas seğirmesi, kas sertliği, aşırı terleme, ishal, baş ağrısı, titreme, tüyler ürpertici, yüksek ateş, nöbetler, düzensiz kalp atışı ve bilinç kaybı. Şiddetli serotonin sendromu yaşamı tehdit edici olabilir.

“İlaçlarınız hakkında bilgi sahibi olmanız önemlidir. Ne aldığınızı, etken maddeleri, olası yan etkileri ve karıştırılmaması gereken ilaçları bilmek serotonin sendromundan kaçınmak için önemlidir. Doğru aralıklarla aldığınızdan emin olmak için ilaçlarınızın talimatlarına çok dikkat edin. İlaçlarınız hakkında sorularınız varsa, serotonin sendromuna neden olabilecek ilaçları karıştırmadığınızı iki kez kontrol etmek için doktorunuza danışın.81

Seks

Cinsel sorunlar, antidepresanların en çok bildirilen yan etkilerinden biridir ve önemli sayıda insan bu sorundan muzdariptir. Erektil disfonksiyon, orgazm olamama, zevksiz orgazm, libido azalması, genital uyuşma gibi çok çeşitli semptomlara neden olabilirler.

Adelaide Üniversitesi'nde psikiyatri ve pediatri profesörü ve bir BMJ çalışmasının ortak yazarı olan 30 yıllık çocuk psikiyatristi Jon Jureidini, “Onlara antidepresan ilaçlar yerine seks karşıtı ilaçlar denilmeli” diyor. cinsel işlevden kurtulacakları, depresyondan kurtulacaklarından daha güvenilir bir şekilde tahmin edilebilir.” Bazı insanlar, ilacı almayı bıraktıktan çok sonra bunun devam ettiğini fark eder. Post-SSRI cinsel işlev bozukluğu (PSSD), antidepresan kullanımından sonra ortaya çıkabilen, SSRI, SNRI ve bazı trisiklik antidepresanların kesilmesinden sonra cinsel işlevin tamamen normale dönmediği iyatrojenik bir durumdur.82

Bununla ilgili üretici bilgileri bazen gömülü veya yanıltıcıdır. Önemli bir süre antidepresan alan birçok kişinin cinsel yan etkiler yaşamasının garanti altına alınacağına inanılmaktadır. Bunu fark edersek, özellikle genç yaşta reçetemizi bu kadar çabuk dolduramayabiliriz.

Cinsel sorunlar, insanların ilaçlarını bırakmak istemelerinin en yaygın nedenlerinden biridir ve bu her zaman yetkili bir tıp uzmanı veya destek servisi ile yapılmalıdır. Aşağıdakiler gibi çevrimiçi tavsiyeler genellikle “uyuşturucu tatili yapabileceğimizi” önerir, ancak bundan kesinlikle kaçınılmalıdır.

"Uyuşturucu tatili yapmak. İlacın vücudunuzda genellikle ne kadar kaldığına bağlı olarak, birkaç gün boyunca ilacı almayı bırakabilirsiniz - örneğin, eğer seks yapmayı umuyorsanız, bir hafta sonundan önce. Bu kendiliğinden değildir, ancak ilacınızı nasıl durduracağınız ve devam ettireceğiniz konusunda doktorunuzun talimatlarını dikkatlice izlerseniz işe yarayabilir. Bununla birlikte, özellikle sisteminizden nispeten hızlı bir şekilde ayrılan ilaçlardan biriyse, bunun bir nüksetmeye neden olma olasılığı her zaman vardır.83

Bu inanılmaz derecede kötü bir tavsiye ve uyuşturucu tatili yapmak asla bir seçenek olmamalı. Herhangi bir zamanda aniden durmak tehlikeli olabilir, “birkaç günlüğüne” olsa bile! Cinsiyete bağlı antidepresan aramız bir “nükse” neden olmak yerine, hayatı tehdit eden yoksunluk semptomlarına neden olabilir.

Alkol

Alkol ve antidepresanlar arasındaki ilişki bilinmemektedir. Bununla birlikte, alkol depresyonu daha da kötüleştirebileceği, kaygıyı artırabileceği ve kişilik değişikliklerine neden olabileceğinden, genellikle antidepresanlarla birlikte alkol almamamız tavsiye edilir. Antidepresanlarla alkolün karıştırılmasının da ilacın daha kötü yan etkilerine yol açabileceği düşünülmektedir. Bazıları alkolün antidepresanların düzgün çalışmasını bile engelleyebileceğini bildiriyor. Bildiğimiz şey, antidepresan alan birçok kişinin alkol bağımlısı olduğu veya alkolü kötüye kullandığıdır. Antidepresanlar ve alkolün bir kombinasyonu yıkıcı olabilir. Anekdot niteliğindeki kanıtlar, alkol sorunlarının genellikle bir kişi antidepresan almaya başladıktan hemen sonra başladığını söylüyor.

2014 yılında "SSRI tedavisini takiben doksan üç alkol bağımlılığı vakası" araştırması, serotonin geri alım inhibitörü kullanımını artan alkol tüketimiyle ilişkilendiren raporlara baktı.

Sonuç olarak, "Veriler, serotonin geri alım sistemi üzerinde önemli etkileri olan tüm tedavilerin bu soruna neden olma olasılığının yüksek olduğunu açıkça ortaya koyuyor. Her iki cinsiyet ve her yaştan etkilenmektedir ve çeşitli ülkelerden raporlar gelmiştir. SSRI kaynaklı alkolizmin nispeten yaygın bir sorun olması muhtemeldir. Sorunu tanımak, tatmin edici bir tedaviye yol açabilir. Bunu fark edememek ölümcül olabilir.”84

Raporlar, antidepresanlar ile alkol, özellikle de paroksetin için aşerme arasında bağlantı kuruyor.85 Anosognosia ile deneyimlenen, alkolün etkilerinin yaşamlarımız üzerinde yıkıcı etkileri olabilir. Birçoğumuz, alkolle ilgili sorunlarımıza antidepresanların neden olduğunun farkında değiliz ve bu kombinasyonlar, yaşamı değiştiren karakteristik olmayan davranışlara neden olabilir.

Gebelik

“Hamilelik öncesi ikilem” olarak anılır, ancak bu, antidepresanlar üzerinde kalmamız veya onları almayı bırakmamız kadar basit değildir. Bebek sahibi olmak istiyorsak.86 Pek çok genç kadın farkında olmadan antidepresanlarına çoktan bağımlı hale gelecek ve isteseler de onları durduramayabilirler. Hamilelik nedeniyle deneyenler, genellikle denetimsiz ve yavaş yavaş azalmadan yaparlar ve kendilerini korkunç yoksunluk semptomlarıyla bulurlar. Doktor bunun bir "nüksetme" olduğunu söyleyecek ve daha fazla antidepresan reçete edecektir! Hamilelik sırasında azalmaya çalışırlarsa, kalıcı yoksunluk etkileri doğum sonrası depresyon ile karıştırılabilir. Gerçekten bir ikilem!

ABD'deki kadınların antidepresan alma olasılığı erkeklerin iki katı. “2008-2013 döneminde, işveren destekli sigortası olan üreme çağındaki (15-44 yaş arası) kadınların uygun bir örneğinin yaklaşık %15'i bir antidepresan reçetesi doldurdu. En sık doldurulan antidepresanlar sertralin, bupropion ve sitalopramdı.87

Hamileyken antidepresan almak birçokları için endişe verici bir konudur. Muhtemelen bize depresyonu tedavi etmemenin risklerinin hem anne hem de bebek için antidepresanların risklerinden daha ağır bastığı söylenecek, ancak antidepresanların plasentayı geçip amniyotik sıvıya girebileceğini biliyoruz. Anne sütünde de bulunabilirler. Antidepresansız bir gebeliğin en iyi seçeneğimiz olabileceğine dair artan miktarda ikna edici kanıt var.

Araştırmalar, antidepresan kullanan annelerden doğan her üç bebekten birinde titreme, kötü beslenme, ajitasyon ve hızlı nefes alma gibi hafif semptomlara sahip olacağını gösteriyor. Ayrıca yenidoğanda Kalıcı Pulmoner Hipertansiyon (PPHN) riskinde biraz artış vardır. PPHN, solunum güçlüklerine neden olan çok nadir fakat potansiyel olarak çok ciddi bir sorundur.88

Kanada'da 2014 yılında yapılan bir araştırma, on yıldan fazla doğan bebeklere baktı. SSRI ilaçları alan kadınlar ile çocuklarında artan otizm riski arasında bir bağlantı buldu. “İkinci ve/veya üçüncü trimesterde antidepresanların, özellikle SSRI'ların kullanımı, anne depresyonu düşünüldükten sonra bile çocuklarda otizm spektrum bozukluğu riskini artırıyor.”89

Bir ABD araştırması, hamileliğin erken döneminde paroksetin veya fluoksetin alan kadınların bebeklerinde bazı doğum kusurlarının 2-3,5 kat daha sık görüldüğünü bildirmiştir. CDC çalışması bulguları, daha önce bildirilen bazı bağlantıları çürütüyor, ancak doğum kusurları ile bazı SSRI antidepresanlar arasında gözlenen diğer bağlantıları doğruluyor.

Araştırmacılar, paroksetin ve belirli doğum kusurları arasındaki önceki yedi bağlantıdan beşini hala gözlemlediler. Çalışmada, paroksetin şu doğum kusurlarıyla bağlantılı göründü:

· Anensefali, bir bebeğin beyninin ve kafatasının doğum kusuru

· Atriyal septal defektler, bir tür kalp kusuru

· Sağ ventrikül çıkış yolunun tıkanması ile kalp kusurları

· Gastroşizis, karın duvarının doğum kusuru

· Karın duvarının bir başka doğum kusuru olan omfalosel

Bu çalışmada bulunan bazı SSRI'lardan kaynaklanan belirli doğum kusurları için artan risklere rağmen, bu ilaçlardan birini alan kadınlardan doğan bebeklerde doğum kusuru için gerçek risk hala çok düşüktür.90

Hamile olduğumuzu öğrensek bile, aniden antidepresan almayı asla bırakmamalıyız. Doktorumuza danışmamız ve seçeneklerimizi tartışmamız önemlidir. Bununla birlikte, genç kadınların antidepresan almayı düşündüklerinde düşünmeleri gereken bir konudur, hamilelik akıllarında ilk sırada olmasa bile.

İlaç etkileşimleri

"SSRI'lar ve diğer ilaçlar arasındaki yaygın ilaç etkileşimlerinin farkında olmak önemlidir, çünkü özellikle bazı SSRI'lar çeşitli sitokrom P450 karaciğer enzimlerinin rekabetçi inhibitörleridir. Bu nedenle, bu karaciğer enzimleri tarafından metabolize edilen ilaçların kan seviyelerini önemli ölçüde artırabilirler. Klinik sonuçları olan ilaç etkileşimleri genellikle bir SSRI'nın diğer psikotropiklerle, özellikle monoamin oksidaz inhibitörleri (MAOI'ler) ve trisiklik antidepresanlar ile kombinasyonlarını içerir. MAOI'ler ve SSRI'lar arasındaki etkileşim, SSRI kullanımını sınırlayan en önemli ilaç etkileşimidir. MAOI'ler, mevcut diğer seçenekler ve diğer ilaçlarla yüksek etkileşim riski nedeniyle nadiren reçete edilir.91

Serotonin sendromundan kaçınmak için antidepresanlar, serotonin aktivitesini artıran diğer ilaçlarla birlikte alınmamalıdır. SSRI'ların karıştırılmaması gereken başka ilaçlar da vardır. Bunlar arasında bitkisel sarı kantaron, fenelzin (Nardil) gibi monoamin oksidaz inhibitörleri ve klomipramin (Anafranil), tramadol ve meperidin bulunur. Bir SSRI lityum ile birleştirildiğinde serotonin sendromu da bildirilmiştir. Sertralin, sitalopram ve esitalopram, ilaç etkileşimleri için en düşük potansiyele sahiptir.

İlaç Etkileşimi Denetleyicisi

RxISK web sitesinde, antidepresanlarımızın diğer ilaçlarla etkileşime girip girmediğini kontrol etmek için kullanabileceğimiz bir ilaç etkileşimi denetleyicisi vardır.

rxisk.org/tools/drug-interaction-checker adresinde bulunan bu araç, ABD Ulusal Tıp Kütüphanesi tarafından sağlanan aşağıdaki kaynakları kullanır:

· ONCHigh, bir uzmanlar paneli tarafından türetilen ve bir JAMIA makalesinde yer alan yüksek öncelikli ilaç-ilaç etkileşimlerinin bir listesidir.

· DrugBank, DrugBank veri tabanında bulunan ilaç-ilaç etkileşimlerini içerir.

Bu etkileşim denetleyicisi, profesyonel tıbbi tavsiye, teşhis veya tedavinin yerini alması amaçlanmamıştır.92

ANTİDEPRESADAN KAYNAKLANAN
İNTİHAR

Antidepresanlar bizi intihara sürükleyebilirler ve intiharı önleme uzmanları neden reçeteli ilaçlara bağlı intiharı görmezden gelmeyi tercih ediyor?

Paradoksal bir reaksiyon veya paradoksal etki, normalde beklenen etkinin tersi olan, genellikle bir ilaç olan tıbbi tedavinin bir etkisidir. Paradoksal tepkiye bir örnek, antidepresanların neden olduğu intihar düşüncesidir. Reçeteli ilaçların bizi tehlikeli yan etki riskine sokabileceği, özellikle de antidepresanların ve diğer bazı ilaçların intihar riskini artırabileceği artık yaygın olarak kabul edilmektedir.

Hayvan çalışmaları, başlangıçta fluoksetin verildiğinde, beynin aslında kendi serotonin üretimini durdurarak, serotonin seviyesinde paradoksal bir etkiye veya zıt etkiye neden olduğunu göstermektedir.93 Beynin kimyası dengeli kalmak ister ve SSRI'lardan veya diğer ilaçlardan kaynaklanan herhangi bir bozulma beynin dengesini bozar. Bu rahatsızlığın sonucu genellikle bir “hız treni etkisi” olarak tanımlanır. Bir kişinin ruh hali, sürekli olarak depresiften geçici olarak memnun olana, çok hızlı bir şekilde her yere gidebilir. Bu nedenle tüm SSRI'larda “Kara Kutu Uyarıları” gereklidir.94

Antidepresanlarla intihar riski daha önce ilaç endüstrisi denemelerinde yanlış rapor edilmişti, ancak Psikoterapi ve Psikosomatik Dergisi'nde yayınlanan son araştırmalar, depresyon için antidepresan reçete eden yetişkinlerin, plasebo alanlara kıyasla intihara teşebbüs etme olasılığının 2,5 kat daha fazla olduğunu bildiriyor. Zürih Uygulamalı Bilimler Üniversitesi'nde kıdemli bir araştırma görevlisi olan Dr. Michael P. Hengartner ve Salzburg'daki Paracelsus Tıp Üniversitesi'nde kıdemli bir araştırmacı olan Dr. Martin Plöderl tarafından yürütülen çalışma, "Rastgele kontrollü çalışmalarda yeni nesil antidepresanlar ve intihar riski. denemeler: FDA veri tabanının yeniden analizi”, tedaviye başlayan her 200 kişiden 1'inin ilacın etkileri nedeniyle intihar girişiminde bulunacağını tespit etti.95 Yetişkin majör depresyon tedavisi için yeni antidepresan ilaçların pazarlama ruhsatı için 1987 ve 2013 yılları arasında ABD ilaç düzenleyicisi FDA'ya sunulan tüm antidepresan denemelerinin güvenlik özetlerinde kaydedilen tüm intiharları ve intihar girişimlerini incelediler. Bu randomize kontrollü klinik çalışmalarda, plaseboya kıyasla antidepresan kullananlarda intihar oranı yaklaşık üç kat daha yüksekti ve ölümcül olmayan intihar girişimleri ve intiharların oranı, antidepresan alanlarda plaseboya kıyasla yaklaşık 2,5 kat daha yüksekti.

Akatizi, ilaca bağlı akut fiziksel ve psikolojik ajitasyon durumu, hastaları iki şekilde intihar riskine sokar. İntiharı düşünmek ve planlamak yerine, akatizi genellikle insanlara hayatta kalmak için zorlu bir mücadele sunar. Bu şiddetli kaygı, huzursuzluk, ajitasyon, psikoz benzeri durum, zihnimiz üzerinde çok az kontrole sahip olduğumuz ve intihar dürtüleri ve düşüncelerinin kontrolümüz dışında olduğu anlamına gelebilir. Diğer durumlarda, diğer ciddi fiziksel yan etkilerin eşlik ettiği çok rahatsız edici ve üzücü olabilir ki, insanlar genellikle tek seçenek olarak intihara yönelirler.

Birçok akatizi hastası, hayır kurumlarını ve intihar hatlarını sadece yanlış anlaşılmak için aradı ve “Senin sorunun ne?” Diye sordu. Bunlar genellikle yüksek risk grubundaki kişilerdir; genç ve orta yaşlı erkekler, ruh sağlığı hizmetlerinde olan kişiler, ceza adalet sistemindeki kişiler, doktorlar, hemşireler, gaziler ve antidepresan kaynaklı kendine zarar verme öyküsü olan kişiler. Neredeyse her zaman psikotrop ilaçlara başlayan, dozu değiştiren veya bırakan kişilerdir. Reçeteli ilaç reaksiyonlarından mustarip insanlardır ve tıp mesleğinden ya da hayır kurumlarından yardım alamamaktadırlar.

Kabul etmek gerekir ki, çoğu doktor ve sağlık çalışanı akatiziyi anlamamaktadır ve anksiyete, ajitasyon veya intihara meyilli olma semptomlarına genellikle ilaca bağlı bir advers olaydan ziyade hastalığın tekrarlaması veya kötüleşmesi olarak teşhis konur. İntiharı tetikleyen akatizi, antidepresanlara ve diğer psikiyatrik ilaçlara karşı olumsuz bir tepki, tıbbi hatada göz ardı edilir, hükümetler ve intihar önleme örgütleri tarafından kasıtlı olarak göz ardı edilir ve tüm bu süre boyunca reçeteli ilaçların önlenebilir bir olumsuz tepkisidir. (Psikiyatrik ilaçlar akatiziye neden olan ilaçlar değildir. Anti-emetikler (bulantı önleyici ilaçlar), antibiyotikler, antipsikotikler ve opioidler gibi ilaçları alan kişiler de akatizi yaşayabilir ve intihara meyilli olabilirler. tanımlanabilir psikiyatrik bozukluklar).96

SSRI'ların etkisi altındayken intihar ederek ölen veya şiddet içeren suçlar işleyen düzinelerce vakayı inceleyen önde gelen psikiyatrist ve tıp uzmanı Peter Breggin, "belirli davranışların bu ilaçlarla ilişkili olduğu biliniyor. panik atak, uykusuzluk, sinirlilik, düşmanlık, dürtüsellik, akatizi (şiddetli huzursuzluk), hipomani ve mani. Duygusal körleşme de dahil olmak üzere bu olumsuz etkilerden herhangi biri hem intihara hem de şiddete neden olabilir.97

ABD'de ulusal intihar oranı son yirmi yılda %33 arttı. 2016 yılında yapılan bir araştırma, intiharların ve intihar girişimlerinin yılda 93,5 milyar dolara mal olduğunu ve bunun çoğu üretkenlik kaybı olduğunu bildirdi.İntiharı önleme konusunda 98 yıllık araştırmalar yapıldı ve hala etkili bir önleme stratejisi yok. Medya kampanyalarının ve hükümet stratejilerinin intiharı azalttığına dair çok az bilimsel kanıt var ve bunu yapmadığına dair artan kanıtlar var.

Akıl sağlığı koşullarının “intihara katkıda bulunan birkaç kişiden biri” olduğu söyleniyor. Öyleyse neden antidepresanlardan ve paradoksal etkilerinden neredeyse hiç söz edilmiyor? Eğer hükümetler, hayır kurumları ve intiharı önleme kuruluşları gerçekten intihar konusunu ele almak istiyorlarsa, neden reçeteli ilaçları önde gelen neden olarak belirtmiyorlar ve tıbbileştirmenin neden olduğu intiharı azaltma fırsatını gözden kaçırıyorlar? Kara Kutu Uyarılarına rağmen, reçeteli ilaçlar, özellikle psikiyatrik ilaçlar neden intiharı önleme uzmanları için bir tabu konusu olmaya devam ediyor?

Araştırmacılar, 76 ülkedeki intihar oranlarıyla ilgili bir araştırma bildirdiler. Ruh sağlığı mevzuatına sahip ülkelerde intiharların daha yüksek olduğunu buldular. Daha yüksek intihar oranları ile daha yüksek sayıda psikiyatrik yatak, psikiyatrist ve psikiyatri hemşiresi, birinci basamak sağlık çalışanları için daha fazla ruh sağlığı eğitimi ve ülkedeki toplam sağlığa yapılan harcamanın yüzdesi olarak ruh sağlığına daha fazla harcama arasında bir ilişki olduğunu bildirdiler. Bütün bunlar intiharın tıbbileştirilmesine işaret ediyor.101

2020'de 10 Eylül İntiharı Önleme Günü olarak belirlendi ve artan farkındalık için bir egzersiz olarak dindarca tanıtıldı. Yine de gerçekten “dindarca teşvik edilen” bir İntiharı Önleme Günü olsaydı, medyada intiharın ana nedenlerinden birinden bahsedilirdi: SSRI/SNRI antidepresanlar dahil psikiyatrik ilaçlar. Bu ilaçlar birçok hayatı mahvetti. Bazı insanlarda - depresyonda olmayan insanlarda - intihara neden oldukları iyi bilinmektedir, ancak intiharı önleme konusundaki tüm medya çemberinde, milyonlarca kişi tarafından alınan bu ilaçlar görünüşte alakasızdır.

SSRI Stories, antidepresanlardan bahseden 7.000'den fazla hikaye içeren bir web sitesidir. Bunların çoğu gazetelerde veya bilimsel dergilerde yayınlandı. Antidepresanların, dahil olan bireylerin trajik sonuçlarına katkıda bulunduğu açık görünüyor. Hikayeler arasında şiddet, intihar, ciddi yan etkiler, kişilik değişiklikleri vb.

"Medya bu ilaçların ne kadar zararlı olabileceğini biliyordu. Bu web sitesinde 1990'lardan kalma hikayeler bunu kanıtlıyor. Ancak, psikolojik ilaçların yıllarca pazarlanmasından ve sistem kusurları nedeniyle başarısız olan yıllarca davalardan sonra, medya şimdi antidepresanların hayat kurtardığı ilaç mantrasını kabul ediyor. Bunun doğru olduğuna dair en ufak bir kanıt yok ve bu ilaçların çok büyük zararlara yol açtığına dair çok sayıda kanıt var. Ancak sözde tarafsız habercilikle övünen basın, bilmemeyi seçiyor.”102

New York Times'ta şu makaleyle sunulmak yerine, "Pandemi İntiharı Kıvılcımlandırıyor mu? Psikiyatristler acil bir doğal deneyle karşı karşıyalar ve sonuç tahmin edilebilir olmaktan çok uzak”,103 “Psikiyatrik ilaç reçetelemesindeki endişe verici artışla birlikte, acil bir doğal deneyle mi yoksa bilerek görmezden gelmeyi tercih ettiğimiz tıbbi bir eğilimle mi karşı karşıyayız?” diye sormamız gerekmez mi?

FDA İlaç Rehberi: Antidepresanlar ve İntihar

İlaç Rehberi Antidepresan İlaçlar, Depresyon ve Diğer Ciddi Akıl Hastalıkları ve İntihar Düşünceleri veya Eylemleri

Sizinle veya aile üyenizin antidepresan ilacıyla birlikte verilen İlaç Kılavuzunu okuyun. Bu İlaç Rehberi, yalnızca antidepresan ilaçlarla intihar düşüncesi ve eylemleri riski hakkındadır.

Sizin (veya aile üyenizin) sağlık hizmeti sağlayıcınızla aşağıdakiler hakkında konuşun:

· antidepresan ilaçlarla tedavinin tüm riskleri ve yararları

· depresyon veya diğer ciddi akıl hastalıkları için tüm tedavi seçenekleri

Antidepresan ilaçlar, depresyon ve diğer ciddi akıl hastalıkları ve intihar düşünceleri veya eylemleri hakkında bilmem gereken en önemli bilgi nedir?

1. Antidepresan ilaçlar, tedavinin ilk birkaç ayında bazı çocuklarda, gençlerde ve genç erişkinlerde intihar düşüncelerini veya eylemlerini artırabilir.

2. Depresyon ve diğer ciddi ruhsal hastalıklar, intihar düşüncesi ve eylemlerinin en önemli nedenleridir. Bazı kişilerin intihar düşünceleri veya eylemlerine sahip olma riski özellikle yüksek olabilir. Bunlar, bipolar hastalığı (manik-depresif hastalık olarak da adlandırılır) veya intihar düşünceleri veya eylemleri olan (veya aile öyküsü olan) kişileri içerir.

3. Kendimde veya bir aile bireyinde intihara yönelik düşünce ve eylemleri nasıl izleyebilir ve önlemeye çalışabilirim?

· bir. Özellikle ruh halindeki, davranışlardaki, düşüncelerdeki veya duygulardaki herhangi bir değişikliğe, özellikle de ani değişikliklere çok dikkat edin. Bu, bir antidepresan ilaç başlatıldığında veya dozun ne zaman verildiği çok önemlidir.

· değiştirilir.

· b. Ruh hali, davranış, düşünce veya duygulardaki yeni veya ani değişiklikleri bildirmek için hemen sağlık hizmeti sağlayıcısını arayın.

· c. Tüm takip ziyaretlerini sağlık kuruluşu ile planlandığı gibi yapın. Özellikle semptomlarla ilgili endişeleriniz varsa, ziyaretler arasında sağlık hizmeti sağlayıcısını arayın.

Sizde veya aile üyenizde aşağıdaki belirtilerden herhangi biri varsa, özellikle yeniyse, daha kötüyse veya sizi endişelendiriyorsa hemen bir sağlık kuruluşunu arayın:

· intihar veya ölmekle ilgili düşünceler

· tehlikeli dürtülere göre hareket etmek

· intihara teşebbüs

· aktivitede aşırı artış ve yeni veya daha kötü depresyon konuşması (mani)

· yeni veya daha kötü kaygı

· Davranıştaki diğer olağandışı değişiklikler veya çok heyecanlı veya huzursuz ruh hali

· panik atak

· uyku sorunu (uykusuzluk)

· yeni veya daha kötü sinirlilik

· agresif davranmak, kızgın olmak veya şiddet kullanmak

Antidepresan ilaçlar hakkında bilmem gereken başka neler var?

· Bir antidepresan ilacı, önce bir sağlık kuruluşu ile konuşmadan asla bırakmayın. Bir antidepresan ilacı aniden durdurmak başka semptomlara neden olabilir.

· Antidepresanlar, depresyon ve diğer hastalıkları tedavi etmek için kullanılan ilaçlardır. Depresyonu tedavi etmenin tüm risklerini ve ayrıca tedavi etmemenin risklerini tartışmak önemlidir. Hastalar ve aileleri veya diğer bakıcılar, yalnızca antidepresan kullanımını değil, tüm tedavi seçeneklerini sağlık hizmeti sağlayıcısı ile tartışmalıdır.

· Antidepresan ilaçların başka yan etkileri de vardır. Size veya aile üyenize reçete edilen ilacın yan etkileri hakkında sağlık uzmanınızla konuşun.

· Antidepresan ilaçlar diğer ilaçlarla etkileşime girebilir. Sizin veya aile üyenizin kullandığı tüm ilaçları bilin. Sağlık hizmeti sağlayıcısına göstermek için tüm ilaçların bir listesini tutun. İlk önce sağlık uzmanınıza danışmadan yeni ilaçlara başlamayın.

· Çocuklar için reçete edilen tüm antidepresan ilaçlar, çocuklarda kullanım için FDA onaylı değildir. Daha fazla bilgi için çocuğunuzun sağlık uzmanıyla konuşun. Bu İlaç Rehberi, tüm antidepresanlar için ABD Gıda ve İlaç Dairesi tarafından onaylanmıştır.104

Önce bir antidepresan, sonra "yan" etkiler ve sonra bir ilaç diğerine ve diğerine yol açar... ve bir başkası...

"Yapmak isteyeceğiniz son şey, bir ilacı diğerinin olumsuz etkilerini tedavi etmek için kullanmak... Başlangıçta işe yarıyor gibi görünebilir, ancak zaman içinde bağımlılığa neden olan diğer reçeteli ilaçlar gibi, işleri katlanarak daha da kötüleştirecektir."

New York Times makalesinde, “Reçete Yazmanın Riskleri”105 Jane E. Brody, "Sorun, ilaca bağlı yan etkiler yeni bir hastalık olarak görüldüğünde ve başka yan etkilere neden olabilen başka bir ilaçla tedavi edildiğinde ortaya çıkar" diye açıklıyor. Tekrar tekrar yanlış teşhis konan ve uygunsuz şekilde reçete edilen ilaçlar alan 87 yaşındaki bir eczacı annesinin durumunu anlatıyor.

Antidepresanlar genellikle çoklu eczaneye (reçete edilen ve birden fazla ilaç alan) geçiş ilaçlarıdır; Brody'nin tanımladığı gibi, ilaca bağlı yan etkilerle başlayan ve daha sonra yeni olarak görülen "reçeteleme kaskadı" olarak adlandırılan tıbbi olarak indüklenen maliyetli ve sıklıkla korkutucu bir durum. ve başka yan etkilere neden olabilen başka bir ilaç veya ilaçlarla tedavi edildi.” Antidepresanlar söz konusu olduğunda, Hasta Bilgi Broşürlerinde listelenen yüzlerce yan etkinin herhangi birini tedavi etmek için birden fazla psikiyatrik ilaç veya genellikle etiket dışı olmak üzere başka herhangi bir ilaç sınıfı reçete edilir.

Antidepresanların sahip olabileceği olası olumsuz etkilerin sayısını göz önüne alırsak, risklerinin neden yararlarından daha büyük olabileceğini görmek kolaydır. Antidepresanlar farklı insanları farklı şekillerde etkiler ve yan etkileri fark edilmezse veya yeni bir durum olarak yanlış teşhis edilirse polifarmasi kurbanı olmamız çok yaygındır. Daha fazla ilaç reçete edilme potansiyeli, antidepresanların olumsuz etkileri konusunda bilgili ve bilinçli olmamızın önemli bir nedenidir. Yan etkilerimizin farkına varmak, reçete yazanı haberdar etmek ve sorgulamak, daha fazla hastalığın teşhis edilmesini ve ilaç rejimimize daha fazla gereksiz ilacın eklenmesini önleyebilir.

Neyse ki, reçete yazanların ilaç yan etkileri konusundaki bilgileri ve biz hastaların kendimizi nasıl eğitebileceği hakkında sorular sorulmaya başlandı. "Böylece merak etmeye başladım: Doktorların ilaçlar hakkında ne kadar bilgisi var? Hastalar kendilerini eğitmek ve korumak için ne yapabilir?”106 Doktorların FDA'nın gönüllü Olumsuz Olay Raporlama Sistemine eksik bildirimde bulunabilecekleri artık kabul edilmektedir.

Hoş bir gelişme, McMaster Üniversitesi Aile Hekimliği Departmanı, Amerikan Danışman Eczacılar Derneği ve TaperMD ile birlikte geliştirilen PIMsPlus'tır ve “çoklu eczane, reçeteleme kaskadları ve ilaç yan etkilerinin ciddi sorunlarını ele almak için. Tüm ortak çalışanlar, masrafları kendilerine ait olmak üzere PIMsPLUS'ın geliştirilmesine ve sürdürülmesine katkıda bulunur.”107

Gereksiz ilaçlardan kaçınmamız çok önemlidir, ancak kendi uzmanlarımız olmadıkça, her olumsuz etki için hapları ve her hap için olumsuz etkileri olan çok ilaçlı, döner kapılı bir hasta olmaya karşı savunmasızız.

ANTİDEPRESANLAR
VE “TIBBİ
OLARAK AÇIKLANMAMIŞ BELİRTİLERİMİZ”

Olumsuz etkilerimiz “Tıbbi Olarak Açıklanamayan Belirtiler” olarak etiketlendiğinde ne olur? Neden bu kadar çok doktor, antidepresanların semptomlarımıza neden olduğunu ve ek durumları ve hastalıkları teşhis ettiğini fark etmekte başarısız oluyor?

Doktorlarımızın akıl sağlığımız için yaptığı tedavi, büyük olasılıkla, çoğu kişinin güvenli ve etkili olduğuna veya en kötü ihtimalle plasebodan daha iyi olmadığına inandığı antidepresanlar için bir reçetedir. Bununla birlikte, antidepresanlar, serotonin sistemimizi tıbbi olarak ayarlayan homeostatik etkilerle sonuçlanır. Bu ilaçlar kan-beyin bariyerini geçer ve her türlü istenmeyen sonuçlara yol açar. "Çoğu serotonin merkezi sinir sisteminin dışında bulunur ve neredeyse 15 serotonin reseptörünün tamamı beyinde olduğu kadar dışarıda da ifade edilir. Serotonin, kardiyovasküler fonksiyon, bağırsak hareketliliği, boşalma gecikmesi ve mesane kontrolü dahil olmak üzere çok sayıda biyolojik süreci düzenler.108,109

Antidepresan almak, beynimizdeki bir serotonin dengesizliğini basitçe düzeltmek yerine, serotonin ile uğraşırken her türlü zincirleme etki yaratır. Bunlar Kelly Brogan tarafından “Antidepresan almanın zararı nedir?” başlıklı makalesinde anlatılmaktadır. burada çığır açan 2016 araştırmasını özetliyor, "Yeni Nesil Antidepresan İlaçların Kullanımıyla İlişkili Güvenlik, Tolere Edilebilirlik ve Riskler."110

Bazı insanlar antidepresanları metabolize edemezler ve ciddi olabilecek advers reaksiyonlar gelişebilir. Bunlar, umarım, hızlı bir şekilde tanınmalı ve daha fazla zarar vermeden önce ilaç çok kademeli olarak azaltılmalı ve durdurulmalıdır. Bildiğimiz gibi, çoğu insan ilaca "ayarlanana" kadar tedavinin ilk birkaç haftasında mücadele etmeye teşvik edilecektir. Birçoğumuz ilaçlar tarafından duygusal olarak uyuşmuş hissedebiliriz - ancak aynı zamanda cinsel işlev bozukluğu, bağırsak sorunları, kilo alma, yorgunluk vb. Ne yazık ki, birçok doktor gerçek fiziksel veya psikolojik semptomlarımızı antidepresanların olumsuz etkileri olarak kabul etmekte başarısız oluyor ve bize semptomlarımızı kullandığımız antidepresanlara indirgemenin yanlış olduğunu söyleyebilirler.

Antidepresanların olumsuz etkileri olabileceğine inandığımız için doktorumuza gidersek, doktorların bize “tıbbi olarak açıklanamayan”, somatik veya fonksiyonel semptomlar (MUS) yaşadığımızı söylemeleri çok yaygındır. Doktorların etiyolojisi bilinmeyen (nedeni bilinmiyor) olarak tanımlayabileceği bu semptomlar, sıklıkla Kronik Yorgunluk Sendromu (CFS), İrritabl Bağırsak Sendromu (IBS), Fibromiyalji veya Miyaljik Ensefalomiyelit (ME) gibi tanılara yol açar. İlk "akıl hastalığı" teşhisimizde olduğu gibi, bu yeni hastalıkların varlığını doğrulayabilecek herhangi bir araştırma aracı veya testi nadiren bulunur. Bununla birlikte, Tıbben Açıklanamayan Semptomlar, profesyoneller antidepresanların olumsuz etkilerinin sunduğu fırsatlardan yararlandıkça büyüyen bir araştırma ve geliştirme alanı haline geliyor.

Doktorlar, PHQ-9 ve GAD-7 anketlerini kullanarak antidepresan reçete etmek üzere eğitilmiştir ve antidepresan tedavisi sırasında, PHQ-15 anketini, daha sonraki yeni semptomların ve ıstırabın gelişimini "psikosomatik" olarak "teşhis etmek" için de kullanabilirler.

Antidepresan yoksunluk/bırakma semptomları, 1990'larda DESS (Destek Durdurma-Acil Belirtiler ve Semptomlar skalası) kullanılarak araştırmacılar tarafından fark edildi. 2000'lerin başında, bu çok zayıflatıcı semptomlar listesi bölündü ve yeniden markalandı (Pfizer'in finansmanıyla).111

Doktorlar, psikiyatristler, psikologlar ve terapistler sıklıkla hastaların “bedenselleştirici” olduğuna inanırlar; (fiziksel belirtiler şeklinde psikolojik sıkıntı yaşamak), çoğumuz aslında yaygın olarak reçete edilen ve sözde güvenli ve etkili antidepresanların ciddi fiziksel etkilerinden muzdaripken. Bu etkiler, bazen ciddi sonuçlarla birlikte, reçete yazanlar tarafından tehlikeli bir şekilde fark edilmemekte veya görmezden gelinmektedir. Doktorları “işlevsel”, “somatik” veya “Tıbbi Olarak Açıklanamayan Belirtiler” (MUS) ile görmeye devam ettiğimizde hüsrana uğrayabilirler. Tıbben Açıklanamayan Semptomlar, sağlık hizmetleri kaynaklarının üzerinde giderek artan bir yük haline geliyor ve bu kaynakları zorluyor.112

2013 yılında Amerikan Psikiyatri Birliği, Teşhis ve İstatistik El Kitabında (DSM-5) “Tıbbi Olarak Açıklanamayan Belirtiler” terimini reddetmiş ve bunun yerine “somatizasyon” ve “somatik semptom bozukluğu” koymuştur. Bu, somatik (fiziksel) semptomlar veya sağlık sorunları ile ilgili aşırı düşünce, duygu veya davranışları ifade eder. Tıbbi hastalıkların psikolojik yönlerini inceleyen Oxford Üniversitesi psikiyatristi Michael Sharpe, “Semptomların açıklanıp açıklanmadığını söylemekten uzaklaşmaya ve insanların sadece semptomları olmasına izin vermeye çalıştık” dedi. Dr. Sharpe, somatik semptomlar için DSM-5 çalışma grubundaydı. Bu nedenle, semptomların ilacın yan etkileri olabileceği ihtimaline atıfta bulunmadan “hastaların semptomlarına izin vermeye” karar vermişler gibi görünüyor. Belirtilerimiz şiddetli veya kronik hale geldiğinde,113 “Somatik semptom bozukluğu” kategorisi, tıbbi bir açıklaması olabilecek veya olmayabilecek şiddetli, kronik ve zahmetli fiziksel semptomları olan kişiler içindir. Tıbben açıklanamayan semptomlar psikiyatrik bir bozukluk olarak sınıflandırılabilir ve hastaların semptomları, altta yatan anksiyete veya depresyona veya antidepresanlara başladıklarında acı çektikleri veya çekmedikleri her şeye atfedilir. Doktorlar, bu çoklu ciddi fiziksel semptomların aslında antidepresan almaktan veya bırakmaktan kaynaklandığını fark etmekte başarısız oluyorlar - ve bu, insanlara gerçekte ne olduğunu karartıyor, örtbas ediyor ve yanlış yorumluyor.

Bu, “sadece semptomlara sahip olmamıza izin vermekten” çok daha fazlasıdır, ilaçların olumsuz etkilerini görmezden gelmek ve onları fırsatçı bir şekilde hastalık olarak sınıflandırmakla ilgilidir. Bazı yönlerden, zihinsel sağlık “hastalığı” teşhisine çok benzer bir süreçtir. British Medical Journal'da (BMJ) Allen Frances, "DSM-5, yetersiz test edilmiş bir teşhis - somatik semptom bozukluğu - ortaya koyuyor ve bu da nüfusun önemli bir bölümünü akıl hastası olarak yanlış etiketleme riskini taşıyor" uyarısında bulundu.114Psikoterapist Marion Brown BMJ'de şöyle cevap verdi: "Önceden sağlıklı hastaların 'reçetelendiği gibi alınan' ilaçlar tarafından ciddi şekilde zarar gördüğü ve çok kötü hale getirildiği ve daha sonra işten çıkarıldığı/sorunlu olarak tanımlandığı ortaya çıktığında, bir şeyler korkunç bir şekilde ters gidiyor. Üzücü, kronik, somatik semptomlara 'aşırı' tepkiler sergileyen ve bunlarla ilişkili işlevsiz düşünceler, duygular veya davranışlar sergileyen kalp krizi geçiren hastalar. Bu hastalar tıbbi kayıtlarını ve sevk mektuplarını -hatta MHRA'ya raporlarını- 'hasta inanıyor' ve 'hasta düşünüyor' gibi ifadeler içinde buluyor. Ayrıca, çok gerçek deneyimlerinin ve son derece rahatsız edici işlevsel semptomların güvenilirliğini göz ardı etmek ve inkar etmek için 'dikkat arama davranışları' ve çeşitli 'kişilik bozuklukları' ile etiketleniyorlar. ”115

Birleşik Krallık'ta pratisyen hekimine başvuran 4 kişiden 1'inin Tıbben Açıklanamayan Semptomlara sahip olduğu ve nörolojik poliklinik ortamında 3 hastadan 1'inin veya daha fazlasının olduğu tahmin edilmektedir. İngiltere Kraliyet Psikiyatristler Koleji, "Tıbbi olarak açıklanamayan semptomlar için başka teşhisler de verilebilir, ancak semptomları tanımlamak için "tıbbi olarak açıklanamayan semptomlar" gibi genel bir terim kullanmak yaygındır. Diğer bir yaygın terim “fonksiyonel”dir; yani semptomlar, vücudun yapısı normal olmasına rağmen vücudun işleyişindeki bir sorundan kaynaklanmaktadır.” Tedavi önerileri arasında, tıbbi olarak açıklanamayan birçok semptomun kaynağı olan antidepresanlar; "Antidepresanlar sadece depresyonu değil, bir dizi sorunu tedavi etmek için kullanılır ve tıbbi olarak açıklanamayan semptomların çeşitli şekillerde tedavisine yardımcı olabilir."116 Kraliyet Psikiyatristler Koleji, “vücudun işleyişindeki sorunu” kabul etmek istemiyor, pekâlâ, hastanın aldığı antidepresanların veya diğer ilaçların etkilerinden kaynaklanıyor olabilir. Çözümleri, potansiyel olarak neden oldukları tıbbi olarak açıklanamayan semptomları hafifletmek için daha fazla antidepresan reçete edilmesini önermek!

SSRI ve SNRI antidepresanlar için Hasta Bilgi Broşürüne bakarsak, PHQ-15'te listelenen her semptomun ayrıca antidepresanların olası bir yan etkisi olarak listelendiğini görebiliriz! Mide sorunları, mide bulantısı, eklem ağrısı, adet sorunları, baş ağrısı, göğüs ağrısı, baş dönmesi ve bayılma, kalp çarpıntısı, nefes darlığı cinsel sorunlar, yorgunluk ve uyku sorunları TÜM antidepresanların olası yan etkileri olarak Hasta Bilgilendirme Broşürlerinde listelenmiştir.117

Tıbben Açıklanamayan Belirtilerin daha gerçekçi bir temsili Marion Brown'ın “Bir Hastanın Yolculuğu”nda gösterilmektedir. Antidepresanların/Benzodiazepinlerin Sonuçları”.118

Herhangi bir şey “sosyal karmaşıklığı belirlenebilir bir durma noktası olmadığı anlamına gelen kötü bir sorun” ve “karmaşık karşılıklı bağımlılıklar nedeniyle 'kötü' sorunun bir yönünü çözme çabası başka sorunlar ortaya çıkarabilir veya başka sorunlar yaratabilir” diyorsa, endüstri kavramı yarattı. "tıbbi olarak açıklanamayan semptomlar" mı?119

KENDİ
ANTİDEPRESAN UZMANIMIZ OLMAK

İlk sorduğumuz sorulardan birinin “Benim ilacım olabilir mi?” olduğu bir yaklaşım benimsememiz gerekiyor. Bu yaklaşım, sağlığımızdan sorumlu olan herkes tarafından da benimsenmelidir.

"Hastaların , ilaç endüstrisinden bağımsız olan devlet veri tabanı MedlinePlus gibi web sitelerinde ilaçları araştırarak kendi uzmanları haline gelmeleri gerekiyor . Doktorların da hastalarını yan etkiler konusunda dinleme sorumluluğu olduğunu söyledi. Tıp öğrencilerine şunu söylüyorum: Bir hasta ilacını aldıktan sonra bir semptom geliştirirse, aksi kanıtlanana kadar bu her zaman ilacın suçudur. İlaçları reçetelemeyi kontrol eden kişilerin ilaçlar hakkında en az bilgiye sahip olduğu şu anda kötü bir durumdayız.”120

İdeal bir dünyada, konu sağlık hizmetimiz olduğunda, hepimiz kendi uzmanlarımız olmaya çalışmalıyız. Gerçek dünyada herkes bizim yapabileceğimiz bir konumda değil. İlaçlarımız ve olası yan etkileri hakkında öğrenebildiğimiz kadar çok şey öğrenmek bir başlangıçtır. Bu kitabın kaynaklar bölümünde listelenen kitaplar, web siteleri ve video bağlantıları dahil olmak üzere bunu yapmanın birçok yolu vardır.

FDA, “Sağlık bakım ekibinizin aktif bir üyesi olun. Bir ilacın olası yan etkileri hakkında bilgi edinmek için zaman ayırarak ve sağlık hizmeti sağlayıcınız ve eczacınızla birlikte çalışarak, bir yan etki yaşama veya yaşayabileceğiniz herhangi bir yan etkiyle başa çıkma şansınızı azaltmak için daha hazırlıklı olacaksınız."121 Yan etkilerin insan tıbbi ürünleriyle ilgili ciddi sorunları bildirme programı olan FDA'nın MedWatch'ına bildirilmesini teşvik ederler.122

Olumsuz etkilerin gerçek dünyasına dönersek, en kullanışlı web sitesi RxISK'tir. Görevleri “İlaçları hepimiz için daha güvenli hale getirmek”.123 Merkezi Toronto'da bulunan Data Based Medicine Americas Ltd.'ye (DBM) aittir ve Dr. David Healy, Dr. Dee Mangin ve Dr. Kalman Applbaum gibi uluslararası üne sahip tıp uzmanları tarafından yönetilmektedir.124 RxISK'in hedefleri, hastaları ilaçları hakkında doktorlarıyla daha iyi konuşmaları için eğitmek ve güçlendirmek ve reçeteli ilaçların istenmeyen sonuçları hakkında veri toplamak ve böylece onlara dikkat çekebilmektir. Web sitesi, ilaçlarımızın olumsuz etkilerini öğrenebileceğimiz bir “İlaç araması” içermektedir. MedlinePlus Tüketici Bilgilerini (US NLM) içerir.125

ANTİDEPRESAN
UZUN VADELİ ETKİLERİ

Uzun süreli antidepresan kullanan kişilerin sonuçları hakkında çok az araştırma var. Onlarda kalmayı seçersek, çok daha kötü sonuçlara maruz kalabilir miyiz?

Ulusal Ruh Sağlığı Enstitüsü (NIMH), insanların ikinci bir atak geçirmeden depresyondan düzenli olarak kurtulduklarını söylüyor, örneğin 1964'te Jonathan Cole, “Depresyon, genel olarak, nihai iyileşme için en iyi prognoza sahip psikiyatrik durumlardan biridir, tedavili veya tedavisiz.” Depresyonun doğal seyrine ilişkin bu anlayış göz önüne alındığında, NIMH uzmanları, antidepresanların iyileşme süresini kısaltabileceğine, ancak uzun vadeli iyileşme oranlarını artıramayacaklarına inanıyorlardı. 1974'te NIMH'deki depresyon bölümünün başkanı Dean Schuyler, çoğu depresif dönemin "kendi seyrini sürdüreceğini ve belirli bir müdahale olmaksızın neredeyse tam bir iyileşme ile sona ereceğini" açıkladı.127 Brown Üniversitesi'nden psikiyatrist Michael Posternak, "Somatik tedavi görmeyen depresif bireylerin %85 kadarı bir yıl içinde kendiliğinden iyileşirse, herhangi bir müdahalenin bundan daha üstün bir sonuç göstermesi son derece zor olur" diye yazdı.128

“Antidepresan almanın uzun vadeli etkileri nelerdir? İşin gerçeği, 20 yıldır plasebo kontrollü deneyler yapmadığımız için gerçekten bilmek zor. İnsanları tedavi ediyoruz ve eğer kontrollü bir denemedelerse 12 hafta, belki 6 ay sürer uzatırsanız. İlacın etkilerini hastalığın etkilerinden veya başka birçok şeyin etkilerinden nasıl ayırıyorsunuz? Bunlar cevaplaması zor sorular.” John Campo, Ohio Eyalet Üniversitesi Wexner Tıp Merkezi'nde Psikiyatri ve Davranış Sağlığı Bölüm Başkanı.129

Doktorlar, antidepresan kullanımının uzun vadeli etkileri konusunda bizi nadiren uyarır ve bu, çoğumuzun tedaviye ilk başlarken dikkate almadığı bir şeydir. 1990'ların başlarından ve SSRI'ların ortaya çıkmasından ve kimyasal dengesizlik teorisinden bu yana antidepresan almaya devam eden birçoğumuz var. Artık uzun süreli antidepresan kullanımı ve araştırma eksikliği ile ilgili birçok endişe var. Mevcut birkaç çalışma, tüm majör antidepresanların uzun vadede çok az fayda sağladığını ve bazı hastalar için önemli ölçüde daha kötü uzun vadeli sonuçlara yol açabileceğini öne sürüyor. Artık uzun süreli antidepresan kullanıcılarının beyinlerimize ve genel sağlığımıza kalıcı zarar verme riskiyle karşı karşıya olabileceğinden korkulmaktadır.130

Bu kesinlikle sebeplerden biri, eğer antidepresan almayı seçersek, onları alma süremizi mümkün olan en kısa süre ile sınırlandırmalıyız. İnsanlar antidepresanlar üzerinde daha uzun süre kaldıkça, ilaçların bazı etkilerinin kalıcı olabileceğini görüyoruz. Uzun süreli antidepresan kullanımıyla ilgili ortaya çıkan endişeler var ve bu etkilerden bazılarını öğrenmeye başladığımız yalnızca anekdot niteliğindeki kanıtlardan kaynaklanıyor. Antidepresan faydalarının ve uzun vadede belirli hastalıklara neden olma potansiyel risklerinin sürekli değerlendirilmesine umutsuzca ihtiyacımız var. Kesin olan bir şey var ki, antidepresanlar ve diğer psikotrop ilaçlar toplumdaki kronik hasta hasta sayısını azaltmıyor. Antidepresanlar depresyonu iyileştiriyorsa, neden çoğumuz depresyonda kalıyoruz ve neden onları alan bu kadar çok kişinin yaşam kalitesi düşük?

ABD'li bilim gazetecisi Robert Whitaker, “Bir Salgının Anatomisi”nde bize, artan ilaç kullanımının hastaları sadece hasta rolüne takılıp bırakmadığını, aynı zamanda geçici olabilecek birçok sorunu kronik hastalıklara dönüştürdüğünü söylüyor.131 Psychology Today'de, Giovanna Favas 1994'ün yakın zamanda gözden geçirdiği araştırmayı anlatıyor: "Antidepresan ilaçlarla uzun süreli tedavi depresyonun seyrini kötüleştirebilir mi?" Fava şu sonuca varıyor: "Bazı durumlarda uzun süreli antidepresan ilaçların (AD) kullanımının depresyona karşı biyokimyasal hassasiyeti artırabileceği ve depresyonun uzun vadeli sonuçlarını ve semptomatik ifadesini kötüleştirebileceği ve hem daha sonra tedaviye yanıt olasılığını azaltabileceği konusunda artan bir farkındalık var. farmakolojik tedavi ve semptomsuz dönemlerin süresi.”132 Yanıt olarak Whitaker şöyle yazıyor: “Fava 16 yıldır bu davulu çalıyor. NIMH ve Amerikan psikiyatrisinin en sonunda bu endişeyi doğrudan ele alması ve kamuoyunu da bu konuda bilgilendirmesi arzu edilir. Ama nefesimi tutmuyorum.”

2016'da yapılan bir araştırma, Yeni Zelanda'da uzun süreli (3-15 yıl) antidepresan alan 180 kişiden oluşan çevrimiçi bir anketten veri aldı. Genel olarak, ilaçlar sayesinde daha az depresyonda olduklarını ve daha iyi bir yaşam kalitesine sahip olduklarını söylediler, ancak yaklaşık %30'u hala orta veya şiddetli depresyonu olduğunu söyledi. Olumsuz etkilerle ilgili birçok endişe bildirildi; yoksunluk etkileri (%73.5), cinsel sorunlar (%71.8), kilo alımı (%65.3) ve olumsuz duygusal etkiler; duygusal olarak uyuşmuş (%64,5) ve bağımlı (%43) hissetmek. Uzun vadeli riskler hakkında daha fazla bilgiye ihtiyaç olduğunu söylediler.133

Bir Sky News raporu, "Önde gelen tıp uzmanlarına göre, uzun süreli antidepresan kullanıcıları vücutlarına kalıcı hasar verme riskiyle karşı karşıyadır" uyarısında bulundu. Southampton Üniversitesi'nde birinci basamak sağlık hizmeti profesörü olan Tony Kendrick, "Uzun süreli kullanımın etkilerinin ne olduğunu öğrendiğimizde, bu insanlara yardım etmek için çok geç olabilir, etkileri kalıcı olabilir. Artmış felç veya nöbet riskine veya böbrekleri etkilemesine neden olursa, bunlar ancak yaşlandıkça ortaya çıkabilir ve bunları tedavi etmek çok zor olabilir. Bazı uzun vadeli yan etkileri görüyoruz. Genel olarak, çoğu insan onlarda sorun yaşamaz, ancak birkaç kişi mide kanaması geçirebilir, beyin kanaması geçirerek felç geçirebilir, epileptik nöbetler geçirebilir." İlginçtir,134

Michael P Hengartner'ın 2020 makalesinde, “Antidepresanlar uzun vadede depresyon için ne kadar etkilidir? Nüks önleme denemelerinin eleştirel bir incelemesi ve geri çekilmenin kafa karıştırıcı konusu", "Bu makale, ayrım gözetmeyen uzun vadeli antidepresan tedaviye karşı uyarıda bulunan artan sayıda doktor ve araştırmacı ile aynı fikirde. Şu anda, uzun süreli antidepresan tedavinin faydalı olduğuna dair güvenilir bir kanıt yoktur ve kullanıcıların önemli bir kısmında büyük ölçüde etkisiz veya hatta zararlı olabileceğine dair meşru endişeler vardır. Antidepresanların sosyal işleyişin nesnel ölçümleri (örneğin istihdam ve sakatlık oranları) ve yaşam kalitesi gibi hasta odaklı sonuçlar üzerindeki uzun vadeli etkileri hakkında neredeyse hiçbir veriye sahip olmamamız özellikle sorunludur.135

Muhtemel Uzun Vadeli Etkiler

Kronik Beyin Yetersizliği (CBI)

Antidepresanlar nörotoksiktir. Beyne zarar verebilir ve işlevlerini bozabilirler. Merkezi ve/veya periferik sinir sisteminin yapısı veya işlevi üzerinde olumsuz etkiler yaratabilirler. Tüm psikiyatrik ilaçlar gibi, antidepresanların da biyokimyasal etkileri vardır ve diğer nörotransmitter sistemleri bu etkilere tepki verir ve zamanla beyinde ve zihinsel işlevlerde daha geniş değişiklikler meydana gelmeye başlayabilir.

Yirmi yıl önce, 2001 tarihli “Psikiyatrik ilaca bağlı Kronik Beyin Bozukluğu (CBI): Psikiyatrik İlaçla Uzun Süreli Tedavinin Etkileri” başlıklı makalesinde Peter Breggin, uzun vadeli bir etkiyi “Kronik Beyin Bozukluğu” (CBI) olarak tanımlıyor. Bunu, zihinsel işlevin genel bir uzlaşmasında kendini gösteren genelleştirilmiş beyin işlev bozukluğu ile ilişkili olarak tanımlar. Semptomlar bunlarla sınırlı olmamak üzere; bilişsel eksiklikler genellikle ilk olarak kısa süreli bellek bozukluğu ve dikkat ve konsantrasyon, ilgisizlik, kayıtsızlık (veya yaşam etkinliklerinde genel bir zevk ve ilgi kaybı), afektif düzensizlik (duygusal değişkenlik dahil), empati kaybı ile yeni öğrenme güçlüğünün bozulması olarak fark edilir. artan sinirlilik ve nihayet zihinsel işlev ve davranıştaki bu değişiklikler hakkında öz-farkındalık eksikliği.136

“Yıllarca psikiyatrik ilaçlara maruz kaldıktan sonra hastaların yüzde kaçının CBI geliştireceğini tahmin etmek zor. Klinik deneyimime göre, bu kimyasal ajanları uzun yıllar kullanan hemen hemen tüm hastalar, bazı CBI semptomları geliştirecektir. Hasta yıllarca aynı anda birden fazla psikiyatrik ilaç alıyorsa, deneyimlerime göre CBI her zaman işaretlenir.”

bunama

Kanada'da 2016'da yapılan bir araştırma şu sonuca varmıştır: "Antidepresan ilaç kullanımı AD/demans ile ilişkilidir ve bu özellikle kullanım 65 yaşından önce başlarsa ve antidepresan ilaç kullanımı bir tür bilişsel bozukluk veya demans.”137

British Medical Journal'da yayınlanan 2018 tarihli bir araştırma, teşhisten 20 yıl öncesine kadar alındığında bile dejeneratif hastalık ile ilaç arasında "sağlam bir bağlantı" buldu. İlaçlara uzun süre maruz kalan bazı hastaların yüzde 30 oranında artan bunama şansıyla karşı karşıya kalabileceğini öne sürüyor.”138

UEA'nın Norwich Tıp Okulu'nda Klinik Psikiyatri Profesörü Chris Fox, “Doktorlar ve hastalar bu nedenle antikolinerjik ilaçların kullanımı konusunda dikkatli olmalıdırlar. Antidepresan almayı düşünürken fayda ve risklere baktığımızda uzun vadeli bilişsel etkilerin yanı sıra kısa vadeli etkileri de dikkate almamız gerektiği ortaya çıkıyor.”139

Diyabet

Araştırmalar, uzun süreli antidepresan kullanımının, özellikle genç erişkinlerde artan tip 2 diyabet riski ile ilişkili olabileceğini düşündürmektedir. Tayvan'da yapılan bir araştırma; "Artan günlük ortalama doz veya seçici serotonin geri alım inhibitörlerinin veya serotonin antagonisti ve geri alım inhibitörlerinin kullanımı, artan diyabet riski ile ilişkilendirildi."140

Japonya'da büyük, nüfusa dayalı bir kohort Çalışması, "Antidepresan Kullanımı ve Tip 2 Diabetes Mellitus Riski Arasındaki İlişkiye" baktı. Bulguları, “Uzun süreli antidepresan kullanımı, zamana ve doza bağlı bir şekilde tip 2 diyabetin başlama riskini artırdı. Antidepresanlar kesildiğinde veya diyabet başlangıcından sonra doz azaltıldığında glikoz toleransı düzeldi.”141

Tardif Disfori

En çok ilgili potansiyel uzun vadeli olumsuz etkilerden biri geç disforidir. Antidepresanların neden olduğu kötüleşen depresyona tıbbi bir isim verilmiş olması belki de şaşırtıcı değildir. Uyuşturucuların tam anlamıyla depresyonumuzu daha da kötüleştirmiş olabileceği durumlarda devletimize verilen isimdir. Artık, "bazı bireylerde, antidepresanların sürekli kullanımının pro-depresan olabileceğine dair ortaya çıkan kanıtlar" olduğuna inanılıyor.142 Hatta bazılarımızda hiç depresyona girmemiş ama belki de diğer birçok koşuldan biri için bir antidepresan reçete edilmiş olanlarda bile ortaya çıkabilir.

Sorunun “karşıt tolerans” sürecinin, tükenmiş bir serotonerjik sistemle sonuçlanmamız anlamına gelebileceği düşünülüyor. Postsinaptik nöronlar, serotonin için azaltılmış bir reseptör yoğunluğu ile sonuçlanır. El-Mallakh, “serotonin geri alım pompalarının güçlü antagonistlerine [yani, SSRI'lara] uzun süre maruz kalan kişilerde kronik ve tedaviye dirençli bir depresif durumun ortaya çıktığı öne sürülmektedir. Bu kronik depresif durumun başlangıcındaki gecikme nedeniyle, geç disfori olarak etiketlenir. Tardif disfori, başlangıçta antidepresan ilaçlarla geçici olarak rahatlayan - ancak nihayetinde yanıtsız hale gelen - kronik bir disforik durum olarak kendini gösterir. Serotonerjik antidepresanlar, geç dönem disfori gelişiminde özel bir öneme sahip olabilir.” Robert Whitaker çok önemli bir soru soruyor; "Birçok gence şimdi bir antidepresan reçete ediliyor ve ilacı aldıklarında beyinleri buna karşı "karşıt tolerans" geliştirecek. Bu gençlerin yüzde kaçı ilaca bağlı geç disforiye yakalanacak ve böylece ömür boyu kronik depresyon yaşayacak?”143

Tedaviye Dirençli Depresyon

Johnson & Johnson şirketler ailesinin bir parçası olan Janssen Pharmaceuticals, Nörobilim Kıdemli Direktörü Jaskaran Singh'e göre; "Tedaviye dirençli depresyonun nasıl tanımlanacağı konusunda bazı anlaşmazlıklar olsa da, kişi genellikle altı olan yeterli bir süre boyunca alınan iki farklı antidepresanın yeterli dozlarına yanıt vermemişse, bir hastanın buna sahip olduğu kabul edilir. haftalar."144

Antidepresanlarla tedavi edilen tüm hastaların yüzde 30'una kadar var olduğuna inanıyorlar. Bununla birlikte intihar düşüncesi, kendine zarar verme, işlevsel bozulma ve nüksetme gelebilir. Ama tüm bunları daha önce bir yerde duymadık mı? Bunlar, antidepresan tedavisinin yan etkileri ve yoksunluk etkileri listesinde görünmüyor mu?

“Birden çok risk faktörünün neden olduğu karmaşık bir klinik problem olan tedaviye dirençli depresyon, ilaçların optimizasyonunu, antidepresanların bir kombinasyonunu, antidepresanların değiştirilmesini ve antidepresan olmayanlarla güçlendirmeyi, psikososyal ve kültürel terapileri içeren entegre terapötik stratejilerle hedeflenir, ve elektrokonvülsif terapi, tekrarlayan transkraniyal manyetik stimülasyon, manyetik nöbet tedavisi, derin beyin stimülasyonu, transkraniyal doğru akım stimülasyonu ve vagus siniri stimülasyonu dahil somatik terapiler.145

Bu nedenle, belki de antidepresanların neden olduğu karmaşık bir klinik problem, yalnızca ilaçlarla daha fazla tedaviyi değil, aynı zamanda elektrokonvülsif terapi (ECT) gibi diğer tehlikeli ve potansiyel olarak yaşamı felç eden tedavileri de gerektirir. Hafif ve kendi kendini sınırlayan bir üzüntü nöbeti için antidepresanlarla ilk tedavimizin sonunda bizi nereye götürebileceğinin klasik bir örneği.

Hata payı

Tıp mesleği, bazılarımızın antidepresanlarımızın, bazen "kaka" veya taşifilaksi olarak adlandırılan, çalışmayı bıraktığını bildirmesinin nedeninin tam olarak anlaşılamayan bir başka alan olduğunu kabul ediyor.

"ADT taşifilaksisinden etkilenen hastalar, SSRI'lara yanıt olarak belirgin şekilde ani ilerleyici bir düşüş yaşarlar. Bu durumun rapor edilen oranları, SSRI kullanıcılarının %9 ila %33'ü arasında değişmektedir ve etkilenenlerin çoğunluğu sonraki tedavilere daha az yanıt vermektedir. Çoğu gözlemsel çalışmada, bu bireyler, daha önce etkili olan dozu değiştirmeden depresyonun tekrarlaması veya tekrarlaması muzdarip."146

Sözde antidepresan toleransı genellikle doktorumuzun yeni bir reçete vermesiyle sonuçlanır. “Bir antidepresanın etkinliğini yitirmiş olabileceği ihtimali ile karşı karşıya kaldığında, klinisyenin dört seçeneği vardır. İlk seçenek ve çoğu klinisyen tarafından genellikle takip edilen seçenek, antidepresan dozunu arttırmaktır, bu da bir etkinlik dönüşü üretebilir. Bu seçenekle ilgili sorunlar arasında yan etkilerin ortaya çıkması ve maliyetin artması sayılabilir. Ayrıca, çoğu hastanın bu yönetim stratejisiyle iyileştirilmesi geçicidir, bu nedenle daha sonra farklı bir antidepresan sınıfına takviye veya değişiklik yapılması gerekir."147

Yeni “antidepresif” dengesiz/dengeli halimizin artık çalışmıyor olması yerine, tıpkı ilaçlarımızı ilk kez reçete ettiğimiz zamanki gibi, bir kez daha sadece insan oluyoruz ve yeni günlük yaşam olaylarına insanlar gibi tepki veriyoruz. olması beklenebilir mi? Antidepresanların bizi günlük hayatın zorluklarından ve sıkıntılarından koruyan bir aşı olmadığını hatırlamak önemlidir. Antidepresanlar kısa vadede yaşamla başa çıkmamıza yardımcı olabilir, ancak “tolerans” terimi, daha fazla ilaç alacağımız, dozun reçete edilebilecek maksimum seviyeye ulaşabileceği ve ek ilaçların sunulabileceği bir duruma bir başka örnektir. polifarmasiye yol açar.

BAĞIMLILIK VE
YENİ DENGELİ DEVLETİMİZ

Antidepresanlara “bağımlı” hale gelmenin ne kadar sürdüğünü kimse bilmiyor ama milyonlarca kişi farkında olmadığımız kadar var.

Antidepresanlara bağımlı olmak, yeni “antidepresif” normal durumumuz haline gelen şeyde fiziksel ve zihinsel olarak işlev görmek için ilaçlara ihtiyacımız olduğu ve yeni “normal”imizde kalmak için sistemimizdeki antidepresan seviyelerini korumamız gerektiği anlamına gelir. Antidepresan rejimimizdeki herhangi bir azalma veya değişiklik, fiziksel ve zihinsel olumsuz etkilere neden olabilir. Kimyasal bir dengesizliği sözde tedavi etmek için aldığımız antidepresanlar, bunun yerine, onlarsız sürdürülmesi imkansız olan kendi dengeli durumlarını yarattılar .148

Bağımlılık bağımlılık değildir. Ulusal Uyuşturucu Suistimali Enstitüsü'ne (NIDA) göre, “Bağımlılık, zorunlu uyuşturucu arama, zararlı sonuçlara rağmen kullanmaya devam etme ve beyinde uzun süreli değişiklikler ile karakterize kronik, tekrarlayan bir bozukluk olarak tanımlanır. Hem karmaşık bir beyin bozukluğu hem de akıl hastalığı olarak kabul edilir. Bağımlılık, madde kullanım bozukluklarının tam spektrumunun en şiddetli şeklidir ve bir maddenin veya maddelerin tekrar tekrar yanlış kullanımının neden olduğu tıbbi bir hastalıktır.149 Bağımlıysak, antidepresanları arzulamayız, uyuşturucu arama davranışı yoktur, “kullanma” dürtüsü yoktur ve bunları almak genellikle sosyal olarak işlev görme yeteneğimizi etkilemez.

Antidepresanlara bağımlı olmanın tam olarak ne kadar sürdüğünü kimse bilmiyor. İşin içinde birçok değişken var. Uyuşturucuyu ne zaman almış olursak olalım, ne kadar bağımlı veya “dengesiz” olabileceğimizi veya olamayacağımızı gösteren bir test yoktur. Beyin ve vücut psikoaktif ilaca alışır ve tıpkı kullanmaya başladığımız zamanki gibi, azaltırsak veya bırakırsak dengesizlikler olabilir. Antidepresanları uzun süre kullandıktan sonra, sadece bir dozun bile alınmamasının sıklıkla baş dönmesi, beyin zırıltıları ve hastalık hissi gibi sorunlara yol açabileceğini biliyoruz. Bağımlı olabileceğimizin ilk göstergelerinden biri olabilir.

Birçoğu 1990'lardan beri antidepresan aldı. Uzun zamandır çevrimiçi bilgi veya destek grupları olmadığını ve ilaçlar hakkında bildiklerimizin sınırlı olduğunu hatırlamak önemlidir. Antidepresanlara bağımlılık, artık çoğumuz uzun vadeli kullanıcılar haline geldiğimiz için önemli bir halk sağlığı sorunudur.

The New York Times tarafından federal verilerin yeni bir analizine göre, Amerika Birleşik Devletleri'nde uzun süreli antidepresan kullanımı artıyor. Yaklaşık 15.5 milyon Amerikalı, ilaçları en az beş yıldır alıyor. Bu oran 2010'dan bu yana neredeyse iki katına, 2000'den beri ise üç kattan fazla arttı. Yaklaşık 25 milyon yetişkin en az iki yıldır antidepresan kullanıyor, bu 2010'dan bu yana yüzde 60'lık bir artış. Uyuşturucular milyonlarca insanın depresyon ve kaygıyı hafifletmesine yardımcı oldu ve yaygın olarak kullanılıyor psikiyatrik tedavide kilometre taşları olarak kabul edilir. Çoğu, belki de çoğu insan, ilaçları önemli bir sorun yaşamadan durdurur. Ancak uzun süreli kullanımdaki artış, aynı zamanda beklenmedik ve büyüyen bir sorunun da sonucudur: Bırakmaya çalışan birçok kişi, hiçbir zaman uyarılmadıkları yoksunluk belirtileri nedeniyle bırakamadıklarını söylüyorlar.”150

Gerçek şu ki, birçok insan, bağımlılığın neden olduğu yoksunluk semptomları nedeniyle antidepresanlardan çekilmeyi zor buluyor. Ne kadar bağımlı olursak, o kadar çok yoksunluk belirtisi yaşarız ve onları almayı bırakmamız o kadar zor olabilir.

Bağımlılık ile birlikte geri çekilme sorununun anlaşılmaması ve bilgili desteğin olmaması, çoğumuzun mutlu bir şekilde cahil bağımlı olarak kalmayı seçtiği anlamına geliyor.

Tıp mesleği, antidepresan bağımlılığının ele alması gereken bir konu olduğunun farkına varıyor, ancak antidepresan bağımlılığı ile ilgili birçok kafa karıştırıcı ve karışık mesaj var. Bu öyle bir sorun haline geliyor ki, Birleşik Krallık'ta İngiliz Tabipler Birliği (BMA) sorunun çözülmesine yardımcı olmak için bir dizi önlem alınmasını tavsiye etti. Reçeteli uyuşturucu bağımlılığı olan kişileri desteklemek için 24 saat ulusal bir yardım hattına duyulan ihtiyacın farkındalar. Birleşik Krallık'ta yardımcı olabilecek bir avuç destek hizmeti var, ancak BMA destek için doktorların hastaları kendi bölgelerindeki desteğe yönlendirmesine izin verecek ulusal bir yaklaşım çağrısında bulunuyor.151

Bağımlılığın kendilerine yol açabileceği sorunların farkında olmayan milyonlarca insan var. Doktorlar, antidepresan almayı düşündüğümüzde olası bağımlılık konusunda bizi bilgilendirmelidir ve bu, bilgilendirilmiş onamımızdaki en önemli faktörlerden biridir. Anekdot niteliğindeki kanıtlar şimdi bize bağımlı hale gelmenin muhtemelen çok uzun sürmediğini söylüyor ve ana nedenlerden biri de bu, eğer antidepresan almayı seçersek, mümkün olan en kısa süre boyunca onları kullanmamalıyız. Daha iyi hissetmeye başlar başlamaz, bir doktor yardımıyla azaltmayı ve geri çekmeyi düşünmenin zamanı geldi. Antidepresanları ne zaman ve ne zaman bırakmamız gerektiği, ciddi nedenlerle ciddi düşünmeyi gerektiren kişisel bir seçimdir, potansiyel bağımlılığımız da bunlardan biridir.

Antidepresanlara bağımlılık bizi savunmasız hale getirebilir.

Antidepresan aldığımızda savunmasız olmaktan nadiren bahsedilir. Antidepresanlara bağımlı olmak bizi birçok nedenden dolayı savunmasız hale getirebilir. Yıllarca reçete edildiği gibi bir ilacı aldıktan sonra, birdenbire onsuz olduğumuzu, ona erişemediğimizi veya ilacımızı almanın hayati ihtiyacını iletemeyeceğimiz bir konumda olduğumuzu hayal edin. İlaçsız kalırsak, kaçınılmaz olarak, genellikle korkunç sonuçlarla, istem dışı geri çekilmeye gideceğiz.

Eğitimsizsek ve ilaçlarımız hakkında bilgi sahibi değilsek, savunmasız durumdayız. Reçete yazanlar bizi antidepresanların yararları ve riskleri konusunda bilgilendirmelidir. Ne yazık ki, bu her zaman böyle değildir. Antidepresan alırken kendimizi olabildiğince güvende tutma ihtiyacımız hakkında elimizden gelenin en iyisini yapmak bize kalmış olabilir.

Bu özellikle yaşlılar ve kendilerini kişisel destekten yoksun bulanlar için önemlidir. Bağımlılığa neden olan ilaçlara erişim, kelimenin tam anlamıyla yaşam ve ölüm arasındaki fark olabilir. İlaçlarımız hakkında artık kendi kararlarımızı veremeyecek durumda olmamız, ilaçların hem gereksiz yere reçetelenmesine hem de gereğinden fazla reçetelenmesine neden olabilir.

İlaç tedavisi gören bir çocuk veya genç, sonunda evden ve ebeveynlerinin, bakıcılarının veya yerel doktor/reçete yazanın güvenliğinden uzaklaşacaktır. İlaçlarını aniden kesmenin tehlikeleri ve olası bağımlılıkları konusunda eğitilmezlerse, bu durum hastalığa, daha ileri akıl sağlığı sorunlarına veya bazı durumlarda intihara neden olabilir.

ABD'de milyonlarca kişi ilaçlarını pahalı olduğu için almıyor. İlaçlar dünyanın geri kalanından üç kat daha pahalıya mal olabilir.152 Antidepresanlar söz konusu olduğunda, "onları almayı bırakırsak, sadece çalışmayı bırakırlar" durumundan daha karmaşıktır. Dozları atlamak veya antidepresanları durdurmak soğuk hindi ölümcül olabilir. Antidepresanlara bağımlı olabileceğimizi düşünüyorsak, onları gerekli kabul etmeliyiz. Bazı riskler olmadan antidepresanları aniden durduramayız. Antidepresanları karşılayamamak ve düşük maliyetli tedavilere nereden erişilebileceği, çok fazla çevrimiçi tartışmaya ve çoğu zaman güvenilmez tavsiyelere neden olur.

Bu, milyonlarca Amerikalıyı etkilediği için endişe verici.

"Her 10 Amerikalıdan biri, sigorta ve ilaç temini için mücadele ediyor ve Amerikalıların yaklaşık yüzde 16'sı psikiyatrik ilaç alıyor. Bu, 2,5 ila 5 milyon arasında insanın ihtiyaç duydukları psikiyatrik ilaçlara erişimde sorun yaşadığı anlamına geliyor. Normal şartlar altında bile, böyle ani bir eksiklik bir halk sağlığı krizi olacaktır. Ancak Montgomery'nin işaret ettiği gibi pandemi kendi içinde tetikleniyor. Mart ayında, hükümet tarafından işletilen bir danışma hattı olan Afet Acil Durum Yardım Hattı, Şubat ayına kıyasla çağrı hacminde yüzde 338'lik bir artışa tanık oldu.”153

İlaç kıtlığı, bir antidepresanın aniden kesilmesinin veya farklı bir antidepresana geçmek zorunda kalmanın olumsuz etkilerine karşı bizi savunmasız bırakabilir. İlaç kıtlığı nedeniyle kendine zarar verme ve intihar düşüncesi yaşayan hastaların raporları zaten var. Kanada'dan bir haberde şöyle yazıyor: "İlk kıtlığın etkileri son derece yıkıcıydı. O ay boyunca kronik intihar düşüncelerim vardı, zar zor yemek yedim, evden ve işten çıkamadım. Temelde tüm bağışıklık sistemimi tehlikeye attı. Gelirime, ilişkilerime mal oldu, hatta panik ataklarım yüzünden beni hastaneye gönderdi.”154

Yardım hatlarının ve hayır kurumlarının, antidepresanların olumsuz veya geri çekilme etkilerini anlamadığını veya fark etmediğini giderek daha fazla fark ediyoruz. Sıklıkla yardıma ihtiyacı olan kişilerle antidepresanları tartışmamaları ve aniden antidepresansız kalmanın potansiyel intihar için kırmızı bayrak uyarısı olabileceği gerçeğini görmezden gelmeleri söylenir. Bazı kuruluşların sessiz kalmalarının nedeni olarak ilaç endüstrisinden sağlanan fonlara güvenmeleri sorgulanıyor.

Antidepresan bağımlılığı önceden var olan bir durum olarak kabul edilmelidir; sonuçta iyatrojenik zarardır ve yasal olarak reçete edilen ilaçlardan kaynaklanır.

ÇEKİLME:
TEKRAR TUZAĞI
VE ARAŞTIRMA

Geri çekilme etkilerini “nüksetme” üzerine suçlamak, milyonlarca kişinin uzun vadede antidepresan almasına neden oldu.

Bilimsel araştırmalar uzun zamandır antidepresanların hem kademeli hem de aniden azaltılmasının veya kesilmesinin yoksunluk semptomlarının görünümünü belirlediğini ileri sürüyor. Genellikle hasta (ve ne yazık ki birçok klinisyen) bu semptomları, tedavinin azaltılmasını takiben hastalığın tekrarlaması olarak yorumlar. Aksine, bu fenomen bilimsel literatürde SSRI (Selektif Serotonin Geri Alım İnhibitörü) antidepresanlarından veya SNRI (Serotonin ve Noradrenalin Geri Alım İnhibitörü) antidepresanlarından uzak durmanın neden olduğu açıklanmıştır.155

Antidepresanlarımız olmadan baş edemediğimizin ilk kez farkına vardığımızda, muhtemelen bir dozu kaçırdığımızda veya çok hızlı bir şekilde azalmaya / azalmaya başladığımız zamandır. Muhtemelen bir dereceye kadar bağımlı olduğumuzu gösteren semptomlar yaşıyoruz. Ancak doktorlar muhtemelen bize semptomlarımızın "nüksetme" nedeniyle olduğunu ve antidepresanlarımıza ihtiyacımız olduğunu söyleyecektir! "Nüksetme" ve "devam etmeme sendromu" terimleri, tıp mesleği tarafından ilaçlarımızı almaya devam etmemiz için kabul edilen uygun terimlerdir ve kanıt olarak antidepresanlarımıza ihtiyacımız vardır.

Antidepresanların olumsuz etkilerinin önde gelen araştırmacılarından Dr. Giovanni Fava, Psychiatric Times'da şöyle açıklıyor: “Bir psikiyatri asistanına, zayıflama sırasında ortaya çıkan semptomların yoksunluktan kaynaklanamayacağını öğretirseniz, [semptomları] nüksetme belirtileri olarak yorumlamaları muhtemeldir. tedaviye geri dönmek - tam olarak 'Big Pharma'nın sevdiği şey. Benzodiazepinlere kıyasla "geri çekilme sendromları"na karşı antidepresanlara uygulanan "devam etmeme sendromu" terimi, ilaç endüstrisinin sorunu inkar etmek için çok akıllı bir yöntemiydi.156

Bize antidepresanların nüksetmeyi önlediği söylendi, ancak Michael Hengartner, “antidepresanların nüksü önlemek için yararlı olduğu argümanı “neredeyse yalnızca” “devam ettirme denemelerinden” geliyor. Bu çalışmalarda, antidepresanlara iyi yanıt veren kişiler rastgele iki gruba ayrılır: bir grup ilacı kullanmaya devam eder, diğeri ise aniden ilacı almayı bırakır.”157

Christopher Lane, Doktora Northwestern Üniversitesi'nde tıbbi beşeri bilimler ve tıp tarihi yazarı ve öğretmeni şöyle yazıyor: "Hastalar tedaviyi bitirmeye çalıştığında, hatta dozlarını çok kademeli olarak düşürdüğünde, çoğu (Rosenbaum ve Fava'ya göre %22 ila %78)158 ) serotonerjik sistemlerinde -aylarca, hatta yıllarca yapay olarak doymuş olan- reseptörlerin, açlık olarak ilaç öncesi seviyelere düşüş yaşadığını keşfetti. Bazı hastalar daha sonra kendilerini yoğun kaygı, saldırganlık ve uykusuzluk olarak görülen saç tetikleyici semptomların insafına bırakırlar.

Farmakolojik standartlara göre, SSRI kullananların devamsızlık sendromundan muzdarip olduğu tespit edildiğinden, astronomik ve "10 Amerikalıdan biri" (yalnızca ABD'de yaklaşık 30 milyon insan) Peter Kramer'in dediği gibi, her yıl ilaçları "yutuyor". sadece geçen hafta not edildi,159 Klinik çalışmaların, SSRI tedavisini azaltmaya ve sonlandırmaya çalışan hastalarda yoksunluk sendromunu tanımak ve izole etmek için çok yavaş olması inanılmaz görünüyor. Etkilenen insan sayısı, herhangi bir normal durumda, soruna yönelik çok daha fazla hedefe yönelik araştırma yapılmasını sağlar.”

Bununla birlikte, ilaç şirketleri yoksunluk sendromunu nüksetme olarak yeniden tanımlamak, doktorları ve hastaları asıl depresyonun veya kaygının geri döndüğünü sanarak karıştırmak için ellerinden gelenin en iyisini yapsalar da, iyi haber şu ki, araştırmalar yalnızca yaygın SSRI yoksunluğu sorununa odaklanmaya başlıyor. sendrom.160

"Antidepresan tedaviye başlandığında, nüks riski ve bırakma semptomları da dahil olmak üzere gelecekte tedavinin kesilmesi tartışılmalıdır. Yazarın deneyimine dayanarak, bu tartışma nadiren gerçekleşir, ancak hastaların tedavi seçenekleriyle ilgili kararlarını etkileyebilir (bilişsel davranış terapisine karşı ilaç tedavisi).”161

Antidepresanları ilk kez reçete ettiğimizde neden antidepresan bırakma konusu neredeyse hiç tartışılmıyor? Reçete yazanlar hakkında çok az şey biliyor gibi göründükleri sorundan bilerek mi kaçınıyorlar yoksa başlangıçta yoksunluk belirtileri hakkında bize bilgi verildiğinde, onları alma konusunda farklı düşünebileceğimizi mi düşünüyorlar?

Antidepresan yoksunluk semptomlarının, ilk reçetemizi aldığımızda acı çektiğimiz orijinal semptomlarla tamamen aynı olması çok nadir olurdu. Antidepresanları neden ilk kullanmaya başladığımızı, o zaman hayatımızda neler olduğunu ve nasıl hissettiğimizi düşünürsek, birkaç doz antidepresan almanın veya başarısız bir bırakma girişiminin tekrarlama olmadığını görmek muhtemelen oldukça kolaydır. Nasıl birdenbire mucizevi bir şekilde orijinal halimize veya benzeri bir “duruma” dönmüş olabiliriz? Doktorların bize bunun orijinal sorunlarımızın geri dönüşü veya başka bir depresyon dönemi olduğunu söylemesi çok yaygındır. Bu da genellikle antidepresanlarla uzun süreli tedaviye yol açar.

Hastalara ilk kez antidepresan reçete edildiğinde, ilacı bırakma konusunda karşılaşabilecekleri olası zorluklar konusunda tavsiyede bulunmamak, belki de milyonlarca gereksiz ilacın kullanılmasına yol açmıştır. Gerçek bilgilendirilmiş onam sağlamak için gereken en önemli tartışmalardan biridir. Nüks veya kesilme sendromu üzerindeki olumsuz etkileri veya yoksunluk etkilerini suçlamak, milyonlarca kişinin antidepresanları gereğinden fazla kullanmaya ikna edildiği anlamına geliyor. Ayrıca, çekilme yönergeleri ve protokolleri geliştirmek için yürütülen önemli araştırmaları da geciktirdi. Christopher Lane'in dediği gibi, "Herhangi bir normal durumda, etkilenen insan sayısı, sorunla ilgili çok daha fazla hedefe yönelik araştırma yapılmasını sağlar", ancak bu normal bir durum değildir. Bir kez daha, tüm bunlar stratejilerinde kullanılan ilaç pazarlama dilinin gücüyle ilgili, bizi ilaçlı tutmak için.

Antidepresan yoksunluk etkilerine bakmak için hangi araştırmalar yapıldı ve bu alan neden ihmal edildi?

İlk antidepresan olan Prozac, 1988'de piyasaya sürülmesine rağmen, yoksunlukla ilgili ilk sistematik inceleme 2015'e kadar yayınlanmadı. 2007 ile 2014 yılları arasında yeni nesil antidepresanların etkinliği hakkında 200'e yakın meta-analiz yayınlandı. Bu etkinlik çalışmalarının çoğu Birbirlerine "bizim antidepresanımız sizin antidepresanınızdan daha iyidir" diye kanıtlamaya çalıştıkları bir zamanda ilaç fonu aldılar.

Bazılarımızın antidepresanları bırakmakta güçlük çektiği ilk kez ortaya çıktığında, ilaç endüstrisi, karşılaştığımız sorunların ciddiyetini örtmeye çalışmak için yoksunluk etkileri yerine “devamsızlık sendromu” terimini benimsedi.

Massabki ve Abi-Jaoude, "Literatürdeki kesilme sendromu teriminin eleştirel bir incelemesinden, bu terimin geri çekilme yerine kullanılmasının haklı olmadığı açıktır... 1997 ve 2006'da ilaç şirketi sponsorluğundaki konferanslardan sonra. Devamsızlık sendromu terimi, muadili yoksunlukla karşılaştırıldığında, benzer olumsuz çağrışımlar içermez ve sonuç olarak hastaların bağımlılık korkularını azaltmaya hizmet edebilir. Bazı yazarlar, hastaların antidepresanlara bağımlılık veya bağımlılık geliştirme konusunda endişe duymaları halinde, bu tür tedavileri sürdürmemeye karar verebilecekleri endişelerini dile getirdiler. Bu tür argümanlar, özerklik ve bilgilendirilmiş rıza ilkeleriyle tutarsızdır. Antidepresan alan 1829 kişiyle ilgili yukarıda bahsedilen bir anket, yalnızca %1'inin ilaç reçete edildiğinde geri çekilme etkileri hakkında bilgilendirildiğini hatırladığını buldu. Geri çekme teriminin daha iyi kullanılması, hastaların uygun şekilde bilgilendirilmiş kararlar vermelerini sağlar."162

2018 incelemesinde, “Antidepresan yoksunluk etkilerinin görülme sıklığı, şiddeti ve süresine ilişkin sistematik bir inceleme: Kılavuzlar kanıta dayalı mı?” James Davies ve Profesör John Read, Birleşik Krallık'ın mevcut Ulusal Sağlık ve Bakım Mükemmelliği Enstitüsü'nü (NICE) ve Amerikan Psikiyatri Birliği'nin (APA) antidepresanlardan geri çekilme tepkilerinin “kendini sınırlayıcı” olduğunu söyleyen (yani tipik olarak aşağıdakiler arasında çözülen) depresyon yönergelerini sorguladı. 1 ve 2 hafta). Davies ve Read, antidepresan yoksunluk reaksiyonlarının insidansını, şiddetini ve süresini daha iyi anlamak için bir literatür taraması yaptı.

Farklı metodolojiler ve örneklem büyüklükleri ile ilgili 23 araştırma belirlediler ve “Antidepresanları bırakmaya çalışan kişilerin yarısından fazlası (%56) geri çekilme etkileri yaşıyor. Geri çekilme etkileri yaşayan insanların yaklaşık yarısı (%46) bunları şiddetli olarak tanımlıyor. Çekilme etkilerinin birkaç hafta veya ay sürmesi nadir değildir. Mevcut Birleşik Krallık ve ABD Kılavuzları, önemli klinik sonuçlarla birlikte, antidepresan yoksunluğunun ciddiyetini ve süresini hafife almaktadır.

Antidepresanı bırakmaya ilişkin Birleşik Krallık ve ABD yönergelerinin, antidepresanı bırakma sıklığı, şiddeti ve süresine ilişkin kanıtlarla açıkça çeliştiğinden ve muhtemelen yoksunluğun yaygın olarak yanlış teşhis edilmesine ve bunun sonucunda antidepresanın uzamasına yol açması nedeniyle acilen güncellenmesini öneriyoruz. kullanımı, çok fazla gereksiz antidepresan reçetesi ve genel olarak daha yüksek antidepresan reçete oranları. Ayrıca reçete yazanların hastaları geri çekilme etkileri olasılığı hakkında tam olarak bilgilendirmelerini öneriyoruz.”163

Antidepresan yoksunluk etkileri hakkında gerçekten bildiğimiz şey, çoğunlukla hastaların deneyimlerinden ve anekdot kanıtlarından gelir. Bilimsel araştırma yoluyla değil, çoğunlukla çevrimiçi olmak üzere başkalarının deneyimlerini dinleyerek. Neyse ki, bilimsel literatür artık hasta deneyimleriyle hemfikir olmaya başlıyor ve “Çekilme-gelgit nihayet dönüyor”da.164,165 Michael P. Hengartner, John Read ve James Davies, antidepresan ilaçlardan çekilmenin genellikle daha uzun süreli ve şiddetli olduğu vakasında kaydedilen ilerleme hakkında yazıyorlar.

"Antidepresanları bırakırken geri çekilme tepkileri uzun süredir ihmal edilmiş veya en aza indirilmiştir. Seçici serotonin geri alım inhibitörlerinin (SSRI'lar) piyasaya sürülmesinden sonra ilk sistematik derlemenin yayınlanması neredeyse yirmi yıl aldı. Bunu, çekilmenin çoğunlukla hafif olduğu, yalnızca küçük bir azınlığı etkilediği ve 1-2 hafta içinde kendiliğinden düzeldiği yönündeki baskın ve uzun süredir devam eden görüşün, seyrek ama büyüyen kanıt tabanıyla çeliştiğini gösteren daha fazla inceleme yapıldı. Bilimsel literatürün ortaya koyduğu şey, büyük forumlarda çevrimiçi olarak sunulan binlerce hizmet kullanıcısı ifadesi ile yakın bir uyum içindedir. Geri çekilme reaksiyonlarının oldukça yaygın olduğunu, birkaç haftadan birkaç aya kadar veya daha uzun sürebileceğini ve genellikle şiddetli olduklarını ileri sürer.166,167

Bir kez daha, geri çekilme etkilerinin ciddiyetini bilseydik, çoğumuzun antidepresan kullanmamayı tercih edeceği ya da onları aldığımız süreyi sınırlayacağımız vurgulanıyor. Destek eksikliğini ve bize sık sık yoksunluk belirtilerinin hastalığımızın geri gelmesinden kaynaklandığının söylendiğini vurgularlar. Davies ve Read ve Birleşik Krallık'taki birçok kampanyacı sayesinde, Ulusal Sağlık ve Bakım Mükemmelliği Enstitüsü (NICE), antidepresan yoksunluk semptomlarının ciddiyetini ve uzunluğunu tanımak için depresyonla ilgili 2009 yönergelerini değiştirmiştir. Yeni kılavuzlar, bazı hastalarda yoksunluk semptomlarının şiddetli ve uzun sürebileceğini belirtmektedir.

Bazıları için, çoğu hastanın uzun süre antidepresan kullanmasının nedeni yoksunluk belirtileri korkusudur. Bazı doktorlar hala semptomlarımızın yoksunluk belirtileri olduğunu inkar etmeyi seçiyor ve olumsuz etkilerde olduğu gibi, yoksunluk semptomlarından şikayet ederken hastaların görmezden gelinmesi nadir değildir. Geri çekilme semptomları, neden bizde olduğu, ne kadar sürdüğü ve nasıl önleneceği hakkında çevrimiçi olarak hala çok fazla yanlış bilgi var.

Geri çekilme etkilerini tanımak bir sorundur, ancak bunların olmasını nasıl önleyeceğimiz kesinlikle şimdi ele almamız gereken şeydir. Zararı önlemeye nasıl yardımcı olacağımıza ve antidepresan yoksunluğunu güvenli bir şekilde yönetebileceğimizden emin olmamıza ilişkin resmi yönergelere acilen ihtiyacımız var. İşte tam bu noktada bunun ne kadar “kötü” bir sorun olduğunu hatırlatmamız gerekiyor.168

Antidepresanları bırakırken yaşayabileceğimiz belirtiler nelerdir?

İç Pusula Girişimi'nin “Çekilme Projesi”, onları “benzersiz” olarak tanımladığında, geri çekme etkilerini mükemmel bir şekilde özetliyor. Her birimiz için çeşitli, tahmin edilemez ve farklı olabilirler.

"Psikiyatrik ilaca bağlı bağımlılığın bir başka yan ürünü, bir ilacın azaltılması veya kesilmesi üzerine zihinsel, duygusal, fiziksel, bilişsel ve uyku ile ilgili sorunların ortaya çıkmasıdır. Psikiyatrik ilaç bırakma, çok geniş bir semptom yelpazesinin birkaçını veya çoğunu içerebilen çok benzersiz, bireysel bir deneyimdir. Geri çekme topluluğunun anekdot raporlarına dayanarak, iki kişinin aynı ilacı aynı miktarda veya aynı süre boyunca alabileceği ve tamamen farklı geri çekilme deneyimleri yaşayabileceği netleşiyor. ”169

Bildirilen en yaygın geri çekme etkilerinden bazıları; baş ağrısı, elektrik çarpması hissi (örneğin “beyin zaplaması”), parestezi veya yanma, dikenli veya deride sürünen hisler, grip benzeri semptomlar, mide bulantısı, yorgunluk, uykusuzluk ve uyku sorunları, baş dönmesi ve vertigo, canlı rüyalar, kabuslar, hafıza kaybı, sinirlilik , sinirlilik ve anksiyete, panik atak, duyarsızlaşma, ajitasyon ve depresyon, mani, agresif veya dürtüsel davranış, intihar düşüncesi, akatizi, psikoz, bilişsel bozukluk, duygudurum sorunları, aşırı terleme, cinsel işlev bozukluğu, gastrointestinal sorunlar, hareket bozuklukları, konuşma değişiklikleri, duyusal kulak çınlaması, kan basıncında düşme, kas ağrısı veya güçsüzlük gibi sorunlar.

Daha yüksek dozlarda antidepresanların ve/ve ilaca ne kadar uzun süre maruz kalmamızın, yoksunluk etkilerinin daha olası olduğunu biliyoruz. Daha kısa yarı ömürlü antidepresanların daha fazla etki yaratması ve daha kısa bir süre içinde (yarılanma ömrü daha uzun olan antidepresanlar için 2-6 haftaya karşılık 2 gün) üretmesi muhtemeldir. Bir antidepresanın yarı ömrü, vücudumuzun parçalanması ve bir ilacın yarısını sistemimizden atması için geçen süredir.

Yarı ömrü kısa olan bir antidepresan, vücudumuzu daha uzun yarı ömürlü bir antidepresandan daha hızlı bırakır.

antidepresan	Yaklaşık Yarı Ömür (Saat)
sitalopram	36
desvenlafaksin	11
duloksetin	30
eskitalopram	8-17
fluoksetin	96-144
fluvoksamin	24
Levomilnasipran	12
Milnasipran	8
paroksetin	17-22
sertralin	22-36
venlafaksin	4-7

Mevcut araştırmalar bize antidepresanlardan çekilmenin en iyi yolu hakkında ne söylüyor?

"ABD'de yaklaşık 37 milyon kişiye herhangi bir ayda (yetişkin nüfusun yaklaşık %13'ü) antidepresan reçetesi veriliyor ve bunların yarısı en az 5 yıldır bu ilaçları alıyor. Artık ABD'de ve ötesinde milyonlarca insanın bu uyuşturucuları bırakmaya çalışırken mücadele ettiğini kesin olarak biliyoruz. Sorunu küçümsemek, hastaların doğru bilgileri ve ihtiyaç duydukları ve hak ettikleri geri çekilme destek hizmetlerini almasına yardımcı olmayacak. ”170

Antidepresanların nasıl bırakılacağı konusunda çok az araştırma yapılmıştır. Bunun nedeni, tıp mesleğinin geri çekilme etkilerinin ciddiyetini ve bunları almayı bırakmanın ne kadar zor olabileceğini reddetmesidir. Eğitimsiz kalmayı tercih ettiler ve en kolay (ve en karlı) seçeneğin reçete yazmaya devam etmek ve bizi ilaçlı tutmak olduğu gerçeğini kabul ettiler.

Amerikan Psikiyatri Birliği, 2010 yılında, Majör Depresif Bozuklukla ilgili en son Kılavuzunda, “Farmakoterapi kesildiğinde, ilacı en az birkaç hafta boyunca azaltmak en iyisidir. Bu tür bir azalma, hastaların hala kısmen tedavi edildiği ve dolayısıyla gerektiğinde tam terapötik tedaviye daha kolay döndürüldüğü bir zamanda tekrarlayan semptomların saptanmasına olanak tanır. Ek olarak, bu tür bir azaltma, özellikle paroksetin ve venlafaksin ile birlikte, antidepresan ilacı bırakma sendromlarının görülme sıklığını en aza indirmeye yardımcı olabilir.

Birleşik Krallık Kraliyet Psikiyatri Koleji'nin 2020 yılında yayınlanan “Antidepresanları Durdurmak” adlı broşürü bize “Bu herkes için farklıdır. Yalnızca birkaç haftadır bir antidepresan alıyorsanız, bir aydan fazla bir süre içinde azaltabilir ve bırakabilirsiniz. Sadece hafif (veya hiç) yoksunluk belirtileriniz olsa bile, bunu en az dört hafta boyunca yapmak en iyisidir. Aylarca veya yıllarca antidepresan alıyorsanız, daha yavaş azaltmak en iyisidir (yine, rahat bulduğunuz bir oranda). Bu genellikle aylar veya daha uzun bir süre boyunca olacaktır. Geçmişte yoksunluk belirtileriniz varsa, dozu yavaş yavaş azaltmak da en iyisidir.

Ancak, inanılmaz derecede güçlü ve saygın iki kuruluşun bu yetersiz yönergeleri hangi araştırmaya dayanıyor? Antidepresanlardan çekilmeye çalışan milyonlara yardım edecek dünya çapındaki çalışmalar nerede?

2019 makalelerinde, “Geri çekilme semptomlarını azaltmak için SSRI tedavisinin azaltılması”.171 Dr. Mark Horowitz, PhD ve Profesör David Taylor hiperbolik incelmeyi önermektedir. "SSRI'lar serotonin taşıyıcısını inhibe ederek çalışır ve doz ile taşıyıcıya bağlanma seviyesi arasındaki ilişki hiperboliktir. Hasta düşük dozlarda aldığında, bağlanma seviyesi çok hızlı artar ve daha sonra yüksek dozlarda azalır. Yalnızca kayıtlı dozları kullanan bir hasta, çok büyük adımlar atıyor. Hasta yüksek dozda azalmaya başladığında, bu adımların taşıyıcı bağlanması üzerinde sınırlı bir etkisi vardır. Ancak, düşük dozlarda bu etki önemlidir.

Bu nedenle, küçük bir doz azalması bile büyük bir etkiye sahip olabilir. Bu hiperbolik ilişki, yoksunluk semptomlarının neden bir azalmanın sonuna doğru genellikle en sorunlu olduğunu açıklar. Geri çekilme semptomlarından kaçınmak için daha küçük adımlara ulaşmak için kayıtlı dozlardan daha düşük doz düşüşleri gerekir - bu hiperbolik azalma olarak bilinir."172

"Tasarlamayı yönlendirecek daha sağlam kanıtların yokluğunda (özellikle kılavuzların belirli talimatlar olmadan kademeli olarak azaltmayı önerdiği durumlarda), burada açıklanan azaltma rejiminin klinik uygulamaya adapte edilmesi için düşünülmesi gerektiğini öneriyoruz. Daha yavaş koniklikleri önermenin birkaç dezavantajı vardır. En azından 2-4 haftalık azaltma sürelerinin, birçok hasta için yoksunluk semptomlarını azaltmak için yetersiz olduğu, daha uzun süreli azaltma dönemleri ve daha düşük dozda ilaç içeren rejimlerin etkili olma olasılığı daha yüksek olduğu kabul edilmelidir. Burada önerilen de dahil olmak üzere, azaltma rejimlerinin daha fazla ampirik çalışması, resmi kılavuzların güncellenmesiyle birlikte acilen gereklidir.”173

Nisan 2021'de, Dr Mark Horowitz ve Belçika merkezli araştırmacı ve GP Dr Ellen Van Leeuwen, "Yetişkinlerde depresif ve anksiyete bozuklukları için uzun süreli antidepresan kullanımına karşı devam etmeye karşı bırakmaya yönelik yaklaşımlar" adlı Cochrane Raporunda, 24 hafta veya daha uzun süre antidepresan reçete edilen 4.995 katılımcıyı içeren 33 Rastgele Kontrollü Çalışma (RCT). 13 çalışmada antidepresan aniden kesildi; 18'de birkaç hafta içinde durduruldu ("inceltme" olarak bilinir); dördünde psikolojik terapi desteği de sunuldu; ve bir çalışmada, pratisyen hekimlere azaltma konusunda rehberlik eden bir mektupla durdurma talimatı verildi.

Dr Van Leeuwen, "Farklı yaklaşımları karşılaştırdık ve yararları (başarılı durma oranları gibi) ve zararları (depresif veya kaygı dönemlerinin geri dönüşü, yan etkiler ve yoksunluk belirtileri gibi) inceledik" diyor. "İncelememiz, tüm bu alanlardaki ayrıntılı bulguları özetlemektedir, ancak özetle, durdurmaya yönelik farklı yaklaşımların her birinin artıları ve eksileri hakkında yalnızca çok düşük kesinlikte kanıtlar vardı ve bu da şu anda herhangi bir kesin sonuca varmayı zorlaştırıyor. Buradaki kilit nokta, çalışmaların depresyonun geri dönüş (veya nüksetme) semptomları ile bıraktıktan sonra geri çekilme semptomları arasında ayrım yapmamasıdır ve bu gerçekten sorunludur.”

“Antidepresan kullanımını azaltmaya yönelik stratejiler” bölümünde,174 Profesör Tony Kendrick, "Reçete yazanlar uzun süreli antidepresan kullanımını aktif olarak gözden geçirmeli ve iyi olan hastalara yavaş yavaş bırakmayı önermeli. SSRI dozu ve serotonin taşıyıcı reseptörü doluluğu arasındaki ilişki, hiperbolik azaltma rejimlerinin, 4-8 hafta içinde tedaviyi bırakamayan, rahatsız edici yoksunluk semptomları olan hastalar için yararlı olabileceğini ve sivrilen şeritlerin, dikkatli bir şekilde titre edilmiş, birkaç ay içinde daha yavaş doz azaltılmasına izin verebileceğini düşündürmektedir. Antidepresanlarını azaltmak isteyen hastalara internet ve telefon desteği REDUCE programında deneniyor.” AZALTMA Programı 175 , Birleşik Krallık'ta 2,4 milyon £ finanse edilen 6 yıllık bir projedir (2016-2022); "Uygun olduğu durumlarda, hastaların uzun vadeli antidepresanlardan çekilmelerine yardımcı olmak için uygulanabilir, güvenli, güvenilir ve uygun maliyetli (paranın karşılığını veren) yolları belirlemeyi amaçlıyoruz."176

Avustralya'da STOPS adlı bir deneme 177 (Birinci basamakta antidepresan reçetesinin kaldırılmasını Teşvik Etmek ve Desteklemek için Yapılandırılmış Çevrimiçi müdahale), hastalara çevrimiçi rehberlik sağlamayı (WiserAd olarak adlandırılır) ve hastalara hemşire desteği sağlamayı amaçlamaktadır. OPERA projesi tarafından “antidepresanları azaltan hastaların temsili örneklerinde antidepresan yoksunluk semptomları insidansı ve ileriye dönük çalışmalarda daha fazla geri çekilme semptomlarını öngören risk faktörleri” de OPERA projesi tarafından inceleniyor,178 Optimal, Kişisel Antidepresan kullanımına ilişkin bir Hollanda Çalışması.

Farklı azaltma yöntemlerini karşılaştırmak için antidepresanlardan güvenli bir şekilde nasıl çekilebileceğine dair çok daha fazla araştırma ve daha büyük denemelere acilen ihtiyaç var. İlaç sektörünün acilen daha düşük dozlarda ve sıvı formülasyonda ilaç üretmesine ihtiyacımız var. Profesyonelleri ve halkı antidepresanlarını güvenli bir şekilde nasıl yönetecekleri konusunda eğitmek için resmi ve kanıta dayalı yönergelere ihtiyacımız var, ancak çok açık olan bir şey var ki, bu büyüyen soruna asla tek bir çözüm olmayacak. Birçok değişken nedeniyle, yalnızca yönergeler olabilir gibi görünüyor. Artık yoksunluk etkilerinin bazen şiddetli olabileceğini biliyoruz, ancak yine de antidepresan almayı nasıl bırakacağımız ve olası zararları nasıl önleyeceğimiz sorununu çözmekle karşı karşıyayız.

Gerçek uzmanların kim olduğunu sormanın zamanı geldi mi? Tıp mesleğinin, yakın gelecekte, antidepresan almayı bırakmak için mücadele eden insanlar için hiçbir iyi yanıtı olmadığını ve kimin bırakamama riskinin en yüksek olduğunu belirlemek için hiçbir yolu olmadığını fark ediyoruz. Bir şey değişecekse, bunun değerli ve önemli var olan ve büyüyen hasta deneyimleri ve bilgileri sayesinde olacağı gerçeğiyle yüzleşmenin zamanı geldi. Hükümetler ve tıp mesleği sorunu küçümsemeye ve görmezden gelmeye devam ederken, kendimizi, en azından şu an için, içinde bulunduğumuz durumu değiştirmenin ve iyileştirmenin hasta deneyiminin gücüne bağlı olduğu bir durumda buluyoruz.

Daralan şeritler, antidepresan azaltmalarımız üzerinde daha fazla kontrol sahibi olmamızı sağlayabilir.

Antidepresanları kesmeye veya azaltmaya çalışırken karşılaşılan zorluklardan biri, yalnızca sınırlı sayıda dozda gelmeleridir. Çok küçük indirimler yapmak zor olabilir ve çoğu zaman hapları kesmeye, boncukları saymaya veya varsa sıvı almaya başvurmamız gerekir. Konik şeritler, 28 günlük günlük antidepresan poşet rulolarıdır. Bizim belirlediğimiz oranda antidepresan dozlarımızı azaltmak için kullanılabilirler. Çok daha küçük doz azaltmaları yapmamızı sağlarlar, böylece çok daha yavaş bir oranda kişiselleştirilmiş bir doz azaltma programı oluşturmak için reçeteyi yazan kişiyle birlikte çalışabiliriz. Anahtar, geri çekilme etkilerini en aza indirmek için dozda büyük kesintilerden kaçınmaktır. Bu, Mark Horowitz ve David Taylor tarafından önerildiği gibi, giderek daha küçük dozlarda hiperbolik bir koniklik sağlar.179

"Kiselleşen şeritler, hastaların zaman içinde doz azaltmalarının temposunu düzenlemelerine ve şu anda mevcut olan standart ilaçları kullanarak mümkün olandan daha yavaş, rahat ve güvenli bir şekilde azaltmalarına ve böylece yoksunluk semptomlarını önlemelerine olanak tanır."180

Kanıtlar işe yaradıklarını söylüyor. Yakın tarihli bir çalışmada, “En ciddi şekilde etkilenen grupta şeritleri daraltmanın daha önce bildirilen %71 kısa vadeli başarı oranı, 1-5 yıl sonra %68 oranında eşleştirildi. Benzodiazepinler gibi çekilmeye neden olan ilaçlar için kullanıldığı şekliyle, çekilmeye karşı kişisel azalmaya yönelik kanıta dayalı yaklaşım, antidepresanla ilgili önemli bir halk sağlığı sorunu için ekstra maliyet olmaksızın basit bir çözüm sunabilir.”181

Tapering Projesi, 2010 yılında azaltılmış ilaç dozları geliştirmek için kurulmuştur ve Hollanda'da sivrilen şeritler mevcuttur.182 Dünya çapında gönderilebilirler (mevzuat izin veriyor). Antipsikotikler ve sakinleştiriciler de dahil olmak üzere çok çeşitli ilaçlar için mevcutturlar. Farmasötik endüstrisinin antidepresanları daha düşük dozlarda kullanıma sunması veya ideal bir dünyada kendilerinin giderek incelen şeritler üretmesi için bariz bir ihtiyaç vardır.

Birleşik Krallık'taki bir dilekçe, Birleşik Krallık tıp yetkililerinden, belirli bir süre boyunca en sık reçete edilen ilaçları azalan dozlarda sağlayan sivrilen şeritleri denemelerini ve uygulamalarını istiyor. Bunun milyonlarca psikoaktif reçeteli ilaç kullanıcısına yardımcı olacağı umulmaktadır. Bu dilekçe https://www.change.org/p/provide-tapering- strips-to-help-people-withdraw-from-antidepressant-and-antipsychotic-drugs adresinde bulunabilir .

BÖLÜM 3

Güvenli Antidepresan
Yönetimi ve
Geri Çekilme

ZARAR
AZALTMA YAKLAŞIMINI KABUL ETMEK

Bilgili bir tıp uzmanının veya destek hizmetinin desteği olmadan antidepresanları veya diğer psikotrop ilaçları almayı bırakmamamızın veya bırakmamamızın birçok nedeni vardır. Antidepresan tedavi sık incelemelerle desteklenmelidir. Aldığımız ilk haptan itibaren, yaşadığımız her türlü fiziksel veya psikolojik değişikliğin farkında olmamız ve bunları derhal reçete yazan kişiye bildirmemiz gerekir. Kanıtlar, dozları başlatırken, durdururken veya değiştirirken veya jenerik ilaçlar dahil ilaçları değiştirirken intihar, kendine zarar verme veya diğer ciddi yan etki riskinin önemli ölçüde daha yüksek olduğunu göstermektedir.

Ne zaman “çıkmayı” veya antidepresanlarımızı yönetmeyi düşünmeliyiz?

Basit cevap, eğer antidepresan almaya karar verirsek, mümkün olan en kısa süre boyunca onları kullanmamalıyız. İlk reçetemizi aldığımızda bize antidepresanları bırakmanın inanılmaz derecede zor ve hatta bazıları için tehlikeli olabileceği söylenseydi, bu bizi seçimlerimiz hakkında iki kez düşünmeye sevk edebilirdi. Bunun nadiren gerçekleştiği ve çoğumuz için, antidepresanları azaltma zorluğuyla karşı karşıya kalana kadar değil, yıllarca veya bazen on yıllar boyunca yutmuş olabileceğimiz psikoaktif ilaç hakkında ne kadar az şey bildiğimizi fark ediyoruz. Antidepresanların zihinlerimiz ve bedenlerimiz üzerindeki önemli etkilerini genellikle bu dönemde anlarız.

Araştırmacı ve kampanya yürüten Stevie Lewis, British Journal of General Practice'de (BJGP) yayınlanan bir makalede, antidepresan yoksunluğuyla ilgili deneyimlerini yazıyor. “Doktorumun bir antidepresan reçete etmeden önce okumasını istediğim dört araştırma makalesi”nde, doktorunun 1996'da antidepresanlarını reçete etmeden önce okumasını istediği dört önemli çalışmaya işaret ediyor. Bu önemli çalışmaların bulgularını özetlemeye devam ediyor ( bjgp.org/content/71/708/316/tab-article-info adresinde bulunabilir).

Antidepresanları azaltmaya karar vermek kişisel bir seçimdir. Antidepresanlara devam etmemizin veya antidepresanları azaltmaya çalışmamızın doğru olup olmadığı, HER ZAMAN bilgili bir tıp uzmanının veya destek servisinin desteğiyle verdiğimiz bir karar olmalıdır.

İnsanların antidepresan almayı “durdurmaya” karar vermelerinin ana nedenleri nelerdir?

Antidepresan almayı bırakmak istediğimize karar vermemizin birçok nedeni vardır ve bunlar bize özel olacaktır. Şunları içerebilirler:

· Duygu eksikliği, uyuşukluk hissi, yorgun hissetme, kilo alma, duyarsızlaşma, öfkeli veya sinirli olma veya diğer birçok, bazen ciddi olumsuz etkilerden herhangi biri gibi olumsuz etkiler yaşayabiliriz.

· Cinsel sorunlar

· Mali nedenler

· hamilelik

· damgalama

· intihara meyilli hissetmek

· Çalıştıklarını düşünmüyoruz veya artık onlara ihtiyacımız olduğunu düşünmüyoruz

Antidepresanları azaltma girişimimizin bizi nasıl etkileyeceğini kimse söyleyemez ama başlamadan önce bilmemiz gereken önemli şeyler var. Nasıl yaklaştığımızla ilgili!

Aniden antidepresanları bırakmaya karar vermek, bir gün aniden kalkıp, hiç eğitim almadan, bir maraton koşmaya karar vermek gibidir. Hazırlanmadan yapamazsınız. Bazılarımız, ne kadar sıkı çalışırsak çalışalım, bu 26 mili asla koşamayacak, ancak düzenli bir 5 millik yürüyüş yapabilmekten önemli ölçüde faydalanabilir.

Olabileceğimiz en bilgili olarak başlamalıyız.

Tıpkı antidepresanlara başlarken yapmamız gerektiği gibi, azaltmalarımızı nasıl yöneteceğimiz konusunda bilinçli seçimler yapmalıyız.

Antidepresanları bırakmanın denenmiş, test edilmiş ve onaylanmış hiçbir yolu olmadığını anlamak önemlidir. İnternette çok fazla bilgi ve rehberlik var, ancak nereden başlayacağınızı bulmak zor olabilir. İyi tavsiyenin ne olduğunu ve hangilerinin zararlı olabileceğini nasıl bilebiliriz? Bu süreçte kendimize güvenmemiz gerekiyor ve bilinçli bir “Zarar Azaltma” yaklaşımını benimsemeyi öğrenmemiz iyi olabilir. Icarus Projesi'nin “Zarar Azaltma Rehberi”nin yanı sıra,184 Inner Compass Initiative, antidepresanlar ve tedavi/geri çekilme hakkında daha fazla bilgi edinmemize yardımcı olacak mükemmel bir kitapçığa sahiptir.185

“Zarar Azaltma farklıdır: dogmatik değil pragmatik. Zarar azaltma, toplum sağlığı eğitiminde her kişi için tek bir çözüm olmadığını, evrensel bir “başarı veya başarısızlık” standardı olmadığını kabul eden uluslararası bir harekettir. Sorundan kurtulmak mutlaka tek yol değildir. Bunun yerine, zarar azaltma, insanların nerede olduğunu kabul eder ve onları bilinçli seçimler yapmaları ve riski azaltan ve sağlığı artıran hesaplanmış ödünleşimler yapmaları için eğitir. İnsanların kendi hızlarında ve kendi şartlarında daha sağlıklı yaşama doğru ilerleyebilmeleri için bilgiye, seçeneklere, kaynaklara ve desteğe ihtiyaçları var.”183

ANTİDEPRESANLARIMIZI
ÖĞRENMEK VE BEDENİMİZİ
DİNLEMEK

Aldığımız antidepresan hakkında öğrenebildiğimiz kadar çok şey öğrenmemiz gerekiyor. İç Pusula Geri Çekme Projesi şunları önerir:

· “Aldığınız ilaçlardan haberdar olun

· Azaltmayı veya bırakmayı planladığınız ilaçların 'konik dostu' formda olup olmadığını belirleyin

· Geri çekme sırasında oluşabilecek riskli etkileşimler, reaksiyonlar ve hassasiyetler hakkında bilgi edinin.

· Meslekten olmayan kişi geri çekme topluluğunda yaygın olarak kullanılan koniklik oranlarını, çizelgeleri ve yöntemleri gözden geçirin

· Seçtiğiniz konikleştirme yöntemi için gereken çeşitli kararları, donanımı ve becerileri gözden geçirin

· Sıradan insanların genellikle konik yöntemlerini nasıl uyguladıklarını anlayın”186

Kılavuzları okumak ve hasta deneyimleri önemlidir. Rehberlik ve güvenilir bilgi bulmanıza yardımcı olması için bu kitabın “Kaynak Kılavuzunu” kullanın.

Elimizden geldiğince destek almamız gerekiyor.

Yalnızca bilgili bir klinisyen veya uzman destek servisinden tavsiye almamız tavsiye edilir, ancak antidepresanlarımızı azaltmak isteyenler için çok az iyi profesyonel destek mevcuttur. Ücretsiz hizmetler, onlara ihtiyacı olan herkese sunulmalıdır, ancak yalnızca bir avuç var.

Güvendiğimiz bir akraba, arkadaş veya meslektaşımızı ilaçlarımızı azaltma planlarımız hakkında bilgilendirmemiz ve onlara bizimle birlikte öğrenip öğrenmeyeceklerini sormamız önemlidir. Bazen kendi destek sistemimizi oluşturmakla da ilgilidir.

Ya reçeteyi yazan kişi beni desteklemiyorsa?

Nedenlerini açıklamalarını isteyin. Bunlar dikkate almamız gereken kişiler olabilir. İlişkili riskler hakkında bilgilendirildiğimizi ve eğitileceğimizi / niyetimiz olduğunu bilmelerini sağlayın. Pek çok insan, reçete yazan kişinin desteği olmadan ilaçlarını azaltır, ancak onları bizim tarafımıza çekmeye çalışmak her zaman tavsiye edilir.

Okuduklarımızı ve neden bizim için en iyi karar olduğunu düşündüğümüzü açıklayın. Uzun bir süreç olabileceğini fark ettiğimizi ve bunun ya hep ya hiç sonucu olmak zorunda olmadığını bildiğimizi bilmelerini sağlamak iyi olabilir. İlaçlarımızı yönetmeye çalışarak sağlığımızı iyileştirme isteğimizi vurgulamalıyız. Hiç kimse bize antidepresan aldıramaz ve hiç kimse onları azaltmaya çalışmamızı engelleyemez. Dinlemeye, bizimle çalışmaya ve kendi indirim oranlarımızı seçmemize izin vermeye istekli bir profesyonel bulmamız gerekiyor.

Hepimizin antidepresanlardan 'çıkamayacağımızı' kabul edin. Bu 5k yürüyüşünü yapmayı düşünün ve zamanla o maratonu koşabiliriz.

Antidepresanları ne kadar uzun süre alırsak, onları almayı bırakmak o kadar zor olabilir. Onları aylar yerine yıllarca aldıysak, inanılmaz yavaş gitmemiz gerekiyor. Zaman bizim en iyi arkadaşımız ve bunu aylar değil yıllar sürebilecek bir proje olarak düşünmemiz gerekiyor. Ayrıca antidepresanları bırakmanın bizim için her zaman en iyi seçenek olmadığını da göz önünde bulundurmalıyız ve her zaman benzersiz durumumuzu göz önünde bulundurmalıyız. Herkes antidepresanlarını başarıyla bırakamaz.

Dr. Stuart Shipko şöyle yazıyor: “Beş yıl veya daha uzun süredir kümülatif olarak antidepresan kullanan kişiler için dikkatli olun ve olası ciddi yoksunluk belirtileri konusunda uyarın. On yıl veya daha fazla kümülatif kullanımda, anlamlı bir sakatlık ve kalıcı semptomlar şansı olduğunu ve genellikle ilaçları azaltmayı ve durdurmayı denemeyi bile desteklemediğini tavsiye ediyorum.187

Ancak herkes antidepresanların “geçişini” sorunlu bulmayacaktır. Antidepresanları alma süremiz ne kadar kısaysa ve doz ne kadar düşükse, onları azaltmada o kadar az sorun yaşayabiliriz. Bu, çok çabuk ayrılma riskini almak için bir neden değildir ve bir klinisyen tarafından tavsiye edildiği gibi klinik bir neden olmadıkça, aniden veya soğuk hindiyi asla bırakmamalıyız.

Herkes farklı bir yerden başlar. En başından beri antidepresanları bırakmanın “kuralcı” olamayacağını kabul etmemiz gerekiyor.

Reçete yazmakla başlamış olabilir, ancak antidepresan yoksunluğu kuralcı olamaz. Kimsenin bize kesin bir kişisel yöntem ve zaman çizelgesi vermesine imkan yok. Kendi bedenimizi dinlemek ve ondan öğrenmekle ilgilidir. Antidepresanlarla ilgili özel deneyimimiz bize özgüdür. Vücudumuzu ve nasıl hissettiğimizi bilen tek kişi biziz. İlaçların azaltılmasına vücudumuzun nasıl tepki vereceğini tahmin edemeyiz, ancak vücudumuzu dinleyebilir ve iyi kalmaya ve yaşam kalitesini sürdürmeye dayalı kararlar verebiliriz. Doğru anlayıp anlamadığımızı vücudumuz bize söyleyecektir. Olabildiğince fiziksel ve zihinsel olarak dengeli kalmalı ve antidepresan azaltımlarımızı olabildiğince az olumsuz etkiyle yönetmeliyiz. Profesyonel ve kişisel destek sistemimizin yardımıyla kontrolü elinizde tutmak çok önemlidir.

Dengeli bir yerden başlamamız önemlidir. Mümkün olduğunca kişisel, duygusal ve sosyal streslerden arınmış olması gerekir. Antidepresanları azaltmaya çalışmak, “neden ben?” sorusunu ele almanın zamanı değil. ya da “kimi suçluyorum?” Antidepresanlarla ilgili hayatımız hakkında sahip olabileceğimiz sorular. Başından beri, çevremizdeki yaşamın farkında olmaya ve onunla bağlantıda kalmaya çalışmamız önemlidir. En başından itibaren ilaç azaltmalarımızın ve herhangi bir duygusal ve fiziksel değişikliğin kaydını tutmamız gerekir, ancak aynı zamanda konunun yaşamımızı ele geçirmemesi önemlidir. Takıntılı olmak ve hayatımızın bu konuya hakim olması ters tepebilir.

Çok hızlı azaltıyor olabileceğimiz uyarı işaretleri için vücudumuzu dinlememiz gerekiyor! Bize "yavaşımızın" yeterince yavaş olup olmadığını söyleyecektir. “Şu an için her türlü teorik düşünceyi bir kenara bırakmanın ve hastalara yardım etmek için en yararlı yaklaşımın onları dinlemek ve kabul ettikleri hızda azalmalarına izin vermek olduğu konusunda hemfikir olmanın en yararlı olduğu görüşündeyim. ”188

Yine, ilaç azaltmalarımızın ve yaşadığımız duygusal ve fiziksel değişikliklerin bir kaydını tutmamız gerekiyor. Doz azaltımına karşı fiziksel ve psikolojik tepkilerimiz, ilacı azaltma programımızı en iyi şekilde belirler, ancak bu sadece dozlarla ilgili değildir. Aynı zamanda doğru zamanda indirimler yapmakla da ilgilidir.

Bu sürece başlamadan önce antidepresanlara bağımlılık seviyemizi bilmediğimizi unutmamak gerekiyor!Erken evrelerdeki şiddetli semptomlar, daha yüksek bir bağımlılık düzeyine işaret edebilir. Bu, çok küçük indirimleri çok yavaş yapmamız gerektiğine dair bir uyarı olmalıdır. Konu antidepresanları azaltmak olduğunda zaman ve sabır en iyi arkadaşlarımızdır. Mümkün olduğu kadar az “çekilme semptomu” ile bunu yapmaya çalışmalıyız, bu da hayatımıza elimizden geldiğince devam etmemizi sağlar. Her azalma yaptığımızda, beynimiz ve bedenimiz daha fazla değişikliğe uyum sağlıyor ve onlara uyum sağlamaları için zaman vermemiz gerekiyor. Çoğu insan çekilme için “aylar” olarak konuşur, ancak anekdot niteliğindeki kanıtlar, başarılı bir şekilde ve yaşamımızı etkileyen semptomlar olmadan azaltmak için “yılların” gerekli olabileceğini söylüyor. Yaşam kalitesini düşürmeye çalışırken, en önemli hususlardan biridir.

Yine, indirimlere verdiğimiz yanıt, antidepresanlarımızı ne kadar yavaş azaltmamız gerektiğini en iyi şekilde gösterir ve çok hızlı gidersek bizi uyarır! Başladığımızda, çünkü antidepresanlara bağımlılık seviyemiz hakkında hiçbir fikrimiz yok ve yavaşlamamızın yeterince yavaş olup olmayacağını bilmek imkansız.

“Birçok insan - özellikle yavaş yavaş azalan ve vücudun mesajlarına uygun olarak dikkatli bir şekilde azaltma protokollerini izleyenler - bu semptomların çok azını veya hiçbirini yaşamazlar; ancak çoğu, en azından bazılarını deneyimliyor.”189

Dozları inanılmaz yavaş azaltmak, beynin ve vücudun değişikliklere uyum sağlamasına ve alışmasına izin verir. Bu "yavaşça"nın gerçekte ne anlama geldiğini açıklayacak bir kelime yok. Sabır bu süreçte en iyi arkadaşımızdır. "Kaplumbağaya benzer bir zayıflama" makul bir yaşam kalitesini korumamıza izin veriyorsa, hızla sivrilen, daha yüksek bir doza geri dönen, sürekli yoksunluk semptomları çeken yıllarımızı boşa harcamanın anlamı nedir?

Antidepresanlarımızı azaltmaya çalışmak, yaptığımız en zor şeylerden biri olabilir. Yeniden ayarlama ve sıfırlama, önemli “yeniden dengeleme” eylemlerini içerir ve bu asla başarısızlık olarak görülmemelidir.

Acı çekmeye ve “olumsuz etkilere” katlanmaya çalışmanın pek bir anlamı yok; tıbbi gözetim altında, yan etkiler olmadan hayatımızı sürdürmek için yeterince iyi hissettiğimiz son yere/doza geri dönebiliriz. Doktorumuz tarafından bir önceki doza geri dönmemiz tavsiye edilirse, bu bir gerileme olarak değil, daha çok iyi ve mantıklı bir ilaç yönetimi olarak görülmelidir. Bir dahaki sefere daha küçük bir azalma yapmayı deneyebilir veya önceki doza alışmak için kendimize daha uzun süre verebiliriz. Bir kez daha, vücudumuzu dinlemekle ilgili.

"Nüksetme" tuzağına dikkat edin... Çok hızlı gitmiş olabiliriz.

Geri çekilme semptomları bazen “akıl hastalığı” ile ilişkili semptomlara benzeyebilir. Doktorlar ve psikiyatristlerin buna nüksetme demeleri ve bize daha fazla ilaç yazmaları yaygındır. Daha önce öğrendiğimiz gibi, yoksunluk etkilerini nüks üzerine suçlamak, milyonlarca hastanın gerektiğinden daha uzun süre antidepresan kullanmaya ikna edilmesi anlamına geldi. Bir kez daha tavsiye alma, sıfırlama, yavaşlama ve belki de dengede olduğumuz bir yere geri dönme zamanı.

Uyuşturucunun yaşamlarımız üzerindeki etkisiyle başa çıkmanın yanı sıra normal duygularla da başa çıkmayı öğrenmeliyiz. Antidepresanları yönetmek ve azaltmak, herkesin hayatında çok önemli bir şeydir, ancak her şeyi tüketen bir hale gelmemesi önemlidir. Onunla uğraşırken hala bir hayatımız olmaya çalışmalıyız. Ayrıca, yaşayabileceğimiz her duyguyu antidepresan azaltmada suçlamamak da önemlidir. Hala etrafımızdaki hayatın ve iniş çıkışlarının farkında olmalıyız. Aslında yaşamda değişiklikler yapmak, “yaşamaya” odaklanmak ve zihnimizi uyuşturuculardan uzaklaştırmak için yararlı bir yol olabilir.

Yararlı yaşam değişiklikleri yapmaya hazır olun.

Kendimize elimizden gelenin en iyisini yapmakla ilgilidir. Güçlü bir bağışıklık sistemine sahip olmak faydalıdır. Bol su içmek, olabildiğince sağlıklı beslenmek ve egzersiz yapmaya çalışmak, çekilme sürecinin önemli parçalarıdır. Bundan daha fazlası bir çıkış sağlayabilirler. Hayatı olabildiğince normal tutmaya çalışmalı ve kontrolde kalmaya çalışmalıyız. Sorunu anlayan bir terapist bulmak da çok yardımcı olabilir.

Danışmanlık ve Konuşma Terapisi

Bir terapist, antidepresanlardan çekilmeye çalışırken ihtiyacımız olan insan teması olabilir. Sorun, uğraştığımız sorunları anlayan birini bulmaktır ve ayrıca çoğumuz özel terapiye erişecek veya bunun için ödeme yapacak durumda değiliz. Anlayan bir terapist bulmak çok yardımcı olabilir. “Psikolojik Terapistler için Rehberlik” çevrimiçi olarak mevcuttur ve Birleşik Krallık Tüm Taraflardan Parlamento Reçeteli İlaç Bağımlılığı Grubu (APPG for PDD) tarafından hazırlanmıştır.Birleşik Krallık'ta psikolojik terapistler, önemli akademisyenler ve diğer profesyoneller için 190 profesyonel kuruluş. “Terapistlere, antidepresanlar ve antipsikotikler gibi psikiyatrik ilaçlar reçete edilen müşterilerle çalışma konusundaki bilgilerini ve yansımalarını derinleştirmelerinde destek olmayı” amaçlamaktadır.

Antidepresan Yönetimi ve Geri Çekilme Dilini Öğrenmek

246. sayfada başlayan Kaynak Kılavuzu, antidepresanlarımızı yönetmeyi veya bırakmayı düşünürken ihtiyaç duyduğumuz temel bilgileri nerede bulacağımız hakkında daha fazla bilgi edinmemize yardımcı olabilecek web siteleri ve literatürü içerir. Bu nadiren basit bir süreçtir ve olabildiğince bilgili olmak güçlü bir varlıktır. Kılavuzda ayrıca yayınlanmış para çekme protokollerine bağlantılar da yer almaktadır. Kendi uzmanımız olabileceğimizi ve bunları bireysel reçeteler olarak değil kılavuz olarak kullanmamız gerektiğini hatırlamak önemlidir. Bu bilgidir ve bireysel tavsiye değildir.

ÇEKİLME VE MEVCUT PROFESYONEL TAVSİYE

Antidepresanlardan çekilme konusunda hangi “resmi” tavsiye var?

New York Times'ın federal verilerin analizine göre, "15 milyondan fazla Amerikalı, ilaçları en az beş yıldır kullanıyor, bu oran 2000'den bu yana neredeyse üç kattan fazla arttı."191 “Antidepresan ilaçları bırakmaya çalışan binlerce, belki de milyonlarca insan, aylarca, yıllarca süren acı veren yoksunluk semptomları yaşar: uykusuzluk, kaygı dalgalanmaları, hatta beyin zapları, beyinde elektrik çarpması hissi. Ancak doktorlar, genellikle onları altta yatan duygudurum sorunlarının tekrarlamasına bağlayarak bu tür semptomları görmezden geldi veya küçümsedi.”

Peki ABD'deki ve dünyadaki milyonlarca insan yardım almak için nereye gidiyor? Milyonlarca kişinin geri çekilmeyle mücadele etmesine rağmen, Amerikan Psikiyatri Birliği'nin bu konuda söyleyecek çok az şeyi var gibi görünüyor. “Majör Depresif Bozukluğu Olan Hastaların Tedavisine Yönelik Uygulama Kılavuzu” 2010'dan beri güncellenmemiştir. Kılavuz 158 sayfadır ve 59. sayfada küçük harflerle gizlenmiş olarak antidepresanın kesilmesiyle ilgili aşağıdaki kısa tavsiye yer almaktadır. "Farmakoterapi kesildiğinde, ilacı en az birkaç hafta boyunca azaltmak en iyisidir. Bu tür bir azalma, hastaların hala kısmen tedavi edildiği ve dolayısıyla gerektiğinde tam terapötik tedaviye daha kolay döndürüldüğü bir zamanda tekrarlayan semptomların saptanmasına olanak tanır. Ek olarak,192

APA tavsiyesi son derece yetersiz, modası geçmiş ve yanıltıcı. Reçete yazanlarımız da dahil olmak üzere milyonlarca insanın güncel, en iyi uygulama tavsiyelerine ve yönergelere ihtiyacı var. Tıp mesleğinin, bunun acilen ele alınması gereken bir halk sağlığı sorunu olduğunun giderek daha fazla farkına vardığı bir zamanda Amerikan Psikiyatri Birliği'nin sunabileceği en iyi şey bu mu? Gerçek şu ki, antidepresanlardan çekilme konusunda yardım bulmak zor olabilir ve çok az resmi destek var.

Birleşik Krallık Ulusal Sağlık ve Bakım Mükemmelliği Enstitüsü'nün (NICE) yetişkinlerde depresyonun tanınması ve yönetimine ilişkin 2009'da yayınlanan kılavuzu, hastaların ilaçlarını dört haftaya kadar azaltmalarını ve semptomların “genellikle hafif ve yaklaşık bir hafta boyunca kendi kendini sınırlar.” Neyse ki Eylül 2019'da NICE, yoksunluk semptomlarının aylarca veya daha uzun süre devam edebileceğini ve “bazı hastalar için daha şiddetli” olabileceğini kabul etmek için kılavuzunu değiştirdi. Birleşik Krallık Kraliyet Psikiyatri Koleji (RCPsych), antidepresanları bırakan hastalara nasıl yardım edileceğine daha fazla odaklanmak istediğini ve NICE'ın antidepresandan kademeli olarak çekilmeyi yönlendirmeye yardımcı olacak "net kanıta dayalı ve farmakolojik olarak bilgilendirilmiş öneriler geliştirmesini" istediğini söyledi. kullanmak.

2020'de Kraliyet Psikiyatristler Koleji, "Antidepresanları Durdurma" konulu bir broşür yayınladı.193 Bu, RCPscyh'in antidepresan bırakma konusundaki önceki konumuna meydan okuyan akademisyenler ve kampanyacıların yıllarca süren baskısından sonra geldi.

RCPysch broşürü (sayfa 246'daki Kaynak Kılavuzu'na bakın) bir sorumluluk reddi beyanı ile birlikte gelir; bu, “Antidepresanları Durdurma” broşürünün tavsiye değil bilgi sağladığını açıkça belirtir. RCPsych, içeriklerinin doğru, eksiksiz veya güncel olduğunu garanti etmez. Buna güvenilemez ve “ilgili profesyonel veya uzman tavsiyesine” ihtiyacımız var.

Şüphesiz, gelişmiş dünyanın antidepresan bırakma konusunu acil olarak ele alma zamanı gelmiştir. Sorunu çözmek elbette sorunu yaratanların sorumluluğunda olmalıdır. Ancak şu anda, hastalardan ve değişimi savunanlardan değişim gelecek gibi görünüyor. Bilgili, eğitimli ve bilgimizi paylaşarak, sonunda antidepresanların yaşamlarımız ve toplum üzerindeki rolünü ve etkisini azaltacağımız umulmaktadır.

Birleşik Krallık Kraliyet Psikiyatristler Koleji'nin almamızı önerdiği "ilgili ve uzman" tavsiyeyi nerede bulabiliriz? Neden yardım aradığımız yerde dikkatli olmalıyız?

Antidepresanları Durdurma broşürü boyunca doktorumuza (reçete yazan) ve eczacımıza “azalma planımızı” oluşturmaları için yönlendiriliyoruz. Bazı reçete yazanlar bizi destekleyecek bilgiye sahip olabilir, ancak genel olarak kabul edilmektedir, reçete yazanların hastalarına yardımcı olmak için acilen eğitime, kaynaklara ve en iyi uygulama kılavuzlarının geliştirilmesine ihtiyaçları vardır. İngiliz Tabipler Birliği (BMA) birkaç yıldır, "Bu, doktorların klinik rolünün merkezinde yer alan ve tıp mesleğinin ele alınmasına yardımcı olmak için açık bir sorumluluğu olan önemli bir halk sağlığı sorununu temsil ediyor" dedi.194 Bu, gelişmiş dünyanın her yerinde geçerlidir.

Nerede yaşarsak yaşayalım, tıp mesleğinden antidepresanları yönetmemize ve bırakmamıza yardımcı olacak güvenilir ve bilgili destek almak zor olabilir. Bu, insanların destek ve rehberlik için internete yönelmesine neden oldu ve birçok bilgilendirici ve değerli web sitesi geliştirildi. Antidepresanları bırakmanın en güvenli yolunu öğrenmek istiyorsak, bu kitabın Kaynak Rehberi en iyi bilgi kaynaklarıdır. Yönergeler sağlarlar, ancak bunun kişisel bir tavsiye olmadığını her zaman hatırlamalıyız.

İnternet en iyi dostumuz ve en kötü düşmanımız olabilir. Açık fikirli bir yaklaşım gerektirir ve antidepresanlar söz konusu olduğunda, çevrimiçi okuduğumuz her şeye güvenemeyeceğimizin farkına varır.

"Antidepresanlar hakkında tavsiyeler sunan web siteleri üzerinde yapılan bir araştırma, yaygın bir yanlış bilgi ve ilaç şirketleri tarafından geniş çapta destek buldu. İnsanlar tıbbi tavsiyelerini çevrimiçi almak için rekor sayılarla akın ederken, koronavirüs sayesinde riskleri ortaya çıkarmanın zamanı geldi."195

Prof Peter Gøtzsche ve Dr. Mayanne Demasi, ilaçların yararları ve zararları hakkında çevrimiçi bilgilerin halka nasıl iletildiğini öğrenmek için devlet kurumları, tüketici örgütleri ve hasta savunma grupları tarafından yayınlanan ve SSRI antidepresanlarına odaklanan 39 web sitesini analiz etti.196 39 web sitesinin tamamı antidepresanların faydalarından bahsetti. Gøtzsche ve Demasi, “Web sitelerinin hiçbiri önceden tanımlanmış kriterlerimizi karşılamadı. Bilgiler genellikle yanlış ve yararsızdı ve antidepresanların uygunsuz ve aşırı kullanımına yol açma ve insanların depresyon için psikoterapi gibi daha iyi seçenekler arama olasılığını azaltma potansiyeline sahip." Yirmi dokuz (%74) web sitesi depresyonu bir “kimyasal dengesizliğe” bağladı veya bir dengesizliği düzeltebileceklerini iddia etti.

23 (%59) web sitesinde cinsel işlev bozukluğu zararlı etki olarak belirtilirken, beşi (%13) duygusal uyuşmadan bahsetmiştir. Yirmi beşi (%64) antidepresanların intihar düşüncesinde artışa neden olabileceğini, ancak 23'ünün (%92) yanlış bilgi içerdiğini ve sadece iki (%5) web sitesi her yaştan insanda intihar riskinin arttığını belirtti. Yirmi sekiz web sitesi (%72) hastaları yoksunluk etkileri konusunda uyardı, ancak yalnızca biri antidepresanların bağımlılık yapabileceğini belirtti.

Antidepresanlar hakkında birçok web sitesi ve forum geliştirilmiştir ve çoğunlukla sosyal medyada bulunur. Bazıları, antidepresan almanın ve bırakmanın tüm yönleri hakkında bilgi edinmenin mükemmel ve güvenilir yolları olabilir. Bazı sitelerin on binlerce takipçisi var. Sosyal Ağ sitelerinin genel olarak ruh sağlığımız için iyi mi yoksa kötü mü olduğu konusunda birçok tartışma ve soru var. İnsanlar genellikle bu sitelerin tıp mesleğinden hiçbir yanıt bulamadıkları bir zamanda hayatlarını kurtardığını söylüyor ve yine de diğerleri zorbalık ve yanlış bilgilendirme konusunda uyarıyor. Kesin olan bir şey var ki, çoğumuzun kendini izole ve savunmasız hissettiği bir zamanda, sosyal medya siteleri bize sosyal destek ve bağlantı sağlayabilir. Kendi kendine eğitimimiz aracılığıyla, durumumuz üzerinde bize bir güçlenme duygusu verebilirler. Aynı zamanda,

Çevrimiçi olarak Amerikan Bağımlılık Merkezleri gibi “Detoks ve Antidepresanlardan Kurtulma”dan bahseden ve “bekleme bizi hemen arayın” diye teşvik eden özel merkezler de bulabiliriz.197ABD'de yardım almak için para ödeyebileceğimiz “Rehabilitasyon Rezidansları” var. Antidepresanları rahat bir ortamda “kaldırabileceğimiz”, genellikle rahatlatıcı, lüks bir ortamda antidepresanları “kaldırmak” için on binlerce doları kurtarmaya hazır ve bekleyen çok sayıda özel klinik var! Genellikle “dengelenmesi gereken faktörleri izole edebilecek soruşturma çalışmaları başlayabilir” gibi aşırı iddiaları teşvik ederler. Yatılı klinikler, antidepresan sorunumuzu birkaç hafta içinde çözemezler ve onların sınırlamalarına ve inanılmaz derecede yüksek bir finansal maliyetle gelebilecek aşırı iyimser vaatlere karşı dikkatli olmamız gerekir.

“Mümkün olduğunu düşünseydim, insanları antidepresanlardan kurtarmaya yardımcı olmak için ülkenin her yerinde bir dizi klinik açardım. Ne yazık ki, insanlar bir SSRI antidepresanını durdurmaya çalıştıklarında bazen ortaya çıkan sorunlar tıp mesleğinin kabul ettiğinden çok daha şiddetli ve uzun sürelidir ve bu sorunların bir panzehiri yoktur” diyor Stuart Shipko.198

4. BÖLÜM

Özel Endişeler

AYNI AMA AYNI DEĞİL:
GENELLERİ ANLAMAK

“Aynı ama aynı olmayan” jenerik antidepresanlar, antidepresan zararı ve bağımlılığı sorunlarına katkıda bulunabilir mi? Tüketici seçimi çağında, “Size verileni alırsınız” kabul edilebilir mi?

Antidepresanların marka adları ve genel bir adı (ilacın tıbbi adı) vardır. Tıbbi adı kullanan jenerik ilaçlar ancak markalı ilacın patentinin süresi dolduktan sonra üretilebilir. Bu, patent sahibinin ilacı ilk kez FDA'ya sunulduktan sonra 20 yıla kadar olabilir. Patentler veya diğer münhasırlık süreleri sona erdiğinde, diğer üreticiler, markalı ilacın jenerik bir versiyonunu pazarlamak için onay için FDA'ya Kısaltılmış Yeni İlaç Başvurusu (ANDA) sunabilir. Örnek olarak, üreticiler, Zoloft markasının patentinin sona erdiği Haziran 2006'da sertralinin jenerik bir versiyonunu yapmak için başvurabildiler.

Tüm üreticilerin sertralin versiyonlarının Zoloft ve birbirleriyle aynı olduğu söylendi. Jenerik versiyonların hepsi aynı mg'larda sertralin içerir, ancak farklılıklar yapıldıkları yer, boyut, şekil, renk ve en önemlisi fiyattır. Jenerikler, marka eşdeğerlerinin orijinal fiyatından %20-90 daha ucuza mal olabilir. Markalı ilacın aksine, jenerik sertralin yalnızca benzerlik temelinde onaylanmıştır ve hiçbir klinik denemeye gerek yoktur; jenerik ilaçlar “özdeş” değil, yeterince “benzer”. İlaçların benzerlikleri ve farklılıkları şüphelidir ve jeneriklerin üretim kalitesi gerçek bir endişe kaynağıdır.

“ABD'de markalı ve jenerik ilaç reçetelerinin oranı 2005'ten beri azaldı. 2005'te verilen reçetelerin yaklaşık yüzde 40'ı markalı ilaçlardı ve verilen ilaçların yaklaşık yüzde 50'si markasız jenerik ilaçlardı. Karşılaştırma için, 2019'da reçetelerin yalnızca yüzde 10'u markalı ilaçlar iken yüzde 86'dan fazlası markasız jenerik ilaçlardı.”199

Her zamanki marka ilacımızdan, bilinmeyen daha ucuz jenerik ilaçlarla dolu sonsuz kutulara geçerken giderek daha fazla "bunlar da işe yaramıyor" şikayetlerini duyuyoruz, ancak belki de sorun, "bunlar da işe yaramıyor"dan daha karmaşık ve daha tehlikelidir. Sorun, jenerik ilaçlar üreten farklı üreticilerin sayısında yatar ve özellikle jenerik oldukları gerçeğinde değil. Her jenerik aldığımızda, farklı bir "marka" ilaç alıyor olabiliriz.

Jenerik ilaçların orijinal markaya biyoeşdeğerlik göstermesi gerektiği doğrudur, ancak aynı miktarda aynı aktif terapötik bileşene sahip iki hap, midede farklı zamanlarda çözülürse insan vücudunda farklı etkilere neden olabilir. aktif maddeler kan dolaşımında farklı oranlarda ortaya çıkar veya bunların eksipiyanları (genellikle daha düşük kalitede olan bağlayıcılar, dolgu maddeleri, boyalar ve gomalak kaplamalar) insan vücudunu farklı şekillerde etkiler.

Jenerik ilaç başvurularında kaynak (Marka ilaç) kayıt dosyasındaki herhangi bir veri kullanılmamaktadır. Orijinal ürünlerin verileri asla üçüncü şahıslara ifşa edilmez, bu nedenle jenerik ilaç araştırmacıları tarafından kullanılamaz. Bunun yerine, jenerik ilaç üreticileri, ürünün kendi formülasyonunu araştırır ve geliştirir. Düzenleyiciler, ilacın kandaki maksimum konsantrasyona ne kadar çabuk ulaşması gerektiğini özel olarak düzenlemez; bu, zamanla salınan ilacın etkinliğini etkileyebilecek önemli bir yönüdür. Kısacası, jenerik ilaç şirketinin yalnızca marka ilaca “benzer” bir performans gösterdiğini kanıtlamak için test yapması gerekir. Bunun sadece birkaç düzine sağlıklı gönüllü üzerinde yapılması gerekiyor.

Bazı ilaç türlerinin birbiriyle değiştirilebilirliği açıktı, ancak bazıları için karmaşık ve tartışmalıydı. İngiliz Jenerik Üreticileri Derneği (BGMA) psikotropik jenerik ilaçlar hakkında zaten uyarıda bulunuyor ve belirli ilaç sınıflarında “dikkatli ilerleyin” diyor. Belirli ilaç sınıflarıyla ve dar bir terapötik aralığı olan ilaçlarla geçiş yapmanın potansiyel sorunlara yol açabileceğini ve eğer varsa, dikkatli yapılması gerektiğini söylüyorlar.

FDA, amitriptilin, perfenazin ve venlafaksin dahil olmak üzere jenerik formülasyonların birbiriyle değiştirilemeyeceği bazı psikotrop ilaçları ve jenerik formülasyonların tüm dozlarda biyoeşdeğer olmayabileceği diğer ilaçları belirtmektedir. Bileşik oluşturmak için kullanılan tuzun tipinin de önemli olduğunu ve problemlerden kaçınmak için doktorların, marka isimleriyle aynı tuzu içeren jenerik ilaçları reçete etmesi gerektiğini söylüyor!

Ekim 2009'da FDA, daha önce onayladığı jenerik bir ilacın, popüler antidepresan Wellbutrin'in jenerik bir versiyonunun aslında isim-marka versiyonuna “biyoeşdeğer” olmadığını açıkladı. Hastaların şikayetleri ilaç budeprion XL 300 mg. kadar etkili çalışmadı ve onları hasta hissettirdi, FDA tarafından yıllarca görevden alındı. Bununla birlikte, bağımsız bir tüketici laboratuvarı jeneriği test etti ve aktif bileşeni kan dolaşımına markalı ilaca göre dört kat daha hızlı attığını buldu. FDA oldukça sıra dışı bir adım attı ve jenerik için onayını geri çekti. Diğer jenerik şirketlerin sürümlerini yeniden test etmesini gerektirdi.

2008'de "Genel bir antidepresana geçiş nükse neden oldu mu?" adlı bir çalışma. üstlenildi.200 Şu sonuca varmışlardır: “Orijinal markanın sadece %80'lik bir konsantrasyonunu koruyan bir antidepresan, antipsikotik, duygudurum düzenleyici veya benzodiazepinin jenerik bir formuna geçiş, etkinlikte ani bir değişiklikle sonuçlanabilir ve yoksunluk belirtileri riskinde artışa neden olabilir. hatta daha önce iyi tedavi edilmiş bir hastalığın nüksetmesi. Alternatif olarak, bir hasta %120 biyoeşdeğerliği koruyan jenerik bir ilaca geçerse, advers olaylarda ani bir artış olabilir. Bu, uyumda bir azalmaya yol açabilir ve potansiyel olarak bir klinisyenin spesifik semptomatik sunumu semptomların kötüleşmesi olarak yanlış okumasına neden olabilir. Bu tür riskler göz önüne alındığında, hastaların ve doktorlarının, markalı bir ilaçtan jeneriğe geçiş yapıldığını her zaman fark etmeyebileceklerini belirtmek endişe verici.”

Anekdot niteliğindeki kanıtlar, farklı üreticiler tarafından üretilen jeneriklerin değiştirilmesinin olumsuz etkilere neden olabileceğini söylüyor. Antidepresanların bir kimyasal dengesizliği “tedavi etmekten” ziyade “yarattığını” biliyoruz, ancak soru şu ki, jenerik ilaçların/farklı “yapımların” değişiklikleri yeni dengesizlikler yaratabilir mi? Kabuslar, kusma, anksiyete, ajitasyon, panik atak, uykusuzluk, sinirlilik, düşmanlık, dürtüsellik, akatizi ve mani ile ilgili bazı raporlar herhangi bir şekilde jenerik ilaçların kalitesi ve güvenliği ile bağlantılı olabilir mi? Bazılarımız için, bazı jenerik ilaçlar, ilaçlarımızı aniden istemsiz olarak azaltmayı başlatmış gibi hissetmemize neden olabilir. Bu tehlikelidir, bildiğimiz gibi bu ilaçların bir tıp uzmanının gözetimi olmadan durdurulmaması veya azaltılmaması gerekir.

Jenerik antidepresanlar, bizleri ilaca bağımlı kılanları daha fazla yan etki riskine mi sokuyor? Antidepresanları bırakmaya çalışanlarımız özellikle risk altında mı? Bir antidepresanın yarı ömrü, yoksunluğu yönetmede çok önemli bir faktör olduğundan, azaltma sırasında farklı jenerik ilaçlar reçete etme konusunda uyanık olmamız gerekir mi?

Jenerik antidepresanlar, markalı antidepresanlar ile “aynı ama aynı değil” ise, jenerik kavramın güçlü yanlarının ve sınırlamalarının sonuçlarını anlamamızın zamanı gelmiştir. Paradan tasarruf etmek için daha az meyveli ve sade ambalajlı bir kahvaltılık gevrek seçebiliriz, ancak bu, bizim için daha ucuz jenerik ilaçların seçilmesiyle aynı şey değildir, bu da hoşgörüsüzlüğe ve psikolojik ve fiziksel olumsuz etkilere neden olabilir. Daha fazla araştırma, hasta ve reçete yazan kişi farkındalığı, jenerik ilaç yazmanın, markalı bir ilacı jenerik ilaçlarla değiştirmenin veya jenerik ilaç üreticilerini değiştirmenin hangi koşullar altında güvenli olduğunu belirlememizi sağlayacaktır. Antidepresanlarla, özellikle de yoksunlukla ilişkili artan karmaşıklık listesine eklenecek bir konu daha.

Jenerik üreticilerinin tolere edemeyeceğimiz ilaçlarını not almalı ve reçete yazana bildirmeliyiz. Olumsuz etkilere neden olan bir jenerik/marka alırsak, hemen reçete yazan kişiye veya eczacımıza haber vermemiz gerekir.

ÇOCUKLARA VE GENÇLERE ANTİDEPRESAN
HAZIRLAMAK

Neden zihin değiştiren ilaçlarla çocuklara ilaç veriyoruz? Çocuklara psikoaktif antidepresan reçete etmenin ahlakını sorgulamanın zamanı geldi mi?

Dainius Pūras'a göre, “Çocukların sıkıntısını tıbbileştirme eğilimi, çocuklarda poli-eczacılık için kanıt olmamasına rağmen, bazı semptomların ilaçların iyatrojenik etkileri olduğu, çeşitli semptomlar için birden fazla ilacın reçete edildiği bir yaklaşıma yol açabilir. Çocukların gelişme, tam potansiyellerine bütünsel bir şekilde gelişme ve sürdürülebilir bir dünyada iyi bir fiziksel ve zihinsel sağlığa sahip olma hakları vardır. Sağlıklı gelişim için beslenme, eğitim ve toplumsal kaynakların sağlanmasına yönelik yatırımların yapılması ve olumsuz çocukluk deneyimlerinin etkilerinin ele alınması çok önemlidir. Psikotrop ilaçların çocuk ve ergen ruh sağlığı hizmetlerinde ilk seçenek tedavi seçenekleri olmadığı ve psikotrop ilaçların aşırı kullanımının sağlık hakkıyla bağdaşmadığı konusunda ruh sağlığı uzmanlarının yetiştirilmesi ve toplumun genelinin eğitilmesi önemlidir. Tetikte bekleme ve diğer psikososyal müdahaleler gibi çok çeşitli diğer müdahaleler mevcut, erişilebilir, kabul edilebilir ve yeterli kalitede olmalıdır.”201

Herhangi bir yaşta herhangi birine antidepresan reçete etmek için nadiren biyolojik bir gerekçe olduğunu biliyoruz. Bu ilaçların bir kimyasal dengesizliği tedavi etmekten çok, kimyasal bir dengesizlik yarattığını biliyoruz. Bu ilaçların etkilerinin şiddetli ve uzun süreli olabileceğini ve intihar eğilimini artırabileceğini biliyoruz. Çocuklara verilen ruh sağlığı tanılarının psikiyatrinin yarattığı etiketler olduğunu biliyoruz. Öyleyse neden ABD'de ve gelişmiş ülkelerde milyonlarca çocuğa ve genç yetişkine antidepresan reçete edilirken, çocuk davranışlarının ve duygularının tıbbileştirilmesi, ilaç endüstrisi için patlayan bir iş olmaya devam ediyor?

İlaç endüstrisi gençleri bir antidepresan kitle pazarı olarak görüyor. Kendileri adına karar veren ebeveynler ve bakım sağlayıcılar, genellikle tıbbi sorunlarımız olan üzüntü, endişe veya yalnızlığımızın ilaç satış sahasına çoktan girmiş durumdalar.

Kültürel davranış, çocuklarımızın sağlığı ve esenliği tehlikedeyken, ebeveynleri “yapıyorsanız lanet olsun, yapmazsanız lanet olsun” ikilemine sokar.

2003 yılında, Birleşik Krallık Tıp ve Sağlık Düzenleme Kurumu (MHRA), diğer tüm SSRI antidepresanları için olumsuz risk-fayda profilleri nedeniyle sadece 18 yaşın altındaki hastalara fluoksetini önermeye karar verdi.202 Bunu takiben, 2004'te FDA, "Bugün Gıda ve İlaç Dairesi (FDA), tüm antidepresan ilaç üreticilerine, ürünlerinin etiketlerini, sağlık hizmeti sağlayıcılarını uyaran kutulu bir uyarı ve genişletilmiş uyarı ifadeleri içerecek şekilde revize etmeleri talimatını verdi. Bu ajanlarla tedavi edilen çocuklarda ve ergenlerde artan intihar riski (intihar düşüncesi ve davranışı) ve pediatrik çalışmaların sonuçları hakkında ek bilgiler dahil etmek.203

Kutulu Uyarı veya Kara Kutu uyarısı, ilacın yaşamı tehdit edebilecek ciddi bir olumsuz etki riski taşıdığını belirten İlaç Hasta Bilgi Broşürü üzerindeki FDA Uyarısıdır. Ancak Kara Kutu Uyarısı ile bile FDA, “Çocukluk depresyonunu tedavi etmeden bırakmayın” demeye devam ediyor. Depresyonu, ilişkili davranışları olan bir hastalık olarak görürler. Depresyonun biyolojik olduğunu kanıtlayacak herhangi bir test olmadığını bilmemize rağmen, bir “hastalığı” tedavi ettiklerine dair inançlarına odaklanan biraz kafa karıştırıcı bir mesajları var.

"Bazı ebeveynler, depresyonla ilgili sorunlu davranışlar için ilacın çözüm olduğunu düşünebilir. Aslında durum böyle değil. Gıda ve İlaç İdaresi, yalnızca "davranış sorunlarının" tedavisi için herhangi bir ilacı onaylamamıştır. FDA, ister yetişkinler ister çocuklar için olsun, depresyon için bir ilacı onayladığında, bu, onunla ilişkili davranışı değil, hastalığı tedavi etmek içindir. Akıl hastalığının birden fazla kısmı vardır ve belirtiler genellikle ilaç şirketlerinin üzerinde çalıştığı ve ebeveynlerin endişelendiği şeydir. Ancak FDA'da hastalığın sadece bir bölümünü hedef almamız nadirdir, ”diyor FDA'nın Psikiyatri Ürünleri Bölümü Direktörü bir psikiyatrist olan Mitchell Mathis.204

Aşağıdakiler, çocuklar ve antidepresan reçeteleri hakkında çevrimiçi olarak görebileceğimiz türden genel bilgilerdir ve bize antidepresanların çocuklarımız için FDA onaylı olması gerekmediğini söyler. "FDA'nın depresyon tedavisinde çocuklarda veya gençlerde kullanım için onayladığı iki antidepresan vardır: 8 yaş ve üzeri çocuklar için Prozac (fluoksetin) ve 12 yaş ve üzeri çocuklar için Lexapro (essitalopram). Ek olarak, Zoloft (sertralin), Luvox (fluvoksamin) ve Anafranil (klomipramin), obsesif-kompulsif bozukluğu (OKB) olan çocukları tedavi etmek için Prozac ile birlikte onaylanmıştır. Bir ilacın FDA onaylı olmaması, özellikle daha büyük bir çocuğunuz varsa, doktorunuzun onu reçete etmeyeceği anlamına gelmez. Doktorlar genellikle çocuklar ve gençler için etkili ve oldukça güvenli oldukları kanıtlandığı için FDA onaylı olmayan diğer antidepresanları reçete eder. Riskler, yan etkiler ve uyarılar gibi daha fazla bilgi edinmek için çocuğunuzun antidepresanıyla birlikte gelen ilaç kılavuzunu mutlaka okuyun.”205

Çocuklarımıza antidepresan reçetelemenin potansiyel tehlikeleri hakkında yanlış bilgilendirilmekle kalmıyoruz, aynı zamanda bir çocuğun bir “tıbbi uzmana” ihtiyacı olup olmadığına işaret eden, çocuklarımızı akıl hastalığı belirtilerine karşı taramaya ve taramaya teşvik ediyoruz. . Bunlar basit testler veya “Genel Ruh Sağlığı Tarama Araçları” olarak tanıtılıyor, ancak çocuklarımızı yaşam boyu psikiyatri hastaları olma yolunda hayatlarını değiştiren yolda görebilirler.

“Bunlar gibi tarama araçları, çocuğunuzun yaşadıklarını anlamlandırmaya başlamanıza yardımcı olabilir. Unutmayın, bu değerlendirmeler resmi bir teşhis değil, çocuğunuzun resmi bir değerlendirmeden veya bir tıp uzmanına danışmadan fayda sağlayıp sağlayamayacağını anlamanıza yardımcı olacak bir rehberdir. Siz veya çocuğunuz bu değerlendirmelerden herhangi birini tamamlarsanız, bilgileri çok yararlı bulacaklarından bir tıp veya ruh sağlığı uzmanıyla randevunuza gelirken onları da yanınızda getirin. Bu tarama araçları, ailenizin ihtiyaç duyduğu desteği ve çocuğunuzun ihtiyaç duyduğu profesyonel tedaviyi alması için önemli bir adım olabilir.”206

Çocuklara ve antidepresanlara karşı genellikle gevşek tutuma rağmen, yaygın olarak kullanılan “oldukça güvenli” olmasına rağmen, çocuklar için antidepresan kullanımının güvenliği ve etkinliğine ilişkin veriler güven verici olmaktan uzaktır. SSRI denemeleri ve gençlerin, ilaç şirketlerinin olumsuz verileri sakladığını, faydaları abarttığını ve olumsuz etkileri, özellikle intihar riskini sakladığını iddia eden rahatsız edici raporlar var.

SSRI'ların kısa süreli klinik denemelerinde, ilaç kullanan gençlerin %4'ü intihara meyilli oldu ve bu, plasebo alanlara göre iki kat daha fazlaydı. Bu, FDA'nın antidepresanlara intihar olayı riskini artırdığına dair bir kara kutu uyarısı koymasına neden oldu. TADs çalışması olarak bilinen büyük bir NIMH çalışmasında, SSRI ile tedavi edilen ergenlerin %22'si intihar olayı yaşarken, ilacı almayanların %6.7'si intihar etmiştir. Araştırma sırasında intihar girişiminde bulunan 18 gençten 17'si antidepresan kullanıyordu.207

Avustralya'da yapılan araştırmalar, genç Avustralyalılar arasında artan antidepresan kullanımı ile intihar oranları arasında endişe verici bir bağlantı olduğunu ortaya çıkardı; Araştırma, ABD Gıda ve İlaç Dairesi'nin (FDA) 2004 ve 2007'deki tartışmalı uyarılarından bu yana Avustralya'da antidepresan reçeteleme ve intihar oranlarını inceledi. intihar düşünceleri ve davranışları.208

Covid-19 sırasında çocuklara reçete yazmadaki artış konusunda özel bir endişe var. “Bir seçenek, ebeveynlerin ve doktorların genç kişiyi yakından izlediği ve onları FDA ve TGA tarafından tanımlanan ekstra intihar riskine maruz bırakmaktan kaçındığı dikkatli beklemektir. Zaten kontrolden çıkmış bir yangına benzin atmak nadiren iyi bir fikirdir. Bununla birlikte, Temmuz 2017 ile Haziran 2018 arasında, 18 yaşın altındaki 100.000'den fazla (%1.8) Avustralyalıya bir antidepresan reçete edildi. Bazıları bu ilaçları endişe için aldı, ancak çoğuna depresyon için reçetesiz verildi.209

AntiDepAware, antidepresan kullanımıyla ilgili olarak 5500'den fazla kendi kendine ölüm vakasına ilişkin soruşturma raporlarına bağlantılar ve makaleler yayınlayan bir web sitesidir. Bunlar, dünya çapındaki gerçek vakaların buzdağının görünen kısmı. Site, intihar nedeniyle ölen birçok kişinin depresyonda olmadığını, ancak anksiyete, uykusuzluk, TSSB, iş kaynaklı stres veya keder gibi durumlar için antidepresan reçete edildiğini söylüyor. Bu sitede yer alan çok sayıda çocuk ve gencin ve ölümlerinin kendilerine verilen antidepresanlara bağlı olduğunu not etmemiz önemlidir.

Antidepresan reçete eden çocukların, bipolar bozukluk etiketini çekmek için yeterli duygudurum dengesizliği yaşama olasılığı çok yüksektir. Yale Üniversitesi'nde 2004 yılında yapılan bir araştırma, riskin özellikle çocuklar ve ergenler için belirgin olduğunu buldu.

Bir antidepresan kullanımı, 5-9 yaş arası çocuklar için dönüşüm riskini yedi kat, 10-14 yaş arası dört kat ve 15-19 yaş arası çocuklar için iki kattan biraz fazla artırdı.210 ABD'de genç erişkinlerde “bipolar” prevalansındaki belirgin artış çok endişe vericidir.

Bazı şeyler mantıklı gelmiyor. Gıda katkı maddelerine kafayı taktığımız, çocuklarımızı çevrimiçi ortamda koruduğumuz, onları zorbalardan koruduğumuz ve onları baştan aşağı güneş kremiyle sıvadığımız bir çağda, insanlara zihin değiştiren antidepresanlar reçete etme eğilimine neden bu kadar az dikkat ediyoruz? çocuklar ve gençler? Neden çocukların akıl hastası olduklarına ve sorunlarının psikoaktif hapları patlatarak çözülebileceğine inanmalarına izin veriyoruz?

Ebeveynler olarak eğitime ihtiyacımız var. Hiçbirimiz çocuklarımıza zarar vermek istemiyoruz, ancak toplumsal inançlar ve güvendiğimiz tıp mesleği tarafından beynimiz yıkanıyor. Çocuklarımızı ilaca muhtaç olarak görmek yerine, hayatın bir parçası olarak, büyümenin bir parçası olarak çocuklarımızın acılarla baş etmelerine yardım etmeliyiz. Psikiyatri sıradan sıkıntı ve üzüntünün akıl hastalığı olduğunu söylese de, çocuklara sıkıntıları ne kadar acı verici olursa olsun, çoğu zaman günlük yaşamın zorluklarına karşı normal tepkilerinin böyle olduğunu öğretmeliyiz. Çocukların akıl hastası olduklarına ve sorunlarının antidepresanlarla çözülebileceğine inanmalarına izin vermekten daha acımasız bir şey olamaz.

Çocuklar çok nadiren gerçekten akıl hastasıdır. Daha sık olarak, sosyal kaygı veya üzüntü nedenlerine maruz kalırlar. Yoksulluk, aile ve akran ilişkileri, yalnızlık, okul ve sosyal medya baskısı nedeniyle genel çaresizlik duyguları günümüz toplumunda normdur ve yine de çocuklara psikiyatrik bozuklukları varmış gibi davranmaya devam ediyoruz.

Çocuklara antidepresan reçete etmek, eğitim ve sosyal bakım boyunca duyulan bir mantra olan “Dayanıklı Çocuklar İnşa Etmek” ile bağdaşmaz. Çocuklara yoksullukla, parçalanmış ve işlevsiz ailelerle ve ezici toplumsal ve eğitimsel baskılarla karşı karşıya kaldıklarında dayanıklı olabileceklerini söylemek, hükümetler ve güçler tarafından kullanılan bir araçtır. Antidepresanlar sadece bir tanesidir. Çocuklar günümüz toplumunun beklentilerini karşılamadığında işler ters gider. Bazı ebeveynler için, tıpkı yetişkinler gibi, çocukların da depresyona neden olan kimyasal bir dengesizliğe sahip oldukları şeklindeki yanlış, tehlikeli anlatıyı benimsemeleri bazen daha kolay görünüyor. Bütün bunların neden çocuğun veya beyninin hatalı olduğunu gösterdiğini ve tedavi edilmesi gerekenin toplum değil de çocuk olduğunu sorgulamamız gerekmez mi?

Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Sözleşmesi (UNCRC), tüm çocukların ve gençlerin temel haklarını ortaya koymaktadır. “Yaklaşık 25 yıl önce dünya çocuklara bir söz verdi: hayatta kalma ve gelişme, öğrenme ve büyüme, seslerini duyurma ve tam potansiyellerine ulaşma haklarını korumak ve geliştirmek için elimizden gelen her şeyi yapacağımıza dair. Sözleşme, çocuklara bakma ve muamele görme biçimini değiştirdi - yani, pasif bakım ve hayırsever nesneler olarak değil, farklı haklara sahip insanlar olarak.” İronik olarak, UNCRC'nin 33. Maddesi, “Tehlikeli ilaçlardan korunma hakkınız var” diyor.

Çocukları kırık olduklarına ve sıkıntılarından sorumlu olduklarına inanmaya teşvik ederek ve beyin kimyasını değiştirdiğini bildiğimiz güçlü ilaçlarla onları ilaçlayarak, onların hayatta kalma haklarını, gelişme, korunma ve tam potansiyellerine ulaşma yeteneklerini ellerinden mi alıyoruz? Bir çocuk hayatlarının hangi noktasında ilaçlarını sorgulayabilir? Yaptıklarında, zaten hangi zarar verilmiş olabilir? Ebeveynlerin, antidepresanlar hakkındaki gerçeği ve gelişmekte olan bir beyin üzerindeki bilinmeyen etkilerini öğrenme sorumluluğu vardır. Herhangi bir ebeveynin çocuğunun gelişimini ilaçlarla kontrol etme hakkı var mı? Gerçek şu ki, genç yaşta antidepresanlara park eden çocuklar ilaçlı yetişkinler haline geliyor. Bir noktada ilaçları hakkında kendi kararlarını verecekler,

Bu arada, FDA'ya geri döndüğümüzde, "Çocukların depresyonlarını tedavi etmeden bırakmak için zamanları yok. Uzun bir iyileşmenin sosyal ve eğitimsel sonuçları çok büyük. Sınıfta başarısız olabilirler. Tüm arkadaşlarını kaybedebilirler.” (Çocuk ve ergen psikiyatristi Tiffany R. Farchione, MD, FDA'nın Psikiyatri Ürünleri Bölümü Başkan Vekili'dir.)

Şimdiye kadar, bu kitabı okuyarak, çocuklarımıza antidepresan tedavisini seçmenin gerçek potansiyel sağlık ve sosyal sonuçlarını anlıyoruz. “Tüm arkadaşlarından” çok daha fazlasını kaybedebilirler.

UYARI: "Herhangi bir endikasyon için antidepresanlarla tedavi edilen pediatrik hastalar, özellikle ilaç tedavisinin ilk birkaç ayında veya özellikle ilaç tedavisinin ilk birkaç ayında klinik kötüleşmenin yanı sıra ajitasyon, sinirlilik, intihar eğilimi ve olağandışı davranış değişiklikleri açısından yakından gözlemlenmelidir. doz değişiklikleri, artar veya azalır. Bu izleme, aileler ve bakıcılar tarafından günlük gözlemi ve doktorla sık sık teması içermelidir. Doz aşımı riskini azaltmak için iyi hasta yönetimi ile tutarlı olarak en küçük tablet miktarı için antidepresan reçetelerinin yazılması da tavsiye edilir.”211

YAŞLILAR, KESİNTİSİZLİK
VE ANTİDEPRESANLAR

Yaşlılarımız sistemin savunmasız kurbanlarıdır. Bakım ve sosyal desteği hak ettikleri bir zamanda, neden insan etkileşimi ve nezaket yerine psikoaktif ilaçları seçiyoruz?

"Yaşlı Amerikalılar arasında zihinsel bozuklukların tedavisi, önemli bir halk sağlığı ihtiyacı haline geldi. 65 yaş üstü psikiyatrik bozukluğu olan insan sayısı 2000 yılında 7 milyondan 15 milyona, 2030 yılında iki katından fazla olacaktır. Geçtiğimiz on yılda, yaşlı yetişkinlerin psikiyatrik sorunlarının nedenleri ve tedavileri üzerine yapılan araştırmalarda çarpıcı bir büyüme görüldü.”212

Yaşlı vatandaşlarımız, akıl hastası teşhisi söz konusu olduğunda belki de en savunmasız olanlardır. Yaşlı insanların yalnızlık, izolasyon, üzüntü, kaygı ve yaşlılık yaşamına eşlik eden çeşitli duygulardan ve bunun sunduğu birçok değişiklikten muzdarip olma olasılığı en yüksek olan kişiler olduğu oldukça açık görünüyor. Birçoğu, yaşlılıkla birlikte doğal olarak gelen fiziksel ve bilişsel zorluklar nedeniyle güvensizlik, damgalanma ve istismar, yaş ayrımcılığı, cinsiyetçilik ve güven eksikliğinden muzdariptir.

Amerikan Geriatri Derneği Dergisi'nde yayınlanan geriatrik ruh sağlığı liderleri, "COVID-19 Pandemi ve Yaş ayrımcılığı: İnsani Bakım Çağrısı" yazdı.213 Ama yaşlılarımız her zaman insani bakımı hak etmiyor mu? Günümüz toplumu çoğumuz için bazen tahammül etmek ve gezinmek zor olabilir, ancak yaşlılara söz konusu “insani bakım” sağlamak yerine neden yaşlı nüfusumuzu antidepresanlar ve diğer psikiyatrik ilaçlarla tedavi etmeyi seçiyoruz?

2011'de British Medical Journal'da yayınlanan bir araştırma, antidepresan riskleri ve 65 yaş üstü hakkında soruları gündeme getirdi. Vardığı sonuçlar, antidepresan almanın artan ölüm oranları ve diğer olumsuz sonuçlarla ilişkili olduğu ve yeni antidepresanların önceki nesil antidepresanlarla ilişkili olanlardan daha ciddi risklere sahip olabileceğiydi. SSRI ve ilgili antidepresanların "trisiklik antidepresanlara kıyasla çeşitli olumsuz sonuçların artan riski ile ilişkili olduğunu" belirlediler.

“Katılımcıların ortalama yaşı 75 idi. Birçoğu kalp hastalığı ve diyabet dahil olmak üzere başka hastalıklardan muzdaripti ve birden fazla ilaç alıyordu. Çalışma süresi boyunca hastaların yaklaşık yüzde 90'ına bir antidepresan reçete edildi. Bunların yüzde 55'i SSRI, yüzde 32'si TCA ve yüzde 13,5'i diğer antidepresanlar aldı. SSRI kullananlarda, TCA kullananlara kıyasla inme, düşme, kırık, epilepsi veya nöbet, kanda yüksek düzeyde tuz ve herhangi bir nedenle ölme riski daha yüksekti.214

British Journal of Psychiatry'de Birleşik Krallık'ta yapılan bir araştırma, 65 yaş üstü kişilere reçete edilen yeni antidepresanların yirmi yılda ikiye katlandığını bildirdi. Bu, bu yaş grubunda depresyon teşhisi konan kişi sayısının çok az değişmesine rağmen oldu. East Anglia Üniversitesi'nden Profesör Anthony Arthur, “Reçete yazmadaki önemli artışlar, 65 yaş üstü popülasyonda depresyon prevalansını azaltmadı. Yaşlı insanlarda depresyonun nedenleri, onu devam ettiren faktörler ve onu yönetmenin en iyi yolları hala tam olarak anlaşılamamıştır ve daha fazla ilgiyi hak etmektedir.”215

Antidepresan alan yaşlı insanlar, diğer yaş gruplarında yaygın olarak görülen diğer birçok olumsuz etkinin yanı sıra, daha fazla ölme veya felç, düşme, kırık ve epilepsi geçirme riski altındadır. Kalp rahatsızlığı, diyabet, önceki felç ve diğer rahatsızlıkları olan yaşlılarda, diğer ilaçların üzerine reçete edilen antidepresanlar, onları ciddi advers ilaç etkileşimleri riskine sokar.

Amerikan Nöroloji Akademisi araştırması, "Antikolinerjik ilaçlar ve AD biyobelirteçlerinin bilişsel olarak normal yaşlı yetişkinler arasında HBB insidansı ile ilişkisi", antikolinerjik ilaçların biliş üzerindeki olumsuz etkisini ve özellikle Alzheimer için yüksek risk taşıyan bireyler arasında denemelerin kaldırılması gerektiğini vurguladı. Hastalık.216

Amaca uygun olmayan ilaçlarla yaşlılarımıza ilaç vermenin anlamsız olmasının o kadar çok nedeni var ki. Genellikle ilaçlara karşı daha duyarlı olmalarına rağmen, yaşlanan nüfusumuz aşırı reçete yazmak için kolay bir hedeftir. Bakım evlerinde yaşlılara reçete yazma ve yardımlı yaşam, bir antidepresan ile tedavi edilen kadınların sayısı erkeklere kıyasla yaklaşık iki katına çıkarak dört kat arttı; (60 yaş ve üzeri tüm kadınların yüzde 24,3'ü). Bilişsel Beyin Yetersizliği, demans, diyabet, geç disfori ve depresyonun kötüleşmesi gibi birçok ciddi potansiyel yan etki, mevcut sağlık sorunları olan yaşlanan bireylere reçete yazmayı sorgulamamıza neden olmalıdır.

Milyonlarcamız, antidepresan bağımlılığımızı yaşlılığa taşıyacağız. Eğitim, ilaç yolculuğumuz boyunca bizi desteklemenin bir kez daha anahtarıdır. Yaşlandıkça, yıllarca kullandığımız antidepresanlara bağımlı hale gelebiliriz. Koşullardaki bir değişiklik, bizi artık farkına varılmayan bağımlılığımızı yönetemeyeceğimiz bir konuma getirebilir. Bakım sağlayıcılar, antidepresan bağımlılığının tehlikeleri hakkında bilgi sahibi olmayabilirler. İlaçta yapılan değişikliklerden veya ilaçların kesilmesinden zarar görmeye karşı savunmasız hale gelebiliriz; bilgilendirilmiş onay olmaksızın herhangi bir zamanda artırılabilir veya geri çekilebilir. Tıpkı diğer yaş gruplarındaki insanlarda olduğu gibi, yaşlılarımız da ilk reçete edildiğinde muhtemelen depresyonlarına neden olan kimyasal bir dengesizliğe sahip değillerdir. Genelde yaşadıkları şey, yaşamla ve yaşlanmayla birlikte sunduğu değişikliklerle baş etmede zorluktur.

MDLinx, "Amerika'daki en yeni salgın şu anda yetişkinlerin %47'sini etkiliyor - birkaç on yıl önce etkilenen sayının iki katı."217 Yalnızlık zihinsel bir hastalık değildir, ancak yaşlılarımıza aşırı ilaç vermeye devam ettikçe kesinlikle bu şekilde tedavi edilmektedir. Bu, “tedavi etmek” yerine önlememiz gereken doğal ama tamamen önlenebilir bir durumun günümüzde tıbbileştirilmesine bir örnek daha. "Psikologlar, psikiyatristler ve sosyal bilimciler, on yıllardır yapılan klinik çalışmalardan hem entelektüel hem de sosyal katılımın yalnızlığı önlemeye yardımcı olduğunu biliyorlar."218 Ayrıca sosyal aktivitenin bilişsel gerilemedeki azalma ile pozitif olarak ilişkili olduğunu da biliyoruz.

İlaçlar, konuşma terapilerine kıyasla ucuz ve kolay bir seçenektir. Konuşma terapileri genellikle mevcut değildir, uzun bekleme listeleri vardır veya pahalıdır ve doktorlar nadiren yaşlıları terapiye sevk eder. Gerçek şu ki, belki de antidepresanlara olan bağımlılığımız nedeniyle, yaşlılara yönelik psikososyal hizmetler ve müdahalelerde ciddi bir eksiklik var. Yaşlı vatandaşlarımızın tedavisi söz konusu olduğunda, uygulamada bir kez daha büyük bir değişikliğe ihtiyaç var. Hayatla başa çıkma yeteneğimizi tedavi etmek ve yaşlandıkça buna akıl hastalığı demek hem saygısızlık hem de ters etkidir. Toplumsal bir değişime ihtiyacımız var. İlaç bazı yaşlı insanlara yardımcı olabilirken, Ulusal Yaşlanma Enstitüsü gibi kuruluşların “ruh sağlığının tıbbi modeli” yaklaşımını benimsemelerini yeniden düşünmenin zamanı geldi mi? İlk önce bireye bakmanın zamanı mı, onun sözde gerçek “hastalığı”, “klinik” depresyonu, “bozukluğu” ya da sistemi daha kolay hale getirmek için hangi etiket uygunsa ona değil mi?

Ulusal Yaşlanma Enstitüsü'nden alıntı yapmak için, “Depresyonunuz olduğunda, haftalarca günlük yaşamda sorun yaşarsınız. Doktorlar bu duruma “depresif bozukluk” veya “klinik depresyon” diyorlar. “Depresyon gerçek bir hastalıktır. Bir kişinin zayıflığının veya karakter kusurunun bir işareti değildir. Klinik depresyondan 'çıkış yapamazsınız'. Depresyon yaşayan çoğu insan iyileşmek için tedaviye ihtiyaç duyar.”219 Bu, değiştirmemiz gereken zarar verici, toplumca kabul görmüş anlatıya bir örnek daha.

ANTİDEPRESANLAR, SİLAHLI
KUVVETLER, PTSD VE İNTİHAP

Silahlı Kuvvetler, PTSD, antidepresanlar ve intihar: Bize hizmet edenler daha iyisini hak etmiyor mu?

Belirli bir yılda yaklaşık 8 milyon yetişkine Travma Sonrası Stres Bozukluğu (TSSB) teşhisi konuyor. TSSB'nin belki de en trajik sonuçları ordumuz tarafından hissediliyor.

Tarih boyunca askerler savaşlardan kaçınılmaz olarak travmatik anılarla dönmüşlerdir, ancak TSSB ortaya çıkana kadar, genellikle kişisel dayanıklılıklarını, toplum desteğini ve geçen zamanı hayatlarını yeniden inşa etmek için kullanırlardı. PTSD, askeri deneyimi ve insan acısını bir hastalığa dönüştürdü; ilaca ihtiyaç duyan bir hastalık. Zavallı bir ticari girişim olan ilaç endüstrisi ve psikiyatri, orduyu hedef olarak görüyor, nişan alıyor ve patlıyor... başka bir başarılı psikiyatrik ilaç pazarı yaratılıyor ve geliştiriliyor. Sömürü ve tıbbileştirme için olgunlaşmış bir başka insan ıstırabı alanıydı.

Psikolojik müdahalelerin kullanılması, bir dizi yetkili kaynak tarafından TSSB için birinci basamak bir yaklaşım olarak önerilmektedir, ancak gerçekte, gazilerimiz aktif görevden döndüklerinde genellikle ilaç tedavisi görmektedir.221 TSSB için önerilen dört antidepresan vardır: sertralin (Zoloft), paroksetin (Paxil), fluoksetin (Prozac) ve venlafaksin (Effexor).

ABD Gazi İşleri Bakanlığı (VA), ilk tanıya ek olarak; "TSSB'si olan çoğu insan - yaklaşık %80 - bir veya daha fazla ek zihinsel sağlık teşhisine sahiptir. Ayrıca işlevsel bozulmalar, düşük yaşam kalitesi ve ilişki sorunları için risk altındadırlar. TSSB ve travma, fiziksel sağlık sorunlarıyla da bağlantılıdır. Bu makaleler, TSSB, travma ve birlikte ortaya çıkan zihinsel ve fiziksel sağlık sorunları arasındaki bağlantıları açıklıyor.”222 Antidepresanların olumsuz etkileri ve neden olabilecekleri reçeteleme kaskadı hakkında ne yaptığımızı bilerek; Gazilerin bu kadar çok başka sakatlık ve sağlık sorunu riski altında olması sürpriz mi?

DSM-5 için Birincil Bakım PTSD Ekranı (PC-PTSD-5)224

Tanım

DSM-5 için Birincil Bakım PTSD Ekranı (PC-PTSD-5) birinci basamak ayarlarında kullanılmak üzere tasarlanmış 5 öğeli bir ekrandır. Ölçüm, yanıtlayıcının travmatik olaylara maruz kalıp kalmadığını değerlendirmek için tasarlanmış bir madde ile başlar. Katılımcı maruz kalmayı reddederse, PC-PTSD-5 0 puanla tamamlanır. Ancak, yanıtlayıcı yaşamı boyunca travmatik bir olay yaşadığını belirtirse, yanıtlayıcıya beş ek evet yanıtı vermesi talimatı verilir. /geçen ay içinde travmaya maruz kalmanın onları nasıl etkilediğine dair soru yok.

Ölçek

Bazen insanların başına alışılmadık veya özellikle korkutucu, korkunç veya travmatik şeyler gelir. Örneğin:

· Ciddi bir kaza veya yangın

· Fiziksel veya cinsel saldırı veya istismar

· Deprem veya sel

· bir savaş

· Birinin öldüğünü veya ciddi şekilde yaralandığını görmek

· Sevilen birinin cinayet veya intihar yoluyla ölmesi

Hiç bu tür bir olay yaşadınız mı? EVET HAYIR

Hayır ise, ekran toplamı = 0. Lütfen burada durun.

Cevabınız evet ise lütfen aşağıdaki soruları cevaplayınız.

Geçen ay, sen...

· Olay(lar)la ilgili kabuslar gördünüz mü ya da istemediğiniz halde olay(lar)ı düşündünüz mü? EVET HAYIR

· Olay(lar)ı düşünmemek için çok uğraştınız mı veya olay(lar)ı hatırlatan durumlardan kaçınmak için yolunuzdan mı çıktınız? EVET HAYIR

· Sürekli tetikte miydiniz, dikkatli miydiniz veya kolayca ürktünüz mü? EVET HAYIR

· Uyuşmuş veya insanlardan, etkinliklerden veya çevrenizden kopuk hissettiniz mi? EVET HAYIR

· Olay(lar) veya olay(lar)ın yol açmış olabileceği herhangi bir sorun için kendinizi veya başkalarını suçlamayı bırakamıyor musunuz veya kendinizi suçlu hissediyor musunuz? EVET HAYIR

Miriam Reisman, “Askeri gazilerde TSSB tanısını ve değerlendirmesini karmaşık hale getirmek, yüksek psikiyatrik komorbidite oranlarıdır. Depresyon, gazilerde TSSB'nin en yaygın komorbiditesidir. Büyük bir ulusal anketten elde edilen sonuçlar, majör depresif bozukluğun (MDB), TSSB'si olanlarda TSSB'si olmayanlara göre ortaya çıkma olasılığının yaklaşık üç ila beş kat daha fazla olduğunu göstermektedir. Hem askeri hem de sivil örneklemlerde 57 çalışmadan oluşan geniş bir meta-analiz, MDB ve TSSB komorbidite oranını %52 buldu.223

Ulusal TSSB Merkezi, TSSB'ye sahip olma olasılığı daha yüksek olan kişilerin belirlenmesine yardımcı olmak için bir dizi “PTSD Tarama Aracı” (kısa anketler) sağlar. DSM-5 ile oluşturulan bu basit araçlar, genel popülasyondaki diğer bozuklukları taramak için kullanılan araçlara çok benzer. Birincil amaçları, ilaca ihtiyaç duyan bir durumu teşhis etmektir.

Endişe verici bir şekilde, mevcut aşırı reçetelemeyi sorgulamak yerine, TSSB'yi tedavi etmek için diğer ilaçları geliştirmek ve onaylamak için daha fazla klinik deney görüyoruz. İlaç endüstrisinin psikiyatrik ilaç pazarının çok kazançlı bir kolu haline geldi. TSSB'yi anlamak ve travma veya olumsuz bir yaşam olayı geçirmiş ve onu kullanan herkes tarafından kolayca anlaşılabilir, ordumuz ve gazilerimiz, genellikle ciddi veya ölümcül sonuçlarla, özellikle ilaç tedavisi görme riski altındadır.

2006'dan beri 70.000'den fazla gazi intiharı gerçekleşti ve reçeteli ilaçların bizi tehlikeli yan etkiler riskine sokabileceği, özellikle de antidepresanların ve diğer bazı ilaçların intihar riskini artırabileceği yaygın olarak kabul edildiğinden, bağlantıyı sorgulamamız durumunda gazilere reçete yazma oranlarının yüksek olması ile intihar ederek hayatına son veren gazilerin sayısı arasında mı?

Robert Whitaker ve Derek Blumke, VA'da tedavi edilen gaziler için artan intihar riskini gösteren VA intihar verilerini detaylandıran bir rapor yayınladı.225 Ayrıca intihar riskini artırdığını bildiğimiz psikiyatrik ilaçları gazilere reçete etme oranlarının orantısız derecede yüksek olduğunu vurgulamaktadır. VA'nın “Gaziler arasında intiharı önlemenin VA'nın en önemli klinik önceliği olduğunu” ilan etmesine rağmen, Whitaker ve Blumke şöyle yazıyor: “Tarama protokolleri, antidepresanlar ve diğer psikiyatrik ilaçlarla tedavinin düzenli olarak reçete edildiği psikiyatrik bakıma daha fazla sayıda gaziyi soktu. Gaziler arasında bu tür ilaçlara maruz kalmanın artmasıyla birlikte intihar oranları adım adım arttı.” Bu elbette halka verilen mesajın aynısıdır; intiharın bir halk sağlığı sorunu olduğuna göre ruh sağlığı sorunlarını tespit edip teşhis edip tedavi etmemiz gerekiyor.

2016'da VA, “ulusumuzun tarihinde Gazi intiharının en kapsamlı analizi” olduğunu söyledikleri bir rapor yayınladı. VHA kullanan hastaları dört alt gruba ayırdılar: Teşhis Edilmemiş ve Tedavi Edilmemiş (ruh sağlığı veya madde kötüye kullanımı bozukluğu için), Teşhis Edilmemiş ve Tedavi Edilmiş (psikiyatrik bir ilaçla veya farmakolojik olmayan tedavi ile), Teşhis Edilmiş ve Tedavi Edilmemiş ve Teşhis Edilmiş ve Tedavi Edilmiş.

Sonuçlar, zihinsel sağlık tedavisi gören tanısı olmayanların, böyle bir tedaviye erişmeyenlere göre intihar nedeniyle ölme olasılığının daha yüksek olduğunu gösteriyor. 2014 yılında tedavi görenler, “tedavi edilmeyen” gruba göre iki kat daha hızlı öldü. En önemlisi, teşhis konmamış ancak akıl sağlığı tedavisi görenlerin, teşhis edilmeyenlere göre intihar nedeniyle ölme olasılıkları daha yüksekti. Bulgular, klinik deneylerden zaten bildiğimiz bir şey olan, ruh sağlığı tedavisinin intihar riskini neden ikiye katladığını tam olarak gösteriyor.

2005 ve 2016 yılları arasında 53.000'den fazla gazi silahlı intihar nedeniyle öldü ve Amerikalılar parmağı silahların erişilebilirliğine işaret etmekte hızlı.226 Ancak intihara katkıda bulunan çok sayıda faktör vardır. Birçoğu, ABD'deki yüksek intihar oranlarının bir nedeni olarak silahlara erişimi suçlamakta hızlıdır, ancak çok azı reçeteli ilaçların aşırı reçete edilmesini kilit bir faktör olarak kabul etmeye hazırdır.

Phoenix'te bir psikiyatrist olan Dr. Sue Sisley, The Huffington Post'a PTSD için mevcut şaşırtıcı sayıda ilaç hakkında “Bu göz korkutucu bir liste” dedi. Gazi İşleri Bakanlığı'nın ulusal formüleri, genel olarak VA doktorları tarafından yaygın olarak reçete edilen bir ilaç ve malzeme kataloğudur ve 1.500'den fazla madde içerir. "Bu listeyi gazilerimize gösterdiğimde, tamamen mideleri bulandı çünkü sık sık bu ilaç denemelerinin çoğunun hedefi oldular. Anksiyete, depresyon, geri dönüşler ve uykusuzluk gibi ciddi TSSB semptomlarını tedavi etmek için kullanılan ilaçların çoğu geliyor özellikle birbirleriyle kombine edildiğinde riskli yan etkileri vardır. En tehlikeli olanlardan biri intihar düşüncesindeki artıştır.”227

Ancak işler değişiyor mu ve reçeteli ilaçlar ve gazilerin ruh sağlığı tedavisi hakkında sorular sorulmaya mı başlıyor? Mad in America, toplumun daha iyi eğitim almasına yardımcı olmak ve asker, gaziler ve ailelerine, uyuşturucuya dayalı baskın ruh sağlığı modeline alternatifleri belirlemede yardımcı olmak için Gaziler, Hizmet Üyeleri ve Askeri Aileler Girişimi'ni başlattı. Yabancı Savaş Gazileri (VFW) ve Amerikan Lejyonu ayrıca antidepresanlara ve asker, gazi ve ailelerinin intiharlarına bakıyor.228

Dr. Mary Neal Vieten tarafından kurulan yeni bir yaklaşım olan Warfighter Advance, gazilere yardım etmek için alternatif bir yol sunmada öncülük ediyor. Amacı, "Warfighter'ın %100 başarılı bir şekilde yeniden bütünleştirilmesi ve dayanıklılığı ve travma geçirmiş bir Warfighter'ın tıbbi olmayan bir bağlamda tamamen restore edildiği bir dünyadır."229 Travmayı ilaçla tedavi etme tıbbi modelini açıkça reddeder ve akıl sağlığı bakımı için bilgilendirilmiş onam ihtiyacını kabul eder. Destek, ilişkiler ve anlamlı hayatlar yaşamak için güven oluşturmaya yardımcı olmak için askeri personeli (aktif veya kıdemli) güçlendiren dağıtım sonrası yaşamda yardımcı olacak araçlar sunar.

“Risk-fayda oranının dikkatli bir analizinden sonra, Warfighter için tüm 'akıl hastalığı' etiketlerini reddediyoruz ve aynı şekilde Warfighter'a yeniden entegrasyon sürecinde psikiyatrik ilaçların kullanımını veya yararlılığını reddediyoruz. Bu etiketlerin ve genel olarak travma geçirmiş bireyler için 'tedavilerin' yıkıcı etkilerini kabul ediyoruz.”

“Warfighter Advance, savaşçının konuşlanma sonrası yaşamının yörüngesini değiştirir, böylece savaşçının sonsuz bir zihinsel hastalık teşhisi, ilaçlar, tıbbi randevular ve hayal kırıklıkları döngüsü ile karakterize edilen bir varoluş yerine, savaşçının gurur, üretkenlik, sağlıklı ilişkiler ile karakterize edilen bir hayatı olur. , hizmetin devamı ve diğer hizmet üyeleri için aynı sonuçlar için savunuculuk. ”

ABD'de her gün intihar ederek ölen 20 gazi, acil değişim ihtiyacının açık kanıtıdır. Gaziler, “intiharı önleme” konusundaki mevcut toplumsal yaklaşımımızın sorgulanmasını hak ediyor ve tarama, teşhis ve antidepresanlarla tedavi etmenin genellikle intiharın öncüsü olduğunu kabul etmemiz gerekiyor.

“Amerikan İntiharı Önleme Vakfı”nın bize açıkça “intihar ederek ölen insanların yüzde doksanının ölüm anında zihinsel bir bozukluğu olduğunu” söyleyenler gibi baskın mesajları değiştirmenin zamanı geldi. Kaç kişinin intihar düşüncesi için bir kara kutu uyarısı olan zihin değiştiren psikoaktif antidepresanları aldığını sorgulamak yerine, intiharı azaltmanın bir yolu olarak tıbbi teşhis ve tedaviyi teşvik etmeye devam ediyorlar. İlacın en iyisi olduğu mesajını yaymaya devam ediyorlar. Vakıf, intiharla ilişkili en yaygın bozukluğun “depresyon, çok sık teşhis edilmeyen ve tedavi edilmeyen bir hastalık” olduğunu belirtiyor. Medyaya “intihar düşünce ve davranışlarının uygun ruh sağlığı desteği ve tedavisi ile azaltılabileceğini iletmesini” tavsiye ediyor.230

Sürekli duyduğumuz ruh sağlığı mesajlarında büyük bir azalma, bunlara eşlik eden bozuklukların teşhisinde azalma ve bazılarımızın gereksiz yere yuttuğu zararlı antidepresanların reçetelenmesinde azalma görsek ne olur? Hepimiz “Savaşçı” olsaydık ve hayatımızdaki zorluklara uyum sağlamak için farklı bir yaklaşım benimseseydik ne olurdu? Paradoksal olarak konuşursak, ne kadar çok ilaç reçete edilirse o kadar çok intihar olur... ama bu mesajı hükümet organlarından veya tıp mesleğinden yakın zamanda duymayabiliriz.

BÖLÜM 5

Hasta Deneyimleri

HASTA DENEYİMLERİ

"Bir dahaki sefere reçeteli bir ilaç için bir televizyon reklamı gördüğünüzde, kendinize tıbbi tedavi hakkında hiçbir şey bilmediğinizi ve reklamı yapan herkesin gelecekteki davranışlarınız konusunda finansal çıkarı olduğunu hatırlatın."231

İLAÇ ENDÜSTRİSİ , Amerika Birleşik Devletleri'ndeki en büyük reklam harcamalarından biridir. (ABD ve Yeni Zelanda, ilaçların televizyonda doğrudan tüketici reklamına (DTCA) izin veren tek gelişmiş dünya ülkesidir.) 2017'de, New York Times'ta Joanna Kaufman bize, “Daha Fazla İlaç Reklamı Gördüğünü Düşündüğünü Düşünün televizyonda? Öylesin ve İşte Nedeni."232 2018'de Jacob Bell, "Televizyonu düşünürsek, yaklaşık 70 reçeteli ilaca ait 187 reklam, 2018'in başlangıcından bu yana toplu olarak neredeyse yarım milyon kez yayınlandı. Pazarlama analizlerine göre, ilaç şirketleri bunu yapmak için 2,8 milyar dolar harcadı. sağlayıcı iSpot.tv.”233

Kasım 2015'te Amerikan Tabipler Birliği (AMA), televizyon reklamları da dahil olmak üzere, reçeteli ilaçların ve tıbbi cihazların doğrudan tüketiciye reklamının yasaklanması çağrısında bulundu. Temel gerekçeleri, “hastaları kendileri için uygun olmayabilecek daha pahalı ilaçlar istemeye teşvik etmek” idi!234 “Yeni bir STAT-Harvard anketi, AMA'nın pozisyonunun Amerikan kamuoyundan açık bir çoğunluk desteğine sahip olduğunu gösteriyor. Ankete göre, Amerikalıların yüzde 57'si ilaç reklamlarının TV'den kaldırılmasından yana; Yüzde 39'u karşı çıktı. Ankete katılanların yüzde 44'ü ayrıca FDA'nın fiyatı çok yüksek bulduğu takdirde yeni bir ilacı onaylamamasına izin verilmesi gerektiğini söyledi.235

Uyuşturucu reklamları genellikle belirli bir tür kişisel hikaye anlatır. Karakter, uğrunda ölmeye değer bir gülümsemeye sahip, sözde hasta bir bireyse tabii ki çekici. İdeal banliyö dünyalarında mükemmel bir şekilde yaşamalarını sağlayan ilaç tarafından kurtarılıyorlar. Bunların hiçbiri gerçek değil elbette. Oyuncu doktorları George Clooney havasıyla gören sahte hastalığı olan aktör hastalar. Hepsi cilalı, idealist ve herhangi bir "yan etki", dürbün gerektiren metinlerle birlikte hızlı bir şekilde teslim edilir. Hangi “yan etkilerin” en tehlikeli olduğu, bunların şiddeti veya sıklığı hakkında hiçbir fikrimiz yok.

Scientific American editörlerinin bize söylediği gibi, "Televizyonda ilaç satmak berbat bir sağlık eğitimi biçimidir ve aynı zamanda tıbbi masrafları artırabilir."236 Şüphesiz, tüketicileri ilaçlar, özellikle de antidepresanlar ve diğer “psikiyatrik ilaçlar” konusunda eğitmenin en sorumsuz yolu, o hapı yutarsak hepimizin sahip olabileceği harika hayatı tasvir ediyor. Parlak saçlara, mükemmel bir daireye ve sevgi dolu bir eşe sahip olma fikrine kapıldığımızda tüm stresimiz, endişemiz ve üzüntümüz yok olacak. Reklamlar bizi cezbederken, ilacı almadan önce gerçekten anlama ve öğrenme ihtiyacı alakasız görünüyor. Gerçekçi olmayan basit ama ikna edici mesaj, aklımıza sağlam bir şekilde yerleştirilmiş o ilacın adı ile doktorumuzu ziyaret etmemiz için gereken tek şey.

İlaç endüstrisi, gerçekte bize çoğu zaman onsuz yapamayacağımız ilaçları satarken, reklamlarının ürünlerine güç verdiğine, eğittiğine ve ürünlerine güven duymamızı sağladığına inanmamızı istiyor. Reklamları, Amerika Birleşik Devletleri'nin tıbbileştirilmesinde en etkili itici güçlerden biridir ve milyar dolarlık pazarlama araç kutusunun bir parçası olarak tarama ve teşhis ile çalışır.

Oyuncu hasta ile gerçek hayattaki hastanın yan yana gelmesi korkutucu. Bize hızlı bir tedavi ve mucizevi bir tedavi satıyoruz, gerçekte, çoğu zaman yan etkilerin, uzun süreli ve ek hastalıkların ve bazen ölümün ilaçlı bir yaşamına rıza gösteriyoruz. Antidepresanlara nasıl tepki vereceğimizi tahmin etmenin imkansız olduğunu biliyoruz ve hiçbir antidepresan reklamında bu bize söylenmiyor. Bazılarımız, en kısa süre için alındığında onları yararlı bulabilir, ancak çoğumuz satın aldığımız ilaçların yarardan çok zarar verdiğini göreceğiz. Sonunda (bilgilendirilmiş rıza olmadan) kabul etmeden önce almamız gereken bilgilere ihtiyacımız olacak. Genellikle sadece işler ters gittiğinde daha fazla bilgi ararız ve yardım ve destek ararız.

Konu antidepresanların bazen yıkıcı etkilerini öğrenmek söz konusu olduğunda elimizdeki en iyi kanıt, anekdot niteliğindeki kanıtlardır. Dünya çapında “antidepresif” bir hayat yaşayan insanların kişisel deneyimleri 237 , TV reklamlarında satılanlardan çok farklı bir hikaye anlatıyor. Bunlar tıp mesleğinin anlattıklarına inanan, antidepresanları reçete edildiği gibi alan ve hayatları bir daha asla eskisi gibi olmayacak gerçek insanlardır. Bu tür deneyimler, Therapeutic Advances in Psychopharmacology'de yayınlanan “Hastanın Sesi” araştırma çalışmasında incelenmiştir.238

Bulguları arasında, "Katılımcıların toplam %97'sine bir doktorla ilk konsültasyonlarında bir reçete, %5'ine konuşma terapisi önerildiğini ve %0,6'sına yaşam tarzı tavsiyesi verildi (bazı hastalara birden fazla seçenek sunuldu). ”

"Hastalar doktorlarına yan etkiler bildirdiğinde, doktorlarının yanıtı büyük ölçüde değişiyordu: %32'si alternatif bir ilaç denedi, %35'i başka bir ilaç ekledi, %28'i dozu ayarladı ve vakaların %21'inde doktor, vakaların %21'inde doktorun yan etkiyi reddettiği fikrini reddetti. yan etkiler reçete edilen ilaca bağlıydı.”

"Araştırmacılar aşağıdaki ortak temaları buldular:239

Hastalara antidepresan bırakma riski hakkında bilgi verilmemesi.

Doktorlar yoksunluk belirtilerini tanıyamıyor.

Doktorlar, reçeteli ilaçları azaltmanın en iyi yöntemi hakkında yeterince bilgi sahibi değiller. Altta yatan durumun nüksetmesi veya yoksunluktan başka tıbbi hastalıklar teşhisi konan hastalar.

Çevrimiçi forumlar da dahil olmak üzere genel sağlık hizmetleri dışında tavsiye arayan hastalar.

Geri çekilme yaşayanlar için işleyiş üzerinde önemli etkiler. ” Araştırma, tıp mesleğinin hastaları dinlemekteki başarısızlığını gösteriyor. Antidepresan yan etkileri ve yoksunluk hakkında bilgi eksikliğini gösterir. Bunlar, sağlık hizmetimizle ilgili kararlar almamıza yardımcı olmaları için güvendiğimiz profesyonellerdir ve zihinsel sağlığımız söz konusu olduğunda, daha iyisine ihtiyacımız olduğu ve bunu hak ettiğimiz açıktır. Antidepresanlar hakkındaki önyargılı toplumsal fikirlerimize ve inançlarımıza meydan okumalı ve başkalarının deneyimlerinden öğrenmeliyiz. Gerçek hayattaki kanıtların tıp mesleği ve ilaç endüstrisi tarafından sıklıkla tasvir edilenden çok farklı bir tablo çizdiğini anlamamız gerekiyor.

*Dilekçeyi yanıtlayan kişi başına en fazla üç yanıt kaydedilir. Yüzde, her bir yanıttan bahseden 158 yanıtlayıcının yüzdesine eşittir.

Uyarı: Aşağıdaki hasta referansları intihar, maddeye bağlı travma ve duygusal sıkıntı gibi hassas konuları içermektedir. Bu içerik bazı okuyucular için üzücü olabilir ve altta yatan semptomları şiddetlendirebilir. Lütfen devam ederken en iyi kararınızı kullanın.

“Bu mektubu yazıyorum, böylece antidepresanların zararlarını ve ölümlerini anlayacaksınız. 8 Eylül 2011'de 42 yaşındaki sevgili oğlum canına kıydı. Bunun nasıl doğru olabileceğine kafa yoramıyordum. Hayatında intihara meyilli değildi. Caddenin karşısında oturuyordu ve onu her zaman gördüm, bir şey onu rahatsız ederse bir anne olarak bilirdim. Tahmin edebileceğiniz gibi, NEDEN'e bir sebep bulmak için gelinime aklıma gelen her soruyu sordum. Bir aile üyenizi intihar nedeniyle kaybederseniz, NEDENİ'ni bilmek istersiniz!

Ona sorduğum her şeye hayır dedi. Sonunda bir gün onu aradım ve herhangi bir ilaç alıp almadığını sordum ve evet dedi, Zoloft (sertralin) ve Wellbutrin (bupropion). Ona sordum, depresyonda mı hissediyordu? Bana 1999'da PA'sını gördüğünü ve yaygın anksiyete teşhisi konduğunu söyledi; Yıllar boyunca, yaşadığı yan etkiler nedeniyle onlardan kurtulmaya çalıştı, ancak başaramadı. Daha sonra, 2011 baharında karısına hayatını geri istediğini söyledi ve doktorunu arayarak onlardan kurtulmasını istedi. Doktorların hastalarını çok hızlı azaltmalarının zor yolunu öğrenmek zorunda kaldım. Eminim bunu sana yazanların çoğundan duymuşsundur.

Birkaç ay sonra, antidepresanlarda tipik olan para çekme işlemleri onu vurdu. Daha fazla endişe ve uyuyamamak. Bu muhtemelen onun depresif hissetmesine neden oldu ve bu nedenle, sorunlarına neden olanın antidepresanlar olduğunu bilmeden doktorunu onlara geri dönmesi için çağırdı. ZOLOFT'U (SERTRALINE) YENİDEN BAŞLATTIKTAN SONRA DOKUZ GÜN SONRA KENDİNİ VURDU! Bir dul eşi ve iki çocuğunu babasız bırakarak, aniden ve bu şekilde karaktersiz bir şekilde hayatına son vermeden önceki günlerini size anlatmak isterim. Çok fazla insan canını ya da başka canını aldığı için bir şeyler yapılması gerekiyor.”

—Dilekçe Ref LLLLLLLL'den

______________________

“Herkesin değişen derecelerde bazı duygusal sorunları vardır. Hatırlayabildiğim kadarıyla payıma düşeni fazlasıyla aldım, hepsinin bir temel nedeni vardı, hepsinin bir nedeni vardı. Ama onlarla nasıl başa çıkacağımı bilmiyordum, kimse bana yol gösteremiyordu, beni teselli edemiyordu, bana uygun başa çıkma becerilerini öğretemiyordu. Ben farklıyım, bende bir sorun var diye düşündüm. Berbat çocukluk, baba tarafından terk edilmiş, daha da beceriksiz ebeveynlik, berbat koca, kafa karıştırıcı yaşam döngüsü devam etti. Benim sorunum neydi? Çünkü çok ağladım, çok soru sordum, taş gibi bir sessizlik, uykusuzluk, bazen gerçekten hiç gölge olmayan gecenin karanlığında sürünen karanlık gölgelerden korku duydum. Bu duyguları, korkuları, endişeleri, meydan okumaları kelimelere dökmeye çalıştım çünkü bağlantı kurmak, konuşmak ve dinleyecek birine sahip olmak, inanmak, hatta ebeveynler, hatta kocalar, hatta doktorlar, engeller koymak istiyordum. duymak istemiyorlardı, ne söyleyeceklerini de bilmiyorlardı. "Boğazından aşağı birkaç hap atalım."

Annem, “Deli olan sensin, psikiyatriste gidiyorsun, bende bir sorun yok, sende bir sorun var” dedi. Kendimi kapatıyorum, dışlanmış hissediyorum, kötü biri gibi hissediyorum. Böylece devam etti, doğum sonrası antidepresanlar beni çok uykulu yaptı, küçük bebeğimle ilgilenemedim, boşanmayla sonuçlanan çözülmemiş evlilik durumu. Keşke konuşabilsem, biri beni dinlese, biri beni ve hislerimi doğrulasa, bunun “sakinleşmek” yerine hayatın bir parçası olduğu söylense, ağız o kadar kuruydu ki, başım sisli, bacaklarım titrek, konuşamazdım, yapabilseydim. Şaşkın bir şekilde etrafta dolandım, zar zor katıldım.

Daha sonra Prozac adında mucizevi bir ilaç vardı (bazı intihar ölümlerine neden olduğu için basında kötü bir şekilde yer aldı) ve bu göz ardı edildi ve on yıl sonra, harika kronik ağrı hafifletmesi için sözde başka bir mucize ilaç olan Cymbalta vardı. Ve sonra Cymbalta'da 8 yıl çalıştıktan sonra çekilme kararım geldi. Kabuslar, bir bacağın diğerine akması, birinin gecenin bir yarısı beni pençelemesi, kulaklarımda sesler, ağlayamaması uyuşukluk, aşırı baş dönmesi, mide bulantısı, uykusuzluk. 4 yıl sonra hala boşluk hissediyorum. Üç yılı aşkın bir süredir divana uzanmış, düzgün düşünememiş, teşviki olmayan, yalnızlık çeken, sosyal açıdan zorluklar yaşayan, insanlarla ilişki kuramamış. Evet, doktorlar, çoğu zaman sadece birinin konuşmasını, onaylanmasını isteyen hastalarınızı görmezden gelmeniz ne kadar kibirli, bencil, beceriksiz, canavarsınız. O kalemi ve reçete defterini otomatik olarak çıkar, "evet, seni neyin iyileştireceğini biliyoruz, sana bir tablet vereceğiz", seni sakinleştirecek, seni uyuşturacak, beynini arafta tutacak, duygularını gizleyecek, gizli tutacak. görüş, hap vermeye alışkınız, yaptığımız şey bu, ilaçlar size yardımcı olacaktır. Ve yan etkileri biliyoruz; tüm ilaçların yan etkileri vardır; ama ilacın iyiliği kötüden daha ağır basar. "Size bir şey verdik, elimizden gelenin en iyisini yaptık ve sorununuzu çözdük." Birçoğu, ilaç şirketlerinden, tüm bu ücretsiz numunelerden, yazı defterlerinden, takvimlerden, kahve kupalarından, seyahat avantajlarından ve başka nelerden hiçbir kesinti almadıklarını söylüyor? Yani beynimi tamamen mahvettin, böylece her gün bir çeşit denge kazanmaya çalışarak baş aşağı oldu. Enerjisiz, inisiyatifsiz, ilgisiz, Cesurca ayakta kalmaya çalışmak, tembellik denilen motivasyon eksikliğinden utanmak, şiir yazmaktan, resim yapmaktan vazgeçmek, sadece uyumak istemek, parlak ışıklar, yüksek sesler, sert kokular, aklım karışmış gibi görünüyor, Noel ağacı ışıklarının dizileri gibi, hepsi birbirine dolanmış, umutsuzca yanık tutmaya çalışırken, elektriksel uyarılar geciktiğinde, dolambaçlı, zayıf, parçalanmış, hiçbir şey düzgün gitmedi, hiçbir şey aynı anda aydınlanmadı, bazıları yakıldı, diğerleri asla ateşlenmedi, asla bir parıltı verdi. Etrafta bir zombi gibi dolaşıyorum, herhangi bir ani hareket yapmaktan korkarak, parçalara ayrılacağımdan ve en ufak bir esinti ile uçup gideceğimden korkarak. sert kokular, sanki aklım tamamen karışmış, Noel ağacı ışıklarının dizeleri gibi hepsi birbirine dolanmış, umutsuzca yanık tutmaya çalışırken, elektriksel uyarılar geciktiğinde, dolambaçlı, zayıf, parçalanmış, hiçbir şey düzgün gitmedi, hiçbir şey bir anda aydınlanmadı hep birlikte, bazıları yakıldı, bazıları hiç ateşlenmedi, hiç parlamadı. Etrafta bir zombi gibi dolaşıyorum, herhangi bir ani hareket yapmaktan korkarak, parçalara ayrılacağımdan ve en ufak bir esinti ile uçup gideceğimden korkarak. sert kokular, sanki aklım tamamen karışmış, Noel ağacı ışıklarının dizeleri gibi hepsi birbirine dolanmış, umutsuzca yanık tutmaya çalışırken, elektriksel uyarılar geciktiğinde, dolambaçlı, zayıf, parçalanmış, hiçbir şey düzgün gitmedi, hiçbir şey bir anda aydınlanmadı hep birlikte, bazıları yakıldı, bazıları hiç ateşlenmedi, hiç parlamadı. Etrafta bir zombi gibi dolaşıyorum, herhangi bir ani hareket yapmaktan korkarak, parçalara ayrılacağımdan ve en ufak bir esinti ile uçup gideceğimden korkarak.

Ben binlerce insandan sadece biriyim ve hatta hayatları değişmiş çok genç insanlardan biriyim ve daha iyisi için değil, bazı insanlar belirli uyuşturucular kullanmaktan çok daha korkunç etkilere sahipler ve hayatlarına son veriyorlar ya da başkalarını sonlandırıyorlar. . Doktorlar, özellikle yoksunlukta ilaçların olumsuz yan etkileri konusunda hastaları tedavi etmekte beceriksizdirler, hiçbir fikirleri yoktur ve daha sonra bu yan etkileri en aza indirmek için başka ilaçlar reçete ederler. Doktorların ilacı bırakma/sütten kesme konusunda daha fazla eğitim almaları zorunludur. Bunların hepsi çok karmaşık biliyorum ve uzun vadede hastanın genel sağlığı olmadan ilaç üzerine ilaç yazmak dikkate alınmıyor, sorunu şimdi düzeltmek, dikkatli bir izleme yapılmadan daha sonra daha ciddi sorunlara yol açabiliyor.”

—Dilekçe Ref S'den

__________________________

“Temmuz 2003'te 45 yaşında ilk majör depresyonumu yaşadım. 40mg almaya başladım. günde bir antidepresan Paxil. Eylül ayına kadar, tekrar zihinsel olarak sağlıklı hissediyordum. Şubat 2004'te birkaç günlüğüne Paxil'i almayı unuttuktan sonra ilacı bıraktım. Temmuz ayında tekrar depresif hissetmeye başladım. Semptomlarım uykusuzluk, artan kaygı, hızlı kilo kaybı, düşük konsantrasyon ve enerji eksikliğini içeriyordu. Kendimi günde 40mg Paxil'e geri verdim.

Paxil'i tekrar kullanmaya başladıktan birkaç gün sonra intihar düşüncelerim vardı. Dozumu arttırırsam düşüncelerden kurtulup daha çabuk iyileşebileceğimi düşündüm. 17 Temmuz'da 60 mg almaya başladım. Paxil bir gün. Üç gün sonra intiharımı planladım. İntiharımı planlamaktan cinayet-intiharı planlamaya ve bir cinayeti planlamaya geçtim. 31 Temmuz 2004'te 11 yaşındaki oğlum Ian'ı öldürdüm. Birinci derece cinayetle suçlandım. Kasım 2004'te, Ian'ı öldürdüğümde dünyanın önde gelen adli psikiyatristlerinden biri tarafından “psikotik ataklar” ile “majör depresyon” içinde olduğum teşhisi kondu. Mayıs 2005'te, değerlendirmesi, başsavcı tarafından işe alınan başka bir önde gelen adli psikiyatrist tarafından desteklendi. 30 Eylül 2005'te, Ian'ı öldürmekten 'akıl hastalığı nedeniyle cezai sorumlu olmadığıma' karar verildi.

—Dilekçeden Ref QQQQQQQQQ

__________________________

“Reçete edilen antidepresanı alıp bırakırken başıma gelenlerin çoğunu ekleyemiyorum çünkü tekrar tekrar ziyaret etmek benim için çok travmatik. Reçeteli bir antidepresan alarak hayatım mahvoldu. Ciddi yan etkiler ve yan etkiler doktorlar tarafından fark edilmedi. Üzerinde bulunduğum üç yıl boyunca zihinsel ve fiziksel sağlığım bozuldu ve toleransa ulaştığımda her şey doruğa ulaştı. Vücudum ve beynim ilaca daha fazla dayanamadı ve cehennem gevşedi ve her türlü normal hayatımı tamamen kaybettim. İki çocuk annesiyim ve harika kocamın karısıyım; onlar olmasaydı ben burada olmazdım. Reçeteli bir antidepresan almanın bir sonucu olarak katlanmak zorunda kaldığım semptomlar ve deneyimler insanlık dışıydı ve çoğu - için kelime bulamadım. Çocuklarım birçok yönden annelerini kaybettiler. Artık bir zamanlar yaptığım gibi fiziksel ve zihinsel olarak çalışamıyorum. Ağrı, yorgunluk, yorgunluk, baş ağrısı ya da depresyon çok fazla olduğu için günlerimin çoğu kanepede ya da yatakta yatarak geçiyor. Beni birçok yönden etkileyen bilişsel sorunlar yaşıyorum. Duygularımı tamamen kaybettim - sevgiyi, mutluluğu ya da herhangi bir iyi duyguyu hissedemiyorum. Hayatla bağlantısı yok. Kimyasallara, yiyeceklere karşı hassaslaştım ve üzerimde olumsuz etkileri olacağı için tüm reçeteli ilaçlardan uzak durmam tavsiye edildi. Psikoza, intihara meyilli depresyona ve intihar dürtülerine katlanmak zorunda kaldım. Bir insanın hayal edebileceği en korkunç zihinsel işkence. Bu devletlerin mümkün olduğunu asla düşünmezdim. Bu çileden önce yapmayı sevdiğim bir şey olan artık egzersiz yapamıyorum. Arkadaşlarımı ve her türlü sosyal hayatımı kaybettim. Benim ve ailem için yıkıcı oldu. Hayatımın ne hale geldiğine inanamıyorum. Eğer doktorum tehlikelerin farkında olsaydı, yan etkilerden ve uzun süreli kullanım tehlikelerinden haberdar olsaydı, bunun olmayacağına inanıyorum.

Bana ilk reçeteyi verdiğinde bilgilendirilmiş onam yoktu. Bana söylenmiş olsaydı, onlara asla dokunmayacağıma inanıyorum. Stresli bir işte olmaktan, iki küçük çocuğu olan bir anneden ve evden uzakta çalışan bir kocaya sahip olmaktan kaygı kaynaklı stres yaşadım. Hâlâ önümde bir hayat olan mutlu, sağlıklı genç bir kadındım. Şimdi geleceğimin ne getireceği hakkında hiçbir fikrim yok. Antidepresandan neredeyse dört yıl uzaktayım ve hala iyileşme belirtisi yok. İnanılmaya, onaylanmaya ve desteklenmeye ihtiyacımız var. Bunu biz istemedik. Hiç kimse benim ve diğerlerinin yaşadıklarını yaşamak zorunda kalmamalı. Lütfen bunun olmasına yardım edin. Başka birçok hayat kurtarılabilir ve birçoğuna yardım edilebilir. Bunu okumak için zaman ayırdığınız için teşekkür ederiz.”

—Dilekçe Ref PP'den

__________________________

“İkinci çocuğumun doğumuna kadar psikiyatri deneyimim olmadı. Bir kriz durumunda hastaneye kaldırıldım. Aile doktorum doğum sonrası depresyonumun gelişimini anlamamıştı. Herhangi bir araştırmayla benim için aksi gösterilecek bir SSRI reçete etti. On ya da on iki gün sonra bir metro trenine atladığımda hemen sonuç intihar girişimi oldu. Yirmi üç yıl sonra hala tekerlekli sandalyeye, erişilebilir bir eve ve daha pek çok şeye ihtiyacım var. Evde kalmam gerektiği için kendimi şanslı sayıyorum anne. yaşadım. Herkes hayatta kalamaz. Çeşitli araştırma kaynaklarından intiharın SSRI'ların şaşırtıcı olmayan bir sonucu olduğunu anlıyorum. SSRI'ların ortadan kaldırılması gerektiğine inanıyorum. Psikiyatrik ilaçları sevmiyorum ama kullanıyorum. Beni yavaşlatıyorlar, beynimi bulandır ve hayatıma müdahale et. Ama yaşıyorum."

—Dilekçeden Ref BB

__________________________

“Durumsal kaygı için on beş yaşında bir SSRI reçete edilmesinden ciddi şekilde zarar gördüm. On yıl sonra şiddetli bir geri çekilme ile geri çekilmeye çalıştım ve çoğu doktor geri çekilmeyi tanımadığı için dozum artırıldı ve almaya devam etmek zorunda kaldım. On yıl daha hızlı ileri sardım ve bana bir enfeksiyon için başka bir ilaç verildi ve serotonin sendromu ve ciddi yan etkiler geliştirdim. Zoloft'tan nöroleptik ilaca bağlı akatizi ve ekstrapiramidal yan etkiler teşhisi kondu.

Zoloft hayatımı tamamen mahvetti. İki buçuk yıl önceki bu ilaç etkileşiminden ve bu ilacın devam eden yan etkilerinden bu yana, çalışmaktan ve çalışmaktan tamamen aciz hale geldim. Tıp mesleğinin, bu ilaçların veya yoksunluğun neden olduğu ciddi yan etkiler hakkında kesinlikle hiçbir fikri yoktur. Sahip oldukları tek çözüm dozu artırmak ya da daha fazla ilaç yazmak."

—Dilekçe Ref FFF'den

__________________________

"Bu ilaçları almanın ani olumsuz tepkilerinden muzdarip olmayanlarımız için, birçoğu 'hayattan bir şey' yaşarken kimyasalları vücutlarına ve beyinlerine bulaştırmaya devam ediyor. Bu süre boyunca, korunurlar, donatılırlar, hayatın streslerinden ve gerilimlerinden korunurlar (ancak bir kişinin kendi otantik duygularının koltuğundan hissedilebilecek derin bir neşe ve yürekten tutku deneyimlemelerine rağmen). İnsanlarla uygun bağlantılar kurmak konusunda hissiz ve duyarsızdırlar ve bu nedenle ilişkilerinde ve kişisel yaşamlarında büyük sıkıntılara neden olabilir.

Buna paralel olarak, 10 kişilik bir odaya bir bıçakla giren ve bunu bir koruma önlemi olarak gerekçelendiren bir kişi, en aşağıların en aşağısı olarak kabul edilecektir. Cezasızlık ve aynı şekilde zarar görmeyeceğinden emin olarak insanlara çok büyük zararlar verebileceğine kendini hazırlıyor. Zihin değiştirici uyuşturucular da benzer bir şey yapar... bir aile üyesi bana sık sık bu ilaçları aldığımda, onlara söyleyeceğim şeylerle onları gözyaşlarına boğduğumu söyledi. Bu sonraki atasözü, bağımsız hareket etmenin ve kendi kaderini duygusal ve ruhsal olarak belirlemenin öneminden bahseden bir atasözü. Hayatın zorluklarıyla başa çıkmanın ne kadar önemli olduğunu gösterir, ayaklarımızın altına serilmiş olanlardır, çünkü oraya bir sebep için konulmuştur.

Ancak Düzen, sizin ruhsal ve duygusal gelişiminizle ilgili hiçbir şeyi umursamıyor... onun umursadığı şey sizin 'onun üstesinden gelme', toparlanıp işe geri dönme ve kasaya katkıda bulunma beceriniz! İşte Ted Halpern'in Amerikan atasözü: "Birçok kişiyi sev... azına güven... ve her zaman kendi kanonunla kürek çek!" Kendi kanomda kürek çekmeyi tercih ederim (kötü, hatta!) - rahat olmaktan daha az sulara girmeyi ve bana öğrenmem gereken dersleri öğretecek insanlarla ve deneyimlerle karşılaşmayı, böylece kendimin en iyi versiyonu olabilirim. — bir jet motorunun kimyasal eşdeğerini alt takımıma bir uyuşturucu itici kayışı takmaktan, ben sakin suları yırtarken gövdeyi parçalara ayırmadan ve bana tıbbi bir başarı öyküsü demelerinden daha iyidir.

Babam ben 14 yaşındayken öldü. Bundan kısa bir süre sonra 16 yaşındaki çok sevdiğimiz aile köpeğimiz, ben evde yalnızken hiçbir kimyasal ötenazi uygulanmadan gözümün önünde öldü. Ölmesi yaklaşık bir saat sürdü. Aynı anda hem kafam karışmıştı hem de travma geçirmiştim. Bir buçuk yıl sonra, 2 yıldır birlikte olduğum çocukluk aşkımdan ayrıldım; Hormonal, hassas bir mizaca sahip bir ergendim.

Tıbbi notlarımda bununla ilgili HİÇBİR kayıt yok, ancak bu zamana dair anılarım çok canlı. Sonraki 30 yıl, ilacı unuttuğum/durdurduğum/veya azalttığım zamanlar dışında, hissiz, yalıtılmış ama işlevsel geçti.”

—Dilekçe Ref GGGGGGGGG'den

__________________________

“Kızımız Catherine, Kasım 2010'da öldü; 29 yaşındaydı. 5 aylık bir süre içinde psikiyatrik ilaçlardan oluşan bir kokteyl verildi ve ne yazık ki intihar etti. Nisan 2010'da 6 aylık bir dünya gezisinden döndükten sonra adrenal yorgunluğu yaşadı. Jet lag geçirdi ve haftalardır gece sadece 2 saat uyuyordu. 2 Temmuz'da Yunanistan'daki düğünü olacaktı ve biz Santorini'ye uçmamızdan 2 hafta önce bir arıza yaşadı.

Düğün hazırlıklarının yanında pek çok stres kaynağı da vardı. Catherine'e Ocak 2009'da MS teşhisi kondu. Başta anksiyete için Benzodiazepinler verildi ve daha sonra anksiyete için ve uyumasına yardımcı olmak için Escitalopram reçete edildi, ancak o zaman kabusu başladı.

2.5 aydan biraz fazla bir süre o ilacı kullandıktan sonra, kendini öldürmek amacıyla ot öldürücü satın almıştı. Adli tabip için bir rapor istedik ve Profesör Andrew Herxheimer nazikçe yazdı. Raporundan anladığım kadarıyla, 'essitalopram ve neredeyse aynı selefi sitalopram intihar düşünceleri ve davranışlarıyla bağlantılıdır'. Ve vardığı sonuç şudur: "Catherine'e kendisini neyin öldürdüğünü soramayız, ancak intihara meyilli düşünce ve duygularının aripiprazol ve mirtazapin tarafından tetiklenmiş olması çok olası ve hatta muhtemeldir. Etkileri ilave olurdu.'

Giderek daha fazla ilaç eklendi. Catherine'in kullandığı ilaçları ancak o öldükten sonra öğrenmeye başladık. Kısa bir süre sonra, muhtemelen ölümüne yol açan bu güçlü zihin değiştiren ilaçların kokteyli olduğunu anladık. Catherine'in 24 Kasım 2010'daki ölümünden önce aldığı ilaçlar şunlardı: 1) Aripiprazol 20mg yele, 2) Mirtazapin 45mg nocte, 3) Procyclidine 5mg tds, 4) Haloperidol 5mg yele ve 10mg nocte, 5) Diazepam 5mg pm ila tds ve 6) Zopiklon (gerektiği gibi).

Bu ilaçlar hakkında araştırma yaptık. Ne kadar çok okursak, o kadar sarsılırdık, içimizde biriken nihai öfke. Tek ihtiyacı dinlenmek ve uyumaktı. Profesör David Healy, genel olarak adli tabiplere açık mektubunda bazı ilaçlara verilen olumsuz tepkilerin altını çizdi. Soruşturmadan önce adli tabipten bilirkişi tarafından hazırlanmış bir rapor aldım. Ana vurgu Catherine'in MS'si etrafında toplanmış gibiydi. Catherine'in depresyonunda ve intiharında MS'nin ana faktör olduğu sonucuna vardı. MS nüksü olduğunu iddia etti. Catherine'in nöroloğu olan Profesör Scolding, Catherine'in asla nüksetmediğini doğruladı. Hatta bilirkişinin MS'si hakkında ileri sürdüğü tüm iddialar, kendi alanında uzman olan ve kızımızı da tedavi eden Profesör Scolding tarafından tamamen reddedildi.

Bilirkişi, kızımızı hiç görmedi veya onunla tanışmadı ve ben, Catherine'i depresyona sokan ve intihara meyilli düşüncelere sahip olanın MS olduğu iddiasını şaşırtıcı buluyorum. Ancak Profesör Azarlama, Catherine'i gördü ve mektubunda, 'onun bu bozukluğa ne kadar iyi uyum sağladığından ve onun cesareti ve kişiliğinin gücünden her zaman etkilendiğini' söyledi.

Kızımız çok zeki bir kızdı, sevecen, kibar ve nazikti. Ailesi ve arkadaşları için her zaman çok endişe gösterdi. Hayatı seviyordu ve geleceğini dört gözle bekliyordu. Catherine'in hayatının herhangi bir döneminde herhangi bir depresyon öyküsü veya herhangi bir akıl sağlığı sorunu yoktu. Her zaman iyimser ve kararlıydı ve MS teşhisi konduktan sonra bile çok cesaret gösterdi. İntiharı düşünmek, hatta düşünmek ona tamamen yabancıydı. Bilirkişi, vardığı sonuç bölümünde, “2008 SSRI'larının Güvenliğine İlişkin CSM Uzman Çalışma Grubu”ndan bir paragraftaki önemli bulguları aktardı. Raporda, '18 yaş ve üzeri genç yetişkinlerde kendine zarar verme ve intihar düşünceleri riskinin arttığına dair net bir kanıt yoktur' denilmektedir. Rapor, iddia ettiği gibi 2008'de değil, 2004'te yayınlandı. Güncel değil çünkü bu bulgu artık geçerli değil. 2008 yılında, 18 yıl yerine 25 yıla uzadığını göstermek için yeni denemeler yapıldı. Gerçekte, artık geçerli olmayan bir bulguyu yeniden üretti. Bunu kişisel olarak yanıltıcı buluyorum.

Soruşturmada ona bu konuda meydan okudum ama 2004 olduğu konusunda ısrar etti. Telaşlı görünüyordu. Bilirkişi raporu ayrıca şunları da belirtti: '1 Kasım'da, psikiyatrist tarafından en son görüldüğünde aripiprazol dozu iki katına çıkarılarak 20 mg'a çıkarıldı. İyileştiği hissedildi.' Bu, kızımızla ilgili gözlemlerimizle çelişiyordu. Catherine kötüleşiyordu ve intiharı düşünüyordu. 29 Ekim 2010 Cuma günü ekiple iletişime geçilmiş ve bu kendilerine iletilmiştir. Bu, Catherine'in yanlış bir şey yaptığını düşündüğü yanılgısı ile bir polis karakolunu ziyaret etmesinden sonraydı. Bir sonraki Pazartesi (1 Kasım 2010) iyileşmesi olası değildir. Gerçekten de, o sırada karım Catherine'de kalıyordu. Kesinlikle böyle bir sözde gelişme yoktu. Aslında tam tersi: 13 Kasım'da Catherine'i gördüm ve ne kadar kötüleştiğini görünce şok oldum. Tedirgindi, yürürken kıpırdandı. Akatizi olduğu belliydi. Akatizi, antipsikotikler ve antidepresan ilaçların neden olabileceği aşırı içsel huzursuzluktur. Etkilenen kişi içeriden işkence gördüğünü hisseder ve bu ilaçlar intihara katkıda bulunabilir veya doğrudan intihara neden olabilir veya yol açabilir.

Catherine'in öldüğü günün sabahı, Erken Müdahale Ekibi ile randevusu vardı. Kapısını çalmışlar, cevap alamamışlar ve gitmişler. Bir şeyin yanlış olduğuna dair şüphe uyandıracak biriyle temas kurmak için hiçbir önlem alınmadı. İlgili zamana bağlı olarak, bu onun hayatını bile kurtarmış olabilir. Gerçekten de Profesör Herxheimer bana göre, Catherine'in gördüğü bakımın YETERSİZ olduğunu bildirdi. Bunu, bilirkişi raporuyla ilgili verdiğim diğer ayrıntılı yanıtlarla birlikte belirttim. Adli tabibe iki uzun ve ayrıntılı rapor yazıp gönderdim.

Her ikisi de bu psikiyatrik ilaçlarla ilgili farmakolojik araştırmaların ön saflarında yer alan uzmanlar tarafından yazılan makaleler de dahil olmak üzere çeşitli kaynaklardan kapsamlı bir şekilde araştırma ve araştırma yaptılar. Her iki raporum da adli tabip tarafından reddedildi. Adli tabip devam etti ve aşağılık bir intihar kararı verdi. Bir anlatı kararı bekliyorduk. Soruşturmadan sonra, 'SSRI'ların Güvenliğine İlişkin CSM Uzman Çalışma Grubu Raporu'nu yayınlayan MHRA'ya yazdım. Nitekim 2004 yılı olduğunu teyit ederek bilirkişinin ısrarla savunduğu iddiasının yanlış olduğunu gösterdiler.

Catherine'e reçete edilen bir ilaç, uzman tanığın görüşünü bildirdiği esitalopramdı. Duruşmanın başında, adli tabip raporunu okurken, Catherine'in bir depresyon öyküsü olduğunu söyledi. Şaşırmıştım ama buna cevap veremeyecek kadar üzgündüm. Düşünecek çok şeyim vardı ve mahkeme duruşmalarına kesinlikle alışık değildim. Catherine'in depresyon geçirdiği Haziran 2010'dan önce, depresyon öyküsü olmadığını açıkça belirttim. Birisi bu kişinin depresyon öyküsü olduğunu söylediğinde, hemen uzun yıllar tasavvur edilir. Bu tamamen yanlış. Peki, 'depresyon öyküsü vardı' ile ne kastedildi? Adli tabibe yukarıdakilerin hepsini kanıtlarla birlikte gösteren bir mektup yazdım. Geri yazdı ve öne sürdüğüm noktalar hakkında yorum yapamayacağını ve kararının devam ettiğini söyledi.

Özetle, Profesör Herxheimer ve Profesör Healy, 2012 yılında International Journal of Risk & Safety in Medicine tarafından yayınlanan 'Case Histories as Evidence' başlıklı bir makale yazmışlardır. Birçok mahkemenin, çok üzücü bir durum olduğuna inandığım, reçeteli ilaçları ölüm nedeni olarak yeterince değerlendirmediğini açıklıyor.”

—Dilekçe Ref AAAAAA'dan

__________________________

“1996'da 41 yaşındayken bana bir SSRI antidepresanı reçete edildi. İş için uzaktayken aralıklı uykusuzluktan ve ayrıca PMT'den şikayet ederek doktora gittim. Konsültasyondan 'klinik depresyon'un eşiğinde olduğum ve bağımlılık yapmadığından emin olduğum bir ilaç için reçeteye sahip olduğum teşhisiyle ayrıldım. Kesinlikle sinir krizi geçirmenin eşiğinde değildim (klinik depresyonun anlamını araştırmam gerekiyordu) ve Seroxat'ın kesinlikle bağımlılık yaptığı ortaya çıktı.

Ancak doktorum bu gerçekleri bana beynimde kimyasal bir dengesizlik olduğunu söyleyince (bu da doğru değil) ona kesinlikle inandım. Dr. David Healy, 'Pharmageddon' adlı kitabında, 90'ların ortalarında, ilaç şirketi pazarlama ekiplerinin doktorlara, kadınlar için depresyon için kritik bir işaretin uykusuzluk olduğunu söylediklerini anlatıyor. Seroxat, kısa süreli uyku hapları yerine, bağımlılık yapmayan yeni çözümdü, o zamana kadar bu sorun bu şekilde ele alınmıştı (ve bana verilmesini bekliyordum).

Bunun yerine, sağlığıma zarar veren güçlü bir nörotoksik ilaç buldum - sunduğum problemler için tam bir aşırılık. Bu birçok insanın, özellikle kadınların başına gelmiştir. Bunu takip eden, yıllarca ilacı durdurmaya çalışmak ve başarısız olmaktı. İlk başta, büyük bir anksiyete bozukluğu ile çok hasta olduğumu düşündüm. Sonunda, uyuşturucuyu her bıraktığımda bana uykusuzluk, iştahsızlık, tarif edilemez kaygı, fobiler semptomları verecek olan yoksunluk yaşadığımın kuruşunu kaybettim, liste uzayıp gidiyor. Doktorumdan geri çekilmenin var olduğuna veya yaşadığım şeyin bu olduğuna dair bir anlaşmaya dair hiçbir resmi onay yoktu. Tek çarem, çekilmeyi uzak tutmak için alabileceğim en düşük dozu almaktı. Çalışmak için almaya devam etmem gerekiyordu.

2008 yılında, hasta literatüründe belirtildiği gibi Seroxat'ın bir yan etkisi olan osteoporoza sahip olduğum bulundu. 2009 yılında bir hareket bozukluğu geliştirdim. Vücudumun istemli kontrolünü kaybediyorum ve uyanık olmama rağmen sara nöbeti geçiriyormuşum gibi şiddetle sarsıyorum. Bu derinden tatsız. Bu, gördüğüm nörologlar tarafından Tıbbi Olarak Açıklanamayan (MUS) veya Fonksiyonel Nörolojik Bozukluk (FND) olarak kabul ediliyor. Gördüklerimin çoğu, bir SSRI'da yaklaşık yirmi yılın bunun nedeni olabileceği ihtimaline karşı benimle ilgilenmeyecek. Bir nörolog, bunu bir seçenek olarak görecek kadar aydınlandı ve beni Kuzey Galler'den SSRI'lar ve Olumsuz İlaç Reaksiyonları konusunda uzman olan Dr. David Healy'ye sevk etmeyi kabul etti. Hikayemi duyduğunda teşhisi net ve hemen ortaya çıktı - Seroxat ve Alendronik Asit (osteoporoz için) arasında bir ADR.

2013 yılında, bırakmanın sonuçları ne olursa olsun, yaparsam hareket bozukluğunun da durabileceği umuduyla ilacı bırakmam gerektiğine karar verdim. Dört korkunç yıl boyunca tarif edilemez yoksunluk belirtileri yaşadım ve diğer taraftan çıkıyorum. Artık işlevsiz bir sinir sistemim var, hala hareket bozukluğum var ve çok sayıda yiyecek yememi veya herhangi bir takviye ya da ilaç almamı engelleyen işlevsiz bir sindirim sistemim var. Sinir sistemim, almaya çalıştığım herhangi bir ilaca beni şiddetle sarsarak tepki veriyor.

Şu anda hükümet fonlarının gittiği yer, tamamen uyuşturucu kötüye kullanımı hizmetlerine gidiyor gibi görünüyor. Politika düzeyinde, tamamen kendi pratisyen hekimlerinin reçeteleme kılavuzlarına uygun olarak alınan ilaçlara bağımlı hale gelen hastaların, bu tehlikeli nörotoksinlerden kurtulmak için farklı bir yaklaşım gerektirdiğine dair bir kabul yoktur. Toplumun sokak uyuşturucularını kötüye kullanan insanlara yardım etmek için bu kadar çok para ve çaba sarf etmesi örnek bir durumdur.

Bununla birlikte, doktorlarımıza inanmaktan ve tavsiyelerine uymaktan başka hiçbir şey yapmayan bizler, bir uyuşturucu kötüye kullanım merkezinde sıraya girmemizden ve bir sokak uyuşturucusuyla aynı şekilde bir benzo veya SSRI'dan çıkma konusunda danışmanlık almamızdan daha iyisini hak ediyoruz. Reçeteli bir benzo veya SSRI'dan çekilmek, yutulduğu süreye bağlı olarak aylar hatta yıllar alabilir.

Uygun sivriltme kılavuzlarının Birleşik Krallık genelinde kullanıma sunulması zorunludur. Benim deneyimim ve beklentim olmaya devam ediyor, ne zaman NHS hizmetlerine erişmeye ihtiyaç duysam sorunlarım toplam 17 yıl boyunca SSRI aldığım görüşüyle çarpıtılıyor ve bu nedenle bir 'akıl hastalığı' geçmişim var. fiziksel sağlığım. Herhangi bir hemşirenin, doktorun, uzmanın veya danışmanın kayıtlarıma bakması ve rutin olarak "evet, uzun süreli bir SSRI kullanımından sonra fiziksel bedeniniz çeşitli seviyelerde etkilenmiştir ve" demesidir. seni tedavi ederken bunu hesaba katmalıyız.' Lütfen tıp mesleğinde bu düzeyde tanınmamıza yardımcı olun. Bizim tecrübemize göre onlar bilmek istemiyorlar, bize inanmak istemiyorlar ve 'hepsi aklımızda.' Tekrar söyleyeceğim - daha iyisini hak ediyoruz."

—Dilekçe Ref ZZZ'den

__________________________

“Genç yaştan beri endişelerim vardı ama her zaman bir şeyleri sürdürmek için elimden gelenin en iyisini yapmaya çalıştım. Okulu bitirdim ve çalışıyordum. Ama yaşlandıkça kaygım daha da kötüleşti. Benim sorunum ve endişeme neden olan şey bağırsak sorunlarıydı. Dışarı çıktığımda tuvalet ihtiyacından korktum. Bu, beni yerlerden kaçınmaya yöneltti ve trafiğin kötü olmadığı belirli zamanlarda dışarı çıkıyordum, böylece gideceğim yere daha hızlı ulaşabiliyordum. Panik atak geçirmeye başladığım için doktora gittim ve bir tür konuşma terapisine ihtiyacım olduğunu biliyordum. Bu bana hiç teklif edilmedi ve 20mg sitalopram ilacı verildi, her gün almam söylendi. Verilen yerlerde yan etkiler veya geri çekilme hakkında uyarı yok.

20mg'de yaklaşık bir yıl geçirdikten sonra endişem değişmedi, hala oradaydı ama sonunda işe yarayacağını umarak almaya devam ettim. Bir yıl sonra tekrar doktoruma gittim ve 40 mg'a çıkmam söylendi. O yıl boyunca 40 mg'da endişem arttı ve daha da kötüleşti. Ayrıca hafif bir titreme geliştirdim ve panik ataklar daha sık ve daha uzun sürdü. Bu daha sonra işime karışmaya başladı. Otizmli ve zorlayıcı davranışları olan yetişkinler için bir bakıcıydım. İşimi seviyordum ama bir kısmı da onları aktivite yapmak için dışarı çıkarmaktı. Sürekli ardı ardına panik ataklarla mücadele ettim. Daha sonra baş edemedim ve artık dışarı çıkmak zorunda kalmamak için gece vardiyalarına geçtim. Doktorlara geri döndü ve doğrudan sertralin/Zoloft 100mg ile değiştirildi. Hiçbir şey daha iyi olmadı, sadece daha da kötüye gitti, Migrenlerim sabit olduğu her zaman başım dönüyordu; hayat bir karmaşaydı.

Doktorlara geri döndüm ve daha sonra en yüksek doz olan 200 mg'a kondum. Bunu hiçbir şey düzelmeden, sadece kötüye gitmeden bir yıl daha tuttum, ama doktorları dinledim, bunun sadece benim endişem olduğunu. Mart 2016'ya kadar yeterince yaşadım; 8 yıldır çalıştığım işi bırakmak zorunda kaldım, hayatım karmakarışık, vücudum karmakarışıktı. Sürekli titremelerim ve migrenim vardı ve şimdi hepsinin üstüne başka bir hastalığa yakalanmıştım: agorafobi. Bu noktada panik ataklarımdan çok korktuğum için evden dışarı çıkmaktan korktum. Uzun yolculuklara çıkmak zorunda kaldığında endişesi olan bir kızdan kendi evimde tekrar tekrar panik atak geçiren bir kıza geçtim.

Mart 2016, doktorla tekrar konuştum ve 15 mg mirtazapin ile değiştirildim. Konik program 200 mg sertralinden sadece bir aydı. Mirtazapin almaya başladım ve yaklaşık iki gün sonra vücudumda çok huzursuz hissetmeye başladım ama sistemime girmenin biraz zaman alacağını bildiğim için onları almaya devam ettim. Dokuz gün sonra görme yetim gitti ve vücudumun tüm sol tarafı bana anestezi verilmiş gibi uyuştu. İnme veya kalp krizi geçirdiğimi düşündüm. Yarım saat sonra daha iyi olmadı, ben de sağlık görevlilerini aradım. Dışarı çıktılar ve bir EKG çektiler ve bana her şeyin yolunda olduğunu ama hastaneye gitmemi istediklerini söylediler. Agorafobim o kadar kötü olduğu için yapamadım; bırakamadım.

Bir süre sonra gözlerim geri geldi ama sol tarafım hala tamamen uyuşmuştu. Ertesi sabah yüzüm hala uyuşmuştu ama 5 gün daha mirtazapin almaya devam ettim. Günler geçtikçe içsel olarak daha huzursuz oldum ve kendimi çok başım dönmüş ve uyuşmuş hissettim. Doktoru tekrar aradım ve onları durdurmamı ve 20 mg fluoksetin tedavisine devam etmemi söylediler. Yerinde duramadığım ilk dozdan sonra, tüm vücudumda adrenalin gibi akan bir panik atakla gece gündüz evin içinde volta atıyordum. Günler geçtikçe daha da kötüleşti ve seğiriyordum ve seğiriyordum iki hafta boyunca hiç uyumadım çünkü her uyumaya çalıştığımda sarsılarak uyanıyordum ve bu zorlamaya devam ediyordum. On dört gün fluoksetin kullanmaya devam ettim ve vücuduma daha fazla sokmaktan korktum. Durdum ve ondan sonra hiçbir şey almadım. Bu noktadan bu yana 10 ay geçti ve tam bir cehennem oldu; vücudum tam bir karmaşa. Bu semptomları 10 ay boyunca sabit tuttum ve daha iyiye gitmiyor gibi görünüyor:

· Vücudumun her yerinde sürekli karıncalanma, özellikle ilk uyandığımda ve uyumaya çalıştığımda daha kötü. Elektriğe bağlıymışım gibi geliyor.

· Akatizi, yerimde duramama, her gün 24 saat vücudumdan elektrik akımı geçiyor. Yerimde duramadığım için evin içinde bir ileri bir geri yürüyorum.

· Yanan cilt, sanki biri her zaman derimin altında kibrit tutuyormuş gibi ama ellerim ve ayaklarım uyuşmuş ve soğuk.

· İnancın ötesinde şişmiş.

· Baş dönmesi; Okyanusun ortasında sallanan bir teknedeymiş gibi hissetmemek nasıl bir duygu bilmiyorum.

· Kaşıntı, sanki vücudumda milyonlarca böcek varmış gibi. Bazen içeri girmeye çalışıyorlar, bazen dışarı çıkmaya çalışıyorlar gibi geliyor.

· Vücut sarsılıyor, en sinir bozucu şekilde geceleri uyumaya çalışırken. Sanki sinir bozucu bir çiftçi beni bir sığır eşyasıyla dürtüyor.

· Yemek yediğim anda vücudum daha karanlık yerlere gidiyormuş gibi hissediyorum; kaygı seviyeleri artar

· Az miktarda yiyecek kan şekerimi 5,5'ten 8 ile 10 arasında herhangi bir yere gönderiyor.

· Kesinlikle çok şekerli bir şey yemek için taşlaşmış.

· Saatte bir saatte yaklaşık 4 kez idrara çıkma. Mesane her zaman dolu ve ağır hisseder.

· Üşümesem de vücut ısım hep düşük (34.9°C).

· Çeneyi sürekli sıkıyor ve bu da bana baş ağrısı yapıyor. Başımda şiddetli ağrıyla birlikte asit/havai fişek hissi.

· Her tarafımı bıçaklama ağrıları.

· Kaygı, daha önce hiç sahip olmadığım bir seviyede.

· Günde yaklaşık 20 kez ağlamak.

· Kalp çarpıntısı.

· Başımdaki baskı sinirlerim birbirine sürtünüyormuş gibi.

· Bacaklarımda ve ayaklarımda kan birikmesi, ayağa kalktığımda kalp atışım dakikada 150'ye çıkıyor.

· En ufak bir seste tenimden fırlamak.

· Kulak ağrısı, şiddetli uğultu, sürekli hissetme.

· Akatizi, pacing, titreme, seğirme, kramplar sadece cehennem ve işkence.

Tıp camiasından hiçbir destek görmedim ve bunun endişe olduğunu ve ilaca ihtiyacım olduğunu defalarca söyledim. İlaç bana hiçbir zaman yardımcı olmadı ve hayatımı tam bir karmaşa haline getirdi. Çok hastayım ve 29 yaşındayım. Orada hayatın tadını çıkarmalıydım ama acı içinde yatağa mahsur kaldım.”

—Dilekçe Referansından NNNNNN

__________________________

"SNRI antidepresan ilacı venlafaksin'den (Effexor) çekilme girişimi hesabımı göndermek istiyorum. 42 yaşında bir kadınım. İlaçları tam olarak reçete edildiği gibi aldım ve asla kötüye kullanmadım. Diğer ilaçlar etkisiz kaldıktan sonra, bir psikiyatrist tarafından depresyon ve anksiyeteyi tedavi etmem için ilaç yazıldı. Aktif bileşenlerden biri ancak o zaman etkili olduğu için yüksek bir doza ihtiyacım olacağını açıkladı. Sonunda günde 375 mg ilaç aldım. Birkaç yıl boyunca aldım.

2016 yılında gelişen yan etkiler nedeniyle ilacı bırakmam gerektiğine karar verildi. Plan benim için birkaç haftalık bir süre içinde geri çekilmekti. Dozdaki ilk birkaç azalma, beyin zapları (beyinde elektrik çarpması hissi) ve yürürken tüm vücudumda zaplar ile zordu. Ayrıca tuhaf ve canlı rüyalar, mide bulantısı ve gece terlemeleri yaşayacaktım. Bu semptomlar yaklaşık bir ay sürdüğü için damlalar arasında psikiyatristin önerdiğinden çok daha uzun süre ayrılmam gerekiyordu. Her 2 haftada bir dozu azaltabileceğim söylendi. Daha sonraki dozlara ulaştığımda, yoksunluk belirtileri dayanılmaz hale geldi ve zihinsel sağlığımın yanı sıra fiziksel belirtiler de bozuldu.

37.5 mg'dan yarım 37.5 mg tablete indirdikten sonra depresyonum kontrolden çıktı. Benim için tamamen karakter dışı olan ve insanlara bağırıp çağırmamı da içeren kontrol edilemez bir öfke yaşadım. En kötü öfke, benim tekmelemem ve bir şeyleri etrafa fırlatmamla sona erdi ve sonra derinden intihara meyilli bir ruh hali içinde evden dışarı fırladı. Bazı ağaçların yanından geçtim ve sonra kendimi asma fikrine kapıldım ve ip almak için 24 saat açık süpermarkete gittim. Bunun yerine, birini aramadan önce arabamı bir şeylere çarpmayı düşünerek otoparkta oturdum.

Bu erimeden sonra GP'mi gördüm. Yanıtı venlafaksini tekrar artırmak oldu, bu da uzun vadede geri çekilmeyi zorlaştıracaktı. Geri çekilme semptomlarına yardımcı olması için ikinci bir antidepresan ilacı almam gerekti. Şimdi bu ilaca yapışmış gibi hissediyorum. Tek bir dozla ne zaman geç kalsam, aşırı beyin zapları ve daha endişe verici şekilde seğiren gözler yaşıyorum, bu da beni nöbet geçireceğim konusunda endişelendiriyor. Doktorlar, bazı insanlar için antidepresan yoksunluğunun ne kadar kötü olabileceğinin farkında değiller ve bunun yerine semptomlarını görmezden geliyorlar veya onları depresyonun geri dönüşüne bağlıyorlar. Hastalara, uzun süreli kullanımdan sonra beyin ve vücudun ilaçtaki değişikliklere uyum sağlamak için zamana ihtiyacı olduğunda çok çabuk geri çekilmelerini söylerler. Venlafaksini güvenli bir şekilde nasıl geri çekebileceğim hakkında daha fazla bilgi edinmek için internete başvurmak zorunda kaldım ve psikiyatristim şimdi sıvı venlafaksin reçete etti ve ona çevrimiçi bulduğum bilgileri gösterdikten sonra çok yavaş azalmama izin veriyor. Kendi semptomlarını araştırmak ve kendi tedavisini bulmak hastaya düşmemelidir. Bu bilgilere sahip olmayan hastalara ne olacak?”

—Dilekçe Ref VV'den

__________________________

“35 yaşında üçüncü çocuğuma hamile kaldım ve dış dünyaya (ve bana) hayatım basit göründü. Ama bir sırrım vardı: Çocukluğumdan beri saklamayı başardığım ve sadece bir kişiyle paylaştığım bir sır - bu bir istismar sırrıydı ve bu sırrı başka biriyle paylaşmanın sonuçları yıkıcı olurdu ( ya da buna inanmaya yönlendirildim) ve ne zaman düşünsem, beni tamamen korku saracak ve bunalmış hissedecektim. O kadar ki, sustum ya da daha doğrusu susturuldum ve zamanla kaybolacağını umarak o sırrı içimde derinlere gömdüm. Ama olmayacaktı ve bazen merak ediyorum, nasıl olup da ortadan kaybolacağını düşündüm.

Oğlumun Aralık 1996'daki doğumu, bu sırrın çirkin yüzünü gösterdiği an oldu ve doğumundan kısa bir süre sonra, sıkıntımı gidermek için desteğe ihtiyacım olduğunu gördüm. Profesyonellerin uzmanlığına güvenebileceğime inanarak, yardım için yasal ruh sağlığı servislerine başvurdum. Belirtilerim için bana hemen bir antidepresan reçetesi verildi ve böylece 17 uzun ve bazen de çaresiz yıl sürecek bir yolculuğa başladım. Kasım 2013'e kadar ruh sağlığı hizmetleriyle ilk karşılaştığım zamandan daha hastaydım. O kötü şöhretli döner kapı hastalarından biri oldum, beş farklı psikiyatrik teşhis kondu ve kendi iyiliğim için tüm kişisel sorumluluk duygusunu kaybettim. Doktorlara, hemşirelere, kilitli koğuşlara, ilaç kokteyllerine (antidepresanlar, antipsikotikler ve duygudurum düzenleyiciler) ve EKT'ye bağımlıydım. Kendimi kesip yakarak kendime zarar vermeye başladım, alkolü kötüye kullandım ve esrar içtim. Birden fazla kez kendi canımı almaya çalıştım ve bir noktada kendi çocuklarımın yanı sıra kendi çocuklarımın da canını almak istediğimi söylemekten hem üzülüyorum hem de utanıyorum.

Ne yazık ki, tüm bu yıllar boyunca, kendimi asla yeterince güvende hissetmedim ve yasal hizmetler içinde, korkunç doğasını ve sıkıntımın nedenini ifşa edecek kadar güvendiğim birini bulamadım. Hayatımın sadece 17 yılını değil, çok daha fazlasını kaybetmiştim; Çocuklarımın hayatlarının o ilk değerli yılları ve annemle babamın hayatlarının son yılları benden habersiz geçmişti ve bugüne kadar çocuklarım büyürken ve ailem büyüdükçe onlarla ilgili çok az anım var. hastalandı ve ne yazık ki vefat etti. Bu zamana kadar, ruhum tamamen kırılmış hissediyordu ve basitçe bir etiket haline gelmiştim - Zihinsel Bozuklukların Tanısal ve İstatistiksel El Kitabından bir dizi sayı. Kendimden ve yaşadığım hayattan nefret ediyordum.

Kendimi güçsüz, insanlıktan çıkmış, yeniden travmatize edilmiş, umutsuz, yalıtılmış, korkmuş, utanmış, suçlu ve kızgın ama hepsinden önemlisi çaresiz hissediyordum. Dünyadan sonsuza kadar ayrılma zamanımın geldiğine inandım ve bir plan yaptım - kullanacağım yöntemi ve son anlarımı geçireceğim yeri seçtim. Yaptıklarımı açıklamak için her çocuğuma anlamlı bir mektup yazmak için elimden geleni yaptım. Ailemin cenaze masrafları konusunda endişelenmemesi için mali durumumu düzenledim ve mal varlığımı bölüşmek için bir vasiyet yazdım.

Ama içimdeki savaşçı planımı gerçekleştirmeme izin vermedi. 6 Kasım 2013'te 17 yıldır kullandığım psikiyatrik ilaçların kokteylini bir gecede bırakmama karar verildi ve dünyam alt üst oldu. Bu oldukça acımasız karar benim için verilmiş ve bu konuda başka seçeneğim olmasa da, hayatımda çok önemli bir dönüm noktası olduğunu kanıtladı. Ailem ve arkadaşlarım gibi ben de takip edecekler için tamamen hazırlıksızdım ve takip eden haftalar, aylar ve yıllar inanılmaz derecede zorlayıcı ve zaman zaman acı verici oldu. Düşünülemez bir duygusal çalkantı, kaygı ve uykusuzluk yaşadım, o kadar güçten düşürücüydüm ki, bazen işlev göremiyordum, ağlamak istemediğimde ağladım, gülmek istemediğimde güldüm ve gülmediğimde yoğun bir şekilde sinirlendim. kızgın hissetmek istiyorum. Mutlak umutsuzluk anları, saf mutluluk anları ve paranoya anları yaşadım. Beynimin sürekli aşırı hız üzerinde çalıştığını hissettim ve hareketsiz oturmak inanılmaz derecede zordu, sürekli 'bir şeyler' yapmaya mecbur hissettim kendimi.

Bu deneyimlerden bazıları düzelmiş olsa da, hala uyku, ajitasyon ve kaygı ile ilgili zorluklar yaşıyorum. Deneyimi, yaşadığım başka hiçbir şeyle karşılaştıramam. Bununla birlikte, süreç zorlu oldu ve hala da öyle, tüm ilaçları bıraktığımdan pişman değilim - ilaçsız kalmak hayatımda verdiğim en iyi kararlardan biri oldu, çünkü şimdi, tüm bu yoksunluk belirtilerine rağmen, Ben sadece “var” değil, “yaşıyorum”. Şimdi sokakta yürürken gökyüzüne bakıyorum ve etrafımdaki dünyayı fark ediyorum. Merakım, tutkum ve hayata dair zevkim gün geçtikçe gelişiyor ve bazen aynaya bakıp yansımama gülümseyebiliyorum. Şimdi, deneyimlemenin mümkün olduğu her insani duyguyu hissedebilen, bunlarla yüzleşebilen ve bunlarla başa çıkabilen biri olarak ortaya çıkıyorum ve bu çok iyi hissettiriyor. Artık mutlak umutsuzluk yerine umudum var. Şimdi kendimi güçlenmiş hissediyorum ve hayatımda seçim ve kontrole sahibim. Şimdi nihayet gerçek bir benlik ve amaç duygusu bulmaya başlıyorum. Ve dört yıl sonra, uyuşturucudan uzak kalmaya devam ediyorum. 2 buçuk yılı aşkın süredir bir psikiyatrist görmedim veya yasal ruh sağlığı hizmetleriyle görüşmedim. Ailem ve arkadaşlarımla çevrili bir toplulukta bağımsız olarak yaşıyorum ve günlük yaşamla başa çıkıyorum.”

—Dilekçe Ref GGG'den

__________________________

"Sitalopram kabusum: 28 yaşında, doğum günümden bir ay sonra, bildiğim gibi hayatım değişecekti. 2014'teki balayından sonra pratisyen hekimime gittim ve sitalopramdan ayrılmaya karar verdim. Artık endişe yaşamıyordum ve kilo vermek ve sonunda bir aile kurmak için çaresizdim. Doktorumun tavsiyesi ilacı iki hafta içinde bırakmaktı. Doktorumun söylediği gibi yaptım, dozu yarıya indirdim ve her gün dönüşümlü olarak. Bazı hafif kafa vuruşları ve aşina olmadığım bir sabah kaygısı yaşadım; ancak, bu kısa sürede ortadan kayboldu.

Sitalopramdan 18 ay sonra hızlı ileri sardım, eve, şehre taşındıktan ve bir iş bulmam gerektiğinden biraz endişe ve stres yaşadım. İş başvurusunda bulunmanın stresi, birkaç iş görüşmesine katılma ve maddi kaygılar beni rahatsız etti, bu yüzden pratisyen hekimime geri döndüm. Birkaç dakika içinde elimde bir sitalopram reçetesi, standart 20 mg terapötik doz ile dışarı çıktım, bunun yaşadığım strese yardımcı olacağına inandım. Daha sonra olanlar çoğu insan için hayal bile edilemez ve ailem ve benim için gerçekten yürek parçalayıcı. Sitalopram'a geri döndüğüm birkaç gün sonra, sanrılı ve psikotiktim. Kocamı ve köpeğimi bir mutfak bıçağıyla öldürdüğümü sandım. Herkes için bir tehlike olduğuma inanıyordum ve durmadan müdahaleci zarar veren düşüncelere, uykuya, iştahsızlığa, ağrılara, şiddetli ajitasyona ve bir hipomani nöbetine (mutluluk, kaygıyı iyileştirdiğimi düşünmek). Bu yaklaşık sekiz hafta boyunca devam etti. O haftalar boyunca yerel hastanedeki doktorlar ve personel tarafından sitalopram üzerinde kalmam konusunda bilgilendirildim ve kısa süre sonra kendimi bir sitalopram, lorazepam, diazepam ve ketiapin kokteyli üzerinde buldum.

Beynime bu ilaçlar tarafından kimyasal olarak işkence edildiğinden, zavallı vücudum onları metabolize edemediği için kötüleşiyordum, aklımı kaybediyordum. Eğer inmezsem bu ilaçların beni öldüreceğini biliyordum. İlaç toksisitesi belirtileri, doktorum sitalopram kullanırken kan testleri yaptığında çoktan başlamıştı. Kan ve idrar testleri böbreklerimde çok düşük potasyum seviyeleri (2 EKG gerektiren), yüksek kan sayımı ve idrarımda protein ve ketonlar olduğunu ortaya çıkardı.

1 Ağustos 2016'da tüm uyuşturucuları bıraktım. Umutsuzca eski halime döneceğimi ve altı haftalık cehennem çilesinin biteceğini umuyordum. Sadece bu olmadı. Bu e-postayı size yazarken Ocak 2018. Tepkiden beri olumlu bir duygu hissetmedim. Her gün intihar düşünceleriyle savaşıyorum çünkü artık eskiden kim olduğumla özdeşleşemiyorum. Ben kim olduğumun bir kabuğuyum. Kronik yorgunluk, şiddetli ilgisizlik, ciddi depresyon atakları, depersonalizasyon/derealizasyon, zamanı veya atmosferi hissedememe, yarışan düşünceler, zayıf hafıza kaybı, yeni anılar oluşturamama, kafa karışıklığı, canlı rüyalar ve kabuslar, bulanık görme, görsel kar , ve kulak çınlaması. Semptomsuz olduğum bir an yok. Hayatım artık mahvoldu. Sizi temin ederim ki, bu sitalopramdan önce bu semptomların hiçbirini yaşamadım ve kendimi asla zihinsel olarak iyi hissetmiyordum. Daha önce hiç psikiyatrist görmemiştim. Bir eş olarak normal bir hayatım vardı, finansal hizmetlerde tam gün çalıştım, yüzmek ve yemek pişirmek gibi hobilerden hoşlandım, araba kullanabilir ve tatillerin tadını çıkarabilirdim. Şimdi, çalışamadığım ve geçen yıl evliliğim dağıldığı için engelli maaşıyla geçinmek ve belediye konutunda yaşamak zorundayım.

Bundan en çok istediğim şey, tıp camiasının hastalara bu hapların güvenli ve etkili olduğu konusunda bilgi vermemesi. Hastaya intiharın neden bir yan etki olduğu ve bu ilaçları metabolize edemiyorsanız neler olabileceği hakkında bilgi verin. Sağlık çalışanlarının serotonin sendromu, yoksunluk ve nöroleptik malign sendrom belirtileri konusunda daha bilinçli olması. Antidepresanlara başlayan hastaları yakından izleyin. Antidepresanları bırakmak isteyen hastalar için güvenli azaltma planları oluşturmak için tıp camiasında birlikte çalışın. Lütfen hesaplarımızı ciddiye alın. Sizi temin ederim ki, bu sizin veya tanıdığınız birinin başına gelseydi, bu ilaçların yalnızca umutsuz önlemlerle reçete edildiğini görmek için elinizden gelen her şeyi yapardınız ve bunun başka birinin başına gelmesini önlemek istersiniz. Daha kaç can alınacak ve gereksiz yere zarar görecek?”

—Dilekçe Ref QQQQ'dan

__________________________

“Lexapro (essitalopram) ve Xanax'tan (alprazolam) fiziksel olarak yaralandım. Hala benim için kavraması bile zor olan şekillerde engelliyim. Bu ilaçlar beynimizde çok ihtiyaç duyulan reseptörleri yok eder. Onlar olmadan insani düzeyde işlev göremeyiz. Yaşadıklarım tamamen işkence ve yardım yok. İnsanlar sırf korku ve acıyı durdurmak için intihar ediyor. Başımıza gelenler insanlık dışı. Ve doktorlar bunun olabileceğini ve olabileceğini bile bilmiyorlar. Bu hayatta kalmaya çalışmak için yalnız kaldık. İnsan işkence odası olarak tarif edilmiştir.

Bu ilaçları (zehirleri) almama 10 ay kaldı. Mutlu ve çok üretken bir kadındım. Bana tiroid rahatsızlığı için verildi. Ve hayatımı ve beynimi mahvetti. Merkezi sinir sistemi hasarım var. Hiç kimsenin yaşamaması gereken ağrı ve akatizi, kortizol atakları, agorafobi (hiçbir şeyden korkmadım!). O zamandan beri evimden dışarı çıkamıyorum. her şeyi kaybettim!!! Bu ilk vuruşta konuşma ve yürüme yeteneğimi bile kaybettim. Bu tehlikeli ilaçların neden olduğu korkunç bir yaralanma. Hiçbir şeyi kötüye kullanmadım. Öngörüldüğü gibi aldı!!!! Bu yüzden canına kıyan insanlar var. Deli oldukları için değil. Ama işkence dayanılmaz olduğu için. Hayatta kalacak mıyım bilmiyorum. Lütfen bize yardım et."

—Dilekçeden Ref FFFFFFFF

__________________________

“'Hangi belirtileri yaşadınız?' İkinci azaltma denememin yedinci günündeyim ve vücudumdan çıkmak isteyen duvara tırmanma hissi nedeniyle son teslim tarihini tekrar kaçırdım. Gözlerimi her kapattığımda, baş dönmesi hissi mide bulantımı şiddetlendirdiği için uyuyamıyorum... sonra vücudumun her santiminin bir şey tarafından ezildiğini hissetmek nefes almamı zorlaştırıyor, oksijen eksikliği paniğe kapılmama neden oluyor ve nefesimi kısaltıyor Endişeli ve hiperventilasyon hissettiğim noktaya kadar... bu eğlenceli değil. Tüm bunları sorunlarımın üstüne koymak için mi?

'Çekilme belirtileri konusunda uyarıldınız mı?' Kimse bana böyle olacağını söylememişti. Ayrılacağım söylendi. Kimse bana bir doktor tavsiyesinin (venlafaksini 300 mg'dan 225 mg'a düşürmenin) beni sokakta yatarken bulacağını söylemedi (2016 venlafaksini bırakma konusundaki ilk girişimim). Yabancılara bir sağlık görevlisi çağırdım ve daha sonra panik atak geçirmediğimi söylediği için beni tokatlamakla tehdit etti, ama sinir krizi geçiriyordum!

'Doktorlara yan etkilerden bahsettiğinde sana inandılar mı?' Hayır, hayır ve kesinlikle HAYIR. Söylediklerimi sadece bir doktor kabul etti, ne yazık ki o zamandan beri taşındım ve artık onun desteğini alamıyorum. Kendisi deneyimden geçerken tamamen empati kuran bir sağlık görevlisi!

'Psikiyatrik ilaç aldıktan sonra hayatınız nasıl değişti?' Yokuş aşağı, çalışmıyor, sıkılıyor ve üretken hiçbir şey yapamıyor. Bu antidepresan beni çok yıprattı. Bu, insanlarla, profesyonel insanlarla, hükümetle, psikiyatrik ilaç almanın dehşetini paylaşmak için çok iyi bir fırsat. Pek çok doktor bize inanmadığından, psikiyatrik ilaçlarla ilgili olabildiğince çok korku hikayesi paylaşma fırsatını kaçırmak istemiyoruz!”

—Dilekçe Ref DDDD'den

__________________________

“2016'da, 15 yıl boyunca beni kronik olarak yorgun bırakan, genellikle baş dönmesine ve genellikle sık sık hasta hissetmeme neden olan tıbbi olarak teşhis edilmemiş semptomlardan sonra, sonunda Postural Taşikardi Sendromu (PoTS) adı verilen bir sinir sistemi bozukluğu teşhisi kondu. 7 yıl boyunca, bana verilen tek tedavi, enerji seviyelerimi yükseltmek ve muhtemelen doktorların baş dönmesi nöbetlerimden dolayı aslında kaygı olduğunu düşündükleri şeyi tedavi etmek için bir antidepresandı. Bana asla depresyon teşhisi konmamış olsa da, o sırada doktorum bana antidepresanların genellikle enerji seviyelerine, baş dönmesine ve halsizliğe yardımcı olduğunu söyledi.

POTS'u ekarte etmek için bir kardiyoloğa sevk edilirken, doktorum bana 'antidepresan dozunun o kadar düşük olduğunu ya da almayabilirsin' dedi, bu yüzden POT teşhisimi aldığımda dozumu bir hafta boyunca azalttım veya yani ve sonra almayı bıraktı. Her zaman çok hassas olmama rağmen, uzun süreler boyunca beni gerçekten kötü hissettiren tek şey, cehennem yorgunluğum ve semptomlarımla uğraşmak ve 'İYİ' olduğumun söylenmesiydi.

15 yıl içinde beni daha fazla test için gönderen tek kişi olduğu için bu doktoru azarlamam, ancak çoğu insan için yararlı olmayan mevcut geri çekilme yönergelerini izlediğine inanıyorum. Düğünümden beri kafam iyi olsa da ilaçları yaklaşık bir ay bıraktıktan sonra, kısa süre sonra biraz garip hissetmeye başladım. Garip rüyalar görüyordum ve restoranlarda küçük şeyler için ağlıyordum, ayrıca kafamda çok garip korkutucu görüntüler görüyordum.

Sonra ailemin çok sevdiğim bir üyesini kaybettim ve her gün ağlıyordum, sanki kara bir bulut beni takip ediyormuş gibi hissediyordum. Kendimi iyi hissetmiyordum ve artık kendim gibi hissetmiyordum. Doktorum bunun çekilmeyle ilgisi olmadığını söyledi; sadece keder olduğunu. Yine de kafamda soykırımın görüntülerini görebiliyordum ve sürekli bir korku halinde olduğumu hissettim. Hayatımda HİÇ benzer bir şey yaşamadım.

Geri çekilme mi yaşıyorsam yoksa kötü bir şekilde mi yas tutuyorsam hala bu güne kadar %100 bilmiyorum, ama başka insanlarla konuşurken, yaşadıklarımın çoğunun yoksunluk belirtileri olduğuna inanıyorum. Tabletlere geri dönmemek ÇOK zordu ve evliliğimin ilk 6 ayında böyle hissetmek zorunda kaldığım için çok üzgünüm. Keşke doktorum benim gibi acı çekmemek için ilaçlarımı yavaş yavaş bırakmamı söyleseydi. İki farklı terapistle 4 yıl boyunca uzun süreli terapi görmüş bir stajyer psikoterapist olarak, bunun benim için karakter dışı olduğundan ve semptomlarımın çoğunun sitalopramdan çekilmekten kaynaklandığından eminim.”

—Dilekçe Ref VVVVVV'den

__________________________

“On sekiz yıl önce, 12 yaşındaki oğluma depresyon için Prozac (fluoksetin) reçete edildi. Çok geçmeden, evimizin yanındaki meyve bahçesinde ölü bulundu. Ölümünün önce intihar olduğu anlaşıldı, ancak daha sonra bir avukat otopsi raporunu inceledikten sonra olası bir cinayet olarak soruşturmanın yeniden açılmasını istedi. Oğlum öldüğü gün bir arkadaşıyla birlikteydi ve arkadaşına da bir antidepresan reçete edilmişti. Üç uzman, cinayetin göz ardı edilmemesi gerektiğini ve ilk soruşturmanın kötü bir şekilde yapıldığını belirten açıklamalarda bulundu.

Oğlumun ölümünün, ebeveynlerine ilaçların güvenli olup olmadığı konusunda gerçekten bilinçli bir karar vermeleri için hiçbir zaman yeterli bilgi verilmeyen iki ergen çocuğa reçete edilen tehlikeli ilaçların sonucu olduğuna ikna oldum. Şubat 2004'te FDA önünde ifade verdim, SSRI'ların piyasadan kaldırılmasını veya en azından tüm SSRI ilaçlarına en güçlü uyarıların verilmesini talep ettim. O yıl sonunda uyarılar geldi ama oğlum için çok geç geldi.

Bu SSRI ilaçları herkes için güvenli değildir. İnsanların küçük bir yüzdesinin bu ilaçlardan bazılarını düzgün bir şekilde metabolize edemediğini gösteren çok sayıda araştırma var, ancak milyonlarca insanın bu ilaçları aldığını düşündüğünüzde, bu "küçük yüzde", muhtemelen on binlerce insanın olumsuz deneyimler yaşaması anlamına geliyor. elde edebilecekleri herhangi bir faydadan çok daha ağır basan etkiler. Yalan söyleyen ve önemli kanıtları saklayan ilaç şirketlerini desteklemeyi bırakmanın ve ülkenizin vatandaşlarını zararlı ilaçlara karşı korumanın zamanı geldi!”

—Dilekçe Referansından NNNNNNNN

__________________________

“Beni o kadar hasta eden antidepresanlara çok kötü tepki verdim ki işten 15 ay kaybettim. Birkaç hafta boyunca hafif bir kaygı yaşadıktan sonra 40 yaşında hayatımda ilk kez bir SSRI antidepresan aldım. Bana sertralin veren doktorumu görmeye gittim. O sabah aldım ve saat 17:00'de kusmaya başladım ve hayatımda yaşadığım ilk panik atağı yaşadım. Akşama doğru sadece depresyona girmekle kalmadım, kendimi asarak intihar etmekle ilgili garip düşüncelere de kapıldım. Bu ilaçların tüm bunlara neden olabileceğini bilmiyordum ve birkaç saat içinde aniden akıl hastası olduğumu düşündüm.

Geri döndüm ve sertralin bana da uykusuzluk verdiği için ağlayan, çok sıkıntılı başka bir pratisyen hekim gördüm. Doktor bana denemem için yeni bir antidepresan (fluoksetin) ve uyumama yardımcı olması için diazepam verdi. Birkaç gün içinde çok daha kötü olmuştum. Yerimde duramaz, uyuyamaz, sürekli kusamazdım. Sesler duymaya başladım ve kendimi intihara meyilli hissettiğim için kocamdan beni hastaneye götürmesini istedim. Hastaneye gittim, semptomlarımın uykusuzluktan kaynaklandığı, fluoksetin ve diazepam ile devam edeceğim söylendi ve bazı zopiklon uyku hapları verildi ve kriz ekibi ev ziyaretleri yapmaya başladı.

Bir hafta sonra daha da kötüleşmeye devam ettim ve kriz ekibi doktoru artık almayı reddettiğimde SSRI antidepresanlarına nadiren tepki gösterdiğim konusunda benimle hemfikirdi. Uyumama yardımcı olması için trazodon adlı yeni bir uyku hapı aldım. Bunun aynı zamanda bir antidepresan olduğunu bilmiyordum. Bu Mart 2016'daydı. Doktorum bana sormadan dozu artırdı. Daha yüksek doza tahammül edemedim, bu yüzden antidepresanı bırakmaya çalıştım ve tekrar elektrik hissi ile A&E'ye gittim. Tekrar kriz ekipleri çağrıldı ve doktor doz değişikliklerinin kaygımı artırdığını düşünerek dozu azalttı ve trazodon ve diazepamın üzerine kaygım için başka bir hap (pregabalin) ekledi.

O kadar hastalandım ki doktorum beni bir ruh sağlığı merkezine (ikincil ruh sağlığı hizmetleri) gönderdi. Aldığım tüm ilaçlara başka bir antidepresan (duloksetin) eklediler. Bu sırada kriz ekibinde beni de ziyaret eden bir CPN hemşiresi vardı. Bu ilaçları aldıktan birkaç gün sonra, kriz ekibi tarafından, şimdiye kadar gördükleri en garip doğum sonrası psikoz vakasına sahip olduğumu düşündükleri için hastaneye gitmemi istediler, çünkü genellikle gelip gitmedi.

Artık sadece bu ilaçları alma konusunda değil, aynı zamanda bunları başlatma ve durdurma ve dozaj değişiklikleri konusunda da hassas olduğumu biliyorum. Altı hafta hastanede kaldım. Dışarı çıktığımda daha da kötü hissettim ama intihara meyilli hissetmeye alışmıştım. Diazepam dışındaki diğer ilaçları kullanmayı reddettiğimde doktorum beni trazodonda tuttu. Buspar adında başka bir hap ekledi. Boyun ve yüz kaslarımda sorun yaşamaya başladım ve Şubat 2017'de soğuk hindi ilacımı çıkardım. On ay sonra tekrar çalışabilirim ama yine de boyun kaslarımda ve elektrik duyumlarımda sorun var. Bu ilaçlar hayatımın iki yılını kaybetmeme neden oldu ama tamamen iyileşmeyi umuyorum. Şimdi akıl sağlığı hizmetlerinden ayrıldım. ”

—Dilekçe Ref RR'den

__________________________

“Psikiyatrik ilaçlardan zarar gördüğüme inanıyorum. Tümüyle, Anafranil, Seroxat ve Effexor gibi çeşitli farklı antidepresanlar üzerinde 30 yıldan fazla zaman harcadım. 1979'da evliliğim başarısız oldu ve yedi aylık hamileydim. Hayatımın bu sıkıntılı döneminde psikiyatriye sevk edildim.

Daha eski trisiklik antidepresanlardan biri olan Anafranil'e, hamileliğin son üç ayında güvenli olduğuna dair güvence verdikten sonra, psikiyatristimin tavsiyesi üzerine başladım. Bebeğim doğumdan 8 saat sonra doğrudan anne Anafranil'den çekilmeye atfedilen konvülsiyonlar geçirdiği için durum böyle değildi. Psikiyatristim bunun bir sorun olabileceğinin farkında değildi. Artık birçok çalışma, hamilelikte antidepresan almanın otizm spektrum bozukluğu riskinin arttığını gösteriyor gibi görünüyor.

Geriye dönüp baktığımda, keşke hiç antidepresan almamış olsaydım. Onlardan kurtulmak aklıma gelmeliydi ama bana depresif bir hastalık teşhisi kondu ve ilaç tedavisine ihtiyacım olduğunu düşündüm. Bunun, hastayı sorunlarını çözmek için ilaçsız yollar aramaktan alıkoyduğunu hissediyorum. Paradoksal olarak, yıllar geçtikçe antidepresanlar sağlığımı iyileştirmiyor gibi görünüyordu. Çoğu gün yataktan çıkmak için bir mücadele oldu. Antidepresanların bende önemli sorunlara yol açtığı daha açık hale geliyordu. Ne zaman reçetemi alamasam panik ve gergin hissediyordum. Yan etkiler zayıflatıcı ve geniş kapsamlıydı. Bulanık görme, aşırı terleme, yorgunluk, düzensiz kalp atışları, kilo alma, ışığa duyarlılık, kurdeşen, gastrointestinal problemler, hafıza ve konsantrasyon eksiklikleri ve genel bir ilgisizlik hissi. İlaçlarımı alıp kendimi gün boyu sürüklemekten başka motivasyonum yoktu. Antidepresanları bırakmak için yapılan başarısız girişimlerden sonra, aslında geri çekildiğimi anlamadan hastaneye gittiğim zamanlar oldu - bu, doktorlarımın hiçbirinin anlamadığı bir şeydi.

Antidepresanımı azaltmak için doktorumun yardımını çok isterdim ama onları süresiz olarak almamı tercih ettiğini biliyordum. Makul bir daraltma planına bağlı kalırsam, Effexor'dan çıkarken herhangi bir sorunla karşılaşmayı beklemiyordum, ancak geriye dönüp baktığımda, daralmayı çok daha uzun süre uzatmayı dilerdim. Bir zamanlar söylendiği gibi, birkaç hafta, belki de en fazla birkaç ay boyunca bazı zorluklar yaşayacağımı düşündüm, ancak çekilmenin yıllarca sürebileceği fikri akıl almaz görünüyordu. 2010 yılında zayıflamaya başlamak, yıllarca kronik olarak iyi hissetmedikten sonra sağlığımı geri kazanma şansımdı, ancak intiharı ve yıllarca süren uzun süreli yoksunluk belirtilerini riske attığımın farkında olsaydım, iki kez düşünebilirdim. Tıp literatüründeki hiçbir şey sizi, çoğumuzun antidepresanlar da dahil olmak üzere psikiyatrik ilaçlardan çıkarken karşılaştığımız acımasız deneyime hazırlamaz.

Effexor'dan ayrıldıktan sonraki bir hafta içinde, daha önce hiç karşılaşmadığım bir ölçekte korkunç bir panik ve iç karışıklık yaşadım. Kanepemden nadiren tuvalete gitmenin dışında bıraktığım bu sürekli işkence yüzünden sakat kaldım. Dakika dakika yaşadım. Zar zor uyudum ya da yemek yedim. Bu sonu olmayan bir kabustu. Umutsuzca antidepresanları eski durumuna getirmeye çalıştım ama başarılı olamadım çünkü beni çok daha kötü hissettirdiler. Bu süre zarfında bir psikiyatristim, diyabetik bir kişinin insüline ihtiyacı olduğu gibi antidepresanlara ihtiyacım olduğunu söyledi. 2012 yazında intihara teşebbüs ettim.

Ailemin yardımı olmasaydı bugün burada olamazdım. Bir psikiyatri hastanesinde kısa bir süre kaldıktan sonra Valium ve uyku tabletinin yanı sıra başka bir antidepresan reçetesiyle taburcu edildim. Doktorlarımı uzun süreli yoksunluktan muzdarip olduğum konusunda ikna edemedim; bunun yerine semptomlarım nüksetmenin kanıtı olarak görüldü. Hayat dayanılmazdı ve başka koşullarda Seroquel (bir antipsikotik), Pregabalin (bir duygudurum düzenleyici) ve benzodiazepinler gibi asla düşünmediğim her türlü tedaviyi denemeye hazırdım. Neyse ki lityum ve ECT'ye hayır deme kararı aldım.

Doktorlar/psikiyatristler, antidepresan ve benzodiazepin bırakma konusunda büyük ölçüde eğitimsiz olduklarından, hastalar gereksiz ve zarar verici psikiyatrik ilaç tedavileri riskiyle karşı karşıyadır. Çoklu eczane, hastaların sağlıkları üzerinde etkileri olan bu ilaçlara ömür boyu bağlı kalma olasılığını artırır.”

—Dilekçe Ref C'den

__________________________

“Uygar, demokratik, hesap verebilir bir toplumda yapılması gereken sözde medeni şey olduğu için bu dilekçeyi desteklemek için yazıyorum. Ama birçok kişinin psikiyatrik ilaçlar yüzünden maruz kaldığı büyük zararlarda nezaket ya da hesap verebilirlik olmadığını söylememe izin verin. Ayrıca, konu hiçbir zaman ele alınmıyorsa ve tekrar tekrar halının altına süpürülüyorsa, seçilmiş temsilciler ne işe yarar?

Bu ilaçlar hayatımı hem onlar üzerinde hem de bıraktıktan sonra mahvetti. Daha da kötüsü, sorunlarım eninde sonunda çözülebileceği ve çözüleceği için ilk etapta asla onlarla birlikte olmamalıydım. Ne tür bir tedavi, test edilmesi zor ve etkileri bilinmeyen tehlikeli ilaçları reçete etmenin herkese yardımcı olacağını düşünüyor? Bir komplo teorisyeni gibi görünmek istememekle birlikte, bazen aynı şey tekrar tekrar meydana geldiğinden, halkın kitlesel olarak uyuşturulması arzu edilen bir sonuç gibi görünmektedir. Antidepresanlar, benzodiazepinler, amfetaminler, barbitüratlar, opiyatlar, kokain liste uzayıp gidiyor. On yıldan fazla bir süredir, her günün her saniyesinde en korkunç semptomlardan hiç rahatlama olmadan acı çekiyorum. İşsiz kaldım, yarı zamanlı olgun bir öğrenci olarak çalışmaktan vazgeçmek zorunda kaldım,

İyi bir pratisyen hekimim olduğu için şanslıyım, dinlemeye hazır ve bu konuyla ilgili literatüre açık, ama bu semptomlara hiçbir şey yardımcı olmadığı için hala gerçek bir yardımı yok. Hâlâ çığlık atan kulak çınlaması, uykusuzluk, her yerde iğneler ve iğneler, omurgamı, pelvisimi ve bacaklarımı ayaklara doğru yakma, akatizi, yoğun kaygı, panik, ilaç duyarlılığı, kimyasal duyarlılık, yani boya dumanları, gastrointestinal sorunlar, mesane sorunları, ilgisizlik, halsizlik, jöle bacaklar, baygınlık, karıncalanma, kendime yabancı intihar düşünceleri ve daha fazlası. Bu bir işkence ve her gün hayatta kalma mücadelesi.

Bu ilaçlardan önce 28 yaşında sağlıklı bir adamdım ama şimdi yirmi yıl sonra her şeyim çalındı. Ve ne için? Kesinlikle sözde bir fayda değil. Onları alırken farklı bir insandım, asabi, öfkeli, saldırgan, paranoyak, saldırgan, umursamaz, duyarsızdım ve neredeyse ailemi, arkadaşlarımı ve hayatımı kaybediyordum. Artık insanlar gerçek beni tekrar görebiliyorlar ve bu ilaçların kişiliğimin değişmesine neden olduğu konusunda hemfikirler. Alkol ve sigara içmeye ve uyuşturucu kullanmaya başladım, ancak sokak afyonlarına hiç dokunmadım, çünkü hala bu bağımlılığın sonucunu bilmek için biraz aklım vardı, ancak ironik bir şekilde afyondan çekilme birkaç hafta içinde sona erdi, oysa psikiyatrik ilaç yoksunluğu on yıldan fazla sürdü.

Davranışımdan dolayı dört kez tutuklandım ve hapis yattım ve bu lekeyi karakterimde ömür boyu taşıyorum. Etki altındayken çok daha fazlası oldu, evet bu terimi alkolle aynı şekilde kullanıyorum, bu ilaçlar bu şekilde, ilaç değil, zihin değiştiren ilaçlar. Başıma gelenler ve sayısız başkaları için çok kızgınım ve herhangi bir hak ve adil insan eşit derecede öfkelenmeli. Bu, büyük ölçekte bir skandaldır ve gün ışığına çıkarılması gereken bir skandaldır. Halkın cüzdanına ne kadara mal oluyor, tahminim sayısız milyonlar, çünkü her şeyi topladığınızda yüz binlerce sterlinle karşılaşacağımı tahmin ediyorum. Örnek olarak ilaç masrafları, doktor ziyaretleri, uzmanlar, hastaneler, cezaevi, denetimli serbestlik ve sosyal güvenlik yardımları. Bunun olmasına nasıl izin verilir? Artık ele alınması ve ele alınması gerekiyor.”

—Dilekçe Referansından XXXX

__________________________

“Antidepresanlar ve benzodiazepinler gibi reçete edilen bu psikotrop ilaçlarla, onlarsız olduğundan çok daha fazla sorun var. İnsan olmanın, üzülmenin, öfkelenmenin, yaşam olayları tarafından travmatize olmanın gerçekten yanlış bir tarafı yok. Bu, vücudumuzun hayatın zorluklarına verdiği doğal tepkidir. Ancak bedenlerimiz, verilen zaman, sabır, anlayış, kabul, pratik yardımın yanı sıra egzersiz, gevşeme teknikleri, akupunktur, meditasyon, farkındalık, konuşma terapileri, doğada olmak vb. Farmasötik olmayan olasılıkların sonsuz bir listesi var. Uzun süreli antidepresan ve benzodiazepin kullanımıyla hayatım bozuldu. Hiçbir doktor onlarsız daha iyi olabileceğimi önermedi. Bu 'terapi' sayesinde doğuştan kötü bir insan olduğuma ikna oldum. ve beni 'tedavi etmek' için her zaman onların zehrine ihtiyacım olurdu. 'Düşük doz' olmasına rağmen, onlarda ne kadar uzun süre kalırsam, etkileri o kadar paradoksal hale geldi.

Ben doğuştan kötü değilim, sadece normal bir insanım, bu yüzden lütfen kimse benim gerçekliğimi yeniden yazmasın. Çok zayıf bir hafıza ve bilişsel bozukluk, denge sorunları, kas-iskelet sistemi sorunları, kas kaybı ve diğer birçok yoksunluk belirtileriyle kaldım. Hayatım boyunca zehri almanın her iki yan etkisinden ve şimdi uzun süreli yoksunluk semptomlarından ne kadar acı çektiğimi düşündüğümde, bu ilaç propagandasının devam etmesine izin verilirse aynı şekilde acı çekecek olan gelecek nesiller için sadece üzülebilirim.”

—Dilekçe Ref FFFFFFF'den

__________________________

“Antidepresan almanın neden olduğu ciddi duygusal/psikiyatrik zararı ve ilacın kesilmesinden sonra bile kalan yan etkileri aydınlatmak amacıyla isimsiz bir başvuruda bulunuyorum. 30 yaşında bir kadınım ve 2009'dan beri PSSD (SSRI Sonrası Cinsel İşlev Bozukluğu) hastasıyım. Şiddetli OKB geçmişim var ve semptomlarımı tedavi etmek için 16 yaşımdayken marka Zoloft almaya başladım. Hiçbir cinsel yan etkim olmadı ama 20 yaşımda ilacımı azalttım çünkü artık ilaç parasını ödeyemedim. Bıraktıktan sonra OKB düşünceleri geri geldi ve üç ay sonra tekrar ilaç kullanıyordum - ancak şimdi aynı dozda jenerik sertralin alıyordum, çünkü sigortasız karşılayabileceğim tek şey buydu.

Kelimenin tam anlamıyla bir gecede aseksüel oldum. Tüm genital işlevimi kaybettim, orgazma ulaşma yeteneğim yoktu, hiçbir cinsel çekim ya da fantezim yoktu - sanki bir düğme kapatılmış gibiydi. Reçete yazan psikiyatrist bana bunun normal olduğunu ve birkaç ay daha kullandığım ilaçlara, sonunda bıkıp ilaçtan 'soğuk hindi' geçene kadar devam etmemi söyledi. Artık sistemimde herhangi bir ilaç olmamasına rağmen, her bir yan etki kaldı. Son dokuz yıldır, seks dürtümü geri kazanmak için düşünebildiğim hemen hemen her şeyi denedim. Birkaç geçici istisna dışında, hiçbir şey onu bana geri vermeyi başaramadı. Her türlü şifalı bitki/hap aldım ve her türlü egzersizi yaptım. Çok tutarsız sonuçlar veren ve ne yazık ki bana bir nöbet veren Bupropion XL bile aldım. Hiçbir şey gerçekten yardımcı olmadı.

Şu anda, cevap ve umut bulmaya çalışan PSSD Forum adlı benzer PSSD hastalarından oluşan bir toplulukla ilgileniyorum. 'Doktorunuz çekilme etkileri konusunda sizi uyardı mı?' Psikiyatristim beni herhangi bir yan etki konusunda uyarmadı. İlaca başladıktan sonra yan etkiler yaşadığımı gündeme getirdiğimde bunun “normal” olduğunu ve ilaca devam etmem gerektiğini söyledi. İlacı aniden bıraktığımda yan etkiler devam etti. Benim dışımda kimse bununla ilgilenmedi. Bir jinekolog da dahil olmak üzere ziyaret ettiğim sonraki doktorlar ve psikiyatristler bana bir kadının düşük cinsel dürtüye sahip olmasının normal olduğunu ve bunun için endişelenmemem gerektiğini söylediler.

'İlaç ilaçları size zarar verdi mi?' Cinsel dürtü kaybı benim için yıkıcı oldu. Artık arzu, uyarılma hissetmiyorum, yağlanma hissetmiyorum veya orgazm olmuyorum. Cinsel organlarım 'ölü' hissediyor. Hâlâ OKB hastasıyım ama bana zarar veren ilaçları almadan tedavi etme şansım yok. 'İşi bırakmak zorunda kaldınız mı?' Ben işten vazgeçmedim. Bununla birlikte, ilaçla yaşadığım serpintiden sonra hissettiğim kendinden tiksinme ve güven eksikliği hayatımı değiştiriyordu. Artık bir kadın ya da herkesin sevebileceği biri gibi hissetmiyordum. Sonuç olarak, kendimi daha iyi hale getirmek ve mutlu olmak için fırsatları geri çevirerek hayatta 'düşük hedefledim'. Utancımdan dolayı sosyal ortamlardan kaçınırdım. Ayrıca arkadaşlarımın ve ailemin bana kötü davranmasına izin verdim, kendime daha iyisini hak etmediğimi çünkü artık gerçekten insan olmadığımı söyledim.

Doktorlarım bana bu şekilde hissetmeme neden olanın depresyon ve OKB olduğunu söyledi, cinsel dürtü kaybı değil. Bana sık sık 'hayatta seksten daha fazlası var' ve bunun için endişelenmeme söylendi, başka biriyle, benim için farklı (sağlıklı) bir cinsel dürtüsü olan biriyle sevgi dolu bir ilişki içinde olsam ve eskiden tatmin ediciydik, düzenli olarak karmaşık olmayan seks. Dokuz yıllık PSSD hayatımı ve ruh sağlığımı parçalamak için çok şey yaptı. Hikayemi anlatmama izin verdiğiniz için teşekkür ederim. Umarım başkalarına yardımcı olur.”

—Dilekçeden Ref HHHHH

__________________________

“Mart 2015'te iş stresi ile şirket doktoruma gittim. Depresyon için ICD-10 kriterlerini hiç karşılamadım. Yataktan kalkarken hiç sorun yaşamadım, intihara meyilli değildim, iştahımda artış ya da azalma olmadı. Tam zamanlı çalışma ve yarı zamanlı çalışmalarım nedeniyle uzun saatler boyunca stresliydim ve yeterince uyuyamıyordum. Doktorum 5 dakikalık bir konsültasyonda ve hiçbir şey açıklamadan bana venlafaksin reçetesi verdi. Venlafaksin, normalde tedaviye dirençli depresyon için reçete edilen üçüncü seçenek bir antidepresandır. Aldığım ilk antidepresandı. Eczane 10 haplık reçeteyi açıklama yapmadan ve hasta bilgilendirme broşürünü dağıtmadan doldurdu.

Bu ilacı beş gün boyunca aldım ve birkaç tehlikeli yan etki gördüm, bunlardan biri şiddetli kanama; bu ajitasyon dışında uykusuzluk, paranoya ve daha fazlası. Beş gün süren korkunç yan etkilerden sonra, doktorun talimatlarına göre ilacı bıraktım. Akşamdan kalma hissinin dışında, bir gün boyunca tamamen iyiydim. Yaklaşık 36 saat sonra yoksunluk belirtileri ortaya çıkana kadar. Konvülsiyonlar, miyoklonus, intihar etme dürtüsü, hızlı ruh hali değişimleri, saldırganlık, ağlama, gecede 5 kez çarşaf değiştirmek zorunda kalacak kadar terleme, istemsiz hareketler, titreme, bayılma, baş dönmesi, baş dönmesi, aritmi, göğüs ağrısı, kusma, şiddetli intihar depresyonu, paranoya, anksiyete, beyinde elektrik çarpması, oryantasyon bozukluğu, bilişsel sorunlar, hafıza kaybı, konsantrasyon sorunları. Liste uzayıp gidiyor.

Doktorlarımdan yardım alamadım. Aşırı istemsiz hareketler nedeniyle, nörologlarım bana 'fonksiyonel hareket bozukluğu', migren ve kronik yorgunluk sendromu teşhisi koydu. Venlafaksini alıp durdurmadan önce bu sorunlardan hiçbiri yoktu. Bu belirtilerden dolayı 2,5 yıl işsiz kaldım.

Bu güne kadar hala şiddetli semptomlar yaşıyorum. Gelirim olmadığı için işe geri dönmek zorunda kaldım. Nörologların görüşüne göre, bir 'Fonksiyonel Hareket Bozukluğu' işten ayrılmak için yeterli bir neden olmadığı için özürlü ödemeleri reddedildi. Sahip olduğum diğer semptomları görmezden geldiler ve genellikle bana inanmadılar. Şimdi işteyim, her gün kovulmadan hayatta kalmaya çalışıyorum. Nöbet benzeri bölümler aldığım için toplantılardan sık sık ayrılmak zorunda kalıyorum. Basit talimatları unutuyorum ve iş günü boyunca sık sık uyumak zorunda kalıyorum. İlaçlar, herhangi bir olumlu duyguyu hissetme yeteneğini tamamen ortadan kaldırdı. Beni pratikte insanlıktan çıkardılar, sadece olumsuz duygular veya uyuşukluk hissedebiliyorlardı. Yıllarca 'gizemli' bir şekilde hasta olduktan sonra, geride bıraktığım birkaç arkadaşımdan kopmuş hissediyorum. Daha önce, işte her zaman aşırı performans gösteren biriydim. Birçok arkadaşım vardı. Başkalarının yanında olmaktan hoşlanan bir insandım. Şimdi eski benliğimin bir kabuğuyum, sürekli acı içinde, beynimi birkaç dakikada bir elektrik şokları sallıyor, uyuşmuş ve kopuk hissediyorum. Beni zehirleyen, verdikleri zararı inkar eden ve bana herhangi bir yardım veya destek vermeyi reddeden tıp mesleği beni hayal kırıklığına uğrattı.”

—Dilekçe Ref GG'den

__________________________

“41 yaşında, perimenopoza çınlayan bir gümbürtüyle girdim. Çok sayıda tıp uzmanına sunduğum semptomlar kümesi, hepsi mükemmel bir şekilde menopoza işaret ediyordu.

Ailede erken menopoz öyküsü ve menopozu düşündüren tüm semptomlara rağmen, menopoza girmek için çok genç olduğum için hormon tedavisi reddedildi. Ve böylece cehennemin derinliklerinin ötesine yolculuğum başladı. Ortaya çıkacak olan uyuşturucudan önce, toplumun son derece işlevsel bir üyesi olduğumu belirtmem gerektiğini düşünüyorum.

Hiçbir zaman endişe veya depresyon yaşamadım, mükemmele yakın bir hayatım vardı ve her gün kendime böyle harika bir hayatla kutsanmış olduğum için ne kadar şanslı olduğumu hatırlatarak uyandım. Ancak menopoz uykusuzluğuyla mücadele etmek için benzodiazepinler kullanılmaya başlandığında bu durum aniden değişmek üzereydi. 3.5 yıl önceki ilk benzodiazepin hapından beri, işkence görmüş ve değişmiş bir gerçeklik durumunda yaşadım. Yaklaşık dört ay boyunca benzo aldım, bu süre zarfında doktor muayenehanesine, patolojiye, acil servise ve uzmanlık ofislerine girip çıktım. Zihinsel ve fiziksel sağlığım hızla bozuldu. Ben aileme veda etmeye hazırlanırken, ailem başucu nöbetindeyken, iş göremiyordum ve yatalaktım. Ailem ve benim, eninde sonunda ölümüme yol açacak, teşhis edilemeyen, belirsiz bir hastalıktan başka bir sonuca varamadık. Cevap alamayınca ve hızla kötüleşerek, 20 mg Valium'a eşdeğer soğuk hindi aldım ve antidepresan Effexor'u sürdüm. Bu ilacı iki hafta boyunca kullandım ve bu süre zarfında sevdiğim ve taptığım kocamla, sevdiğim ve taptığım küçük çocuklarımın babasıyla intihar hakkında açıkça konuşmaya başladım.

Effexor ile tanışmamdan kısa bir süre sonra kendimi hastaneye yatırdım ve majör depresyon teşhisi kondu. Hiçbir zaman herhangi bir tıp uzmanı, bu yöne işaret etmesi gereken inkar edilemez kanıtlar olmasına rağmen, uyuşturucu olabileceğini öne sürmedi. Bu süre zarfında karşılaştığım korkunç semptomlar (bazıları hala 16 ay ilaçsız kaldığım halde hala) listelenemeyecek kadar çoktur, ancak burada referansınız için küçük bir örnek veriyorum: intihara meyilli depresyon, akatizi, aşırı kaygı, beyin zapları , hafıza kaybı, aşırı korku dışında herhangi bir insani duygunun olmaması, insan beyninin normalde üretemeyeceği müdahaleci düşünceler, tenimde sıcağı soğuktan ayırt edememe, görme bozuklukları, paranoya, halüsinasyonlar, koku alma halüsinasyonları, işitme kaybı, mide bulantısı, optik migren şiddetli vertigo, kulak çınlaması,

Bu semptomlar affetmez ve acımasızdır. Bu semptomlardan daha da üzücü olan şey, konuştuğum her ikinci kişinin bu ilaçları kullanması veya bir noktada almış olmasıdır. Tek istedikleri danışmanlık yapmakken, çoğu zaman depresyona girdiler. Depresyonda olduklarına bile inanmadılar. Hasta oldukları için değil, yoksunluk belirtilerinin hem fiziksel hem de zihinsel olarak yaşamı tehdit etmesi nedeniyle almaya devam ederler. Bu insanların hiçbiri, bu ilaçların bağımlılık yapıcı doğası ve yıllarca sürebilen korkunç yoksunluk belirtileri konusunda uyarılmadı ve ben de değildim. Tıp kurumları ve hükümetler, bu ilaçların neden olduğu zararı nasıl görmezden gelmeye devam edebilir? İntihar oranları artıyor, depresyon artıyor ve bu ilaçların reçetelenmesi de öyle. İlaçlar işe yarasaydı oranlar düşecekti. Bu basit gerçek nasıl görmezden gelinebilir? Bu ilaçların reçetelenmesi durdurulmalıdır.

Destek hizmetleri ile birlikte psikotrop ilaçlar için geri çekme merkezleri oluşturulmalıdır. Lütfen bu gönderileri dikkate alın ve buna göre hareket edin. Bu, bir dizi masum kurbanın ölümünden sorumlu olan bir salgındır. Bu ilaçlarla intihar eden ve sebep oldukları korkunç geri çekilme nedeniyle intihar eden kişilerin aile üyeleri, aile üyelerinin neden öldüğü gerçeğini bilmelidir. Dünyanın gerçeği bilmesi gerekiyor.”

—Dilekçe Ref MMMMMM'den

__________________________

"Ben üç çocuk annesiyim. Bugün itibariyle SNRI grubundaki antidepresan venlafaksin (Effexor) ilacımı yedi ay sekiz günlük temizliyorum. Hala uzun süreli kullanımdan sonra etkilerden ve iyileşmeden çok acı çekiyorum. Bu, bugün hikayemi elimden geldiğince anlatamayacağım anlamına geliyor, bu yüzden size elimden geldiğince kemikleri vereceğim. Hikâyemin duyulmasını istememin asıl nedeni, beni manipüle edildikten ve bu ilacı almaya zorlandıktan sonra, bana bunun bağımlılık yapmadığının söylenmesiydi. Esasen yıllarca ilaç tedavisine bırakıldım; bu sekiz buçuk yıl sürdü. Beni iyileştirmediler.

Başlangıç muhtemelen ortak bir hikaye. Evde zor zamanlar geçirdim ve 18 yaşındaydım. Bana klinik depresyon teşhisi kondu. Evden ayrıldıktan sonra işten ayrıldım ve çeşitli ilaçlar verildi. Ama çevresinde eğitim eksikliği var gibiydi; Bana herhangi bir danışmanlık, hatta ilacın kendisiyle ilgili herhangi bir bilgi teklif edilmedi. Hiçbir uyarı veya destek olmadan bir paket uyuşturucuyla baş başa kaldım. Onları doğru dürüst almadığımı kabul edeceğim; Bir ya da iki tane aldım ve beni hasta ettiler, ben de geri döndüm ve çalışmadıklarını söyledim, bu yüzden farklı olanlarla gönderildi. Ama aklımda ağrı kesici gibi çalıştıklarını düşündüm; anında çalışması gerektiğini ve çalışmadığını söyledi.

20 yaşımdayken ilk kızımı doğurdum ve işler değişti. Bir köşeyi döndüğümü sandım ve o genç kadına dönüp baktığımda büyük bir üzüntü ve pişmanlık hissediyorum ve sorunlarla uğraşan genç insanlar için uygun desteğin ve anlayışın olmasını içtenlikle diledim. Sorunlu geçmişi olan çoğu genç kadın gibi ben de doğum sonrası depresyonu yaşadım. Kızım 10 aylıkken çok kilo vermiştim. Doktorlar bana emzirmeyi bırakmam gerektiğini ve daha fazla kilo verirsem kesileceğimi söylediler.

Hikayenin zorlaştığı yer burası. Çok net bir ültimatom aldım. Etrafımda bir ailem yoktu ve bırakın çocuğa bakmayı, hiçbir şeyi nasıl yapacağına dair hiçbir fikri olmayan bir partnerim de yoktu. Akıl sağlığı ekibi tarafından görüldüm ve beni bir şeyleri yerine koymaya çağırdılar, bu yüzden bölünürsem kızıma yasal olarak bakacak birine ihtiyacım olacaktı. Kilo almam için üzerimde baskı vardı ve hemşirelerden biri beni doktorların reçete etmeye çalıştığı venlafaksini denemeye ikna etti. Bulmak ve alternatif olmak istediğim için manipüle edilmiş hissettim ama başka seçeneğim olmadan onları aldım. Orada kaderimin mühürlendiğine inanıyorum.

Ertesi yıl tekrar hamile kaldım, bu sefer partnerim hamileliği devam ettirirsem ilişkiyi sonlandırdı. Bebeği doğuramadım, bu yüzden sadece ilişkim bozulmakla kalmadı, doktor ilacı bırakmam gerektiğini söyledi. Elbette bunu biliyordum ama son derece savunmasızdım! Doktor bana bir hafta yarım doz vereceğini söyledi ve o kadar. Ona, 'Bunu çok çabuk yapmasak olur mu?' dedim. Bana anlayışsız bir şekilde baktı ve 'Çılgın değilsin' diye kıs kıs güldü. Tabii ki bu ilacın bağımlılık yaptığını söyleyen tek kişi ben olmayacağım.

Cehennemi yaşadım ama bir bebeğim ve acı çekme yolunda bir bebeğim oldu. Daha önce hiç olmadığı kadar intihara meyilli ve heyecanlıydım. İlaç olmadığı defalarca söylendi. Bundan sonra ev hayatım düzeldi; Başka bir partnerle anlaştım ve hala geçmiş sorunlara karşı savunmasız olmama rağmen çalışabildim, bir iş buldum ve kilom sabitti. Daha sonra ortanca kızım iki yaşına geldiğinde doğan en küçük kızım oldu. Onu bir yıldan fazla emzirdim ve oldukça mutluydu. Ancak emzirmeyi bıraktığımda çatlaklar ortaya çıkmaya başladı: Kendimi düşük, yorgun ve ağlamaklı hissettim. Doktora gittim, farklı bir doktor ama tek bir çözüme bakan başka bir doktor. İlaç tedavisine geri döndüm.

Sonrası bir tren kazası ve bildiğim kadarıyla hayatın sonu. İlaç beni bağımsız yaptı ve normal günlük aktivitelere odaklanamadı. Dört ay sonra eve taşındık ve kızım menenjit ile hastaneye kaldırıldı ve ben ilk krizi atlatmaya odaklanabildim. Tam bir çöküş yaşadım. Giderek intihara meyilli, endişeli ve heyecanlı biri oldum. Antidepresanımın dozu iki katına çıktı ve bana valium ve uyku hapları verildi. Bana verilen bu ilaç karışımı, açıkça intihara meyilli olduğumu söylediğim için şimdi beni şaşırtıyor gibi görünüyor, ancak bunun ardından yükselen, düşürücü, artan ajitasyon ve psikoz döngüsü vardı. Manik ve pervasız oldum; Kendimi gerçeklikten giderek daha kopuk hissediyordum. İlaç kötüye kullanıma açıktı ve zihnimi sakinleştirmek veya susturmak için alkolü kötüye kullanmaya başladım.

Yaklaşık üç yıl boyunca, hasta olduğumu ve düzeltmek için yeterince şey yapmadığımı, herkesle çalışmam gerektiğini söyleyen bir dizi profesyonel içeri girip çıktı. Telaşlı ve intihara meyilli birine söylenecek harika şeyler. Ancak defalarca yardım istedim. Bir noktada en az iki haftada bir doktorlara gidiyordum ama bazen haftada bir yardım istiyordum. Hiçbir noktada kimse ilaç konusunu ele almadı ve hatta sorgulamadı. Belirli bir kötü bölümden sonra tabletlerden çıkmaya çalıştım. Daha düşük bir doz verildi. Diğer ilaçları bıraktım.

Ev hayatımdaki şeyler oturmaya başladı, ben de onun etrafında istikrar kazanmaya başladım. Tamir ettiğime inanmıyorum; Etrafında daha iyi çalışmaya başladım. Daha az tedirgin ve pervasız oldum ama daha kopuk oldum. Bu anlamda, profesyoneller yavaş yavaş endişe duymayı bıraktılar, yardım istemeyi bıraktım, yüzeyde işler daha iyi görünüyordu. Ama sorunlar ortadan kalkmadı; tabletler hala düşünce sürecimi etkiledi. Hafızam düzensiz ve beni agresif ve değişken yaptı. Bir makine oldum ve durmadan çalıştım. Aklımdan yıllar geçmiş gibi hissediyorum. Son yedi yıldır hiç ara vermedim, vücudumun veya hayatımın ihtiyaçlarını dinlemenin hiçbir yolu yoktu. Bir şey hissetmeyi bıraktım; Ne zaman çok yorgun ya da çok aç olduğumu bilmiyordum.

2015'in özellikle stresli bir sonundan sonra, hayatıma ve birçok yönüne değinmem gerektiğini hissettim. İş yükümü azaltabildiğimde, venlafaksini bıraktım, hala bağımlılık yaratmayacağına inandım. Para çekme işlemleri tam anlamıyla cehennem gibiydi ama şok, gerçekten endişelenmem gereken tek şeyin fiziksel etkilerin olduğuna inanmaktı. Hayır—bütün korku şimdi aylar sonra, diğer şeylerin yanı sıra günlerce şiddetli ajitasyon uykusuz geceler ve zayıflatıcı baş ağrıları çekiyorum. Bu ilaçları almaya neden ikna edildiğimizi ve neden bu kadar uzun süre içtiğimizi öğrenmeye hepimizin hakkı olduğuna inanıyorum. Onları almam için manipüle edildiğimi ve daha sonra bağımlılık yapmadıklarını söylediğimi ve daha sonra ilaçla ilgili düşüncelerim ve hislerim için defalarca eleştirildiğimi hissediyorum. Kendimi hayal kırıklığına uğrattığımı ve kolayca bir intihar istatistiği olabileceğimi ve unutulabileceğimi hissediyorum. Ben değilim ve vokal olacağım. Ama çocuklarımın defalarca hayal kırıklığına uğradığını ve annelerinin soyulduğunu hissediyorum. Ne yaptığını açıkça bilmeyen bir sisteme güvendim ve kalıcı bir hasar alıp almadığımı bulmayı hak ediyorum.”

—Dilekçeden Ref Y

__________________________

“Üniversitedeki ilk yılımı berbat ettikten sonra 2013'te 'hafif depresyon' için sitalopram (bir SSRI) reçetesi verildi. Bundan sonra kim biraz moralini bozmaz ki? Bağlamdan bağımsız olarak, bu değerlendirmeden sonra sıklıkla sorguladığım aile hekimi tarafından yapılan bir anketle karşılaştırıldığında ve bana 'akıl hastalığı' etiketi yapıştırıldığında 'depresyon' olarak etiketlendim; Olumsuz yaşam deneyimlerinde duyguları ifade etmek hangi noktada normal değil ya da sadece insan değil? Koşullar ne olursa olsun, içimizde tutmamız gereken tek kabul edilebilir duygu mutluluk mu? Oraya varıp onlara yakın aile akrabamın öldüğünü ve bir süredir bu konuda moralim bozuk olduğunu söyleseydim, bana bir akıl hastalığım olduğu söyleneceğini garanti edebilirim.

Bana verilen bu reçete, ilk uğranılan limandı ve hiçbir danışmanlık teklif edilmedi. Uyuşturucuya başlarken birkaç küçük tepkim oldu - bunlardan en belirgin olanı iki hafta boyunca uyuyamamaktı. Gecenin bir yarısı kasabamın sokaklarında yürürdüm, bu yüzden yapacak bir şeyim vardı ve hayal kırıklığımı azaltmak için. Diğer yan etkiler arasında boyun tutulması, sert çene, dişlerin takırdaması ve iç titremesi sayılabilir. Bu yan etkilerin yerleşmesinin altı hafta süreceğine ve o zamana kadar ilacın tüm faydalarını göreceğime dair doktorum bana güvence verdi.

Sitalopramda iki yıl kaldım. İlacın ilk reçete edildiği bir ay içinde, doktor tarafından doz iki katına çıkarıldı ve bir gün “Bunu neden alıyorum?” Diye sorgulayana kadar bu dozda kaldım. Hiçbir amaca hizmet etmedi. Onu reçete eden doktorumdan herhangi bir takip veya izleme almadım. Sanki süresiz olarak bana reçete ettiler. Ben sadece kendimin eski bir kabuğunu hissettim; 2 yıl boyunca duygusal olarak uyuşmuş, inişler ve çıkışlar olmadan. Bu nasıl bir hayat? İnsan duygularını hissedememek - kimyasal bir lobotomi."

Dilekçeden Ref DDDDD

__________________________

“2009 yılında, hayatında hiç depresyona girmemiş oğlum, geçici iş stresinden kaynaklanan uykusuzluk şikayetiyle doktora gitti. Kendisine SSRI sitalopram reçetesi verildi ve birkaç gün içinde canına kıydı. Oğlumun soruşturmasında, adli tabip intihar kararını reddetti, ancak 'olası neden' olarak sitalopram'ı öne sürerek bir anlatı kararı verdi. Soruşturmadan sonra, oğlumun başına gelenlerin benzersiz olmaktan çok uzak olduğunu fark ettim. Sonunda 2013'te 'AntiDepAware' web sitesine başladım. Bu, çoğu yerel ve ulusal gazetelerin çevrimiçi arşivlerinde keşfedilen, 2003'ten bu yana İngiltere ve Galler'de düzenlenen soruşturma raporlarının bağlantılarını içerir. Bu listenin ayrıntılı olmaktan çok uzak olduğu, ancak buna rağmen, tümü antidepresan kullanımıyla ilgili olan, kendi kendine ölümlere ilişkin 5.500'den fazla rapor içerdiğine dikkat edilmelidir.

Araştırmamın çoğu, reçete edilen antidepresanların ardından hayatlarını alan çocuklara yönelikti. Kabul edilen intihar düşüncesi riski nedeniyle, NICE Clinical Guideline 28, 18 yaşın altındaki çocuklara antidepresan reçete edilecekse hepsinin karşılanması gereken üç kriter ortaya koymaktadır. Bunlar şu şekilde özetlenebilir: 1) Sadece reçete edilen antidepresan fluoksetin ise ; 2) Yalnızca çocuğa orta ila şiddetli klinik depresyon tanısı konmuşsa; 3) Yalnızca, reçetenin öncesinde, etkisiz olduğu kanıtlanmış en az 3 aylık “özel kişilerarası terapi”nin uygulandığı gösterilebilirse. Başka bir deyişle, NICE çocuklara antidepresan reçete edilmesini mutlak bir “son çare” seçeneği olarak görmektedir. Bununla birlikte, antidepresanlar çocuklara giderek artan miktarlarda reçete edilmeye devam ediyor,

DEHB için aşırı reçeteli ilaç kullanımını da araştırdım. Bunun gençlerde bipolar bozukluk gibi durumlara yol açtığı ve bunun da SSRI'larla yanlış tedavi edildiği gösterilmiştir. 2015 yılında bir İnsan Hakları örgütü benimle temasa geçti ve Cenevre'deki Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Komitesi'ne sunduğum sunumun bir parçası olarak Kayıp Çocuklar ve DEHB Salgını makalelerimi kullanmak için izin istedim. Haziran 2016'da UNCRC, Birleşik Krallık'taki çocuk haklarına ilişkin araştırmalarını yayınladı. Raporun 59-62. bölümleri ruh sağlığıyla ilgiliydi. Burada komite, çocukların aşırı ilaç tedavisi konusundaki endişelerini dile getirdi. 'Metilfenidat veya diğer psikotrop ilaçlar verilen çocukların gerçek sayısı mevcut değil' ve şunu bildirdiler: 'Bu ilaçların zararlı etkilerine dair artan kanıtlara rağmen, 6 yaşın altındaki çocuklar da dahil olmak üzere davranış sorunları olan çocuklara psiko-uyarıcı ve psikotrop ilaçların reçetelenmesinde önemli bir artış olduğu bildiriliyor.' Tavsiyelerinden biri şuydu: 'İlaçların reçetelenmesinin son çare olarak ve yalnızca o çocuğun yüksek yararının bireysel olarak değerlendirilmesinden sonra kullanılmasını ve çocukların ve ebeveynlerinin ilacın olası yan etkileri hakkında uygun şekilde bilgilendirilmelerini sağlamak. bu tıbbi tedavi ve tıbbi olmayan alternatifler hakkında.' 2016'nın başlarında, Dünya Sağlık Örgütü, Birleşik Krallık'ta ve diğer ülkelerde çocuklara reçete edilen antidepresanların artan seviyesiyle ilgili endişelerini dile getirmişti. Hükümetin ne UNCRC'ye ne de WHO'ya tepkisini kamuoyuna açıkladığına inanmıyorum. Hem kamu hem de özel sektördeki reçete yazanlar, NICE ve BNF tarafından yayınlanan yönergeleri görmezden gelmeye devam ederse, hayatlarını alan yetişkin ve çocukların sayısı artmaya devam edecek. Bu ölümler önlenebilir” dedi.

—Dilekçe Ref MM'den

__________________________

“20 yıldan biraz fazla bir süredir Prozac 20 mg kullanıyordum. Bir psikiyatrist tarafından kimyasal bir dengesizlik nedeniyle ömür boyu Prozac almam gerektiği söylendi. Annemin sağlığı hızla bozulunca, Prozac'ın artık çalışmadığı söylenerek venlafaksine (Effexor) geçtim. Psikiyatristimin venlafaksin ile hiçbir ilgisi olmadığını söylediği birçok zayıflatıcı yan etki yaşadım. Bunu bir venlafaksin 150 mg kapsül almayı özleyene ve mobilyalara ve duvarlara asılmadan yürüyemeyene kadar anlamadım.

İşte o zaman venlafaksinin yan etkilerine baktım ve uzmanlara gittiğim sağlam bir yıl boyunca tüm yan etkilerimin venlafaksin ile ilgili olduğunu görünce şok oldum. LIVID'dim! Mart 2013'ün son haftasında psikiyatristime beni tekrar Prozac'a vermesini söyledim. Venlafaksini 2 hafta boyunca %50 azaltarak ve 2 hafta boyunca 20-40 mg Prozac ekleyerek bana köprü kurdu. Venlafaksinimi 150-75 mg'dan düşürmemin ilk günü MUHTEŞEM bir cehennemdi! Saftım ve para çekme hakkında hiçbir şey bilmiyordum; kimse bana bir şey söylemedi. Psikiyatristim bana acil servise gitmemi söyledi, burada bana venlafaksinden çekildiğimi söylediler ve beni hiçbir şey olmamış gibi eve gönderdiler. Acil servis doktoru susuz kalmamı ve yatakta emeklememi söyledi. Bir aracın direksiyonuna geçmeme izin verdikleri için şok oldum! Kendimi evin yanlış tarafında araba sürerken buldum. Bunu ancak bana doğru gelen arabaları gördüğümde fark ettim. Yine de psikiyatri doktoruma araba kullanamayacağımı söylediğimde, eğer acile gitmezsem bana iş için bir not yazmayacağını söyledi.

Eve geldim ve psişik doktorumun söylediğine göre hala venlafaksini azaltarak yatakta emekledim. Bunu hiçbir canlı için dilemem. Kontrol edilemeyen ve şiddetli titreme, titreme, terleme, halüsinasyonlar ve bulanık görme, kusma, ishal, baş dönmesi, beyin zapları, kalp çarpıntısı ve hızlı kalp atışlarım vardı, vücudum yanan bir acıyla buruştu, cildimin altında sürünen böcekler gibi hissettim, canlı kabuslar, beynim bir düşünce oluşturmaya bile çalışmaz (beden ve dünya ile TAMAMEN kopuk). Yapabileceğim tek şey bu cehenneme önümdeki duvara bakarak katlanmaktı. Gözlerimi kapattığımda üzerime beyaz noktalar geliyordu. Gördüm, o kadar netti ki oradaymışım gibi: İsa çarmıha gerildikten hemen sonra bir insan kalabalığının içindeydim. Beynim ve vücudum kapanıyor gibiydi.

Bu, birinin dayanabileceği en acımasız, zihinsel ve fiziksel işkence oldu. Bunu tek başıma yaşadım, yatalak oldum, nadiren yemek yedim çünkü yataktan çıkamadım, yaptığımda krakerleri kemirmek, yemek için bir parça kızarmış ekmek, mısır gevreği ya da mikrodalga çorbası hazırlamak ve yediğim her şeyi yemek çok zordu. kustu ya da içimden geçti. Hakkında hiçbir şey bilmediğim bir sürü geri çekilme sürecinden sonra, uzun bir semptom listem vardı ve intihara meyilliydim. Psikologlar, sonraki 6 ay boyunca beni daha da kötüleştirmek için beni birden fazla ilaçla (bir seferde 1-4) denemeye devam ettiler. Sonunda psişik doktoruma sadece 20 mg Paxil alacağımı (sadece bir tane seçtim) ve HİÇBİR ŞEY işe yaramadığı için ne olacağını göreceğimi söyledim. Paxil de işe yaramadı, ama çaresizdim ve bir şeye ihtiyacım varmış gibi hissettim ama kendimi nasıl düzelteceğimi bilmiyordum ve doktorlar da bilmiyordu. işimi, ailemi kaybettim,

Çaresizlikten kimsenin katılmasını beklemeden “EFFEXOR (venlafaksin) Yan Etkileri, Çekilme ve Devamsızlık Sendromu” adlı bir Facebook grubu kurdum ve şu anda 3K'dan fazla üyesi var. Yaşadığım şeyin, Uzun Süreli Geri Çekilme olarak da bilinen Post-Akut Geri Çekilme Sendromu (PAWS) olduğunu anlamam neredeyse bir yılımı aldı ve herhangi bir tıbbi yardım, ilgi veya destek alamamamın nedeni, bunun listelenmemiş olmasıydı. DSM-5 kılavuzu. Bildiğim kadarıyla hayatım, başarısız sözde sağlık sistemimiz ve tıp uzmanlarımız nedeniyle bir gecede katıksız bir işkenceyle durma noktasına geldi. 4 yıl 8 ay cehennem oldu (çok sayıda zayıflatıcı semptomla). Şu anda kendime zar zor bakabiliyorum; yaklaşık 3-4 haftada bir, bazen daha uzun süre duş almak; yemek için yiyecekleri tamir edemiyorum, faturaları ödeyemiyorum, dişlerimi nadiren fırçalayamıyorum vb. Evde bir danışmanım var, haftada bir 11/2 saat boyunca beni kontrol etmek ve postamı almak, yiyecek almak vb. konularda bana yardım etmek için geliyor. Tüm bunlar başıma geldiğinden beri evim temizlenmedi. . Sayısız semptomlarıma ek olarak, hala tüm arzularımı, hedeflerimi çalan geri çekilmelerimle uğraşıyorum, adını siz koyun. İçimde tamamen boşluk hissediyorum. Mevcut semptomların bir listesini istiyorsanız, sizin için bir liste yapabilirim.

Sağlık sistemimiz ve sözde profesyoneller hastaları bilgilendirseydi tüm bunlar önlenebilirdi; yoksunluklar hakkında, antidepresanların yoksunluklara ve uzun süreli yoksunluklara neden olabileceğini kabul etti, hastaları antidepresanları yavaş ve güvenli bir şekilde nasıl azaltacağını biliyordu (okuduğum her 3-4 haftada bir %10 veya daha az) ve denemek ve örtbas etmek için ilaç reçete etmeyi DURDURUN Sadece birkaçını saymak gerekirse yoksunluk belirtileri.”

—Dilekçe Ref JJ'den

__________________________

"Antidepresan almanın bir sonucu olarak, şimdi 13 farklı görsel bozulma alanı, denge sorunları, görsel işleme sorunları, koordinasyon, uyku sorunları, sindirim sorunları, eklem sorunları, hafıza sorunları, mast hücre sorunu içeren birden fazla ciddi engelim var. , Londra'daki özel bir klinik tarafından teşhis edilen nörodejenerasyon/disotonomi (gerekirse mektuplar üretilebilir) ve diğer birçok semptom arasında çoklu kimyasal duyarlılık. Bir hasta bir doktor muayenehanesindeyken ortaya çıkan gayri resmi diyalog, doktorların, hastanın kendilerini içinde buldukları durumun sorumluluğunu almaktan suçlu olmasını sağlamak için ne kadar ileri gideceklerini büyük ölçüde anlatıyor.

Doktorumu, semptomlarımın çok karmaşık olduğunu ve bana verebileceği bir çözüm olmadığını söylemek için onbeşinci kez ziyaret ettiğimde, bana şöyle dedi: 'Sefil hayatlar yaşayan birçok insan görüyorum, ama ONLAR sadece onunla devam et!' Bir psikiyatristle konuşmak istedim ve (oldukça öfkeli bir şekilde, ki bence bu tamamen anlaşılabilir bir durum) insanların hayatlarını gasp etmeye ve karartmaya hakları olmadığını söyledim, o da 'Sanırım bizim zaten sahip olduğumuzu göreceksiniz!' diye cevap verdi. Daha önceki bir doktora, sürekli olarak daha güçlü ve daha güçlü ilaçlar reçete edilirse sonucun ne olacağını sorduğumda (olduğu gibi), koltuğuna yaslandı ve bana yerel hastanedeki akıl sağlığı servisinin adını söyledi. Kayınbiraderim, Effexor'u inceltirken bana nasıl yardım edeceğini en iyi şekilde bilmediği konusundaki endişelerini doktoruma dile getirdiğinde, ve o (kayınbiraderim) gece telefonda benimle uzun uzun konuştuğunda histerik ve korkudan felç olduğumdan, pratisyen hekim, 'Uyuşturucu bağımlılığını size aktardı! Yerinde olsaydım, aramasın diye telefon hattını bloke ederdim!' Beni 2 yıl boyunca gören ve aile hekimime bir mektupta güçlüklerimin psikolojik değil, fiziksel kaynaklı olduğuna inandığını kesin bir dille ifade eden psikolog. Görevinden emekli olduğunda elimi sıktı ve bana, 'Hayatının sonsuza dek değiştiğinin farkındasın değil mi?' dedi. Beni 2 yıl boyunca gören ve aile hekimime, güçlüklerimin psikolojik değil, fiziksel kaynaklı olduğuna inandığını kesin bir dille belirten psikolog. Görevinden emekli olduğunda elimi sıktı ve bana, 'Hayatının sonsuza dek değiştiğinin farkındasın değil mi?' dedi. Beni 2 yıl boyunca gören ve aile hekimime, güçlüklerimin psikolojik değil, fiziksel kaynaklı olduğuna inandığını kesin bir dille belirten psikolog. Görevinden emekli olduğunda elimi sıktı ve bana, 'Hayatının sonsuza dek değiştiğinin farkındasın değil mi?' dedi.

Belki de gördüğüm en çarpıcı söz veya jest, İskoç Parlamentosu'na gittiğimde ve İskoçya Sağlık ve Refah Bakanı ile İskoç Hükümeti'nin başlıca tıbbi danışmanlarından biriyle konuştuğum zamandı. Çoğu insan için hayal bile edilemeyen 10 yıllık semptomları kapsayan korkunç bir hesap anlattım. İnsani düzeyde, bana verilen zorluklarla derinden duygulandıkları ve empati kurdukları açıktı. Diyalogumun sonunda, herkesin kalkıp gitmesini bekleyerek, danışman bana doğru eğildi, başını benim seviyeme getirdi, elimi tuttu, sıktı, gözlerime bakıp 'ben' dedi. çok çok üzgünüm!' İşte bu noktada mücadele ediyorum: açıkçası bu kişisel bir özürdü, profesyonel bir özür değil.

İnsanlar bunun nasıl olabileceğini anlamalı, zararlar verilebilir, özürler verilebilir, oysa onlar için... Bu bir son mu? Bu neden? Çünkü hayatlarının sonu gelmemiştir! İyi ki yaklaşmıyor! Ne benim için ne de her hafta, her yıl, her yıl zarar gören binlerce insan için değil!”

—Dilekçeden Ref RRR

__________________________

"Öncelikle, büyük bir sorun olduğunu ilk fark ettiğimde, görünen 'ihmalin' kendini göstereceğini ve iyi doktorların tüm ellerini, 'Burada gerçekten büyük bir sorun var... bir şeyler çok yanlış... hastalarımızdan biri işleyişinin birçok alanında sakatlandı... ve olan tek şey, bizim gözetimimiz altında, bizim talimatımız altında ve güvenli olduğuna dair sözümüze güvenerek bir ilaç almasıydı! Bunu incelememiz gerekiyor çünkü bir şeylerin ters gittiği çok açık!'

10 yıl ileri sar ve hala içinde olmak istemediğim bir gerçekliğe kilitlenmiş olarak bekliyorum! Doktorların basitçe ihmal ettiği fikri uzun zaman önce benim kelime dağarcığımdan çıktı! Doktorumun, fonksiyonel bir insanı, üzüntü ve zaman zaman endişe duysa bile, engelli bir kişiye dönüştürmenin ahlaki, etik ve tıbbi olarak yanlış olduğunu kendi kendine söyleyeceğini düşünmekle ne kadar aptaldım. Burada, yaşadığım herhangi bir üzüntü veya endişenin dış uyaranın bir sonucu olduğunu belirtmekte fayda var! Bu tamamen insani ve tamamen anlaşılabilir.

Ancak şimdi, vücudumda kimyasal stabilite yok! Oysa daha önce kimyasal kararlılık benim kabul ettiğim bir şeydi! Beni kelimelerin ötesinde şaşırtan şey şu: Tüm bu zihin değiştiren ilaçlar sadece kutuda yazanlar! Akıl... Değiştirme... Uyuşturucu!!! Öyleyse neden bir hasta bu ilaçları aldığında ve miras tarafından açıkça işkence gören bir acı içindeyken, doktorlar kaşlarını kaldırmanın ve hastaya bu acının hastanın hatası olduğunu ima etmenin uygun olduğunu düşünüyorlar mı? Tanrım!!! İlaçlar DOĞRUDAN beyne ve oradaki çalışmalara yöneliktir!

Doktorlar, iyi bir önlem almak için birkaç tıbbi terimle schtum atmaya devam ederken, arkadaşlar ve aile, tanıdıkları kişiyle tamamen çelişen davranışların ne yapacağını bilemeden şaşkınlıkla bakıyorlar! Söylenenlere göre yalan asla doktorunuzun SÖYLEDİĞİNİZ şeyde değildir - size SÖYLENMEDİĞİNİZ şeydedir! Bu kulağa doğru gelebilir, çünkü bana öyle geliyor ki doktorlar hastalarına ilaçların güvenli olduğuna dair kendini beğenmiş bir şekilde güvence veriyorlar ve bence hastalara söylemedikleri şey ilaçların durdurulmasının güvenli olmadığı! Bu küçük külçe, ilaçtan kurtulmaya çalışana kadar hasta tarafından görülmez. Hangi zamana kadar ortaya çıkan davranışlar/belirtiler/miras ayrı bir gereklilik olarak tıbbileştirilir? Tahmin ettin! Daha fazla ilaç!!!

Sakinleştiriciler, Antidepresanlar ve Ağrı Kesiciler Hakkında Bilgi Konseyi'nde (CITAP) çalışan birinin, 'Daha önce hiç kimsenin görmediği, tamamen yeni bir renk gördüğünüzü sadece sizin görebileceğinizi hayal edin! Açıklamanızın arkadaşlarınızın, ailenizin veya iş arkadaşlarınızın da görebilmesini sağlama konusunda nasıl bir yol izleyeceksiniz?' Bununla ilgili sorun şu ki, ne kadar uğraşırsanız uğraşın, onların 'onu elde etmeleri' neredeyse imkansız olurdu! Neden? Niye? Çünkü bunun için bir referans noktaları yok; daha önce hiç görmediler, bu yüzden bilinen herhangi bir tanımlayıcının onlara faydası yok!

Bunu, bir kişinin nörokimyasının ilaçlarla karıştırılmasıyla eşitleyin! Geride kalan katliam tüm vücut sistemlerini etkilemiştir. Psikolojik olarak kendilerini mesafeli, tuhaf, dağınık, rahatsız hissederler... yukarıdakilerin hepsi ve eylemleri ve davranışları içsel olarak yaşadıklarını yansıtır! Yine, önceki örneğe geri dönüyorum. Bunu deneyimlemedikçe, arkadaşlar, aile ve meslektaşlar arasında nasıl bir ilişki olabilir?

Ailenin vb. bu zorluklarla ilişki kuramaması, devlete sonuna kadar yakışıyor! Tek yapmaları gereken omuzlarını silkmek, uydurdukları birkaç rastgele etiketi etrafa atmak (dürüst olmak gerekirse, bu doğru!) hastalık.

Psikiyatri saçmalığına karşı kanıtlar artıyor ve artmaya devam edecek, böylece psikiyatri olarak bilinen pislik herkesin görebileceği bir şekilde zirveye çıkacak! Kendime gelince, doktor/hasta ilişkimden ve zaman içinde nasıl tezahür ettiğinden bahsetmek istiyorum. Doktorumun muayenehanesi muayenehaneden ayrılmamı ve başka bir doktora kaydolmamı istedi. Vakit geçirdiğim bir karavanın yakınındaki bir muayenehaneye kayıt olmamı önerdiler! Evim antrenmandan 250 metre uzakta olduğu için bu oldukça sıra dışı bir şey. Kuruluşun görüş açılarından rahatsızlığı gidermek için ne kadar ileri gideceği şaşırtıcıdır.

Kısa bir özet ile bitirmek istiyorum. Bu ilaçlardan yaklaşık on yıl sonra, hala ciddi şekilde engelliyim, görüşümün 13 farklı alanında büyük görme bozukluğu yaşıyorum. Kafatasımda 7/24 yanma/batma/ezme ağrıları, son 10 yılda her 20 dakikada bir değiştirilmesi gereken buz paketleri, denge sorunları, hafıza sorunları, sindirim sorunları, bilişsel sorunlar, uyku sorunları. Hala iki haftalık geri çekilmemin sona ermesini ve başka bir yere gitmem söylendiği için uzun otların arasında doktor aramak için dolaşmayı bekliyorum. ”

—Dilekçeden Ref YYYYYYYY

__________________________

“2000 yılında iş yerimde aşırı klavye kullanımından bileğimde ve kolumda ağrılar yaşadım. Bir prognoz için doktoruma sundum. Açıkça belirtmek isterim ki, bu noktada hiçbir zaman herhangi bir psikolojik sıkıntı yaşamadım, duygusal da değildim. Doktor bana kimyasal bir dengesizliğim olduğu için kolumda ağrı olduğunu ve benim için doğru olanı bulana kadar bir dizi ilaç almam gerektiğini söyledi. Hiç sigara içmemiş, sarhoş olmamış, yasal ya da yasa dışı herhangi bir uyuşturucu madde kullanmamış olarak bunların bağımlılık yapıp yapmadığını sordum. Bana hayır dediler, değildiler. Herhangi bir yan etkisi olup olmadığını sordum. Bana sadece belki ağız kuruluğu yaşayabileceğin söylendi. Bu ilaçların psikiyatrik amaçlarla kullanıldığını bilmiyordum.

Elimde tekrarlayan zorlanma yaralanmamı iyileştirmek için almam için bir dizi ilaç, amitriptilin, nortriptilin, venlafaksin ve klonazepam verildi. Birkaç ay boyunca bu ilaçlar üzerinde çalıştım ve hiçbir işe yaramadıklarını anladım ve sonra onları bıraktım. Birkaç ay sonra, karakteristik olmayan duygusal tezahürler yaşamaya başlıyorum. Olağandışı ağlama nöbetleri yaşamaya başladım ve hayatımda ilk kez panik atak olarak tanımlayacağım şeyi yaşadım. Panik atağın ne olduğunu bile bilmiyordum. Doktoruma tekrar başvurdum ve bende bir sorun olduğunu ama ne olduğunu bilmediğimi söyledim. Bağımlılık yapmadığından ve yan etkisi olmadığından emin olmak için hemen bir paroksetin reçetesi verildi, herhangi bir klinik değerlendirme yapılmadı. Hayatım boyunca nasıl olduğunu anlayamıyorum ama Ocak 2010'a kadar birkaç başarısız denemeyle bu ilacı kullanmaya devam ettim. Doktor bu süre boyunca sadece senaryoları yenilemeye devam etti. Bu ilacı bırakma konusunda hiç tartışma yapılmadı.

Ocak 2010'da ona gitmek istediğimi söyledim ve bana 'Tamam, istediğin kadar paroksetin al' dediler. Başka bir deyişle, sadece soğuk hindi. Bunun doğru olmadığını biliyordum ve hayal kırıklığına uğradım, ancak bu sözde ilaçtan kurtulmaya kararlıydım. Kendi kendime hesapladığım dokuz aylık bir azalmadan sonra, çok karanlık bir yerdeydim ve şimdi korkunç yoksunluk belirtileri olduğunu bildiğim soruların yanıtlarını almak için isteksizce doktora başvurdum. Doktor, paroksetin çıkarken yoksunluk belirtilerinden habersiz görünüyordu (veya bilmek istemiyordu). Bu semptomları tanımlamaya çalışırken, altta yatan bir depresyonum olduğu söylendi. Bu kelimeyi daha önce hiç kullanmadım ve “Bu doğru değil” diye cevap verdim. Bir psikiyatriste yönlendirildim. Psikiyatriste söylediğim ilk şey, 'İnsanların paroksetin bırakmasıyla ilgili herhangi bir sorunun farkında mısınız?' oldu. Bu onun cevabıydı: "Paroksetini bırakan insanlarla ilgili sorunlar olsaydı, insanlar ilaç şirketlerine dava açardı." Bunu, paroksetin kullanan kişilerde herhangi bir sorun olmadığı şeklinde yorumladım, bu yüzden sorun bende olmalı. İçsel inancım bunun da doğru olmadığını söylüyordu. Bir daha tıp mesleğine girmemek için hemen oradan kararlı bir şekilde ayrıldım. Ben kendi başımaydım.

Sonraki birkaç yıl hayatımın en zor yıllarıydı. Sabahları tam bir cehennemdi. Her gün bir işi bırakmaya çalışmayı unutun, sadece hayatta kalmak için bir mücadeleydi. Kontrol edilemeyen huzursuzluk Kontrol edilemeyen psikolojik ve duygusal sıkıntı, hıçkırık ve intihar düşünceleri sonraki birkaç yıl boyunca günlük norm haline geldi. Dünyada intihar edecek son kişi ben olurdum ama hala hayatta olmamı bir mucize olarak görüyorum. Uyuşturucudan uzak kaldığım yedinci yılma kadar yarı zamanlı olarak işe dönebildim. Bu süre zarfında da spor tutkularımın peşinden gidemedim. Eskiden üst düzey bir amatör badminton oyuncusuydum. Şimdi uyuşturucu kullanmadığım ve parçaları toplamaya ve hayatıma devam etmeye çalıştığım sekizinci yılımdayım.

Herhangi bir düzenlilikle uyuyamıyorum, cinsel olarak ciddi şekilde zarar görüyorum ve güzelce eğitilmiş tenor opera sesim benden alındı. Şimdi şarkı söylemeyi çok zor ve denediğimde çok yorucu buluyorum. O kadar ki, bu eski tutkudan tamamen vazgeçtim. Benden çalınmıştır. Tıp mesleği tarafından aldatıldığımı ve ihanete uğradığımı çok derinden hissediyorum. Ayrıca, neredeyse on yıldır Kafkaesk bir zihin uyuşturan anosognosia'ya hapsolmuş bir şekilde gizlice uyuşturucu bağımlısı olduğumu görebildiğim için de öfkeliyim ve kalbim kırıldım! SSRI ilaçlarının reçete edilmesi benim için kesinlikle kabul edilemez, yasaklanmaları gerekiyor. Doktorların, benim gibi bazı insanlar için yıllarca sürebilen bu ilaçların yoksunluk belirtilerini kabul etmemeleri benim için kesinlikle kabul edilemez.

Geri çekilme travmasına yönelik herhangi bir yanıt alma girişimi, istihbarata hakaret eden etiketler ve doktorlardan gelen yorumlarla sonuçlanır. Doktorlar aptallıklarından derinden utanmalıdır. Ve masum, güvenen insanlara yaptıkları hayatı değiştiren zararlardan."

—Dilekçe Ref FFFF'den

__________________________

“Bunu okuduğum için üzgünüm ama Prozac'a olumsuz bir tepki verdikten üç yıl sonra çok kötü durumdayım. Özetlemek gerekirse, ters tepki, geçmiş yaşamla, aileyle, ilgi alanlarıyla, kişilikle bağlantılarını alarak beynimde bir şeyler kızarmış gibi hissettim. Tüm benlik duygum gitmiş gibi geliyor ve onun yerine kafamda bu kara cehennem var. İnsan tahammülünün ötesinde birçok zihinsel ve fiziksel semptom var. Her dakika, yaşadığım en kötü intihar depresyonundan bile daha kötü bir şeye katlanıyorum (geçmişte, her zaman antidepresan yoksunluğunda) ve bu nasıl bir mücadeleydi.

SSRI ters tepkisinden kaynaklanan bu durum, SSRI'nin geri çekilmesinde depresyon veya anksiyete olarak yaşadığım şeyin çok ötesinde. Ben sadece 35 yaşındayım ve çoğu zaman histerik oluyorum çünkü bana verilen tek hayatı sonlandırmaya zorlandığımı hissediyorum. SSRI çekilmesi veya tepkileri nedeniyle yaşamlarına son veren insanlar, hayal edilemez acılardan kaçmak için kelimenin tam anlamıyla zıplamaya itiliyorlar. Kusura bakmayın, bu beyin işkencesi doğal olarak var olamaz. İlaçların buna neden olduğu konusundaki güvenceme doktorların ve diğer sağlık profesyonellerinin nasıl yanıt verdiği hakkında daha fazla şey söylemek istiyorum. Bir doktor bana gerçekten çok kızdı ve bunun psikosomatik olduğunu düşünüyor. Sanki bir kimyasal yanmış ve beynimi yakmaya devam ediyor. Bu asit yakan beyin, SSRI reaksiyonlarında yaygındır. Bir meslek terapisti, 'Beyin yaralanması olsa bile, Olumlu bir zihinsel tutumu sürdürebilen insanların daha iyi olduğuna dair araştırmalar var.' İntihar depresyonundan bile daha dayanılmaz bir şeye sahipsem nasıl pozitif olabilirim? Dolayısıyla odak, 'kendilerine yardım etmek' için yeterince şey yapmadıkları için böyle olan hastaya geri döner.

En son GP randevuma özellikle antidepresan reçeteleme protokolü hakkında soru sormak için gittim. Doktora bir antidepresan vererek beyindeki bir anormalliği düzelttiklerini mi düşündüklerini sordum. Bana doğrudan cevap vermedi, sadece bu ilaçlar karmaşık ve bu yüzden hastaların izlenmesi gerekiyor. Ve riskler ve faydalar açıklanacaktı. Ancak dilekçemizden açıkça görülüyor ki, hastalar izlense bile yan etkilerin yan/etkileri fark edilmiyor. Ve bana şu an bulunduğum durumun olabileceği asla söylenmedi. Hastalara antidepresanlardan önce başka seçenekler verilip verilmediğini sorduğumda, doktor konuşma terapilerinin her zaman antidepresanların yanında sunulacağını söyledi. Sorum şu, 'Neden önce konuşma terapileri denenmiyor?' Kesin sözleri şunlardı: 'Bir hasta antidepresan isterse, veririz.' Tıpta başka nerede birine 'istiyor' diye bir ilaç reçete edilebilir mi? Ve bu arada, "Peki ya psikoterapi?" diye sormak için sözümü kesiyordu.

Dosyamda bir psikoterapistten, yardım edebileceklerini düşünmediklerini söyleyen bir mektup var. Doktor ayrıca, 'Beyin hasarı olsa bile, insanlar yine de bir hayat yaşayabilir' dedi. Peki ya gönüllü olmak, meşgul olmak? Bana ilk antidepresan reçete edildiğinde meşguldüm. 16 yıl uğraştım, uğraştım ama ikinci ilaca verilen olumsuz tepkiyle bunu yapmamın bir yolu yok. Hayatta kalan birkaç şeyden vazgeçmek zorunda kaldım. Halkın içinde ve dışında olduğum şiddetli sıkıntı ile aileyi görmek için daha da mücadele ediyorum. İngilizcede sahip olduklarımı tanımlamak için daha yeterli kelime olduğunu sanmıyorum. Söyleyebileceğim tek şey işkence olduğu. NHS'nin depresyon tanımı 'dayanılmaz üzüntü'dür.

Çığlık atmak, hiçbir insanın yaşamaması gereken çok düşük bir şeye neden olarak beyinden bir şey çekiliyormuş gibi hissettiriyor, NHS tanımına uymuyor bence. Doktorlara beynimde kesinlikle yaşayamayacağım bir şey olduğunu söylediğimde, cevabın 'Kendine yardım etmek için yapabileceğin şeyler var' olması çok garip. Her günün her saniyesinde intiharın eşiğinde olduğumu biliyorlar ve bunu hissedebilselerdi, buna ilacın sebep olduğunu kesinlikle bilirlerdi.

Hiçbir endişe veya depresyonun asla böyle hissedemeyeceğinden kesinlikle eminim, bu yüzden bu ilaçlar hangi temelde reçete edildiğini merak ediyor mu? Birisi intihar ederse? İlaçtan ciddi şekilde intihara meyilliyim; şimdi bana 'kendime yardım edebileceğim' söyleniyor. Benim kadar kötü biri durumuyla doğal olarak başa çıkabiliyorsa, o zaman bu ilaçların kesinlikle yeri olmamalı. Geri çekilmeye bağlı depresyon ve anksiyete için kriz merkezlerine girip çıktığım onca yıl içinde bir hemşire bana 'Bir şeyler denemeye devam etmelisin ve bir gün cevabı bulacağını ummalısın' dedi. Bu kadar şok edici ve şaşırtıcı olan şey, bunca yıl uyuşturucudan kendimi çok rahatsız hissetmem ve onları her bırakmaya çalıştığımda,

Okuduğunuz için teşekkür ederim ve umarım bu ilaca bağlı reçete yazma cehennemi, birçok can alınmadan kısa süre önce durur.”

—Dilekçeden Ref DDDDDDDDD

__________________________

“Anne ve Bebek ünitesinde görev aldığım doktor tarafından perinatal ruh sağlığı için venlafaksin reçetesi verildi. Doğum sonrası üç ayda Doğum Sonrası Depresyon (PND) ve anksiyete teşhisi kondu. Doktorum tarafından uzman birime yönlendirildim.

Bana venlafaksin reçetesi verildi çünkü ilk kullandığım sitalopram işe yaramadı. Doktorların bana venlafaksini bırakma konusunda önemli bir şey söylediğini hatırlamıyorum. Yavaş yavaş azaltmam gerekeceğini söylemiş olabilirler ama daha fazlasını değil. Bana verilen ilacı sorgulayacak durumda değildim. Doktorların o noktada neye ihtiyacım olduğunu bildiklerine güvendim ve bunun beni çok kötü bir durumdan kurtardığına inanıyorum.

18 ay sonra ilaçlarımı azaltmaya karar verdim. Günde iki kez 37.5 mg alıyordum (mevcut en küçük doz tablet). Neredeyse bir yıl boyunca üç ayrı durumda, bir nüksetme olarak tanımlanabilecek bir şey yaşadım, ancak aslında çok hızlı azaltmam ve çok büyük miktarlarda, tabletleri kesmemdi. Bildiğim kadarıyla bu benim tek seçeneğimdi ve izlenecek hiçbir yönerge yoktu. Bu durumlarda yaşadım: uykusuzluk, aşırı kaygı, depresif düşünceler, intihar düşünceleri, kontrol edilemeyen ağlama, tamamen tükenme, enerji ve motivasyon eksikliği, öfke, baş ağrısı ve mide sorunları. Bu ilacı almadan önce ASLA yaşamadığım her şey.

Bundan sonra, bana sıvı versiyonu yazan çok anlayışlı bir pratisyen hekime sahip olduğum için şanslıydım. Daha sonra çok yavaş %10'luk bir azalmaya başladım, her seferinde 4-6 hafta tuttum. Ancak semptomlar hala yoğundu ve genellikle zayıflatıcıydı, dozu her düşürdüğümde oluyordu, günler, bazen haftalar süren bir yoksunluk dalgası. Kendimi yeniden insan hissetmeye başladığımda kendimi hazırlardım, sonra tekrar yapardım, 50 defa saydım! Hepsi küçük bir çocuğa bakarken yapılır.

İlaçtan kurtulmak için çaresizce, birkaç kez daha büyük bir miktar azaltarak veya her dozda harcanan süreyi kısaltarak azalmayı hızlandırmaya çalıştım. Her seferinde bana geri tepti, beni dayanılmaz semptomlarla işleyemez hale getirdi. Dürüst olmak gerekirse, geri çekilme sürecinin orijinal PND'den çok daha kötü olduğunu hissediyorum. Süreç boyunca, akıl sağlığım için ilaca artık ihtiyacım olmadığından %100 emindim, ama onu almayı bırakamadım. İncelme sürecinin bir anne, eş ve arkadaş olarak son dört yılımı çaldığını hissediyorum. Umarım bu, bu ilacı fazla reçete etme sorunu ve ondan kurtulmak isteyenlere verilen destek konusunda bir şeyler yapılmasına yardımcı olur.

Neyse ki sonunda bu zehirden kurtuldum. Yaz aylarında yaklaşık 0.25 mg'lık son dozumu aldım. Venlafaksini azaltmam toplamda 3.5 yılımı aldı. Benim için, ilacı azaltmaya başladığımda aldığım bakımdan hayal kırıklığına uğramış hissediyorum. Ne kadar uzun ve zor olacağını bilseydim, konikliğe çok daha erken başlardım. Başlangıçta onu reçete eden doktorlardan daha fazla destek ve anlayış için minnettar olurdum. Kesinlikle daha şanslı olanlardan biri olduğumu anlıyorum, çünkü doktorum anlayışlı davrandı ve tabletleri kesmeye yönelik iki başarısız denememden sonra çok yavaş bir şekilde azalmam için bana venlafaksin sıvısını reçete etti.

Bu ilacı bırakmak isteyen hastalara daha iyi destek ve yardım etmenin yolları olması gerektiğini düşünüyorum. Sadece orijinal sağlık sorunlarının geri dönmesi gerektiği ve bu nedenle kişisel deneyimim olan dozu arttırması gerektiği söylenmek yerine. Antidepresan kullanımına kesinlikle karşı değilim. Umutsuzca yardıma ihtiyacım vardı, AMA ne kadar bağımlılık yaptıklarına dair hiçbir uyarı olmadan, hızlı bir düzeltme olarak savunmasız insanlara nasıl satıldığına katılmıyorum.

Antidepresan kullanmanın mutlaka kısa vadeli bir şey olmasını bekleyemezsiniz, şanslı olabilirsiniz ya da benim gibi yıllarca bir kabusa hapsolmuş olabilirsiniz. Araştırmanı yap; antidepresanlara başlama kararını hafife almayın. İlaçlarını azaltmak veya durdurmak isteyenler için destek olması gerekiyor, şu anda yerinde destek yok. Yönergeler yanlıştır, insanların bunu çok zor bulmasına ve alternatif olmadığı için onlara bağlı kalmasına neden olur. Bana tekrarlamam gerektiğini söyleyen ilk elden profesyoneller yaşadım.

Tabii ki, herkes sivrilmeyi benim kadar zor bulmuyor. İlaca, doza ve tabii ki kişiye göre değişir. Hepimiz farklıyız."

—Doğrudan gönderimden

__________________________

“Çocukluğumda yas geçirdikten sonra ergenlik dönemim boyunca kaygı, panik atak ve moral bozukluğu yaşadım. Bana ilk olarak 19 yaşında antidepresanlar reçete edildi. Sertraline kesinlikle beni güçlendirdi: Kendimi canlı ve özgüvenli hissettim ve kendimi üniversite hayatına atabilir, sosyalleşebilir ve arkadaş edinebilirdim. İçimde bir tür histerik enerji vardı. Gençtim ve öğrenciydim ve kesinlikle her gün tam olarak aynı saatte ilaçları almıyordum ve bazen de günleri tamamen kaçırıyordum. Kendimi kötü hissettiğim günlerde ve haftalarda, bana bir "destek" vermek için dozumu ikiye katlardım.

Bir ya da iki günü kaçırdığım ve mide bulantısı ve baş dönmesi yüzünden çok zayıf düştüğüm bir zamanı çok iyi hatırlıyorum, kararsız hissettim, başımı bir yandan diğer yana hareket ettirdiğimde görme bulanıklaştı ve merdivenlerden yukarı yürümek hareket hastalığına neden oldu. Bu beni çok korkuttu, ama yine de bunun bağımlılık ve geri çekilme olarak önemini kavrayamadım.

21 yaşında sertralin almayı bıraktım. Hızla panik atak geçirmeye başladım ve sürekli bir kıyamet duygusu yaşadım. 22. yaş günümden hemen önce, paylaştığım daireden taşındım ve annemin evine döndüm. O zaman, geri çekilmenin farkında değildim, ancak bir çöküş yaşadığımın oldukça farkındaydım. Uyku felci, gece terlemeleri, panik ataklar ve birçok intihar düşüncesi yaşadım. Geriye dönüp baktığımda, artık çekilmeyi bildiğime göre, 'soğuk hindi'yi durdurmaktan sertralin yoksunluğu yaşadığımı görebiliyorum ve doktorum ilacı eski haline getirmeli ve beni yavaşça azaltmalıydı. Bunun yerine, sitalopram için yeni bir reçete ve bir psikiyatriste sevk aldım. Psikiyatrist, 'tedaviye dirençli depresyon' olduğum sonucuna vardı (çünkü iki SSRI denedim) ve daha idareli bir şekilde reçete edilen bir SNRI olan venlafaksin reçete etti.

Tabii o zamanlar, bu ilaçların tamamen iyi huylu olmadığına dair hiçbir fikrim yoktu, deneyimlerim yalnızca bana ve zihinsel sağlığıma atfedildi. Venlafaksin mucizeler yarattı. Bu psikiyatrik değerlendirmeden sonraki iki ay içinde, altı aylık çöküşüm boyunca görmediğim arkadaşlarımla tam bir ay boyunca bir festivalde çalıştım ve eğlendim. Zaman geçti ve bunlar mutlu yıllardı. Yaşadıklarımdan o kadar korkmuştum ki, uyuşturucuyu bırakmak konusunda temkinliydim. Meşgul ve gençtim ve bir yıl boyunca yurtdışında çalıştım, yurtdışındayken ilaçlarımı değiştirmek için çok dikkatliydim, eve döndüğümde almayı bırakmayı planladım. Asla uzun vadeli almayı düşünmedim, ancak edindiğim bağımlılık hakkında hiçbir fikrim olmadan üç yıl boyunca başarılı bir şekilde aldım.

25 yaşında geri döndükten sonra yeni bir bölgeye taşındım ve yeni bir doktorum oldu. Reçetem değişti; Hızlı salınan daha ucuz, jenerik bir venlafaksin formuna konuldum. Farklı bir şekilde almam istenmedi ve bana her 24 saatte bir günlük bir doz için yeterli reçete verildi. Bununla birlikte, hızlı salınan venlafaksinin yarı ömrü sadece 8-12 saattir, bu yüzden her akşam bilmeden geri çekiliyordum. Dokuz ay boyunca böyle kullandım, yeni sinir krizimin uyuşturuculardan kaynaklandığından tamamen habersizdim. Bu dokuz aylık uykusuzluk, beni ıslatan gece terlemeleri, öfke ve şiddetli dürtüler, intihar düşüncesi, takıntılı ve paranoyak düşüncelerdi. Erkek arkadaşımın yanına ilk kez taşınmıştım ve onunla yaşamak korkunçtu; Çoğu geceyi uyanık ve kargaşa içinde geçirdim.

Şaşırtıcı bir şekilde, erkek arkadaşım ruh halimin bir günlüğünü tutmaya başladı ve bana bir kalıp bulduğunu söyledi. Günün çoğunda iyiydim ve akşamın erken saatlerinde kargaşaya dik bir düşüş yaşadım. Üzüldüğüm ya da öfkelendiğimi ve ulaşılmaz hale geldiğimi gözlerimde gördüğünü söyledi. İşte o zaman ilaçlarıma baktık ve 'hızlı salınım'ın anlamını anladık. Şimdi kendimi çok aptal hissediyorum ama hem bir doktor hem de bir eczacı ilacı ve nasıl alınacağını yanlış yazdı. Ben onların bu büyük ihmalini değerlendiriyorum. Bu deneyim sadece beni travmatize etmekle ve kendi başa çıkma kapasiteme olan güvenimi yıpratmakla kalmadı, aynı zamanda geri çekilmeye girip çıkarak sinir sistemime çok fazla zarar verdiğine, beni ilaca ve gelecekte geri çekilmeye karşı aşırı duyarlı hale getirdiğine inanıyorum. . ben de keşfettim, deneme yanılma ve pratisyen hekimlerin farklı zamanlarda beni Effexor markasından ve venlafaksinin jenerik versiyonlarına sürekli olarak baskı yapmaları, markadaki değişiklikten etkilenmem yoluyla. Pek çok hasta üzerinde olumsuz etkisi olan jenerik ilaçların kullanımındaki zorluklar ve farklılıklar hakkında araştırmam sayesinde haberdar oldum.

26 yaşında, orijinal 75mg Effexor marka uzatılmış sürüme geri döndüm. Başıma gelenlerden antidepresan almayı bırakamayacak kadar korkmuştum, yaşadıklarımın kendi çılgınlığım olduğuna ikna olmuştum ve ilaçsız baş edememiştim. Antidepresanlarla ilgili söylem ve pratisyen hekimlerin bana söyledikleri, kesinlikle ilaçlara ömür boyu ihtiyacım olabileceğiydi. Ancak, çok hasta olabileceğimi, ömür boyu ilaç tedavisi görmem gerekeceğini ve buna rağmen akıl sağlığı uzmanlarından herhangi bir uzman bakımı almamış olabileceğimi midem bulandı. ? Birkaç yıllık istikrarsız yaşam ve çalışma koşulları, ilaç almayı bırakmak için doğru zamanda ve yerde olacağıma inanmamı zorlaştırdı. Dokuz aylık açık-kapalı geri çekilmeden sonra hiçbir zaman gerçekten istikrar kazanmadım.

Sonunda, güvenli bir işteydim, uyuşturucuyu bırakacak kadar cesur ve mutlu hissediyordum. 75 mg'dan 37.5'e, 25'e ve ardından 12.5 ila 0 mg'a bir yıl ara verdim. Ortasında beklenmedik ve ani bir fazlalık olsa bile, 12.5 mg'a ulaşana kadar her şey yolundaydı. Bu noktada yine yurt dışında bir mülteci kampında çalışıyordum ve muhtemelen en kötü koşullar içinde kalmaya devam edebildim. Ama Hâlâ çekilme hakkında hiçbir fikrim yoktu, ne kadar hassas bir şekilde gitmem gerektiğini bilmiyordum. Doktorum, üretilmedikleri için daha küçük dozlara ihtiyacım olmadığını söyleyerek ve 25 mg ve 12.5 mg dozlarına inmek için kapsüllerimi açmaktan caydırarak, küçültme planımdan memnun değildi. Dikkatli davrandım, bu yüzden doktorumun 'gereksiz' olduğunu düşündüğü bu konik rejime devam ettim. Doktorumun bana sunduğu gerçeklere göre,

İşler 12.5 mg'da çözülmeye başladı, bunun şok edici bir ortamda olmanın şoku ve ikincil travması olduğunu düşündüm. Sanrılar ve uyku bozuklukları bu noktada başladı. Canlı kabuslar, kıyamet duygusu ve güvensizlik her yerde bana eşlik etmeye başladı ve sürekli migren ve baş dönmesi yaşadım. Yine de konikliğime devam ettim. Neden neden neden?

Çünkü geri çekilme konusunda tamamen ve tamamen cahildim ve kendime ve nasıl hissettiğime saygı duymuyordum. Ayrıca, yaşadığım her şeyin kendi bağlamımın bir sonucu olduğuna inanıyordum ve şimdi bunun kesinlikle katkı sağladığını ve zihnimin oynayacak bol miktarda materyali olduğunu söylerken, birinin diğeri olmadan var olamayacağına inanıyorum.

Daha güvenli, daha istikrarlı bir ortamda olsaydım bu kadar hasta olmayacağımdan hiç şüphem olmasa da, geri çekilmeden kaynaklanan kimyasal zarar olmasaydı organik olarak da bu kadar hasta olmazdım. Sonunda almayı bıraktım, 12.5 mg'dan 0 mg'a atladım, bu da doktorumun çok yavaş olduğunu düşündü. Hangi tarihte durduğumu veya ne kadar kısa süre sonra aniden rahatsızlandığımı bilmiyorum ama birkaç gün içinde psikoza yakalandım.

Neyse ki, beni güvende tutmak ve yardım almam için elinden gelen her şeyi yapan zeki ve sevecen bir partnerim var. Bu süre içinde pratisyen hekimimi iki kez gördüm, intihar düşüncemi açıkladığımda 'aptalca bir şey yapmayı planlayıp planlamadığımı' sordu ve sorduğumda iki kez kararlı bir şekilde beni psikiyatriye sevk etmeyi reddetti. Bazı psikotik davranışlar ve halüsinasyonlar gördükten sonra partnerim benim için acil bir başvuruda bulundu ve ertesi gün toplum ruh sağlığı ekibi tarafından değerlendirildim. Yardımcı olmadılar ve hala kimse çekilmeden bahsetmedi, ancak o gün venlafaksin 37.5 mg'a geri döndüm ve ayrıca diazepam ile uzaklaştım. Bu, çıra psikozuna bir son verdi. Psişik ağrım, panik, uykusuzluk ve intihar düşüncelerim altı ay daha az dramatik bir şekilde devam etti. bu süre zarfında eşimden daha fazla destek sağlamayacakları için toplum ruh sağlığı ekibini aramayı bırakması istendi. Sonunda, 30. doğum günümden hemen önce 75 mg Effexor (venlafaksin markası) orijinal dozuna geri döndüm ve sonunda stabilize oldum.

Geri çekilmenin yol açtığı psikozdan sonra tekrar venlafaksin kullanmaya başlayalı dört yıldan fazla oldu. Bu süre içinde antidepresan yoksunluğu hakkında araştırma yaptım ve okudum. Doktorumun söylediğine rağmen, daralmamın çok, çok hızlı olduğunu fark ettim. Venlafaksin tarafından klinik olarak zarar görmüş yüzlerce başka insan hakkında okudum ve onlarla konuştum. Venlafaksin'i 75 mg'dan 15 mg'a %10'luk düşüşlerle yavaş yavaş azalttım ve aşırı geri çekilme semptomları ve intihar düşüncesinin geri dönüşü nedeniyle kendimi daha da aşağı inemez halde buldum. Mesleki bir eğitime başladım ve bıraktım, geri çekilme etkileri nedeniyle devam edemedim. Kariyerimden vazgeçerek daha az stresli rollerde yarı zamanlı çalışmak zorunda kaldım. bir çocuğum olsun istedim, ve antidepresanların rahim içinde çok zararlı olduğuna işaret eden son derece rahatsız edici anekdotsal kanıtlar ve araştırma çalışmaları bulmaya geldik. Ben sadece düşükler ve on parmak on parmak sahibi olmaktan değil, bu ilaçların gelecek nesiller üzerinde henüz bilmediğimiz yaşam boyu etkileri konusunda endişeliyim. Bu ilacın merkezi sinir sistemimde böyle bir hasara yol açması durumunda, fetüsün gelişen sinir sistemine ne yapacağından ve bunun uzun vadeli etkilerinin ne olacağından endişeliyim. Şimdi bunların olmayacağını hayal edecek kadar saf değilim. Bu ilacın merkezi sinir sistemimde böyle bir hasara yol açması durumunda, fetüsün gelişen sinir sistemine ne yapacağından ve bunun uzun vadeli etkilerinin ne olacağından endişeliyim. Şimdi bunların olmayacağını hayal edecek kadar saf değilim. Bu ilacın merkezi sinir sistemimde böyle bir hasara yol açması durumunda, fetüsün gelişen sinir sistemine ne yapacağından ve bunun uzun vadeli etkilerinin ne olacağından endişeliyim. Şimdi bunların olmayacağını hayal edecek kadar saf değilim.

Bu ilaçların bende yarattığı travma yüzünden hayatımdaki her şeyin askıya alındığını hissettim. Venlafaksini olabildiğince çabuk bırakmak için çaresizdim, bu yüzden kariyerimde ilerlemeyi ve bir aileye sahip olmayı düşünmeye başlayabilirdim, ancak daha da düşersem, kendimi zayıflatan fizyolojik ve duygusal geri çekilme etkileriyle 15 mg'da sıkışıp kaldım. Dr. David Healy tarafından tavsiye edilen bir yöntem olan fluoksetin (Prozac) ile 'köprü' yapmaya karar verdim ve öyle migren ve baş dönmesi yaşadım ki, yoksunluk semptomlarını gidermek için nispeten daha yüksek dozda Prozac almak zorunda kaldım. Şansıma, bu 'köprü' işe yaradı ve venlafaksini tamamen atabildim - ancak geri çekilmeye karşı o kadar hassasım ki, köprüleme yönteminin önerdiği kadar hızlı bir şekilde Prozac'tan çıkamadım. Son on dört aydır yaptığım 20 mg'dan azalma zor oldu. Aynı geri çekilme benim için de var, ancak daha yönetilebilir. Her %10'luk azalma ile yaklaşık iki haftalık yoksunluk belirtileri yaşıyorum, bu genellikle intihar düşüncesine dönüşüyor. Belirtilerimi diyet, egzersiz, psikoterapi, bütünsel terapiler ve takviyelerle yönetiyorum.

Doktorumdan hala anlamlı veya yardımcı bir bakım almadım ve 2016'da beni gören psikiyatristlerden takip desteği almadım. Hâlâ bu kabusun bitmesini bekliyorum ve bitince biraz beklemem gerekecek. çocuk sahibi olmak için herhangi bir yolculuğa çıkmadan önce gerçekten istikrarlı olup olmadığımı görmek için. Yirmili yaşlarımın tamamı boyunca antidepresan alan genç bir kadın olarak, neden geri çekilme konusunda uyarılmadım ya da hamile kalırsam antidepresanların yaratacağı etki hakkında benimle konuşulmadı mı? O kadar minnettarım ki, sadece risk nedeniyle antidepresanlarını hızla bırakan hamile kalan, doktorları çekilmenin zararından habersiz olan, konuştuğum onlarca kadından biri değilim. Doğum sonrası depresyon ve psikoz riskim daha fazla olabileceğinden korkuyorum, ve bir kez daha ilaç almak zorunda kalmaya karşı savunmasız. Deneyimlerimden sonra, antidepresan verilen herkes için bilgilendirilmiş onam almamızın, bağımlılık ve geri çekilme olasılığının farkındalığını içermesinin ve doktorların tüm kadınlarla üreme hakları konusunda konuşmalarının zorunlu olduğuna inanıyorum. Bence birisi bir antidepresanı her bıraktığında ve kötüleşen zihinsel sağlık veya fizyolojik semptomlarla karşılaştığında, doktorların yoksunluğu tanıyacak kadar bilgili olması şart. Onları yavaşça azaltmak ve yan etkileri olacağını bilmelerini sağlamak, sadece başka bir ilaç yazmak ve semptomları zihinsel sağlık durumlarına indirmek yerine. Bana uzun süreli ilaca ihtiyacım olduğunun kanıtı olan bir 'depresyon nüksü' yaşadığım söylendi. ama daha önce hiç bulunmadığım bir yere nasıl geri dönebileceğimi hiç anlamadım. Araştırılmak ve anlaşılmak için geri çekilmeye ihtiyacımız var, böylece doktorlar onu etkili bir şekilde tanıyabilir ve tedavi edebilir. Bu nedenle tedavi, hastaları ilaçsız iyi olamayacaklarına inandırmak yerine güçlendirebilir ve bu ilaçlardan bilinmeyen zararlar yaşarlar.”

—Doğrudan gönderimden

__________________________

“20 yılı aşkın bir süredir antidepresanları almanın etkilerinden muzdaribim. Başlangıçta bu ilaçları baş ağrılarını tedavi etmek için reçete etmiştim, ilaç venlafaksindi.

Yıllar geçtikçe, dozaj günde 225 mg'a çıkarıldı. Bu süre zarfında bana başka bir antidepresan olan amitriptilin de reçete edildi ve bunun da yaşadığım baş ağrıları için bir ağrı kesici işlevi gördüğü söylendi. Bu 20 yıl boyunca, semptomlarım daha kötü görünüyorsa dozu artırmak dışında, ilacımı geri çekmenin veya gözden geçirmenin etkisi konusunda hiçbir noktada bilgilendirilmedim. Geriye dönüp baktığımda ve araştırmalardan, şimdi semptomlarımın asıl şikayetin kötüleşmesinden ziyade çekilme olduğuna inanıyorum.

Yaklaşık 31/2 yıl önce, merhum babamla ilgili kaygı sorunları yaşamaya başladım. Doktorum, alternatif bir tedavi sunabileceklerini görmek için bir akıl sağlığı tesisinden randevu ayarladı, venlafaksini azaltmak istediğimi ifade ettiğim gibi, yorgun olduğum ve bazı günler çalışamadığım için. Kıdemli bir danışmanla irtibat halinde olan merkezdeki bir klinisyenle görüştükten sonra, bu ziyaretin sonucu günlük 225g dozumu artırmak oldu!! Doktorum farklı bir antidepresan önerdi (onları çok uzun süredir kullandığımı düşünüyordu, bu yetersiz bir ifadeydi) ve yeni ilaca başlamadan önce venlafaksini azaltmam için bana bir zaman çizelgesi verdi.

Ancak, zaman çizelgeleri çok sertti ve azalma miktarı beni çok kötü hissettirdi. Kekeliyordum ve tüm çalışma yeteneğimi kaybettim. Ayrıca Valium'a, onlara ihtiyaç duyduğum 'olduğu gibi ve ne zaman' başa çıkabilmem için de reçete etti. Tekrar bakıldığında, bu çoklu uyuşturucu uygulaması, geri çekilmenin etkisini çok daha kötü hale getirir. Uyuşturucuyu bu kadar çabuk bırakmanın herhangi bir tehlikesi konusunda bilgilendirilmedim ve sağlığım için yıkıcı sonuçlarla karşı karşıya kaldım. Geri çekilmenin hayatım ve ailem üzerindeki etkisi nedeniyle çalışamadım ve asla devam edemedim. Kocam bana bakmak için 5 ay işten ayrılmak zorunda kaldı çünkü yoksunluk belirtilerim çok kötüydü ama ipotek ve faturalarımız için para kazanmak için geri dönmek zorunda kaldı.

Sonunda, geri çekilmenin yarattığı etki nedeniyle güzel evimizi kaybettik. İlaçları korkunç ve zayıflatıcı semptomlardan 31 ay sonra bıraktıktan sonra hala acı çekiyorum. Hayatim YOK. Her gün bu işkenceye son vermek isteme düşüncelerine karşı hayatta kalmak için savaşıyorum ama vermeyeceğim çünkü bunun zehirli bir ilacı bırakmak olduğunu biliyorum ve bu belirtilerin hiçbirini almadan önce hiç acı çekmedim. Depresyon için değil, yaşadığım baş ağrılarından kurtulmak için doktoruma gittim. Hemşirelik kariyerim boyunca, antidepresanları dağıtırken yan etkileri, uzun vadeli etkileri veya müteakip geri çekilme konusunda bana hiçbir zaman rehberlik edilmedi. Binlerce insanın reçeteyle aldığı bir ilacın bu kadar büyük bir yıkıma yol açması inanılmaz bir şey, ancak sağlık hizmeti bu yaygın acıdan habersiz ve inkar etmeye devam ediyor.

Bu ilaçlar ilk etapta asla reçete edilmemeli ve daha fazla can alınmadan gelecekte yasaklanmalıdır.”

—Dilekçe Ref DD'den

__________________________

“Bir SSRI antidepresan reçetelenmesiyle ilgili ciddi deneyimi boyunca eşime destek ve bakım sağlıyorum. Tıp mesleği, yirmi yılı aşkın bir süredir bizi aşağıdaki şekillerde başarısızlığa uğrattı: 1) Diğer terapilerle çözülebilecek olan durumsal kaygı için gereksiz bir antidepresan reçetesi; 2) Tedavide erken dönemde ciddi nörolojik yan etkilerin tespit edilememesi. Yerel doktorumuza nöbet tipi yan etkiler bildirildiğinde, bunlar reddedildi ve bize bunun sadece anksiyete olduğu söylendi, ancak daha sonra teşhis edildi ve SSRI'lardan ekstrapiramidal yan etkiler olarak doğrulandı. Bunlar, zayıflatıcı hareket bozukluklarına dönüşmüştür; 3) Çekilme semptomlarının yetersiz bilgisi, doktorun bunun orijinal durum, ancak aslında ilaç olduğunu düşünmesine neden olur. Geri çekilme semptomları, orijinal problemden çok daha kötüydü. Bu, dozunun artmasına ve yine geliştirildiği gibi kronik kullanıma yol açmıştır.

Tüm bunların sonucunda yıllar içinde eşimin sağlığı hızla bozuldu. Normal işleyen bir insandan, çalışmaktan ve okumaktan tamamen aciz hale geldi. Diyet ve egzersiz yoluyla her zaman kendine bakıyor, içki ve sigara kullanmıyor, ancak yasal olarak reçete edilen bir hap onu bu şekilde bıraktı. Gelir kaybını telafi etmek için daha uzun saatler çalışmak zorunda olduğum için bu bizi finansal olarak etkiledi. Ayrıca onunla ilgilenmek için işten ayrılan zaman.

Duygusal olarak, bu yıkıcı oldu, birinin bu ilaçların elinde acı çekmesini izlemek gerçekten yürek parçalayıcı. Bu ilaçların geri çekilmesi ve yan etkileri o kadar şiddetli olduğunda, bir kişi kendini besleyemeyecek veya ayağa kalkamayacak kadar aciz kaldığında, kendinize bu hapların birinin beynine ne yaptığını sormalısınız. Onlar yeni çağın lobotomisi mi? Doktorlar bu ilacın nasıl çalıştığının mekanizmasını biliyorlar mı? Şu anda Britanya'nın en ünlü beyin cerrahlarından biri olan Bay Marsh, lobotomilerin sadece kötü bir bilim olduğunu söylüyor. “Çok kötü tıbbı, kötü bilimi yansıtıyordu, çünkü bu işleme tabi tutulan hastaların hiçbir zaman gerektiği gibi takip edilmediği açıktı. Hastayı ameliyattan sonra görseniz iyi görünürler, yürür, konuşur ve teşekkür ederim doktor derler” diye gözlemliyor.

Yani sadece cerrahi aletleri güçlü kimyasallarla değiştirmiyor muyuz? Tekrar soruyorum, bu ilaçları reçete etmek sadece yeni bir yaş lobotomisi mi? Tıp mesleği ilaç şirketlerinden bu kadar büyük ölçüde etkilendiği için antidepresan reçetelemenin devam edeceği açıktır. Bu teoriyi kanıtlayacak hiçbir kanıt olmamasına rağmen, beyindeki kimyasal bir dengesizlik nedeniyle hala gerekli olduğunu iddia ederek bu reçeteyi haklı çıkarıyorlar. Karımın reçetesini doldurmak için doktora gitmesi ve ilacın nasıl olduğu, herhangi bir yan etkinin meydana gelmesi vb. hiçbir zaman sorulmaması, ilacı bırakması için herhangi bir ilgi veya endişe olmadığını göstermekte ve ihtiyacı vurgulamaktadır. uzun süreli kullanılması için. Bu kesinlikle sadece bir avuç pratisyen hekim için geçerli değil, bunların çoğu yıllar içinde böyle. Ev değiştirdik ve yine doktor değişikliğine rağmen aynı cevabı alıyoruz. Yine, bu doktorlar neden bu ilaçlar konusunda bu kadar eğitimsiz?

Eşimle çevrimiçi destek forumlarına gittikten sonra, bu ilaçlardan ciddi şekilde etkilenen tek kişinin o olmadığını ve birçok insanın benzer hikayeleri olduğunu gördük. Kesinlikle çatlaklardan düşmüş gibi hissetmiyorum ve nadir bir vaka, sessizlik içinde acı çeken birçok kişiden sadece biri. Tıp mesleği hala bu şeytan ilaçlarını reçete etmekte ısrar ediyorsa, reçete yazma nedeni için en azından daha katı kurallar olmalı ve ilacın belirli bir süre sonra kesilmesine kesinlikle vurgu yapılmalıdır. Paradan kazanç sağlamanın dışında, birinin beynindeki hassas nörotransmitterlerle kimyasal olarak uğraşmak istemesini asla anlayamayacağım. Bu ilaçların sadece altı hafta denendiğini öğrenmem oldukça korkutucuydu, peki bu ilaçlar aslında uzun vadede ne yapıyor? Tekrar,

Bir zamanlar Valium'un bağımlılığa ve geri çekilmeye neden olamayacağına inanılıyordu; bana öyle geliyor ki tarih tekerrür ediyor. İlaç şirketleri bankaya kadar gülüyor olmalı çünkü herkes harika iş planlarına aldanmış durumda. Doktorları ilaç yazmak için eğitimsiz piyonlar olarak kullanalım ve bırakamayacakları için insanları bağımlı hale getirelim. Görünen o ki, bu ilaçlarla ilgili herhangi bir sorun ortaya çıktığında hiç kimse bunu araştırmak ya da sorumluluk almak istemiyor gibi görünüyor. Ya suçu tekrar hastaya yüklerler ya da suç bir daire içinde doktora, FDA'ya, tekrar hastaya geri döner ama asla İLAÇLAR. Tıp mesleğinde tüm psikiyatrik ilaçların reçetelenmesi ve izlenmesi konusunda kapsamlı bir araştırma yapılması gerekmektedir. Ek olarak,

Ele alınması gereken bir diğer alan da para çekme konusunda bilgi eksikliğidir. Doktorlar, psikiyatrik ilaçları bırakmak için 4-6 haftanın yeterli bir süre olduğunu düşünüyorlar; bu, özellikle uzun yıllardır uyuşturucu kullanan biri için, hindiyi aniden kesmeye veya soğuk yemeye eşdeğerdir. Laurie Oakley'in Dr. David Healy'nin web sitesindeki Farmasötik Tecavüz serisi tam olarak ne olduğunu belirtiyor. Karakter kadrosuna sahibiz: ihlal edenler (pazarlamacılar, ilaç onayı vb.); suç ortakları (tıp uzmanları, reçete yazanlar); ve mağdurlar (bu uyuşturucuların tehlikelerine dair rızaları olmadan bu uyuşturuculardan fiziksel, duygusal ve zihinsel acı çeken kişiler). Cinsel tecavüzde olduğu gibi, ilaç ihlalinin kurbanları her yerde, tanınmadan aramızda dolaşıyor. Birçoğu yaşadıklarını ilaçlarıyla ilişkilendirmeyebilir. Bu, ilaçlar üzerinde gücü elinde bulunduran, herhangi bir yanlış yapmayı reddeden ve aynısını başkalarına yapmakta özgür olan kişilerin elinde fiziksel, duygusal, zihinsel, sosyal ve ruhsal zararı içeren bir ihlaldir”.

—Dilekçe Ref AAAAAA'dan

__________________________

“SSRI ve SNRI antidepresanlarının neden olduğuna inandığım zararı vurgulamak için hikayemi paylaşmak istiyorum. 2008'de korkunç bir depresif psikoz deneyimi yaşadım. Psikiyatri tarafından 'doğum sonrası psikoz' olarak teşhis edildi. Şimdi psikozuma SSRI'ların neden olduğuna veya en azından alevlendirdiğine dair güçlü bir şüphem var.

İlk kızım Nisan 2008'de doğdu. Doğumdan yaklaşık 2 yıl önce ve hamileliğim boyunca sitalopram sabit dozda kullandım. Doğumundan sonraki günlerde sertralinin emzirirken alınacak en güvenli SSRI olduğunu okudum. Doktora bunu sordum ve beni sitalopramdan sertraline değiştirdi. Sonraki haftalarda çok depresyona girdim. Sitalopram'a geri döndüm ve doz oldukça hızlı bir şekilde artırıldı.

Bunu takip eden haftalarda intihara meyilli bir depresyona girdim ve yoğun bir depresif psikoz geliştirdim. Birkaç intihar girişiminde bulundum ve dünyanın ona yaşatacağı korkunç acıdan onu kurtarmak için bebeğimi öldürme görevim olduğunu düşünmeye başladım. Neyse ki hepimiz için bu düşüncelere göre hareket etmeden önce bölümlere ayrıldım. Sitalopram ile devam ettim ve olanzapin eklendi. İlaçlara hızlı yanıt vermedim ve EKT verildi. ECT'yi takiben oldukça hızlı bir iyileşme yaşadım ve eve gitmeme izin verildi. Ancak birkaç ay sonra depresif psikozum geri döndü. Venlafaksin ve ketiapin ile değiştirildim ve 3 ay sonra depresif psikozum düzeldi ve 2012'de ikinci kızımın doğumundan iki yıl sonrasına kadar iyi kaldım. Bu doğumdan sonra birkaç ay ketiapin almam önerildi.

İki yıl boyunca iyi kaldım; ancak, bir stres döneminden sonra ve artık ketiapin kullanmıyorum, başka bir depresif psikoz atağı geçirdim. Venlafaksin tedavisine devam ettim ama bu sefer ketiapin etkili olmadı. Antipsikotik ilacım amisülpirid olarak değiştirildi ve 3 ay sonra iyileştim. Düşük dozda amisülpirid kullandım ve o zamandan beri psikoz yaşamadım. Kanıtlamanın çok zor olduğunu takdir ediyorum, ancak şimdi SSRI'lara/SNRI'lara karşı bir duyarlılığım olduğunu ve psikoz dönemlerime aslında sitalopram/venlafaksin neden olduğunu ve psikozun yalnızca aşağıdakilerin eklenmesiyle bastırıldığını merak ediyorum. bir antipsikotik. Psikiyatri ekibi tarafından birkaç kez hastalığımın 'atipik' olduğu söylendi. Psikiyatri ekibinden hiçbirinin psikozuma SSRI'lar tarafından neden olunmuş/kötüleştirilmiş olabileceğinden bahsettiğini hatırlamıyorum - ister "doğum sonrası psikoz" ister "psikotik depresyon" olsun, her zaman altta yatan bir hastalığa atfedilmiştir. Bu, bu ilaçlardan başka kaç psikoz vakasının etkilenebileceğini merak etmemi sağladı, bu yüzden konuyu vurgulamak istiyorum. Psikiyatri bu olasılığı dikkate almıyorsa, bu olası neden rapor edilmeyecek ve fark edilmeyebilir, yani benim gibi bazı kişilerin psikozlarını hızlandıran ilaçlara devam etmeleri tavsiye edilebilir, SSRI/SNRI'nin olumsuz etkilerine karşı koymak için ek tedaviler ile. 'doğum sonrası psikoz' veya 'psikotik depresyon' olabilir. Bu, bu ilaçlardan başka kaç psikoz vakasının etkilenebileceğini merak etmemi sağladı, bu yüzden konuyu vurgulamak istiyorum. Psikiyatri bu olasılığı dikkate almıyorsa, bu olası neden rapor edilmeyecek ve fark edilmeyebilir, yani benim gibi bazı kişilerin psikozlarını hızlandıran ilaçlara devam etmeleri tavsiye edilebilir, SSRI/SNRI'nin olumsuz etkilerine karşı koymak için ek tedaviler ile. 'doğum sonrası psikoz' veya 'psikotik depresyon' olabilir. Bu, bu ilaçlardan başka kaç psikoz vakasının etkilenebileceğini merak etmemi sağladı, bu yüzden konuyu vurgulamak istiyorum. Psikiyatri bu olasılığı dikkate almıyorsa, bu olası neden rapor edilmeyecek ve fark edilmeyebilir, yani benim gibi bazı kişilerin psikozlarını hızlandıran ilaçlara devam etmeleri tavsiye edilebilir, SSRI/SNRI'nin olumsuz etkilerine karşı koymak için ek tedaviler ile.

Ayrıca venlafaksini kesmeye çalışırken yaşadığım sorunları da vurgulamak isterim. Psikiyatristimle tartışırken, iki yıldan fazla bir süredir iyi durumda olan 2015 yılında venlafaksini bırakmaya karar verdim. Psikiyatristim, birkaç hafta boyunca çok hızlı olduğuna inandığım bir incelme önerdi. O haftalardaki geri çekilme gerçekten korkunç bir deneyimdi. Tüm geri çekilme dönemi boyunca ve birkaç hafta sonra, şiddetli bir grip nöbeti ve korkunç bir akşamdan kalma gibi hissettim. Kafamda elektrik çarpması hissi vardı. Beynim sürekli bir kimyasal tarafından tahriş ediliyormuş gibi hissettim. Kendimi gergin ve yoğun bir şekilde sinirli hissettim. Başımda, omurgamda ve yemek borumda yoğun bir yanma hissi hissettim. Vücudumun her yeri ağrıyordu. Karın ağrım vardı. Tat ve koku alma duyumu kaybettim. Venlafaksini bıraktıktan yaklaşık üç ay sonra depresyona girdim. İştahımı tamamen kaybettim ve şimdiye kadar deneyimlediğim hiçbir şeye benzemeyen, bedenimin ve zihnimin boş bir kabuk olduğuna dair fiziksel bir his hissettim. Bir psikiyatri ünitesine yatırıldım. Bağırsaklarım çalışmayı bıraktı. Tekrar venlafaksin kullanmaya başladım ve yaklaşık dört ay sonra aniden kendimi daha iyi hissetmeye başladım. Fiziksel belirtiler kayboldu. Psikiyatri ekibi, tüm olayın altta yatan hastalığımdan - 'psikotik depresyondan' kaynaklandığına ikna oldu, çünkü depresyonum venlafaksin olmadan kontrol edilemezdi. Bununla birlikte, yaşadığım şeyin venlafaksinden çok kötü bir geri çekilme vakası olduğundan her zaman şüphelenmiştim. daha önce yaşadığım hiçbir şeye benzemeyen. Bir psikiyatri ünitesine yatırıldım. Bağırsaklarım çalışmayı bıraktı. Tekrar venlafaksin kullanmaya başladım ve yaklaşık dört ay sonra aniden kendimi daha iyi hissetmeye başladım. Fiziksel belirtiler kayboldu. Psikiyatri ekibi, tüm olayın altta yatan hastalığımdan - 'psikotik depresyondan' kaynaklandığına ikna oldu, çünkü depresyonum venlafaksin olmadan kontrol edilemezdi. Bununla birlikte, yaşadığım şeyin venlafaksinden çok kötü bir geri çekilme vakası olduğundan her zaman şüphelenmiştim. daha önce yaşadığım hiçbir şeye benzemeyen. Bir psikiyatri ünitesine yatırıldım. Bağırsaklarım çalışmayı bıraktı. Tekrar venlafaksin kullanmaya başladım ve yaklaşık dört ay sonra aniden kendimi daha iyi hissetmeye başladım. Fiziksel belirtiler kayboldu. Psikiyatri ekibi, tüm olayın altta yatan hastalığımdan - 'psikotik depresyondan' kaynaklandığına ikna oldu, çünkü depresyonum venlafaksin olmadan kontrol edilemezdi. Bununla birlikte, yaşadığım şeyin venlafaksinden çok kötü bir geri çekilme vakası olduğundan her zaman şüphelenmiştim. Psikiyatri ekibi, tüm olayın altta yatan hastalığımdan - 'psikotik depresyondan' kaynaklandığına ikna oldu, çünkü depresyonum venlafaksin olmadan kontrol edilemezdi. Bununla birlikte, yaşadığım şeyin venlafaksinden çok kötü bir geri çekilme vakası olduğundan her zaman şüphelenmiştim. Psikiyatri ekibi, tüm olayın altta yatan hastalığımdan - 'psikotik depresyondan' kaynaklandığına ikna oldu, çünkü depresyonum venlafaksin olmadan kontrol edilemezdi. Bununla birlikte, yaşadığım şeyin venlafaksinden çok kötü bir geri çekilme vakası olduğundan her zaman şüphelenmiştim.

Geçenlerde venlafaksini tekrar bırakmayı denemek istediğime karar verdim, ama bu sefer çok, çok daha yavaş. Venlafaksin çekilmesine adanmış bir Facebook grubu buldum. Yaklaşık 3800 üyesi vardır. İnsanlar defalarca venlafaksini bırakırken karşılaştıkları zorluklar konusunda uyarılmadığını söylüyorlar - aslında çoğu tıp uzmanı, çoğumuzun yaşadığı sorunun tamamen farkında değil gibi görünüyor. Grupta önerilen doz azaltımı, tekrar azaltmadan önce en az 30 gün süreyle veya tüm yoksunluk semptomları düzelene kadar bir seferde dozun maksimum %10'u kadardır. Birçoğumuz için, özellikle de birkaç yıldır kullananlarımız için, Görünüşe göre venlafaksini bırakma ve iyi kalma şansına sahip olmak için, dozu yıllar içinde çok kademeli olarak azaltmalıyız. Grubun, benim gibi, psikiyatristlerinin/pratisyenlerinin tavsiyesi üzerine çok daha hızlı bir şekilde çıkan, ilacı yeterince hızlı bir şekilde eski haline getirmeyen ve bir dizi semptomla birlikte yıllar içinde uzun süreli bir yoksunluk çeken üyeler var.

Tıp uzmanları arasında, toplum içinde geri çekilme için gözden geçirilmiş kılavuzlar da dahil olmak üzere, antidepresan bırakma konusunda çok daha büyük bir anlayış olabilirse, o zaman daha çok kişinin venlafaksin ve diğer psikiyatrik ilaçlardan kurtulmak için ihtiyacımız olan desteği alacağını düşünmeden edemiyorum. yoğun yoksunluk belirtileri yaşamak ve bunların yoksunlukla ilgisi olmadığı, asıl hastalığımızın geri dönüşü olduğu söylenmek yerine. Venlafaksin dozumu 150 mg'dan 100 mg'a indirdiğim için düşüncelerimin daha az çarpık ve takıntılı görünmesini, SSRI kaynaklı psikoz yaşadığım şüphesiyle ilgili olarak çok ilginç buluyorum, daha az endişeliyim, düşüncelerim çok daha net, daha fazla enerji ve ben çok daha az uykum var.”

—Dilekçe Ref BBBBBBBB'den

__________________________

"2011'de doktorum bana hafif depresyon ve fibromiyalji ağrısı teşhisi koydu ve daha iyi karar vermeme rağmen Ciprelex almaya başladım. Bana en yeni antidepresan olduğu söylendi ve onlardan çıkarken geri çekilme olmayacağı söylendi. (Şimdi doktorumun ilaç temsilcisinin söylediklerini ve ilaç şirketinden okuduklarını tekrar ettiğini anlıyorum. Eminim bunun depresyon ve fibromiyalji ağrısını tedavi etmek için kullanılabilecek yeni ve daha güvenli bir ilaç olduğunu düşünmüştür.)

Ciprelex'i aldıktan kısa bir süre sonra, elektrik şokları ve beynimde ve vücudumda bir yanma hissi olduğunu fark ettim (araba sürmekten veya makine kullanmaktan korktum). Doktorumla konuştum ve bunun vücudumun vücudumdaki kimyasal değişime alıştığı söylendi ve sadece birkaçı bunu yaşadı. Bana gerçekten yardımcı olmadığını hissettim ve dozum günde 10 mg'dan 20 mg'a çıkarıldı. Bu ilaç temelde beni işleyen bir zombiye dönüştürdü; Bu ilacı aldıktan kısa bir süre sonra, petrol sahalarında bir danışman/makine mühendisi olarak (17 yıl) artık çalışamayacağımı ve işimi yapamayacağımı öğrendim. Organize etmede, rapor üretmede, sorun gidermede ve zor durumlarda sakin kalmada, kafamda matematik yapmada çok iyiydim.

Hayatım bir kabusa döndü, çok şiddetli ve kanlı rüyalar görmeye başladım (ki bu benim için çok sıra dışıydı) ve intihar düşünceleri (yine benim için alışılmadık) olmaya başladım. Bu ilaca başladıktan kısa bir süre sonra görme sorunum vardı, bir optometrist gördüm ve yaşımın bana yetiştiği söylendi, ancak neden 'gece körlüğü' geliştirdiğimi açıklayamadım. (Raporları okuduktan sonra, şimdi bu uyuşturucuları kullanan birçok insanın 'gece körlüğü' ve diğer göz problemleri geliştirdiğini öğreniyorum.) Benim için, gece araba kullanmayacağım ve hala da olmayacağım bir noktaya geldi. . En küçük günlük sorunlardan bazıları beni çok kolay bunaltır.

Bu ilacın benim için yan etkilerinin listesi çok şiddetli ve uzundu. İşin ürkütücü yanı, bunu bana yapanın uyuşturucu olduğunu fark etmemiş ya da anlamamış olmam. Dışardan bakıyormuşum gibi hissettim. Davranışlarımdan dolayı işimi aksatamadım, diğer iş arkadaşlarımla anlaşamadım, uzun süre çalıştıktan sonra (hayatımda ilk kez) işten atıldım. başka işlerde, her zaman herkesle iyi geçinmek. Bir münzevi oldum ve birçok günlük yaşam aktivitesine ilgimi kaybettim; kitap okumak, müzik dinlemek. Yarı zamanlı fotoğrafçılık ve özel resim çerçeveleme işini kapatmak zorunda kaldım (ki bu benim tutkumdu). Ağır depresyondaydım, intihara meyilliydim, fiziksel olarak hastaydım, şiddetli anksiyete atakları yaşadım (ki bu benim için alışılmadıktı). Şiddetli 'beyin sisi', uykusuzluk vs. yaşadım. Ruhsal olarak içeride öldüğümü hissettim, ve bir ceset torbası satın aldığım noktaya kadar fiziksel olarak öldüğümü hissettim. Benim 'çarpık' düşüncem, eğer ölürsem ya da intihar edersem, başkalarının uğraşması için bir karmaşa bırakmak istemedim; bu şekilde tutulacaktı.

Alışılmadık bir netlik gecesinden sonra, hayatımı ve ne kadar kötüleştiğini, Ciprelex'i aldığımdan beri (2,5 yıl) başladığını veya değiştiğini fark ettim. Ondan kurtulmam gerektiğini biliyordum. Doktorumla konuştum ve ona Ciprelex'i bırakmak istediğimi söyledim, o da kabul etti ve dozu yavaş yavaş kesmeye başladık. Geri çekilme çok şiddetli olduğu için bu başlı başına başka bir kabusa dönüştü (sadece korkunçtu). Doktor ve eczacı bana sürekli, vücudumdaki kimyasal değişime sadece vücudumun alıştığını ve sadece 6 hafta süreceğini söyledi (yine hem ilaç literatürünün hem de ilaç temsilcilerinin anlattıklarını tekrarladılar). Daha yüksek dozda Ciprelex'e geri dönmek zorunda kaldım ve 6 ay süren ve hala çok ciddi yan etkileri olan daha yavaş bir sütten kesmeyi denedim. (Bu bana geri çekilme gibi geliyor,

Altı yıldır Ciprelex'ten uzak kaldım ve hâlâ yan etkilerle ve olası beyin hasarıyla uğraşıyorum. Sonunda sahip olduğum her şeyi sattım ve ailemle (hala bana ne olduğunu anlamakta zorluk çeken) yaşamaya başladım. Hayır diyen başka doktorlar, psikologlar gördüm, Ciprelex değil, çünkü vücutta sadece 6 hafta kalacak. (Bunu duyduğumda, çoğu doktorun bu ilaçların neler yapabileceğine dair hiçbir fikri olmadığı için ilaç şirketleri tarafından aşılandıklarını biliyorum.) Hala işime geri dönemedim veya normal bir şekilde çalışamadım. Altı yıl Ciprelex'ten uzak kaldıktan sonra bile hala elektrik şokları ve beyin zapları yaşıyorum (birçok insanın bunları tarif etmeye çalıştığı gibi) ve Ciprelex'i almaya başlayana kadar bu etkileri hiç yaşamadım. Diğerlerinin de deneyimlediği gibi, son beş yılda ciddi hafıza kaybı var. Ve sadece birkaç yan etkiyi daha listelemek gerekirse, disfori, akatizi, PTSD, anhedoni; Acil servislere girip çıktım, ancak çoğu doktor çok az yardım sunuyor ve bununla nasıl başa çıkacağını bilmiyor, çok zaman durumu yaşamı tehdit ediyor.

Devam edebilirim, çünkü bu benim ve diğer birçok kişinin yaşadıklarının ve uğraştıkları cehennemin küçük bir görüntüsü. Delirmiyoruz, sadece zehirlendik ve beyin hasarının kalıcı mı yoksa geçici mi olduğunu bulmaya mı çalışıyoruz?

İnsanların neden onları bırakmaya çalıştıktan sonra bu ilaçlara geri döndüklerini anlıyorum. Bu korkunç. O zamandan beri bu ilaçlarla neler olup bittiğinin farkında olan yeni bir doktor buldum. Bu ilaçlar, benim ve diğerlerinin öğrendiği gibi (ilaç şirketlerinin bize söylediği gibi altı haftalık bir süre değil) sisteminizde çok uzun süre kalabilir ve beyne çok zarar verdiğini kanıtlıyor. Ciprelex'ten çıkarken çaresizlik içinde, bir bağımlılık danışmanına gittim ve bana antidepresanların onlar için 'büyük' bir sorun haline geldiğini söyledi.

Evet, çok ama çok bağımlılık yapan ve çok zarar veren ilaçlardır. Araştırıp başkalarıyla konuştuktan sonra, izole ve sıra dışı bir vaka olmadığımı görüyorum. Facebook'ta üyesi olduğum sitelerden sadece biri (ve birçoğu var), her yerden yaklaşık 4000 kişiyi içeriyor (yine bu sadece BİR siteden) benim yaşadığım sorunları yaşıyor, birinde form veya başka, bu ilaçları almaktan. Bu bilgilerin daha fazla kişiye ulaşması gerekiyor. Sessizlik içinde acı çeken binlercesi var ve gitmediler ya da delirdiler, zehirlendiler! Benim için değerli olan her şeyi, kariyerimi, evliliğimi, evimi, müziğimi, tutkularımı, maneviyatımı, hayatımdaki birikimlerimi kaybettim. Daha fazlasını yazabilirdim ama bence sen resmin bir parçasısın.”

—Dilekçe Ref FF'den

__________________________

“Geçtiğimiz 12 yılda, psikiyatrik ilaçlar, psikiyatristler ve hastanelerden oluşan Orwellian/Kafkaesk bir kabusta yaşıyorum. 7/7 terör saldırılarının olduğu gün Londra'da olmamla sonuçlanan uzun bir stres döneminden sonra 2005 yılında antidepresan Cipralex'i kullandığımda başladı. Sadece birkaç tablet almama rağmen, şu anda bildiğim, akatizi denilen bir durum geliştirdim - yoğun bir ajitasyon durumu. Tabletleri almayı hemen bıraktım, ancak bir ay şiddetli anksiyete, yemek yiyememek veya uyuyamamakla, özel bir psikiyatri hastanesine yatırıldım ve orada bana etiket dışı antipsikotik olanzapin reçete ettiler (yani bu kullanım için onaylanmadı). İki gün sonra intihar ettim.

Daha önce hiç intihar etmemiştim. Sonraki 10 yıl boyunca defalarca kendimi öldürmeyi denedim: aşırı doz, boğulma girişimi, boğma, kendimi bir trenin altına atmaya çalışma, adını siz koyun. Sonraki 10 yıl içinde dokuz psikiyatrist daha gördüm ve toplamda 15 farklı ilaç aldım. Şiddetli depresif bozukluğum olduğunu söylediler. Endişeli, depresif, duygusal olarak körelmiş, agorafobik ve intihara meyilliydim. Bu sözde 'tıbbi uzmanlar'dan hiçbiri ilaçlara feci bir tepki verdiğimi fark etmedi. İlaçları kesmeye ve değiştirmeye, dozları artırmaya ve düşürmeye, bir çırpıda başlayıp durmaya devam ettiler. Elektrokonvülsif tedavi bile teklif edildi ve reddettim. Beynimi kızartmaktan hoşlanmıyordum.

2017 boyunca, son iki ilaç olan venlafaksin ve mirtazapin'i 10 ay boyunca geri çektim. Bu kombinasyonun bir takma adı vardır: 'California Rocket Fuel'. Bunun zavallı sinir sistemime ne yaptığını hayal edebilirsiniz. Bazen kendimi o kadar kötü hissediyordum ki öleceğimi sandım. Bazen günlerimi yatakta geçirmek zorunda kaldım. Geçen yılın başlarında tansiyonum fırlamıştı ve sağlık görevlilerini iki kez çağırmak zorunda kaldım. Son dozumu Noel'den hemen önce bitirdim. O zamandan beri tüm vücudumda şiddetli uykusuzluk, deri döküntüleri, mide-bağırsak sorunları ve yanma/ağrı hissi yaşıyorum. Bunun ne zaman ve ne zaman ortadan kalkacağı hakkında hiçbir fikrim yok. Ayrıca 50+ libreden bazılarını kaybetmeye çalışıyorum. Bu ilaçlar yüzünden aldığım kiloda. Olanzapin kullandıktan 10 yıl sonra tip 1 insüline bağımlı diyabet olma ihtimalim oldukça yüksek.

Evimi, çocuklarımı, ilişkilerimi, fiziksel sağlığımı kaybettim ve tamamen travmatize oldum. Bir yıl önce bir noktada neredeyse yoksuldum: evsiz, meteliksiz, hasta ve korkmuş durumdaydım. Hatta anlamamış gibi görünen kendi ailem tarafından yapılan zihinsel tacize bile maruz kaldım. Bir psikiyatrist, beni tekrar olanzapin ile hastaneye yatırmakla tehdit eden iki uşakla birlikte kaldığım yere geldiğinde neredeyse bölünüyordum. Kesinlikle çok korkmuştum.

Akıl sağlığı sistemine bir kez girdiniz mi, ondan çıkmak çok zordur. Bunu başardım, ama o zaman bile bana tamamen öznel başka bir şizo-duygusal bozukluk etiketi vererek beni daha da lanetlediler. Bana başka bir antipsikotik olan ketiyapin vermeye çalıştılar ve almayı reddettim. Peki bu harika ilaçlar benim için ne yaptı? Temel olarak hayatımı tamamen ve tamamen mahvettiler. kızgın mıyım? Hayır, kesinlikle öfkeden alev alıyorum. The Samaritans tarafından üretilen istatistiklere bakarsanız, antidepresan reçeteleme oranlarının hızla artmasına rağmen, Birleşik Krallık'taki intihar oranlarının son 30 yılda çok az değiştiğini göreceksiniz. Yakın zamanda AntiDepAware web sitesindeki bir makale, 2009 ve 2015 yılları arasında bir Dundee Evening Telegraph makalesinden NHS istatistiklerinden alıntı yaptı: Dundee'de 147 kişi intihar etti. 2016 yılında, rakamlar 37'ye ulaştı - 21 yılın en yüksek yıllık rakamı. Bu insanların %87'sinden fazlası görünüşte antidepresan ilaç kullanıyordu. Bu ilaçların hayat kurtardığı fikri daha çok alay konusu oluyor, değil mi?”

—Dilekçeden Ref JJJJJJJ

__________________________

“Hikâyemi yalnızca insanları antidepresan ve/veya benzodiazepin kullanmaktan kurtarabilme umuduyla yazıyorum. 13 ve 15 yaşlarında iki güzel çocuğu olan 45 yaşında evli bir iş kadınıyım. İnsan Hizmetleri alanında Lisans derecem var ve şu anda Hesap Yöneticisi olarak çalışıyorum. En son 12 yıldır Lexapro'daydım. Aslında hamileyken başka bir şey kullandığımı düşünüyorum ama bu ilaçların neden olduğu kısa süreli hafıza kaybından dolayı dürüstçe hatırlayamıyorum.

Başlangıçta bana yeme bozukluğu (bulimia) ve OKB eğilimleri için Lexapro reçetesi verildi. Lexapro bana uykusuzluk verdi, bu yüzden doktor bana Lunesta adında bir uyku hapı verdi. Sağlık sigortamı Kaiser'e devrettiğimde doktor bana Lunesta'yı çok fazla bağımlılık yaptığı için kapsamadıklarını söyledi ve Klonopin adlı başka bir 'uyku hapı' denememi istedi. Klonopin'in Xanax'tan daha kötü olduğunu ve aşırı derecede bağımlılık yaptığını çok az biliyordum. 2 yıldan fazla bir süredir 2mg Klonopin alıyordum. Ayrıca kilo almaya başladım, bu yüzden doktor beni phentermine adlı başka bir hapa da koydu. Altı yıldan fazla bir süredir günde iki doz 37.5 mg fentermin kullanıyordum.

Bu arada, hayatım boyunca hiç uyuşturucu kullanmadım, hatta neredeyse hiç alkol içmedim. Tüm bu ilaçların bağımlılık yaptığını öğrendiğimde, gergindim ve 10 haftalık bir süre boyunca tüm hapların dozunu düşürmeye başladım (şimdi çok hızlı olduğunu biliyorum). 1 Haziran 2016'ya kadar tüm uyuşturucuları bıraktım. İlk para çekme işlemlerim o kadar da kötü değildi...sonra üçüncü ay bam geldi ve TÜM kıyametler koptu! Kelimenin tam anlamıyla mümkün olan hemen hemen her yoksunluk semptomunu yaşadım ve günler geçtikçe daha da kötüleştiler. Tam bir sebze gibiydim; İyi göremiyordum, iyi duyamıyordum, kafam karışmıştı, basit şeyleri anlamakta zorlanıyordum, vücudumun dışında hissettim, düşünceler yarışıyor, ağlama nöbetleri, ruh hali değişimleri, terlemeler, soğuk üşümeler, grip benzeri belirtiler, kabuslar, hisler depersonalize, baş dönmesi, şaşkınlık, her gün ishal, iştahsızlık, ışığa duyarlı, saç dökülmesi... ve liste uzayıp gidiyor. Kelimenin tam anlamıyla dünyadaki cehennemde yaşıyormuş gibi hissettim.

Günler haftalara, ardından aylara dönüşürken işler daha da kötüleşti. Daha önce hiç yaşamadığım kadar çok endişe ve depresyon yaşadım. Sonra uykusuzluk o kadar kötü başladı ki, üç hafta boyunca uyuyamadım ve bu beni manik yaptı. Deli bir kadın gibi evimin içinde volta atıyordum ve yerimde duramıyordum bile. Kalbim göğsümden fırlıyordu ve kelimenin tam anlamıyla tamamen akıl hastası olduğumu hissettim. Altıncı ayda aşırı derecede intihara meyilli oldum ve kendimi asarak hayatıma son vermeye çalıştım. Kelimenin tam anlamıyla o kadar akıl hastası olduğum için bu olayı hatırlamıyordum/hatırlamıyordum. 5150'ye yerleştirildim ve 10 gün boyunca akıl hastanesine yatırıldım. Kelimenin tam anlamıyla hayatımın en kötü deneyimiydi.

Hastanede yine bana ilaç vermeye çalıştılar. Bana günde beş kez Luvox, Zyprexa (ki almayı reddettim) ve Xanax verildi. Doktor hikayemi bile dinlemedi ve bana beş dakikasını ödünç vermedi. Hastanede hala tamamen dışındaydım ve uyuyamıyordum bile. Kendimi tam bir zombi gibi hissettim. Tahliye edildikten sonra kendime bile bakamadığım, çocuklarıma beni bu halde göremediğim için 75 yaşındaki annemin yanına bir ay taşınmak zorunda kaldım. Daha sonra alerjik reaksiyon göstermeye başladım. Luvox'a geçtim, bu yüzden yavaş yavaş 10 mg Prozac'a geçtim ve düşük dozda Klonopin'e geri döndüm.

Bugün itibariyle, sadece 10mg Prozac'tayım ve neyse ki Klonopin ve phentermine'den uzaktayım! 19 aydır Lexapro ve phentermine'den ve 8 aydır Klonopin'den çıktım ama hala garip hissediyorum. Hastaneye yatışımdan bu yana 14 ay geçti ve çok daha iyi olmama rağmen hala tam olarak kendim gibi hissetmiyorum. Tam zamanlı olarak işe geri döndüm, ancak önceki tüm ilaçlarımdan hala geri çekilip çekilmediğimden veya Prozac'ın yan etkileri olup olmadığından emin değilim. Bugün itibariyle hala saçlarımı kaybediyorum ve tüm saç dökülmesinden dolayı tam gün peruk takmak zorundayım. Yakın zamanda bu durumla ilgili olarak Androjenik Alopesi teşhisi kondu. Hafızam ve görüşüm hala korkunç, ama neyse ki yavaş yavaş iyileşmeye başlıyorum. Hala uyumakta güçlük çekiyorum ve bazen başım dönüyor.

Mutluluk ya da neşe olmadan düz hissediyorum. Asla bir şeyler yapmak istemiyorum ve şimdi hiçbir şey beni gerçekten rahatsız etmiyor. Kendimi evden çıkmaya ve ailem ve arkadaşlarımla bir şeyler yapmaya zorluyorum. Bu deneyim kabusu gerçekleştiğinden beri, tek düşündüğüm bu. Hâlâ bu zehri kullanıyor olmaktan kesinlikle nefret ediyorum, ama dürüst olmak gerekirse, iyileşmemin tek sebebinin bir ilaca geri dönmem olduğuna inanıyorum. Dürüst olmak gerekirse, her şeyden uzak dursaydım hala hasta/akıl hastası olacağıma inanıyorum ve bu kadar travmatize edici olan da bu. Tekrar para çekme korkusuyla Prozac'tan konikliğimi başlatmaktan ölesiye korkuyorum. Planım, yaklaşık dört ay sonra yavaş yavaş üç yıllık bir azalmaya başlamak. Başarılı bir şekilde tamamlarsam, insanları bu zehirler konusunda eğitmek umuduyla kesinlikle hikayemi kamuoyuna açıklayacağım!”

—Dilekçe Ref GGGGG'den

ÇÖZÜM

Antidepresan almak veya almamak kişinin kendi seçimidir. Antidepresanların kanıta dayalı riskleri ve yararları hakkında bilgi sahibi olmak bireyin hakkıdır. “Akıl sağlığımızı” nasıl tedavi ettiğimize dair düşüncemizi değiştireceksek, birbirimizi tedavi seçeneklerimizi sorgulamaya ve öğrenmeye teşvik etmek esastır. Hayatımızdaki daha zor zamanlar ile başa çıkmak için seçtiğimiz mevcut yolun ne kanıta dayalı bilim ne de en iyi uygulamalar tarafından yönlendirilmediği gerçeğinin farkına varmamız gerekiyor.

Bu kitap siyaset ya da "Büyük İlaçların dayak yemesi" hakkında değil, antidepresanlar hakkında bilinçli seçimler yapmamıza yardımcı olmak ve hayatımızdaki zor zamanlarla başa çıkma hakkında nasıl düşündüğümüzü ve nasıl konuştuğumuzu değiştirmekle ilgiliydi.

Dainus Pūras, ruh sağlığının sosyal belirleyicilerini ele almamız gerektiğine inanıyor ve günlük yaşamdaki eşitsizliklere ve sosyal dışlanmaya büyük sorunlar olarak bakıyor. “Yaklaşımda acil bir değişime duyulan ihtiyaç, sosyal belirleyicileri hedefleyerek nüfus düzeyinde politika yeniliğine öncelik vermeli ve 'bozuklukları' hedefleyerek bireyleri iyileştirmeyi amaçlayan baskın tıbbi modelden vazgeçmelidir. Ruh sağlığındaki kriz, bireysel koşulların krizi olarak değil, bireysel hakları engelleyen sosyal engellerin krizi olarak yönetilmelidir. Ruh sağlığı politikaları, kimyasal dengesizlikten ziyade 'güç dengesizliğini' ele almalıdır.”240

Bu kitap, daha geniş bağlamı kabul ederken, güvenli ve etkili tedaviye yönelik bireysel haklarımızı engelleyen bazı engelleri ortaya çıkardı. Acil olarak ele alınması gereken ölçülemeyen “bireysel koşulların krizinin” giderek daha fazla farkına vardığımız için ruh sağlığı yasalarında, politikalarında ve uygulamalarında reformlara acilen ihtiyaç duyulmaktadır.

Akıl sağlığı sistemimizin güç dengesizliği, ticari ve politik olarak sömürülen yaşamla başa çıkma konusundaki yetersizliklerimize açık bıraktı. İlaç endüstrisi ve psikiyatri, antidepresanların ve diğer ilaçların sorunlarımıza güvenli ve etkili bir yanıt olduğuna inandığımız ve kabul ettiğimiz gerçeğinden yararlandı. Hükümetlerin yaşamlarımızı etkileyen sosyal belirleyicileri kabul etmemesi ve ele almaması bir şekilde kabul edilebilir hale geldi. Bunun onların değil bizim hatamız olduğuna bizi inandırdılar.

Ruh sağlığına yönelik bu biyomedikal yaklaşım, zihinsel bozuklukların beyin hastalıkları olduğu ve herhangi bir ilaca dayalı tedavinin beyindeki anormallikleri hedef aldığı, Prozac'ın piyasaya sürülmesinden bu yana otuz yılı aşkın bir süredir Amerikan Sağlık Hizmetleri sistemine egemen olmuştur. Ulusal Akıl Hastalıkları İttifakı (NAMI) ve Akıl Sağlığı Amerika (MHA) gibi en güçlü sesler, zihinsel sağlığı tıpkı fiziksel sağlık, hastalıklar ve hastalık gibi desteklemektedir. Dil, gülümseyen suikastçının tonuyla psikiyatrinin dilidir. MHA etiketi #B4Aşama4, kanser veya diğer fiziksel hastalık tedavileriyle bir karşılaştırmadır. “Tarama Yaptırın” ve “Altta yatan hastalığı tanımlayın” vurgusu vardır.241

Ulusal Akıl Hastalıkları İttifakı (NAMI), Pfizer, Teva, Bristol Myers Squibb, Janssen, Eli Lilly ve Lundbeck dahil olmak üzere çok sayıda ortaktan cömert destek aldığını gururla beyan eder. Açıkça Amerikan Psikiyatri Birliği ile işbirliği yapmaktadır. 2009'da New York Times, "Kongre araştırmacılarına göre, ülkenin en etkili hastalıkları savunma gruplarından biri olan Ulusal Akıl Hastalıkları İttifakına yapılan bağışların çoğu, son yıllarda uyuşturucu üreticilerinden geldi." "Uyuşturucu üreticileri bu arayışlarda doğal müttefiklerdir, çünkü tedaviler şirket laboratuvarlarından gelebilir ve endüstrinin parası kamu hizmeti kampanyalarını ve fon toplama yemeklerini finanse etmeye yardımcı olabilir.242

Tüm bunlar, savunuculuk kılığında tıbbi bir akıl sağlığı modelinin güçlü bir şekilde desteklenmesine katkıda bulunur. Zihinsel bozuklukların beyin hastalıkları olduğunu ustaca iletiyorlar ve kullandıkları model bize beyin anormalliklerimizi hedef almak ve altta yatan bir hastalığı tersine çevirmek için ilaçlara ihtiyacımız olduğunu söylüyor. Kanada, Dalhousie Üniversitesi'nden biyoetikçi Sharon Batt, Journal of Bioethical Inquiry'deki makalesinde durumu şöyle özetliyor: gereksiz ıstıraplara, yersiz umutlara, erken ölümlere ve yanlış harcanan fonlara neden olma potansiyeli.”243

Akıl sağlığı mesajlarının bu bombardımanı bizi sağlıklı tutmuyor. Güçlüler tarafından sorumluluktan kaçınmak için stratejik olarak kullanılıyor. Hükümetlerin stres, kaygı ve mutsuzluğumuzun sosyal belirleyicileriyle uğraşmaktan çekinmelerini sağlar. Yoksulluk, yalnızlık, evsizlik, istismar, işsizlik ve sıkıntımıza neden olan diğer birçok sosyal ve çevresel faktörle birlikte yaşıyoruz, ancak bunların hepsinin “ruh sağlığımız” ile ilgili olduğu söyleniyor. Bize sorunun “bizim” akıl sağlığımız olduğunu ve “bizim” düzeltmemiz gerektiğini söylüyorlar. Sorunumuz, hastalığımız veya durumumuz zihinsel sağlığımızdır. Dikkatimizi, mutlu ve sağlıklı bir yaşam sürmemizi sağlayacak kaynakları sağlamak için toplumda ihtiyaç duyulan yatırımlardan uzak tutmak akıllıca bir kaçınma stratejisidir. Psikososyal çözümlere ihtiyacımız var, ve bizim sorunumuz olanın beynimizdeki kimyasallar değil, hayat olduğunu anlamamız gerekiyor. Toplumsal sorunlarımız da uygun bir şekilde tıbbi sorunlar haline geldi ve en tepedekiler için hayatı daha kolay ve daha karlı hale getirdi.

1980'lerin sonlarında Prozac ile birlikte doğan ruh sağlığı canavarı, gelişmiş dünyada toplumun her alanını ayaklar altına alan ve orada durmaya hiç niyeti olmayan istilacı bir yaratıktır. Görünürde yeni pazarlar var ve tedavi edilmemiş ve görünüşte ihmal edilmiş uluslar, yakında farmasötik psikotropik müdahalelerin devam eden büyümesinin odak noktası olacak. 2019 Küresel Antidepresanlar Pazar araştırma raporuna göre en hızlı büyüyen pazar 244 , Asya Pasifik. "Asya Pasifik, antidepresanlar için en hızlı büyüyen bölgedir ve bu bölgede artan psikiyatrik bozuklukların yaygınlığı ve hızlı ekonomik büyüme nedeniyle gelecekte büyük bir büyüme potansiyeli göstermektedir." Dünyanın en doğal dirençli ülkeleri bir sonraki antidepresan hedef pazarıdır.

COVID-19 salgını, dünya çapında biraz histerik bir korku ve “akıl hastalığı” hakkında konuşmalar yarattı. Bazıları PTSD veya Depresif Bozukluklardan muzdarip milyonlarca kişiden bahsederken, Dr. Lucy Johnstone gibi diğerleri durumumuza biraz daha gerçekçi bir bakış açısı getirdi. “Pek çoğumuzun yapacağı gibi, pandemiden kurtulmak, bunun sadece başlangıcı. Bununla birlikte, sonuçları muhtemelen daha da kötü olmasa da muhtemelen o kadar kötü olacak olsa da, tıbbi bir anlatıya geri dönmemeliyiz. Sağlık personeli gördükleri acıdan derinden sarsılmış olabilir, ancak buna bir 'PTSD' salgını demek zorunda değiliz. İşini kaybetmiş insanların kendilerini çaresiz hissetmeleri muhtemeldir, ancak bunu 'klinik depresyon' olarak tanımlamamıza ve bunun için ilaç yazmamıza gerek yok. Pandemiyi takip edecek ekonomik durgunluk, kemer sıkma önlemleri kadar çok intihara yol açabilir, ama bu ölümlere 'akıl hastalıklarının' neden olduğunu söylememize gerek yok. İlaç şirketleri, tüm bu yeni müşterilerin beklentisiyle ellerini ovuşturuyor olmalı. Bu krizden, duygularımızla ve onlara yol açan acil tehditlerle bağlantıda kalarak ve kök nedenlerle başa çıkmak için toplu harekete geçerek eskisinden daha iyi bir durumda çıkabiliriz.”245

Akıl sağlığı salgınından söz edildiği bir zamanda, duygusal sıkıntımızın tıbbileştirilmesini sorgulamak için daha uygun bir zaman olmamıştı. Akıl hastalığı bir hastalık değildir ve bu nedenle gerçekten bir salgın değildir, asla olmadı ve asla olmayacak, ancak mevcut akıl sağlığı anlatısına meydan okumadıkça, kendimizi eğitmedikçe ve aldığımız güçlü ilaçlar hakkında bilgi edinmedikçe, daha fazla acı göreceğiz, hastalık ve ölümler.246 Değişim için belki de daha iyi bir zaman olmamıştı.

Dainius Pūras, mevcut akıl sağlığı sistemimize yönelik mevcut alternatiflerden ve gerçekleştiğini gördüğü sessiz devrimden söz ediyor: “Dönüştürücü potansiyele sahip bu tür alternatif uygulamalar, birçoğunun etkili olduğu on yıllardır varlığını sürdürüyor. Akıl sağlığı bakımı ve hizmetlerinin kalitesini iyileştirmeye yönelik Kalite Hakları girişimi ile DSÖ'nün övgüye değer küresel çalışmasından, Brezilya ve İtalya'daki sistem düzeyinde toplum sağlığı reformlarına ve farklı kaynak ortamlarında oldukça yerelleştirilmiş yeniliklere kadar birçok şekil ve biçim alırlar. Soteria House, Open Dialogue, akran dinlenme merkezleri, ilaçsız koğuşlar gibi dünya çapında. Dünya çapında mahallelerde ve topluluklarda sessiz bir devrim yaşanıyor. Bu alternatiflerin temelinde insan haklarına, onuruna ve zorlayıcı olmayan uygulamalara derin bir bağlılık vardır.247

“Ruh sağlığında paradigma değişimine” duyulan ihtiyaç konusunda artan bir farkındalık var, ancak Dainius Pūras'ın belirttiği gibi, “Bu değişimin pratikte neye benzediği çok fazla tartışma konusu.” Dünyanın dört bir yanındaki hükümetler tartışırken, sağlık görevlileri isteyerek kör olmaya devam ederken ve hayır kurumları fonlarını güvence altına alırken, değişim bireyler, savunucular ve bilinçli hastalar olarak bizimle başlamalıdır. Bir doktor randevusunu bildiğimiz gerçeği, damgalayıcı bir yaşam boyu durumu ve psikiyatrik ilaçlara bağımlılığı olan bir psikiyatri hastası olarak genellikle yaşam boyu sürecek bir yolculuğun başlangıcıdır, kaymanın, antidepresanların aşırı kullanımını sorgulamamız ve destek ve bakım için alternatif yollara bakmamızla başladığı anlamına gelir. birbirimiz için. Daha bilgili olmakla başlar, Kendi sağlığımız üzerinde bir miktar kontrol ve güç sahibi olmak ve kendimizi elimizden gelen en iyi şekilde eğitmek için sorumluluk almak. Antidepresanların üreticilerinin ve doktorların söylediği gibi kolay ve hızlı bir çözüm olmadığını anlamakla başlıyor. Kendimizi zihinsel sağlık etiketleri ve teşhisleri kullanarak tanımlayarak yarardan çok zarar verebileceğimizi kabul etmekle başlar. Hayat zordur ve hepimiz hayatımızda muhtemelen bir dereceye kadar travma, stres ve mutsuzlukla karşı karşıya kalmışızdır. Hepimizin karşılanmamış ihtiyaçları veya hayatın çok zorlaştığı zamanlar vardır ve bunun biyolojik nedenlerle değil, çoğunlukla sosyal nedenlerle ilgili olduğunu kabul etmenin zamanı gelmiştir. Kendimizi zihinsel sağlık etiketleri ve teşhisleri kullanarak tanımlayarak yarardan çok zarar verebileceğimizi kabul etmekle başlar. Hayat zordur ve hepimiz hayatımızda muhtemelen bir dereceye kadar travma, stres ve mutsuzlukla karşı karşıya kalmışızdır. Hepimizin karşılanmamış ihtiyaçları veya hayatın çok zorlaştığı zamanlar vardır ve bunun biyolojik nedenlerle değil, çoğunlukla sosyal nedenlerle ilgili olduğunu kabul etmenin zamanı gelmiştir. Kendimizi zihinsel sağlık etiketleri ve teşhisleri kullanarak tanımlayarak yarardan çok zarar verebileceğimizi kabul etmekle başlar. Hayat zordur ve hepimiz hayatımızda muhtemelen bir dereceye kadar travma, stres ve mutsuzlukla karşı karşıya kalmışızdır. Hepimizin karşılanmamış ihtiyaçları veya hayatın çok zorlaştığı zamanlar vardır ve bunun biyolojik nedenlerle değil, çoğunlukla sosyal nedenlerle ilgili olduğunu kabul etmenin zamanı gelmiştir.

Bağımlılık ve yoksunlukla ilişkili reçeteli ilaçlar “doktorların klinik rolünün merkezinde yer alan ve tıp mesleğinin ele alınmasına yardımcı olmak konusunda net bir sorumluluğu olan önemli bir halk sağlığı sorunu” olarak tanımlanmıştır.248 Bu, gelişmiş dünyanın her yerinde geçerlidir. Aşağıdaki eylemler ve düşünceler, daha fazla reçete yazmayı, zararı ve bağımlılığı önlemek için ihtiyaç duyulanlar arasındadır.

Reçeteleme yönergelerine uyulmalı ve antidepresanlar birinci basamak tedavi olmamalıdır. Doktorlar, gerektiğinde dikkatli beklemeyi tavsiye etmelidir. Antidepresan kullanmayı tercih edersek, mümkün olan en kısa süre için almamız tavsiye edilmeli ve uzun süreli antidepresan kullanımından vazgeçilmelidir. Sık sık gözden geçirmeliyiz. Mümkünse antidepresanların etiket dışı reçetelenmesinden kaçınılmalıdır.

Antidepresan tedavi için bilgilendirilmiş onam almamız gerekiyor. Bu, teşhisimize dayanarak tedavinin neden sunulduğunu anladığımız ve fayda ve risklerin farkında olduğumuz anlamına gelir. Ancak o zaman tedaviyi kabul etmeliyiz. Bilgilendirilmiş onam tıbbi hakkımızdır.

Bağımlılık potansiyeli de dahil olmak üzere antidepresanların tehlikeleri hakkında tıp uzmanlarının daha iyi eğitimine ihtiyaç vardır. Acilen kanıta dayalı geri çekme protokollerine ihtiyacımız var. Gelişmiş dünya, antidepresanların reçetesiz bırakılması ve geri çekilmesi konusunu acil olarak ele almalıdır. FDA ve APA'nın antidepresan yoksunluğuna ilişkin yönergeleri güncellemesi gerekiyor.

Çocuklara ve gençlere antidepresan reçete edilmesi sorgulanmalıdır. Hükümetler, sağlık görevlileri ve diğer akıl sağlığı kuruluşları, özellikle gençler arasında, antidepresan kaynaklı intiharı önde gelen bir neden olarak kabul etmelidir. Herkes akatiziyi öğrenmeli.

Antidepresanlardan zarar gören veya bağımlı olanlar için acilen destek hizmetlerine ihtiyacımız var. Şu anda antidepresanlardan çekilen bizler için çok az destek var. Tıp mesleği, geri çekilmeyi nüks ve gereksiz yere artan ilaçlar olarak yanlış teşhis etmekten vazgeçmelidir. Yardım için neden düzenlenmemiş akran liderliğindeki hizmetlere başvurmamız gerektiğini sorgulamamız gerekiyor.

Birinci basamak tedavi olarak psikososyal müdahalelere yatırıma ihtiyacımız var ve bunlar, ruh sağlığı sorunları yaşayan herkes için topluluk düzeyinde mevcut olmalıdır. İnsani ihtiyaçlarımızın psikotrop ilaçlarla gerçekten karşılanıp karşılanamayacağını sorgulamamız gerekiyor.

FDA, “Sağlık bakım ekibinizin aktif bir üyesi olun. Bir ilacın olası yan etkileri hakkında bilgi edinmek için zaman ayırarak ve sağlık hizmeti sağlayıcınız ve eczacınızla birlikte çalışarak, bir yan etki yaşama veya yaşayabileceğiniz herhangi bir yan etkiyle başa çıkma şansınızı azaltmak için daha hazırlıklı olacaksınız."249 Bu çok iyi bir tavsiye, ancak sağlık ekibimizin aktif bir üyesinden daha fazlası olmamız gerekiyor. Antidepresanların yaşamlarımız ve toplumumuz üzerindeki rolünü ve etkisini azaltmak istiyorsak bilgili, eğitimli olmamız ve bilgimizi paylaşmamız gerekir.

Hükümetler ve tıp mesleği sorunu hafife almaya ve görmezden gelmeye devam ederken, kendimizi, en azından şu an için, hasta deneyiminin gücüne ve mevcut durumu sorgulamaya istekli olanlarımızın gücüne bağlı olduğu bir durumda buluyoruz. değişim olur. “Sana ne oluyor?” diye düşünmeye başlamamız önerilir. "Senin sorunun ne?" yerine Sıklıkla sıkıntımızın gerçek kaynaklarını vurguladığı için sormak iyi bir sorudur. Bu, tıbbileştirilmiş ruh sağlığı sisteminin bir parçası olmamızı ve gereksiz ilaç almamızı engelleyebilecek basit bir sorudur. Yaşımız ne olursa olsun, hayatımızda karşılaştığımız olumsuz deneyimler veya travmalar ne olursa olsun, hepimizin tüm potansiyelimize ulaşma ve gelişme hakkımız var. Seçtiğimiz buysa, etiketsiz ve ilaçsız bir yaşam sürmeye hepimizin hakkı var.

KAYNAK KILAVUZU
GENEL İLAÇ BİLGİLERİ

SEÇİCİ SEROTONIN REUPTAKE İNHİBİTÖRLERİ (SSRI'lar)
GENEL	MARKA İSİMLERİ*
sitalopram	Celexa, Cipramil
eskitalopram	Cipralex, Lexapro
fluoksetin	Prozac, Sarafem
fluvoksamin	Luvox, Faverin
paroksetin	Paxil, Seroksat
sertralin	Zoloft, Lustral
SEROTONIN NOREPINEFRİN REUPTAKE İNHİBİTÖRLERİ (SNRI'ler)
GENEL	MARKA İSİMLERİ*
desvenlafaksin	Priştik
duloksetin	zil
Levomilnasipran	fetzima
Milnasipran	Ixel, Savella
venlafaksin	Effexor
*Bu ilaçların dünya çapında birçok farklı markası vardır. İlaçlar tablet, kapsül veya sıvı halde bulunabilir.
antidepresan	Yaklaşık Yarı Ömür (Saat)
sitalopram	36
desvenlafaksin	11
duloksetin	30
eskitalopram	8-17
fluoksetin	96-144
fluvoksamin	24
Levomilnasipran	12
Milnasipran	8
paroksetin	17-22
sertralin	22-36
venlafaksin	4-7
İlaçlar tablet, kapsül veya sıvı halde bulunabilir.

Yan etkiler, dozaj, özel önlemler, etkileşimler vb. dahil olmak üzere reçeteli ilaçlar ve reçetesiz satılan ilaçlar hakkında daha fazla nereden bilgi edinebilirsiniz?

· www.medlineplus.gov

· www.drugs.com

· www.pimsplus.org

· www.fda.gov/drugs/resources-you-drugs/ Drug-information-consumers

· www.medicinenet.com

· www.dailymed.nlm.nih.gov

· www.rxisk.org

FAYDALI KAYNAKLAR

İç Pusula Girişimi/Çekilme Projesi/Bağlantı

www.theinnercompass.org

Inner Compass Initiative, The Withdrawal Project, ICI Connect ve TWP Connect, benzer düşünen insanlara birbirlerini bulmaları için fırsatlar sağlamayı ve genel halkın durumunu iyileştiren bilgi paylaşımını kolaylaştırmayı amaçlayan web tabanlı çevrimiçi bilgi paylaşım ve bağlantı platformlarıdır. psikiyatrik ilaç bırakma ve genel olarak “ruh sağlığı” tanı ve tedavilerinin anlaşılması. Web Sitesinde yayınlanan her türlü bilgi, materyal ve içerik yalnızca genel eğitim ve bilgilendirme amaçlıdır. Aksi açıkça belirtilmedikçe, Web Sitesinin yazarları, blog yazarları ve/veya editörleri, psikiyatrik ilaçları alma, azaltma veya azaltmada ve/veya psikiyatrik ilaçları almış, azaltmış veya azaltmış bir başkasını destekleme konusunda doğrudan kişisel deneyime sahip sıradan kişilerdir. .

Geri Çekilme Projesi, insanların psikiyatrik ilaçları alma, azaltma ve bırakma konusunda kişisel arzu ve ihtiyaçlarıyla uyumlu olarak daha anlamlı bilgilendirilmiş seçimler yapmaları için kendilerini güçlendirmelerine yardımcı olmak için tasarlanmış bir bilgi kaynağıdır. TWP'nin web sitesinde, insanların antidepresanlar, benzodiazepinler, uyarıcılar, antipsikotikler, benzodiazepinler, uyarıcılar, antipsikotikler, duygudurum düzenleyiciler, Z-ilaçlar ve diğer psikiyatrik ilaçlar ile birlikte yaygın yoksunluk belirtileriyle başa çıkma teknikleri.

ICI Bağlantısı

ICI Connect, akıl sağlığı sistemi hakkında soru soran veya eleştirel düşünen kişilerin birbirleriyle yüz yüze bağlantı kurmasına yardımcı olmak için tasarlanmış basit, ücretsiz bir çevrimiçi platformdur. Temel profiller oluşturduktan sonra, üyeler bağlantı kurmak, bilgi paylaşmak, yeni dostluklar veya işbirlikleri başlatmak, karşılıklı destek veya savunma sağlamak, halka açık öğrenme etkinlikleri veya grupları düzenlemek, kriz oluşturmak için yakınlarda yaşayan diğer üyeler için konum ve/veya ilgi alanlarına göre arama yapabilir. ağlar ya da ruh sağlığı sistemine tabandan topluluk alternatifleri oluşturmaya başlar. Üyelerimiz genellikle bazı yanıltıcı durumlara şahit olmuş veya şahit olmuş kişilerdir.

Antidepresanlardan Kurtulmak

www.survivingantidepressants.org

SurvivingAntidepressants.org, antidepresanlar da dahil olmak üzere psikiyatrik ilaçlardan azalma ve yoksunluk sendromuna ilişkin akran desteği, belgeleme ve eğitim için bir sitedir.

Psikiyatrik ilaç almayı bıraktıktan sonra yoksunluk sendromu ortaya çıkabilir ve haftalar, aylar veya yıllar sürebilir. Bazı insanlar ciddi semptomlar olmadan bu ilaçları almayı hızla bırakabilirken, herkesin başına ciddi yoksunluk sendromu gelebilir.

İlacı azaltmak, yoksunluk sendromu riskini azaltmanın bilinen tek yoludur. Sinir sisteminizin bütünlüğünü riske atmayın; Acil bir durumda değilse, aniden herhangi bir psikiyatrik ilaç almayı bırakmayın.

Psikiyatrik İlaçları Bırakmak İçin Zarar Azaltma Rehberi/Will Hall

willhall.net

www.freedom-center.org

Fireweed Kolektif/Icarus Projesi ve Özgürlük Merkezi'nin 52 sayfalık resimli kılavuzu, on yılı aşkın akran desteği topluluğu karşılıklı yardımından en iyi bilgileri ve en değerli dersleri toplar. Bu ücretsiz kılavuz, bireyler, aileler, profesyoneller ve kuruluşlar tarafından uluslararası olarak kullanılmaktadır ve 14'ten fazla çeviride mevcuttur.

RxISK

www.rxisk.org

RxISK, herhangi bir ilacın faydalarını potansiyel tehlikelerine karşı tartmanıza yardımcı olacak ücretsiz, bağımsız bir ilaç güvenliği web sitesidir. Antidepresan Kılavuzunda antidepresanların yan etkileri, antidepresanların durdurulması, terapistinize götürmeniz gereken antidepresanların kesilmesi ile ilgili notlar ve SSRI Sonrası Cinsel İşlev Bozukluğu (PSSD) hakkında bilgiler yer almaktadır.

Dr. Peter Breggin MD ile Psikiyatrik İlaç Gerçekleri

www.breggin.com

Peter Breggin'in Reçete Yazanlara, Bilim Adamlarına, Profesyonellere, Hastalara ve Ailelerine Yönelik Antidepresan İlaç Kaynak ve Bilgi Merkezi.

Amerika'da deli

www.madinamerica.com

Mad in America'nın misyonu, Amerika Birleşik Devletleri'nde (ve yurtdışında) psikiyatrik bakımı yeniden düşünmek için bir katalizör görevi görmektir. Mevcut ilaca dayalı bakım paradigmasının toplumumuzu başarısızlığa uğrattığına ve bilimsel araştırmaların yanı sıra bir psikiyatrik bozukluk teşhisi konanların yaşanmış deneyimlerinin derin bir değişim gerektirdiğine inanıyoruz.

MIA'nın para çekme sayfaları, psikiyatrik ilaçlardan geri çekilme konusunda bilinçli seçimler yapmakla ilgili kaynaklar, araştırma bulguları ve kişisel hikayeler sağlamayı amaçlamaktadır. Bu sayfadaki genel bilgilere ek olarak, para çekme bilgilerine bağlantılar vardır.

Birleşik Krallık'ta çılgın

www.madintheuk.com

MITUK'un misyonu, Birleşik Krallık'ta ruh sağlığı alanında teori ve pratiği temelden yeniden düşünmek ve olumlu değişimi teşvik etmek için bir katalizör görevi görmektir. Mevcut teşhise dayalı bakım paradigmasının kapsamlı bir şekilde başarısız olduğuna ve geleceğin, sosyal ve ilişkisel çatışmaların, suistimallerin, olumsuzlukların ve adaletsizliklerin nedensel rolünü açıkça kabul eden tıbbi olmayan alternatiflerde olduğuna inanıyoruz.

Kanıta Dayalı Psikiyatri Konseyi

www.cepuk.org

CEP, psikiyatrik ilaçların potansiyel olarak zararlı etkilerinin kanıtlarını Birleşik Krallık'ta bir fark yaratabilecek kişi ve kurumlara iletmek için vardır. Bilimsel kayıtlar, tıp mesleğinin alanları tarafından güvenli ve etkili olarak gösterilen psikiyatrik ilaçların, özellikle uzun süreli alındığında çoğu hasta için daha kötü sonuçlara yol açtığını açıkça göstermektedir. Üyelerimiz arasında psikiyatristler, akademisyenler, yoksunluğu destekleyen hayır kurumları ve 'tıbbi model'in yaygınlığından ve hem yetişkinlere hem de çocuklara verilen psikiyatrik ilaç reçetelerinin sayısındaki artıştan endişe duyan diğerleri yer alıyor.

Çekilme hakkında konuşalım

www.letstalkdrawal.com

Psikotrop reçeteli ilaçları (antidepresanlar, antipsikotikler ve anksiyolitik ilaçlar gibi) almayı bırakmak genellikle çok zordur. Tedavinin sonuna gelmiş ve tedaviyi bırakmak isteyen kullanıcılar, doktorlarının tavsiyelerine uysalar bile, güçten düşürücü yoksunluk belirtileri yaşayabilirler. Bazı durumlarda, bu yoksunluk belirtileri o kadar şiddetli olabilir ki, kullanıcının ilacını bırakmasını engeller. Bu site sorunu tanımlamak, deneyim sahibi insanlarla röportajlar sağlamak ve değişim için kampanya yürütmek için var.

İlaçlama Normal

www.medicationnormal.com

Film, psikiyatrik ilaçların, onları alanların bir bölümünün acılarını hafifletmeye yardımcı olduğunu kabul ediyor. Bununla birlikte, bu tür ilaçları alan her 5 Amerikalıdan 1'inin %30 ila %35'inin, onlara yardım etmeyi amaçlayan tedaviden ciddi şekilde zarar gördüğü tahmin edilmektedir. Medicating Normal, bu grubun çıkmazına odaklanır - travma ve stresle karşı karşıya kalan, gereksiz yere ilaç verilen ve bunun sonucunda daha da hastalanan bireyler. Filmdeki uzmanlarla yapılan röportajlar, bu kişilerin önemli bir kısmının ilaçsız zamanla iyileşeceğini ortaya koyuyor. Web sitesi para çekme ve alternatifler hakkında bilgiler içerir.

ZİHİN

www.mind.org.uk/media/8453/coming-off-medication-2021-pdf-version.pdf

Psikiyatrik İlaçları Bırakmak. Pek çok insan psikiyatrik ilaçlarını bırakmak ister ama bırakmak zor olabilir. Bu kitapçık, ilaçlarını bırakmayı düşünenler ve onlara destek olmak isteyen arkadaşlar, aile ve diğer kişiler içindir.” İndirmek için ücretsiz.

Robert Whitaker Kitapları

www.robertwhitakerbooks.com

Robert Whitaker, tıp ve bilimi kapsayan bir gazeteci olarak, George Polk Tıbbi Yazı Ödülü ve en iyi dergi makalesi için Ulusal Bilim Yazarları Birliği Ödülü de dahil olmak üzere çok sayıda ödül kazandı. 1998'de Boston Globe için Pulitzer Kamu Hizmeti Ödülü finalisti olan bir psikiyatrik araştırma dizisi yazdı. Bir Salgının Anatomisi, en iyi araştırmacı gazetecilik dalında 2010 Araştırmacı Gazeteciler ve Editörler kitabını kazandı. Aynı zamanda eleştirel bir psikiyatri webzine olan Madinamerica.com'un yayıncısı ve kurucusudur.

Fiddaman Blogu

www.fiddaman.blogspot.com

Ancak Kanıtın Yazarı Açıktır: Seroxat Skandalı. 16 yıldan fazla bir süredir ilaç şirketi ve düzenleyici görevi kötüye kullanma araştırması. Hümanist, mizahçı.

Eğitim ve Araştırma için Akatizi İttifakı

www.akathisiaalliance.org

“Akathisia Eğitim ve Araştırma İttifakı”, bunu deneyimleyen kişilerden oluşan kar amacı gütmeyen bir organizasyondur. Grubumuz biyokimyacılar, psikologlar, hemşireler, avukatlar, işletme sahipleri ve kısmen tıp uzmanlarının farkındalık eksikliği nedeniyle akatizi, intihar ve yıkıcı kişisel kayıplardan kurtulan diğerlerini içerir. Hepimizin sahip olduğu bu ortak şeylerle savaşmak için hayatın her kesiminden bir araya geldik, böylece başkalarının başına gelmesini önlemeye yardımcı olabiliriz.

özledim

www.missd.co

Sağlıklı Yaşamda Çiçeklenme

www.baylissa.com

Bloom in Wellness, şifa ve iyileşmeye ve zorluklara rağmen kişinin en iyi hayatını yaşamaya odaklanmak için sessiz bir inzivaya çekilmek isteyen herkes için oluşturulmuş, rahatlatıcı ve canlandırıcı bir web sitesidir. Bu, karşılaştığınız her şeyle başa çıkmak zorsa ve sebat etme motivasyonunuz azalıyorsa, umudunuzu yenilemeniz ve dengenizi yeniden kazanmanız için sakin, özel bir alandır. Üyelerin istedikleri zaman soru gönderebilecekleri bir Soru-Cevap odası, web seminerleri, videolar, meditasyonlar, farkındalık egzersizleri, yansımalar, 101 nazik hatırlatıcı, günlük zorluklar ve başa çıkma ipuçları arşivi sunar ve bunların tümü sizi teşvik eder.

Bu site size sorumlu, ilham verici, teşvik edici ve destekleyici içeriğe deneyimsel bir daldırma sunar. Zamanla, gerektiğinde erişebileceğiniz bir kaynak araç kutusu oluşturacaksınız ve bu, iyileşme konusundaki bakış açınızı korumanıza ve iyileşme yolculuğunuzda size rehberlik etmenize yardımcı olacaktır.

Uluslararası Antidepresan Geri Çekilme Projesi

www.antidepresan geri çekme.info

Uluslararası Antidepresan Projesi, insanların antidepresan alma konusunda tamamen bilinçli bir karar vermelerine yardımcı olur; onları almakla bağlantılı tehlikeleri tartışır; inceltme yöntemleri konusunda tavsiyelerde bulunur; ve geri çekilme ve kurtarma yoluyla destekler.

Alternatif şifa yöntemleri hakkında bilgi ve tartışma sunuyoruz; ilaçlar, Big Pharma, sinirbilim ve sağlıkla ilgili en son medya; kendi eğitici ve bilgilendirici videolarımız; manevi ve psişik konular; müzik; mizah; ve haberlerden canlandırıcı hikayeler.

Uyuşturucu Bilinci için Uluslararası Koalisyon

www.drugawareness.org

"Rx İlaçlarının tehlikeleri hakkında eğitim vermek." Bir Mp3 indirmesi içerir: "Antidepresan ilaçlardan nasıl güvenli bir şekilde çekilirsiniz (Antidepresanlar, benzodiazepinler veya diğer herhangi bir tür zihin değiştirici ilaçlardan güvenli ve başarılı bir şekilde çekilme hakkında ayrıntılı bilgi).

Uluslararası Etik Psikoloji ve Psikiyatri Derneği (ISEPP)

www.psychintegrity.org

Ruh sağlığı uzmanları, doktorlar, eğitimciler, ruh sağlığı sisteminden eski hastalar ve hayatta kalanlar ve ailelerinden oluşan kar amacı gütmeyen bir gönüllü kuruluş. Herhangi bir siyasi veya dini gruba bağlı değiliz.

Misyonumuz, psikoloji ve psikiyatri etiğini ele almak için bilimsel araştırma ve eleştirel akıl yürütme standartlarını kullanmaktır. Halkı “akıl hastalığının” doğası, birçok akıl sağlığı tedavisinin insanlıktan çıkaran ve zorlayıcı yönleri ve çok zor yaşam sorunlarıyla mücadele eden insanlara yardım etmenin alternatif insani yolları hakkında eğitmeye çalışıyoruz.

Akıl mesleğinin en değerli ilkelerinden biri “bilgilendirilmiş rıza” olduğu için bunun gerekli olduğuna inanıyoruz. Bu, bakımınız hakkında gerçekten gönüllü kararlar vermeden önce, yaşadığınız problemler ve herhangi bir tedavinin tüm riskleri ve faydaları hakkında tam ve dürüst bir şekilde bilgilendirilmeniz gerektiği anlamına gelir. Amacımız sizleri tam anlamıyla bilgilendirmek.

Uluslararası Psikiyatrik İlaç Bırakma Enstitüsü

www.iipdw.org

Psikiyatrik ilaçların azaltılması ve bırakılması sürecini uygulama, araştırma ve eğitim yoluyla destekliyoruz.

AntiDepAware

www.antidepaware.com.tr

Antidepresanların tehlikeleri konusunda farkındalığı arttırmak. 2013'te başladığım bu web sitesi, 2003'ten beri İngiltere ve Galler'de düzenlenen soruşturma raporlarına bağlantılar içeriyor. Bunların çoğu yerel ve ulusal gazetelerin çevrimiçi arşivlerinde bulundu. Bu listelerin ayrıntılı olmaktan uzak olduğu, ancak buna rağmen, tümü antidepresan kullanımıyla ilgili olan, kendi kendine ölümlere ilişkin 7500'den fazla raporun özetini içerdiği belirtilmelidir. Araştırmalarım sırasında keşfettiklerimden yola çıkarak çoğunu kendim yazdığım birçok makale de var. Bu siteye girmemdeki motivasyonum, her zaman cevapsız sorular ve “keşke”lerin yanı sıra yanlış yerleştirilmiş suçluluk ve korkunç kaybın hatıralarından oluşan bir miras bırakılan yaslı ailelere biraz anlayış sunmaktı.

SSRI Hikayeleri: Antidepresan Kabuslar

www.ssristories.org

SSRI Hikayeleri, çoğu gazetelerde veya bilimsel dergilerde yayınlanmış 7.000'den fazla hikayeden oluşan bir koleksiyon. Bu hikayelerde reçeteli antidepresan ilaçlardan bahsedilir. Hepsinde ortak olan, uyuşturucuların bazı olumsuz sonuçlara neden olduğu veya katkıda bulunan bir faktör olduğu olasılığı - bazen neredeyse kesinlik - intihar, şiddet, ciddi fiziksel problemler, kötü geri çekilme tepkileri, itibar ve ilişkiler kaybına yol açan kişilik değişikliği, vb.

Güvenli İlaç Uygulamaları Enstitüsü

www.ismp.org

Sağlık camiasını ve tüketicileri güvenli ilaç uygulamaları konusunda eğitir. Ücretsiz ve bir ücret karşılığında kaynakların bir karışımını içerir.

TaperMD

www.tapermd.com

Önde Gelen İlaç Tedavisi Yönetimi ve İlaç İnceleme Aracı TaperMD, klinik olarak kanıtlanmış bir araçtır ve bakım kararlarını optimize etmek ve zamandan tasarruf etmek için sağlık hizmeti sağlayıcıları için sağlık hizmeti bilgilerini entegre eder. Hasta odaklı gösterge paneli, aşırı bilgi yüklemesini önlemek için görsel kanıtları ve inceleme araçlarını kolaylaştırır.

Vizyonumuz, tıpkı aşılama ve tarama gibi, tedavi yükünü azaltmaya yönelik açık müdahalelerin rutin önleyici bakımın bir parçası olduğu bir tıbbi sistemdir.

TaperMD ilk olarak Data Based Medicine Americas Ltd. tarafından McMaster Üniversitesi Aile Hekimliği Departmanı ile birlikte yaşlılarda ilaç yükünün azaltılmasına yardımcı olmak için geliştirilmiştir. Sistemi doğrulamak ve iyileştirmek için çeşitli araştırma çalışmalarında kullandık ve şimdi onaylı beta test cihazlarından başlayarak daha geniş klinik kullanım için sunuyoruz. McMaster Taper projesi hakkında daha fazla bilgi için buraya tıklayın.

TaperMD ile hastalar ve sağlık uzmanları, aşağıdaki gibi soruları tartışarak anlamlı bir sohbet başlatmak için basit ama güçlü bir araca sahip olur:

· Hala tüm ilaçlarıma ihtiyacım var mı yoksa bazıları azaltılabilir veya durdurulabilir mi?

· İlaçlarım bakım için önceliklerimi yansıtıyor mu?

· Yaşadığım bu etki bir ilaçtan kaynaklanıyor olabilir mi?

· Hap rejimim basitleştirilebilir mi?

· Durumum için uyuşturucu kullanmayan stratejiler var mı?

Açık Diyalog

www.dialogicpractice.net

Açık Diyalog, ilk olarak 1980'lerde Finlandiya, Tornio'daki Keropudas Hastanesinde multidisipliner bir ekip tarafından geliştirilen, psikiyatrik bakıma yönelik yenilikçi, ağ tabanlı bir yaklaşımdır. Akıl sağlığına yeni bir yaklaşımdır. Erken psikoz ve diğer krizler için standart tedavilerin aksine, Açık Diyalog dinlemeyi ve anlamayı vurgular ve yalnızca ilaç tedavisine ve hastaneye yatışa dayanmak yerine, en başından itibaren sosyal ağla etkileşime girer. Hem bir tedavi sistemini organize etmenin bir yolunu hem de bu sistem içinde bir terapötik konuşma veya Diyalog Uygulaması biçimini içerir.

İlaçların Ötesinde Her Şey Önemlidir

www.beyondmeds.com

Monica Cassani beden, zihin ve ruhta sağlığı bulmak ve sürdürmek için birçok doğal özbakım yöntemini belgeliyor ve paylaşıyor ve ruh sağlığı ve psikiyatriyi çevreleyen insan hakları sorunlarıyla ilgili olarak sosyo/politik ve ruhsal alanlardaki daha geniş sorunları ele alıyor.”

Savaşçı İlerlemesi

www.warfighteradvance.org

Warfighter Advance, savaşçının konuşlanma sonrası yaşamının yörüngesini değiştirir, böylece savaşçının sonsuz bir akıl hastalığı teşhisi, ilaçlar, tıbbi randevular ve hayal kırıklıkları döngüsü ile karakterize edilen bir varoluş yerine, savaşçının gurur, üretkenlik, sağlıklı ilişkiler ile karakterize edilen bir hayatı olur. hizmetin devamı ve diğer hizmet üyeleri için aynı sonuçların savunulması.

Herkes İçin Bir Bozukluk

www.adisorder4everyone.com

Psikiyatrik tanı kültürüne meydan okumak. Travma bilgili alternatifleri keşfetmek. Duygusal sıkıntıya, aslında bir masa etrafında kurulmuş insanlara etiket yapıştırmaktan tamamen farklı bir yaklaşıma ihtiyacımız var!

Chaya Grossberg

www.chayagrossberg.com

“Med ÜCRETSİZ Bir Yaşam için Med Ücretsiz Çözümler”

Psikiyatrik ilaçlardan bu kadar çabuk kurtulmak için sihirli bir hap olmasını ister miydiniz? Hayatında bir zamanlar yaşadığın o canlı, uyanık ve bağlantılı duygunun özlemini çekiyor musun?

Psikiyatrik ilaçları nasıl bırakacağınızla ilgili endişeler hayatınızı olumsuz etkiler mi? Doktorlarınızın gerçekten ihtiyacınız olan desteği yeterince sağlamadığını mı düşünüyorsunuz? Doğru yerdesin. Birçoğunun psikiyatrik ilaçları başarıyla bırakmasına ve enerjilerini, sağlıklarını ve yaşamlarını geri kazanmalarına yardımcı oldum. Ve SİZE yardım edebilirim. Ben sihirli bir hap değilim. Ama amacınızı görmenize ve netleştirmenize yardımcı olabilirim. Hayatınızı geri alabilmeniz için psikiyatrik ilaçları bırakmanıza yardımcı olacak sağlıklı ve bütünsel alternatifler sağlamaya yardımcı olabilirim. Birlikte özgürlüğe giden yolun haritasını çıkarabiliriz. Psikiyatrik ilaçlardan nasıl kurtulduğumu, denenmiş ve doğru yöntemleri hikayemi sunuyorum.

duygusal kalp masajı

www.emotional-cpr.org

Duygusal CPR (eCPR), insanlara duygusal bir krizde başkalarına yardım etmeyi üç basit adımda öğretmek için tasarlanmış bir eğitim programıdır: C = Bağlanma P = Güçlendirme ve R = Canlandırma.

eCPR'nin Bağlanma süreci, dinleme becerilerini derinleştirmeyi, varlık pratiği yapmayı ve kriz yaşayan kişi için bir güvenlik duygusu yaratmayı içerir. Güçlendirme süreci, insanların kendilerini nasıl güçlenmiş hissedeceklerini daha iyi anlamalarına ve başkalarının daha umutlu ve hayata bağlı hissetmelerine yardımcı olur. Canlandırma sürecinde, insanlar sevdikleriyle veya destek sistemleriyle yeniden ilişki kurarlar ve kişinin ustalık ve başarı duygusunu güçlendiren, iyileşme sürecine daha fazla enerji veren sağlığı ve zindeliği destekleyen rutinlere devam eder veya başlarlar.

eCPR, bir dizi destek yaklaşımı tarafından paylaşılan ilkelere dayanmaktadır: travma bilgili bakım, afetlerden sonra danışmanlık, devam eden duygusal umutsuzluğu önlemek için akran desteği, duygusal zeka, intiharı önleme ve kültürel uyum. ABD'nin dört bir yanından, duygusal krizlerden nasıl kurtulup büyüyeceklerini öğrenmiş, çeşitli tanınmış liderlerden oluşan bir kadronun girdileriyle geliştirildi. İlk elden deneyimin lütfuyla bilgeliğe sahipler.”

Sizin İçin Bütünleştirici Ruh Sağlığı

www.imhu.org

· Çevrimiçi sunumlarda psikiyatrik ilaçlara etkili alternatifler hakkında bilgi edinin Ruhsal uyanış fenomenlerini anlayın

· Manevi krizi nasıl yöneteceğinizi öğrenin

· Ruhsal Ortaya Çıkışı Geliştirmek

· Ruh Sağlığına Bütünleştirici Bir Yaklaşım

· Sağlık hizmeti sağlayıcıları için benzersiz Kurslar ve Sürekli Eğitim kredileri mevcuttur

OLLIE Vakfı

www.theolliefoundation.org

OLLIE, kendi topluluklarındaki profesyonelleri ve genç yetişkinleri intiharı önleme faaliyetlerine liderlik etmeleri için güçlendirerek intihar farkındalığı, müdahale ve önleme eğitimi vermeye adanmış bir yardım kuruluşudur. Uygun destek ve eğitim ile intiharın önlenebileceği toplumda yaygın olarak kabul edilmektedir.

Bunu şu şekilde yapıyoruz:

· Gençlere ve bir genç için endişelenen herkese gizli yardım ve tavsiye sağlamak

· Bir dizi eğitim programı sunarak gençlerin intiharını önlemeye yardımcı olmak

· Kampanya yapmak ve ulusal politikayı etkilemek

İnsan Verilenler

www.hgi.org.uk

Dünyanın dört bir yanından binlerce insan, "insanın verdiği değerler" ifadesiyle özetlenen örgütlenme fikirlerinin eğitim, ruh sağlığı, sosyal düzen ve iş dünyası, siyaset ve diplomasi dünyası için muazzam, faydalı etkileri olduğunu kabul ediyor. İnsan verili yaklaşımı, hızla değişen bir çevrede yaşamak için çocukları nasıl yetiştirdiğimiz de dahil olmak üzere, toplumun işleyişi ve türümüzün geleceği ve fiziksel olarak hayatta kalmasıyla ilgili çok çeşitli sosyal konular hakkında daha net düşünmemizi sağlar.

Şefkatli Ruh Sağlığı

www.compassionatementalhealth.co.uk

Şefkatli Akıl Sağlığı, akıl sağlığı hizmetlerini dönüştürmek ve akıl hastalığı konusundaki tartışmayı kökten değiştirmek için Birleşik Krallık'ta ve uluslararası düzeyde bir insan ağıyla birlikte çalışıyor. VİZYONUMUZ, ciddi bir zihinsel sağlık krizinden sonra daha fazla insanın iyileştiği ve insanların olumlu zihinsel sağlık ve esenlik geliştirmeye yardımcı olmak için çeşitli şefkatli hizmetlere erişebildiği bir dünyadır.

Icarus Projesi

www.ibpf.org

Icarus Projesi, yaşamlarımızı geleneksel bir çerçeveye sığdırmaya çalışmak yerine, gerçek 'akıl hastalığı' deneyimlerimizle rezonansa giren yeni bir kültür ve dil tasavvur ediyor. Bizler, yaygın olarak teşhis edilen ve psikiyatrik durumlar olarak etiketlenen deneyimlerle yaşayan ve/veya bunlardan etkilenen insanlardan oluşan bir ağız. Bu deneyimlerin, hastalıklar veya rahatsızlıklardan ziyade, uygulama ve bakım gerektiren çılgın hediyeler olduğuna inanıyoruz. Deliliğin, yaratıcılığın ve işbirliğinin iç içe geçmiş zincirleri, bireyler ve topluluk olarak bir araya gelerek baskıcı ve zarar görmüş bir dünyada umut ve dönüşüme ilham verebilir.

Salgın Cevapları

www.epidemicanswers.org

Kabul edilemez sayıda çocuk hasta, engelli, gecikmiş ve mücadele ederken, bakıcılar ne doğuştan gelen bilgelik ve otoriteye tam olarak değer veren ne de insan ve gezegen sağlığının karşılıklı bağımlılığına saygı duyan bir kültür ve sistemde bunalmış, yanlış bilgilendirilmiş ve güçsüz hissediyorlar.

Vizyonumuz, günümüz dünyasında sağlıklı ve canlı çocuklar yetiştirmek için gerekli olan bilgi, kaynak ve destekle ebeveynlerin ve profesyonellerin yetkilendirildiği bir dünyadır.

Misyonumuz, günümüz dünyasında başarılı olabilmeleri için çocukların kronik sağlık ve gelişim koşullarını önlemek ve tersine çevirmek için temel bilgileri oluşturmak ve paylaşmak, yeniliğe ilham vermek ve topluluk oluşturmaktır.

UK Post SSRI Cinsel İşlev Bozukluğu Organizasyonu

www.pssd-uk.org

Biz, Birleşik Krallık'ta yaygın olarak SSRI Sonrası Cinsel İşlev Bozukluğu veya SSRI/SNRI Sonrası Cinsel İşlev Bozukluğu olarak bilinen iyatrojenik (yani bir ilaç veya tıbbi tedavinin neden olduğu) bir bozukluk yaşayan insanlara yönelik bir derneğiz. Bu bozukluk, SSRI (selektif serotonin geri alım inhibitörü) ve SNRI (Serotonin-norepinefrin geri alım inhibitörü) antidepresanlarının kullanımı sırasında veya sonrasında ortaya çıkar. Cinsel işlevlerin azalması veya ortadan kalkması ile karakterize olmasına rağmen, yaygın semptomlar ayrıca duygusal körelme, bilişsel işlev bozukluğu, genital uyuşma ve diğer semptomları içerir. PSSD'nin nedenleri tam olarak anlaşılamamıştır ve bilinen güvenilir bir tedavi yoktur. Bozukluk, SSRI'lara veya SNRI'lere kısa süreli maruziyetten kaynaklanabilir ve aylar, yıllar veya süresiz olarak devam edebilir. Avrupa İlaç Ajansı tarafından tanınmasına rağmen, PSSD, Sağlık Bakanlığı, NHS veya NICE yönergeleri tarafından henüz resmi olarak kabul edilmemiştir. Dernek ve web sitesi, Birleşik Krallık'ta bu durumdan muzdarip insanları bir araya getirmek ve psikiyatride antidepresanların riskleriyle ilgili olarak tanınma, araştırma ve daha fazla şeffaflık için savunuculuk yapmak için var.

Antidepresan Riskleri: İnsanların Antidepresan Alma Risklerini Anlamasına Yardımcı Olmak

www.antidepresanrisks.org

Bu sitenin amaçları şunlardır:

· Antidepresanlar ve diğer depresyon ilaçlarından zarar görmüş kişilerin hikayelerini paylaşmak. Çalınan Hayatlara bakın.

· Antidepresanların yan etkileri ve bırakmanın zorluğu konusunda insanları bilinçlendirmek.

· Antidepresanlara karşı olumsuz tepkilerin intihar, şiddet ve cinayete neden olabileceğini açıklamak.

· Serotonin sendromu ve akatizinin potansiyel olarak yaşamı tehdit eden durumlarına dikkat çekmek.

Biz bu ilaçlarla ilgili deneyimi olan ve uzmanlara erişimi olan bir ekibiz. İnsanların antidepresan almanın risklerini anlamalarına yardımcı olmak için bilgi ve deneyimlerimizi paylaşmak için bir araya geldik.

Kanada Post SSRI Cinsel İşlev Bozukluğu Örgütü

www.pssdcanada.cd

Bizler, yaygın olarak SSRI Sonrası Cinsel İşlev Bozukluğu veya SSRI/SNRI Sonrası Cinsel İşlev Bozukluğu olarak bilinen iyatrojenik (yani bir ilaç veya tıbbi tedavinin neden olduğu) bir bozukluk yaşayan bir grup Kanadalıyız. Bu bozukluk, SSRI (selektif serotonin geri alım inhibitörü) ve SNRI (Serotonin-norepinefrin geri alım inhibitörü) antidepresanlarının kullanımı sırasında veya sonrasında ortaya çıkar. Cinsel işlevlerin azalması veya ortadan kalkması ile karakterize olmasına rağmen, yaygın semptomlar arasında duygusal körelme, bilişsel işlev bozukluğu, genital uyuşukluk ve uyku bozukluğu yer alır. PSSD'nin nedenleri tam olarak anlaşılamamıştır ve bilinen güvenilir bir tedavi yoktur. Bozukluk, SSRI'lara veya SNRI'lere kısa süreli maruziyetten kaynaklanabilir ve aylar, yıllar veya süresiz olarak devam edebilir. Bu sayfa, Kanada'da bu durumdan muzdarip insanları bir araya getirmek ve tanınmayı savunmak için var.

Eleştirel Psikiyatri Ağı

www.kritikpsikiyatri.co.uk

Eleştirel psikiyatri, ana akım psikiyatrinin son yıllarda ortaya çıkan ve psikiyatrinin en derinden benimsenen varsayımlarından bazılarına meydan okuyan geniş bir eleştirisidir. Ruhsal bozukluğun doğası ve nedenleri ile psikiyatrik müdahalelerin etkileri hakkındaki iddialara bilimsel bir meydan okuma oluşturur ve felsefe, tarih, antropoloji, sosyal bilim ve ruh sağlığı hizmeti kullanıcılarının deneyimlerinden yararlanır. Kesin bir 'eleştirel psikiyatri pozisyonu' yoktur. Psikiyatri teori ve pratiğine daha yansıtıcı, şüpheci ve hasta merkezli bir yaklaşım üretmeyi amaçlayan eleştirel bakış açılarının bir koleksiyonudur.

www.Woodymatters.com

www.kimwitczak.com

Kim Witczak, reklam ve pazarlama iletişiminde 25 yılı aşkın profesyonel deneyime sahip, önde gelen bir küresel ilaç güvenliği savunucusu ve konuşmacısıdır. Bir antidepresanın açıklanmayan ilaç yan etkisi nedeniyle kocasının ani ölümünden sonra farmasötik ilaç güvenliği konularına dahil oldu. Kim, daha güçlü bir FDA ve ilaç güvenliği sistemini savunmaya adanmış kar amacı gütmeyen Woodymatters'ın kurucu ortağıdır. Washington, DC'de düzenlenen Selling Sickness: People Before Profits konferansının ortak yaratıcılığını ve organizasyonunu üstlendi.

TEŞEKKÜRLER

ben

BU KİTABI , insanların antidepresanlar hakkında bilinçli kararlar vermelerine ve “ruh sağlıklarını” nasıl düşündüklerini ve tedavi ettiklerini değiştirmelerine yardımcı olacağı umuduyla YAZDI.

Dünya çapında antidepresanların yol açtığı zararlar konusunda farkındalık yaratmak için yorulmadan çalışan birçok insan var. Sürekli olarak öğrendiğim ve azimleri ve güçleri beni şaşırtmaktan asla vazgeçmeyen çok sayıda savunucu ve kampanyacı var. Birçoğunuz, bu ilaçların sahip olduğu yıkıcı etkilerle sıklıkla yaşarken, yaşamlarınızı zararı önlemeye ve bu konuyla ilgili farkındalığı artırmaya adadınız. Bu kitap, harika çalışmanızın çoğunu yansıtıyor. Hepinize teşekkür ederim.

Özellikle, iyi ve güvenilir arkadaşım ve ortağım Marion Brown'a çok teşekkürler. Sürekli desteğiniz için sonsuza kadar minnettar olacağım. İskoç Hükümetini, reçeteli ilaç zararı ve bağımlılığı konusunu tanımaya ve çözmeye davet eden Dilekçeniz, sabırlı sesinin gücünün harika bir örneğidir. Değerli dostluğunuz ve tavsiyeleriniz için Dr. Peter Gordon ve Dr. Sian Gordon'a da teşekkür ederim.

Dainius Pūras'a destek sözleri için ve Will Hall, James Moore, Jill Nickens, Marion Brown ve Sian Gordon'a Antidepressed'i okumaya ve yorum yapmaya zaman ayırdıkları için minnettarım. Daniel Brummitt'e kitap kapağına yaptığı katkılardan dolayı teşekkür ederiz.

Bu kitap, acı çekenler ve acı çekenler için. İskoç Dilekçesine başvuran ve başkalarına yardımcı olması umuduyla hayatlarını değiştiren deneyimlerini anlatan birçok kişiye teşekkür etmek istiyorum. Umarım sesiniz artık tüm dünyada duyulur ve dinlenir. Bu kitap sensiz aynı olmazdı.

Antidepressed'i Antony Schofield'ın ve bilinmeyen ve sayıları giderek artan ya da "önerildiği şekilde alınan" antidepresanlar tarafından yaşamları kısaltılan ya da zarar gören kişilerin anısına ithaf ediyorum .

Son olarak, ama en az değil, sürekli teşvikiniz, bana olan inancınız ve sarsılmaz desteğiniz için kocam David'e teşekkürler. Sensiz yapamazdım.

EK OKUMA

A Mind of Your Own: The Truth About Depression and How Women Can Heal Their Bodies to Reclaim Their Lives by Kelly Brogan, MD with Kristin Loberg

A Straight-Talking Introduction to Psychiatric Diagnosis by Lucy Johnstone

A Straight-Talking Introduction to Psychiatric Drugs (Second Edition): The Truth About How They Work And How To Come Off Them by Joanna Moncrieff

A Straight-Talking Introduction to Caring for Someone with Mental Health Problems by Jen Kilyon and Theresa Smith

A Straight-Talking Introduction to Children’s Mental Health Problems by Sami Timimi

A Straight-Talking Introduction to the Causes of Mental Health Problems by John Read and Pete Sanders

ADHD Nation: Children, Doctors, Big Pharma, and the Making of an American Epidemic by Alan Schwarz

Alternatives Beyond Psychiatry by Peter Stastny and Peter Lehmann

Anatomy of an Epidemic: Magic Bullets, Psychiatric Drugs, and the Astonishing Rise of Mental Illness in America by Robert Whitaker

Being Old Is Different: Person-Centred Care For Old People by Marlis Portner

Bottle of Lies: The Inside Story of the Generic Drug Boom by Katherine Eban

Can Medicine Be Cured?: The Corruption of a Profession by Seamus O’Mahony

Coming Off Psychiatric Drugs by Peter Lehmann

Cracked: Why Psychiatry is Doing More Harm Than Good by James Davies

Crazy Like Us: The Globalization of the American Psyche by Ethan Watters

Deadly Medicines and Organized Crime by Peter Gøtzsche

Depression Delusion by Dr. Terry Lynch

Drop The Disorder! Challenging The Culture Of Psychiatric Diagnosis by Jo Watson

Emperor’s New Drugs: Exploding the Antidepressant Myth by Irving Kirsch

Generic: The Unbranding of Modern Medicine by Jeremy A. Greene

Guidance for Psychological Therapists: Enabling Conversations with Clients Taking or Withdrawing From Prescribed Psychiatric Drugs (www. prescribeddrug.info)

Harm Reduction Guide to Coming off Psychiatric Drugs (Second Edition) by Will Hall Icarus Project and Freedom Centre

Insane Medicine by Sami Timimi

Inside Out, Outside In: Transforming Mental Health Practices by Lydia Sapouna, Harry Gijbels and Gary Sidley

It’s Not Always Depression: Working the Change Triangle to Listen to the Body, Discover Core Emotions, and Connect to Your Authentic Self by Hilary Jacobs Hendel and Diana Fosha

JCPCP The Journal of Critical Psycholgy, Counselling and Psychotherapy, Volume 20, #4 Winter 2020, Special Edition: Withdrawal from Prescribed Drugs

Lost Connections: Why You’re Depressed and How to Find Hope by Johann Hari

Mad in America: Bad Science, Bad Medicine, and the Enduring Mistreatment of the Mentally Ill by Robert Whitaker

Mad Medicine: Myths, Maxims and Mayhem in the National Health Service by Dr Andrew Bamji

Mad Science: Psychiatric Coercion, Diagnosis, and Drugs By Stuart A. Kirk, Tomi Gomory, and David Cohen

Madness Explained Psychosis and Human Nature by Richard P. Bentall

Malcharist by Paul John Scott

Mental Health, Inc.: How Corruption, Lax Oversight and Failed Reforms Endanger Our Most Vulnerable Citizens by Art Levine

Own Your Self: The Surprising Path beyond Depression, Anxiety, and Fatigue to Reclaiming Your Authenticity, Vitality, and Freedom by Kelly Brogan, MD

Psychiatric Drug Withdrawal: A Guide for Prescribers, Therapists, Patients and their Families by Peter R. Breggin

Psychiatric Drugs Key Issues and Service Users Perspectives by Jim Read

Psychiatry and Mental Health: A Guide for Counsellors and Psychotherapists by Rachel Freeth

Psychiatry and The Business of Madness by Bonnie Burstow

Psychiatry Under The Influence: Institutional Corruption, Social Injury, and Prescriptions for Reform by Robert Whitaker and Lisa Cosgrove

Saving Normal: An Insider’s Revolt Against Out-of-Control Psychiatric Diagnosis, DSM-5, Big Pharma, and the Medicalization of Ordinary Life by Allen Frances, MD

Sedated: How Modern Capitalism Created Our Mental Health Crisis by James Davies

The Antidepressant Solution: A Step by Step Guide to Safely Overcoming Antidepressant Withdrawal, Dependence, and Addiction by Joseph Glenmullen, MD

The Body Keeps the Score Brain, Mind, and Body in the Healing of Trauma by Bessel Van Der Kolk, MD

The Patient Revolution: How We Can Heal the Healthcare System by David Gilbert